To view a copy of the CC BY-SA 4.0 license visit
http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/
پيدايش
11در ابتدا، خدا آسمانها و زمین را آفرید.2وزمین تهی و بایر بود و تاریكی بر روی لجه و روح خدا سطح آبها را فرو گرفت.3و خدا گفت: «روشنایی بشود.» و روشنایی شد.4و خدا روشنایی را دید كه نیكوست و خدا روشنایی را از تاریكی جدا ساخت.5و خدا روشنایی را روز نامید و تاریكی را شب نامید. و شام بود و صبح بود، روزی اول.6و خدا گفت: «فلكی باشد در میان آبها و آبها را از آبها جدا كند.»7و خدا فلك را بساخت و آبهای زیر فلك را از آبهای بالای فلك جدا كرد. و چنین شد.8و خدا فلك را آسمان نامید. و شام بود و صبح بود، روزی دوم.9و خدا گفت: «آبهای زیر آسمان در یكجا جمع شود و خشكی ظاهر گردد.» و چنین شد.10و خدا خشكی را زمین نامید و اجتماع آبها را دریا نامید. و خدا دید كه نیكوست.11و خدا گفت: «زمین نباتات برویاند، علفی كه تخم بیاورد و درخت میوه‌ای كه موافق جنس خود میوه آورد كه تخمش در آن باشد، بر روی زمین.» و چنین شد.12و زمین نباتات را رویانید، علفی كه موافق جنس خود تخم آورد و درخت میوه‌داری كه تخمش در آن، موافق جنس خود باشد. و خدا دید كه نیكوست.13و شام بود و صبح بود، روزی سوم.14و خدا گفت: «نیرها در فلك آسمان باشند تا روز را از شب جدا كنند و برای آیات و زمانها و روزها و سالها باشند.15و نیرها در فلك آسمان باشند تا بر زمین روشنایی دهند.» و چنین شد.16و خدا دو نیر بزرگ ساخت، نیر اعظم را برای سلطنت روز و نیر اصغر را برای سلطنت شب، و ستارگان را.17و خدا آنها را در فلك آسمان گذاشت تا بر زمین روشنایی دهند،18و تا سلطنت نمایند بر روز و بر شب، و روشنایی را از تاریكی جدا كنند. و خدا دید كه نیكوست.19و شام بود و صبح بود، روزی چهارم.20و خدا گفت: «آبها به انبوه جانوران پر شود و پرندگان بالای زمین بر روی فلك آسمان پرواز كنند.»21پس خدا نهنگان بزرگ آفرید و همۀ جانداران خزنده را، كه آبها از آنها موافق اجناس آنها پر شد، و همۀ پرندگان بالدار را به اجناس آنها. و خدا دید كه نیكوست.22و خدا آنها را بركت داده، گفت: «بارور و كثیر شوید و آبهای دریا را پر سازید، و پرندگان در زمین كثیر بشوند.»23و شام بود و صبح بود، روزی پنجم.24و خدا گفت: «زمین، جانوران را موافق اجناس آنها بیرون آورد، بهایم و حشرات و حیوانات زمین به اجناس آنها.» و چنین شد.25پس خدا حیوانات زمین را به اجناس آنها بساخت و بهایم را به اجناس آنها و همۀ حشرات زمین را به اجناس آنها. و خدا دید كه نیكوست.26و خدا گفت»: آدم را بصورت ما و موافق شبیه ما بسازیم تا بر ماهیان دریا و پرندگان آسمان و بهایم و بر تمامی زمین و همۀ حشراتی كه بر زمین می‌خزند، حكومت نماید. «27پس خدا آدم را بصورت خود آفرید. او را بصورت خدا آفرید. ایشان را نر و ماده آفرید.28و خدا ایشان را بركت داد و خدا بدیشان گفت: «بارور و كثیر شوید و زمین را پر سازید و در آن تسلط نمایید، و بر ماهیان دریا و پرندگان آسمان و همۀ حیواناتی كه بر زمین می‌خزند، حكومت كنید.»29و خدا گفت: «همانا همۀ علفهای تخم‌داری كه بر روی تمام زمین است و همۀ درختهایی كه در آنها میوۀ درخت تخم‌دار است، به شما دادم تا برای شما خوراك باشد.30و به همۀ حیوانـات زمیـن و به همۀ پرندگان آسمان و به همۀ حشرات زمین كه در آنهـا حیـات است، هر علف سبز را برای خوراك دادم.» و چنیـن شـد.31و خدا هر چه ساختـه بـود، دیـد و همانـا بسیار نیكـو بود. و شام بـود و صبح بـود، روز ششـم.
21و آسمانها و زمین و همۀ لشكر آنها تمام‌شد.2و در روز هفتم، خدا از همۀ كار خود كه ساخته بود، فارغ شد. و در روز هفتم از همۀ كار خود كه ساخته بود، آرامی گرفت.3پس خدا روز هفتم را مبارك خواند و آن را تقدیس نمود، زیرا كه در آن آرام گرفت، از همۀ كار خود كه خدا آفرید و ساخت.4این است پیدایش آسمانها و زمین در حین آفرینش آنها در روزی كه یهوه، خدا، زمین و آسمانها را بساخت.5و هیچ نهال صحرا هنوز در زمین نبود و هیچ علف صحرا هنوز نروییده بود، زیرا خداوند خدا باران بر زمین نبارانیده بود و آدمی نبود كه كار زمین را بكند.6و مه از زمین برآمده، تمام روی زمین را سیراب میكرد.7خداوند خدا پس آدم را از خاك زمین بسرشت و در بینی وی روح حیات دمید، و آدم نَفْس زنده شد.8و خداوند خدا باغی در عدن بطرف مشرق غَرْس نمود و آن آدم را كه سرشته بود، در آنجا گذاشت.9و خداوند خدا هر درخت خوشنما و خوش‌خوراك را از زمین رویانید، و درخت حیات را در وسط باغ و درخت معرفت نیك و بد را.10و نهری از عدن بیرون آمد تا باغ را سیراب كند، و از آنجا منقسم گشته، چهار شعبه شد.11نام اول فیشون است كه تمام زمین حویله را كه در آنجا طلاست، احاطه میكند.12و طلای آن زمین نیكوست و در آنجا مروارید و سنگ جَزَع است.13و نام نهر دوم جیحون كه تمام زمین كوش را احاطه میكند.14و نام نهر سوم حدَّقل كه بطرف شرقی آشور جاری است. و نهر چهارم فرات.15پس خداوند خدا آدم را گرفت و او را در باغ عدن گذاشت تا كار آن را بكند و آن را محافظت نماید.16و خداوند خدا آدم را امر فرموده، گفت: «از همۀ درختان باغ بی‌ممانعت‌بخور،17اما از درخت معرفت نیك و بد زنهار نخوری، زیرا روزی كه از آن خوردی، هرآینه خواهی مرد.»18و خداوند خدا گفت: «خوب نیست كه آدم تنها باشد. پس برایش معاونی موافق وی بسازم.»19و خداوند خدا هر حیوان صحرا و هر پرندۀ آسمان را از زمین سرشت و نزد آدم آورد تا ببیند كه چه نام خواهد نهاد و آنچه آدم هر ذی‌حیات را خواند، همان نام او شد.20پس آدم همۀ بهایم و پرندگان آسمان و همۀ حیوانات صحرا را نام نهاد. لیكن برای آدم معاونی موافق وی یافت نشد.21و خداوند خدا، خوابی گران بر آدم مستولی گردانید تا بخفت، و یكی از دنده‌هایش را گرفت و گوشت در جایش پر كرد.22و خداوند خدا آن دنده را كه از آدم گرفته بود، زنی بنا كرد و وی را به نزد آدم آورد.23و آدم گفت: «همانا اینست استخوانی از استخوانهایم و گوشتی از گوشتم، از این سبب "نسا" نامیده شود زیرا كه از انسان گرفته شد.»24از این سبب مرد پدر و مادر خود را ترك كرده، با زن خویش خواهد پیوست و یك تن خواهند بود.25و آدم و زنش هر دو برهنه بودند و خجلت نداشتند.
31و مار از همۀ حیوانات صحرا كه خداوند خدا ساخته بود، هُشیارتر بود. و به زن گفت: «آیا خدا حقیقتاً گفته است كه از همۀ درختان باغ نخورید؟»2زن به مار گفت: «از میوۀ درختان باغ می‌خوریم،3لكن از میوۀ درختی كه‌در وسط باغ است، خدا گفت از آن مخورید و آن را لمس مكنید، مبادا بمیرید.»4مار به زن گفت: «هر آینه نخواهید مرد،5بلكه خدا میداند در روزی كه از آن بخورید، چشمان شما باز شود و مانند خدا عارف نیك و بد خواهید بود.»6و چون زن دید كه آن درخت برای خوراك نیكوست و بنظر خوشنما و درختی دلپذیر و دانش‌افزا، پس از میوهاش گرفته، بخورد و به شوهر خود نیز داد و او خورد.7آنگاه چشمان هر دوِ ایشان باز شد و فهمیدند كه عریانند. پس برگهای انجیر به هم دوخته، سترها برای خویشتن ساختند.8و آواز خداوند خدا را شنیدند كه در هنگام وزیدن نسیم نهار در باغ می‌خرامید، و آدم و زنش خویشتن را از حضور خداوند خدا در میان درختان باغ پنهان كردند.9و خداوند خدا آدم را ندا در داد و گفت: «كجا هستی؟»10گفت: «چون آوازت را در باغ شنیدم، ترسان گشتم، زیرا كه عریانم. پس خود را پنهان كردم.»11گفت: «كه تو را آگاهانید كه عریانی؟ آیا از آن درختی كه تو را قدغن كردم كه از آن نخوری، خوردی؟»12آدم گفت: «این زنی كه قرین من ساختی، وی از میوۀ درخت به من داد كه خوردم.»13پس خداوند خدا به زن گفت: «این چه كار است كه كردی؟» زن گفت: «مار مرا اغوا نمود كه خوردم. »14پس خداوند خدا به مار گفت: «چونكه این كار كردی، از جمیع بهایم و از همۀ حیوانات صحرا ملعون‌تر هستی! بر شكمت راه خواهی رفت و تمام ایام عمرت خاك خواهی خورد.15و عداوت در میان تو و زن، و در میان ذُرّیت تو وذریت وی می‌گذارم؛ او سر تو را خواهد كوبید و تو پاشنۀ وی را خواهی كوبید.»16و به زن گفت: «اَلَم و حمل تو را بسیار افزون گردانم؛ با الم فرزندان خواهی زایید و اشتیاق تو به شوهرت خواهـد بود و او بر تو حكمرانی خواهد كرد.»17و به آدم گفت: «چونكه سخن زوجهات را شنیـدی و از آن درخت خـوردی كه امـر فرمـوده، گفتم از آن نخـوری، پـس بسبب تـو زمیـن ملعون شـد، و تمام ایام عمـرت از آن با رنـج خواهی خورد.18خار و خس نیز برایت خواهد رویانید و سبزه‌های صحرا را خواهی خورد،19و به عرق پیشانی‌ات نان خواهی خورد تا حینی كه به خاك راجع گردی، كه از آن گرفته شدی زیرا كه تو خاك هستی و به خاك خواهی برگشت. »20و آدم زن خود را حوا نام نهاد، زیرا كه او مادر جمیع زندگان است.21و خداوند خدا رختها برای آدم و زنش از پوست بساخت و ایشان را پوشانید.22و خداوند خدا گفت: «همانا انسان مثل یكی از ما شده است، كه عارف نیك و بد گردیده. اینك مبادا دست خود را دراز كند و از درخت حیات نیز گرفته بخورَد، و تا به ابد زنده ماند.»23پس خداوند خدا، او را از باغ عدن بیرون كرد تا كار زمینی را كه از آن گرفته شده بود، بكند.24پس آدم را بیرون كرد و به طرف شرقی باغ عدن، كروبیان را مسكن داد و شمشیر آتشباری را كه به هر سو گردش میكرد تا طریق درخت حیات را محافظت كند.
41و آدم، زن خود حوا را بشناخت و او حامله شده، قائن را زایید و گفت: «مردی از یهوه حاصل نمودم.»2و بار دیگر برادر او هابیل را زایید. و هابیل گله‌بان بود، و قائن كاركُن زمین بود.3و بعد از مرور ایام، واقع شد كه قائن هدیهای از محصول زمین برای خداوند آورد.4و هابیل نیز از نخستزادگان گلۀ خویش و پیه آنها هدیهای آورد. و خداوند هابیل و هدیۀ او را منظور داشت،5اما قائن و هدیۀ او را منظور نداشت. پس خشم قائن به شدت افروخته شده، سر خود را بزیر افكند.6آنگاه خداوند به قائن گفت: «چرا خشمناك شدی؟ و چرا سر خود را بزیر افكندی؟7اگر نیكویی می‌كردی، آیا مقبول نمی‌شدی؟ و اگر نیكویی نكردی، گناه بر در، در كمین است و اشتیاق تو دارد، اما تو بر وی مسلط شوی. »8و قائن با برادر خود هابیل سخن گفت. و واقع شد چون در صحرا بودند، قائن بر برادر خود هابیل برخاسته، او را كشت.9پس خداوند به قائن گفت: «برادرت هابیل كجاست؟» گفت: «نمیدانم، مگر پاسبان برادرم هستم؟»10گفت: «چه كرده‌ای؟ خون برادرت از زمین نزد من فریاد برمی‌آورد!11و اكنون تو ملعون هستی از زمینی كه دهان خود را باز كرد تا خون برادرت را از دستت فرو برد.12هر گاه كار زمین كنی، همانا قوت خود را دیگر به تو ندهد. و پریشان و آواره در جهان خواهی بود.»13قائن به خداوند گفت:«عقوبتـم از تحملـم زیـاده است.14اینك مـرا امـروز بـر روی زمیـن مطـرود ساختـی، و از روی تـو پنهـان خواهـم بـود. و پریشـان و آواره در جهان خواهم بود و واقع می‌شـود هـر كه مرا یابـد، مـرا خواهـد كشت.»15خداونـد بـه وی گفت: «پس هـر كه قائـن را بكشـد، هفـت چنـدان انتقـام گرفتـه شـود.» و خداونـد به قائـن نشانـی‌ای داد كه هـر كه او را یابـد، وی را نكشــد.16پـس قائن از حضور خداونـد بیـرون رفـت و در زمیـن نـود، بطـرف شرقــی عـدن، ساكــن شـد.17و قائن زوجۀ خود را شناخت. پس حامله شده، خنوخ را زایید. و شهری بنا میكرد، و آن شهر را به اسم پسر خود، خنوخ نام نهاد.18و برای خنوخ عیراد متولد شد، و عیراد، مَحُویائیل را آورد، و مَحُویائیل، مَتُوشائیل را آورد، و مَتوشائیل، لَمَك را آورد.19و لَمَك، دو زن برای خود گرفت، یكی را عاده نام بود و دیگری را ظِلَّه.20و عاده، یابال را زایید. وی پدر خیمه‌نشینان و صاحبان مواشی بود.21و نام برادرش یوبال بود. وی پدر همۀ نوازندگان بربط و نی بود.22و ظِلَّه نیز توبل قائن را زایید، كه صانع هر آلت مس و آهن بود. و خواهر توبل قائن، نعمه بود.23و لَمَك به زنان خود گفت: «ای عاده و ظله، قول مرا بشنوید! ای زنان لَمَك، سخن مرا گوش گیرید! زیرا مردی را كشتم بسبب جراحت خود، و جوانی را بسبب ضرب خویش.24اگر برای قائن هفت چندان انتقام گرفته شود، هر آینه برای لَمَك، هفتاد و هفت چندان.»25پس آدم بار دیگر زن خود را شناخت، و او پسری بزاد و او را شیث‌نام نهاد، زیرا گفت: «خدا نسلی دیگر به من قرار داد، به عوض هابیل كه قائن او را كشت.»26و برای شیث نیز پسری متولد شد و او را اَنوش نامید. در آنوقت به خواندن اسم یهوه شروع كردند.
51این است كتاب پیدایش آدم در روزی كه خدا آدم را آفرید، به شبیه خدا او را ساخت،2نر و ماده ایشان را آفرید. و ایشان را بركت داد و ایشـان را «آدم» نام نهـاد، در روز آفرینـش ایشـان.3و آدم صد و سی سال بزیست، پس پسری به شبیه و بصورت خود آورد، و او را شیث نامید.4و ایام آدم بعد از آوردن شیث، هشتصد سال بود، و پسران و دختران آورد.5پس تمام ایام آدم كه زیست، نهصد و سی سال بود كه مرد.6و شیث صد و پنج سال بزیست، و اَنوش را آورد.7و شیث بعد از آوردن اَنوش، هشتصد و هفت سال بزیست و پسران و دختران آورد.8و جملۀ ایام شیث، نهصد و دوازده سال بود كه مرد.9و اَنوش نود سال بزیست، و قینان را آورد.10و اَنوش بعد از آوردن قینان، هشتصد و پانزده سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.11پس جملۀ ایام اَنوش نهصد و پنج سال بود كه مرد.12و قینان هفتاد سال بزیست، و مَهَلَلْئیل را آورد.13و قینان بعد از آوردن مَهَلَلْئیل، هشتصد و چهل سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.14و تمامی ایام قینان، نهصد و ده سال بود كه مرد.15و مَهَلَلْئیل، شصت و پنج سال بزیست، و یارِد راآورد.16و مَهَلَلْئیل بعد از آوردن یارِد، هشتصد و سی سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.17پس همۀ ایام مَهَلَلْئیل، هشتصد و نود و پنج سال بود كه مرد.18و یارِد صد و شصت و دو سال بزیست، و خنوخ را آورد.19و یارِد بعد از آوردن خَنوخ، هشتصد سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.20و تمامی ایام یارِد، نهصد و شصت و دو سال بود كه مرد.21و خنوخ شصت و پنج سال بزیست، و مَتوشالَح را آورد.22و خنوخ بعد از آوردن متوشالح، سیصد سال با خدا راه میرفت و پسران و دختران آورد.23و همۀ ایام خنوخ، سیصد و شصت و پنج سال بود.24و خنوخ با خدا راه میرفت و نایاب شد، زیرا خدا او را برگرفت.25و متوشالح صد و هشتاد و هفت سال بزیست، و لَمَك را آورد.26و متوشالح بعد از آوردن لَمَك، هفتصد و هشتاد و دو سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.27پس جملۀ ایام متوشالح، نهصد و شصت و نه سال بود كه مرد.28و لَمَك صد و هشتاد و دو سال بزیست، و پسری آورد29و وی را نوح نام نهاده گفت: «این ما را تسلی خواهد داد از اعمال ما و از محنت دستهای ما از زمینی كه خداوند آن را ملعون كرد.»30و لَمَك بعد از آوردن نوح، پانصد و نود و پنج سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.31پس تمام ایام لَمَك، هفتصد و هفتاد و هفت سال بود كه مرد.32و نوح پانصد ساله بود، پس نوح سام و حام و یافِث را آورد.
61و واقع شد كه چون آدمیان شروع كردند به زیاد شدن بر روی زمین و دختران برای ایشان متولد گردیدند،2پسران خدا دختران آدمیان را دیدند كه نیكومنظرند، و از هر كدام كه خواستند، زنان برای خویشتن میگرفتند.3و خداوند گفت: «روح من در انسان دائماً داوری نخواهد كرد، زیرا كه او نیز بشر است. لیكن ایام وی صد و بیست سال خواهد بود.»4و در آن ایام مردان تنومند در زمین بودند. و بعد از هنگامی كه پسران خدا به دختران آدمیان در آمدند و آنها برای ایشان اولاد زاییدند، ایشان جبارانی بودند كه در زمان سَلَفْ، مردان نامور شدند.5و خداوند دید كه شرارت انسان در زمین بسیار است، و هر تصور از خیالهای دل وی دائماً محض شرارت است.6و خداوند پشیمان شد كه انسان را بر زمیـن ساخته بود، و در دل خود محزون گشت.7و خداوند گفـت: «انسـان را كه آفریـده‌ام، از روی زمین محو سازم، انسان و بهایم و حشرات و پرندگان هوا را، چونكه متأسف شدم از ساختن ایشـان.»8اما نـوح در نظـر خداوند التفـات یافـت.9این است پیدایش نوح. نوح مردی عادل بود، و در عصر خود كامل. و نوح با خدا راه میرفت.10و نوح سه پسر آورد: سام و حام و یافث.11و زمین نیز بنظر خدا فاسد گردیده و زمین از ظلم پرشده بود.12و خدا زمین را دید كه اینك فاسد شده است، زیرا كه تمامی بشر راه خود را بر زمین فاسد كرده بودند.13و خدا به نوح گفت: «انتهای تمامی بشر به حضورم رسیده است، زیرا كه زمین بسبب ایشان پر از ظلم شده است. و اینك من ایشان را با زمین هلاك خواهم ساخت.14پس برای خود كشتی‌ای از چوب كوفر بساز، و حُجَرات در كشتی بنا كن و درون و بیرونش را به قیر بیندا.15و آن را بدین تركیب بساز كه طول كشتی سیصد ذراع باشد، و عرضش پنجاه ذراع و ارتفاع آن سی ذراع.16و روشنی‌ای برای كشتی بساز و آن را به ذراعی از بالا تمام كن. و درِ كشتی را در جنب آن بگذار، و طبقات تحتانی و وسطی و فوقانی بساز.17زیرا اینك من طوفان آب را بر زمین می‌آورم تا هر جسدی را كه روح حیات در آن باشد، از زیر آسمان هلاك گردانم. و هر چه بر زمین است، خواهد مرد.18لكن عهد خود را با تو استوار می‌سازم، و به كشتی در خواهی آمد، تو و پسرانت و زوجهات و ازواج پسرانت با تو.19و از جمیع حیوانات، از هر ذی‌جسدی، جفتی از همه به كشتی در خواهی آورد، تا با خویشتن زنده نگاه داری، نر و ماده باشند.20از پرندگان به اجناس آنها، و از بهایـم به اجنـاس آنها، و از همۀ حشـرات زمین به اجناس آنها، دودو از همه نزد تو آینـد تا زنـده نگاه داری.21و از هـر آذوقهای كه خورده شـود، بگیر و نـزد خود ذخیـره نما تا برای تو و آنها خوراك باشد.»22پس نوح چنین كرد و به هرچـه خـدا او را امر فرمـود، عمل نمـود.
71و خداوند به نوح گفت: «تو و تمامی اهل خانه‌ات به كشتی در آیید، زیرا تو را در این عصر به حضور خود عادل دیدم.2و از همۀ بهایم پاك، هفت هفت، نر و ماده با خود بگیر، و از بهایم ناپاك، دودو، نر و ماده،3و از پرندگان آسمان نیز هفت هفت، نر و ماده را، تا نسلی بر روی تمام زمین نگاه داری.4زیرا كه من بعد از هفت روز دیگر، چهل روز و چهل شب باران می‌بارانم، و هر موجودی را كه ساخته‌ام، از روی زمین محو می‌سازم. »5پس نوح موافق آنچه خداوند او را امر فرموده بود، عمل نمود.6و نوح ششصد ساله بود، چون طوفان آب بر زمین آمد.7و نوح و پسرانش و زنش و زنان پسرانش با وی از آب طوفان به كشتی در آمدند.8از بهایم پاك و از بهایم ناپاك، و از پرندگان و از همۀ حشرات زمین،9دودو، نر و ماده، نزد نوح به كشتی در آمدند، چنانكه خدا نوح را امر كرده بود.10و واقع شد بعد از هفت روز كه آب طوفان بر زمین آمد.11و در سال ششصد از زندگانی نوح، در روز هفدهم از ماه دوم، در همان روز جمیع چشمه‌های لجۀ عظیم شكافته شد، و روزنهای آسمان گشوده.12و باران، چهل روز و چهل شب بر روی زمین می‌بارید.13در همان روز نوح و پسرانش، سام و حام و یافث، و زوجۀ نوح و سه زوجۀ پسرانش، با ایشان داخل كشتی شدند.14ایشان و همۀ حیوانات به اجناس آنها، و همۀ بهایم به اجناس آنها، و همۀ حشراتی كه بر زمین می‌خزند به اجناس آنها، و همۀ پرندگان به‌اجناس آنها، همۀ مرغان و همۀ بالداران.15دودو از هر ذی جسدی كه روح حیات دارد، نزد نوح به كشتی در آمدند.16و آنهایی كه آمدند نر و ماده از هر ذی‌جسد آمدند، چنانكه خدا وی را امر فرموده بود. و خداوند در را از عقب او بست.17و طوفان چهل روز بر زمین میآمد، و آب همی افزود و كشتی را برداشت كه از زمین بلند شد.18و آب غلبه یافته، بر زمین همی افزود، و كشتی بر سطح آب میرفت.19و آب بر زمین زیاد و زیاد غلبه یافت، تا آنكه همۀ كوههای بلند كه زیر تمامی آسمانها بود، مستور شد.20پانزده ذراع بالاتر، آب غلبه یافت و كوهها مستورگردید.21و هر ذی‌جسدی كه بر زمین حركت میكرد، از پرندگان و بهایم و حیوانات و كل حشرات خزندۀ بر زمین، و جمیع آدمیان، مردند.22هركه دم روح حیات در بینی او بود، از هر كه در خشكی بود، مرد.23و خدا محو كرد هر موجودی را كه بر روی زمین بود، از آدمیان و بهایم و حشرات و پرندگان آسمان، پس از زمین محو شدند. و نوح با آنچه همراه وی در كشتی بود فقط باقی ماند.24و آب بر زمین صد و پنجاه روز غلبه می‌یافت.
81و خدا نوح و همۀ حیوانات و همۀ بهایمی را كه با وی در كشتی بودند، بیاد آورد. و خدا بادی بر زمین وزانید و آب ساكن گردید.2و چشمه‌های لجه و روزنهای آسمان بسته شد، و باران از آسمان باز ایستاد.3و آب رفته‌رفته از روی زمین برگشت. و بعد از انقضای صد و پنجاه روز، آب كم شد،4و روز هفدهم از ماه هفتم، كشتی بر كوههای آرارات قرار گرفت.5و تا ماه دهم، آب رفته‌رفته كمتر میشد، و در روز اول از ماه دهم، قله‌های كوهها ظاهر گردید.6و واقع شد بعد از چهل روز كه نوح دریچۀكشتی را كه ساخته بود، باز كرد.7و زاغ را رها كرد. او بیرون رفته، در تردد می‌بود تا آب از زمین خشك شد.8پس كبوتر را از نزد خود رها كرد تا ببیند كه آیا آب از روی زمین كم شده است.9اما كبوتر چون نشیمنی برای كف پای خود نیافت، زیرا كه آب در تمام روی زمین بود، نزد وی به كشتی برگشت. پس دست خود را دراز كرد و آن را گرفته نزد خود به كشتی در آورد.10و هفت روز دیگر نیز درنگ كرده، باز كبوتر را از كشتی رها كرد.11و در وقت عصر، كبوتر نزد وی برگشت، و اینك برگ زیتون تازه در منقار وی است. پس نوح دانست كه آب از روی زمین كم شده است.12و هفت روز دیگر نیز توقف نموده، كبوتر را رها كرد، و او دیگر نزد وی برنگشت.13و در سال ششصد و یكم در روز اول از ماه اول، آب از روی زمین خشك شد. پس نوح پوشش كشتی را برداشته، نگریست، و اینك روی زمین خشك بود.14و در روز بیست و هفتم از ماه دوم، زمین خشك شد.15آنگاه خدا نوح را مخاطب ساخته، گفت:16«از كشتی بیرون شو، تو و زوجهات و پسرانت و ازواج پسرانت با تو.17و همۀ حیواناتی را كه نزد خود داری، هر ذی‌جسدی را از پرندگان و بهایم و كل حشرات خزندۀ بر زمین، با خود بیرون آور، تا بر زمین منتشر شده، در جهان بارور و كثیر شوند.»18پس نوح و پسران او و زنش و زنان پسرانش، با وی بیرون آمدند.19و همۀ حیوانات و همۀ حشرات و همۀ پرندگان، و هر چه بر زمین حركت میكند، به اجناس آنها، از كشتی به در شدند.20و نوح مذبحی برای خداوند بنا كرد، و از هر بهیمۀ پاك و از هر پرندۀ پاك گرفته، قربانیهای سوختنی بر مذبح گذرانید.21و خداوند بوی خوش بویید وخداوند در دل خود گفت: «بعد از این دیگر زمین را بسبب انسان لعنت نكنم، زیرا كه خیال دل انسان از طفولیت بد است، و بار دیگر همۀ حیوانات را هلاك نكنم، چنانكه كردم.22مادامی كه جهان باقی است، زرع و حصاد، و سرما و گرما، و زمستان و تابستان، و روز و شب موقوف نخواهد شد. »
91و خدا، نوح و پسرانش را بركت داده،بدیشان گفت: «بارور و كثیر شوید و زمین را پر سازید.2و خوف شما و هیبت شما بر همۀ حیوانات زمین و بر همۀ پرندگان آسمان، و بر هر چه بر زمین می‌خزد، و بر همۀ ماهیان دریا خواهد بود؛ به دست شما تسلیم شده‌اند.3و هر جنبنده‌ای كه زندگی دارد، برای شما طعام باشد. همه را چون علف سبز به شما دادم،4مگر گوشت را با جانش كه خون او باشد، مخورید.5و هر آینه انتقام خون شما را برای جان شما خواهم گرفت. از دست هر حیوان آن را خواهم گرفت. و از دست انسان، انتقام جان انسان را از دست برادرش خواهم گرفت.6هر كه خون انسان ریزد، خون وی به دست انسان ریخته شود، زیرا خدا انسان را به صورت خود ساخت.7و شما بارور و كثیر شوید، و در زمین منتشر شده، در آن بیفزایید.»8و خدا نوح و پسرانش را با وی خطاب كرده، گفت:9«اینك من عهد خود را با شما و بعد از شما با ذریت شما استوار سازم،10و با همۀ جانورانی كه با شما باشند، از پرندگان و بهایم وهمۀ حیوانات زمین با شما، با هر چه از كشتی بیرون آمد، حتی جمیع حیوانات زمین.11عهد خود را با شما استوار می‌گردانم كه بار دیگر هر ذی‌جسد از آب طوفان هلاك نشود، و طوفان بعد از این نباشد تا زمین را خراب كند. »12و خدا گفت: «اینست نشان عهدی كه من می‌بندم، در میان خود و شما، و همۀ جانورانی كه با شما باشند، نسلاً بعد نسل تا به ابد:13قوس خود را در ابر می‌گذارم، و نشان آن عهدی كه در میان من و جهان است، خواهد بود.14و هنگامی كه ابر را بالای زمین گسترانم، و قوس در ابر ظاهر شود،15آنگاه عهد خود را كه در میان من و شما و همۀ جانوران ذی‌جسد میباشد، بیاد خواهم آورد. و آب طوفان دیگر نخواهد بود تا هر ذی‌جسدی را هلاك كند.16و قوس در ابر خواهد بود، و آن را خواهم نگریست تا بیاد آورم آن عهد جاودانی را كه در میان خدا و همۀ جانوران است، از هر ذی‌جسدی كه بر زمین است. »17و خدا به نوح گفت: «این است نشان عهدی كه استوار ساختم در میان خود و هر ذی‌جسدی كه بر زمین است. »18و پسران نوح كه از كشتی بیرون آمدند، سام و حام و یافث بودند. و حام پدر كنعان است.19اینانند سه پسر نوح، و از ایشان تمامی جهان منشعب شد.20و نوح به فلاحت زمین شروع كرد، و تاكستانی غرس نمود.21و شراب نوشیده، مست‌شد، و در خیمۀ خود عریان گردید.22و حام، پدر كنعان، برهنگی پدر خود را دید و دو برادر خود را بیرون خبر داد.23و سام و یافث، ردا را گرفته، بر كتف خود انداختند، و پس‌پس رفته، برهنگی پدر خود را پوشانیدند. و روی ایشان باز پس بود كه برهنگی پدر خود را ندیدند.24و نوح از مستی خود به هوش آمده، دریافت كه پسر كهترش با وی چه كرده بود.25پس گفت: «كنعان ملعون باد! برادران خود را بندۀ بندگان باشد.»26و گفت: «متبارك باد یهوه خدای سام! و كنعان، بندۀ او باشد.27خدا یافث را وسعت دهد، و در خیمه‌های سام ساكن شود، و كنعان بندۀ او باشد. »28و نوح بعد از طوفان، سیصد و پنجاه سال زندگانی كرد.29پس جملۀ ایام نوح نهصد و پنجاه سال بود كه مرد.
101این است پیدایش پسران نوح، سام و حام و یافث. و از ایشان بعد از طوفان پسران متولد شدند.2پسران یافث: جومَر و ماجوج و مادای و یاوان و توبال و ماشَك و تیراس.3و پسران جومَر: اَشكناز و رِیفات و توجَرْمَه.4و پسران یاوان: اَلِیشَه و تَرشیش و كَتیم و دودانیم.5از اینان جزایر امّتها منشعب شدند در اراضی خود، هر یكی موافق زبان و قبیله‌اش در امّت‌های خویش.6و پسران حام: كوش و مِصرایم و فوط و كنعان.7و پسران كوش: سِبا و حَویله و سَبْتَه و رَعْمَه و سَبْتِكا. و پسران رَعْمَه: شِبا و دَدان.8و كوش نِمرُود را آورد. او به جبار شدن در جهان شروع كرد.9وی در حضور خداوند صیادی جبار بود. از این جهت میگویند: «مثل نمرود،صیاد جبار در حضور خداوند . »10و ابتدای مملكت وی، بابل بود و اَرَك و اَكَدّ و كَلْنَه در زمین شِنعار.11از آن زمین آشور بیرون رفت، و نینوا و رَحوبوت عیر، و كالَح را بنا نهاد،12و ریسَن را در میان نینوا و كالَح. و آن شهری بزرگ بود.13و مِصرایم لُودیم و عَنامیم و لَهابیم و نَفتوحیم را آورد.14و فَتروسیم و كَسلوحیم را كه از ایشان فِلسطینیان پدید آمدند و كَفتوریم را.15و كنعان، صیدون، نخست‌زادۀ خود، وحَتّ را آورد.16و یبوسیان و اَموریان و جِرجاشیان را17و حِوّیان و عَرْقیان و سینیان را18و اَروادیان و صَماریان و حَماتیان را. و بعد از آن، قبایل كنعانیان منشعب شدند.19و سرحد كنعانیان از صیدون به سمت جرار تا غَزَه بود، و به سمت سُدُوم و عَمُورَه و اَدْمَه و صَبُوئیم تا به لاشَع.20اینانند پسران حام برحسب قبایل و زبانهای ایشان، در اراضی و امّت‌های خود.21و از سام كه پدر جمیع بنی‌عابَر و برادر یافَث بزرگ بود، از او نیز اولاد متولد شد.22پسران سام: عیلام و آشور و اَرْفَكْشاد و لُود و اَرام.23و پسران اَرام: عُوص و حُول و جاتِر و ماش.24و اَرَفكشاد، شالِح را آورد، و شالِح، عابر را آورد.25و عابر را دو پسر متولد شد. یكی را فالِج نام بود، زیرا كه در ایام وی زمین منقسم شد. و نام برادرش یقْطان.26و یقْطان، المُوداد و شالف و حَضَرموت و یارِح را آورد،27و هَدُورام و اُوْزال و دِقْلَه را،28و عُوبال و ابیمائیل و شِبا را،29و اَوْفیر و حَوِیلَه و یوباب را. این همه پسران یقطان بودند.30و مسكن ایشان از میشا بود به سمت سَفارَه، كه كوهی از كوههای شرقی‌است.31اینانند پسران سام برحسب قبایل و زبانهای ایشان، در اراضی خود برحسب امّت‌های‌خویش.32اینانند قبایل پسران نوح، برحسب پیدایش ایشان در امّت‌های خود كه از ایشان امّت‌های جهان، بعد از طوفان منشعب شدند.
111و تمام جهان را یك زبان و یك لغت بود.2و واقع شد كه چون از مشرق كوچ میكردند، همواری‌ای در زمین شنعار یافتند و در آنجا سكنی گرفتند.3و به یكدیگر گفتند: «بیایید، خشتها بسازیم و آنها را خوب بپزیم.» و ایشان را آجر به جای سنگ بود، و قیر به جای گچ.4و گفتند: «بیایید شهری برای خود بنا نهیم، و برجی را كه سرش به آسمان برسد، تا نامی برای خویشتن پیدا كنیم، مبادا بر روی تمام زمین پراكنده شویم.»5و خداوند نزول نمود تا شهر و برجی را كه بنی‌آدم بنا میكردند، ملاحظه نماید.6و خداوند گفت: «همانا قوم یكی است و جمیع ایشان را یك زبان و این كار را شروع كرده‌اند، و الا´ن هیچ كاری كه قصد آن بكنند، از ایشان ممتنع نخواهد شد.7اكنون نازل شویم و زبان ایشان را در آنجا مشوش سازیم تا سخن یكدیگر را نفهمند.»8پس خداوند ایشان را از آنجا بر روی تمام زمین پراكنده ساخت و از بنای شهر باز ماندند.9از آن سبب آنجا را بابل نامیدند، زیرا كه در آنجا خداوند لغت تمامی اهل جهان را مشوش ساخت. و خداوند ایشان را از آنجا بر روی تمام زمین پراكنده نمود.10این است پیدایش سام. چون سام صد ساله بود، اَرْفَكشاد را دو سال بعد از طوفان آورد.11و سام بعد از آوردن ارفكشاد، پانصد سال زندگانی‌كرد و پسران و دختران آورد.12و ارفكشاد سی و پنج سال بزیست و شالح را آورد.13و ارفكشاد بعد از آوردن شالح، چهار صد و سه سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.14و شالح سی سال بزیست، و عابر را آورد.15و شالح بعد از آوردن عابر، چهارصد و سه سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.16و عابر سی و چهار سال بزیست و فالج را آورد.17و عابر بعد از آوردن فالج، چهار صد و سی سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.18و فالِج سی سال بزیست، و رَعُو را آورد.19و فالج بعد از آوردن رعو، دویست و نه سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.20و رعو سی و دو سال بزیست، و سروج را آورد.21و رعو بعد از آوردن سَرُوْج، دویست و هفت سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.22و سروج سی سال بزیست، و ناحور را آورد.23و سروج بعد از آوردن ناحور، دویست سال بزیست و پسران و دختران آورد.24و ناحور بیست و نه سال بزیست، و تارح را آورد.25و ناحور بعد از آوردن تارح، صد و نوزده سال زندگانی كرد و پسران و دختران آورد.26و تارح هفتاد سال بزیست، و اَبرام و ناحور و هاران را آورد.27و این است پیدایش تارح كه تارح، ابرام و ناحور و هاران را آورد، و هاران، لوط را آورد.28و هاران پیش پدر خود، تارَح در زادبوم خویش در اورِ كلدانیان بمرد.29و ابرام و ناحور زنان برای خود گرفتند. زن ابرام را سارای نام بود. و زن ناحور را مِلكَه نام بود، دختر هاران، پدر مِلكَه و پدر یسكَه.30اما سارای نازاد مانده، ولدی نیاورد.31پس تارح پسر خود ابرام، و نوادۀ خود لوط، پسر هاران، و عروس خود سارای، زوجۀ پسرش ابرام را برداشته، با ایشان از اور كلدانیان‌بیرون شدند تا به ارض كنعان بروند، و به حران رسیده، در آنجا توقف نمودند.32و مدت زندگانی تارح، دویست و پنج سال بود، و تارح در حران مرد.
121و خداوند به ابرام گفت: «از ولایت‌خود، و از مولد خویش و از خانۀ پدر خود بسوی زمینی كه به تو نشان دهم بیرون شو،2و از تو امتی عظیم پیدا كنم و تو را بركت دهم، و نام تو را بزرگ سازم، و تو بركت خواهی بود.3و بركت دهم به آنانی كه تو را مبارك خوانند، و لعنت كنم به آنكه تو را ملعون خواند. و از تو جمیع قبایل جهان بركت خواهند یافت.»4پس ابرام، چنانكه خداوند بدو فرموده بود، روانه شد. و لوط همراه وی رفت. و ابرام هفتاد و پنج ساله بود، هنگامی كه از حَرّان بیرون آمد.5و ابرام زن خود سارای، و برادرزادۀ خود لوط، و همۀ اموال اندوختۀ خود را با اشخاصی كه در حران پیدا كرده بودند، برداشته، به عزیمت زمین كنعان بیرون شدند، و به زمین كنعان داخل شدند.6و ابرام در زمین می‌گشت تا مكان شكیم تا بلوطستان موره. و در آنوقت كنعانیان در آن زمین بودند.7و خداوند بر اَبرام ظاهر شده، گفت: «به ذریت تو این زمین را می‌بخشم.» و در آنجا مذبحی برای خداوند كه بر وی ظاهر شد، بنا نمود.8پس، از آنجا به كوهی كه به شرقی بیتئیل است، كوچ كرده، خیمۀ خود را برپا نمود. و بیتئیل بطرف غربی و عای بطرف شرقی آن بود. و در آنجا مذبحی برای خداوند بنا نمود و نام یهوه را خواند.9و ابرام طی مراحل و منازل كرده، به سمت جنوب كوچید.10و قحطی در آن زمین شد، و ابرام به مصر فرود آمد تا در آنجا بسر برد، زیرا كه قحط در زمین شدت میكرد.11و واقع شد كه چون نزدیك به ورود مصر شد، به زن خود سارای گفت: «اینك میدانم كه تو زن نیكومنظر هستی.12همانا چون اهل مصر تو را بینند، گویند: "این زوجۀ اوست." پس مرا بكشند و تو را زنده نگاه دارند.13پس بگو كه تو خواهر من هستی تا به خاطر تو برای من خیریت شود و جانم بسبب تو زنده ماند.»14و به مجرد ورود ابرام به مصر، اهل مصر آن زن را دیدند كه بسیار خوش‌منظر اسـت.15و امرای فرعـون او را دیدنـد، و او را در حضـور فرعون ستودند. پس وی را به خانۀ فرعـون در آوردنـد.16و بخاطـر وی با ابـرام احسان نمود، و او صاحب میشها و گاوان و حماران و غلامان و كنیـزان و ماده الاغـان و شتـران شد.17و خداوند فرعـون و اهل خانۀ او را بسبب سارای، زوجۀ ابرام به بلایای سخت مبتلا ساخت.18و فرعـون ابـرام را خوانـده، گفت: «این چیست كه به من كردی؟ چرا مرا خبر ندادی كه او زوجۀ توست؟19چرا گفتی: او خواهر منست، كه او را به زنی گرفتم؟ و الا´ن، اینك زوجۀ تو. او را برداشته، روانه شو!»20آنگاه فرعون در خصوص وی، كسان خود را امر فرمود تا او را با زوجهاش و تمام مایملكش روانه نمودند.
131و ابرام با زن خود، و تمام اموال خویش،و لوط، از مصر به جنوب آمدند.2و ابرام از مواشی و نقره و طلا، بسیار دولتمند بود.3پس، از جنوب، طی منازل كرده، به بیتئیل آمد، بدانجایی كه خیمه‌اش در ابتدا بود، در میان بیتئیل و عای،4به مقام آن مذبحی كه اول بنا نهاده بود، و در آنجا ابرام نام یهوه را خواند.5و لوط را نیز كه همراه ابرام بود، گله و رمه و خیمه‌ها بود.6و زمین گنجایش ایشان را نداشت كه در یكجا ساكن شوند زیرا كه اندوخته‌های ایشان بسیار بود، و نتوانستند در یك جا سكونت كنند.7و در میان شبانان مواشی ابرام و شبانان مواشی لوط نزاع افتاد. و در آن هنگام كنعانیان و فَرِزّیان، ساكن زمین بودند.8پس ابرام به لوط گفت: «زنهار در میان من و تو، و در میان شبانان من و شبانان تو نزاعی نباشد، زیرا كه ما برادریم.9مگر تمام زمین پیش روی تو نیست؟ ملتمس اینكه از من جدا شوی. اگر به جانب چپ روی، من بسوی راست خواهم رفت و اگر بطرف راست روی، من به جانب چپ خواهم رفت. »10آنگاه لوط چشمان خود را برافراشت، و تمام وادی اردن را بدید كه همهاش مانند باغ خداوند و زمین مصر، به طرف صوغَر، سیراب بود، قبل از آنكه خداوند سدوم و عموره را خراب سازد.11پس لوط تمام وادی اردن را برای خود اختیار كرد، و لوط بطرف شرقی كوچ كرد، و از یكدیگر جدا شدند.12ابرام در زمین كنعان ماند، و لوط در بلاد وادی ساكن شد، و خیمه خود را تا سدوم نقل كرد.13لكن مردمان سدوم بسیارشریر و به خداوند خطاكار بودند.14و بعد از جدا شدن لوط از وی، خداوند به ابرام گفت: «اكنون تو چشمان خود را برافراز و از مكانی كه در آن هستی، بسوی شمال و جنوب، و مشرق و مغرب بنگر15زیرا تمام این زمین را كه می‌بینی به تو و ذریت تو تا به ابد خواهم بخشید.16و ذریت تو را مانند غبار زمین گردانم. چنانكه اگر كسی غبار زمین را تواند شمرد، ذریت تو نیز شمرده شود.17برخیز و در طول و عرض زمین گردش كن زیرا كه آن را به تو خواهم داد.»18و ابرام خیمۀ خود را نقل كرده، روانه شد و در بلوطستان مَمْری كه در حِبرون است، ساكن گردید، و در آنجا مذبحی برای یهوه بنا نهاد.
141و واقع شد در ایام امرافل، مَلِك شنعار،و اریوك، مَلِك‌اَلاّسار، و كَدُرلاعُمر، مَلِك عیلام، و تدعال، ملك امّتها،2كه ایشان با بارع، مَلِك سَدُوم، و برشاع ملك عموره، و شِناب، ملك ادمه، و شَمئیبَر، ملك صبوئیم، و ملك بالع كه صوغر باشد، جنگ كردند.3این همه در وادی سَدّیم كه بحرالمِلْح باشد، با هم پیوستند.4دوازده سال، كدرلاعمر را بندگی كردند، و در سال سیزدهم، بر وی شوریدند.5و در سال چهاردهم، كدرلاعمر با ملوكی كه با وی بودند، آمده، رفائیان را در عَشتَروت قَرْنَین، و زوزیان را در هام، و ایمیان را در شاوه قریتَین، شكست دادند.6و حوریان را در كوه ایشان، سَعیر، تا ایل فاران كه متصل به صحراست.7پس برگشته، به عَین مِشفاط كه قادش باشد، آمدند، و تمام مرز و بوم عَمالَقه و اموریان را نیز كه در حَصّون تامار ساكن بودند، شكست دادند.8آنگاه‌ملك سدوم و ملك عموره و ملك ادمه و ملك صبوئیم و ملك بالع كه صُوغَر باشد، بیرون آمده، با ایشان در وادی سدیم، صف‌آرایی نمودند،9با كدرلاعمر ملك عیلام و تدعال، ملك امّتها و امرافل، ملك شنعار و اریوك مَلِكِ الاسار، چهار ملك با پنج.10و وادی سَدیم پر از چاههای قیر بود. پس ملوك سدوم و عموره گریخته، در آنجا افتادند و باقیان به كوه فرار كردند.11و جمیع اموال سدوم و عموره را با تمامی مأكولات آنها گرفته، برفتند.12و لوط، برادرزادۀ اَبرام را كه در سَدوم ساكن بود، با آنچه داشت برداشته، رفتند.13و یكی كه نجات یافته بود آمده، ابرام عبرانی را خبر داد. و او در بلوطستان مَمری آموری كه برادر اشكول و عانر بود، ساكن بود. و ایشان با ابرام همعهد بودند.14چون ابرام از اسیری برادر خود آگاهی یافت، سیصد و هجده تن از خانه‌زادان كارآزمودۀ خود را بیرون آورده، در عقب ایشان تا دان بتاخت.15شبانگاه، او و ملازمانش، بر ایشان فرقه فرقه شده، ایشان را شكست داده، تا به حوبه كه به شمال دمشق واقع است، تعاقب نمودند.16و همۀ اموال را باز گرفت، و برادر خود، لوط و اموال او را نیز با زنان و مردان باز آورد.17و بعد از مراجعت وی از شكست دادن كدرلاعمر و ملوكی كه با وی بودند، ملك سُدُوم تا به وادی شاوه، كه وادی المَلِك باشد، به استقبال وی بیرون آمد.18و ملكیصدق، مَلِكِ سالیم، نان و شراب بیرون آورد. و او كاهن خدای تعالی بود،19و او را مبارك خوانده، گفت: «مبارك باد ابرام از جانب خدای تعالی، مالك آسمان و زمین.20ومتبارك باد خدای تعالی، كه دشمنانت را به دستت تسلیم كرد.» و او را از هر چیز، ده یك داد.21و ملك سدوم به ابرام گفت: «مردم را به من واگذار و اموال را برای خود نگاه دار.»22ابرام به ملك سدوم گفت: «دست خود را به یهوه خدای تعالی، مالك آسمان و زمین، برافراشتم،23كه از اموال تو رشته‌ای یا دُوّال نعلینی بر نگیرم، مبادا گویی "من ابرام را دولتمند ساختم".24مگر فقط آنچه جوانان خوردند و بهرۀ عانر و اشكول و ممری كه همراه من رفتند، ایشان بهرۀ خود را بردارند. »
151بعد از این وقایع، كلام خداوند در رؤیا، به ابرام رسیده، گفت: «ای ابرام مترس، من سپر تو هستم، و اجر بسیار عظیم تو. »2ابرام گفت: «ای خداوند یهوه، مرا چه خواهی داد، و من بی‌اولاد می‌روم، و مختار خانه‌ام، این العاذار دمشقی است؟»3و ابرام گفت: «اینك مرا نسلی ندادی، و خانه‌زادم وارث من است.»4در ساعت، كلام خداوند به وی در رسیده، گفت: «این وارث تو نخواهد بود، بلكه كسی كه از صُلب تو درآید، وارث تو خواهد بود.»5و او را بیرون آورده، گفت: «اكنون بسوی آسمان بنگر و ستارگان را بشمار، هرگاه آنها را توانی شمرد.» پس به وی گفت: «ذُرّیت تو چنین خواهد بود.»6و به خداوند ایمان آورد، و او، این را برای وی عدالت محسوب كرد.7پس وی را گفت: «من هستم یهوه كه تو را از اور كلدانیان بیرون آوردم، تا این زمین را به ارثیت، به توبخشم.»8گفت: «ای خداوند یهوه، به چه نشان بدانم كه وارث آن خواهم بود؟»9به وی گفت: «گوسالۀ مادۀ سه ساله و بز مادۀ سه ساله و قوچی سه ساله و قمری و كبوتری برای من بگیر. »10پس این همه را بگرفت، و آنها را از میان، دو پاره كرد، و هر پارهای را مقابل جفتش گذاشت، لكن مرغان را پاره نكرد.11و چون لاشخورها بر لاشه‌ها فرود آمدند، ابرام آنها را راند.12و چون آفتاب غروب میكرد، خوابی گران بر ابرام مستولی شد، و اینك تاریكی ترسناك سخت، او را فرو گرفت.13پس به ابرام گفت: «یقین بدان كه ذُریت تو در زمینی كه از آن ایشان نباشد، غریب خواهند بود، و آنها را بندگی خواهند كرد، و آنها چهارصد سال ایشان را مظلوم خواهند داشت.14و بر آن امتی كه ایشان بندگان آنها خواهند بود، من داوری خواهم كرد. و بعد از آن با اموال بسیار بیرون خواهند آمد.15و تو نزد پدران خود به سلامتی خواهی رفت، و در پیری نیكو مدفون خواهی شد.16و در پشت چهارم بدینجا خواهند برگشت، زیرا گناه اَموریان هنوز تمام نشده است. »17و واقع شد كه چون آفتاب غروب كرده بود و تاریك شد، تنوری پر دود و چراغی مشتعل از میان آن پاره‌ها گذر نمود.18در آن روز، خداوند با ابرام عهد بست و گفت: «این زمین را از نهر مصر تا به نهر عظیم، یعنی نهر فرات، به نسل تو بخشیده‌ام،19یعنی قینیان و قَنِّزیان و قَدْمونیان20و حِتّیان و فَرِزیان و رَفائِیان،21و اَمُوریان و كنعانیان و جرجاشیان و یبوسیان را. »
161و سارای، زوجۀ ابرام، برای وی‌فرزندی نیاورد. و او را كنیزی مصری، هاجر نام بود.2پس سارای به ابرام گفت: «اینك خداوند مرا از زاییدن باز داشت. پس به كنیز من درآی، شاید از او بنا شوم.» و ابرام سخن سارای را قبول نمود.3و چون ده سال از اقامت ابرام در زمین كنعان سپری شد، سارای زوجۀ ابرام، كنیز خود هاجر مصری را برداشته، او را به شوهر خود، ابرام، به زنی داد.4پس به هاجر درآمد و او حامله شد. و چون دید كه حامله است، خاتونش بنظر وی حقیر شد.5و سارای به ابرام گفت: «ظلم من بر تو باد! من كنیز خود را به آغوش تو دادم و چون آثار حمل در خود دید، در نظر او حقیر شدم. خداوند در میان من و تو داوری كند.»6ابرام به سارای گفت: «اینك كنیز تو به دست توست، آنچه پسند نظر تو باشد، با وی بكن.» پس چون سارای با وی بنای سختی نهاد، او از نزد وی بگریخت.7و فرشتۀ خداوند او را نزد چشمۀ آب در بیابان، یعنی چشمهای كه به راه شور است، یافت.8و گفت: «ای هاجر، كنیز سارای، از كجا آمدی و كجا می‌روی؟» گفت: «من از حضور خاتون خود سارای گریخته‌ام.»9فرشتۀ خداوند به وی گفت: «نزد خاتون خود برگرد و زیر دست او مطیع شو.»10و فرشتۀ خداوند به وی گفت: «ذریت تو را بسیار افزون گردانم، به حدی كه از كثرت به شماره نیایند.»11و فرشتۀ خداوند وی را گفت: «اینك حامله هستی و پسری خواهی زایید، و اورا اسماعیل نام خواهی نهاد، زیرا خداوند تظلم تو را شنیده است.12و او مردی وحشی خواهد بود، دست وی به ضد هر كس و دست هر كس به ضد او، و پیش روی همۀ برادران خود ساكن خواهد بود.»13و او، نام خداوند را كه با وی تكلم كرد، «اَنْتَایل‌رُئی» خواند، زیرا گفت: «آیا اینجا نیز به عقب او كه مرا می‌بیند، نگریستم.»14از این سبب آن چاه را «بِئَرلَحَی‌رُئی» نامیدند، اینك در میان قادِش و بارَد است.15و هاجر از ابرام پسری زایید، و ابرام پسر خود را كه هاجر زایید، اسماعیل نام نهاد.16و ابرام هشتاد و شش ساله بود چون هاجر اسماعیل را برای ابرام بزاد.
171و چون ابرام نود و نه ساله بود، خداوند بر ابرام ظاهر شده، گفت: «من هستم خدای قادر مطلق. پیش روی من بخرام و كامل شو.2و عهد خویش را در میان خود و تو خواهم بست، و تو را بسیاربسیار كثیر خواهم گردانید.»3آنگاه ابرام به روی در افتاد و خدا به وی خطاب كرده، گفت:4«اما من اینك عهد من با توست و تو پدر اُمّت‌های بسیار خواهی بود.5و نام تو بعد از این ابرام خوانده نشود بلكه نام تو ابراهیم خواهد بود، زیرا كه تو را پدر امتهای بسیار گردانیدم.6و تو را بسیار بارور نمایم و امتها از تو پدید آورم و پادشاهان از تو به وجود آیند.7و عهد خویش را در میان خود و تو، و ذُریتت بعد از تو، استوار گردانم كه نسلاً بعد نسل عهد جاودانی باشد، تا تو را و بعد از تو ذریت تو را خدا باشم.8و زمین غربت تو، یعنی تمام زمین كنعان را، به تو وبعد از تو به ذریت تو به مِلكیتِ ابدی دهم، و خدای ایشان خواهم بود.»9پس خدا به ابراهیم گفت: «و اما تو عهد مرا نگاه دار، تو و بعد از تو ذریت تو در نسلهای ایشان.10این است عهد من كه نگاه خواهید داشت، در میان من و شما و ذریت تو بعد از تو هر ذكوری از شما مختون شود،11و گوشت قَلَفۀ خود را مختون سازید، تا نشان آن عهدی باشد كه در میان من و شماست.12هر پسر هشت روزه از شما مختون شود. هر ذكوری در نسلهای شما، خواه خانه‌زاد خواه زرخرید، از اولاد هر اجنبی كه از ذریت تو نباشد،13هر خانه‌زاد تو و هر زر خرید تو البته مختون شود تا عهد من در گوشت شما عهد جاودانی باشد.14و اما هر ذكور نامختون كه گوشت قَلَفۀ او ختنه نشود، آن كس از قوم خود منقطع شود، زیرا كه عهد مرا شكسته است. »15و خدا به ابراهیم گفت: «اما زوجۀ تو سارای، نام او را سارای مخوان، بلكه نام او ساره باشد.16و او را بركت خواهم داد و پسری نیز از وی به تو خواهم بخشید. او را بركت خواهم داد و امتها از وی به وجود خواهند آمد، و ملوك امتها از وی پدید خواهند شد.»17آنگاه ابراهیم به روی در افتاده، بخندید و در دل خود گفت: «آیا برای مرد صد ساله پسری متولد شود و ساره در نود سالگی بزاید؟»18و ابراهیم به خدا گفت: «كاش كه اسماعیل در حضور تو زیست كند. »19خدا گفت: «به تحقیق زوجهات ساره برای تو پسری خواهد زایید، و او را اسحاق نام بنه، و عهد خود را با وی استوار خواهم داشت، تا با ذریت او بعد از او عهد ابدی باشد.20و اما در خصوص‌اسماعیل، تو را اجابت فرمودم. اینك او را بركت داده، بارور گردانم، و او را بسیار كثیر گردانم. دوازده رئیس از وی پدید آیند، و امتی عظیم از وی بوجود آورم.21لكن عهد خود را با اسحاق استوار خواهم ساخت، كه ساره او را بدین وقت در سال آینده برای تو خواهد زایید.»22و چون خدا از سخن گفتن با وی فارغ شد، از نزد ابراهیم صعود فرمود.23و ابراهیم پسر خود، اسماعیل و همۀ خانه‌زادان و زرخریدان خود را، یعنی هر ذكوری كه در خانۀ ابراهیم بود، گرفته، گوشت قَلَفۀ ایشان را در همان روز ختنه كرد، چنانكه خدا به وی امر فرموده بود.24و ابراهیم نود و نه ساله بود، وقتی كه گوشت قَلَفه‌اش مختون شد.25و پسرش، اسماعیل سیزده ساله بود هنگامی كه گوشت قَلَفه‌اش مختون شد.26در همان روز ابراهیم و پسرش، اسماعیل مختون گشتند.27و همۀ مردان خانهاش، خواه خانه‌زاد، خواه زرخرید از اولاد اجنبی، با وی مختون شدند.
181و خداوند در بلوطستان ممری، بر وی ظاهر شد، و او در گرمای روز به در خیمه نشسته بود.2ناگاه چشمان خود را بلند كرده، دید كه اینك سه مرد در مقابل او ایستاده‌اند. و چون ایشان را دید، از در خیمه به استقبال ایشان شتافت، و رو بر زمین نهاد3و گفت: «ای مولا، اكنون اگر منظور نظر تو شدم، از نزد بندۀ خود مگذر.4اندك آبی بیاورند تا پای خود را شسته، در زیر درخت بیارامید،5و لقمۀ نانی بیاورم تا دلهای خود را تقویت دهید و پس از آن روانه شوید، زیرا برای همین، شما را بر بندۀ خود گذر افتاده است.» گفتند: «آنچه گفتی بكن.»6پس ابراهیم به خیمه، نزد ساره شتافت و گفت: «سه كیل از آرد مَیدَه بزودی حاضر كن و آن را خمیر كرده، گِرده‌ها بساز.»7و ابراهیم به سوی رمه شتافت و گوسالۀ نازكِ خوب گرفته، به غلام خود داد تا بزودی آن را طبخ نماید.8پس كره و شیر و گوسالهای را كه ساخته بود، گرفته، پیش روی ایشان گذاشت، و خود در مقابل ایشان زیر درخت ایستاد تا خوردند.9به وی گفتند: «زوجهات ساره كجاست؟» گفت: «اینك در خیمه است.»10گفت: «البته موافق زمان حیات، نزد تو خواهم برگشت، و زوجهات ساره را پسری خواهد شد.» و ساره به در خیمه‌ای كه در عقب او بود، شنید.11و ابراهیم و ساره پیر و سالخورده بودند، و عادت زنان از ساره منقطع شده بود.12پس ساره در دل خود بخندید و گفت: «آیا بعد از فرسودگی‌ام مرا شادی خواهد بود، و آقایم نیز پیر شده است؟»13و خداوند به ابراهیم گفت: «ساره برای چه خندید و گفت: آیا فیالحقیقه خواهم زایید و حال آنكه پیر هستم؟14مگر هیچ امری نزد خداوند مشكل است؟ در وقت موعود، موافق زمان حیات، نزد تو خواهم برگشت و ساره را پسری خواهد شد.»15آنگاه ساره انكار كرده، گفت: »نخندیدم»، چونكه ترسید. گفت: «نی، بلكه خندیدی«.16پس، آن مردان از آنجا برخاسته، متوجه سُدُوم شدند، و ابراهیم ایشان را مشایعت نمود.17و خداوند گفت: «آیا آنچه من میكنم، از ابراهیم مخفی دارم؟18و حال آنكه از ابراهیم هر آینه امتی بزرگ و زورآور پدید خواهد آمد، و جمیع امتهای جهان از او بركت خواهند یافت.19زیرا او را می‌شناسم كه فرزندان و اهل خانۀ خود را بعد از خود امر خواهد فرمود تا طریق خداوند را حفظ نمایند، و عدالت و انصاف را بجا آورند، تا خداوند آنچه به ابراهیم گفته است، به وی برساند.»20پس خداوند گفت: «چونكه فریاد سُدوم و عَموره زیاد شده است، و خطایای ایشان بسیار گران،21اكنون نازل می‌شوم تا ببینم موافق این فریادی كه به من رسیده، بالتّمام كرده‌اند. والاّ خواهم دانست.»22آنگاه آن مردان از آنجا بسوی سدوم متوجه شده، برفتند. و ابراهیم در حضور خداوند هنوز ایستاده بود.23و ابراهیم نزدیك آمده، گفت: «آیا عادل را با شریر هلاك خواهی كرد؟24شاید در شهر پنجاه عادل باشند، آیا آن را هلاك خواهی كرد و آن مكان را بخاطر آن پنجاه عادل كه در آن باشند، نجات نخواهی داد؟25حاشا از تو كه مثل این كار بكنی كه عادلان را با شریران هلاك سازی و عادل و شریر مساوی باشند. حاشا از تو! آیا داور تمام جهان، انصاف نخواهد كرد؟»26خداوند گفت: «اگر پنجاه عادل در شهر سدوم یابم، هر آینه تمام آن مكان را به خاطر ایشان رهایی دهم.»27ابراهیم در جواب گفت: «اینك من كه خاك و خاكستر هستم، جرأت كردم كه به خداوند سخن گویم.28شاید از آن پنجاه عادل، پنج كم باشد. آیا تمام شهر را بسبب پنج، هلاك خواهی كرد؟» گفت: «اگر چهل و پنج در آنجا یابم، آن را هلاك‌نكنم.»29بار دیگر بدو عرض كرده، گفت: «هر گاه در آنجا چهل یافت شوند؟» گفت: «به خاطر چهل آن را نكنم.»30گفت: «زنهار غضب خداوند افروخته نشود تا سخن گویم. شاید در آنجا سی پیدا شوند؟» گفت: «اگر در آنجا سی یابم، این كار را نخواهم كرد.»31گفت: «اینك جرأت كردم كه به خداوند عرض كنم. اگر بیست در آنجا یافت شوند؟» گفت: «به خاطر بیست آن را هلاك نكنم.»32گفت: «خشم خداوند، افروخته نشود تا این دفعه را فقط عرض كنم، شاید ده در آنجا یافت شوند؟» گفت: «به خاطر ده آن را هلاك نخواهم ساخت. »33پس خداوند چون گفتگو را با ابراهیم به اتمام رسانید، برفت و ابراهیم به مكان خویش مراجعت كرد.
191و وقت عصر، آن دو فرشته وارد سُدوم شدند، و لوط به دروازۀ سدوم نشسته بود. و چون لوط ایشان را بدید، به استقبال ایشان برخاسته، رو بر زمین نهاد2و گفت: «اینك اكنون ای آقایان من، به خانۀ بندۀ خود بیایید، و شب را بسر برید، و پایهای خود را بشویید و بامدادان برخاسته، راه خود را پیش گیرید.» گفتند: «نی، بلكه شب را در كوچه بسر بریم.»3اما چون ایشان را الحاح بسیار نمود، با او آمده، به خانهاش داخل شدند، و برای ایشان ضیافتی نمود و نان فطیر پخت، پس تناول كردند.4و به خواب هنوز نرفته بودند كه مردان شهر، یعنی مردم سدوم، از جوان و پیر، تمام قوم از هر جانب، خانۀ وی را احاطه كردند5و به لوط ندا در داده، گفتند: «آن دو مردكه امشب به نزد تو درآمدند، كجا هستند؟ آنها را نزد ما بیرون آور تا ایشان را بشناسیم.»6آنگاه لوط نزد ایشان، بدرگاه بیرون آمد و در را از عقب خود ببست7و گفت: «ای برادران من، زنهار بدی مكنید.8اینك من دو دختر دارم كه مرد را نشناخته‌اند. ایشان را الا´ن نزد شما بیرون آورم و آنچه در نظر شما پسند آید، با ایشان بكنید. لكن كاری بدین دو مرد ندارید، زیرا كه برای همین زیر سایۀ سقف من آمده‌اند.»9گفتند: «دور شو.» و گفتند: «این یكی آمد تا نزیل ما شود و پیوسته داوری میكند. الا´ن با تو از ایشان بدتر كنیم.» پس بر آن مرد، یعنی لوط، بشدت هجوم آورده، نزدیك آمدند تا در را بشكنند.10آنگاه آن دو مرد، دست خود را پیش آورده، لوط را نزد خود به خانه درآوردند و در را بستند.11اما آن اشخاصی را كه به در خانه بودند، از خُرد و بزرگ، به كوری مبتلا كردند، كه از جُستنِ در، خویشتن را خسته ساختند.12و آن دو مرد به لوط گفتند: «آیا كسی دیگر دراینجا داری؟ دامادان و پسران و دختران خود و هر كه را در شهر داری، از این مكان بیرون آور،13زیرا كه ما این مكان را هلاك خواهیم ساخت، چونكه فریاد شدید ایشان به حضور خداوند رسیده و خداوند ما را فرستاده است تا آن را هلاك كنیم.»14پس لوط بیرون رفته، با دامادان خود كه دختران او را گرفتند، مكالمه كرده، گفت: «برخیزید و از این مكان بیرون شوید، زیرا خداوند این شهر را هلاك میكند.» اما بنظر دامادان مسخره آمد.15و هنگام طلوع فجر، آن دو فرشته، لوط راشتابانیده، گفتند: «برخیز و زن خود را با این دو دختر كه حاضرند بردار، مبادا در گناه شهر هلاك شوی.»16و چون تأخیر مینمود، آن مردان، دست او و دست زنش و دست هر دو دخترش را گرفتند، چونكه خداوند بر وی شفقت نمود و او را بیرون آورده، در خارج شهر گذاشتند.17و واقع شد چون ایشان را بیرون آورده بودند كه یكی به وی گفت: «جان خود را دریاب و از عقب منگر، و در تمام وادی مَایست، بلكه به كوه بگریز، مبادا هلاك شوی.»18لوط بدیشان گفت: «ای آقا چنین مباد!19همانا بندهات در نظرت التفات یافته است و احسانی عظیم به من كردی كه جانم را رستگار ساختی، و من قدرت آن ندارم كه به كوه فرار كنم، مبادا این بلا مرا فرو گیرد و بمیرم.20اینك این شهر نزدیك است تا بدان فرار كنم، و نیز صغیر است. اِذن بده تا بدان فرار كنم. آیا صغیر نیست، تا جانم زنده ماند.»21بدو گفت: «اینك در این امر نیز تو را اجابت فرمودم، تا شهری را كه سفارش آن را نمودی، واژگون نسازم.22بدان جا بزودی فرار كن، زیرا كه تا تو بدانجا نرسی، هیچ نمیتوانم كرد.» از این سبب آن شهر مسمّی به صوغر شد.23و چون آفتاب بر زمین طلوع كرد، لوط به صُوغر داخل شد.24آنگاه خداوند بر سدوم و عموره، گوگرد و آتش، از حضور خداوند از آسمان بارانید.25و آن شهرها، و تمام وادی، و جمیع سكنۀ شهرها و نباتات زمین را واژگون ساخت.26اما زن او، از عقب خود نگریسته، ستونی از نمك گردید.27بامدادان، ابراهیم برخاست و به سوی آن‌مكانی كه در آن به حضور خداوند ایستاده بود، رفت.28و چون به سوی سدوم و عموره، و تمام زمین وادی نظر انداخت، دید كه اینك دود آن زمین، چون دود كوره بالا میرود.29و هنگامی كه خدا شهرهای وادی را هلاك كرد، خدا ابراهیم را به یاد آورد، و لوط را از آن انقلاب بیرون آورد، چون آن شهرهایی را كه لوط در آنها ساكن بود، واژگون ساخت.30و لوط از صوغر برآمد و با دو دختر خود در كوه ساكن شد زیرا ترسید كه در صوغر بماند. پس با دو دختر خود در مَغاره سُكْنی گرفت.31و دختر بزرگ به كوچك گفت: «پدر ما پیر شده و مردی بر روی زمین نیست كه برحسب عادت كل جهان، به ما در آید.32بیا تا پدر خود را شراب بنوشانیم، و با او همبستر شویم، تا نسلی از پدر خود نگاه داریم.»33پس در همان شب، پدر خود را شراب نوشانیدند، و دختر بزرگ آمده با پدر خویش همخواب شد، و او از خوابیدن و برخاستن وی آگاه نشد.34و واقع شد كه روز دیگر، بزرگ به كوچك گفت: «اینك دوش با پدرم همخواب شدم، امشب نیز او را شراب بنوشانیم، و تو بیا و با وی همخواب شو، تا نسلی از پدر خود نگاه داریم.»35آن شب نیز پدر خود را شراب نوشانیدند، و دختر كوچك همخواب وی شد، و او از خوابیدن و برخاستن وی آگاه نشد.36پس هر دو دختر لوط از پدر خود حامله شدند.37و آن بزرگ، پسری زاییده، او را موآب نام نهاد، و او تا امروز پدر موآبیان است.38و كوچك نیزپسری بزاد، و او را بن‌عَمّی نام نهاد. وی تا بحال پدر بنی‌عمون است.
201پس ابراهیم از آنجا بسوی ارض‌جنوبی كوچ كرد، و در میان قادش و شور ساكن شد و در جِرار منزل گرفت.2و ابراهیم در خصوص زن خود، ساره، گفت كه «او خواهر من است.» و ابی‌ملك، ملك جرار، فرستاده، ساره را گرفت.3و خدا در رؤیای شب، بر اَبیمَلِك ظاهر شده، به وی گفت: «اینك تو مرده‌ای بسبب این زن كه گرفتی، زیرا كه زوجۀ دیگری میباشد.»4و ابی‌ملك، هنوز به او نزدیكی نكرده بود. پس گفت: «ای خداوند، آیا امتی عادل را هلاك خواهی كرد؟5مگر او به من نگفت كه "او خواهر من است"، و او نیز خود گفت كه "او برادر من است؟" به ساده دلی و پاك دستی خود این را كردم.»6خدا وی را در رؤیا گفت: «من نیز میدانم كه این را به ساده دلی خود كردی، و من نیز تو را نگاه داشتم كه به من خطا نورزی، و از این سبب نگذاشتم كه او را لمس نمایی.7پس الا´ن زوجۀ این مرد را رد كن، زیرا كه او نبی است، و برای تو دعا خواهد كرد تا زنده بمانی، و اگر او را رد نكنی، بدان كه تو و هر كه از آن تو باشد، هر آینه خواهید مرد. »8بامدادان، ابی‌ملك برخاسته، جمیع خادمان خود را طلبیده، همۀ این امور را به سمع ایشان رسانید، و ایشان بسیار ترسان شدند.9پس ابی‌ملك، ابراهیم را خوانده، بدو گفت: «به ما چه كردی؟ و به تو چه گناه كرده بودم، كه بر من و برمملكت من گناهی عظیم آوردی و كارهای ناكردنی به من كردی؟»10و ابی‌ملك به ابراهیم گفت: «چه دیدی كه این كار را كردی؟»11ابراهیم گفت: «زیرا گمان بردم كه خداترسی در این مكان نباشد، و مرا به جهت زوجهام خواهند كُشت.12و فی‌الواقع نیز او خواهر من است، دختر پدرم، اما نه دختر مادرم، و زوجۀ من شد.13و هنگامی كه خدا مرا از خانۀ پدرم آواره كرد، او را گفتم: احسانی كه به من باید كرد، این است كه هر جا برویم، دربارۀ من بگویی كه او برادر من است.»14پس ابی‌ملك، گوسفندان و گاوان و غلامان و كنیزان گرفته، به ابراهیم بخشید، و زوجهاش ساره را به وی رد كرد.15و ابی‌ملك گفت: «اینك زمین من پیش روی توست. هر جا كه پسند نظرت افتد، ساكن شو.»16و به ساره گفت: «اینك هزار مثقال نقره به برادرت دادم، همانا او برای تو پردۀ چشم است، نزد همۀ كسانی كه با تو هستند، و نزد همۀ دیگران، پس انصاف تو داده شد.»17و ابراهیم نزد خدا دعا كرد. و خدا ابی‌ملك، و زوجۀ او و كنیزانش را شفا بخشید، تا اولاد بهم رسانیدند،18زیرا خداوند ، رَحِم‌های تمام اهل بیت ابی‌ملك را بخاطر ساره، زوجۀ ابراهیم بسته بود.
211و خداوند برحسب وعدۀ خود، از ساره تفقد نمود، و خداوند ، آنچه را به ساره گفته بود، بجا آورد.2و ساره حامله شده، از ابراهیم در پیری‌اش، پسری زایید، در وقتی كه خدا به وی گفته بود.3و ابراهیم، پسر مولود خود را، كه ساره از وی زایید، اسحاق نام نهاد.4وابراهیم پسر خود اسحاق را، چون هشت روزه بود، مختون ساخت، چنانكه خدا او را امر فرموده بود.5و ابراهیم، در هنگام ولادت پسرش، اسحاق، صد ساله بود.6و ساره گفت: «خدا خنده برای من ساخت، و هر كه بشنود، با من خواهد خندید.»7و گفت: «كه بود كه به ابراهیم بگوید، ساره اولاد را شیر خواهد داد؟ زیرا كه پسری برای وی در پیری‌اش زاییدم.»8و آن پسر نمو كرد، تا او را از شیر باز گرفتند. و در روزی كه اسحاق را از شیر باز داشتند، ابراهیم ضیافتی عظیم كرد.9آنگاه ساره، پسر هاجر مصری را كه از ابراهیم زاییده بود، دید كه خنده میكند.10پس به ابراهیم گفت: «این كنیز را با پسرش بیرون كن، زیرا كه پسر كنیز با پسر من اسحاق، وارث نخواهد بود.»11اما این امر، بنظر ابراهیم، دربارۀ پسرش بسیار سخت آمد.12خدا به ابراهیم گفت: «دربارۀ پسر خود و كنیزت، بنظرت سخت نیاید، بلكه هر آنچه ساره به تو گفته است، سخن او را بشنو، زیرا كه ذریت تو از اسحاق خوانده خواهد شد.13و از پسر كنیز نیز اُمّتی بوجود آورم، زیرا كه او نسل توست.»14بامدادان، ابراهیم برخاسته، نان و مَشكی از آب گرفته، به هاجر داد، و آنها را بر دوش وی نهاد، و او را با پسر روانه كرد. پس رفت، و در بیابان بئرشبع می‌گشت.15و چون آب مشك تمام شد، پسر را زیر بوته‌ای گذاشت.16و به مسافت تیر پرتابی رفته، در مقابل وی بنشست، زیرا گفت: «موت پسر را نبینم.» ودر مقابل او نشسته، آواز خود را بلند كرد و بگریست.17و خدا آواز پسر را بشنید و فرشتۀ خدا از آسمان، هاجر را ندا كرده، وی را گفت: «ای هاجر، تو را چه شد؟ ترسان مباش، زیرا خدا آواز پسر را در آنجایی كه اوست، شنیده است.18برخیز و پسر را برداشته، او را به دست خود بگیر، زیرا كه از او اُمّتی عظیم بوجود خواهم آورد.»19و خدا چشمان او را باز كرد تا چاه آبی دید. پس رفته، مشك را از آب پر كرد و پسر را نوشانید.20و خدا با آن پسر می‌بود. و او نمو كرده، ساكن صحرا شد، و در تیراندازی بزرگ گردید.21و در صحرای فاران، ساكن شد. و مادرش زنی از زمین مصر برایش گرفت.22و واقع شد در آن زمانی كه ابی‌ملك و فیكول كه سپهسالار او بود، ابراهیم را عرض كرده، گفتند كه «خدا در آنچه میكنی با توست.23اكنون برای من در اینجا به خدا سوگند بخور كه با من و نسل من و ذریت من خیانت نخواهی كرد، بلكه برحسب احسانی كه با تو كرده‌ام، با من و با زمینی كه در آن غربت پذیرفتی، عمل خواهی نمود.»24ابراهیم گفت: «من سوگند می‌خورم.»25و ابراهیم ابی‌ملك را تنبیه كرد، بسبب چاه آبی كه خادمان ابی‌ملك، از او به زور گرفته بودند.26ابی‌ملك گفت: «نمیدانم كیست كه این كار را كرده است، و تو نیز مرا خبر ندادی، و من هم تا امروز نشنیده بودم.»27و ابراهیم، گوسفندان و گاوان گرفته، به ابیمَلِك داد، و با یكدیگر عهد بستند.28و ابراهیم هفت بره از گله جدا ساخت.و ابی‌ملك به ابراهیم گفت: «این هفت برۀ ماده كه جدا ساختی چیست؟»29گفت: «كه این هفت برۀ ماده را از دست من قبول فرمای، تا شهادت باشد كه این چاه را من حفر نمودم.»30از این سبب، آن مكان را بئرشبع نامید، زیرا كه در آنجا با یكدیگر قسم خوردند.31و چون آن عهد را در بِئَرشِبَع بسته بودند، ابی‌ملك با سپهسالار خود فیكول برخاسته، به زمین فلسطینیان مراجعت كردند.32و ابراهیم در بئرشبع، شوره‌كزی غرس نمود، و در آنجا به نام یهوه، خدای سرمدی، دعا نمود.33پس ابراهیم در زمین فلسطینیان ایام بسیاری بسر برد.34در ترجمه قدیم چنین آیه ای وجود ندارد.
221و واقع شد بعد از این وقایع، كه خدا ابراهیم را امتحان كرده، بدو گفت: «ای ابراهیم!» عرض كرد: «لبیك.»2گفت: «اكنون پسر خود را، كه یگانۀ توست و او را دوست میداری، یعنی اسحاق را بردار و به زمین موریا برو، و او را در آنجا، بر یكی از كوههایی كه به تو نشان میدهم، برای قربانی سوختنی بگذران.»3بامدادان، ابراهیم برخاسته، الاغ خود را بیاراست، و دو نفر از نوكران خود را با پسر خویش اسحاق، برداشته و هیزم برای قربانی سوختنی شكسته، روانه شد، و به سوی آن مكانی كه خدا او را فرموده بود، رفت.4و در روز سوم، ابراهیم چشمان خود را بلند كرده، آن مكان را از دور دید.5آنگاه ابراهیم، به خادمان خود گفت: «شما در اینجا نزد الاغ بمانید، تا من با پسر بدانجا رویم، و عبادت كرده، نزد شما بازآییم. »6پس ابراهیم، هیزم قربانی سوختنی را گرفته، بر پسر خود اسحاق نهاد، و آتش و كارد را به دست خود گرفت؛ و هر دو با هم می‌رفتند.7و اسحاق پدر خود، ابراهیم را خطاب كرده، گفت: «ای پدر من!» گفت: «ای پسر من لبیك؟» گفت: «اینك آتش و هیزم، لكن برۀ قربانی كجاست؟»8ابراهیم گفت: «ای پسر من، خدا برۀ قربانی را برای خود مهیا خواهد ساخت.» و هر دو با هم رفتند.9چون بدان مكانی كه خدا بدو فرموده بود، رسیدند، ابراهیم در آنجا مذبح را بنا نمود، و هیزم را بر هم نهاد، و پسر خود، اسحاق را بسته، بالای هیزم، بر مذبح گذاشت.10و ابراهیم، دست خود را دراز كرده، كارد را گرفت تا پسر خویش را ذبح نماید.11در حال، فرشتۀ خداوند از آسمان وی را ندا درداد و گفت: «ای ابراهیم! ای ابراهیم!» عرض كرد: «لبیك.»12گفت: «دست خود را بر پسر دراز مكن، و بدو هیچ مكن، زیرا كه الا´ن دانستم كه تو از خدا می‌ترسی، چونكه پسر یگانۀ خود را از من دریغ نداشتی.»13آنگاه، ابراهیم، چشمان خود را بلند كرده، دید كه اینك قوچی، در عقب وی، در بیشه‌ای، به شاخهایش گرفتار شده. پس ابراهیم رفت و قوچ را گرفته، آن را در عوض پسر خود، برای قربانی سوختنی گذرانید.14و ابراهیم آن موضع را «یهوه یری» نامید، چنانكه تا امروز گفته میشود: «در كوه، یهوه، دیده خواهد شد. »15بار دیگر فرشتۀ خداوند ، به ابراهیم از آسمان ندا در داد16و گفت: « خداوند میگوید: به ذات خود قسم می‌خورم، چونكه این كار راكردی و پسر یگانۀ خود را دریغ نداشتی،17هر آینه تو را بركت دهم، و ذریت تو را كثیر سازم، مانند ستارگان آسمان، و مثل ریگهایی كه بر كنارۀ دریاست. و ذریت تو دروازههای دشمنان خود را متصرف خواهند شد.18و از ذریت تو، جمیع امتهای زمین بركت خواهند یافت، چونكه قول مرا شنیدی.»19پس ابراهیم نزد نوكران خود برگشت. و ایشان برخاسته، به بِئَرشَبَع با هم آمدند، و ابراهیم در بئرشبع ساكن شد.20و واقع شد بعد از این امور، كه به ابراهیم خبر داده، گفتند: «اینك مِلْكَه نیز برای برادرت ناحور، پسران زاییده است.21یعنی نخست‌زادۀ او عوص، و برادرش بوز و قَمُوئیل، پدر اَرام،22و كاسَد و حَزُو و فِلداش و یدلاف و بَتُوئیل.»23و بتوئیل، رِفقَه را آورده است. این هشت را، ملكه برای ناحور، برادر ابراهیم زایید.24و كنیز او كه رَؤمَه نام داشت، او نیز طابَح و جاحَم و تاحَش و مَعَكَه را زایید.
231و ایام زندگانی ساره، صد و بیست و هفت سال بود. این است سالهای عمر ساره.2و ساره در قریۀ اربع كه حبرون باشد، در زمین كنعان مرد. و ابراهیم آمد تا برای ساره ماتم و گریه كند.3و ابراهیم از نزد مِیت خود برخاست و بنی‌حِت را خطاب كرده، گفت:4«من نزد شما غریب و نزیل هستم. قبری از نزد خود به‌ملكیت من دهید، تا میت خود را از پیش روی خود دفن كنم.»5پس بنی‌حت در جواب ابراهیم گفتند:6«ای مولای من، سخن ما را بشنو. تو در میان ما رئیس خدا هستی. در بهترین مقبره‌های ما میت خود را دفن كن. هیچ كدام از ما، قبر خویش را از تو دریغ نخواهد داشت كه میت خود را دفن كنی.»7پس ابراهیم برخاست، و نزد اهل آن زمین، یعنی بنی‌حت، تعظیم نمود.8و ایشان را خطاب كرده، گفت: «اگر مَرْضَی شما باشد كه میت خود را از نزد خود دفن كنم، سخن مرا بشنوید و به عفرون بن صوحار، برای من سفارش كنید،9تا مغارۀ مَكفیله را كه از املاك او در كنار زمینش واقع است، به من دهد، به قیمت تمام، در میان شما برای قبر، به ملكیت من بسپارد. »10و عفرون در میان بنی‌حت نشسته بود. پس عفرونِ حتی، در مسامع بنی‌حت، یعنی همه كه به دروازۀ شهر او داخل می‌شدند، در جواب ابراهیم گفت:11«ای مولای من، نی، سخن مرا بشنو، آن زمین را به تو می‌بخشم، و مغارهای را كه در آن است به تو میدهم، بحضور ابنای قوم خود، آن را به تو می‌بخشم. میت خود را دفن كن. »12پس ابراهیم نزد اهل آن زمین تعظیم نمود،13و عفرون را به مسامع اهل زمین خطاب كرده، گفت: «اگر تو راضی هستی، التماس دارم عرض مرا اجابت كنی. قیمت زمین را به تو میدهم، از من قبول فرمای، تا در آنجا میت خود را دفن كنم.»14عفرون در جواب ابراهیم گفت:15«ای مولای من، از من بشنو، قیمت زمین چهارصد مثقال نقره است، این در میان من و تو چیست؟ میت خود را دفن كن. »16پس ابراهیم سخن عفرون را اجابت نمود، و آن مبلغی را كه در مسامع بنی‌حت گفته بود،یعنی چهارصد مثقال نقرۀ رایج المعامله، به نزد عفرون وزن كرد.17پس زمین عفرون، كه در مَكفِیله، برابر ممری واقع است، یعنی زمین و مغارهای كه در آن است، با همۀ درختانی كه در آن زمین، و در تمامی حدود و حوالی آن بود، مقرر شد18به ملكیت ابراهیم، بحضور بنی‌حت، یعنی همه كه به دروازۀ شهرش داخل می‌شدند.19از آن پس، ابراهیم، زوجۀ خود ساره را در مغارۀ صحرای مكفیله، در مقابل ممری، كه حبرون باشد، در زمین كنعان دفن كرد.20و آن صحرا، با مغارهای كه در آن است، از جانب بنی‌حت، به ملكیت ابراهیم به جهت قبر مقرر شد.
241خداوند ، ابراهیم را در هر چیز بركت داد.2و ابراهیم به خادم خود كه بزرگ خانۀ وی و بر تمام مایملك او مختار بود، گفت: «اكنون دست خود را زیر ران من بگذار.3و به یهوه، خدای آسمان و خدای زمین، تو را قسم میدهم، كه زنی برای پسرم از دختران كنعانیان كه در میان ایشان ساكنم نگیری،4بلكه به ولایت من و به مولدم بروی، و از آنجا زنی برای پسرم اسحاق بگیری.»5خادم به وی گفت: «شاید آن زن راضی نباشد كه با من بدین زمین بیاید؟ آیا پسرت را بدان زمینی كه از آن بیرون آمدی، بازبرم؟»6ابراهیم وی را گفت: «زنهار، پسر مرا بدانجا باز مبری.7یهوه، خـدای آسمـان كه مرا از خانۀ پدرم و از زمین مولَد من بیرون آورد و به من تكلم كرد و قسم خورده، گفت: "كه این زمین را به ذریت تو خواهم داد." او فرشتۀ خود را پیش روی تو خواهد فرستاد، تا زنی برای پسرم از آنجا بگیری.8اما اگر آن زن از آمدن با تو رضا ندهد، از این قسم من بری خواهی بود، لیكن زنهار پسر مرا بدانجا باز نبری.»9پس خادم دست خود را زیر ران آقای خود ابراهیم نهاد، و در این امر برای او قسم خورد.10و خادم ده شتر، از شتران آقای خود گرفته، برفت. و همۀ اموال مولایش به دست او بود. پس روانه شده، به شهر ناحور در اَرام نهرین آمد.11و به وقت عصر، هنگامی كه زنان برای كشیدن آب بیرون میآمدند، شتران خود را در خارج شهر، بر لب چاه آب خوابانید.12و گفت: «ای یهوه، خدای آقایم ابراهیم، امروز مرا كامیاب بفرما، و با آقایم ابراهیم احسان بنما.13اینك من بر این چشمۀ آب ایستاده‌ام، و دختران اهل این شهر، به جهت كشیدن آب بیرون میآیند.14پس چنین بشود كه آن دختری كه به وی گویم: "سبوی خود را فرودآر تا بنوشم"، و او گوید: "بنوش و شترانت را نیز سیراب كنم"، همان باشد كه نصیب بندۀ خود اسحاق كرده باشی، تا بدین، بدانم كه با آقایم احسان فرموده‌ای. »15و او هنوز از سخن گفتن فارغ نشده بود كه ناگاه، رِفقَه، دختر بتوئیل، پسر مِلكه، زن ناحور، برادر ابراهیم، بیرون آمد و سبویی بر كتف داشت.16و آن دختر بسیار نیكومنظر و باكره بود، و مردی او را نشناخته بود. پس به چشمه فرورفت، و سبوی خود را پر كرده، بالا آمد.17آنگاه خادم به استقبال او بشتافت و گفت: «جرعهای آب از سبوی خود به من بنوشان.»18گفت: «ای آقای من بنوش»، و سبوی خود را بزودی بر دست خود فرودآورده، او را نوشانید.19و چون از نوشانیدنش فارغ شد، گفت: «برای شترانت نیز بكشم تا از نوشیدن بازایستند.»20پس سبوی‌خود را بزودی در آبخور خالی كرد و باز به سوی چاه، برای كشیدن بدوید، و از بهر همۀ شترانش كشید.21و آن مرد بر وی چشم دوخته بود و سكوت داشت، تا بداند كه خداوند ، سفر او را خیریت‌اثر نموده است یا نه.22و واقع شد چون شتران از نوشیدن باز ایستادند كه آن مرد حلقۀ طلای نیم مثقال وزن، و دو ابرنجین برای دستهایش، كه ده مثقال طلا وزن آنها بود، بیرون آورد23و گفت: «به من بگو كه دختر كیستی؟ آیا در خانۀ پدرت جایی برای ما باشد تا شب را بسر بریم؟»24وی را گفت: «من دختر بتوئیل، پسر ملكه كه او را از ناحور زایید، می‌باشم.»25و بدو گفت: «نزد ما كاه و علف فراوان است، و جای نیز برای منزل.»26آنگاه آن مرد خم شد، خداوند را پرستش نمود27و گفت: «متبارك باد یهوه، خدای آقایم ابراهیم، كه لطف و وفای خود را از آقایم دریغ نداشت، و چون من در راه بودم، خداوند مرا به خانۀ برادران آقایم راهنمایی فرمود. »28پس آن دختر دوان دوان رفته، اهل خانۀ مادر خویش را از این وقایع خبر داد.29و رفقه را برادری لابان نام بود. پس لابان به نزد آن مرد، به سر چشمه، دوان دوان بیرون آمد.30و واقع شد كه چون آن حلقه و ابرنجینها را بر دستهای خواهر خود دید، و سخنهای خواهر خود، رفقه را شنید كه میگفت آن مرد چنین به من گفته است، به نزد وی آمد. و اینك نزد شتران به سر چشمه ایستاده بود.31و گفت: «ای مبارك خداوند ، بیا، چرا بیرون ایستاده‌ای؟ من خانه را و منزلی برای شتران مهیا ساخته‌ام.»32پس آن مرد به خانه درآمد، و لابان شتران را باز كرد، و كاه و علف به شتران داد، و آب به جهت شستن پایهایش وپایهای رفقایش آورد.33و غذا پیش او نهادند. وی گفت: «تا مقصود خود را بازنگویم، چیزی نخورم.» گفت: «بگو. »34گفت: «من خادم ابراهیم هستم.35و خداوند ، آقای مرا بسیار بركت داده و او بزرگ شده است، و گله‌ها و رمه‌ها و نقره و طلا و غلامان و كنیزان و شتران و الاغان بدو داده است.36و زوجۀ آقایم ساره، بعد از پیر شدن، پسری برای آقایم زایید، و آنچه دارد، بدو داده است.37و آقایم مرا قسم داد و گفت كه "زنی برای پسرم از دختران كنعانیان كه در زمین ایشان ساكنم، نگیری.38بلكه به خانۀ پدرم و به قبیلۀ من بروی، و زنی برای پسرم بگیری."39و به آقای خود گفتم: "شاید آن زن همراه من نیاید؟"40او به من گفت: "یهوه كه به حضور او سالك بوده‌ام، فرشتۀ خود را با تو خواهد فرستاد، و سفر تو را خیریت‌اثر خواهد گردانید، تا زنی برای پسرم از قبیله‌ام و از خانۀ پدرم بگیری.41آنگاه از قسم من بری خواهی گشت، چون به نزد قبیله‌ام رفتی، هر گاه زنی به تو ندادند، از سوگند من بری خواهی بود."42پس امروز به سر چشمه رسیدم و گفتم: "ای یهوه، خدای آقایم ابراهیم، اگر حال، سفر مرا كه به آن آمده‌ام، كامیاب خواهی كرد،43اینك من به سر این چشمۀ آب ایستاده‌ام. پس چنین بشود كه آن دختری كه برای كشیدن آب بیرون آید، و به وی گویم: "مرا از سبوی خود جرعهای آب بنوشان"،44و به من گوید: "بیاشام، و برای شترانت نیز آب می‌كشم"، او همان زن باشد كه خداوند ، نصیب آقازادۀ من كرده است.45و من هنوز از گفتن این، در دل خود فارغ نشده بودم كه ناگاه رفقه با سبویی بر كتف خود بیرون آمد و به چشمه پایین رفت تا آب بكشد. و به وی گفتم:"جرعهای آب به من بنوشان."46پس سبوی خود را بزودی از كتف خود فروآورده، گفت:"بیاشام، و شترانت را نیز آب میدهم." پس نوشیدم و شتران را نیز آب داد.47و از او پرسیده، گفتم: "تو دختر كیستی؟" گفت: "دختر بَتُوئیل بن ناحور كه مِلكَه، او را برای او زایید." پس حلقه را در بینی او، و ابرنجینها را بر دستهایش گذاشتم.48آنگاه سجده كرده، خداوند را پرستش نمودم. و یهوه، خدای آقای خود ابراهیم را، متبارك خواندم، كه مرا به راه راست هدایت فرمود، تا دختر برادر آقای خود را برای پسرش بگیرم.49اكنون اگر بخواهید با آقایم احسان و صداقت كنید، پس مرا خبر دهید. و اگر نه مرا خبر دهید، تا بطرف راست یا چپ ره‌سپر شوم. »50لابان و بتوئیل در جواب گفتند: «این امر از خداوند صادر شده است، با تو نیك یا بد نمی‌توانیم گفت.51اینك رفقه حاضر است، او را برداشته، روانه شو تا زن پسرِ آقایت باشد، چنانكه خداوند گفته است. »52و واقع شد كه چون خادم ابراهیم سخن ایشان را شنید، خداوند را به زمین سجده كرد.53و خادم، آلات نقره و آلات طلا و رختها را بیرون آورده، پیشكش رفقه كرد، و برادر و مادر او را چیزهای نفیسه داد.54و او و رفقایش خوردند و آشامیدند و شب را بسر بردند. و بامدادان برخاسته، گفت: «مرا به سوی آقایم روانه نمایید.»55برادر و مادر او گفتند: «دختر با ما ده روزی بماند و بعد از آن روانه شود.»56بدیشان گفت: «مرا معطّل مسازید، خداوند سفر مرا كامیاب گردانیده است، پس مرا روانه نمایید تا بنزد آقای خود بروم.»57گفتند: «دختر را بخوانیم و از زبانش بپرسیم.»58پس رفقه را خواندند و به وی‌گفتند: «با این مرد خواهی رفت؟» گفت: «می‌روم.»59آنگاه خواهر خود رفقه، و دایه‌اش را با خادم ابراهیم و رفقایش روانه كردند.60و رفقه را بركت داده، به وی گفتند: «تو خواهر ما هستی، مادرِ هزار كرورها باش، و ذریت تو، دروازۀ دشمنان خود را متصرف شوند. »61پس رفقه با كنیزانش برخاسته، بر شتران سوار شدند، و از عقب آن مرد روانه گردیدند. و خادم، رفقه را برداشته، برفت.62و اسحاق از راه بِئَرلَحَی‌رُئی میآمد، زیرا كه او در ارض جنوب ساكن بود.63و هنگام شام، اسحاق برای تفكر به صحرا بیرون رفت، و چون نظر بالا كرد، دید كه شتران میآیند.64و رفقه چشمان خود را بلند كرده، اسحاق را دید، و از شتر خود فرود آمد،65زیرا كه از خادم پرسید: «این مرد كیست كه در صحرا به استقبال ما میآید؟» و خادم گفت: «آقای من است.» پس بُرقِع خود را گرفته، خود را پوشانید.66و خادم، همۀ كارهایی را كه كرده بود، به اسحاق باز گفت.67و اسحاق، رفقه را به خیمۀ مادر خود، ساره آورد، و او را به زنی خود گرفته، دل در او بست. و اسحاق بعد از وفات مادر خود، تسلی پذیرفت.
251و ابراهیم، دیگر بار، زنی گرفت كه قطوره نام داشت.2و او زمران و یقشان و مَدان و مِدیان و یشباق و شوحا را برای او زایید.3و یقشان، شِبا و دِدان را آورد. و بنی‌ددان، اَشوریم و لطوشیم و لاُمیم بودند.4و پسران مدیان، عیفا و عیفَر و حنوك و ابیداع و الداعه‌بودند. جملۀ اینها، اولاد قطوره بودند.5و ابراهیم تمام مایملك خود را به اسحاق بخشید.6اما به پسران كنیزانی كه ابراهیم داشت، ابراهیم عطایا داد، و ایشان را در حین حیات خود، از نزد پسر خویش اسحاق، به جانب مشرق، به زمین شرقی فرستاد.7این است ایام سالهای عمر ابراهیم، كه زندگانی نمود: صد و هفتاد وپنج سال.8و ابراهیم جان بداد، و در كمال شیخوخیت، پیر و سیر شده، بمرد. و به قوم خود ملحق شد.9و پسرانش، اسحاق و اسماعیل، او را در مغارۀ مكفیله، در صحرای عفرون‌بن صوحارحتی، در مقابل ممری دفن كردند.10آن صحرایی كه ابراهیم از بنی‌حت خریده بود. در آنجا ابراهیم و زوجهاش ساره مدفون شدند.11و واقع شد بعد از وفات ابراهیم، كه خدا پسرش اسحاق را بركت داد، و اسحاق نزد بئرلَحَی‌رُئی ساكن بود.12این است پیدایش اسماعیل بن ابراهیم كه هاجر مصری، كنیز ساره، برای ابراهیم زایید.13و این است نامهای پسران اسماعیل، موافق اسمهای ایشان به حسب پیدایش ایشان. نخست‌زادۀ اسماعیل، نَبایوت، و قیدار و اَدَبیل و مِبسام.14و مشماع و دومه و مسا15و حدار و تیما و یطُور و نافِیش و قِدْمَه.16اینانند پسران اسماعیل، و این است نامهای ایشان در بُلدان و حله‌های ایشان، دوازده امیر، حسب قبایل ایشان.17و مدت زندگانی اسماعیل، صد و سی و هفت سال بود كه جان را سپرده، بمرد و به قوم خود ملحق گشت.18و ایشان از حویله تا شور، كه‌مقابل مصر، به سمت آشور واقع است، ساكن بودند. و نصیب او در مقابل همۀ برادران او افتاد.19و این است پیدایش اسحاق بن ابراهیم. ابراهیم، اسحاق را آورد.20و چون اسحاق چهل ساله شد، رفقه دختر بتوئیل ارامی و خواهر لابان ارامی را، از فدان ارام به زنی گرفت.21و اسحاق برای زوجۀ خود، چون كه نازاد بود، نزد خداوند دعا كرد. و خداوند او را مستجاب فرمود و زوجهاش رفقه حامله شد.22و دو طفل در رحم او منازعت میكردند. او گفت: «اگر چنین باشد، من چرا چنین هستم؟» پس رفت تا از خداوند بپرسد.23خداوند به وی گفت: «دو امت در بطن تو هستند، و دو قوم از رحم تو جدا شوند و قومی بر قومی تسلط خواهد یافت، و بزرگ، كوچك را بندگی خواهد نمود.»24و چون وقت وضع حملش رسید، اینك توأمان در رحم او بودند.25و نخستین، سرخ فام بیرون آمد و تمامی بدنش مانند پوستین، پشمین بود. و او را عیسو نام نهادند.26و بعد از آن، برادرش بیرون آمد و پاشنۀ عیسو را به دست خود گرفته بود و او را یعقوب نام نهادند. و درحین ولادت ایشان، اسحاق، شصت ساله بود.27و آن دو پسر، نمو كردند، و عیسو صیادی ماهر، و مرد صحرایی بود. و اما یعقوب، مرد ساده دل و چادرنشین.28و اسحـاق، عیسـو را دوست داشتی، زیرا كه صید او را میخورد. امـا رفقه، یعقوب را محبت نمودی.29روزی یعقوب آش می‌پخت و عیسو وا مانده، از صحرا آمد.30و عیسو به یعقوب گفت: «از این آش ادوم (یعنی سرخ) مرا بخوران، زیرا كه وامانده‌ام.» از این سبب او را ادوم نامیدند.31یعقوب گفت: «امروز نخستزادگی خود را به من بفروش. »32عیسو گفت: «اینك من به حالت موت رسیده‌ام، پس مرا از نخستزادگی چه فایده؟»33یعقوب گفت: «امروز برای من قسم بخور.» پس برای او قسم خورد، و نخستزادگی خود را به یعقوب فروخت.34و یعقوب نان و آش عدس را به عیسو داد، كه خورد و نوشید و برخاسته، برفت. پس عیسو نخستزادگی خود را خوار نمود.
261و قحطی در آن زمین حادث شد، غیر آن قحط اول كه در ایام ابراهیم بود. و اسحاق نزد ابی‌ملك، پادشاه فلسطینیان به جرار رفت.2و خداوند بر وی ظاهر شده، گفت: «به مصر فرود میا، بلكه به زمینی كه به تو بگویم ساكن شو.3در این زمین توقف نما، و با تو خواهم بود و تو را بركت خواهم داد، زیرا كه به تو و ذریت تو تمام این زمین را میدهم و سوگندی را كه با پدرت ابراهیم خوردم، استوار خواهم داشت.4و ذریتت را مانند ستارگان آسمان كثیر گردانم، و تمام این زمینها را به ذریت تو بخشم، و از ذریت تو جمیع امتهای جهان بركت خواهند یافت.5زیرا كه ابراهیم قول مرا شنید و وصایا و اوامر و فرایض و احكام مرا نگاه داشت. »6پس اسحاق در جرار اقامت نمود.7ومردمان آن مكان دربارۀ زنش از او جویا شدند. گفت: «او خواهر من است،» زیرا ترسید كه بگوید «زوجۀ من است،» مبادا اهل آنجا او را به خاطر رفقه كه نیكومنظر بود، بكشند.8و چون در آنجا مدتی توقف نمود، چنان افتاد كه ابی‌ملك، پادشاه فلسطینیان، از دریچه نظاره كرد و دید كه اینك اسحاق با زوجۀ خود رفقه، مزاح میكند.9پس ابی‌ملك، اسحاق را خوانده، گفت: «همانا این زوجۀ توست! پس چرا گفتی كه خواهر من است؟» اسحاق بدو گفت: «زیرا گفتم كه مبادا برای وی بمیرم.»10ابی‌ملك گفت: «این چه كار است كه با ما كردی؟ نزدیك بود كه یكی از قوم با زوجهات همخواب شود، و بر ما جرمی آورده باشی.»11و ابی‌ملك تمامی قوم را قدغن فرموده، گفت: «كسی كه متعرض این مرد و زوجهاش بشود، هر آینه خواهد مرد. »12و اسحاق در آن زمین زراعت كرد، و در آن سال صد چندان پیدا نمود؛ و خداوند او را بركت داد.13و آن مرد بزرگ شده، آناًفآناً ترقی مینمود، تا بسیار بزرگ گردید.14و او را گلۀ گوسفندان و مواشی گاوان و غلامان كثیر بود. و فلسطینیان بر او حسد بردند.15و همۀ چاههایی كه نوكران پدرش در ایام پدرش ابراهیم، كنده بودند، فلسطینیان آنها را بستند، و از خاك پر كردند.16و ابی‌ملك به اسحاق گفت: «از نزد ما برو، زیرا كه از ما بسیار بزرگتر شده‌ای. »17پس اسحاق از آنجا برفت، و در وادی جرار فرود آمده، در آنجا ساكن شد.18و چاههای آب را كه در ایام پدرش ابراهیم كنده بودند و فلسطینیان آنها را بعد از وفات ابراهیم بسته‌بودند، اسحاق از سر نو كند و آنها را مسمّی نمود به نامهایی كه پدرش آنها را نامیده بود.19و نوكران اسحاق در آن وادی حفره زدند و چاه آب زنده‌ای در آنجا یافتند.20و شبانان جرار با شبانان اسحاق منازعه كرده، گفتند: «این آب از آن ماست! » پس آن چاه را عِسِق نامید، زیرا كه با وی منازعه كردند.21و چاهی دیگر كندند، همچنان برای آن نیز جنگ كردند، و آن را سِطنه نامید.22و از آنجا كوچ كرده، چاهی دیگر كند و برای آن جنگ نكردند. پس آن را رحوبوت نامیده، گفت: «كه اكنون خداوند ما را وسعت داده است، و در زمین، بارور خواهیم شد. »23پس از آنجا به بِئرشَبَع آمد.24در همان شب، خداوند بر وی ظاهر شده، گفت: «من خدای پدرت ابراهیم، هستم. ترسان مباش زیرا كه من با تو هستم، و تو را بركت میدهم، و ذریت تو را بخاطر بندۀ خود ابراهیم، فراوان خواهم ساخت.»25و مذبحی در آنجا بنا نهاد و نام یهوه را خواند، و خیمۀ خود را برپا نمود و نوكران اسحاق چاهی در آنجا كندند.26و ابی‌ملك، به اتفاق یكی از اصحاب خود، احزات نام، و فیكول، كه سپهسالار او بود، از جرار به نزد او آمدند.27و اسحاق بدیشان گفت: «چرا نزد من آمدید، با آنكه با من عداوت نمودید، و مرا از نزد خود راندید؟»28گفتند: «به تحقیق فهمیده‌ایم كه خداوند با توست. پس گفتیم سوگندی در میان ما و تو باشد، و عهدی با تو ببندیم.29تا با ما بدی نكنی چنانكه به تو ضرری نرساندیم، بلكه غیر از نیكی به تو نكردیم، و تو را به سلامتی روانه نمودیم، و اكنون مباركِ خداوند هستی. »30آنگاه برای ایشان ضیافتی برپا نمود، و خوردند و آشامیدند.31بامدادان برخاسته، با یكدیگر قسم خوردند، و اسحاق ایشان را وداع نمود. پس، از نزد وی به سلامتی رفتند.32و در آن روز چنان افتاد كه نوكران اسحاق آمده، او را از آن چاهی كه می‌كندند خبر داده، گفتند: «آب یافتیم!»33پس آن را شَبَعه نامید. از این سبب آن شهر، تا امروز بِئرشَبَع نام دارد.34و چون عیسو چهل ساله بود، یهودیه، دختر بیری حتی، و بسمه، دختر ایلونِ حتی را به زنی گرفت.35و ایشان باعث تلخی جان اسحاق و رفقه شدند.
271و چون اسحاق پیر شد و چشمانش‌از دیدن تار گشته بود، پسر بزرگ خود عیسو را طلبیده، به وی گفت: «ای پسر من!» گفت: «لبیك.»2گفت: «اینك پیر شده‌ام و وقت اجل خود را نمیدانم.3پس اكنون، سلاح خود یعنی تركش و كمان خویش را گرفته، به صحرا برو، و نخجیری برای من بگیر،4و خورشی برای من چنانكه دوست می‌دارم ساخته، نزد من حاضر كن، تا بخورم و جانم قبل از مردنم تو را بركت دهد.»5و چون اسحاق به پسر خود عیسو سخن میگفت، رفقه بشنید و عیسو به صحرا رفت تا نَخْجیری صید كرده، بیاورد.6آنگاه رفقه پسر خود یعقوب را خوانده، گفت: «اینك پدر تو را شنیدم كه برادرت عیسو را خطاب كرده، میگفت:7"برای من شكاری آورده، خورشی بساز تا آن را بخورم، و قبل از مردنم تو را در حضور خداوند بركت دهم."8پس ای پسر من، الا´ن سخن مرا بشنو در آنچه من به تو امر میكنم.9بسوی گله بشتاب، و دو بزغالۀ خوب از بزها،نزد من بیاور، تا از آنها غذایی برای پدرت بطوری كه دوست میدارد، بسازم.10و آن را نزد پدرت ببر تا بخورد، و تو را قبل از وفاتش بركت دهد.»11یعقوب به مادر خود، رفقه، گفت: «اینك برادرم عیسو، مردی مویدار است و من مردی بی‌موی هستم؛12شاید كه پدرم مرا لمس نماید، و در نظرش مثل مسخره‌ای بشوم، و لعنت به عوض بركت بر خود آورم.»13مادرش به وی گفت: «ای پسر من، لعنت تو بر من باد! فقط سخن مرا بشنو و رفته، آن را برای من بگیر.»14پس رفت و گرفته، نزد مادر خود آورد. و مادرش خورشی ساخت بطوری كه پدرش دوست میداشت.15و رفقه، جامه فاخر پسر بزرگ خود عیسو را كه نزد او در خانه بود گرفته، به پسر كهتر خود یعقـوب پوشانید،16و پوست بزغاله‌ها را، بر دستها و نرمۀ گردن او بست.17و خورش و نانی كه ساخته بود، به دست پسر خود یعقوب سپرد.18پس نزد پدر خود آمده، گفت: «ای پدر من!» گفت: «لبیك، تو كیستی ای پسر من؟»19یعقوب به پدر خود گفت: «من نخست‌زادۀ تو عیسو هستم. آنچه به من فرمودی كردم، الا´ن برخیز، بنشین و از شكار من بخور، تا جانت مرا بركت دهد.»20اسحاق به پسر خود گفت: «ای پسر من! چگونه بدین زودی یافتی؟» گفت: «یهوه خدای تو به من رسانید.»21اسحاق به یعقوب گفت: «ای پسر من، نزدیك بیا تا تو را لمس كنم، كه آیا تو پسر من عیسو هستی یا نه.»22پس یعقوب نزد پدر خود اسحاق آمد، و او را لمس كرده، گفت: «آواز، آواز یعقوب است، لیكن دستها، دستهای عیسوست.»23و او را نشناخت، زیرا كه دستهایش مثل دستهای برادرش عیسو،مویدار بود. پس او را بركت داد.24و گفت: «آیا تو همان پسر من، عیسو هستی؟» گفت: «من هستم.»25پس گفت: «نزدیك بیاور تا از شكار پسر خود بخورم و جانم تو را بركت دهد.» پس نزد وی آورد و بخورد و شراب برایش آورد و نوشید.26و پدرش، اسحاق به وی گفت: «ای پسر من، نزدیك بیا و مرا ببوس.»27پس نزدیك آمده، او را بوسید و رایحۀ لباس او را بوییده، او را بركت داد و گفت: «همانا رایحۀ پسر من، مانند رایحۀ صحرایی است كه خداوند آن را بركت داده باشد.28پس خدا تو را از شبنم آسمان و از فربهی زمین، و از فراوانی غله و شیره عطا فرماید.29قومها تو را بندگی نمایند و طوایف تو را تعظیم كنند، بر برادران خود سرور شوی، و پسران مادرت تو را تعظیم نمایند. ملعون باد هر كه تو را لعنت كند، و هر كه تو را مبارك خواند، مبارك باد. »30و واقع شد چون اسحاق، از بركت دادن به یعقوب فارغ شد، به مجرد بیرون رفتنِ یعقوب از حضور پدر خود اسحاق، كه برادرش عیسو از شكار باز آمد.31و او نیز خورشی ساخت، و نزد پدر خود آورده، به پدر خود گفت: «پدر من برخیزد و از شكار پسر خود بخورد، تا جانت مرا بركت دهد.»32پدرش اسحاق به وی گفت: «تو كیستی؟» گفت: «من پسر نخستین تو، عیسو هستم.»33آنگاه لرزه‌ای شدید بر اسحاق مستولی شده، گفت: «پس آن كه بود كه نخجیری صید كرده، برایم آورد، و قبل از آمدن تو از همه خوردم و او را بركت دادم، و فی‌الواقع او مبارك‌خواهد بود؟»34عیسو چون سخنان پدر خود را شنید، نعرهای عظیم و بینهایت تلخ برآورده، به پدر خود گفت: «ای پدرم، به من، به من نیز بركت بده!»35گفت: «برادرت به حیله آمد، و بركت تو را گرفت.»36گفت: «نام او را یعقوب بخوبی نهادند، زیرا كه دو مرتبه مرا از پا درآورد. اول نخستزادگی مرا گرفت، و اكنون بركت مرا گرفته است.» پس گفت: «آیا برای من نیز بركتی نگاه نداشتی؟»37اسحاق در جواب عیسو گفت: «اینك او را بر تو سرور ساختم، و همۀ برادرانش را غلامان او گردانیدم، و غله و شیره را رزق او دادم. پس الا´ن ای پسر من، برای تو چه كنم؟»38عیسو به پدر خود گفت: «ای پدر من، آیا همین یك بركت را داشتی؟ به من، به من نیز ای پدرم بركت بده!» و عیسو به آواز بلند بگریست.39پدرش اسحاق در جواب او گفت: «اینك مسكن تو (دور) از فربهی زمین، و از شبنم آسمان از بالا خواهد بود.40و به شمشیرت خواهی زیست، و برادر خود را بندگی خواهی كرد، و واقع خواهد شد كه چون سر باز زدی، یوغ او را از گردن خود خواهی انداخت. »41و عیسو بسبب آن بركتی كه پدرش به یعقوب داده بود، بر او بغض ورزید؛ و عیسو در دل خود گفت: «ایام نوحهگری برای پدرم نزدیك است، آنگاه برادر خود یعقوب را خواهم كشت.»42و رفقه، از سخنان پسر بزرگ خود، عیسو آگاهی یافت. پس فرستاده، پسر كوچك خود،یعقوب را خوانده، بدو گفت: «اینك برادرت عیسو دربارۀ تو خود را تسلی میدهد به اینكه تو را بكشد.43پس الا´ن ای پسرم سخن مرا بشنو و برخاسته، نزد برادرم، لابان، به حَرّان فرار كن.44و چند روز نزد وی بمان، تا خشم برادرت برگردد.45تا غضب برادرت از تو برگردد، و آنچه بدو كردی، فراموش كند. آنگاه میفرستم و تو را از آنجا باز می‌آورم. چرا باید از شما هر دو در یك روز محروم شوم؟»46و رفقه به اسحاق گفت: «بسبب دختران حِتّ از جان خود بیزار شده‌ام.اگر یعقوب زنی از دختران حِتّ، مثل اینانی كه دختران این زمینند بگیرد، مرا از حیات چه فایده خواهد بود. »
281و اسحاق، یعقوب را خوانده، او را بركت داد و او را امر فرموده، گفت: «زنی از دختران كنعان مگیر.2برخاسته، به فَدّانِ اَرام، به خانۀ پدر مادرت، بتوئیل، برو و از آنجا زنی از دختران لابان، برادر مادرت، برای خود بگیر.3و خدای قادر مطلق تو را بركت دهد، و تو را بارور و كثیر سازد، تا از تو امتهای بسیار بوجود آیند.4و بركت ابراهیم را به تو دهد، به تو و به ذریت تو با تو، تا وارث زمین غربت خود شوی، كه خدا آن را به ابراهیم بخشید.»5پس اسحاق، یعقوب را روانه نمود و به فدان ارام، نزد لابان بن بتوئیل ارامی، برادر رفقه، مادر یعقوب و عیسو، رفت.6و اما عیسو چون دید كه اسحاق یعقوب را بركت داده، او را به فدان ارام روانه نمود تا از آنجا زنی برای خود بگیرد، و در حین بركت دادن به وی امر كرده، گفته بود كه «زنی از دختران كنعان مگیر،»7و اینكه یعقوب، پدر و مادر خود رااطاعت نموده، به فدان ارام رفت،8و چون عیسو دید كه دختران كنعان در نظر پدرش، اسحاق، بَدَند،9پس عیسو نزد اسماعیل رفت، و مَحلَت، دختر اسماعیل بن ابراهیم را كه خواهر نبایوت بود، علاوه بر زنانی كه داشت، به زنی گرفت.10و اما یعقوب، از بِئرشَبَع روانه شده، بسوی حران رفت.11و به موضعی نزول كرده، در آنجا شب را بسر برد، زیرا كه آفتاب غروب كرده بود و یكی از سنگهای آنجا را گرفته، زیر سر خود نهاد و در همان جا بخسبید.12و خوابی دید كه ناگاه نردبانی بر زمین برپا شده، كه سرش به آسمان می‌رسد، و اینك فرشتگان خدا بر آن صعود و نزول میكنند.13در حال، خداوند بر سر آن ایستاده، میگوید: «من هستم یهوه، خدای پدرت ابراهیم، و خدای اسحاق. این زمینی را كه تو بر آن خفته‌ای به تو و به ذریت تو می‌بخشم.14و ذریت تو مانند غبار زمین خواهند شد، و به مغرب و مشرق و شمال و جنوب منتشر خواهی شد، و از تو و از نسل تو جمیع قبایل زمین بركت خواهند یافت.15و اینك من با تو هستم، و تو را در هر جایی كه رَوی، محافظت فرمایم تا تو را بدین زمین بازآورم، زیرا كه تا آنچه را به تو گفته‌ام، بجا نیاورم، تو را رها نخواهم كرد.»16پس یعقوب از خواب بیدار شد و گفت: «البته یهوه در این مكان است و من ندانستم.»17پس ترسان شده، گفت: «این چه مكان ترسناكی است! این نیست جز خانۀ خدا و این است دروازۀ آسمان.»18بامدادان یعقوب برخاست و آن سنگی را كه زیر سر خود نهاده بود، گرفت و چون ستونی برپا داشت و روغن بر سرش ریخت.19و آن موضع را بیت‌ئیل‌نامید، لكن نام آن شهر اولاً لوز بود.20و یعقوب نذر كرده، گفت: «اگر خدا با من باشد، و مرا در این راه كه می‌روم محافظت كند، و مرا نان دهد تا بخورم، و رخت تا بپوشم،21تا به خانۀ پدر خود به سلامتی برگردم، هرآینه یهوه، خدای من خواهد بود.22و این سنگی را كه چون ستون برپا كردم، بیت‌الله شود، و آنچه به من بدهی، ده یك آن را به تو خواهم داد. »
291پس یعقوب روانه شد و به زمین‌بنی‌المشرق آمد.2و دید كه اینك در صحرا، چاهی است، و بر كناره‌اش سه گلۀ گوسفند خوابیده، چونكه از آن چاه گله‌ها را آب می‌دادند، و سنگی بزرگ بر دهنۀ چاه بود.3و چون همۀ گله‌ها جمع شدندی، سنگ را از دهنۀ چاه غلطانیده، گله را سیراب كردندی. پس سنگ را بجای خود، بر سر چاه باز گذاشتندی.4یعقوب بدیشان گفت: «ای برادرانم از كجا هستید؟» گفتند: «ما از حرّانیم.»5بدیشان گفت: «لابان بن ناحور را می‌شناسید؟» گفتند: «می‌شناسیم.»6بدیشان گفت: «بسلامت است؟» گفتند: «بسلامت، و اینك دخترش، راحیل، با گلۀ او میآید.»7گفت: «هنوز روز بلند است و وقت جمع كردن مواشی نیست، گله را آب دهید و رفته، بچرانید.»8گفتند: «نمی‌توانیم، تا همۀ گله‌ها جمع شوند، و سنگ را از سر چاه بغلطانند، آنگاه گله را آب می‌دهیم.»9و هنوز با ایشان در گفتگو می‌بود كه راحیل، با گلۀ پدر خود رسید. زیرا كه آنها را چوپانی میكرد.10اما چون یعقوب راحیل، دختر خالوی خود، لابان، و گلۀ خالوی خویش، لابان را دید، یعقوب نزدیك شده، سنگ‌را از سر چاه غلطانید، و گلۀ خالوی خویش، لابان را سیراب كرد.11و یعقوب، راحیل را بوسید، و به آواز بلند گریست.12و یعقوب، راحیل را خبر داد كه او برادر پدرش، و پسر رفقه است. پس دوان دوان رفته، پدر خود را خبر داد.13و واقع شد كه چون لابان، خبر خواهرزادۀ خود، یعقوب را شنید، به استقبال وی شتافت، و او را در بغل گرفته، بوسید و به خانۀ خود آورد، و او لابان را از همۀ این امور آگاهانید.14لابان وی را گفت: «فی‌الحقیقۀ تو استخوان و گوشت من هستی.» و نزد وی مدت یك ماه توقف نمود.15پس لابان، به یعقوب گفت: «آیا چون برادر من هستی، مرا باید مفت خدمت كنی؟ به من بگو كه اجرت تو چه خواهد بود؟»16و لابان را دو دختر بود، كه نام بزرگتر، لیه و اسم كوچكتر، راحیل بود.17و چشمان لیه ضعیف بود، و اما راحیل، خوب صورت و خوش‌منظر بود.18و یعقوب عاشق راحیل بود و گفت: «برای دختر كوچكت راحیل، هفت سال تو را خدمت میكنم.»19لابان گفت: «او را به تو بدهم، بهتر است از آنكه به دیگری بدهم. نزد من بمان. »20پس یعقوب برای راحیل هفت سال خدمت كرد. و بسبب محبتی كه به وی داشت، در نظرش روزی چند نمود.21و یعقوب به لابان گفت: «زوجهام را به من بسپار، كه روزهایم سپری شد، تا به وی درآیم.»22پس لابان، همۀ مردمان آنجا را دعوت كرده، ضیافتی برپا نمود.23و واقع شد كه هنگام شام، دختر خود، لیه را برداشته، او را نزد وی آورد، و او به وی درآمد.24و لابان كنیز خود زلفه را، به دختر خود لیه، به كنیزی داد.25صبحگاهان دید، كه اینك لیه است! پس به لابان گفت: «این چیست كه به من كردی؟ مگربرای راحیل نزد تو خدمت نكردم؟ چرا مرا فریب دادی؟»26لابان گفت: «در ولایت ما چنین نمی‌كنند كه كوچكتر را قبل از بزرگتر بدهند.27هفتۀ این را تمام كن و او را نیز به تو می‌دهیم، برای هفت سال دیگر كه خدمتم بكنی. »28پس یعقوب چنین كرد، و هفتۀ او را تمام كرد، و دختر خود، راحیل را به زنی بدو داد.29و لابان، كنیز خود، بلهه را به دختر خود، راحیل به كنیزی داد.30و به راحیل نیز درآمد و او را از لیه بیشتر دوست داشتی، و هفت سال دیگر خدمت وی كرد.31و چون خداوند دید كه لیه مكروه است، رحم او را گشود. ولی راحیل، نازاد ماند.32و لیه حامله شده، پسری بزاد و او را رؤبین نام نهاد، زیرا گفت: « خداوند مصیبت مرا دیده است. الا´ن شوهرم مرا دوست خواهد داشت.»33و بار دیگر حامله شده، پسری زایید و گفت: «چونكه خداوند شنید كه من مكروه هستم، این را نیز به من بخشید.» پس او را شمعون نامید.34و باز آبستن شده، پسری زایید و گفت: «اكنون این مرتبه شوهرم با من خواهد پیوست، زیرا كه برایش سه پسر زاییدم.» از این سبب او را لاوی نام نهاد.35و بار دیگر حامله شده، پسری زایید و گفت: «این مرتبه خداوند را حمد می‌گویم.» پس او را یهودا نامید. آنگاه از زاییدن بازایستاد.
301و اما راحیل، چون دید كه برای‌یعقوب، اولادی نزایید، راحیل بر خواهر خود حسد برد. و به یعقوب گفت: «پسران به من بده والاّ می‌میرم.»2آنگاه غضب یعقوب بر راحیل افروخته شد و گفت: «مگر من به جای خداهستم كه بار رحم را از تو باز داشته است؟»3گفت: «اینك كنیز من، بلهه! بدو درآ تا بر زانویم بزاید، و من نیز از او اولاد بیابم.»4پس كنیز خود، بلهه را به یعقوب به زنی داد. و او به وی درآمد.5و بلهه آبستن شده، پسری برای یعقوب زایید.6و راحیل گفت: «خدا مرا داوری كرده است، و آواز مرا نیز شنیده، و پسری به من عطا فرموده است.» پس او را دان نام نهاد.7و بلهه، كنیز راحیل، باز حامله شده، پسر دومین برای یعقوب زایید.8و راحیل گفت: «به كُشتیهای خدا با خواهر خود كشتی گرفتم و غالب آمدم.» و او را نفتالی نام نهاد.9و اما لیه چون دید كه از زاییدن باز مانده بود، كنیز خود زلفه را برداشته، او را به یعقوب به زنی داد.10و زلفه، كنیز لیه، برای یعقوب پسری زایید.11و لیه گفت: «به سعادت!» پس او را جاد نامید.12و زلفه، كنیز لیه، پسر دومین برای یعقوب زایید.13و لیه گفت: «به خوشحالی من! زیرا كه دختران، مرا خوشحال خواهند خواند.» و او را اشیر نام نهاد.14و در ایام درو گندم، رؤبین رفت و مهرگیاهها در صحرا یافت و آنها را نزد مادر خود لیه، آورد. پس راحیل به لیه گفت: «از مهرگیاههای پسر خود به من بده.»15وی را گفت: «آیا كم است كه شوهر مرا گرفتی و مهر گیاه پسر مرا نیز می‌خواهی بگیری؟» راحیل گفت: «امشب به عوض مهر گیاه پسرت، با تو بخوابد.»16و وقت عصر، چون یعقوب از صحرا میآمد، لیه به استقبال وی بیرون شده، گفت: «به من درآ، زیرا كه تو را به مهرگیاهِ پسر خود اجیر كردم.» پس آنشب با وی همخواب شد.17و خدا، لیه را مستجاب فرمود كه آبستن شده، پسر پنجمین برای یعقوب زایید.18و لیه گفت: «خدا اجرت به من داده است، زیرا كنیز خود را به شوهر خود دادم.» و اورا یساكار نام نهاد.19و بار دیگر لیه حامله شده، پسر ششمین برای یعقوب زایید.20و لیه گفت: «خدا عطای نیكو به من داده است. اكنون شوهرم با من زیست خواهد كرد، زیرا كه شش پسر برای او زاییدم.» پس او را زبولون نامید.21و بعد از آن دختری زایید، و او را دینه نام نهاد.22پس خدا راحیل را بیاد آورد، و دعای او را اجابت فرموده، خدا رحم او را گشود.23و آبستن شده، پسری بزاد و گفت: «خدا ننگ مرا برداشته است.»24و او را یوسف نامیده، گفت: « خداوند پسری دیگر برای من مزید خواهد كرد. »25و واقع شد كه چون راحیل، یوسف را زایید، یعقوب به لابان گفت: «مرا مرخص كن تا به مكان و وطن خویش بروم.26زنان و فرزندان مرا كه برای ایشـان تو را خدمت كرده‌ام به من واگذار تا بروم زیرا خدمتی كه به تو كردم، تو میدانی.»27لابان وی را گفت: «كاش كه منظور نظر تو باشم، زیرا تَفَأُّلاً یافته‌ام كه بخاطر تو، خداوند مرا بركت داده است.»28و گفت: «اجرت خود را بر من معین كن تا آن را به تو دهم.»29وی را گفت: «خدمتی كه به تو كرده‌ام، خود میدانی، و مواشی‌ات چگونه نزد من بود.30زیرا قبل از آمدن من، مال تو قلیل بود، و به نهایت زیاد شد، و بعد از آمدن من، خداوند تو را بركت داده است. و اكنون من نیز تدارك خانۀ خود را كی ببینم؟»31گفت: «پس تو را چه بدهم؟» یعقوب گفت: «چیزی به من مده، اگر این كار را برای من بكنی، بار دیگر شبانی و پاسبانی گلۀ تو را خواهم نمود.32امروز در تمامی گلۀ تو گردش میكنم، و هر میش پیسه و ابلق و هر میش سیاه را از میان‌گوسفندان، و ابلقها و پیسه‌ها را از بزها، جدا می‌سازم، و آن، اجرت من خواهد بود.33و در آینده عدالت من، بر من شهادت خواهد داد، وقتی كه بیایی تا اجرت مرا پیش خود ببینی، آنچه از بزها، پیسه و ابلق، و آنچه از گوسفندان، سیاه نباشد، نزد من به دزدی شمرده شود.»34لابان گفت: «اینك موافق سخن تو باشد.»35و در همان روز، بزهای نرینۀ مُخَطّط و ابلق، و همۀ ماده بزهای پیسه و ابلق، یعنی هر چه سفیدی در آن بود، و همۀ گوسفندان سیاه را جدا كرده، به دست پسران خود سپرد.36و در میان خود و یعقوب، سه روز راه، مسافت گذارد. و یعقوب باقی گلۀ لابان را شبانی كرد.37و یعقوب چوبهای تر و تازه از درخت كبوده و بادام و چنار برای خود گرفت، و خطهای سفید در آنها كشید، و سفیدی را كه در چوبها بود، ظاهر كرد.38و وقتی كه گله‌ها، برای آب خوردن میآمدند، آن چوبهایی را كه خراشیده بود، در حوضها و آبخورها پیش گله‌ها می‌نهاد، تا چون برای نوشیدن بیایند، حمل بگیرند.39پس گله‌ها پیش چوبها بارآور می‌شدند، و بزهای مخطّط و پیسه و ابلق می‌زاییدند.40و یعقوب، بزها را جدا كرد، و روی گله‌ها را بسوی هر مخطّط و سیاه در گلۀ لابان واداشت، و گله‌های خود را جدا كرد و با گلۀ لابان نگذاشت.41و هرگاه حیوان‌های تنومند حمل میگرفتند، یعقوب چوبها را پیش آنها در آبخورها می‌نهاد، تا در میان چوبها حمل گیرند.42و هر گاه حیوانات ضعیف بودند، آنها را نمی‌گذاشت، پس ضعیف‌ها از آن لابان، و تنومندها از آن یعقوب شدند.43و آن مرد بسیار ترقی نمود، و گله‌های بسیار و كنیزان و غلامان و شتران و حماران بهم رسانید.
311و سخنان پسران لابان را شنید كه میگفتند: «یعقوب همۀ مایملك پدر ما را گرفته است، و از اموال پدر ما تمام این بزرگی را بهم رسانیده.»2و یعقوب روی لابان را دید كه اینك مثل سابق با او نبود.3و خداوند به یعقوب گفت: «به زمین پدرانت و به مُولَد خویش مراجعت كن و من با تو خواهم بود.»4پس یعقوب فرستاده، راحیل و لیه را به صحرا نزد گلۀ خود طلب نمود.5و بدیشان گفت: «روی پدر شما را می‌بینم كه مثل سابق با من نیست، لیكن خدای پدرم با من بوده است.6و شما می‌دانید كه به تمام قوت خود پدر شما را خدمت كرده‌ام.7و پدر شما مرا فریب داده، ده مرتبه اجرت مرا تبدیل نمود ولی خدا او را نگذاشت كه ضرری به من رساند.8هر گاه میگفت اجرت تو پیسه‌ها باشد، تمام گله‌ها پیسه می‌آوردند، و هر گاه گفتی اجرت تو مخطط باشد، همۀ گله‌ها مخطط می‌زاییدند.9پس خدا اموال پدر شما را گرفته، به من داده است.10و واقع شد هنگامی كه گله‌ها حمل میگرفتند كه در خوابی چشم خود را باز كرده، دیدم اینك قوچهایی كه با میشها جمع می‌شدند، مخطط و پیسه و ابلق بودند.11و فرشتۀ خدا در خواب به من گفت: "ای یعقوب!" گفتم: "لبیك."12گفت: "اكنون چشمان خود را باز كن و بنگر كه همۀ قوچهایی كه با میشها جمع می‌شوند، مخطط و پیسه و ابلق هستند زیرا كه آنچه لابان به تو كرده است، دیده‌ام.13من هستم خدای بیتئیل، جایی كه ستون را مسح كردی و با من نذر نمودی. الا´ن برخاسته، از این زمین روانه شده، به زمین مُولَدخویش مراجعت نما."»14راحیل و لیه در جواب وی گفتند: «آیا در خانۀ پدر ما، برای ما بهره یا میراثی باقیست؟15مگر نزد او چون بیگانگان محسوب نیستیم، زیرا كه ما را فروخته است و نقد ما را تماماً خورده.16زیرا تمام دولتی را كه خدا از پدر ما گرفته است، از آن ما و فرزندان ماست، پس اكنون آنچه خدا به تو گفته است، بجا آور. »17آنگاه یعقوب برخاسته، فرزندان و زنان خود را بر شتران سوار كرد،18و تمام مواشی و اموال خود را كه اندوخته بود، یعنی مواشی حاصلۀ خود را كه در فدان ارام حاصل ساخته بود، برداشت تا نزد پدر خود اسحاق به زمین كنعان برود.19و اما لابان برای پشم بریدن گلۀ خود رفته بود و راحیل، بتهای پدر خود را دزدید.20و یعقوب لابان ارامی را فریب داد، چونكه او را از فرار كردن خود آگاه نساخت.21پس با آنچه داشت، بگریخت و برخاسته، از نهر عبور كرد و متوجه جَبَل جلعاد شد.22در روز سوم، لابان را خبر دادند كه یعقوب فرار كرده است.23پس برادران خویش را با خود برداشته، هفت روز راه در عقب او شتافت، تا در جَبَل جلعاد بدو پیوست.24شبانگاه، خدا در خواب بر لابان ارامی ظاهر شده، به وی گفت: «با حذر باش كه به یعقوب نیك یا بد نگویی.»25پس لابان به یعقوب دررسید و یعقوب خیمۀ خود را در جبل زده بود، و لابان با برادران خود نیز در جبل جلعاد فرود آمدند.26و لابان به یعقوب گفت: «چه كردی كه مرا فریب دادی و دخترانم را مثل اسیرانِ شمشیر برداشته، رفتی؟27چرا مخفی فرار كرده، مرا فریب دادی و مرا آگاه‌نساختی تا تو را با شادی و نَغَمات و دف و بربط مشایعت نمایم؟28و مرا نگذاشتی كه پسران و دختران خود را ببوسم؛ الحال ابلهانه حركتی نمودی.29در قوت دست من است كه به شما اذیت رسانم. لیكن خدای پدر شما دوش به من خطاب كرده، گفت: "با حذر باش كه به یعقوب نیك یا بد نگویی."30و الا´ن چونكه به خانۀ پدر خود رغبتی تمام داشتی، البته رفتنی بودی؛ و لكن خدایان مرا چرا دزدیدی؟»31یعقوب در جواب لابان گفت: «سبب این بود كه ترسیدم و گفتم شاید دختران خود را از من به زور بگیری؛32و اما نزد هر كه خدایانت را بیابی، او زنده نماند. در حضور برادران ما، آنچه از اموال تو نزد ما باشد، مشخص كن و برای خود بگیر.» زیرا یعقوب ندانست كه راحیل آنها را دزدیده است.33پس لابان به خیمۀ یعقوب و به خیمۀ لیه و به خیمۀ دو كنیز رفت و نیافت، و از خیمۀ لیه بیرون آمده، به خیمۀ راحیل درآمد.34اما راحیل بتها را گرفته، زیر جهاز شتر نهاد و بر آن بنشست و لابان تمام خیمه را جست‌وجو كرده، چیزی نیافت.35او به پدر خود گفت: «بنظر آقایم بد نیاید كه در حضورت نمیتوانم برخاست، زیرا كه عادت زنان بر من است.» پس تجسس نموده، بتها را نیافت.36آنگاه یعقوب خشمگین شده، با لابان منازعت كرد. و یعقوب در جواب لابان گفت: «تقصیر و خطای من چیست كه بدین گرمی مرا تعاقب نمودی؟37الا´ن كه تمامی اموال مرا تفتیش كردی، از همۀ اسباب خانۀ خود چه یافته‌ای؟ اینجا نزد برادران من و برادران خود بگذار تا در میان من و تو انصاف دهند.38در این بیست سال كه من با تو بودم، میشها و بزهایت حمل نینداختند و قوچهای گلۀ تو را نخوردم.39دریده شده‌ای را پیش تو نیاوردم؛ خود تاوان آن را می‌دادم و آن را از دست من می‌خواستی، خواه دزدیده شدۀ در روز و خواه دزدیده شدۀ در شب.40چنین بودم كه گرما در روز و سرما در شب، مرا تلف میكرد، و خواب از چشمانم می‌گریخت.41بدینطور بیست سال در خانه‌ات بودم، چهارده سال برای دو دخترت خدمت تو كردم، و شش سال برای گله‌ات، و اجرت مرا ده مرتبه تغییر دادی.42و اگر خدای پدرم، خدای ابراهیم، و هیبت اسحاق با من نبودی، اكنون نیز مرا تهی دست روانه می‌نمودی. خدا مصیبت مرا و مشقت دستهای مرا دید و دوش، تو را توبیخ نمود.»43لابان در جواب یعقوب گفت: «این دختران، دختران منند و این پسران، پسران من و این گله، گلۀ من و آنچه می‌بینی از آن من است. پس الیوم، به دختران خودم و به پسرانی كه زاییده‌اند چه توانم كرد؟44اكنون بیا تا من و تو عهد ببندیم كه در میان من و تو شهادتی باشد. »45پس یعقوب سنگی گرفته، آن را ستونی برپا نمود.46و یعقوب برادران خود را گفت: «سنگها جمع كنید.» پس سنگها جمع كرده، توده‌ای ساختند و در آنجا بر توده غذا خوردند.47و لابان آن را «یجَرسَهْدوتا» نامید ولی یعقوب آن را جلعید خواند.48و لابان گفت: «امروز این توده در میان من و تو شهادتی است.» از این سبب آن را «جَلعید» نامید.49و مصفه نیز، زیرا گفت: « خداوند در میان من و تو دیده‌بانی كند وقتی كه از یكدیگر غایب شویم.50اگر دختران مرا آزار كنی، و سوای دختران من، زنان دیگر بگیری، هیچكس در میان ما نخواهد بود. آگاه باش، خدا در میان من و تو شاهد است.»51و لابان به یعقوب گفت: «اینك این توده و اینك این ستونی كه درمیان خود و تو برپا نمودم،52این توده شاهد است و این ستون شاهد است كه من از این توده بسوی تو نگذرم و تو از این توده و از این ستون به قصد بدی بسوی من نگذری.53خدای ابراهیم و خدای ناحور و خدای پدر ایشان در میان ما انصاف دهند.» و یعقوب قسم خورد به هیبت پدر خود اسحاق.54آنگاه یعقوب در آن كوه قربانی گذرانید و برادران خود را به نان خوردن دعوت نمود، و غذا خوردند و در كوه، شب را بسر بردند.55بامدادان لابان برخاسته، پسران و دختران خود را بوسید و ایشان را بركت داد و لابان روانه شده، به مكان خویش مراجعت نمود.
321و یعقوب راه خود را پیش گرفت و فرشتگان خدا به وی برخوردند.2و چون یعقوب، ایشان را دید، گفت: «این لشكر خداست!» و آن موضع را «محنایم» نامید.3پس یعقوب، قاصدان پیش روی خود نزد برادر خویش، عیسو به دیار سعیر به بلاد ادوم فرستاد،4و ایشان را امر فرموده، گفت: «به آقایم، عیسو چنین گویید كه بندۀ تو یعقوب عرض میكند با لابان ساكن شده، تاكنون توقف نمودم،5و برای من گاوان و الاغان و گوسفندان و غلامان و كنیزان حاصل شده است؛ و فرستادم تا آقای خود را آگاهی دهم و در نظرت التفات یابم.»6پس قاصدان نزد یعقوب برگشته، گفتند: «نزد برادرت، عیسو رسیدیم و اینك با چهارصد نفر به استقبال تو میآید.»7آنگاه یعقوب به نهایت ترسان و متحیر شده، كسانی را كه با وی بودند باگوسفندان و گاوان و شتران به دو دسته تقسیم نمود8و گفت: «هر گاه عیسو به دستۀ اول برسد و آنها را بزند، همانا دستۀ دیگر رهایی یابد. »9و یعقوب گفت: «ای خدای پدرم، ابراهیم و خدای پدرم، اسحاق، ای یهوه كه به من گفتی به زمین و به مُولَد خویش برگرد و با تو احسان خواهم كرد،10كمتر هستم از جمیع لطفها و از همۀ وفایی كه با بندۀ خود كرده‌ای زیرا كه با چوبدست خود از این اردن عبور كردم و الا´ن (مالك) دو گروه شده‌ام.11اكنون مرا از دست برادرم، از دست عیسو رهایی ده زیرا كه من از او می‌ترسم، مبادا بیاید و مرا بزند، یعنی مادر و فرزندان را.12و تو گفتی هرآینه با تو احسان كنم و ذریت تو را مانند ریگ دریا سازم كه از كثرت، آن را نتوان شمرد. »13پس آن شب را در آنجا بسر برد و از آنچه بدستش آمد، ارمغانی برای برادر خود، عیسو گرفت:14دویست ماده بز با بیست بز نر و دویست میش با بیست قوچ،15و سی شتر شیرده با بچه‌های آنها و چهل ماده گاو با ده گاو نر و بیست ماده الاغ با ده كره.16و آنها را دسته دسته، جداجدا به نوكران خود سپرد و به بندگان خود گفت: «پیش روی من عبور كنید و در میان دسته‌ها فاصله بگذارید. »17و نخستین را امر فرموده، گفت كه «چون برادرم عیسو به تو رسد و از تو پرسیده، بگوید: از آن كیستی و كجا می‌روی و اینها كه پیش توست از آن كیست؟18بدو بگو: این از آن بندهات، یعقوب است، و پیشكشی است كه برای آقایم، عیسو فرستاده شده است و اینك خودش نیز در عقب‌ماست.»19و همچنین دومین و سومین و همۀ كسانی را كه از عقب آن دسته‌ها می‌رفتند، امر فرموده، گفت: «چون به عیسو برسید، بدو چنین گویید،20و نیز گویید: اینك بندهات، یعقوب در عقب ماست.» زیرا گفت: «غضب او را بدین ارمغانی كه پیش من میرود، فرو خواهم نشانید، و بعد چون روی او را بینم، شاید مرا قبول فرماید. »21پس ارمغان، پیش از او عبور كرد و او آن شب را در خیمه‌گاه بسر برد.22و شبانگاه، خودش برخاست و دو زوجه و دو كنیز و یازده پسر خویش را برداشته، ایشان را از معبر یبوق عبور داد.23ایشان را برداشت و از آن نهر عبور داد، و تمام مایملك خود را نیز عبور داد.24و یعقوب تنها ماند و مردی با وی تا طلوع فجر كشتی میگرفت.25و چون او دید كه بر وی غلبه نمی‌یابد، كف ران یعقوب را لمس كرد، و كف ران یعقوب در كشتی گرفتن با او فشرده شد.26پس گفت: «مرا رها كن زیرا كه فجر می‌شكافد.» گفت: «تا مرا بركت ندهی، تو را رها نكنم.»27به وی گفت: «نام تو چیست؟» گفت: «یعقوب.»28گفت: «از این پس نام تو یعقوب خوانده نشود بلكه اسرائیل، زیرا كه با خدا و با انسان مجاهده كردی و نصرت یافتی.»29و یعقوب از او سؤال كرده، گفت: «مرا از نام خود آگاه ساز.» گفت: «چرا اسم مرا می‌پرسی؟» و او را در آنجا بركت داد.30و یعقوب آن مكان را «فِنیئیل» نامیده، (گفت:) «زیرا خدا را روبرو دیدم و جانم رستگار شد.»31و چون از «فِنوئیل» گذشت، آفتاب بر وی طلوع كرد، و بر ران خود می‌لنگید.32از این سبب بنیاسرائیل تا امروزعِرق‌النساء را كه در كف ران است، نمی‌خورند، زیرا كف ران یعقوب را در عِرق‌النسا لمس كرد.
331پس یعقوب چشم خود را باز كرده، دید كه اینك عیسو میآید و چهارصد نفر با او. آنگاه فرزندان خود را به لیه و راحیل و دو كنیز تقسیم كرد.2و كنیزان را با فرزندان ایشان پیش داشت و لیه را با فرزندانش در عقب ایشان، و راحیل و یوسف را آخر.3و خود در پیش ایشان رفته، هفت مرتبه رو به زمین نهاد تا به برادر خود رسید.4اما عیسو دوان دوان به استقبال او آمد و او را در بر گرفته، به آغوش خود كشید، و او را بوسید و هر دو بگریستند.5و چشمان خود را باز كرده، زنان و فرزندان را بدید و گفت: «این همراهان تو كیستند؟» گفت: «فرزندانی كه خدا به بندهات عنایت فرموده است.»6آنگاه كنیزان با فرزندان ایشان نزدیك شده، تعظیم كردند.7و لیه با فرزندانش نزدیك شده، تعظیم كردند. پس یوسف و راحیل نزدیك شده، تعظیم كردند.8و او گفت: «از تمامی این گروهی كه بدان برخوردم، چه مقصود داری؟» گفت: «تا در نظر آقای خود التفات یابم.»9عیسو گفت: «ای برادرم مرا بسیار است، مال خود را نگاه دار.»10یعقوب گفت: «نی، بلكه اگر در نظرت التفات یافته‌ام، پیشكش مرا از دستم قبول فرما، زیرا كه روی تو را دیدم مثل دیدن روی خدا، و مرا منظور داشتی.11پس هدیۀ مرا كه به حضورت آورده شد بپذیر، زیرا خدا به من احسان فرموده است و همه چیز دارم.» پس او راالحاح نمود تا پذیرفت.12گفت: «كوچ كرده، برویم و من همراه تو می‌آیم. »13گفت: «آقایم آگاه است كه اطفال نازكند و گوسفندان و گاوان شیرده نیز با من است، و اگر آنها را یك روز برانند، تمامی گله میمیرند؛14پس آقایم پیشتر از بندۀ خود برود و من موافق قدم مواشی كه دارم و به حسب قدم اطفال، آهسته سفر میكنم، تا نزد آقای خود به سعیر برسم. »15عیسو گفت: «پس بعضی از این كسانی را كه با منند نزد تو می‌گذارم.» گفت: «چه لازم است، فقط در نظر آقای خود التفات بیابم.»16در همان روز عیسو راه خود را پیش گرفته، به سعیر مراجعت كرد.17و اما یعقوب به سُكّوت سفر كرد و خانه‌ای برای خود بنا نمود و برای مواشی خود سایبانها ساخت. از این سبب آن موضع به «سُكّوت» نامیده شد.18پس چون یعقوب از فدان ارام مراجعت كرد، به سلامتی به شهر شكیم، در زمین كنعان آمد، و در مقابل شهر فرود آمد.19و آن قطعه‌زمینی را كه خیمۀ خود را در آن زده بود از بنیحمور، پدر شكیم، به صد قسیط خرید.20و مذبحی در آنجا بنا نمود و آن را ایل‌الوهی اسرائیل نامید.
341پس دینه، دختر لیه، كه او را برای‌یعقوب زاییده بود، برای دیدن دختران آن مُلك بیرون رفت.2و چون شكیم بن‌حمور حِوی كه رئیس آن زمین بود، او را بدید، اورابگرفت و با او همخواب شده، وی را بیعصمت ساخت.3و دلش به دینه، دختر یعقوب، بسته شده، عاشق آن دختر گشت، و سخنان دل‌آویز به آن دختر گفت.4و شكیم به پدر خود، حمور خطاب كرده، گفت: «این دختر را برای من به زنی بگیر.»5و یعقوب شنید كه دخترش دینه را بیعصمت كرده است. و چون پسرانش با مواشی او در صحرا بودند، یعقوب سكوت كرد تا ایشان بیایند.6و حمور، پدر شكیم نزد یعقوب بیرون آمد تا به وی سخن گوید.7و چون پسران یعقوب این را شنیدند، از صحرا آمدند و غضبناك شده، خشم ایشان به شدت افروخته شد، زیرا كه با دختر یعقوب همخواب شده، قباحتی در اسرائیل نموده بود و این عمل، ناكردنی بود.8پس حمور ایشان را خطاب كرده، گفت: «دل پسرم شكیم شیفتۀ دختر شماست؛ او را به وی به زنی بدهید.9و با ما مصاهرت نموده، دختران خود را به ما بدهید و دختران ما را برای خود بگیرید.10و با ما ساكن شوید و زمین از آن شما باشد. در آن بمانید و تجارت كنید و در آن تصرف كنید. »11و شكیم به پدر و برادران آن دختر گفت: «در نظر خود مرا منظور بدارید و آنچه به من بگویید، خواهم داد.12مِهر و پیشكش هر قدر زیاده از من بخواهید، آنچه بگویید، خواهم داد فقط دختر را به زنی به من بسپارید.»13اما پسران یعقوب در جواب شكیم و پدرش حمور به مكر سخن گفتند زیرا خواهر ایشان، دینه را بیعصمت كرده بود.14پس بدیشان گفتند: «این كار را نمی‌توانیم كرد كه خواهر خود را به‌شخصی نامختون بدهیم، چونكه این برای ما ننگ است.15لكن بدین شرط با شما همداستان می‌شویم اگر چون ما بشوید، كه هر ذكوری از شما مختون گردد.16آنگاه دختران خود را به شما دهیم و دختران شما را برای خود گیریم و با شما ساكن شده، یك قوم شویم.17اما اگر سخن ما را اجابت نكنید و مختون نشوید، دختر خود را برداشته، از اینجا كوچ خواهیم كرد. »18و سخنان ایشان بنظر حمور و بنظر شكیم بن‌حمور پسند افتاد.19و آن جوان در كردن این كار تأخیر ننمود، زیرا كه شیفتۀ دختر یعقوب بود، و او از همۀ اهل خانۀ پدرش گرامی‌تر بود.20پس حمور و پسرش شكیم به دروازۀ شهر خود آمده، مردمان شهر خود را خطاب كرده، گفتند:21«این مردمان با ما صلاح‌اندیش هستند، پس در این زمین ساكن بشوند، و در آن تجارت كنند. اینك زمین از هر طرف برای ایشان وسیع است؛ دختران ایشان را به زنی بگیریم و دختران خود را بدیشان بدهیم.22فقط بدین شرط ایشان با ما متفق خواهند شد تا با ما ساكن شده، یك قوم شویم كه هر ذكوری از ما مختون شود، چنانكه ایشان مختونند.23آیا مواشی ایشان و اموال ایشان و هر حیوانی كه دارند، از آن ما نمیشود؟ فقط با ایشان همداستان شویم تا با ما ساكن شوند. »24پس همۀ كسانی كه به دروازۀ شهر او درآمدند، به سخن حمور و پسرش شكیم رضا دادند، و هر ذكوری از آنانی كه به دروازۀ شهر او درآمدند، مختون شدند.25و در روز سوم چون دردمند بودند، دو پسر یعقوب، شمعون و لاوی، برادران دینه، هر یكی شمشیر خود را گرفته،دلیرانه بر شهر آمدند و همۀ مردان را كشتند.26و حمور و پسرش شكیم را به دم شمشیر كشتند، و دینه را از خانۀ شكیم برداشته، بیرون آمدند.27و پسران یعقوب بر كشتگان آمده، شهر را غارت كردند، زیرا خواهر ایشان را بیعصمت كرده بودند.28و گله‌ها و رمه‌ها و الاغها و آنچه در شهر و آنچه در صحرا بود، گرفتند.29و تمامی اموال ایشان و همۀ اطفال و زنان ایشان را به اسیری بردند و آنچه در خانه‌ها بود تاراج كردند.30پس یعقوب به شمعون و لاوی گفت: «مرا به اضطراب انداختید، و مرا نزد سكنۀ این زمین، یعنی كنعانیان و فِرِزّیان مكروه ساختید، و من در شماره قلیلم، همانا بر من جمع شوند و مرا بزنند و من با خانه‌ام هلاك شوم.»31گفتند: «آیا او با خواهر ما مثل فاحشه عمل كند؟»
351و خدا به یعقوب گفت: «برخاسته، به بیتئیل برآی و در آنجا ساكن شو و آنجا برای خدایی كه بر تو ظاهر شد، وقتی كه از حضور برادرت، عیسو فرار كردی، مذبحی بساز.»2پس یعقوب به اهل خانه و همه كسانی كه با وی بودند، گفت: «خدایان بیگانه‌ای را كه در میان شماست، دور كنید و خویشتن را طاهر سازید و رختهای خود را عوض كنید،3تا برخاسته، به بیتئیل برویم و آنجا برای آن خدایی كه در روز تنگی من، مرا اجابت فرمود و در راهی كه رفتم با من می‌بود، مذبحی بسازم.»4آنگاه همۀ خدایان بیگانه را كه در دست ایشان بود، به یعقوب دادند، با گوشواره‌هایی كه درگوشهای ایشان بود، و یعقوب آنها را زیر بلوطی كه در شكیم بود دفن كرد.5پس كوچ كردند و خوف خدا بر شهرهای گرداگرد ایشان بود، كه بنی‌یعقوب را تعاقب نكردند.6و یعقوب به لوز كه در زمین كنعان واقع است، و همان بیتئیل باشد، رسید. او با تمامی قوم كه با وی بودند.7و در آنجا مذبحی بنا نمود و آن مكان را «ایل‌بیت‌ئیل» نامید. زیرا در آنجا خدا بر وی ظاهر شده بود، هنگامی كه از حضور برادر خود می‌گریخت.8و دبوره دایۀ رفقه مرد. و او را زیر درخت بلوط تحت بیتئیل دفن كردند، و آن را «الون‌باكوت» نامید.9و خدا بار دیگر بر یعقوب ظاهر شد، وقتی كه از فدّان ارام آمد، و او را بركت داد.10و خدا به وی گفت: «نام تو یعقوب است اما بعد از این نام تو یعقوب خوانده نشود، بلكه نام تو اسرائیل خواهد بود.» پس او را اسرائیل نام نهاد.11و خدا وی را گفت: «من خدای قادر مطلق هستم. بارور و كثیر شو. امتی و جماعتی از امتها از تو بوجود آیند، و از صلب تو پادشاهان پدید شوند.12و زمینی كه به ابراهیم و اسحاق دادم، به تو دهم؛ و به ذریت بعد از تو، این زمین را خواهم داد.»13پس خدا از آنجایی كه با وی سخن گفت، از نزد وی صعود نمود.14و یعقوب ستونی برپا داشت، در جایی كه با وی تكلم نمود، ستونی از سنگ، و هدیهای ریختنی بر آن ریخت، و آن را به روغن تدهین كرد.15پس یعقوب آن مكان را كه خدا با وی درآنجا سخن گفته بود، «بیتئیل» نامید.16پس، از «بیتئیل» كوچ كردند. و چون اندك مسافتی مانده بود كه به افراته برسند، راحیل را وقت وضع حمل رسید، و زاییدنش دشوار شد.17و چون زاییدنش دشوار بود، قابله وی را گفت: «مترس زیرا كه این نیز برایت پسر است.»18و در حین جان كندن، زیرا كه مُرد، پسر را «بن‌اونی» نام نهاد، لكن پدرش وی را «بنیامین» نامید.19پس راحیل وفات یافت، و در راه افراته كه بیتلحم باشد، دفن شد.20و یعقوب بر قبر وی ستونی نصب كرد كه آن تا امروز ستون قبر راحیل است.21پس اسرائیل كوچ كرد و خیمۀ خود را بدان طرف برج عیدر زد.22و در حین سكونت اسرائیل در آن زمین، رؤبین رفته، با كنیز پدر خود، بِلهَه، همخواب شد. و اسرائیل این را شنید. و بنی‌یعقوب دوازده بودند:23پسران لیه: رؤبین نخست‌زادۀ یعقوب و شمعون و لاوی و یهودا و یساكار و زبولون.24و پسران راحیل: یوسف و بنیامین.25و پسران بلهه كنیز راحیل: دان و نفتالی.26و پسران زلفه، كنیز لیه: جاد و اشیر. اینانند پسران یعقوب، كه در فدان ارام برای او متولد شدند.27و یعقوب نزد پدر خود، اسحاق، در ممری آمد، به قریۀ اربع كه حبرون باشد، جایی كه ابراهیم و اسحاق غربت گزیدند.28و عمر اسحاق صد و هشتاد سال بود.29و اسحاق جان سپرد و مرد، و پیر و سالخورده به قوم خویش‌پیوست. و پسرانش عیسو و یعقوب او را دفن كردند.
361و پیدایش عیسو كه ادوم باشد، این‌است:2عیسو زنان خود را از دختران كنعانیان گرفت: یعنی عاده دختر ایلون حتی، و اهولیبامه دختر عنی، دختر صبعون حوی،3و بسمه دختر اسماعیل، خواهر نبایوت.4و عاده، الیفاز را برای عیسو زایید، و بسمه، رعوئیل را بزاد،5و اهولیبامه یعوش، و یعلام و قورح را زایید. اینانند پسران عیسو كه برای وی در زمین كنعان متولد شدند.6پس عیسو زنان و پسران و دختران و جمیع اهل بیت، و مواشی و همۀ حیوانات و تمامی اندوختۀ خود را كه در زمین كنعان اندوخته بود گرفته، از نزد برادر خود یعقوب به زمین دیگر رفت.7زیرا كه اموال ایشان زیاده بود از آنكه با هم سكونت كنند و زمین غربت ایشان بسبب مواشی ایشان گنجایش ایشان نداشت.8و عیسو در جَبَل سعیر ساكن شد. و عیسو همان ادوم است.9و این است پیدایش عیسو پدر ادوم در جبل سعیر:10اینست نامهای پسران عیسو: الیفاز پسر عاده، زن عیسو، و رعوئیل، پسر بسمه، زن عیسو.11و بنی‌الیفاز: تیمان و اومار و صفوا و جعتام و قناز بودند.12و تمناع، كنیز الیفاز، پسر عیسو بود. وی عمالیق را برای الیفاز زایید. اینانند پسران عاده زن عیسو.13و اینانند پسران رعوئیل: نحت و زارع و شمه و مزه. اینانند پسران بسمه زن عیسو.14و اینانند پسران اهولیبامه‌دختر عنی، دختر صبعون، زن عیسو كه یعوش و یعلام و قورح را برای عیسو زایید.15اینانند امرای بنی‌عیسو: پسران الیفاز نخست‌زادۀ عیسو، یعنی امیر تیمان و امیر اومار و امیر صفوا و امیر قناز،16و امیر قورح و امیر جعتام و امیر عمالیق. اینانند امرای الیفاز در زمین ادوم. اینانند پسران عاده.17و اینان پسران رعوئیل بن عیسو میباشند: امیر نحت و امیر زارح و امیر شمه و امیر مزه. اینها امرای رعوئیل در زمین ادوم بودند. اینانند پسران بسمه زن عیسو.18و اینانند بنی‌اهولیبامه زن عیسو: امیر یعوش و امیر یعلام و امیر قورح. اینها امرای اهولیبامه دختر عنی، زن عیسو میباشند.19اینانند پسران عیسو كه ادوم باشد و اینها امرای ایشان میباشند.20و اینانند پسران سعیر حوری كه ساكن آن زمین بودند، یعنی: لوطان و شوبال و صبعون و عنی،21و دیشون و ایصر و دیشان. اینانند امرای حوریان و پسران سعیر در زمین ادوم.22و پسران لوطان: حوری و هیمام بودند و خواهر لوطان تمناع، بود.23و اینانند پسران شوبال: علوان و منحت و عیبال و شفو و اونام.24و اینانند بنی‌صبعون: ایه و عنی. همین عنی است كه چشمه‌های آب گرم را در صحرا پیدا نمود، هنگامی كه الاغهای پدر خود، صبعون را می‌چرانید.25و اینانند اولاد عنی: دیشون و اهولیبامه دختر عنی.26و اینانند پسران دیشان: حمدان و اشبان و یتران و كران.27و اینانند پسران ایصر: بلهان و زعوان و عقان.28اینانندپسران دیشان: عوص و اران.29اینها امرای حوریانند: امیر لوطان و امیر شوبال و امیر صبعون و امیر عنی،30امیر دیشون و امیـر ایصـر و امیـر دیشان. اینها امرای حوریانند به حسب امرای ایشـان در زمیـن سعیـر.31و اینانند پادشاهانی كه در زمین ادوم سلطنت كردند، قبل از آنكه پادشاهی بر بنیاسرائیل سلطنت كند:32و بالع بن بعور در ادوم پادشاهی كرد، و نام شهر او دینهابه بود.33و بالع مرد، و در جایش یوباب بن زارح از بصره سلطنت كرد.34و یوباب مرد، و در جایش حوشام از زمین تیمانی پادشاهی كرد.35و حوشام مرد و در جایش هداد بن بداد كه در صحرای موآب، مدیان را شكست داد، پادشاهی كرد، و نام شهر او عویت بود.36و هداد مرد و در جایش سَمْلَه از مسریقه پادشاهی نمود.37و سَمْلَه مرد، و شاؤل از رحوبوت نهر در جایش پادشاهی كرد.38و شاؤل مرد و در جایش بعل حانان بن عكبور سلطنت كرد.39و بعل حانان بن عكبور مرد، و در جایش، هدار پادشاهی كرد و نام شهرش فاعو بود، و زنش مسمّی به مهیطبئیل دختر مطرد، دختر می‌ذاهب بود.40و اینست نامهای امرای عیسو، حسب قبائل ایشان و اماكن و نامهای ایشان: امیر تمناع و امیر علوه و امیر یتیت،41و امیر اهولیبامه و امیر ایله و امیر فینون،42و امیر قناز و امیرتیمان و امیر مبصار،43و امیر مجدیئیل و امیر عیرام. اینان امرای ادومند، حسب مساكن ایشان در زمین ملك ایشان. همان عیسو پدر ادوم است.
371و یعقوب در زمین غربت پدر خود،یعنی زمین كنعان ساكن شد.2این است پیدایش یعقوب. چون یوسف هفده ساله بود، گله را با برادران خود چوپانی میكرد. و آن جوان با پسران بلهه و پسران زلفه، زنان پدرش، می‌بود. و یوسف از بدسلوكی ایشان پدر را خبر میداد.3و اسرائیل، یوسف را از سایر پسران خود بیشتر دوست داشتی، زیرا كه او پسر پیری او بود، و برایش ردایی بلند ساخت.4و چون برادرانش دیدند كه پدر ایشان، او را بیشتر از همۀ برادرانش دوست میدارد، از او كینه داشتند و نمی‌توانستند با وی به سلامتی سخن گویند.5و یوسف خوابی دیده، آن را به برادران خود باز گفت. پس بر كینۀ او افزودند.6و بدیشان گفت: «این خوابی را كه دیده‌ام، بشنوید:7اینك ما در مزرعه بافه‌ها می‌بستیم، كه ناگاه بافۀ من برپا شده، بایستاد، و بافه‌های شما گرد آمده، به بافۀ من سجده كردند. »8برادرانش به وی گفتند: «آیا فیالحقیقه بر ما سلطنت خواهی كرد؟ و بر ما مسلط خواهی شد؟» و بسبب خوابها و سخنانش بر كینۀ او افزودند.9از آن پس خوابی دیگر دید، و برادران خود را از آن خبر داده، گفت: «اینك باز خوابی دیده‌ام، كه ناگاه آفتاب و ماه و یازده ستـاره مرا سجده كردند.»10و پدر و برادران خود را خبر داد، و پدرش او را توبیخ كرده، به وی گفت: «این چه خوابی است كه دیده‌ای؟ آیا من و مادرت و برادرانت حقیقتاً خواهیم آمد و تو را بر زمین سجده خواهیم نمود؟»11و برادرانش بر او حسد بردند، و اما پدرش، آن امر را در خاطر نگاه داشت.12و برادرانش برای چوپانی گلۀ پدر خود، به شكیم رفتند.13و اسرائیل به یوسف گفت: «آیا برادرانت در شكیم چوپانی نمی‌كنند؟ بیا تا تو را نزد ایشان بفرستم.» وی را گفت: «لبیك.»14او را گفت: «الا´ن برو و سلامتی برادران و سلامتی گله را ببین و نزد من خبر بیاور.» و او را از وادی حبرون فرستاد، و به شكیم آمد.15و شخصی به او برخورد، و اینك او در صحرا آواره می‌بود. پس آن شخص از او پرسیده، گفت: «چه می‌طلبی؟»16گفت: «من برادران خود را می‌جویم، مرا خبر ده كه كجا چوپانی میكنند.»17آن مرد گفت: «از اینجا روانه شدند، زیرا شنیدم كه میگفتند: به دوتان می‌رویم.» پس یوسف از عقب برادران خود رفته، ایشان را در دوتان یافت.18و او را از دور دیدند، و قبل از آنكه نزدیك ایشان بیاید، با هم توطئه دیدند كه اورا بكشند.19و به یكدیگر گفتند: «اینك این صاحب خوابها میآید.20اكنون بیایید او را بكشیم، و به یكی از این چاهها بیندازیم، و گوییم جانوری درنده او را خورد. و ببینیم خوابهایش چه میشود. »21لیكن رؤبین چون این را شنید، او را از دست ایشان رهانیده، گفت: «او را نكشیم. »22پس رؤبین بدیشان گفت: «خون مریزید، او را در این چاه كه در صحراست، بیندازید، و دست خود را بر او دراز مكنید.» تا او را از دست ایشان رهانیده، به پدر خود رد نماید.23و به مجرد رسیدن یوسف نزد برادران خود، رختش را یعنی آن ردای بلند را كه دربرداشت، از او كندند.24و او راگرفته، درچاه انداختند، اما چاه، خالی و بی‌آب بود.25پس برای غذا خوردن نشستند، و چشمان خود را باز كرده، دیدند كه ناگاه قافلۀ اسماعیلیان از جلعاد می‌رسد، و شتران ایشان كتیرا و بَلَسان و لادن بار دارند، و میروند تا آنها را به مصر ببرند.26آنگاه یهودا به برادران خود گفت: «برادر خود را كشتن و خون او را مخفی داشتن چه سود دارد؟27بیایید او را به این اسماعیلیان بفروشیم، و دست ما بر وی نباشد، زیرا كه او برادر و گوشت ماست.» پس برادرانش بدین رضا دادند.28و چون تجار مدیانی در گذر بودند، یوسف را از چاه كشیده، برآوردند؛ و یوسف را به اسماعیلیان به بیست پارۀ نقره فروختند. پس یوسف را به مصر بردند.29و رؤبین چون به سر چاه برگشت، و دید كه یوسف در چاه نیست، جامۀ خود را چاك زد،30و نزد برادران خود بازآمد و گفت: «طفل نیست و من كجا بروم؟»31پس ردای یوسف را گرفتند، و بز نری را كشته، ردا را در خونش فرو بردند.32و آن ردای بلند را فرستادند و به پدر خود رسانیده، گفتند: «این را یافته‌ایم، تشخیص كن كه ردای پسرت است یا نه.»33پس آن را شناخته، گفت: «ردای پسر من است! جانوری درنده او را خورده است، و یقیناً یوسف دریده شده است.»34و یعقوب رخت خود را پاره كرده، پلاس دربر كرد، و روزهای بسیار برای پسر خود ماتم گرفت.35و همۀ پسران و همۀ دخترانش به تسلی او برخاستند. اما تسلی نپذیرفت، و گفت: «سوگوار نزد پسر خود به گور فرود می‌روم.» پس پدرش‌برای وی همی گریست.36اما مدیانیان یوسف را در مصر به فوطیفار كه خواجۀ فرعون و سردار افواج خاصه بود، فروختند.
381و واقع شد در آن زمان كه یهودا از نزد برادران خود رفته، نزد شخصی عَدُلاّمی، كه حیره نام داشت، مهمان شد.2و در آنجا یهودا، دختر مرد كنعانی را كه مسمّی به شوعه بود، دید و او را گرفته، بدو درآمد.3پس آبستن شده، پسری زایید و او را عیر نام نهاد.4و بار دیگر آبستن شده، پسری زایید و او را اونان نامید.5و باز هم پسری زاییده، او را شیله نام گذارد. و چون او را زایید، (یهودا) در كزیب بود.6و یهودا، زنی مسمّی به تامار، برای نخست‌زادۀ خود عیر گرفت.7و نخست‌زادۀ یهودا، عیر، در نظر خداوند شریر بود، و خداوند او را بمیراند.8پس یهودا به اونان گفت: «به زن برادرت درآی، و حق برادر شوهری را بجا آورده، نسلی برای برادر خود پیدا كن.»9لكن چونكه اونان دانست كه آن نسل از آن او نخواهد بود، هنگامی كه به زن برادر خود درآمد، بر زمین انزال كرد، تا نسلی برای برادر خود ندهد.10و این كار او در نظر خداوند ناپسند آمد، پس او را نیز بمیراند.11و یهودا به عروس خود، تامار گفت: «در خانۀ پدرت بیوه بنشین تا پسرم شیله بزرگ شود.» زیرا گفت: «مبادا او نیز مثل برادرانش بمیرد.» پس تامار رفته، در خانۀ پدر خود ماند.12و چون روزها سپری شد، دختر شوعه زن یهودا مرد. و یهودا بعد از تعزیت او با دوست خود حیرۀ عدلاّمی، نزد پشم چینان گلۀ خود، به تمنه آمد.13و به تامار خبر داده، گفتند: «اینك پدر شوهرت برای چیدن پشم گلۀ خویش، به تمنه میآید.»14پس رخت بیوگی را از خویشتن بیرون كرده، بُرقِعی به رو كشیده، خود را در چادری پوشید، و به دروازۀ عینایم كه در راه تمنه است، بنشست. زیرا كه دید شیله بزرگ شده است، و او را به وی به زنی ندادند.15چون یهودا او را بدید، وی را فاحشه پنداشت، زیرا كه روی خود را پوشیده بود.16پس از راه به سوی او میل كرده، گفت: «بیا تا به تو درآیم.» زیرا ندانست كه عروس اوست. گفت: «مرا چه می‌دهی تا به من درآیی.»17گفت: «بزغالهای از گله میفرستم.» گفت: «آیا گرو می‌دهی تا بفرستی؟»18گفت: «تو را چه گرو دهم؟» گفت: «مهر و زُنّار خود را و عصایی كه در دست داری.» پس به وی داد، و بدو درآمد، و او از وی آبستن شد.19و برخاسته، برفت. و بُرقِع را از خود برداشته، رخت بیوگی پوشید.20و یهودا بزغاله را به دست دوست عدلامی خود فرستاد، تا گرو را از دست آن زن بگیرد، اما او را نیافت.21و از مردمان آن مكان پرسیده، گفت: «آن فاحشه‌ای كه سر راه عینایم نشسته بود، كجاست؟» گفتند: «فاحشه‌ای در اینجا نبود.»22پس نزد یهودا برگشته، گفت: «او را نیافتم، و مردمان آن مكان نیز میگویند كه فاحشه‌ای در اینجا نبود.»23یهودا گفت: «بگذار برای خود نگاه دارد، مبادا رسوا شویم. اینك بزغاله را فرستادم و تو او را نیافتی.»24و بعد از سه ماه یهودا را خبر داده، گفتند: «عروس تو تامار، زنا كرده است و اینك از زنا نیز آبستن شده.» پس یهودا گفت: «وی را بیرون آرید تا سوخته شود!»25چون او را بیرون می‌آوردند نزد پدر شوهرخود فرستاده، گفت: «از مالك این چیزها آبستن شده‌ام»، و گفت: «تشخیص كن كه این مهر و زُنّار و عصا از آن كیست.»26و یهودا آنها را شناخت، و گفت: «او از من بی‌گناه‌تر است، زیرا كه او را به پسر خود شیله ندادم.» و بعد او را دیگر نشناخت.27و چون وقت وضع حملش رسید، اینك توأمان در رحمش بودند.28و چون می‌زایید، یكی دست خود را بیرون آورد كه در حال قابله ریسمانی قرمز گرفته، بر دستش بست و گفت: «این اول بیرون آمد.»29و دست خود را بازكشید. و اینك برادرش بیرون آمد و قابله گفت: «چگونه شكافتی؟ این شكاف بر تو باد.» پس او را فارص نام نهاد.30بعد از آن برادرش كه ریسمان قرمز را بر دست داشت بیرون آمد، و او را زارح نامید.
391اما یوسف را به مصر بردند، و مردی مصری، فوطیفار نام كه خواجه و سردار افواج خاصۀ فرعون بود، وی را از دست اسماعیلیانی كه او را بدانجا برده بودند، خرید.2و خداوند با یوسف می‌بود، و او مردی كامیاب شد، و در خانۀ آقای مصری خود ماند.3و آقایش دید كه خداوند با وی میباشد، و هر آنچه او میكند، خداوند در دستش راست میآورد.4پس یوسف در نظر وی التفات یافت، و او را خدمت میكرد، و او را به خانۀ خود برگماشت و تمام مایملك خویش را بدست وی سپرد.5و واقع شد بعد از آنكه او را بر خانه و تمام مایملك خود گماشته بود، كه خداوند خانۀ آن مصری را بسبب یوسف بركت داد، و بركت خداوند بر همۀ اموالش، چه‌در خانه و چه در صحرا بود.6و آنچه داشت به دست یوسف واگذاشت، و از آنچه با وی بود، خبر نداشت جز نانی كه میخورد. و یوسف خوش اندام و نیك منظر بود.7و بعد از این امور واقع شد كه زن آقایش بر یوسف نظر انداخته، گفت: «با من همخواب شو.»8اما او ابا نموده، به زن آقای خود گفت: «اینك آقایم از آنچه نزد من در خانه است، خبر ندارد، و آنچه دارد، به دست من سپرده‌است.9بزرگتری از من در این خانه نیست و چیزی از من دریغ نداشته، جز تو، چون زوجۀ او می‌باشی؛ پس چگونه مرتكب این شرارت بزرگ بشوم و به خدا خطا ورزم؟»10و اگرچه هر روزه به یوسف سخن میگفت، به وی گوش نمی‌گرفت كه با او بخوابد یا نزد وی بماند.11و روزی واقع شد كه به خانه درآمد، تا به شغل خود پردازد و از اهل خانه كسی آنجا در خانه نبود.12پس جامۀ او را گرفته، گفت: «با من بخواب.» اما او جامۀ خود را به دستش رها كرده، گریخت و بیرون رفت.13و چون او دید كه رخت خود را به دست وی ترك كرد و از خانه گریخت،14مردان خانه را صدا زد، و بدیشان بیان كرده، گفت: «بنگرید، مرد عبرانی را نزد ما آورد تا ما را مسخره كند، و نزد من آمد تا با من بخوابد، و به آواز بلند فریاد كردم،15و چون شنید كه به آواز بلند فریاد برآوردم، جامۀ خود را نزد من واگذارده، فرار كرد و بیرون رفت. »16پس جامۀ او را نزد خود نگاه داشت، تا آقایش به خانه آمد.17و به وی بدین مضمون ذكركرده، گفت: «آن غلام عبرانی كه برای ما آورده‌ای، نزد من آمد تا مرا مسخره كند،18و چون به آواز بلند فریاد برآوردم، جامۀ خود را پیش من رها كرده، بیرون گریخت. »19پس چون آقایش سخن زن خود را شنید كه به وی بیان كرده، گفت: «غلامت به من چنین كرده است،» خشم او افروخته شد.20و آقای یوسف، او را گرفته، در زندان‌خانه‌ای كه اسیران پادشاه بسته بودند، انداخت و آنجا در زندان ماند21اما خداوند با یوسف می‌بود و بر وی احسان می‌فرمود، و او را در نظر داروغۀ زندان حرمت داد.22و داروغۀ زندان همۀ زندانیان را كه در زندان بودند، به دست یوسف سپرد و آنچه در آنجا میكردند، او كنندۀ آن بود.23و داروغۀ زندان بدانچه در دست وی بود، نگاه نمی‌كرد، زیرا خداوند با وی می‌بود و آنچه را كه او میكرد، خداوند راست میآورد.
401و بعد از این امور، واقع شد كه ساقی و خَبّاز پادشاه مصر، به آقای خویش، پادشاه مصر خطا كردند.2و فرعون به دو خواجۀ خود، یعنی سردار ساقیان و سردار خَبّازان غضب نمود.3و ایشان را در زندان رئیس افواج خاصه، یعنی زندانی كه یوسف در آنجا محبوس بود، انداخت.4و سردار افواج خاصه، یوسف را بر ایشان گماشت، و ایشان را خدمت میكرد، و مدتی در زندان ماندند.5و هر دو در یك شب خوابی دیدند، هر كدام خواب خود را، هر كدام موافق تعبیر خواب خود، یعنی ساقی و خبازپادشاه مصر كه در زندان محبوس بودند.6بامدادان چون یوسف نزد ایشان آمد، دید كه اینك ملول هستند.7پس، از خواجه‌های فرعون كه با وی در زندان آقای او بودند، پرسیده، گفت: «امروز چرا روی شما غمگین است؟»8به وی گفتند: «خوابی دیده‌ایم و كسی نیست كه آن را تعبیر كند.» یوسف بدیشان گفت: «آیا تعبیرها از آن خدا نیست؟ آن را به من بازگویید. »9آنگاه رئیس ساقیان، خواب خود را به یوسف بیان كرده، گفت: «در خواب من، اینك تاكی پیش روی من بود.10و در تاك سه شاخه بود و آن بشكفت، و گل آورد و خوشه‌هایش انگور رسیده داد.11و جام فرعون در دست من بود. و انگورها را چیده، در جام فرعون فشردم، و جام را به دست فرعون دادم. »12یوسف به وی گفت: «تعبیرش اینست، سه شاخه سه روز است.13بعد از سه روز، فرعون سر تو را برافرازد و به منصبت بازگمارد، و جام فرعون را به دست وی دهی به رسم سابق كه ساقی او بودی.14و هنگامی كه برای تو نیكو شود، مرا یاد كن و به من احسان نموده، احوال مرا نزد فرعون مذكور ساز، و مرا از این خانه بیرون آور،15زیرا كه فی‌الواقع از زمین عبرانیان دزدیده شده‌ام، و اینجا نیز كاری نكرده‌ام كه مرا در سیاه‌چال افكنند. »16اما چون رئیس خبّازان دید كه تعبیر، نیكو بود، به یوسف گفت: «من نیز خوابی دیده‌ام، كه اینك سه سبد نان سفید بر سر من است،17و در سبد زبرین هر قسم طعام برای فرعون از پیشۀ خباز میباشد و مرغان، آن را از سبدی كه بر سرمن است، میخورند.»18یوسف در جواب گفت: «تعبیرش این است، سه سبد سه روز میباشد.19و بعد از سه روز فرعون سر تو را از تو بردارد و تو را بر دار بیاویزد، و مرغان، گوشتت را از تو بخورند. »20پس در روز سوم كه یوم میلاد فرعون بود، ضیافتی برای همۀ خدام خود ساخت، و سر رئیس ساقیان و سر رئیس خبّازان را در میان نوكران خود برافراشت.21اما رئیس ساقیان را به ساقی‌گریش باز آورد، و جام را به دست فرعون داد.22و اما رئیس خبازان را به دار كشید، چنانكه یوسف برای ایشان تعبیر كرده بود.23لیكن رئیس ساقیان، یوسف را به یاد نیاورد، بلكه او را فراموش كرد.
411و واقع شد، چون دو سال سپری شد،كه فرعون خوابی دید كه اینك بر كنار نهر ایستاده است.2كه ناگاه از نهر، هفت گاو خوب صورت و فربه گوشت برآمده، بر مرغزار می‌چریدند.3و اینك هفت گاو دیگر، بد صورت و لاغر گوشت، در عقب آنها از نهر برآمده، به پهلوی آن گاوان اول به كنار نهر ایستادند.4و این گاوان زشت صورت و لاغر گوشت، آن هفت گاو خوب صورت و فربه را فرو بردند. و فرعون بیدار شد.5و باز بخسبید و دیگر باره خوابی دید، كه اینك هفت سنبلۀ پر و نیكو بر یك ساق برمی‌آید.6و اینك هفت سنبلۀ لاغر، از باد شرقی پژمرده، بعد از آنها می‌روید.7و سنبله‌های لاغر، آن هفت‌سنبلۀ فربه و پر را فرو بردند. و فرعون بیدار شده، دید كه اینك خوابی است.8صبحگاهان دلش مضطرب شده، فرستاد و همۀ جادوگران و جمیع حكیمان مصر را خواند، و فرعون خوابهای خود را بدیشان باز گفت. اما كسی نبود كه آنها را برای فرعون تعبیر كند.9آنگاه رئیس ساقیان به فرعون عرض كرده، گفت: «امروز خطایای من بخاطرم آمد.10فرعون بر غلامان خود غضب نموده، مرا با رئیس خبّازان در زندان سردار افواج خاصه، حبس فرمود.11و من و او در یك شب، خوابی دیدیم، هر یك موافق تعبیر خواب خود، خواب دیدیم.12و جوانی عبرانی در آنجا با ما بود، غلام سردار افواج خاصه. و خوابهای خود را نزد او بیان كردیم و او خوابهای ما را برای ما تعبیر كرد، هر یك را موافق خوابش تعبیر كرد.13و به عینه موافق تعبیری كه برای ما كرد، واقع شد. مرا به منصبم بازآورد، و او را به دار كشید. »14آنگاه فرعون فرستاده، یوسف را خواند و او را به زودی از زندان بیرون آوردند و صورت خود را تراشیده، رخت خود را عوض كرد، و به حضور فرعون آمد.15فرعون به یوسف گفت: «خوابی دیده‌ام و كسی نیست كه آن را تعبیر كند، و دربارۀ تو شنیدم كه خواب می‌شنوی تا تعبیرش كنی.»16یوسف فرعون را به پاسخ گفت: «از من نیست، خدا فرعون را به سلامتی جواب خواهد داد. »17و فرعون به یوسف گفت: «در خواب خود دیدم كه اینك به كنار نهر ایستاده‌ام،18و ناگاه هفت گاو فربه گوشت و خوب صورت از نهربرآمده، بر مرغزار می‌چرند.19و اینك هفت گاو دیگر زبون و بسیار زشت صورت و لاغر گوشت، كه در تمامی زمین مصر بدان زشتی ندیده بودم، در عقب آنها برمی‌آیند.20و گاوان لاغر زشت، هفت گاو فربۀ اول را میخورند.21و چون به شكم آنها فرو رفتند معلوم نشد كه بدرون آنها شدند، زیرا كه صورت آنها مثل اول زشت ماند. پس بیدار شدم.22و باز خوابی دیدم كه اینك هفت سنبلۀ پر و نیكو بر یك ساق برمی‌آید.23و اینك هفت سنبلۀ خشك باریك و از باد شرقی پژمرده، بعد از آنها می‌روید.24و سنابل لاغر، آن هفت سنبلۀ نیكو را فرو میبرد. و جادوگران را گفتم، لیكن كسی نیست كه برای من شرح كند. »25یوسف به فرعون گفت: «خواب فرعون یكی است. خدا از آنچه خواهد كرد، فرعون را خبر داده است.26هفت گاو نیكو هفت سال باشد و هفت سنبلۀ نیكو هفت سال. همانا خواب یكی است.27و هفت گاو لاغر زشت، كه در عقب آنها برآمدند، هفت سال باشد. و هفت سنبلۀ خالی از باد شرقی پژمرده، هفت سال قحط میباشد.28سخنی كه به فرعون گفتم، این است: آنچه خدا میكند به فرعون ظاهر ساخته است.29همانا هفت سال فراوانی بسیار، در تمامی زمین مصر میآید.30و بعد از آن، هفت سال قحط پدید آید و تمامی فراوانی در زمین مصر فراموش شود. و قحط، زمین را تباه خواهد ساخت.31و فراوانی در زمین معلوم نشود بسبب قحطی كه بعد از آن آید، زیرا كه به غایت سخت خواهد بود.32و چون خواب به فرعون دو مرتبه مكرر شد، این است كه این حادثه از جانب خدا مقرر شده، وخدا آن را به زودی پدید خواهد آورد.33پس اكنون فرعون میباید مردی بصیر و حكیم را پیدا نموده، او را بر زمین مصر بگمارد.34فرعون چنین بكند، و ناظران بر زمین برگمارد، و در هفت سال فراوانی، خمس از زمین مصر بگیرد.35و همۀ مأكولات این سالهای نیكو را كه میآید جمع كنند، و غله را زیر دست فرعون ذخیره نمایند، و خوراك در شهرها نگاه دارند.36تا خوراك برای زمین، به جهت هفت سال قحطی كه در زمین مصر خواهد بود ذخیره شود، مبادا زمین از قحط تباه گردد. »37پس این سخن بنظر فرعون و بنظر همۀ بندگانش پسند آمد.38و فرعون به بندگان خود گفت: «آیا كسی را مثل این توانیم یافت، مردی كه روح خدا در وی است؟»39و فرعون به یوسف گفت: «چونكه خدا كل این امور را بر تو كشف كرده است، كسی مانند تو بصیر و حكیم نیست.40تو بر خانۀ من باش، و به فرمان تو، تمام قوم من مُنتَظَم شوند، جز اینكه بر تخت از تو بزرگتر باشم. »41و فرعون به یوسف گفت: «بدان كه تو را بر تمامی زمین مصر گماشتم.»42و فرعون انگشتر خود را از دست خویش بیرون كرده، آن را بر دست یوسف گذاشت، و او را به كتان نازك آراسته كرد، و طوقی زرین بر گردنش انداخت.43و او را بر عرابه دومین خود سوار كرد، و پیش رویش ندا میكردند كه «زانو زنید!» پس او را بر تمامی زمین مصر برگماشت.44و فرعون به‌یوسف گفت: «من فرعون هستم، و بدون تو هیچكس دست یا پای خود را در كل ارض مصر بلند نكند.»45و فرعون یوسف را صفنات فعنیح نامید، و اَسِنات، دختر فوطی فارَع، كاهن اون را بدو به زنی داد، و یوسف بر زمین مصر بیرون رفت.46و یوسف سی ساله بود وقتی كه به حضور فرعون، پادشاه مصر بایستاد، و یوسف از حضور فرعون بیرون شده، در تمامی زمین مصر گشت.47و در هفت سال فراوانی، زمین محصول خود را به كثرت آورد.48پس تمامی مأكولات آن هفت سال را كه در زمین مصر بود، جمع كرد، و خوراك را در شهرها ذخیره نمود، و خوراك مزارع حوالی هر شهر را در آن گذاشت.49و یوسف غلۀ بی‌كران بسیار، مثل ریگ دریا ذخیره كرد، تا آنكه از حساب بازماند، زیرا كه از حساب زیاده بود.50و قبل از وقوع سالهای قحط، دو پسر برای یوسف زاییده شد، كه اَسِنات، دختر فوطی فارع، كاهن اون برایش بزاد.51و یوسف نخست‌زادۀ خود را منّسی نام نهاد، زیرا گفت: «خدا مرا از تمامی مشقّتم و تمامی خانۀ پدرم فراموشی داد.»52و دومین را افرایم نامید، زیرا گفت: «خدا مرا در زمین مذلتم بارآور گردانید. »53و هفت سال فراوانی كه در زمین مصر بود، سپری شد.54و هفت سال قحط، آمدن گرفت، چنانكه یوسف گفته بود. و قحط در همۀ زمینها پدید شد، لیكن در تمامی زمین مصر نان بود.55و چون تمامی زمین مصر مبتلای قحط شد، قوم برای نان نزد فرعون فریاد برآوردند. و فرعون به همۀ مصریان گفت: «نزد یوسف بروید و آنچه اوبه شما گوید، بكنید.»56پس قحط، تمامی روی زمین را فروگرفت، و یوسف همۀ انبارها را باز كرده، به مصریان می‌فروخت، و قحط در زمین مصر سخت شد.57و همۀ زمینها به جهت خرید غله نزد یوسف به مصر آمدند، زیرا قحط بر تمامی زمین سخت شد.
421و اما یعقوب چون دید كه غله در مصر است، پس یعقوب به پسران خود گفت: «چرا به یكدیگر می‌نگرید؟»2و گفت: «اینك شنیده‌ام كه غله در مصر است، بدانجا بروید و برای ما از آنجا بخرید، تا زیست كنیم و نمیریم. »3پس ده برادر یوسف برای خریدن غله به مصر فرود آمدند.4و اما بنیامین، برادر یوسف را یعقوب با برادرانش نفرستاد، زیرا گفت مبادا زیانی بدو رسد.5پس بنیاسرائیل در میان آنانی كه میآمدند، به جهت خرید آمدند، زیرا كه قحط در زمین كنعان بود.6و یوسف حاكم ولایت بود، و خود به همۀ اهل زمین غله می‌فروخت. و برادران یوسف آمده، رو به زمین نهاده، او را سجده كردند.7چون یوسف برادران خود را دید، ایشان را بشناخت، و خود را بدیشان بیگانه نموده، آنها را به درشتی سخن گفت و از ایشان پرسید: «از كجا آمده‌اید؟» گفتند: «از زمین كنعان تا خوراك بخریم. »8و یوسف برادران خود را شناخت، لیكن ایشان او را نشناختند.9و یوسف خوابها را كه دربارۀ ایشان دیده بود، بیاد آورد. پس بدیشان‌گفت: «شما جاسوسانید، و به جهت دیدن عریانی زمین آمده‌اید.»10بدو گفتند: «نه، یا سیدی! بلكه غلامانت به جهت خریدن خوراك آمده‌اند.11ما همه پسران یك شخص هستیم. ما مردمان صادقیم؛ غلامانت جاسوس نیستند.»12بدیشان گفت: «نه، بلكه به جهت دیدن عریانی زمین آمده‌اید.»13گفتند: «غلامانت دوازده برادرند، پسران یك مرد در زمین كنعان. و اینك كوچكتر، امروز نزد پدر ماست، و یكی نایاب شده است.»14یوسف بدیشان گفت: «همین است آنچه به شما گفتم كه جاسوسانید!15بدینطور آزموده می‌شوید: به حیات فرعون از اینجا بیرون نخواهید رفت، جز اینكه برادر كهتر شما در اینجا بیاید.16یك نفر را از خودتان بفرستید، تا برادر شما را بیاورد، و شما اسیر بمانید تا سخن شما آزموده شود كه صدق با شماست یا نه، والاّ به حیات فرعون جاسوسانید!»17پس ایشان را با هم سه روز در زندان انداخت.18و روز سوم یوسف بدیشان گفت: «این را بكنید و زنده باشید، زیرا من از خدا می‌ترسم:19هر گاه شما صادق هستید، یك برادر از شما در زندان شما اسیر باشد، و شما رفته، غله برای گرسنگی خانه‌های خود ببرید.20و برادر كوچك خود را نزد من آرید، تا سخنان شما تصدیق شود و نمیرید.» پس چنین كردند.21و به یكدیگر گفتند: «هر آینه به برادر خود خطا كردیم، زیرا تنگی جان او را دیدیم وقتی كه به ما استغاثه میكرد، و نشنیدیم. از این رو این تنگی بر ما رسید.»22و رؤبین در جواب ایشان گفت: «آیا به شما نگفتم كه به پسر خطا مورزید؟و نشنیدید! پس اینك خون او بازخواست میشود.»23و ایشان ندانستند كه یوسف می‌فهمد، زیرا كه ترجمانی در میان ایشان بود.24پس از ایشان كناره جسته، بگریست و نزد ایشان برگشته، با ایشان گفتگو كرد، و شمعون را از میان ایشان گرفته، او را روبروی ایشان دربند نهاد.25و یوسف فرمود تا جوالهای ایشان را از غله پر سازند، و نقد ایشان را در عدل هر كس نهند، و زاد سفر بدیشان دهند، و به ایشان چنین كردند.26پس غله را بر حماران خود بار كرده، از آنجا روانه شدند.27و چون یكی، عدل خود را در منزل باز كرد، تا خوراك به الاغ خود دهد، نقد خود را دید كه اینك در دهن عدل او بود.28و به برادران خود گفت: «نقد من رد شده است، و اینك در عدل من است.» آنگاه دل ایشان طپیدن گرفت، و به یكدیگر لرزان شده، گفتند: «این چیست كه خدا به ما كرده است؟»29پس نزد پدر خود، یعقوب، به زمین كنعان آمدند، و از آنچه بدیشان واقع شده بود، خبر داده، گفتند:30«آن مرد كه حاكم زمین است، با ما به سختی سخن گفت، و ما را جاسوسان زمین پنداشت.31و بدو گفتیم ما صادقیم و جاسوس نی.32ما دوازده برادر، پسران پدر خود هستیم، یكی نایاب شده است، و كوچكتر، امروز نزد پدر ما در زمین كنعان میباشد.33و آن مرد كه حاكم زمین است، به ما گفت: از این خواهم فهمید كه شما راستگو هستید كه یكی از برادران خود را نزد من گذارید، و برای گرسنگی خانه‌های خود گرفته، بروید.34و برادر كوچك خود را نزد من‌آرید، و خواهم یافت كه شما جاسوس نیستید بلكه صادق. آنگاه برادر شما را به شما رد كنم، و در زمین داد و ستد نمایید. »35و واقع شد كه چون عدلهای خود را خالی میكردند، اینك كیسۀ پول هر كس در عدلش بود. و چون ایشان و پدرشان، كیسه‌های پول را دیدند، بترسیدند.36و پدر ایشان، یعقوب، بدیشان گفت: «مرا بی‌اولاد ساختید، یوسف نیست و شمعون نیست و بنیامین را می‌خواهید ببرید. این همه بر من است؟»37رؤبین به پدر خود عرض كرده، گفت: «هر دو پسر مرا بكش، اگر او را نزد تو باز نیاورم. او را به دست من بسپار، و من او را نزد تو باز خواهم آورد. »38گفت: «پسرم با شما نخواهد آمد زیرا كه برادرش مرده است، و او تنها باقی است. و هر گاه در راهی كه می‌روید زیانی بدو رسد، همانا مویهای سفید مرا با حزن به گور فرود خواهید برد. »
431و قحط در زمین سخت بود.2و واقع‌شد چون غله‌ای را كه از مصر آورده بودند، تماماً خوردند، پدرشان بدیشان گفت: «برگردید و اندك خوراكی برای ما بخرید.»3یهودا بدو متكلم شده، گفت: «آن مرد به ما تأكید كرده، گفته است هرگاه برادر شما با شما نباشد، روی مرا نخواهید دید.4اگر تو برادر ما را با ما فرستی، می‌رویم و خوراك برایت می‌خریم.5اما اگر تو او را نفرستی، نمی‌رویم، زیرا كه آن مرد ما را گفت، هر گاه برادر شما با شما نباشد، روی مرا نخواهید دید. »6اسرائیل گفت: «چرا به من بدی كرده، به آن‌مرد خبر دادید كه برادر دیگر دارید؟»7گفتند: «آن مرد احوال ما و خویشاوندان ما را به دقت پرسیده، گفت: "آیا پدر شما هنوز زنده است، و برادر دیگر دارید؟" و او را بدین مضمون اطلاع دادیم، و چه می‌دانستیم كه خواهد گفت: "برادر خود را نزد من آرید." »8پس یهودا به پدر خود، اسرائیل گفت: «جوان را با من بفرست تا برخاسته، برویم و زیست كنیم و نمیریم، ما و تو و اطفال ما نیز.9من ضامن او می‌باشم، او را از دست من بازخواست كن. هر گاه او را نزد تو باز نیاوردم و به حضورت حاضر نساختم، تا به ابد در نظر تو مقصر باشم.10زیرا اگر تأخیر نمی‌نمودیم، هر آینه تا حال، مرتبۀ دوم را برگشته بودیم. »11پس پدر ایشان، اسرائیل، بدیشان گفت: «اگر چنین است، پس این را بكنید. از ثمرات نیكوی این زمین در ظروف خود بردارید، و ارمغانی برای آن مرد ببرید، قدری بلسان و قدری عسل و كتیرا و لادن و پسته و بادام.12و نقد مضاعف بدست خود گیرید، و آن نقدی كه در دهنۀ عدلهای شما رد شده بود، به دست خود باز برید، شاید سهوی شده باشد.13و برادر خود را برداشته، روانه شوید، و نزد آن مرد برگردید.14و خدای قادر مطلق شما را در نظر آن مرد مكرم دارد، تا برادر دیگر شما و بنیامین را همراه شما بفرستد، و من اگر بی‌اولاد شدم، بی‌اولاد شدم. »15پس آن مردان، ارمغان را برداشته، و نقد مضاعف را بدست گرفته، با بنیامین روانه شدند. و به مصر فرود آمده، به حضور یوسف ایستادند.16اما یوسف، چون بنیامین را با ایشان دید، به ناظر خانۀ خود فرمود: «این اشخاص را به خانه ببر، و ذبح كرده، تدارك ببین، زیرا كه ایشان وقت‌ظهر با من غذا میخورند. »17و آن مرد چنانكه یوسف فرموده بود، كرد. و آن مرد ایشان را به خانۀ یوسف آورد.18و آن مردان ترسیدند، چونكه به خانۀ یوسف آورده شدند و گفتند: «بسبب آن نقدی كه دفعه اول در عدلهای ما رد شده بود، ما را آورده‌اند تا بر ما هجوم آورد، و بر ما حمله كند، و ما را مملوك سازد و حماران ما را. »19و به ناظر خانۀ یوسف نزدیك شده، در درگاه خانه بدو متكلم شده،20گفتند: «یا سیدی! حقیقتاً مرتبۀ اول برای خرید خوراك آمدیم.21و واقع شد چون به منزل رسیده، عدلهای خود را باز كردیم، كه اینك نقد هر كس در دهنۀ عدلش بود. نقرۀ ما به وزن تمام و آن را به دست خود باز آورده‌ایم.22و نقد دیگر برای خرید خوراك به دست خود آورده‌ایم. نمی‌دانیم كدام كس نقد ما را در عدلهای ما گذاشته بود. »23گفت: «سلامت باشید مترسید، خدای شما و خدای پدر شما، خزانه‌ای در عدلهای شما، به شما داده است؛ نقد شما به من رسید.» پس شمعون را نزد ایشان بیرون آورد.24و آن مرد، ایشان را به خانۀ یوسف درآورده، آب بدیشان داد، تا پایهای خود را شستند، و علوفه به حماران ایشان داد.25و ارمغان را حاضر ساختند، تا وقت آمدن یوسف به ظهر، زیرا شنیده بودند كه در آنجا باید غذا بخورند.26و چون یوسف به خانه آمد، ارمغانی را كه به دست ایشان بود، نزد وی به خانه آوردند، و به حضور وی رو به زمین نهادند.27پس از سلامتی ایشان پرسید و گفت: «آیا پدر پیر شما كه ذكرش را كردید، به سلامت است؟ و تا بحال حیات دارد؟»28گفتند: «غلامت، پدر ما، به سلامت است، و تا بحال زنده.» پس تعظیم و سجده كردند.29و چون چشمان خود را باز كرده، برادر خود بنیامین، پسر مادر خویش را دید، گفت: «آیا این است برادر كوچك شما كه نزد من، ذكر او را كردید؟» و گفت: «ای پسرم، خدا بر تو رحم كناد. »30و یوسف چونكه مهرش بر برادرش بجنبید، بشتافت، و جای گریستن خواست. پس به خلوت رفته، آنجا بگریست.31و روی خود را شسته، بیرون آمد. و خودداری نموده، گفت: «طعام بگذارید. »32و برای وی جدا گذاردند، و برای ایشان جدا، و برای مصریانی كه با وی خوردند جدا، زیرا كه مصریان با عبرانیان نمی‌توانند غذا بخورند زیرا كه این، نزد مصریان مكروه است.33و به حضور وی بنشستند، نخستزاده موافق نخست‌زادگی‌اش، و خردسال بحسب خردسالی‌اش، و ایشان به یكدیگر تعجب نمودند.34و حِصِّه‌ها از پیش خود برای ایشان گرفت، اما حصّۀ بنیامین پنج چندان حصّۀ دیگران بود، و با وی نوشیدند و كیف كردند.
441پس به ناظر خانۀ خود امر كرده،گفت: «عدلهای این مردمان را به قدری كه می‌توانند برد، از غله پر كن، و نقد هر كسی را به دهنۀ عدلش بگذار.2و جام مرا، یعنی جام نقره را در دهنۀ عدل آن كوچكتر، با قیمت غله‌اش بگذار.» پس موافق آن سخنی كه یوسف گفته بود، كرد.3و چون صبح روشن شد، آن مردان را با حماران ایشان روانه كردند.4و ایشان از شهر بیرون شده، هنوز مسافتی چند طی نكرده بودند،كه یوسف به ناظر خانۀ خود گفت: «بر پا شده، در عقب این اشخاص بشتاب، و چون بدیشان فرا رسیدی، ایشان را بگو: چرا بدی به عوض نیكویی كردید؟5آیا این نیست آنكه آقایم در آن می‌نوشد، و از آن تَفأُّل می‌زند؟ در آنچه كردید، بد كردید. »6پس چون بدیشان در رسید، این سخنان را بدیشان گفت.7به وی گفتند: «چرا آقایم چنین میگوید؟ حاشا از غلامانت كه مرتكب چنین كار شوند!8همانا نقدی را كه در دهنۀ عدلهای خود یافته بودیم، از زمین كنعان نزد تو باز آوردیم، پس چگونه باشد كه از خانۀ آقایت طلا یا نقره بدزدیم.9نزد هر كدام از غلامانت یافت شود، بمیرد، و ما نیز غلام آقای خود باشیم. »10گفت: «هم الا´ن موافق سخن شما بشود، آنكه نزد او یافت شود، غلام من باشد، و شما آزاد باشید.»11پس تعجیل نموده، هر كس عدل خود را به زمین فرود آورد، و هر یكی عدل خود را باز كرد.12و او تجسس كرد، و از مهتر شروع نموده، به كهتر ختم كرد. و جام در عدل بنیامین یافته شد.13آنگاه رخت خود را چاك زدند، و هر كس الاغ خود را بار كرده، به شهر برگشتند.14و یهودا با برادرانش به خانۀ یوسف آمدند، و او هنوز آنجا بود، و به حضور وی بر زمین افتادند.15یوسف بدیشان گفت: «این چه كاری است كه كردید؟ آیا ندانستید كه چون من مردی، البته تفأل می‌زنم؟»16یهودا گفت: «به آقایم چه گوییم، و چه عرض كنیم، و چگونه بی‌گناهی خویش را ثابت نماییم؟ خدا گناه غلامانت را دریافت نموده است؛ اینك ما نیز و آنكه جام بدستش یافت شد، غلامان آقای خود خواهیم بود.»17گفت: «حاشا از من كه چنین كنم! بلكه‌آنكه جام بدستش یافت شد، غلام من باشد، و شما به سلامتی نزد پدر خویش بروید.»18آنگاه یهودا نزدیك وی آمده، گفت: «ای آقایم بشنو، غلامت به گوش آقای خود سخنی بگوید و غضبت بر غلام خود افروخته نشود، زیرا كه تو چون فرعون هستی.19آقایم از غلامانت پرسیده، گفت: "آیا شما را پدر یا برادری است؟"20و به آقای خود عرض كردیم: "كه ما را پدر پیری است، و پسر كوچك پیری او كه برادرش مرده است، و او تنها از مادر خود مانده است، و پدر او را دوست میدارد."21و به غلامان خود گفتی: "وی را نزد من آرید تا چشمان خود را بر وی نهم."22و به آقای خود گفتیم: "آن جوان نمی‌تواند از پدر خود جدا شود، چه اگر از پدر خویش جدا شود او خواهد مرد."23و به غلامان خود گفتی: "اگر برادر كهتر شما با شما نیاید، روی مرا دیگر نخواهید دید."24پس واقع شد كه چون نزد غلامت، پدر خود، رسیدیم، سخنان آقای خود را بدو باز گفتیم.25و پدر ما گفت: "برگشته اندك خوراكی برای ما بخرید."26گفتیم: "نمی‌توانیم رفت، لیكن اگر برادر كهتر با ما آید، خواهیم رفت، زیرا كه روی آن مرد را نمی‌توانیم دید اگر برادر كوچك با ما نباشد."27و غلامت، پدر من، به ما گفت: "شما آگاهید كه زوجهام برای من دو پسر زایید.28و یكی از نزد من بیرون رفت، و من گفتم هر آینه دریده شده است، و بعد از آن او را ندیدم.29اگر این را نیز از نزد من ببرید، و زیانی بدو رسد، همانا موی سفید مرا به حزن به گور فرود خواهید برد."30و الا´ن اگر نزد غلامت، پدر خود بروم، و این جوان با ما نباشد، و حال آنكه جان او به جان وی بسته است،31واقع خواهد شد كه چون ببیند پسر نیست، اوخواهد مرد و غلامانت موی سفید غلامت، پدر خود را به حزن به گور فرود خواهند برد.32زیرا كه غلامت نزد پدر خود ضامن پسر شده، گفتم: "هرگاه او را نزد تو باز نیاورم، تا ابدالا´باد نزد پدر خود مقصر خواهم شد."33پس الا´ن تمنا اینكه غلامت به عوض پسر در بندگی آقای خود بماند، و پسر، همراه برادران خود برود.34زیرا چگونه نزد پدر خود بروم و پسر با من نباشد، مبادا بلایی را كه به پدرم واقع شود ببینم. »
451و یوسف پیش جمعی كه به‌حضورش ایستاده بودند، نتوانست خودداری كند، پس ندا كرد كه «همه را از نزد من بیرون كنید!» و كسی نزد او نماند وقتی كه یوسف خویشتن را به برادران خود شناسانید.2و به آواز بلند گریست، و مصریان و اهل خانۀ فرعون شنیدند.3و یوسف، برادران خود را گفت: «من یوسف هستم! آیا پدرم هنوز زنده است؟» و برادرانش جواب وی را نتوانستند داد، زیرا كه به حضور وی مضطرب شدند.4و یوسف به برادران خود گفت: «نزدیك من بیایید.» پس نزدیك آمدند، و گفت: «منم یوسف، برادر شما، كه به مصر فروختید!5و حال رنجیده مشوید، و متغیر نگردید كه مرا بدینجا فروختید، زیرا خدا مرا پیش روی شما فرستاد تا (نفوس را) زنده نگاه دارد.6زیرا حال دو سال شده‌است كه قحط در زمین هست، و پنج سال دیگر نیز نه شیار خواهد بود نه درو.7و خدا مرا پیش روی شمافرستاد تا برای شما بقیتی در زمین نگاه دارد، و شما را به نجاتی عظیم احیا كند.8و الا´ن شما مرا اینجا نفرستادید، بلكه خدا، و او مرا پدر بر فرعون و آقا بر تمامی اهل خانۀ او و حاكم بر همۀ زمین مصر ساخت.9بشتابید و نزد پدرم رفته، بدو گویید: پسر تو، یوسف چنین میگوید: كه خدا مرا حاكم تمامی مصر ساخته است، نزد من بیا و تأخیر منما.10و در زمین جوشن ساكن شو، تا نزدیك من باشی، تو و پسرانت و پسران پسرانت، و گله‌ات و رمه‌ات با هر چه داری.11تا تو را در آنجا بپرورانم، زیرا كه پنج سال قحط باقی‌است، مبادا تو و اهل خانه‌ات و متعلقانت بینوا گردید.12و اینك چشمان شما و چشمان برادرم بنیامین، می‌بیند، زبان من است كه با شما سخن میگوید.13پس پدر مرا از همۀ حشمت من در مصر و از آنچه دیده‌اید، خبر دهید، و تعجیل نموده، پدر مرا بدینجا آورید. »14پس به گردن برادر خود، بنیامین، آویخته، بگریست و بنیامین بر گردن وی گریست.15و همۀ برادران خود را بوسیده، برایشان بگریست، و بعد از آن، برادرانش با وی گفتگو كردند.16و این خبر را در خانه فرعون شنیدند، و گفتند برادران یوسف آمده‌اند، و بنظر فرعون و بنظر بندگانش خوش آمد.17و فرعون به یوسف گفت: «برادران خود را بگو: چنین بكنید: چهارپایان خود را بار كنید، و روانه شده، به زمین كنعان بروید.18و پدر و اهل خانه‌های خود را برداشته، نزد من آیید، و نیكوتر زمین مصر را به شما میدهم تا از فربهی زمین بخورید.19و تو مأمور هستی این را بكنید: ارابه‌ها از زمین مصر برای اطفال و زنان خودبگیرید، و پدر خود را برداشته، بیایید.20و چشمان شما در پی اسباب خود نباشد، زیرا كه نیكویی تمامی زمین مصر از آن شماست.»21پس بنیاسرائیل چنان كردند، و یوسف به حسب فرمایش فرعون، ارابه‌ها بدیشان داد، و زاد سفر بدیشان عطا فرمود.22و به هر یك از ایشان، یك دست رخت بخشید، اما به بنیامین سیصد مثقال نقره، و پنج دست جامه داد.23و برای پدر خود بدین تفصیل فرستاد: ده الاغ بار شده به نفایس مصر، و ده ماده الاغ بار شده به غله و نان و خورش برای سفر پدر خود.24پس برادران خود را مرخص فرموده، روانه شدند و بدیشان گفت: «زنهار در راه منازعه مكنید! »25و از مصر برآمده، نزد پدر خود، یعقوب، به زمین كنعان آمدند.26و او را خبر داده، گفتند: «یوسف الا´ن زنده است، و او حاكم تمامی زمین مصر است.» آنگاه دل وی ضعف كرد، زیرا كه ایشان را باور نكرد.27و همۀ سخنانی كه یوسف بدیشان گفته بود، به وی گفتند، و چون ارابه‌هایی را كه یوسف برای آوردن او فرستاده بود، دید، روح پدر ایشان، یعقوب، زنده گردید.28و اسرائیل گفت: «كافی است! پسر من، یوسف، هنوز زنده است؛ می‌روم و قبل از مردنم او را خواهم دید. »
461و اسرائیل با هر چه داشت، كوچ‌كرده، به بئرشبع آمد، و قربانیها برای خدای پدر خود، اسحاق، گذرانید.2و خدا در رؤیاهای شب، به اسرائیل خطاب كرده، گفت:«ای یعقوب! ای یعقوب!» گفت: «لبیك.»3گفت: «من هستم الله، خدای پدرت، از فرود آمدن به مصر مترس، زیرا در آنجا امتی عظیم از تو به وجود خواهم آورد.4من با تو به مصر خواهم آمد و من نیز تو را از آنجا البته باز خواهم آورد، و یوسف دست خود را بر چشمان تو خواهد گذاشت.»5و یعقوب از بِئرشَبَع روانه شد، و بنیاسرائیل پدر خود، یعقوب، و اطفال و زنان خویش را بر ارابه‌هایی كه فرعون به جهت آوردن او فرستاده بود، برداشتند.6و مواشی و اموالی را كه در زمین كنعان اندوخته بودند، گرفتند. و یعقوب با تمامی ذریت خود به مصر آمدند.7و پسران و پسران پسران خود را با خود، و دختران و دختران پسران خود را، و تمامی ذریت خویش را به همراهی خود به مصر آورد.8و این است نامهای پسران اسرائیل كه به مصر آمدند: یعقوب و پسرانش رؤبین نخست‌زادۀ یعقوب.9و پسران رؤبین: حَنوك و فَلو و حَصرون و كَرْمی.10و پسران شمعون: یموئیل و یامین و اوهَد و یاكین و صوحَر و شاؤل كه پسرزن كنعانی بود.11و پسران لاوی: جِرشون و قُهات و مِراری.12و پسران یهودا: عیر و اونان و شیلَه و فارِص و زارَح. اما عیر و اونان در زمین كنعان مردند. و پسران فارص: حصرون و حامول بودند.13و پسران یساكار: تولاع و فُوَه و یوب و شِمرون.14و پسران زبولون: سارِد و ایلون و یاحِلئیل.15اینانند پسران لیه، كه آنها را با دختر خود دینه، در فدّان ارام برای یعقوب زایید. همۀ نفوس پسران و دخترانش سی و سه نفر بودند.16و پسران جاد: صَفیون و حَجی و شونی و اِصبون وعیری و اَرودی و اَرئیلی.17و پسران اَشیر: یمنَه و یشوَه و یشوی و بَریعَه، و خواهر ایشان ساره، و پسران بریعَه حابِر و مَلكیئیل.18اینانند پسران زِلفه كه لابان به دختر خود لیه داد، و این شانزده را برای یعقوب زایید.19و پسران راحیل زن یعقوب: یوسف و بنیامین.20و برای یوسف در زمین مصر، مَنَسی و اِفرایم زاییده شدند، كه اَسِنات دختر فوطی فارع، كاهن اون برایش بزاد.21و پسران بنیامین: بالع و باكِر و اَشبیل و جیرا و نَعمان و ایحی و رُش و مُفیم و حُفیم و آرْد.22اینانند پسران راحیل كه برای یعقوب زاییده شدند، همه چهارده نفر.23و پسر دان: حوشیم.24و پسران نفتالی: یحصِئیل و جونی و یصر و شِلیم.25اینانند پسران بِلهه، كه لابان به دختر خود راحیل داد، و ایشان را برای یعقوب زایید. همه هفت نفر بودند.26همۀ نفوسی كه با یعقوب به مصر آمدند، كه از صُلب وی پدید شدند، سوای زنان پسران یعقوب، جمیعاً شصت و شش نفر بودند.27و پسران یوسف كه برایش در مصر زاییده شدند، دو نفر بودند. پس جمیع نفوس خاندان یعقوب كه به مصر آمدند هفتاد بودند.28و یهودا را پیش روی خود نزد یوسف فرستاد تا او را به جوشن راهنمایی كند، و به زمین جوشن آمدند.29و یوسف ارابۀ خود را حاضر ساخت، تا به استقبال پدر خود اسرائیل به جوشن برود. و چون او را بدید به گردنش بیاویخت، و مدتی بر گردنش گریست.30و اسرائیل به یوسف گفت: «اكنون بمیرم، چونكه روی تو را دیدم كه تا بحال زنده هستی.»31و یوسف برادران خود واهل خانۀ پدر خویش را گفت: «می‌روم تا فرعون را خبر دهم و به وی گویم: "برادرانم و خانوادۀ پدرم كه در زمین كنعان بودند، نزد من آمده‌اند.32و مردان شبانان هستند، زیرا اهل مواشی‌اند، و گله‌ها و رمه‌ها و كل مایملك خود را آورده‌اند."33و چون فرعون شما را بطلبد و گوید: "كسب شما چیست؟"34گویید: "غلامانت از طفولیت تا بحال اهل مواشی هستیم، هم ما و هم اجداد ما، تا در زمین جوشن ساكن شوید، زیرا كه هر شبان گوسفند مكروه مصریان است. »
471پس یوسف آمد و به فرعون خبر داده، گفت: «پدرم و برادرانم با گله و رمۀ خویش و هر چه دارند، از زمین كنعان آمده‌اند و در زمین جوشن هستند.»2و از جمله برادران خود پنج نفر برداشته، ایشان را به حضور فرعون بر پا داشت.3و فرعون، برادران او را گفت: «شغل شما چیست؟» به فرعون گفتند: «غلامانت شبان گوسفند هستیم، هم ما و هم اجداد ما.»4و به فرعون گفتند: «آمده‌ایم تا در این زمین ساكن شویم، زیرا كه برای گلۀ غلامانت مرتعی نیست، چونكه قحط در زمین كنعان سخت است. و الا´ن تمنا داریم كه بندگانت در زمین جوشن سكونت كنند.»5و فرعون به یوسف خطاب كرده، گفت: «پدرت و برادرانت نزد تو آمده‌اند،6زمین مصر پیش روی توست. در نیكوترین زمین، پدر و برادران خود را مسكن بده. در زمین جوشن ساكن بشوند. و اگر میدانی كه در میان ایشان كسانِ قابل میباشند، ایشان را سركاران مواشی من گردان. »7و یوسف، پدر خود، یعقوب را آورده، او را به حضور فرعون برپا داشت. و یعقوب، فرعون رابركت داد.8و فرعون به یعقوب گفت: «ایام سالهای عمر تو چند است؟»9یعقوب به فرعون گفت: «ایام سالهای غربت من صد و سی سال است. ایام سالهای عمر من اندك و بد بوده است، و به ایام سالهای عمر پدرانم در روزهای غربت ایشان نرسیده.»10و یعقوب، فرعون را بركت داد و از حضور فرعون بیرون آمد.11و یوسف، پدر و برادران خود را سكونت داد، و مِلكی در زمین مصر در نیكوترین زمین، یعنی در ارض رَعَمْسیس، چنانكه فرعون فرموده بود، بدیشان ارزانی داشت.12و یوسف پدر و برادران خود، و همۀ اهل خانۀ پدر خویش را به حسب تعداد عیال ایشان به نان پرورانید.13و در تمامی زمین نان نبود، زیرا قحط زیاده سخت بود، و ارض مصر و ارض كنعان بسبب قحط بینوا گردید.14و یوسف، تمام نقره‌ای را كه در زمین مصر و زمین كنعان یافته شد، به عوض غله‌ای كه ایشان خریدند، بگرفت، و یوسف نقره را به خانۀ فرعون درآورد.15و چون نقره از ارض مصر و ارض كنعان تمام شد، همۀ مصریان نزد یوسف آمده، گفتند: «ما را نان بده، چرا در حضورت بمیریم؟ زیرا كه نقره تمام شد.»16یوسف گفت: «مواشی خود را بیاورید، و به عوض مواشی شما، غله به شما میدهم، اگر نقره تمام شده است.»17پس مواشی خود را نزد یوسف آوردند، و یوسف به عوض اسبان و گله‌های گوسفندان و رمه‌های گاوان و الاغان، نان بدیشان داد. و در آن سال به عوض همۀ مواشی ایشان، ایشان را به نان پرورانید.18و چون آن سال سپری شد در سال دوم به حضور وی آمده،گفتندش: «از آقای خود مخفی نمی‌داریم كه نقرۀ ما تمام شده است، و مواشی و بهایم از آن آقای ما گردیده، و جز بدنها و زمین ما به حضور آقای ما چیزی باقی نیست.19چرا ما و زمین ما نیز در نظر تو هلاك شویم؟ پس ما را و زمین ما را به نان بخر، و ما و زمین ما مملوك فرعون بشویم، و بذر بده تا زیست كنیم و نمیریم و زمین بایر نماند. »20پس یوسف تمامی زمین مصر را برای فرعون بخرید، زیرا كه مصریان هر كس مزرعۀ خود را فروختند، چونكه قحط بر ایشان سخت بود و زمین از آن فرعون شد.21و خلق را از این حد تا به آن حد مصر به شهرها منتقل ساخت.22فقط زمین كَهَنه را نخرید، زیرا كهنه را حصّه‌ای از جانب فرعون معین شده بود، و از حصّه‌ای كه فرعون بدیشان داده بود، میخوردند. از این سبب زمین خود را نفروختند.23و یوسف به قوم گفت: «اینك، امروز شما را و زمین شما را برای فرعون خریدم، همانا برای شما بذر است تا زمین را بكارید.24و چون حاصل برسد، یك خمس به فرعون دهید، و چهار حصه از آن شما باشد، برای زراعت زمین و برای خوراك شما و اهل خانه‌های شما و طعام به جهت اطفال شما.»25گفتند: «تو ما را اِحیا ساختی، در نظر آقای خود التفات بیابیم، تا غلام فرعون باشیم.»26پس یوسف این قانون را بر زمین مصر تا امروز قرار داد كه خمس از آن فرعون باشد، غیر از زمین كهنه فقط، كه از آن فرعون نشد.27و اسرائیل در ارض مصر در زمین جوشن ساكن شده، مِلك در آن گرفتند، و بسیار بارور و كثیر گردیدند.28و یعقوب در ارض مصر هفده سال بزیست. و ایام سالهای عمر یعقوب صد و چهل و هفت سال بود.29و چون حین وفات اسرائیل نزدیك شد،پسر خود یوسف را طلبیده، بدو گفت: «الا´ن اگر در نظر تو التفات یافته‌ام، دست خود را زیر ران من بگذار، و احسان و اِمانت با من بكن، و زنهار مرا در مصر دفن منما،30بلكه با پدران خود بخوابم و مرا از مصر برداشته، در قبر ایشان دفن كن.» گفت: «آنچه گفتی خواهم كرد.»31گفت: «برایم قسم بخور،» پس برایش قسم خورد و اسرائیل بر سر بستر خود خم شد.
481و بعد از این امور، واقع شد كه به یوسف گفتند: «اینك پدر تو بیمار است.» پس دو پسر خود، مَنَسی و اِفرایم را با خود برداشت.2و یعقوب را خبر داده، گفتند: «اینك پسرت یوسف، نزد تو میآید.» و اسرائیل، خویشتن را تقویت داده، بر بستر بنشست.3و یعقوب به یوسف گفت: «خدای قادر مطلق در لوز در زمین كنعان به من ظاهر شده، مرا بركت داد.4و به من گفت: هر آینه من تو را بارور و كثیر گردانم، و از تو قومهای بسیار بوجود آورم، و این زمین را بعد از تو به ذریت تو، به میراث ابدی خواهم داد.5و الا´ن دو پسرت كه در زمین مصر برایت زاییده شدند، قبل از آنكه نزد تو به مصر بیایم، ایشان از آن من هستند، اِفرایم و مَنَسی مثل رؤبین و شمعون از آن من خواهند بود.6و اما اولاد تو كه بعد از ایشان بیاوری، از آن تو باشند و در ارث خود به نامهای برادران خود مسمّی شوند.7و هنگامی كه من از فدّان آمدم، راحیل نزد من در زمین كنعان به سر راه مرد، چون اندك مسافتی باقی بود كه به اِفرات برسم، و او را درآنجا به سر راهِ افرات كه بیتلحم باشد، دفن كردم. »8و چون اسرائیل، پسران یوسف را دید، گفت: «اینان كیستند؟»9یوسف، پدر خود را گفت: «اینان پسران منند كه خدا به من در اینجا داده است.» گفت: «ایشان را نزد من بیاور تا ایشان را بركت دهم. »10و چشمان اسرائیل از پیری تار شده بود كه نتوانست دید. پس ایشان را نزدیك وی آورد و ایشان را بوسیده، در آغوش خود كشید.11و اسرائیل به یوسف گفت: «گمان نمی‌بردم كه روی تو را ببینم، و همانا خدا، ذریت تو را نیز به من نشان داده است.»12و یوسف ایشان را از میان دو زانوی خود بیرون آورده، رو به زمین نهاد.13و یوسف هر دو را گرفت، افرایم را به دست راست خود به مقابل دست چپ اسرائیل، و منسی را به دست چپ خود به مقابل دست راست اسرائیل، و ایشان را نزدیك وی آورد.14و اسرائیل دست راست خود را دراز كرده، بر سر اِفرایم نهاد و او كوچكتر بود و دست چپ خود را بر سر مَنَسی، و دستهای خود را به فراست حركت داد، زیرا كه مَنَسی نخستزاده بود.15و یوسف را بركت داده، گفت: «خدایی كه در حضور وی پدرانم، ابراهیم و اسحاق، سالك بودندی، خدایی كه مرا از روز بودنم تا امروز رعایت كرده است،16آن فرشته‌ای كه مرا از هر بدی خلاصی داده، این دو پسر را بركت دهد و نام من و نامهای پدرانم، ابراهیم و اسحاق، بر ایشان خوانده شود، و در وسط زمین بسیار كثیر شوند. »17و چون یوسف دید كه پدرش دست راست‌خود را بر سر افرایم نهاد، بنظرش ناپسند آمد، و دست پدر خود را گرفت، تا آن را از سر اِفرایم به سر مَنَسی نقل كند.18و یوسف به پدر خود گفت: «ای پدر من، نه چنین، زیرا نخستزاده این است، دست راست خود را به سر او بگذار.»19اما پدرش ابا نموده، گفت: «میدانم ای پسرم! میدانم! او نیز قومی خواهد شد و او نیز بزرگ خواهد گردید، لیكن برادر كهترش از وی بزرگتر خواهد شد و ذریت او امتهای بسیار خواهند گردید. »20و در آن روز، او ایشان را بركت داده، گفت: «به تو اسرائیل بركت طلبیده، خواهند گفت كه خدا تو را مثل اِفرایم و مَنَسی گرداناد.» پس اِفرایم را به مَنَسی ترجیح داد.21و اسرائیل به یوسف گفت: «همانا من می‌میرم، و خدا با شما خواهد بود، و شما را به زمین پدران شما باز خواهد آورد.22و من به تو حصه‌ای زیاده از برادرانت میدهم، كه آن را از دست اموریان به شمشیر و كمان خود گرفتم. »
491و یعقوب، پسران خود را خوانده،گفت: «جمع شوید تا شما را از آنچه در ایام آخر به شما واقع خواهد شد، خبر دهم.2ای پسران یعقوب جمع شوید و بشنوید! و به پدر خود، اسرائیل، گوش گیرید.3«ای رؤبین! تو نخست‌زادۀ منی، توانایی من و ابتدای قوتم، فضیلت رفعت و فضیلت قدرت.4جوشان مثل آب، برتری نخواهی یافت، زیرا كه بر بستر پدر خود برآمدی. آنگاه آن را بی‌حرمت‌ساختی، به بستر من برآمد.5«شمعون و لاوی برادرند. آلات ظلم، شمشیرهای ایشان است.6ای نفس من به مشورت ایشان داخل مشو، و ای جلال من به محفل ایشان متحد مباش زیرا در غضب خود مردم را كشتند. و در خودرأیی خویش گاوان را پی كردند.7ملعون باد خشم ایشان، كه سخت بود، و غضب ایشان زیرا كه تند بود! ایشان را در یعقوب متفرق سازم و در اسرائیل پراكنده كنم.8«ای یهودا تو را برادرانت خواهند ستود. دستت بر گردن دشمنانت خواهد بود، و پسران پدرت، تو را تعظیم خواهند كرد.9یهودا شیربچه‌ای است، ای پسرم از شكار برآمدی. مثل شیر خویشتن را جمع كرده، در كمین می‌خوابد و چون شیرماده‌ای است. كیست او را برانگیزاند؟10عصا از یهودا دور نخواهد شد. و نه فرمان‌فرمایی از میان پایهای وی تا شیلو بیاید. و مر او را اطاعت امتها خواهد بود.11كّرۀ خود را به تاك و كّرۀ الاغ خویش را به مو بسته. جامۀ خود را به شراب، و رخت خویش را به عصیر انگور می‌شوید.12چشمانش به شراب سرخ و دندانش به شیر سفید است.13«زبولون، بر كنار دریا ساكن شود، و نزد بندر كشتیها. و حدود او تا به صیدون خواهد رسید.14یساكار حمار قوی است در میان آغلها خوابیده.15چون محل آرمیدن را دید كه پسندیده است، و زمین را دلگشا یافت، پس گردن خویش را برای بار خم كرد، و بندۀ خراج گردید.16«دان، قوم خود را داوری خواهد كرد، چون یكی از اسباط اسرائیل.17دان ماری خواهد بودبه سر راه، و افعی بر كنار طریق كه پاشنۀ اسب را بگزد تا سوارش از عقب افتد.18ای یهوه منتظر نجات تو می‌باشم.19«جاد، گروهی بر وی هجوم خواهند آورد، و او به عقب ایشان هجوم خواهد آورد.20اشیر، نان او چرب خواهد بود، و لذات ملوكانه خواهد داد.21نفتالی، غزال آزادی است، كه سخنان حسنه خواهد داد.22«یوسف، شاخۀ باروری است. شاخۀ بارور بر سر چشمهای كه شاخه‌هایش از دیوار برآید.23تیراندازان او را رنجانیدند، و تیر انداختند و اذیت رسانیدند.24لیكن كمان وی در قوت قایم ماند و بازوهای دستش به دست قدیر یعقوب مقوی گردید كه از آنجاست شبان و صخرۀ اسرائیل.25از خدای پدرت كه تو را اعانت میكند، و از قادرمطلق كه تو را بركت میدهد، به بركات آسمانی از اعلی و بركات لجه‌ای كه در اسفل واقع است، و بركات پستانها و رحم.26بركات پدرت بر بركات جبال ازلی فایق آمد، و بر حدود كوههای ابدی و بر سر یوسف خواهد بود، و بر فرق او كه از برادرانش برگزیده شد.27«بنیامین، گرگی است كه می‌درد. صبحگاهان شكار را خواهد خورد، و شامگاهان غارت را تقسیم خواهد كرد. »28همۀ اینان دوازده سبط اسرائیلند، و این است آنچه پدر ایشان، بدیشان گفت و ایشان را بركت داد، و هر یك را موافق بركت وی بركت داد.29پس ایشان را وصیت فرموده، گفت: «من به‌قوم خود ملحق می‌شوم، مرا با پدرانم در مغارهای كه در صحرای عفرونِ حِتّی است، دفن كنید.30در مغارهای كه در صحرای مكفیله است، كه در مقابل ممری در زمین كنعان واقع است، كه ابراهیم آن را با آن صحرا از عفرون حتی برای ملكیت مقبره خرید.31آنجا ابراهیم و زوجهاش، ساره را دفن كردند؛ آنجا اسحاق و زوجۀ او رفقه را دفن كردند؛ و آنجا لیه را دفن نمودم.32خرید آن صحرا و مغارهای كه در آن است از بنی‌حتّ بود.»33و چون یعقوب وصیت را با پسران خود به پایان برد، پایهای خود را به بستر كشیده، جان بداد و به قوم خویش ملحق گردید.
501و یوسف بر روی پدر خود افتاده، بر وی گریست و او را بوسید.2و یوسف طبیبانی را كه از بندگان او بودند، امر فرمود تا پدر او را حنوط كنند. و طبیبان، اسرائیل را حنوط كردند.3و چهل روز در كار وی سپری شد، زیرا كه این قدر روزها در حنوط كردن صرف میشد، و اهل مصر هفتاد روز برای وی ماتم گرفتند.4و چون ایام ماتم وی تمام شد، یوسف اهل خانۀ فرعون را خطاب كرده، گفت: «اگر الا´ن در نظر شما التفات یافته‌ام، در گوش فرعون عرض كرده، بگویید:5"پدرم مرا سوگند داده، گفت: اینك من می‌میرم؛ در قبری كه برای خویشتن در زمین كنعان كنده‌ام، آنجا مرا دفن كن." اكنون بروم و پدر خود را دفن كرده، مراجعت نمایم.»6فرعون گفت: «برو و چنانكه پدرت به تو سوگند داده است، او را دفن كن.»7پس یوسف روانه شد تا پدر خود را دفن كند، و همۀ نوكران فرعون كه مشایخ خانۀ وی بودند، و جمیع مشایخ زمین مصر با اورفتند.8و همۀ اهل خانۀ یوسف و برادرانش و اهل خانۀ پدرش، جز اینكه اطفال و گله‌ها و رمه‌های خود را در زمین جوشن واگذاشتند.9و ارابه‌ها نیز و سواران، همراهش رفتند؛ و انبوهی بسیار كثیر بودند.10پس به خرمنگاه اطاد كه آنطرف اُرْدُن است رسیدند، و در آنجا ماتمی عظیم و بسیار سخت گرفتند، و برای پدر خود هفت روز نوحهگری نمود.11و چون كنعانیان ساكن آن زمین، این ماتم را در خرمنگاه اَطاد دیدند، گفتند: «این برای مصریان ماتم سخت است.» از این رو آن موضع را آبِل مِصرایم نامیدند، كه بدان طرف اردن واقع است.12همچنان پسران او بدان طوریكه امر فرموده بود، كردند.13و پسرانش، او را به زمین كنعان بردند. و او را در مغارۀ صحرای مكفیله، كه ابراهیم با آن صحرا از عفرون حتّی برای مِلكیتِ مقبره خریده بود، در مقابل مِمری دفن كردند.14و یوسف بعد از دفن پدر خود، با برادران خویش و همۀ كسانی كه برای دفن پدرش با وی رفته بودند، به مصر برگشتند.15و چون برادران یوسف دیدند كه پدر ایشان مرده است، گفتند: «اگر یوسف الا´ن از ما كینه دارد، هر آینه مكافات همۀ بدی را كه به وی كرده‌ایم به ما خواهد رسانید.»16پس نزد یوسف فرستاده، گفتند: «پدر تو قبل از مردنش امر فرموده، گفت:17به یوسف چنین بگویید:التماس دارم كه گناه و خطای برادران خود را عفو فرمایی، زیرا كه به تو بدی كرده‌اند، پس اكنون گناه بندگان خدای پدر خود را عفو فرما.» و چون به وی سخن گفتند، یوسف بگریست.18و برادرانش نیز آمده، به حضور وی افتادند، و گفتند: «اینك غلامان تو هستیم.»19یوسف ایشان را گفت: «مترسید زیرا كه آیا من در جای خدا هستم؟20شما دربارۀ من بد اندیشیدید، لیكن خدا از آن قصد نیكی كرد، تا كاری كند كه قوم كثیری را اِحیا نماید، چنانكه امروز شده است.21و الا´ن ترسان مباشید. من، شما را و اطفال شما را می‌پرورانم.» پس ایشان را تسلی داد و سخنان دل‌آویز بدیشان گفت.22و یوسف در مصر ساكن ماند، او و اهل خانۀ پدرش. و یوسف صد و ده سال زندگانی كرد.23و یوسف پسران پشت سوم اِفرایم را دید. و پسران ماكیر، پسر مَنَسی نیز بر زانوهای یوسف تولد یافتند.24و یوسف، برادران خود را گفت: «من می‌میرم، و یقیناً خدا از شما تفقد خواهد نمود، و شما را از این زمین به زمینی كه برای ابراهیم و اسحاق و یعقوب قسم خورده است، خواهد برد. »25و یوسف به بنیاسرائیل سوگند داده، گفت: «هر آینه خدا از شما تفقد خواهد نمود، و استخوانهای مرا از اینجا خواهید برداشت.»26و یوسف مـرد در حینی كه صد و ده ساله بود. و او را حنـوط كرده، در زمین مصـر در تابوت گذاشتند.
سفر خروج
11و این است نامهای پسران اسرائیل كه به‌مصر آمدند، هر كس با اهل خانهاش همراه یعقوب آمدند:2رؤبین و شمعون و لاوی و یهودا،3یساكار و زبولون و بنیامین،4و دان و نفتالی، و جاد و اشیر.5و همۀ نفوسی كه از صُلب یعقوب پدید آمدند هفتاد نفر بودند. و یوسف در مصر بود.6و یوسف و همۀ برادرانش، و تمامی آن طبقه مردند.7و بنیاسرائیل بارور و منتشر شدند، و كثیر و بینهایت زورآور گردیدند و زمین از ایشان پر گشت.8اما پادشاهی دیگر بر مصر برخاست كه یوسف را نشناخت،9و به قوم خود گفت: «همانا قوم بنیاسرائیل از ما زیاده و زورآورترند.10بیایید با ایشان به حكمت رفتار كنیم، مبادا كه زیاد شوند. و واقع شود كه چون جنگ پدید آید، ایشان نیز با دشمنان ما همداستان شوند، و با ما جنگ كرده، از زمین بیرون روند.»11پس سركاران بر ایشان گماشتند، تا ایشان را به كارهای دشوار ذلیل سازند، و برای فرعون شهرهای خزینه، یعنی فیتوم و رَعمسیس را بنا كردند.12لیكن چندانكه بیشتر ایشان را ذلیل ساختند، زیادتر متزاید و منتشر گردیدند، و از بنیاسرائیل احتراز مینمودند.13و مصریان از بنیاسرائیل به ظلم خدمت گرفتند.14و جانهای ایشان را به بندگی سخت، به گل‌كاری وخشت‌سازی و هر گونه عمل صحرایی، تلخ ساختندی. و هر خدمتی كه بر ایشان نهادندی به ظلم می‌بود.15و پادشاه مصر به قابله‌های عبرانی كه یكی را شِفرَه و دیگری را فُوعَه نام بود، امر كرده،16گفت: «چون قابله‌گری برای زنان عبرانی بكنید، و بر سنگها نگاه كنید. اگر پسر باشد او را بكُشید، و اگر دختر بود زنده بماند.»17لكن قابله‌ها از خدا ترسیدند، و آنچه پادشاه مصر بدیشان فرموده بود نكردند، بلكه پسران را زنده گذاردند.18پس پادشاه مصر قابله‌ها را طلبیده، بدیشان گفت: «چرا این كار را كردید، و پسران را زنده گذاردید؟»19قابله‌ها به فرعون گفتند: «از این سبب كه زنان عبرانی چون زنان مصری نیستند، بلكه زورآورند، و قبل از رسیدن قابله می‌زایند.»20و خدا با قابله‌ها احسان نمود، و قوم كثیر شدند، و بسیار توانا گردیدند.21و واقع شد چونكه قابله‌ها از خدا ترسیدند، خانه‌ها برای ایشان بساخت.22و فرعون قوم خود را امر كرده، گفت: «هر پسری كه زاییده شود به نهر اندازید، و هر دختری را زنده نگاه دارید.»
21و شخصی از خاندان لاوی رفته، یكی از دختران لاوی را به زنی گرفت.2و آن زن حامله شده، پسری بزاد. و چون او را نیكومنظردید، وی را سه ماه نهان داشت.3و چون نتوانست او را دیگر پنهان دارد، تابوتی از نی برایش گرفت، و آن را به قیر و زِفت اندوده، طفل را در آن نهاد، و آن را در نیزار به كنار نهر گذاشت.4و خواهرش از دور ایستاد تا بداند او را چه میشود.5و دختر فرعون برای غسل به نهر فرود آمد. و كنیزانش به كنار نهر می‌گشتند. پس تابوت را در میان نیزار دیده، كنیزك خویش را فرستاد تا آن را بگیرد.6و چون آن را بگشاد، طفل را دید و اینك پسری گریان بود. پس دلش بر وی بسوخت و گفت: «این از اطفال عبرانیان است.»7و خواهر وی به دختر فرعون گفت: «آیا بروم و زنی شیرده را از زنان عبرانیان نزدت بخوانم تا طفل را برایت شیر دهد؟»8دختر فرعون به وی گفت: «برو.» پس آن دختر رفته، مادر طفل را بخواند.9و دختر فرعون گفت: «این طفل را ببَر و او را برای من شیر بده و مزد تو را خواهم داد.» پس آن زن طفل را برداشته، بدو شیر میداد.10و چون طفل نمو كرد، وی را نزد دختر فرعون برد، و او را پسر شد. و وی را موسی نام نهاد زیرا گفت: «او را از آب كشیدم.»11و واقع شد در آن ایام كه چون موسی بزرگ شد، نزد برادران خود بیرون آمد، و به كارهای دشوار ایشان نظر انداخته، شخصی مصری را دید كه شخصی عبرانی را كه از برادران او بود، می‌زند.12پس به هر طرف نظر افكنده، چون كسی را ندید، آن مصری را كشت، و او را در ریگ پنهان‌ساخت.13و روز دیگر بیرون آمد، كه ناگاه دو مرد عبرانی منازعه میكنند، پس به ظالم گفت: «چرا همسایۀ خود را می‌زنی.»14گفت: «كیست كه تو را بر ما حاكم یا داور ساخته است؟ مگر تو می‌خواهی مرا بكشی چنانكه آن مصری را كشتی؟» پس موسی ترسید و گفت: «یقیناً این امر شیوع یافته است.»15و چون فرعون این ماجرا را بشنید، قصد قتل موسی كرد. و موسی از حضور فرعون فرار كرده، در زمین مدیان ساكن شد؛ و بر سر چاهی بنشست.16و كاهن مدیان را هفت دختر بود كه آمدند و آب كشیده، آبخورها را پر كردند، تا گلۀ پدر خویش را سیراب كنند.17و شبانان نزدیك آمدند، تا ایشان را دور كنند. آنگاه موسی برخاسته، ایشان را مدد كرد، و گلۀ ایشان را سیراب نمود.18و چون نزد پدر خود رعوئیل آمدند، او گفت: «چگونه امروز بدین زودی برگشتید؟»19گفتند: «شخصی مصری ما را از دست شبانان رهایی داد، و آب نیز برای ما كشیده، گله را سیراب نمود.»20پس به دختران خود گفت: «او كجاست؟ چرا آن مرد را ترك كردید؟ وی را بخوانید تا نان خورَد.»21و موسی راضی شد كه با آن مرد ساكن شود. و او دختر خود، صفوره را به موسی داد.22و آن زن پسری زایید، و (موسی) او را جِرشون نام نهاد، چه گفت: «در زمین بیگانه نزیل شدم.»23و واقع شد بعد از ایام بسیار كه پادشاه مصر بمرد، و بنیاسرائیل به سبب بندگی آه كشیده، استغاثه كردند، و نالۀ ایشان به سبب بندگی نزد خدا برآمد.24و خدا نالۀ ایشان را شنید، و خداعهد خود را با ابراهیم و اسحاق و یعقوب بیاد آورد.25و خدا بر بنیاسرائیل نظر كرد و خدا دانست.
31و اما موسی گلۀ پدر زن خود، یترون، كاهن مدیان را شبانی میكرد؛ و گله را بدان طرف صحرا راند و به حوریب كه جبل‌الله باشد آمد.2و فرشتۀ خداوند در شعلۀ آتش از میان بوته‌ای بر وی ظاهر شد. و چون او نگریست، اینك آن بوته به آتش مشتعل است اما سوخته نمیشود.3و موسی گفت: «اكنون بدان طرف شوم، و این امر غریب را ببینم، كه بوته چرا سوخته نمیشود.»4چون خداوند دید كه برای دیدن مایل بدان سو میشود، خدا از میان بوته به وی ندا درداد و گفت: «ای موسی! ای موسی!» گفت: «لبیك.»5گفت: «بدین جا نزدیك میا، نعلین خود را از پایهایت بیرون كن، زیرا مكانی كه در آن ایستاده‌ای زمین مقدس است.»6و گفت: «من هستم خدای پدرت، خدای ابراهیم، و خدای اسحاق، و خدای یعقوب.»آنگاه موسی روی خود را پوشانید، زیرا ترسید كه به خدا بنگرد.7و خداوند گفت: «هر آینه مصیبت قوم خود را كه در مصرند دیدم، و استغاثۀ ایشان را از دست سركاران ایشان شنیدم، زیرا غمهای ایشان را میدانم.8و نزول كردم تا ایشان را از دست مصریان خلاصی دهم، و ایشان را از آن زمین به زمین نیكو و وسیع برآورم، به زمینی كه به شیر و شهد جاری است، به مكان كنعانیان و حِتّیان و اَموریان و فَرِزِّیان و حِوّیان ویبوسیان.9و الا´ن اینك استغاثۀ بنیاسرائیل نزد من رسیده است، و ظلمی را نیز كه مصریان بر ایشان میكنند، دیده‌ام.10پس اكنون بیا تا تو را نزد فرعون بفرستم، و قوم من، بنیاسرائیل را از مصر بیرون آوری.»11موسی به خدا گفت: «من كیستم كه نزد فرعون بروم، و بنیاسرائیل را از مصر بیرون آورم؟»12گفت: «البته با تو خواهم بود. و علامتی كه من تو را فرستاده‌ام، این باشد كه چون قوم را از مصر بیرون آوردی، خدا را بر این كوه عبادت خواهید كرد.»13موسی به خدا گفت: «اینك چون من نزد بنیاسرائیل برسم، و بدیشان گویم خدای پدران شما مرا نزد شما فرستاده است، و از من بپرسند كه نام او چیست، بدیشان چه گویم؟»14خدا به موسی گفت: «هستم آنكه هستم.» و گفت: «به بنیاسرائیل چنین بگو: اهْیه (هستم) مرا نزد شما فرستاد.»15و خدا باز به موسی گفت: «به بنیاسرائیل چنین بگو، یهوه خدای پدران شما، خدای ابراهیم و خدای اسحاق و خدای یعقوب، مرا نزد شما فرستاده. این است نام من تا ابدالا´باد، و این است یادگاری من نسلاً بعد نسل.16برو و مشایخ بنیاسرائیل را جمع كرده، بدیشان بگو: یهوه خدای پدران شما، خدای ابراهیم و اسحاق و یعقوب، به من ظاهر شده، گفت: هر آینه از شما و از آنچه به شما در مصر كرده‌اند، تفقد كرده‌ام،17و گفتم شما را از مصیبت مصر بیرون خواهم آورد، به زمین كنعانیان و حتیان و اموریان و فرزیان و حویان و یبوسیان، به زمینی كه به شیر و شهد جاری است.18و سخن تو را خواهند شنید، و تو با مشایخ اسرائیل، نزد پادشاه مصربروید، و به وی گویید: یهوه خدای عبرانیان ما را ملاقات كرده است. و الا´ن سفر سه روزه به صحرا برویم، تا برای یهوه خدای خود قربانی بگذرانیم.19و من میدانم كه پادشاه مصر شما را نمی‌گذارد بروید، و نه هم به دست زورآور.20پس دست خود را دراز خواهم كرد، و مصر را به همۀ عجایب خود كه در میانش به ظهور می‌آورم خواهم زد، و بعد از آن شما را رها خواهد كرد.21و این قوم را در نظر مصریان مكرّم خواهم ساخت، و واقع خواهد شد كه چون بروید تهی دست نخواهید رفت.22بلكه هر زنی از همسایۀ خود و مهمانِ خانۀ خویش آلات نقره و آلات طلا و رخت خواهد خواست، و به پسران و دختران خود خواهید پوشانید، و مصریان را غارت خواهید نمود.»
41و موسی در جواب گفت: «همانا مرا تصدیق نخواهند كرد، و سخن مرا نخواهند شنید، بلكه خواهند گفت یهوه بر تو ظاهر نشده است.»2پس خداوند به وی گفت: «آن چیست در دست تو؟» گفت: «عصا.»3گفت: «آن را بر زمین بینداز.» و چون آن را به زمین انداخت، ماری گردید و موسی از نزدش گریخت.4پس خداوند به موسی گفت: «دست خود را دراز كن و دُمش را بگیر.» پس دست خود را دراز كرده، آن را بگرفت، كه در دستش عصا شد.5«تا آنكه باور كنند كه یهوه خدای پدران ایشان، خدای ابراهیم، خدای اسحاق، و خدای یعقوب، به تو ظاهر شد.»6و خداوند دیگرباره وی را گفت: «دست خود را در گریبان خود بگذار.» چون دست به‌گریبان خود برد، و آن را بیرون آورد، اینك دست او مثل برف مبروص شد.7پس گفت: «دست خود را باز به گریبان خود بگذار.» چون دست به گریبان خود باز برد، و آن را بیرون آورد، اینك مثل سایر بدنش باز آمده بود.8«و واقع خواهد شد كه اگر تو را تصدیق نكنند، و آواز آیت نخستین را نشنوند، همانا آواز آیت دوم را باور خواهند كرد.9و هر گاه این دو آیت را باور نكردند و سخن تو را نشنیدند، آنگاه از آب نهر گرفته، به خشكی بریز، و آبی كه از نهر گرفتی بر روی خشكی به خون مبدل خواهد شد.»10پس موسی به خداوند گفت: «ای خداوند، من مردی فصیح نیستم، نه در سابق و نه از وقتی كه به بندۀ خود سخن گفتی، بلكه بطیالكلام و كند زبان.»11خداوند گفت: «كیست كه زبان به انسان داد، و گنگ و كر و بینا و نابینا را كه آفرید؟ آیا نه من كه یهوه هستم؟12پس الا´ن برو و من با زبانت خواهم بود، و هر چه باید بگویی تو را خواهم آموخت.»13گفت: «استدعا دارم ای خداوند كه بفرستی به دست هر كه می‌فرستی.»14آنگاه خشم خداوند بر موسی مشتعل شد و گفت: «آیا برادرت، هارون لاوی را نمیدانم كه او فصیح‌الكلام است؟ و اینك او نیز به استقبال تو بیرون میآید، و چون تو را بیند، در دل خود شاد خواهد گردید.15و بدو سخن خواهی گفت و كلام را به زبان وی القا خواهی كرد، و من با زبان تو و با زبان او خواهم بود، و آنچه باید بكنید شما را خواهم آموخت.16و او برای تو به قوم سخن خواهد گفت، و او مر تو را به جای زبان خواهد بود، و تو او را به جای خدا خواهی بود.17و این‌عصا را به دست خود بگیر كه به آن آیات را ظاهر سازی.»18پس موسی روانه شده، نزد پدر زن خود، یترون، برگشت و به وی گفت: «بروم و نزد برادران خود كه در مصرند برگردم، و ببینم كه تا كنون زنده‌اند.» یترون به موسی گفت: «به سلامتی برو.»19و خداوند در مدیان به موسی گفت: «روانه شده به مصر برگرد، زیرا آنانی كه در قصد جان تو بودند، مرده‌اند.»20پس موسی زن خویش و پسران خود را برداشته، ایشان را بر الاغ سوار كرده، به زمین مصر مراجعت نمود، و موسی عصای خدا را به دست خود گرفت.21و خداوند به موسی گفت: «چون روانه شده، به مصر مراجعت كردی، آگاه باش كه همۀ علاماتی را كه به دستت سپرده‌ام به حضور فرعون ظاهر سازی، و من دل او را سخت خواهم ساخت تا قوم را رها نكند.22و به فرعون بگو خداوند چنین میگوید: اسرائیل، پسر من و نخست‌زادۀ من است،23و به تو می‌گویم پسرم را رها كن تا مرا عبادت نماید، و اگر از رها كردنش اِبا نمایی، همانا پسر تو، یعنی نخست‌زادۀ تو را می‌كشم.»24و واقع شد در بین راه كه خداوند در منزل بدو برخورده، قصد قتل وی نمود.25آنگاه صِفوره سنگی تیز گرفته، غُلْفۀ پسر خود را ختنه كرد و نزد پای وی انداخته، گفت: «تو مرا شوهر خون هستی.»26پس او وی را رها كرد. آنگاه (صفوره) گفت: «شوهر خون هستی،» به سبب ختنه.27و خداوند به هارون گفت: «به سوی صحرا به استقبال موسی برو.» پس روانه شد و او را در جبل‌الله ملاقات كرده، او را بوسید.28و موسی از جمیع كلمات خداوند كه او را فرستاده بود، و از همۀ آیاتی كه به وی امر فرموده بود، هارون را خبر داد.29پس موسی و هارون رفته، كل مشایخ بنیاسرائیل را جمع كردند.30و هارون همۀ سخنانی را كه خداوند به موسی فرموده بود، باز گفت، و آیات را به نظر قوم ظاهر ساخت.31و قوم ایمان آوردند. و چون شنیدند كه خداوند از بنیاسرائیل تفقد نموده، و به مصیبت ایشان نظر انداخته است، به روی در افتاده، سجده كردند.
51و بعد از آن موسی و هارون آمده، به فرعون گفتند: «یهوه خدای اسرائیل چنین میگوید: قوم مرا رها كن تا برای من در صحرا عید نگاه دارند.»2فرعون گفت: «یهوه كیست كه قول او را بشنوم و اسرائیل را رهایی دهم؟ یهوه را نمی‌شناسم و اسرائیل را نیز رها نخواهم كرد.»3گفتند: «خدای عبرانیان ما را ملاقات كرده است، پس الا´ن سفر سه روزه به صحرا برویم، و نزد یهوه، خدای خود، قربانی بگذرانیم، مبادا ما را به وبا یا شمشیر مبتلا سازد.»4پس پادشاه مصر بدیشان گفت: «ای موسی و هارون چرا قوم را از كارهای ایشان بازمی‌دارید؟ به شغلهای خود بروید!»5و فرعون گفت: «اینك الا´ن اهل زمین بسیارند، و ایشان را از شغلهای ایشان بیكار می‌سازید.»6و در آن روز، فرعون سركاران و ناظران قوم‌خود را قدغن فرموده، گفت:7« بعد از این، كاه برای خشت سازی مثل سابق بدین قوم مدهید. خود بروند و كاه برای خویشتن جمع كنند،8و همان حساب خشتهایی را كه پیشتر می‌ساختند، برایشان بگذارید، و از آن هیچ كم مكنید، زیرا كاهلند، و از این رو فریاد میكنند و میگویند: برویم تا برای خدای خود قربانی گذرانیم.9و خدمت ایشان سختتر شود تا در آن مشغول شوند، و به سخنان باطل اعتنا نكنند.»10پس سركاران و ناظران قوم بیرون آمده، قوم را خطاب كرده، گفتند: «فرعون چنین می‌فرماید كه من كاه به شما نمی‌دهم.11خود بروید و كاه برای خود از هرجا كه بیابید بگیرید، و از خدمت شما هیچ كم نخواهد شد.»12پس قوم در تمامی زمین مصر پراكنده شدند تا خاشاك به عوض كاه جمع كنند.13و سركاران، ایشان را شتابانیده، گفتند: «كارهای خود را تمام كنید، یعنی حساب هر روز را در روزش، مثل وقتی كه كاه بود.»14و ناظرانِ بنیاسرائیل را كه سركاران فرعون بر ایشان گماشته بودند، میزدند و میگفتند: «چرا خدمت معین خشت‌سازی خود را در این روزها مثل سابق تمام نمی‌كنید؟»15آنگاه ناظران بنیاسرائیل آمده، نزد فرعون فریاد كرده، گفتند: «چرا به بندگان خود چنین میكنی؟16كاه به بندگانت نمی‌دهند و میگویند: خشت برای ما بسازید! و اینك بندگانت را می‌زنند و اما خطا از قوم تو میباشد.»17گفت: «كاهل هستید. شما كاهلید! از این سبب شما می‌گویید: برویم و برای خداوند قربانی بگذرانیم.18اكنون رفته، خدمت‌بكنید، و كاه به شما داده نخواهد شد، و حساب خشت را خواهید داد.»19و ناظران بنیاسرائیل دیدند كه در بدی گرفتار شده‌اند، زیرا گفت: «از حساب یومیۀ خشتهای خود هیچ كم مكنید.»20و چون از نزد فرعون بیرون آمدند، به موسی و هارون برخوردند، كه برای ملاقات ایشان ایستاده بودند.21و بدیشان گفتند: « خداوند بر شما بنگرد و داوری فرماید! زیرا كه رایحۀ ما را نزد فرعون و ملازمانش متعفن ساخته‌اید، و شمشیری به دست ایشان داده‌اید تا ما را بكشند.»22آنگاه موسی نزد خداوند برگشته، گفت: «خداوندا چرا بدین قوم بدی كردی؟ و برای چه مرا فرستادی؟23زیرا از وقتی كه نزد فرعون آمدم تا به نام تو سخن گویم، بدین قوم بدی كرده است و قوم خود را هرگز خلاصی ندادی.»
61خداوند به موسی گفت: «الا´ن خواهی دید آنچه به فرعون میكنم، زیرا كه به دست قوی ایشان را رها خواهد كرد، و به دست زورآور ایشان را از زمین خود خواهد راند.»2و خدا به موسی خطاب كرده، وی را گفت: «من یهوه هستم.3و به ابراهیم و اسحاق و یعقوب به نام خدای قادرمطلق ظاهر شدم، لیكن به نام خود، یهوه، نزد ایشان معروف نگشتم.4و عهد خود را نیز با ایشان استوار كردم، كه زمین كنعان را بدیشان دهم، یعنی زمین غربت ایشان را كه در آن غریب بودند.5و من نیز چون نالۀ بنیاسرائیل را كه مصریان ایشان را مملوك خود ساخته‌اند، شنیدم، عهد خود را بیاد آوردم.6بنابراین بنیاسرائیل رابگو، من یهوه هستم، و شما را از زیر مشقتهای مصریان بیرون خواهم آورد، و شما را از بندگی ایشان رهایی دهم، و شما را به بازوی بلند و به داوریهای عظیم نجات دهم.7و شما را خواهم گرفت تا برای من قوم شوید، و شما را خدا خواهم بود، و خواهید دانست كه من یهوه هستم، خدای شما، كه شما را از مشقتهای مصریان بیرون آوردم.8و شما را خواهم رسانید به زمینی كه دربارۀ آن قسم خوردم كه آن را به ابراهیم و اسحاق و یعقوب بخشم. پس آن را به ارثیت شما خواهم داد. من یهوه هستم.»9و موسی بنیاسرائیل را بدین مضمون گفت، لیكن بسبب تنگی روح و سختی خدمت، او را نشنیدند.10و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:11«برو و به فرعون پادشاه مصر بگو گه بنیاسرائیل را از زمین خود رهایی دهد.»12و موسی به حضور خداوند عرض كرده، گفت: «اینك بنیاسرائیل مرا نمی‌شنوند، پس چگونه فرعون مرا بشنود، و حال آنكه من نامختون لب هستم؟»13و خداوند به موسی و هارون تكلم نموده، ایشان را به سوی بنیاسرائیل و به سوی فرعون پادشاه مصر مأمور كرد، تا بنیاسرائیل را از زمین مصر بیرون آورند.14و اینانند رؤسای خاندانهای آبای ایشان: پسران رؤبین، نخست‌زادۀ اسرائیل، حَنُوك و فَلّو و حَصرون و كَرْمی؛ اینانند قبایل رؤبین.15و پسران شمعون: یموئیل و یامین و اُوهَد و یاكین و صوحر و شاؤل كه پسر زن كنعانی بود؛ اینانند قبایل شمعون.16و این است نامهای پسران لاوی به حسب پیدایش ایشان:جرشون و قهات و مِراری. و سالهای عمر لاوی صد و سی و هفت سال بود.17پسران جرشون: لِبِنی و شِمعی، به حسب قبایل ایشان.18و پسران قُهات: عَمْرام و یصهار و حَبرون و عُزّیئیل. و سالهای عمر قُهات صد و سی و سه سال بود.19و پسران مراری: مَحْلی و موشی؛ اینانند قبایل لاویان به حسب پیدایش ایشان.20و عَمْرام عمۀ خود، یوكابد را به زنی گرفت، و او برای وی هارون و موسی را زایید، و سالهای عمر عمرام صد و سی و هفت سال بود.21و پسران یصهار: قورح و نافج و زكری.22و پسران عُزِّیئیل: میشائیل و ایلصافن و ستری.23و هارون، الیشابع، دختر عَمّیناداب، خواهر نَحْشون را به زنی گرفت، و برایش ناداب و ابیهو و العازر و ایتامر را زایید.24و پسران قورح: اَسّیر و القانه و اَبیاساف؛ اینانند قبایل قورحیان.25و العازر بن هارون یكی از دختران فوتیئیل را به زنی گرفت، و برایش فینحاس را زایید؛ اینانند رؤسای آبای لاویان، بحسب قبایل ایشان.26اینانند هارون و موسی كه خداوند بدیشان گفت: «بنیاسرائیل را با جنود ایشان از زمین مصر بیرون آورید.»27اینانند كه به فرعون پادشاه مصر سخن گفتند، برای بیرون آوردن بنیاسرائیل از مصر. اینان موسی و هارونند.28و واقع شد در روزی كه خداوند در زمین مصر موسی را خطاب كرد،29كه خداوند به موسی فرموده، گفت: «من یهوه هستم؛ هر آنچه من به تو گویم آن را به فرعون پادشاه مصر بگو.»30و موسی به حضور خداوند عرض كرد: «اینك من نامختون لب هستم، پس چگونه فرعون مرابشنود؟»
71و خداوند به موسی گفت: «ببین تو را بر فرعون خدا ساخته‌ام، و برادرت، هارون، نبی تو خواهد بود.2هرآنچه به تو امر نمایم تو آن را بگو، و برادرت هارون، آن را به فرعون باز گوید، تا بنیاسرائیل را از زمین خود رهایی دهد.3و من دل فرعون را سخت میكنم، و آیات و علامات خود را در زمین مصر بسیار می‌سازم.4و فرعون به شما گوش نخواهد گرفت، و دست خود را بر مصر خواهم انداخت، تا جنود خود، یعنی قوم خویش بنیاسرائیل را از زمین مصر به داوریهای عظیم بیرون آورم.5و مصریان خواهند دانست كه من یهوه هستم، چون دست خود را بر مصر دراز كرده، بنیاسرائیل را از میان ایشان بیرون آوردم.»6و موسی و هارون چنانكه خداوند بدیشان امر فرموده بود كردند، و هم چنین عمل نمودند.7و موسی هشتاد ساله بود و هارون هشتاد و سه ساله، وقتی كه به فرعون سخن گفتند.8پس خداوند موسی و هارون را خطاب كرده، گفت:9«چون فرعون شما را خطاب كرده، گوید معجزهای برای خود ظاهر كنید، آنگاه به هارون بگو عصای خود را بگیر، و آن را پیش روی فرعون بینداز، تا اژدها شود.»10آنگاه موسی و هارون نزد فرعون رفتند، و آنچه خداوند فرموده بود كردند. و هارون عصای خود را پیش روی فرعون و پیش روی ملازمانش انداخت، و اژدها شد.11و فرعون نیز حكیمان و جادوگران‌را طلبید و ساحران مصر هم به افسونهای خود چنین كردند،12هر یك عصای خود را انداختند و اژدها شد، ولی عصای هارون عصاهای ایشان را بلعید.13و دل فرعون سخت شد و ایشان را نشنید، چنانكه خداوند گفته بود.14و خداوند موسی را گفت: «دل فرعون سخت شده، و از رها كردن قوم ابا كرده است.15بامدادان نزد فرعون برو؛ اینك به سوی آب بیرون میآید؛ و برای ملاقات وی به كنار نهر بایست، و عصا را كه به مار مبدل گشت، بدست خود بگیر.16و او را بگو: یهوه خدای عبرانیان مرا نزد تو فرستاده، گفت: قوم مرا رها كن تا مرا در صحرا عبادت نمایند و اینك تا بحال نشنیده‌ای؛17پس خداوند چنین میگوید، از این خواهی دانست كه من یهوه هستم، همانا من به عصایی كه در دست دارم آبِ نهر را می‌زنم و به خون مبدل خواهد شد.18و ماهیانی كه در نهرند خواهند مرد، و نهر گندیده شود و مصریان نوشیدن آب نهر را مكروه خواهند داشت.»19و خداوند به موسی گفت: «به هارون بگو عصای خود را بگیر و دست خود را بر آبهای مصر دراز كن، بر نهرهای ایشان، و جویهای ایشان، و دریاچه‌های ایشان، و همه حوضهای آب ایشان، تا خون شود، و در تمامی زمین مصر در ظروف چوبی و ظروف سنگی، خون خواهد بود.»20و موسی و هارون چنانكه خداوند امر فرموده بود، كردند و عصا را بلند كرده، آب نهر را به حضور فرعون و به حضور ملازمانش زد، وتمامی آب نهر به خون مبدّل شد.21و ماهیانی كه در نهر بودند، مردند. و نهر بگندید، و مصریان از آب نهر نتوانستند نوشید، و در تمامی زمین مصر خون بود.22و جادوگران مصر به افسونهای خویش هم چنین كردند، و دل فرعون سخت شد، كه بدیشان گوش نگرفت، چنانكه خداوند گفته بود.23و فرعون برگشته، به خانه خود رفت و بر این نیز دل خود را متوجه نساخت.24و همه مصریان گرداگرد نهر برای آب خوردن حفره میزدند زیرا كه از آب نهر نتوانستند نوشید.25و بعد از آنكه خداوند نهر را زده بود، هفت روز سپری شد.
81و خداوند موسی را گفت: «نزد فرعون برو،و به وی بگو خداوند چنین میگوید: قوم مـرا رها كـن تا مرا عبادت نمایند.2و اگـر تو از رها كردن ایشان اِبا میكنی، همانا من تمامی حدود تو را به وَزَغهـا مبتلا سازم.3و نهـر، وزغهـا را به كثرت پیدا نماید، به حدی كه برآمده، به خانه‌ات و خوابگاهت و بسترت و خانه‌های بندگانت و بر قومت و به تنورهایت و تغارهای خمیرت درخواهنـد آمد،4و بر تو و قوم تـو و همه بندگان تو وزغهـا برخواهنـد آمـد.»5و خداوند به موسی گفت: «به هارون بگو: دست خود را با عصای خویش بر نهرها و جویها و دریاچه‌ها دراز كن، و وزغها را بر زمین مصر برآور.»6پس چون هارون دست خود را بر آبهای مصر دراز كرد، وزغها برآمده، زمین مصر را پوشانیدند.7و جادوگران به افسونهای خود چنین كردند، و وزغها بر زمین مصر برآوردند.8آنگاه فرعون موسی و هارون را خوانده، گفت: «نزد خداوند دعا كنید، تا وزغها را از من و قوم من دور كند، و قوم را رها خواهم كرد تا برای خداوند قربانی گذرانند.»9موسی به فرعون گفت: «وقتی را برای من معین فرما كه برای تو و بندگانت و قومت دعا كنم تا وزغها از تو و خانه‌ات نابود شوند و فقط در نهر بمانند.»10گفت: «فردا»، موسی گفت: «موافق سخن تو خواهد شد تا بدانی كه مثل یهوه خدای ما دیگری نیست،11و وزغها از تو و خانه‌ات و بندگانت و قومت دور خواهند شد و فقط در نهر باقی خواهند ماند.»12و موسی و هارون از نزد فرعون بیرون آمدند و موسی درباره وزغهایی كه بر فرعون فرستاده بود، نزد خداوند استغاثه نمود.13و خداوند موافق سخن موسی عمل نمود و وَزَغْها از خانه‌ها و از دهات و از صحراها مردند،14و آنها را توده توده جمع كردند و زمیـن متعفـن شـد.15اما فرعون چون دید كه آسایش پدید آمد، دل خود را سخت كرد و بدیشان گوش نگرفت، چنانكه خداوند گفته بود.16و خداوند به موسی گفت: «به هارون بگو كه عصای خود را دراز كن و غبار زمین را بزن تا در تمامی زمین مصر پشه‌ها بشود.»17پس چنین كردند و هارون دست خود را با عصای خویش دراز كرد و غبار زمین را زد و پشه‌ها بر انسان و بهایم پدید آمد زیرا كه تمامی غبار زمین در كلّ ارض مصر پشه‌ها گردید،18و جـادوگران به افسونهای خود چنین كردند تا پشه‌ها بیرون آورَند اما نتوانستند و پشه‌ها بر انسان و بهایم پدید شد.19و جادوگران به فرعون گفتند: «این انگشت خداست.» اما فرعون را دل سخت شد كه بدیشان گوش نگرفت، چنانكه خداوند گفته بود.20و خداوند به موسی گفت: «بامدادان برخاسته پیشروی فرعون بایست. اینك بسوی آب بیرون میآید. و او را بگو: خداوند چنین میگوید: قوم مرا رها كن تا مرا عبادت نمایند،21زیرا اگر قوم مرا رها نكنی، همانا من بر تو و بندگانت و قومت و خانه‌هایت انواع مگسها فرستم و خانه‌های مصریان و زمینی نیز كه برآنند از انواع مگسها پر خواهد شد.22و در آن روز زمین جوشن را كه قوم من در آن مقیمند، جدا سازم كه در آنجا مگسی نباشد تا بدانی كه من در میان این زمین یهوه هستم.23و فرقی در میان قوم خود و قوم تو گذارم. فردا این علامت خواهد شد.»24و خداوند چنین كرد و انواع مگسهای بسیار به خانه فرعون و به خانه‌های بندگانش و به تمامی زمین مصر آمدند و زمین از مگسها ویران شد.25و فرعون موسی و هارون را خوانده گفت: «بروید و برای خدای خود قربانی در این زمین بگذرانید.»26موسی گفت: «چنین كردن نشاید زیرا آنچه مكروه مصریان است برای یهوه خدای خود ذبح می‌كنیم. اینك چون مكروه مصریان را پیش روی ایشان ذبح نماییم، آیا ما را سنگسار نمی‌كنند؟27سفر سه روزه به صحرا برویم و برای یهوه خدای خود قربانی بگذرانیم چنانكه به ما امر خواهد فرمود.»28فرعون گفت: «من شما را رهایی خواهم داد تا برای یهوه، خدای خود، در صحرا قربانی گذرانید لیكن بسیار دور مروید و برای من دعا كنید.»29موسی گفت: «همانا من از حضورت بیرون می‌روم و نزد خداوند دعا میكنم و مگسها از فرعون و بندگانش و قومش فردا دور خواهند شد. اما زنهار فرعون بار دیگر حیله نكند كه قوم را رهایی ندهد تا برای خداوند قربانی گذرانند.»30پس موسی از حضور فرعون بیرون شده، نزد خداوند دعا كرد،31و خداوند موافق سخن موسی عمل كرد و مگسها را از فرعون و بندگانش و قومش دور كرد كه یكی باقی نماند.32اما در این مرتبه نیز فرعون دل خود را سخت ساخته، قوم را رهایی نداد.
91و خداوند به موسی گفت: «نزد فرعون بروو به وی بگو: یهوه خدای عبرانیان چنین میگوید: قوم مرا رها كن تا مرا عبادت كنند.2زیرا اگر تو از رهایی دادن ابا نمایی و ایشان را باز نگاه داری،3همانا دست خداوند بر مواشی تو كه در صحرایند خواهد شد، بر اسبان و الاغان و شتران و گاوان و گوسفندان، یعنی وبایی بسیار سخت.4و خداوند در میان مواشی اسرائیلیان و مواشی مصریان فرقی خواهد گذاشت كه از آنچه مال بنیاسرائیل است، چیزی نخواهد مرد.»5و خداوند وقتی معین نموده، گفت: «فردا خداوند این كار را در این زمین خواهد كرد.»6پس در فردا خداوند این كار را كرد و همه مواشی مصریان مردند و از مواشی بنیاسرائیل یكی هم نمرد.7وفرعون فرستاد و اینك از مواشی اسرائیلیان یكی هم نمرده بود. اما دل فرعون سخت شده، قوم را رهایی نداد.8و خداوند به موسی و هارون گفت: «از خاكستر كوره، مُشتهای خود را پر كرده، بردارید و موسی آن را به حضور فرعون بسوی آسمان برافشاندَ،9و غبار خواهد شد بر تمامی زمین مصر و سوزشی كه دمّلها بیرون آورد بر انسان و بر بهایم در تمامی زمین مصر خواهد شد.»10پس از خاكستر كوره گرفتند و به حضور فرعون ایستادند و موسی آن را بسوی آسمان پراكند، و سوزشی پدید شده، دملها بیرون آورد، در انسان و در بهایم.11و جادوگران به سبب آن سوزش به حضور موسی نتوانستند ایستاد، زیرا كه سوزش بر جادوگران و بر همۀ مصریان بود.12و خداوند دل فرعون را سخت ساخت كه بدیشان گوش نگرفت، چنانكه خداوند به موسی گفته بود.13و خداوند به موسی گفت: «بامدادان برخاسته، پیش روی فرعون بایست، و به وی بگو: یهوه خدای عبرانیان چنین میگوید: قوم مرا رها كن تا مرا عبادت نمایند.14زیرا در این دفعه تمامی بلایای خود را بر دل تو و بندگانت و قومت خواهم فرستاد، تا بدانی كه در تمامی جهان مثل من نیست.15زیرا اگر تاكنون دست خود را دراز كرده، و تو را و قومت را به وبا مبتلا ساخته بودم، هرآینه از زمین هلاك می‌شدی.16و لكن برای همین تو را برپا داشته‌ام تا قدرت خود را به تو نشان دهم، و نام من در تمامی جهان شایع شود.17و آیا تابحال خویشتن را بر قوم من برتر می‌سازی و ایشان را رهایی نمی‌دهی؟18همانا فردا این وقت، تگرگی بسیار سخت خواهم بارانید، كه مثل آن در مصر از روز بنیانش تاكنون نشده است.19پس الا´ن بفرست و مواشی خود و آنچه را در صحرا داری جمع كن، زیرا كه بر هر انسان و بهایمی كه در صحرا یافته شوند، و به خانه‌ها جمع نشوند، تگرگ فرود خواهد آمد و خواهند مرد.»20پس هر كس از بندگان فرعون كه از قول خداوند ترسید، نوكران و مواشی خود را به خانه‌ها گریزانید.21اما هر كه دل خود را به كلام خداوند متوجه نساخت، نوكران و مواشی خود را در صحرا واگذاشت.22و خداوند به موسی گفت: «دست خود را به سوی آسمان دراز كن، تا در تمامی زمین مصر تگرگ بشود، بر انسان و بر بهایم و بر همۀ نباتات صحرا، در كل ارض مصر.»23پس موسی عصای خود را به سوی آسمان دراز كرد، و خداوند رعد و تگرگ داد، و آتش بر زمین فرود آمد، و خداوند تگرگ بر زمین مصر بارانید.24و تگرگ آمد و آتشی كه در میان تگرگ آمیخته بود، و به شدت سخت بود، كه مثل آن در تمامی زمین مصر از زمانی كه اُمت شده بودند، نبود.25و در تمامی زمین مصر، تگرگ آنچه را كه در صحرا بود، از انسان و بهایم زد. و تگرگ همۀ نباتات صحرا را زد، و جمیع درختان صحرا را شكست.26فقط در زمین جوشن، جایی كه بنیاسرائیل بودند، تگرگ نبود.27آنگاه فرعون فرستاده، موسی و هارون را خواند، و بدیشان گفت: «در این مرتبه گناه كرده‌ام؛ خداوند عادل است و من و قوم من گناهكاریم.28نزد خداوند دعا كنید، زیرا كافی است تا رعدهای خدا و تگرگ دیگر نشود، و شما را رها خواهم كرد، و دیگر درنگ نخواهید نمود.»29موسی به وی گفت: «چون از شهر بیرون روم، دستهای خود را نزد خداوند خواهم افراشت، تا رعدها موقوف شود، و تگرگ دیگر نیاید، تا بدانی جهان از آن خداوند است.30و اما تو و بندگانت، میدانم كه تابحال از یهوه خدا نخواهید ترسید.»31و كتان و جو زده شد، زیرا كه جو خوشه آورده بود، و كتان تخم داشته.32و اما گندم و خُلَّر زده نشد زیرا كه متأخر بود.33و موسی از حضور فرعون از شهر بیرون شده، دستهای خود را نزد خداوند برافراشت، و رعدها و تگرگ موقوف شد، و باران بر زمین نبارید.34و چون فرعون دید كه باران و تگرگ و رعدها موقوف شد، باز گناه ورزیده، دل خود را سخت ساخت، هم او و هم بندگانش.35پس دل فرعون سخت شده، بنیاسرائیل را رهایی نداد، چنانكه خداوند به دست موسی گفته بود.
101و خداوند به موسی گفت: «نزد فرعون برو زیرا كه من دل فرعون و دل بندگانش را سخت كرده‌ام، تا این آیات خود را در میان ایشان ظاهر سازم.2و تا آنچه در مصر كردم و آیات خود را كه در میان ایشان ظاهر ساختم، بگوش پسرت و پسر پسرت بازگویی تا بدانید كه من یهوه هستم.»3پس موسی و هارون نزد فرعون آمده، به وی گفتند: «یهوه خدای عبرانیان چنین میگوید: تا به كی از تواضع كردن به حضور من ابا خواهی نمود؟ قوم مرا رها كن تا مرا عبادت كنند.4زیرا اگر تو از رها كردن قوم من ابا كنی، هرآینه من فردا ملخها در حدود تو فرود آورم.5كه روی زمین را مستور خواهند ساخت، به حدی كه زمین را نتوان دید، و تتمّۀ آنچه رَسته است كه برای شما از تگرگ باقی مانده، خواهند خورد، و هر درختی را كه برای شما در صحرا روییده است، خواهند خورد.6و خانۀ تو و خانه‌های بندگانت و خانه‌های همۀ مصریان را پر خواهند ساخت، به مرتبه‌ای كه پدرانت و پدران پدرانت از روزی كه بر زمین بودهاند تا اَلیوم ندیده‌اند.» پس روگردانیده، از حضور فرعون بیرون رفت.7آنگاه بندگان فرعون به وی گفتند: «تا به كی برای ما این مرد دامی باشد؟ این مردمان را رها كن تا یهوه، خدای خود را عبادت نمایند. مگر تابحال ندانسته‌ای كه مصر ویران شده است؟»8پس موسی و هارون را نزد فرعون برگردانیدند، و او به ایشان گفت: «بروید و یهوه، خدای خود را عبادت كنید. لیكن كیستند كه میروند؟»9موسی گفت: «با جوانان و پیران خود خواهیم رفت، با پسران و دختران، و گوسفندان و گاوان خود خواهیم رفت، زیرا كه ما را عیدی برای خداوند است.»10بدیشان گفت: « خداوند با شما چنین باشد، اگر شما را با اطفال شما رهایی دهم. با حذر باشید زیرا كه بدی پیش روی شماست!11نه چنین! بلكه شما كه بالغ هستید رفته، خداوند را عبادت كنید، زیرا كه این است آنچه خواسته بودید.» پس ایشان را از حضور فرعون بیرون راندند.12و خداوند به موسی گفت: «دست خود را برای ملخها بر زمین مصر دراز كن، تا بر زمین مصر برآیند، و همۀ نباتات زمین را كه از تگرگ مانده است، بخورند.»13پس موسی عصای خود را برزمین مصر دراز كرد، و خداوند تمامی آن روز، و تمامی آن شب را بادی شرقی بر زمین مصر وزانید، و چون صبح شد، باد شرقی ملخها را آورد.14و ملخها بر تمامی زمین مصر برآمدند، و در همۀ حدود مصر نشستند، بسیار سخت كه قبل از آن چنین ملخها نبود، و بعد از آن نخواهد بود.15و روی تمامی زمین را پوشانیدند، كه زمین تاریك شد و همۀ نباتات زمین و همۀ میوۀ درختان را كه از تگرگ باقی مانده بود، خوردند، به حدی كه هیچ سبزی بر درخت و نبات صحرا در تمامی زمین مصر نماند.16آنگاه فرعون، موسی و هارون را به زودی خوانده، گفت: «به یهوه خدای شما و به شما گناه كرده‌ام.17و اكنون این مرتبه فقط گناه مرا عفو فرمایید، و از یهوه خدای خود استدعا نمایید تا این موت را فقط از من برطرف نماید.»18پس از حضور فرعون بیرون شده، از خداوند استدعا نمود.19و خداوند باد غربی‌ای بسیار سخت برگردانید، كه ملخها را برداشته، آنها را به دریای قلزم ریخت، و در تمامی حدود مصر ملخی نماند.20اما خداوند دل فرعون را سخت گردانید، كه بنیاسرائیل را رهایی نداد.21و خداوند به موسی گفت: «دست خود را به سوی آسمان برافراز، تا تاریكی‌ای بر زمین مصر پدید آید، تاریكی‌ای كه بتوان احساس كرد.»22پس موسی دست خود را به سوی آسمان برافراشت، و تاریكی غلیظ تا سه روز در تمامی زمین مصر پدید آمد23و یكدیگر را نمی‌دیدند.و تا سه روز كسی از جای خود برنخاست، لیكن برای جمیع بنیاسرائیل در مسكنهای ایشان روشنایی بود.24و فرعون موسی را خوانده، گفت: «بروید خداوند را عبادت كنید، فقط گله‌ها و رمه‌های شما بماند، اطفال شما نیز با شما بروند.»25موسی گفت: «ذبایح و قربانیهای سوختنی نیز میباید به دست ما بدهی، تا نزد یهوه، خدای خود بگذرانیم.26مواشی ما نیز با ما خواهد آمد، یك سُمی باقی نخواهد ماند زیرا كه از اینها برای عبادت یهوه، خدای خود میباید گرفت، و تا بدانجا نرسیم، نخواهیم دانست به چه چیز خداوند را عبادت كنیم.»27و خداوند ، دل فرعون را سخت گردانید كه از رهایی دادن ایشان اِبا نمود.28پس فرعون وی را گفت: «از حضور من برو! و با حذر باش كه روی مرا دیگر نبینی، زیرا در روزی كه مرا ببینی خواهی مرد.»29موسی گفت: «نیكو گفتی، روی تو را دیگر نخواهم دید.»
111و خداوند به موسی گفت: «یك بلای‌دیگر بر فرعون و بر مصر می‌آورم، و بعد از آن شما را از اینجا رهایی خواهد داد، و چون شما را رها كند، البته شما را بالكلّیه از اینجا خواهد راند.2اكنون به گوش قوم بگو كه هر مرد از همسایۀ خود، و هر زن از همسایه‌اش آلات نقره و آلات طلا بخواهند.»3و خداوند قوم را در نظر مصریان محترم ساخت. و شخص موسی نیز در زمین مصر، در نظر بندگان فرعون و در نظر قوم، بسیار بزرگ بود.4و موسی گفت: « خداوند چنین میگوید: قریب به نصف شب در میان مصر بیرون خواهم آمد.5و هر نخست‌زاده‌ای كه در زمین مصر باشد، از نخست‌زادۀ فرعون كه بر تختش نشسته است، تا نخست‌زادۀ كنیزی كه در پشت دستاس باشد، و همۀ نخستزادگان بهایم خواهند مرد.6و نعرۀ عظیمی در تمامی زمین مصر خواهد بود كه مثل آن نشده، و مانند آن دیگر نخواهد شد.7اما بر جمیع بنیاسرائیل سگی زبان خود را تیز نكند، نه بر انسان و نه بر بهایم، تا بدانید كه خداوند در میان مصریان و اسرائیلیان فرقی گذارده است.8و این همۀ بندگان تو به نزد من فرود آمده، و مرا تعظیم كرده، خواهند گفت: تو و تمامی قوم كه تابع تو باشند، بیرون روید! و بعد از آن بیرون خواهم رفت.» پس از حضور فرعون در شدت غضب بیرون آمد.9و خداوند به موسی گفت: «فرعون به شما گوش نخواهد گرفت، تا آیات من در زمین مصر زیاد شود.»10و موسی و هارون جمیع این آیات را به حضور فرعون ظاهر ساختند. اما خداوند دل فرعون را سخت گردانید، و بنیاسرائیل را از زمین خود رهایی نداد.
121و خداوند موسی و هارون را در زمین مصر مخاطب ساخته، گفت:2«این ماه برای شما سر ماهها باشد، این اول از ماههای سال برای شماست.3تمامی جماعت اسرائیل را خطاب كرده، گویید كه در دهم این ماه هر یكی از ایشان بره‌ای به حسب خانه‌های پدران خود بگیرند، یعنی برای هر خانه یك بره.4و اگر اهل‌خانه برای بره كم باشند، آنگاه او و همسایه‌اش كه مجاور خانۀ او باشد آن را به حسب شمارۀ نفوس بگیرند، یعنی هر كس موافق خوراكش بره را حساب كند.5برۀ شما بی‌عیب، نرینۀ یكساله باشد، از گوسفندان یا از بزها آن را بگیرید.6و آن را تا چهاردهم این ماه نگاه دارید، و تمامی انجمن جماعت بنیاسرائیل آن را در عصر ذبح كنند7و از خون آن بگیرند، و آن را بر هر دو قایمه، و سردر خانه كه در آن، آن را میخورند، بپاشند.8و گوشتش را در آن شب بخورند. به آتش بریان كرده، با نان فطیر و سبزیهای تلخ آن را بخورند.9و از آن هیچ خام نخورید، و نه پخته با آب، بلكه به آتش بریان شده، كله‌اش و پاچه‌هایش و اندرونش را.10و چیزی از آن تا صبح نگاه مدارید. و آنچه تا صبح مانده باشد، به آتش بسوزانید.11و آن را بدین طور بخورید: كمر شما بسته، و نعلین بر پایهای شما، و عصا در دست شما، و آن را به تعجیل بخورید، چونكه فِصَح خداوند است.12« و در آن شب از زمین مصر عبور خواهم كرد، و همۀ نخستزادگان زمین مصر را از انسان و بهایم خواهم زد، و بر تمامی خدایان مصر داوری خواهم كرد. من یهوه هستم.13و آن خون، علامتی برای شما خواهد بود، بر خانه‌هایی كه در آنها میباشید. و چون خون را ببینم، از شما خواهم گذشت و هنگامی كه زمین مصر را می‌زنم، آن بلا برای هلاك شما بر شما نخواهد آمد.14و آن روز، شما را برای یادگاری خواهد بود، و در آن، عیدی برای خداوند نگاه دارید، و آن را به قانون ابدی، نسلاً بعد نسل عید نگاه دارید.15هفت روز نان فطیر خورید، در روز اول خمیرمایه را از خانه‌های خود بیرون كنید، زیرا هر كه از روز نخستین تا روز هفتمین چیزی خمیر شده بخورد، آن شخص از اسرائیل منقطع گردد.16و در روز اول، محفل مقدس، و در روز هفتم، محفل مقدس برای شما خواهد بود. در آنها هیچ كار كرده نشود جز آنچه هر كس باید بخورد؛ آن فقط در میان شما كرده شود.17پس عید فطیر را نگاه دارید، زیرا كه در همان روز لشكرهای شما را از زمین مصر بیرون آوردم. بنابراین، این روز را در نسلهای خود به فریضۀ ابدی نگاه دارید.18در ماه اول در روز چهاردهم ماه، در شام، نان فطیر بخورید، تا شام بیست و یكم ماه.19هفت روز خمیرمایه در خانه‌های شما یافت نشود، زیرا هر كه چیزی خمیر شده بخورد، آن شخص از جماعت اسرائیل منقطع گردد، خواه غریب باشد خواه بومی آن زمین.20هیچ چیز خمیر شده مخورید، در همۀ مساكن خود فطیر بخورید.»21پس موسی جمیع مشایخ اسرائیل را خوانده، بدیشان گفت: «بروید و بره‌ای برای خود موافق خاندانهای خویش بگیرید، و فِصَح را ذبح نمایید.22و دستهای از زوفا گرفته، در خونی كه در طشت است فروبرید، و بر سر در و دو قایمۀ آن، از خونی كه در طشت است بزنید، و كسی از شما از در خانۀ خود تا صبح بیرون نرود.23زیرا خداوند عبور خواهد كرد تا مصریان را بزند و چون خون را بر سردر و دو قایمه‌اش بیند، همانا خداوند از در گذرد و نگذارد كه هلاك كننده به خانه‌های شما درآید تا شما را بزند.24و این امررا برای خود و پسران خود به فریضۀ ابدی نگاه دارید.25و هنگامی كه داخل زمینی شدید كه خداوند حسب قول خود، آن را به شما خواهد داد. آنگاه این عبادت را مَرعی دارید.26و چون پسران شما به شما گویند كه این عبادت شما چیست،27گویید این قربانی فِصَح خداوند است، كه از خانه‌های بنیاسرائیل در مصر عبور كرد، وقتی كه مصریان را زد و خانه‌های ما را خلاصی داد.» پس قوم به روی درافتاده، سجده كردند.28پس بنیاسرائیل رفته، آن را كردند، چنانكه خداوند به موسی و هارون امر فرموده بود، همچنان كردند.29و واقع شد كه در نصف شب، خداوند همۀ نخستزادگان زمین مصر را، از نخست‌زادۀ فرعون كه بر تخت نشسته بود تا نخست‌زادۀ اسیری كه در زندان بود، و همۀ نخست زاده‌های بهایم را زد.30و در آن شب فرعون و همۀ بندگانش و جمیع مصریان برخاستند و نعرۀ عظیمی در مصر برپا شد، زیرا خانه‌ای نبود كه در آن مِیتی نباشد.31و موسی و هارون را در شب طلبیده، گفت: «برخیزید! و از میان قوم من بیرون شوید، هم شما و جمیع بنیاسرائیل! و رفته، خداوند را عبادت نمایید، چنانكه گفتید.32گله‌ها و رمه‌های خود را نیز چنانكه گفتید، برداشته، بروید و مرا نیز بركت دهید.»33و مصریان نیز بر قوم اِلحاح نمودند تا ایشان را بزودی از زمین روانه كنند، زیرا گفتند ما همه مرده‌ایم.34و قوم، آرد سرشتۀ خود را پیش‌از آنكه خمیر شود برداشتند، و تَغارهای خویش را در رختها بر دوش خود بستند.35و بنیاسرائیل به قول موسی عمل كرده، از مصریان آلات نقره و آلات طلا و رختها خواستند.36و خداوند قوم را در نظر مصریان مُكَرّم ساخت، كه هرآنچه خواستند بدیشان دادند. پس مصریان را غارت كردند.37و بنیاسرائیل از رعمسیس به سكوت كوچ كردند، قریبِ ششصدهزار مرد پیاده، سوای اطفال.38و گروهی مختلفۀ بسیار نیز همراه ایشان بیرون رفتند، و گله‌ها و رمه‌ها و مواشی بسیار سنگین.39و از آرد سرشته، كه از مصر بیرون آورده بودند، قرصهای فطیر پختند، زیرا خمیر نشده بود، چونكه از مصر رانده شده بودند، و نتوانستند درنگ كنند، و زاد سفر نیز برای خود مهیا نكرده بودند.40و توقف بنیاسرائیل كه در مصر كرده بودند، چهارصد و سی سال بود.41و بعد از انقضای چهار صد و سی سال در همان روز به وقوع پیوست كه جمیع لشكرهای خدا از زمین مصر بیرون رفتند.42این است شبی كه برای خداوند باید نگاه داشت، چون ایشان را از زمین مصر بیرون آورد. این همان شب خداوند است كه بر جمیع بنیاسرائیل نسلاً بعد نسل واجب است كه آن را نگاه دارند.43و خداوند به موسی و هارون گفت: «این است فریضۀ فِصَح كه هیچ بیگانه از آن نخورد.44و اما هر غلام زرخرید، او را ختنه كن و پس آن را بخورد.45نزیل و مزدور آن را نخورند.46در یك خانه خورده شود، و چیزی از گوشتش از خانه بیرون مبر، و استخوانی از آن مشكنید.47تمامی جماعت بنیاسرائیل آن را نگاه بدارند.48و اگر غریبی نزد تو نزیل شود، و بخواهد فِصَح را برای خداوند مَرعی بدارد، تمامی ذكورانش مختون شوند، و بعد از آن نزدیك آمده، آن را نگاه دارد، و مانند بومی زمین خواهد بود؛ و اما هر نامختون از آن نخورد.49یك قانون خواهد بود برای اهل وطن و بجهت غریبی كه در میان شما نزیل شود.»50پس تمامی بنیاسرائیل این را كردند؛ چنانكه خداوند به موسی و هارون امر فرموده بود، عمل نمودند.51و واقع شد كه خداوند در همان روز بنیاسرائیل را با لشكرهای ایشان از زمین مصر بیرون آورد.
131و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2«هر نخست‌زاده‌ای را كه رحم را بگشاید، در میان بنیاسرائیل، خواه از انسان خواه از بهایم، تقدیس نما؛ او از آن من است.»3و موسی به قوم گفت: «این روز را كه از مصر از خانۀ غلامی بیرون آمدید، یاد دارید، زیرا خداوند شما را به قوت دست از آنجا بیرون آورد، پس نان خمیر، خورده نشود.4این روز، در ماه اَبیب بیرون آمدید.5و هنگامی كه خداوند تو را به زمین كنعانیان و حتیان و اموریان و حویان و یبوسیان‌داخل كند، كه با پدران تو قسم خورد كه آن را به تو بدهد، زمینی كه به شیر و شهد جاری است، آنگاه این عبادت را در این ماه بجا بیاور.6هفت روز نان فطیر بخور، و در روز هفتمین عید خداوند است.7هفت روز نان فطیر خورده شود، و هیچ چیز خمیر شده نزد تو دیده نشود، و خمیر مایه نزد تو در تمامی حدودت پیدا نشود.8و در آن روز پسر خود را خبر داده، بگو: این است به سبب آنچه خداوند به من كرد، وقتی كه از مصر بیرون آمدم.9و این برای تو علامتی بر دستت خواهد بود و تذكره‌ای در میان دو چشمت، تا شریعت خداوند در دهانت باشد. زیرا خداوند تو را به دست قوی از مصر بیرون آورد.10و این فریضه را در موسمش سال به سال نگاه دار.11« و هنگامی كه خداوند تو را به زمین كنعانیان درآورد، چنانكه برای تو و پدرانت قسم خورد، و آن را به تو بخشد،12آنگاه هر چه رحم را گشاید، آن را برای خدا جدا بساز، و هر نخست‌زاده‌ای از بچه‌های بهایم كه از آن توست، نرینه‌ها از آن خداوند باشد.13و هر نخست‌زادۀ الاغ را به بره‌ای فدیه بده، و اگر فدیه ندهی گردنش را بشكن، و هر نخست‌زادۀ انسان را از پسرانت فدیه بده.14و در زمان آینده چون پسرت از تو سؤال كرده، گوید كه این چیست، او را بگو، یهوه ما را به قوت دست از مصر، از خانۀ غلامی بیرون آورد.15و چون فرعون از رها كردن ما دل خود را سخت ساخت، واقع شد كه خداوند جمیع نخستزادگان مصر را از نخست‌زادۀ انسان تا نخست‌زادۀ بهایم كشت. بنابراین من همۀ نرینه‌ها را كه رحم را گشایند، برای خداوند ذبح‌می‌كنم، لیكن هر نخست‌زاده‌ای از پسران خود را فدیه میدهم.16و این علامتی بر دستت و عصابه‌ای در میان چشمان تو خواهد بود، زیرا خداوند ما را بقوت دست از مصر بیرون آورد.»17و واقع شد كه چون فرعون قوم را رها كرده بود، خدا ایشان را از راه زمین فلسطینیان رهبری نكرد، هرچند آن نزدیكتر بود. زیرا خدا گفت: «مبادا كه چون قوم جنگ بینند، پشیمان شوند و به مصر برگردند.»18اما خدا قوم را از راه صحرای دریای قلزم دور گردانید. پس بنیاسرائیل مسلح شده، از زمین مصر برآمدند.19و موسی استخوانهای یوسف را با خود برداشت، زیرا كه او بنیاسرائیل را قسم سخت داده، گفته بود: «هرآینه خدا از شما تفقد خواهد نمود و استخوانهای مرا از اینجا با خود خواهید برد.»20و از سُكُّوت كوچ كرده، در ایتام به كنار صحرا اردو زدند.21و خداوند در روز، پیش روی قوم در ستون ابر میرفت تا راه را به ایشان دلالت كند، و شبانگاه در ستون آتش، تا ایشان را روشنایی بخشد، و روز و شب راه روند.22و ستون ابر را در روز و ستون آتش را در شب، از پیش روی قوم برنداشت.
141و خداوند موسی را خطاب كرده،گفت:2«به بنیاسرائیل بگو كه برگردیده، برابر فَمُالحیروت در میان مَجْدُل و دریا اردو زنند. و در مقابل بَعَل صَفُون، در برابر آن‌به كنار دریا اردو زنید.3و فرعون دربارۀ بنیاسرائیل خواهد گفت: در زمین گرفتار شده‌اند، و صحرا آنها را محصور كرده است.4و دل فرعون را سخت گردانم تا ایشان را تعاقب كند، و در فرعون و تمامی لشكرش جلال خود را جلوه دهم، تا مصریان بدانند كه من یهوه هستم.» پس چنین كردند.5و به پادشاه مصر گفته شد كه قوم فرار كردند، و دل فرعون و بندگانش بر قوم متغیر شد، پس گفتند: «این چیست كه كردیم كه بنیاسرائیل را از بندگی خود رهایی دادیم؟»6پس ارابۀ خود را بیاراست، و قوم خود را با خود برداشت،7و ششصد ارابۀ برگزیده برداشت، و همۀ ارابه‌های مصر را و سرداران را بر جمیع آنها.8و خداوند دل فرعون، پادشاه مصر را سخت ساخت تا بنیاسرائیل را تعاقب كرد. و بنیاسرائیل به دست بلند بیرون رفتند.9و مصریان با تمامی اسبان و ارابه‌های فرعون و سوارانش و لشكرش در عقب ایشان تاخته، بدیشان دررسیدند، وقتی كه به كنار دریا نزد فم‌الحیروت، برابر بعل صفون فرود آمده بودند.10و چون فرعون نزدیك شد، بنیاسرائیل چشمان خود را بالا كرده، دیدند كه اینك مصریان از عقب ایشان میآیند. پس بنیاسرائیل سخت بترسیدند، و نزد خداوند فریاد برآوردند،11و به موسی گفتند: «آیا در مصر قبرها نبود كه ما را برداشته‌ای تا در صحرا بمیریم؟ این چیست به ما كردی كه ما را از مصر بیرون آوردی؟12آیا این آن سخن نیست كه به تو در مصر گفتیم كه ما را بگذار تا مصریان را خدمت كنیم؟ زیرا كه ما را خدمت مصریان بهتر است از مردن در صحرا!»13موسی به قوم گفت: «مترسید! بایستید و نجات خداوند را ببینید، كه امروز آن را برای شما خواهد كرد، زیرا مصریان را كه امروز دیدید تا به ابد دیگر نخواهید دید.14خداوند برای شما جنگ خواهد كرد و شما خاموش باشید.»15و خداوند به موسی گفت: «چرا نزد من فریاد میكنی؟ بنیاسرائیل را بگو كه كوچ كنند.16و اما تو عصای خود را برافراز و دست خود را بر دریا دراز كرده، آن را مُنْشَقّ كن، تا بنیاسرائیل از میان دریا بر خشكی راه سپر شوند.17و اما من اینك، دل مصریان را سخت می‌سازم، تا از عقب ایشان بیایند، و از فرعون و تمامی لشكر او و ارابه‌ها و سوارانش جلال خواهم یافت.18و مصریان خواهند دانست كه من یهوه هستم، وقتی كه از فرعون و ارابه‌هایش و سوارانش جلال یافته باشم.»19و فرشتۀ خدا كه پیش اردوی اسرائیل میرفت، حركت كرده، از عقب ایشان خرامید، و ستون ابر از پیش ایشان نقل كرده، در عقب ایشان بایستاد.20و میان اردوی مصریان و اردوی اسرائیل آمده، از برای آنها ابر و تاریكی می‌بود، و اینها را در شب روشنایی میداد كه تمامی شب نزدیك یكدیگر نیامدند.21پس موسی دست خود را بر دریا دراز كرد و خداوند دریا را به باد شرقی شدید، تمامی آن شب برگردانیده، دریا را خشك ساخت و آب مُنْشَقّ گردید.22و بنیاسرائیل در میان دریا بر خشكی می‌رفتند و آبها برای ایشان بر راست و چپ، دیوار بود.23و مصریان با تمامی اسبان و ارابه‌ها و سواران فرعون از عقب ایشان تاخته، به میان دریا درآمدند.24ودر پاس سحری واقع شد كه خداوند بر اردوی مصریان از ستون آتش و ابر نظر انداخت، و اردوی مصریان را آشفته كرد.25و چرخهای ارابه‌های ایشان را بیرون كرد، تا آنها را به سنگینی برانند و مصریان گفتند: «از حضور بنیاسرائیل بگریزیم! زیرا خداوند برای ایشان با مصریان جنگ میكند.»26و خداوند به موسی گفت: «دست خود را بر دریا دراز كن، تا آبها بر مصریان برگردد، و بر ارابه‌ها و سواران ایشان.»27پس موسی دست خود را بر دریا دراز كرد، و به وقت طلوع صبح، دریا به جریان خود برگشت، و مصریان به مقابلش گریختند، و خداوند مصریان را در میان دریا به زیر انداخت.28و آبها برگشته، ارابه‌ها و سواران و تمام لشكر فرعون را كه از عقب ایشان به دریا درآمده بودند، پوشانید، كه یكی از ایشان هم باقی نماند.29اما بنیاسرائیل در میان دریا به خشكی رفتند، و آبها برای ایشان دیواری بود به طرف راست و به طرف چپ.30و در آن روز خداوند اسرائیل را از دست مصریان خلاصی داد و اسرائیل مصریان را به كنار دریا مرده دیدند.31و اسرائیل آن كار عظیمی را كه خداوند به مصریان كرده بود دیدند، و قوم از خداوند ترسیدند، و به خداوند و به بندۀ او موسی ایمان آوردند.
151آنگاه موسی و بنیاسرائیل این سرود را برای خداوند سراییده، گفتند كه: «یهوه را سرود می‌خوانم زیرا كه با جلال مظفر شده است. اسب و سوارش را به دریا انداخت.2خداوند قوت و تسبیح من است. و او نجات من گردیده است. این خدای من است، پس او را تمجید میكنم. خدای پدر من است، پس او را متعال می‌خوانم.3خداوند مرد جنگی است. نام او یهوه است.4ارابه‌ها و لشكر فرعون را به دریا انداخت. مبارزان برگزیدۀ او در دریای قلزم غرق شدند.5لُجّه‌ها ایشان را پوشانید. مثل سنگ به ژرفیها فرو رفتند.6دست راست تو ای خداوند ، به قوت جلیل گردیده. دست راست تو ای خداوند ، دشمن را خرد شكسته است،7و به كثرت جلال خود خصمان را منهدم ساخته‌ای. غضب خود را فرستاده، ایشان را چون خاشاك سوزانیده‌ای،8و به نَفْخِۀ بینی تو آبها فراهم گردید. و موجها مثل توده بایستاد و لجه‌ها در میان دریا منجمد گردید.9دشمن گفت تعاقب میكنم و ایشان را فرو میگیرم، و غارت را تقسیم كرده، جانم از ایشان سیر خواهد شد. شمشیر خود را كشیده، دست من ایشان را هلاك خواهد ساخت،10و چون به نفخۀ خود دمیدی، دریا ایشان را پوشانید. مثل سرب در آبهای زورآور غرق شدند.11كیست مانند تو ای خداوند در میان خدایان؟ كیست مانند تو جلیل در قدوسیت؟ تو مهیب هستی در تسبیح خود و صانع عجایب!12چون دست راست خود را دراز كردی، زمین ایشان را فرو برد.13این قومِ خویش را كه فدیه دادی، به رحمانیت خود، رهبری نمودی. ایشان را به قوت خویش به سوی مسكن قدس خود هدایت كردی.14امتها چون شنیدند، مضطرب گردیدند. لرزه بر سكنۀ فلسطین مستولی گردید.15آنگاه امرای ادوم در حیرت افتادند. و اكابر موآب را لرزه فرو گرفت، و جمیع سكنۀ كنعان گداخته گردیدند.16ترس و هراس، ایشان را فروگرفت. از بزرگی بازوی تو مثل سنگ ساكت شدند، تا قوم تو ای خداوند عبور كنند، تا این قومی كه تو خریده‌ای، عبور كنند.17ایشان را داخل ساخته، در جبل میراث خود غرس خواهی كرد، به مكانی كه تو ای خداوند مسكن خود ساخته‌ای، یعنی آن مقام مقدسی كه دستهای تو ای خداوند مستحكم كرده است.18خداوند سلطنت خواهد كرد تا ابدالا´باد.»19زیرا كه اسبهای فرعون با ارابه‌ها و سوارانش به دریا درآمدند، و خداوند آب دریا را بر ایشان برگردانید. اما بنیاسرائیل از میان دریا به خشكی رفتند.20و مریمِ نبیه، خواهر هارون، دف را به دست خود گرفته، و همۀ زنان از عقب وی دفها گرفته، رقص كنان بیرون آمدند.21پس مریم در جواب ایشان گفت: « خداوند را بسرایید، زیرا كه با جلال‌مظفر شده است؛ اسب و سوارش را به دریا انداخت.»22پس موسی اسرائیل را از بحر قلزم كوچانید، و به صحرای شور آمدند، و سه روز در صحرا می‌رفتند و آب نیافتند.23پس به مارّه رسیدند، و از آب مارّه نتوانستند نوشید زیرا كه تلخ بود. از این سبب، آن را ماره نامیدند.24و قوم بر موسی شكایت كرده، گفتند: «چه بنوشیم؟»25چون نزد خداوند استغاثه كرد، خداوند درختی بدو نشان داد، پس آن را به آب انداخت و آب شیرین گردید. و در آنجا فریضهای و شریعتی برای ایشان قرار داد، و در آنجا ایشان را امتحان كرد.26و گفت: «هرآینه اگر قول یهوه، خدای خود را بشنوی، و آنچه را در نظر او راست است بجا آوری، و احكام او را بشنوی، و تمامی فرایض او را نگاه داری، همانا هیچ یك از همۀ مرضهایی را كه بر مصریان آورده‌ام بر تو نیاورم، زیرا كه من یهوه، شفا دهندۀ تو هستم.»27پس به ایلیم آمدند، و در آنجا دوازده چشمۀ آب و هفتاد درخت خرما بود، و در آنجا نزد آب خیمه زدند.
161پس تمامی جماعت بنیاسرائیل از ایلیم كوچ كرده، به صحرای سین كه در میان ایلیم و سینا است در روز پانزدهم از ماه دوم، بعد از بیرون آمدن ایشان از زمین مصر، رسیدند.2و تمامی جماعت بنیاسرائیل در آن صحرا بر موسی و هارون شكایت كردند.3و بنیاسرائیل بدیشان گفتند: «كاش كه در زمین مصر به دست خداوند مرده بودیم، وقتی كه نزد دیگهای‌گوشت می‌نشستیم و نان را سیر می‌خوردیم، زیرا كه ما را بدین صحرا بیرون آوردید، تا تمامی این جماعت را به گرسنگی بكشید.»4آنگاه خداوند به موسی گفت: «همانا من نان از آسمان برای شما بارانم، و قوم رفته، كفایت هر روز را در روزش گیرند، تا ایشان را امتحان كنم كه بر شریعت من رفتار میكنند یا نه.5و واقع خواهد شد در روز ششم، كه چون آنچه را كه آورده باشند درست نمایند، همانا دوچندان آن خواهد بود كه هر روز برمی‌چیدند.»6و موسی و هارون به همۀ بنیاسرائیل گفتند: «شامگاهان خواهید دانست كه خداوند شما را از زمین مصر بیرون آورده است.7و بامدادان جلال خداوند را خواهید دید، زیرا كه او شكایتی را كه بر خداوند كرده‌اید شنیده است، و ما چیستیم كه بر ما شكایت میكنید؟»8و موسی گفت: «این خواهد بود چون خداوند ، شامگاه شما را گوشت دهد تا بخورید، و بامداد نان، تا سیر شوید، زیرا خداوند شكایتهای شما را كه بر وی كرده‌اید شنیده است، و ما چیستیم؟ بر ما نی، بلكه بر خداوند شكایت نموده‌اید.»9و موسی به هارون گفت: «به تمامی جماعت بنیاسرائیل بگو به حضور خداوند نزدیك بیایید، زیرا كه شكایتهای شما را شنیده است.»10و واقع شد كه چون هارون به تمامی جماعت بنیاسرائیل سخن گفت، به سوی صحرا نگریستند و اینك جلال خداوند در ابر ظاهر شد.11و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:12«شكایتهای بنیاسرائیل را شنیده‌ام، پس ایشان را خطاب كرده، بگو: در عصر گوشت‌خواهید خورد، و بامداد از نان سیر خواهید شد تا بدانید كه من یهوه خدای شما هستم.»13و واقع شد كه در عصر، سَلوی برآمده، لشكرگاه را پوشانیدند، و بامدادان شبنم گرداگرد اردو نشست.14و چون شبنمی كه نشسته بود برخاست، اینك بر روی صحرا چیزی دقیق، مدور و خُرد، مثل ژاله بر زمین بود.15و چون بنیاسرائیل این را دیدند به یكدیگر گفتند كه این منّ است، زیرا كه ندانستند چه بود. موسی به ایشان گفت: «این آن نان است كه خداوند به شما میدهد تا بخورید.16این است امری كه خداوند فرموده است، كه هر كس به قدر خوراك خود از این بگیرد، یعنی یك عُومَر برای هر نفر به حسب شمارۀ نفوس خویش، هر شخص برای كسانی كه در خیمۀ او باشند بگیرد.»17پس بنیاسرائیل چنین كردند، بعضی زیاد و بعضی كم برچیدند.18اما چون به عومر پیمودند، آنكه زیاد برچیده بود، زیاده نداشت، و آنكه كم برچیده بود، كم نداشت، بلكه هر كس به قدر خوراكش برچیده بود.19و موسی بدیشان گفت: «زنهار كسی چیزی از این تا صبح نگاه ندارد.»20لكن به موسی گوش ندادند، بلكه بعضی چیزی از آن تا صبح نگاه داشتند. و كرمها بهم رسانیده، متعفن گردید، و موسی بدیشان خشمناك شد.21و هر صبح، هر كس به قدر خوراك خود برمی‌چید، و چون آفتاب گرم میشد، می‌گداخت.22و واقع شد در روز ششم كه نان مضاعف، یعنی برای هر نفری دو عومر برچیدند. پس همۀ رؤسای جماعت آمده، موسی را خبر دادند.23او بدیشان گفت: «این است آنچه خداوند گفت، كه فردا آرامی است، و سَبَّتِ مقدسِ خداوند . پس آنچه بر آتش باید پخت بپزید، و آنچه در آب باید جوشانید بجوشانید، و آنچه باقی باشد، برای خود ذخیره كرده، بجهت صبح نگاه دارید.»24پس آن را تا صبح ذخیره كردند، چنانكه موسی فرموده بود، و نه متعفن گردید و نه كرم در آن پیدا شد.25و موسی گفت: «امروز این را بخورید زیرا كه امروز سَبَّت خداوند است، و در این روز آن را در صحرا نخواهید یافت.26شش روز آن را برچینید، و روز هفتمین، سَبَّت است. در آن نخواهد بود.»27و واقع شد كه در روز هفتم، بعضی از قوم برای برچیدن بیرون رفتند، اما نیافتند.28و خداوند به موسی گفت: «تا به كی از نگاه داشتن وصایا و شریعت من ابا می‌نمایید؟29ببینید چونكه خداوند سَبَّت را به شما بخشیده است، از این سبب در روز ششم، نانِ دو روز را به شما میدهد، پس هر كس در جای خود بنشیند و در روز هفتم هیچ كس از مكانش بیرون نرود.»30پس قوم در روز هفتمین آرام گرفتند.31و خاندان اسرائیل آن را منّ نامیدند، و آن مثل تخم گشنیز سفید بود، و طعمش مثل قرصهای عسلی.32و موسی گفت: «این امری است كه خداوند فرموده است كه عومری از آن پر كنی، تا در نسلهای شما نگاه داشته شود، تا آن نان را ببینند كه در صحرا، وقتی كه شما را از زمین مصر بیرون آوردم، آن را به شما خورانیدم.»33پس موسی به هارون گفت: «ظرفی بگیر، و عومری پر از منّ در آن بنه و آن را به حضور خداوند بگذار، تا در نسلهای شما نگاه داشته‌شود.»34چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود، همچنان هارون آن را پیش (تابوت) شهادت گذاشت تا نگاه داشته شود.35و بنیاسرائیل مدت چهل سال منّ را میخوردند، تا به زمین آباد رسیدند، یعنی تا به سرحد زمین كنعان داخل شدند، خوراك ایشان منّ بود.36و اما عومر، ده یك ایفه است.
171و تمامی جماعت بنیاسرائیل به حكم خداوند طی منازل كرده، از صحرای سین كوچ كردند، و در رفیدیم اردو زدند، و آب نوشیدن برای قوم نبود.2و قوم با موسی منازعه كرده، گفتند: «ما را آب بدهید تا بنوشیم.» موسی بدیشان گفت: «چرا با من منازعه میكنید، و چرا خداوند را امتحان می‌نمایید؟»3و در آنجا قوم تشنۀ آب بودند، و قوم بر موسی شكایت كرده، گفتند: «چرا ما را از مصر بیرون آوردی، تا ما و فرزندان و مواشی ما را به تشنگی بكشی؟»4آنگاه موسی نزد خداوند استغاثه نموده، گفت: «با این قوم چه كنم؟ نزدیك است مرا سنگسار كنند.»5خداوند به موسی گفت: «پیش روی قوم برو، و بعضی از مشایخ اسرائیل را با خود بردار، و عصای خود را كه بدان نهر را زدی به دست خود گرفته، برو.6همانا من در آنجا پیش روی تو بر آن صخرهای كه در حوریب است، میایستم، و صخره را خواهی زد تا آب از آن بیرون آید، و قوم بنوشند.» پس موسی به حضور مشایخ اسرائیل چنین كرد.7و آن موضع را مَسَّه و مَریبه نامید، به سبب منازعۀبنی‌اسرائیل، و امتحان كردن ایشان خداوند را، زیرا گفته بودند: «آیا خداوند در میان ما هست یا نه؟»8پس عمالیق آمده، در رفیدیم با اسرائیل جنگ كردند.9و موسی به یوشع گفت: «مردان برای ما برگزین و بیرون رفته، با عمالیق مقاتله نما، و بامدادان من عصای خدا را به دست گرفته، بر قلۀ كوه خواهم ایستاد.»10پس یوشع بطوری كه موسی او را امر فرموده بود كرد، تا با عمالیق محاربه كند. و موسی و هارون و حور بر قلۀ كوه برآمدند.11و واقع شد كه چون موسی دست خود را برمی‌افراشت، اسرائیل غلبه مییافتند و چون دست خود را فرو می‌گذاشت، عمالیق چیره می‌شدند.12و دستهای موسی سنگین شد. پس ایشان سنگی گرفته، زیرش نهادند كه بر آن بنشیند. و هارون و حور، یكی از این طرف و دیگری از آن طرف، دستهای او را بر میداشتند، و دستهایش تا غروب آفتاب برقرار ماند.13و یوشع، عمالیق و قوم او را به دم شمشیر منهزم ساخت.14پس خداوند به موسی گفت: «این را برای یادگاری در كتاب بنویس، و به سمع یوشع برسان كه هرآینه ذكر عمالیق را از زیر آسمان محو خواهم ساخت.»15و موسی مذبحی بنا كرد و آن را یهوه نِسّی نامید.16و گفت: «زیرا كه دست بر تخت خداوند است، كه خداوند را جنگ با عمالیق نسلاً بعد نسل خواهد بود.»
181و چون یتْرون، كاهن مدیان، پدر زن موسی، آنچه را كه خدا با موسی و قوم خود، اسرائیل كرده بود شنید كه خداوند چگونه اسرائیل را از مصر بیرون آورده بود،2آنگاه یترون پدرزن موسی، صَفّوره، زن موسی را برداشت، بعد از آنكه او را پس فرستاده بود.3و دو پسر او را كه یكی را جرشون نام بود، زیرا گفت: «در زمین بیگانه غریب هستم،»4و دیگری را الیعازر نام بود، زیرا گفت: «كه خدای پدرم مددكار من بوده، مرا از شمشیر فرعون رهانید.»5پس یترون، پدر زن موسی، با پسران و زوجهاش نزد موسی به صحرا آمدند، در جایی كه او نزد كوه خدا خیمه زده بود.6و به موسی خبر داد كه من یترون، پدر زن تو با زن تو و دو پسرش نزد تو آمده‌ایم.7پس موسی به استقبال پدر زن خود بیرون آمد و او را تعظیم كرده، بوسید و سلامتی یكدیگر را پرسیده، به خیمه درآمدند.8و موسی پدر زن خود را از آنچه خداوند به فرعون و مصریان به خاطر اسرائیل كرده بود خبر داد، و از تمامی مشقتی كه در راه بدیشان واقع شده، خداوند ایشان را از آن رهانیده بود.9و یترون شاد گردید، به سبب تمامی احسانی كه خداوند به اسرائیل كرده، و ایشان را از دست مصریان رهانیده بود.10و یترون گفت: «متبارك است خداوند كه شما را از دست مصریان و از دست فرعون خلاصی داده است، و قوم خود را از دست مصریان رهانیده.11الا´ن دانستم كه یهوه از جمیع خدایان بزرگتر است، خصوصاً در همان امری كه بر ایشان تكبر میكردند.»12و یترون،پدر زن موسی، قربانی سوختنی و ذبایح برای خدا گرفت، و هارون و جمیع مشایخ اسرائیل آمدند تا با پدر زن موسی به حضور خدا نان بخورند.13بامدادان واقع شد كه موسی برای داوری قوم بنشست، و قوم به حضور موسی از صبح تا شام ایستاده بودند.14و چون پدر زن موسی آنچه را كه او به قوم میكرد دید، گفت: «این چه كار است كه تو با قوم مینمایی؟ چرا تو تنها می‌نشینی و تمامی قوم نزد تو از صبح تا شام میایستند؟»15موسی به پدر زن خود گفت كه «قوم نزد من میآیند تا از خدا مسألت نمایند.16هرگاه ایشان را دعوی شود، نزد من میآیند، و میان هر كس و همسایه‌اش داوری میكنم، و فرایض و شرایع خدا را بدیشان تعلیم میدهم.»17پدر زن موسی به وی گفت: «كاری كه تو میكنی، خوب نیست.18هرآینه تو و این قوم نیز كه با تو هستند، خسته خواهید شد، زیرا كه این امر برای تو سنگین است. تنها این را نمی‌توانی كرد.19اكنون سخن مرا بشنو. تو را پند میدهم و خدا با تو باد؛ و تو برای قوم به حضور خدا باش، و امور ایشان را نزد خدا عرضه دار.20و فرایض و شرایع را بدیشان تعلیم ده، و طریقی را كه بدان میباید رفتار نمود، و عملی را كه میباید كرد، بدیشان اعلام نما.21و از میان تمامی قوم، مردان قابل را كه خداترس و مردان امین، كه از رشوت نفرت كنند، جستجو كرده، بر ایشان بگمار، تا رؤسای هزاره و رؤسای صده و رؤسای پنجاه و رؤسای ده باشند.22تا بر قوم پیوسته داوری نمایند، و هر امر بزرگ را نزد تو بیاورند، و هر امركوچك را خود فیصل دهند. بدین طور بار خود را سبك خواهی كرد، و ایشان با تو متحمل آن خواهند شد.23اگر این كار را بكنی و خدا تو را چنین امر فرماید، آنگاه یارای استقامت خواهی داشت، و جمیع این قوم نیز به مكان خود به سلامتی خواهند رسید.»24پس موسی سخن پدر زن خود را اجابت كرده، آنچه او گفته بود به عمل آورد.25و موسی مردان قابل از تمامی اسرائیل انتخاب كرده، ایشان را رؤسای قوم ساخت، رؤسای هزاره و رؤسای صده و رؤسای پنجاه و رؤسای ده.26و در داوری قوم پیوسته مشغول می‌بودند. هر امر مشكل را نزد موسی می‌آوردند، و هر دعوی كوچك را خود فیصل می‌دادند.27و موسی پدر زن خود را رخصت داد و او به ولایت خود رفت.
191و در ماه سوم از بیرون آمدن‌بنی‌اسرائیل از زمین مصر، در همان روز به صحرای سینا آمدند.2و از رَفیدیم كوچ كرده، به صحرای سینا رسیدند، و در بیابان اردو زدند، و اسرائیل در آنجا در مقابل كوه فرود آمدند.3و موسی نزد خدا بالا رفت، و خداوند از میان كوه او را ندا درداد و گفت: «به خاندان یعقوب چنین بگو، و بنیاسرائیل را خبر بده:4شما آنچه را كه من به مصریان كردم، دیده‌اید، و چگونه شما را بر بالهای عقاب برداشته، نزد خود آورده‌ام.5و اكنون اگر آواز مرا فیالحقیقه بشنوید، و عهد مرا نگاه دارید، همانا خزانۀ خاص من از جمیع قومها خواهید بود. زیرا كه تمامی جهان، از آن من است.6و شما برای من مملكت كَهَنه و امتِ مقدس خواهید بود. این است آن سخنانی كه به بنیاسرائیل میباید گفت.»7پس موسی آمده، مشایخ قوم را خواند، و همۀ این سخنان را كه خداوند او را فرموده بود، بر ایشان اِلقا كرد.8و تمامی قوم به یك زبان در جواب گفتند: «آنچه خداوند امر فرموده است، خواهیم كرد.» و موسی سخنان قوم را باز به خداوند عرض كرد.9و خداوند به موسی گفت: «اینك من در ابرمُظْلِم نزد تو می‌آیم، تا هنگامی كه به تو سخن گویم قوم بشنوند، و بر تو نیز همیشه ایمان داشته باشند.» پس موسی سخنان قوم را به خداوند باز گفت.10خداوند به موسی گفت: «نزد قوم برو و ایشان را امروز و فردا تقدیس نما، و ایشان رخت خود را بشویند.11و در روز سوم مهیا باشید، زیرا كه در روز سوم خداوند در نظر تمامی قوم بر كوه سینا نازل شود.12و حدود برای قوم از هر طرف قرار ده، و بگو: باحذر باشید از اینكه به فراز كوه برآیید، یا دامنۀ آن را لمس نمایید، زیرا هر كه كوه را لمس كند، هرآینه كشته شود.13دست بر آن گذارده نشود بلكه یا سنگسار شود یا به تیر كشته شود، خواه بهایم باشد خواه انسان، زنده نماند. اما چون كَرِنّا نواخته شود، ایشان به كوه برآیند.»14پس موسی از كوه نزد قوم فرود آمده، قوم را تقدیس نمود و رخت خود را شستند.15و به قوم گفت: «در روز سوم حاضر باشید، و به زنان نزدیكی منمایید.»16و واقع شد در روز سوم به وقت طلوع صبح، كه رعدها و برقها و ابر غلیظ بر كوه پدید آمد، و آواز كَرِنّای بسیار سخت،بطوری كه تمامی قوم كه در لشكرگاه بودند، بلرزیدند.17و موسی قوم را برای ملاقات خدا از لشكرگاه بیرون آورد، و در پایان كوه ایستادند.18و تمامی كوه سینا را دود فرو گرفت، زیرا خداوند در آتش بر آن نزول كرد، و دودش مثل دود كوره‌ای بالا میشد، و تمامی كوه سخت متزلزل گردید.19و چون آواز كَرِنّا زیاده و زیاده سخت نواخته میشد، موسی سخن گفت، و خدا او را به زبان جواب داد.20و خداوند بر كوه سینا بر قله كوه نازل شد، و خداوند موسی را به قلۀ كوه خواند، و موسی بالا رفت.21و خداوند به موسی گفت: «پایین برو و قوم را قدغن نما، مبادا نزد خداوند برای نظر كردن، از حد تجاوز نمایند، كه بسیاری از ایشان هلاك خواهند شد.22و كهنه نیز كه نزد خداوند میآیند، خویشتن را تقدیس نمایند، مبادا خداوند بر ایشان هجوم آورد.»23موسی به خداوند گفت: «قوم نمی‌توانند به فراز كوه سینا آیند، زیرا كه تو ما را قدغن كرده، گفته‌ای كوه را حدود قرار ده و آن را تقدیس نما.»24خداوند وی را گفت: «پایین برو و تو و هارون همراهت برآیید، اما كَهَنه و قوم از حد تجاوز ننمایند، تا نزد خداوند بالا بیایند، مبادا بر ایشان هجوم آورد.»25پس موسی نزد قوم فرود شده، بدیشان سخن گفت.
201و خدا تكلم فرمود و همۀ این كلمات‌را بگفت:2« من هستم یهوه، خدای تو، كه تو را از زمین‌مصر و از خانۀ غلامی بیرون آوردم.3تو را خدایان دیگر غیر از من نباشد.4« صورتی تراشیده و هیچ تمثالی از آنچه بالا در آسمان است، و از آنچه پایین در زمین است، و از آنچه در آب زیر زمین است، برای خود مساز.5نزد آنها سجده مكن، و آنها را عبادت منما، زیرا من كه یهوه، خدای تو می‌باشم، خدای غیور هستم، كه انتقام گناه پدران را از پسران تا پشت سوم و چهارم از آنانی كه مرا دشمن دارند میگیرم.6و تا هزار پشت بر آنانی كه مرا دوست دارند و احكام مرا نگاه دارند، رحمت میكنم.7« نام یهوه، خدای خود را به باطل مبر، زیرا خداوند كسی را كه اسم او را به باطل بَرَد، بیگناه نخواهد شمرد.8« روز سَبَّت را یاد كن تا آن را تقدیس نمایی.9شش روز مشغول باش و همۀ كارهای خود را بجا آور.10اما روز هفتمین، سَبَّتِ یهوه، خدای توست. در آن هیچ كار مكن، تو و پسرت و دخترت و غلامت و كنیزت و بهیمه‌ات و مهمان تو كه درون دروازههای تو باشد.11زیرا كه در شش روز، خداوند آسمان و زمین و دریا و آنچه را كه در آنهاست بساخت، و در روز هفتم آرام فرمود. از این سبب خداوند روز هفتم را مبارك خوانده، آن را تقدیس نمود.12پدر و مادر خود را احترام نما، تا روزهای‌تو در زمینی كه یهوه خدایت به تو می‌بخشد، دراز شود.13« قتل مكن.14« زنا مكن.15« دزدی مكن.16« بر همسایۀ خود شهادت دروغ مده.17«به خانۀ همسایۀ خود طمع مورز، و به زن همسایه‌ات و غلامش و كنیزش و گاوش و الاغش و به هیچ چیزی كه از آن همسایۀ تو باشد، طمع مكن.»18و جمیع قوم رعدها و زبانه‌های آتش و صدای كَرِنّا و كوه را كه پر از دود بود دیدند، و چون قوم این را بدیدند لرزیدند، و از دور بایستادند.19و به موسی گفتند: «تو به ما سخن بگو و خواهیم شنید، اما خدا به ما نگوید، مبادا بمیریم.»20موسی به قوم گفت: «مترسید زیرا خدا برای امتحان شما آمده است، تا ترس او پیش روی شما باشد و گناه نكنید.»21پس قوم از دور ایستادند و موسی به ظلمت غلیظ كه خدا در آن بود، نزدیك آمد.22و خداوند به موسی گفت: «به بنیاسرائیل چنین بگو: شما دیدید كه از آسمان به شما سخن گفتم:23با من خدایان نقره مسازید و خدایان طلا برای خود مسازید.24مذبحی از خاك برای من بساز، و قربانیهای سوختنی خود و هدایای سلامتی‌خود را از گله و رمۀ خویش بر آن بگذران، در هر جایی كه یادگاری برای نام خود سازم، نزد تو خواهم آمد، و تو را بركت خواهم داد.25و اگر مذبحی از سنگ برای من سازی، آن را از سنگهای تراشیده بنا مكن، زیرا اگر افزار خود را بر آن بلند كردی، آن را نجس خواهی ساخت.26و بر مذبح من از پله‌ها بالا مرو، مبادا عورَت تو بر آن مكشوف شود.»
211و این است احكامی كه پیش ایشان می‌گذاری:2« اگر غلام عبری بخری، شش سال خدمت كند، و در هفتمین، بی‌قیمت، آزاد بیرون رود.3اگر تنها آمده، تنها بیرون رود و اگر صاحب زن بوده، زنش همراه او بیرون رود.4اگر آقایش زنی بدو دهد و پسران یا دختران برایش بزاید، آنگاه زن و اولادش از آن آقایش باشند، و آن مرد تنها بیرون رود.5لیكن هرگاه آن غلام بگوید كه هرآینه آقایم و زن و فرزندان خود را دوست می‌دارم و نمی‌خواهم كه آزاد بیرون روم،6آنگاه آقایش او را به حضور خدا بیاورد، و او را نزدیك در یا قایمۀ در برساند، و آقایش گوش او را با درفشی سوراخ كند، و او وی را همیشه بندگی نماید.7« اما اگر شخصی، دختر خود را به كنیزی بفروشد، مثل غلامان بیرون نرود.8هر گاه به نظر آقایش كه او را برای خود نامزد كرده است ناپسند آید، بگذارد كه او را فدیه دهند، اما هیچ حق ندارد كه او را به قوم بیگانه بفروشد، زیرا كه بدوخیانت كرده است.9و هرگاه او را به پسر خود نامزد كند، موافق رسم دختران با او عمل نماید.10اگر زنی دیگر برای خود گیرد، آنگاه خوراك و لباس و مباشرت او را كم نكند.11و اگر این سه چیز را برای او نكند، آنگاه بی‌قیمت و رایگان بیرون رود.12« هر كه انسانی را بزند و او بمیرد، هر آینه كشته شود.13اما اگر قصد او نداشت، بلكه خدا وی را بدستش رسانید، آنگاه مكانی برای تو معین كنم تا بدانجا فرار كند.14لیكن اگر شخصی عمداً بر همسایۀ خود آید، تا او را به مكر بكُشد، آنگاه او را از مذبح من كشیده، به قتل برسان.15« و هر كه پدر یا مادر خود را زند، هرآینه كشته شود.16« و هر كه آدمی را بدزدد و او را بفروشد یا در دستش یافت شود، هرآینه كشته شود.17« و هر كه پدر یا مادر خود را لعنت كند، هرآینه كشته شود.18« و اگر دو مرد نزاع كنند، و یكی دیگری را به سنگ یا به مشت زند، و او نمیرد لیكن بستری شود،19اگر برخیزد و با عصا بیرون رود، آنگاه زنندۀ او بیگناه شمرده شود، اما عوض بیكاری‌اش را ادا نماید، و خرج معالجۀ او را بدهد.20« و اگر كسی غلام یا كنیز خود را به عصا بزند، و او زیر دست او بمیرد، هرآینه انتقام او گرفته شود.21لیكن اگر یك دو روز زنده بماند، ازاو انتقام كشیده نشود، زیرا كه زرخرید اوست.22« و اگر مردم جنگ كنند، و زنی حامله را بزنند، و اولاد او سقط گردد، و ضرری دیگر نشود، البته غرامتی بدهد موافق آنچه شوهر زن بدو گذارد، و به حضور داوران ادا نماید.23و اگر اذیتی دیگر حاصل شود، آنگاه جان به عوض جان بده،24و چشم به عوض چشم، و دندان به عوض دندان، و دست به عوض دست، و پا به عوض پا،25و داغ به عوض داغ، و زخم به عوض زخم، و لطمه به عوض لطمه.26« و اگر كسی چشم غلام یا چشم كنیز خود را بزند كه ضایع شود، او را به عوض چشمش آزاد كند.27و اگر دندان غلام یا دندان كنیز خود را بیندازد، او را به عوض دندانش آزاد كند.28« و هرگاه گاوی به شاخ خود مردی یا زنی را بزند كه او بمیرد، گاو را البته سنگسار كنند، و گوشتش را نخورند و صاحب گاو بیگناه باشد.29و لیكن اگر گاو قبل از آن شاخ‌زن می‌بود، و صاحبش آگاه بود، و آن را نگاه نداشت، و او مردی یا زنی را كشت، گاو را سنگسار كنند، و صاحبش را نیز به قتل رسانند.30و اگر دیه بر او گذاشته شود، آنگاه برای فدیۀ جان خود هرآنچه بر او مقرر شود، ادا نماید.31خواه پسر خواه دختر را شاخ زده باشد، به حسب این حكم با او عمل كنند.32اگر گاو، غلامی یا كنیزی را بزند، سی مثقال نقره به صاحب او داده شود، و گاو سنگسار شود.33« و اگر كسی چاهی گشاید یا كسی چاهی حفر كند و آن را نپوشاند، و گاوی یا الاغی در آن افتد،34صاحب چاه عوض او را بدهد، و قیمتش‌را به صاحبش ادا نماید، و میته از آن او باشد.35« و اگر گاو شخصی، گاو همسایۀ او را بزند، و آن بمیرد پس گاو زنده را بفروشند، و قیمت آن را تقسیم كنند، و میته را نیز تقسیم نمایند.36اما اگر معلوم بوده باشد كه آن گاو قبل از آن شاخ‌زن می‌بود، و صاحبش آن را نگاه نداشت، البته گاو به عوض گاو بدهد و میته از آن او باشد.
221« اگر كسی گاوی یا گوسفندی بدزدد،و آن را بكشد یا بفروشد، به عوض گاو پنج گاو، و به عوض گوسفند چهار گوسفند بدهد.2«اگر دزدی در رخنه كردن گرفته شود، و او را بزنند بطوری كه بمیرد، بازخواستِ خون برای او نباشد.3اما اگر آفتاب بر او طلوع كرد، بازخواست خون برای او هست. البته مكافات باید داد، و اگر چیزی ندارد، به عوض دزدی كه كرد، فروخته شود.4اگر چیزی دزدیده شده، از گاو یا الاغ یا گوسفند زنده در دست او یافت شود، دو مقابل آن را رد كند.5« اگر كسی مرتعی یا تاكستانی را بچراند، یعنی مواشی خود را براند تا مرتع دیگری را بچراند، از نیكوترین مرتع و از بهترین تاكستان خود عوض بدهد.6« اگر آتشی بیرون رود، و خارها را فراگیرد و بافه‌های غله یا خوشه‌های نادرویده یا مزرعهای سوخته گردد، هر كه آتش را افروخته است، البته عوض بدهد.7« اگر كسی پول یا اسباب نزد همسایۀ خود امانت گذارد، و از خانۀ آن شخص دزدیده شود،هر گاه دزد پیدا شود، دو چندان رد نماید.8و اگر دزد گرفته نشود، آنگاه صاحب خانه را به حضور حكام بیاورند، تا حكم شود كه آیا دست خود را بر اموال همسایۀ خویش دراز كرده‌است یا نه.9در هر خیانتی از گاو و الاغ و گوسفند و رخت و هر چیزِ گم شده، كه كسی بر آن ادعا كند، امر هر دو به حضور خدا برده شود، و بر گناه هر كدام كه خدا حكم كند، دو چندان به همسایۀ خود رد نماید.10« اگر كسی الاغی یا گاوی یا گوسفندی یا جانوری دیگر به همسایۀ خود امانت دهد، و آن بمیرد یا پایش شكسته شود یا دزدیده شود، و شاهدی نباشد،11قسم خداوند در میان هر دو نهاده شود، كه دست خود را به مال همسایۀ خویش دراز نكرده است. پس مالكش قبول بكند و او عوض ندهد.12لیكن اگر از او دزدیده شد، به صاحبش عوض باید داد.13و اگر دریده شد، آن را برای شهادت بیاورد، و برای دریده شده، عوض ندهد.14و اگر كسی حیوانی از همسایۀ خود عاریت گرفت، و پای آن شكست یا مرد، و صاحبش همراهش نبود، البته عوض باید داد.15اما اگر صاحبش همراهش بود، عوض نباید داد، و اگر كرایه شد، برای كرایه آمده بود.16« اگر كسی دختری را كه نامزد نبود فریب داده، با او هم بستر شد، البته میباید او را زن منكوحۀ خویش سازد.17و هرگاه پدرش راضی‌باشد كه او را بدو دهد، موافق مهر دوشیزگان نقدی بدو باید داد.18« زن جادوگر را زنده مگذار.19« هر كه با حیوانی مقاربت كند، هرآینه كشته شود.20« هر كه برای خدایی غیر از یهوه و بس قربانی گذراند، البته هلاك گردد.21« غریب را اذیت مرسانید و بر او ظلم مكنید، زیرا كه در زمین مصر غریب بودید.22« بر بیوه زن یا یتیم ظلم مكنید.23و هر گاه بر او ظلم كردی، و او نزد من فریاد برآورد، البته فریاد او را مستجاب خواهم فرمود24و خشم من مشتعل شود، و شما را به شمشیر خواهم كشت، و زنان شما بیوه شوند و پسران شما یتیم.25« اگر نقدی به فقیری از قوم من كه همسایۀ تو باشد قرض دادی، مثل رباخوار با او رفتار مكن و هیچ سود بر او مگذار.26« اگر رخت همسایۀ خود را به گرو گرفتی، آن را قبل از غروب آفتاب بدو رد كن،27زیرا كه آن فقط پوشش او و لباس برای بدن اوست؛ پس در چه چیز بخوابد؟ و اگر نزد من فریاد برآوَرَد، هرآینه اجابت خواهم فرمود، زیرا كه من كریم هستم.28« به خدا ناسزا مگو و رئیس قوم خود را لعنت مكن.29« درآوردن نوبر غله و عصیر رز خود تأخیر منما. و نخست‌زادۀ پسران خود را به من بده.30با گاوان و گوسفندان خود چنین بكن. هفت روز نزدمادر خود بماند و در روز هشتمین آن را به من بده.31« و برای من مردان مقدس باشید، و گوشتی را كه در صحرا دریده شود مخورید؛ آن را نزد سگان بیندازید.
231« خبر باطل را انتشار مده، و با شریران همداستان مشو، كه شهادت دروغ دهی.2« پیروی بسیاری برای عمل بد مكن؛ و در مرافعه، محضِ متابعتِ كثیری، سخنی برای انحراف حق مگو.3و در مرافعۀ فقیر نیز طرفداری او منما.4« اگر گاو یا الاغ دشمن خود را یافتی كه گم شده باشد، البته آن را نزد او باز بیاور.5اگر الاغ دشمن خود را زیر بارش خوابیده یافتی، و از گشادن او روگردان هستی، البته آن را همراه او باید بگشایی.6« حق فقیر خود را در دعوی او منحرف مساز.7از امر دروغ اجتناب نما و بیگناه و صالح را به قتل مرسان زیرا كه ظالم را عادل نخواهم شمرد.8« و رشوت مخور زیرا كه رشوت بینایان را كور میكند و سخن صدّیقان را كج میسازد.9« و بر شخص غریب ظلم منما زیرا كه از دل غریبان خبر دارید، چونكه در زمین مصر غریب بودید.10« و شش سال مزرعۀ خود را بكار و محصولش را جمع كن،11لیكن در هفتمین آن را بگذار و ترك كن تا فقیران قوم تو از آن بخورند و آنچه از ایشان باقی ماند، حیوانات صحرا بخورند. همچنین با تاكستان و درختان زیتون خود عمل نما.12« شش روز به شغل خود بپرداز و در روز هفتمین آرام كن تا گاوت و الاغت آرام گیرند و پسر كنیزت و مهمانت استراحت كنند.13« و آنچه را به شما گفته‌ام، نگاه دارید و نام خدایان غیر را ذكر مكنید، از زبانت شنیده نشود.14« در هر سال سه مرتبه عید برای من نگاه دار.15عید فطیر را نگاه دار، و چنانكه تو را امر فرموده‌ام، هفت روز نان فطیر بخور در زمان معین در ماه اَبیب، زیرا كه در آن از مصر بیرون آمدی. و هیچ كس به حضور من تهی دست حاضر نشود.16و عید حصاد نوبر غلات خود را كه در مزرعه كاشته‌ای، و عید جمع را در آخر سال وقتی كه حاصل خود را از صحرا جمع كرده‌ای.17در هر سال سه مرتبه همۀ ذكورانت به حضور خداوند یهوه حاضر شوند.18« خون قربانی مرا با نان خمیرمایه‌دار مگذران و پیه عید من تا صبح باقی نماند.19« نوبر نخستین زمین خود را به خانۀ یهوه‌خدای خود بیاور؛«و بزغاله را در شیر مادرش مپز.20« اینك من فرشته‌ای پیش روی تو میفرستم تا تو را در راه محافظت نموده، بدان مكانی كه مهیا كرده‌ام برساند.21از او با حذر باش و آواز او را بشنو و از او تَمَرُّد منما زیرا گناهان شما را نخواهد آمرزید، چونكه نام من در اوست.22و اگر قول او را شنیدی و به آنچه گفته‌ام عمل نمودی، هرآینه دشمن دشمنانت و مخالف مخالفانت خواهم بود،23زیرا فرشتۀ من پیش روی تو میرود و تو را به اَموریان و حتیان و فرزیان و كنعانیان و حویان و یبوسیان خواهد رسانید و ایشان را هلاك خواهم ساخت.24خدایان ایشان را سجده منما و آنها را عبادت مكن و موافق كارهای ایشان مكن، البته آنها را منهدم ساز و بتهای ایشان را بشكن.25و یهوه، خدای خود را عبادت نمایید تا نان و آب تو را بركت دهد و بیماری را از میان تو دور خواهم كرد،26و در زمینت سقط كننده و نازاد نخواهد بود و شمارۀ روزهایت را تمام خواهم كرد.27و خوف خود را پیش روی تو خواهم فرستاد و هر قومی را كه بدیشان برسی متحیر خواهم ساخت و جمیع دشمنانت را پیش تو روگردان خواهم ساخت.28و زنبورها پیش روی تو خواهم فرستاد تا حویان و كنعانیان و حتیان را از حضورت برانند.29ایشان را در یك سال از حضور تو نخواهم راند، مبادا زمین ویران گردد و حیوانات صحرا بر تو زیاده شوند.30ایشان را از پیش روی تو به تدریج خواهم راند تا كثیر شوی و زمین را متصرف گردی.31و حدود تو را از بحر قلزم تا بحر فلسطین، و از صحرا تا نهر فرات قرار دهم زیرا ساكنان آن زمین را بدست شما خواهم سپرد و ایشان را از پیش روی خود خواهی راند.32با ایشان و با خدایان ایشان عهد مبند.33در زمین تو ساكن نشوند، مبادا تو را بر من عاصی گردانند و خدایان ایشان را عبادت كنی و دامی برای تو باشد.»
241و به موسی گفت: «نزد خداوند بالا بیا، تو و هارون و ناداب و اَبِیهُو و هفتاد نفر از مشایخ اسرائیل و از دور سجده كنید.2و موسی تنها نزدیك خداوند بیاید و ایشان نزدیك نیایند و قوم همراه او بالا نیایند.»3پس موسی آمده، همۀ سخنان خداوند و همۀ این احكام را به قوم باز گفت و تمامی قوم به یك زبان در جواب گفتند: «همۀ سخنانی كه خداوند گفته است، بجا خواهیم آورد.»4و موسی تمامی سخنان خداوند را نوشت و بامدادان برخاسته، مذبحی در پای كوه و دوازده ستون، موافق دوازده سبط اسرائیل بنا نهاد.5و بعضی از جوانان بنیاسرائیل را فرستاد و قربانیهای سوختنی گذرانیدندو قربانیهای سلامتی از گاوان برای خداوند ذبح كردند.6و موسی نصف خون را گرفته، در لگنها ریخت و نصف خون را بر مذبح پاشید،7و كتاب عهد را گرفته، به سمع قوم خواند. پس گفتند: «هر آنچه خداوند گفته است، خواهیم كرد و گوش خواهیم گرفت.»8و موسی خون را گرفت و بر قوم پاشیده، گفت: «اینك خون آن عهدی كه خداوند بر جمیع این سخنان با شما بسته است.»9و موسی با هارون و ناداب و ابیهو و هفتاد نفر از مشایخ اسرائیل بالا رفت.10و خدای اسرائیل را دیدند، و زیر پایهایش مثل صنعتی از یاقوت كبود شفاف و مانند ذات آسمان در صفا.11و بر سروران بنیاسرائیل دست خود را نگذارد، پس خدا را دیدند و خوردند و آشامیدند.12و خداوند به موسی گفت: «نزد من به كوه بالا بیا، و آنجا باش تا لوحهای سنگی و تورات و احكامی را كه نوشته‌ام تا ایشان را تعلیم نمایی، به تو دهم.»13پس موسی با خادم خود یوشع برخاست، و موسی به كوه خدا بالا آمد.14و به مشایخ گفت: «برای ما در اینجا توقف كنید، تا نزد شما برگردیم؛ همانا هارون و حور با شما میباشند. پس هر كه امری دارد، نزد ایشان برود.»15و چون موسی به فراز كوه برآمد، ابر كوه را فرو گرفت.16و جلال خداوند بر كوه سینا قرار گرفت، و شش روز ابر آن را پوشانید، و روز هفتمین، موسی را از میان ابر ندا درداد.17و منظر جلال خداوند ، مثل آتش سوزنده در نظر بنیاسرائیل بر قله كوه بود.18و موسی به میان ابر داخل شده، به فراز كوه برآمد. و موسی چهل روز و چهل شب در كوه ماند.
251و خداوند موسی را خطاب كرده،گفت:2«به بنیاسرائیل بگو كه برای من‌هدایا بیاورند؛ از هر كه به میلِ دل بیاورد، هدایای مرا بگیرید.3و این است هدایا كه از ایشان می‌گیرید: طلا و نقره و برنج،4و لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك و پشم بز،5و پوست قوچ سرخ شده و پوست خز و چوب شطیم،6و روغن برای چراغها، و ادویه برای روغن مسح، و برای بخور معطر،7و سنگهای عقیق و سنگهای مرصعی برای ایفود و سینه بند.8و مقامی و مَقدَسی برای من بسازند تا در میان ایشان ساكن شوم.9موافق هر آنچه به تو نشان دهم از نمونۀ مسكن و نمونۀ جمیع اسبابش، همچنین بسازید.10« و تابوتی از چوب شطیم بسازند كه طولش دو ذراع و نیم، و عرضش یك ذراع و نیم و بلندیش یك ذراع و نیم باشد.11و آن را به طلای خالص بپوشان. آن را از درون و بیرون بپوشان، و بر زبرش به هر طرف تاجی زرین بساز.12و برایش چهار حلقۀ زرین بریز، و آنها را بر چهار قایمه‌اش بگذار، دو حلقه بر یك طرفش و دو حلقه بر طرف دیگر.13و دو عصا از چوب شطیم بساز، و آنها را به طلا بپوشان.14و آن عصاها را در حلقه‌هایی كه بر طرفین تابوت باشد بگذران، تا تابوت را به آنها بردارند.15و عصاها در حلقه‌های تابوت بماند و از آنها برداشته نشود.16و آن شهادتی را كه به تو میدهم، در تابوت بگذار.17و تخت رحمت را از طلای خالص بساز. طولش دو ذراع و نیم، و عرضش یك ذراع و نیم.18و دو كروبی از طلا بساز، آنها را ازچرخكاری از هر دو طرف تخت رحمت بساز.19و یك كروبی در این سر و كروبی دیگر در آن سر بساز. كروبیان را از تخت رحمت بر هر دو طرفش بساز.20و كروبیان بالهای خود را بر زِبَر آن پهن كنند، و تخت رحمت را به بالهای خود بپوشانند. و رویهای ایشان به سوی یكدیگر باشد، و رویهای كروبیان به طرف تخت رحمت باشد.21و تخت رحمت را بر روی تابوت بگذار و شهادتی را كه به تو میدهم در تابوت بنه.22و در آنجا با تو ملاقات خواهم كرد و از بالای تخت رحمت از میان دو كروبی كه بر تابوت شهادت میباشند، با تو سخن خواهم گفت، دربارۀ همۀ اموری كه بجهت بنیاسرائیل تو را امر خواهم فرمود.23« و خوانی از چوب شطیم بساز كه طولش دو ذراع، و عرضش یك ذراع، و بلندیش یك ذراع و نیم باشد.24و آن را به طلای خالص بپوشان، و تاجی از طلا به هر طرفش بساز.25و حاشیه‌ای به قدر چهار انگشت به اطرافش بساز، و برای حاشیه‌اش تاجی زرین از هر طرف بساز.26و چهار حلقۀ زرین برایش بساز، و حلقه‌ها را بر چهار گوشۀ چهار قایمه‌اش بگذار.27و حلقه‌ها در برابر حاشیه باشد، تا خانه‌ها باشد بجهت عصاها برای برداشتن خوان.28و عصاها را از چوب شطیم بساز، و آنها را به طلا بپوشان تا خوان را بدانها بردارند.29و صحنها و كاسه‌ها و جامها و پیاله‌هایش را كه به آنها هدایای ریختنی می‌ریزند بساز، آنها را از طلای خالص بساز.30ونانِ تَقْدِمِه را بر خوان، همیشه به حضور من بگذار.31« و چراغدانی از طلای خالص بساز، و از چرخكاری چراغدان ساخته شود؛ قاعده‌اش و پایه‌اش و پیاله‌هایش و سیبهایش و گلهایش از همان باشد.32و شش شاخه از طرفینش بیرون آید، یعنی سه شاخۀ چراغدان از یك طرف و سه شاخۀ چراغدان از طرف دیگر.33سه پیالۀ بادامی با سیبی و گلی در یك شاخه و سه پیالۀ بادامی با سیبی و گلی در شاخۀ دیگر و هم چنین در شش شاخهای كه از چراغدان بیرون میآید.34و در چراغدان چهار پیالۀ بادامی با سیبها و گلهای آنها باشد.35و سیبی زیر دو شاخۀ آن و سیبی زیر دو شاخۀ آن و سیبی زیر دو شاخۀ آن بر شش شاخهای كه از چراغدان بیرون میآید.36و سیبها و شاخه‌هایش از همان باشد، یعنی از یك چرخكاری طلای خالص.37و هفت چراغ برای آن بساز، و چراغهایش را بر بالای آن بگذار تا پیش روی آن را روشنایی دهند.38و گُلگیرها و سینیهایش از طلای خالص باشد.39خودش با همۀ اسبابش از یك وزنۀ طلای خالص ساخته شود.40و آگاه باش كه آنها را موافق نمونۀ آنها كه در كوه به تو نشان داده شد بسازی.
261« و مسكن را از ده پردۀ كتان نازك‌تابیده، و لاجورد و ارغوان و قرمز بساز. با كروبیان از صنعت نساج ماهر آنها را ترتیب نما.2طول یك پرده بیست و هشت ذراع، و عرض‌یك پرده چهار ذراع، و همۀ پرده‌ها را یك اندازه باشد.3پنج پرده با یكدیگر پیوسته باشد، و پنج پرده با یكدیگر پیوسته.4و مادگیهای لاجورد بر كنار هر پرده‌ای بر لب پیوستگی‌اش بساز، و بر كنار پردۀ بیرونی در پیوستگی دوم چنین بساز.5پنجاه مادگی در یك پرده بساز، و پنجاه مادگی در كنار پرده‌ای كه در پیوستگی دوم است بساز، به قسمی كه مادگیها مقابل یكدیگر باشد.6و پنجاه تكمۀ زرین بساز و پرده‌ها را به تكمه‌ها با یكدیگر پیوسته ساز، تا مسكن یك باشد.7و خیمۀ بالای مسكن را از پرده‌های پشم بز بساز، و برای آن یازده پرده درست كن.8طول یك پرده سی ذراع، و عرض یك پرده چهار ذراع، و اندازۀ هر یازده پرده یك باشد.9و پنج پرده را جدا و شش پرده را جدا، پیوسته ساز، و پردۀ ششم را پیش روی خیمه دولا كن.10و پنجاه مادگی بر كنار پرده‌ای كه در پیوستگی بیرون است بساز، و پنجاه مادگی بر كنار پرده‌ای كه در پیوستگی دوم است.11و پنجاه تكمۀ برنجین بساز، و تكمه‌ها را در مادگیها بگذران، و خیمه را با هم پیوسته ساز تا یك باشد.12و زیادتی پرده‌های خیمه كه باقی باشد، یعنی نصف پرده كه زیاده است، از پشت خیمه آویزان شود.13و ذراعی از این طرف و ذراعی از آن طرف كه در طول پرده‌های خیمه زیاده باشد، بر طرفین مسكن از هر دو جانب آویزان شود تا آن را بپوشد.14و پوششی برای خیمه از پوست قوچ سرخ شده بساز، و پوششی از پوست خز بر زبر آن.15« و تخته‌های قایم از چوب شطیم برای مسكن بساز.16طول هر تخته ده ذراع، و عرض هر تخته یك ذراع و نیم.17و در هر تخته دو زبانه قرینۀ یكدیگر باشد، و همۀ تخته‌های مسكن راچنین بساز.18و تخته‌ها برای مسكن بساز، یعنی بیست تخته از طرف جنوب به سمت یمانی.19و چهل پایۀ نقره در زیر آن بیست تخته بساز، یعنی دو پایه زیر یك تخته برای دو زبانه‌اش، و دو پایه زیر یك تخته برای دو زبانه‌اش.20و برای جانب دیگر مسكن، از طرف شمال بیست تخته باشد.21و چهل پایۀ نقرۀ آنها، یعنی دو پایه زیر یك تخته و دو پایه زیر تختۀ دیگر.22و برای مؤخر مسكن از جانب غربی شش تخته بساز.23و برای گوشه‌های مسكن در مؤخرش دو تخته بساز.24و از زیر وصل كرده شود، و تا بالا نیز در یك حلقه با هم پیوسته شود، و برای هر دو چنین بشود، در هر دو گوشه باشد.25و هشت تخته باشد و پایه‌های آنها از نقره شانزده پایه باشد، یعنی دو پایه زیر یك تخته و دو پایه زیر تختۀ دیگر.26« و پشتبندها از چوب شطیم بساز، پنج از برای تخته‌های یك طرف مسكن،27و پنج پشت‌بند برای تخته‌های طرف دیگر مسكن، و پنج پشت‌بند برای تخته‌های طرف مسكن در مؤخرش به سمت مغرب.28و پشت بند وسطی كه میان تخته‌هاست، از این سر تا آن سر بگذرد.29و تخته‌ها را به طلا بپوشان و حلقه‌های آنها را از طلا بساز تا خانه‌های پشتبندها باشد و پشتبندها را به طلا بپوشان.30« پس مسكن را برپا كن موافق نمونه‌ای كه در كوه به تو نشان داده شد.31و حجابی از لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك تابیده شده بساز، از صنعت نساج ماهر با كروبیان ساخته شود.32و آن را بر چهار ستون چوب شطیم پوشیده شدۀ به طلا بگذار، و قلابهای آنها از طلاباشد و بر چهار پایۀ نقره قایم شود.33و حجاب را زیر تكمه‌ها آویزان كن، و تابوت شهادت را در آنجا به اندرون حجاب بیاور، و حجاب، قدس را برای شما از قدسالاقداس جدا خواهد كرد.34و تخت رحمت را بر تابوت شهادت در قدسالاقداس بگذار.35و خوان را بیرون حجاب و چراغدان را برابر خوان به طرف جنوبی مسكن بگذار، و خوان را به طرف شمالی آن برپا كن.36و پرده‌ای برای دروازۀ مسكن از لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك تابیده شده از صنعت طراز بساز.37و برای پرده پنج ستون از چوب شطیم بساز، و آنها را به طلا بپوشان، و قلابهای آنها از طلا باشد، و برای آنها پنج پایۀ برنجین بریز.
271« و مذبح را از چوب شطیم بساز،طولش پنج ذراع و عرضش پنج ذراع. و مذبح مربع باشد. و بلندیاش سه ذراع.2و شاخه‌هایش را بر چهار گوشه‌اش بساز و شاخه‌هایش از همان باشد و آن را به برنج بپوشان.3و لگنهایش را برای برداشتن خاكسترش بساز. و خاك اندازهایش و جامهایش و چنگالهایش و مِجْمَرهایش و همۀ اسبابش را از برنج بساز.4و برایش آتشدانی مشبك برنجین بساز و بر آن شبكه چهار حلقۀ برنجین بر چهار گوشه‌اش بساز.5و آن را در زیر، كنار مذبح بگذار تا شبكه به نصف مذبح برسد.6و دو عصا برای مذبح بساز. عصاها از چوب شطیم باشد و آنها را به برنج بپوشان.7و عصاها را در حلقه‌ها بگذرانند، و عصاها بر هر دو طرف مذبح باشد تا آن را بردارند.8و آن را مُجَوَّف از تخته‌ها بساز، همچنانكه در كوه به تو نشان داده شد، به این طور ساخته شود.9« و صحن مسكن را بساز به طرف جنوب به سمت یمانی. پرده‌های صحن از كتان نازك تابیده شده باشد، و طولش صد ذراع به یك طرف.10و ستونهایش بیست و پایه‌های آنها بیست، از برنج باشد و قلابهای ستونها و پشت‌بندهای آنها از نقره باشد.11و همچنین به طرف شمال، در طولش پرده‌ها باشد كه طول آنها صد ذراع باشد و بیست ستون آن و بیست پایۀ آنها از برنج باشد و قلابهای ستونها و پشت بندهای آنها از نقره باشد.12و برای عرض صحن به سمت مغرب، پرده‌های پنجاه ذراعی باشد. و ستونهای آنها ده و پایه‌های آنها ده.13و عرض صحن به جانب مشرق از سمت طلوع پنجاه ذراع باشد.14و پرده‌های یك طرفِ دروازه، پانزده ذراع و ستونهای آنها سه و پایه‌های آنها سه.15و پرده‌های طرف دیگر پانزده ذراعی و ستونهای آنها سه و پایه‌های آنها سه.16و برای دروازۀ صحن، پردۀ بیست ذراعی از لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك تابیده شده از صنعت طراز باشد. و ستونهایش چهار و پایه‌هایش چهار.17همۀ ستونهای گرداگرد صحن با پشت‌بندهای نقره پیوسته شود، و قلابهای آنها از نقره و پایه‌های آنها از برنج باشد.18طول صحن صد ذراع، و عرضش در هر جا پنجاه ذراع، و بلندیاش پنج ذراع از كتان نازك تابیده شده، و پایه‌هایش از برنج باشد.19و همۀ اسباب مسكن‌برای هر خدمتی، و همۀ میخهایش، و همۀ میخهای صحن از برنج باشد.20« و تو بنیاسرائیل را امر فرما كه روغن زیتون مصفی و كوبیده شده برای روشنایی نزد تو بیاورند تا چراغها دائماً روشن شود.21در خیمۀ اجتماع، بیرون پرده‌ای كه در برابر شهادت است، هارون و پسرانش از شام تا صبح، به حضور خداوند آن را درست كنند. و این برای بنیاسرائیل نسلاً بعد نسل فریضۀ ابدی باشد.
281« و تو برادر خود، هارون و پسرانش‌را با وی از میان بنیاسرائیل نزد خود بیاور تا برای من كهانت بكند، یعنی هارون و ناداب و ابیهو و العازار و ایتامار، پسران هارون.2و رختهای مقدس برای برادرت، هارون، بجهت عزت و زینت بساز.3و تو به جمیع دانادلانی كه ایشان را به روح حكمت پر ساخته‌ام، بگو كه رختهای هارون را بسازند برای تقدیس كردن او تا برای من كهانت كند.4و رختهایی كه می‌سازند این است: سینه‌بند و ایفود و ردا و پیراهن مُطَرَّز و عمامه و كمربند. این رختهای مقدس را برای برادرت هارون و پسرانش بسازند تا بجهت من كهانت كنند.5و ایشان طلا و لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك را بگیرند.6« و ایفود را از طلا و لاجورد و ارغوان و قرمز و كتانِ نازكِ تابیده شده، از صنعت نساج ماهر بسازند.7و دو كتفش را بر دو كناره‌اش بپیوندند تا پیوسته شود.8و زُنّار ایفود كه برآن است، از همان صنعت و از همان پارچه باشد، یعنی از طلاو لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك تابیده شده.9و دو سنگ جزع بگیر و نامهای بنیاسرائیل را بر آنها نقش كن.10شش نام ایشان را بر یك سنگ و شش نام باقی ایشان را بر سنگ دیگر موافق تولد ایشان.11از صنعتِ نقاشِ سنگ مثل نقش خاتم نامهای بنیاسرائیل را بر هر دو سنگ نقش نما و آنها را در طوقهای طلا نصب كن.12و آن دو سنگ را بر كتفهای ایفود بگذار تا سنگهای یادگاری برای بنیاسرائیل باشد، و هارون نامهای ایشان را بر دو كتف خود، بحضور خداوند برای یادگاری بردارد.13و دو طوق از طلا بساز.14و دو زنجیر از طلای خالص بساز مثل طناب بهم پیچیده شده، و آن دو زنجیر بهم پیچیده شده را در طوقها بگذار.15« و سینه‌بند عدالت را از صنعت نساج ماهر، موافق كار ایفود بساز و آن را از طلا و لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك تابیده شده بساز.16و مربع و دولا باشد، طولش یك وجب و عرضش یك وجب.17و آن را به ترصیع سنگها، یعنی به چهار رسته از سنگها مرصع كن كه رستۀ اول عقیق احمر و یاقوت اصفر و زمرد باشد،18و رستۀ دوم بهرمان و یاقوت كبود و عقیق سفید،19و رستۀ سوم عین الهر و یشم و جمشت،20و رستۀ چهارم زبرجد و جزع و یشب. و آنها در رسته‌های خود با طلا نشانده شود.21و سنگها موافق نامهای بنیاسرائیل مطابق اسامی ایشان، دوازده باشد، مثل نقش خاتم، و هر یك برای دوازده سبط موافق اسمش باشد.22و بر سینه‌بند، زنجیرهای بهم پیچیده شده، مثل طناب از طلای خالص بساز.23و بر سینه‌بند، دو حلقه از طلا بساز و آن دو حلقه را بر دو طرف سینه‌بند بگذار.24و آن دو زنجیر طلا را بر آن دو حلقه‌ای كه برسر سینه‌بند است بگذار.25و دو سر دیگر آن دو زنجیر را در آن دو طوق ببند و بر دو كتف ایفود بطرف پیش بگذار.26و دو حلقۀ زرین بساز و آنها را بر دو سر سینه‌بند، به كنار آن كه بطرف اندرون ایفود است، بگذار.27و دو حلقۀ دیگر زرین بساز و آنها را بر دو كتف ایفود از پایین بجانب پیش، در برابر پیوستگی آن، بر زبر زنار ایفود بگذار.28و سینه‌بند را به حلقه‌هایش بر حلقه‌های ایفود به نوار لاجورد ببندند تا بالای زنار ایفود باشد و تا سینه‌بند از ایفود جدا نشود.29و هارون نامهای بنیاسرائیل را بر سینه‌بند عدالت بر دل خود، وقتی كه به قدس داخل شود، به حضور خداوند بجهت یادگاری دائماً بردارد.30و اوریم و تُمّیم را در سینه‌بند عدالت بگذار تا بر دل هارون باشد، وقتی كه به حضور خداوند بیاید، و عدالت بنیاسرائیل را بر دل خود بحضور خداوند دائماً متحمل شود.31« و ردای ایفود را تماماً از لاجورد بساز.32و شكافی برای سر، در وسطش باشد. و حاشیۀ گرداگرد شكافش از كار نساج مثل گریبان زره، تا دریده نشود.33و در دامنش، انارها بساز از لاجورد و ارغوان و قرمز، گرداگرد دامنش، و زنگوله‌های زرین در میان آنها به هر طرف.34زنگولۀ زرین و اناری و زنگولۀ زرین و اناری گرداگرد دامن ردا.35و در بر هارون باشد، هنگامی كه خدمت میكند، تا آواز آنها شنیده شود، هنگامی كه در قدس بحضور خداوند داخل میشود و هنگامی كه بیرون میآید تا نمیرد.36و تُنكه‌ای از طلای خالص بساز و بر آن مثل نقش خاتم قدوسیت برای یهوه نقش كن.37و آن را به‌نوار لاجوردی ببند تا بر عمامه باشد، بر پیشانی عمامه خواهد بود.38و بر پیشانی هارون باشد تا هارون گناه موقوفاتی كه بنیاسرائیل وقف می‌نمایند، در همۀ هدایای مقدس ایشان متحمل شود. و آن دائماً بر پیشانی او باشد تا بحضور خداوند مقبول شوند.39و پیراهن كتان نازك را بباف و عمامهای از كتان نازك بساز و كمربندی از صنعت طراز بساز.40و برای پسران هارون پیراهنها بساز و بجهت ایشان كمربندها بساز و برای ایشان عمامه‌ها بساز بجهت عزت و زینت.41و برادر خود هارون و پسرانش را همراه او به آنها آراسته كن، و ایشان را مسح كن و ایشان را تخصیص و تقدیس نما تا برای من كهانت كنند.42و زیر جامه‌های كتان برای ستر عورت ایشان بساز كه از كمر تا ران برسد،43و بر هارون و پسرانش باشد، هنگامی‌كه به خیمۀ اجتماع داخل شوند یا نزد مذبح آیند تا در قدس خدمت نمایند، مبادا متحمل گناه شوند و بمیرند. این برای وی و بعد از او برای ذریتش فریضۀ ابدی است.
291« و این است كاری كه بدیشان میكنی،برای تقدیس نمودن ایشان تا بجهت من كهانت كنند: یك گوساله و دو قوچ بی‌عیب بگیر،2و نان فطیر و قرصهای فطیر سرشته به روغن و رقیقهای فطیر مسح شده به روغن. آنها را از آرد نرم گندم بساز.3و آنها را در یك سبد بگذار و آنها را در سبد با گوساله و دو قوچ بگذران.4و هارون و پسرانش را نزد دروازۀ خیمۀ اجتماع آورده، ایشان را به آب غسل ده،5و آن رختها را گرفته،هارون را به پیراهن و ردای ایفود و ایفود و سینه‌بند آراسته كن و زنار ایفود را بر وی ببند.6و عمامه را بر سرش بنه و افسر قدوسیت را بر عمامه بگذار،7و روغن مسح را گرفته، برسرش بریز و او را مسح كن.8و پسرانش را نزدیك آورده، ایشان را به پیراهنها بپوشان.9و بر ایشان، یعنی هارون و پسرانش كمربندها ببند و عمامه‌ها را بر ایشان بگذار و كهانت برای ایشان فریضۀ ابدی خواهد بود. پس هارون و پسرانش را تخصیص نما.10و گوساله را پیش خیمۀ اجتماع برسان، و هارون و پسرانش دستهای خود را بر سر گوساله بگذارند.11و گوساله را به حضور خداوند نزد در خیمۀ اجتماع ذبح كن.12و از خون گوساله گرفته، بر شاخهای مذبح به انگشت خود بگذار، و باقی خون را بر بنیان مذبح بریز.13و همۀ پیه را كه احشا را می‌پوشاند، و سفیدی كه بر جگر است، و دو گُرده را با پیهی كه بر آنهاست، گرفته، بر مذبح بسوزان.14اما گوشت گوساله را و پوست و سرگینش را بیرون از اردو به آتش بسوزان، زیرا قربانی گناه است.15« و یك قوچ بگیر و هارون و پسرانش، دستهای خود را بر سر قوچ بگذارند.16و قوچ را ذبح كرده، خونش را بگیر و گرداگرد مذبح بپاش.17و قوچ را به قطعه‌هایش ببر، و احشا و پاچه‌هایش را بشوی، و آنها را بر قطعه‌ها و سرش بنه.18و تمام قوچ را بر مذبح بسوزان، زیرا برای خداوند قربانی سوختنی است، و عطر خوشبو، و قربانی آتشین برای خداوند است.19پس قوچ دوم را بگیر و هارون و پسرانش دستهای خود را بر سر قوچ بگذارند.20و قوچ را ذبح كرده، ازخونش بگیر و به نرمۀ گوش راست هارون، و به نرمۀ گوش پسرانش، و به شست دست راست ایشان، و به شست پای راست ایشان، بگذار، و باقی خون را گرداگرد مذبح بپاش.21و از خونی كه بر مذبح است، و از روغن مسح گرفته، آن را بر هارون و رخت وی و بر پسرانش و رخت پسرانش با وی بپاش، تا او و رختش و پسرانش و رخت پسرانش با وی تقدیس شوند.22پس پیه قوچ را، و دنبه و پیهی كه احشا را می‌پوشاند، و سفیدی جگر، و دو گُرده و پیهی كه بر آنهاست، و ساق راست را بگیر، زیرا كه قوچ، قربانی تخصیص است.23و یك گِردۀ نان و یك قرص نان روغنی، و یك رقیق از سبد نان فطیر را كه به حضور خداوند است،24و این همه را به دست هارون و به دست پسرانش بنه، و آنها را برای هدیۀ جنبانیدنی به حضور خداوند بجنبان.25و آنها را از دست ایشان گرفته، برای قربانی سوختنی بر مذبح بسوزان، تا برای خداوند عطر خوشبو باشد، زیرا كه این قربانی آتشین خداوند است.26و سینۀ قوچِ قربانی تخصیص را كه برای هارون است گرفته، آن را برای هدیۀ جنبانیدنی به حضور خداوند بجنبان. و آن حصۀ تو میباشد.27و سینۀ جنبانیدنی و ساق رفیعه را كه از قوچ قربانی تخصیصِ هارون و پسرانش جنبانیده، و برداشته شد، تقدیس نمای.28و آن از آنِ هارون و پسرانش از جانب بنیاسرائیل به فریضۀ ابدی خواهد بود، زیرا كه هدیۀ رفیعه است و هدیۀ رفیعه از جانب بنیاسرائیل از قربانیهای سلامتی ایشان برای خداوند خواهد بود.29و رخت مقدس هارون بعد از او، از آن پسرانش‌خواهد بود، تا در آنها مسح و تخصیص شوند.30هفت روز، آن كاهن كه جانشین او میباشد از پسرانش و به خیمۀ اجتماع داخل شده، خدمت قدس را میكند، آنها را بپوشد.31و قوچ قربانی تخصیص را گرفته، گوشتش را در قدس آب‌پز كن.32و هارون و پسرانش گوشت قوچ را با نانی كه در سبد است، به در خیمۀ اجتماع بخورند.33و آنانی كه برای تخصیص و تقدیس خود بدین چیزها كفاره كرده شدند، آنها را بخورند، لیكن شخص اجنبی نخورد زیرا كه مقدس است.34و اگر چیزی از گوشت هدیۀ تخصیص و از نان، تا صبح باقی ماند، آن باقی را به آتش بسوزان، و آن را نخورند، زیرا كه مقدس است.35« همچنان به هارون و پسرانش عمل نما، موافق آنچه به تو امر فرموده‌ام، هفت روز ایشان را تخصیص نما.36و گوسالۀ قربانی گناه را هر روز بجهت كفاره ذبح كن. و مذبح را طاهر ساز به كفاره‌ای كه بر آن میكنی، و آن را مسح كن تا مقدس شود.37هفت روز برای مذبح كفاره كن، و آن را مقدّس ساز، و مذبح، قدس‌اقداس خواهد بود. هر كه مذبح را لمس كند، مقدّس باشد.38و این است قربانی‌هایی كه بر مذبح باید گذرانید: دو برۀ یكساله. هر روز پیوسته39یك بره را در صبح ذبح كن، و برۀ دیگر را در عصر ذبح نما.40و ده یك از آرد نرم سرشته شده با یك ربع هین روغن كوبیده، و برای هدیۀ ریختنی، یك ربع هین شراب برای هر بره خواهد بود.41و برۀ دیگر را در عصر ذبح كن و برای آن موافق هدیۀ صبح و موافق هدیۀ ریختنی آن بگذران، تا عطر خوشبو و قربانی آتشین برای خداوند باشد.42این قربانی سوختنی دائمی، در نسلهای شما نزد دروازۀ خیمۀ اجتماع خواهد بود، به حضور خداوند ، درجایی كه با شما ملاقات میكنم تا آنجا به تو سخن گویم.43و در آنجا با بنیاسرائیل ملاقات میكنم، تا از جلال من مقدس شود.44و خیمۀ اجتماع و مذبح را مقدس میكنم، و هارون و پسرانش را تقدیس میكنم تا برای من كهانت كنند.45و در میان بنیاسرائیل ساكن شده، خدای ایشان می‌باشم.46و خواهند دانست كه من یهوه، خدای ایشان هستم، كه ایشان را از زمین مصر بیرون آورده‌ام، تا در میان ایشان ساكن شوم. من یهوه خدای ایشان هستم.
301« و مذبحی برای سوزانیدن بخور بساز. آن را از چوب شطیم بساز.2طولش ذراعی باشد، و عرضش ذراعی، یعنی مربع باشد، و بلندیاش دو ذراع، و شاخهایش از خودش باشد.3و آن را به طلای خالص بپوشان. سطحش و جانبهایش به هر طرف و شاخهایش را و تاجی از طلا گرداگردش بساز.4و دو حلقۀ زرین برایش در زیر تاجش بساز، بر دو گوشه‌اش، بر هر دو طرفش، آنها را بساز. و آنها خانه‌ها باشد برای عصاها، تا آن را بدانها بردارند.5و عصاها را از چوب شطیم بساز و آنها را به طلا بپوشان.6و آن را پیش حجابی كه روبروی تابوت شهادت است، در مقابل كرسی رحمت كه بر زبر شهادت است، در جایی كه با تو ملاقات میكنم، بگذار.7و هر بامداد هارون بخور معطر بر روی آن بسوزاند، وقتی كه چراغها را می‌آراید، آن را بسوزاند.8و در عصر چون هارون چراغها را روشن میكند، آن را بسوزاند تا بخور دائمی به حضور خداوند در نسلهای شما باشد.9هیچ بخور غریب و قربانی سوختنی و هدیهای بر آن‌مگذرانید، و هدیۀ ریختنی بر آن مریزید.10و هارون سالی یك مرتبه بر شاخهایش كفاره كند، به خون قربانی گناه كه برای كفاره است، سالی یك مرتبه بر آن كفاره كند در نسلهای شما، زیرا كه آن برای خداوند قدس‌اقداس است.»11و خداوند به موسی خطاب كرده، گفت:12«وقتی كه شمارۀ بنیاسرائیل را برحسب شمرده‌شدگان ایشان می‌گیری، آنگاه هركس فدیۀ جان خود را به خداوند دهد، هنگامی كه ایشان را می‌شماری، مبادا در حین شمردن ایشان، وبایی در ایشان حادث شود.13هر كه به سوی شمرده‌شدگان می‌گذرد، این را بدهد، یعنی نیم مثقال موافق مثقال قدس، كه یك مثقال بیست قیراط است، و این نیم مثقال هدیۀ خداوند است.14هركس از بیست ساله و بالاتر كه بسوی شمرده‌شدگان بگذرد، هدیۀ خداوند را بدهد.15دولتمند از نیم مثقال زیاده ندهد، و فقیر كمتر ندهد، هنگامی كه هدیهای برای كفاره جانهای خود به خداوند می‌دهند.16و نقد كفاره را از بنیاسرائیل گرفته، آن را برای خدمت خیمۀ اجتماع بده، تا برای بنیاسرائیل یادگاری به حضور خداوند باشد، و بجهت جانهای ایشان كفاره كند.»17و خداوند به موسی خطاب كرده، گفت:18«حوضی نیز برای شستن از برنج بساز، و پایه‌اش از برنج و آن را در میان خیمۀ اجتماع ومذبح بگذار، و آب در آن بریز.19و هارون و پسرانش دست و پای خود را از آن بشویند.20هنگامی كه به خیمۀ اجتماع داخل شوند، به آب بشویند، مبادا بمیرند. و وقتی كه برای خدمت كردن و سوزانیدن قربانیهای آتشین بجهت خداوند به مذبح نزدیك آیند،21آنگاه دست و پای خود را بشویند، مبادا بمیرند. و این برای ایشان، یعنی برای او و ذریتش، نسلاً بعد نسل فریضۀ ابدی باشد.»22و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:23«و تو عطریات خاص بگیر، از مُرّ چكیده پانصد مثقال، و از دارچینی معطر، نصف آن، دویست و پنجاه مثقال، و از قصب‌الذریره، دویست و پنجاه مثقال.24و از سلیخه پانصد مثقال موافق مثقال قدس، و از روغن زیتون یك هین.25و از آنها روغن مسح مقدس را بساز، عطری كه از صنعت عطار ساخته شود، تا روغن مسح مقدس باشد.26و خیمۀ اجتماع و تابوت شهادت را بدان مسح كن.27و خوان را با تمامی اسبابش، و چراغدان را با اسبابش، و مذبح بخور را،28و مذبح قربانی سوختنی را با همۀ اسبابش، و حوض را با پایه‌اش.29و آنها را تقدیس نما، تا قدس اقداس باشد. هر كه آنها را لمس نماید مقدس باشد.30و هارون و پسرانش را مسح نموده، ایشان را تقدیس نما، تا برای من كهانت كنند.31و بنیاسرائیل را خطاب كرده، بگو: این است روغن مسح مقدس برای من در نسلهای شما.32و بر بدن انسان ریخته نشود، و مثل آن‌موافق تركیبش مسازید، زیرا كه مقدّس است و نزد شما مقدّس خواهد بود.33هر كه مثل آن تركیب نماید، و هر كه چیزی از آن بر شخصی بیگانه بمالد، از قوم خود منقطع شود.»34و خداوند به موسی گفت: «عطریات بگیر، یعنی مَیعه و اظفار و قِنّه و از این عطریات با ندر صاف حصه‌ها مساوی باشد.35و از اینها بخور بساز، عطری از صنعت عطار نمكین و مصفی و مقدس.36و قدری از آن را نرم بكوب، و آن را پیش شهادت در خیمۀ اجتماع، جایی كه با تو ملاقات میكنم بگذار، و نزد شما قدس اقداس باشد.37و موافق تركیب این بخور كه می‌سازی، دیگری برای خود مسازید؛ نزد تو برای خداوند مقدس باشد.38هر كه مثل آن را برای بوییدن بسازد، از قوم خود منقطع شود.»
311و خداوند موسی را خطاب كرده،گفت:2«آگاه باش بَصَلْئیل بن اوری بن حور را از سبط یهودا به نام خوانده‌ام.3و او را به روح خدا پر ساخته‌ام، و به حكمت و فهم و معرفت و هر هنری،4برای اختراع مُخْتَرَعات، تا در طلا و نقره و برنج كار كند.5و برای تراشیدن سنگ و ترصیع آن و درودگری چوب، تا در هر صنعتی اشتغال نماید.6و اینك من، اُهُولیاب بن اخیسامَك را از سبط دان، انباز او ساخته‌ام، و در دل همۀ دانادلان حكمت بخشیده‌ام، تا آنچه را به توامرفرموده‌ام،بسازند.7خیمۀ اجتماع وتابوت شهادت و كرسی رحمت كه بر آن است، و تمامی اسباب خیمه،8و خوان و اسبابش و چراغدان طاهر و همۀ اسبابش و مذبح بخور،9و مذبح قربانی سوختنی و همۀ اسبابش، و حوض و پایه‌اش،10و لباس خدمت و لباس مقدّس برای هارون كاهن، و لباس پسرانش بجهت كهانت،11و روغن مسح و بخور معطر بجهت قدس، موافق آنچه به تو امر فرموده‌ام، بسازند.»12و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:13«و تو بنیاسرائیل را مخاطب ساخته، بگو: البته سَبَّت‌های مرا نگاه دارید. زیرا كه این در میان من و شما در نسلهای شما آیتی خواهد بود تا بدانید كه من یهوه هستم كه شما را تقدیس میكنم.14پس سَبَّت را نگاه دارید، زیرا كه برای شما مقدس است، هر كه آن را بی‌حرمت كند، هرآینه كشته شود، و هر كه در آن كار كند، آن شخص از میان قوم خود منقطع شود.15شش روز كار كرده شود، و در روز هفتم سَبَّت آرام و مقدس خداوند است. هر كه در روز سَبَّت كار كند، هرآینه كشته شود.16پس بنیاسرائیل سَبَّت را نگاه بدارند، نسلاً بعد نسل سَبَّت را به عهد ابدی مَرعی دارند.17این در میان من و بنیاسرائیل آیتی ابدی است، زیرا كه در شش روز، خداوند آسمان و زمین را ساخت و در روز هفتمین آرام فرموده، استراحت یافت.»18و چون گفتگو را با موسی در كوه سینا بپایان برد، دو لوح شهادت، یعنی دو لوح سنگ مرقوم به انگشت خدا را به وی داد.
321و چون قوم دیدند كه موسی در فرود آمدن از كوه تأخیر نمود، قوم نزد هارون جمع شده، وی را گفتند: «برخیز و برای ما خدایان بساز كه پیش روی ما بخرامند، زیرا این مرد، موسی، كه ما را از زمین مصر بیرون آورد، نمی‌دانیم او را چه شده است.»2هارون بدیشان گفت: «گوشواره‌های طلا را كه در گوش زنان و پسران و دختران شماست، بیرون كرده، نزد من بیاورید.»3پس تمامی قومْ گوشواره‌های زرین را كه در گوشهای ایشان بود بیرون كرده، نزد هارون آوردند.4و آنها را از دست ایشان گرفته، آن را با قلم نقش كرد، و از آن گوسالۀ ریخته شده ساخت، و ایشان گفتند: «ای اسرائیل این خدایان تو میباشند، كه تو را از زمین مصر بیرون آوردند.»5و چون هارون این را بدید، مذبحی پیش آن بنا كرد و هارون ندا درداده، گفت: «فردا عید یهوه میباشد.»6و بامدادان برخاسته، قربانیهای سوختنی گذرانیدند، و هدایای سلامتی آوردند، و قوم برای خوردن و نوشیدن نشستند، و بجهت لعب برپا شدند.7و خداوند به موسی گفت: «روانه شده، بزیر برو، زیرا كه این قوم تو كه از زمین مصر بیرون آورده‌ای، فاسد شده‌اند.8و به زودی از آن طریقی كه بدیشان امر فرموده‌ام، انحراف ورزیده، گوسالۀ ریخته شده برای خویشتن ساخته‌اند، و نزد آن سجده كرده، و قربانی گذرانیده، میگویند كه ای اسرائیل این خدایان تو میباشند كه تو را از زمین مصر بیرون آورده‌اند.»9و خداوند به موسی‌گفت: «این قوم را دیده‌ام و اینك قوم گردنكش میباشند.10و اكنون مرا بگذار تا خشم من بر ایشان مشتعل شده، ایشان را هلاك كنم و تو را قوم عظیم خواهم ساخت.»11پس موسی نزد یهوه، خدای خود تضرع كرده، گفت: «ای خداوند چرا خشم تو بر قوم خود كه با قوت عظیم و دست زورآور از زمین مصر بیرون آورده‌ای، مشتعل شده است؟12چرا مصریان این سخن گویند كه ایشان را برای بدی بیرون آورد، تا ایشان را در كوهها بكشد، و از روی زمین تلف كند؟ پس از شدت خشم خود برگرد، و از این قصد بدی قوم خویش رجوع فرما.13بندگان خود ابراهیم و اسحاق و اسرائیل را بیاد آور كه برای ایشان به ذات خود قسم خورده، بدیشان گفتی كه ذریت شما را مثل ستارگان آسمان كثیر گردانم، و تمامی این زمین را كه دربارۀ آن سخن گفته‌ام به ذریت شما بخشم، تا آن را متصرف شوند تا ابدالا´باد.»14پس خداوند از آن بدی كه گفته بود كه به قوم خود برساند، رجوع فرمود.15آنگاه موسی برگشته، از كوه به زیر آمد، و دو لوح شهادت به دست وی بود، و لوحها به هر دو طرف نوشته بود، بدین طرف و بدان طرف مرقوم بود.16و لوحها صنعت خدا بود، و نوشته، نوشتۀ خدا بود، منقوش بر لوحها.17و چون یوشع آواز قوم را كه می‌خروشیدند شنید، به موسی گفت: «در اردو صدای جنگ است.»18گفت: «صدای خروش ظفر نیست، و صدای خروش شكست نیست، بلكه آواز مُغَنّیان را من میشنوم.»19و واقع شد كه چون نزدیك به اردو رسید، و گوساله و رقص‌كنندگان را دید، خشم موسی مشتعل شد، و لوحها را از دست خود افكنده، آنها را زیر كوه شكست.20و گوسالهای را كه ساخته بودند گرفته، به آتش سوزانید، و آن را خرد كرده، نرم ساخت، و بر روی آب پاشیده، بنیاسرائیل را نوشانید.21و موسی به هارون گفت: «این قوم به تو چه كرده بودند كه گناه عظیمی بر ایشان آوردی؟»22هارون گفت: «خشم آقایم افروخته نشود، تو این قوم را می‌شناسی كه مایل به بدی میباشند.23و به من گفتند، برای ما خدایان بساز كه پیش روی ما بخرامند، زیرا كه این مَرد، موسی، كه ما را از زمین مصر بیرون آورده است، نمی‌دانیم او را چه شده.24بدیشان گفتم هر كه را طلا باشد آن را بیرون كند، پس به من دادند، و آن را در آتش انداختم و این گوساله بیرون آمد.»25و چون موسی قوم را دید كه بی‌لگام شده‌اند، زیرا كه هارون ایشان را برای رسوایی ایشان در میان دشمنان ایشان بی‌لگام ساخته بود،26آنگاه موسی به دروازۀ اردو ایستاده، گفت: «هر كه به طرف خداوند باشد، نزد من آید.» پس جمیع بنی‌لاوی نزد وی جمع شدند.27او بدیشان گفت: «یهوه، خدای اسرائیل، چنین میگوید: هر كس شمشیر خود را بر ران خویش بگذارد، و از دروازه تا دروازۀ اردو آمد و رفت كند، و هر كس برادر خود و دوست خویش و همسایۀ خود را بكشد.»28و بنی‌لاوی موافق سخن موسی كردند. و در آن روز قریب سه هزار نفر از قوم افتادند.29و موسی گفت: «امروز خویشتن را برای‌خداوند تخصیص نمایید حتی هر كس به پسر خود و به برادر خویش؛ تا امروز شما را بركت دهد.»30و بامدادان واقع شد كه موسی به قوم گفت: «شما گناهی عظیم كرده‌اید. اكنون نزد خداوند بالا می‌روم، شاید گناه شما را كفاره كنم.»31پس موسی به حضور خداوند برگشت و گفت: «آه، این قوم گناهی عظیم كرده، و خدایان طلا برای خویشتن ساخته‌اند.32الا´ن هرگاه گناه ایشان را می‌آمرزی و اگرنه مرا از دفترت كه نوشتهای، محو ساز.»33خداوند به موسی گفت: «هر كه گناه كرده است، او را از دفتر خود محو سازم.34و اكنون برو و این قوم را بدانجایی كه به تو گفته‌ام، راهنمایی كن. اینك فرشتۀ من پیش روی تو خواهد خرامید، لیكن در یوم تفقد من، گناه ایشان را از ایشان بازخواست خواهم كرد.»35و خداوند قوم را مبتلا ساخت زیرا گوسالهای را كه هارون ساخته بود، ساخته بودند.
331و خداوند به موسی گفت: «روانه شده،از اینجا كوچ كن، تو و این قوم كه از زمین مصر برآورده‌ای، بدان زمینی كه برای ابراهیم، اسحاق و یعقوب قسم خورده، گفته‌ام آن را به ذریت تو عطا خواهم كرد.2و فرشته‌ای پیش روی تو میفرستم، و كنعانیان و اَموریان و حتیان و فرزیان و حویان و یبوسیان را بیرون خواهم كرد3به زمینی كه به شیر و شهد جاری است؛ زیرا كه در میان شما نمی‌آیم، چونكه قوم گردنكش هستی، مبادا تو را در بین راه هلاك سازم.»4و چون قوم این سخنان بد را شنیدند، ماتم گرفتند، و هیچكس زیور خود را برخود ننهاد.5و خداوند به موسی گفت: «بنیاسرائیل را بگو: شما قوم گردنكش هستید؛ اگر لحظهای در میان تو آیم، همانا تو را هلاك سازم. پس اكنون زیور خود را از خود بیرون كن تا بدانم با تو چه كنم.»6پس بنیاسرائیل زیورهای خود را از جَبَل حوریب از خود بیرون كردند.7و موسی خیمۀ خود را برداشته، آن را بیرون لشكرگاه، دور از اردو زد، و آن را «خیمۀ اجتماع» نامید. و واقع شد كه هر كه طالب یهوه می‌بود، به خیمۀ اجتماع كه خارج لشكرگاه بود، بیرون میرفت.8و هنگامی كه موسی به سوی خیمه بیرون میرفت، تمامی قوم برخاسته، هر یكی به در خیمۀ خود می‌ایستاد، و در عقب موسی می‌نگریست تا داخل خیمه میشد.9و چون موسی به خیمه داخل میشد، ستون ابر نازل شده، به در خیمه می‌ایستاد، و خدا با موسی سخن میگفت.10و چون تمامی قوم، ستون ابر را بر در خیمه ایستاده می‌دیدند، همۀ قوم برخاسته، هر كس به در خیمۀ خود سجده میكرد.11و خداوند با موسی روبرو سخن میگفت، مثل شخصی كه با دوست خود سخن گوید. پس به اردو برمی‌گشت. اما خادم او یوشع بن نونِ جوان، از میان خیمه بیرون نمی‌آمد.12و موسی به خداوند گفت: «اینك تو به من می‌گویی: این قوم را ببر. و تو مرا خبر می‌دهی كه‌همراه من كه را می‌فرستی. و تو گفته‌ای، تو را به نام می‌شناسم، و ایضاً در حضور من فیض یافته‌ای.13الا´ن اگر فیالحقیقه منظور نظر تو شده‌ام، طریق خود را به من بیاموز تا تو را بشناسم، و در حضور تو فیض یابم، و ملاحظه بفرما كه این طایفه، قوم تو میباشند.»14گفت: «روی من خواهد آمد و تو را آرامی خواهم بخشید.»15به وی عرض كرد: «هر گاه روی تو نیاید، ما را از اینجا مبر.16زیرا به چه چیز معلوم میشود كه من و قوم تو منظور نظر تو شده‌ایم؟ آیا نه از آمدن تو با ما؟ پس من و قوم تو از جمیع قومهایی كه بر روی زمینند، ممتاز خواهیم شد.»17خداوند به موسی گفت: «این كار را نیز كه گفته‌ای خواهم كرد، زیرا كه در نظر من فیض یافته‌ای و تو را بنام می‌شناسم.»18عرض كرد: «مستدعی آنكه جلال خود را به من بنمایی.»19گفت: «من تمامی احسان خود را پیش روی تو می‌گذرانم و نام یهوه را پیش روی تو ندا میكنم، و رأفت میكنم بر هر كه رئوف هستم و رحمت خواهم كرد بر هر كه رحیم هستم.»20و گفت: «روی مرا نمی‌توانی دید، زیرا انسان نمی‌تواند مرا ببیند و زنده بماند.»21و خداوند گفت: «اینك مقامی نزد من است. پس بر صخره بایست.22و واقع میشود كه چون جلال من می‌گذرد، تو را در شكاف صخره می‌گذارم، و تو را به دست خود خواهم پوشانید تا عبور كنم.23پس دست خود را خواهم برداشت تا قفای مرا ببینی، اما روی من دیده نمیشود.»
341و خداوند به موسی گفت: «دو لوح‌سنگی مثل اولین برای خود بتراش، و سخنانی را كه بر لوحهای اول بود و شكستی، بر این لوحها خواهم نوشت.2و بامدادان حاضر شو و صبحگاهان به كوه سینا بالا بیا، و در آنجا نزد من بر قله كوه بایست.3و هیچكس با تو بالا نیاید، و هیچكس نیز در تمامی كوه دیده نشود، و گله و رمه نیز به طرف این كوه چرا نكند.»4پس موسی دو لوح سنگی مثل اولین تراشید و بامدادان برخاسته، به كوه سینا بالا آمد، چنانكه خداوند او را امر فرموده بود، و دو لوح سنگی را به دست خود برداشت.5و خداوند در ابر نازل شده، در آنجا با وی بایستاد، و به نام خداوند ندا درداد.6و خداوند پیش روی وی عبور كرده، ندا درداد كه «یهوه، یهوه، خدای رحیم و رئوف و دیرخشم و كثیر احسان و وفا؛7نگاه دارندۀ رحمت برای هزاران، و آمرزندۀ خطا و عصیان و گناه؛ لكن گناه را هرگز بی‌سزا نخواهد گذاشت، بلكه خطایای پدران را بر پسران و پسران پسران ایشان تا پشت سوم و چهارم خواهد گرفت.»8و موسی به زودی رو به زمین نهاده، سجده كرد.9و گفت: «ای خداوند اگر فیالحقیقه منظور نظر تو شده‌ام، مستدعی آنكه خداوند در میان ما بیاید، زیرا كه این قوم گردنكش میباشند، پس خطا و گناه ما را بیامرز و ما را میراث خود بساز.»10گفت: «اینك عهدی می‌بندم و در نظر تمامی قوم تو كارهای عجیب میكنم، كه درتمامی جهان و در جمیع امتها كرده نشده باشد، و تمامی این قومی كه تو در میان ایشان هستی، كار خداوند را خواهند دید، زیراكه این كاری كه با تو خواهم كرد، كاری هولناك است.11آنچه را من امروز به تو امر می‌فرمایم، نگاه دار. اینك من از پیش روی تو اموریان و كنعانیان و حتیان و فرزیان و حویان و یبوسیان را خواهم راند.12با حذر باش كه با ساكنان آن زمین كه تو بدانجا می‌روی، عهد نبندی، مبادا در میان شما دامی باشد.13بلكه مذبحهای ایشان را منهدم سازید، و بتهای ایشان را بشكنید و اشیریم ایشان را قطع نمایید.14زنهار خدای غیر را عبادت منما، زیرا یهوه كه نام او غیور است، خدای غیور است.15زنهار با ساكنان آن زمین عهد مبند، والاّ از عقب خدایان ایشان زنا میكنند، و نزد خدایان ایشان قربانی می‌گذرانند، و تو را دعوت می‌نمایند و از قربانیهای ایشان می‌خوری.16و از دختران ایشان برای پسران خود می‌گیری، و چون دختران ایشان از عقب خدایان خود زنا كنند، آنگاه پسران شما را در پیروی خدایان خود مرتكب زنا خواهند نمود.17خدایان ریخته شده برای خویشتن مساز.18عید فطیر را نگاه دار، و هفت روز نان فطیر چنانكه تو را امر فرمودم، در وقت معین در ماه اَبیب بخور، زیراكه در ماه ابیب از مصر بیرون آمدی.19هر كه رحم را گشاید، از آن من است و هر نخست‌زادۀ ذكور از مواشی تو، چه از گاو چه از گوسفند؛20و برای نخست‌زادۀ الاغ، بره‌ای فدیه بده، و اگر فدیه ندهی، گردنش را بشكن. و هرنخست‌زاده‌ای از پسرانت را فدیه بده. و هیچكس به حضور من تهی دست حاضر نشود.21شش روز مشغول باش، و روز هفتمین، سَبَّت را نگاه دار. در وقت شیار و در حصاد، سَبَّت را نگاه دار.22و عید هفته‌ها را نگاهدار، یعنی عید نوبر حصاد گندم و عید جمع در تحویل سال.23سالی سه مرتبه همۀ ذكورانت به حضور خداوند یهوه، خدای اسرائیل، حاضر شوند.24زیرا كه امتها را از پیش روی تو خواهم راند، و حدود تو را وسیع خواهم گردانید. و هنگامی كه در هر سال سه مرتبه می‌آیی تا به حضور یهوه، خدای خود حاضر شوی، هیچكس زمین تو را طمع نخواهد كرد.25خون قربانی مرا با خمیرمایه مگذران، و قربانی عید فِصَح تا صبح نماند.26نخستین نوبر زمین خود را به خانۀ یهوه، خدای خود، بیاور. و بزغاله را در شیر مادرش مپز.»27و خداوند به موسی گفت: «این سخنان را تو بنویس، زیرا كه به حسب این سخنان، عهد با تو و با اسرائیل بستهام.»28و چهل روز و چهل شب آنجا نزد خداوند بوده، نان نخورد و آب ننوشید و او سخنان عهد، یعنی ده كلام را بر لوحها نوشت.29و چون موسی از كوه سینا بزیر میآمد، و دو لوح سنگی در دست موسی بود، هنگامی كه از كوه بزیر میآمد، واقع شد كه موسی ندانست كه به سبب گفتگوی با او پوست چهرۀ وی می‌درخشید.30اما هارون و جمیع بنیاسرائیل موسی را دیدند كه اینك پوست چهرۀ او می‌درخشد. پس ترسیدند كه نزدیك او بیایند.31و موسی ایشان را خواند، و هارون و همۀ سرداران جماعت نزد او برگشتند، و موسی بدیشان سخن گفت.32و بعد از آن همۀ بنیاسرائیل نزدیك آمدند، و آنچه خداوند در كوه سینا بدو گفته بود، بدیشان امر فرمود.33و چون موسی از سخن گفتن با ایشان فارغ شد، نقابی بر روی خود كشید.34و چون موسی به حضور خداوند داخل میشد كه با وی گفتگو كند، نقاب را برمیداشت تا بیرون آمدن او. پس بیرون آمده، آنچه به وی امر شده بود، به بنیاسرائیل میگفت.35و بنیاسرائیل روی موسی را می‌دیدند كه پوست چهرۀ او می‌درخشد. پس موسی نقاب را به روی خود باز میكشید، تا وقتی كه برای گفتگوی او میرفت.
351و موسی تمام جماعت بنیاسرائیل را جمع كرده، بدیشان گفت: «این است سخنانی كه خداوند امر فرموده است كه آنها را بكنی:2شش روز كار كرده شود، و در روز هفتمین، سَبَّتِ آرامی مقدس خداوند برای شماست؛ هر كه در آن كاری كند، كشته شود.3در روز سَبَّت آتش در همۀ مسكنهای خود میفروزید.»4و موسی تمامی جماعت بنیاسرائیل را خطاب كرده، گفت: «این است امری كه خداوندفرموده، و گفته است:5از خودتان هدیهای برای خداوند بگیرید. هر كه از دل راغب است، هدیۀ خداوند را از طلا و نقره و برنج بیاورد،6و از لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك و پشم بز،7و پوست قوچ سرخ‌شده و پوست خز و چوب شطیم،8و روغن برای روشنایی، و عطریات برای روغن مسح و برای بخور معطر،9و سنگهای جزع و سنگهای ترصیع برای ایفود و سینه‌بند.»10و همۀ دانادلان از شما بیایند و آنچه را خداوند امر فرموده است، بسازند.11مسكن و خیمه‌اش و پوشش آن و تكمه‌هایش و تخته‌هایش و پشتبندهایش و ستونهایش و پایه‌هایش،12و تابوت و عصاهایش و كرسی رحمت و حجاب ستر،13و خوان و عصاهایش و كل اسبابش و نانِ تَقْدِمِه،14و چراغدان برای روشنایی و اسبابش و چراغهایش و روغن برای روشنایی،15و مذبح بخور و عصاهایش و روغن مسح و بخور معطر، و پردۀ دروازه برای درگاه مسكن،16و مذبح قربانی سوختنی و شبكۀ برنجین آن، و عصاهایش و كل اسبابش و حوض و پایه‌اش،17و پرده‌های صحن و ستونهایش و پایه‌های آنها و پردۀ دروازۀ صحن،18و میخهای مسكن و میخهای صحن و طنابهای آنها،19و رختهای بافته شده برای خدمت قدس، یعنی رخت مقدس هارون كاهن، و رختهای پسرانش را تا كهانت نمایند.»20پس تمامی جماعت بنیاسرائیل از حضور موسی بیرون شدند.21و هر كه دلش او را ترغیب كرد، و هر كه روحش او را با اراده گردانید، آمدند و هدیۀ خداوند را برای كار خیمۀ اجتماع، و برای تمام خدمتش و برای رختهای مقدس آوردند.22مردان و زنان آمدند، هر كه از دل راغب بود، وحلقه‌های بینی و گوشواره‌ها و انگشتریها و گردن‌بندها و هر قسم آلات طلا آوردند، و هر كه هدیۀ طلا برای خداوند گذرانیده بود.23و هر كسی كه لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك و پشم بز و پوست قوچ سرخ‌شده و پوست خز نزد او یافت شد، آنها را آورد.24هر كه خواست هدیۀ نقره و برنج بیاورد، هدیۀ خداوند را آورد، و هر كه چوب شطیم برای هر كار خدمت نزد او یافت شد، آن را آورد.25و همۀ زنان دانادل به دستهای خود می‌رشتند، و رشته شده را از لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك، آوردند.26و همۀ زنانی كه دل ایشان به حكمت مایل بود، پشم بز را می‌رشتند.27و سروران، سنگهای جزع و سنگهای ترصیع برای ایفود و سینه‌بند آوردند.28و عطریات و روغن برای روشنایی و برای روغن مسح و برای بخور معطر.29و همۀ مردان و زنان بنیاسرائیل كه دل ایشان، ایشان را راغب ساخت كه چیزی برای هر كاری كه خداوند امر فرموده بود كه به وسیلۀ موسی ساخته شود، برای خداوند به ارادۀ دل آوردند.30و موسی بنیاسرائیل را گفت: «آگاه باشید كه خداوند بَصَلئیل بن اوری بن حور را از سبط یهودا به نام دعوت كرده است،31و او را به روح خدا از حكمت و فطانت و علم و هر هنری پر ساخته،32و برای اختراع مخترعات و برای كار كردن در طلا و نقره و برنج،33و برای تراشیدن و مرصع ساختن سنگها، و برای درودگری چوب تا هر صنعت هنری را بكند.34و در دل او تعلیم دادن را القا نمود، و همچنین اُهُولیاب بن اخیسامك را از سبط دان،35و ایشان را به حكمت دلی پر ساخت، برای هر عمل نقاش و نساج ماهر و طراز در لاجورد و ارغوان و قرمز وكتان نازك، و در هر كار نساج تا صانع هر صنعتی و مخترع مخترعات بشوند.
361« و بصلئیل و اهولیاب و همۀ دانادلانی كه خداوند حكمت و فطانت بدیشان داده است، تا برای كردن هر صنعتِ خدمتِ قدس، ماهر باشند، موافق آنچه خداوند امر فرموده است، كار بكنند.»2پس موسی، بصلئیل و اهولیاب و همۀ دانادلانی را كه خداوند در دل ایشان حكمت داده بود، و آنانی را كه دل ایشان، ایشان را راغب ساخته بود كه برای كردن كار نزدیك بیایند، دعوت كرد.3و همۀ هدایایی را كه بنیاسرائیل برای بجا آوردن كار خدمت قدس آورده بودند، از حضور موسی برداشتند، و هر بامداد هدایای تبرعی دیگر نزد وی می‌آوردند.4و همۀ دانایانی كه هر گونه كار قدس را می‌ساختند، هر یك از كار خود كه در آن مشغول می‌بود، آمدند.5و موسی را عرض كرده، گفتند: «قوم زیاده از آنچه لازم است برای عمل آن كاری كه خداوند فرموده‌است كه ساخته شود، می‌آورند.»6و موسی فرمود تا در اردو ندا كرده، گویند كه «مردان و زنان هیچ كاری دیگر برای هدایای قدس نكنند.» پس قوم از آوردن باز داشته شدند.7و اسباب برای انجام تمام كار، كافی، بلكه زیاده بود.8پس همۀ دانادلانی كه در كار اشتغال داشتند، ده پردۀ مسكن را ساختند، از كتان نازك تابیده شده و لاجورد و ارغوان و قرمز، و آنها را با كروبیان از صنعت نساج ماهر ترتیب دادند.9طول هر پرده بیست و هشت ذراع، و عرض هر پرده چهار ذراع. همۀ پرده‌ها را یك اندازه بود.10وپنج پرده را با یكدیگر بپیوست، و پنج پرده را با یكدیگر بپیوست،11و بر لب یك پرده در كنار پیوستگی‌اش مادگیهای لاجورد ساخت، و همچنین در لب پردۀ بیرونی در پیوستگی دوم ساخت.12و در یك پرده، پنجاه مادگی ساخت، و در كنار پرده‌ای كه در پیوستگی دومین بود، پنجاه مادگی ساخت. و مادگیها مقابل یكدیگر بود.13و پنجاه تكمۀ زرین ساخت، و پرده‌ها را به تكمه‌ها با یكدیگر بپیوست، تا مسكن یك باشد.14و پرده‌ها از پشم بز ساخت بجهت خیمه‌ای كه بالای مسكن بود؛ آنها را پانزده پرده ساخت.15طول هر پرده سی ذراع، و عرض هر پرده چهار ذراع؛ و یازده پرده را یك اندازه بود.16و پنج پرده را جدا پیوست، و شش پرده را جدا.17و پنجاه مادگی بر كنار پرده‌ای كه در پیوستگی بیرونی بود ساخت، و پنجاه مادگی در كنار پرده در پیوستگی دوم.18و پنجاه تكمۀ برنجین برای پیوستن خیمه بساخت تا یك باشد.19و پوششی از پوست قوچ سرخ‌شده برای خیمه ساخت، و پوششی بر زبر آن از پوست خز.20و تخته‌های قایم از چوب شطیم برای مسكن ساخت.21طول هر تخته ده ذراع، و عرض هر تخته یك ذراع و نیم.22هر تخته را دو زبانه بود مقرون یكدیگر، و بدین تركیب همۀ تخته‌های مسكن را ساخت.23و تخته‌های مسكن را ساخت، بیست تخته به جانب جنوب به طرف یمانی،24و چهل پایۀ نقره زیر بیست تخته ساخت، یعنی دو پایه زیر تختهای برای دو زبانه‌اش، و دو پایه زیر تختۀ دیگر برای دو زبانه‌اش.25و برای جانب دیگر مسكن به طرف شمال، بیست تخته ساخت.26و چهل پایۀ نقرۀ آنها را یعنی دو پایه زیر یك تختهای و دو پایه زیرتختۀ دیگر.27و برای مؤخر مسكن به طرف مغرب، شش تخته ساخت.28و دو تخته برای گوشه‌های مسكن در هر دو جانبش ساخت.29و از زیر با یكدیگر پیوسته شد، و تا سر آن با هم در یك حلقه تمام شد. و همچنین برای هر دو در هر دو گوشه كرد.30پس هشت تخته بود، و پایه‌های آنها از نقره شانزده پایه، یعنی دو پایه زیر هر تخته.31و پشتبندها از چوب شطیم ساخت، یعنی پنج برای تخته‌های یك جانب مسكن،32و پنج پشت‌بند برای تخته‌های جانب دیگر مسكن، و پنج پشت‌بند برای تخته‌های مؤخر جانب غربی مسكن.33و پشت‌بند وسطی را ساخت تا در میان تخته‌ها از سر تا سر بگذرد.34تخته‌ها را به طلا پوشانید، و حلقه‌های آنها را از طلا ساخت تا برای پشتبندها، خانه‌ها باشد، و پشتبندها را به طلا پوشانید.35و حجاب را از لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك تابیده شده ساخت، و آن را با كروبیان از صنعت نساج ماهر ترتیب داد.36و چهار ستون از چوب شطیم برایش ساخت، و آنها را به طلا پوشانید و قلابهای آنها از طلا بود، و برای آنها چهار پایۀ نقره ریخت.37و پرده‌ای برای دروازۀ خیمه از لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك تابیده شده از صنعت طراز بساخت.38و پنج ستون آن و قلابهای آنها را ساخت و سرها و عصاهای آنها را به طلا پوشانید و پنج پایۀ آنها از برنج بود.
371و بَصلئِیل، تابوت را از چوب شطیم‌ساخت، طولش دو ذراع و نیم، و عرضش یك ذراع و نیم، و بلندیش یك ذراع ونیم.2و آن را به طلای خالص از درون و بیرون پوشانید. و برای آن تاجی از طلا بر طرفش ساخت.3و چهار حلقۀ زرین برای چهار قایمه‌اش بریخت، یعنی دو حلقه بر یك طرفش و دو حلقه بر طرف دیگر.4و دو عصا از چوب شطیم ساخته، آنها را به طلا پوشانید.5و عصاها را در حلقه‌ها بر دو جانب تابوت گذرانید، برای برداشتن تابوت.6و كرسی رحمت را از طلای خالص ساخت. طولش دو ذراع و نیم، و عرضش یك ذراع و نیم.7و دو كروبی از طلا ساخت. و آنها را بر هر دو طرف كرسی رحمت از چرخكاری ساخت.8یك كروبی بر این طرف و كروبی دیگر بر آن طرف، و از كرسی رحمت، كروبیان را بر هر دو طرفش ساخت.9و كروبیان بالهای خود را بر زبر آن پهن میكردند، و به بالهای خویش كرسی رحمت را می‌پوشانیدند، و رویهای ایشان به سوی یكدیگر می‌بود، یعنی رویهای كروبیان به جانب كرسی رحمت می‌بود.10و خوان را از چوب شطیم ساخت. طولش دو ذراع، و عرضش یك ذراع، و بلندیش یك ذراع و نیم.11و آن را به طلای خالص پوشانید، و تاجی زرین گرداگردش ساخت.12و حاشیه‌ای به مقدار چهار انگشت گرداگردش ساخت، و تاجی زرین گرداگرد حاشیه ساخت.13و چهار حلقۀ زرین برایش ریخت، و حلقه‌ها را بر چهار گوشهای كه بر چهار قایمه‌اش بود گذاشت.14و حلقه‌ها مقابل حاشیه بود، تا خانه‌های عصاها باشد، برای برداشتن خوان.15و دو عصا را از چوب شطیم ساخته، آنها را به طلا پوشانید، برای برداشتن خوان.16و ظروفی را كه بر خوان می‌بوداز صحنها و كاسه‌ها و پیاله‌ها و جامهایش كه بدانها هدایای ریختنی می‌ریختند، از طلای خالص ساخت.17و چراغدان را از طلای خالص ساخت. از چرخكاری، چراغدان را ساخت، و پایه‌اش و شاخه‌هایش و پیاله‌هایش و سیبهایش و گلهایش از همین بود.18و از دو طرفش شش شاخه بیرون آمد، یعنی سه شاخۀ چراغدان از یك طرف، و سه شاخۀ چراغدان از طرف دیگر.19و سه پیالۀ بادامی با سیبی و گلی در یك شاخه، و سه پیالۀ بادامی و سیبی و گلی بر شاخۀ دیگر، و همچنین برای شش شاخهای كه از چراغدان بیرون میآمد.20و بر چراغدان چهار پیالۀ بادامی با سیبها و گلهای آن.21و سیبی زیر دو شاخۀ آن، و سیبی زیر دو شاخۀ آن، و سیبی زیر دو شاخۀ آن، برای شش شاخهای كه از آن بیرون میآمد.22سیبهای آنها و شاخه‌های آنها از همین بود، یعنی همه از یك چرخكاری طلای خالص.23و هفت چراغش و گلگیرهایش و سینیهایش را از طلای خالص ساخت.24از یك وزنه طلای خالص آن را با همۀ اسبابش ساخت.25و مذبح بخور را از چوب شطیم ساخت، طولش یك ذراع، و عرضش یك ذراع مربع، و بلندیش دو ذراع، و شاخهایش از همان بود.26و آن را به طلای خالص پوشانید، یعنی سطحش و طرفهای گرداگردش، و شاخهایش، و تاجی گرداگردش از طلای خالص ساخت.27و دو حلقۀ زرین برایش زیر تاج بر دو گوشه‌اش بر دوطرفش ساخت، تا خانه‌های عصاها باشد برای برداشتنش به آنها.28و عصاها را از چوب شطیم ساخته، آنها را به طلا پوشانید.29و روغن مسح مقدس و بخور معطر طاهر را از صنعت عطار ساخت.
381و مذبح قربانی سوختنی را از چوب شطیم ساخت. طولش پنج ذراع، و عرضش پنج ذراع مربع، و بلندیش سه ذراع.2و شاخهایش را بر چهار گوشه‌اش ساخت. شاخهایش از همان بود و آن را از برنج پوشانید.3و همۀ اسباب مذبح را ساخت، یعنی: دیگها و خاك‌اندازها و كاسه‌ها و چنگالها و مِجْمَرها و همۀ ظروفش را از برنج ساخت.4و برای مذبح، آتشدانی مشبك از برنج ساخت، كه زیر حاشیه‌اش بطرف پایین تا نصفش برسد.5و چهار حلقه برای چهار سر آتشدان برنجین ریخت، تا خانه‌های عصاها باشد.6و عصاها را از چوب شطیم ساخته، آنها را به برنج بپوشانید.7و عصاها را در حلقه‌ها بر دو طرف مذبح گذرانید، برای برداشتنش به آنها، و مذبح را از چوبها مجوف ساخت.8و حوض را از برنج ساخت، و پایه‌اش را از برنج از آینه‌های زنانی كه نزد دروازۀ خیمۀ اجتماع برای خدمت جمع می‌شدند.9و صحن را ساخت كه برای طرف جنوبی به سمت یمانی، پرده‌های صحن از كتان نازك تابیده شده صد ذراعی بود.10ستونهای آنها بیست بود، و پایه‌های آنها بیست بود، از برنج و قلابهای آنها و پشت‌بندهای آنها از نقره.11و برای طرف‌شمالی صد ذراعی بود، و ستونهای آنها بیست از برنج، و قلابهای ستونها و پشت‌بندهای آنها از نقره بود.12و برای طرف غربی، پرده‌های پنجاه ذراعی بود، و ستونهای آنها ده و پایه‌های آنها ده، و قلابها و پشت بندهای ستونها از نقره بود.13و برای طرف شرقی به سمت طلوع، پنجاه ذراعی بود.14و پرده‌های یك طرف دروازه پانزده ذراعی بود، ستونهای آنها سه و پایه‌های آنها سه.15و برای طرف دیگر دروازۀ صحن از این طرف و از آن طرف پرده‌ها پانزده ذراعی بود، ستونهای آنها سه و پایه‌های آنها سه.16همۀ پرده‌های صحن به هر طرف از كتان نازك تابیده شده بود.17و پایه‌های ستونها از برنج بود، و قلابها و پشت‌بندهای ستونها از نقره، و پوشش سرهای آنها از نقره، و جمیع ستونهای صحن به پشت‌بندهای نقره پیوسته شده بود.18و پردۀ دروازۀ صحن از صنعت طراز از لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك تابیده شده بود. طولش بیست ذراع، و بلندیش به عرض پنج ذراع موافق پرده‌های صحن.19و ستونهای آنها چهار، و پایه‌های برنجین آنها چهار، و قلابهای آنها از نقره، و پوشش سرهای آنها و پشت‌بندهای آنها از نقره بود.20و همۀ میخهای مسكن و صحن، به هر طرف از برنج بود.21این است حساب مسكن، یعنی مسكن شهادت، چنانكه حسب فرمان موسی به خدمت لاویان، به توسط ایتاماربن هارون كاهن حساب آن گرفته شد.22و بصلئیل بن اوری بن حور از سبط‌یهودا، آنچه را كه خداوند به موسی امر فرموده بود بساخت.23و با وی اُهُولِیاب بن اخیسامك از سبط دان بود، نقاش و مخترع و طراز در لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك.24و تمام طلایی كه در كار صرف شد، یعنی در همه كار قدس، از طلای هدایا بیست و نه وزنه و هفتصد و سی مثقال موافق مثقال قدس بود.25و نقرۀ شمرده شدگان جماعت صد وزنه و هزار و هفتصد و هفتاد و پنج مثقال بود، موافق مثقال قدس.26یك درهم یعنی نیم مثقال موافق مثقال قدس، برای هر نفری از آنانی كه به سوی شمرده‌شدگان گذشتند، از بیست ساله و بالاتر، كه ششصد و سه هزار و پانصد و پنجاه نفر بودند.27و اما آن صد وزنۀ نقره برای ریختن پایه‌های قدس و پایه‌های پرده بود. صد پایه از صد وزنه یعنی یك وزنه برای یك پایه.28و از آن هزار و هفتصد و هفتاد و پنج مثقال قلابها برای ستونها ساخت، و سرهای آنها را پوشانید، و پشتبندها برای آنها ساخت.29و برنج هدایا هفتاد وزنه و دو هزار و چهارصد مثقال بود.30و از آن پایه‌های دروازۀ خیمۀ اجتماع، و مذبح برنجین، و شبكۀ برنجین آن و همۀ اسباب مذبح را ساخت.31و پایه‌های صحن را به هر طرف، و پایه‌های دروازۀ صحن و همۀ میخهای مسكن و همۀ میخهای گرداگرد صحن را.
391و از لاجورد و ارغوان و قرمز رختهای‌بافته شده ساختند، برای خدمت كردن در قدس، و رختهای مقدس برای هارون ساختند، چنانكه خداوند به موسی امر نموده بود.2و ایفود را از طلا و لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك تابیده شده، ساخت.3و تنگه‌های نازك از طلا ساختند و تارها كشیدند تا آنها را در میان لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك به صنعت نساج ماهر ببافند.4و كتفهای پیوسته شده برایش ساختند، كه بر دو كنار پیوسته شد.5و زنار بسته شده‌ای كه بر آن بود از همان پارچه و از همان صنعت بود، از طلا و لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك تابیده شده، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.6و سنگهای جزع مرصع در دو طوق طلا، و منقوش به نقش خاتم، موافق نامهای بنیاسرائیل درست كردند.7آنها را بر كتفهای ایفود نصب كرد، تا سنگهای یادگاری برای بنیاسرائیل باشد، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده‌بود.8و سینه‌بند را موافق كار ایفود از صنعت نساج ماهر ساخت، از طلا و لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان نازك تابیده شده.9و آن مربع بود و سینه‌بند را دولا ساختند طولش یك وجب و عرضش یك وجب دولا.10و در آن چهار رسته سنگ نصب كردند، رسته‌ای از عقیق سرخ و یاقوت زرد و زمرد. این بود رستۀ اول.11و رستۀ دوم از بهرمان و یاقوت كبود و عقیق سفید.12و رستۀ سوم از عین الهر و یشم و جمست.13و رستۀ چهارم از زبرجد و جزع و یشب در ترصیعۀ خود كه به دیوارهای طلا احاطه شده بود.14و سنگها موافق نامهای بنیاسرائیل دوازده بود، مطابق اسامی ایشان، مثل نقش خاتم، هر یكی به اسم خود برای دوازده سبط.15و بر سینه‌بند زنجیرهای تابیده شده، مثل كار طنابها از طلای خالص ساختند.16و دو طوق زرین و دو حلقۀ زرین ساختند و دو حلقه را بر دو سر سینه‌بندگذاشتند.17و آن دو زنجیر تابیده شدۀ زرین را در دو حلقه‌ای كه بر سرهای سینه‌بند بود، گذاشتند.18و دو سر دیگر آن دو زنجیر را بر دو طوق گذاشتند، و آنها را بر دو كتف ایفود در پیش نصب كردند.19و دو حلقۀ زرین ساختند، آنها را بر دو سر سینه‌بند گذاشتند، بر كناری كه بر طرف اندرونی ایفود بود.20و دو حلقۀ زرین دیگر ساختند، و آنها را بر دو كتف ایفود، به طرف پایین، از جانب پیش، مقابل پیوستگیش بالای زنار ایفود گذاشتند.21و سینه‌بند را به حلقه‌هایش با حلقه‌های ایفود به نوار لاجوردی بستند، تا بالای زنار ایفود باشد. و سینه‌بند از ایفود جدا نشود، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.22و ردای ایفود را از صنعت نساج، تماماً لاجوردی ساخت.23و دهنهای در وسط ردا بود، مثل دهنۀ زره با حاشیه‌ای گرداگرد دهنه تا دریده نشود.24و بر دامن ردا، انارها از لاجورد و ارغوان و قرمز و كتان تابیده شده ساختند.25و زنگوله‌ها از طلای خالص ساختند. و زنگوله‌ها را در میان انارها بر دامن ردا گذاشتند، گرداگردش در میان انارها.26و زنگوله‌ای و اناری، و زنگوله‌ای و اناری گرداگرد دامن ردا برای خدمت كردن، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.27و پیراهنها را برای هارون و پسرانش از كتان نازك از صنعت نساج ساختند.28و عمامه را از كتان نازك و دستارهای زیبا را از كتان نازك، و زیرجامه‌های كتانی را از كتان نازك تابیده شده.29و كمربند را از كتان نازك تابیده شده، و لاجورد و ارغوان و قرمز از صنعت طراز، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.30و تنگۀ افسر مقدس را از طلای خالص ساختند، و بر آن كتابتی مثل نقش‌خاتم مرقوم داشتند: قدوسیت برای یهوه.31و بر آن نواری لاجوردی بستند تا آن را بالای عمامه ببندنـد، چنانكه خداوند به موسـی امر فرموده بود.32پس همۀ كار مسكن خیمۀ اجتماع تمام شد، و بنیاسرائیل ساختند. موافق آنچه خداوند به موسی امر فرموده بود، عمل نمودند.33و مسكن خیمه را نزد موسی آوردند، با همۀ اسبابش و تكمه‌ها و تخته‌ها و پشتبندها و ستونها و پایه‌هایش.34و پوشش از پوست قوچ سرخ‌شده و پوشش از پوست خز و حجاب ستر.35و تابوت شهادت و عصاهایش و كرسی رحمت.36و خوان و همۀ اسبابش و نانِ تَقْدِمِه.37و چراغدان طاهر و چراغهایش، چراغهای آراسته شده و همۀ اسبابش، و روغن برای روشنایی.38و مذبح زرین و روغن مسح و بخور معطر و پرده برای دروازۀ خیمه.39و مذبح برنجین و شبكۀ برنجین آن، و عصاهایش و همۀ اسبابش و حوض و پایه‌اش.40و پرده‌های صحن و ستونها و پایه‌هایش و پردۀ دروازۀ صحن، و طنابهایش و میخهایش و همۀ اسباب خدمت مسكن برای خیمۀ اجتماع.41و رختهای بافته شده برای خدمت قدس، و رخت مقدس برای هارون كاهن، و رختها برای پسرانش تا كهانت نمایند.42موافق آنچه خداوند به موسی امر فرموده بود، بنیاسرائیل همچنین تمام كار را ساختند.43و موسی تمام كارها را ملاحظه كرد، و اینك موافق آنچه خداوند امر فرموده بود ساخته بودند، همچنین كرده بودند. و موسی ایشان را بركت داد.
401و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2«در غُرّۀ ماه اول مسكن خیمۀ اجتماع را برپا نما.3و تابوت شهادت را در آن بگذار. و حجاب را پیش تابوت پهن كن.4و خوان را درآورده، چیزهایی را كه میباید، بر آن ترتیب نما. و چراغدان را درآور و چراغهایش را آراسته كن.5و مذبح زرین را برای بخور پیش تابوت شهادت بگذار، و پردۀ دروازه را بر مسكن بیاویز.6و مذبح قربانی سوختنی را پیش دروازۀ مسكن خیمۀ اجتماع بگذار.7و حوض را در میان خیمۀ اجتماع و مذبح بگذار، و آب در آن بریز.8و صحن را گرداگرد برپا كن. و پردۀ دروازۀ صحن را بیاویز.9و روغن مسح را گرفته، مسكن را با آنچه در آن است مسح كن، و آن را با همۀ اسبابش تقدیس نما تا مقدس شود.10و مذبح قربانی سوختنی را با همۀ اسبابش مسح كرده، مذبح را تقدیس نما. و مذبح، قدس اقداس خواهد بود.11و حوض را با پایه‌اش مسح نموده، تقدیس كن.12و هارون و پسرانش را نزد دروازۀ خیمۀ اجتماع آورده، ایشان را به آب غسل ده.13و هارون را به رخت مقدس بپوشان، و او را مسح كرده، تقدیس نما، تا برای من كهانت كند.14و پسرانش را نزدیك آورده، ایشان را به پیراهنها بپوشان.15و ایشان را مسح كن، چنانكه پدر ایشان را مسح كردی تا برای من كهانت نماید. و مسح ایشان هر آینه برای كهانت ابدی در نسلهای ایشان خواهد بود.»16پس موسی موافق آنچه خداوند او را امر فرموده بود كرد، و همچنین به عمل آورد.17و واقع شد در غُرّۀ ماه اول از سال دوم كه مسكن برپا شد،18و موسی مسكن را برپا نمود، وپایه‌هایش را بنهاد و تخته‌هایش را قایم كرد، و پشت بندهایش را گذاشت، و ستونهایش را برپا نمود،19و خیمه را بالای مسكن كشید، و پوشش خیمه را بر زبر آن گسترانید، چنانكه خداوند به موسی امر نموده بود.20و شهادت را گرفته، آن را در تابوت نهاد، و عصاها را بر تابوت گذارد، و كرسی رحمت را بالای تابوت گذاشت.21و تابوت را به مسكن درآورد، و حجاب ستر را آویخته، آن را پیش تابوت شهادت كشید. چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.22و خوان را در خیمۀ اجتماع به طرف شمالی مسكن، بیرون حجاب نهاد.23و نان را به حضور خداوند بر آن ترتیب داد، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.24و چراغدان را در خیمۀ اجتماع، مقابل خوان به طرف جنوبی مسكن نهاد.25و چراغها را به حضور خداوند گذاشت، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.26و مذبح زرین را در خیمۀ اجتماع، پیش حجاب نهاد.27و بخور معطر بر آن سوزانید، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.28و پردۀ دروازۀ مسكن را آویخت.29و مذبح قربانی سوختنی را پیش دروازۀ مسكن خیمۀ اجتماع وضع كرد، و قربانی سوختنی و هدیه را بر آن گذرانید، چنانكه‌خداوند به موسـی امر فرمـوده بود.30و حوض را در میان خیمۀ اجتماع و مذبـح وضـع كرده، آب برای شستن در آن بریخت.31و موسی و هارون و پسرانش دست و پای خود را در آن شستند.32وقتی كه به خیمۀ اجتماع داخل شدند و نزد مذبح آمدند شست و شو كردند، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.33و صحن را گرداگرد مسكن و مذبح برپا نمود، و پردۀ دروازۀ صحن را آویخت. پس موسی كار را به انجام رسانید.34آنگاه ابر، خیمۀ اجتماع را پوشانید و جلال خداوند مسكن را پر ساخت.35و موسی نتوانست به خیمۀ اجتماع داخل شود، زیراكه ابر بر آن ساكن بود، و جلال خداوند مسكن را پر ساخته بود.36و چون ابر از بالای مسكن برمی‌خاست، بنیاسرائیل در همۀ مراحل خود كوچ میكردند.37و هرگاه ابر برنمی‌خاست، تا روز برخاستن آن، نمی‌كوچیدند.38زیرا كه در روز، ابر خداوند بر مسكن و در شب، آتش بر آن می‌بود، در نظر تمامی خاندان اسرائیل، در همۀ منازل ایشان.
اعداد
11و در روز اول ماه دوم از سال دوم از بیرون آمدن ایشان از زمین مصر، خداوند در بیابان سینا در خیمۀ اجتماع موسی را خطاب كرده، گفت:2« حساب تمامی جماعت بنیاسرائیل را برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، به شمارۀ اسمهای همۀ ذكوران موافق سرهای ایشان بگیرید.3از بیست ساله و زیاده، هر كه از اسرائیل به جنگ بیرون میرود، تو و هارون ایشان را برحسب افواج ایشان بشمارید.4و همراه شما یك نفر از هر سبط باشد كه هر یك رئیس خاندان آبایش باشد.5و اسمهای كسانی كه با شما باید بایستند، این است: از رؤبین، الیصوربن شَدَیئور.6و از شمعون، شِلومیئیل بن صوریشَدّای.7و از یهودا، نَحشون بن عمیناداب.8و از یساكار، نَتَنائیل بن صوغَر.9و از زَبولون، اَلیاب بن حِیلون.10و از بنی یوسف: از اَفرایم، اَلیشَمَع بن عَمّیهود. و از مَنَسّی، جَملیئیل بن فَدَهْصور.11از بنیامین، اَبیدان بن جِدعونی.12و از دان، اَخیعَزَر بن عَمّیشَدّای.13و از اشیر، فَجْعیئیل بن عُكْران.14و از جاد، اَلیاساف بن دَعوئیل.15و از نَفتالی، اَخیرَع بن عینان.»16اینانند دعوت شدگان جماعت و سروران اسباط آبای ایشان، و رؤسای هزارههای اسرائیل.17و موسی و هارون این كسان را كه به نام، معین شدند، گرفتند.18و در روز اول ماه دوم، تمامی جماعت را جمع كرده، نسب نامه‌های ایشان را برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، به شمارۀ اسمها از بیست ساله و بالاتر موافق سرهای ایشان خواندند.19چنانكه خداوند موسی را امر فرموده بود، ایشان را در بیابان سینا بشمرد.20و اما انساب بنی‌رؤبین نخست‌زادۀ اسرائیل، برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، موافق نامها و سرهای ایشان این بود: هر ذكور از بیست ساله و بالاتر، جمیع كسانی كه برای جنگ بیرون می‌رفتند.21شمرده‌شدگان ایشان از سبط رؤبین، چهل و شش هزار و پانصد نفر بودند.22و انساب بنی‌شمعون برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، كسانی كه از ایشان شمرده شدند، موافق شمارۀ اسمها و سرهای ایشان این بود: هر ذكور از بیست ساله و بالاتر، هر كه برای جنگ بیرون میرفت.23شمرده‌شدگان ایشان از سبط شمعون، پنجاه و نه هزار و سیصد نفر بودند.24و انساب بنی‌جاد برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، موافق شمارۀ اسمها، از بیست ساله و بالاتر، هر كه برای جنگ بیرون میرفت.25شمرده‌شدگان ایشان از سبط جاد، چهل و پنج هزار و ششصد و پنجاه نفر بودند.26و انساب بنی‌یهودا برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، موافق شمارۀ اسمها از بیست ساله و بالاتر، هر كه برای جنگ بیرون میرفت.27شمرده‌شدگان ایشان از سبط یهودا،هفتاد و چهار هزار و شش صد نفر بودند.28و انساب بنی‌یسّاكار برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، موافق شمارۀ اسمها از بیست ساله و بالاتر، هر كه برای جنگ بیرون میرفت.29شمرده‌شدگان ایشان از سبط یسّاكار، پنجاه و چهار هزار و چهارصد نفر بودند.30و انساب بنی‌زبولون برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، موافق شمارۀ اسمها از بیست ساله و بالاتر، هر كه برای جنگ بیرون میرفت.31شمرده‌شدگان ایشان از سبط زبولون پنجاه و هفت هزار و چهارصد نفر بودند.32و انساب بنی‌یوسف از بنی‌اَفرایم برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، موافق شمارۀ اسمها از بیست ساله و بالاتر، هر كه برای جنگ بیرون میرفت.33شمرده‌شدگان ایشان از سبط اَفرایم، چهل هزار و پانصد نفر بودند.34و انساب بنی‌مَنَسّی برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، موافق شمارۀ اسمها، از بیست ساله و بالاتر، هر كه برای جنگ بیرون میرفت.35شمرده‌شدگان ایشان از سبط منسی، سی و دو هزار و دویست نفر بودند.36و انساب بنی‌بنیامین برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، موافق شمارۀ اسمها، از بیست ساله و بالاتر، هر كه برای جنگ بیرون میرفت.37شمرده‌شدگان ایشان از سبط بنیامین، سی و پنج هزار و چهارصد نفر بودند.38و انساب بنی‌دان برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، موافق شمارۀ اسمها از بیست ساله و بالاتر، هر كه برای جنگ میرفت.39شمرده‌شدگان ایشان از سبط دان، شصت و دوهزار و هفتصد نفر بودند.40و انساب بنی‌اَشیر برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، موافق شمارۀ اسمها از بیست ساله و بالاتر، هر كه برای جنگ بیرون میرفت.41شمرده‌شدگان ایشان از سبط اَشیر، چهل و یك هزار و پانصد نفر بودند.42و انساب بنی‌نَفْتالی برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، موافق شمارۀ اسمها از بیست ساله و بالاتر، هر كه برای جنگ بیرون میرفت.43شمرده‌شدگان ایشان از سبط نَفْتالی، پنجاه و سه هزار و پانصد نفر بودند.44اینانند شمرده‌شدگانی كه موسی و هارون با دوازده نفر از سروران اسرائیل، كه یك نفر برای هر خاندان آبای ایشان بود، شمردند.45و تمامی شمرده‌شدگان بنیاسرائیل برحسب خاندان آبای ایشان، از بیست ساله و بالاتر، هر كس از اسرائیل كه برای جنگ بیرون میرفت.46همۀ شمرده‌شدگان، ششصد و سه هزار و پانصد و پنجاه نفر بودند.47اما لاویان برحسب سبط آبای ایشان در میان آنها شمرده نشدند.48زیرا خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:49« اما سبط لاوی را مشمار و حساب ایشان را در میان بنیاسرائیل مگیر.50لیكن لاویان را بر مسكن شهادت و تمامی اسبابش و بر هرچه علاقه به آن دارد بگمار، و ایشان مسكن و تمامی اسبابش را بردارند، و ایشان آن را خدمت نمایند و به اطراف مسكن خیمه زنند.51و چون مسكن روانه شود لاویان آن را پایین بیاورند، و چون مسكن افراشته شود لاویان آن را برپا نمایند، و غریبی كه نزدیك آن آید، كشته شود.52و بنیاسرائیل هر كس در محلۀ خود و هر كس نزد عَلَم خویش برحسب افواج خود، خیمه زنند.53و لاویان به اطراف مسكن شهادت خیمه زنند، مبادا غضب بر جماعت بنیاسرائیل بشود، و لاویان شعائر مسكن شهادت را نگاه دارند.»54پس بنیاسرائیل چنین كردند، و برحسب آنچه خداوند موسی را امر فرموده بود، به عمل آوردند.
21و خداوند موسی و هارون را خطاب كرده،گفت:2« هر كس از بنیاسرائیل نزد عَلَم و نشان خاندان آبای خویش خیمه زند، در برابر و اطراف خیمۀ اجتماع خیمه زنند.3و به جانب مشرق به سوی طلوع آفتاب اهل عَلَمِ محَلّۀ یهُودا برحسب افواج خود خیمه زنند، و رئیس بنی‌یهودا نَحشُون بن عَمّیناداب باشد.4و فوج او كه از ایشان شمرده شدند هفتاد و چهار هزار و ششصد نفر بودند.5و سبط یسّاكار در پهلوی او خیمه زنند، و رئیس بنی‌یسّاكار نَتنائیل بن صوغر باشد.6و فوج او كه از ایشان شمرده شدند پنجاه و چهار هزار و چهارصد نفر بودند.7و سبط زبولون و رئیس بنی‌زبولون اَلیآب بن حِیلون باشد.8و فوج او كه از ایشان شمرده شدند، پنجاه و هفت هزار و چهارصد نفر بودند.9جمیع شمرده‌شدگان محلۀ یهودا برحسب افواج ایشان صد و هشتاد و شش هزار و چهارصد نفر بودند. و ایشان اول كوچ كنند.10« و بر جانب جنوب، عَلَم محلۀ رَؤبین برحسب افواج ایشان باشد، و رئیس بنی‌رؤبین اَلیصور بن شَدَیئُور باشد.11و فوج او كه از ایشان شمرده شدند چهل و شش هزار و پانصد نفربودند.12و در پهلوی او سبط شَمعون خیمه زنند و رئیس بنی‌شَمعون شلومیئیل بن صوریشَدّای باشد.13و فوج او كه از ایشان شمرده شدند، پنجاه و نه هزار و سیصد نفر بودند.14و سبط جاد و رئیس بنی‌جاد اَلیاساف بن رَعُوْئیل باشد.15و فوج او كه از ایشان شمرده شدند، چهل و پنج هزار و ششصد و پنجاه نفر بودند.16جمیع شمرده‌شدگان محلۀ رؤبین برحسب افواج ایشان صد و پنجاه و یك هزار و چهارصد و پنجاه نفر بودند و ایشان دوم كوچ كنند.17« و بعد از آن خیمۀ اجتماع با محلۀ لاویان در میان محله‌ها كوچ كند، چنانكه خیمه می‌زنند، همچنان هر كس در جای خود نزد عَلَمهای خویش كوچ كنند.18« و به طرف مغرب، عَلَم محلۀ اَفرایم برحسب افواج ایشان و رئیس بنی‌اَفرایم، الیشَمَع بن عَمّیهود باشد.19و فوج او كه از ایشان شمرده شدند، چهل هزار و پانصد نفر بودند.20و در پهلوی او سبط مَنَسّی، و رئیس بنی‌مَنَسّی جَمْلیئیل بن فَدَهْصور باشد.21و فوج او كه از ایشان شمرده شدند، سی و دو هزار و دویست نفر بودند.22و سبط بنیامین و رئیس بنی‌بنیامین، اَبیدان بن جِدعونی باشد.23و فوج او كه از ایشان شمرده شدند، سی و پنج هزار و چهارصد نفر بودند.24جمیع شمرده‌شدگان محلۀ اَفرایم برحسب افواج ایشان، صد و هشت هزار و یكصد نفر بودند، و ایشان سوم كوچ كنند.25« و به طرف شمال، عَلَم محلۀ دان، برحسب افواج ایشان، و رئیس بنی‌دان اَخیعَزَر بن عَمّیشَدّای باشد.26و فوج او كه از ایشان شمرده شدند، شصت و دو هزاروهفت‌صد نفر بودند.27و در پهلوی ایشان سبط اَشیر خیمه زنند، و رئیس‌بنی‌اَشیر فَجْعیئیل بن عُكْران باشد.28و فوج او كه از ایشان شمرده شدند، چهل و یك هزار و پانصد نفر بودند.29و سبط نَفْتالی و رئیس بنی‌نَفْتالی اَخیرَع بن عِینان باشد.30و فوج او كه از ایشان شمرده شدند، پنجاه و سه هزار و چهارصد نفر بودند.31جمیع شمرده‌شدگان محلۀ دان، صد و پنجاه و هفت هزار و ششصد نفر بودند. ایشان نزد عَلَمهای خود در عقب كوچ كنند.»32اینانند شمرده‌شدگان بنیاسرائیل برحسب خاندان آبای ایشان، جمیع شمرده‌شدگان محله‌ها موافق افواج ایشان ششصد و سه هزار و پانصد و پنجاه نفر بودند.33اما لاویان چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود، در میان بنیاسرائیل شمرده نشدند.34و بنیاسرائیل موافق هرچه خداوند به موسی امر فرموده بود، عمل نمودند، به اینطور نزد علمهای خود خیمه میزدند و به اینطور هر كس برحسب قبایل خود با خاندان آبای خود كوچ میكردند.
31این است اَنساب هارون و موسی در روزی كه خداوند در كوه سینا با موسی متكلم شد.2و نامهای پسران هارون این است: نخستزادهاش ناداب و اَبیهو و اَلْعازار و ایتامار.3این است نامهای پسران هارون كهنه كه مسح شده بودند كه ایشان را برای كهانت تخصیص نمود.4اما ناداب و اَبیهو در حضور خداوند مردند، هنگامی كه ایشان در بیابان سینا آتش غریب به حضور خداوند گذرانیدند، و ایشان راپسری نبود و اَلعازار و ایتامار به حضور پدر خود هارون، كهانت مینمودند.5و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:6« سبط لاوی را نزدیك آورده، ایشان را پیش هارون كاهن حاضر كن تا او را خدمت نمایند.7و ایشان شعائر او و شعائر تمامی جماعت را پیش خیمۀ اجتماع نگاه داشته، خدمت مسكن را بجا آورند.8و جمیع اسباب خیمۀ اجتماع و شعائر بنیاسرائیل را نگاه داشته، خدمت مسكن را بجا آورند.9و لاویان را به هارون و پسرانش بده، زیراكه ایشان از جانب بنیاسرائیل بالكل به وی داده شده‌اند.10و هارون و پسرانش را تعیین نما تا كهانت خود را بجا بیاورند، و غریبی كه نزدیك آید، كشته شود.»11و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت12كه « اینك من لاویان را از میان بنیاسرائیل، به عوض هر نخست‌زاده‌ای از بنیاسرائیل كه رَحِم را بگشاید گرفته‌ام، پس لاویان از آن من میباشند.13زیرا جمیع نخستزادگان از آنِ منند، و در روزی كه همۀ نخستزادگان زمین مصر را كشتم، جمیع نخستزادگان اسرائیل را خواه از انسان و خواه از بهایم برای خود تقدیس نمودم، پس از آن من میباشند. من یهوه هستم.»14و خداوند موسی را در بیابان سینا خطاب كرده، گفت:15« بنی‌لاوی را برحسب خاندان آبا و قبایل ایشان بشمار، هر ذكور ایشان را از یك ماهه و زیاده بشمار.»16پس موسی برحسب قول خداوند چنانكه مأمور شد، ایشان را شمرد.17و پسران لاوی موافق نامهای ایشان اینانند: جَرشون و قَهات و مَراری.18و نامهای بنی‌جَرْشون برحسب قبایل ایشان این است: لِبْنی و شِمْعی.19و پسران قَهات برحسب قبایل ایشان: عَمرام و یصْهار و حَبرون و عُزّیئیل.20و پسران مَراری برحسب قبایل ایشان: مَحْلی و موشی بودند. اینانند قبایـل لاویان برحسب خاندان آبای ایشان.21و از جَرشون، قبیلۀ لِبْنی و قبیلۀ شِمْعی. اینانند قبایل جَرشونیان.22و شمرده‌شدگان ایشان به شمارۀ همۀ ذكوران از یك ماهه و بالاتر، شمرده‌شدگان ایشان هفت هزار و پانصد نفر بودند.23و قبایل جَرشونیان در عقب مسكن، به طرف مغرب خیمه زنند.24و سَروَر خاندان آبای جَرشونیان، اَلیاساف بن لایل باشد.25و ودیعت بنی‌جَرشون در خیمۀ اجتماع، مسكن و خیمه و پوشش آن و پردۀ دروازۀ خیمۀ اجتماع باشد.26و تجیرهای صحن و پردۀ دروازۀ صحن كه پیش روی مسكن و به اطراف مذبح است و طنابهایش با هر خدمت آنها.27و از قَهات، قبیلۀ عَمرامیان و قبیلۀ یصهاریان و قبیلۀ حَبْرونیان و قبیلۀ عُزّیئیلیان، اینانند قبایل قَهاتیان.28به شمارۀ همۀ ذكوران از یك ماهه و بالاتر، هشت هزار و ششصد نفر بودند كه ودیعت قدس را نگاه میداشتند.29و قبایل بنی‌قَهات به طرف جنوب مسكن، خیمه بزنند.30و سَروَر خاندان آبای قبایل قَهاتیان، اَلیاصافان بن عُزّیئیل باشد.31و ودیعت ایشان تابوت و میز و شمعدان و مذبحها و اسباب قدس كه با آنها خدمت میكنند، و حجاب و هر خدمت آن باشد.32و سرور سروران لاویان، اَلعازار بن هارونِ كاهن باشد، و نظارتِ نگهبانانِ خدمتِ قدس، او را خواهد بود.33و از مَراری، قبیلۀ مَحَلیان و قبیلۀ موشیان؛اینانند قبایل مَراری.34و شمرده‌شدگان ایشان و شمارۀ همۀ ذكوران از یك ماهه و بالاتر، شش هزار و دویست نفر بودند.35و سرور خاندان آبای قبایل مَراری، صوریئیل بن ابیحایل باشد و ایشان به طرف شمالی مسكن، خیمه بزنند.36و ودیعت معین بنی‌مَراری، تختهای مسكن و پشتبندهایش و ستونهایش و پایه‌هایش و تمامی اسبابش با تمامی خدمتش باشد.37و ستونهای اطراف صحن و پایه‌های آنها و میخها و طنابهای آنها.38و پیش مسكن به طرف مشرق و پیش روی خیمۀ اجتماع به طرف طلوع شمس، موسی و هارون و پسرانش خیمه بزنند و نگاهبانی قدس را و نگاهبانی بنیاسرائیل را بدارند. و هر غریبی كه نزدیك آید، كشته‌شود.39و جمیع شمرده‌شدگان لاویان كه موسی و هارون ایشان را برحسب قبایل ایشان و فرمان خداوند شمردند، همۀ ذكوران از یك ماهه و بالاتر، بیست و دو هزار نفر بودند.40و خداوند به موسی گفت: « جمیع نخستزادگان نرینۀ بنیاسرائیل را از یك ماهه و بالاتر بشمار، و حساب نامهای ایشان را بگیر.41و لاویان را به عوض همۀ نخستزادگان بنیاسرائیل برای من كه یهوه هستم بگیر، و بهایم لاویان را به عوض همۀ نخستزادگان بهایم بنیاسرائیل.»42پس موسی چنانكه خداوند او را امر فرموده بود، همۀ نخستزادگان بنیاسرائیل را شمرد.43و جمیع نخستزادگان نرینه، برحسب شمارۀ اسمهای شمرده‌شدگان ایشان از یك ماهه و بالاتر، بیست و دو هزار و دویست و هفتاد و سه نفر بودند.44و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:45« لاویان را به عوض جمیع نخستزادگان بنیاسرائیل، و بهایم لاویان را به عوض بهایم ایشان بگیر، و لاویان از آن من خواهند بود. من یهوه هستم.46و اما دربارۀ فدیۀ دویست و هفتاد و سه نفر از نخستزادگان بنیاسرائیل كه بر لاویان زیاده‌اند،47پنج مثقال برای هر سَری بگیر، آن را موافق مثقال قدس كه بیست جیره یك مثقال باشد، بگیر.48و نقد فدیۀ آنانی كه از ایشان زیاده‌اند به هارون و پسرانش بده.»49پس موسی نقد فدیه را از آنانی كه زیاده بودند، بر كسانی كه لاویان فدیۀ آنها شده بودند، گرفت.50و از نخستزادگان بنیاسرائیل نقد را كه هزار و سیصد و شصت و پنج مثقال موافق مثقال قدس باشد، گرفت.51و موسی نقد فدیه را برحسب قول خداوند چنانكه خداوند موسی را امر فرموده بود، به هارون و پسرانش داد.
41و خداوند موسی و هارون را خطاب كرده،گفت:2« حساب بنی‌قَهات را از میان بنی‌لاوی برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان بگیر.3از سی ساله و بالاتر تا پنجاه ساله، هر كه داخل خدمت شود تا در خیمۀ اجتماع كار كند.4« و خدمت بنی‌قَهات در خیمۀ اجتماع، كار قدسالاقداس باشد.5« و هنگامی كه اردو كوچ میكند هارون و پسرانش داخل شده، پوشش حجاب را پایین بیاورند، و تابوت شهادت را به آن بپوشانند.6و بر آن پوششِ پوستِ خزِ آبی بگذارند و جامهای كه تمام آن لاجوردی باشد بالای آن پهن نموده، چوبدستهایش را بگذرانند.7« و بر میز نانِ تَقْدِمِه، جامۀ لاجوردی‌بگسترانند و بر آن، بشقابها و قاشقها و كاسه‌ها و پیاله‌های ریختنی را بگذارنند و نان دائمی بر آن باشد.8و جامۀ قرمز بر آنها گسترانیده، آن را به پوشش پوست خز بپوشانند و چوبدستهایش را بگذرانند.9« و جامۀ لاجوردی گرفته، شمعدان روشنایی و چراغهایش و گُلگیرهایش و سینیهایش و تمامی ظروف روغنش را كه به آنها خدمتش میكنند بپوشانند،10و آن را و همۀ اسبابش را در پوشش پوست خز گذارده، بر چوبدستی بگذارند.11« و بر مذبح زرین، جامۀ لاجوردی گسترانیده، آن را به پوشش پوست خز بپوشانند، و چوبدستهایش را بگذرانند.12« و تمامی اسباب خدمت را كه به آنها در قدس خدمت میكنند گرفته، آنها را در جامۀ لاجوردی بگذارند، و آنها را به پوشش پوست خز پوشانیده، بر چوبدست بنهند.13« و مذبح را از خاكستر خالی كرده، جامۀ ارغوانی بر آن بگسترانند.14و جمیع اسبابش را كه به آنها خدمت آن را میكنند یعنی مِجْمَرها و چنگالها و خاك‌اندازها و كاسه‌ها، همۀ اسباب مذبح را بر روی آن بنهند، و بر آن پوشش، پوست خز گسترانیده، چوب دستهایش را بگذرانند.15« و چون هارون و پسرانش در هنگام كوچ كردن اردو، از پوشانیدن قدس و تمامی اسباب قدس فارغ شوند، بعد از آن پسران قَهات برای برداشتن آن بیایند، اما قدس را لمس ننمایند مبادا بمیرند، این چیزها از خیمۀ اجتماع حمل بنی‌قهات میباشد.16« و ودیعت اَلعازار بن هارون كاهن، روغن بجهت روشنایی و بخور خوشبو و هدیۀ آردی‌دائمی و روغن مسح و نظارت تمامی مسكن میباشد، با هرآنچه در آن است، خواه از قدس و خواه از اسبابش.»17و خداوند موسی و هارون را خطاب كرده، گفت:18« سبط قبایل قَهاتیان را از میان لاویان منقطع مسازید.19بلكه با ایشان چنین رفتار نمایید تا چون به قدسالاقداس نزدیك آیند، زنده بمانند و نمیرند. هارون و پسرانش داخل آن بشوند، و هریك از ایشان را به خدمت و حمل خود بگمارند.20و اما ایشان بجهت دیدن قدس لحظهای هم داخل نشوند، مبادا بمیرند.»21و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:22« حساب بنی‌جَرشون را نیز برحسب خاندان آبا و قبایل ایشان بگیر.23از سی ساله و بالاتر تا پنجاه ساله ایشان را بشمار، هر كه داخل شود تا در خیمۀ اجتماع به شغل بپردازد و خدمت بنماید.24« این است خدمت قبایل بنی‌جرشون در خدمت‌گذاری و حمل،25كه تجیرهای مسكن و خیمۀ اجتماع را با پوشش آن و پوشش پوست خز كه بر بالای آن است، و پردۀ دروازۀ خیمۀ اجتماع را بردارند.26و تجیرهای صحن و پردۀ مدخل دروازۀ صحن، كه پیش مسكن و به اطراف مذبح است، و طنابهای آنها و همۀ اسباب خدمت آنها و هرچه به آنها باید كرده شود، ایشان بكنند.27و تمامی خدمت بنی‌جَرشون در هر حمل و خدمت ایشان، به فرمان هارون و پسران او بشود، و جمیع حملهای ایشان را بر ایشان ودیعت گذارید.28این است خدمت قبایل بنی‌جَرشون در خیمۀ اجتماع. و نظارت ایشان به دست ایتاماربن هارون كاهن باشد.29« و بنی‌مَراری را برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان بشمار.30از سی ساله و بالاتر تا پنجاه ساله هركه به خدمت داخل شود، تا كار خیمۀ اجتماع را بنماید. ایشان را بشمار.31این است ودیعت حمل ایشان، در تمامی خدمت ایشان در خیمۀ اجتماع، تختهای مسكن و پشتبندهایش و ستونهایش و پایه‌هایش32و ستونهای اطراف صحن و پایه‌های آنها و میخهای آنها و طنابهای آنها با همۀ اسباب آنها، و تمامی خدمت آنها، پس اسباب ودیعت حمل ایشان را به نامها حساب كنید.33این است خدمت قبایل بنی‌مَراری در تمامی خدمت ایشان در خیمۀ اجتماع، زیردست ایتامار بن هارونِ كاهن.»34و موسی و هارون و سروران جماعت، بنی‌قهات را برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان شمردند.35از سی ساله و بالاتر تا پنجاه ساله هركه به خدمت داخل میشد تا در خیمۀ اجتماع مشغول شود.36و شمرده‌شدگان ایشان برحسب قبایل ایشان، دو هزار و هفتصد و پنجاه نفر بودند.37اینانند شمرده‌شدگان قبایل قَهاتیان، هركه در خیمۀ اجتماع كار میكرد كه موسی و هارون ایشان را برحسب آنچه خداوند به واسطۀ موسی فرموده بود، شمردند.38و شمرده‌شدگان بنی‌جَرشون برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان،39از سی ساله و بالاتر تا پنجاه ساله، هركه به خدمت داخل میشد تا در خیمۀ اجتماع كار كند.40و شمرده‌شدگان ایشان برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان، دو هزار و ششصد و سی نفر بودند.41اینانندشمرده‌شدگان قبایل بنی‌جَرشون، هركه در خیمۀ اجتماع كار میكرد كه موسی و هارون ایشان را برحسب فرمان خداوند شمردند.42و شمرده‌شدگان قبایل بنی‌مَراری برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان،43از سی ساله و بالاتر تا پنجاه ساله، هركه به خدمت داخل میشد تا در خیمۀ اجتماع كار كند.44و شمرده‌شدگان ایشان برحسب قبایل ایشان سه هزار و دویست نفر بودند.45اینانند شمرده‌شدگان قبایل بنی‌مراری كه موسی و هارون ایشان را برحسب آنچه خداوند به واسطۀ موسی فرموده بود، شمردند.46جمیع شمرده‌شدگان لاویان كه موسی و هارون و سروران اسرائیل ایشان را برحسب قبایل و خاندان آبای ایشان شمردند،47از سی ساله و بالاتر تا پنجاه ساله هركه داخل میشد تا كار خدمت و كار حملها را در خیمۀ اجتماع بكند.48شمرده‌شدگان ایشان هشت هزار و پانصد و هشتاد نفر بودند،49برحسب فرمان خداوند به توسط موسی، هركس موافق خدمتش و حملش شمرده شد. و چنانكه خداوند موسی را امر فرموده بود، او ایشان را شمرد.
51و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2« بنیاسرائیل را امر فرما كه مبروص را و هركه جریان دارد و هركه از مَیتَه نجس شود، از اردو اخراج كنند.3خواه مرد و خواه زن، ایشان را اخراج نمایید؛ بیرون از اردو ایشان را اخراج‌نمایید، تا اردوی خود را جایی كه من در میان ایشان ساكن هستم، نجس نسازند.»4و بنیاسرائیل چنین كردند، و آن كسان را بیرون از اردو اخراج كردند. چنانكه خداوند به موسی گفته بود، بنیاسرائیل به آن طور عمل نمودند.5و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:6« بنیاسرائیل را بگو: هرگاه مردی یا زنی به هركدام از جمیع گناهان انسان مرتكب شده، به خداوند خیانت ورزد، و آن شخص مجرم شود،7آنگاه گناهی را كه كرده است اعتراف بنماید، و اصل جرم خود را رد نماید، و خمس آن را برآن مزید كرده، به كسی كه بر او جرم نموده است، بدهد.8و اگر آن كس را ولیای نباشد كه دیۀ جرم به او داده شود، آنگاه دیۀ جرمی كه برای خداوند داده میشود، از آن كاهن خواهد بود، علاوه بر قوچ كفاره كه به آن دربارۀ وی كفاره میشود.9و هر هدیۀ افراشتنی از همۀ موقوفات بنیاسرائیل كه نزد كاهن می‌آورند، از آن او باشد.10و موقوفات هر كس از آن او خواهد بود، و هرچه كه كسی به كاهن بدهد، از آن او باشد.»11و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:12« بنیاسرائیل را خطاب كرده، به ایشان بگو: هرگاه زن كسی از او برگشته، به وی خیانت ورزد،13و مردی دیگر با او همبستر شود، و این از چشمان شوهرش پوشیده و مستور باشد، آن زن نجس میباشد. و اگر بر او شاهدی نباشد و درعین فعل گرفتار نشود،14و روح غیرت بر او بیاید و به زن خود غیور شود، و آن زن نجس شده باشد، یا روح غیرت بر او بیاید و به زن خود غیور شود، و آن زن نجس نشده باشد،15پس آن مرد زن خود را نزد كاهن بیاورد، و بجهت او برای هدیه، یك عشر ایفۀ آرد جوین بیاورد، و روغن بر آن نریزد، و كندر بر آن ننهد، زیرا كه هدیۀ غیرت است و هدیۀ یادگار، كه گناه را بیاد میآورد.16« و كاهن او را نزدیك آورده، به حضور خداوند برپا دارد.17و كاهن آب مقدس در ظرف سفالین بگیرد، و كاهن قدری از غباری كه بر زمین مسكن باشد گرفته، بر آب بپاشد.18و كاهن زن را به حضور خداوند برپا داشته، موی سر او را باز كند و هدیۀ یادگار را كه هدیۀ غیرت باشد بر دست آن زن بگذارد، و آب تلخ لعنت بر دست كاهن باشد.19و كاهن به زن قسم داده، به وی بگوید: اگر كسی با تو همبستر نشده، و اگر بسوی نجاست به كسی غیر از شوهر خود برنگشته‌ای، پس از این آب تلخ لعنت مبرا شوی.20و لیكن اگر به غیر از شوهر خود برگشته، نجس شده‌ای، و كسی غیر از شوهرت با تو همبستر شده‌است،21آنگاه كاهن زن را قسم لعنت بدهد و كاهن به زن بگوید: خداوند تو را در میان قومت مورد لعنت و قسم بسازد به اینكه خداوند ران تو را ساقط و شكم تو را مُنْتَفَخ گرداند.22و این آب لعنت در احشای تو داخل شده، شكم تو را منتفخ و ران تو را ساقط بسازد. و آن زن بگوید: آمین آمین.23« و كاهن این لعنتها را در طوماری بنویسد، و آنها را در آب تلخ محو كند.24و آن آب لعنت‌تلخ را به زن بنوشاند، و آن آب لعنت در او داخل شده، تلخ خواهد شد.25و كاهن هدیۀ غیرت را از دست زن گرفته، آن هدیه را به حضور خداوند بجنباند، و آن را نزد مذبح بیاورد.26و كاهن مشتی از هدیه برای یادگاری آن گرفته، آن را بر مذبح بسوزاند و بعد از آن، آن آب را به زن بنوشاند.27و چون آب را به او نوشانید، اگر نجس شده و به شوهر خود خیانت ورزیده باشد، آن آب لعنت داخل او شده، تلخ خواهد شد، و شكم او مُنْتَفَخ و ران او ساقط خواهد گردید، و آن زن در میان قوم خود مورد لعنت خواهدبود.28و اگر آن زن نجس نشده، طاهر باشد، آنگاه مبرا شده، اولاد خواهد زایید.29« این است قانون غیرت، هنگامی كه زن از شوهر خود برگشته، نجس شده باشد.30یا هنگامی كه روح غیرت بر مرد بیاید، و بر زنش غیور شود، آنگاه زن را به حضور خداوند برپا بدارد، و كاهن تمامی این قانون را دربارۀ او اجرا دارد.31پس آن مرد از گناه مبرا شود، و زن گناه خود را متحمل خواهد بود.»
61و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2« بنیاسرائیل را خطاب كرده، به ایشان بگو: چون مرد یا زن نذر خاص، یعنی نذر نذیره بكند، و خود را برای خداوند تخصیص نماید،3آنگاه از شراب و مسكرات بپرهیزد و سركۀ شراب و سركۀ مسكرات را ننوشد، و هیچ عصیر انگور ننوشد، و انگور تازه یا خشك نخورد.4و تمام ایام تخصیصش از هر چیزی كه از تاك انگورساخته شود، از هسته تا پوست نخورد.5« و تمام ایام نذر تخصیص او، اُستُره بر سر او نیاید، و تا انقضای روزهایی كه خود را برای خداوند تخصیص نموده است، مقدس شده، گیسهای موی سر خود را بلند دارد.6« و تمام روزهایی كه خود را برای خداوند تخصیص نموده است، نزدیك بدن میت نیاید.7برای پدر و مادر و برادر و خواهر خود، هنگامی كه بمیرند خویشتن را نجس نسازد، زیرا كه تخصیص خدایش بر سر وی میباشد.8تمامی روزهای تخصیصش برای خداوند مقدس خواهد بود.9« و اگر كسی دفعتاً ناگهان نزد او بمیرد، پس سر خود را در روز طهارت خویش بتراشد، یعنی در روز هفتم آن را بتراشد.10و در روز هشتم دو فاخته یا دو جوجۀ كبوتر نزد كاهن به در خیمۀ اجتماع بیاورد.11و كاهن یكی را برای قربانی گناه و دیگری را برای قربانی سوختنی گذرانیده، برای وی كفاره نماید، از آنچه به سبب میت، گناه كرده است؛ و سر او را در آن روز تقدیس نمایـد.12و روزهای تخصیص خود را برای خداوند (از نو) تخصیص نماید، و برۀ نرینۀ یك ساله برای قربانی جرم بیاورد. لیكن روزهای اول ساقط خواهد بود، چونكه تخصیصش نجس شده است.13« این است قانون نذیره، چون روزهای تخصیص او تمام شود، آنگاه او را نزد دروازه خیمۀ اجتماع بیاورند.14و قربانی خود را برای خداوند بگذراند، یعنی یك برۀ نرینۀ یك سالۀ بی‌عیب بجهت قربانی سوختنی، و یك برۀ ماده یك سالۀ بی‌عیب، بجهت قربانی گناه، و یك قوچ‌بی‌عیب بجهت ذبیحۀ سلامتی.15و یك سبد نان فطیر یعنی گِرده‌های آرد نرم سرشته‌شدۀ با روغن، و قرصهای فطیر مسح شده با روغن، و هدیۀ آردی آنها و هدیۀ ریختنی آنها.16« و كاهن آنها را به حضور خداوند نزدیك آورده، قربانی گناه و قربانی سوختنی او را بگذراند.17و قوچ را با سبد نان فطیر بجهت ذبیحۀ سلامتی برای خداوند بگذراند، و كاهن هدیۀ آردی و هدیۀ ریختنی او را بگذراند.18« و آن نذیره سر تخصیص خود را نزد در خیمۀ اجتماع بتراشد، و موی سر تخصیص خود را گرفته، آن را بر آتشی كه زیر ذبیحۀ سلامتی است بگذراند.19« و كاهن سرْدست بریان شدۀ قوچ را با یك گِرده فطیر از سبد و یك قرص فطیر گرفته، آن را بر دست نذیره، بعد از تراشیدن سر تخصیصش بگذارد.20و كاهن آنها را بجهت هدیۀ جنبانیدنی به حضور خداوند بجنباند، این با سینۀ جنبانیدنی و ران افراشتنی برای كاهن، مقدس است. و بعد از آن نذیره شراب بنوشد.21« این است قانون نذیره‌ای كه نذر بكند و قانون قربانی كه بجهت تخصیص خود برای خداوند باید بگذراند، علاوه بر آنچه دستش به آن می‌رسد موافق نذری كه كرده باشد، همچنین برحسب قانون تخصیص خود، باید بكند.»22و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:23« هارون و پسرانش را خطاب كرده، بگو: به اینطور بنیاسرائیل را بركت دهید و به ایشان‌بگویید:24« یهوه تو را بركت دهد و تو را محافظت نماید.25یهوه روی خود را بر تو تابان سازد و بر تو رحمت كند.26یهوه روی خود را بر تو برافرازد و تو را سلامتی بخشد.27و نام مرا بر بنیاسرائیل بگذارند، و من ایشان را بركت خواهم داد.»
71و در روزی كه موسی از برپا داشتن مسكن فارغ شده و آن را مسح نموده و تقدیس كرده و تمامی اسبابش را و مذبح را با تمامی اسبابش مسح كرده و تقدیس نموده بود،2سروران اسرائیل و رؤسای خاندان آبای ایشان هدیه گذرانیدند. و اینها رؤسای اسباط بودند كه بر شمرده‌شدگان گماشته شدند.3پس ایشان بجهت هدیۀ خود، به حضور خداوند شش ارابۀ سرپوشیده و دوازده گاو آوردند، یعنی یك ارابه برای دو سرور، و برای هر نفری یك گاو، و آنها را پیش روی مسكن آوردند.4و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:5« اینها را از ایشان بگیر تا برای بجا آوردن خدمت خیمۀ اجتماع به كار آید، و به لاویان به هر كس به اندازۀ خدمتش تسلیم نما.»6پس موسی ارابه‌ها و گاوها را گرفته، آنها را به لاویان تسلیم نمود.7دو ارابه و چهار گاو به بنی‌جَرشون، به اندازۀ خدمت ایشان تسلیم نمود.8و چهار ارابه و هشت گاو به بنی‌مَراری، به اندازۀ خدمت ایشان، به دست ایتامار بن هارون كاهن تسلیم نمود.9اما به بنی‌قَهات هیچ نداد، زیرا خدمت قدس متعلق به ایشان بود و آن را بر دوش خود برمی‌داشتند.10و سروران بجهت تبرك مذبح، در روز مسح كردن آن، هدیه گذرانیدند. و سروران هدیۀ خود را پیش مذبح آوردند.11و خداوند به موسی گفت كه هر سرور در روز نوبۀ خود هدیۀ خویش را بجهت تبرك مذبح بگذراند.12و در روز اول، نَحشون بن عَمّیناداب از سبط یهودا هدیۀ خود را گذرانید.13و هدیۀ او یك طَبَقِ نقره بود كه وزنش صد و سی مثقال بود، و یك لگن نقره، هفتاد مثقال به مثقال قدس كه هر دوی آنها پر از آرد نرم مخلوط شده با روغن بود بجهت هدیۀ آردی.14و یك قاشق طلا ده مثقال پر از بخور.15و یك گاو جوان و یك قوچ و یك برۀ نرینۀ یك ساله بجهت قربانی سوختنی.16و یك بز نر بجهت قربانی گناه.17و بجهت ذبیحه سلامتی، دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله، این بود هدیۀ نَحشون بن عَمّیناداب.18و در روز دوم، نتنائیل بن صوغر، سَروَرِ یسّاكار هدیه گذرانید.19و هدیهای كه او گذرانید یك طبق نقره بود كه وزنش صد و سی مثقال بود، و یك لگن نقره هفتاد مثقال، موافق مثقال قدس، هر دوی آنها پر از آرد نرم مخلوط با روغن بجهت هدیۀ آردی.20و یك قاشق طلا ده مثقال پر از بخور.21و یك گاو جوان و یك قوچ و یك برۀ نرینۀ یك ساله، بجهت قربانی سوختنی.22و یك بز نر بجهت قربانی گناه.23و بجهت ذبیحۀ سلامتی، دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله، این بود هدیۀ نَتَنائیل بن صوغر.24و در روز سوم، اَلیآب بن حیلون سرور بنی‌زبولون،25هدیۀ او یك طبق نقره كه وزنش صد و سی مثقال بود، و یك لگن نقره هفتاد مثقال، موافق مثقال قدس، هر دوی آنها پر از آرد نرم‌مخلوط با روغن بجهت هدیۀ آردی.26و یك قاشق طلا ده مثقال پر از بخور،27و یك گاو جوان و یك قوچ و برۀ نرینۀ یك ساله بجهت قربانی سوختنی.28و یك بز نر بجهت قربانی گناه.29و بجهت ذبیحۀ سلامتی، دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله. این بود هدیۀ اَلیآب بن حیلون.30و در روز چهارم، اَلیصور بن شَدَیئور سرور بنی‌رؤبین.31هدیۀ او یك طبق نقره كه وزنش صد و سی مثقال بود، و یك لگن نقره هفتاد مثقال، موافق مثقال قدس، هر دوی آنها پر از آرد نرم مخلوط با روغن بجهت هدیۀ آردی.32و یك قاشق طلا ده مثقال پر از بخور.33و یك گاو جوان و یك قوچ و یك برۀ نرینۀ یك ساله بجهت قربانی سوختنی.34و یك بز نر بجهت قربانی گناه.35و بجهت ذبیحۀ سلامتی، دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله. این بود هدیۀ اَلیصوربن شَدَیئور.36و در روز پنجم، شَلومیئیل بن صوریشدّای سرور بنی‌شمعون.37هدیۀ او یك طبق نقره كه وزنش صد و سی مثقال بود، و یك لگن نقره هفتاد مثقال، موافق مثقال قدس، هر دوی آنها پر از آرد نرم مخلوط با روغن بجهت هدیه آردی.38و یك قاشق طلا ده مثقال پر از بخور.39و یك گاو جوان و یك قوچ و یك برۀ نرینۀ یك ساله بجهت قربانی سوختنی.40و یك بز نر بجهت قربانی گناه.41و بجهت ذبیحۀ سلامتی، دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله. این بود هدیۀ شَلومیئیل بن صوریشَدّای.42و در روز ششم، اَلیاساف بن دَعوئیل سرور بنی‌جاد.43هدیۀ او یك طبق نقره كه وزنش صد و سی مثقال بود، و یك لگن نقره هفتاد مثقال،موافق مثقال قدس، هر دوی آنها پر از آرد نرم مخلوط با روغن بجهت هدیۀ آردی.44و یك قاشق طلا ده مثقال پر از بخور.45و یك گاو جوان و یك قوچ و یك برۀ نرینۀ یك ساله بجهت قربانی سوختنی.46و یك بز نر بجهت قربانی گناه.47و بجهت ذبیحۀ سلامتی، دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله. این بود هدیۀ اَلیاساف بن دَعوئیل.48و در روز هفتم، اَلیشَمَع بن عَمّیهود سرور بنیافرایم.49هدیۀ او یك طبق نقره كه وزنش صد و سی مثقال بود، و یك لگن نقره هفتاد مثقال، موافق مثقال قدس، هر دوی آنها پر از آرد نرم مخلوط با روغن بجهت هدیۀ آردی.50و یك قاشق طلا ده مثقال پر از بخور.51و یك گاو جوان و یك قوچ و یك برۀ نرینۀ یك ساله بجهت قربانی سوختنی.52و یك بز نر بجهت قربانی گناه.53و بجهت ذبیحۀ سلامتی، دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله. این بود هدیۀ اَلیشَمَع بن عَمّیهود.54و در روز هشتم، جَمْلیئیل بن فَدَهْصور سرور بنی‌مَنَسّی.55هدیۀ او یك طبق نقره كه وزنش صد و سی مثقال بود، و یك لگن نقره هفتاد مثقال، موافق مثقال قدس، هر دوی آنها پر از آرد نرم مخلوط با روغن بجهت هدیۀ آردی.56و یك قاشق طلا ده مثقال پر از بخور.57و یك گاو جوان و یك قوچ و یك برۀ نرینۀ یك ساله بجهت قربانی سوختنی.58و یك بز نر بجهت قربانی گناه.59و بجهت ذبیحۀ سلامتی، دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله. این بود هدیۀ جملیئیل بن فَدَهصور.60و در روز نهم، اَبیدان بن جِدعونی سرور بنی‌بنیامین.61هدیۀ او یك طبق نقره كه وزنش‌صد و سی مثقال بود و یك لگن نقره هفتاد مثقال موافق مثقال قدس، هر دوی آنها پر از آرد نرم مخلوط با روغن، بجهت هدیۀ آردی.62و یك قاشق طلا ده مثقال پر از بخور.63و یك گاو جوان و یك قوچ و یك برۀ نرینۀ یك ساله بجهت قربانی سوختنی.64و یك بز نر به جهت قربانی گناه65و به جهت ذبیحۀ سلامتی دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله. این بود هدیۀ اَبیدان بن جِدعونی.66و در روز دهم، اَخیعَزَربن عَمّیشدّای سرور بنی‌دان.67هدیۀ او یك طبق نقره كه وزنش صد و سی مثقال بود، و یك لگن نقره، هفتاد مثقال موافق مثقال قدس، هر دوی آنها پر از آرد نرم مخلوط با روغن بجهت هدیۀ آردی.68و یك قاشق طلا، ده مثقال پر از بخور.69و یك گاو جوان و یك قوچ و یك برۀ نرینۀ یك ساله بجهت قربانی سوختنی.70و یك بز نر بجهت قربانی گناه.71و بجهت ذبیحۀ سلامتی، دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله. این بود هدیۀ اَخیعَزَر بن عَمّیشدای.72و در روز یازدهم، فَجْعیئیل بن عُكران سرور بنی‌اشیر.73هدیۀ او یك طبق نقره كه وزنش صد و سی مثقال بود، و یك لگن نقره، هفتاد مثقال موافق مثقال قدس؛ هردوی آنها پر از آرد نرم مخلوط با روغن بجهت هدیۀ آردی.74و یك قاشق طلا ده مثقال پر از بخور.75و یك گاو جوان و یك قوچ و یك برۀ نرینۀ یك ساله بجهت قربانی سوختنی.76و یك بز نر بجهت قربانی گناه.77و بجهت ذبیحۀ سلامتی، دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله. این بود هدیۀ فَجْعیئیل بن عُكران.78و در روز دوازدهم، اَخیرَع بن عینان، سَروَربنی‌نفتالی.79هدیۀ او یك طبق نقره كه وزنش صد و سی مثقال بود، و یك لگن نقره هفتاد مثقال موافق مثقال قدس، هردوی آنها پر از آرد نرم مخلوط با روغن بجهت هدیۀ آردی.80و یك قاشق طلا، ده مثقال پر از بخور.81و یك گاو جوان و یك قوچ و یك برۀ نرینۀ یك ساله بجهت قربانی سوختنی.82و یك بز نر بجهت قربانی گناه.83و بجهت ذبیحۀ سلامتی، دو گاو و پنج قوچ و پنج بز نر و پنج برۀ نرینۀ یك ساله. این بـود هدیـۀ اَخیرَع بن عینان.84این بود تبرك مذبح در روزی كه مسح شده‌بود، از جانب سروران اسرائیل دوازده طبق نقره و دوازده لگن نقره و دوازده قاشق طلا.85هر طبق نقره صد و سی مثقال و هر لگن هفتاد، كه تمامی نقرۀ ظروف، دوهزار و چهارصد مثقال موافق مثقال قدس بود.86و دوازده قاشق طلا پُر از بخور هر كدام ده مثقال موافق مثقال قدس، كه تمامی طلای قاشقها صد و بیست مثقال بود.87تمامی گاوان بجهت قربانی سوختنی، دوازده گاو و دوازده قوچ و دوازده برۀ نرینۀ یك ساله. با هدیۀ آردی آنها و دوازده بزِ نر بجهت قربانی گناه.88و تمامی گاوان بجهت ذبیحۀ سلامتی، بیست و چهار گاو و شصت قوچ و شصت بز نر و شصت بره نرینۀ یك ساله. این بود تبرك مذبح بعد از آنكه مسح شده بود.89و چون موسی به خیمۀ اجتماع داخل شد تا با وی سخن گوید، آنگاه قول را می‌شنید كه از بالای كرسی رحمت كه بر تابوت شهادت بود، از میان دو كروبی به وی سخن میگفت، پس با او تكلم مینمود.
81و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2« هارون را خطاب كرده، به وی بگو: هنگامی كه چراغها را برافرازی، هفت چراغ پیش شمعدان روشنایی بدهد.»3پس هارون چنین كرد، و چراغها را برافراشت تا پیش شمعدان روشنایی بدهد، چنانكه خداوند موسی را امر فرموده بود.4و صنعت شمعدان این بود: از چرخكاری طلا از ساق تا گُلهایش چرخكاری بود، موافق نمونه‌ای كه خداوند به موسی نشان داده بود، به همین طور شمعدان را ساخت.5و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:6« لاویان را از میان بنیاسرائیل گرفته، ایشان را تطهیر نما.7و بجهت تطهیر ایشان، به ایشان چنین عمل نما: آن كفاره گناه را بر ایشان بپاش و بر تمام بدن خود اُستُره بگذرانند، و رخت خود را شسته، خود را تطهیر نمایند.8و گاوی جوان و هدیۀ آردی آن، یعنی آرد نرم مخلوط با روغن بگیرند، و گاو جوان دیگر بجهت قربانی گناه بگیر.9و لاویان را پیش خیمۀ اجتماع نزدیك بیاور، و تمامی جماعت بنیاسرائیل را جمع كن.10و لاویان را به حضور خداوند نزدیك بیاور، و بنیاسرائیل دستهای خود را بر لاویان بگذارند.11و هارون لاویان را از جانب بنیاسرائیل به حضور خداوند هدیه بگذراند، تا خدمت خداوند را بجا بیاورند.12و لاویان دستهای خود را بر سر گاوان بنهند، و تو یكی را بجهت قربانی گناه و دیگری را بجهت قربانی سوختنی برای خداوندبگذران، تا بجهت لاویان كفاره شود.13و لاویان را پیش هارون و پسرانش برپا بدار، و ایشان را برای خداوند هدیه بگذران.14و لاویان را از میان بنیاسرائیل جدا نما و لاویان از آن من خواهند بود.15« و بعد از آن لاویان داخل شوند تا خدمت خیمۀ اجتماع را بجا آورند، و تو ایشان را تطهیر كرده، ایشان را هدیه بگذران.16زیراكه ایشان از میان بنیاسرائیل به من بالكل داده شده‌اند، و به عوض هر گشایندۀ رحم، یعنی به عوض همۀ نخستزادگان بنیاسرائیل، ایشان را برای خود گرفته‌ام.17زیرا كه جمیع نخستزادگان بنیاسرائیل خواه از انسان و خواه از بهایم، از آن من‌اند. در روزی كه جمیع نخستزادگان را در زمین مصر زدم، ایشان را برای خود تقدیس نمودم.18پس لاویان را به عوض همۀ نخستزادگان بنیاسرائیل گرفتم.19و لاویان را از میان بنیاسرائیل به هارون و پسرانش پیشكش دادم تا خدمت بنیاسرائیل را در خیمۀ اجتماع بجا آورند، و بجهت بنیاسرائیل كفاره نمایند، و چون بنیاسرائیل به قدس نزدیك آیند، وبا به بنیاسرائیل عارض نشود.»20پس موسی و هارون و تمامی جماعت بنیاسرائیل به لاویان چنین كردند، برحسب هرآنچه خداوند موسی را دربارۀ لاویان امر فرمود، همچنان بنیاسرائیل به ایشان عمل نمودند.21و لاویان برای گناه خود كفاره كرده، رخت خود را شستند، و هارون ایشان را به حضور خداوند هدیه گذرانید، و هارون برای ایشان كفاره نموده، ایشان را تطهیر كرد.22و بعداز آن لاویان داخل شدند تا در خیمۀ اجتماع به حضور هارون و پسرانش به خدمت خود بپردازند، و چنانكه خداوند موسی را دربارۀ لاویان امرفرمود، همچنان به ایشان عمل نمودند.23و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:24« این است قانون لاویان كه از بیست و پنج ساله و بالاتر داخل شوند تا در كار خیمۀ اجتماع مشغول خدمت بشوند.25و از پنجاه ساله از كار خدمت بازایستند، و بعد از آن خدمت نكنند.26لیكن با برادران خود در خیمۀ اجتماع به نگاهبانی نمودن مشغول شوند، و خدمتی دیگر نكنند. بدین طور با لاویان دربارۀ ودیعت ایشان عمل نما.»
91و در ماه اول سال دوم بعد از بیرون آمدن ایشان از زمین مصر، خداوند موسی را در صحرای سینا خطاب كرده، گفت:2« بنیاسرائیل عید فصح را در موسمش بجا آورند.3در روز چهاردهم این ماه آن را در وقت عصر در موسمش بجا آورید، برحسب همۀ فرایضش و همۀ احكامش آن را معمول دارید.»4پس موسی به بنیاسرائیل گفت كه فصح را بجا آورند.5و فصح را در روز چهاردهم ماه اول، در وقت عصر در صحرای سینا بجا آوردند؛ برحسب هرچه خداوند به موسی امر فرموده بود بنیاسرائیل چنان عمل نمودند.6اما بعضی اشخاص بودند كه از مِیت آدمی نجس شده، فصح را در آن روز نتوانستند بجا آورند، پس در آن روز نزد موسی و هارون آمدند،7و آن‌اشخاص وی را گفتند كه « ما از میت آدمی نجس هستیم؛ پس چرا از گذرانیدن قربانی خداوند در موسمش در میان بنیاسرائیل ممنوع شویم؟»8موسی ایشان را گفت: « بایستید تا آنچه خداوند در حق شما امر فرماید، بشنوم.»9و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:10« بنیاسرائیل را خطاب كرده، بگو: اگر كسی از شما یا از اعقاب شما از میت نجس شود، یا در سَفَرِ دور باشد، معهذا فصح را برای خداوند بجا آورد.11در روز چهاردهم ماه دوم، آن را در وقت عصر بجا آورند، و آن را با نان فطیر و سبزی تلخ بخورند.12چیزی از آن تا صبح نگذارند و از آن استخوانی نشكنند؛ برحسب جمیع فرایض فصح آن را معمول دارند.13اما كسی كه طاهر باشد و در سفر نباشد و از بجا آوردن فصح بازایستد، آن كس از قوم خود منقطع شود، چونكه قربانی خداوند را در موسمش نگذرانیده است، آن شخص گناه خود را متحمل خواهد شد.14و اگر غریبی در میان شما مأوا گزیند و بخواهد كه فصح را برای خداوند بجا آورد، برحسب فریضه و حكم فصح عمل نماید، برای شما یك فریضه میباشد خواه برای غریب و خواه برای متوطن.»15و در روزی كه مسكن برپا شد، ابر مسكن خیمۀ شهادت را پوشانید، و از شب تا صبح مثل منظر آتش بر مسكن می‌بود.16همیشه چنین بود كه ابر آن را می‌پوشانید و منظر آتش در شب.17و هرگاه ابر از خیمه برمی‌خاست، بعد از آن‌بنی‌اسرائیل كوچ میكردند و در هر جایی كه ابر ساكن میشد، آنجا بنیاسرائیل اردو میزدند.18به فرمان خداوند بنیاسرائیل كوچ میكردند و به فرمان خداوند اردو میزدند، همۀ روزهایی كه ابر بر مسكن ساكن می‌بود، در اردو می‌ماندند.19و چون ابر، روزهای بسیار برمسكن توقف مینمود، بنیاسرائیل ودیعت خداوند را نگاه میداشتند و كوچ نمی‌كردند.20و بعضی اوقات ابر ایام قلیلی بر مسكن میماند، آنگاه به فرمان خداوند در اردو می‌ماندند و به فرمان خداوند كوچ میكردند.21و بعضی اوقات، ابر از شام تا صبح میماند و در وقت صبح ابر برمی‌خاست، آنگاه كوچ میكردند، یا اگر روز و شب میماند چون ابر برمی‌خاست، می‌كوچیدند.22خواه دو روز و خواه یك ماه و خواه یك سال، هر قدر ابر بر مسكن توقف نموده، بر آن ساكن می‌بود، بنیاسرائیل در اردو می‌ماندند، و كوچ نمی‌كردند و چون برمی‌خاست، می‌كوچیدند.23به فرمان خداوند اردو میزدند، و به فرمان خداوند كوچ میكردند، و ودیعت خداوند را برحسب آنچه خداوند به واسطۀ موسی فرموده بود، نگاه میداشتند.
101و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2« برای خود دو كَرِنّای نقره بساز، آنها را از چرخكاری درست كن، و آنها را بجهت خواندن جماعت و كوچیدن اردو بكار ببر.3و چون آنها را بنوازند تمامی جماعت نزد تو به در خیمۀ اجتماع جمع شوند.4و چون یكی را بنوازند، سروران و رؤسای هزارههای اسرائیل نزد تو جمع شوند.5و چون تیز آهنگ بنوازید محله‌هایی كه به طرف مشرق جا دارند، كوچ‌بكنند.6و چون مرتبۀ دوم تیز آهنگ بنوازید، محله‌هایی كه به طرف جنوب جا دارند كوچ كنند؛ بجهت كوچ دادن ایشان تیز آهنگ بنوازند.7و بجهت جمع كردن جماعت بنوازید، لیكن تیز آهنگ منوازید.8« و بنی‌هارون كَهَنه، كَرِنّاها را بنوازند. این برای شما در نسلهای شما فریضۀ ابدی باشد.9و چون در زمین خود برای مقاتله با دشمنی كه بر شما تعدی مینماید می‌روید، كَرِنّاها را تیز آهنگ بنوازید، پس به حضور یهوه خدای خود بیاد آورده خواهید شد، و از دشمنان خود نجات خواهید یافت.10و در روز شادی خود و در عیدها و در اول ماههای خود كَرِنّاها را بر قربانیهای سوختنی و ذبایح سلامتی خود بنوازید، تا برای شما به حضور خدای شما یادگاری باشد. من یهوه خدای شما هستم.»11و واقع شد در روز بیستم ماه دوم سال دوم كه ابر از بالای خیمۀ شهادت برداشته شد،12و بنیاسرائیل به مراحل خود از صحرای سینا كوچ كردند، و ابر در صحرای فاران ساكن شد،13و ایشان اول به فرمان خداوند به واسطۀ موسی كوچ كردند.14و عَلَم محلۀ بنی‌یهودا، اول با افواج ایشان روانه شد، و بر فوج او نَحْشون بن عَمّیناداب بود.15و بر فوج سبط بنی یسّاكار، نَتَنائیل بن صوغر.16و بر فوج سبط بنی‌زَبولون، اَلیآب بن حیلون.17پس مسكن را پایین آوردند و بنی‌جَرشون و بنی‌مَراری كه حاملان مسكن بودند، كوچ كردند.18و عَلَم محلۀ رؤبین با افواج ایشان روانه شد، و بر فوج او اَلیصور بن شَدَیئور بود.19و بر فوج‌سبط بنی‌شمعون، شَلومیئیل بن صورِیشَدّای.20و بر فوج سبط بنی‌جاد، اَلیاساف بن دَعوئیل.21پس قَهاتیان كه حاملان قدس بودند، كوچ كردند و پیش از رسیدن ایشان، آنها مسكن را برپا داشتند.22پس عَلَم محلۀ بنیافرایم با افواج ایشان روانه شد، و بر فوج او اَلیشَمَع بن عَمّیهود بود.23و بر فوج سبط بنی‌مَنَسّی، جَمْلیئیل بن فَدَهصور.24و بر فوج سبط بنی‌بنیامین، اَبیدان بن جِدعونی.25پس علم محلۀ بنی‌دان كه مؤخر همۀ محله‌ها بود با افواج ایشان روانه شد، و بر فوج او اَخیعَزَر بن عَمیشَدّای بود.26و بر فوج سبط بنی‌اشیر، فَجعیئیل بن عُكران.27و بر فوج سبط بنی‌نفتالی، اَخیرَع بن عینان.28این بود مراحل بنیاسرائیل با افواج ایشان. پس كوچ كردند.29و موسی به حوباب بن رعوئیل مدیانی كه برادرزن موسی بود، گفت: « ما به مكانی كه خداوند دربارۀ آن گفته است كه آن را به شما خواهم بخشید كوچ می‌كنیم، همراه ما بیا و بتو احسان خواهیم نمود، چونكه خداوند دربارۀ اسرائیل نیكو گفته‌است.»30او وی را گفت: « نمی‌آیم، بلكه به زمین و به خاندان خود خواهم رفت.»31گفت: « ما را ترك مكن زیرا چونكه تو منازل ما را در صحرا میدانی، بجهت ما مثل چشم خواهی بود.32و اگر همراه ما بیایی، هر احسانی كه خداوند بر ما بنماید، همان را بر تو خواهیم نمود.»33و از كوه خداوند سفر سه روزه كوچ كردند، و تابوت عهد خداوند سفر سه روزه پیش روی ایشان رفت تا آرامگاهی برای ایشان بطلبد.34وابر خداوند در روز بالای سر ایشان بود، وقتی كه از لشكرگاه روانه می‌شدند.35و چون تابوت روانه میشد، موسی میگفت: « ای خداوند برخیز و دشمنانت پراكنده شوند و مُبغِضانت از حضور تو منهزم گردند.»36و چون فرود میآمد، میگفت: « ای خداوند نزد هزاران هزارِ اسرائیل رجوع نما.»
111و قوم شكایت كنان در گوش خداوند بد گفتند، و خداوند این را شنیده، غضبش افروخته شد، و آتش خداوند در میان ایشان مشتعل شده، در اطراف اردو بسوخت.2و قوم نزد موسی فریاد برآورده، موسی نزد خداوند دعا نمود و آتش خاموش شد.3پس آن مكان را تَبعیرَه نام نهادند، زیرا كه آتش خداوند در میان ایشان مشتعل شد.4و گروه مختلف كه در میان ایشان بودند، شهوت پرست شدند، و بنیاسرائیل باز گریان شده، گفتند: « كیست كه ما را گوشت بخوراند!5ماهیای را كه در مصر مفت می‌خوردیم و خیار و خربوزه و تره و پیاز و سیر را بیاد می‌آوریم.6و الا´ن جان ما خشك شده، و چیزی نیست و غیر از این مَنّ، در نظر ما هیچ نمی‌آید!»7و مَنّ مثل تخم گشنیز بود و شكل آن مثل شكل مُقُل.8و قوم گردش كرده، آن را جمع مینمودند، و آن را در آسیا خرد میكردند یا در هاون می‌كوبیدند، و در دیگها پخته، گِرْده‌ها از آن می‌ساختند. و طعم آن مثل طعم قرصهای روغنی بود.9و چون شبنم در وقت شب بر اردومی‌بارید، منّ نیز بر آن میریخت.10و موسی قوم را شنید كه با اهل خانۀ خود هر یك به در خیمۀ خویش می‌گریستند، و خشم خداوند به شدت افروخته‌شد، و در نظر موسی نیز قبیح آمد.11و موسی به خداوند گفت: « چرا به بندۀ خود بدی نمودی؟ و چرا در نظر تو التفات نیافتم كه بار جمیع این قوم را بر من نهادی؟12آیا من به تمامی این قوم حامله شده، یا من ایشان را زاییده‌ام كه به من می‌گویی ایشان را در آغوش خود بردار، به زمینی كه برای پدران ایشان قسم خوردی مثل لالا كه طفل شیرخواره را برمیدارد؟13گوشت از كجا پیدا كنم تا به همۀ این قوم بدهم؟ زیرا نزد من گریان شده، میگویند ما را گوشت بده تا بخوریم.14من به تنهایی نمیتوانم تحمل تمامی این قوم را بنمایم زیرا بر من زیاد سنگین است.15و اگر با من چنین رفتار نمایی، پس هرگاه در نظر تو التفات یافتم مرا كشته، نابود ساز تا بدبختی خود را نبینم.»16پس خداوند موسی را خطاب كرده، گفت: « هفتاد نفر از مشایخ بنیاسرائیل كه ایشان را میدانی كه مشایخ قوم و سروران آنها میباشند نزد من جمع كن، و ایشان را به خیمۀ اجتماع بیاور تا در آنجا با تو بایستند.17و من نازل شده، در آنجا با تو سخن خواهم گفت، و از روحی كه بر توست گرفته، بر ایشان خواهم نهاد تا با تو متحمل بار این قوم باشند و تو به تنهایی متحمل آن نباشی.18« و قوم را بگو كه برای فردا خود را تقدیس نمایید تا گوشت بخورید، چونكه در گوش خداوند گریان شده، گفتید، كیست كه ما را گوشت بخوراند! زیرا كه در مصر ما را خوش می‌گذشت! پس خداوند شما را گوشت خواهد داد تابخورید.19نه یك روز و نه دو روز خواهید خورد، و نه پنج روز و نه ده روز و نه بیست روز،20بلكه یك ماه تمام تا از بینی شما بیرون آید و نزد شما مكروه شود، چونكه خداوند را كه در میان شماست رد نمودید، و به حضور وی گریان شده، گفتید، چرا از مصر بیرون آمدیم.»21موسی گفت: « قومی كه من در میان ایشانم، ششصد هزار پیاده‌اند و تو گفتی ایشان را گوشت خواهم داد تا یك ماه تمام بخورند.22آیا گله‌ها و رمه‌ها برای ایشان كشته شود تا برای ایشان كفایت كند؟ یا همۀ ماهیان دریا برای ایشان جمع شوند تا برای ایشان كفایت كند؟»23خداوند موسی را گفت: « آیا دست خداوند كوتاه شده است؟ الا´ن خواهی دید كه كلام من بر تو واقع میشود یا نه.»24پس موسی بیرون آمده، سخنان خداوند را به قوم گفت، و هفتاد نفر از مشایخ قوم را جمع كرده، ایشان را به اطراف خیمه برپا داشت.25و خداوند در ابر نازل شده، با وی تكلم نمود، و از روحی كه بر وی بود، گرفته، بر آن هفتاد نفر مشایخ نهاد و چون روح بر ایشان قرار گرفت، نبوت كردند، لیكن مزید نكردند.26اما دو نفر در لشكرگاه باقی ماندند كه نام یكی اَلْداد بود و نام دیگری میداد، و روح بر ایشان نازل شد و نامهای ایشان در ثبت بود، لیكن نزد خیمه نیامده، در لشكرگاه نبوت كردند.27آنگاه جوانی دوید و به موسی خبر داده، گفت: « الداد و میداد در لشكرگاه نبوت میكنند.»28و یوشع بن نون خادم موسی كه از برگزیدگان او بود، در جواب گفت: « ای آقایم موسی ایشان را منع نما!»29موسی وی را گفت: « آیا تو برای من حسدمی‌بری؟ كاشكه تمامی قوم خداوند نبی می‌بودند و خداوند روح خود را بر ایشان افاضه مینمود!»30پس موسی با مشایخ اسرائیل به لشكرگاه آمدند.31و بادی از جانب خداوند وزیده، سَلوی را از دریا برآورد و آنها را به اطراف لشكرگاه تخمیناً یك روز راه به این طرف و یك روز راه به آن طرف پراكنده ساخت، و قریب به دو ذراع از روی زمین بالا بودند.32و قوم برخاسته تمام آن روز و تمام آن شب و تمام روز دیگر سَلوی را جمع كردند و آنكه كمتر یافته بود، ده حومر جمع كرده بود، و آنها را به اطراف اردو برای خود پهن كردند.33و گوشت هنوز در میان دندان ایشان می‌بود پیش از آنكه خاییده شود، كه غضب خداوند بر ایشان افروخته شده، خداوند قوم را به بلای بسیار سخت مبتلا ساخت.34و آن مكان را قِبْروت هَتّاوَه نامیدند، زیرا قومی را كه شهوت‌پرست شدند، در آنجا دفن كردند.35و قوم از قِبْروت هَتّاوَه به حضیروت كوچ كرده، در حضیروت توقف نمودند.
121و مریم و هارون دربارۀ زن حبشی كه موسی گرفته بود، بر او شكایت آوردند، زیرا زن حبشی گرفته بود.2و گفتند: « آیا خداوند با موسی به تنهایی تكلم نموده است، مگر به ما نیز تكلم ننموده؟» و خداوند این را شنید.3و موسی مرد بسیار حلیم بود، بیشتر از جمیع مردمانی كه بر روی زمین‌اند.4در ساعت خداوند به موسی و هارون و مریم‌گفت: « شما هر سه نزد خیمۀ اجتماع بیرون آیید.» و هر سه بیرون آمدند.5و خداوند در ستون ابر نازل شده، به در خیمه ایستاد، و هارون و مریم را خوانده، ایشان هر دو بیرون آمدند.6و او گفت: « الا´ن سخنان مرا بشنوید: اگر در میان شما نبیای باشد، من كه یهوه هستم، خود را در رؤیا بر او ظاهر میكنم و در خواب به او سخن می‌گویم.7اما بندۀ من موسی چنین نیست. او در تمامی خانۀ من امین است.8با وی روبرو و آشكارا و نه در رمزها سخن می‌گویم، و شبیه خداوند را معاینه می‌بیند. پس چرا نترسیدید كه بر بندۀ من موسی شكایت آوردید؟»9و غضب خداوند بر ایشان افروخته شده، برفت.10و چون ابر از روی خیمه برخاست، اینك مریم مثل برف مبروص بود، و هارون بر مریم نگاه كرد و اینك مبروص بود.11و هارون به موسی گفت: « وای ای آقایم، بار این گناه را بر ما مگذار زیرا كه حماقت كرده، گناه ورزیده‌ایم.12و او مثل میته‌ای نباشد كه چون از رحم مادرش بیرون آید، نصف بدنش پوسیده باشد.»13پس موسی نزد خداوند استغاثه كرده، گفت: « ای خدا او را شفا بده!»14خداوند به موسی گفت: « اگر پدرش به روی وی فقط آب دهان می‌انداخت، آیا هفت روز خجل نمیشد؟ پس هفت روز بیرون لشكرگاه محبوس بشود، و بعد از آن داخل شود.»15پس مریم هفت روز بیرون لشكرگاه محبوس ماند، و تا داخل شدن مریم، قوم كوچ نكردند.16و بعد از آن، قوم از حضیروت كوچ كرده، در صحرای فاران اردو زدند.
131و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2« كسان بفرست تا زمین كنعان را كه به بنیاسرائیل دادم، جاسوسی كنند؛ یك نفر را از هر سبط آبای ایشان كه هركدام در میان ایشان سرور باشد، بفرستید.»3پس موسی به فرمان خداوند ، ایشان را از صحرای فاران فرستاد، و همۀ ایشان رؤسای بنیاسرائیل بودند.4و نامهای ایشان اینهاست: از سبط رؤبین، شَمّوع بن زَكّور.5از سبط شمعون، شافاط بن حوری.6از سبط یهودا، كالیب بن یفُنَّه.7از سبط یسّاكار، یجْآل بن یوسف.8از سبط افرایم، هوشَع بن نون.9از سبط بنیامین، فَلطی بن رافو.10از سبط زبولون، جَدّیئیل بن سودی.11از سبط یوسف از سبط مَنَسّی، جَدّی بن سوسی.12از سبط دان، عَمّیئیل بن جَمَلّی.13از سبط اشیر، سَتور بن میكائیل.14از سبط نفتالی، نَحبی بن وَفْسی.15از سبط جاد، جاؤئیل بن ماكی.16این است نامهای كسانی كه موسی برای جاسوسی زمین فرستاد، و موسی هوشع بن نون را یهوشوع نام نهاد.17و موسی ایشان را برای جاسوسی زمین كنعان فرستاده، به ایشان گفت: « از اینجا به جنوب رفته، به كوهستان برآیید.18و زمین را ببینید كه چگونه است و مردم را كه در آن ساكنند كه قوی‌اند یا ضعیف، قلیل‌اند یا كثیر.19و زمینی كه در آن ساكنند چگونه است، نیك یا بد؟ و در چه قسم شهرها ساكنند، در چادرها یا در قلعه‌ها؟20و چگونه‌است زمین، چرب یا لاغر؟ درخت دارد یا نه؟ پس قوی دل شده، از میوۀ زمین بیاورید.» و آن وقت موسم نوبر انگور بود.21پس رفته، زمین را از بیابان سین تا رَحوب‌نزد مدخل حَمات جاسوسی كردند.22و به جنوب رفته، به حبرون رسیدند، و اَخیمان و شیشای و تلمای بنی‌عناق در آنجا بودند، اما حبرون هفت سال قبل از صوعنِ مصر بنا شده بود.23و به وادی اَشْكول آمدند، و شاخهای با یك خوشۀ انگور بریده، آن را بر چوبدستی، میان دو نفر با قدری از انار و انجیر برداشته، آوردند.24و آن مكان به سبب خوشۀ انگور كه بنیاسرائیل از آنجا بریده بودند، به وادی اَشكول نامیده شد.25و بعد از چهل روز، از جاسوسی زمین برگشتند.26و روانه شده، نزد موسی و هارون و تمامی جماعت بنیاسرائیل به قادش در بیابان فاران رسیدند، و برای ایشان و برای تمامی جماعت خبر آوردند، و میوۀ زمین را به ایشان نشان دادند.27و برای او حكایت كرده، گفتند: « به زمینی كه ما را فرستادی رفتیم، و به درستی كه به شیر و شهد جاری است، و میوهاش این است.28لیكن مردمانی كه در زمین ساكنند زورآورند، و شهرهایش حصاردار و بسیار عظیم، و بنی‌عناق را نیز در آنجا دیدیم.29و عمالقه در زمین جنوب ساكنند، و حِتّیان و یبوسیان و اموریان در كوهستان سكونت دارند. و كنعانیان نزد دریا و بر كنارۀ اردن ساكنند.»30و كالیب قوم را پیش موسی خاموش ساخته، گفت: « فی‌الفور برویم و آن را در تصرف آریم، زیرا كه می‌توانیم بر آن غالب شویم.»31اما آن كسانی كه با وی رفته بودند، گفتند: « نمی‌توانیم با این قوم مقابله نماییم زیرا كه ایشان از ما قوی‌ترند.»32و دربارۀ زمینی كه آن را جاسوسی كرده بودند، خبر بد نزد بنیاسرائیل آورده، گفتند: « زمینی كه برای جاسوسی آن از آن گذشتیم زمینی است كه ساكنان خود را میخورد،و تمامی قومی كه در آن دیدیم، مردان بلند قد بودند.33و در آنجا جباران بنی‌عناق را دیدیم كه اولاد جبّارانند، و ما در نظر خود مثل ملخ بودیم و همچنین در نظر ایشان می‌نمودیم.»
141و تمامی جماعت آواز خود را بلند كرده، فریاد نمودند. و قوم در آن شب می‌گریستند.2و جمیع بنیاسرائیل بر موسی و هارون همهمه كردند، و تمامی جماعت به ایشان گفتند: « كاش كه در زمین مصر می‌مردیم یا در این صحرا وفات می‌یافتیم!3و چرا خداوند ما را به این زمین میآورد تا به دم شمشیر بیفتیم، و زنان و اطفال ما به یغما برده شوند؟ آیا برگشتن به مصر برای ما بهتر نیست؟»4و به یكدیگر گفتند: « سرداری برای خود مقرر كرده، به مصر برگردیم.»5پس موسی و هارون به حضور تمامی گروه جماعت بنیاسرائیل به رو افتادند.6و یوشع بن نون و كالیب بن یفُنَّه كه از جاسوسان زمین بودند، رخت خود را دریدند.7و تمامی جماعت بنیاسرائیل را خطاب كرده، گفتند: « زمینی كه برای جاسوسی آن از آن عبور نمودیم، زمین بسیار بسیار خوبی است.8اگر خداوند از ما راضی است ما را به این زمین آورده، آن را به ما خواهد بخشید، زمینی كه به شیر و شهد جاری است.9زنهار از خداوند متمرد مشوید، و از اهل زمین ترسان مباشید، زیراكه ایشان خوراك ما هستند، سایۀ ایشان از ایشان گذشته است، و خداوند با ماست، از ایشان مترسید.»10لیكن تمامی جماعت گفتند كه باید ایشان را سنگسار كنند.آنگاه جلال خداوند در خیمۀ اجتماع بر تمامی بنیاسرائیل ظاهر شد.11و خداوند به موسی گفت: « تا به كی این قوم مرا اهانت نمایند؟ و تا به كی با وجود همۀ آیاتی كه در میان ایشان نمودم، به من ایمان نیاورند؟12ایشان را به وبا مبتلا ساخته، هلاك میكنم و از تو قومی بزرگ و عظیم‌تر از ایشان خواهم ساخت.»13موسی به خداوند گفت: « آنگاه مصریان خواهند شنید، زیراكه این قوم را به قدرت خود از میان ایشان بیرون آوردی.14و به ساكنان این زمین خبر خواهند داد و ایشان شنیده‌اند كه تو ای خداوند ، در میان این قوم هستی، زیراكه تو ای خداوند ، معاینه دیده میشوی، و ابر تو بر ایشان قایم است، و تو پیش روی ایشان روز در ستون ابر و شب در ستون آتش می‌خرامی.15پس اگر این قوم را مثل شخص واحد بكُشی، طوایفی كه آوازۀ تو را شنیده‌اند، خواهند گفت:16چون كه خداوند نتوانست این قوم را به زمینی كه برای ایشان قسم خورده بود درآورد، از این سبب ایشان را در صحرا كشت.17پس الا´ن قدرت خداوند عظیم بشود، چنانكه گفته بودی18كه یهوه دیرخشم و بسیار رحیم و آمرزندۀ گناه و عصیان است، لیكن مجرم را هرگز بی‌سزا نخواهد گذاشت بلكه عقوبت گناه پدران را بر پسران تا پشت سوم و چهارم می‌رساند.19پس گناه این قوم را برحسب عظمتِ رحمت خود بیامرز،چنانكه این قوم را از مصر تا اینجا آمرزیده‌ای.»20خداوند گفت: « برحسب كلام تو آمرزیدم.21لیكن به حیات خودم قسم كه تمامی زمین از جلال یهوه پر خواهد شد.22چونكه جمیع مردانی كه جلال و آیات مرا كه در مصر و بیابان نمودم دیدند، مرا ده مرتبه امتحان كرده، آواز مرا نشنیدند.23به درستی كه ایشان زمینی را كه برای پدران ایشان قسم خوردم، نخواهند دید، و هركه مرا اهانت كرده باشد، آن را نخواهد دید.24لیكن بندۀ من كالیب چونكه روح دیگر داشت و مرا تماماً اطاعت نمود، او را به زمینی كه رفته بود داخل خواهم ساخت، و ذریت او وارث آن خواهند شد.25و چونكه عمالیقیان و كنعانیان در وادی ساكنند، فردا رو گردانیده، از راه بحر قلزم به صحرا كوچ كنید.»26و خداوند موسی و هارون را خطاب كرده، گفت:27« تا به كی این جماعت شریر را كه بر من همهمه میكنند متحمل بشوم؟ همهمۀ بنیاسرائیل را كه بر من همهمه میكنند، شنیدم.28به ایشان بگو خداوند میگوید: به حیات خودم قسم كه چنانكه شما در گوش من گفتید، همچنان با شما عمل خواهم نمود.29لاشه‌های شما در این صحرا خواهد افتاد، و جمیع شمرده‌شدگان شما برحسب تمامی عدد شما، از بیست ساله و بالاتر كه بر من همهمه كرده‌اید.30شما به زمینی كه دربارۀ آن دست خود را بلند كردم كه شما را در آن ساكن گردانم، هرگز داخل نخواهید شد، مگر كالیب بن یفُنَّه و یوشع بن نون.31اما اطفال شما كه دربارۀ آنها گفتید كه به یغما برده خواهند شد، ایشان را داخل خواهم كرد و ایشان زمینی را كه‌شما رد كردید، خواهند دانست.32لیكن لاشه‌های شما در این صحرا خواهد افتاد.33و پسران شما در این صحرا چهل سال آواره بوده، بار زناكاری شما را متحمل خواهند شد، تا لاشه‌های شما در صحرا تلف شود.34برحسب شمارۀ روزهایی كه زمین را جاسوسی می‌كردید، یعنی چهل روز. یك سال به عوض هر روز، بار گناهان خود را چهل سال متحمل خواهید شد، و مخالفت مرا خواهید دانست.35من كه یهوه هستم، گفتم كه البته این را به تمامی این جماعت شریر كه به ضد من جمع شده‌اند خواهم كرد، و در این صحرا تلف شده، در اینجا خواهند مرد.»36و اما آن كسانی كه موسی برای جاسوسی زمین فرستاده بود، و ایشان چون برگشتند خبر بد دربارۀ زمین آورده، تمام جماعت را از او گله‌مند ساختند،37آن كسانی كه این خبر بد را دربارۀ زمین آورده بودند، به حضور خداوند از وبا مردند.38اما یوشع بن نون و كالیب بن یفُنَّه از جملۀ آنانی كه برای جاسوسی زمین رفته بودند، زنده ماندند.39و چون موسی این سخنان را به جمیع بنیاسرائیل گفت، قوم بسیار گریستند.40و بامدادان به زودی برخاسته، به سر كوه برآمده، گفتند: « اینك حاضریم و به مكانی كه خداوند وعده داده است می‌رویم، زیرا گناه كرده‌ایم.»41موسی گفت: « چرا از فرمان خداوند تجاوز می‌نمایید؟ لیكن این كار به كام نخواهد شد!42مروید زیرا خداوند در میان شما نیست، مبادا از پیش دشمنان خود منهزم شوید.43زیرا عمالیقیان و كنعانیان آنجا پیش روی شما هستند،پس به شمشیر خواهید افتاد؛ و چونكه از پیروی خداوند روگردانیده‌اید، لهذا خداوند با شما نخواهد بود.»44لیكن ایشان از راه تكبر به سر كوه رفتند، اما تابوت عهد خداوند و موسی از میان لشكرگاه بیرون نرفتند.45آنگاه عمالیقیان و كنعانیان كه در آن كوهستان ساكن بودند فرودآمده، ایشان را زدند و تا حُرما منهزم ساختند.
151و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2« بنیاسرائیل را خطاب كرده، به ایشان بگو: چون به زمین سكونت خود كه من آن را به شما میدهم داخل شوید،3و می‌خواهید هدیۀ آتشین برای خداوند بگذرانید، چه قربانی سوختنی و چه ذبیحۀ وفای نذر، یا برای نافله یا در عیدهای خود، برای گذرانیدن هدیۀ خوشبو بجهت خداوند ، خواه از رمه و خواه از گله،4آنگاه كسی كه هدیۀ خود را می‌گذراند، برای هدیۀ آردی یك عشر ایفۀ آرد نرم مخلوط شده با یك ربع هین روغن بجهت خداوند بگذراند.5و برای هدیۀ ریختنی یك ربع هین شراب با قربانی سوختنی یا برای ذبیحه بجهت هر بره حاضركن.6« یا بجهت قوچ برای هدیۀ آردی دو عشر ایفۀ آرد نرم مخلوط شده با یك ثلث هینِ روغن حاضركن.7و بجهت هدیۀ ریختنی یك ثلث هین شراب برای خوشبویی بجهت خداوند حاضركن.8« و چون گاوی برای قربانی سوختنی یا ذبیحه‌ای برای ادای نذر یا برای ذبیحۀ سلامتی بجهت خداوند حاضر میكنی،9آنگاه بجهت هدیۀ آردی، سه عشر آرد نرم مخلوط شده با نصف هین روغن با گاو بگذراند.10و برای هدیۀ ریختنی نصف هین شراب بگذران تا هدیۀ آتشین خوشبو برای خداوند بشود.11« همچنین برای هر گاو و برای هر قوچ و برای هر برۀ نرینه و هر بزغاله كرده شود.12برحسب شماره‌ای كه حاضر كنید بدین قسم برای هریك، موافق شمارۀ آنها عمل نمایید.13« هر متوطن چون هدیۀ آتشین خوشبو برای خداوند می‌گذراند، این اوامر را به اینطور بجا بیاورد.14و اگر غریبی كه در میان شما مأوا گزیند، هركه در قرنهای شما در میان شما باشد، میخواهد هدیۀ آتشین خوشبو برای خداوند بگذراند، به نوعی كه شما عمل می‌نمایید، او نیز عمل نماید.15برای شما كه اهل جماعت هستید و برای غریبی كه نزد شما مأوا گزیند یك فریضه باشد، فریضۀ ابدی در نسلهای شما؛ مَثَل شما به حضور خداوند مَثَل غریب است.16یك قانون و یك حكم برای شما و برای غریبی كه در میان شما مأوا گزیند، خواهد بود.»17و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:18« بنیاسرائیل را خطاب كرده، به ایشان بگو: چون به زمینی كه من شما را در آن درمی‌آورم داخل شوید،19و از محصول زمین بخورید، آنگاه هدیۀ افراشتنی برای خداوند بگذرانید.20از خمیر اول خود گِرده‌ای بجهت هدیۀ افراشتنی بگذرانید؛ مثل هدیۀ افراشتنی خرمن، همچنان آن را بگذرانید.21از خمیر اول خود، هدیۀ افراشتنی در قرنهای خود برای خداوندبگذرانید.22« و هرگاه سهواً خطا كرده، جمیع این اوامر را كه خداوند به موسی گفته است، بجا نیاورده باشید،23یعنی هرچه خداوند به واسطۀ موسی شما را امر فرمود، از روزی كه خداوند امر فرمود و از آن به بعد در قرنهای شما.24پس اگر این كار سهواً و بدون اطلاع جماعت كرده شد، آنگاه تمامی جماعت یك گاو جوان برای قربانی سوختنی و خوشبویی بجهت خداوند با هدیۀ آردی و هدیۀ ریختنی آن، موافق رسم بگذرانند، و یك بز نر بجهت قربانی گناه.25و كاهن برای تمامی جماعت بنیاسرائیل كفاره نماید، و ایشان آمرزیده خواهندشد، زیراكه آن كار سهواً شده است؛ و ایشان قربانی خود را بجهت هدیۀ آتشین خداوند و قربانی گناه خود را بجهت سهو خویش، به حضور خداوند گذرانیده‌اند.26و تمامی جماعت بنیاسرائیل و غریبی كه در میان ایشان ساكن باشد، آمرزیده خواهند شد، زیراكه به تمامی جماعت سهواً شده بود.27« و اگر یك نفر سهواً خطا كرده باشد، آنگاه بز مادۀ یك ساله برای قربانی گناه بگذراند.28و كاهن بجهت آن كسی كه سهو كرده است چونكه خطای او از نادانستگی بود، به حضور خداوند كفاره كند تا بجهت وی كفاره بشود و آمرزیده خواهد شد.29بجهت كسی كه سهواً خطا كند، خواه متوطنـی از بنیاسرائیل و خواه غریبی كه در میان ایشان ساكن باشـد، یك قانـون خواهد بود.30« و اما كسی كه به دست بلند عمل نماید،چه متوطن و چه غریب، او به خداوند كفر كرده باشد. پس آن شخص از میان قوم خود منقطع خواهد شد.31چونكه كلام خداوند را حقیر شمرده، حكم او را شكسته است، آن كس البته منقطع شود و گناهش بر وی خواهد بود.»32و چون بنیاسرائیل در صحرا بودند، كسی را یافتند كه در روز سَبَّت هیزم جمع میكرد.33و كسانی كه او را یافتند كه هیزم جمع میكرد، او را نزد موسی و هارون و تمامی جماعت آوردند.34و او را در حبس نگاه داشتند، زیراكه اعلام نشده بود كه با وی چه باید كرد.35و خداوند به موسی گفت: « این شخص البته كشته شود، تمامی جماعت او را بیرون از لشكرگاه با سنگها سنگسار كنند.»36پس تمامی جماعت او را بیرون از لشكرگاه آورده، او را سنگسار كردند و بمرد، چنانكه خداوند به موسی امر كرده بود.37و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:38« بنیاسرائیل را خطاب كرده، به ایشان بگو كه برای خود بر گوشه‌های رخت خویش در قرنهای خود صیصیت بسازند و رشتۀ لاجوردی بر هر گوشۀ صیصیت بگذارند.39و بجهت شما صیصیت خواهد بود تا برآن بنگرید و تمام اوامر خداوند را بیاد آورده، بجا آورید، و در پی دلها و چشمان خود كه شما در پی آنها زنا میكنید، منحرف نشوید.40تا تمامی اوامر مرا بیاد آورده، بجا آورید، و بجهت خدای خود مقدس باشید.41من یهوه خدای شما هستم كه شما را از زمین مصر بیرون آوردم تا خدای شما باشم. من یهوه خدای شما هستم.»
161و قورح بن یصهار بن قَهات بن لاوی و داتان و اَبیرام پسران اَلیآب و اُوْن بن فالِت پسران رؤبین (كسان) گرفته،2با بعضی از بنیاسرائیل، یعنی دویست و پنجاه نفر از سروران جماعت كه برگزیدگان شورا و مردان معروف بودند، به حضور موسی برخاستند.3و به مقابل موسی و هارون جمع شده، به ایشان گفتند: « شما از حد خود تجاوز می‌نمایید، زیرا تمامی جماعت هریك از ایشان مقدس‌اند، و خداوند در میان ایشان است. پس چرا خویشتن را بر جماعتِ خداوند برمیافرازید؟»4و چون موسی این را شنید، به روی خود درافتاد5و قورح و تمامی جمعیت او را خطاب كرده، گفت: « بامدادان خداوند نشان خواهد داد كه چه كس از آن وی و چه كس مقدس است، و او را نزد خود خواهد آورد؛ و هركه را برای خود برگزیده است، او را نزد خود خواهد آورد.6این را بكنید كه مِجْمَرها برای خود بگیرید، ای قورح و تمامی جمعیت تو.7و آتش در آنها گذارده، فردا به حضور خداوند بخور در آنها بریزید، و آن كس كه خداوند برگزیده است، مقدس خواهد شد. ای پسران لاوی شما از حد خود تجاوز می‌نمایید!»8و موسی به قورح گفت: « ای بنی‌لاوی بشنوید!9آیا نزد شما كم است كه خدای اسرائیل شما را از جماعت اسرائیل ممتاز كرده است، تا شما را نزد خود بیاورد تا در مسكن خداوند خدمت نمایید، و به حضور جماعت برای خدمت ایشان بایستید؟10و تو را و جمیع برادرانت بنی‌لاوی را با تو نزدیك آورد، و آیا كهانت را نیز می‌طلبید؟11از این جهت تو و تمامی جمعیت تو به ضد خداوند جمع شده‌اید. و اما هارون چیست كه بر او همهمه میكنید؟»12و موسی فرستاد تا داتان و ابیرام پسران الیاب را بخواند، و ایشان گفتند: « نمی‌آییم!13آیا كم است كه ما را از زمینی كه به شیر و شهد جاری است، بیرون آوردی تا ما را در صحرا نیز هلاك سازی كه می‌خواهی خود را بر ما حكمران سازی؟14و ما را هم به زمینی كه به شیر و شهد جاری است درنیاوردی و ملكیتی از مزرعه‌ها و تاكستانها به ما ندادی. آیا چشمان این مردمان را میكنی؟ نخواهیم‌آمد!»15و موسی بسیار خشمناك شده، به خداوند گفت: « هدیۀ ایشان را منظور منما، یك خر از ایشان نگرفتم، و به یكی از ایشان زیان نرساندم.»16و موسی به قورح گفت: « تو با تمامی جمعیت خود فردا به حضور خداوند حاضر شوید، تو و ایشان و هارون.17و هر كس مِجْمَر خود را گرفته، بخور بر آنها بگذارد؛ و شما هر كس مِجْمَر خود، یعنی دویست و پنجاه مِجْمَر به حضور خداوند بیاورید، تو نیز و هارون هر یك مِجْمَر خود را بیاورید.»18پس هر كس مِجْمَر خود را گرفته، و آتش در آنها نهاده، و بخور بر آنها گذارده، نزد دروازۀ خیمۀ اجتماع، با موسی و هارون ایستادند.19و قورح تمامی جماعت را به مقابل ایشان نزد در خیمۀ اجتماع جمع كرد، و جلال خداوند بر تمامی جماعت ظاهرشد.20و خداوند موسی و هارون را خطاب كرده، گفت:21« خود را از این جماعت دور كنید تا ایشان را در لحظهای هلاك كنم.»22پس ایشان به‌روی در افتاده، گفتند: « ای خدا كه خدای روحهای تمام بشر هستی، آیا یك نفر گناه ورزد و بر تمام جماعت غضبناك شوی؟»23و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:24« جماعت را خطاب كرده، بگو از اطراف مسكن قورح و داتان و ابیرام دور شوید.»25پس موسی برخاسته، نزد داتان و ابیرام رفت و مشایخ اسرائیل در عقب وی رفتند.26و جماعت را خطاب كرده، گفت: « از نزد خیمه‌های این مردمان شریر دور شوید، و چیزی را كه از آن ایشان است لمس منمایید، مبادا در همۀ گناهان ایشان هلاك شوید.»27پس از اطراف مسكن قورح و داتان و ابیرام دور شدند، و داتان و ابیرام بیرون آمده، با زنان و پسران و اطفال خود به در خیمه‌های خود ایستادند.28و موسی گفت: « از این خواهید دانست كه خداوند مرا فرستاده است تا همۀ این كارها را بكنم و به ارادۀ من نبوده است.29اگر این كسان مثل موت سایر بنی‌آدم بمیرند و اگر مثل وقایع جمیع بنی‌آدم بر ایشان واقع شود، خداوند مرا نفرستاده است.30و اما اگر خداوند چیز تازه‌ای بنماید و زمین دهان خود را گشاده، ایشان را با جمیع مایملك ایشان ببلعد كه به گور زنده فرود روند، آنگاه بدانید كه این مردمان خداوند را اهانت نموده‌اند.»31و چون از گفتن همۀ این سخنان فارغ شد، زمینی كه زیر ایشان بود، شكافته شد.32و زمین دهان خود را گشوده، ایشان را و خانه‌های ایشان و همۀ كسان را كه تعلق به قورح داشتند، با تمامی اموال ایشان بلعید.33و ایشان با هرچه به ایشان تعلق داشت، زنده به گور فرورفتند، و زمین بر ایشان به هم آمد كه از میان جماعت هلاك شدند.34و جمیع اسرائیلیان كه به اطراف ایشان بودند،از نعرۀ ایشان گریختند، زیرا گفتند مبادا زمین ما را نیز ببلعد.35و آتش از حضور خداوند بدر آمده، دویست و پنجاه نفر را كه بخور می‌گذرانیدند، سوزانید.36و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:37« به العازار بن هارون كاهن بگو كه مِجْمَرها را از میان آتش بردار، و آتش را به آن طرف بپاش زیراكه آنها مقدس است،38یعنی مِجْمَرهای این گناهكاران را به ضد جان ایشان؛ و از آنها تختهای پهن برای پوشش مذبح بسازند، زیرا چونكه آنها را به حضور خداوند گذرانیده‌اند، مقدس شده است، تا برای بنیاسرائیل آیتی باشد.»39پس العازار كاهن مِجْمَرهای برنجین را كه سوخته شدگان گذرانیده بودند گرفته، از آنها پوشش مذبح ساختند.40تا برای بنیاسرائیل یادگار باشد تا هیچ غریبی كه از اولاد هارون نباشد بجهت سوزانیدن بخور به حضور خداوند نزدیك نیاید، مبادا مثل قورح و جمعیتش بشود، چنانكه خداوند به واسطۀ موسی او را امر فرموده بود.41و در فردای آن روز تمامی جماعت بنیاسرائیل بر موسی و هارون همهمه كرده، گفتند كه شما قوم خداوند را كشتید.42و چون جماعت بر موسی و هارون جمع شدند، به سوی خیمۀ اجتماع نگریستند، و اینك ابر آن را پوشانید و جلال خداوند ظاهر شد.43و موسی و هارون پیش خیمۀ اجتماع آمدند.44و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:45« از میان این جماعت دور شوید تا ایشان را ناگهان هلاك سازم.» و ایشان به روی خود درافتادند.46و موسی به هارون گفت: « مِجْمَر خود را گرفته، آتش از روی مذبح در آن بگذار، و بخور بر آن بریز، و به زودی به سوی جماعت رفته، برای‌ایشان كفاره كن، زیرا غضب از حضور خداوند برآمده، و وبا شروع شده است.»47پس هارون به نحوی كه موسی گفته بود آن را گرفته، در میان جماعت دوید و اینك وبا در میان قوم شروع شده بود. پس بخور را بریخت و بجهت قوم كفاره نمود.48و او در میان مردگان و زندگان ایستاد و وبا بازداشته شد.49و عدد كسانی كه از وبا مردند چهارده هزار و هفتصد بود، سوای آنانی كه در حادثۀ قورح هلاك شدند.50پس هارون نزد موسی به در خیمۀ اجتماع برگشت و وبا رفع شد.
171و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2« به بنیاسرائیل سخن بگو و از ایشان عصاها بگیر، یك عصا از هر خاندان آبا، از جمیع سروران ایشان دوازده عصا برحسب خاندان آبای ایشان، و نام هركس را بر عصای او بنویس.3و اسم هارون را بر عصای لاوی بنویس، زیراكه برای هر سرور خاندان آبای ایشان یك عصا خواهد بود.4و آنها را در خیمۀ اجتماع پیش شهادت، جایی كه من با شما ملاقات میكنم بگذار.5و شخصی را كه من اختیار میكنم، عصای او شكوفه خواهد آورد. پس همهمۀ بنیاسرائیل را كه بر شما میكنند از خود ساكت خواهم نمود.»6و موسی این را به بنیاسرائیل گفت، پس جمیع سروران ایشان او را عصاها دادند، یك عصا برای هر سرور، یعنی دوازده عصا برحسب خاندان آبای ایشان، و عصای هارون در میان عصاهای آنها بود.7و موسی عصاها را به حضور خداوند در خیمۀ شهادت گذارد.8و در فردای آن روز چون موسی به خیمۀ شهادت داخل شد، اینك عصای هارون كه بجهت خاندان لاوی بود شكفته بود، و شكوفه آورده و گل داده، و بادام رسانیده بود.9و موسی همۀ عصاها را از حضور خداوند نزد جمیع بنیاسرائیل بیرون آورده، هر یك نگاه كرده، عصای خود را گرفتند.10و خداوند به موسی گفت: « عصای هارون را پیش روی شهادت باز بگذار تا بجهت علامت برای ابنای تمرد نگاه داشته شود، و همهمۀ ایشان را از من رفع نمایی تا نمیرند.»11پس موسی چنان كرد، و به نحوی كه خداوند او را امر فرموده بود، عمل نمود.12و بنیاسرائیل به موسی عرض كرده، گفتند: « اینك فانی و هلاك می‌شویم. جمیع ما هلاك شده‌ایم!13هركه نزدیك میآید كه به مسكن خداوند نزدیك میآید می‌میرد. آیا تماماً فانی شویم؟»
181و خداوند به هارون گفت: « تو و پسرانتو خاندان آبایت با تو، گناه مَقدَس را متحمل شوید، و تو و پسرانت با تو، گناه كهانت خود را متحمل شوید.2و هم برادران خود یعنی سبط لاوی راكه سبط آبای توباشند باخود نزدیك بیاور تا با تو متفق شده، تو را خدمت نمایند، و اما تو با پسرانت پیش خیمۀ شهادت باشید.3و ایشان ودیعت تو را و ودیعت تمامی مسكن را نگاه دارند؛ لیكن به اسباب قدس و به مذبح نزدیك نیایند مبادا بمیرند، ایشان و شما نیز.4و ایشان با تو متفق شده، ودیعت خیمۀ اجتماع را با تمامی‌خدمت خیمه بجا آورند و غریبی به شما نزدیك نیاید.5و ودیعت قدس و ودیعت مذبح را نگاه دارید تا غضب بر بنیاسرائیل دیگر مستولی نشود.6و اما من اینك برادران شما لاویان را از میان بنیاسرائیل گرفتم، و برای شما پیشكش میباشند كه به خداوند داده شده‌اند، تا خدمت خیمۀ اجتماع را بجا آورند.7و اما تو با پسرانت، كهانت خود را بجهت هر كار مذبح و برای آنچه اندرون حجاب است نگاه دارید، و خدمت بكنید. كهانت را به شما دادم تا خدمت از راه بخشش باشد، و غریبی كه نزدیك آید، كشته شود.»8و خداوند به هارون گفت: « اینك من ودیعت هدایای افراشتنی خود را با همۀ چیزهای مقدس بنیاسرائیل به تو بخشیدم. آنها را به تو و پسرانت به سبب مسح شدن به فریضۀ ابدی دادم.9از قدس اقداس كه از آتش نگاه داشته شود، این از آن تو خواهد بود، هر هدیۀ ایشان یعنی هر هدیۀ آردی و هر قربانی گناه و هر قربانی جرم ایشان كه نزد من بگذرانند، اینها برای تو و پسرانت قدس اقداس باشد.10مثل قدس اقداس آنها را بخور. هر ذكور از آن بخورد، برای تو مقدس باشد.11و این هم از آن تو باشد، هدیۀ افراشتنی از عطایای ایشان با هر هدیۀ جنبانیدنی بنیاسرائیل را به تو و به پسرانت و دخترانت به فریضۀ ابدی دادم، هركه در خانۀ تو طاهر باشد، از آن بخورد.12تمامی بهترین روغن و تمامی بهترین حاصل مو و غله یعنی نوبرهای آنها را كه به خداوند می‌دهند، به تو بخشیدم.13نوبرهای هرچه در زمین ایشان است كه نزد خداوند می‌آورند از آن تو باشد، هركه در خانۀ تو طاهر باشد، از آن بخورد.14وهرچه در اسرائیل وقف بشود، از آن تو باشد.15و هرچه رحم را گشاید از هر ذی‌جسدی كه برای خداوند می‌گذرانند چه از انسان و چه از بهایم از آن تو باشد؛ اما نخست‌زادۀ انسان را البته فدیه دهی، و نخست‌زادۀ بهایم ناپاك را فدیهای بده.16« و اما دربارۀ فدیۀ آنها، آنها را از یك ماهه به حساب خود به پنج مثقال نقره، موافق مثقال قدس كه بیست جیره باشد فدیه بده.17ولی نخست‌زادۀ گاو یا نخست‌زادۀ گوسفند یا نخست‌زادۀ بز را فدیه ندهی؛ آنها مقدسند؛ خون آنها را بر مذبح بپاش و پیه آنها را بجهت هدیۀ آتشین و عطر خوشبو برای خداوند بسوزان.18و گوشت آنها مثل سینۀ جنبانیدنی، از آن تو باشد و ران راست، از آن تو باشد.19جمیع هدایای افراشتنی را از چیزهای مقدس كه بنیاسرائیل برای خداوند می‌گذرانند به تو و پسرانت و دخترانت با تو به فریضۀ ابدی دادم. این به حضور خداوند برای تو و ذریت تو با تو عهد نمك تا به ابد خواهد بود.»20و خداوند به هارون گفت: « تو در زمین ایشان هیچ ملك نخواهی یافت، و در میان ایشان برای تو نصیبی نخواهد بود، نصیب تو و ملك تو در میان بنیاسرائیل من هستم.21« و به بنی‌لاوی اینك تمامی عشر اسرائیل را برای ملكیت دادم، به عوض خدمتی كه میكنند، یعنی خدمت خیمۀ اجتماع.22و بعد از این بنیاسرائیل به خیمۀ اجتماع نزدیك نیایند، مبادا گناه را متحمل شده، بمیرند.23اما لاویان خدمت خیمۀ اجتماع را بكنند و متحمل گناه ایشان بشوند، این در قرنهای شما فریضهای ابدی‌خواهد بود، و ایشان در میان بنیاسرائیل ملك نخواهندیافت.24زیراكه عشر بنیاسرائیل را كه آن را نزد خداوند برای هدیۀ افراشتنی بگذرانند به لاویان بجهت ملك بخشیدم. بنابراین به ایشان گفتم كه در میان بنیاسرائیل ملك نخواهند یافت.»25و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:26« كه لاویان را نیز خطاب كرده، به ایشان بگو: چون عشری را كه از بنیاسرائیل به شما برای ملكیت دادم از ایشان بگیرید، آنگاه هدیۀ افراشتنی خداوند را از آن، یعنی عشری از عشر بگذرانید.27و هدیۀ افراشتنی شما برای شما، مثل غلۀ خرمن و پری چرخشت حساب میشود.28بدینطور شما نیز از همۀ عشرهایی كه از بنیاسرائیل می‌گیرید، هدیۀ افراشتنی برای خداوند بگذرانید، و از آنها هدیۀ افراشتنی خداوند را به هارون كاهن بدهید.29از جمیع هدایای خود، هر هدیۀ خداوند را از تمامی پیه آنها و از قسمت مقدس آنها بگذرانید.30و ایشان را بگو هنگامی كه پیه آنها را از آنها گذرانیده باشید، آنگاه برای لاویان مثل محصول خرمن و حاصل چرخشت حساب خواهد شد.31و شما و خاندان شما آن را در هرجا بخورید زیراكه این مزد شما است، به عوض خدمتی كه در خیمۀ اجتماع میكنید.32و چون پیه آنها را از آنها گذرانیده باشید، پس به سبب آنها متحمل گناه نخواهید بود، و چیزهای مقدس بنیاسرائیل را ناپاك نكنید، مبادا بمیرند.»
191و خداوند موسی و هارون را خطاب كرده، گفت:2« این است فریضۀشریعتی كه خداوند آن را امر فرموده، گفت: به بنیاسرائیل بگو كه گاو سرخ پاك كه در آن عیب نباشد و یوغ بر گردنش نیامده باشد، نزد تو بیاورند.3و آن را به العازار كاهن بدهید، و آن را بیرون از لشكرگاه برده، پیش روی وی كشته شود.4و العازار كاهن به انگشت خود از خون آن بگیرد، و به سوی پیشگاه خیمۀ اجتماع آن خون را هفت مرتبه بپاشد.5و گاو در نظر او سوخته شود، پوست و گوشت و خون با سرگین آن سوخته شود.6و كاهن چوب سرو با زوفا و قرمز گرفته، آنها را در میان آتشِ گاو بیندازد.7پس كاهن رخت خود را بشوید و بدن خود را به آب غسل دهد، و بعد از آن در لشكرگاه داخل شود و كاهن تا شام نجس باشد.8و كسی كه آن را سوزانید، رخت خود را به آب بشوید و بدن خود را به آب غسل دهد، و تا شام نجس باشد.9« و شخص طاهر، خاكستر گاو را جمع كرده، بیرون از لشكرگاه در جای پاك بگذارد. و آن بجهت جماعت بنیاسرائیل برای آب تنزیه نگاه داشته شود. آن قربانی گناه است.10و كسی كه خاكستر گاو را جمع كند، رخت خود را بشوید و تا شام نجس باشد. این برای بنیاسرائیل و غریبی كه در میان ایشان ساكن باشد، فریضهای ابدی خواهد بود.11« هركه میتۀ هر آدمی را لمس نماید، هفت روز نجس باشد.12و آن شخص در روز سوم خویشتن را به آن پاك كند، و در روز هفتم طاهر باشد، و اگر خویشتن را در روز سوم پاك نكرده باشد، در روز هفتم طاهر نخواهد بود.13و هركه میتۀ هر آدمی را كه مرده باشد لمس نموده، وخود را به آن پاك نكرده باشد، او مسكن خداوند را ملوث كرده است. و آن شخص از اسرائیل منقطع شود، چونكه آب تنزیه بر او پاشیده نشده است، نجس خواهد بود، و نجاستش بر وی باقی است.14« این است قانون برای كسی كه در خیمه‌ای بمیرد، هركه داخل آن خیمه شود و هركه در آن خیمه باشد هفت روز نجس خواهد بود.15و هر ظرف گشاده كه سرپوش برآن بسته نباشد، نجس خواهد بود.16و هركه در بیابان كشتۀ شمشیر یا میته یا استخوان آدمی یا قبری را لمس نماید، هفت روز نجس باشد.17و برای شخص نجس از خاكستر آتش آن قربانی گناه بگیرند و آب روان برآن در ظرفی بریزند.18و شخص طاهر زوفا گرفته، درآن آب فرو برد و بر خیمه بر همۀ اسباب و كسانی كه در آن بودند و بر شخصی كه استخوان یا مقتول یا میته یا قبر را لمس كرده باشد، بپاشد.19و آن شخصِ طاهر، آب را بر آن شخص نجس در روز سـوم و در روز هفتـم بپاشد، و در روز هفتم خویشتن را تطهیر كرده، رخت خود را بشوید و به آب غسل كند و در شـام طاهـر خواهد بود.20و اما كسی كه نجس شده، خویشتن را تطهیر نكند. آن شخص از میان جماعت منقطع شود، چونكه مَقْدَس خداوند را ملوث نموده، و آب تنزیه بر او پاشیده نشده است. او نجس است.21« و برای ایشان فریضۀ ابدی خواهد بود. و كسی كه آب تنزیه را بپاشد، رخت خود را بشوید و كسی كه آب تنزیه را لمس كند، تا شام نجس باشد.22و هر چیزی را كه شخص نجس لمس نماید نجس خواهد بود، و هر كسی كه آن را لمس نماید تا شام نجس خواهد بود.»
201و تمامی جماعت بنیاسرائیل در ماه‌اول به بیابان صین رسیدند، و قوم در قادش اقامت كردند، و مریم در آنجا وفات یافته، دفن شد.2و برای جماعت آب نبود. پس بر موسی و هارون جمع شدند.3و قوم با موسی منازعت كرده، گفتند: « كاش كه می‌مردیم وقتی كه برادران ما در حضور خداوند مردند!4و چرا جماعت خداوند را به این بیابان آوردید تا ما و بهایم ما، در اینجا بمیریم؟5و ما را از مصر چرا برآوردید تا ما را به این جای بد بیاورید كه جای زراعت و انجیر و مو و انار نیست؟ و آب هم نیست كه بنوشیم!»6و موسی و هارون از حضور جماعت نزد در خیمۀ اجتماع آمدند، و به روی خود درافتادند، و جلال خداوند بر ایشان ظاهر شد.7و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:8« عصا را بگیر و تو و برادرت هارون جماعت را جمع كرده، در نظر ایشان به این صخره بگویید كه آب خود را بدهد. پس آب را برای ایشان از صخره بیرون آورده، جماعت و بهایم ایشان را خواهی نوشانید.»9پس موسی عصا را از حضور خداوند ، چنانكه او را فرموده بود، گرفت.10و موسی و هارون، جماعت را پیش صخره جمع كردند، و به ایشان گفت: « ای مفسدان بشنوید، آیا از این صخره آب برای شما بیرون آوریم؟»11و موسی دست خود را بلند كرده، صخره را دو مرتبه با عصای خود زد و آب بسیار بیرون آمد كه جماعت و بهایم ایشان نوشیدند.12و خداوند به موسی و هارون گفت: « چونكه مرا تصدیق ننمودید تا مرا در نظر بنیاسرائیل تقدیس نمایید، لهذا شما این جماعت را به زمینی كه به‌ایشان داده‌ام، داخل نخواهید ساخت.»13این است آب مریبه جایی كه بنیاسرائیل با خداوند مخاصمه كردند، و او خود را در میان ایشان تقدیس نمود.14و موسی، رسولان از قادش نزد مَلك اَدوم فرستاد كه « برادر تو اسرائیل چنین میگوید: كه تمامی مشقتی را كه بر ما واقع شده است، تو میدانی.15كه پدران ما به مصر فرود آمدند و مدت مدیدی در مصر ساكن می‌بودیم، و مصریان با ما و با پدران ما، بد سلوكی نمودند.16و چون نزد خداوند فریاد برآوردیم، او آواز ما را شنیده، فرشته‌ای فرستاد و ما را از مصر بیرون آورد. و اینك ما در قادش هستیم، شهری كه در آخر حدود توست.17تمنا اینكه از زمین تو بگذریم، از مزرعه و تاكستان نخواهیم گذشت، و آب از چاهها نخواهیم نوشید، بلكه از شاهراهها خواهیم رفت، و تا از حدود تو نگذشته باشیم، به طرف راست یا چپ انحراف نخواهیم كرد.»18ادوم وی را گفت: « از من نخواهی گذشت والاّ به مقابلۀ تو با شمشیر بیرون خواهم‌آمد.»19بنیاسرائیل در جواب وی گفتند: « از راههای عام خواهیم رفت و هرگاه من و مواشیم از آب تو بنوشیم، قیمت آن را خواهم داد، فقط بر پایهای خود می‌گذرم و بس.»20گفت: « نخواهی گذشت.» و ادوم با خلق بسیار و دست قوی به مقابلۀ ایشان بیرون آمد.21بدینطور ادوم راضی نشد كه اسرائیل را از حدود خود راه دهد. پس اسرائیل از طرف او رو گردانید.22پس تمامی جماعت بنیاسرائیل از قادش كوچ كرده، به كوه هور رسیدند.23و خداوند موسی و هارون را در كوه هور نزد سرحد زمین ادوم خطاب كرده، گفت:24« هارون به قوم خود خواهد پیوست، زیرا چونكه شما نزد آب مریبه از قول من عصیان ورزیدید، از این جهت او به زمینی كه به بنیاسرائیل دادم، داخل نخواهد شد.25پس هارون و پسرش العازار را برداشته، ایشان را به فراز كوه هور بیاور.26و لباس هارون را بیرون كرده، بر پسرش العازار بپوشان، و هارون در آنجا وفات یافته، به قوم خود خواهد پیوست.»27پس موسی به طوری كه خداوند او را امر فرموده بود، عمل نموده، ایشان درنظر تمامی جماعت به فراز كوه هور برآمدند.28و موسی لباس هارون را بیرون كرده، به پسرش العازار پوشانید. و هارون در آنجا بر قلۀ كوه وفات یافت، و موسی و العازار از كوه فرود آمدند.29و چون تمامی جماعت دیدند كه هارون مرد، جمیع خاندان اسرائیل برای هارون سی روز ماتم گرفتند.
211و چون كنعانی كه ملك عَراد و در جنوب ساكن بود، شنید كه اسرائیل از راه اَتاریم میآید، با اسرائیل جنگ كرد و بعضی از ایشان را به اسیری برد.2و اسرائیل برای خداوند نذر كرده، گفت: « اگر این قوم را به دست من تسلیم نمایی، شهرهای ایشان را بالكلّ هلاك خواهم ساخت.»3پس خداوند دعای اسرائیل رامستجاب فرموده، كنعانیان را تسلیم كرد، و ایشان و شهرهای ایشان را بالكلّ هلاك ساختند. و آن مكان حُرمه نامیده شد.4و از كوه هور به راه بحر قُلزم كوچ كردند تا زمین ادوم را دور زنند. و دل قوم به سبب راه، تنگ شد.5و قوم بر خدا و موسی شكایت آورده، گفتند: « كه ما را از مصر چرا برآوردید تا در بیابان بمیریم؟ زیرا كه نان نیست و آب هم نیست! و دل ما از این خوراكِ سخیف كراهت دارد!»6پس خداوند ، مارهای آتشی در میان قوم فرستاده، قوم را گزیدند، و گروهی كثیر از اسرائیل مردند.7و قوم نزد موسی آمده، گفتند: « گناه كرده‌ایم زیرا كه بر خداوند و بر تو شكایت آورده‌ایم، پس نزد خداوند دعا كن تا مارها را از ما دور كند.» و موسی بجهت قوم استغاثه نمود.8و خداوند به موسی گفت: « مار آتشینی بساز و آن را بر نیزهای بردار، و هر گزیده شده‌ای كه بر آن نظر كند، خواهد زیست.»9پس موسی مار برنجینی ساخته، بر سر نیزهای بلند كرد، و چنین شد كه اگر مار كسی را گزیده بود، به مجرد نگاه كردن بر آن مار برنجین، زنده میشد.10و بنیاسرائیل كوچ كرده، در اوبوت اردو زدند.11و از اوبوت كوچ كرده، در عَیی عَباریم، در بیابانی كه در مقابل موآب به طرف طلوع آفتاب است، اردو زدند.12و از آنجا كوچ كرده، به وادی زارَد اردو زدند.13و از آنجا كوچ كرده،به آن طرف اَرْنون كه در بیابان خارج از حدود اموریان میباشد اردو زدند، زیرا كه اَرْنون حد موآب در میان موآب و اموریان است.14از این جهت، در كتاب جنگهای خداوند گفته میشود: « واهیب در سوفه و وادیهای ارنون،15و رودخانه وادیهایی كه بسوی مسكن عار متوجه است، و بر حدود موآب تكیه می‌زند.»16و از آنجا به بئر كوچ كردند. این آن چاهی است كه خداوند دربارهاش به موسی گفت: « قوم را جمع كن تا به ایشان آب دهم.»17آنگاه اسرائیل این سرود را سراییدند: « ای چاه بجوش آی! شما برایش سرود بخوانید؛18« چاهی كه سروران حفره زدند، و نجبای قوم آن را كندند. به صولجان حاكم، به عصاهای خود آن را كندند.» و ایشان از بیابان تا مَتّانه كوچ كردند.19و از مَتّانه به نَحْلیئیل و از نَحْلیئیل به باموت.20و از باموت به درهای كه در صحرای موآب نزد قلۀ فِسجه كه به سوی بیابان متوجه است.21و اسرائیل، رسولان نزد سیحون ملك اموریان فرستاده، گفت:22« مرا اجازت بده تا از زمین تو بگذرم. به سوی مزرعه یا تاكستان انحراف نخواهیم ورزید، و از آب چاه نخواهیم نوشید، و به شاهراه خواهیم رفت تا از سرحد تو بگذریم.»23اما سیحون، اسرائیل را از حدود خود راه نداد. و سیحون تمامی قوم خود را جمع نموده، به مقابله اسرائیل به بیابان بیرون آمد. وچون به یاهَص رسید، با اسرائیل جنگ كرد.24و اسرائیل او را به دم شمشیر زده، زمینش را از اَرْنون تا یبّوق و تا حد بنیعَمّون به تصرف آورد، زیرا كه حد بنیعَمّون مستحكم بود.25و اسرائیل تمامی آن شهرها را گرفت و اسرائیل در تمامی شهرهای اموریان در حَشبون و در تمامی دهاتش ساكن شد.26زیرا كه حَشبون، شهر سیحون، ملك اموریان بود، و او با ملك سابق موآب جنگ كرده، تمامی زمینش را تا ارنون از دستش گرفته بود.27بنابراین مَثَل آورندگان میگویند: « به حشبون بیایید تا شهر سیحون بنا كرده، و استوار شود.28زیرا آتشی از حشبون برآمد و شعلهای از قریه سیحون. و عارِ موآب را سوزانید و صاحبان بلندیهای ارنون را.29وای بر تو ای موآب! ای قوم كموش، هلاك شدید! پسران خود را مثل گریزندگان تسلیم نمود، و دختران خود را به سیحون ملك اموریان به اسیری داد.30به ایشان تیر انداختیم. حشبون تا به دیبون هلاك شد. و آن را تا نوفَح كه نزد میدَباست ویران ساختیم.»31و اسرائیل در زمین اموریان اقامت كردند.32و موسی برای جاسوسی یعزیر فرستاد و دهات آن را گرفته، اموریان را كه در آنجا بودند، بیرون كردند.33پس برگشته، از راه باشان برآمدند. و عوج ملك باشان با تمامی قوم خود به مقابله ایشان از برای جنگ به اَدْرَعی بیرون آمد.34و خداوند به‌موسی گفت: « از او مترس زیرا كه او را با تمامی قومش و زمینش به دست تو تسلیم نمودهام، و به نحوی كه با سیحون ملك اموریان كه در حشبون ساكن بود، عمل نمودی، با او نیز عمل خواهی نمود.»35پس او را با پسرانش و تمامی قومش زدند، به حدی كه كسی از برایش باقی نماند و زمینش را به تصرف آوردند.
221و بنیاسرائیل كوچ كرده، در عَرَبات موآب به آنطرف اردن، در مقابل اریحا اردو زدند.2و چون بالاق‌بن‌صِفّور هر چه اسرائیل به اموریان كرده بودند دید،3موآب از قوم بسیار ترسید، زیرا كه كثیر بودند. و موآب از بنیاسرائیل مضطرب گردیدند.4و موآب به مشایخ مدیان گفتند: « الا´ن این گروه هر چه به اطراف ما هست خواهند لیسید، به نوعی كه گاو سبزۀ صحرا را می‌لیسد.» و در آن زمان بالاق‌بن صَفّور، ملك موآب بود.5پس رسولان به فَتور كه بركنار وادی است، نزد بلعام‌بن بَعور، به زمین پسران قوم او فرستاد تا او را طلبیده، بگویند: « اینك قومی از مصر بیرون آمده‌اند و هان روی زمین را مستور می‌سازند، و در مقابل من مقیم میباشند.6پس الا´ن بیا و این قوم را برای من لعنت كن، زیرا كه از من قوی‌ترند، شاید توانایی یابم تا بر ایشان غالب آییم، و ایشان را از زمین خود بیرون كنم، زیرا میدانم هر كه را تو بركت دهی مبارك است و هر كه را لعنت نمایی، ملعون است.»7پس مشایخ موآب و مشایخ مدیان، مزدفالگیری را به دست گرفته، روانه شدند، و نزد بلعام رسیده، سخنان بالاق را به وی گفتند.8او به ایشان گفت: « این شب را در اینجا بمانید، تا چنانكه خداوند به من گوید، به شما باز گویم.» و سروران موآب نزد بلعام ماندند.9و خدا نزد بلعام آمده، گفت: « این كسانی كه نزد تو هستند، كیستند؟»10بلعام به خدا گفت: « بالاق‌بن‌صَفّور ملك موآب نزد من فرستاده است،11كه اینك این قومی كه از مصر بیرون آمده‌اند، روی زمین را پوشانیده‌اند. الا´ن آمده، ایشان را برای من لعنت كن شاید كه توانایی یابم تا با ایشان جنگ نموده، ایشان را دور سازم.»12خدا به بلعام گفت: « با ایشان مرو و قوم را لعنت مكن زیرا مبارك هستند.»13پس بلعام بامدادان برخاسته، به سروران بالاق گفت: « به زمین خود بروید، زیرا خداوند مرا اجازت نمی‌دهد كه با شما بیایم.»14و سروران موآب برخاسته، نزد بالاق برگشته، گفتند كه « بلعام از آمدن با ما انكار نمود.»15و بالاق بار دیگر سروران زیاده و بزرگتر از آنان فرستاد.16و ایشان نزد بلعام آمده، وی را گفتند: « بالاق‌بن‌صِفّور چنین میگوید: تمنا اینكه از آمدن نزد من انكار نكنی.17زیرا كه البته تو را بسیار تكریم خواهم نمود، و هر آنچه به من بگویی بجا خواهم آورد، پس بیا و این قوم را برای من لعنت كن.»18بلعام در جواب نوكران بالاق گفت: « اگر بالاق خانه خود را پر از نقره و طلا به من بخشد، نمیتوانم از فرمان یهوه خدای خود تجاوز نموده، كم یا زیاد به عمل آورم.19پس الا´ن شما نیز امشب در اینجا بمانید تا بدانم كه خداوند به من دیگر چه خواهد گفت.»20و خدا در شب نزد بلعام آمده، وی را گفت: « اگر این مردمان برای طلبیدن تو بیایند برخاسته، همراه‌ایشان برو، اما كلامی را كه من به تو گویم به همان عمل نما.»21پس بلعام بامدادان برخاسته، الاغ خود را بیاراست و همراه سروران موآب روانه شد.22و غضب خدا به سبب رفتن او افروخته شده، فرشتۀ خداوند در راه به مقاومت وی ایستاد، و او بر الاغ خود سوار بود، و دو نوكرش همراهش بودند.23و الاغ، فرشته خداوند را با شمشیر برهنه به دستش، بر سر راه ایستاده دید. پس الاغ از راه به یك سو شده، به مزرعهای رفت و بلعام الاغ را زد تا او را به راه برگرداند.24پس فرشته خداوند در جای گود در میان تاكستان بایستاد، و به هر دو طرفش دیوار بود.25و الاغ فرشتۀ خداوند را دیده، خود را به دیوار چسبانید، و پای بلعام را به دیوار فشرد. پس او را بار دیگر زد.26و فرشتۀ خداوند پیش رفته، در مكانی تنگ بایستاد، كه جایی بجهت برگشتن به طرف راست یا چپ نبود.27و چون الاغ، فرشته خداوند را دید، در زیر بلعام خوابید. و خشم بلعام افروخته شده، الاغ را به عصای خود زد.28آنگاه خداوند دهان الاغ را باز كرد كه بلعام را گفت: « به تو چه كرده‌ام كه مرا این سه مرتبه زدی.29بلعام به الاغ گفت: « از این جهت كه تو مرا استهزا نمودی! كاش كه شمشیر در دست من می‌بود كه الا´ن تو را می‌كشتم.»30الاغ به بلعام گفت: « آیا من الاغ تو نیستم كه از وقتی كه مال تو شده‌ام تا امروز بر من سوار شده‌ای؟ آیا هرگز عادت می‌داشتم كه به اینطور با تو رفتار نمایم؟» او گفت: « نی»31و خداوند چشمان بلعام را باز كرد تا فرشته خداوند را دید كه با شمشیر برهنه در دستش، به سر راه ایستاده است. پس خم شده، به روی درافتاد.32و فرشته خداوند وی را گفت: « الاغ‌خود را این سه مرتبه چرا زدی؟ اینك من به مقاومت تو بیرون آمدم، زیرا كه این سفر تو در نظر من از روی تمرد است.33و الاغ مرا دیده، این سه مرتبه از من كناره جست. و اگر از من كناره نمی‌جست، یقیناً الا´ن تو را می‌كشتم و او را زنده نگاه می‌داشتم.»34بلعام به فرشته خداوند گفت: « گناه كردم زیرا ندانستم كه تو به مقابل من در راه ایستاده‌ای. پس الا´ن اگر در نظر تو ناپسند است برمی‌گردم.»35فرشته خداوند به بلعام گفت: « همراه این اشخاص برو لیكن سخنی را كه من به تو گویم، همان را فقط بگو». پس بلعام همراه سروران بالاق رفت.36و چون بالاق شنید كه بلعام آمده است، به استقبال وی تا شهر موآب كه برحد اَرْنون و بر اقصای حدود وی بود، بیرون آمد.37و بالاق به بلعام گفت: « آیا برای طلبیدن تو نزد تو نفرستادم؟ پس چرا نزد من نیامدی، آیا حقیقتاً قادر نیستم كه تو را به عزت رسانم؟»38بلعام به بالاق گفت: « اینك نزد تو آمده‌ام. آیا الا´ن هیچ قدرتی دارم كه چیزی بگویم؟ آنچه خدا به دهانم می‌گذارد، همان را خواهم گفت.»39پس بلعام همراه بالاق رفته، به قریت حصوت رسیدند.40و بالاق گاوان و گوسفندان ذبح كرده، نزد بلعام و سرورانی كه با وی بودند، فرستاد.41و بامدادان بالاق بلعام را برداشته، او را به بلندیهای بعل آورد، تا از آنجا اقصای قوم خود را ملاحظه كند.
231و بلعام به بالاق گفت: « در اینجا برای من‌هفت مذبح بساز، و هفت گاو و هفت قوچ در اینجا برایم حاضر كن.»2و بالاق به نحوی كه بلعام گفته بود به عمل آورد، و بالاق و بلعام، گاوی و قوچی بر هر مذبح گذرانیدند.3و بلعام به بالاق گفت: « نزد قربانی سوختنی خود بایست، تامن بروم؛ شاید خداوند برای ملاقات من بیاید، و هر چه او به من نشان دهد آن را به تو باز خواهم گفت.» پس به تلی برآمد.4و خدا بلعام را ملاقات كرد؛ و او وی را گفت: « هفت مذبح برپا داشتم و گاوی و قوچی بر هر مذبح قربانی كردم.»5خداوند سخنی به دهان بلعام گذاشته، گفت: « نزد بالاق برگشته چنین بگو.»6پس نزد او برگشت، و اینك او با جمیع سروران موآب نزد قربانی سوختنی خود ایستاده بود.7و مَثَل خود را آورده، گفت: « بالاق ملك موآب مرا از ارام از كوههای مشرق آورد، كه بیا یعقوب را برای من لعنت كن، و بیا اسرائیل را نفرین نما.8چگونه لعنت كنم آن را كه خدا لعنت نكرده است؟ و چگونه نفرین نمایم آن را كه خداوند نفرین ننموده است؟9زیرا از سر صخره‌ها او را می‌بینم. و از كوهها او را مشاهده می‌نمایم. اینك قومی است كه به تنهایی ساكن میشود، و در میان امتها حساب نخواهد شد.10كیست كه غبار یعقوب را تواند شمرد یا ربع اسرائیل را حساب نماید؟ كاش كه من به وفات عادلان بمیرم و عاقبت من مثل عاقبت ایشان باشد.»11پس بالاق به بلعام گفت: « به من چه كردی؟ تو را آوردم تا دشمنانم را لعنت كنی، و هان بركت تمام دادی!»12او در جواب گفت: « آیا نمی‌باید باحذر باشم تا آنچه را كه خداوند به دهانم گذارد بگویم؟»13بالاق وی را گفت: « بیا الا´ن همراه من به جای دیگر كه از آنجا ایشان را توانی دید. فقط اقصای ایشان را خواهی دید، و جمیع ایشان را نخواهی دید؛ و از آنجا ایشان را برای من لعنت كن.»14پس او را به صحرای صوفیم، نزد قلۀفِسجَه برد و هفت مذبح بنا نموده، گاوی و قوچی بر هر مذبح قربانی كرد.15و او به بالاق گفت: « نزد قربانی سوختنی خود، اینجا بایست تا من در آنجا ( خداوند را) ملاقات نمایم.»16و خداوند بلعام را ملاقات نموده، و سخنی در زبانش گذاشته، گفت: « نزد بالاق برگشته، چنین بگو.»17پس نزد وی آمد، و اینك نزد قربانی سوختنی خود با سروران موآب ایستاده بود. و بالاق از او پرسید كه « خداوند چه گفت؟»18آنگاه مَثَل خود را آورده، گفت: « ای بالاق برخیز و بشنو، و ای پسر صِفّور مرا گوش بگیر.19خدا انسان نیست كه دروغ بگوید. و از بنی‌آدم نیست كه به اراده خود تغییر بدهد. آیا او سخنی گفته باشد و نكند؟ یا چیزی فرموده باشد و استوار ننماید؟20اینك مأمور شده‌ام كه بركت بدهم. و او بركت داده است و آن را رد نمیتوانم نمود.21او گناهی در یعقوب ندیده، و خطایی در اسرائیل مشاهده ننموده است. یهوه خدای او با وی است. و نعرۀ پادشاه در میان ایشان است.22خدا ایشان را از مصر بیرون آورد. او را شاخها مثل گاو وحشی است.23به درستی كه بر یعقوب افسون نیست و بر اسرائیل فالگیری نی. دربارۀ یعقوب و دربارۀ اسرائیل در وقتش گفته خواهد شد، كه خدا چه كرده است.24اینك قوم مثل شیر ماده خواهند برخاست. و مثل شیر نر خویشتن را خواهند برانگیخت، و تا شكار را نخورد، و خون كشتگان را ننوشد، نخواهد خوابید.»25بالاق به بلعام گفت: « نه ایشان را لعنت كن و نه بركت ده.»26بلعام در جواب بالاق گفت: « آیا تو را نگفتم كه هر آنچه خداوند به من گوید، آن راباید بكنم؟»27بالاق به بلعام گفت: « بیا تا تو را به جای دیگر ببرم، شاید در نظر خدا پسند آید كه ایشان را برای من از آنجا لعنت نمایی.»28پس بالاق بلعام را بر قلۀ فغور كه مشرف بر بیابان است، برد.29بلعام به بالاق گفت: « در اینجا برای من هفت مذبح بساز و هفت گاو و هفت قوچ از برایم در اینجا حاضر كن.»30و بالاق به طوری كه بلعام گفته بود، عمل نموده، گاوی و قوچی بر هر مذبح قربانی كرد.
241و چون بلعام دید كه اسرائیل را بركت دادن به نظر خداوند پسند میآید، مثل دفعه‌های پیش برای طلبیدن افسون نرفت، بلكه به سوی صحرا توجه نمود.2و بلعام چشمان خود را بلند كرده، اسرائیل را دید كه موافق اسباط خود ساكن می‌بودند. و روح خدا بر او نازل شد.3پس مَثَل خود را آورده، گفت: « وحی بلعام‌بن بعور. وحی آن مردی كه چشمانش باز شد.4وحی آن كسی كه سخنان خدا را شنید و رؤیای قادر مطلق را مشاهده نمود. آنكه بیفتاد و چشمان او گشاده گردید.5چه زیباست خیمه‌های تو ای یعقوب! و مسكنهای تو ای اسرائیل!6مثل وادیهای كشیده شده، مثل باغها بر كنار رودخانه، مثل درختان عود كه خداوند غرس نموده باشد، و مثل سروهای آزاد نزد جویهای آب.7آب از دلوهایش ریخته خواهد شد. و بذر او در آبهای بسیار خواهد بود. و پادشاه او از اَجاج بلندتر، و مملكت او برافراشته خواهد شد.8خدا او را از مصر بیرون آورد. او را شاخها مثل گاو وحشی است. امتهای دشمنان خود را خواهد بلعید واستخوانهای ایشان را خواهد شكست و ایشان را به تیرهای خود خواهد دوخت.9مثل شیر نر خود را جمع كرده، خوابید. و مثل شیر ماده كیست كه او را برانگیزاند؟ مبارك باد هر كه تو را بركت دهد. و ملعون باد هر كه تو را لعنت نماید!»10پس خشم بالاق بر بلعام افروخته شده، هر دو دست خود را بر هم زد و بالاق به بلعام گفت: « تو را خواندم تا دشمنانم را لعنت كنی و اینك این سه مرتبه ایشان را بركت تمام دادی.11پس الا´ن به جای خود فرار كن! گفتم كه تو را احترام تمام نمایم. همانا خداوند تو را از احترام باز داشته است.»12بلعام به بالاق گفت: « آیا به رسولانی كه نزد من فرستاده بودی نیز نگفتم13كه اگر بالاق خانۀ خود را پر از نقره و طلا به من بدهد، نمیتوانم از فرمان خداوند تجاوز نموده، از دل خود نیك یا بد بكنم بلكه آنچه خداوند به من گوید آن را خواهم گفت؟14و الا´ن اینك نزد قوم خود می‌روم. بیا تا تو را اعلام نمایم كه این قوم با قوم تو در ایام آخر چه خواهند كرد.»15پس مَثَل خود را آورده، گفت: « وحی بلعام‌بن بعور. وحی آن مردی كه چشمانش باز شد.16وحی آن كسی كه سخنان خدا را شنید و معرفت حضرت اعلی را دانست و رؤیای قادر مطلق را مشاهده نمود. آنكه بیفتاد و چشمان او گشوده گردید.17او را خواهم دید لیكن نه الا´ن. او را مشاهده خواهم نمود اما نزدیك نی. ستاره‌ای از یعقوب طلوع خواهد كرد و عصایی از اسرائیل خواهد برخاست و اطراف موآب را خواهد شكست. و جمیع ابنای فتنه را هلاك خواهد ساخت.18و ادوم مُلك او خواهد شد و دشمنانش (اهل) سعیر، مملوك او خواهند گردید. و اسرائیل به شجاعت عمل خواهد نمود.19و كسی كه از یعقوب ظاهر میشود، سلطنت خواهد نمود. و بقیه اهل شهر را هلاك خواهد ساخت.»20و به عمالقه نظر انداخته، مَثَل خود را آورده، گفت: « عمالیق اولِ امتها بود، اما آخر او منتهی به هلاكت است.»21و بر قینیان نظر انداخته، مَثَل خود را آورد و گفت: « مسكن تو مستحكم و آشیانه تو بر صخره نهاده (شده است).22لیكن قاین تباه خواهد شد، تا وقتی كه آشور تو را به اسیری ببرد.»23پس مَثَل خود را آورده، گفت: « وای! چون خدا این را میكند، كیست كه زنده بماند؟24و كشتیها از جانب كِتّیم آمده، آشور را ذلیل خواهند ساخت، و عابر را ذلیل خواهند گردانید، و او نیز به هلاكت خواهد رسید.»25و بلعام برخاسته، روانه شده، به جای خود رفت و بالاق نیز راه خود را پیش گرفت.
251و اسرائیل در شِطّیم اقامت نمودند، و قوم با دختران موآب زنا كردن گرفتند2زیرا كه ایشان قوم را به قربانیهای خدایان خود دعوت نمودند. پس قوم میخوردند و به خدایان ایشان سجده مینمودند.3و اسرائیل به بعل فغور ملحق شدند، و غضب خداوند بر اسرائیل افروخته شد.4و خداوند به موسی گفت كه: « تمامی رؤسای قوم را گرفته، ایشان را برای خداوند پیش آفتاب به دار بكش، تا شدت خشم خداوند از اسرائیل برگردد.»5و موسی به داوران اسرائیل گفت كه « هر یكی از شما كسان خود را كه به بعل فغور ملحق شدند، بكشید.»6و اینك مردی از بنیاسرائیل آمده، زن‌مدیانی‌ای را در نظر موسی و در نظر تمامی جماعت بنیاسرائیل نزد برادران خود آورد، و ایشان به دروازۀ خیمه اجتماع گریه میكردند.7و چون فینحاس بن‌العازار بن‌هارون كاهن، این را دید، از میان جماعت برخاسته، نیزهای به دست خود گرفت،8و از عقب آن مرد اسرائیلی به قُبّه داخل شده، هر دوی ایشان را یعنی آن مرد اسرائیلی و زن را به شكمش فرو برد، و وبا از بنیاسرائیل رفع شد.9و آنانی كه از وبا مردند، بیست و چهار هزار نفر بودند.10و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:11« فینحاس بن‌العازار بن‌هارون كاهن، غضب مرا از بنیاسرائیل برگردانید، چونكه باغیرت من در میان ایشان غیور شد، تا بنیاسرائیل را در غیرت خود هلاك نسازم.12لهذا بگو اینك عهد سلامتی خود را به او می‌بخشم.13و برای او و برای ذُریتش بعد از او این عهد كهانت جاودانی خواهد بود، زیرا كه برای خدای خود غیور شد، و بجهت بنیاسرائیل كفاره نمود.»14و اسم آن مرد اسرائیلی مقتول كه با زن مدیانی كشته گردید، زِمری ابن‌سالو رئیس خاندان آبای سبط شمعون بود.15و اسم زن مدیانی كه كشته شد، كُزبی دختر صور بود و او رئیس قوم خاندان آبا در مدیان بود.16و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:17« مدیانیان را ذلیل ساخته، مغلوب سازید.18زیرا كه ایشان شما را به مكاید خود ذلیل ساختند، چونكه شما را در واقعه فغور و در امر خواهر خود كُزبی، دختر رئیس مدیان، كه در روز وبا در واقعه فغور كشته شد، فریب دادند.»
261و بعد از وبا، خداوند موسی و العازار بن‌هارون كاهن را خطاب كرده، گفت:2« شمارۀ تمامی جماعت بنیاسرائیل را برحسب خاندان آبای ایشان، از بیست ساله و بالاتر، یعنی جمیع كسانی را كه از اسرائیل به جنگ بیرون میروند، بگیرید.»3پس موسی و العازارِ كاهن ایشان را در عَرَباتِ موآب، نزد اردن در مقابل اریحا خطاب كرده، گفتند:4« قوم را از بیست ساله و بالاتر بشمارید، چنانكه خداوند موسی و بنیاسرائیل را كه از زمین مصر بیرون آمدند، امر فرموده بود.»5رؤبین نخستزاده اسرائیل: بنی‌رؤبین: از حَنوك، قبیله حَنوكیان. و از فَلّو، قبیله فَلّوئیان.6و از حصرون، قبیله حصرونیان. و از كَرَمی، قبیله كَرَمیان.7اینانند قبایل رؤبینیان و شمرده‌شدگان ایشان، چهل و سه هزار و هفتصد و سی نفر بودند.8و بنی‌فَلّو: اَلیآب.9و بنی‌اَلیآب: نموئیل و داتان و ابیرام. اینانند داتان و ابیرام كه خوانده‌شدگان جماعت بوده، با موسی و هارون در جمعیت قورح مخاصمه كردند، چون با خداوند مخاصمه نمودند،10و زمین دهان خود را گشوده، ایشان را با قورح فرو برد، هنگامی كه آن گروه مردند و آتش، آن دویست و پنجاه نفر را سوزانیده، عبرت گشتند.11لكن پسران قورح نمردند.12و بنی‌شمعون برحسب قبایل ایشان: از نَمُوئیل، قبیله نموئیلیان و از یامین، قبیلۀ یامینیان و از یاكین، قبیلۀ یاكینیان.13و از زارَح قبیلۀ زارَحیان و از شاؤل قبیلۀ شاؤلیان.14اینانند قبایل شمعونیان: بیست و دو هزار و دویست نفر.15و بنی‌جاد برحسب قبایل ایشان: از صَفون قبیلۀ صفونیان و از حَجّی قبیلۀ حَجّیان و از شونی قبیلۀ شونیان.16و از اُزنی قبیله ازنیان و از عیری، قبیله عیریان.17و از اَرود قبیله اَرودیان و از اَرْئیلی قبیله اَرئیلیان.18اینانند قبایل بنی‌جاد برحسب شمارۀ ایشان، چهل هزار و پانصد نفر.19و بنی‌یهودا عیر و اونان. و عیر و اونان در زمین كنعان مردند.20و بنی‌یهودا برحسب قبایل ایشان اینانند: از شِیلَه قبیلۀ شِیلَئیان و از فارَص قبیلۀ فارصیان و از زارَح قبیلۀ زارَحیان.21و بنی‌فارص اینانند: از حصرون قبیله حصرونیان و از حامول قبیلۀ حامولیان.22اینانند قبایل یهودا برحسب شمرده‌شدگان ایشان، هفتاد و شش هزار و پانصد نفر.23و بنی‌یسّاكار برحسب قبایل ایشان: از تولَع قبیلۀ تولعیان و از فُوَّه قبیله فُوَّئیان.24و از یاشوب قبیلۀ یاشوبیان و از شِمرون قبیلۀ شمرونیان.25اینانند قبایل یسّاكار برحسب شمرده‌شدگان ایشان، شصت و چهار هزار و سیصد نفر.26و بنی‌زبولون برحسب قبایل ایشان: از سارَد قبیلۀ سارَدیان و از ایلون قبیلۀ ایلونیان و از یحلیئیل قبیلۀ یحلیئیلیان.27اینانند قبایل زبولونیان برحسب شمرده‌شدگان ایشان، شصت هزار و پانصد نفر.28و بنی‌یوسف برحسب قبایل ایشان: مَنَسّی و افرایم.29و بنی‌مَنَسّی: از ماكیر قبیلۀ ماكیریان و ماكیر جلعاد را آورد و از جلعاد قبیلۀ جلعادیان.30اینانند بنی‌جلعاد: از ایعَزَر قبیلۀ ایعزریان، از حالَق قبیلۀ حالقیان.31از اَسْرِیئیل قبیلۀ اَسْرِیئیلیان، از شكیم قبیلۀ شكیمیان.32از شَمیداع قبیلۀ شمیداعیان و از حافَر قبیلۀ حافریان.33و صَلُفحاد بن‌حافر را پسری نبود لیكن دختران داشت و نامهای دختران صلحفادمَحلَه و نوعه و حُجلَه و ملكه و تِرصَه.34اینانند قبایل مَنَسّی و شمرده‌شدگان ایشان، پنجاه و دوهزار و هفتصد نفر بودند.35و اینانند بنی افرایم برحسب قبایل ایشان: از شوتالح قبیله شوتالحیان و از باكَر قبیلۀ باكریان و از تاحَن قبیلۀ تاحنیان.36و بنی‌شوتالح اینانند: از عیران قبیلۀ عیرانیان.37اینانند قبایل بنیافرایم برحسب شمرده‌شدگان ایشان، سی و دو هزار و پانصد نفر. و بنی‌یوسف برحسب قبایل ایشان اینانند.38و بنی‌بنیامین برحسب قبایل ایشان: از بالع قبیلۀ بالعیان از اَشبیل قبیلۀ اَشبیلیان و از اَحیرام قبیلۀ اَحیرامیان.39از شَفوفام قبیلۀ شفوفامیان از حوفام قبیلۀ حوفامیان.40و بنی‌بالع: اَرْد و نعمان. از اَرْدْ قبیله اَردیان و از نعمان قبیلۀ نعمانیان.41اینانند بنی‌بنیامین برحسب قبایل ایشان و شمرده‌شدگان ایشان، چهل و پنجهزار و ششصد نفر بودند.42اینانند بنی‌دان برحسب قبایل ایشان: از شوحام قبیلۀ شوحامیان. اینانند قبایل دان برحسب قبایل ایشان.43جمیع قبایل شوحامیان برحسب شمرده‌شدگان ایشان، شصت و چهارهزار و چهارصد نفر بودند.44اینانند بنی‌اشیر برحسب قبایل ایشان: از یمنه قبیلۀ یمنَئیان، از یشْوِی قبیلۀ یشویان، از بَرِیعَه قبیلۀ بَرِیعئیان،45از بنی‌بَریعَه، از حابر قبیله حابریان، از ملكیئیل قبیلۀ ملكیئیلیان.46و نام دختر اَشیر، ساره بود.47اینانند قبایل بنی‌اشیر برحسب شمرده‌شدگان ایشان، پنجاه و سه‌هزار و چهارصد نفر.48اینانند بنی‌نفتالی برحسب قبایل ایشان: از یاحَصْئیل، قبیله یاحَصْئیلیان، از جونی قبیلۀجونیان.49از یصَر قبیلۀ یصریان از شِلّیم قبیلۀ شلیمیان.50اینانند قبایل نفتالی برحسب قبایل ایشان و شمرده‌شدگان ایشان، چهل و پنجهزار و چهارصد نفر بودند.51اینانند شمرده‌شدگان بنیاسرائیل: ششصد و یكهزار و هفتصد و سی نفر.52و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:53« برای اینان برحسب شمارۀ نامها، زمین برای ملكیت تقسیم بشود.54برای كثیر، نصیب او را زیاده كن و برای قلیل، نصیب او را كم نما، به هر كس برحسب شمرده‌شدگان او نصیبش داده شود.55لیكن زمین به قرعه تقسیم شود، و برحسب نامهای اسباط آبای خود در آن تصرف نمایند.56موافق قرعه، ملك ایشان در میان كثیر و قلیل تقسیم شود.»57و اینانند شمرده‌شدگان لاوی برحسب قبایل ایشان: از جرشون قبیلۀ جرشونیان، از قهات قبیلۀ قهاتیان، از مَراری قبیلۀ مراریان.58اینانند قبایل لاویان: قبیلۀ لِبنیان و قبیلۀ حبرونیان و قبیلۀ مَحلیان و قبیلۀ موشیان و قبیلۀ قورَحیان. اما قَهات، عمرام را آورد.59و نام زن عمرام، یوكابد بود، دختر لاوی كه برای لاوی در مصر زاییده شد و او برای عمرام، هارون و موسی و خواهر ایشان مریم را زایید.60و برای هارون ناداب و ابیهو و العازار و ایتامار زاییده شدند.61و ناداب و ابیهو چون آتش غریبی به حضور خداوند گذرانیده بودند، مردند.62و شمرده‌شدگان ایشان یعنی همۀ ذكوران از یك ماهه و بالاتر، بیست و سه‌هزار نفر بودند زیرا كه‌ایشان در میان بنیاسرائیل شمرده نشدند، چونكه نصیبی در میان بنیاسرائیل به ایشان داده نشد.63اینانند آنانی كه موسی و العازارِ كاهن شمردند، وقتی كه بنیاسرائیل را در عَرَبات موآب نزد اردن در مقابل اریحا شمردند.64و در میان ایشان كسی نبود از آنانی كه موسی و هارون كاهن، شمرده بودند وقتی كه بنیاسرائیل را در بیابان سینا شمردند.65زیرا خداوند دربارۀ ایشان گفته بود كه البته در بیابان خواهند مرد، پس از آنها یك مرد سوای كالیب بن‌یفُنّه و یوشع بن نون باقی نماند.
271و دختران صَلُفْحاد بن‌حافر بن‌جلعاد بن‌ماكیر بن مَنَسّی، كه از قبایل مَنَسّی ابن‌یوسف بود نزدیك آمدند، و اینهاست نامهای دخترانش: مَحَله و نوعه و حجله و مِلكَه و تِرصَه.2و به حضور موسی و العازار كاهن، و به حضور سروران و تمامی جماعت نزد در خیمه اجتماع ایستاده، گفتند:3« پدر ما در بیابان مرد و او از آن گروه نبود كه در جمعیت قورح به ضد خداوند همداستان شدند، بلكه در گناه خود مرد و پسری نداشت.4پس چرا نام پدر ما از این جهت كه پسری ندارد از میان قبیله‌اش محو شود؟ لهذا ما را در میان برادران پدر ما نصیبی بده.»5پس موسی دعوی ایشان را به حضور خداوند آورد.6و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:7« دختران صَلُفْحاد راست میگویند. البته در میان برادران پدر ایشان ملك‌موروثی به ایشان بده، و نصیب پدر ایشان را به ایشان انتقال نما.8و بنیاسرائیل را خطاب كرده، بگو: اگر كسی بمیرد و پسری نداشته باشد، ملك او را به دخترش انتقال نمایید.9و اگر او را دختری نباشد، ملك او را به برادرانش بدهید.10و اگر او را برادری نباشد، ملك او را به برادران پدرش بدهید.11و اگر پدر او را برادری نباشد، ملك او را به هر كس از قبیله‌اش كه خویش نزدیكتر او باشد بدهید، تا مالك آن بشود. پس این برای بنیاسرائیل فریضۀ شرعی باشد، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.»12و خداوند به موسی گفت: « به این كوه عَباریم برآی و زمینی را كه به بنیاسرائیل داده‌ام، ببین.13و چون آن را دیدی تو نیز به قوم خود ملحق خواهی شد، چنانكه برادرت هارون ملحق شد.14زیرا كه در بیابان صین وقتی كه جماعت مخاصمه نمودند، شما از قول من عصیان ورزیدید، و مرا نزد آب در نظر ایشان تقدیس ننمودید.» این است آب مریبۀ قادش، در بیابان صین.15و موسی به خداوند عرض كرده، گفت:16« ملتمس اینكه یهوه خدای ارواح تمامی بشر، كسی را بر این جماعت بگمارد17كه پیش روی ایشان بیرون رود، و پیش روی ایشان داخل شود، و ایشان را بیرون بَرَد و ایشان را درآورد، تا جماعت خداوند مثل گوسفندان بیشبان نباشند.»18و خداوند به موسی گفت: « یوشع بن‌نون را كه مردی صاحب روح است گرفته،دست خود را بر او بگذار.19و او را به حضور العازار كاهن و به حضور تمامی جماعت برپا داشته، در نظر ایشان به وی وصیت نما.20و از عزت خود بر او بگذار تا تمامی جماعت بنیاسرائیل او را اطاعت نمایند.21و او به حضور العازار كاهن بایستد تا از برای او به حكم اوریم به حضور خداوند سؤال نماید، و به فرمان وی، او و تمامی بنیاسرائیل با وی و تمامی جماعت بیرون روند، و به فرمان وی داخل شوند.»22پس موسی به نوعی كه خداوند او را امر فرموده بود عمل نموده، یوشع را گرفت و او را به حضور العازار كاهن و به حضور تمامی جماعت برپا داشت.23و دستهای خود را بر او گذاشته، او را به طوری كه خداوند به واسطه موسی گفته بود، وصیت نمود.
281و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2« بنیاسرائیل را امر فرموده، به ایشان بگو: مراقب باشید تا هدیۀ طعام مرا از قربانیهای آتشین عطر خوشبوی من در موسمش نزد من بگذرانید.3و ایشان را بگو قربانی آتشین را كه نزد خداوند بگذرانید، این است: دو برۀ نرینه یك سالۀ بی‌عیب، هر روز بجهت قربانی سوختنی دائمی.4یك بره را در صبح قربانی كن و برۀ دیگر را در عصر قربانی كن.5و یك عشر ایفۀ آرد نرم مخلوط شده با یك ربع هین روغن زلال برای هدیۀ آردی.6این است قربانی سوختنی دائمی كه در كوه سینا بجهت عطر خوشبو و قربانی‌آتشین خداوند معین شد.7و هدیۀ ریختنی آن یك ربع هین بجهت هر بره‌ای باشد، این هدیۀ ریختنی مسكرات را برای خداوند در قدس بریز.8و برۀ دیگر را در عصر قربانی كن، مثل هدیۀ آردی صبح و مثل هدیۀ ریختنی آن بگذران تا قربانی آتشین و عطر خوشبو برای خداوند باشد.9« و در روز سَبَّت دو برۀ یك سالۀ بی‌عیب، و دو عشر ایفۀ آرد نرم سرشته شده با روغن، بجهت هدیۀ آردی با هدیۀ ریختنی آن.10این است قربانی سوختنی هر روز سَبَّت سوای قربانی سوختنی دائمی با هدیۀ ریختنی آن.11« و در اول ماههای خود قربانی سوختنی برای خداوند بگذرانید، دو گاو جوان و یك قوچ و هفت برۀ نرینه یك ساله بی‌عیب.12و سه عشر ایفۀ آرد نرم سرشته شده با روغن بجهت هدیۀ آردی برای هر گاو، و دو عشر آرد نرم سرشته شده با روغن، بجهت هدیه آردی برای هر قوچ.13و یك عشر آرد نرم سرشته شده با روغن، بجهت هدیۀ آردی برای هر بره، تا قربانی سوختنی، عطر خوشبو و هدیۀ آتشین برای خداوند باشد.14و هدایای ریختنی آنها نصف هین شراب برای هر گاو، و ثلث هین برای هر قوچ، و ربع هین برای هر بره باشد. این است قربانی سوختنی هر ماه از ماههای سال.15و یك بز نر بجهت قربانی گناه سوای قربانی سوختنی دائمی، با هدیۀ ریختنی آن برای خداوند قربانی بشود.16« و در روز چهاردهم ماه اول، فِصَح خداونداست.17و در روز پانزدهم این ماه، عید است كه هفت روز نان فطیر خورده شود.18در روز اول، مَحفِل مقدس است كه هیچ كار خدمت در آن نكنید.19و بجهت هدیۀ آتشین و قربانی سوختنی برای خداوند ، دو گاو جوان و یك قوچ و هفت برۀ نرینه یك ساله قربانی كنید، اینها برای شما بی‌عیب باشد.20و بجهت هدیۀ آردی آنها سه عشر آرد نرم سرشته شدۀ با روغن برای هر گاو، و دو عشر برای هر قوچ بگذرانید.21و یك عشر برای هر بره، از آن هفت بره بگذران.22و یك بز نر بجهت قربانی گناه تا برای شما كفاره شود.23اینها را سوای قربانی سوختنی صبح كه قربانی سوختنی دائمی است، بگذرانید.24به اینطور هر روز از آن هفت روز، طعامِ هدیۀ آتشین، عطر خوشبو برای خداوند بگذرانید، و این سوای قربانی سوختنی دائمی گذرانیده شود، با هدیۀ ریختنی آن.25و در روز هفتم، برای شما محفل مقدس باشد. هیچ كار خدمت در آن نكنید.26« و در روز نوبرها چون هدیۀ آردی تازه در عید هفته‌های خود برای خداوند بگذرانید، محفل مقدس برای شما باشد و هیچ كار خدمت در آن مكنید.27و بجهت قربانی سوختنی برای عطر خوشبوی خداوند دو گاو جوان و یك قوچ و هفت برۀ نرینه یك ساله قربانی كنید.28و هدیه آردی آنها سه عشر آرد نرم سرشته شده با روغن برای هر گاو، و دو عشر برای هر قوچ.29و یك عشر برای هر بره، از آن هفت بره.30و یك بز نر تابرای شما كفاره شود.31اینها را با هدیه آردی آنها و هدایای ریختنی آنها سوای قربانی سوختنی دائمی بگذرانید و برای شما بی‌عیب باشد.
291« و در روز اول ماه هفتم، محفل مقدس برای شما باشد؛ در آن هیچ كار خدمت مكنید و برای شما روز نواختن كَرِنّا باشد.2و قربانی سوختنی بجهت عطر خوشبوی خداوند بگذرانید، یك گاو جوان و یك قوچ، و هفت برۀ نرینۀ یك سالۀ بی‌عیب.3و هدیۀ آردی آنها، سه عشر آرد نرم سرشته شده با روغن برای هر گاو، و دو عشر برای هر قوچ.4و یك عشر برای هر بره، از آن هفت بره.5و یك بز نر بجهت قربانی گناه تا برای شما كفاره شود.6سوای قربانی سوختنی اول ماه و هدیۀ آردی‌اش، و قربانی سوختنی دائمی با هدیۀ آردی‌اش، با هدایای ریختنی آنها برحسب قانون آنها تا عطر خوشبو و هدیۀ آتشین خداوند باشد.7« و در روز دهم این ماه هفتم، محفل مقدس برای شما باشد. جانهای خود را ذلیل سازید و هیچ كار مكنید.8و قربانی سوختنی عطر خوشبو برای خداوند بگذرانید، یك گاو جوان و یك قوچ و هفت برۀ نرینۀ یك ساله كه برای شما بی‌عیب باشند.9و هدیۀ آردی آنها سه عشر آرد نرم سرشته شده با روغن برای هر گاو، و دو عشر برای هر قوچ.10و یك عشر برای هر بره، از آن هفت‌بره.11و یك بز نر برای قربانی گناه سوای قربانی گناه كفاره‌ای و قربانی سوختنی دائمی با هدیۀ آردی‌اش و هدایای ریختنی آنها.12« و در روز پانزدهم ماه هفتم، محفل مقدس برای شما باشد، هیچ كار خدمت مكنید و هفت روز برای خداوند عید نگاه دارید.13و قربانی سوختنی هدیۀ آتشین عطر خوشبو برای خداوند بگذرانید. سیزده گاو جوان و دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یك ساله كه برای شما بی‌عیب باشند.14و بجهت هدیۀ آردی آنها سه عشر آرد نرم سرشته شده با روغن برای هر گاو از آن سیزده گاو، و دو عشر برای هر قوچ از آن دو قوچ.15و یك عشر برای هر بره از آن چهارده بره.16و یك بز نر بجهت قربانی گناه، سوای قربانی سوختنی دائمی، با هدیۀ آردی و هدیۀ ریختنی آن.17« و در روز دوم، دوازده گاو جوان و دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یك سالۀ بی‌عیب.18و هدایای آردی و هدایای ریختنی آنها برای گاوها و قوچها و بره‌ها به شمارۀ آنها برحسب قانون.19و یك بز نر بجهت قربانی گناه، سوای قربانی سوختنی دائمی با هدیۀ آردی‌اش، و هدایای ریختنی آنها.20« و در روز سوم، یازده گاو جوان و دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یك ساله بی‌عیب.21و هدایای آردی و هدایای ریختنی آنها برای گاوها و قوچها و بره‌ها به شماره آنها برحسب قانون.22و یك بز نر بجهت قربانی گناه سوای قربانی سوختنی دائمی با هدیۀ آردی‌اش و هدیۀریختنی آن.23« و در روز چهارم ده گاو جوان و دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یك ساله بی‌عیب.24و هدایای آردی و هدایای ریختنی آنها برای گاوها و قوچها و بره‌ها به شماره آنها برحسب قانون.25و یك بز نر بجهت قربانی گناه، سوای قربانی سوختنی دائمی، و هدیۀ آردی‌اش و هدیۀ ریختنی آن.26« و در روز پنجم، نه گاو جوان و دو قوچ و چهارده برۀ نرینه یك ساله بی‌عیب.27و هدایای آردی و هدایای ریختنی آنها برای گاوها و قوچها و بره‌ها به شمارۀ آنها برحسب قانون.28و یك بز نر بجهت قربانی گناه، سوای قربانی سوختنی دائمی و هدیۀ آردی‌اش و هدیۀ ریختنی آن.29« و در روز ششم، هشت گاو جوان و دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یك سالۀ بی‌عیب.30و هدایای آردی و هدایای ریختنی آنها برای گاوها و قوچها و بره‌ها به شماره آنها برحسب قانون.31و یك بز نر بجهت قربانی گناه سوای قربانی سوختنی دائمی و هدیۀ آردی‌اش و هدایای ریختنی آن.32« و در روز هفتم، هفت گاو جوان و دو قوچ و چهارده برۀ نرینۀ یك ساله بی‌عیب.33و هدایای آردی و هدایای ریختنی آنها برای گاوها و قوچها و بره‌ها به شمارۀ آنها برحسب قانون.34و یك بز نر بجهت قربانی گناه، سوای قربانی سوختنی دائمی و هدیۀ آردی‌اش و هدیۀ ریختنی آن.35« و در روز هشتم، برای شما جشن مقدس‌باشد؛ هیچ كار خدمت مكنید.36و قربانی سوختنی هدیۀ آتشین عطر خوشبو برای خداوند بگذرانید، یك گاو جوان و یك قوچ و هفت برۀ نرینۀ یك سالۀ بی‌عیب.37و هدایای آردی و هدایای ریختنی آنها برای گاو و قوچ و بره‌ها به شماره آنها برحسب قانون.38و یك بز نر برای قربانی گناه سوای قربانی سوختنی دائمی، با هدیۀ آردی‌اش و هدیۀ ریختنی آن.39« اینها را شما در موسمهای خود برای خداوند بگذرانید، سوای نذرها و نوافل خود برای قربانیهای سوختنی و هدایای آردی و هدایای ریختنی و ذبایح سلامتی خود.»40پس برحسب هر آنچه خداوند به موسی امر فرموده بود، موسی بنیاسرائیل را اعلام نمود.
301و موسی سروران اسباط بنیاسرائیل را خطاب كرده، گفت: « این است كاری كه خداوند امر فرموده است:2چون شخصی برای خداوند نذر كند یا قَسَم خورد تا جان خود را به تكلیفی الزام نماید، پس كلام خود را باطل نسازد، بلكه برحسب هر آنچه از دهانش برآمد، عمل نماید.3« و اما چون زن برای خداوند نذر كرده، خود را در خانۀ پدرش در جوانی‌اش به تكلیفی الزام نماید،4و پدرش نذر او و تكلیفی كه خود را بر آن الزام نموده، شنیده باشد، و پدرش دربارۀ او ساكت باشد، آنگاه تمامی نذرهایش استوار، و هر تكلیفی كه خود را به آن الزام نموده باشد، قایم‌خواهد بود.5اما اگر پدرش در روزی كه شنید او را منع كرد، آنگاه هیچ كدام از نذرهایش و از تكالیفش كه خود را به آن الزام نموده باشد، استوار نخواهد بود و از این جهت كه پدرش او را منع نموده است، خداوند او را خواهد آمرزید.6« و اگر به شوهری داده شود، و نذرهای او یا سخنی كه از لبهایش جسته، و جان خود را به آن الزام نموده، بر او باشد،7و شوهرش شنید و در روز شنیدنش به وی هیچ نگفت، آنگاه نذرهایش استوار خواهد ماند. و تكلیفهایی كه خویشتن را به آنها الزام نموده است، قایم خواهند ماند.8لیكن اگر شوهرش در روزی كه آن را شنید، او را منع نماید، و نذری را كه بر او است یا سخنی را كه از لبهایش جسته، و خویشتن را به آن الزام نموده باشد، باطل سازد، پس خداوند او را خواهد آمرزید.9اما نذر زن بیوه یا مطلقه، در هر چه خود را به آن الزام نموده باشد، بر وی استوار خواهد ماند.10و اما اگر زنی در خانۀ شوهرش نذر كند، یا خویشتن را با قسم به تكلیفی الزام نماید،11و شوهرش بشنود و او را هیچ نگوید و منع ننماید، پس تمامی نذرهایش استوار، و هر تكلیفی كه خویشتن را به آن الزام نموده باشد، قایم خواهد بود.12و اما اگر شوهرش در روزی كه بشنود، آنها را باطل سازد، پس هر چه از لبهایش درآمده باشد دربارۀ نذرهایش یا تكالیف خود، استوار نخواهد ماند. و چونكه شوهرش آن را باطل نموده است، خداوند او را خواهد آمرزید.13هر نذری و هر قسم الزامی را برای ذلیل ساختن جان خود، شوهرش آن را استوار نماید، و شوهرش آن را باطل سازد.14اما اگر شوهرش روز به روز به او هیچ نگوید، پس همۀ نذرهایش و همۀ تكالیفش را كه بر وی باشداستوار نموده باشد، چونكه در روزی كه شنید به وی هیچ نگفت، پس آنها را استوار نموده است.15و اگر بعد از شنیدن، آنها را باطل نمود، پس او گناه وی را متحمل خواهد بود.»16این است فرایضی كه خداوند به موسی امر فرمود، در میان مرد و زنش و در میان پدر و دخترش، در زمان جوانی او در خانه پدر وی.
311و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2« انتقام بنیاسرائیل را از مدیانیان بگیر، و بعد از آن به قوم خود ملحق خواهی شد.»3پس موسی قوم را مخاطب ساخته، گفت: « از میان خود مردان برای جنگ مهیا سازید تا به مقابلۀ مدیان برآیند، و انتقام خداوند را از مدیان بكشند.4هزار نفر از هر سبط از جمیع اسباط اسرائیل برای جنگ بفرستید.»5پس از هزارههای اسرائیل، از هر سبط یك هزار، یعنی دوازده هزار نفر مهیا شدۀ برای جنگ منتخب شدند.6و موسی ایشان را هزار نفر از هر سبط به جنگ فرستاد، ایشان را با فینحاس بن العازار كاهن و اسباب قدس و كَرِنّاها برای نواختن در دستش به جنگ فرستاد.7و با مدیان به طوری كه خداوند موسی را امر فرموده بود، جنگ كرده، همۀ ذكوران را كشتند.8و در میان كشتگان ملوك مدیان یعنی اِوی و راقَم و صور و حور و رابَع، پنج پادشاه مدیان را كشتند، و بلعام بن بَعُوْر را به شمشیر كشتند.9و بنیاسرائیل زنان مدیان و اطفال ایشان را به اسیری بردند، و جمیع بهایم و جمیع مواشی ایشان و همۀ املاك ایشان را غارت كردند.10و تمامی شهرها و مساكن و قلعه‌های ایشان را به آتش سوزانیدند.11و تمامی غنیمت‌و جمیع غارت را از انسان و بهایم گرفتند.12و اسیران و غارت و غنیمت را نزد موسی و العازار كاهن و جماعت بنیاسرائیل در لشكرگاه در عَرَبات موآب، كه نزد اردن در مقابل اریحاست، آوردند.13و موسی و العازار كاهن و تمامی سروران جماعت بیرون از لشكرگاه به استقبال ایشان آمدند.14و موسی بر رؤسای لشكر یعنی سرداران هزاره‌ها و سرداران صدْها كه از خدمت جنگ باز آمده بودند، غضبناك شد.15و موسی به ایشان گفت: « آیا همۀ زنان را زنده نگاه داشتید؟16اینك اینانند كه برحسب مشورت بلعام، بنیاسرائیل را واداشتند تا در امر فغور به خداوند خیانت ورزیدند و در جماعت خداوند وبا عارض شد.17پس الا´ن هر ذكوری از اطفال را بكشید، و هر زنی را كه مرد را شناخته، با او همبستر شده باشد، بكشید.18و از زنان هر دختری را كه مرد را نشناخته، و با او همبستر نشده برای خود زنده نگاه دارید.19و شما هفت روز بیرون از لشكرگاه خیمه زنید، و هر كه شخصی را كشته و هر كه كشته‌ای را لمس نموده باشد از شما و اسیران شما در روز سوم و در روز هفتم، خود را تطهیر نماید.20و هر جامه و هرظرف چرمی و هر چه از پشم بز ساخته شده باشد و هر ظرف چوبین را تطهیر نمایید.»21و العازار كاهن به مردان جنگی كه به مقاتله رفته بودند، گفت: « این است قانون شریعتی كه خداوند به موسی امر فرموده است:22طلا و نقره و برنج و آهن و روی و سرب،23یعنی هر چه متحمل آتش بشود، آن را از آتش بگذرانید وطاهر خواهد شد، و به آب تنزیه نیز آن را طاهر سازند و هر چه متحمل آتش نشود، آن را از آب بگذرانید.24و در روز هفتم رخت خود را بشویید تا طاهر شوید، و بعد از آن به لشكرگاه داخل شوید.»25و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:26« تو و العازار كاهن و سروران خاندان آبای جماعت، حساب غنایمی كه گرفته شده است، چه از انسان و چه از بهایم بگیرید.27و غنیمت را در میان مردان جنگی كه به مقاتله بیرون رفته‌اند، و تمامی جماعت نصف نما.28و از مردان جنگی كه به مقاتله بیرون رفته‌اند زكات برای خداوند بگیر، یعنی یك نفر از پانصد چه از انسان و چه از گاو و چه از الاغ و چه از گوسفند.29از قسمت ایشان بگیر و به العازار كاهن بده تا هدیۀ افراشتنی برای خداوند باشد.30و از قسمت بنیاسرائیل یكی كه از هر پنجاه نفر گرفته شده باشد چه از انسان و چه از گاو و چه از الاغ و چه از گوسفند و چه از جمیع بهایم بگیر، و آنها را به لاویانی كه ودیعت مسكن خداوند را نگاه میدارند، بده.»31پس موسی و العازار كاهن برحسب آنچه خداوند به موسی امر فرموده بود، عمل كردند.32و غنیمت سوای آن غنیمتی كه مردان جنگی گرفته بودند، از گوسفند ششصد و هفتاد و پنج هزار رأس بود.33و از گاو هفتاد و دو هزار رأس.34و از الاغ شصت و یك هزار رأس.35و از انسان از زنانی كه مرد را نشناخته بودند، سی و دو هزار نفر بودند.36و نصفه‌ای كه قسمت كسانی بود كه به جنگ رفته بودند، سیصد و سی و هفت هزار وپانصد گوسفند بود.37و زكات خداوند از گوسفند ششصد و هفتاد و پنج رأس بود.38و گاوان سی و شش هزار بود و از آنها زكات خداوند هفتاد و دو رأس بود.39و الاغها سی هزار و پانصد و از آنها زكات خداوند شصت و یك رأس بود.40و مردمان شانزده هزار و از ایشان زكات خداوند سی و دو نفر بودند.41و موسی زكات را كه هدیۀ افراشتنی خداوند بود به العازار كاهن داد، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.42و از قسمت بنیاسرائیل كه موسی آن را از مردان جنگی جدا كرده بود،43و قسمت جماعت از گوسفندان، سیصد و سی و هفت هزار و پانصد راس بود.44و از گاوان سی و شش هزار راس.45و از الاغها، سی هزار و پانصد راس.46و از انسان، شانزده هزار نفر.47و موسی از قسمت بنیاسرائیل یكی را كه از هر پنجاه گرفته شده بود، چه از انسان و چه از بهایم گرفت، و آنها را به لاویانی كه ودیعت مسكن خداوند را نگاه میداشتند، داد، چنانكه خداوند به موسی امر فرموده بود.48و رؤسایی كه بر هزارههای لشكر بودند، سرداران هزاره‌ها با سرداران صدها نزد موسی آمدند.49و به موسی گفتند: « بندگانت حساب مردان جنگی را كه زیردست ما میباشند گرفتیم، و از ما یك نفر مفقود نشده است.50پس ما از آنچه هر كس یافته است، هدیهای برای خداوند آورده‌ایم، از زیورهای طلا و خلخالها و دستبندها و انگشترها و گوشواره‌ها و گردن‌بندها تا برای جانهای ما به حضور خداوندكفاره شود.»51و موسی و العازار كاهن، طلا و همۀ زیورهای مصنوعه را از ایشان گرفتند.52و تمامی طلای هدیهای كه از سرداران هزاره‌ها و سرداران صدْها برای خداوند گذرانیدند، شانزده هزار و هفتصد و پنجاه مثقال بود.53زیرا كه هر یكی از مردان جنگی غنیمتی برای خود برده بودند.54و موسی و العازار كاهن، طلا را از سرداران هزاره‌ها و صدها گرفته، به خیمه اجتماع آوردند تا بجهت بنیاسرائیل، به حضور خداوند یادگار باشد.
321و بنی‌رؤبین و بنی‌جاد را مواشی بینهایت بسیار و كثیر بود. پس چون زمین یعْزیر و زمین جلعاد را دیدند كه اینك این مكان، مكان مواشی است،2بنی‌جاد و بنی‌رؤبین نزد موسی و العازار كاهن و سروران جماعت آمده، گفتند:3« عطاروت و دیبون و یعْزیر و نِمرَه و حَشبون و اَلِعالَه و شَبام و نبو و بَعون،4زمینی كه خداوند پیش روی جماعت اسرائیل مفتوح ساخته است، زمین مواشی است، و بندگانت صاحب مواشی می‌باشیم.»5پس گفتند: « اگر در نظر تو التفات یافته‌ایم، این زمین به بندگانت به ملكیت داده شود، و ما را از اردن عبور مده.»6موسی به بنی‌جاد و بنی‌رؤبین گفت: « آیا برادران شما به جنگ روند و شما اینجا بنشینید؟7چرا دل بنیاسرائیل را افسرده میكنید تا به زمینی كه خداوند به ایشان داده است، عبور نكنند؟8به همینطور پدران شما عمل نمودند، وقتی كه ایشان را از قادِش‌بَرنیع برای دیدن زمین‌فرستادم.9به وادی اشكول رفته، زمین را دیدند و دل بنیاسرائیل را افسرده ساختند تا به زمینی كه خداوند به ایشان داده بود، داخل نشوند.10پس غضب خداوند در آن روز افروخته شد به حدی كه قسم خورده، گفت:11البته هیچكدام از مردانی كه از مصر بیرون آمدند از بیست ساله و بالاتر آن زمین را كه برای ابراهیم و اسحاق و یعقوب قسم خوردم، نخواهند دید، چونكه ایشان مرا پیروی كامل ننمودند،12سوای كالیب بن‌یفُنَّۀ قِنِزّی و یوشَع بن‌نُون، چونكه ایشان خداوند را پیروی كامل نمودند.13پس غضب خداوند بر اسرائیل افروخته شده، ایشان را چهل سال در بیابان آواره گردانید، تا تمامی آن گروهی كه این شرارت را در نظر خداوند ورزیده بودند، هلاك شدند.14و اینك شما به جای پدران خود انبوهی از مردان خطاكار برپا شده‌اید تا شدت غضب خداوند را بر اسرائیل باز زیاده كنید؟15زیرا اگر از پیروی او روبگردانید بار دیگر ایشان را در بیابان ترك خواهد كرد و شما تمامی این قوم را هلاك خواهید ساخت.»16پس ایشان نزد وی آمده، گفتند: « آغلها را اینجا برای مواشی خود و شهرها بجهت اطفال خویش خواهیم ساخت.17و خود مسلح شده، حاضر می‌شویم و پیش روی بنیاسرائیل خواهیم رفت تا آنها را به مكان ایشان برسانیم. و اطفال ما از ترس ساكنان زمین در شهرهای حصاردار خواهند ماند.18و تا هر یكی از بنیاسرائیل ملك خود را نگرفته باشد، به خانه‌های خود مراجعت نخواهیم كرد.19زیرا كه ما با ایشان در آن طرف اردن و ماورای آن ملك‌نخواهیم گرفت، چونكه نصیب ما به این طرف اردن به طرف مشرق به ما رسیده است.»20و موسی به ایشان گفت: « اگر این كار را بكنید و خویشتن را به حضور خداوند برای جنگ مهیا سازید،21و هر مرد جنگی از شما به حضور خداوند از اردن عبور كند تا او دشمنان خود را از پیش روی خود اخراج نماید،22و زمین به حضور خداوند مغلوب شود، پس بعد از آن برگردیده، به حضور خداوند و به حضور اسرائیل بیگناه خواهید شد، و این زمین از جانب خداوند ملك شما خواهد بود.23و اگر چنین نكنید، اینك به خداوند گناه ورزیده‌اید، و بدانید كه گناه شما، شما را درخواهد گرفت.24پس شهرها برای اطفال و آغلها برای گله‌های خود بنا كنید، و به آنچه از دهان شما درآمد، عمل نمایید.»25پس بنی‌جاد و بنی‌رؤبین موسی را خطاب كرده، گفتند: « بندگانت به طوری كه آقای ما فرموده است، خواهیم كرد.26اطفال و زنان و مواشی و همۀ بهایم ما اینجا در شهرهای جلعاد خواهند ماند.27و جمیع بندگانت مهیای جنگ شده، چنانكه آقای ما گفته است به حضور خداوند برای مقاتله عبور خواهیم نمود.»28پس موسی العازار كاهن، و یوشع بن‌نون، و رؤسای خاندان آبای اسباط بنیاسرائیل را دربارۀ ایشان وصیت نمود.29و موسی به ایشان گفت: « اگر جمیع بنی‌جاد و بنی‌رؤبین مهیای جنگ شده، همراه شما به حضور خداوند از اردن عبور كنند، و زمین پیش روی شما مغلوب شود، آنگاه زمین جلعاد را برای ملكیت به ایشان بدهید.30و اگر ایشان مهیا نشوند و همراه شما عبور ننمایند،پس در میان شما در زمین كنعان ملك بگیرند.»31بنی‌جاد و بنی‌رؤبین در جواب وی گفتند: « چنانكه خداوند به بندگانت گفته است، همچنین خواهیم كرد.32ما مهیای جنگ شده، پیش روی خداوند به زمین كنعان عبور خواهیم كرد، و ملك نصیب ما به این طرف اردن داده شود.»33پس موسی به ایشان یعنی به بنی‌جاد و بنی‌رؤبین و نصف سبط منسی ابن‌یوسف، مملكت سیحون، مَلِك اموریان و مملكت عوج ملك باشان را داد، یعنی زمین را با شهرهایش و حدود شهرهایش، زمین را از هر طرف.34و بنی‌جاد، دیبون و عطاروت و عَروُعیر35و عَطْروت، شوفان و یعزیر و یجبَهَه36و بیت نِمرَه و بیت هاران را بنا كردند یعنی شهرهای حصاردار را با آغلهای گله‌ها.37و بنی‌رؤبین، حشبون و اَلِیعالَه و قِرْیتایم38و نَبو و بَعْل‌مَعون كه نام این دو را تغییر دادند و سِبْمَه را بنا كردند و شهرهایی را كه بنا كردند به نامها مسمّی ساختند.39و بنی‌ماكیر بن‌منسی به جلعاد رفته، آن را گرفتند و اموریان را كه در آن بودند، اخراج نمودند.40و موسی جلعاد را به ماكیر بن‌منسی داد و او در آن ساكن شد.41و یائیر بن‌منسی رفته، قصبه‌هایش را گرفت، و آنها را حوُّوت یائیر نامید.42و نُوْبَح رفته، قنات و دهاتش را گرفته، آنها را به اسم خود نوبَح نامید.
331این است منازل بنیاسرائیل كه از زمین مصر با افواج خود زیردست موسی و هارون كوچ كردند.2و موسی به فرمان خداوند سفرهای ایشان را برحسب منازل ایشان نوشت. و این است منازل و مراحل ایشان:3پس در ماه‌اول از رعمسیس، در روز پانزدهم از ماه اول كوچ كردند، و در فردای بعد از فصح بنیاسرائیل در نظر تمامی مصریان با دست بلند بیرون رفتند.4و مصریان همۀ نخستزادگان خود را كه خداوند از ایشان كشته بود دفن میكردند، و یهوه بر خدایان ایشان قصاص نموده بود.5و بنیاسرائیل از رعمسیس كوچ كرده، در سُكّوت فرود آمدند.6و از سكوت كوچ كرده، در ایتام كه به كنار بیابان است، فرود آمدند.7و از ایتام كوچ كرده، به سوی فَمُالحِیروت كه در مقابل بَعْل صَفون است، برگشتند، و پیش مَجَدل فرود آمدند.8و از مقابل حِیروت كوچ كرده، از میان دریا به بیابان عبور كردند و در بیابان ایتام سفر سه روزه كرده، در مارّه فرود آمدند.9و از مارّه كوچ كرده، به ایلیم رسیدند و در ایلیم دوازده چشمه آب و هفتاد درخت خرما بود، و در آنجا فرود آمدند.10و از ایلیم كوچ كرده، نزد بحر قلزم فرود آمدند.11و از بحر قلزم كوچ كرده، در بیابان سین فرود آمدند.12و از بیابان سین كوچ كرده، در دُفقَه فرود آمدند.13و از دفقه كوچ كرده، در اَلوش فرود آمدند.14و از الوش كوچ كرده، در رفیدیم فرود آمدند و در آنجا آب نبود كه قوم بنوشند.15و از رفیدیم كوچ كرده، در بیابان سینا فرود آمدند.16و از بیابان سینا كوچ كرده، در قِبروت هَتّاوه فرود آمدند.17و از قبروت هتاوه كوچ كرده، در حصیروت فرود آمدند.18و از حصیروت كوچ كرده، در رِتمَه فرود آمدند.19و از رتمه كوچ كرده، و در رِمّون فارَص فرود آمدند.20و از رمون فارص كوچ كرده، در لبنه فرود آمدند.21و از لبنه كوچ كرده، در رِسّه فرود آمدند.22و از رسه كوچ كرده، در قُهَیلاتَه فرود آمدند.23و از قهیلاته كوچ كرده، در جبل شافَرفرود آمدند.24و از جبل شافر كوچ كرده، در حَراده فرود آمدند.25و از حراده كوچ كرده، در مَقْهیلوت فرود آمدند.26و از مقهیلوت كوچ كرده، در تاحَت فرود آمدند.27و از تاحت كوچ كرده، در تارح فرود آمدند.28و از تارح كوچ كرده، در مِتْقَه فرود آمدند.29و از متقه كوچ كرده، در حَشمونَه فرود آمدند.30و از حشمونه كوچ كرده، در مُسیروت فرود آمدند.31و از مسیروت كوچ كرده، در بنی‌یعْقان فرود آمدند.32و از بنی‌یعقان كوچ كرده، در حورالجِدجاد فرود آمدند.33و از حورالجدجاد كوچ كرده، در یطْبات فرود آمدند.34و از یطبات كوچ كرده، در عَبْرونَه فرود آمدند.35و از عبرونه كوچ كرده، در عِصیون‌جابَر فرود آمدند.36و از عصیون‌جابر كوچ كرده، در بیابان صین كه قادش باشد، فرود آمدند.37و از قادش كوچ كرده، در جبل هور در سرحد زمین ادوم فرود آمدند.38و هارون كاهن برحسب فرمان خداوند به جبل هور برآمده، در سال چهلم خروج بنیاسرائیل از زمین مصر، در روز اول ماه پنجم وفات یافت.39و هارون صد و بیست و سه ساله بود كه در جبل هور مرد.40و مَلك عِراد كنعانی كه در جنوب زمین كنعان ساكن بـود از آمدن بنیاسرائیل اطلاع یافت.41پس از جبل هور كوچ كرده، در صَلمونَه فرود آمدند.42و از صلمونه كوچ كرده در فونون فرود آمدند43و از فونون كوچ كرده، در اوبوت فرود آمدند.44و از اوبوت كوچ كرده، در عَیی‌عَباریم در حدود موآب فرود آمدند.45و ازعییم كوچ كرده، در دیبون‌جاد فرود آمدند.46و از دیبون‌جاد كوچ كرده، در عَلْمون‌دِبْلاتایم فرود آمدند.47و از علمون‌دبلاتایم كوچ كرده، در كوههای عَباریم در مقابل نبو فرود آمدند.48و از كوههای عباریم كوچ كرده، در عَرَبات موآب نزد اردن در مقابل اریحا فرود آمدند.49پس نزد اردن از بیت یشیموت تا آبل شِطیم در عَرَبات موآب اُرْدُو زدند.50و خداوند موسی را در عربات موآب نزد اردن، در مقابل اریحا خطاب كرده، گفت:51« بنیاسرائیل را خطاب كرده، به ایشان بگو: چون شما از اردن به زمین كنعان عبور كنید،52جمیع ساكنان زمین را از پیش روی خود اخراج نمایید، و تمامی صورتهای ایشان را خراب كنید، و تمامی بتهای ریخته شدۀ ایشان را بشكنید، و همۀ مكانهای بلند ایشان را منهدم سازید.53و زمین را به تصرف آورده، در آن ساكن شوید، زیرا كه آن زمین را به شما دادم تا مالك آن باشید.54و زمین را به حسب قبایل خود به قرعه تقسیم كنید، برای كثیر، نصیب او را كثیر بدهید، و برای قلیل، نصیب او را قلیل بدهید؛ جایی كه قرعه برای هر كس برآید از آن او باشد؛ برحسب اسباط آبای شما آن را تقسیم نمایید.55و اگر ساكنان زمین را از پیش روی خود اخراج ننمایید، كسانی را كه از ایشان باقی می‌گذارید در چشمان شما خار خواهند بود، و در پهلوهای شما تیغ و شما را در زمینی كه در آن ساكن شوید، خواهند رنجانید.56و به همـان طوری كه قصد نمودم كه با ایشان رفتـار نمایم، با شمـا رفتار خواهم نمـود.»
341و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:2« بنیاسرائیل را امر فرموده، به ایشان بگو: چون شما به زمین كنعان داخل شوید، این است زمینی كه به شما به ملكیت خواهد رسید، یعنی زمین كنعان با حدودش.3آنگاه حد جنوبی شما از بیابان سین بر جانب ادوم خواهد بود، و سرحد جنوبی شما از آخر بحرالملح به طرف مشرق خواهد بود.4و حد شما از جانب جنوب گردنه عَقْرَبیم دور خواهد زد و به سوی سین خواهد گذشت، و انتهای آن به طرف جنوب قادش‌برنیع خواهد بود، و نزد حَصَراَدّار بیرون رفته، تا عَصمون خواهد گذشت.5و این حد از عصمون تا وادی مصر دور زده، انتهایش نزد دریا خواهد بود.6« و اما حد غربی. دریای بزرگ حد شما خواهد بود. این است حد غربی شما.7« و حد شمالی شما این باشد: از دریای بزرگ برای خود جبل هور را نشان گیرید.8و از جبل هور تا مدخل حمات را نشان گیرید. و انتهای این حد نزد صَدَد باشد.9و این حد نزد زفرون بیرون رود و انتهایش نزد حَصَر عینان باشد، این حد شمالی شما خواهد بود.10« و برای حد مشرقی خود از حصر عینان تا شفام را نشان گیرید.11و این حد از شفام تا ربله به طرف شرقی عین برود، پس این حد كشیده شده به جانب دریای كِنِرَّت به طرف مشرق برسد.12و این حد تا به اردن برسد و انتهایش نزد بحرالملح باشد. این زمین برحسب حدودش به هر طرف زمین شما خواهد بود.»13و موسی بنیاسرائیل را امر كرده، گفت: « این است زمینی كه شما آن را به قرعه تقسیم خواهید كرد كه خداوند امر فرموده است تا به نه سبط و نصف داده شود.14زیرا كه سبط بنی‌رؤبین برحسب خاندان آبای خود و سبط بنی‌جاد برحسب خاندان آبای خود، و نصف سبط منسی، نصیب خود را گرفته‌اند.15این دو سبط و نصف به آن طرف اردن در مقابل اریحا به جانب مشرق به سوی طلوع آفتاب نصیب خود را گرفته‌اند.»16و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:17« این است نامهای كسانی كه زمین را برای شما تقسیم خواهند نمود. العازار كاهن و یوشع بن‌نون.18و یك سرور را از هر سبط برای تقسیم نمودن زمین بگیرید.19و این است نامهای ایشان: از سبط یهودا كالیب بن‌یفنه؛20و از سبط بنی‌شمعون شموئیل بن‌عمیهود؛21و از سبط بنیامین‌الیداد بن‌كسلون؛22و از سبط بنی‌دان رئیس بُقی ابن‌یجلی؛23و از بنی‌یوسف از سبط بنی‌منسی رئیس حنیئیل بن‌ایفود؛24و از سبط بنیافرایم رئیس قموئیل بن‌شِفطان؛25و از سبط بنی‌زبولون رئیس الیصافان بن‌فَرْناك؛26و از سبط بنی‌یساكار رئیس فلطیئیل بن‌عَزّان؛27و از سبط بنی‌اشیر رئیس اخیهود بن‌شلومی؛28و از سبط بنی‌نفتالی رئیس فدهئیل بن‌عمّیهود.»29اینانند كه خداوند مأمور فرمود كه ملك را در زمین كنعان برای بنیاسرائیل تقسیم نمایند.
351و خداوند موسی را در عربات موآب نزد اردن در مقابل اریحا خطاب كرده،گفت:2« بنیاسرائیل را امر فرما كه از نصیب ملك خود شهرها برای سكونت به لاویان بدهند، و نواحی شهرها را از اطراف آنها به لاویان بدهید.3و شهرها بجهت سكونت ایشان باشد، و نواحی آنها برای بهایم و اموال و سایر حیوانات ایشان باشد.4و نواحی شهرها كه به لاویان بدهید از دیوار شهر بیرون از هر طرف هزار ذراع باشد.5و از بیرون شهر به طرف مشرق دو هزار ذراع، و به طرف جنوب دو هزار ذراع، و به طرف مغرب دو هزار ذراع، و به طرف شمال دو هزار ذراع بپیمایید. و شهر در وسط باشد و این نواحی شهرها برای ایشان خواهد بود.6« و از شهرها كه به لاویان بدهید شش شهر ملجأ خواهد بود، و آنها را برای قاتل بدهید تا به آنجا فرار كند و سوای آنها چهل و دو شهر بدهید.7پس جمیع شهرها كه به لاویان خواهید داد، چهل و هشت شهر با نواحی آنها خواهد بود.8و اما شهرهایی كه از ملك بنیاسرائیل می‌دهید از كثیر، كثیر و از قلیل، قلیل بگیرید. هر كس به اندازۀ نصیب خود كه یافته باشد از شهرهای خود به لاویان بدهد.»9و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:10« بنیاسرائیل را خطاب كرده، به ایشان بگو: چون شما از اردن به زمین كنعان عبور كنید،11آنگاه شهرها برای خود تعیین كنید تا شهرهای ملجأ برای شما باشد، تا هر قاتلی كه شخصی را سهواً كشته باشد، به آنجا فرار كند.12و این شهرها برای شما بجهت ملجأ از ولّی مقتول خواهد بود، تا قاتل پیش از آنكه به حضور جماعت برای داوری بایستد، نمیرد.13« و از شهرهایی كه می‌دهید، شش شهر ملجأ برای شما باشد.14سه شهر از آنطرف اردن بدهید، و سه شهر در زمین كنعان بدهید تا شهرهای ملجأ باشد.15بجهت بنیاسرائیل و غریب و كسی كه در میان شما وطن گزیند، این شش شهر برای ملجأ باشد تا هر كه شخصی را سهواً كشته باشد به آنجا فرار كند.16« و اگر او را به آلت آهنین زد كه مرد، او قاتل است و قاتل البته كشته شود.17و اگر او را با دست خود به سنگی كه از آن كسی كشته شود، بزند تا بمیرد، او قاتل است و قاتل البته كشته شود.18و اگر او را به چوب دستی كه به آن كسی كشته شود، بزند تا بمیرد، او قاتل است و قاتل البته كشته شود.19ولّی خون، خود، قاتل را بكشد. هرگاه به او برخورَد، او را بكشد.20و اگر از روی بغض او را با تیغ زد یا قصداً چیزی بر او انداخت كه مرد،21یا از روی عداوت او را با دست خود زد كه مرد، آن زننده چون كه قاتل است البته كشته شود؛ ولّی خون هرگاه به قاتل برخورَد، او را بكشد.22« لیكن اگر او را بدون عداوت سهواً تیغ زند یا چیزی بدون قصد بر او اندازد،23و اگر سنگی را كه كسی به آن كشته شود نادیده بر او بیندازد كه بمیرد و با وی دشمنی نداشته، و بداندیش او نبوده باشد،24پس جماعت در میان قاتل و ولّی خون برحسب این احكام داوری نمایند.25و جماعت، قاتل را از دست ولّی خون رهایی دهند، و جماعت، وی را به شهر ملجای او كه به آن فرار كرده بود برگردانند، و او در آنجا تا موت رئیس كهنه كه به روغن مقدس مسح شده است، ساكن باشد.26و اگر قاتل وقتی از حدود شهر ملجای خود كه به آن فرار كرده بود بیرون آید،27و ولّی خون، او را بیرون حدود شهر ملجایش بیابد، پس ولّی خون قاتل را بكشد؛ قصاص خون برای او نشود.28زیـرا كه میبایست تا وفات رئیس كهنه در شهر ملجـای خـود مانـده باشد، و بعـد از وفات رئیس كهنه، قاتل به زمین ملك خود برگردد.29« و این احكام برای شما در قرنهای شما در جمیع مسكنهای شما فریضۀ عدالتی خواهد بود.30« هر كه شخصی را بكشد پس قاتل به گواهی شاهدان كشته شود، و یك شاهد برای كشته شدن كسی شهادت ندهد.31و هیچ فدیه به عوض جان قاتلی كه مستوجب قتل است، مگیرید بلكه او البته كشته شود.32و از كسی كه به شهر ملجای خود فرار كرده باشد فدیه مگیرید، كه پیش از وفات كاهن برگردد و به زمین خود ساكن شود.33و زمینی را كه در آن ساكنید ملوث مسازید، زیرا كه خون، زمین را ملوث میكند، و زمین را برای خونی كه در آن ریخته شود، كفاره نمی‌توان كرد مگر به خون كسی كه آن را ریخته باشد.34پس زمینی را كه شمـا در آن ساكنید و من در میان آن ساكن هستم نجس مسازید، زیرا من كه یهوه هستم در میان بنیاسرائیل ساكن می‌باشم.»
361و رؤسای خاندان آبای قبیلۀ بنی‌جلعاد بن ماكیربن منسی كه از قبایل بنی‌یوسف بودند نزدیك آمده به حضور موسی و به حضور سروران و رؤسای خاندان آبای بنیاسرائیل عرض كرده،2گفتند: « خداوند ،آقای ما را امر فرمود كه زمین را به قرعه تقسیم كرده، به بنیاسرائیل بدهد، و آقای ما از جانب خداوند مأمور شده است كه نصیب برادر ما صَلفُحاد را به دخترانش بدهد.3پس اگر ایشان به یكی از پسران سایر اسباط بنیاسرائیل منكوحه شوند، ارث ما از میراث پدران ما قطع شده، به میراث سبطی كه ایشان به آن داخل شوند، اضافه خواهد شد، و از بهرۀ میراث ما قطع خواهد شد.4و چون یوبیل بنیاسرائیل بشود ملك ایشان به ملك سبطی كه به آن داخل شوند اضافه خواهد شد، و ملك ایشان از ملك پدران ما قطع خواهد شد.»5پس موسی بنیاسرائیل را برحسب قول خداوند امر فرموده، گفت: « سبط بنی‌یوسف راست گفتند.6این است آنچه خداوند دربارۀ دختران صَلُفْحاد امر فرموده، گفته است: به هر كه در نظر ایشان پسند آید، به زنی داده شوند، لیكن در قبیلۀ سبط پدران خود فقط به نكاح داده شوند.7پس میراث بنیاسرائیل از سبط به سبط منتقل نشود، بلكه هر یكی از بنیاسرائیل به میراث سبط پدران خود ملصق باشند.8و هر دختری كه وارث ملكی از اسباط بنیاسرائیل بشود، به كسی از قبیلۀ سبط پدر خود به زنی داده شود، تا هر یكی از بنیاسرائیل وارث ملك آبای خود گردند.9و ملك از یك سبط به سبط دیگر منتقل نشود، بلكه هركس از اسباط بنیاسرائیل به میراث خود ملصق باشند.»10پس چنانكه خداوند موسی را امر فرمود، دختران صلفحاد چنان كردند.11و دختران صلفحاد، محله و ترصه و حجله و ملكه و نوعه به‌پسران عموهای خود به زنی داده شدند.12در قبایل بنی‌منسی‌ابن یوسف منكوحـه شدند و ملك ایشان در سبط قبیلۀ پدر ایشان باقی ماند.13این است اوامر و احكامی كه خداوند به واسطۀ موسی در عربات موآب نزد اردن در مقابل اریحا به بنیاسرائیل امر فرمود.
تثنييه
11این است سخنانی كه موسی به آنطرف اردنّ، در بیابان عَرَبه مقابل سوف، در میان فاران و توفَل و لابان و حَضیروت و دی‌ذَهَب با تمامی اسرائیل گفت.2از حوریب به راه جبل سعیر تا قادِش برنیع، سفر یازده روزه است.3پس در روز اول ماه یازدهم سال چهلم، موسی بنیاسرائیل را برحسب هرآنچه خداوند او را برای ایشان امر فرموده بود تكلم نمود،4بعد از آنكه سیحون ملك اموریان را كه در حَشْبون ساكن بود و عوج ملك باشان را كه در عَشتاروت در اَدْرَعِی ساكن بود، كشته بود.5به آن طرف اُرْدُن در زمین موآب، موسی به بیان كردنِ این شریعت شروع كرده، گفت:6یهُوَه خدای ما، ما را در حوریب خطاب كرده، گفت: «توقف شما در این كوه بس شده است.7پس توجه نموده، كوچ كنید و به كوهستان اموریان، و جمیع حوالی آن از عربه و كوهستان و هامون و جنوب و كناره دریا، یعنی زمین كنعانیان و لُبْنان تا نهر بزرگ كه نهر فرات باشد، داخل شوید.8اینك زمین را پیش روی شما گذاشتم. پس داخل شده، زمینی را كه خداوند برای پدران شما، ابراهیم و اسحاق و یعقوب، قسم خورد كه به ایشان و بعد از آنها به ذریت ایشان بدهد، به‌تصرف آورید.»9و در آن وقت به شما متكلم شده، گفتم: «من به تنهایی نمیتوانم متحمل شما باشم.10یهُوَه خدای شما، شما را افزوده است و اینك شما امروز مثل ستارگان آسمان كثیر هستید.11یهُوَه خدای پدران شما، شما را هزار چندان كه هستید بیفزاید و شما را برحسب آنچه به شما گفته است، بركت دهد.12لیكن من چگونه به تنهایی متحمل محنت و بار و منازعت شما بشوم.13پس مردان حكیم و عاقل و معروف از اسباط خود بیاورید، تا ایشان را بر شما رؤسا سازم.»14و شما در جواب من گفتید: «سخنی كه گفتی نیكو است كه بكنیم.»15پس رؤسای اسباط شما را كه مردان حكیم و معروف بودند گرفته، ایشان را بر شما رؤسا ساختم، تا سروران هزاره‌ها و سروران صدها و سروران پنجاهها و سروران دهها و ناظران اسباط شما باشند.16و در آنوقت داوران شما را امر كرده، گفتم: دعوای برادران خود را بشنوید، و در میان هركس و برادرش و غریبی كه نزد وی باشد به انصاف داوری نمایید.17و در داوری طرفداری مكنید، كوچك را مثل بزرگ بشنوید و از روی انسان مترسید، زیرا كه داوری از آن خداست، و هر دعوایی كه برای شما مشكل است، نزد من بیاورید تا آن را بشنوم.18و آن وقت همه چیزهایی را كه باید بكنید، برای شماامر فرمودم.19پس از حوریب كوچ كرده، از تمامی این بیابان بزرگ و ترسناك كه شما دیدید به راه كوهستان اموریان رفتیم، چنانكه یهُوَه خدای ما به ما امر فرمود و به قادِش برنیع رسیدیم.20و به شما گفتم: «به كوهستان اموریانی كه یهُوَه خدای ما به ما میدهد، رسیده‌اید.21اینك یهُوَه خدای تو، این زمین را پیش روی تو گذاشته است، پس برآی و چنانكه یهُوَه خدای پدرانت به تو گفته است، آن را به تصرف آور و ترسان و هراسان مباش.»22آنگاه جمیع شما نزد من آمده، گفتید: «مردانِ چند، پیش روی خود بفرستیم تا زمین را برای ما جاسوسی نمایند، و ما را از راهی كه باید برویم و از شهرهایی كه به آنها می‌رویم، خبر بیاورند.»23و این سخن مرا پسند آمد، پس دوازده نفر از شما، یعنی یكی را از هر سبط گرفتم،24و ایشان متوجه راه شده، به كوه برآمدند و به وادی اَشْكُول رسیده، آن را جاسوسی نمودند.25و از میوه زمین به دست خود گرفته، آن را نزد ما آوردند، و ما را مخبر ساخته، گفتند: «زمینی كه یهُوَه خدای ما، به ما میدهد، نیكوست.»26لیكن شما نخواستید كه بروید، بلكه از فرمان خداوند عصیان ورزیدید.27و در خیمه‌های خود همهمه كرده، گفتید: «چونكه خداوند ما را دشمن داشت، ما را از زمین مصر بیرون آورد، تا ما را به دست اموریان تسلیم كرده، هلاك سازد.28و حال كجا برویم چونكه برادران ما دل ما را گداخته، گفتند كه این قوم از ما بزرگتر و بلندترند و شهرهای ایشان بزرگ و تا آسمان حصاردار است، و نیز بنی‌عناق را در آنجا دیده‌ایم.»29پس من به شما گفتم: «مترسید و از ایشان هراسان مباشید.30یهُوَه خدای شما كه پیش روی شما میرود برای شما جنگ خواهد كرد، برحسب هرآنچه به نظر شما در مصر برای شما كرده است.»31و هم در بیابان كه در آنجا دیدید چگونه یهُوَه خدای تو مثل كسی كه پسر خود را میبرد تو را در تمامی راه كه می‌رفتید برمیداشت تا به اینجا رسیدید.32لیكن با وجود این، همۀ شما به یهُوَه خدای خود ایمان نیاوردید.33كه پیش روی شما در راه میرفت تا جایی برای نزول شما بطلبد، وقت شب در آتش تا راهی را كه به آن بروید به شما بنماید و وقت روز در ابر.34و خداوند آواز سخنان شما را شنیده، غضبناك شد، و قسم خورده، گفت:35« هیچكدام از این مردمان و از این طبقه شریر، آن زمین نیكو را كه قسم خوردم كه به پدران شما بدهم، هرگز نخواهند دید.36سوای كالیب بن یفُنَّه كه آن را خواهد دید و زمینی را كه در آن رفته بود، به وی و به پسرانش خواهم داد، چونكه خداوند را پیروی كامل نمود.»37و خداوند بخاطر شما برمن نیز خشم نموده، گفت كه «تو هم داخل آنجا نخواهی شد.38یوشع بن نون كه بحضور تو می‌ایستد داخل آنجا خواهد شد. پس او را قوی‌گردان زیرا اوست كه آن را برای بنیاسرائیل تقسیم خواهد نمود.39و اطفال شما كه درباره آنها گفتید كه به یغما خواهند رفت، و پسران شما كه امروز نیك و بد را تمیز نمی‌دهند، داخل آنجا خواهند شد، و آن را به ایشان خواهم داد تا مالك آن بشوند.40و اما شما روگردانیده، از راه بحرقلزم به بیابان كوچ كنید.»41و شما در جواب من گفتید كه «به خداوند گناه ورزیده‌ایم؛ پس رفته، جنگ خواهیم كرد، موافق هرآنچه یهُوَه خدای ما به ما امر فرموده است. و همه شما اسلحه جنگ خود را بسته، عزیمت كردید كه به كوه برآیید.42آنگاه خداوند به من گفت: «به ایشان بگو كه نروند و جنگ منمایند زیرا كه من در میان شما نیستم، مبادا از حضور دشمنان خود مغلوب شوید.»43پس به شما گفتم، لیكن نشنیدید، بلكه از فرمان خداوند عصیان ورزیدید، و مغرور شده، به فراز كوه برآمدید.44و اموریانی كه در آن كوه ساكن بودند به مقابله شما بیرون آمده، شما را تعاقب نمودند، بطوری كه زنبورها میكنند و شما را از سعیر تا حُرْما شكست دادند.45پس برگشته، به حضور خداوند گریه نمودید، اما خداوند آواز شما را نشنید و به شما گوش نداد.46و در قادِش برحسب ایام توقّفِ خود، روزهای بسیار ماندید.
21پس برگشته، چنانكه خداوند به من گفته بود، از راه بحرقلزم در بیابان كوچ كردیم و روزهای بسیار كوه سَعیر را دور زدیم.2پس خداوند مرا خطاب كرده، گفت:3« دور زدن شما به این كوه بس است؛ بسوی شمال برگردید.4و قوم را امر فرموده، بگو كه شما از حدود برادران خود بنی‌عیسو كه در سَعیر ساكنند باید بگذرید، و ایشان از شما خواهند ترسید، پس بسیار احتیاط كنید.5و با ایشان منازعه مكنید، زیرا كه از زمین ایشان بقدر كف پایی هم به شما نخواهم داد، چونكه كوه سَعیر را به عیسو به ملكیت داده‌ام.6خوراك را از ایشان به نقره خریده، بخورید و آب را نیز از ایشان به نقره خریده، بنوشید.»7زیرا كه یهُوَه خدای تو، تو را در همه كارهای دستت بركت داده است، او راه رفتنت را در این بیابان بزرگ میداند، الا´ن چهل سال است كه یهُوَه خدایت با تو بوده است و به هیچ چیز محتاج نشده‌ای.8پس از برادران خود بنی‌عیسو كه در سَعیر ساكنند، از راه عربه از اِیلَتْ و عَصْیون جابَر عبور نمودیم.9پس برگشته، از راه بیابان موآب گذشتیم، و خداوند مرا گفت: «موآب را اذیت مرسان و با ایشان منازعت و جنگ منما، زیرا كه از زمین ایشان هیچ نصیبی به شما نخواهم داد، چونكه عار را به بنیلوط برای ملكیت داده‌ام.»10ایمیان كه قوم عظیم و كثیر و بلند قد مثل عناقیان بودند، پیش در آنجا سكونت داشتند.11ایشان نیز مثل عناقیان از رفائیان محسوب بودند، لیكن موآبیان ایشان را ایمیان می‌خوانند.12و حوریان در سعیر پیشتر ساكن بودند، و بنی‌عیسو ایشان را اخراج نموده، ایشان را از پیش روی خود هلاك ساختند، و در جای ایشان ساكن شدند، چنانكه اسرائیل به زمین میراث خود كه خداوند به ایشان‌داده بود، كردند.13الا´ن برخیزید و از وادی زارَد عبور نمایید. پس از وادی زارَد عبور نمودیم.14و ایامی كه از قادش برنیع راه می‌رفتیم تا از وادی زارَد عبور نمودیم سی و هشت سال بود، تا تمامی آن طبقه مردان جنگی از میان اردو تمام شدند، چنانكه خداوند برای ایشان قسم خورده بود.15و دست خداوند نیز بر ایشان می‌بود تا ایشان را از میان اردو بالكلّ هلاك كند.16پس چون جمیع مردان جنگی از میان قوم بالكل مردند،17آنگاه خداوند مرا خطاب كرده، گفت:18« تو امروز از عار كه سرحد موآب باشد، باید بگذری.19و چون به مقابل بنیعّمون برسی ایشان را مرنجان و با ایشان منازعه مكن، زیرا كه از زمین بنیعّمون نصیبی به تو نخواهم داد چونكه آن را به بنیلوط به ملكیت داده‌ام.20(آن نیز زمین رفائیان شمرده میشود و رفائیان پیشتر ساكن آنجا بودند، لیكن عَمُّونیان ایشان را زَمْزُمّیان می‌خوانند.21ایشان قومی عظیم و كثیر و بلند قد مثل عَناقیان بودند، و خداوند آنها را از پیش روی ایشان هلاك كرد، پس ایشان را اخراج نموده، در جای ایشان ساكن شدند.22چنانكه برای بنی‌عیسو كه در سَعیر ساكنند عمل نموده، حوریان را از حضور ایشان هلاك ساخته، آنها را اخراج نمودند، و تا امروز در جای ایشان ساكنند.23و عِوّیان را كه در دهات تا به غَزّا ساكن بودند كَفْتُوریان كه از كَفْتُور بیرون آمدند هلاك ساخته، در جای ایشان ساكن شدند.)24پس برخیزید و كوچ كرده، از وادی اَرْنون عبور كنید، اینك سیحونِ اَمُوْری ملك حَشبون و زمین او را به دست تو دادم، به تصرف آن شروع كن و با ایشان‌جنگ نما.25امروز شروع كرده، خوف و ترس تو را بر قومهای زیر تمام آسمان مستولی می‌گردانم؛ و ایشان آوازه تو را شنیده، خواهند لرزید، و از ترس تو مضطرب خواهند شد.»26پس قاصدان با سخنان صلح‌آمیز از بیابان قَدِیموت نزد سیحون ملك حشبون فرستاده، گفتم:27« اجازت بده كه از زمین تو بگذرم، به شاهراه خواهم رفت و به طرف راست یا چپ میل نخواهم كرد.28خوراك را به نقره به من بفروش تا بخورم، و آب را به نقره به من بده تا بنوشم، فقط اجازت بده تا بر پایهای خود بگذرم.29چنانكه بنی‌عیسو كه در سعیر ساكنند و موآبیان كه در عار ساكنند به من رفتار نمودند، تا از اُرْدُن به زمینی كه یهُوَه خدای ما به ما میدهد، عبور نمایم.»30اما سیحون ملك حشبون نخواست كه ما را از سرحد خود راه بدهد، زیرا كه یهُوَه خدای تو روح او را به قساوت و دل او را به سختی واگذاشت، تا او را چنانكه امروز شده است، به دست تو تسلیم نماید.31و خداوند مرا گفت: «اینك به تسلیم نمودن سیحون و زمین او به دست تو شروع كردم، پس بنا به تصرف آن بنما تا زمین او را مالك شوی.»32آنگاه سیحون با تمامی قوم خود به مقابله ما برای جنگ كردن در یاهَص بیرون آمدند.33و یهُوَه خدای ما او را به دست ما تسلیم نموده، او را با پسرانش و جمیع قومش زدیم.34و تمامی شهرهای او را در آنوقت گرفته، مردان و زنان و اطفال هر شهر را هلاك كردیم كه یكی را باقی‌نگذاشتیم.35لیكن بهایم را با غنیمت شهرهایی كه گرفته بودیم، برای خود به غارت بردیم.36از عروعیر كه بركناره وادی اَرْنون است، و شهری كه در وادی است، تا جِلْعاد قریهای نبود كه به ما ممتنع باشد، یهُوَه خدای ما همه را به ما تسلیم نمود.37لیكن به زمین بنیعّمون و به تمامی كناره وادی یبُّوق و شهرهای كوهستان، و به هر جایی كه یهُوَه خدای ما نهی فرموده بود، نزدیك نشدیم.
31پس برگشته، به راه باشان رفتیم، و عوج‌مَلك باشان با تمامی قوم خود به مقابله ما بیرون آمده، در اَدْرَعِی جنگ كرد.2و خداوند مرا گفت: «از او مترس زیرا كه او و تمامی قومش و زمینش را به دست تو تسلیم نمودهام، تا بطوری كه با سیحون مَلك اموریان كه در حشبون ساكن بود، عمل نمودی، با وی نیز عمل نمایی.»3پس یهُوَه، خدای ما، عوج ملك باشان را نیز و تمامی قومش را به دست ما تسلیم نموده، او را به حدی شكست دادیم كه احدی از برای وی باقی نماند.4و در آنوقت همه شهرهایش را گرفتیم، و شهری نماند كه از ایشان نگرفتیم، یعنی شصت شهر و تمامی مرزبوم اَرْجوب كه مملكت عوج در باشان بود.5جمیع اینها شهرهای حصاردار با دیوارهای بلند و دروازه‌ها و پشتبندها بود، سوای قُرای بی‌حصارِ بسیار كثیر.6و آنها را بالكلّ هلاك كردیم، چنانكه با سیحون، ملك حَشبون كرده بودیم؛ هر شهر را با مردان و زنان و اطفال هلاك ساختیم.7و تمامی بهایم و غنیمت شهرها را برای خود به غارت بردیم.8و در آن وقت زمین را از دست دو مَلِك‌اَموریان كه به آن طرف اُرْدُن بودند، از وادی اَرْنُون تا جبل حرمون، گرفتیم.9(و این حرمون را صیدونیان سِرْیون می‌خوانند و اموریان آن را سِنیرْ می‌خوانند.)10تمام شهرهای هامون و تمامی جلعاد و تمامی باشان تا سَلخَه و اَدْرَعِی كه شهرهای مملكت عوج در باشان بود.11زیرا كه عوج ملك باشان از بقیه رفائیان تنها باقی مانده بود. اینك تخت خواب او تخت آهنین است آیا آن در رَبَت بنی‌عمّون نیست. و طولش نه ذراع و عرضش چهار ذراع برحسب ذراع آدمی میباشد.12و این زمین را در آن وقت به تصرف آوردیم، و آن را از عَروعیر كه بركنار وادی ارنون است و نصف كوهستان جلعاد و شهرهایش را به رؤبینیان و جادیان دادم.13و بقیه جلعاد و تمامی باشان را كه مملكت عوج باشد، به نصف سبط منسّی دادم، یعنی تمامی مرزبوم ارجوب را با تمامی باشان كه زمین رفائیان نامیده میشود.14یائیر بن منسّی تمامی مرزبوم ارجوب را تا حدِّ جَشوریان و مَعْكِیان گرفت، و آنها را تا امروز به اسم خود باشان، حَوُّوت یائیر نامید.15و جلعاد را به ماكیر دادم.16و به رؤبینیان و جادیان، از جلعاد تا وادی اِرنون، هم وسط وادی و هم كناره‌اش تا وادی یبُّوق را كه حد بنی‌عمّون باشد، دادم.17و عَرَبَه را نیز و اُرْدُن و كناره‌اش را از كِنِّرِتْ تا دریای عربه كه بحرالملح باشد، زیر دامنه‌های فِسْجَه به طرف مشرق دادم.18و در آن وقت به شما امر فرموده، گفتم: «یهُوَه خدای شما این زمین را به شما داده است تا آن را به تصرف آورید؛ پس جمیع مردان جنگی‌شما مهیا شده، پیش روی برادران خود، بنیاسرائیل، عبور كنید.19لیكن زنان و اطفال و مواشی شما، چونكه میدانم مواشی بسیار دارید، در شهرهای شما كه به شما دادم، بمانند،20تا خداوند به برادران شما مثل شما آرامی دهد، و ایشان نیز زمینی را كه یهُوَه خدای شما به آنطرف اُرْدُن به ایشان میدهد، به تصرف آورند؛ آنگاه هریكی از شما به ملك خود كه به شما دادم، برگردید.»21و در آن وقت یوشع را امر فرموده، گفتم: «هرآنچه یهُوَه، خدای شما، به این دو پادشاه كرده است، چشمان تو دید. پس خداوند با تمامی ممالكی كه بسوی آنها عبور میكنی، چنین خواهد كرد.22از ایشان مترسید زیرا كه یهُوَه خدای شماست كه برای شما جنگ میكند.»23و در آنوقت نزد خداوند استغاثه كرده، گفتم:24« ای خداوند یهُوَه تو به نشان دادن عظمت و دست قوی خود به بندهات شروع كرده‌ای، زیرا كدام خداست در آسمان یا در زمین كه مثل اعمال و جبروت تو میتواند عمل نماید.25تمنّا اینكه عبور نمایم و زمین نیكو را كه به آنطرف اُرْدُن است و این كوه نیكو و لُبْنان را ببینم.»26لیكن خداوند بخاطر شما با من غضبناك شده، مرا اجابت ننمود و خداوند مرا گفت: «تو را كافی است. بار دیگر درباره این امر با من سخن مگو.27به قله فِسْجه برآی و چشمان خود را به طرف مغرب و شمال و جنوب و مشرق بلند كرده، به چشمان خود ببین، زیرا كه از این اُرْدُن نخواهی‌گذشت.28اما یوشع را امر فرموده، او را دلیر و قوی گردان، زیرا كه او پیش این قوم عبور نموده، زمینی را كه تو خواهی دید، برای ایشان تقسیم خواهد نمود.»29پس در درّه، در برابر بیت‌فَغُور توقف نمودیم.
41پس الا´ن ای اسرائیل، فرایض و احكامی را كه من به شما تعلیم میدهم تا آنها را بجا آورید بشنوید، تا زنده بمانید و داخل شده، زمینی را كه یهُوَه، خدای پدران شما، به شما میدهد به تصرّف آورید.2بر كلامی كه من به شما امر می‌فرمایم چیزی میفزایید و چیزی از آن كم منمایید، تا اوامر یهُوَه خدای خود را كه به شما امر می‌فرمایم، نگاه دارید.3چشمان شما آنچه را خداوند در بَعل‌فغور كرد دید، زیرا هركه پیروی بَعل‌فغور كرد، یهُوَه خدای تو، او را از میان تو هلاك ساخت.4اما جمیع شما كه به یهُوَه خدای خود مُلصق شدید، امروز زنده ماندید.5اینك چنانكه یهُوَه، خدایم، مرا امر فرموده است، فرایض و احكام به شما تعلیم نمودم، تا در زمینی كه شما داخل آن شده، به تصرف می‌آورید، چنان عمل نمایید.6پس آنها را نگاه داشته، بجا آورید زیرا كه این حكمت و فطانت شماست، در نظر قومهایی كه چون این فرایض را بشنوند، خواهند گفت: «هرآینه این طایفهای بزرگْ، قوم حكیم، و فطانت پیشه‌اند.»7زیرا كدام قوم بزرگ است كه خدا نزدیك ایشان باشد چنانكه یهُوَه، خدای ما است، در هروقت كه نزد او دعا می‌كنیم؟8و كدام طایفۀ بزرگ است كه‌فرایض و احكام عادله‌ای مثل تمام این شریعتی كه من امروز پیش شما می‌گذارم، دارند؟9لیكن احتراز نما و خویشتن را بسیار متوجه باش، مبادا این چیزهایی را كه چشمانت دیده است فراموش كنی و مبادا اینها در تمامی ایام عمرت از دل تو محو شود، بلكه آنها را به پسرانت و پسران پسرانت تعلیم ده.10در روزی كه در حضور یهُوَه خدای خود در حوریب ایستاده بودی و خداوند به من گفت: «قوم را نزد من جمع كن تا كلمات خود را به ایشان بشنوانم، تا بیاموزند كه در تمامی روزهایی كه برروی زمین زنده باشند از من بترسند، و پسران خود را تعلیم دهند.»11و شما نزدیك آمده، زیر كوه ایستادید؛ و كوه تا به وسط آسمان به آتش و تاریكی و ابرها و ظلمت غلیظ می‌سوخت.12و خداوند با شما از میان آتش متكلّم شد، و شما آواز كلمات را شنیدید، لیكن صورتی ندیدید، بلكه فقط آواز را شنیدید.13و عهد خود را كه شما را به نگاه داشتن آن مأمور فرمود، برای شما بیان كرد، یعنی ده كلمه را و آنها را بر دو لوح سنگ نوشت.14و خداوند مرا در آنوقت امر فرمود كه فرایض و احكام را به شما تعلیم دهم، تا آنها را در زمینی كه برای تصرّفش به آن عبور میكنید، بجا آورید.15پس خویشتن را بسیار متوجه باشید، زیرا در روزی كه خداوند با شما در حوریب از میان آتش تكلّم مینمود، هیچ صورتی ندیدید.16مبادا فاسد شوید و برای خود صورت‌تراشیده، یا تمثال هر شكلی از شبیه ذكور یا اُناث بسازید،17یا شبیه هر بهیمه‌ای كه بر روی زمین است، یا شبیه هر مرغ بالدار كه در آسمان می‌پرد،18یا شبیه هر خزنده‌ای بر زمین یا شبیه هر ماهیای كه در آبهای زیر زمین است.19و مبادا چشمان خود را بسوی آسمان بلند كنی، و آفتاب و ماه و ستارگان و جمیع جنود آسمان را دیده، فریفته شوی و سجده كرده، آنها را كه یهُوَه خدایت برای تمامی قومهایی كه زیر تمام آسمانند، تقسیم كرده است، عبادت نمایی.20لیكن خداوند شما را گرفته، از كوره آهن از مصر بیرون آورد تا برای او قوم میراث باشید، چنانكه امروز هستید.21و خداوند بخاطر شما بر من غضبناك شده، قسم خورد كه از اُرْدُنّ عبور نكنم و به آن زمین نیكو كه یهُوَه خدایت به تو برای ملكیت میدهد، داخل نشوم.22بلكه من در این زمین خواهم مرد و از اُرْدُن عبور نخواهم كرد؛ لیكن شما عبور خواهید كرد، و آن زمین نیكو را به تصرّف خواهید آورد.23پس احتیاط نمایید، مبادا عهد یهُوَه، خدای خود را كه با شما بسته است فراموش نمایید، و صورت تراشیده یا شبیه هر چیزی كه یهُوَه خدایت به تو نهی كرده است، برای خود بسازی.24زیرا كه یهُوَه خدایت آتش سوزنده و خدای غیور است.25چون پسران و پسرانِ پسران را تولید نموده، و در زمین مدتی ساكن باشید، اگر فاسد شده، صورت تراشیده، و شبیه هرچیزی را بسازید و آنچه در نظر یهُوَه خدای شما بد است‌بجا آورده، او را غضبناك سازید،26آسمان و زمین را امروز بر شما شاهد می‌آورم كه از آن زمینی كه برای تصرّف آن از اُرْدُنّ بسوی آن عبور میكنید، البته هلاك خواهید شد و روزهای خود را در آن طویل نخواهید ساخت، بلكه بالكل هلاك خواهید شد.27و خداوند شما را در میان قومها پراكنده خواهد نمود، و شما در میان طوایفی كه خداوند شما را به آنجا میبرد، قلیلالعدد خواهید ماند.28و در آنجا خدایان ساخته شده دست انسان از چوب و سنگ را عبادت خواهید كرد، كه نمی‌بینند و نمی‌شنوند و نمی‌خورند و نمی‌بویند.29لیكن اگر از آنجا یهُوَه خدای خود را بطلبی، او را خواهی یافت، بشرطی كه او را به تمامی دل و به تمامی جان خود تفحص نمایی.30چون در تنگی گرفتار شوی، و جمیع این وقایع برتو عارض شود، در ایام آخر بسوی یهُوَه خدای خود برگشته، آواز او را خواهی شنید.31زیرا كه یهُوَه خدای تو خدای رحیم است؛ تو را ترك نخواهد كرد و تو را هلاك نخواهد نمود، و عهد پدرانت را كه برای ایشان قسم خورده بود، فراموش نخواهد كرد.32زیرا كه از ایام پیشین كه قبل از تو بوده است، از روزی كه خدا آدم را برزمین آفرید، و از یك كناره آسمان تا به كناره دیگر بپرس كه آیا مثل این امر عظیم واقع شده یا مثل این شنیده شده است؟33آیا قومی هرگز آواز خدا را كه از میان آتش متكلم شود، شنیده باشند و زنده بمانند، چنانكه تو شنیدی؟34و آیا خدا عزیمت كرد كه برود و قومی برای خود از میان قوم دیگر بگیرد با تجربه‌ها و آیات و معجزات و جنگ و دست‌قوی و بازوی دراز شده و ترسهای عظیم، موافق هرآنچه یهُوَه خدای شما برای شما در مصر در نظر شما بعمل آورد؟35این برتو ظاهر شد تا بدانی كه یهُوَه خداست و غیر از او دیگری نیست.36از آسمان آواز خود را به تو شنوانید تا تو را تأدیب نماید، و برزمین آتش عظیم خود را به تو نشان داد و كلام او را از میان آتش شنیدی.37و از این جهت كه پدران تو را دوست داشته، ذریت ایشان را بعد از ایشان برگزیده بود، تو را به حضرت خود با قوّت عظیم از مصر بیرون آورد.38تا امتهای بزرگتر و عظیم‌تر از تو را پیش روی تو بیرون نماید و تو را درآورده، زمین ایشان را برای ملكیت به تو دهد، چنانكه امروز شده است.39لهذا امروز بدان و در دل خود نگاه دار كه یهُوَه خداست، بالا در آسمان و پایین برروی زمین و دیگری نیست.40و فرایض و اوامر او را كه من امروز به تو امر می‌فرمایم نگاهدار، تا تو را و بعد از تو فرزندان تو را نیكو باشد و تا روزهای خود را بر زمینی كه یهُوَه خدایت به تو میدهد تا به ابد طویل نمایی.41آنگاه موسی سه شهر به آن طرف اُرْدُنّ بسوی مشرق آفتاب جدا كرد.42تا قاتلی كه همسایه خود را نادانسته كشته باشد و پیشتر با وی بغض نداشته به آنها فرار كند، و به یكی از این شهرها فرار كرده، زنده ماند.43یعنی باصَر در بیابان، در زمین همواری به جهت رؤبینیان، و راموت در جلعاد به جهت جادیان، و جُولان در باشان به جهت مَنَسّیان.44و این است شریعتی كه موسی پیش روی بنیاسرائیل نهاد.45این است شهادات و فرایض و احكامی كه موسی به بنیاسرائیل گفت، وقتی كه ایشان از مصر بیرون آمدند،46به آنطرف اُرْدُنّ در درّه مقابل بیت‌فغور در زمین سیحون، ملك اموریان كه در حشبون ساكن بود، و موسی و بنیاسرائیل چون از مصر بیرون آمده بودند او را مغلوب ساختند،47و زمین او را و زمین عوج ملك باشان را، دو ملك اموریانی كه به آنطرف اُرْدُنّ بسوی مشرق آفتاب بودند، به تصرف آوردند،48از عَروعیر كه بر كناره وادی اَرْنون است تا جبل سیئون كه حرمون باشد،49و تمامی عَرَبَه به آنطرف اُرْدُنّ بسوی مشرق تا دریای عربه زیر دامنه‌های فِسْجَه.
51و موسی تمامی بنیاسرائیل را خوانده، به ایشان گفت: ای اسرائیل فرایض و احكامی را كه من امروز به گوش شما می‌گویم بشنوید، تا آنها را یاد گرفته، متوجه باشید كه آنها را بجا آورید.2یهُوَه خدای ما با ما در حوریب عهد بست.3خداوند این عهد را با پدران ما نبست، بلكه با ما كه جمیعاً امروز در اینجا زنده هستیم.4خداوند در كوه از میان آتش با شما روبرو متكلم شد.5(من در آن وقت میان خداوند و شما ایستاده بودم، تا كلام خداوند را برای شما بیان كنم، زیرا كه شما به سبب آتش می‌ترسیدید و به فراز كوه برنیامدید) و گفت:6« من هستم یهُوَه، خدای تو، كه تو را از زمین مصر از خانه بندگی بیرون آوردم.7تو را به حضور من خدایان دیگر نباشند.8« به جهت خود صورت تراشیده یا هیچ تمثالی از آنچه بالا در آسمان، یا از آنچه پایین در زمین، یا از آنچه در آبهای زیر زمین است مساز.9آنها را سجده و عبادت منما. زیرا من كه یهُوَه خدای تو هستم، خدای غیورم، و گناه پدران را بر پسران تا پشت سوم و چهارم از آنانی كه مرا دشمن دارند، می‌رسانم.10و رحمت میكنم تا هزار پشت برآنانی كه مرا دوست دارند و احكام مرا نگاه دارند.11« نام یهُوَه خدای خود را به باطل مبر، زیرا خداوند كسی را كه نام او را به باطل بَرَد، بیگناه نخواهد شمرد.12« روز سَبَّت را نگاه دار و آن را تقدیس نما، چنانكه یهُوَه خدایت به تو امر فرموده است.13شش روز مشغول باش و هركار خود را بكن.14اما روز هفتمین سَبَّت یهُوَه خدای توست. در آن هیچكاری مكن، تو و پسرت و دخترت و غلامت و كنیزت و گاوت و الاغت و همه بهایمت و مهمانت كه در اندرون دروازههای تو باشد، تا غلامت و كنیزت مثل تو آرام گیرند.15و بیاد آور كه در زمین مصر غلام بودی، و یهُوَه خدایت تو را به دست قوی و بازوی دراز از آنجا بیرون آورد. بنابراین یهُوَه، خدایت، تو را امر فرموده است كه روز سَبَّت را نگاه داری.16« پدر و مادر خود را حرمت دار، چنانكه یهُوَه خدایت تو را امر فرموده است، تا روزهایت‌دراز شود و تو را در زمینی كه یهُوَه خدایت به تو می‌بخشد، نیكویی باشد.17« قتل مكن.18و زنا مكن.19و دزدی مكن.20و بر همسایه خود شهادت دروغ مده.21و بر زن همسایه‌ات طمع مورز، و به خانه همسایه‌ات و به مزرعه او و به غلامش و كنیزش و گاوش و الاغش و به هرچه از آنِ همسایه تو باشد، طمع مكن.»22این سخنان را خداوند به تمامی جماعت شما در كوه از میان آتش و ابر و ظلمت غلیظ به آواز بلند گفت، و بر آنها چیزی نیفزود و آنها را بر دو لوح سنگ نوشته، به من داد.23و چون شما آن آواز را از میان تاریكی شنیدید، و كوه به آتش می‌سوخت، شما با جمیع رؤسای اسباط و مشایخ خود نزد من آمده،24گفتید: اینك یهُوَه، خدای ما، جلال و عظمت خود را بر ما ظاهر كرده است، و آواز او را از میان آتش شنیدیم؛ پس امروز دیدیم كه خدا با انسان سخن میگوید و زنده است.25و اما الا´ن چرا بمیریم زیرا كه این آتشِ عظیمْ ما را خواهد سوخت؛ اگر آواز یهُوَه خدای خود را دیگر بشنویم، خواهیم مُرد.26زیرا از تمامی بشر كیست كه مثل ما آواز خدای حی را كه از میان آتش سخن گوید، بشنود و زنده ماند؟27تو نزدیك برو و هرآنچه یهُوَه خدای ما بگوید، بشنو و هرآنچه یهُوَه خدای ما به تو بگوید برای ما بیان كن، پس خواهیم شنید و به عمل خواهیم آورد.28و خداوند آواز سخنان شما را كه به من‌گفتید شنید، و خداوند مرا گفت: «آواز سخنان این قوم را كه به تو گفتند، شنیدم؛ هرچه گفتند نیكو گفتند.29كاش كه دلی را مثل این داشتند تا از من می‌ترسیدند، و تمامی اوامر مرا در هر وقت بجا می‌آوردند، تا ایشان را و فرزندان ایشان را تا به ابد نیكو باشد.30برو و ایشان را بگو به خیمه‌های خود برگردید.31و اما تو در اینجا پیش من بایست، تا جمیع اوامر و فرایض و احكامی را كه میباید به ایشان تعلیم دهی به تو بگویم، و آنها را در زمینی كه من به ایشان میدهم تا در آن تصرّف نمایند، بجا آورند.»32پس توجه نمایید تا آنچه یهُوَه، خدای شما، به شما امر فرموده است، به عمل آورید، و به راست و چپ انحراف منمایید.33در تمامی آن طریقی كه یهُوَه، خدای شما، به شما امر فرموده است، سلوك نمایید، تا برای شما نیكو باشد و ایام خود را در زمینی كه به تصرف خواهید آورد، طویل نمایید.
61و این است اوامر و فرایض و احكامی كه یهُوَه، خدای شما، امر فرمود كه به شما تعلیم داده شود، تا آنها را در زمینی كه شما بسوی آن برای تصرفش عبور میكنید، بجا آورید.2و تا از یهُوَه خدای خود ترسان شده، جمیع فرایض و اوامر او را كه من به شما امر می‌فرمایم نگاه داری، تو و پسرت و پسر پسرت، در تمامی ایام عمرت و تا عمر تو دراز شود.3پس ای اسرائیل بشنو، وبه عمل نمودنِ آن متوجه باش، تا برای تو نیكو باشد، و بسیار افزوده شوی در زمینی كه به شیر و شهد جاری است، چنانكه یهُوَه خدای پدرانت تو را وعده داده است.4ای اسرائیل بشنو، یهُوَه، خدای ما، یهُوَه واحد است.5پس یهُوَه خدای خود را به تمامی جان و تمامی قوت خود محبت نما.6و این سخنانی كه من امروز تو را امر می‌فرمایم، بر دل تو باشد.7و آنها را به پسرانت به دقت تعلیم نما، و حین نشستنت در خانه، و رفتنت به راه، و وقت خوابیدن و برخاستنت از آنها گفتگو نما.8و آنها را بردست خود برای علامت ببند، و در میان چشمانت عصابه باشد.9و آنها را بر باهوهای در خانه‌ات و بر دروازه‌هایت بنویس.10و چون یهُوَه، خدایت، تو را به زمینی كه برای پدرانت ابراهیم و اسحاق و یعقوب قسم خُوْرد كه به تو بدهد، درآوَرَد، به شهرهای بزرگ و خوشنمایی كه تو بنا نكرده‌ای،11و به خانه‌های پر از هر چیز نیكو كه پر نكرده‌ای، و حوضهای كنده شده‌ای كه نكنده‌ای، و تاكستانها و باغهای زیتونی كه غرس ننموده‌ای، و از آنها خورده، سیر شدی،12آنگاه با حذر باش مبادا خداوند را كه تو را از زمین مصر، از خانه بندگی بیرون آورْد، فراموش كنی.13از یهُوَه خدای خود بترس و او را عبادت نما و به نام او قسم بخور.14خدایان دیگر را از خدایان طوایفی كه به اطراف تو میباشند، پیروی منمایید.15زیرا یهُوَه خدای تو در میان تو خدای غیور است، مبادا غضب یهُوَه،خدایت، برتو افروخته شود، و تو را از روی زمین هلاك سازد.16یهُوَه خدای خود را میازمایید، چنانكه او را در مسّا آزمودید.17توجه نمایید تا اوامر یهُوَه خدای خود را و شهادات و فرایض او را كه به شما امر فرموده است، نگاه دارید.18و آنچه در نظر خداوند راست و نیكوست، به عمل آور تا برای تو نیكو شود، و داخل شده آن زمین نیكو را كه خداوند برای پدرانت قسم خورد به تصرف آوری.19و تا جمیع دشمنانت را از حضورت اخراج نماید، چنانكه خداوند گفته است.20چون پسر تو در ایام آینده از تو سؤال نموده، گوید كه مراد از این شهادات و فرایض و احكامی كه یهُوَه خدای ما به شما امر فرموده است، چیست؟21پس به پسر خود بگو: ما در مصر غلام فرعون بودیم، و خداوند ما را از مصر با دست قوی بیرون آورد.22و خداوند آیات و معجزات عظیم و ردی بر مصر و فرعون و تمامی اهل خانه او در نظر ما ظاهر ساخت.23و ما را از آنجا بیرون آورد تا ما را به زمینی كه برای پدران ما قسم خورد كه به ما بدهد، درآورد.24و خداوند ما را مأمور داشت كه تمام این فرایض را بجا آورده، از یهُوَه خدای خود بترسیم، تا برای ما همیشه نیكو باشد و ما را زنده نگاه دارد، چنانكه تا امروز شده است.25و برای ما عدالت خواهد بود كه متوجه شویم كه جمیع این اوامر را به حضور یهُوَه خدای خود بجا آوریم، چنانكه ما را امر فرموده است.
71چون یهُوَه، خدایت، تو را به زمینی كه برای تصرفش به آنجا می‌روی درآورد، و امتهای بسیار را كه حِتیان و جِرْجاشیان و اموریان و كنعانیان و فِرِزِّیان و حِوِّیان و یبُوْسِیان، هفت امت بزرگتر و عظیم‌تر از تو باشند، از پیش تو اخراج نماید.2و چون یهُوَه خدایت، ایشان را به دست تو تسلیم نماید، و تو ایشان را مغلوب سازی، آنگاه ایشان را بالكلّ هلاك كن، و با ایشان عهد مبند و بر ایشان ترحم منما.3و با ایشان مصاهرت منما؛ دختر خود را به پسر ایشان مده، و دختر ایشان را برای پسر خود مگیر.4زیراكه اولاد تو را از متابعت من برخواهند گردانید، تا خدایان غیر را عبادت نمایند، و غضب خداوند برشما افروخته شده، شما را بزودی هلاك خواهد ساخت.5بلكه با ایشان چنین عمل نمایید؛ مذبحهای ایشان را منهدم سازید، و تمثالهای ایشان را بشكنید و اشیریم ایشان را قطع نمایید، و بُتهای تراشیده ایشان را به آتش بسوزانید.6زیرا كه تو برای یهُوَه، خدایت، قوم مقدس هستی. یهُوَه خدایت تو را برگزیده است تا از جمیع قومهایی كه بر روی زمین‌اند، قوم مخصوص برای خود او باشی.7خداوند دل خود را با شما نبست و شما را برنگزید از این سبب كه از سایر قومها كثیرتر بودید، زیرا كه شما از همه قومها قلیلتر بودید.8لیكن از این جهت كه خداوند شما را دوست میداشت، و میخواست قسم خود را كه برای پدران شما خورده بود، بجا آورد. پس خداوندشما را با دست قوی بیرون آورد، و از خانه بندگی از دست فرعون، پادشاه مصر، فدیه داد.9پس بدان كه یهُوَه، خدای تو، اوست خدا، خدای امین كه عهد و رحمت خود را با آنانی كه او را دوست میدارند و اوامر او را بجا می‌آورند تا هزار پشت نگاه میدارد.10و آنانی را كه او را دشمن دارند، بر روی ایشان مكافات رسانیده، ایشان را هلاك میسازد. و به هركه او را دشمن دارد، تأخیر ننموده، او را بر رویش مكافات خواهد رسانید.11پس اوامر و فرایض و احكامی را كه من امروز به جهت عمل نمودن به تو امر می‌فرمایم، نگاه دار.12پس اگر این احكام را بشنوید و آنها را نگاه داشته، بجا آورید، آنگاه یهُوَه خدایت عهد و رحمت را كه برای پدرانت قسم خورده است، با تو نگاه خواهد داشت.13و تو را دوست داشته، بركت خواهد داد، و خواهد افزود، و میوه بطن تو و میوه زمین تو را و غله و شیره و روغن تو را و نتایج رمه تو را و بچه‌های گله تو را، در زمینی كه برای پدرانت قسم خورد كه به تو بدهد، بركت خواهد داد.14از همه قومها مبارك‌تر خواهی شد، و در میان شما و بهایم شما، نر یا ماده، نازاد نخواهد بود.15و خداوند هر بیماری را از تو دور خواهد كرد، و هیچكدام از مرضهای بد مصر را كه میدانی، برتو عارض نخواهد گردانید، بلكه برتمامی دشمنانت آنها را خواهد آورد.16و تمامی قومها را كه یهُوَه بدست تو تسلیم میكند هلاك ساخته، چشم تو برآنها ترحم ننماید، و خدایان ایشان را عبادت منما، مبادا برای تو دام باشد.17و اگر در دلت گویی كه این قومها از من زیاده‌اند، چگونه توانم ایشان را اخراج نمایم؟18از ایشان مترس بلكه آنچه را یهُوَه خدایت با فرعون و جمیع مصریان كرد، نیكو بیاد آور.19یعنی تجربه‌های عظیمی را كه چشمانت دیده است، و آیات و معجزات و دست قوی و بازوی دراز را كه یهُوَه، خدایت، تو را به آنها بیرون آورد. پس یهُوَه، خدایت، با همه قومهایی كه از آنها می‌ترسی، چنین خواهد كرد.20و یهُوَه خدایت نیز زنبورها در میان ایشان خواهد فرستاد، تا باقیماندگان و پنهان‌شدگان ایشان از حضور تو هلاك شوند.21از ایشان مترس زیرا یهُوَه خدایت كه در میان توست، خدای عظیم و مُهیب است.22و یهُوَه، خدایت، این قومها را از حضور تو به تدریج اخراج خواهد نمود، ایشان را بزودی نمی‌توانی تلف نمایی مبادا وحوش صحرا برتو زیاد شوند.23لیكن یهُوَه خدایت، ایشان را به دست تو تسلیم خواهد كرد، و ایشان را به اضطراب عظیمی پریشان خواهد نمود تا هلاك شوند.24و ملوك ایشان را بدست تو تسلیم خواهد نمود، تا نام ایشان را از زیر آسمان محو سازی، و كسی یارای مقاومت با تو نخواهد داشت تا ایشان را هلاك سازی.25و تمثالهای خدایان ایشان را به آتش بسوزانید، به نقره و طلایی كه بر آنهاست، طمع مورز، و برای خود مگیـر، مبادا از آنها به دام گرفتار شوی، چونكه نزد یهُوَه، خدای تو، مكروه است.26و چیز مكروه را به خانه خود میاور، مبادا مثل آن حرام شوی، از آن نهایت نفرت و كراهت دار چونكه حرام است.
81تمامی اوامری را كه من امروز به شما امر می‌فرمایم، حفظ داشته، بجا آورید، تا زنده مانده، زیاد شوید، و به زمینی كه خداوند برای پدران شما قسم خورده بود، داخل شده، در آن تصرف نمایید.2و بیاد آور تمامی راه را كه یهُوَه، خدایت، تو را این چهل سال در بیابان رهبری نمود تا تو را ذلیل ساخته، بیازماید، و آنچه را كه در دل تو است بداند، كه آیا اوامر او را نگاه خواهی داشت یا نه.3و او تو را ذلیل و گرسنه ساخت و مَنّ را به تو خورانید كه نه تو آن را می‌دانستی و نه پدرانت میدانستند، تا تو را بیاموزاند كه انسان نه به نان تنها زیست میكند بلكه به هر كلمه‌ای كه از دهان خداوند صادر شود، انسان زنده میشود.4در این چهل سال لباس تو در برت مُندرس نشد، و پای تو آماس نكرد.5پس در دل خود فكر كن كه بطوری كه پدر، پسر خود را تأدیب مینماید، یهُوَه خدایت تو را تأدیب كرده است.6و اوامر یهُوَه خدای خود را نگاه داشته، در طریقهای او سلوك نما و از او بترس.7زیرا كه یهُوَه خدایت تو را به زمین نیكو درمی‌آورد؛ زمین پر از نهرهای آب و از چشمه‌ها و دریاچه‌ها كه از دره‌ها و كوهها جاری میشود.8زمینی كه پر از گندم و جو و مَوْ و انجیر و انار باشد، زمینی كه پر از زیتونِ زیت و عسل است.9زمینی كه در آن نان را به تنگی نخواهی خورد، و در آن محتاج به هیچ چیز نخواهی شد؛ زمینی كه سنگهایش آهن است، و از كوههایش مس خواهی كند.10و خورده، سیر خواهی شد، و یهُوَه خدای خود را به جهت زمین نیكو كه به تو داده است، متبارك خواهی خواند.11پس باحذر باش، مبادا یهُوَه خدای خود را فراموش كنی و اوامر و احكام و فرایض او را كه من امروز به تو امر می‌فرمایم، نگاه نداری.12مبادا خورده، سیر شوی، و خانه‌های نیكو بنا كرده، در آن ساكن شوی،13و رمه و گله تو زیاد شود، و نقره و طلا برای تو افزون شود، و مایملك تو افزوده گردد،14و دل تو مغرور شده، یهُوَه ، خدای خود را كه تو را از زمین مصر از خانه بندگی بیرون آورد، فراموش كنی،15كه تو را در بیابان بزرگ و خوفناك كه در آن مارهای آتشین و عقربها و زمین تشنه بی‌آب بود، رهبری نمود، كه برای تو آب از سنگ خارا بیرون آورد،16كه تو را در بیابان مَنّ را خورانید كه پدرانت آن را ندانسته بودند، تا تو را ذلیل سازد و تو را بیازماید و بر تو در آخرت احسان نماید.17مبادا در دل خود بگویی كه قوت من و توانایی دست من، این توانگری را از برایم پیدا كرده است.18بلكه یهُوَه خدای خود را بیاد آور، زیرا اوست كه به تو قوت میدهد تا توانگری پیدا نمایی، تا عهد خود را كه برای پدرانت قسم خورده بود، استوار بدارد، چنانكه امروز شده است.19و اگر یهُوَه خدای خود را فراموش كنی و پیروی خدایان دیگر نموده، آنها را عبادت و سجده نمایی، امروز برشما شهادت میدهم كه البته هلاك خواهید شد.20مثل قومهایی كه خداوند پیش روی تو هلاك میسازد، شما همچنین هلاك خواهید شد از این جهت كه قول یهُوَه خدای خود را نشنیدید.
91ای اسرائیل بشنو. تو امروز از اُرْدُنّ عبور میكنی، تا داخل شده، قومهایی را كه از تو عظیم‌تر و قوی‌تراند، و شهرهای بزرگ را كه تا به فلك حصاردار است، به تصرف آوری،2یعنی قوم عظیم و بلند قدِّ بنی‌عَناق را كه می‌شناسی و شنیده‌ای كه گفته‌اند كیست كه یارای مقاومت با بنی‌عَناق داشته باشد.3پس امروز بدان كه یهُوَه، خدایت، اوست كه پیش روی تو مثل آتش سوزنده عبور میكند، و او ایشان را هلاك خواهد كرد، و پیش روی تو ذلیل خواهد ساخت. پس ایشان را اخراج نموده، بزودی هلاك خواهی نمود، چنانكه خداوند به تو گفته است.4پس چون یهُوَه، خدایت، ایشان را از حضور تو اخراج نماید، در دل خود فكر مكن و مگو كه به سبب عدالت من، خداوند مرا به این زمین درآورد تا آن را به تصرّف آورم، بلكه به سبب شرارت این امتها، خداوند ایشان را از حضور تو اخراج مینماید.5نه به سبب عدالت خود و نه به سبب راستی دل خویش داخل زمین ایشان برای تصرّفش میشوی، بلكه به سبب شرارت این امتها، یهُوَه، خدایت، ایشان را از حضور تو اخراج مینماید، و تا آنكه كلامی را كه خداوند برای پدرانت، ابراهیم و اسحاق و یعقوب، قسم خورده بود، استوار نماید.6پس بدان كه یهُوَه، خدایت، این زمین نیكو را به سبب عدالت تو به تو نمی‌دهد تا در آن تصرف نمایی، زیرا كه قومی گردنكش هستی.7پس بیادآور و فراموش مكن كه چگونه خشم یهُوَه خدای خود را در بیابان جنبش دادی و از روزی كه از زمین مصر بیرون آمدی تا به اینجا رسیدی،به خداوند عاصی می‌شدید.8و در حوریب خشم خداوند را جنبش دادید، و خداوند بر شما غضبناك شد تا شما را هلاك نماید.9هنگامی كه من به كوه برآمدم تا لوحهای سنگ یعنی لوحهای عهدی را كه خداوند با شما بست، بگیرم، آنگاه چهل روز و چهل شب در كوه ماندم؛ نه نان خوردم و نه آب نوشیدم.10و خداوند دو لوح سنگ مكتوب شده به انگشت خدا را به من داد و بر آنها موافق تمامی سخنانی كه خداوند در كوه از میان آتش در روز اجتماع به شما گفته بود، نوشته شد.11و واقع شد بعد از انقضای چهل روز و چهل شب كه خداوند این دو لوح سنگ یعنی لوحهای عهد را به من داد،12و خداوند مرا گفت: «برخاسته، از اینجا به زودی فرود شو زیرا قوم تو كه از مصر بیرون آوردی فاسد شده‌اند، و از طریقی كه ایشان را امر فرمودم به زودی انحراف ورزیده، بتی ریخته شده برای خود ساختند.»13و خداوند مرا خطاب كرده، گفت: «این قوم را دیدم و اینك قوم گردنكش هستند.14مرا واگذار تا ایشان را هلاك سازم و نام ایشان را از زیر آسمان محو كنم و از تو قومی قویتر و كثیرتر از ایشان بوجود آورم.»15پس برگشته، از كوه فرود آمدم و كوه به آتش می‌سوخت و دو لوح عهد در دو دست من بود.16و نگاه كرده، دیدم كه به یهُوَه خدای خود گناه ورزیده، گوسالهای ریخته شده برای خود ساخته و از طریقی كه خداوند به شما امر فرموده بود، به زودی برگشته بودید.17پس دو لوح را گرفتم و آنها را از دو دست خود انداخته، در نظرشما شكستم.18و مثل دفعه اول، چهل روز و چهل شب به حضور خداوند به روی درافتادم؛ نه نان خوردم و نه آب نوشیدم، به سبب همه گناهان شما كه كرده و كار ناشایسته كه در نظر خداوند عمل نموده، خشم او را به هیجان آوردید.19زیرا كه از غضب و حدّت خشمی كه خداوند بر شما نموده بود تا شما را هلاك سازد، می‌ترسیدم، و خداوند آن مرتبه نیز مرا اجابت نمود.20و خداوند بر هارون بسیار غضبناك شده بود تا او را هلاك سازد، و برای هارون نیز در آن وقت دعا كردم.21و اما گناه شما یعنی گوسالهای را كه ساخته بودید، گرفتم و آن را به آتش سوزانیدم و آن را خرد كرده، نیكو ساییدم تا مثل غبار نرم شد، و غبارش را به نهری كه از كوه جاری بود، پاشیدم.22و در تَبْعیره و مَسَّا و كِبْرُوْت هَتّاوَه خشم خداوند را به هیجان آوردید.23و وقتی كه خداوند شما را از قادش برنیع فرستاده، گفت بروید و در زمینی كه به شما داده‌ام تصرف نمایید، از قول یهُوَه خدای خود عاصی شدید و به او ایمان نیاورده، آواز او را نشنیدید.24از روزی كه شما را شناخته‌ام به خداوند عصیان ورزیده‌اید.25پس به حضور خداوند به روی درافتادم در آن چهل روز و چهل شب كه افتاده بودم، از این جهت كه خداوند گفته بود كه شما را هلاك سازد.26و نزد خداوند استدعا نموده، گفتم: «ای خداوند یهُوَه، قوم خود و میراث خود را كه به عظمت خود فدیه دادی و به دست قوی از مصر بیرون آوردی، هلاك مساز.27بندگان خودابراهیم و اسحاق و یعقوب را بیاد آور، و بر سخت‌دلی این قوم و شرارت و گناه ایشان نظر منما.28مبادا اهل زمینی كه ما را از آن بیرون آوردی، بگویند چونكه خداوند نتوانست ایشان را به زمینی كه به ایشان وعده داده بود درآورد، و چونكه ایشان را دشمن میداشت، از این جهت ایشان را بیرون آورد تا در بیابان هلاك سازد.29لیكن ایشان قوم تو و میراث تو هستند كه به قوّت عظیم خود و به بازوی افراشته خویش بیرون آوردی.»
101و در آن وقت خداوند به من گفت: «دو لوح سنگ موافق اولین برای خود بتراش، و نزد من به كوه برآی، و تابوتی از چوب برای خود بساز.2و بر این لوحها كلماتی را كه بر لوحهای اولین كه شكستی بود، خواهم نوشت، و آنها را در تابوت بگذار.»3پس تابوتی از چوب سِنْط ساختم، و دو لوح سنگ موافق اولین تراشیدم، و آن دو لوح را در دست داشته، به كوه برآمدم.4و بر آن دو لوح موافق كتابت اولین، آن ده كلمه را كه خداوند در كوه از میان آتش، در روز اجتماع به شما گفته بود نوشت، و خداوند آنها را به من داد.5پس برگشته، از كوه فرود آمدم، و لوحها را در تابوتی كه ساخته بودم گذاشتم، و در آنجا هست، چنانكه خداوند مرا امر فرموده بود.6( و بنیاسرائیل از بیروتِ بنی‌یعقان به موسیره كوچ كردند، و در آنجا هارون مرد و در آنجا دفن شد. و پسرش العازار در جایش به كهانت پرداخت.7و از آنجا به جُدْجوده كوچ‌كردند، و از جُدْجوده به یطبات كه زمین نهرهای آب است.8در آنوقت خداوند سبط لاوی را جدا كرد، تا تابوت عهد خداوند را بردارند، و به حضور خداوند ایستاده، او را خدمت نمایند، و به نام او بركت دهند، چنانكه تا امروز است.9بنابراین لاوی را در میان برادرانش نصیب و میراثی نیست؛ خداوند میراث وی است، چنانكه یهُوَه خدایت به وی گفته بود).10و من در كوه مثل روزهای اولین، چهل روز و چهل شب توقف نمودم، و در آن دفعه نیز خداوند مرا اجابت نمود، و خداوند نخواست تو را هلاك سازد.11و خداوند مرا گفت: «برخیز و پیش روی این قوم روانه شو تا به زمینی كه برای پدران ایشان قسم خوردم كه به ایشان بدهم داخل شده، آن را به تصرّف آورند.»12پس الا´ن ای اسرائیل، یهُوَه خدایت از تو چه میخواهد، جز اینكه از یهُوَه خدایت بترسی و در همه طریقهایش سلوك نمایی، و او را دوست بداری و یهُوَه خدای خود را به تمامی دل و به تمامی جان خود عبادت نمایی.13و اوامر خداوند و فرایض او را كه من امروز تو را برای خیریتت امر می‌فرمایم، نگاه داری.14اینك فلك و فلك‌الافلاك از آن یهُوَه خدای توست، و زمین و هرآنچه در آن است.15لیكن خداوند به پدران تو رغبت داشته، ایشان را محبت مینمود، و بعد از ایشان ذریت ایشان، یعنی شما را از همه قومها برگزید، چنانكه امروز شده است.16پس غلفه دلهای خود را مختون سازید، و دیگر گردن‌كشی‌منمایید.17زیرا كه یهُوَه خدای شما خدای خدایان و ربّالارباب، و خدای عظیم و جبّار و مهیب است، كه طرفداری ندارد و رشوه نمیگیرد.18یتیمان و بیوه‌زنان را دادرسی میكند، و غریبان را دوست داشته، خوراك و پوشاك به ایشان میدهد.19پس غریبان را دوست دارید، زیرا كه در زمین مصر غریب بودید.20از یهُوَه خدای خود بترس، و او را عبادت نما و به او مُلصق شو و به نام او قسم بخور.21او فخر توست و او خدای توست كه برای تو این اعمال عظیم و مُهیبی كه چشمانت دیده بجا آورده است.22پدران تو با هفتاد نفر به مصر فرود شدند و الا´ن یهُوَه خدایت، تو را مثل ستارگان آسمان كثیر ساخته است.
111پس یهُوَه خدای خود را دوست بدار، و ودیعت و فرایض و احكام و اوامر او را در همه وقت نگاهدار.2و امروز بدانید، زیرا كه به پسران شما سخن نمی‌گویم كه ندانسته‌اند، و تأدیب یهُوَه خدای شما را ندیده‌اند، و نه عظمت و دست قوی و بازوی افراشته او را،3و آیات و اعمال او را كه در میان مصر، به فرعون، پادشاه مصر، و به تمامی زمین او بظهور آورد،4و آنچه را كه به لشكر مصریان، به اسبها و به ارابه‌های ایشان كرد، كه چگونه آب بحر قلزم را برایشان جاری ساخت، وقتی كه شما را تعاقب مینمودند، و چگونه خداوند ، ایشان را تا به امروز هلاك ساخت،5و آنچه را كه برای شما در بیابان كرد تاشما به اینجا رسیدید،6و آنچه را كه به داتان و ابیرام پسران الیآب بن رؤبین كرد، كه چگونه زمین دهان خود را گشوده، ایشان را و خاندان و خیمه‌های ایشان را، و هر ذی‌حیات را كه همراه ایشان بود در میان تمامی اسرائیل بلعید.7لیكن چشمان شما تمامی اعمال عظیمه خداوند را كه كرده بود، دیدند.8پس جمیع اوامری را كه من امروز برای شما امر می‌فرمایم نگاه دارید، تا قوی شوید و داخل شده، زمینی را كه برای گرفتن آن عبور میكنید، به تصرف آورید.9و تا در آن زمینی كه خداوند برای پدران شما قَسَم خورد كه آن را به ایشان و ذریت ایشان بدهد، عمر دراز داشته باشید، زمینی كه به شیر و شهد جاری است.10زیرا زمینی كه تو برای گرفتن آن داخل میشوی، مثل زمین مصر كه از آن بیرون آمدی نیست، كه در آن تخم خود را می‌كاشتی و آن را مثل باغ بُقُول به پای خود سیراب می‌كردی.11لیكن زمینی كه شما برای گرفتنش به آن عبور میكنید، زمین كوهها و درّه‌هاست كه از بارش آسمان آب می‌نوشد،12زمینی است كه یهُوَه خدایت برآن التفات دارد و چشمان یهُوَه خدایت از اول سال تا آخر سال پیوسته بر آن است.13و چنین خواهد شد كه اگر اوامری را كه من امروز برای شما امر می‌فرمایم، بشنوید، و یهُوَه خدای خود را دوست بدارید، و او را به تمامی دل و به تمامی جان خود عبادت نمایید،14آنگاه باران زمین شما یعنی باران اولین و آخرین را در موسمش خواهم بخشید، تا غلّه و شیره و روغن‌خود را جمع نمایی.15و در صحرای تو برای‌بهایمت علف خواهم داد تا بخوری و سیر شوی.16باحذر باشید مبادا دل شما فریفته شود و برگشته، خدایان دیگر را عبادت و سجده نمایید.17و خشم خداوند برشما افروخته شود، تا آسمان را مسدود سازد، و باران نبارد، و زمین محصول خود را ندهد و شما از زمین نیكویی كه خداوند به شما میدهد، بزودی هلاك شوید.18پس این سخنان مرا در دل و جان خود جا دهید، و آنها را بر دستهای خود برای علامت ببندید، و در میان چشمان شما عصابه باشد.19و آنها را به پسران خود تعلیم دهید، و حین نشستنت در خانه خود، و رفتنت به راه، و وقت خوابیدن و برخاستنت از آنها گفتگو نمایید.20و آنها را بر باهوهای در خانه خود و بر دروازههای خود بنویسید،21تا ایام شما و ایام پسران شما بر زمینی كه خداوند برای پدران شما قَسَم خورد كه به ایشان بدهد، كثیر شود، مثل ایام افلاك بر بالای زمین.22زیرا اگر تمامی این اوامر را كه من به جهت عمل نمودن به شما امر می‌فرمایم، نیكو نگاه دارید، تا یهُوَه خدای خود را دوست دارید، و در تمامی طریقهای او رفتار نموده، به او مُلصق شوید،23آنگاه خداوند جمیع این امتها را از حضور شما اخراج خواهد نمود، و شما امتهای بزرگتر و قویتر از خود را تسخیر خواهید نمود.24هرجایی كه كف پای شما برآن گذارده شود، از آن شما خواهد بود، از بیابان و لبنان و از نهر، یعنی نهر فرات تا دریای غربی، حدود شما خواهد بود.25و هیچكس یارای مقاومت با شمانخواهد داشت، زیرا یهُوَه خدای شما ترس و خوف شما را بر تمامی زمین كه به آن قدم می‌زنید مستولی خواهد ساخت، چنانكه به شما گفته است.26اینك من امروز بركت و لعنت پیش شما می‌گذارم.27اما بركت، اگر اوامر یهُوَه خدای خود را كه من امروز به شما امر می‌فرمایم، اطاعت نمایید.28و اما لعنت، اگر اوامر یهُوَه خدای خود را اطاعت ننموده، از طریقی كه من امروز به شما امر می‌فرمایم برگردید، و خدایان غیر را كه نشناخته‌اید، پیروی نمایید.29و واقع خواهد شد كه چون یهُوَه، خدایت، تو را به زمینی كه به جهت گرفتنش به آن می‌روی داخل سازد، آنگاه بركت را بر كوه جَرِزّیم و لعنت را بر كوه اِیبال خواهی گذاشت.30آیا آنها به آنطرف اُرْدُنّ نیستند پُشت راه غروب آفتاب، در زمین كنعانیانی كه در عَرَبه ساكنند مقابل جِلْجال نزد بلوطهای مُورَه.31زیرا كه شما از اُرْدُنّ عبور میكنید تا داخل شده، زمینی را كه یهُوَه خدایت به تو می‌بخشد به تصرف آورید، و آن را خواهید گرفت و در آن ساكن خواهید شد.32پس متوجه باشید تا جمیع این فرایض و احكامی را كه من امروز پیش شما می‌گذارم، به عمل آورید.
121اینهاست فرایض و احكامی كه شما در تمامی روزهایی كه بر زمین زنده خواهید ماند، میباید متوجه شده، به عمل آرید، در زمینی كه یهُوَه خدای پدرانت به تو داده است، تا در آن تصرف نمایی.2جمیع اماكن امتهایی را كه در آنها خدایان‌خود را عبادت میكنند و شما آنها را اخراج می‌نمایید خراب نمایید، خواه بر كوههای بلند خواه بر تلّها و خواه زیر هر درخت سبز.3مذبحهای ایشان را بشكنید و ستونهای ایشان را خرد كنید، و اشیره‌های ایشان را به آتش بسوزانید، و بتهای تراشیده شده خدایان ایشان را قطع نمایید، و نامهای ایشان را از آنجا محو سازید.4با یهُوَه خدای خود چنین عمل منمایید.5بلكه به مكانی كه یهُوَه خدای شما از جمیع اسباط شما برگزیند تا نام خود را در آنجا بگذارد، یعنی مسكن او را بطلبید و به آنجا بروید.6و به آنجا قربانیهای سوختنی و ذبایح و عُشرهای خود، و هدایای افراشتنی دستهای خویش، و نذرها و نوافل خود و نخست‌زاده‌های رمه و گله خویش را ببرید.7و در آنجا بحضور یهُوَه خدای خود بخورید، و شما و اهل خانه شما در هر شغل دست خود كه یهُوَه خدای شما، شما را در آن بركت دهد، شادی نمایید.8موافق هرآنچه ما امروز در اینجا می‌كنیم، یعنی آنچه در نظر هركس پسند آید، نكنید.9زیرا كه هنوز به آرامگاه و نصیبی كه یهُوَه خدای شما، به شما میدهد داخل نشده‌اید.10اما چون از اُرْدُنّ عبور كرده، در زمینی كه یهُوَه، خدای شما، برای شما تقسیم میكند، ساكن شوید، و او شما را از جمیع دشمنان شما از هرطرف آرامی دهد تا در امنیت سكونت نمایید،11آنگاه به مكانی كه یهُوَه خدای شما برگزیند تا نام خود را در آن ساكن سازد، به آنجا هرچه را كه من به شما امر فرمایم بیاورید، از قربانیهای سوختنی و ذبایح و عُشرهای خود، و هدایای افراشتنی دستهای خویش، و همه نذرهای بهترین خود كه برای خداوند نذر نمایید.12و به حضور یهُوَه خدای خود شادی نمایید، شما با پسران و دختران و غلامان و كنیزان خود، و لاویانی كه درون دروازههای شما باشند، چونكه ایشان را با شما حصّه‌ای و نصیبی نیست.13با حذر باش كه در هر جایی كه می‌بینی قربانیهای سوختنی خود را نگذرانی،14بلكه در مكانی كه خداوند در یكی از اسباط تو برگزیند در آنجا قربانیهای سوختنی خود را بگذرانی، و در آنجا هرچه من به تو امر فرمایم، به عمل آوری.15لیكن گوشت را برحسب تمامی آرزوی دلت، موافق بركتی كه یهُوَه خدایت به تو دهد، در همه دروازه‌هایت ذبح كرده، بخور؛ اشخاص نجس و طاهر از آن بخورند چنانكه از غزال و آهو میخورند.16ولی خون را نخور؛ آن را مثل آب بر زمین بریز.17عُشر غلّه و شیره و روغن و نخستزاده رمه و گله خود را در دروازههای خود مخور، و نه هیچ یك از نذرهای خود را كه نذر میكنی و از نوافل خود و هدایای افراشتنی دست خود را.18بلكه آنها را به حضور یهُوَه خدایت در مكانی كه یهُوَه خدایت برگزیند، بخور، تو و پسرت و دخترت و غلامت و كنیزت و لاویانی كه درون دروازههای تو باشند، و به هرچه دست خود را برآن بگذاری به حضور یهُوَه خدایت شادی نما.19با حذر باش كه لاویان را در تمامی روزهایی كه در زمین خود باشی، ترك ننمایی.20چون یهُوَه، خدایت، حدود تو را بطوری كه تو را وعده داده است، وسیع گرداند، و بگویی كه گوشت خواهم خورد، زیرا كه دل تو به گوشت‌خوردن مایل است، پس موافق همه آرزوی دلت گوشت را بخور.21و اگر مكانی كه یهُوَه، خدایت، برگزیند تا اسم خود را در آن بگذارد از تو دور باشد، آنگاه از رمه و گله خود كه خداوند به تو دهد ذبح كن، چنانكه به تو امر فرموده‌ام و از هرچه دلت بخواهد در دروازه‌هایت بخور.22چنانكه غزال و آهو خورده شود، آنها را چنین بخور؛ شخص نجس و شخص طاهر از آن برابر بخورند.23لیكن هوشیار باش كه خون را نخوری زیرا خون جان است و جان را با گوشت نخوری.24آن را مخور، بلكه مثل آب برزمینش بریز.25آن را مخور تا برای تو و بعد از تو برای پسرانت نیكو باشد هنگامی كه آنچه در نظر خداوند راست است، بجا آوری.26لیكن موقوفات خود را كه داری و نذرهای خود را برداشته، به مكانی كه خداوند برگزیند، برو.27و گوشت و خون قربانیهای سوختنی خود را بر مذبح یهُوَه خدایت بگذران و خون ذبایح تو برمذبح یهُوَه خدایت ریخته شود و گوشت را بخور.28متوجه باش كه همه این سخنانی را كه من به تو امر می‌فرمایم بشنوی تا برای تو و بعد از تو برای پسرانت هنگامی كه آنچه در نظر یهُوَه، خدایت، نیكو و راست است بجا آوری تا به ابد نیكو باشد.29وقتی كه یهُوَه، خدایت، امتهایی را كه به جهت گرفتن آنها به آنجا می‌روی، از حضور تو منقطع سازد، و ایشان را اخراج نموده، در زمین ایشان ساكن شوی.30آنگاه باحذر باش، مبادا بعد از آنكه از حضور تو هلاك شده باشند به دام گرفته‌شده، ایشان را پیروی نمایی و درباره خدایان ایشان دریافت كرده، بگویی كه این امتها خدایان خود را چگونه عبادت كردند تا من نیز چنین كنم.31با یهُوَه، خدای خود، چنین عمل منما، زیرا هرچه را كه نزد خداوند مكروه است و از آن نفرت دارد، ایشان برای خدایان خود میكردند، حتی اینكه پسران و دختران خود را نیز برای خدایان خود به آتش می‌سوزانیدند.32هر آنچه من به شما امر می‌فرمایم متوجه شوید، تا آن را به عمل آورید، چیزی برآن میفزایید و چیزی از آن كم نكنید.
131اگر در میان تو نبیای یا بیننده خواب از میان شما برخیزد، و آیت یا معجزهای برای شما ظاهر سازد،2و آن آیت یا معجزه واقع شود كه از آن تو را خبر داده، گفت خدایان غیر را كه نمی‌شناسی پیروی نماییم، و آنها را عبادت كنیم،3سخنان آن نبی یا بیننده خواب را مشنو، زیرا كه یهُوَه، خدای شما، شما را امتحان میكند، تا بداند كه آیا یهُوَه، خدای خود را به تمامی دل و به تمامی جان خود محبت می‌نمایید؟4یهُوَه خدای خود را پیروی نمایید و از او بترسید، و اوامر او را نگاه دارید، و قول او را بشنوید و او را عبادت نموده، به او ملحق شوید.5و آن نبی یا بینندۀ خواب كشته شود، زیرا كه سخنان فتنهانگیز بر یهُوَه خدای شما كه شما را از زمین مصر بیرون آورد، و تو را از خانه بندگی فدیه داد، گفته است تا تو را از طریقی كه یهُوَه خدایت به تو امر فرمود تا با آن سلوك نمایی، منحرف سازد.پس به این طور بدی را از میان خود دور خواهی كرد.6و اگر برادرت كه پسر مادرت باشد یا پسر یا دختر تو یا زن هم‌آغوش تو یا رفیقت كه مثل جان تو باشد، تو را در خفا اغوا كند، و گوید كه برویم و خدایان غیر را كه تو و پدران تو نشناختید عبادت نماییم،7از خدایان امتهایی كه به اطراف شما میباشند، خواه به تو نزدیك و خواه از تو دور باشند، از اقصای زمین تا اقصای دیگر آن،8او را قبول مكن و او را گوش مده، و چشم تو بر وی رحم نكند و بر او شفقت منما و او را پنهان مكن.9البته او را به قتل رسان، دست تو اول به قتل او دراز شود و بعد دست تمامی قوم.10و او را به سنگ سنگسار نما تا بمیرد، چونكه میخواست تو را از یهُوَه، خدایت، كه تو را از زمین مصر از خانه بندگی بیرون آورد، منحرف سازد.11و جمیع اسرائیلیان چون بشنوند، خواهند ترسید و بار دیگر چنین امر زشت را در میان شما مرتكب نخواهند شد.12اگر درباره یكی از شهرهایی كه یهُوَه خدایت به تو به جهت سكونت میدهد خبر یابی،13كه بعضی پسران بلّیعال از میان تو بیرون رفته، ساكنان شهر خود را منحرف ساخته، گفته‌اند برویم و خدایان غیر را كه نشناخته‌اید، عبادت نماییم،14آنگاه تفحص و تجسس نموده، نیكو استفسار نما. و اینك اگر این امر، صحیح و یقین باشد كه این رجاست در میان تو معمول شده است،15البته ساكنان آن شهر را به دم شمشیر بكُش و آن را با هرچه در آن است و بهایمش را به دم شمشیر هلاك نما.16و همه غنیمت آن را درمیان كوچه‌اش جمع كن و شهر را با تمامی غنیمتش برای یهُوَه خدایت به آتش بالكلّ بسوزان، و آن تا به ابد تلّی خواهد بود و بار دیگر بنا نخواهد شد.17و از چیزهای حرام شده چیزی به دستت نچسبد تا خداوند از شدت خشم خود برگشته، برتو رحمت و رأفت بنماید، و تو را بیفزاید بطوری كه برای پدرانت قَسَم خورده بود،18هنگامی كه قول یهُوَه خدای خود را شنیده، و همه اوامرش را كه من امروز به تو امر می‌فرمایم نگاه داشته، آنچه در نظر یهُوَه خدایت راست است، بعمل آورده باشی.
141شما پسران یهُوَه خدای خود هستید،پس برای مردگان، خویشتن را مجروح منمایید، و مابین چشمان خود را متراشید.2زیرا تو برای یهُوَه، خدایت، قوم مقدس هستی، و خداوند تو را برای خود برگزیده است تا از جمیع امتهایی كه برروی زمین‌اند به جهت او قوم خاصّ باشی.3هیچ چیز مكروه مخور.4این است حیواناتی كه بخورید: گاو و گوسفند و بُز،5و آهو و غزال و گور و بزكوهی و ریم و گاوِ دشتی و مَهات.6و هر حیوان شكافته سُم كه سُم را به دو حصّه شكافته دارد و نشخوار كند، آن را از بهایم بخورید.7لیكن از نشخواركنندگان و شكافتگان‌سُم اینها را مخورید: یعنی شتر و خرگوش و وَنك، زیرا كه نشخوار میكنند اما شكافته‌سم نیستند. اینها برای شما نجس‌اند.8و خوك زیرا شكافته سُم است، لیكن نشخوار نمی‌كند، این برای شما نجس‌است. از گوشت آنها مخورید و لاش آنها را لمس مكنید.9از همه آنچه در آب است اینها را بخورید: هرچه پر و فلس دارد، آنها را بخورید.10و هرچه پر و فلس ندارد مخورید، برای شما نجس است.11از همه مرغان طاهر بخورید.12و این است آنهایی كه نخورید: عقاب و استخوان‌خوار و نسرِ بحر،13و لاشخوار و شاهین و كركس به اجناس آن؛14و هر غُراب به اجناس آن؛15و شترمرغ و جُغد و مرغ دریایی و باز، به اجناس آن؛16و بوم و بوتیمار و قاز؛17و قائت و رَخَم و غوّاص؛18و لَقْلَقْ و كُلنك، به اجناس آن؛ و هُدْهُد و شبپره.19و همه حشرات بالدار برای شما نجس‌اند؛ خورده نشوند.20اما از همه مرغان طاهر بخورید.21هیچ میته مخورید؛ به غریبی كه درون دروازههای تو باشد بده تا بخورد، یا به اجنبی بفروش، زیرا كه تو برای یهُوَه، خدایت، قوم مقدس هستی. و بزغاله را در شیر مادرش مپز.22عُشر تمامی محصولات مزرعه خود را كه سال به سال از زمین برآید، البته بده.23و به حضور یهُوَه خدایت در مكانی كه برگزیند تا نام خود را در آنجا ساكن سازد، عشر غله و شیره و روغن خود را و نخستزادگان رمه و گله خویش را بخور، تا بیاموزی كه از یهُوَه خدایت همه اوقات بترسی.24و اگر راه از برایت دور باشد كه آن را نمی‌توانی برد، و آن مكانی كه یهُوَه، خدایت، خواهد برگزید تا نام خود را در آن‌بگذارد، وقتی كه یهُوَه، خدایت، تو را بركت دهد، از تو دور باشد،25پس آن را به نقره بفروش و نقره را بدست خود گرفته، به مكانی كه یهُوَه خدایت برگزیند، برو.26و نقره را برای هرچه دلت میخواهد از گاو و گوسفند و شراب و مسكرات و هرچه دلت از تو بطلبد، بده، و در آنجا بحضور یهُوَه، خدایت، بخور و خودت با خاندانت شادی نما.27و لاوی‌ای را كه اندرون دروازه‌هایت باشد، ترك منما چونكه او را با تو حصّه و نصیبی نیست.28و در آخر هر سه سال تمام عُشر محصول خود را در همان سال بیرون آورده، در اندرون دروازه‌هایت ذخیره نما.29و لاوی چونكه با تو حصّه و نصیبی ندارد و غریب و یتیم و بیوه‌زنی كه درون دروازه‌هایت باشند، بیایند و بخورند و سیر شوند، تا یهُوَه، خدایت، تو را در همه اعمال دستت كه میكنی، بركت دهد.
151و در آخر هر هفت سال، انفكاك نمایی.2و قانون انفكاك این باشد: هر طلبكاری قرضی را كه به همسایه خود داده باشد منفكّ سازد، و از همسایه و برادر خود مطالبه نكند، چونكه انفكاك خداوند اعلان شده است.3از غریب مطالبه توانی كرد، اما هرآنچه از مال تو نزد برادرت باشد، دست تو آن را منفكّ سازد،4تا نزد تو هیچ فقیر نباشد، زیرا كه خداوند تو را در زمینی كه یهُوَه، خدایت، برای نصیب و ملك به تو میدهد، البته بركت خواهد داد،5اگر قول یهُوه، خدایت، را به دقت بشنوی تا متوجه شده،جمیع این اوامر را كه من امروز به تو امر می‌فرمایم بجا آوری.6زیرا كه یهُوَه، خدایت، تو را چنانكه گفته است بركت خواهد داد، و به امتهای بسیار قرض خواهی داد، لیكن تو مدیون نخواهی شد، و بر امتهای بسیار تسلط خواهی نمود، و ایشان بر تو مسلط نخواهند شد.7اگر نزد تو در یكی از دروازه‌هایت، در زمینی كه یهُوَه، خدایت، به تو می‌بخشد، یكی از برادرانت فقیر باشد، دل خود را سخت مساز، و دستت را بر برادر فقیر خود مبند.8بلكه البته دست خود را بر او گشاده دار، و به قدر كفایت، موافق احتیاج او به او قرض بده.9و باحذر باش مبادا در دل تو فكر زشت باشد، و بگویی سال هفتم یعنی سال انفكاك نزدیك است، و چشم تو بر برادر فقیر خود بد شده، چیزی به او ندهی و او از تو نزد خداوند فریاد برآورده، برایت گناه باشد.10البته به او بدهی و دلت از دادنش آزرده نشود، زیرا كه به عوض این كار یهُوَه، خدایت، تو را در تمامی كارهایت و هرچه دست خود را بر آن دراز میكنی، بركت خواهد داد.11چونكه فقیر از زمینت معدوم نخواهد شد، بنابراین من تو را امر فرموده، می‌گویم البته دست خود را برای برادر مسكین و فقیر خود كه در زمین تو باشند، گشاده دار.12اگر مرد یا زن عبرانی از برادرانت به تو فروخته شود، و او تو را شش سال خدمت نماید، پس در سال هفتم او را از نزد خود آزاد كرده، رهاكن.13و چون او را از نزد خود آزاد كرده، رها میكنی، او را تُهی‌دست روانه مساز.14او را از گله و خرمن و چرخُشت خود البته زاد بده؛ به اندازه‌ای كه یهُوَه، خدایت، تو را بركت داده باشد به او بده.15و بیادآور كه تو در زمین مصر غلام بودی و یهُوَه، خدایت، تو را فدیه داد، بنابراین من امروز این را به تو امر می‌فرمایم،16و اگر به تو گوید از نزد تو بیرون نمی‌روم چونكه تو را و خاندان تو را دوست دارد و او را نزد تو خوش گذشته باشد،17آنگاه درفشی گرفته، گوشش را با آن به دربدوز تا تو را غلام ابدی باشد، و با كنیز خود نیز چنین عمل نما.18و چون او را از نزد خود آزاد كرده، رها میكنی، بنظرت بد نیاید، زیرا كه دو برابر اُجرتِ اجیرْ، تو را شش سال خدمت كرده است. و یهُوَه خدایت در هرچه میكنی تو را بركت خواهد داد.19همه نخستزادگان نرینه را كه از رمه و گله تو زاییده شوند برای یهُوَه، خدای خود، تقدیس نما، و با نخستزاده گاو خود كار مكن و نخستزاده گوسفند خود را پشم مبُر.20آنها را به حضور یهُوَه خدای خود در مكانی كه خداوند برگزیند، تو و اهل خانه‌ات سال به سال بخورید.21لیكن اگر عیبی داشته باشد، مثلاً لنگ یا كور یا هر عیب دیگر، آن را برای یهُوَه خدایت ذبح مكن.22آن را در اندرون دروازه‌هایت بخور، شخص نجس و شخص طاهر، آن را برابر مثل غزال و آهو بخورند.23اما خونش را مخور. آن را مثل آب برزمین بریز.
161ماه ابیب را نگاهدار و فصح را به جهت یهُوَه، خدایت، بجا آور، زیرا كه در ماه ابیب یهُوَه، خدایت، تو را از مصر در شب بیرون آورد.2پس فصح را از رمه و گله برای یهُوَه، خدایت، ذبح كن، در مكانی كه خداوند برگزیند، تا نام خود را در آن ساكن سازد.3با آن، خمیرمایه مخور، هفت روز نان فطیر یعنی نان مشقّت را با آن بخور، زیرا كه به تعجیل از زمین مصر بیرون آمدی، تا روز خروج خود را از زمین مصر در تمامی روزهای عُمرت بیاد آوری.4پس هفت روز هیچ خمیرمایه در تمامی حدودت دیده نشود؛ و از گوشتی كه در شام روز اول، ذبح میكنی چیزی تا صبح باقی نماند.5فصح را در هر یكی از دروازه‌هایت كه یهُوَه خدایت به تو میدهد، ذبح نتوانی كرد،6بلكه در مكانی كه یهُوَه، خدایت، برگزیند تا نام خود را در آن ساكن سازد، در آنجا فصح را در شام، وقت غروب آفتاب، هنگام بیرون آمدنت از مصر ذبح كن.7و آن را در مكانی كه یهُوَه، خدایت، برگزیند بپز و بخور و بامدادان برخاسته، به خیمه‌هایت برو.8شش روز نان فطیر بخور، و در روز هفتم، جشن مقدس برای یهُوَه خدایت باشد؛ در آن هیچ كار مكن.9هفت هفته برای خود بشمار. از ابتدای نهادن داس در زرع خود، شمردن هفت هفته را شروع‌كن.10و عید هفته‌ها را با هدیۀ نوافل دست خود نگاهدار و آن را به اندازه بركتی كه یهُوَه خدایت به تو دهد، بده.11و به حضور یهُوَه، خدایت، شادی نما تو و پسرت و دخترت و غلامت و كنیزت و لاوی كه درون دروازه‌هایت باشد و غریب و یتیم و بیوه‌زنی كه در میان تو باشند، در مكانی كه یهُوَه خدایت برگزیند تا نام خود را در آن ساكن گرداند.12و بیاد آور كه در مصر غلام بودی، پس متوجه شده، این فرایض را بجا آور.13عید خیمه‌ها را بعد از جمع كردن حاصل از خرمن، و چرخشت خود هفت روز نگاهدار.14و در عید خود شادی نما، تو و پسرت و دخترت و غلامت و كنیزت و لاوی و غریب و یتیم و بیوه‌زنی كه درون دروازه‌هایت باشند.15هفت روز در مكانی كه خداوند برگزیند، برای یهُوَه خدایت عید نگاه دار، زیرا كه یهُوَه خدایت تو را در همۀ محصولت و در تمامی اعمال دستت بركت خواهد داد، و بسیار شادمان خواهی بود.16سه مرتبه در سال جمیع ذكورانت به حضور یهُوَه خدایت در مكانی كه او برگزیند حاضر شوند، یعنی در عید فطیر و عید هفته‌ها و عید خیمه‌ها؛ و به حضور خداوند تهیدست حاضر نشوند.17هر كس به قدر قوّه خود به اندازه بركتی كه یهُوَه، خدایت، به تو عطا فرماید، بدهد.18داوران و سروران در جمیع دروازه‌هایی كه یهُوَه، خدایت، به تو میدهد برحسب اسباط خودبرایت تعیین نما، تا قوم را به حكم عدل، داوری نمایند.19داوری را منحرف مساز و طرفداری منما و رشوه مگیر، زیرا كه رشوه چشمان حكما را كور میسازد و سخنان عادلان را كج مینماید.20انصاف كامل را پیروی نما تا زنده مانی و زمینی را كه یهُوَه خدایت به تو میدهد، مالك شوی.21اشیره‌ای از هیچ نوع درخت نزد مذبح یهُوَه، خدایت، كه برای خود خواهی ساخت غرس منما.22و ستونی برای خود نصب مكن زیرا یهُوَه خدایت آن را مكروه میدارد.
171گاو یا گوسفندی كه در آن عیب یا هیچ‌چیز بد باشد، برای یهُوَه خدای خود ذبح منما، چونكه آن، نزد یهُوَه خدایت مكروه است.2اگر در میان تو، در یكی از دروازه‌هایت كه یهُوَه خدایت به تو میدهد، مرد یا زنی پیدا شود كه در نظر یهُوَه، خدایت، كار ناشایسته نموده، از عهد او تجاوز كند،3و رفته خدایان غیر را عبادت كرده، سجده نماید، خواه آفتاب یا ماه یا هر یك از جنود آسمان كه من امر نفرموده‌ام،4و از آن اطلاع یافته، بشنوی، پس نیكو تفحص كن؛ و اینك اگر راست و یقین باشد كه این رجاست در اسرائیل واقع شده است.5آنگاه آن مرد یا زن را كه این كار بد را در دروازه‌هایت كرده است، بیرون آور، و آن مرد یا زن را با سنگها سنگسار كن تا بمیرند.6از گواهی دو یا سه شاهد، آن شخصی‌كه مستوجب مرگ است كشته شود؛ از گواهی یك نفـر كشته نشود.7اولاً دست شاهدان به جهت كشتنش بر او افراشته شود، و بعد از آن، دست تمامی قوم؛ پس بدی را از میان خود دور كرده‌ای.8اگر در میان تو امری كه حكم بر آن مشكل شود به ظهور آید، در میان خون و خون، و در میان دعوی و دعوی، و در میان ضرب و ضرب، از مرافعه‌هایی كه در دروازه‌هایت واقع شود، آنگاه برخاسته، به مكانی كه یهُوَه، خدایت، برگزیند، برو.9و نزد لاویان كهنه و نزد داوری كه در آن روزها باشد رفته، مسألت نما و ایشان تو را از فتوای قضا مخبر خواهند ساخت.10و برحسب فتوایی كه ایشان از مكانی كه خداوند برگزیند، برای تو بیان میكنند، عمل نما. و هوشیار باش تا موافق هر آنچه به تو تعلیم دهند، عمل نمایی.11موافق مضمون شریعتی كه به تو تعلیم دهند، و مطابق حكمی كه به تو گویند، عمل نما، و از فتوایی كه برای تو بیان میكنند به طرف راست یا چپ تجاوز مكن.12و شخصی كه از روی تكبر رفتار نماید، و كاهنی را كه به حضور یهُوَه، خدایت، به جهت خدمت در آنجا می‌ایستد یا داور را گوش نگیرد، آن شخص كشته شود. پس بدی را از میان اسرائیل دور كرده‌ای.13و تمامی قوم چون این را بشنوند، خواهند ترسید و بار دیگر از روی تكبر رفتار نخواهند نمود.14چون به زمینی كه یهُوَه، خدایت، به تو میدهد، داخل شوی و در آن تصرف نموده، ساكن شوی و بگویی مثل جمیع امتهایی كه به اطراف منند پادشاهی بر خود نصب نمایم،15البته پادشاهی را كه یهُوَه خدایت برگزیند بر خود نصب نما. یكی از برادرانت را بر خود پادشاه بساز، و مرد بیگانه‌ای را كه از برادرانت نباشد، نمی‌توانی بر خود مسلط نمایی.16لكن او برای خود اسبهای بسیار نگیرد، و قوم را به مصر پس نفرستد، تا اسبهای بسیار برای خود بگیرد، چونكه خداوند به شما گفته است بار دیگر به آن راه برنگردید.17و برای خود زنان بسیار نگیرد، مبادا دلش منحرف شود، و نقره و طلا برای خود بسیار زیاده نیندوزد.18و چون بر تخت مملكت خود بنشیند، نسخۀ این شریعت را از آنچه از آن، نزد لاویان كهنه است برای خود در طوماری بنویسد.19و آن نزد او باشد و همۀ روزهای عمرش آن را بخواند، تا بیاموزد كه از یهُوَه خدای خود بترسد، و همۀ كلمات این شریعت و این فرایض را نگاه داشته، به عمل آورد.20مبادا دل او بر برادرانش افراشته شود، و از این اوامر به طرف چپ یا راست منحرف شود، تا آنكه او و پسرانش در مملكت او در میان اسرائیل روزهای طویل داشته باشند.
181لاویان كهنه و تمامی سبط لاوی راحصّه و نصیبی با اسرائیل نباشد.هدایای آتشین خداوند و نصیب او را بخورند.2پس ایشان در میان برادران خود نصیب نخواهند داشت. خداوند نصیب ایشان است، چنانكه به ایشان گفته است.3و حق كاهنان از قوم، یعنی از آنانی كه قربانی، خواه از گاو و خواه از گوسفند می‌گذرانند، این است كه دوش و دو بنا گوش و شكنبه را به كاهن بدهند.4و نوبر غله و شیره و روغن خود و اولْ چین پشم گوسفند خود را به او بده،5زیرا كه یهُوَه، خدایت، او را از همۀ اسباطت برگزیده است، تا او و پسرانش همیشه بایستند و به نام خداوند خدمت نمایند.6و اگر احدی از لاویان از یكی از دروازه‌هایت از هر جایی در اسرائیل كه در آنجا ساكن باشد آمده، به تمامی آرزوی دل خود به مكانی كه خداوند برگزیند، برسد،7پس به نام یهُوَه خدای خود، مثل سایر برادرانش از لاویانی كه در آنجا به حضور خداوند میایستند، خدمت نماید.8حصّه‌های برابر بخورند، سوای آنچه از ارثیت خود بفروشد.9چون به زمینی كه یهُوَه، خدایت، به تو میدهد داخل شوی، یاد مگیر كه‌موافق رجاسات آن امتها عمل نمایی.10و در میان تو كسی یافت نشود كه پسر یا دختر خود را از آتش بگذرانند، و نه فالگیر و نه غیب‌گو و نه افسونگر و نه جادوگر،11و نه ساحر و نه سؤال‌كنندۀ از اجنّه و نه رَمّال و نه كسی كه از مردگان مشورت میكند.12زیرا هركه این كارها را كند، نزد خداوند مكروه است و به سبب این رجاسات، یهُوَه، خدایت، آنها را از حضور تو اخراج میكند.13نزد یهُوَه، خدایت، كامل باش.14زیرا این امتهایی كه تو آنها را بیرون میكنی به غیب‌گویان و فالگیران گوش می‌گیرند، و اما یهُوَه، خدایت، تو را نمی‌گذارد كه چنین بكنی.15یهُوَه، خدایت، نبیای را از میان تو از برادرانت، مثل من برای تو مبعوث خواهد گردانید، او را بشنوید.16موافق هر آنچه در حوریب در روز اجتماع از یهُوَه خدای خود مسألت نموده، گفتی: «آواز یهُوَه خدای خود را دیگر نشنوم، و این آتش عظیم را دیگر نبینم، مبادا بمیرم.»17و خداوند به من گفت: «آنچه گفتند نیكو گفتند.18نبیای را برای ایشان از میان برادران ایشان مثل تو مبعوث خواهم كرد، و كلام خود را به دهانش خواهم گذاشت و هر آنچه به او امر فرمایم به ایشان خواهد گفت.19و هر كسی كه سخنان مرا كه او به اسم من گوید نشنود، من از او مطالبه خواهم كرد.20و اما نبیای كه جسارت نموده، به اسم من سخن گوید كه به گفتنش امر نفرمودم، یا به اسم خدایان غیر سخن گوید، آن نبی البته كشته شود.»21و اگر در دل خود گویی: «سخنی را كه خداوند نگفته است، چگونه تشخیص نماییم.»22هنگامی كه نبی به اسم خداوند سخن گوید، اگر آن چیز واقع نشود و به انجام نرسد، این امری است كه خداوند نگفته است، بلكه آن نبی آن را از روی تكبر گفته است.پس از او نترس.
191وقتی كه یهُوَه خدایت این امتها را كه‌یهُوَه، خدایت، زمین ایشان را به تو میدهد منقطع سازد، و تو وارث ایشان شده، در شهرها و خانه‌های ایشان ساكن شوی،2پس سه شهر را برای خود در میان زمینی كه یهُوَه، خدایت، به جهت ملكیت به تو میدهد، جدا كن.3شاهراه را برای خود درست كن، و حدود زمین خود را كه یهُوَه خدایت برای تو تقسیم میكند، سه قسمت كن، تا هر قاتلی در آنجا فرار كند.4و این است حكم قاتلی كه به آنجا فرار كرده، زنده ماند: هر كه همسایۀ خود را نادانسته بكشد، و قبل از آن از او بغض نداشت.5مثل كسی كه با همسایۀ خود برای بریدن درخت در جنگل برود، و دستش برای قطع نمودن درخت تبر را بلند كند، و آهن از دسته بیرون رفته، به همسایه‌اش بخورد تا بمیرد، پس به یكی از آن شهرها فرار كرده، زنده ماند.6مبادا ولّی خون وقتی كه دلش گرم است قاتل را تعاقب كند، و به سبب مسافت راه به وی رسیده، او را بكشد، و او مستوجب موت نباشد، چونكه او را پیشتر بغض نداشت.7از این جهت من تو را امر فرموده، گفتم برای خود سه شهر جدا كن.8و اگر یهُوَه، خدایت، حدود تو را به طوری كه به پدرانت قسم خورده است وسیع گرداند، و تمامی زمین را به تو عطا فرماید، كه به دادن آن به پدرانت وعده داده است،9و اگر تمامی این اوامر را كه من امروز به تو می‌فرمایم نگاه داشته، بجاآوری كه یهُوَه خدای خود را دوست داشته، به طریقهای او دائماً سلوك نمایی، آنگاه سه شهر دیگر بر این سه برای خود مزید كن.10تا خون بیگناه در زمینی كه یهُوَه خدایت برای ملكیت به تو میدهد، ریخته نشود، و خون بر گردن تو نباشد.11لیكن اگر كسی همسایۀ خود را بغض داشته، در كمین او باشد و بر او برخاسته، او را ضرب مهلك بزند كه بمیرد، و به یكی از این شهرها فرار كند،12آنگاه مشایخ شهرش فرستاده، او را از آنجا بگیرند، و او را به دست ولّی خون تسلیم كنند، تا كشته شود.13چشم تو بر او ترحم نكند، تا خون بی‌گناهی را از اسرائیل دور كنی، و برای تو نیكو باشد.14حد همسایۀ خود را كه پیشینیان گذاشته‌اند، در مِلك تو كه به دست تو خواهد آمد، در زمینی كه یهُوَه خدایت برای تصرفش به تو میدهد، منتقل مساز.15یك شاهد بر كسی برنخیزد، به هر تقصیر و هر گناه از جمیع گناهانی كه كرده باشد، به گواهی دو شاهد یا به گواهی سه شاهد هر امری ثابت شود.16اگر شاهد كاذبی بر كسی برخاسته، به معصیتش شهادت دهد،17آنگاه هر دو شخصی كه منازعه در میان ایشان است، به حضور خداوند و به حضور كاهنان و داورانی كه در آن زمان باشند، حاضر شوند.18و داوران، نیكو تفحص نمایند، و اینك اگر شاهد، شاهد كاذب است و بر برادر خود شهادت دروغ داده باشد،19پس به طوری كه او خواست با برادر خود عمل نماید، بااو همان طور رفتار نمایند، تا بدی را از میان خود دور نمایی.20و چون بقیۀ مردمان بشنوند، خواهند ترسید، و بعد از آن مثل این كار زشت در میان شما نخواهند كرد.21و چشم تو ترحم نكند، جان به عوض جان، و چشم به عوض چشم، و دندان به عوض دندان، و دست به عوض دست و پا به عوض پا.
201چون برای مقاتله با دشمن خود بیرون‌روی، و اسبها و ارابه‌ها و قومی را زیاده از خود بینی، از ایشان مترس زیرا یهُوَه خدایت كه تو را از زمین مصر برآورده است، با توست.2و چون به جنگ نزدیك شوید، آنگاه كاهن پیش آمده، قوم را مخاطب سازد3و ایشان را گوید: «ای اسرائیل بشنوید! شما امروز برای مقاتلۀ با دشمنان خود پیش می‌روید؛ دل شما ضعیف نشود، و از ایشان ترسان و لرزان و هراسان مباشید.4زیرا یهُوَه، خدای شما، با شما میرود، تا برای شما با دشمنان شما جنگ كرده شما را نجات دهد.»5و سروران، قوم را خطاب كرده، گویند: «كیست كه خانه نو بنا كرده، آن را تخصیص نكرده است؛ او روانه شده، به خانه خود برگردد، مبادا در جنگ بمیرد و دیگری آن را تخصیص نماید.6و كیست كه تاكستانی غرس نموده، آن را حلال نكرده است؛ او روانه شده، به خانۀ خود برگردد، مبادا در جنگ بمیرد، و دیگری آن را حلال كند.7و كیست كه دختری نامزد كرده، به نكاح در نیاورده است، او روانه‌شده، به خانۀ خود برگردد، مبادا در جنگ بمیرد و دیگری او را به نكاح درآورد.»8و سروران نیز قوم را خطاب كرده، گویند: «كیست كه ترسان و ضعیف‌دل است؛ او روانه شده، به خانهاش برگردد، مبادا دل برادرانش مثل دل او گداخته شود.»9و چون سروران از تكلم‌نمودن به قوم فارغ شوند، بر سر قوم، سرداران لشكر مقرر سازند.10چون به شهری نزدیك آیی تا با آن جنگ نمایی، آن را برای صلح ندا بكن.11و اگر تو را جواب صلح بدهد، و دروازه‌ها را برای تو بگشاید، آنگاه تمامی قومی كه در آن یافت شوند، به تو جزیه دهند و تو را خدمت نمایند.12و اگر با تو صلح نكرده، با تو جنگ نمایند، پس آن را محاصره كن.13و چون یهُوَه، خدایت، آن را به دست تو بسپارد، جمیع ذكورانش را به دم شمشیر بكش.14لیكن زنان و اطفال و بهایم و آنچه در شهر باشد، یعنی تمامی غنیمتش را برای خود به تاراج ببر، و غنایم دشمنان خود را كه یهُوَه خدایت به تو دهد، بخور.15به همۀ شهرهایی كه از تو بسیار دورند كه از شهرهای این امتها نباشند، چنین رفتار نما.16اما از شهرهای این امتهایی كه یهُوَه، خدایت، تو را به ملكیت میدهد، هیچ ذی‌نفس را زنده مگذار.17بلكه ایشان را، یعنی حتیان و اموریان و كنعانیان و فَرِزّیان و حِوّیان و یبوسیان را، چنانكه یهُوَه، خدایت، تو را امر فرموده است، بالكل هلاك ساز.18تا شما را تعلیم ندهند كه موافق همۀ رجاساتی كه ایشان با خدایان خود عمل مینمودند، عمل نمایید. و به یهُوَه، خدای خود، گناه كنید.19چون برای گرفتن شهری با آن جنگ كنی، و آن را روزهای بسیار محاصره نمایی، تبر بردرختهایش مزن و آنها را تلف مساز. چونكه از آنها می‌خوری پس آنها را قطع منما، زیرا آیا درخت صحرا انسان است تا آن را محاصره نمایی؟20و اما درختی كه میدانی درختی نیست كه از آن خورده شود آن را تلف ساخته، قطع نما و سنگری بر شهری كه با تو جنگ میكند، بنا كن تا منهدم شود.
211اگر در زمینی كه یهُوَه، خدایت، برای‌تصرّفش به تو میدهد، مقتولی در صحرا افتاده، پیدا شود و معلوم نباشد كه قاتل او كیست،2آنگاه مشایخ و داوران تو بیرون آمده، مسافت شهرهایی را كه در اطراف مقتول است، بپیمایند.3و اما شهری كه نزدیكتر به مقتول است، مشایخ آن شهر گوسالۀ رمه را كه با آن خیش نزده، و یوغ به آن نبسته‌اند، بگیرند.4و مشایخ آن شهر آن گوساله را در وادی‌ای كه آب در آن همیشه جاری باشد و در آن خیش نزده، و شخم نكرده باشند، فرود آورند، و آنجا در وادی، گردن گوساله را بشكنند.5و بنی‌لاوی كهنه نزدیك بیایند، چونكه یهُوَه خدایت ایشان را برگزیده است تا او را خدمت نمایند، و به نام خداوند بركت دهند، و برحسب قول ایشان هر منازعه و هر آزاری فیصل پذیرد.6و جمیع مشایخ آن شهری كه نزدیكتر به مقتول است، دستهای خود را بر گوسالهای كه گردنش در وادی شكسته شده است، بشویند.7و جواب داده، بگویند: «دستهای ما این خون را نریخته، و چشمان ما ندیده است.8ای خداوند قوم خود اسرائیل را كه فدیه داده‌ای بیامرز، و مگذار كه خون بیگناه در میان قوم تو اسرائیل بماند.» پس‌خون برای ایشان عفو خواهد شد.9پس خون بیگناه را از میان خود رفع كرده‌ای هنگامی كه آنچه در نظر خداوند راست است به عمل آورده‌ای.10چون بیرون روی تا با دشمنان خود جنگ كنی، و یهُوَه خدایت ایشان را به دستت تسلیم نماید و ایشان را اسیر كنی،11و در میان اسیران زن خوب صورتی دیده، عاشق او بشوی و بخواهی او را به زنی خود بگیری،12پس او را به خانۀ خود ببر و او سر خود را بتراشد و ناخن خود را بگیرد.13و رخت اسیری خود را بیرون كرده، در خانۀ تو بماند، و برای پدر و مادر خود یك ماه ماتم گیرد، و بعد از آن به او درآمده، شوهر او بشو و او زن تو خواهد بود.14و اگر از وی راضی نباشی، او را به خواهش دلش رها كن، لیكن او را به نقره هرگز مفروش و به او سختی مكن چونكه او را ذلیل كرده‌ای.15و اگر مردی را دو زن باشد، یكی محبوبه و یكی مكروهه، و محبوبه و مكروهه هر دو برایش پسران بزایند، و پسر مكروهه نخستزاده باشد،16پس در روزی كه اموال خود را به پسران خویش تقسیم نماید، نمی‌تواند پسر محبوبه را بر پسر مكروهه كه نخستزاده است، حق نخستزادگی دهد.17بلكه حصّه‌ای مضاعف از جمیع اموال خود را به پسر مكروهه داده، او را نخست‌زادۀ خویش اقرار نماید، زیرا كه او ابتدای‌قوت اوست و حق نخستزادگی از آن او میباشد.18اگر كسی را پسری سركش و فتنهانگیز باشد، كه سخن پدر و سخن مادر خود را گوش ندهد، و هر چند او را تأدیب نمایند ایشان را نشنود،19پدر و مادرش او را گرفته، نزد مشایخ شهرش به دروازۀ محله‌اش بیاورند.20و به مشایخ شهرش گویند: «این پسر ما سركش و فتنهانگیز است، سخن ما را نمی‌شنود و مسرف و میگسار است.»21پس جمیع اهل شهرش او را به سنگ سنگسار كنند تا بمیرد، پس بدی را از میان خود دور كرده‌ای و تمامی اسرائیل چون بشنوند، خواهند ترسید.22و اگر كسی گناهی را كه مستلزم موت است، كرده باشد و كشته شود، و او را به دار كشیده باشی،23بدنش در شب بر دار نماند. او را البته در همان روز دفن كن، زیرا آنكه بر دار آویخته شود ملعون خدا است تا زمینی را كه یهُوَه، خدایت، تو را به ملكیت میدهد، نجس نسازی.
221اگر گاو یا گوسفند برادر خود را گم شده بینی، از او رومگردان. آن را البته نزد برادر خود برگردان.2و اگر برادرت نزدیك تو نباشد یا او را نشناسی، آن را به خانۀ خود بیاور و نزد تو بماند، تا برادرت آن را طلب نماید، آنگاه آن را به او رد نما.3و به الاغ او چنین كن و به‌لباسش چنین عمل نما و به هر چیز گمشدۀ برادرت كه از او گم شود و یافته باشی چنین عمل نما، نمی‌توانی از او روگردانی.4اگر الاغ یا گاو برادرت را در راه افتاده بینی، از آن رومگردان، البته آن را با او برخیزان.5متاع مرد بر زن نباشد، و مرد لباس زن را نپوشد، زیرا هر كه این را كند مكروه یهُوَه خدای توست.6اگر اتفاقاً آشیانۀ مرغی در راه به نظر تو آید، خواه بر درخت یا بر زمین، و در آن بچه‌ها یا تخمها باشد، و مادر بر بچه‌ها یا تخمها نشسته، مادر را با بچه‌ها مگیر.7مادر را البته رها كن و بچه‌ها را برای خود بگیر، تا برای تو نیكو شود و عمر دراز كنی.8چون خانۀ نو بنا كنی، بر پشتبام خود دیواری بساز، مبادا كسی از آن بیفتد و خون بر خانۀ خود بیاوری.9در تاكستان خود دو قسم تخم مكار، مبادا تمامی آن، یعنی هم تخمی كه كاشته‌ای و هم محصول تاكستان، وقف شود.10گاو و الاغ را با هم جفت كرده، شیار منما.11پارچۀ مختلط از پشم و كتان با هم مپوش.12بر چهار گوشۀ رخت خود كه خود را به آن می‌پوشانی، رشته‌ها بساز.13اگر كسی برای خود زنی گیرد و چون بدو درآید، او را مكروه دارد،14و اسباب حرف بدو نسبت داده، از او اسم بد شهرت دهد و گوید این زن را گرفتم و چون به او نزدیكی نمودم، او راباكره نیافتم،15آنگاه پدر و مادر آن دختر علامت بكارت دختر را برداشته، نزد مشایخ شهر نزد دروازه بیاورند.16و پدر دختر به مشایخ بگوید: «دختر خود را به این مرد به زنی داده‌ام، و از او كراهت دارد،17و اینك اسباب حرف بدو نسبت داده، میگوید دختر تو را باكره نیافتم، و علامت بكارت دختر من این است.» پس جامه را پیش مشایخ شهر بگسترانند.18پس مشایخ آن شهر آن مرد را گرفته، تنبیه كنند.19و او را صد مثقال نقره جریمه نموده، به پدر دختر بدهند چونكه بر باكره اسرائیل بدنامی آورده است. و او زن وی خواهد بود و در تمامی عمرش نمی‌تواند او را رها كند.20لیكن اگر این سخن راست باشد، و علامت بكارت آن دختر پیدا نشود،21آنگاه دختر را نزد در خانۀ پدرش بیرون آورند، و اهل شهرش او را با سنگ سنگسار نمایند تا بمیرد، چونكه در خانۀ پدر خود زنا كرده، در اسرائیل قباحتی نموده است. پس بدی را از میان خود دور كرده‌ای.22اگر مردی یافت شود كه با زن شوهرداری همبستر شده باشد، پس هر دو یعنی مردی كه با زن خوابیده است و زن، كشته شوند. پس بدی را از اسرائیل دور كرده‌ای.23اگر دختر باكره‌ای به مردی نامزد شود و دیگری او را در شهر یافته، با او همبستر شود،24پس هر دو ایشان را نزد دروازه شهر بیرون آورده، ایشان را با سنگها سنگسار كنند تا بمیرند؛ اما دختر را چونكه در شهر بود و فریاد نكرد، و مرد را چونكه زن همسایۀ خود را ذلیل ساخت، پس بدی را از میان خود دور كرده‌ای.25اما اگر آن مرد دختری نامزد را در صحرا یابد و آن مرد به او زور آورده، با او بخوابد، پس آن مرد كه با او خوابید، تنها كشته شود.26و اما با دختر هیچ مكن زیرا بر دختر، گناهِ مستلزم موت نیست، بلكه این مثل آن است كه كسی بر همسایۀ خود برخاسته، او را بكشد،27چونكه او را در صحرا یافت و دختر نامزد فریاد برآورد و برایش رهاننده‌ای نبود.28و اگر مردی دختر باكره‌ای را كه نامزد نباشد بیابد و او را گرفته، با او همبستر شود و گرفتار شوند،29آنكه آن مرد كه با او خوابیده است پنجاه مثقال نقره به پدر دختر بدهد و آن دختر زن او باشد، چونكه او را ذلیل ساخته است و در تمامی عمرش نمی‌تواند او را رها كند.30هیچ كس زن پدر خود را نگیرد و دامن پدر خود را منكشف نسازد.
231شخصی كه كوبیده بیضه و آلت بریده باشد، داخل جماعت خداوند نشود.2حرام‌زاده‌ای داخل جماعت خداوند نشود، حتی تا پشت دهم احدی از او داخل جماعت خداوند نشود.3عمّونی و موآبی داخل جماعت خداوند نشوند. حتی تا پشت دهم، احدی از ایشان هرگز داخل جماعت خداوند نشود.4زیرا وقتی كه شما از مصر بیرون آمدید، شما را در راه به نان و آب استقبال نكردند، و از این جهت كه بَلْعام بن بعور را از فتورِ ارام نهرین اجیر كردند تاتو را لعنت كند.5لیكن یهُوَه خدایت نخواست بلعام را بشنود، پس یهُوَه خدایت لعنت را به جهت تو، به بركت تبدیل نمود، چونكه یهُوَه خدایت تو را دوست میداشت.6ابداً در تمامی عمرت جویای خیریت و سعادت ایشان مباش.7ادومی را دشمن مدار چونكه برادر توست، و مصری را دشمن مدار چونكه در زمین وی غریب بودی.8اولادی كه از ایشان زاییده شوند، در پشت سوم داخل جماعت خداوند شوند.9چون در اردو به مقابله دشمنانت بیرون روی، خویشتن را از هر چیز بد نگاه دار.10اگر در میان شما كسی باشد كه از احتلام شب نجس شود، از اردو بیرون رود و داخل اردو نشود.11چون شب نزدیك شود، با آب غسل كند، و چون آفتاب غروب كند، داخل اردو شود.12و تو را مكانی بیرون از اردو باشد تا به آنجا بیرون روی.13و در میان اسباب تو میخی باشد، و چون بیرون می‌نشینی با آن بكَن و برگشته، فضلۀ خود را از آن بپوشان.14زیرا كه یهُوَه خدایت در میان اردوی تو می‌خرامد تا تو را رهایی داده، دشمنانت را به تو تسلیم نماید؛ پس اردوی تو مقدس باشد، مبادا چیز پلید را در میان تو دیده، از تو روگرداند.15غلامی را كه از آقای خود نزد تو بگریزد، به آقایش مسپار.16با تو در میان تو در مكانی كه‌برگزینـد در یكــی از شهرهـای تـو كـه بـه نظـرش پسنـد آیـد، ساكـن شـود، و بر او جفا منما.17از دختران اسرائیل فاحشه‌ای نباشد و از پسران اسرائیل لواطی نباشد.18اجرت فاحشه و قیمت سگ را برای هیچ نذری به خانۀ یهُوَه خدایت میاور، زیرا كه این هر دو نزد یهُوَه خدایت مكروه است.19برادر خود را به سود قرض مده نه به سود نقره و نه به سود آذوقه و نه به سود هر چیزی كه به سود داده میشود.20غریب را می‌توانی به سود قرض بدهی، اما برادر خود را به سود قرض مده تا یهُوَه خدایت در زمینی كه برای تصرفش داخل آن میشوی، تو را به هر چه دستت را بر آن دراز میكنی، بركت دهد.21چون نذری برای یهُوَه خدایت میكنی در وفای آن تأخیر منما، زیرا كه یهُوَه خدایت البته آن را از تو مطالبه خواهد نمود، و برای تو گناه خواهد بود.22اما اگر از نذر كردن ابا نمایی، تو را گناه نخواهد بود.23آنچه را كه از دهانت بیرون آید، هوشیار باش كه بجا آوری، موافق آنچه برای یهُوَه خدایت از ارادۀ خود نذر كرده‌ای و به زبان خود گفته‌ای.24چون به تاكستان همسایۀ خود درآیی، از انگور، هر چه می‌خواهی به سیری بخور، اما در ظرف خود هیچ مگذار.25چون به كشتزار همسایۀ خود داخل شوی، خوشه‌ها را به دست خود بچین، اما داس بر كشت همسایۀ خود مگذار.
241چون كسی زنی گرفته، به نكاح خود درآورد، اگر در نظر او پسند نیاید از این كه چیزی ناشایسته در او بیابد، آنگاه طلاق‌نامه‌ای نوشته، بدستش دهد، و او را از خانهاش رها كند.2و از خانه او روانه شده، برود و زن دیگری شود.3و اگر شوهر دیگر نیز او را مكروه دارد و طلاق‌نامه‌ای نوشته، به دستش بدهد و او را از خانهاش رها كند، یا اگر شوهری دیگر كه او را به زنی گرفت، بمیرد،4شوهر اول كه او را رها كرده بود، نمی‌تواند دوباره او را به نكاح خود درآورد. بعد از آن كه ناپاك شده است، زیرا كه این به نظر خداوند مكروه است. پس بر زمینی كه یهُوَه، خدایت، تو را به ملكیت میدهد، گناه میاور.5چون كسی زن تازه‌ای بگیرد، در لشكر بیرون نرود، و هیچ كار به او تكلیف نشود، تا یك سال در خانۀ خود آزاد بماند، و زنی را كه گرفته است، مسرور سازد.6هیچكس آسیا یا سنگ بالایی آن را به گرو نگیرد، زیرا كه جان را به گرو گرفته است.7اگر كسی یافت شود كه یكی از برادران خود از بنیاسرائیل را دزدیده، بر او ظلم كند یا بفروشد، آن دزد كشته شود، پس بدی را از میان خود دور كرده‌ای.8دربارۀ بلای برص هوشیار باش كه به هر آنچه لاویان كهنه شما را تعلیم دهند، به دقت توجه نموده، عمل نمایید و موافق آنچه به ایشان امر فرمودم، هوشیار باشید كه عمل نمایید.9بیاد آور كه یهُوَه خدایت در راه با مریم چه كرد، وقتی كه شما از مصر بیرون آمدید.10چون به همسایۀ خود هر قسم قرض دهی، برای گرفتن گرو به خانهاش داخل مشو.11بلكه بیرون بایست تا شخصی كه به او قرض می‌دهی گرو را نزد تو بیرون آورد.12و اگر مرد فقیر باشد در گرو او مخواب.13البته به وقت غروب آفتاب، گرو را به او پس بده، تا در رخت خود بخوابد و تو را بركت دهد و به حضور یهُوَه خدایت، عدالت شمرده خواهد شد.14بر مزدوری كه فقیر و مسكین باشد، خواه از برادرانت و خواه از غریبانی كه در زمینت در اندرون دروازههای تو باشند ظلم منما.15در همان روز مزدش را بده، و آفتاب بر آن غروب نكند، چونكه او فقیر است و دل خود را به آن بسته است، مبادا بر تو نزد خداوند فریاد برآورد و برای تو گناه باشد.16پدران به عوض پسران كشته نشوند، و نه پسران به عوض پدران كشته شوند. هر كس برای گناه خود كشته شود.17داوری غریب و یتیم را منحرف مساز، و جامۀ بیوه را به گرو مگیر.18و بیاد آور كه در مصر غلام بودی و یهُوَه، خدایت، تو را از آنجا فدیه داد. بنابراین من تو را امر می‌فرمایم كه این كار را معمول داری.19چون محصول خود را در مزرعۀ خویش درو كنی، و در مزرعه، بافه‌ای فراموش كنی، برای برداشتن آن برمگرد؛ برای غریب و یتیم و بیوه‌زن باشد تا یهُوَه خدایت تو را در همۀ كارهای دستت بركت دهد.20چون زیتون خود را بتكانی، بار دیگر شاخه‌ها را متكان؛ برای غریب و یتیم و بیوه‌باشد.21چون انگور تاكستان خود را بچینی بار دیگر آن را مچین ، برای غریب و یتیم و بیوه باشد.22و بیاد آور كه در زمین مصر غلام بودی. بنابراین تو را امر می‌فرمایم كه این كار را معمول داری.
251اگر در میان مردم مرافعه‌ای باشد و به محاكمه آیند و در میان ایشان داوری نمایند، آنگاه عادل را عادل شمارند، و شریر را ملزم سازند.2و اگر شریر مستوجب تازیانه باشد، آنگاه داورْ او را بخواباند و حكم دهد تا او را موافق شرارتش به حضور خود به شماره بزنند.3چهل تازیانه او را بزند و زیاد نكند، مبادا اگر از این زیاده كرده، تازیانۀ بسیار زند، برادرت در نظر تو خوار شود.4دهن گاو را هنگامی كه خرمن را خرد میكند، مبند.5اگر برادران با هم ساكن باشند و یكی از آنها بی‌اولاد بمیرد، پس زنِ آن متوفی، خارج به شخص بیگانه داده نشود، بلكه برادر شوهرش به او درآمده، او را برای خود به زنی بگیرد، و حق برادر شوهری را با او بجا آورد.6و نخست‌زاده‌ای كه بزاید به اسم برادر متوفای او وارث گردد، تا اسمش از اسرائیل محو نشود.7و اگر آن مرد به گرفتن زن برادرش راضی نشود، آنگاه زن برادرش به دروازه نزد مشایخ برود و گوید: «برادر شوهر من از برپا داشتن اسم برادر خود در اسرائیل انكار میكند، و از بجا آوردن حق برادر شوهری با من ابا مینماید.»8پس مشایخ شهرش او را طلبیده، با وی گفتگو كنند، واگر اصرار كرده، بگوید نمی‌خواهم او را بگیرم،9آنگاه زن برادرش نزد وی آمده، به حضور مشایخ كفش او را از پایش بكند، و به رویش آب دهن اندازد، و در جواب گوید: «با كسی كه خانۀ برادر خـود را بنا نكنـد، چنین كـرده شود.»10و نام او در اسرائیل، خانۀ كفش كنـده خوانـده شـود.11و اگر دو شخص با یكدیگر منازعه نمایند، و زن یكی پیش آید تا شوهر خود را از دست زننده‌اش رها كند و دست خود را دراز كرده، عورت او را بگیرد،12پس دست او را قطع كن و چشم تو بر او ترحم نكند.13در كیسۀ تو وزنه‌های مختلف، بزرگ و كوچك نباشد.14در خانۀ تو كیلهای مختلفْ، بزرگ و كوچك، نباشد.15تو را وزن صحیح و راست باشد و تو را كیل صحیح و راست باشد، تا عمـرت در زمینـی كه یهُوَه، خدایت، به تو میدهد دراز شود.16زیرا هر كه این كار كند یعنی هر كه بی‌انصافی نماید، نزد یهُوَه خدایت مكروه است.17بیاد آور آنچه عمالیق وقت بیرون آمدنت از مصـر در راه به تـو نمودند.18كه چگونه تو را در راه، مقابله كـرده، همۀ واماندگان را در عقب تـو از مؤخرت قطع نمودنـد، در حالـی كه تو ضعیف و وامانده بودی و از خـدا نترسیدنـد.19پس چـون یهُـوَه خدایت تـو را در زمینی كه یهُـوَه، خدایت، تو را برای تصرفش نصیب میدهد، از جمیع دشمنانت آرامی بخشد، آنگاه ذكر عمالیـق را از زیر آسمان محو ساز و فراموش مكن.
261و چون به زمینی كه یهُوَه خدایت تو را نصیب میدهد داخل شدی، و در آن تصرف نموده، ساكن گردیدی،2آنگاه نوبر تمامی حاصل زمین را كه از زمینی كه یهُوَه خدایت به تو میدهد، جمع كرده باشی بگیر، و آن را در سبد گذاشته، به مكانی كه یهُوَه خدایت برگزیند تا نام خود را در آن ساكن گرداند، برو.3و نزد كاهنی كه در آن روزها باشد رفته، وی را بگو: «امروز برای یهُوَه خدایت اقرار میكنم كه به زمینی كه خداوند برای پدران ما قسم خورد كه به ما بدهد، داخل شده‌ام.»4و كاهن سبد را از دستت گرفته، پیش مذبح یهُوَه خدایت بگذارد.5پس تو به حضور یهُوَه خدای خود اقرار كرده، بگو: «پدر من اَرامی آواره بود، و با عددی قلیل به مصر فرود شده، در آنجا غربت پذیرفت، و در آنجا امتی بزرگ و عظیم و كثیر شد.6و مصریان با ما بدرفتاری نموده، ما را ذلیل ساختند، و بندگی سخت بر ما نهادند.7و چون نزد یهُوَه، خدای پدران خود، فریاد برآوردیم، خداوند آواز ما را شنید و مشقت و محنت و تنگی ما را دید.8و خداوند ما را از مصر به دست قوی و بازوی افراشته و خوف عظیم، و با آیات و معجزات بیرون آورد.9و ما را به این مكان درآورده، این زمین را زمینی كه به شیر و شهد جاری است به ما بخشید.10و الا´ن اینك نوبر حاصل زمینی را كه تو ای خداوند به من دادی، آورده‌ام.» پس آن را به حضور یهُوَه خدای خود بگذار، و به حضور یهُوَه، خدایت، عبادت نما.11و تو با لاوی و غریبی كه در میان تو باشد از تمامی نیكویی كه یهُوَه، خدایت، به تو و به‌خاندانت بخشیده است، شادی خواهی نمود.12و در سال سوم كه سال عشر است، چون از گرفتن تمامی عشر محصول خود فارغ شدی، آن را به لاوی و غریب و یتیم و بیوه‌زن بده، تا در اندرون دروازههای تو بخورند و سیر شوند.13و به حضور یهُوَه خدایت بگو: «موقوفات را از خانۀ خود بیرون كردم، و آنها را نیز به لاوی و غریب و یتیم و بیوه‌زن، موافق تمامی اوامری كه به من امر فرمودی، دادم، و از اوامر تو تجاوز ننموده، فراموش نكردم.14در ماتم خود از آنها نخوردم و در نجاستی از آنها صرف ننمودم، و برای اموات از آنها ندادم، بلكه به قول یهُوَه، خدایم، گوش داده، موافق هر آنچه به من امر فرمودی، رفتار نمودم.15از مسكن مقدس خود از آسمان بنگر، و قوم خود اسرائیل و زمینی را كه به ما دادی چنانكه برای پدران ما قسم خوردی، زمینی كه به شیر و شهد جاری است، بركت بده،.»16امروز یهُوَه، خدایت، تو را امر می‌فرماید كه این فرایض و احكام را بجا آوری، پس آنها را به تمامی دل و تمامی جان خود نگاه داشته، بجا آور.17امروز به یهُوَه اقرار نمودی كه خدای توست، و اینكه به طریقهای او سلوك خواهی نمود، و فرایض و اوامر و احكام او را نگاه داشته، آواز او را خواهی شنید.18و خداوند امروز به تو اقرار كرده است كه تو قوم خاص او هستی، چنانكه به تو وعده داده است، و تا تمامی اوامر او را نگاه داری.19و تا تو را در ستایش و نام و اكرام‌از جمیع امتهایی كه ساخته است، بلند گرداند، و تا برای یهُوَه، خدایت، قوم مقدس باشی، چنانكه وعده داده است.
271و موسی و مشایخ اسرائیل، قوم را امر فرموده، گفتند: «تمامی اوامری را كه من امروز به شما امر می‌فرمایم، نگاه دارید.2و در روزی كه از اردن به زمینی كه یهُوَه، خدایت، به تو میدهد عبور كنید، برای خود سنگهای بزرگ برپا كرده، آنها را با گچ بمال.3و بر آنها تمامی كلمات این شریعت را بنویس، هنگامی كه عبور نمایی تا به زمینی كه یهُوَه، خدایت، به تو میدهد، داخل شوی، زمینی كه به شیر و شهد جاری است، چنانكه یهُوَه خدای پدرانت به تو وعده داده است.4و چون از اردن عبور نمودی این سنگها را كه امروز به شما امر می‌فرمایم در كوه عیبال برپا كرده، آنها را با گچ بمال.5و در آنجا مذبحی برای یهُوَه خدایت بنا كن، و مذبح از سنگها باشد و آلت آهنین بر آنها بكار مبر.6مذبح یهُوَه خدای خود را از سنگهای ناتراشیده بنا كن، و قربانیهای سوختنی برای یهُوَه خدایت، بر آن بگذران.7و ذبایح سلامتی ذبح كرده، در آنجا بخور و به حضور یهُوَه خدایت شادی نما.8و تمامی كلمات این شریعت را بر آن به خط روشن بنویس.»9پس موسی و لاویان كهنه تمامی اسرائیل راخطاب كرده، گفتند:10« ای اسرائیل خاموش باش و بشنو. امروز قوم یهُوَه خدایت شدی.11پس آواز یهُوَه خدایت را بشنو و اوامر و فرایض او را كه من امروز به تو امر می‌فرمایم، بجا آر.» و در آن روز موسی قوم را امر فرموده، گفت:12« چون از اردن عبور كردید، اینان یعنی شمعون و لاوی و یهودا و یسّاكار و یوسف و بنیامین بر كوه جَرِزّیم بایستند تا قوم را بركت دهند.13و اینان یعنی رؤبین و جاد و اشیر و زبولون و دان و نفتالی بر كوه عیبال بایستند تا نفرین كنند.14و لاویان جمیع مردان اسرائیل را به آواز بلند خطاب كرده، گویند:15« ملعون باد كسی كه صورت تراشیده یا ریخته شده از صنعت دست كارگر كه نزد خداوند مكروه است، بسازد، و مخفی نگاه دارد.» و تمامی قوم در جواب بگویند: «آمین!»16« ملعون باد كسی كه با پدر و مادر خود به خِفَّت رفتار نماید.» و تمامی قوم بگویند: «آمین!»17« ملعون باد كسی كه حد همسایۀ خود را تغییر دهد.» و تمامی قوم بگویند: «آمین!»18« ملعون باد كسی كه نابینا را از راه منحرف سازد.» و تمامی قوم بگویند : «آمین!»19« ملعون باد كسی كه داوری غریب و یتیم و بیوه را منحرف سازد.» و تمامی قوم بگویند: «آمین!»20« ملعون باد كسی كه با زن پدر خود همبستر شود، چونكه دامن پدر خود را كشف نموده‌است.» و تمامی قوم بگویند: «آمین!»21« ملعون باد كسی كه با هر قسم بهایمی بخوابد.» و تمامی قوم بگویند: «آمین!»22« ملعون باد كسی كه با خواهر خویش چه دختر پدر و چه دختر مادر خویش بخوابد.» و تمامی قوم بگویند: «آمین!»23« ملعون باد كسی كه با مادر زن خود بخوابد.» و تمامی قوم بگویند: «آمین!»24« ملعون باد كسی كه همسایۀ خود را در پنهانی بزند.» و تمامی قوم بگویند: «آمین!»25« ملعون باد كسی كه رشوه گیرد تا خون بی‌گناهی ریخته شود.» و تمامی قوم بگویند: «آمین!»26« ملعون باد كسی كه كلمات این شریعت را اثبات ننماید تا آنها را بجا نیاورد.» وتمامی قوم بگویند: «آمین!»
281« و اگر آواز یهُوَه خدای خود را به دقت بشنوی تا هوشیار شده، تمامی اوامر او را كه من امروز به تو امر می‌فرمایم بجا آوری، آنگاه یهُوَه خدایت تو را بر جمیع امتهای جهان بلند خواهد گردانید.2و تمامی این بركتها به تو خواهد رسید و تو را خواهد دریافت، اگر آواز یهُوَه خدای خود را بشنوی.3در شهر، مبارك و در صحرا، مبارك خواهی بود.4میوۀ بطن تو و میوۀ زمین تو و میوۀ بهایمت و بچه‌های گاو و بره‌های گلۀ تو مبارك خواهند بود.5سبد و ظرف‌خمیر تو مبارك خواهد بود.6وقت درآمدنت مبارك، و وقت بیـرون رفتنت مبـارك خواهـی بود.7« و خداوند دشمنانت را كه با تو مقاومت نمایند، از حضور تو منهزم خواهد ساخت؛ از یك راه بر تو خواهند آمد، و از هفت راه پیش تو خواهند گریخت.8خداوند در انبارهای تو و به هر چه دست خود را به آن دراز میكنی بر تو بركت خواهد فرمود، و تو را در زمینی كه یهُوَه خدایت به تو میدهد، مبارك خواهد ساخت.9و اگر اوامر یهُوَه خدای خود را نگاهداری، و در طریقهای او سلوك نمایی، خداوند تو را برای خود قوم مقدس خواهد گردانید، چنانكه برای تـو قَسَم خورده است.10و جمیع امتهای زمیـن خواهنـد دیـد كه نـام خداوند بر تـو خوانـده شـده است، و از تو خواهند ترسید.11و خداوند تـو را در میـوۀ بطنت و ثمـرۀ بهایمـت و محصـول زمینت، در زمینی كه خداوند برای پدرانت قسم خورد كه به تو بدهد، به نیكویی خواهد افزود.12و خداوند خزینۀ نیكوی خود، یعنی آسمان را برای تو خواهد گشود، تا بارانِ زمیـن تـو را در موسمش ببارانـد، و تـو را در جمیع اعمال دستت مبارك سازد؛ و به امتهای بسیار قرض خواهی داد، و تو قرض نخواهی گرفت.13و خداوند تو را سر خواهد ساخت نه دم، و بلند خواهی بود فقط نه پست، اگر اوامر یهُوَه خدای خود را كه من امروز به تو امر می‌فرمایم بشنوی، و آنها را نگاه داشته، بجا آوری.14و از همۀ سخنانی كه من امروز به تو امر میكنم به طرف راست یا چپ میل نكنی، تا خدایان غیر را پیروی نموده، آنهـا را عبادت كنـی.15« و اما اگر آواز یهُوَه خدای خود را نشنوی تا هوشیار شده، همۀ اوامر و فرایض او را كه من امروز به تو امر می‌فرمایم بجا آوری، آنگاه جمیع این لعنتها به تو خواهد رسید، و تو را خواهد دریافت.16در شهر ملعون، و در صحرا ملعون خواهی بود.17سبد و ظرف خمیر تو ملعون خواهد بود.18میوۀ بطن تو و میوۀ زمین تو و بچه‌های گاو و بره‌های گلۀ تو ملعون خواهد بود.19وقت درآمدنت ملعون، و وقت بیرون رفتنت ملعون خواهی بود.20و به هر چه دست خود را برای عمل نمودن دراز میكنی، خداوند بر تو لعنت و اضطراب و سرزنش خواهد فرستاد تا به زودی هلاك و نابود شوی، به سبب بدی كارهایت كه به آنها مرا ترك كرده‌ای.21خداوند وبا را بر تو مُلْصَق خواهد ساخت، تا تو را از زمینی كه برای تصرفش به آن داخل میشوی، هلاك سازد.22و خداوند تو را با سل و تب و التهاب و حرارت و شمشیر و باد سموم و یرقان خواهد زد، و تو را تعاقب خواهند نمود تا هلاك شوی.23و فلك تو كه بالای سر تو است مس خواهد شد، و زمینی كه زیر تو است آهن.24و خداوند باران زمینت را گرد و غبار خواهد ساخت، كه از آسمان بر تو نازل شود تا هلاك شوی.25« و خداوند تو را پیش روی دشمنانت منهزم خواهد ساخت. از یك راه بر ایشان بیرون خواهی رفت، و از هفت راه از حضور ایشان خواهی گریخت، و در تمامی ممالك جهان به تلاطم خواهی افتاد.26و بدن شما برای همۀ پرندگان هوا و بهایم زمین خوراك خواهد بود، و هیچكس آنها را دور نخواهد كرد.27خداوند تورا به دُنبل مصر و خُراج و جَرَب و خارشی كه تو از آن شفا نتوانی یافت، مبتلا خواهد ساخت.28خداوند تو را به دیوانگی و نابینایی و پریشانی دل مبتلا خواهد ساخت.29و در وقت ظهر مثل كوری كه در تاریكی لمس نماید كورانه راه خواهی رفت، و در راههای خود كامیاب نخواهی شد، بلكه در تمامی روزهایت مظلوم و غارت‌شده خواهی بود، و نجات‌دهنده‌ای نخواهد بود.30زنی را نامزد خواهی كرد و دیگری با او خواهد خوابید. خانه‌ای بنا خواهی كرد و در آن ساكن نخواهی شد. تاكستانی غرس خواهی نمود و میوهاش را نخواهی خورد.31گاوت در نظرت كشته شود و از آن نخواهی خورد. الاغت پیش روی تو به غارت برده شود و باز به دست تو نخواهد آمد. گوسفند تو به دشمنت داده میشود و برای تو رهاننده‌ای نخواهد بود.32پسران و دخترانت به امت دیگر داده می‌شوند، و چشمانت نگریسته از آرزوی ایشان تمامی روز كاهیده خواهد شد، و در دست تو هیچ قوه‌ای نخواهد بود.33میوۀ زمینت و مشقت تو را امتی كه نشناختهای، خواهند خورد، و همیشه فقط مظلوم و كوفته‌شده خواهی بود.34به حدی كه از چیزهایی كه چشمت می‌بیند، دیوانه خواهی شد.35خداوند زانوها و ساقها و از كف پا تا فرق سر تو را به دنبل بد كه از آن شفا نتوانی یافت، مبتلا خواهد ساخت.36خداوند تو را و پادشاهی را كه بر خود نصب مینمایی، بسوی امتی كه تو و پدرانت نشناخته‌اید، خواهد برد، و در آنجا خدایان غیر را از چوب و سنگ عبادت خواهی كرد.37و در میان تمامی امتهایی كه خداوند شما را به آنجا خواهد برد، عبرت و مثل و سُخریه خواهی شد.38« تخم بسیار به مزرعه خواهی برد، و اندكی جمع خواهی كرد چونكه ملخ آن را خواهد خورد.39تاكستانها غرس نموده، خدمت آنها را خواهی كرد، اما شراب را نخواهی نوشید و انگور را نخواهی چید، زیرا كرم آن را خواهد خورد.40تو را در تمامی حدودت درختان زیتون خواهد بود، لكن خویشتن را به زیت تدهین نخواهی كرد، زیرا زیتون تو نارس ریخته خواهد شد.41پسران و دختران خواهی آورد، لیكن از آنِ تو نخواهند بود، چونكه به اسیری خواهند رفت.42تمامی درختانت و محصول زمینت را ملخ به تصرف خواهد آورد.43غریبی كه در میان تو است بر تو به نهایت رفیع و برافراشته خواهد شد، و تو به نهایت پست و متنزّل خواهی گردید.44او به تو قرض خواهد داد و تو به او قرض نخواهی داد؛ او سر خواهد بود و تو دم خواهی بود.45« و جمیع این لعنتها به تو خواهد رسید، و تو را تعاقب نموده، خواهد دریافت تا هلاك شوی، از این جهت كه قول یهُوَه خدایت را گوش ندادی تا اوامر و فرایضی را كه به تو امر فرموده بود، نگاه داری.46و تو را و ذریت تو را تا به ابد آیت و شگفت خواهد بود.47« از این جهت كه یهُوَه خدای خود را به شادمانی و خوشی دل برای فراوانی همه چیز عبادت ننمودی.48پس دشمنانت را كه خداوند بر تو خواهد فرستاد در گرسنگی و تشنگی و برهنگی و احتیاج همه چیز خدمت خواهی نمود، و یوغ آهنین بر گردنت خواهد گذاشت تا تو را هلاك سازد.49و خداوند از دور، یعنی از اقصای زمین، امتی را كه مثل عقاب می‌پرد بر تو خواهد آورد، امتی كه زبانش را نخواهی فهمید.50امتی مهیب صورت كه طرف پیران را نگاه ندارد و بر جوانان ترحم ننماید.51و نتایج بهایم و محصول زمینت را بخورد تا هلاك شوی. و برای تو نیز غله و شیره و روغن و بچه‌های گاو و بره‌های گوسفند را باقی نگذارد تا تو را هلاك سازد.52و تو را در تمامی دروازه‌هایت محاصره كند تا دیواره‌های بلند و حصین كه بر آنها توكل داری، در تمامی زمینت منهدم شود؛ و تو را در تمامی دروازه‌هایت، در تمامی زمینی كه یهُوَه خدایت به تو میدهد، محاصره خواهد نمود.53و میوۀ بطن خود، یعنی گوشت پسران و دخترانت را كه یهُوَه خدایت به تو میدهد در محاصره و تنگی كه دشمنانت تو را به آن زبون خواهند ساخت، خواهی خورد.54مردی كه در میان شما نرم و بسیار متنعم است، چشمش بر برادر خود و زن هم‌آغوش خویش و بقیۀ فرزندانش كه باقی می‌مانند بد خواهد بود.55به حدی كه به احدی از ایشان از گوشت پسران خود كه میخورد نخواهد داد زیرا كه در محاصره و تنگی كه دشمنانت تو را در تمامی دروازه‌هایت به آن زبون سازند، چیزی برای او باقی نخواهد ماند.56و زنی كه در میان شما نازك و متنعم است كه به سبب تنعم و نازكی خود جرأت نمی‌كرد كه كف پای خود را به زمین بگذارد، چشم او بر شوهر هم‌آغوش خود و پسر و دخترخویش بد خواهد بود.57و بر مَشیمِه‌ای كه از میان پایهای او درآید و بر اولادی كه بزاید زیرا كه آنها را به سبب احتیاج همه چیز در محاصره و تنگی كه دشمنانت در دروازه‌هایت به آن تو را زبون سازند، به پنهانی خواهد خورد.»58اگر به عمل نمودن تمامی كلمات این شریعت كه در این كتاب مكتوب است، هوشیار نشوی و از این نام مجید و مهیب، یعنی یهُوَه، خدایت، نترسی،59آنگاه خداوند بلایای تو و بلایای اولاد تو را عجیب خواهد ساخت، یعنی بلایای عظیم و مزمن و مرضهای سخت و مزمن.60و تمامی بیماریهای مصر را كه از آنها می‌ترسیدی بر تو باز خواهد آورد و به تو خواهد چسبید.61و نیز همۀ مرضها و همۀ بلایایی كه در طومار این شریعت مكتوب نیست، آنها را خداوند بر تو مستولی خواهد گردانید تا هلاك شوی.62و گروه قلیل خواهید ماند، برعكس آن كه مثل ستارگان آسمان كثیر بودید، زیرا كه آواز یهُوَه خدای خود را نشنیدید.63و واقع میشود چنانكه خداوند بر شما شادی نمود تا به شما احسان كرده، شما را بیفزاید همچنین خداوند بر شما شادی خواهد نمود تا شما را هلاك و نابود گرداند، و ریشه شما از زمینی كه برای تصرفش در آن داخل می‌شوید كنده خواهد شد.64و خداوند تو را در میان جمیع امتها از كران زمین تا كران دیگرش پراكنده سازد و در آنجا خدایان غیر را از چوب و سنگ كه تو و پدرانت نشناخته‌اید، عبادت خواهی كرد.65و در میان این امتها استراحت نخواهی یافت و برای كف پایت آرامی نخواهد بود، و در آنجا یهُوَه تو را دل لرزان و كاهیدگی چشم و پژمردگی جان خواهد داد.66و جان تو پیش رویت معلق خواهد بود، و شب و روز ترسناك شده، به جان خود اطمینان نخواهی داشت.67بامدادان خواهی گفت: كاش كه شام می‌بود، و شامگاهان خواهی گفت: كاشكه صبح می‌بود، به سبب ترس دلت كه به آن خواهی ترسید، و به سبب رؤیت چشمت كه خواهی دید.68و خداوند تو را در كشتیها از راهی كه به تو گفتم آن را دیگر نخواهی دید به مصر باز خواهد آورد، و خود را در آنجا به دشمنان خویش برای غلامی و كنیزی خواهید فروخت و مشتری نخواهد بود.»
291این است كلمات عهدی كه خداوند در زمین موآب به موسی امر فرمود كه با بنیاسرائیل ببندد، سوای آن عهد كه با ایشان در حوریب بسته بود.2و موسی تمامی اسرائیل را خطاب كرده، به ایشان گفت: «هر آنچه خداوند در زمین مصر با فرعون و جمیع بندگانش و تمامی زمینش عمل نمود، شما دیده‌اید.3تجربه‌های عظیم كه چشمان تو دید و آیات و آن معجزات عظیم.4اما خداوند دلی را كه بدانید و چشمانی را كه ببینید و گوشهایی را كه بشنوید تا امروز به شما نداده است.5و شما را چهل سال در بیابان رهبری نمودم كه لباس شما مندرس نگردید، و كفشها در پای شما پاره نشد.6نان نخورده و شراب و مسكرت ننوشیده‌اید، تا بدانید كه من یهُوَه خدای شما هستم.7و چون به اینجا رسیدید، سیحون، ملك حشبون، و عوج، ملك باشان، به مقابلۀ شما برای جنگ بیرون آمدند و آنها را مغلوب ساختیم.8و زمین ایشان را گرفته، به رؤبینیان و جادیان و نصف سبط منسی به ملكیت دادیم.9پس كلمات این عهد را نگاه داشته، بجا آورید تادر هر چه كنید كامیاب شوید.10« امروز جمیع شما به حضور یهُوَه، خدای خود حاضرید، یعنی رؤسای شما و اسباط شما و مشایخ شما و سروران شما و جمیع مردان اسرائیل،11و اطفال و زنان شما و غریبی كه در میان اردوی شماست از هیزم‌شكنان تا آب‌كشان شما،12تا در عهد یهُوَه خدایت و سوگند او كه یهُوَه خدایت امروز با تو استوار میسازد، داخل شوی.13تا تو را امروز برای خود قومی برقرار دارد، و او خدای تو باشد چنانكه به تو گفته است، و چنانكه برای پدرانت، ابراهیم و اسحاق و یعقوب، قسم خورده است.14و من این عهد و این قسم را با شما تنها استوار نمینمایم،15بلكه با آنانی كه امروز با ما به حضور یهُوَه خدای ما در اینجا حاضرند، و هم با آنانی كه امروز در اینجا با ما حاضر نیستند.16زیرا شما می‌دانید كه چگونه در زمین مصر سكونت داشتیم، و چگونه از میان امتهایی كه عبور نمودید، گذشتیم.17و رجاسات و بتهای ایشان را از چوب و سنگ و نقره و طلا كه در میان ایشان بود، دیدید.18تا در میان شما مرد یا زن یا قبیله یا سبطی نباشد كه دلش امروز از یهُوَه خدای ما منحرف گشته، برود و خدایان این طوایف را عبادت نماید، مبادا در میان شما ریشهای باشد كه حنظل و افسنتین بار آورد.19« و مبادا چون سخنان این لعنت را بشنود در دلش خویشتن را بركت داده، گوید: هر چند در سختی دل خود سلوك می‌نمایم تا سیراب و تشنه را با هم هلاك سازم، مرا سلامتی خواهد بود.20خداوند او را نخواهد آمرزید، بلكه در آنوقت خشم و غیرت خداوند بر آن شخص دودافشان خواهد شد، و تمامی لعنتی كه در این كتاب مكتوب است، بر آن كس نازل خواهد شد، و خداوند نام او را از زیر آسمان محو خواهد ساخت.21و خداوند او را از جمیع اسباط اسرائیل برای بدی جدا خواهد ساخت، موافق جمیع لعنتهای عهدی كه در این طومار شریعت مكتوب است.22و طبقۀ آینده یعنی فرزندان شما كه بعد از شما خواهند برخاست، و غریبانی كه از زمین دور میآیند، خواهند گفت، هنگامی كه بلایای این زمین و بیماریهایی را كه خداوند به آن می‌رساند ببینند،23و تمامی زمین آن را كه كبریت و شوره و آتش شده، نه كاشته میشود و نه حاصل می‌روید و هیچ علف در آن نمو نمی‌كند و مثل انقلاب سدوم و عموره و اَدمَه و صبوئیم كه خداوند در غضب و خشم خود آنها را واژگون ساخت، گشته است؛24پس جمیع امتها خواهند گفت: چرا خداوند با این زمین چنین كرده است و شدت این خشم عظیم از چه سبب است؟25آنگاه خواهند گفت: از این جهت كه عهد یهُوَه خدای پدران خود را كه به وقت بیرون آوردن ایشان از زمین مصر با ایشان بسته بود، ترك كردند،26و رفته، خدایان غیر را عبادت نموده، به آنها سجده كردند، خدایانی را كه نشناخته بودند و قسمت ایشان نساخته بود.27پس خشم خداوند بر این زمین افروخته شده، تمامی لعنت را كه در این كتاب مكتوب است، بر آن آورد.28و خداوند ریشۀ ایشان را به غضب و خشم و غیض عظیم، از زمین ایشان كند و به زمین دیگر انداخت، چنانكه امروز شده است.29چیزهای مخفی از آن یهُوَه‌خدای ماست و اما چیزهای مكشوف تا به ابد از آن ما و فرزندان ما است، تا جمیع كلمات این شریعت را به عمل آوریم.
301و چون جمیع این چیزها، یعنی بركت و لعنتی كه پیش روی تو گذاشتم بر تو عارض شود، و آنها را در میان جمیع امتهایی كه یهُوَه، خدایت، تو را به آنجا خواهد راند، بیاد آوری،2و تو با فرزندانت با تمامی دل و تمامی جان خود به سوی یهُوَه خدایت بازگشت نموده، قول او را موافق هر آنچه كه من امروز به تو امر می‌فرمایم، اطاعت نمایی،3آنگاه یهُوَه خدایت اسیری تو را برگردانیده، بر تو ترحم خواهد كرد، و رجوع كرده، تو را از میان جمیع امتهایی كه یهُوَه، خدایت، تو را به آنجا پراكنده كرده است، جمع خواهد نمود.4اگر آوارگی تو تا كران آسمان بشود، یهُوَه، خدایت، تو را از آنجا جمع خواهد كرد و تو را از آنجا خواهد آورد.5و یهُوَه، خدایت، تو را به زمینی كه پدرانت مالك آن بودند خواهد آورد، و مالك آن خواهی شد، و بر تو احسان نموده، تو را بیشتر از پدرانت خواهد افزود.6« و یهُوَه خدایت دل تو و دل ذریت تو را مختون خواهد ساخت تا یهُوَه خدایت را به تمامی دل و تمامی جان خود دوست داشته، زنده بمانی.7و یهُوَه خدایت جمیع این لعنتها را بر دشمنان و بر خصمانت كه تو را آزردند، نازل خواهد گردانید.8و تو بازگشت نموده، قول خداوند را اطاعت خواهی كرد، و جمیع اوامر اورا كه من امروز به تو امر می‌فرمایم، بجا خواهی آورد.9و یهُوَه، خدایت، تو را در تمامی اعمال دستت و در میوۀ بطنت و نتایج بهایمت و محصول زمینت به نیكویی خواهد افزود، زیرا خداوند بار دیگر بر تو برای نیكویی شادی خواهد كرد، چنانكه بر پدران تو شادی نمود،10اگر آواز یهُوَه خدای خود را اطاعت نموده، اوامر و فرایض او را كه در طومار این شریعت مكتوب است، نگاه داری، و به سوی یهُوَه، خدای خود، با تمامی دل و تمامی جان بازگشت نمایی.11« زیرا این حكمی كه من امروز به تو امر می‌فرمایم، برای تو مشكل نیست و از تو دور نیست.12نه در آسمان است تا بگویی كیست كه به آسمان برای ما صعود كرده، آن را نزد ما بیاورد و آن را به ما بشنواند تا به عمل آوریم؛13و نه آن طرف دریا كه بگویی كیست كه برای ما به آنطرف دریا عبور كرده، آن را نزد ما بیاورد و به ما بشنواند تا به عمل آوریم.14بلكه این كلام، بسیار نزدیك توست و در دهان و دل توست تا آن را بجا آوری.15« ببین امروز حیات و نیكویی و موت و بدی را پیش روی تو گذاشتم.16چونكه من امروز تو را امر می‌فرمایم كه یهُوَه خدای خود را دوست بداری و در طریقهای او رفتار نمایی، و اوامر و فرایض و احكام او را نگاه داری تا زنده مانده، افزوده شوی، و تا یهُوَه، خدایت، تو را در زمینی كه برای تصرفش به آن داخل میشوی، بركت دهد.17لیكن اگر دل تو برگردد و اطاعت ننمایی و فریفته شده، خدایان غیر را سجده و عبادت‌نمایی،18پس امروز به شما اطلاع میدهم كه البته هلاك خواهید شد، و در زمینی كه از اردن عبور میكنید تا در آن داخل شده، تصرف نمایید، عمر طویل نخواهید داشت.19امروز آسمان و زمین را بر شما شاهد می‌آورم كه حیات و موت و بركت و لعنت را پیش روی تو گذاشتم؛ پس حیات را برگزین تا تو با ذریتت زنده بمانی.20و تا یهُوَه خدای خود را دوست بداری و آواز او را بشنوی و به او ملصق شوی، زیرا كه او حیات تو و درازی عمر توست تا در زمینی كه خداوند برای پدرانت، ابراهیم و اسحاق و یعقوب، قسم خورد كه آن را به ایشان بدهد، ساكن شوی.»
311و موسی رفته، این سخنان را به تمامی اسرائیل بیان كرد،2و به ایشان گفت: «من امروز صد و بیست ساله هستم و دیگر طاقت خروج و دخول ندارم، و خداوند به من گفته است كه از این اردن عبور نخواهی كرد.3یهُوَه خدای تو، خود به حضور تو عبور خواهد كرد، و او این امتها را از حضور تو هلاك خواهد ساخت، تا آنها را به تصرف آوری، و یوشع نیز پیش روی تو عبور خواهد نمود چنانكه خداوند گفته است.4و خداوند چنانكه به سیحون و عوج، دو پادشاه اموریان، كه هلاك ساخت و به زمین ایشان عمل نمود، به اینها نیز رفتار خواهد كرد.5پس چون خداوند ایشان را به دست شما تسلیم كند، شما با ایشان موافق تمامی حكمی كه به شما امر فرمودم، رفتار نمایید.6قوی و دلیر باشید و از ایشان ترسان و هراسان مباشید، زیرا یهُوَه،خدایت، خود با تو میرود و تو را وا نخواهد گذاشت و ترك نخواهد نمود.»7و موسی یوشع را خوانده، در نظـر تمامی اسرائیل به او گفت: «قوی و دلیر بـاش زیرا كه تو با این قوم به زمینـی كه خداوند برای پـدران ایشـان قسم خورد كه به ایشان بدهد داخل خواهی شد، و تو آن را برای ایشـان تقسیم خواهی نمود.8و خداوند خود پیش روی تو میرود. او با تو خواهد بود و تو را وانخواهد گذاشت و ترك نخواهد نمود. پس ترسان و هراسان مباش.»9و موسی این تورات را نوشته، آن را به بنی‌لاوی كَهَنه كه تابوت عهد خداوند را برمی‌داشتند و به جمیع مشایخ اسرائیل سپرد.10و موسی ایشان را امر فرموده، گفت: «كه در آخر هر هفت سال، در وقتِ معینِ سالِ انفكاك در عید خیمه‌ها،11چون جمیع اسرائیل بیایند تا به حضور یهُوَه خدای تو در مكانی كه او برگزیند حاضر شوند، آنگاه این تورات را پیش جمیع اسرائیل در سمع ایشان بخوان.12قوم را از مردان و زنان و اطفال و غریبانی كه در دروازههای تو باشند جمع كن تا بشنوند، و تعلیم یافته، از یهُوَه خدای شما بترسند و به عمل نمودن جمیع سخنان این تورات هوشیار باشند.13و تا پسران ایشان كه ندانسته‌اند، بشنوند، و تعلیم یابند، تا مادامی كه شما بر زمینی كه برای تصرفش از اردن عبور میكنید زنده باشید، از یهُوَه خدای شما بترسند.»14و خداوند به موسی گفت: «اینك ایام مردن تو نزدیك است؛ یوشع را طلب نما و در خیمۀ اجتماع حاضر شوید تا او را وصیت نمایم.» پس موسی و یوشع رفته، در خیمۀ اجتماع حاضر شدند.15و خداوند در ستون ابر در خیمه ظاهر شد و ستون ابر، بر در خیمه ایستاد.16و خداوند به موسی گفت: «اینك با پدران خود می‌خوابی؛ و این قوم برخاسته، در پی خدایان بیگانۀ زمینی كه ایشان به آنجا در میان آنها میروند، زنا خواهند كرد و مرا ترك كرده، عهدی را كه با ایشان بستم، خواهند شكست.17و در آن روز، خشم من بر ایشان مشتعل شده، ایشان را ترك خواهم نمود، و روی خود را از ایشان پنهان كرده، تلف خواهند شد، و بدیها و تنگیهای بسیار به ایشان خواهد رسید، به حدی كه در آن روز خواهند گفت: آیا این بدیها به ما نرسید از این جهت كه خدای ما در میان ما نیست؟18و به سبب تمامی بدی كه كرده‌اند كه به سوی خدایان غیر برگشته‌اند، من در آن روز البته روی خود را پنهان خواهم كرد.19پس الا´ن این سرود را برای خود بنویسید و تو آن را به بنیاسرائیل تعلیم داده، آن را در دهان ایشان بگذار تا این سرود برای من بر بنیاسرائیل شاهد باشد.20زیرا چون ایشان را به زمینی كه برای پدران ایشان قسم خورده بودم كه به شیر و شهد جاری است، درآورده باشم، و چون ایشان خورده، و سیر شده، و فربه گشته باشند، آنگاه ایشان به سوی خدایان غیر برگشته، آنها را عبادت خواهند نمود، و مرا اهانت كرده، عهد مرا خواهند شكست.21و چون‌بدیها و تنگیهای بسیار بر ایشان عارض شده باشد، آنگاه این سرود مثل شاهد پیش روی ایشان شهادت خواهد داد، زیرا كه از دهان ذریت ایشان فراموش نخواهد شد، زیرا خیالات ایشان را نیز كه امروز دارند میدانم، قبل از آن كه ایشان را به زمینی كه دربارۀ آن قسم خوردم، درآورم.»22پس موسی این سرود را در همان روز نوشته، به بنیاسرائیل تعلیم داد.23و یوشع بن‌نون را وصیت نموده، گفت: «قوی و دلیر باش زیرا كه تو بنیاسرائیل را به زمینی كه برای ایشان قسم خوردم داخل خواهی ساخت، و من با تو خواهم بود.»24و واقع شد كه چون موسی نوشتن كلمات این تورات را در كتاب، تماماً به انجام رسانید،25موسی به لاویانی كه تابوت عهد خداوند را برمی‌داشتند وصیت كرده، گفت:26« این كتاب تورات را بگیرید و آن را در پهلوی تابوت عهد یهُوَه، خدای خود، بگذارید تا در آنجا برای شما شاهد باشد.27زیرا كه من تمرد و گردنكشی شما را میدانم. اینك امروز كه من هنوز با شما زنده هستم بر خداوند فتنه انگیخته‌اید، پس چند مرتبه زیاده بعد از وفات من.28جمیع مشایخ اسباط و سروران خود را نزد من جمع كنید تا این سخنان را در گوش ایشان بگویم، و آسمان و زمین را بر ایشان شاهد بگیرم.29زیرا میدانم كه بعد از وفات من، خویشتن را بالكلّ فاسد گردانیده، از طریقی كه به شما امر فرمودم خواهید برگشت، و در روزهای آخر بدی بر شما عارض خواهد شد، زیرا كه آنچه در نظر خداوند بد است خواهید كرد، و از اعمال دست خود، خشم خداوند را به‌هیجان خواهید آورد.»30پس موسی كلمات این سرود را در گوش تمامی جماعت اسرائیل تماماً گفت:
321ای آسمان گوش بگیر تا بگویم.و زمین سخنان دهانم را بشنود.2تعلیم من مثل باران خواهد بارید، و كلام من مثل شبنم خواهد ریخت. مثل قطره‌های باران بر سبزۀ تازه، و مثل بارشها بر نباتات.3زیرا كه نام یهُوَه را ندا خواهم كرد. خدای ما را به عظمت وصف نمایید.4او صخره است و اعمال او كامل. زیرا همۀ طریقهای‌او انصاف است. خدای امین و از ظلم مبرا. عادل و راست است او.5ایشان خود را فاسد نموده، فرزندان او نیستند بلكه عیب ایشانند. طبقۀ كج و متمردند.6آیا خداوند را چنین مكافات می‌دهید، ای قوم احمق و غیر حكیم؟ آیا او پدر و مالك تو نیست؟ او تو را آفرید و استوار نمود.7ایام قدیم را بیاد آور؛ در سالهای دهر به دهر تأمل نما. از پدر خود بپرس تا تو را آگاه سازد، و از مشایخ خویش تا تو را اطلاع دهند.8چون حضرت اعلی به امتها نصیب ایشان را داد و بنی‌آدم را منتشر ساخت، آنگاه حدود امتها را قرار داد، برحسب شمارۀ بنیاسرائیل.9زیرا كه نصیب یهُوَه قوم وی است، و یعقوب قرعۀ میراث اوست.10او را در زمین ویران یافت، و در بیابان خراب و هولناك. او را احاطه كرده، منظور داشت و او رامثل مردمك چشم خود محافظت نمود.11مثل عقابی كه آشیانۀ خود را حركت دهد و بچه‌های خود را فرو گیرد و بالهای خود را پهن كرده، آنها را بردارد و آنها را بر پرهای خود ببرد.12همچنین خداوند تنها او را رهبری نمود و هیچ خدای بیگانه با وی نبود.13او را بر بلندیهای زمین سوار كرد تا از محصولات زمین بخورد و شهد را از صخره به او داد تا مكید و روغن را از سنگ خارا.14كرۀ گاوان و شیر گوسفندان را با پیه بره‌ها و قوچها را از جنس باشان و بزها و پیه گُرده‌های گندم را؛ و شراب از عصیر انگور نوشیدی.15لیكن یشُّورون فربه شده، لگد زد. تو فربه و تنومند و چاق‌شده‌ای. پس خدایی را كه او را آفریده بود، ترك كرد. و صخرۀ نجات خود را حقیر شمرد.16او را به خدایان غریب به غیرت آوردند و خشم او را به رجاسات جنبش دادند.17برای دیوهایی كه خدایان نبودند، قربانی گذرانیدند، برای خدایانی كه نشناخته بودند، برای خدایان جدید كه تازه به وجود آمده، و پدران ایشان از آنها نترسیده بودند.18و به صخرهای كه تو را تولید نمود، اعتنا ننمودی، و خدای آفرینندۀ خود را فراموش كردی.19چون یهُوَه این را دید ایشان را مكروه داشت. چونكه پسران و دخترانش خشم او را به هیجان آوردند.20پس گفت روی خود را از ایشان خواهم پوشید تا ببینم كه عاقبت ایشان چه خواهد بود.زیرا طبقۀ بسیار گردن‌كشند و فرزندانی كه امانتی در ایشان نیست.21ایشان مرا به آنچه خدا نیست به غیرت آوردند و به اباطیل خود مرا خشمناك گردانیدند. و من ایشان را به آنچه قوم نیست به غیرت خواهم آورد و به امت باطل، ایشان را خشمناك خواهم ساخت.22زیرا آتشی در غضب من افروخته شده و تا هاویۀ پایین‌ترین شعله‌ور شده است و زمین را با حاصلش می‌سوزاند و اساس كوهها را آتش خواهد زد.23بر ایشان بلایا را جمع خواهم كرد و تیرهای خود را تماماً بر ایشان صرف خواهم نمود.24از گرسنگی كاهیده، و از آتش تب، و از وبای تلخ تلف می‌شوند و دندانهای وحوش را به ایشان خواهم فرستاد، با زهر خزندگان زمین.25شمشیر از بیرون و دهشت از اندرون، ایشان را بی‌اولاد خواهد ساخت. هم جوان و هم دوشیزه را. شیرخواره را با ریش‌سفید هلاك خواهد كرد.26میگفتم ایشان را پراكنده كنم و ذكر ایشان را از میان مردم، باطل سازم.27اگر از كینۀ دشمن نمی‌ترسیدم كه مبادا مخالفان ایشان برعكس آن فكر كنند، و بگویند دست ما بلند شده، و یهُوَه همۀ این را نكرده است.28زیرا كه ایشان قومِ گمْ كرده تدبیر هستند، و در ایشان بصیرتی نیست.29كاش كه حكیم بوده، این را می‌فهمیدید و در عاقبت خود تأمل مینمودند.30چگونه یك نفر هزار را تعاقب میكرد و دو نفر ده‌هزار را منهزم می‌ساختند. اگر صخرۀ ایشان،ایشان را نفروخته. و خداوند ، ایشان را تسلیم ننموده بود.31زیرا كه صخرۀ ایشان مثل صخرۀ ما نیست. اگرچه هم دشمنان ما خود، حَكَم باشند.32زیرا كه مُوِ ایشان از موهای سدوم است، و از تاكستانهای عموره. انگورهای ایشان انگورهای حنظل است، و خوشه‌های ایشان تلخ است.33شراب ایشان زهر اژدرهاست و سم قاتل افعی.34آیا این نزد من مكنون نیست و در خزانه‌های من مختوم نی؟35انتقام و جزا از آن من است، هنگامی كه پایهای ایشان بلغزد، زیرا كه روز هلاكت ایشان نزدیك است و قضای ایشان می‌شتابد.36زیرا خداوند ، قوم خود را داوری خواهد نمود و بر بندگان خویش شفقت خواهد كرد. چون می‌بیند كه قوت ایشان نابود شده، و هیچكس چه غلام و چه آزاد باقی نیست.37و خواهد گفت: خدایان ایشان كجایند، و صخرهای كه بر آن اعتماد میداشتند؟38كه پیه قربانیهای ایشان را میخوردند و شراب هدایای ریختنی ایشان را می‌نوشیدند؟ آنها برخاسته، شما را امداد كنند و برای شما ملجأ باشند!39الا´ن ببینید كه من خود، او هستم. و با من خدای دیگری نیست. من می‌میرانم و زنده میكنم. مجروح میكنم و شفا میدهم. و از دست من رهاننده‌ای نیست.40زیرا كه دست خود را به آسمان برمیافرازم، و می‌گویم كه من تا ابدالا´باد زنده هستم.41اگر شمشیرِ براق خود را تیز كنم و قصاص را به دست خود گیرم. آنگاه از دشمنان خود انتقام خواهم كشید. و به خصمان خود مكافات خواهم رسانید.42تیرهای خود را از خون مست خواهم ساخت. و شمشیر من گوشت را خواهد خورد. از خون كشتگان و اسیران، با رؤسای سروران دشمن.43ای امتها با قوم او آواز شادمانی دهید. زیرا انتقام خون بندگان خود را گرفته است و از دشمنان خود انتقام كشیده و برای زمین خود و قوم خویش كفاره نموده است.44و موسی آمده، تمامی سخنان این سرود را به سمع قوم رسانید، او و یوشع بن‌نون.45و چون موسی از گفتن همۀ این سخنان به تمامی اسرائیل فارغ شد،46به ایشان گفت: «دل خود را به همۀ سخنانی كه من امروز به شما شهادت میدهم، مشغول سازید، تا فرزندان خود را حكم دهید كه متوجه شده، تمامی كلمات این تورات را به عمل آورند.47زیرا كه این برای شما امر باطل نیست، بلكه حیات شماست، و به واسطۀ این امر، عمر خود را در زمینی كه شما برای تصرفش از اردن به آنجا عبور میكنید، طویل خواهید ساخت.»48و خداوند در همان روز، موسی را خطاب كرده، گفت:49« به این كوه عباریم یعنی جبل‌نبو كه در زمین موآب در مقابل اریحاست برآی، و زمین كنعان را كه من آن را به بنیاسرائیل به ملكیت میدهم، ملاحظه كن.50و تو در كوهی كه‌به آن برمی‌آیی وفات كرده، به قوم خود ملحق شو، چنانكه برادرت هارون در كوه هور مرد و به قوم خود ملحق شد.51زیرا كه شما در میان بنیاسرائیل نزد آب مریبا قادش در بیابان سین به من تقصیر نمودید، چون كه مرا در میان بنیاسرائیل تقدیس نكردید.52پس زمین را پیش روی خود خواهی دید، لیكن به آنجا به زمینی كه به بنیاسرائیل میدهم، داخل نخواهی شد.»
331و این است بركتی كه موسی، مرد خدا،قبل از وفاتش به بنیاسرائیل بركت داده،2گفت: «یهُوَه از سینا آمد، و از سعیر بر ایشان طلوع نمود و از جَبَل فاران درخشان گردید و با كرورهای مقدسین آمد، و از دست راست او برای ایشان شریعت آتشین پدید آمد.3به درستی كه قوم خود را دوست میدارد و جمیع مقدسانش در دست تو هستند و نزد پایهای تو نشسته، هر یكی از كلام تو بهرهمند می‌شوند.4موسی برای ما شریعتی امر فرمود كه میراث جماعت یعقوب است.5و او در یشّورون پادشاه بود، هنگامی كه رؤسای قوم اسباط اسرائیل با هم جمع شدند.6رؤبین زنده بماند و نمیرد و مردان او در شماره كم نباشند.»7و این است دربارۀ یهودا كه گفت: «ای خداوند آواز یهودا را بشنو، و او را به قوم خودش برسان. به دستهای خود برای خویشتن جنگ میكند و تو از دشمنانش معاون می‌باشی.»8و دربارۀ لاوی گفت: «تمیم و اوریم تو نزد مرد مقدس توست كه او را در مسّا امتحان‌نمودی. و با او نزد آب مریبا منازعت كردی.9كه دربارۀ پدر و مادر خود گفت كه ایشان را ندیده‌ام و برادران خود را نشناخت. و پسران خود را ندانست. زیرا كه كلام تو را نگاه میداشتند و عهد تو را محافظت مینمودند.10احكام تو را به یعقوب تعلیم خواهند داد و شریعت تو را به اسرائیل. بخور به حضور تو خواهند آورد و قربانیهای سوختنی بر مذبح تو.11ای خداوند اموال او را بركت بده، و اعمال دستهای او را قبول فرما. كمرهای مقاومت‌كنندگانش را بشكن. كمرهای خصمان او را كه دیگر برنخیزند.»12و دربارۀ بنیامین گفت: «حبیب خداوند نزد وی ایمن ساكن میشود. تمامی روز او را مستور میسازد و در میان كتفهایش ساكن میشود.»13و دربارۀ یوسف گفت: «زمینش از خداوند مبارك باد، از نفایس آسمان و از شبنم، و از لجه‌ها كه در زیرش مقیم است؛14از نفایس محصولات آفتاب و از نفایس نباتات ماه؛15از فخرهای كوههای قدیم، و از نفایس تلهای جاودانی.16از نفایس زمین و پری آن، و از رضامندی او كه در بوته ساكن بود. بركت بر سر یوسف برسد و بر فرق سر آنكه از برادران خود ممتاز گردید.17جاه او مثل نخست‌زادۀ گاوش باشد و شاخهایش مثل شاخهای گاو وحشی. با آنها امتها را جمیعاً تا به اقصای زمین خواهد زد. و اینانند ده‌هزارهای افرایم و هزارهای مَنَسّی.»18و دربارۀ زبولون گفت: «ای زبولون در بیرون رفتنت شاد باش، و تو ای یسّاكار در خیمه‌های خویش.19قومها را به كوه دعوت خواهند نمود. در آنجا قربانیهای عدالت را خواهند گذرانید.زیرا كه فراوانی دریا را خواهند مكید و خزانه‌های مخفی ریگ را.»20و دربـارۀ جـاد گفت: «متبـارك باد آنكه جـاد را وسیع گرداند. مثل شیرماده ساكن باشد، و بازو و فرق را نیز می‌درد،21و حصّه بهترین را برای خـود نگاه دارد، زیرا كه در آنجا نصیب حاكم محفوظ است و با رؤسای قوم میآید و عدالت خداوند و احكامش را با اسرائیل بجا میآورد.»22و دربارۀ دان گفت: «دان بچۀ شیر است كه از باشان می‌جهد.»23و دربارۀ نفتالی گفت: «ای نفتالی از رضامندی خداوند سیر شو. و از بركت او مملو گردیده، مغرب و جنوب را به تصرف آور.»24و دربارۀ اشیر گفت: «اشیر از فرزندان مبارك شود، و نزد برادران خود مقبول شده، پای خود را به روغن فرو برد.25نعلین تو از آهن و برنج است، و مثل روزهایت همچنان قوّت تو خواهد بود.26ای یشورون مثل خدا كسی نیست، كه برای مدد تو بر آسمانها سوار شود و در كبریای خود برافلاك.27« خدای ازلی مسكن توست و در زیر تو بازوهای جاودانی است؛ و دشمن را از حضور تو اخراج كرده، میگوید هلاك كن.28پس اسرائیل در امنیت ساكن خواهد شد، و چشمۀ یعقوب به تنهایی، در زمینی كه پر از غله و شیره باشد و آسمان آن شبنم می‌ریزد.29خوشابه حال تو ای اسرائیـل! كیست ماننـد تو، ای قومی كه از خداوند نجات یافته‌اید! كه او سپر نصرت تو و شمشیر جاه توست؛ و دشمنانت مطیع توخواهند شد. و تو بلندیهای ایشان را پایمال خواهی نمود.»
341و موسی از عربات موآب، به كوه نبو، بر قلۀ فسجه كه در مقابل اریحاست برآمد، و خداوند تمامی زمین را، از جلعاد تا دان، به او نشان داد.2و تمامی نفتالی و زمین افرایم و منسی و تمامی زمین یهودا را تا دریای مغربی.3و جنوب را و میدان درۀ اریحا را كه شهر نخلستان است تا صوغر.4و خداوند وی را گفت: «این است زمینی كه برای ابراهیم و اسحاق و یعقوب قسم خورده، گفتم كه این را به ذریت تو خواهم داد، تو را اجازت دادم كه به چشم خود آن را ببینی لیكن به آنجا عبور نخواهی كرد.»5پس موسی بندۀ خداوند در آنجا به زمین موآب برحسب قول خداوند مرد.6و او را در زمین موآب در مقابل بیت‌فعور، در دره دفن كرد، و احدی قبر او را تا امروز ندانسته است.7و موسی چون وفات یافت، صد و بیست سال داشت، و نه چشمش تار، و نه قوتش كم شده بود.8و بنیاسرائیل برای موسی در عربات موآب سی روز ماتم گرفتند. پس روزهای ماتم و نوحهگری برای موسی سپری گشت.9و یوشع بن‌نون از روح حكمت مملو بود، چونكه موسی دستهای خود را بر او نهاده بود. و بنیاسرائیل او را اطاعت نمودند، و برحسب آنچه خداوند به موسی امر فرموده بود، عمل كردند.10و نبـی‌ای مثـل موسی تا بحـال در اسرائیل‌برنخاسته است كه خداوند او را روبرو شناخته باشد،11در جمیع آیات و معجزاتی كه خداوند او را فرستاد تا آنها را در زمین مصر به فرعون وجمیع بندگانش و تمامی زمینش بنماید،12و در تمامی دست قوی، و جمیع آن هیبت عظیم كه موسی در نظر همۀ اسرائیل نمود.
اول سموئيل
11و مردی بود از رامَه تایم صُوفیم ازكوهستان افرایم، مسمّی به اَلْقانَه بن یرُوحام بن اَلِیهُو بن تُوحُو بن صُوف. و او افرایمی بود.2و او دو زن داشت. اسم یكی حَنّا و اسم دیگری فَنِنَّه بود. و فَنِنَّه اولاد داشت لیكن حَنّا را اولاد نبود.3و آن مرد هر سال برای عبادت نمودن و قربانی گذرانیدن برای یهُوَه صبایوت از شهر خود به شیلُوه میآمد، و حُفْنِی و فینَحاس دو پسر عِیلِی، كاهنان خداوند در آنجا بودند.4و چون روزی میآمد كه اَلْقانَه قربانی میگذرانید، به زن خود فَنِنَّه و همۀ پسران و دختران خود قسمتها میداد.5و اما به حَنّا قسمت مضاعف میداد زیرا كه حَنّا را دوست میداشت، اگر چه خداوند رَحِم او را بسته بود.6و هئوی وی او را نیز سخت میرنجانید به حدی كه وی را خشمناك میساخت، چونكه خداوند رحم او را بسته بود.7و همچنین سال به سال واقع میشد كه چون حَنّا به خانۀ خدا میآمد، فَنِنَّه همچنین او را میرنجانید و او گریه نموده، چیزی نمیخورد.8و شوهرش، اَلْقانَه، وی را میگفت: «ای حَنّا، چرا گریانی و چرا نمیخوری و دلت چرا غمگین است؟ آیا من برای تو از ده پسر بهتر نیستم؟»9و بعد از اكل و شرب نمودنِ ایشان در شیلوه، حَنّا برخاست و عیلی كاهن بر كرسی خود نزدستونی در هیكل خدا نشسته بود.10و او به تلخی جان نزد خداوند دعا كرد، و زارزار بگریست.11و نذر كرده، گفت: «ای یهُوَه صبایوت اگر فی الواقع به مصیبت كنیز خود نظر كرده، مرا بیاد آوری و كنیزك خود را فراموش نكرده، اولاد ذكوری به كنیز خود عطا فرمایی، او را تمامی ایام عُمْرش به خداوند خواهم داد، و اُسْتُرَه بر سرش نخواهد آمد.»12و چون دعای خود را به حضور خداوند طول داد، عیلی دهن او را ملاحظه كرد.13و حَنّا در دل خود سخن میگفت، و لبهایش فقط، متحرك بود و آوازش مسموع نمیشد، و عیلی گمان برد كه مست است.14پس عیلی وی را گفت: «تا به كی مست میشوی؟ شرابت را از خود دور كن.»15و حَنّا در جواب گفت: «نی آقایم، بلكه زن شكسته روح هستم، و شراب و مسكرات ننوشیده ام، بلكه جان خود را به حضور خداوند ریخته ام.16كنیز خود را از دختران بَلِیعال مشمار، زیرا كه از كثرت غم و رنجیدگی خود تا بحال میگفتم.»17عیلی در جواب گفت: «به سلامتی برو و خدای اسرائیل مسألتی را كه از او طلب نمودی، تو را عطا فرماید.»18گفت: «كنیزت در نظرت التفات یابد.» پس آن زن راه خود را پیش گرفت و میخورد و دیگر ترشرو نبود.19و ایشان بامدادان برخاسته، به حضور خداوند عبادت كردند و برگشته، به خانۀ خویش به رامه آمدند.و اَلْقانَه زن خود حَنّا را بشناخت و خداوند او را به یاد آورد.20و بعد از مرور ایام حَنّا حامله شده، پسری زایید و او را سموئیل نام نهاد، زیرا گفت: «او را از خداوند سؤال نمودم.»21و شوهرش اَلْقانَه با تمامی اهل خانه اش رفت تا قربانی سالیانه و نذر خود را نزد خداوند بگذراند.22و حَنّا نرفت زیرا كه به شوهر خود گفته بود تا پسر از شیر باز داشته نشود، نمی آیم، آنگاه او را خواهم آورد و به حضور خداوند حاضر شده، آنجا دائماً خواهد ماند.23شوهرش اَلْقانَه وی را گفت: «آنچه در نظرت پسند آید، بكن، تا وقت باز داشتنش از شیر بمان؛ لیكن خداوند كلام خود را استوار نماید.» پس آن زن ماند و تا وقت بازداشتن پسر خود از شیر، او را شیر میداد.24و چون او را از شیر باز داشته بود، وی را با سه گاو و یك ایفۀ آرد و یك مشك شراب با خود آورده، به خانۀ خداوند در شیلوه رسانید و آن پسر كوچك بود.25و گاو را ذبح نمودند، و پسر را نزد عیلی آوردند.26و حَنّا گفت: «عرض میكنم ای آقایم! جانت زنده باد ای آقایم! من آن زن هستم كه در اینجا نزد تو ایستاده، از خداوند مسألت نمودم.27برای این پسر مسألت نمودم و خداوند مسألت مرا كه از او طلب نموده بودم، به من عطا فرموده است.28و من نیز او را برای خداوند وقف نمودم؛ تمام ایامی كه زنده باشد وقف خداوند خواهد بود.» پس در آنجا خداوندرا عبادت نمودند.
21و حَنّا دعا نموده، گفت: « دل من در خداوند وجد مینماید، و شاخ من در خداوند برافراشته شده، و دهانم بر دشمنانم وسیع گردیده است، زیرا كه در نجات تو شادمان هستم.2مثل یهُوَه قدوسی نیست، زیرا غیر از تو كسی نیست، و مثل خدای ما صخره ای نیست.3سخنان تكبرآمیز دیگر مگویید، و غرور از دهان شما صادر نشود، زیرا یهُوَه خدای عَلاّم است و به او اعمال، سنجیده میشود.4كمان جبّاران را شكسته است، و آنانی كه میلغزیدند، كمر آنها به قوّت بسته شد.5سیرشدگان، خویشتن را برای نان اجیر ساختند و كسانی كه گرسنه بودند، استراحت یافتند؛ بلكه زن نازا هفت فرزند زاییده است، و آنكه اولاد بسیار داشت، زبون گردیده.6خداوند می میراند و زنده میكند؛ به قبر فرود می آورد و برمیخیزاند.7خداوند فقیر میسازد و غنی میگرداند؛ پست میكند و بلند میسازد.8فقیر را از خاك برمیافرازد و مسكین را از مزبله برمیدارد تا ایشان را با امیران بنشاند و ایشان را وارث كرسی جلال گرداند، زیرا كه ستونهای زمین از آن خداوند است و ربع مسكون را بر آنها استوار نموده است.9پایهای مقدسین خود را محفوظ میدارد، اما شریران در ظلمت خاموش خواهند شد، زیرا كه انسان به قوت خود غالب نخواهد آمد.10آنانی كه با خداوند مخاصمه كنند، شكسته خواهند شد. او بر ایشان از آسمان صاعقه خواهد فرستاد. خداوند ، اقصای زمین را داوری خواهد نمود، و به پادشاه خود قوت خواهد بخشید و شاخ مسیح خود را بلند خواهد گردانید.»11پس اَلْقانَه به خانۀ خود به رامَه رفت و آن پسر به حضور عیلی كاهنْ، خداوند را خدمت مینمود.12و پسران عیلی از بنیبَلِیعال بودند و خداوند را نشناختند.13و عادت كاهنان با قوم این بود كه چون كسی قربانی میگذرانید، هنگامی كه گوشت پخته میشد، خادم كاهن با چنگال سه دندانه در دست خود می آمد14و آن را به تاوه یا مرجل یا دیگ یا پاتیل فرو برده، هر چه چنگال برمی آورد، كاهن آن را برای خود میگرفت. و همچنین با تمامی اسرائیل كه در آنجا به شیلوه می آمدند، رفتار مینمودند.15و نیز قبل از سوزانیدن پیه، خادم كاهن آمده، به كسی كه قربانی میگذرانید، میگفت: «گوشت به جهت كباب برای كاهن بده، زیرا گوشت پخته از تو نمیگیرد، بلكه خام.»16و آن مرد به وی میگفت: «پیه را اول بسوزانند و بعد هر چه دلت میخواهد برای خود بگیر.» او میگفت: «نی، بلكه الا´ن بده، والا به زور میگیرم.»17پس گناه آن جوانان به حضور خداوند بسیار عظیم بود، زیرا كه مردمان هدایای خداوند را مكروه میداشتند.18و اما سموئیل به حضور خداوند خدمت میكرد، و او پسر كوچك بود و بر كمرش ایفود كتان بسته بود.19و مادرش برای وی جُبّه كوچك میساخت، و آن را سال به سال همراه خود میآورد، هنگامی كه با شوهر خود برمی آمد تا قربانی سالیانه را بگذرانند.20و عیلی اَلْقانَه و زنش را بركت داده، گفت: « خداوند تو را از این زن به عوض عاریتی كه به خداوند داده ای، اولاد بدهد.» پس به مكان خود رفتند.21و خداوند از حَنّا تفقد نمود و او حامله شده، سه پسر و دو دختر زایید، و آن پسر، سموئیل به حضور خداوند نمو میكرد.22و عیلی بسیار سالخورده شده بود، و هر چه پسرانش با تمامی اسرائیل عمل مینمودند، می شنید، و اینكه چگونه با زنانی كه نزد در خیمۀ اجتماع خدمت میكردند، میخوابیدند.23پس به ایشان گفت: «چرا چنین كارها میكنید زیرا كه اعمال بد شما را از تمامی این قوم میشنوم.24چنین مكنید ای پسرانم، زیرا خبری كه میشنوم خوب نیست. شما باعث عصیان قوم خداوند میباشید.25اگر شخصی بر شخصی گناه ورزد، خدا او را داوری خواهد كرد؛ اما اگر شخصی بر خداوند گناه ورزد، كیست كه برای وی شفاعت نماید؟» اما ایشان سخن پدر خود را نشنیدند، زیرا خداوند خواست كه ایشان را هلاك سازد.26و آن پسر، سموئیل، نمو می یافت و هم نـزد خداوند و هم نـزد مردمـان پسندیـده میشـد.27و مرد خدایی نزد عیلی آمده، به وی گفت: « خداوند چنین میگوید: آیا خود را بر خاندان پدرت هنگامی كه ایشان در مصر در خانۀ فرعون بودند، ظاهر نساختم؟28و آیا او را از جمیع اسباط اسرائیل برنگزیدم تا كاهن من بوده، نزد مذبح من بیاید و بخور بسوزاند و به حضور من ایفود بپوشد؛ وآیا جمیع هدایای آتشین بنی اسرائیل را به خاندان پدرت نبخشیدم؟29پس چرا قربانیها و هدایای مرا كه در مسكن خود امر فرمودم، پایمال میكنید و پسران خود را زیاده از من محترم میداری، تا خویشتن را از نیكوترین جمیع هدایای قوم من، اسرائیل فربه سازی؟30بنابراین یهُوَه، خدای اسرائیل میگوید: البته گفتم كه خاندان تو و خاندان پدرت به حضور من تا به ابد سلوك خواهند نمود. لیكن الا´ن خداوند میگوید: حاشا از من! زیرا آنانی را كه مرا تكریم نمایند، تكریم خواهم نمود و كسانی كه مرا حقیر شمارند، خوار خواهند شد.31اینك ایامی میآید كه بازوی تو را و بازوی خاندان پدر تو را قطع خواهم نمود كه مردی پیر در خانۀ تو یافت نشود.32و تنگی مسكن مرا خواهی دید، در هر احسانی كه به اسرائیل خواهد شد، و مردی پیر در خانۀ تو ابداً نخواهد بود.33و شخصی را از كسان تو كه از مذبح خود قطع نمینمایم، برای كاهیدن چشم تو و رنجانیدن دلت خواهد بود، و جمیع ذریت خانۀ تو در جوانی خواهند مرد.34و این برای تو علامت باشد كه بر دو پسرت حُفْنی و فینَحاس واقع میشود كه هر دو ایشان در یك روز خواهند مرد.35و كاهن امینی به جهت خود برپا خواهم داشت كه موافق دل و جان من رفتار خواهد نمود، و برای او خانۀ مستحكمی بنا خواهم كرد، و به حضور مسیح من پیوسته سلوك خواهد نمود.36و واقع خواهد شد كه هر كه در خانۀ تو باقی ماند، آمده، نزد او به جهت پارهای نقره و قرص نانی تعظیم خواهد نمود و خواهد گفت: تمنّا اینكه مرا به یكی از وظایف كهانت بگذار تا لقمه ای نان بخورم.»
31و آن پسر، سموئیل، به حضور عیلی، خداوند را خدمت مینمود، و در آن روزها كلام خداوند نادر بود و رؤیا مكشوف نمی شد.2و در آن زمان واقع شد كه چون عیلی در جایش خوابیده بود و چشمانش آغاز تار شدن نموده، نمیتوانست دید،3و چراغ خدا هنوز خاموش نشده، و سموئیل در هیكل خداوند ، جایی كه تابوت خدا بود، میخوابید،4خداوند سموئیل را خواند و او گفت: «لبیك.»5پس نزد عیلی شتافته، گفت: «اینك حاضرم زیرا مرا خواندی.» او گفت: «نخواندم؛ برگشته، بخواب.» و او برگشته، خوابید.6و خداوند بار دیگر خواند: «ای سموئیل!» و سموئیل برخاسته، نزد عیلی آمده، گفت: «اینك حاضرم زیرا مرا خواندی.» او گفت: «ای پسرم تو را نخواندم؛ برگشته، بخواب.»7و سموئیل، خداوند را هنوز نمیشناخت و كلام خداوند تا حال بر او منكشف نشده بود.8و خداوند باز سموئیل را بار سوم خواند و او برخاسته، نزد عیلی آمده، گفت: «اینك حاضرم زیرا مرا خواندی.» آنگاه عیلی فهمید كه یهُوَه، پسر را خوانده است.9و عیلی به سموئیل گفت: «برو و بخواب و اگر تو را بخوانَد، بگو ای خداوند بفرما زیرا كه بندۀ تو می شنود.» پس سموئیل رفته، در جای خود خوابید.10و خداوند آمده، بایستاد و مثل دفعه های پیش خواند: «ای سموئیل! ای سموئیل!» سموئیل گفت: «بفرما زیرا كه بندۀ تو می شنود.»11و خداوند به سموئیل گفت: «اینك من كاری در اسرائیل میكنم كه گوشهای هر كه بشنود، صدا خواهد داد.12در آن روز هر چه دربارۀ خانۀ عیلی گفتم بر او اجرا خواهم داشت، و شروع نموده، به انجام خواهم رسانید.13زیرا به او خبر دادم كه من بر خانۀ او تا به ابد داوری خواهم نمود به سبب گناهی كه میداند، چونكه پسرانش بر خود لعنت آوردند و او ایشان را منع ننمود.14بنابراین برای خاندان عیلی قسم خوردم كه گناه خاندان عیلی به قربانی و هدیه، تا به ابد كفاره نخواهد شد.»15و سموئیل تا صبح خوابید و درهای خانۀ خداوند را باز كرد، و سموئیل ترسید كه عیلی را از رؤیا اطلاع دهد.16اما عیلی سموئیل را خوانده، گفت: «ای پسرم سموئیل!» او گفت: «لبیك»17گفت: «چه سخنی است كه به تو گفته است؟ آن را از من مخفی مدار. خدا با تو چنین بلكه زیاده از این عمل نماید، اگر از هر آنچه به تو گفته است چیزی از من مخفی داری.»18پس سموئیل همه چیز را برای او بیان كرد و چیزی از آن مخفی نداشت. و او گفت « خداوند است. آنچه در نظر او پسند آید بكند.»19و سموئیل بزرگ می شد و خداوند با وی می بود و نمی گذاشت كه یكی از سخنانش بر زمین بیفتد.20و تمامی اسرائیل از دان تا بئرشبع دانستند كه سموئیل برقرار شده است تا نبی خداوند باشد.21و خداوند بار دیگر در شیلوه ظاهر شد، زیرا كه خداوند در شیلوه خود را بر سموئیل به كلام خداوند ظاهر ساخت.
41و كلام سموئیل به تمامی اسرائیل رسید. و اسرائیل به مقابلۀ فلسطینیان در جنگ بیرون آمده، نزد اَبَنْعَزَر اردو زدند، و فلسطینیان در اَفیق فرود آمدند.2و فلسطینیان در مقابل اسرائیل صف آرایی كردند، و چون جنگ در پیوستند، اسرائیل از حضور فلسطینیان شكست خوردند، و در معركه به قدر چهار هزار نفر را در میدان كشتند.3و چون قوم به لشكرگاه رسیدند، مشایخ اسرائیل گفتند: «چرا امروز خداوند ما را از حضور فلسطینیان شكست داد؟ پس تابوت عهد خداوند را از شیلوه نزد خود بیاوریم تا در میان ما آمده، ما را از دست دشمنان ما نجات دهد.»4و قوم به شیلوه فرستاده، تابوت عهد یهُوَه صبایوت را كه در میان كروبیان ساكن است از آنجا آوردند، و دو پسر عیلی حُفْنی و فینَحاس در آنجا با تابوت عهد خدا بودند.5و چون تابوت عهد خداوند به لشكرگاه داخل شد، جمیع اسرائیل صدای بلند زدند به حدی كه زمین متزلزل شد.6و چون فلسطینیان آواز صدا را شنیدند، گفتند: «این آواز صدای بلند در اردوی عبرانیان چیست؟» پس فهمیدند كه تابوت خداوند به اردو آمده است.7و فلسطینیان ترسیدند زیرا گفتند: «خدا به اردو آمده است» و گفتند: «وای بر ما، زیرا قبل از این چنین چیزی واقع نشده است!8وای بر ما، كیست كه ما را از دست این خدایان زورآور رهایی دهد؟ همین خدایانند كه مصریان را در بیابان به همۀ بلایا مبتلا ساختند.9ای فلسطینیان خویشتن را تقویت داده، مردان باشید مبادا عبرانیان را بندگی كنید، چنانكه ایشان شما را بندگی نمودند. پس مردان شوید و جنگ كنید.»10پس فلسطینیان جنگ كردند و اسرائیل شكست خورده، هر یك به خیمۀ خود فرار كردند و كشتار بسیار عظیمی شد، و از اسرائیل سی هزار پیاده كشته شدند.11و تابوت خدا گرفته شد، و دو پسر عیلی حُفْنی و فینَحاس كشته شدند.12و مردی بنیامینی از لشكر دویده، در همان روز با جامۀ دریده و خاك بر سر ریخته، به شیلوه آمد.13و چون وارد شد، اینك عیلی به كنار راه بر كرسی خود مراقب نشسته، زیرا كه دلش دربارۀ تابوت خدا مضطرب می بود. و چون آن مرد به شهر داخل شده، خبر داد، تمامی شهر نعره زدند.14و چون عیلی آواز نعره را شنید، گفت: «این آواز هنگامه چیست؟» پس آن مرد شتافته، عیلی را خبر داد.15و عیلی نود و هشت ساله بود و چشمانش تار شده، نمی توانست دید.16پس آن مرد به عیلی گفت: «منم كه از لشكر آمده، و من امروز از لشكر فرار كرده ام.» گفت: «ای پسرم كار چگونه گذشت؟»17و آن خبر آورنده در جواب گفت: «اسرائیل از حضور فلسطینیان فرار كردند، و شكست عظیمی هم درقوم واقع شد، و نیز دو پسرت حُفْنی و فینَحاس مردند و تابوت عهد خدا گرفته شد.»18و چون از تابوت خدا خبر داد، عیلی از كرسی خود به پهلوی دروازه به پشت افتاده، گردنش بشكست و بمرد، زیرا كه مردی پیر و سنگین بود و چهل سال بر اسرائیل داوری كرده بود.19و عروس او، زن فینَحاس كه حامله و نزدیك به زاییدن بود، چون خبر گرفتن تابوت خدا و مرگ پدر شوهرش و شوهرش را شنید، خم شده، زایید زیرا كه درد زه او را بگرفت.20و در وقت مردنش زنانی كه نزد وی ایستاده بودند، گفتند: «مترس زیرا كه پسر زاییدی». اما او جواب نداد و اعتنا ننمود.21و پسر را ایخابُود نام نهاده، گفت: «جلال از اسرائیل زایل شد»، چونكه تابوت خدا گرفته شده بود و به سبب پدر شوهرش و شوهرش.22پس گفت: «جلال از اسرائیل زایل شد زیرا كه تابوت خدا گرفته شده است.»
51و فلسطینیان تابوت خدا را گرفته، آن را از اَبَنْعَزَر به اَشْدُود آوردند.2و فلسطینیان تابوت خدا را گرفته، آن را به خانۀ داجون درآورده، نزدیك داجون گذاشتند.3و بامدادان چون اَشْدُودیان برخاستند، اینك داجون به حضور تابوت خداوند رو به زمین افتاده بود. و داجون را برداشته، باز در جایش برپا داشتند.4و در فردای آن روز چون صبح برخاستند، اینك داجون به حضور تابوت خداوند رو به زمین افتاده، و سر داجون و دو دستش بر آستانه قطع شده، و تنِ داجون فقط از او باقی مانده بود.5از این جهت كاهنان داجون و هر كه داخل خانۀ داجون میشود، تا امروز بر آستانۀ داجون دراَشْدُود پا نمی گذارد.6و دست خداوند بر اهل اَشْدُود سنگین شده، ایشان را تباه ساخت و ایشان را، هم اَشْدُود و هم نواحی آن را به خراجها مبتلا ساخت.7و چون مردان اَشْدُود دیدند كه چنین است گفتند: «تابوت خدای اسرائیل با ما نخواهد ماند، زیرا كه دست او بر ما و بر خدای ما، داجون سنگین است.»8پس فرستاده، جمیع سروران فلسطینیان را نزد خود جمع كرده، گفتند: «با تابوت خدای اسرائیل چه كنیم؟» گفتند: «تابوت خدای اسرائیل به جَتّ منتقل شود.» پس تابوت خدای اسرائیل را به آنجا بردند.9و واقع شد بعد از نقل كردن آن كه دست خداوند بر آن شهر به اضطراب بسیار عظیمی دراز شده، مردمان شهر را از خرد و بزرگ مبتلا ساخته، خُراجها بر ایشان مُنْتَفَخْ شد.10پس تابوت خدا را به عَقْرُون بردند و به مجرد ورود تابوت خدا به عَقْرُون، اهل عَقْرُون فریاد كرده، گفتند: «تابوت خدای اسرائیل را نزد ما آوردند تا ما را و قوم ما را بكشند.»11پس فرستاده، جمیع سروران فلسطینیان را جمع كرده، گفتند: «تابوت خدای اسرائیل را روانه كنید تا به جای خود برگردد و ما را و قوم ما را نكشد»، زیرا كه در تمام شهر هنگامۀ مهلك بود، و دست خدا در آنجا بسیار سنگین شده بود.12و آنانی كه نمردند، به خُراجها مبتلا شدند. و فریاد شهر تا به آسمان بالا رفت.
61و تابوت خداوند در ولایت فلسطینیان هفت ماه ماند.2و فلسطینیان، كاهنان و فالگیران خود را خوانده، گفتند: «با تابوت خداوند چه كنیم؟ ما را اعلام نمایید كه آن را به جایش با چه چیز بفرستیم.»3گفتند: «اگر تابوت خدای اسرائیل را بفرستید، آن را خالی مفرستید، بلكه قربانی جُرم البته برای او بفرستید. آنگاه شفا خواهید یافت، و بر شما معلوم خواهد شد كه از چه سبب دست او از شما برداشته نشده است.»4ایشان گفتند: «چه قربانی جرم برای او بفرستیم؟» گفتند: «بر حسب شمارۀ سروران فلسطینیان، پنج خراج طلا و پنج موش طلا، زیرا كه بر جمیع شما و بر جمیع سرداران شما بلا یكی است.5پس تماثیل خُراجهای خود و تماثیل موشهای خود را كه زمین را خراب میكنند بسازید، و خدای اسرائیل را جلال دهید كه شاید دست خود را از شما و از خدایان شما و از زمین شما بردارد.6و چرا دل خود را سخت سازید، چنانكه مصریان و فرعون دل خود را سخت ساختند؟ آیا بعد از آنكه در میان ایشان كارهای عجیب كرده بود، ایشان را رها نكردند كه رفتند؟7پس الا´ن ارابۀ تازه بسازید و دو گاو شیرده را كه یوغ بر گردن ایشان نهاده نشده باشد بگیرید، و دو گاو را به ارابه ببندید و گوساله های آنها را از عقب آنها به خانه برگردانید.8و تابوت خداوند را گرفته، آن را بر ارابه بنهید و اسباب طلا را كه به جهت قربانی جرم برای او میفرستید، در صندوقچه ای به پهلوی آن بگذارید، و آن را رها كنید تا برود.9و نظر كنید اگر به راه سرحد خود به سوی بیت شَمْس برود، بدانید اوست كه این بلای عظیم را بر ما وارد گردانیده است؛ و اگرنه، پس خواهید دانست كه دست او ما را لمس نكرده است، بلكه آنچه بر ما واقع شده است، اتفاقی است.»10پس آن مردمان چنین كردند و دو گاو شیرده را گرفته، آنها را به ارابه بستند، و گوساله های آنها را در خانه نگاه داشتند.11و تابوت خداوند و صندوقچه را با موشهای طلا و تماثیل خُراجهای خود بر ارابه گذاشتند.12و گاوان راه خود را راست گرفته، به راه بیت شمس روانه شدند و به شاهراه رفته، بانگ میزدند و به سوی چپ یا راست میل نمی نمودند؛ و سروران فلسطینیان در عقب آنها تا حد بیت شمس رفتند.13و اهل بیت شَمْس در درّه، گندم را درو میكردند؛ و چشمان خود را بلند كرده، تابوت را دیدند و از دیدنش خوشحال شدند.14و ارابه به مزرعۀ یهُوشَع بیت شمسی درآمده، در آنجا بایستاد و سنگ بزرگی در آنجا بود. پس چوب ارابه را شكسته، گاوان را برای قربانی سوختنی به جهت خداوند گذرانیدند.15و لاویان تابوت خداوند و صندوقچهای را كه با آن بود و اسباب طلا داشت، پایین آورده، آنها را بر آن سنگ بزرگ نهادند و مردان بیت شمس در همان روز برای خداوند قربانیهای سوختنی گذرانیدند و ذبایح ذبح نمودند.16و چون آن پنج سرور فلسطینیان این را دیدند، در همان روز به عَقْرُون برگشتند.17و این است خُراجهای طلایی كه فلسطینیان به جهت قربانی جرم نزد خداوند فرستادند: برای اَشْدُود یك، و برای غَزَّه یك، و برای اَشْقَلون یك، و برای جَتّ یك، و برای عَقْرُون یك.18و موشهای طلا بر حسب شمارۀ جمیع شهرهای فلسطینیان كه از املاك آن پنج سرور بود، چه از شهرهای حصاردار و چه از دهات بیرون تا آن سنگ بزرگی كه تابوت خداوند را بر آن گذاشتند كه تا امروز در مزرعۀ یهُوشَع بیت شمسی باقی است.19و مردمان بیت شمس را زد، زیرا كه به تابوت خداوند نگریستند؛ پس پنجاه هزار و هفتاد نفر از قوم را زد و قوم ماتم گرفتند، چونكه خداوند خلق را به بلای عظیم مبتلا ساخته بود.20و مردمان بیت شمس گفتند: «كیست كه به حضور این خدای قدوس یعنی یهُوَه میتواند بایستد و از ما نزد كِه خواهد رفت؟»21پس رسولان نزد ساكنان قریه یعاریم فرستاده، گفتند: «فلسطینیان تابوت خداوند را پس فرستاده اند؛ بیایید و آن را نزد خود ببرید.»
71و مردمان قریه یعاریم آمده، تابوت خداوند را آوردند، و آن را به خانۀ ابیناداب در جِبْعه داخل كرده، پسرش اَلِعازار را تقدیس نمودند تا تابوت خداوند را نگاهبانی كند.2و از روزی كه تابوت در قریه یعاریم ساكن شد، وقت طول كشید تا بیست سال گذشت. و بعد از آن خاندان اسرائیل برای پیروی خداوند جمع شدند.3و سموئیل تمامی خاندان اسرائیل را خطاب كرده، گفت: «اگر به تمامی دل به سوی خداوند بازگشت نمایید، و خدایان غیر و عَشْتاروت را از میان خود دور كنید، و دلهای خود را برای خداوند حاضر ساخته، او را تنها عبادت نمایید، پس او شما را از دست فلسطینیان خواهد رهانید.»4آنگاه بنی اسرائیل بَعْلیم و عَشْتاروت را دور كرده، خداوند را تنها عبادت نمودند.5و سموئیل گفت: «تمامی اسرائیل را در مِصْفَه جمع كنید تا دربارۀ شما نزد خداوند دعانمایم.»6و در مِصْفَه جمع شدند و آب كشیده، آن را به حضور خداوند ریختند، و آن روز را روزه داشته، در آنجا گفتند كه «بر خداوند گناه كرده ایم.» و سموئیل بنی اسرائیل را در مِصْفَه داوری نمود.7و چون فلسطینیان شنیدند كه بنیاسرائیل در مِصْفَه جمع شده اند، سروران فلسطینیان بر اسرائیل برآمدند، و بنی اسرائیل چون این را شنیدند، از فلسطینیان ترسیدند.8و بنی اسرائیل به سموئیل گفتند: «از تضرع نمودن برای ما نزد یهُوَه خدای ما ساكت مباش تا ما را از دست فلسطینیان برهاند.»9و سموئیل برۀ شیرخواره گرفته، آن را به جهت قربانی سوختنی تمام برای خداوند گذرانید، و سموئیل دربارۀ اسرائیل نزد خداوند تضرع نموده، خداوند او را اجابت نمود.10و چون سموئیل قربانی سوختنی را میگذرانید، فلسطینیان برای مقاتلۀ اسرائیل نزدیك آمدند. و در آن روز خداوند به صدای عظیم بر فلسطینیان رعد كرده، ایشان را منهزم ساخت، و از حضور اسرائیل شكست یافتند.11و مردان اسرائیل از مِصْفَه بیرون آمدند و فلسطینیان را تعاقب نموده، ایشان را تا زیر بیت كار شكست دادند.12و سموئیل سنگی گرفته، آن را میان مِصْفَه و سِنّ برپا داشت و آن را اَبَنْعَزَر نامیده، گفت: «تا بحال خداوند ما را اعانت نموده است.»13پس فلسطینیان مغلوب شدند، و دیگر به حدود اسرائیل داخل نشدند، و دست خداوند در تمامی روزهای سموئیل بر فلسطینیان سخت بود.14و شهرهایی كه فلسطینیان از اسرائیل گرفته بودند، از عَقْرُون تا جَتّ، به اسرائیل پس دادند، واسرائیل حدود آنها را از دست فلسطینیان رهانیدند، و در میان اسرائیل و اَموریان صلح شد.15و سموئیل در تمام روزهای عمر خود بر اسرائیل داوری مینمود.16و هر سال رفته، به بیت ئیل و جِلْجال و مِصْفَه گردش میكرد، و در تمامی این جاها بر اسرائیل داوری مینمود.17و به رامه بر می گشت زیرا خانه اش در آنجا بود و در آنجا بر اسرائیل داوری می نمود، و مذبحی در آنجا برای خداوند بنا كرد.
81و واقع شد كه چون سموئیل پیر شد،پسران خود را بر اسرائیل داوران ساخت.2و نام پسر نخستزاده اش یوئیل بود و نام دومینش اَبیاه؛ و در بئرشَبَع داور بودند.3اما پسرانش به راه او رفتار نمینمودند بلكه در پی سود رفته، رشوه میگرفتند و داوری را منحرف می ساختند.4پس جمیع مشایخ اسرائیل جمع شده، نزد سموئیل به رامه آمدند.5و او را گفتند: «اینك تو پیر شده ای و پسرانت به راه تو رفتار نمی نمایند. پس الا´ن برای ما پادشاهی نصب نما تا مثل سایر امّتها بر ما حكومت نماید.»6و این امر در نظر سموئیل ناپسند آمد، چونكه گفتند: «ما را پادشاهی بده تا بر ما حكومت نماید.» و سموئیل نزد خداوند دعا كرد.7و خداوند به سموئیل گفت: «آواز قوم را در هر چه به تو گفتند بشنو، زیرا كه تو را ترك نكردند بلكه مرا ترك كردند تا بر ایشان پادشاهی ننمایم.8بر حسب همۀ اعمالی كه از روزی كه ایشان را از مصر بیرون آوردم، بجاآوردند و مرا ترك نموده، خدایان غیر را عبادت نمودند، پس با تو نیز همچنین رفتار می نمایند.9پس الا´ن آواز ایشان را بشنو لكن بر ایشان به تأكید شهادت بده، و ایشان را از رسم پادشاهی كه بر ایشان حكومت خواهد نمود، مطلع ساز.»10و سموئیل تمامی سخنان خداوند را به قوم كه از او پادشاه خواسته بودند، بیان كرد.11و گفت: «رسم پادشاهی كه بر شما حكم خواهد نمود این است كه پسران شما را گرفته، ایشان را بر ارابه ها و سواران خود خواهد گماشت و پیش ارابه هایش خواهند دوید.12و ایشان را سرداران هزاره و سرداران پنجاهه برای خود خواهدساخت، و بعضی را برای شیار كردن زمینش و درویدن محصولش و ساختن آلات جنگش و اسباب ارابه هایش تعیین خواهد نمود.13و دختران شما را برای عطركشی و طباخی و خبازی خواهد گرفت.14و بهترین مزرعه ها و تاكستانها و باغات زیتون شما را گرفته، به خادمان خود خواهد داد.15و عشر زراعات و تاكستانهای شما را گرفته، به خواجه سرایان و خادمان خود خواهد داد.16و غلامان و كنیزان و نیكوترین جوانان شما را و الاغهای شما را گرفته، برای كار خود خواهد گماشت.17و عشر گله های شما را خواهد گرفت و شما غلام او خواهید بود.18و در آن روز از دست پادشاه خود كه برای خویشتن برگزیده اید فریاد خواهید كرد و خداوند در آن روز شما را اجابت نخواهد نمود.»19اما قوم از شنیدن قول سموئیل ابا نمودند و گفتند: «نی بلكه می باید بر ما پادشاهی باشد.20تا ما نیز مثل سایر امّتها باشیم و پادشاه ما بر ما داوری كند، و پیش روی ما بیرون رفته، در جنگهای ما برای ما بجنگد.»21و سموئیل تمامی سخنان قوم را شنیده، آنها را به سمع خداوند رسانید.22و خداوند به سموئیل گفت: «آواز ایشان را بشنو و پادشاهی بر ایشان نصب نما.» پس سموئیل به مردمان اسرائیل گفت: «شما هركس به شهر خود بروید.»
91و مردی بود از بنیامین كه اسمش قَیس بن اَبیئیل بن صرور بن بَكُورَت بن افیح بود؛ و او پسر مرد بنیامینی و مردی زورآور مقتدر بود.2و او را پسری شاؤل نام، جوانی خوش اندام بود كه در میان بنیاسرائیل كسی از او خوش اندامتر نبود كه از كتفش تا به بالا از تمامی قوم بلندتر بود.3و الاغهای قَیس پدر شاؤل گُم شد. پس قَیس به پسر خود شاؤل گفت: «الا´ن یكی از جوانان خود را با خود گرفته، برخیز و رفته، الاغها را جستجو نما.»4پس از كوهستان افرایم گذشته، و از زمین شَلِیشَه عبور نموده، آنها را نیافتند. و از زمین شَعْلیم گذشتند و نبود و از زمین بنیامین گذشته، آنها را نیافتند.5و چون به زمین صُوف رسیدند، شاؤل به خادمی كه همراهش بود، گفت: «بیا برگردیم، مبادا پدرم از فكر الاغها گذشته، به فكر ما افتد.»6او در جواب وی گفت: «اینك مرد خدایی در این شهر است و او مردی مكرّم است و هر چه میگوید البته واقع میشود. الا´ن آنجا برویم؛ شاید از راهی كه باید برویم ما را اطلاع بدهد.»7شاؤل به خادمش گفت: «اینك اگر برویم، چه چیز برای آن مرد ببریم؟ زیرا نان از ظروف ما تمام شده، و هدیه ای نیست كه به آن مرد خدا بدهیم. پس چه چیز داریم؟»8و آن خادم باز در جواب شاؤل گفت كه «اینك در دستم ربع مثقال نقره است. آن را به مرد خدا میدهم تا راه ما را به ما نشان دهد.»9در زمان سابق چون كسی در اسرائیل برای درخواست كردن از خدا می رفت، چنین میگفت: «بیایید تا نزد رائی برویم.» زیرا نبی امروز را سابق رائی می گفتند.10و شاؤل به خادم خود گفت: «سخن تو نیكوست. بیا برویم.» پس به شهری كه مرد خدا در آن بود، رفتند.11و چون ایشان به فراز شهر بالا می رفتند، دختران چند یافتند كه برای آب كشیدن بیرون می آمدند و به ایشان گفتند: «آیا رائی در اینجاست؟»12در جواب ایشان گفتند: «بلی اینك پیش روی شماست. حال بشتابید زیرا امروز به شهر آمده است چونكه امروز قوم را در مكان بلند قربانی هست.13به مجرد ورود شما به شهر، قبل از آنكه به مكان بلند برای خوردن بیایید، به او خواهید برخورد زیرا كه تا او نیاید قوم غذا نخواهند خورد، چونكه او میباید اول قربانی را بركت دهد و بعد از آن دعوت شدگان بخورند. پس اینك بروید زیرا كه الا´ن او را خواهید یافت.»14پس به شهر رفتند و چون داخل شهر می شدند، اینك سموئیل به مقابل ایشان بیرون آمد تا به مكان بلند برود.15و یك روز قبل از آمدنِ شاؤل، خداوند بر سموئیل كشف نموده، گفت:16«فردا مثل این وقت شخصی را از زمین بنیامین نزد تو میفرستم؛ او را مسح نما تا بر قوم من اسرائیل رئیس باشد، و قوم مرا از دست فلسطینیان رهایی دهد. زیرا كه بر قوم خود نظر كردم چونكه تضرع ایشان نزد من رسید.»17و چون سموئیل شاؤل را دید، خداوند او را گفت: «اینك این است شخصی كه دربارهاش به تو گفتم كه بر قوم من حكومت خواهد نمود.»18و شاؤل در میان دروازه به سموئیل نزدیك آمده، گفت: «مرا بگو كه خانۀ رائی كجاست؟»19سموئیل در جواب شاؤل گفت: «من رائی هستم. پیش من به مكان بلند برو زیرا كه شما امروز با من خواهید خورد، و بامدادان تو را رها كرده، هرچه در دل خود داری برای تو بیان خواهم كرد.20و اما الاغهایت كه سه روز قبل از این گم شده است، دربارۀ آنها فكر مكن زیرا پیدا شده است؛ و آرزوی تمامی اسرائیل بر كیست؟ آیا بر تو و بر تمامی خاندان پدر تو نیست؟»21شاؤل در جواب گفت: «آیا من بنیامینی و از كوچكترین اسباط بنی اسرائیل نیستم؟ و آیا قبیلۀ من از جمیع قبایل سبط بنیامین كوچكتر نیست؟ پس چرا مثل این سخنان به من می گویی؟»22و سموئیل شاؤل و خادمش را گرفته، ایشان را به مهمانخانه آورد و بر صدر دعوت شدگان كه قریب به سی نفر بودند، جا داد.23و سموئیل به طباخ گفت: «قسمتی را كه به تو دادم و درباره اش به تو گفتم كه پیش خود نگاهدار، بیاور.»24پس طباخ ران را با هرچه بر آن بود، گرفته، پیش شاؤل گذاشت و سموئیل گفت: «اینك آنچه نگاهداشته شده است، پیش خود بگذار و بخور زیرا كه تا زمان معین برای تو نگاه داشته شده است، از وقتی كه گفتم از قوم وعده بخواهم.» و شاؤل در آن روز با سموئیل غذا خورد.25و چون ایشان از مكان بلند به شهر آمدند، او با شاؤل بر پشت بام گفتگو كرد.26و صبح زود برخاستند و نزد طلوع فجر، سموئیل شاؤل را به پشت بام خوانده، گفت: «برخیز تا تو را روانه نمایم.» پس شاؤل برخاست و هر دو ایشان، او و سموئیل بیرون رفتند.27و چون ایشان به كنار شهر رسیدند، سموئیل به شاؤل گفت: «خادم را بگو كه پیش ما برود.» (و او پیش رفت.) «و اما تو الا´ن بایست تا كلام خدا را به تو بشنوانم.»
101پس سموئیل ظرف روغن را گرفته، بر سر وی ریخت و او را بوسیده، گفت: «آیا این نیست كه خداوند تو را مسح كرد تا بر میراث او حاكم شوی؟2امروز بعد از رفتنت از نزد من دو مرد، نزد قبر راحیل به سرحد بنیامین در صَلْصَح خواهی یافت، و تو را خواهند گفت: الاغهایی كه برای جستن آنها رفته بودی، پیدا شده است و اینك پدرت فكر الاغها را ترك كرده، به فكر شما افتاده است، و میگوید به جهت پسرم چه كنم.3چون از آنجا پیش رفتی و نزد بلوط تابور رسیدی، در آنجا سه مرد خواهی یافت كه به حضور خدا به بیت ئیل میروند كه یكی از آنها سه بزغاله دارد، و دیگری سه قرص نان، و سومی یك مشگ شراب.4و سلامتی تو را خواهند پرسید و دو نان به تو خواهندداد كه از دست ایشان خواهی گرفت.5بعد از آن به جِبْعۀ خدا كه در آنجا قراول فلسطینیان است خواهی آمد؛ و چون در آنجا نزدیك شهر برسی، گروهی از انبیا كه از مكان بلند به زیر می آیند و در پیش ایشان چنگ و دف و نای و بربط بوده، نبوت میكنند، به تو خواهند برخورد.6و روح خداوند بر تو مستولی شده، با ایشان نبوت خواهی نمود، و به مرد دیگر متبدل خواهی شد.7و هنگامی كه این علامات به تو رونماید، هرچه دستت یابد بكن زیرا خدا با توست.8و پیش من به جِلْجال برو و اینك من برای گذرانیدن قربانیهای سوختنی و ذبح نمودن ذبایح سلامتی نزد تو می آیم، و هفت روز منتظر باش تا نزد تو بیایم و تو را اعلام نمایم كه چه باید كرد.»9و چون رو گردانید تا از نزد سموئیل برود، خدا او را قلب دیگر داد. و در آن روز جمیع این علامات واقع شد.10و چون آنجا به جِبْعَه رسیدند، اینك گروهی از انبیا به وی برخوردند، و روح خدا بر او مستولی شده، در میان ایشان نبوت میكرد.11و چون همه كسانی كه او را پیشتر می شناختند، دیدند كه اینك با انبیا نبوت میكند، مردم به یكدیگر گفتند: «این چیست كه با پسر قَیس واقع شده است؟ آیا شاؤل نیز از جملۀ انبیا است؟»12و یكی از حاضرین در جواب گفت: «اما پدر ایشان كیست؟» از این جهت مَثَل شد كه «آیا شاؤل نیز از جملۀ انبیا است؟»13و چون از نبوت كردن فارغ شد، به مكان بلند آمد.14و عموی شاؤل به او و به خادمش گفت: «كجا رفته بودید؟» او در جواب گفت: «برای جستن الاغها؛ و چون دیدیم كه نیستند، نزد سموئیل رفتیم.»15عموی شاؤل گفت: «مرا بگو كه سموئیل به شما چه گفت؟»16شاؤل به عموی خود گفت: «ما را واضحاً خبر داد كه الاغها پیدا شده است.» لیكن دربارۀ امر سلطنت كه سموئیل به او گفته بود، او را مخبر نساخت.17و سموئیل قوم را در مِصْفَه به حضور خداوند خواند18و به بنی اسرائیل گفت: «یهُوَه، خدای اسرائیل، چنین میگوید: من اسرائیل را از مصر برآوردم، و شما را از دست مصریان و از دست جمیع ممالكی كه بر شما ظلم نمودند،رهایی دادم.19و شما امروز خدای خود را كه شما را از تمامی بدیها و مصیبتهای شما رهانید، اهانت كرده، او را گفتید: پادشاهی بر ما نصب نما. پس الا´ن با اسباط و هزارههای خود به حضور خداوند حاضر شوید.»20و چون سموئیل جمیع اسباط اسرائیل را حاضر كرد، سبط بنیامین گرفته شد.21و سبط بنیامین را با قبایل ایشان نزدیك آورد، و قبیلۀ مَطْرِی گرفته شد. و شاؤُل پسر قَیس گرفته شد، و چون او را طلبیدند، نیافتند.22پس بار دیگر از خداوند سؤال كردند كه «آیا آن مرد به اینجا دیگر خواهد آمد؟» خداوند در جواب گفت: «اینك او خود را در میان اسبابها پنهان كرده است.»23و دویده، او را از آنجا آوردند، و چون در میان قوم بایستاد، از تمامی قوم از كتف به بالا بلندتر بود.24و سموئیل به تمامی قوم گفت: «آیا شخصی را كه خداوند برگزیده است، ملاحظه نمودید كه در تمامی قوم مثل او كسی نیست؟» و تمامی قوم صدا زده، گفتند: «پادشاه زنده بماند!»25پس سموئیل رسوم سلطنت را به قوم بیان كرده، در كتاب نوشت، و آن را به حضور خداوند گذاشت. و سموئیل هركس از تمامی قوم را به خانه اش روانه نمود.26و سموئیل نیز به خانۀ خود به جِبْعه رفت و فوجی از كسانی كه خدا دل ایشان را برانگیخت، همراه وی رفتند.27امّا بعضی پسران بلیعال گفتند: «این شخص چگونه ما را برهاند؟» و او را حقیر شمرده، هدیه برایش نیاوردند. امّا او هیچ نگفت.
111و ناحاش عَمّونی برآمده، در برابر یابیش جِلْعاد اُردو زد؛ و جمیع اهل یابیش به ناحاش گفتند: «با ما عهد ببند و تو را بندگی خواهیم نمود.»2ناحاش عَمّونی به ایشان گفت: «به این شرط با شما عهد خواهم بست كه چشمان راست جمیع شما كنده شود، و این را بر تمامی اسرائیل عار خواهم ساخت.»3و مشایخ یابیش به وی گفتند: «ما را هفت روز مهلت بده تا رسولان به تمامی حدود اسرائیل بفرستیم، و اگر برای ما رهاننده ای نباشد، نزد تو بیرون خواهیم آمد.»4پس رسولان به جِبْعَه شاؤل آمده، این سخنان را به گوش قوم رسانیدند، و تمامی قوم آواز خود را بلند كرده، گریستند.5و اینك شاؤل در عقب گاوان از صحرا می آمد، و شاؤل گفت: «قوم را چه شده است كه میگریند؟» پس سخنان مردان یابیش را به او باز گفتند.6و چون شاؤل این سخنان را شنید روح خدا بر وی مستولی گشته، خشمش به شدت افروخته شد.7پس یك جفت گاو را گرفته، آنها را پاره پاره نمود و به دست قاصدان به تمامی حدود اسرائیل فرستاده، گفت: «هر كه در عقب شاؤل و سموئیل بیرون نیاید، به گاوان او چنین كرده شود.» آنگاه ترس خداوند بر قوم افتاد كه مثل مرد واحد بیرون آمدند.8و ایشان را در بازَق شمرد و بنی اسرائیل سیصد هزار نفر و مردان یهودا سی هزار بودند.9پس به رسولانی كه آمده بودند گفتند: «به مردمان یابیش جِلْعاد چنین گویید: فردا وقتی كه آفتاب گرم شود، برای شما خلاصی خواهد شد.» و رسولان آمده، به اهل یابیش خبر دادند، پس ایشان شاد شدند.10و مردان یابیش گفتند: «فردا نزد شما بیرون خواهیم آمد تا هرچه در نظرتان پسند آید به ما بكنید.»11و در فردای آن روز شاؤل قوم را به سه فرقه تقسیم نمود و ایشان در پاس صبح به میان لشكرگاه آمده، عمونیان را تا گرم شدن آفتاب میزدند، و باقیماندگان پراكنده شدند به حدی كه دو نفر از ایشان در یك جا نماندند.12و قوم به سموئیل گفتند: «كیست كه گفته است آیا شاؤل بر ما سلطنت نماید؟ آن كسان را بیاورید تا ایشان را بكشیم.»13اما شاؤل گفت: «كسی امروز كشته نخواهد شد زیرا كه خداوند امروز در اسرائیل نجات به عمل آوردهاست.»14و سموئیل به قوم گفت: «بیایید تا به جِلْجال برویم و سلطنت را در آنجا از سر نو برقرار كنیم.»15پس تمامی قوم به جِلْجال رفتند، و آنجا در جِلْجال، شاؤل را به حضور خداوند پادشاه ساختند، و در آنجا ذبایح سلامتی به حضور خداوند ذبح نموده، شاؤل و تمامی مردمان اسرائیل در آنجا شادی عظیم نمودند.
121و سموئیل به تمامی اسرائیل گفت: «اینك قول شما را در هرآنچه به من گفتید، شنیدم و پادشاهی بر شما نصب نمودم.2و حال اینك پادشاه پیش روی شما راه میرود و من پیر و مو سفید شده ام؛ و اینك پسران من با شما میباشند، و من از جوانی ام تا امروز پیش روی شما سلوك نموده ام.3اینك من حاضرم؛ پس به حضور خداوند و مسیح او بر من شهادت دهید كه گاو كه را گرفتم و الاغ كه را گرفتم و بر كه ظلم نموده، كه را ستم كردم و از دست كه رشوه گرفتم تا چشمان خود را به آن كور سازم و آن را به شما رد نمایم.»4گفتند: «بر ما ظلم نكرده ای و بر ماستم ننموده ای و چیزی از دست كسی نگرفته ای.»5به ایشان گفت: « خداوند بر شما شاهد است و مسیح او امروز شاهد است كه چیزی در دست من نیافته اید.» گفتند: «او شاهد است.»6و سموئیل به قوم گفت: « خداوند است كه موسی و هارون را مقیم ساخت و پدران شما را از زمین مصر برآورد.7پس الا´ن حاضر شوید تا به حضور خداوند با شما دربارۀ همۀ اعمال عادلۀ خداوند كه با شما و با پدران شما عمل نمود، محاجه نمایم.8چون یعقوب به مصر آمد و پدران شما نزد خداوند استغاثه نمودند، خداوند موسی و هارون را فرستاد كه پدران شما را از مصر بیرون آورده، ایشان را در این مكان ساكن گردانیدند.9و چون یهُوَه خدای خود را فراموش كردند ایشان را به دست سِیسَرا، سردار لشكر حاصور، و به دست فلسطینیان و به دست پادشاه موآب فروخت كه با آنها جنگ كردند.10پس نزد خداوند فریاد برآورده، گفتند گناه كرده ایم زیرا خداوند را ترك كرده، بَعْلیم و عَشْتاروت را عبادت نمودهایم؛ و حال ما را از دست دشمنان ما رهایی ده و تو را عبادت خواهیم نمود.11پس خداوند یرُبَّعْل و بَدان و یفْتاح و سموئیل را فرستاده، شما را از دست دشمنان شما كه در اطراف شما بودند، رهانید و در اطمینان ساكن شدید.12و چون دیدید كه ناحاش، پادشاه بنیعَمّون، بر شما می آید به من گفتید: نی بلكه پادشاهی بر ما سلطنت نماید، و حال آنكه یهُوَه، خدای شما، پادشاه شما بود.13و الا´ن اینك پادشاهی كه برگزیدید و او را طلبیدید. و همانا خداوند بر شما پادشاهی نصب نموده است.14اگر از خداوند ترسیده، او را عبادت نمایید و قول او را بشنوید و از فرمان خداوند عصیان نورزید، و هم شما و هم پادشاهی كه بر شما سلطنت میكند، یهُوَه، خدای خود را پیروی نمایید، خوب.15و اما اگر قول خداوند را نشنوید و از فرمان خداوند عصیان ورزید، آنگاه دست خداوند چنانكه به ضد پدران شما بود، به ضد شما نیز خواهدبود.16پس الا´ن بایستید و این كار عظیم را كه خداوند به نظر شما بجا می آورد، ببینید.17آیا امروز وقت درو گندم نیست؟ از خداوند استدعا خواهم نمود و او رعدها و باران خواهد فرستاد تا بدانید و ببینید كه شرارتی كه از طلبیدن پادشاه برای خود نمودید در نظر خداوند عظیم است.»18پس سموئیل از خداوند استدعا نمود و خداوند در همان روز رعدها و باران فرستاد، و تمامی قوم از خداوند و سموئیل بسیار ترسیدند.19و تمامی قوم به سموئیل گفتند: «برای بندگانت از یهُوَه، خدای خود استدعا نما تا نمیریم، زیرا كه بر تمامی گناهان خود این بدی را افزودیم كه برای خود پادشاهی طلبیدیم.»20و سموئیل به قوم گفت: «مترسید! شما تمامی این بدی را كرده اید، لیكن از پیروی خداوند برنگردید، بلكه خداوند را به تمامی دل خود عبادت نمایید.21و در عقب اباطیلی كه منفعت ندارد و رهایی نتواند داد، چونكه باطل است، برنگردید.22زیرا خداوند به خاطر نام عظیم خود قوم خود را ترك نخواهد نمود، چونكه خداوند را پسند آمد كه شما را برای خود قومی سازد.23و اما من، حاشا از من كه به خداوند گناه ورزیده، ترك دعا كردن برای شما نمایم، بلكه راه نیكو و راست را به شما تعلیم خواهم داد.24لیكن از خداوند بترسید و او را به راستی به تمامی دل خود عبادت نمایید و در كارهای عظیمی كه برای شما كرده است، تفكر كنید.25و اما اگر شرارت ورزید، هم شما و هم پادشاه شما، هلاك خواهید شد.»
131و شاؤل (سی) ساله بود كه پادشاه شد.و چون دو سال بر اسرائیل سلطنت نموده بود،2شاؤل به جهت خود سه هزار نفر از اسرائیل برگزید، و از ایشان دو هزار با شاؤل در مِخْماس و در كوه بیت ئیل بودند، و یك هزار با یوناتان در جِبْعه بنیامین. و اما هركس از بقیۀ قوم را به خیمه اش فرستاد.3و یوناتان قراول فلسطینیان را كه در جِبْعه بودند، شكست داد. و فلسطینیان این را شنیدند. و شاؤل در تمامی زمین كَرِنّا نواخته، گفت كه «ای عبرانیان بشنوید!»4و چون تمامی اسرائیل شنیدند كه شاؤل قراول فلسطینیان را شكست داده است، و اینكه اسرائیل نزد فلسطینیان مكروه شده اند، قوم نزد شاؤل در جِلْجال جمع شدند.5و فلسطینیان سی هزار ارابه و شش هزار سوار و خلقی را كه مثل ریگ كنارۀ دریا بیشمار بودند، جمع كردند تا با اسرائیل جنگ نمایند، و برآمده، در مِخْماس به طرف شرقی بیتآوَن اُردو زدند.6و چون اسرائیلیان را دیدند كه در تنگی هستند زیرا كه قوم مضطرب بودند، پس ایشان خود را در مغاره ها و بیشه ها و گَریوه ها و حفره ها و صخره ها پنهان كردند.7و بعضی از عبرانیان از اردن به زمین جاد و جِلْعاد عبور كردند. و شاؤل هنوز در جِلْجال بود و تمامی قوم در عقب اولرزان بودند.8پس هفت روز موافق وقتی كه سموئیل تعیین نموده بود، درنگ كرد. اما سموئیل به جِلْجال نیامد و قوم از او پراكنده می شدند.9و شاؤل گفت: «قربانی سوختنی و ذبایح سلامتی را نزد من بیاورید.» و قربانی سوختنی را گذرانید.10و چون از گذرانیدن قربانی سوختنی فارغ شد، اینك سموئیل برسید و شاؤل به جهت تحیتش، به استقبال وی بیرون آمد.11و سموئیل گفت: «چه كردی؟» شاؤل گفت: «چون دیدم كه قوم از نزد من پراكنده می شوند و تو در روزهای معین نیامدی و فلسطینیان در مِخْماس جمع شده اند،12پس گفتم: الا´ن فلسطینیان بر من در جِلْجال فرود خواهند آمد، و من رضامندی خداوند را نطلبیدم. پس خویشتن را مجبور ساخته، قربانی سوختنی را گذرانیدم.»13و سموئیل به شاؤل گفت: «احمقانه عمل نمودی و امری كه یهُوَه خدایت به تو امر فرموده است، بجا نیاوردی، زیرا كه حال خداوند سلطنت تو را بر اسرائیل تا به ابد برقرار میداشت.14لیكن الا´ن سلطنت تو استوار نخواهد ماند و خداوند به جهت خویش مردی موافق دل خود طلب نموده است، و خداوند او را مأمور كرده است كه پیشوای قوم وی باشد، چونكه تو فرمان خداوند را نگاه نداشتی.»15و سموئیل برخاسته، از جِلْجال به جِبْعَه بنیامین آمد. و شاؤل قومی را كه همراهش بودند به قدر ششصد نفر سان دید.16و شاؤل و پسرش یوناتان و قومی كه با ایشان حاضر بودند در جِبْعه بنیامین ماندند، و فلسطینیان در مِخْماس اردو زدند.17وتاراج كنندگان از اُردوی فلسطینیان در سه فرقه بیرون آمدند كه یك فرقه از ایشان به راه عُفْرَه به زمین شُوعال توجه نمودند.18و فرقۀ دیگر به راه بیت حُورون میل كردند. و فرقۀ سوم به راه حدی كه مشرف بر درّۀ صَبُوعیم به جانب بیابان است، توجه نمودند.19و در تمام زمین اسرائیل آهنگری یافت نمی شد، زیرا كه فلسطینیان میگفتند: «مبادا عبرانیان برای خود شمشیر یا نیزه بسازند.»20و جمیع اسرائیلیان نزد فلسطینیان فرود میآمدند تا هر كس بیل و گاوآهن و تبر و داس خود را تیز كند.21اما به جهت بیل و گاوآهن و چنگال سه دندانه و تبر و برای تیز كردن آهن گاوران سوهان داشتند.22و در روز جنگ، شمشیر و نیزه در دست تمامی قومی كه با شاؤل و یوناتان بودند یافت نشد، اما نزد شاؤل و پسرش یوناتان بود.23و قراول فلسطینیان به معبر مِخْماس بیرون آمدند.
141و روزی واقع شد كه یوناتان پسر شاؤل به جوان سلاحدار خود گفت: «بیا تا به قراول فلسطینیان كه به آن طرفند بگذریم.» اما پدر خود را خبر نداد.2و شاؤل در كنارۀ جِبْعَه زیر درخت اناری كه در مِغْرُون است، ساكن بود و قومی كه همراهش بودند، تخمیناً ششصد نفر بودند.3و اِخَیا ابن اَخیطوب برادر اِیخابُود بنفینَحاس بن عیلی، كاهن خداوند ، در شیلوه با ایفود ملبس شده بود، و قوم از رفتن یوناتان خبر نداشتند.4و در میان معبرهایی كه یوناتان میخواست از آنها نزد قراول فلسطینیان بگذرد، یك صخرۀ تیز به این طرف و یك صخرۀ تیز به آن طرف بود، كه اسم یكی بوصیص و اسم دیگری سِنَه بود.5و یكی از این صخره ها به طرف شمال در برابر مِخْماس ایستاده بود، و دیگری به طرف جنوب در برابر جِبْعه.6و یوناتان به جوان سلاحدار خود گفت: «بیا نزد قراول این نامختونان بگذریم؛ شاید خداوند برای ما عمل كند، زیرا كه خداوند را از رهانیدن با كثیر یا با قلیل مانعی نیست.»7و سلاحدارش به وی گفت: «هر چه در دلت باشد، عمل نما. پیش برو؛ اینك من موافق رأی تو با تو هستم.»8و یوناتان گفت: «اینك ما به طرف این مردمان گذر نماییم و خود را به آنها ظاهر سازیم،9اگر به ما چنین گویند: بایستید تا نزد شما برسیم، آنگاه در جای خود خواهیم ایستاد و نزد ایشان نخواهیم رفت.10اما اگر چنین گویند كه نزد ما برآیید، آنگاه خواهیم رفت زیرا خداوند ایشان را به دست ما تسلیم نموده است؛ و به جهت ما، این علامت خواهد بود.»11پس هر دو ایشان خویشتن را به قراول فلسطینیان ظاهر ساختند و فلسطینیان گفتند: «اینك عبرانیان از حفره هایی كه خود را در آنها پنهان ساخته اند، بیرون می آیند.»12و قراولان، یوناتان و سلاحدارش را خطاب كرده، گفتند: «نزد ما برآیید تا چیزی به شما نشان دهیم.» و یوناتان به سلاحدار خود گفت كه «در عقب من بیا زیرا خداوند ایشان را به دست اسرائیل تسلیم نموده است.»13و یوناتان به دست و پای خود نزد ایشان بالا رفت و سلاحدارش در عقب وی، و ایشان پیش روی یوناتان افتادند و سلاحدارش در عقب اومی كُشت.14و این كشتار اول كه یوناتان و سلاحدارش كردند به قدر بیست نفر بود در قریب نصف شیار یك جفت گاو زمین.15و در اردو و صحرا و تمامی قوم تزلزل در افتاد و قراولان و تاراجكنندگان نیز لرزان شدند و زمین متزلزل شد، پس تزلزل عظیمی واقع گردید.16و دیده بانان شاؤل در جِبْعه بنیامین نگاه كردند و اینك آن انبوه گداخته شده، به هر طرف پراكنده می شدند.17و شاؤل به قومی كه همراهش بودند، گفت: «الا´ن تفحّص كنید و ببینید از ما كه بیرون رفته است؟» پس تفحّص كردند كه اینك یوناتان و سلاحدارش حاضر نبودند.18و شاؤل به اَخِیا گفت: «تابوت خدا را نزدیك بیاور.» زیرا تابوت خدا در آن وقت همراه بنی اسرائیل بود.19و واقع شد چون شاؤل با كاهن سخن میگفت كه اغتشاش در اُردوی فلسطینیان زیاده و زیاده میشد، و شاؤل به كاهن گفت: «دست خود را نگاهدار.»20و شاؤل و تمامی قومی كه با وی بودند جمع شده، به جنگ آمدند، و اینك شمشیر هر كس به ضد رفیقش بود و قتال بسیار عظیمی بود.21و عبرانیانی كه قبل از آن با فلسطینیان بودند و همراه ایشان از اطراف به اُردو آمده بودند، ایشان نیز نزد اسرائیلیانی كه با شاؤل و یوناتان بودند، برگشتند.22و تمامی مردان اسرائیل نیز كه خود را در كوهستان افرایم پنهان كرده بودند، چون شنیدند كه فلسطینیان منهزم شده اند، ایشان را در جنگ تعاقب نمودند.23پس خداوند در آن روز اسرائیل را نجات داد و جنگ تا بیتآوَن رسید.24و مردان اسرائیل آن روز در تنگی بودند زیرا كه شاؤل قوم را قسم داده، گفته بود: «تا من از دشمنان خود انتقام نكشیده باشم، ملعون باد كسی كه تا شام طعام بخورد.» و تمامی قوم طعام نچشیدند.25و تمامی قوم به جنگلی رسیدند كه در آنجا عسل بر روی زمین بود.26و چون قوم به جنگل داخل شدند، اینك عسل می چكید اما احدی دست خود را به دهانش نبرد زیرا قوم از قَسَم ترسیدند.27لیكن یوناتان هنگامی كه پدرش به قوم قسم میداد، نشنیده بود؛ پس نوك عصایی را كه در دست داشت دراز كرده، آن را به شان عسل فرو برد، و دست خود را به دهانش برده، چشمان او روشن گردید.28و شخصی از قوم به او توجه نموده، گفت: «پدرت قوم را قسم سخت داده، گفت: ملعون باد كسی كه امروز طعام خورد.» و قوم بیتاب شده بودند.29و یوناتان گفت: «پدرم زمین را مضطرب ساخته است؛ الا´ن ببینید كه چشمانم چه قدر روشن شده است كه اندكی از این عسل چشیده ام.30و چه قدر زیاده اگر امروز قوم از غارت دشمنان خود كه یافته اند بی ممانعت میخوردند، آیا قتال فلسطینیان بسیار زیاده نمیشد؟»31و در آن روز فلسطینیان را از مخماس تا اَیلُون منهزم ساختند و قوم بسیار بیتاب شدند.32و قوم بر غنیمت حمله كرده، از گوسفندان و گاوان و گوساله ها گرفته، بر زمین كشتند و قوم آنها را با خون خوردند.33و شاؤل را خبر داده، گفتند: «اینك قوم به خداوند گناه ورزیده، با خون میخورند.» گفت: «شما خیانت ورزیده اید. امروز سنگی بزرگ نزد من بغلطانید.»34و شاؤل گفت: «خود را در میان قوم منتشر ساخته، به ایشان بگویید: هر كس گاو خود و هر كس گوسفند خود را نزد من بیاورد و در اینجا ذبح نموده، بخورید و به خدا گناه نورزیده، با خون مخورید.» و تمامی قوم در آن شب هر كس گاوش را با خود آورده، در آنجا ذبح كردند.35و شاؤل مذبحی برای خداوند بنا كرد و این مذبح اول بود كه برای خداوند بنا نمود.36و شاؤل گفت: «امشب در عقب فلسطینیان برویم و آنها را تا روشنایی صبح غارت كرده، از ایشان احدی را باقی نگذاریم.» ایشان گفتند: «هر چه در نظرت پسند آید بكن.» و كاهن گفت: «در اینجا به خدا تقرب بجوییم.»37و شاؤل از خدا سؤال نمود كه آیا از عقب فلسطینیان برویم و آیا ایشان را به دست اسرائیل خواهی داد، اما در آن روز او را جواب نداد.38آنگاه شاؤل گفت: «ای تمامی رؤسای قوم به اینجا نزدیك شوید و بدانید و ببینید كه امروز این گناه در چه چیز است.39زیرا قسم به حیات خداوند رهانندۀ اسرائیل كه اگر در پسرم یوناتان هم باشد، البته خواهد مـرد.» لیكن از تمامی قوم احدی به او جواب نداد.40پس به تمامی اسرائیل گفت: «شما به یك طرف باشید و من با پسر خود یوناتان به یك طرف باشیم.» و قوم به شاؤل گفتند: «هر چه در نظرت پسند آید، بكن.»41و شاؤل به یهُوَه، خدای اسرائیل گفت: «قرعه ای راست بده.» پس یوناتان و شاؤل گرفته شدند و قوم رها گشتند.42و شاؤل گفت: «در میان من و پسرم یوناتان قرعه بیندازید.» و یوناتان گرفته شد.43و شاؤل به یوناتان گفت: «مرا خبر ده كه چه كرده ای؟» و یوناتان به او خبر داده، گفت: «به نوك عصایی كه در دست دارم اندكی عسل چشیدم. و اینك باید بمیرم؟»44و شاؤل گفت: «خدا چنین بلكه زیاده از این بكند ای یوناتان! زیرا البته خواهی مُرد.»45اما قوم به شاؤل گفتند: «آیا یوناتان كه نجات عظیم را در اسرائیل كرده است، باید بمیرد؟ حاشا! قسم به حیات خداوند كه مویی از سرش به زمین نخواهد افتاد زیرا كه امروز با خدا عمل نموده است.» پس قوم یوناتان را خلاص نمودند كه نمُرد.46و شاؤل از تعاقب فلسطینیان باز آمد و فلسطینیان به جای خود رفتند.47و شاؤل عنانِ سلطنت اسرائیل را به دست گرفت و با جمیع دشمنان اطراف خود، یعنی با موآب و بنیعَمّون و اَدوم و مُلوك صُوبَه و فلسطینیان جنگ كرد و به هر طرف كه توجه مینمود، غالب میشد.48و به دلیری عمل مینمود و عمالیقیان را شكست داده، اسرائیل را از دست تاراج كنندگان ایشان رهانید.49و پسران شاؤل، یوناتان و یشوِی و مَلْكیشو بودند. و اسمهای دخترانش این است: اسم نخستزادهاش میرَب و اسم كوچك میكال.50و اسم زن شاؤل اَخینوعام، دختر اَخیمَعاص، بود و اسم سردار لشكرش اَبْنِیر بن نِیر، عموی شاؤل بود.51و قَیس پدر شاؤل بود و نِیر پدر اَبْنِیر و پسر اَبیئیل بود.52و در تمامی روزهای شاؤل با فلسطینیان جنگ سخت بود و هر صاحب قوت و صاحب شجاعت كه شاؤل میدید، او را نزد خود می آورد.
151و سموئیل به شاؤل گفت: « خداوند مرا فرستاد كه ترا مسح نمایم تا بر قوم او اسرائیل پادشاه شوی. پس الا´ن آواز كلام خداوند را بشنو.2یهُوَه صبایوت چنین میگوید: آنچه عمالیق به اسرائیل كرد، بخاطر داشته ام كه چگونه هنگامی كه از مصر برمیآمد، با او در راه مقاومت كرد.3پس الا´ن برو و عمالیق را شكست داده، جمیع مایملك ایشان را بالكل نابود ساز، و بر ایشان شفقت مفرما بلكه مرد و زن و طفل و شیرخواره و گاو و گوسفند و شتر و الاغ را بكُش.»4پس شاؤل قوم را طلبید و از ایشان دویست هزار پیاده و ده هزار مرد از یهودا در طَلایم سان دید.5و شاؤل به شهر عمالیق آمده، در وادی كمین گذاشت.6و شاؤل به قینیان گفت: «بروید و برگشته، از میان عَمالَقَه دور شوید، مبادا شما را با ایشان هلاك سازم و حال آنكه شما با همۀ بنی اسرائیل هنگامی كه از مصر برآمدند، احسان نمودید.» پس قینیان از میان عَمالَقَه دور شدند.7و شاؤل عَمالَقَه را از حَوِیلَه تا شور كه در برابر مصر است، شكست داد.8و اَجاج پادشاه عَمالیق را زنده گرفت و تمامی خلق را به دم شمشیر، بالكل هلاك ساخت.9و اما شاؤل و قومْ اجاج را و بهترین گوسفندان و گاوان و پرواریها و بره ها و هر چیز خوب را دریغ نموده، نخواستند آنها را هلاك سازند. لیكن هر چیز خوار و بی قیمت را بالكل نابود ساختند.10و كلام خداوند بر سموئیل نازل شده، گفت:11«پشیمان شدم كه شاؤل را پادشاه ساختم زیرا از پیروی من برگشته، كلام مرا بجانیاورده است.» و سموئیل خشمناك شده، تمامی شب نزد خداوند فریاد برآورد.12و بامدادان سموئیل برخاست تا شاؤل را ملاقات نماید و سموئیل را خبر داده، گفتند كه «شاؤل به كَرْمَل آمد و اینك به جهت خویشتن ستونی نصب نمود و دور زده، گذشت و در جِلْجال فرود آمده است.»13و چون سموئیل نزد شاؤل رسید، شاؤل به او گفت: «بركت خداوند بر تو باد! من فرمان خداوند را بجا آوردم.»14سموئیل گفت: «پس این صدای گوسفندان در گوش من و بانگ گاوان كه من میشنوم چیست؟»15شاؤل گفت: «اینها را از عَمالَقَه آورده اند زیرا قوم بهترین گوسفندان و گاوان را دریغ داشتند تا برای یهُوَه خدایت قربانی نمایند، و بقیه را بالكل هلاك ساختیم.»16سموئیل به شاؤل گفت: «تأمل نما تا آنچه خداوند دیشب به من گفت به تو بگویم.» او وی را گفت: «بگو.»17و سموئیل گفت: «هنگامی كه تو در نظر خود كوچك بودی، آیا رئیس اسباط اسرائیل نشدی و آیا خداوند تو را مسح نكرد تا بر اسرائیل پادشاه شوی؟18و خداوند تو را به راهی فرستاده، گفت: این عَمالَقَه گناهكار را بالكل هلاك ساز و با ایشان جنگ كن تا نابود شوند.19پس چرا قول خداوند را نشنیدی بلكه بر غنیمت هجوم آورده، آنچه را كه در نظر خداوند بد است عمل نمودی؟»20شاؤل به سموئیل گفت: «قول خداوند را استماع نمودم و به راهی كه خداوند مرا فرستاد، رفتم و اَجاج، پادشاه عَمالَقَه را آوردم و عَمالَقَه را بالكل هلاك ساختم.21اما قوم از غنیمت، گوسفندان و گاوان، یعنی بهترین آنچه حرام شده بود، گرفتند تا برای یهُوَه خدایت در جِلْجال قربانی بگذرانند.»22سموئیل گفت: «آیا خداوند به قربانیهای سوختنی و ذبایح خوشنود است یا به اطاعت فرمان خداوند ؟ اینك اطاعت از قربانیها و گوش گرفتن از پیه قوچها نیكوتر است.23زیرا كه تمرّد مثل گناه جادوگری است و گردنكشی مثل بت پرستی و ترافیم است. چونكه كلام خداوند را ترك كردی، او نیز تو را از سلطنت رد نمود.»24و شاؤل به سموئیل گفت: «گناه كردم زیرا از فرمان خداوند و سخن تو تجاوز نمودم چونكه از قوم ترسیده، قول ایشان را شنیدم.25پس حال تمنا اینكه گناه مرا عفو نمایی و با من برگردی تا خداوند را عبادت نمایم.»26سموئیل به شاؤل گفت: «با تو برنمی گردم. چونكه كلام خداوند را ترك نموده ای، خداوند نیز تو را از پادشاه بودن بر اسرائیل رد نموده است.»27و چون سموئیل برگشت تا روانه شود، او دامـن جامۀ او را بگرفت كه پاره شد.28و سموئیل وی را گفت: «امروز خداوند سلطنت اسرائیل را از تو پاره كرده، آن را به همسایه ات كه از تو بهتر است، داده است.29و نیز جلال اسرائیل دروغ نمی گوید، و تغییر به ارادۀ خود نمی دهد زیرا او انسان نیست كه به ارادۀ خود تغییر دهد.»30گفت: «گناه كرده ام، حال تمنا اینكه مرا به حضور مشایخ قومم و به حضور اسرائیل محترم داری و همراه من برگردی تا یهُوَه خدایت را عبادت نمایم.»31پس سموئیل در عقب شاؤل برگشت، و شاؤل خداوند را عبادت نمود.32و سموئیل گفت: «اجاج پادشاه عمالیق را نزد من بیاورید.» و اجاج به خرمی نزد او آمد و اَجاج گفت: «به درستی كه تلخی موت گذشته است.»33و سموئیل گفت: «چنانكه شمشیر تو زنان را بی اولاد كرده است، همچنین مادر تو از میان زنان، بی اولاد خواهد شد.» و سموئیل اجاج را به حضور خداوند در جِلْجال پاره پاره كرد.34و سموئیل به رامَه رفت و شاؤل به خانۀ خود به جِبْعه شاؤل برآمد.35و سموئیل برای دیدن شاؤل تا روز وفاتش دیگر نیامد. اما سموئیل برای شاؤل ماتم می گرفت، و خداوند پشیمان شده بود كه شاؤل را بر اسرائیل پادشاه ساخته بود.
161و خداوند به سموئیل گفت: «تا به كی تو برای شاؤل ماتم می گیری چونكه من او را از سلطنت نمودن بر اسرائیل رد نمودم. پس حقّۀ خود را از روغن پر كرده، بیا تا تو را نزد یسّای بیت لحمی بفرستم، زیرا كه از پسرانش پادشاهی برای خود تعیین نموده ام.»2سموئیل گفت: «چگونه بروم؟ اگر شاؤل بشنود مرا خواهد كُشت.» خداوند گفت: «گوساله ای همراه خود ببر و بگو كه به جهت گذرانیدن قربانی برای خداوند آمده ام.3و یسّا را به قربانی دعوت نما، و من تو را اعلام می نمایم كه چه باید بكنی، و كسی را كه به تو امر نمایم برای من مسح نما.»4و سموئیل آنچه را كه خداوند به او گفته بود بجا آورده، به بیت لحم آمد، و مشایخ شهر لرزان شده، به استقبال او آمدند، و گفتند: «آیا با سلامتی می آیی؟»5گفت: «با سلامتی به جهت قربانی گذرانیدن برای خداوند آمده ام. پس خود راتقدیس نموده، همراه من به قربانی بیایید.» و او یسّا و پسرانش را تقدیس نموده، ایشان را به قربانی دعوت نمود.6و واقع شد كه چون آمدند، بر الیآب نظر انداخته، گفت: «یقیناً مسیح خداوند به حضور وی است.»7اما خداوند به سموئیل گفت: «به چهره اش و بلندی قامتش نظر منما زیرا او را رد كرده ام، چونكه خداوند مثل انسان نمی نگرد، زیرا كه انسان به ظاهر می نگرد و خداوند به دل می نگرد.»8و یسّا ابیناداب را خوانده، او را از حضور سموئیل گذرانید، و او گفت: « خداوند این را نیز برنگزیده است.»9و یسّا شَمّاه را گذرانید و او گفت: « خداوند این را نیز برنگزیده است.»10و یسّا هفت پسر خود را از حضور سموئیل گذرانید و سموئیل به یسّا گفت: « خداوند اینها را برنگزیده است.»11و سموئیل به یسّا گفت: «آیا پسرانت تمام شدند.» گفت: «كوچكتر هنوز باقی است و اینك او گله را می چراند.» و سموئیل به یسّا گفت: «بفرست و او را بیاور، زیرا كه تا او به اینجا نیاید نخواهیم نشست.»12پس فرستاده، او را آورد، و او سرخرو و نیكوچشم و خوش منظر بود. و خداوند گفت: «برخاسته، او را مسح كن زیرا كه همین است.»13پس سموئیل حُقّۀ روغن را گرفته، او را در میان برادرانش مسح نمود. و از آن روز به بعد روح خداوند بر داود مستولی شد. و سموئیل برخاسته، به رامه رفت.14و روح خداوند از شاؤل دور شد، و روح بد از جانب خداوند او را مضطرب می ساخت.15و بندگان شاؤل وی را گفتند: «اینك روح بد ازجانب خدا تو را مضطرب می سازد.16پس آقای ما بندگان خود را كه به حضورت هستند امر فرماید تا كسی را كه بر بربط نواختن ماهر باشد بجویند، و چون روح بد از جانب خدا بر تو بیاید به دست خود بنوازد، و تو را نیكو خواهد شد.»17و شاؤل به بندگان خود گفت: «الا´ن كسی را كه به نواختن ماهر باشد برای من پیدا كرده، نزد من بیاورید.»18و یكی از خادمانش در جواب وی گفت: «اینك پسر یسّای بیت لحمی را دیدم كه به نواختن ماهر و صاحب شجاعت و مرد جنگ آزموده و فصیح زبان و شخص نیكو صورت است و خداوند با وی می باشد.»19پس شاؤل قاصدان نزد یسّا فرستاده، گفت: «پسرت داود را كه با گوسفندان است، نزد من بفرست.»20آنگاه یسّا یك بار الاغ از نان و یك مشگ شراب و یك بزغاله گرفته، به دست پسر خود داود نزد شاؤل فرستاد.21و داود نزد شاؤل آمده، به حضور وی ایستاد و او وی را بسیار دوست داشت و سلاحدار او شد.22و شاؤل نزد یسّا فرستاده، گفت: «داود نزد من بماند زیرا كه به نظرم پسند آمد.»23و واقع میشد هنگامی كه روح بد از جانب خدا بر شاؤل می آمد كه داود بربط گرفته، به دست خود می نواخت، و شاؤل را راحت و صحت حاصل می شد و روح بد از او میرفت.
171و فلسطینیان لشكر خود را برای جنگ جمع نموده، در سُوكُوه كه در یهودیه است، جمع شدند، و در میان سُوكُوه و عَزیقَه در اَفَسْدمّیم اردو زدند.2و شاؤل و مردان اسرائیل جمع شده، در درّه ایلاه اُردو زده، به مقابلۀفلسطینیان صف آرایی كردند.3و فلسطینیان بر كوه از یك طرف ایستادند، و اسرائیلیان بر كوه به طرف دیگر ایستادند، و درّه در میان ایشان بود.4و از اُردوی فلسطینیان مرد مبارزی مسمّی به جُلْیات كه از شهر جَتّ بود بیرون آمد، و قدش شش ذراع و یك وجب بود.5و بر سر خود، خود برنجینی داشت و به زرۀ فلسی ملبس بود، و وزن زرهاش پنج هزار مثقال برنج بود.6و بر ساقهایش ساقبندهای برنجین و در میان كتفهایش مزراق برنجین بود.7و چوب نیزهاش مثل نورد جولاهگان و سرنیزهاش ششصد مثقال آهن بود، و سپردارش پیش او میرفت.8و او ایستاده، افواج اسرائیل را صدا زد و به ایشان گفت: «چرا بیرون آمده، صف آرایی نمودید؟ آیا من فلسطینی نیستم و شما بندگان شاؤل؟ برای خود شخصی برگزینید تا نزد من درآید.9اگر او بتواند با من جنگ كرده، مرا بكشد، ما بندگان شما خواهیم شد، و اگر من بر او غالب آمده، او را بكشم شما بندگان ما شده، ما را بندگی خواهید نمود.»10و فلسطینی گفت: «من امروز فوجهای اسرائیل را به ننگ می آورم. شخصی به من بدهید تا با هم جنگ نماییم.»11و چون شاؤل و جمیع اسرائیلیان این سخنان فلسطینی را شنیدند، هراسان شده، بسیار بترسیدند.12و داود پسر آن مرد افراتی بیت لحم یهودا بود كه یسّا نام داشت، و او را هشت پسر بود، و آن مرد در ایام شاؤل در میان مردمان پیر و سالخورده بود.13و سه پسر بزرگ یسّا روانه شده، در عقب شاؤل به جنگ رفتند. و اسم سه پسرش كه به جنگ رفته بودند: نخستزاده اش اَلِیآب و دومش اَبِیناداب و سوم شَمّاه بود.14و داود كوچكتر بود و آن سه بزرگ در عقب شاؤل رفته بودند.15وداود از نزد شاؤل آمد و رفت میكرد تا گوسفندان پدر خود را در بیت لحم بچراند.16و آن فلسطینی صبح و شام می آمد و چهل روز خود را ظاهر میساخت.17و یسّا به پسر خود داود گفت: «الا´ن به جهت برادرانت یك اِیفَه از این غلۀ برشته و این ده قرص نان را بگیر و به اردو نزد برادرانت بشتاب.18و این ده قطعۀ پنیر را برای سردار هزارۀ ایشان ببر و از سلامتی برادرانت بپرس و از ایشان نشانی ای بگیر.»19و شاؤل و آنها و جمیع مردان اسرائیل در درۀ ایلاه بودند و با فلسطینیان جنگ میكردند.20پس داود بامدادان برخاسته، گله را به دست چوپان واگذاشت و برداشته، چنانكه یسّا او را امر فرموده بود برفت، و به سنگر اردو رسید وقتی كه لشكر به میدان بیرون رفته، برای جنگ نعره میزدند.21و اسرائیلیان و فلسطینیان لشكر به مقابل لشكر صف آرایی كردند.22و داود اسبابی را كه داشت به دست نگاهبان اسباب سپرد و به سوی لشكر دویده، آمد و سلامتی برادران خود را بپرسید.23و چون با ایشان گفتگو میكرد، اینك آن مرد مبارز فلسطینی جَتّی كه اسمش جُلْیات بود، از لشكر فلسطینیان برآمده، مثل پیش سخن گفت و داود شنید.24و جمیع مردان اسرائیل چون آن مرد را دیدند، از حضورش فرار كرده، بسیار ترسیدند.25و مردان اسرائیل گفتند: «آیا این مرد را كه برمی آید، دیدید؟ یقیناً برای به ننگ آوردن اسرائیل برمی آید و هر كه او را بكشد، پادشاه او را از مال فراوان دولتمند سازد، و دختر خود را به او دهد، و خانۀ پدرش را در اسرائیل آزاد خواهد ساخت.»26و داود كسانی را كه نزد او ایستاده بودند خطاب كرده، گفت: «به شخصی كه این فلسطینی را بكُشد و این ننگ را از اسرائیل بردارد چه خواهد شد؟ زیرا كه این فلسطینی نامختون كیست كه لشكرهای خدای حی را به ننگ آورد؟»27و قوم او را به همین سخنان خطاب كرده، گفتند: «به شخصی كه او را بكشد، چنین خواهد شد.»28و چون با مردمان سخن می گفتند، برادر بزرگش اَلِیآب شنید و خشم اَلِیآب بر داود افروخته شده، گفت: «برای چه اینجا آمدی و آن گلۀ قلیل را در بیابان نزد كه گذاشتی؟ من تكبر و شرارت دل تو را میدانم زیرا برای دیدن جنگ آمده ای.»29داود گفت: «الا´ن چه كردم؟ آیا سببی نیست؟»30پس از وی به طرف دیگری رو گردانیده، به همین طور گفت و مردمان او را مثل پیشتر جواب دادند.31و چون سخنانی كه داود گفت، مسموع شد، شاؤل را مخبر ساختند و او وی را طلبید.32و داود به شاؤل گفت: «دل كسی به سبب او نیفتد. بنده ات میرود و با این فلسطینی جنگ می كند.»33شاؤل به داود گفت: «تو نمی توانی به مقابل این فلسطینی بروی تا با وی جنگ نمایی زیرا كه تو جوان هستی و او از جوانی اش مرد جنگی بوده است.»34داود به شاؤل گفت: «بنده ات گلۀ پدر خود را می چرانید كه شیر و خرسی آمده، بره ای از گله ربودند.35و من آن را تعاقب نموده، كشتم و از دهانش رهانیدم و چون به طرف من بلند شد، ریش او را گرفته، او را زدم و كشتم.36بنده ات هم شیر و هم خرس را كشت؛ و این فلسطینی نامختون مثل یكی از آنها خواهد بود، چونكه لشكرهای خدای حی را به ننگ آورده است.»37و داود گفت: « خداوند كه مرا ازچنگ شیر و از چنگ خرس رهانید، مرا از دست این فلسطینی خواهد رهانید.» و شاؤل به داود گفت: «برو و خداوند با تو باد.»38و شاؤل لباس خود را به داود پوشانید و خود برنجینی بر سرش نهاد و زره ای به او پوشانید.39و داود شمشیرش را بر لباس خود بست و می خواست كه برود زیرا كه آنها را نیازموده بود. و داود به شاؤل گفت: «با اینها نمیتوانم رفت چونكه نیازموده ام.» پس داود آنها را از بر خود بیرون آورد.40و چوبدستی خود را به دست گرفته، پنج سنگ مالیده، از نهر سوا كرد، و آنها را در كیسۀ شبانی كه داشت، یعنی در انبان خود گذاشت و فلاخنش را به دست گرفته، به آن فلسطینی نزدیك شد.41و آن فلسطینی همی آمد تا به داود نزدیك شد و مردی كه سپرش را برمیداشت پیش رویش می آمد.42و فلسطینی نظر افكنده، داود را دید و او را حقیر شمرد زیرا جوانی خوشرو و نیكومنظر بود.43و فلسطینی به داود گفت: «آیا من سگ هستم كه با چوبدستی نزد من می آیی؟» و فلسطینی داود را به خدایان خود لعنت كرد.44و فلسطینی به داود گفت: «نزد من بیا تا گوشت تو را به مرغان هوا و درندگان صحرا بدهم.»45داود به فلسطینی گفت: «تو با شمشیر و نیزه و مزراق نزد من می آیی، اما من به اسم یهُوَه صبایوت، خدای لشكرهای اسرائیل كه او را به ننگ آورده ای نزد تو می آیم.46و خداوند امروز تو را به دست من تسلیم خواهد كرد و تو را زده، سر تو را از تنت جدا خواهم كرد، و لاشه های لشكر فلسطینیان را امروز به مرغان هوا و درندگان زمین خواهم داد تا تمامی زمین بدانند كه در اسرائیل خدایی هست.47و تمامی این جماعت خواهند دانست كه خداوند به شمشیر و نیزه خلاصی نمی دهد زیرا كه جنگ از آن خداوند است و او شما را به دست ما خواهد داد.»48و چون فلسطینی برخاسته، پیش آمد و به مقابلۀ داود نزدیك شد، داود شتافته، به مقابلۀ فلسطینی به سوی لشكر دوید.49و داود دست خود را به كیسه اش برد و سنگی از آن گرفته، از فلاخن انداخت و به پیشانی فلسطینی زد، و سنگ به پیشانی او فرو رفت كه بر روی خود بر زمین افتاد.50پس داود بر فلسطینی با فلاخن و سنگ غالب آمده، فلسطینی را زد و كشت و در دست داود شمشیری نبود.51و داود دویده، بر آن فلسطینی ایستاد، و شمشیر او را گرفته، از غلافش كشید و او را كشته، سرش را با آن از تنش جدا كرد. و چون فلسطینیان، مبارز خود را كشته دیدند، گریختند.52و مردان اسرائیل و یهودا برخاستند و نعره زده، فلسطینیان را تا جَتّ و تا دروازههای عَقْرُون تعاقب نمودند و مجروحان فلسطینیان به راه شَعَرَیم تا به جَتّ و عَقْرُون افتادند.53و بنی اسرائیل از تعاقب نمودن فلسطینیان برگشتند و اُردوی ایشان را غارت نمودند.54و داود سر فلسطینی را گرفته، به اورشلیم آورد اما اسلحۀ او را در خیمۀ خود گذاشت.55و چون شاؤلْ داود را دید كه به مقابلۀ فلسطینی بیرون می رود، به سردار لشكرش اَبْنیر گفت: «ای اَبْنیر، این جوان پسر كیست؟» اَبْنیرگفت: «ای پادشاه به جان تو قَسَم كه نمی دانم.»56پادشاه گفت: «بپرس كه این جوان پسر كیست.»57و چون داود از كشتن فلسطینی برگشت، اَبْنیر او را گرفته، به حضور شاؤل آورد، و سر آن فلسطینی در دستش بود.58و شاؤل وی را گفت: «ای جوان تو پسر كیستی؟» داود گفت: «پسر بنده ات، یسّای بیت لحمی هستم.»
181و واقع شد كه چون از سخن گفتن با شاؤل فارغ شد، دل یوناتان بر دل داود چسبید، و یوناتان او را مثل جان خویش دوست داشت.2و در آن روز شاؤل وی را گرفته، نگذاشت كه به خانۀ پدرش برگردد.3و یوناتان با داود عهد بست چونكه او را مثل جان خود دوست داشته بود.4و یوناتان ردایی را كه در برش بود، بیرون كرده، آن را به داود داد و رخت خود حتی شمشیر و كمان و كمربند خویش را نیز.5و داود به هر جایی كه شاؤل او را می فرستاد بیرون میرفت، و عاقلانه حركت میكرد؛ و شاؤل او را بر مردان جنگی خود گماشت، و به نظر تمامی قوم و به نظر خادمان شاؤل نیز مقبول افتاد.6و واقع شد هنگامی كه داود از كشتن فلسطینی برمی گشت، چون ایشان می آمدند كه زنان از جمیع شهرهای اسرائیل با دفّها و شادی و با آلات موسیقی سرود و رقص كنان به استقبال شاؤل پادشاه بیرون آمدند.7و زنان لهو و لعب كرده، به یكدیگر می سراییدند و میگفتند: «شاؤل هزاران خود را و داود ده هزاران خود را كشته است.»8و شاؤل بسیار غضبناك شد، و این سخن در نظرش ناپسند آمده، گفت: «به داود ده هزاران دادند و به من هزاران دادند. پس غیر از سلطنت برایش چه باقی است؟»9و از آن روز به بعد شاؤل بر داود به چشم بد می نگریست.10و در فردای آن روز، روح بد از جانب خدا بر شاؤل آمده، در میان خانه شوریده احوال گردید. و داود مثل هر روز به دست خود می نواخت و مزراقی در دست شاؤل بود.11و شاؤل مزراق را انداخته، گفت: «داود را تا به دیوار خواهم زد». اما داود دو مرتبه از حضورش خویشتن را به كنار كشید.12و شاؤل از داود میترسید زیرا خداوند با او بود و از شاؤل دور شده.13پس شاؤل وی را از نزد خود دور كرد و او را سردار هزارۀ خود نصب نمود، و به حضور قوم خروج و دخول میكرد.14و داود در همۀ رفتار خود عاقلانه حركت مینمود، و خداوند با وی می بود.15و چون شاؤل دید كه او بسیار عاقلانه حركت میكند، به سبب او هراسان می بود.16اما تمامی اسرائیل و یهودا داود را دوست میداشتند، زیرا كه به حضور ایشان خروج و دخول میكرد.17و شاؤل به داود گفت: «اینك دختر بزرگ خود میرَب را به تو به زنی میدهم. فقط برایم شجاع باش و در جنگهای خداوند بكوش»؛ زیرا شاؤل میگفت: «دست من بر او دراز نشود بلكه دست فلسطینیان.»18و داود به شاؤل گفت: «من كیستم و جان من و خاندان پدرم در اسرائیل چیست تا داماد پادشاه بشوم.»19و در وقتی كه میرَب دختر شاؤل میبایست به داود داده شود، او به عَدْرِیئیلِ مَحولاتی به زنی داده شد.20و میكال، دختر شاؤل، داود را دوست میداشت؛ و چون شاؤل را خبر دادند این امر وی را پسند آمد.21و شاؤل گفت: «او را به وی میدهم تا برایش دام شود و دست فلسطینیان بر او دراز شود.» پس شاؤل به داود بار دوم گفت: «امروز داماد من خواهی شد.»22و شاؤل خادمان خود را فرمود كه در خفا با داود متكلم شده، بگویید: «اینك پادشاه از تو راضی است و خادمانش تو را دوست میدارند؛ پس الا´ن داماد پادشاه بشو.»23پس خادمان شاؤل این سخنان را به سمع داود رسانیدند و داود گفت: «آیا در نظر شما داماد پادشاه شدن آسان است؟ و حال آنكه من مرد مسكین و حقیرم.»24و خادمان شاؤل او را خبر داده، گفتند كه داود به این طور سخن گفته است.25و شاؤل گفت: «به داود چنین بگویید كه پادشاه مِهر نمی خواهد جز صد قلفۀ فلسطینیان تا از دشمنان پادشاه انتقام كشیده شود.» و شاؤل فكر كرد كه داود را به دست فلسطینیان به قتل رساند.26پس خادمانش داود را از این امر خبر دادند، و این سخن به نظر داود پسند آمد كه داماد پادشاه بشود، و روزهای معین هنوز تمام نشده بود.27پس داود برخاسته، با مردان خود رفت و دویست نفر از فلسطینیان را كشته، داود قلفه های ایشان را آورد و آنها را تماماً نزد پادشاه گذاشتند، تا داماد پادشاه بشود. و شاؤل دختر خود میكال را به وی به زنی داد.28و شاؤل دید و فهمید كه خداوند با داود است. و میكال دختر شاؤل او را دوست میداشت.29و شاؤل از داود باز بیشتر ترسید، و شاؤل همۀ اوقات دشمن داود بود.30و بعد از آن سرداران فلسطینیان بیرون آمدند؛ و هر دفعه كه بیرون می آمدند داود ازجمیع خادمان شاؤل زیاده عاقلانه حركت میكرد، و از این جهت اسمش بسیار شهرت یافت.
191و شاؤل به پسر خود یوناتان و به جمیع خادمان خویش فرمود تا داود را بكشند.2اما یوناتان پسر شاؤل به داود بسیار میل داشت، و یوناتان داود را خبر داده، گفت: «پدرم شاؤل قصد قتل تو دارد. پس الا´ن تا بامدادان خویشتن را نگاهدار و در جایی مخفی مانده، خود را پنهان كن.3و من بیرون آمده، به پهلوی پدرم در صحرایی كه تو در آن می باشی خواهم ایستاد، و دربارۀ تو با پدرم گفتگو خواهم كرد و اگر چیزی ببینم، تو را اطلاع خواهم داد.»4و یوناتان دربارۀ داود نزد پدر خود شاؤل به نیكویی سخن رانده، وی را گفت: «پادشاه بر بندۀ خود داود گناه نكند زیرا كه او به تو گناه نكرده است، بلكه اعمال وی برای تو بسیار نیكو بوده است.5و جان خویش را به دست خود نهاده، آن فلسطینی را كشت و خداوند نجات عظیمی به جهت تمامی اسرائیل نمود و تو آن را دیده، شادمان شدی؛ پس چرا به خون بی تقصیری گناه كرده، داود را بی سبب بكشی.»6و شاؤل به سخن یوناتان گوش گرفت، و شاؤل قسم خورد كه به حیات خداوند او كشته نخواهد شد.7آنگاه یوناتان داود را خواند و یوناتان او را از همۀ این سخنان خبر داد و یوناتان داود را نزد شاؤل آورده، او مثل ایام سابق در حضور وی می بود.8و باز جنگ واقع شده، داود بیرون رفت و با فلسطینیان جنگ كرده، ایشان را به كشتار عظیمی شكست داد و از حضور وی فرار كردند.9و روح بد از جانب خداوند بر شاؤل آمد و او در خانه خود نشسته، مزراق خویش را در دست داشت و داود به دست خود می نواخت.10و شاؤل خواست كه داود را با مزراق خود تا به دیوار بزند. اما او از حضور شاؤل بگریخت و مزراق را به دیوار زد و داود فرار كرده، آن شب نجات یافت.11و شاؤل قاصدان به خانۀ داود فرستاد تا آن را نگاهبانی نمایند و در صبح او را بكشند. اما میكال، زن داود، او را خبر داده، گفت: «اگر امشب جان خود را خلاص نكنی، فردا كشته خواهی شد.»12پس میكال داود را از پنجره فرو هشته، او روانه شد و فرار كرده، نجات یافت.13اما میكال ترافیم را گرفته، آن را در بستر نهاد و بالینی از پشم بز زیر سرش نهاده، آن را با رخت پوشانید.14و چون شاؤل قاصدان فرستاده تا داود را بگیرند، گفت بیمار است.15پس شاؤل قاصدان را فرستاد تا داود را ببینند و گفت: «او را بر بسترش نزد من بیاورید تا او را بكشم.»16و چون قاصدان داخل شدند، اینك ترافیم در بستر و بالین پشم بز زیر سرش بود.17و شاؤل به میكال گفت: «برای چه مرا چنین فریب دادی و دشمنم را رها كردی تا نجات یابد؟» و میكال شاؤل را جواب داد كه او به من گفت: «مرا رها كن؛ برای چه تو را بكشم؟»18و داود فرار كرده، رهایی یافت و نزد سموئیل به رامه آمده، از هر آنچه شاؤل با وی كرده بود، او را مخبر ساخت، و او و سموئیل رفته، در نایوت ساكن شدند.19پس شاؤل را خبر داده، گفتند: «اینك داود در نایوت رامَه است.»20و شاؤل قاصدان برای گرفتن داود فرستاد، و چون جماعت انبیا را دیدند كه نبوت میكنند وسموئیل را كه به پیشوایی ایشان ایستاده است، روح خدا بر قاصدان شاؤل آمده، ایشان نیز نبوت كردند.21و چون شاؤل را خبر دادند، قاصدان دیگر فرستاده، ایشان نیز نبوت كردند. و شاؤل باز قاصدان سوم فرستاده، ایشان نیز نبوت كردند.22پس خود او نیز به رامَه رفت، و چون به چاه بزرگ كه نزد سیخُوه است رسید، سؤال كرده، گفت: «سموئیل و داود كجا می باشند؟» و كسی گفت: «اینك در نایوت رامَه هستند.»23و به آنجا به نایوت رامه روانه شد و روح خدا بر او نیز آمد و در حینی كه میرفت نبوت میكرد تا به نایوُت رامَه رسید.24و او نیز جامه خود را كنده، به حضور سموئیل نبوت میكرد و تمامی آن روز و تمامی آن شب برهنه افتاد، بنابراین گفتند: «آیا شاؤل نیز از جملۀ انبیاست؟»
201و داود از نایوت رامَه فرار كرده، آمد و به حضور یوناتان گفت: «چه كرده ام و عصیانم چیست و در نظر پدرت چه گناهی كرده ام كه قصد جان من دارد؟»2او وی را گفت: «حاشا! تو نخواهی مرد. اینك پدر من امری بزرگ و كوچك نخواهد كرد جز آنكه مرا اطلاع خواهد داد. پس چگونه پدرم این امر را از من مخفی بدارد؟ چنین نیست.»3و داود نیز قسم خورده، گفت: «پدرت نیكو می داند كه در نظر تو التفات یافته ام، و میگوید مبادا یوناتان این را بداند و غمگین شود. و لكن به حیات خداوند و به حیات تو كه در میان من و موت، یك قدم بیش نیست.»4یوناتان به داودگفت: «هر چه دلت بخواهد آن را برای تو خواهم نمود.»5داود به یوناتان گفت: «اینك فردا اول ماه است و من می باید با پادشاه به غذا بنشینم. پس مرا رخصت بده كه تا شام سوم، خود را در صحرا پنهان كنم.6اگر پدرت مرا مفقود بیند، بگو داود از من بسیار التماس نمود كه به شهر خود به بیت لحم بشتابد، زیرا كه تمامی قبیلۀ او را آنجا قربانی سالیانه است.7اگر گوید كه خوب، آنگاه بنده ات را سلامتی خواهد بود؛ و اما اگر بسیار غضبناك شود بدانكه او به بدی جازم شده است.8پس با بندۀ خود احسان نما چونكه بندۀ خویش را با خودت به عهد خداوند در آوردی. و اگر عصیان در من باشد، خودت مرا بكش زیرا برای چه مرا نزد پدرت ببری.»9یوناتان گفت: «حاشا از تو! زیرا اگر میدانستم بدی از جانب پدرم جزم شده است كه بر تو بیاید، آیا تو را از آن اطلاع نمی دادم؟»10داود به یوناتان گفت: «اگر پدرت تو را به درشتی جواب دهد، كیست كه مرا مخبر سازد؟»11یوناتان به داود گفت: «بیا تا به صحرا برویم.» و هر دو ایشان به صحرا رفتند.12و یوناتان به داود گفت: «ای یهُوَه، خدای اسرائیل، چون فردا یا روز سوم پدر خود را مثل این وقت آزمودم و اینك اگر برای داود خیر باشد، اگر من نزد او نفرستم و وی را اطلاع ندهم،13خداوند به یوناتان مثل این بلكه زیاده از این عمل نماید. و اما اگر پدرم ضرر تو را صواب بیند، پس تو را اطلاع داده، رها خواهم نمود تا به سلامتی بروی و خداوند همراه تو باشد چنانكه همراه پدر من بود.14و نه تنها مادام حیاتم، لطف خداوند را با من بجا آوری تا نمیرم،15بلكه لطف خود را از خاندانم تا به ابد قطع ننمایی، هم در وقتی كه خداوند دشمنان داود را جمیعاً از روی زمین منقطع ساخته باشد.»16پس یوناتان با خاندان داود عهد بست و گفت خداوند این را از دشمنان داود مطالبه نماید.17و یوناتان بار دیگر به سبب محبتی كه با او داشت، داود را قسم داد زیرا كه او را دوست می داشت، چنانكه جان خود را دوست میداشت.18و یوناتان او را گفت: «فردا اول ماه است و چونكه جای تو خالی می باشد، تو را مفقود خواهند یافت.19و در روز سوم به زودی فرود شده، به جایی كه خود را در آن در روز شغل پنهان كردی بیا و در جانب سنگ آزَل بنشین.20و من سه تیر به طرف آن خواهم انداخت كه گویا به هدف می اندازم.21و اینك خادم خود را فرستاده، خواهم گفت برو و تیرها را پیدا كن. و اگر به خادم گویم: اینك تیرها از این طرف تو است، آنها را بگیر. آنگاه بیا زیرا كه برای تو سلامتی است و به حیات خداوند تو را هیچ ضرری نخواهد بود.22اما اگر به خادم چنین بگویم كه: اینك تیرها از آن طرف توست، آنگاه برو زیرا خداوند تو را رها كرده است.23و اما آن كاری كه من و تو دربارۀ آن گفتگو كردیم، اینك خداوند در میان من و تو تا به ابد خواهد بود.»24پس داود خود را در صحرا پنهان كرد. و چون اول ماه رسید، پادشاه برای غذا خوردن نشست.25و پادشاه در جای خود بر حسب عادتش بر مسند، نزد دیوار نشسته، و یوناتان ایستاده بود واَبنیر به پهلوی شاؤل نشسته، و جای داود خالی بود.26و شاؤل در آن روز هیچ نگفت زیرا گمان میبرد: «چیزی بر او واقع شده، طاهر نیست. البته طاهر نیست!»27و در فردای اول ماه كه روز دوم بود، جای داود نیز خالی بود. پس شاؤل به پسر خود یوناتان گفت: «چرا پسر یسّا، هم دیروز و هم امروز به غذا نیامد؟»28یوناتان در جواب شاؤل گفت: «داود از من بسیار التماس نمود تا به بیت لحم برود.29و گفت: تمنّا اینكه مرا رخصت بدهی زیرا خاندان ما را در شهر قربانی است و برادرم مرا امر فرموده است؛ پس اگر الا´ن در نظر تو التفات یافتم، مرخص بشوم تا برادران خود راببینم. از این جهت به سفرۀ پادشاه نیامده است.»30آنگاه خشم شاؤل بر یوناتان افروخته شده، او را گفت: «ای پسر زنِ كردنكشِ فتنه انگیز، آیا نمیدانم كه تو پسر یسّا را به جهت افتضاح خود و افتضاح عورت مادرت اختیار كرده ای؟31زیرا مادامی كه پسر یسّا بر روی زمین زنده باشد، تو و سلطنت تو پایدار نخواهید ماند. پس الا´ن بفرست و او را نزد من بیاور زیرا كه البته خواهد مرد.»32یوناتان پدر خود شاؤل را جواب داده، وی را گفت: «چرا بمیرد؟ چه كرده است؟»33آنگاه شاؤل مزراق خود را به او انداخت تا او را بزند. پس یوناتان دانست كه پدرش بر كشتن داود جازم است.34و یوناتان به شدتِ خشم، از سفره برخاست و در روز دوم ماه، طعام نخورد چونكه برای داود غمگین بود زیرا پدرش او را خجل ساخته بود.35و بامدادان یوناتان در وقتی كه با داود تعیین كرده بود، به صحرا بیرون رفت. و یك پسر كوچك همراهش بود.36و به خادم خود گفت: «بدو و تیرها را كه می اندازم پیدا كن.» و چون پسر می دوید، تیر را چنان انداخت كه از او رد شد.37و چون پسر به مكان تیری كه یوناتان انداخته بود، میرفت، یوناتان در عقب پسر آواز داده، گفت كه: «آیا تیر به آن طرف تو نیست؟»38و یوناتان در عقب پسر آواز داد كه بشتاب و تعجیل كن و درنگ منما. پس خادم یوناتان تیرها را برداشته، نزد آقای خود برگشت.39و پسر چیزی نفهمید. اما یوناتان و داود این امر را میدانستند.40و یوناتان اسلحۀ خود را به خادم خود داده، وی را گفت: «برو و آن را به شهر ببر.»41و چون پسر رفته بود، داود از جانب جنوبی برخاست و بر روی خود بر زمین افتاده، سه مرتبه سجده كرد و یكدیگر را بوسیده، با هم گریه كردند تا داود از حد گذرانید.42و یوناتان به داود گفت: «به سلامتی برو چونكه ما هر دو به نام خداوند قسم خورده، گفتیم كه خداوند در میان من و تو و در میان ذریۀ من و ذریۀ تو تا به ابد باشد.» پس برخاسته، برفت و یوناتان به شهر برگشت.
211و داود به نُوب نزد اَخِیمَلَك كاهن رفت. و اَخِیمَلَك لرزان شده، به استقبال داود آمده، گفت: «چرا تنها آمدی و كسی با تو نیست؟»2داود به اَخِیمَلَك كاهن گفت: «پادشاه مرا به كاری مأمور فرمود و مرا گفت: از این كاری كه تو را میفرستم و از آنچه به تو امر فرمودم كسی اطلاع نیابد، و خادمان را به فلان و فلان جاتعیین نمودم.3پس الا´ن چه در دست داری؟ پنج قرص نان یا هر چه حاضر است به من بده.»4كاهن در جواب داود گفت: «هیچ نان عام در دست من نیست، لیكن نان مقدس هست، اگر خصوصاً خادمان، خویشتن را از زنان بازداشته باشند.»5داود در جواب كاهن گفت: «به درستی كه در این سه روز زنان از ما دور بودهاند و چون بیرون آمدم ظروف جوانان مقدس بود، و آن بطوری عام است خصوصاً چونكه امروز دیگری در ظرف مقدس شده است.»6پس كاهن، نان مقدس را به او داد زیرا كه در آنجا نانی نبود غیر از نانِ تَقْدِمِه كه از حضور خداوند برداشته شده بود، تا در روز برداشتنش نان گرم بگذارند.7و در آن روز یكی از خادمان شاؤل كه مسمّی به دوآغ ادومی بود، به حضور خداوند اعتكاف داشت، و بزرگترین شبانان شاؤل بود.8و داود به اَخِیمَلَك گفت: «آیا اینجا در دستت نیزه یا شمشیر نیست، زیرا كه شمشیر و سلاح خویش را با خود نیاورده ام چونكه كار پادشاه به تعجیل بود.»9كاهن گفت: «اینك شمشیر جُلیات فلسطینی كه در درّۀ ایلاه كُشتی، در پشت ایفود به جامۀ ملفوف است. اگر می خواهی آن را بگیری بگیر، زیرا غیر از آن در اینجا نیست.» داود گفت: «مثل آن، دیگری نیست. آن را به من بده.»10پس داود آن روز برخاسته، از حضور شاؤل فرار كرده، نزد اَخیش، ملِك جَت آمد.11وخادمان اخیش او را گفتند: «آیا این داود، پادشاه زمین نیست؟ و آیا در بارۀ او رقص كنان سرود خوانده، نگفتند كه شاؤل هزاران خود را و داود ده هزاران خود را كشت؟»12و داود این سخنان را در دل خود جا داده، از اَخیش، ملك جَتّ بسیار بترسید.13و در نظر ایشان رفتار خود راتغییر داده، به حضور ایشان خویشتن را دیوانه نمود، و بر لنگه های در خط میكشید و آب دهنش را بر ریش خود میریخت.14و اَخیش به خادمان خود گفت: «اینك این شخص را می بینید كه دیوانه است. او را چرا نزد من آوردید؟15آیا محتاج به دیوانگان هستم كه این شخص را آوردید تا نزد من دیوانگی كند؟ و آیا این شخص داخل خانۀ من بشود؟»
221و داود از آنجا رفته، به مغاره عَدُلاّم فرار كرد. و چون برادرانش و تمامی خاندان پدرش شنیدند، آنجا نزد او فرود آمدند.2و هر كه در تنگی بود و هر قرضدار و هر كه تلخی جان داشت، نزد او جمع آمدند، و بر ایشان سردار شد و تخمیناً چهار صد نفر با او بودند.3و داود از آنجا به مِصْفَه موآب رفته، به پادشاه موآب گفت: «تمنّا اینكه پدرم و مادرم نزد شما بیایند تا بدانم خدا برای من چه خواهد كرد.»4پس ایشان را نزد پادشاه موآب برد و تمامی روزهایی كه داود در آن ملاذ بود، نزد او ساكن بودند.5و جاد نبی به داود گفت كه «در این ملاذ دیگر توقف منما بلكه روانه شده، به زمین یهودابرو.» پس داود رفت و به جنگل حارث درآمد.6و شاؤل شنید كه داود و مردمانی كه با وی بودند پیدا شده اند. و شاؤل در جِبْعه، زیر درخت بلوط در رامَه نشسته بود، و نیزهاش در دستش، و جمیع خادمانش در اطراف او ایستاده بودند.7و شاؤل به خادمانی كه در اطرافش ایستاده بودند، گفت: «حال ای بنیامینیان بشنوید! آیا پسر یسّا به جمیع شما كشتزارها و تاكستانها خواهد داد و آیا همگی شما را سردار هزاره ها و سردار صده ها خواهد ساخت؟8كه جمیع شما بر من فتنه انگیز شده، كسی مرا اطلاع ندهد كه پسر من با پسر یسّا عهد بسته است؟ و از شما كسی برای من غمگین نمیشود تا مرا خبر دهد كه پسر من بندۀ مرا برانگیخته است تا در كمین بنشیند چنانكه امروز هست؟»9و دوآغ اَدومی كه با خادمان شاؤل ایستاده بود، در جواب گفت: «پسر یسّا را دیدم كه به نُوب نزد اَخِیمَلَك بناَخیتُوب درآمد.10و او از برای وی از خداوند سؤال نمود و توشه ای به او داد و شمشیر جُلْیات فلسطینی را نیز به او داد.»11پس پادشاه فرستاده، اَخِیمَلَك بناَخیتُوب كاهن و جمیع كاهنان خاندان پدرش را كه در نُوب بودند طلبید، و تمامی ایشان نزد پادشاه آمدند.12و شاؤل گفت: «ای پسر اَخیتُوب بشنو.» او گفت: «لبیك ای آقایم!»13شاؤل به او گفت: «تو و پسر یسّا چرا بر من فتنه انگیختید به اینكه به وی نان و شمشیر دادی و برای وی از خدا سؤال نمودی تا به ضد من برخاسته، در كمین بنشیند چنانكه امروز شده است؟»14اَخِیمَلَك در جواب پادشاه گفت: «كیست از جمیع بندگانت كه مثل داود امین باشد و او داماد پادشاه است و در مشورت شریك تو و در خانۀ تو مكرم است.15آیا امروز به سؤال نمودن از خدا برای او شروع كردم؟ حاشا از من. پادشاه این كار را به بندۀ خود و به جمیع خاندان پدرم اسناد ندهد زیرا كه بندهات از این چیزها كم یا زیاد ندانسته بود.»16پادشاه گفت: «ای اَخِیمَلَك تو و تمامی خاندان پدرت البته خواهید مُرد.»17آنگاه پادشاه به شاطرانی كه به حضورش ایستاده بودند، گفت: «برخاسته، كاهنان خداوند را بكشید زیرا كه دست ایشان نیز با داود است و با اینكه دانستند كه او فرار میكند، مرا اطلاع ندادند.» اما خادمان پادشاه نخواستند كه دست خود را دراز كرده، بر كاهنان خداوند هجوم آورند.18پس پادشاه به دُوآغ گفت: «تو برگرد و بر كاهنان حمله آور.» و دوآغ ادومی برخاسته، بر كاهنان حمله آورد و هشتاد و پنج نفر را كه ایفود كتان می پوشیدند، در آن روز كشت.19و نوب را نیز كه شهر كاهنان است به دم شمشیر زد و مردان و زنان و اطفال و شیرخوارگان و گاوان و الاغان و گوسفندان را به دم شمشیر كُشت.20اما یكی از پسران اَخِیمَلَك بناَخیتُوب كه ابیاتار نام داشت، رهایی یافته، در عقب داود فرار كرد.21و ابیاتار داود را مخبر ساخت كه شاؤل كاهنان خداوند را كشت.22داود به ابیاتار گفت: «روزی كه دوآغ ادومی در آنجا بود، دانستم كه او شاؤل را البته مخبر خواهد ساخت. پس من باعث كشته شدن تمامی اهل خاندان پدرت شدم.23نزد من بمان و مترس زیرا هر كه قصد جان من دارد، قصد جان تو نیز خواهد داشت. و لكن نزد من محفوظ خواهی بود.»
231و به داود خبر داده، گفتند: «اینك فلسطینیان با قَعِیلَه جنگ میكنند و خرمنها را غارت مینماید.»2و داود از خداوند سؤال كرده، گفت: «آیا بروم و این فلسطینیان را شكست دهم؟» خداوند به داود گفت: «برو و فلسطینیان را شكست داده، قَعِیلَه را خلاص كن.»3و مردمان داود وی را گفتند: «اینك اینجا در یهودا می ترسیم. پس چند مرتبه زیاده اگر به مقابلۀ لشكرهای فلسطینیان به قَعِیلَه برویم.»4و داود بار دیگر از خداوند سؤال نمود و خداوند او را جواب داده، گفت: «برخیز به قَعِیلَه برو زیرا كه من فلسطینیان را به دست تو خواهم داد.»5و داود با مردانش به قَعِیلَه رفتند و با فلسطینیان جنگ كرده، مواشی ایشان را بردند، و ایشان را به كشتار عظیمی كشتند. پس داود ساكنان قَعِیلَه را نجات داد.6و هنگامی كه ابیاتار بن اَخِیمَلَك نزد داود به قَعِیلَه فرار كرد، ایفود را در دست خود آورد.7و به شاؤل خبر دادند كه داود به قَعِیلَه آمده است و شاؤل گفت: «خدا او را به دست من سپرده است، زیرا به شهری كه دروازه ها و پشتبندها دارد داخل شده، محبوس گشته است.»8و شاؤل جمیع قوم را برای جنگ طلبید تا به قَعِیلَه فرود شده، داود و مردانش را محاصره نماید.9و چون داود دانست كه شاؤل شرارت را برای او اندیشیده است، به ابیاتار كاهن گفت: «ایفود را نزدیك بیاور.»10و داود گفت: «ای یهُوَه، خدای اسرائیل، بنده ات شنیده است كه شاؤل عزیمت دارد كه به قَعِیلَه بیاید تا به خاطر من شهر را خراب كند.11آیا اهل قَعِیلَه مرا به دست او تسلیم خواهند نمود؟ و آیا شاؤل چنانكه بنده ات شنیده است، خواهد آمد؟ ای یهُوَه، خدای اسرائیل، مسألت آنكه بندۀ خود را خبر دهی.» خداوند گفت كه «او خواهد آمد.»12داود گفت: «آیا اهل قَعِیلَه مرا و كسان مرا به دست شاؤل تسلیم خواهند نمود؟» خداوند گفت كه «تسلیم خواهند نمود.»13پس داود و مردانش كه تخمیناً ششصد نفر بودند، برخاسته، از قَعِیلَه بیرون رفتند و هر جایی كه توانستند بروند، رفتند. و چون به شاؤل خبر دادند كه داود از قَعِیلَه فرار كرده است، از بیرون رفتن بازایستاد.14و داود در بیابان در ملاذها نشست و در كوهی در بیابان زیف توقف نمود. و شاؤل همه روزه او را می طلبید، لیكن خداوند او را به دستش تسلیم ننمود.15و داود دید كه شاؤل به قصد جان او بیرون آمده است. و داود در بیابان زیف در جنگل ساكن بود.16و یوناتان، پسر شاؤل، به جنگل آمده، دست او را به خدا تقویت نمود.17و او را گفت: «مترس زیرا كه دست پدر من، شاؤل تو را نخواهد جست، و تو بر اسرائیل پادشاه خواهی شد، و من دومین تو خواهم بود و پدرم شاؤل نیز این را میداند.»18و هر دو ایشان به حضور خداوند عهد بستند و داود به جنگل برگشت و یوناتان به خانۀ خود رفت.19و زیفیان نزد شاؤل به جِبْعه آمده، گفتند: «آیا داود در ملاذهای جنگل در كوه حَخیلَه كه به طرف جنوب بیابان است، خود را نزد ما پنهان نكرده است؟20پس ای پادشاه چنانكه دلت كمال آرزو برای آمدن دارد بیا و تكلیف ما این است كه او را به دست پادشاه تسلیم نماییم.»21شاؤل گفت: «شما از جانب خداوند مبارك باشید چونكه بر من دلسوزی نمودید.22پس بروید و بیشتر تحقیق نموده، جایی را كه آمد و رفت میكند ببینید و بفهمید، و دیگر اینكه كیست كه او را در آنجا دیده است، زیرا به من گفته شد كه بسیار با مكر رفتار میكند.23پس ببینید و جمیع مكانهای مخفی را كه خود را در آنها پنهان میكند، بدانید و حقیقت حال را به من باز رسانید تا با شما بیایم. و اگر در این زمین باشد او را از جمیع هزاره های یهودا پیدا خواهم كرد.»24پس برخاسته، پیش روی شاؤل به زیف رفتند. و داود و مردانش در بیابان مَعُون در عَرَبَه به طرف جنوب صحرا بودند.25و شاؤل و مردان او به تفحص او رفتند. و چون داود را خبر دادند، او نزد صخره فرود آمده، در بیابان مَعُون ساكن شد. و شاؤل چون این را شنید، داود را در بیابان مَعُون تعاقب نمود.26و شاؤل به یك طرف كوه میرفت و داود و كسانش به طرف دیگر كوه. و داود می شتافت كه از حضور شاؤل بگریزد. و شاؤل و مردانش داود و كسانش را احاطه نمودند تا ایشان را بگیرند.27اما قاصدی نزد شاؤل آمده، گفت: «بشتاب و بیا زیرا كه فلسطینیان به زمین حمله آورده اند.»28پس شاؤل از تعاقب نمودن داودبرگشته، به مقابلۀ فلسطینیان رفت. بنابراین آن مكان را صخرۀ مَحْلَقُوت نامیدند.29و داود از آنجا برآمده، در ملاذهای عَین جَدی ساكن شد.
241و واقع شد بعد از برگشتن شاؤل از عقب فلسطینیان كه او را خبر داده، گفتند: «اینك داود در بیابان عَین جَدی است.»2و شاؤل سه هزار نفر برگزیده را از تمامی اسرائیل گرفته، برای جستجوی داود و كسانش بر صخره های بزهای كوهی رفت.3و به سر راه به آغلهای گوسفندان كه در آنجا مغارهای بود، رسید. و شاؤل داخل آن شد تا پایهای خود را بپوشاند. و داود و كسان او در جانبهای مغاره نشسته بودند.4و كسان داود وی را گفتند: «اینك روزی كه خداوند به تو وعده داده است كه همانا دشمن تو را به دستت تسلیم خواهم نمود تا هر چه در نظرت پسند آید به او عمل نمایی.» و داود برخاسته، دامن ردای شاؤل را آهسته برید.5و بعد از آن دل داود مضطرب شد از این جهت كه دامن شاؤل را بریده بود.6و به كسان خود گفت: «حاشا بر من از جانب خداوند كه این امر را به آقای خود مسیح خداوند بكنم، و دست خود را بر او دراز نمایم چونكه او مسیح خداوند است.»7پس داود كسان خود را به این سخنان توبیخ نموده، ایشان را نگذاشت كه بر شاؤل برخیزند، و شاؤل از مغاره برخاسته، راه خود را پیش گرفت.8و بعد از آن، داود برخاسته، از مغاره بیرون رفت و در عقب شاؤل صدا زده، گفت: «ای آقایم پادشاه.» و چون شاؤل به عقب خود نگریست،داود رو به زمین خم شده، تعظیم كرد.9و داود به شاؤل گفت: «چرا سخنان مردم را می شنوی كه میگویند اینك داود قصد اذیت تو دارد.10اینك امروز چشمانت دیده است كه چگونه خداوند تو را در مغاره امروز به دست من تسلیم نمود، و بعضی گفتند كه تو را بكشم، اما چشمم بر تو شفقت نموده، گفتم دست خود را بر آقای خویش دراز نكنم، زیرا كه مسیح خداوند است.11و ای پدرم ملاحظه كن و دامن ردای خود را در دست من ببین، زیرا از اینكه جامۀ تو را بریدم و تو را نكشتم، بدان و ببین كه بدی و خیانت در دست من نیست، و به تو گناه نكرده ام. اما تو جان مرا شكار میكنی تا آن را گرفتار سازی.12خداوند در میان من و تو حكم نماید، و خداوند انتقام مرا از تو بكشد. اما دست من بر تو نخواهد شد.13چنانكه مَثَل قدیمان میگوید كه شرارت از شریران صادر میشود، اما دست من بر تو نخواهد شد.14و در عقب كیست كه پادشاه اسرائیل بیرون می آید و كیست كه او را تعاقب می نمایی، در عقب سگ مُرده ای بلكه در عقب یك كَیك!15پس خداوند داور باشد و میان من و تو حكم نماید و ملاحظه كرده، دعوی مرا با تو فیصل كند و مرا از دست تو برهاند.»16و چون داود از گفتن این سخنان به شاؤل فارغ شد، شاؤل گفت: «آیا این آواز توست ای پسر من داود؟» و شاؤل آواز خود را بلند كرده، گریست.17و به داود گفت: «تو از من نیكوتر هستی زیرا كه تو جزای نیكو به من رسانیدی و من جزای بد به تو رسانیدم.18و تو امروز ظاهر كردی كه چگونه به من احسان نمودی چونكه خداوند مرا به دست تو تسلیم كرده، و مرا نكشتی.19و اگر كسی دشمن خویش را بیابد، آیااو را به نیكویی رها نماید؟ پس خداوند تو را به نیكویی جزا دهد به سبب آنچه امروز به من كردی.20و حال اینك میدانم كه البته پادشاه خواهی شد و سلطنت اسرائیل در دست تو ثابت خواهد گردید.21پس الا´ن برای من قسم به خداوند بخور كه بعد از من ذریۀ مرا منقطع نسازی، و اسم مرا از خاندان پدرم محو نكنی.»22و داود برای شاؤل قسم خورد، و شاؤل به خانۀ خود رفت و داود و كسانش به مأمن خویش آمدند.
251و سموئیل وفات نمود، و تمامی اسرائیل جمع شده، از برایش نوحه گری نمودند، و او را در خانه اش در رامه دفن نمودند. و داود برخاسته، به بیابان فاران فرود شد.2و در مَعُون كسی بود كه املاكش در كَرْمَل بود و آن مرد بسیار بزرگ بود و سه هزار گوسفند و هزار بز داشت، و گوسفندان خود را در كَرْمَل پشم می برید.3و اسم آن شخص نابال بود و اسم زنش اَبِیجایل. و آن زن نیك فهم و خوش منظر بود. اما آن مرد سختدل و بدرفتار و از خاندان كالیب بود.4و داود در بیابان شنید كه نابال گلۀ خود را پشم میبُرَد.5پس داود ده خادم فرستاد و داود به خادمان خود گفت كه «به كَرْمَل برآیید و نزد نابال رفته، از زبان من سلامتی او را بپرسید.6و چنین گویید: زنده باش و سلامتی بر تو باد و بر خاندان تو و بر هرچه داری سلامتی باشد.7و الا´ن شنیده ام كه پشم بُرندگان داری و به شبانان تو كه در این اوقات نزد ما بودند، اذیت نرسانیدیم. همۀ روزهایی كه در كَرْمَل بودند، چیزی از ایشان گُم نشد.8ازخادمان خود بپرس و تو را خواهند گفت. پس خادمان در نظر تو التفات یابند زیرا كه در روز سعادتمندی آمده ایم. تمنّا اینكه آنچه دستت بیابد به بندگانت و پسرت داود بدهی.»9پس خادمان داود آمدند و جمیع این سخنان را از زبان داود به نابال گفته، ساكت شدند.10و نابال به خادمان داود جواب داده، گفت: «داود كیست و پسر یسّا كیست؟ امروز بسا بندگان هر یكی از آقای خویش می گریزند.11آیا نان و آب خود را و گوشت را كه برای پشم برندگان خود ذبح نمودهام، بگیرم و به كسانی كه نمیدانم از كجا هستند بدهم؟»12پس خادمان داود برگشته، مراجعت نمودند و آمده، داود را از جمیع این سخنان مخبر ساختند.13و داود به مردان خود گفت: «هر یك از شما شمشیر خود را ببندد.» و هریك شمشیر خود را بستند، و داود نیز شمشیر خود را بست و تخمیناً چهارصد نفر از عقب داود رفتند، و دویست نفر نزد اسباب ماندند.14و خادمی از خادمانش به اَبِیجایل، زن نابال، خبر داده، گفت: «اینك داود، قاصدان از بیابان فرستاد تا آقای مرا تحیت گویند و او ایشان را اهانت نمود.15و آن مردمان احسان بسیار به ما نمودند و همۀ روزهایی كه در صحرا بودیم و با ایشان معاشرت داشتیم، اذیتی به ما نرسید و چیزی از ما گُم نشد.16و تمام روزهایی كه با ایشان گوسفندان را می چرانیدیم، هم در شب و هم در روز برای ما مثل حصار بودند.17پس الا´ن بدان و ببین كه چه باید بكنی زیرا كه بدی برای آقای ما و تمامی خاندانش مهیاست، چونكه او به حدی پسر بَلِیعال است كه احدی با وی سخن نتواند گفت.»18آنگاه اَبِیجایل تعجیل نموده، دویست گِردۀنان و دو مَشگ شراب و پنج گوسفند مهیا شده، و پنج كیل خوشۀ برشته و صد قرص كشمش و دویست قرص انجیر گرفته، آنها را بر الاغها گذاشت.19و به خادمان خود گفت: «پیش من بروید و اینك من از عقب شما می آیم.» اما به شوهر خود نابال هیچ خبر نداد.20و چون بر الاغ خود سوار شده، از سایۀ كوه به زیر می آمد، اینك داود و كسانش به مقابل او رسیدند و به ایشان برخورد.21و داود گفته بود: «به تحقیق كه تمامی مایملك این شخص را در بیابان عبث نگاه داشتم كه از جمیع اموالش چیزی گم نشد، و او بدی را به عوض نیكویی به من پاداش داده است.22خدا به دشمنان داود چنین بلكه زیاده از این عمل نماید اگر از همۀ متعلقان او تا طلوع صبح ذكوری واگذارم.»23و چون اَبِیجایل، داود را دید، تعجیل نموده، از الاغ پیاده شد و پیش داود به روی خود به زمین افتاده، تعظیم نمود.24و نزد پایهایش افتاده، گفت: «ای آقایم، این تقصیر بر من باشد و كنیزت در گوش تو سخن بگوید، و سخنان كنیز خود را بشنو.25و آقایم دل خود را بر این مرد بَلِیعال، یعنی نابال مشغول نسازد، زیرا كه اسمش مثل خودش است؛ اسمش نابال است و حماقت با اوست. لیكن من كنیز تو خادمانی را كه آقایم فرستاده بود، ندیدم.26و الا´ن ای آقایم به حیات خداوند و به حیات جان تو چونكه خداوند تو را از ریختن خون و از انتقام كشیدن به دست خود منع نموده است، پس الا´ن دشمنانت و جویندگان ضرر آقایم مثل نابال بشوند.27و الا´ن این هدیهای كه كنیزت برای آقای خود آورده است، به غلامانی كه همراه آقایم میروند، داده شود.28و تقصیر كنیز خود را عفو نما زیرا به درستی كهخداوند برای آقایم خانۀ استوار بنا خواهد نمود، چونكه آقایم در جنگهای خداوند می كوشد و بدی در تمام روزهایت به تو نخواهد رسید.29و اگر چه كسی برای تعاقب تو و به قصد جانت برخیزد، اما جان آقایم در دستۀ حیات، نزد یهُوَه، خدایت، بسته خواهد شد. و اما جان دشمنانت را گویا از میان كفۀ فلاخن خواهد انداخت.30و هنگامی كه خداوند بر حسب همۀ احسانی كه برای آقایم وعده داده است، عمل آورد، و تو را پیشوا بر اسرائیل نصب نماید،31آنگاه این برای تو سنگ مصادم و به جهت آقایم لغزش دل نخواهد بود كه خون بی جهت ریخته ای و آقایم انتقام خود را كشیده باشد؛ و چون خداوند به آقایم احسان نماید، آنگاه كنیز خود را بیاد آور.»32داود به اَبِیجایل گفت: «یهُوَه، خدای اسرائیل، متبارك باد كه تو را امروز به استقبال من فرستاد.33و حكمت تو مبارك و تو نیز مبارك باشی كه امروز مرا از ریختن خون و از كشیدن انتقام خویش به دست خود منع نمودی.34و لیكن به حیات یهُوَه، خدای اسرائیل، كه مرا از رسانیدن اذیت به تو منع نمود، اگر تعجیل ننموده، به استقبال من نمی آمدی، البته تا طلوع صبح برای نابال ذكوری باقی نمی ماند.»35پس داود آنچه را كه به جهت او آورده بود، از دستش پذیرفته، به او گفت: «به سلامتی به خانه ات برو و ببین كه سخنت را شنیده، تو را مقبول داشتم.»36پس ابیجایل نزد نابال برگشت. و اینك او ضیافتی مثل ضیافت ملوكانه در خانۀ خود میداشت. و دل نابال در اندرونش شادمان بود چونكه بسیار مست بود و تا طلوع صبح چیزی كم یا زیاد به او خبر نداد.37و بامدادان چون شراب از نابال بیرون رفت، زنش این چیزها را به او بیان كرد و دلش در اندرونش مرده گردید و خود مثل سنگ شد.38و واقع شد كه بعد از ده روز خداوند نابال را مبتلا ساخت كه بمرد.39و چون داود شنید كه نابال مرده است، گفت: «مبارك باد خداوند كه انتقام عار مرا از دست نابال كشیده، و بندۀ خود را از بدی نگاه داشته است، زیرا خداوند شرارت نابال را به سرش رد نموده است.» و داود فرستاده، با اَبِیجایل سخن گفت تا او را به زنی خود بگیرد.40و خادمان داود نزد اَبِیجایل به كَرْمَل آمده، با وی مكالمه كرده، گفتند: «داود ما را نزد تو فرستاده است تا تو را برای خویش به زنی بگیرد.»41و او برخاسته، رو به زمین خم شد و گفت: «اینك كنیزت بنده است تا پایهای خادمان آقای خود را بشوید.»42و اَبِیجایل تعجیل نموده، برخاست و بر الاغ خود سوار شد و پنج كنیزش همراهش روانه شدند و از عقب قاصدان داود رفته، زن او شد.43و داود اَخینُوعَمِ یزْرَعیلیه را نیز گرفت و هردو ایشان زن او شدند.44و شاؤل دختر خود، میكال، زن داود را به فَلْطی ابن لایش كه از جَلِّیم بود، داد.
261پس زیفیان نزد شاؤل به جِبْعه آمده،گفتند: «آیا داود خویشتن را در تلّ حَخِیله كه در مقابل بیابان است، پنهان نكرده است؟»2آنگاه شاؤل برخاسته، به بیابان زیف فرود شد و سه هزار مرد از برگزیدگان اسرائیل همراهش رفتند تا داود را در بیابان زیف جستجو نماید.3و شاؤل در تل حَخیله كه در مقابل بیابان به سر راه است اردو زد، و داود در بیابان ساكن بود. و چون دید كه شاؤل در عقبش در بیابان آمده است،4داود جاسوسان فرستاده، دریافت كرد كه شاؤل به تحقیق آمده است.5و داود برخاسته، به جایی كه شاؤل در آن اردو زده بود، آمد. و داود مكانی را كه شاؤل و اَبْنیر، پسر نیر، سردار لشكرش خوابیده بودند، ملاحظه كرد. و شاؤل در اندرون سنگر می خوابید و قوم در اطراف او فرود آمده بودند.6و داود به اَخِیمَلَك حِتّی و اَبِیشای ابن صَرُویه برادر یوآب خطاب كرده، گفت: «كیست كه همراه من نزد شاؤل به اردو بیاید؟» ابیشای گفت: «من همراه تو می آیم.»7پس داود و ابیشای در شب به میان قوم آمدند و اینك شاؤل در اندرون سنگر دراز شده، خوابیده بود، و نیزه اش نزد سرش در زمین كوبیده، و اَبنیر و قوم در اطرافش خوابیده بودند.8و ابیشای به داود گفت: «امروز خدا، دشمن تو را به دستت تسلیم نموده. پس الا´ن اذن بده تا او را با نیزه یك دفعه به زمین بدوزم و او را دوباره نخواهم زد.»9و داود به ابیشای گفت: «او را هلاك مكن، زیرا كیست كه به مسیح خداوند دست خود را دراز كرده، بیگناه باشد؟»10و داود گفت: «به حیات یهُوَه قسم كه یا خداوند او را خواهد زد یا اجلش رسیده، خواهد مرد یا به جنگ فرود شده، هلاك خواهد گردید.11حاشا بر من از خداوند كه دست خود را بر مسیح خداوند دراز كنم. اما الا´ن نیزه ای را كه نزد سرش است و سبوی آب را بگیر و برویم.»12پس داود نیزه و سبوی آب را از نزد سر شاؤل گرفت و روانه شدند، و كسی نبود كه ببیند و بداند یا بیدار شود زیرا جمیع ایشان در خواب بودند، چونكه خواب سنگین از خداوند بر ایشان مستولی شده بود.13و داود به طرف دیگر گذشته، از دور به سر كوه بایستاد و مسافت عظیمی در میان ایشان بود.14و داود قوم و ابنیر پسر نیر را صدا زده، گفت: «ای ابنیر جواب نمی دهی؟» و ابنیر جواب داده، گفت: «تو كیستی كه پادشاه را میخوانی؟»15داود به ابنیر گفت: «آیا تو مرد نیستی و در اسرائیل مثل تو كیست؟ پس چرا آقای خود پادشاه را نگاهبانی نمی كنی؟ زیرا یكی از قوم آمد تا آقایت پادشاه را هلاك كند.16این كار كه كردی خوب نیست. به حیات یهُوَه، شما مستوجب قتل هستید، چونكه آقای خود مسیح خداوند را نگاهبانی نكردید. پس الا´ن ببین كه نیزۀ پادشاه و سبوی آب كه نزد سرش بود، كجاست؟»17و شاؤل آواز داود را شناخته، گفت: «آیا این آواز توست ای پسر من داود؟» و داود گفت: «ای آقایم پادشاه آواز من است.»18و گفت: «این از چه سبب است كه آقایم بندۀ خود را تعاقب میكند؟ زیرا چه كردم و چه بدی در دست من است؟19پس الا´ن آقایم پادشاه سخنان بندۀ خود را بشنود. اگر خداوند تو را بر من تحریك نموده است، پس هدیه ای قبول نماید، و اگر بنی آدم باشند پس ایشان به حضور خداوند ملعون باشند. زیرا كه امروز مرا از التصاق به نصیب خداوند میرانند و میگویند برو و خدایان غیر را عبادت نما.20و الا´ن خون من از حضور خداوند به زمین ریخته نشود، زیرا كه پادشاه اسرائیل مثل كسی كه كبك را بر كوهها تعاقب میكند، به جستجوی یك كَیك بیرون آمده است.»21شاؤل گفت: «گناه ورزیدم ای پسرم داود! برگرد و تو را دیگر اذیت نخواهم كرد، چونكه امروز جان من در نظر تو عزیز آمد. اینك احمقانه رفتار نمودم و بسیار گمراه شدم.»22داود در جواب گفت: «اینك نیزۀ پادشاه! پس یكی از غلامان به اینجا گذشته، آن را بگیرد.23و خداوند هر كس را بر حسب عدالت و امانتش پاداش دهد، چونكه امروز خداوند تو را به دست من سپرده بود. اما نخواستم دست خود را بر مسیح خداوند دراز كنم.24و اینك چنانكه جان تو امروز در نظر من عظیم آمد، جان من در نظر خداوند عظیم باشد و مرا از هر تنگی برهاند.»25شاؤل به داود گفت: «مبارك باش ای پسرم داود؛ البته كارهای عظیم خواهی كرد و غالب خواهی شد.» پس داود راه خود را پیش گرفت و شاؤل به جای خود مراجعت كرد.
271و داود در دل خود گفت: «الحال روزی به دست شاؤل هلاك خواهم شد. چیزی برای من از این بهتر نیست كه به زمین فلسطینیان فرار كنم، و شاؤل از جستجوی من در تمامی حدود اسرائیل مأیوس شود. پس از دست او نجات خواهم یافت.»2پس داود برخاسته، با آن ششصد نفر كه همراهش بودند، نزد اخیش بن مَعُوك، پادشاه جَتّ گذشت.3و داود نزد اخیش در جَتّ ساكن شد، او و مردمانش هركس با اهل خانه اش، و داود با دو زنش اَخینُوعَمِ یزْرَعیلیه و اَبِیجایل كَرْمَلیه زن نابال.4و به شاؤل گفته شد كه داود به جَتّ فرار كرده است، پس او را دیگر جستجو نكرد.5و داود به اخیش گفت: «الا´ن اگر من در نظر تو التفات یافتم، مكانی به من در یكی از شهرهای صحرا بدهند تا در آنجا ساكن شوم. زیرا كه بندۀ تو چرا در شهر دارالسلطنه با تو ساكن شود؟»6پس اخیش در آن روز صِقْلَغ را به او داد، لهذا صِقْلَغ تا امروز از آن پادشاهان یهوداست.7و عدد روزهایی كه داود در بلاد فلسطینیان ساكن بود، یك سال و چهار ماه بود.8و داود و مردانش برآمده، بر جَشُوریان و جَرِزّیان و عَمالَقَه هجوم آوردند زیرا كه این طوایف در ایام قدیم در آن زمین از شور تا به زمین مصر ساكن می بودند.9و داود اهل آن زمین را شكست داده، مرد یا زنی زنده نگذاشت و گوسفندان و گاوان و الاغها و شتران و رخوت گرفته، برگشت و نزد اخیش آمد.10و اخیش گفت: «امروز به كجا تاخت آوردید؟» داود گفت: «بر جنوبی یهودا و جنوب یرْحَمْئیلیان و به جنوب قینیان.»11و داود مرد یا زنی را زنده نگذاشت كه به جَتّ بیایند، زیرا گفت: «مبادا دربارۀ ما خبر آورده، بگویند كه داود چنین كرده است.» و تمامی روزهایی كه در بلاد فلسطینیان بماند، عادتش چنین خواهد بود.»12و اخیش داود را تصدیق نموده، گفت: «خویشتن را نزد قوم خود اسرائیل بالكل مكروه نموده است، پس تا به ابد بندۀ من خواهد بود.»
281و واقع شد در آن ایام كه فلسطینیان لشكرهای خود را برای جنگ فراهم آوردند تا با اسرائیل مقاتله نمایند، و اخیش به داود گفت: «یقیناً بدان كه تو و كسانت همراه من به اردو بیرون خواهید آمد.»2داود به اخیش گفت: «به تحقیق خواهی دانست كه بندۀ تو چه خواهد كرد.» اخیش به داود گفت: «از این جهت تو را همیشه اوقات نگاهبان سرم خواهم ساخت.»3و سموئیل وفات نموده بود، و جمیع اسرائیل به جهت او نوحه گری نموده، او را در شهرش رامه دفن كرده بودند، و شاؤل تمامی اصحاب اجنّه و فالگیران را از زمین بیرون كرده بود.4و فلسطینیان جمع شده، آمدند و در شُونیم اردو زدند؛ و شاؤل تمامی اسرائیل را جمع كرده، در جِلْبُوع اردو زدند.5و چون شاؤل لشكر فلسطینیان را دید، بترسید و دلش بسیار مضطرب شد.6و شاؤل از خداوند سؤال نمود و خداوند او را جواب نداد، نه به خوابها و نه به اوریم و نه به انبیا.7و شاؤل به خادمان خود گفت: «زنی را كه صاحب اجنه باشد، برای من بطلبید تا نزد او رفته، از او مسألت نمایم.» خادمانش وی را گفتند: «اینك زنی صاحب اجنّه در عَین دور میباشد.»8و شاؤل صورت خویش را تبدیل نموده، لباس دیگر پوشید و دو نفر همراه خود برداشته، رفت و شبانگاه نزد آن زن آمده، گفت: «تمنّا اینكه به واسطۀ جنّ برای من فالگیری نمایی و كسی را كه به تو بگویم از برایم برآوری.»9آن زن وی را گفت: «اینك آنچه شاؤل كرده است میدانی كه چگونه اصحاب اجنّه و فالگیران را از زمین منقطع نموده است. پس تو چرا برای جانم دام می گذاری تا مرا به قتل رسانی؟»10و شاؤل برای وی به یهُوَه قسم خورده، گفت: «به حیات یهُوَه قسم كه از این امر به تو هیچ بدی نخواهد رسید.»11آن زن گفت: «از برایت كه را برآورم؟» او گفت: «سموئیل را برای من برآور.»12و چون آن زن سموئیل را دید به آواز بلند صدا زد و زن، شاؤل را خطاب كرده، گفت: «برای چه مرا فریب دادی، زیرا تو شاؤل هستی؟»13پادشاه وی را گفت: «مترس! چه دیدی؟» آن زن در جواب شاؤل گفت: «خدایی را می بینم كه از زمین بر می آید.»14او وی را گفت: «صورت او چگونه است؟» زن گفت: «مردی پیر بر می آید و به ردایی ملبّس است.» پس شاؤل دانست كه سموئیل است و رو به زمین خم شده، تعظیم كرد.15و سموئیل به شاؤل گفت: «چرا مرا برآورده، مضطرب ساختی؟» شاؤل گفت: «در شدت تنگی هستم چونكه فلسطینیان با من جنگ می نمایند و خدا از من دور شده، مرا نه به واسطۀ انبیا و نه به خوابها دیگر جواب میدهد. لهذا تو را خواندم تا مرا اعلام نمایی كه چه باید بكنم.»16سموئیل گفت: «پس چرا از من سؤال مینمایی؟ و حال آنكه خداوند از تو دور شده، دشمنت گردیده است.17و خداوند به نحوی كه به زبان من گفته بود، برای خود عمل نموده است، زیرا خداوند سلطنت را از دست تو دریده، آن را به همسایه ات داود داده است.18چونكه آواز خداوند را نشنیدی و شدت غضب او را بر عَمالیق به عمل نیاوردی، بنابراین خداوند امروز این عمل را به تو نموده است.19و خداوند اسرائیل را نیز با تو به دست فلسطینیان خواهد داد، و تو و پسرانت فردا نزد من خواهید بود، وخداوند اردوی اسرائیل را نیز به دست فلسطینیان خواهد داد.»20و شاؤل فوراً به تمامی قامتش بر زمین افتاد، و از سخنان سموئیل بسیار بترسید. و چونكه تمامی روز و تمامی شب نان نخورده بود، هیچ قوت نداشت.21و چون آن زن نزد شاؤل آمده، دید كه بسیار پریشان حال است، وی را گفت: «اینك كنیزت آواز تو را شنید و جانم را به دست خود گذاشتم و سخنانی را كه به من گفتی اطاعت نمودم.22پس حال تمنا اینكه تو نیز آواز كنیز خود را بشنوی تا لقمه ای نان به حضورت بگذارم و بخوری تا قوت یافته، به راه خود بروی.»23اما او انكار نموده، گفت: «نمی خورم.» لیكن چون خادمانش و آن زن نیز اصرار نمودند، آواز ایشان را بشنید و از زمین برخاسته، بر بستر نشست.24و آن زن گوساله ای پرواری در خانه داشت. پس تعجیل نموده، آن را ذبح كرد و آرد گرفته، خمیر ساخت و قرصهای نان فطیر پخت.25و آنها را نزد شاؤل و خادمانش گذاشت كه خوردند. پس برخاسته، در آن شب روانه شدند.
291و فلسطینیان همه لشكرهای خود را در اَفیق جمع كردند، و اسرائیلیان نزد چشمهای كه در یزْرَعِیل است، فرود آمدند.2و سرداران فلسطینیان صدها و هزارها میگذشتند، و داود و مردانش با اخیش در دنبالۀ ایشان می گذشتند.3و سرداران فلسطینیان گفتند كه «این عبرانیان كیستند؟» و اخیش به جواب سرداران فلسطینیان گفت: «مگر این داود، بندۀشاؤل، پادشاه اسرائیل نیست كه نزد من این روزها یا این سالها بوده است؟ و از روزی كه نزد من آمد تا امروز در او عیبی نیافتم.»4اما سرداران فلسطینیان بر وی غضبناك شدند، و سرداران فلسطینیان او را گفتند: «این مرد را باز گردان تا به جایی كه برایش تعیین كرده ای برگردد، و با ما به جنگ نیاید، مبادا در جنگ دشمن ما بشود؛ زیرا این كس با چه چیز با آقای خود صلح كند؟ آیا نه با سرهای این مردمان؟5آیا این داود نیست كه دربارۀ او با یكدیگر رقص كرده، می سراییدند و میگفتند شاؤل هزارهای خود و داود ده هزارهای خویش را كشته است.»6آنگاه اخیش داود را خوانده، او را گفت: «به حیات یهُوَه قسم كه تو مرد راست هستی و خروج و دخول تو با من در اردو به نظر من پسند آمد؛ زیرا از روز آمدنت نزد من تا امروز از تو بدی ندیده ام. لیكن در نظر سرداران پسند نیستی.7پس الا´ن برگشته، به سلامتی برو مبادا مرتكب عملی شوی كه در نظر سرداران فلسطینیان ناپسند آید.»8و داود به اخیش گفت: «چه كرده ام و از روزی كه به حضور تو بوده ام تا امروز در بنده ات چه یافته ای تا آنكه به جنگ نیایم و با دشمنان آقایم پادشاه جنگ ننمایم؟»9اخیش در جواب داود گفت: «میدانم كه تو در نظر من مثل فرشتۀ خدا نیكو هستی. لیكن سرداران فلسطینیان گفتند كه با ما به جنگ نیاید.10پس الحال بامدادان با بندگان آقایت كه همراه تو آمده اند، برخیز و چون بامدادان برخاسته باشید و روشنایی برای شما بشود، روانه شوید.»11پس داود با كسان خود صبح زود برخاستند تاروانه شده، به زمین فلسطینیان برگردند. و فلسطینیان به یزْرَعیل برآمدند.
301و واقع شد چون داود و كسانش در روز سوم به صِقْلَغ رسیدند كه عَمالَقَه بر جنوب و بر صِقْلَغ هجوم آورده بودند، و صِقْلَغ را زده آن را به آتش سوزانیده بودند.2و زنان و همۀ كسانی را كه در آن بودند، از خرد و بزرگ اسیر كرده، هیچ كس را نكشته، بلكه همه را به اسیری برده، به راه خود رفته بودند.3و چون داود و كسانش به شهر رسیدند، اینك به آتش سوخته، و زنان و پسران و دختران ایشان اسیر شده بودند.4پس داود و قومی كه همراهش بودند، آواز خود را بلند كرده، گریستند تا طاقت گریه كردن دیگر نداشتند.5و دو زن داود اَخینوعَمِ یزْرَعِیلیه و اَبِیجایل، زن نابال كَرْمَلی، اسیر شده بودند.6و داود بسیار مضطرب شد زیرا كه قوم می گفتند كه او را سنگسار كنند، چون جان تمامی قوم هر یك برای پسران و دختران خویش بسیار تلخ شده بود. اما داود خویشتن را از یهُوَه، خدای خود، تقویت نمود.7و داود به اَبْیاتارِ كاهن، پسر اَخِیمَلَك گفت: «ایفود را نزد من بیاور.» و ابیاتار ایفود را نزد داود آورد.8و داود از خداوند سؤال نموده، گفت: «اگر این فوج را تعاقب نمایم، آیا به آنها خواهم رسید؟» او وی را گفت: «تعاقب نما زیرا كه به تحقیق خواهی رسید و رها خواهی كرد.»9پس داود و ششصد نفر كه همراهش بودند روانه شده، به وادی بَسور آمدند و واماندگان در آنجا توقف نمودند.10و داود با چهارصد نفر تعاقب نمود و دویست نفر توقف نمودند زیرا به حدی خسته شده بودند كه از وادی بَسور نتوانستند گذشت.11پس شخصی مصری در صحرا یافته، او را نزد داود آوردند و به او نان دادند كه خورد و او را آب نوشانیدند.12و پارهای از قرص انجیر و دو قرص كشمش به او دادند؛ و چون خورد روحش به وی بازگشت، زیرا كه سه روز و سه شب نه نان خورده، و نه آب نوشیده بود؛13و داود او را گفت: «از آنِ كه هستی و از كجا می باشی؟» او گفت: «من جوان مصری و بندۀ شخص عمالیقی هستم، و آقایم مرا ترك كرده است زیرا سه روز است كه بیمار شده ام.14ما به جنوب كَرِیتیان و بر ملك یهودا و بر جنوب كالیب تاخت آوردیم . صِقْلَغ را به آتش سوزانیدیم.»15داود وی را گفت: «آیا مرا به آن گروه خواهی رسانید؟» او گفت: «برای من به خدا قسم بخور كه نه مرا بكشی و نه مرا به دست آقایم تسلیم كنی؛ پس تو را نزد آن گروه خواهم رسانید.»16و چون او را به آنجا رسانید اینك بر روی تمامی زمین منتشر شده، میخوردند و می نوشیدند و بزم میكردند، به سبب تمامی غنیمت عظیمی كه از زمین فلسطینیان و از زمین یهودا آورده بودند.17و داود ایشان را از وقت شام تا عصر روز دیگر میزد كه از ایشان احدی رهایی نیافت جز چهارصد مرد جوان كه بر شتران سوار شده، گریختند.18و داود هرچه عَمالَقَه گرفته بودند، بازگرفت و داود دو زن خود را باز گرفت.19و چیزی از ایشان مفقود نشد از خرد و بزرگ و از پسران و دختران و غنیمت و از همۀچیزهایی كه برای خود گرفته بودند، بلكه داود همه را باز آورد.20و داود همۀ گوسفندان و گاوان خود را گرفت و آنها را پیش مواشی دیگر راندند و گفتند این است غنیمت داود.21و داود نزد آن دویست نفر كه از شدت خستگی نتوانسته بودند در عقب داود بروند و ایشان را نزد وادی بَسور واگذاشته بودند آمد، و ایشان به استقبال داود و به استقبال قومی كه همراهش بودند بیرون آمدند. و چون داود نزد قوم رسید از سلامتی ایشان پرسید.22اما جمیع كسان شریر و مردان بَلِیعال از اشخاصی كه با داود رفته بودند متكلم شده، گفتند: «چونكه همراه ما نیامدند، از غنیمتی كه باز آورده ایم چیزی به ایشان نخواهیم داد مگر به هر كس زن و فرزندان او را. پس آنها را برداشته، بروند.»23لیكن داود گفت: «ای برادرانم چنین مكنید، چونكه خداوند اینها را به ما داده است و ما را حفظ نموده، آن فوج را كه بر ما تاخت آورده بودند به دست ما تسلیم نموده است.24و كیست كه در این امر به شما گوش دهد؟ زیرا قسمت آنانی كه نزد اسباب می مانند، مثل قسمت آنانی كه به جنگ میروند، خواهد بود و هر دو قسمت مساوی خواهند برد.»25و از آن روز به بعد چنین شد كه این را قاعده و قانون در اسرائیل تا امروز قرار داد.26و چون داود به صِقْلَغ رسید، بعضی از غنیمت را برای مشایخ یهودا و دوستان خود فرستاده، گفت: «اینك هدیه ای از غنیمت دشمنان خداوند برای شماست.»27برای اهل بیتئیل و اهل راموت جنوبی و اهل یتّیر؛28و برای اهل عَرُوعیر و اهل سِفْموت و اهل اَشْتَموع؛29و برای اهل راكال و اهل شهرهای یرْحَمْئیلیان و اهل شهرهای قینیان؛30و برای اهل حُرْما واهل كورعاشان و اهل عَتاق؛31و برای اهل حَبْرون و جمیع مكانهایی كه داود و كسانش در آنها آمد و رفت میكردند.
311و فلسطینیان با اسرائیل جنگ كردند و مردان اسرائیل از حضور فلسطینیان فرار كردند، و در كوه جلبوع كشته شده، افتادند.2و فلسطینیان، شاؤل و پسرانش را به سختی تعاقب نمودند، و فلسطینیان یوناتان و ابیناداب و مَلْكیشُوع پسران شاؤل را كشتند.3و جنگ بر شاؤل سخت شد، و تیراندازان دور او را گرفتند و به سبب تیراندازان به غایت دلتنگ گردید.4و شاؤل به سلاحدار خود گفت: «شمشیر خود را كشیده، آن را به من فرو بر، مبادا این نامختونان آمده، مرا مجروح سازند و مرا افتضاح نمایند.» اما سلاحدارش نخواست زیرا كه بسیار در ترس بود. پس شاؤل شمشیر خود را گرفته، بر آن افتاد.5و هنگامی كه سلاحدارش شاؤل را دید كه مرده است، او نیز بر شمشیر خود افتاده، با او بمرد.6پس شاؤل و سه پسرش و سلاحدارش و جمیع كسانش نیز در آن روز با هم مردند.7و چون مردان اسرائیل كه به آن طرف دره و به آن طرف اردن بودند، دیدند كه مردان اسرائیل فرار كرده اند و شاؤل و پسرانش مرده اند، شهرهای خود را ترك كرده، گریختند و فلسطینیان آمده، در آنها ساكن شدند.8و در فردای آن روز، چون فلسطینیان برای برهنه كردن كشتگان آمدند، شاؤل و سه پسرش را یافتند كه در كوه جلبوع افتاده بودند.9پس سر او را بریدند و اسلحه اش را بیرون كرده، به زمین فلسطینیان، به هر طرف فرستادند تا به بتخانه های خود و به قوم مژده برسانند.10و اسلحۀ او را در خانۀ عَشْتاروت نهادند و جسدش را بر حصار بیت شان آویختند.11و چون ساكنان یابیش جِلْعاد، آنچه را كه فلسطینیان به شاؤل كرده بودند شنیدند،12جمیع مردان شجاع برخاسته، وتمامی شب سفر كرده، جسد شاؤل و اجساد پسرانش را از حصار بیت شان گرفتند، و به یابیش برگشته، آنها را در آنجا سوزانیدند.13و استخوانهای ایشان را گرفته، آنها را زیر درخت بلوطی كه در یابیش است، دفن كردند و هفت روز روزه گرفتند.
اول تواريخ
11آدم، شِیث اَنُوش،2قِینان مهْلَلْئِیلْ یارَدْ،3خَنُوخْ مَتُوشالَحْ لَمَكْ،4نُوحْ سامْ حامْ یافَثْ.5پسران یافَثْ: جُومَر و ماجُوج و مادای و یاوان و تُوبال و ماشَكْ و تیراس.6و پسران جُومَر: اَشْكَناز و ریفات و تُجَرْمَه.7و پسران یاوان: اَلِیشَه و تَرْشِیش و كتیم و دُودانِیم.8و پسران حامْ: كوش و مِصْرایم و فُوت و كَنْعان.9و پسران كوش: سَبا و حَویلَه و سبتا و رَعْما و سَبْتَكا. و پسران رَعْما: شَبا و دَدان.10و كوش، نِمْرود را آورد، و او به جبار شدن در جهان شروع نمود.11و مِصْرایم، لُودیم و عَنَامیم و لَهابیم و نَفْتُوحیم را آورد،12و فَتْروسیم و كَسْلُوحیم را كه فَلَسْتیم و كَفْتوریم از ایشان پدید آمدند.13و كَنْعان نخست‌زادۀ خود، صیدون و حِتّ را آورد،14و یبُوسی و اَمُوری و جَرْجاشی،15و حِوّی و عِرْقی و سِینی،16و اروادی و صَماری و حَماتی را.17پسران سامْ: عیلام و آَشُّور و اَرْفَكْشاد و لُود و اَرام و عُوص و حُول و جاتَر و ماشَكْ.18و اَرْفَكْشاد، شالَح را آورد و شالَح، عابَر را آورد.19و برای عابَر، دو پسر متولد شدند كه یكی را فالَج نام بود زیرا در ایام وی زمین منقسم شد و اسم برادرش یقْطان بود.20و یقْطان، اَلْمُوداد و شالَف و حَضَرْموت و یارَح را آورد؛21و هَدُورام و اُوزال و دِقْلَه،22و اِیبال و اَبیمایل و شَبا،23و اُوفیر و حَویلَه و یوباب را كه جمیع اینها پسران یقْطان بودند.24سامْ، اَرْفَكْشاد سالَحْ،25عابَرْ فالَجْ رَعُو،26سَروج ناحُور تارَح،27اَبْرام كه همان ابراهیم باشد.28پسران ابراهیم: اسحاق و اسماعیل.29این است پیدایش ایشان: نخستزاده اسماعیل: نَبایوت و قیدار و اَدَبْئیل و مِبْسام،30و مِشْماع و دُوْمَه و مَسّا و حَدَد و تیما،31و یطُور و نافیش و قِدْمَه كه اینان پسران اسماعیل بودند.32و پسران قَطُورَه كه مُتعه ابراهیم بود، پس او زِمْران و یقْشان و مَدان و مِدْیان و یشْباق و شُوحا را زایید و پسران یقْشان: شَبا و دَدان بودند.33و پسران مِدْیان عِیفَه و عِیفَر و خَنُوح و اَبیداع و اَلْدَعَه بودند. پس جمیع اینها پسران قَطُورَه بودند.34و ابراهیم اسحاق را آورد؛ و پسران اسحاق عِیسُو و اسرائیل بودند.35و پسران عِیسُو: اَلیفاز و رَعُوئیل و یعُوش و یعْلام و قُوْرَح.36پسران اَلیفاز: تیمان و اُومار و صَفی و جَعْتام و قَناز و تِمْناع و عَمالیق.37پسران رَعُوئیل: نَحَت و زارَح و شَمَّه و مِزَّه.38و پسران سَعِیر: لُوطان و شُوبال و صِبْعُون و عَنَه و دِیشُون و اِیصر و دِیشان.39و پسران لُوطان: حوری و هُومام و خواهر لُوطانْ تِمْناع.40پسران شُوْبالْ: عَلْیان و مَنَاحَت و عِیبال و شَفی و اُوْنام و پسران صِبْعُون: اَیه و عَنَه.41و پسران عَنَه: دیشون و پسران دیشون: حَمْران و اِشْبان و یتْران و كَران.42پسران ایصْر: بِلْهان و زَعْوان ویعْقان و پسران دیشان: عوُص و اَران.43و پادشاهانی كه در زمین اَدُوم سلطنت نمودند، پیش از آنكه پادشاهی بر بنیاسرائیل سلطنت كند، اینانند: بالَع بن بَعُور و اسم شهر او دِنْهابَه بود.44و بالَع مُرد و یوباب بن زارَح از بُصْرَه به جایش پادشاه شد.45و یوباب مرد و حوشام از زمین تیمانی به جایش سلطنت نمود.46و حُوْشام مُرد و هَدَد بن بَدَد كه مِدْیان را در زمین موآب شكست داد در جایش پادشاه شد و اسم شهرش عَوِیت بود.47و هَدَد مُرد و سَمْلَه از مَسْریقَه به جایش پادشاه شد.48و سَمْلَه مُرد و شاؤل از رَحُوبوت نهر به جایش پادشاه شد.49و شاؤل مُرد و بَعْل حانان بن عَكْبور به جایش پادشاه شد.50و بَعْل حانان مُرد و هَدَد به جایش پادشاه شد؛ و اسم شهرش فاعی و اسم زنش مَهِیطَبئیل دختر مَطْرِد دختر مَی‌ذَهَب بود.51و هَدَد مُرد و امیرانِ اَدُوم امیر تِمْناع و امیر اَلْیه و امیر یتِیت بودند؛52و اَمیرْ اَهُولِیبَامَه و امیر اِیلَه و امیر فِینُون؛53و امیر قَناز و امیرِ تیمان و امیر مِبْصار؛54وامیر مَجْدِیئیل و امیر عیرام؛ اینان امیران اَدُوم بودند.
21پسران اسرائیل اینانند: رؤبین و شَمْعون و لاوی و یهودا و یسّاكار و زبولون2و دان و یوسف و بنیامین و نَفْتالی و جاد و اَشِیر.3پسران یهودا: عِیر و اُونان و شیلَه؛ این سه نفر از بَتْشُوعِ كَنْعانیه برای او زاییده شدند؛ و عیرْ نخست‌زادۀ یهودا به نظر خداوند شریر بود؛ پس او را كُشت.4و عروس وی تامار فارَص و زارَح را برای وی زایید، و همۀ پسران یهودا پنج نفربودند.5و پسران فارَص: حَصْرُون و حامول.6و پسران زارَح: زِمْری و اِیتان و هِیمان و كَلْكُول و دارَع كه همگی ایشان پنج نفر بودند.7و از پسران كَرْمِی، عاكار مضطرب‌كنندۀ اسرائیل بود كه دربارۀ چیز حرام خیانت ورزید.8و پسر اِیتان: عَزَرْیا بود.9و پسران حَصْرُون كه برای وی زاییده شدند، یرْحَمْئیل و رام و كَلُوبای.10و رام عَمیناداب را آورد و عَمیناداب نَحْشُون را آورد كه رئیس بنی‌یهودا بود.11و نَحْشُون سَلْما را آورد و سَلْما بُوعَز را آورد.12و بُوعَز عوبید را آورد و عُوبید یسی را آورد.13و یسی نخست‌زادۀ خویش اَلِیآب را آورد، و دومین ابیناداب را، و سومین شِمْعی را،14و چهارمین نَتَنْئیل را و پنجمین رَدّای را،15و ششمین اُوْصَم را و هفتمین داود را آورد.16و خواهران ایشان صَرُوْیه و اَبیحایل بودند. و پسران صَرُوْیه، اَبْشای و یوآب و عَسائیل، سه نفر بودند.17و اَبیحایل عَماسا را زایید و پدر عَماسا یتَرِ اِسْماعیلی بود.18و كالیب بن حَصْرُون از زن خود عَزُوبَه و از یرِیعُوت اولاد به‌هم رسانید و پسران وی اینانند: یاشَر و شُوباب و اَرْدُون.19و عَزُوبَه مُرد و كالیب اَفرات را به زنی گرفت و او حور را برای وی زایید.20و حُور، اُوری را آورد و اُوری بَصَلْئیل را آورد.21و بعد از آن، حَصْرُون به دختر ماكیر پدر جِلْعاد درآمده، او را به زنی گرفت حینی كه شصت ساله بود و او سَجُوب را برای وی زایید.22و سَجُوب یائیر را آورد و او بیست و سه شهردر زمین جِلْعاد داشت.23و او جَشور و اَرام را كه حَوُّوب یائیر باشد، با قنات و دهات آنها كه شصت شهر بود، از ایشان گرفت و جمیع اینها از آن بنی‌ماكیر پدر جِلْعاد بودند.24و بعد از آنكه حَصْرُون در كالیب اَفْراته وفات یافت، اَبِیه زن حَصْرُون اَشْحُور پدر تَقُوع را برای وی زایید.25و پسران یرْحَمْئیل نخستزاده حَصْرُون نخستزادهاش: رام و بُونَه و اُوْرَن و اُوصَمْ و اَخیا بودند.26و یرْحَمْئیل را زن دیگر مسمّاۀ به عطارَه بود كه مادرِ اُوْنام باشد.27و پسران رام نخست‌زادۀ یرْحَمْئیل مَعْص و یامِین و عاقَر بودند.28و پسران اُوْنام: شَمّای و یاداع بودند، و پسران شَمّای ناداب و اَبیشور.29و اسم زن ابیشور اَبِیحایل بود و او اَحْبان و مُولید را برای وی زایید.30و پسران ناداب سَلَد و اَفّایم بودند و سَلَد بی‌اولاد مُرد.31و بنی‌اَفّایم یشْعی و بنی‌یشْعی شیشان و بنی‌شیشان اَحْلای.32و پسران یاداع برادر شَمّای یتَر و یوناتان؛ و یتَر بی‌اولاد مُرد.33و پسران یوناتان: فالَت و زازا. اینها پسران یرْحَمْئیل بودند.34و شیشان را پسری نبود لیكن دختران داشت و شیشان را غلامی مصری بود كه یرْحاع نام داشت.35و شیشان دختر خود را به غلام خویش یرْحاع به زنی داد و او عَتّای را برای وی زایید.36و عتای ناتان را آورد و ناتان زاباد را آورد.37و زاباد اَفْلال را آورد و اَفْلال عوبید را آورد.38و عوبید ییهُو راآورد، و ییهو عَزَرْیا را آورد.39و عَزَرْیا حالَص را آورد و حالص اَلْعاسَه را آورد.40و اَلْعاسَه سَسْمای را آورد و سِسْمای شَلُّوم را آورد.41و شَلـوم یقَمْیـا را آورد و یقَمْیـا اَلِیشَمَـع را آورد.42و بنی‌كالیب برادر یرْحَمْئیل‌نخست‌زاده‌اش میشاع كه پدر زِیف باشد و بنی‌ماریشَه كه پدر حَبْرُون باشد بودند.43و پسران حَبْرُون: قُوْرَح و تَفُّوح و راقَم و شامَع.44و شامَع راحَم پدر یرْقَعام را آورد و راقَم شَمّای را آورد.45و پسر شَمّای ماعئون و ماعون پدر بَیت‌صُور بود.46و عِیفَه مُتعه كالیب حاران و موصا و جازیز را زایید و حاران جازیز را آورد.47و پسران یهْدای راجَم و یوتام و جیشان و فالَت و عِیفَه و شاعَف.48و مَعْكه مُتعه كالیب، شابَر و تِرْحَنَه را زایید.49و او نیز شاعَف، پدر مَدْمَنَه و شوا، پدر مَكْبینا و پدر جِبْعا را زایید؛ و دختر كالیب عَكْسَه بود.50و پسران كالیب بن‌حُور نخست‌زادۀ اَفْراته اینانند: شُوبال پدر قریه یعاریم،51و سَلْما پدر بیتلحم و حاریف پدر بیت جادَر.52و پسران شوبال پدر قریه یعاریم اینانند: هَرُواه و نصف مَنُوحُوت.53و قبایل قریه یعاریم اینانند: یتْرِیان و فُوتیان و شُوماتیان و مِشْراعیان كه از ایشان صارْعاتیان و اِشْطاوُلیان پیدا شدند.54و بنی‌سَلْما بیتلحم و نطوفاتیان و عَطْروت بیت‌یوآب و نصف مانَحْتیان و صُرْعیان بودند.55و قبایل كاتبانی كه در یعْبیص ساكن بودند، تِرْعاتیان و شِمْعاتیان و سُوكاتیان بودند. اینان قینیان‌اند كه از حَمَّتْ پدرِ بَیت ریكاب بیرون آمدند.
31و پسران داود كه برای او در حَبْرُون زاییده شدند، اینانند: نخستزادهاش اَمْنون از اَخْینُوْعِم یزْرَعِیلیه؛ و دومین دانیال از اَبِیجایلِ كَرْمَلِیه؛2و سومین ابشالوم پسر مَعْكَه دختر تَلْمای پادشاه جَشور؛ و چهارمین اُدُونیا پسر حَجّیت.3و پنجمین شَفَطْیا از اَبیطال و ششمین‌یتَرْعام از زن او عجْلَه.4این شش برای او در حَبْرُون زاییده شدند كه در آنجا هفت سال و شش ماه سلطنت نمود و در اورشلیم سی و سه سال سلطنت كرد.5و اینها برای وی در اورشلیم زاییده شدند: شِمْعی و شوباب و ناتان و سُلیمان. این چهار از بَتْشُوع دختر عَمّیئیل بودند.6و یبِحار و الیشامَع و اَلیفالَط.7و نُوجَه و نافَج و یافیع.8و اَلِیشَمَع و اَلْیاداع و اَلِیفَلَط كه نه نفر باشند.9همۀ اینها پسران داود بودند سوای پسران مُتعه‌ها. و خواهر ایشان تامار بود.10و پسر سُلیمان، رَحَبْعام و پسر او ابیا و پسر او آسا و پسر او یهُوشافاط.11و پسر او یورام و پسر او اَخَزْیا و پسر او یوآش.12و پسر او اَمَصْیا و پسر او عَزَرْیا و پسر او یوتام.13و پسر او آحاز و پسر او حِزْقیا و پسر او مَنَّسی.14و پسر او آمون و پسر او یوشیا.15و پسران یوشیا نخستزادهاش یوحانان و دومین یهُویاقیم و سومین صِدْقَیا و چهارمین شَلّوم.16و پسران یهُویاقیم پسر او یكُنْیا و پسر او صِدْقَیا.17و پسران یكُنْیا اَشّیر و پسر او شَأَلتِیئیل.18و مَلْكیرام و فَدایا و شَنْأَصَّر و یقَمْیا و هوشاماع و نَدَبْیا.19و پسران فَدایا زَرُبّابِل و شِمْعِی و پسران زَرُبّابِل مَشُلاّم و حَنَنْیا و خواهر ایشان شَلُومیت بود.20و حَشُوْبَه و اُوهَل و بَرَخِیا و حَسَدْیا و یوْشَب‌حَسَد كه پنج نفر باشند.21و پسران حَنَنْیا فَلَطْیا و اِشَعْیا، بنی‌رفایا و بنی‌اَرْنان و بنی‌عُوبَدْیا و بنی‌شَكُنْیا.22و پسر شَكُنْیا شَمَعْیا و پسران شَمَعْیا، حَطّوش و یبْحآل و باریح و نَعَرْیا و شافاط‌كه شش باشند.23و پسران نَعَرْیا اَلْیوعینای و حِزْقیا و عَزْریقام كه سه باشند.24و بنی‌اَلْیوعینای هُوْدایا و اَلْیاشیب و فَلایا و عَقُّوب و یوحانان و دَلایاع و عَنانی كه هفت باشند.
41بنی‌یهودا: فارَص و حَصْرُون و كَرْمی و حور و شوبال.2و رَآیا ابن شوبال یحَت را آورد و یحَت اَخُومای و لاهَد را آورد. اینانند قبایل صَرْعاتیان.3و اینان پسران پدر عیطام‌اند: یزْرَعیل و یشْما و یدْباش و اسم خواهر ایشان هَصْلَلْفُونی بود.4و فَنُوئیل پدر جَدُور و عازَر پدر خُوْشَه اینها پسران حور نخست‌زادۀ اَفْراته پدر بیتلحم بودند.5و اَشْحُور پدر تَقّوع دو زن داشت: حَلا و نَعْرَه.6و نَعْرَه، اَخُزّام و حافَر و تَیمانی و اَخَشْطاری را برای او زایید؛ اینان پسران نَعْرَه‌اند.7و پسران حَلا: صَرَت و صُوحَر و اَتْنان.8و قُوس عانوب و صُوبِیبَه و قبایل اَخَرْحیل بن‌هارُم را آورد.9و یعْبِیص از برادران خود شریف‌تر بود و مادرش او را یعْبِیص نام نهاد و گفت: «از این جهت كه او را با حُزن زاییدم.»10و یعْبِیص از خدای اسرائیل استدعا نموده، گفت: «كاش كه مرا بركت می‌دادی و حدود مرا وسیع می‌گردانیدی و دست تو با من می‌بود و مرا از بلا نگاه می‌داشتی تا محزون نشوم.» و خدا آنچه را كه خواست به او بخشید.11و كَلُوب برادر شُوحَه مَحِیر را كه پدر اَشْتون باشد آورد.12و اَشْتون بیت‌رافا و فاسیح و تَحِنّه پدر عِیر ناحاش را آورد. اینان اهل ریقَه‌می‌باشند.13و پسران قَناز و عُتْنِیئِیل و سَرایا بودند؛ و پسر عُتْنیئیل حَتَات.14و مَعُونُوتای عُفْرَه را آورد و سَرایا، یوْآب پدر جیحَراشیم را آورد، زیرا كه صنعتگر بودند.15و پسران كالیب بن یفُنَّه، عیرُو و ایلَه و ناعَم بودند؛ و پسر اِیلَه قَناز بود.16و پسران یهْلَلْئیل، زیف و زیفَه و تِیرِیا و اَسَرْئیل.17و پسران عَزْرَه یتَر و مَرَد و عافَر و یالون (و زنِ مَرَد) مَرْیم و شَمای و یشْبَحْ پدر اَشْتَمُوْع را زایید.18و زن یهودیه او یارَدْ، پدر جَدُور، و جابَر پدر سُوكُو و یقوتیئیل پدر زانوح را زایید. اما آنان پسران بِتْیه دختر فرعون كه مَرَد او را به زنی گرفته بود میباشند.19و پسران زن یهودیه او كه خواهر نَحَم بود پدر قَعیلَۀ جَرْمی و اَشْتَمُوْعِ مَعْكاتی بودند.20و پسران شیمون: اَمْنون وَرِنَّه و بِنْحانان و تیلون و پسران یشْعِی زُوحیت و بِنْزُوحیت.21و بنی‌شیلَه بن یهودا، عیر پدر لیكَه، و لَعْدَه پدر مَریشَه و قبایل خاندان عاملان كتان نازك از خانوادۀ اَشْبیع بودند.22و یوقیم و اهل كُوزِیبا و یوآش و ساراف كه در موآب مِلْك داشتند، و یشُوبی‌لَحْمَ؛ و این وقایع قدیم است.23و اینان كوزه‌گر بودند با ساكنان نتاعیم و جَدیره كه در آنجاها نزد پادشاه به جهت كار او سكونت داشتند.24پسران شَمْعون: نمُوئیل و یامین و یاریب و زارَح و شاؤل.25و پسرش شَلّوُم و پسرش مِبْسام و پسرش مِشْماع.26و بنی‌مِشْماع پسرش حموُئیل و پسرش زَكُّور و پسرش شِمْعی.27و شِمْعی را شانزده پسر و شش دختر بود ولكن‌برادرانش را پسران بسیار نبود و همۀ قبایل ایشان مثل بنی‌یهودا زیاد نشدند.28و ایشان در بئرشَبَعْ و مُولادَه و حَصَر شُوآل،29و در بِلْهَه و عاصَمْ و تولاد،30و در بَتُوئیل و حُرْمُه و صِقْلَغ،31و در بیت مرْكَبُوت و حَصرسُوسیم و بیت‌بِرْئِی و شَعَرایم ساكن بودند. اینها شهرهای ایشان تا زمان سلطنت داود بود.32و قریه‌های ایشان عیطام و عین و رِمُّون و تُوكَن و عاشان، یعنی پنج قریه بود،33و جمیع قریه‌های ایشان كه در پیرامون آن شهرها تا بَعْل بود. پس مسكنهای ایشان این است و نسب‌نامه‌های خود را داشتند.34و مَشوبات و یمْلیك و یوْشَه بن اَمَصْیا،35و یوئیل و ییهُو ابن یوشِبْیا ابن سَرایا ابن عَسِیئیل،36و اَلْیوعینای و یعْكوبَه و یشوحایا و عَسایا و عِدیئیل و یسیمیئیل و بنایا،37و زیزا ابن شِفْعِی ابن اِلّوُن بن یدایا ابن شِمْری ابن شَمَعْیا،38اینانی كه اسم ایشان مذكور شد، در قبایل خود رؤسا بودند و خانه‌های آبای ایشان بسیار زیاد شد.39و به مدخل جَدُور تا طرف شرقی وادی رفتند تا برای گله‌های خویش چراگاه بجویند.40پس مرتعی برومند نیكو یافتند و آن زمینْ وسیع و آرام و ایمن بود، زیرا كه آلِ حامْ در زمان قدیم در آنجا ساكن بودند.41و اینانی كه اسم ایشان مذكور شد، در ایام حِزْقیا پادشاه یهودا آمدند و خیمه‌های ایشان و معونیان را كه در آنجا یافت شدند، شكست دادند و ایشان را تا به امروز تباه ساخته، در جای ایشان ساكن شده‌اند زیرا كه مرتع برای گله‌های ایشان در آنجا بود.42و بعضی از ایشان، یعنی پانصد نفر از بنی‌شَمْعُون به كوه سَعیر رفتند؛ و فَلْطِیا و نَعْرِیا و رَفایا و عُرِّیئیل پسران یشیع رؤسای ایشان بودند.43و بقیۀ عَمالَقَه را كه فرار كرده بودند، شكست داده، تا امروز در آنجا ساكن شده‌اند.
51و پسران رؤبین نخست‌زادۀ اسرائیل‌اینانند: (زیرا كه او نخستزاده بود و اما به سبب بیعصمت ساختن بستر پدر خویش، حق نخستزادگی او به پسران یوسف بن اسرائیل داده شد. از این جهت نسب‌نامۀ او برحسب نخستزادگی ثبت نشده بود.2زیرا یهُودا بر برادران خود برتری یافت و پادشاه از او بود؛ اما نخستزادگی از آن یوسف بود).3پس پسران رؤبین نخست‌زادۀ اسرائیل: حَنُوك و فَلُّو و حَصْرُون و كَرْمی.4و پسران یوئیل: پسرش شَمَعْیا و پسرش جوج و پسرش شِمْعِی؛5و پسرش میكا و پسرش رَآیا و پسرش بَعْل؛6و پسرش بَئیرَه كه تِلْغَتْ فِلْناسَر پادشاه اَشُّور او را به اسیری بُرد و او رئیس رؤبینیان بود.7و برادرانش برحسب قبایل ایشان وقتی كه نسب‌نامۀ موالید ایشان ثبت گردید، مقدم ایشان یعِیئِیل بود و زَكریا،8و بالَع بن عَزاز بن شامع بن یوئیل كه در عَرُوعیر تا نَبُو و بَعْل مَعُون ساكن بود،9و به طرف مشرق تا مدخل بیابان از نهر فرات سكنا گرفت، زیرا كه مواشی ایشان در زمین جِلْعاد زیاده شد.10و در ایام شاؤل ایشان با حاجریان جنگ كردند و آنها به دست ایشان افتادند و در خیمه‌های آنها در تمامی اطراف شرقی جِلْعاد ساكن شدند.11و بنی‌جاد در مقابل ایشان در زمین باشان تاسَلْخَه ساكن بودند.12و مقدّم ایشان یوئیل بود و دومین شافام و یعْنای و شافاط در باشان (ساكن بود).13و برادران ایشان برحسب خانه‌های آبای ایشان، میكائیل و مَشُلام و شَبَع و یورای و یعْكان و زِیع و عابَر كه هفت نفر باشند.14اینانند پسران اَبیحایل بن حوری ابن یاروح بن جِلْعاد بن میكائیل بن یشِیشای بن یحْدُو ابن بوز.15اَخی ابن عَبْدیئیل بن جونی رئیس خاندان آبای ایشان.16و ایشان در جِلْعادِ باشان و قریه‌هایش و در تمامی نواحی شارون تا حدود آنها ساكن بودند.17و نسب‌نامۀ جمیع اینها در ایام یوتام پادشاه یهودا و در ایام یرُبْعام پادشاه اسرائیل ثبت گردید.18از بنی‌رؤبین و جادیان و نصف سبط مَنَّسی شجاعان و مردانی كه سپر و شمشیر برمی‌داشتند و تیراندازان و جنگ‌آزمودگان كه به جنگ بیرون می‌رفتند، چهل و چهار هزار و هفت صد و شصت نفر بودند.19و ایشان با حاجریان و یطُور و نافیش و نوداب مقاتله نمودند.20و بر ایشان نصرت یافتند و حاجریان و جمیع رفقای آنها به دست ایشان تسلیم شدند زیرا كه در حین جنگ نزد خدا استغاثه نمودند و او ایشان را چونكه بر او توكل نمودند، اجابت فرمود.21پس از مواشی ایشان، پنجاه هزار شتر و دویست و پنجاه هزار گوسفند و دو هزار الاغ و صد هزار مرد به تاراج بردند.22زیرا چونكه جنگ از جانب خدا بود، بسیاری مقتول گردیدند. پس ایشان به جای آنها تا زمان اسیری ساكن شدند.23و پسران نصف سبط مَنَّسی در آن زمین ساكن شده، از باشان تا بَعْل حَرْمون و سَنیر و جَبَل حَرْمون زیاد شدند.24و اینانند رؤسای خاندان‌آبای ایشان عافَر و یشْعِی و اَلیئیل و عَزْریئیل و اِرْمیا و هُوْدَوْیا و یحْدیئیل كه مردان تنومند شجاع و ناموران و رؤسای خاندان آبای ایشان بودند.25اما به خدای پدران خود خیانت ورزیده، در پی خدایان قومهای آن زمین كه خدا آنها را به حضور ایشان هلاك كرده بود، زنا كردند.26پس خدای اسرائیل روح فُول پادشاه اَشُّور و روح تِلْغَتْ فِلْناسَر پادشاه اَشُّور را برانگیخت كه او رؤبینیان و جادیان و نصف سبط مَنَّسی را اسیر كرده، ایشان را به حَلَح و خابور و هارا و نَهْر جوزان تا امروز بُرد.
61بنی‌لاوی: جَرْشون و قَهات و مَراری.2و بنی‌قَهات: عَمْرام و یصْهار و حَبْرُون و عُزّیئیل.3و بنی‌عَمْرام: هارون و موسی و مریم. و بنی‌هارون: ناداب و اَبِیهُو و اَلیعازار و ایتامار.4و اَلیعازار فینَحاس را آورد و فینَحاس ابیشوع را آورد.5و ابیشوع بُقِّی را آورد و بُقِّی عُزّی را آورد.6و عُزّی زَرَحْیا را آورد و زَرَحْیا مَرایوتْ را آورد.7و مَرایوت اَمَرْیا را آورد و اَمَرْیا اخیطوب را آورد.8و اخیطوب صادوق را آورد و صادوق اَخِیمَعْص را آورد.9و اَخِیمَعْص عَزَرْیا را آورد و عَزَرْیا یوحانان را آورد.10و یوحانان عَزَرْیا را آورد و او در خانه‌ای كه سلیمان در اورشلیم بنا كرد، كاهن بود.11و عَزَرْیا اَمَرْیا را آورد واَمَرْیا اخیطوب را آورد.12و اَخیطوب صادوق را آورد و صادوق شَلّوم را آورد.13و شَلّوم حِلْقیا را آورد و حِلْقیا عَزَرْیا را آورد.14و عَزَرْیا سَرایا را آورد و سرایا یهُوصاداق را آورد.15و یهُوصاداق به اسیری رفت هنگامی كه خداوند یهودا و اورشلیم را به دست نَبُوكَدْنَصَّر اسیر ساخت.16پسران لاوی: جرْشوم و قَهات و مَراری.17و اینها است اسمهای پسران جَرْشُوم: لِبْنِی و شِمْعی.18و پسران قَهات: عَمْرام و یصْهار و حبْرون و عُزّیئیل.19و پسران مَراری: مَحْلی و موشی پس اینها قبایل لاویان برحسب اجداد ایشان است.20از جَرْشُوم پسرش لِبْنِی، پسرش یحَت، پسرش زِمَّه.21پسرش یوآخ پسرش عِدُّو پسرش زارَح پسرش یاتْرای.22پسران قَهات، پسرش عَمِّیناداب پسرش قُوْرَح پسرش اَسّیر.23پسرش اَلْقانَه پسرش اَبیآساف پسرش اَسّیر.24و پسرش تَحَت پسرش اُوریئیل پسرش عُزّیا، پسرش شاؤل.25و پسران اَلْقانَه عماسای و اَخیمُوت.26و امّا اَلْقانَه. پسران اَلْقانَه پسرش صوفای پسرش نَحَت.27پسرش اَلِیآب پسرش یرُوحام پسرش اَلْقانَه.28و پسران سموئیل نخستزادهاش وَشْنِی و دومش اَبِیا.29پسران مَراری مَحْلی و پسرش لِبْنِی پسرش شِمْعی پسرش عُزَّه.30پسرش شِمْعِی پسرش هَجیا پسرش عَسایا.31و اینانند كه داود ایشان را بر خدمت سرود در خانۀ خداوند تعیین نمود بعد از آنكه تابوت مستقر شد.32و ایشان پیش مسكن خیمۀ اجتماع مشغول سراییدن می‌شدند تا حینی كه سلیمان خانۀ خداوند را در اورشلیم بنا كرد. پس برحسب قانون خویش بر خدمت خود مواظب شدند.33پس آنهایی كه با پسران خود معین شدند،اینانند: از بنی‌قَهاتیان هِمانِ مغنّی ابن یوئیل بن سموئیل.34بن اَلْقانَه بن یرُوحام بن اَلیئیل بن نُوحْ،35ابن صوف بن اَلْقانَه بن مَهت بن عماسای،36ابن‌اَلْقانَه بن یوئیل بن عَزَرْیاء بن صَفَنْیا،37ابن تَحَت بن اَسّیر بن اَبیآساف بن قُوْرَح،38ابن یصْهار بن قَهات بن لاوی بن اسرائیل.39و برادرش آساف كه به دست راست وی می‌ایستاد. آساف بن بَرَكْیا ابن شِمْعِی،40ابن میكائیل بن بَعْسِیا ابن مَلْكِیا،41ابن اَتْنِی ابن زارَح بن عَدایا،42ابن اِیتان بن زِمَّه بن شِمْعِی،43ابن یحت بن جَرْشُوم بن لاوی.44و به طرف چپ برادران ایشان كه پسران مَراری بودند: اِیتان بن قیشی ابن عَبْدِی ابن مَلّوك،45ابن حَشَبْیا ابن اَمَصْیا ابن حِلْقِیا،46ابن اَمْصِی ابن بانی ابن شامَر،47ابن مَحْلِی ابن موشی ابن مَراری ابن لاوی.48و لاویانی كه برادران ایشان بودند، به تمامی خدمت مسكن خانۀ خدا گماشته شدند.49و اما هارون و پسرانش بر مذبح قربانی سوختنی و بر مذبح بخور به جهت تمامی عمل قدسالاقداس قربانی می‌گذرانیدند تا به جهت اسرائیل موافق هر آنچه موسی بندۀ خدا امر فرموده بود، كفاره نمایند.50و اینانند پسران هارون: پسرش اَلعازار، پسرش فینَحاس، پسرش اَبِیشُوع.51پسرش بُقی، پسرش عُزّی، پسرش زَرَحْیا،52پسرش مَرایوت پسرش اَمَرْیا پسرش اَخیطوب،53پسرش صادوق، پسرش اَخِیمَعْص.54و مسكنهای ایشان برحسب موضع‌ها و حدود ایشان اینها است: از پسران هارون به جهت قبایل قَهاتیان زیرا قرعۀ اوّل از آنِ ایشان بود.55پس حَبْرُون در زمین یهودا با حوالی آن به هر طرفش به ایشان داده شد.56و اما زمینهای آن شهر و دهاتش را به كالیب بن یفُنَّه دادند.57به پسران هارون به جهت شهرهای ملجا حَبْرُون ولِبْنَه و حوالی آن، و یتّیر و اَشْتَموع و حوالی آن را دادند.58و حِیلین و حوالی آن را و دَبیر و حوالی آن را،59و عاشان و حوالی آن را و بیت شمس و حوالی آن را،60و از سبط بنیامین جَبَع و حوالی آن را و عَلَّمَت و حوالی آن را و عَناتوت و حوالی آن را. پس جمیع شهرهای ایشان برحسب قبایل ایشان سیزده شهر بود.61و به پسران قَهات كه از قبایل آن سبط باقی ماندند، ده شهر از نصف سبط یعنی از نصف مَنَّسی به قرعه داده شد.62و به بنی‌جَرْشُوم برحسب قبایل ایشان از سبط یسّاكار و از سبط اَشیر و از سبط نَفْتالی و از سبط مَنَّسی در باشان سیزده شهر.63و به پسران مَراری برحسب قبایل ایشان از سبط رؤبین و از سبط جاد و از سبط زبولون دوازده شهر به قرعه داده شد.64پس بنیاسرائیل این شهرها را با حوالی آنها به لاویان دادند.65و از سبط بنی‌یهودا و از سبط بنی شَمْعون و از سبط بنی‌بنیامین این شهرها را كه اسم آنها مذكور است به قرعه دادند.66و بعضی از قبایل بنی‌قَهات شهرهای حدود خود را از سبط افرایم داشتند.67پس شكیم را با حوالی آن در كوهستان افرایم و جازَر را با حوالی آن به جهت شهرهای ملجا به ایشان دادند.68و یقْمَعام را با حوالی آن و بیت حُورُون را با حوالی آن.69و اَیلُون را با حوالی آن و جَتّ رِمُّون را با حوالی آن.70و از نصف سبط مَنَّسی، عانیر را با حوالی آن، و بِلعام را با حوالی آن، به قبایل باقی‌ماندۀ بنی‌قَهات دادند.71و به پسران جَرْشُوم از قبایل نصف سبط مَنَّسی، جُوْلان را در باشان با حوالی آن و عَشْتارُوتْ را با حوالی آن.72و از سبط یسّاكار قادِشْ را با حوالی آن و دَبَرَه را با حوالی آن.73وراموت را با حوالی آن و عانیم را با حوالی آن.74و از سبط اَشیر مَشْآل را با حوالی آن و عَبْدُون را با حوالی آن.75و حُقُوق را با حوالی آن و رَحُوب را با حوالی آن.76و از سبط نَفْتالی قادِش را در جَلِیل با حوالی آن و حَمّون را با حوالی آن و قِریتایم را با حوالی آن.77و به پسران مَراری كه از لاویان باقی مانده بودند، از سبط زبولون رِمّون را با حوالی آن و تابور را با حوالی آن.78و از آن طرف اُرْدُن در برابر اریحا به جانب شرقی اُرْدُن از سبط رؤبین، باصَر را در بیابان با حوالی آن و یهْصَه را با حوالی آن.79و قدیموت را با حوالی آن و مَیفَعَه را با حوالی آن.80و از سبط جاد راموت را در جِلْعاد با حوالـی آن و مَحَنایمْ را با حوالـی آن.81و حَشْبون را با حوالی آن و یعْزیر را با حوالی آن.
71و اما پسران یسّاكار: تولاع و فُوَه و یاشوب و شِمْرُون چهار نفر بودند.2و پسران تولاع: عُزِّی و رفایا و یربیئیل و یحْمای و یبْسام و سموئیل؛ ایشان رؤسای خاندان پدر خود تولاع و مردان قوی شجاع در انساب خود بودند، و عدد ایشان در ایام داود بیست و دو هزار و ششصد بود.3و پسـر عُزّی، یزْرَحْیـا و پسران یزْرَحْیا، میكائیل و عُوبَدْیا و یوئیل و یشِیا كه پنج نفر و جمیع آنهـا رؤسـا بودند.4و بـا ایشـان برحسب انساب ایشان و خاندان آبـای ایشـان، فوجهای لشكر جنگی سی و شش هزرا نفر بودند، زیرا كه زنان و پسـران بسیـار داشتنـد.5و بـرادران ایشـان از جمیـع قبایل یسّاكار مردان قوی شجاع هشتاد و هفت هزار نفـر جمیعـاً در نسب‌نامـه ثبت شدند.6و پسران بنیامین: بالَع و باكَر و یدِیعَئیل، سه نفر بودند.7و پسران بالَع: اَصْبُون و عُزّی و عُزّیئیل و یریموت و عِیرِی، پنج نفر رؤسای خاندان آبا و مردان قوی شجاع كه بیست و دو هزار و سی و چهار نفر از ایشان در نسب‌نامه ثبت گردیدند.8و پسران باكَر: زَمِیرَه و یوعاش و اَلِیعازار و اَلْیوعِینای و عُمْرِی و یریموت و اَبِیا و عَناتُوت و عَلامَت. جمیع اینها پسران باكَر بودند.9و بیست هزار و دویست نفر از ایشان برحسب انساب ایشان، رؤسای خاندان آبای ایشان مردان قوی شجاع در نسب‌نامه ثبت شدند.10و پسر یدِیعَئیل: بِلْهان و پسران بِلْهان: یعِیش و بنیامین و اِیهُود و كَنَعْنَه و زِیتان و تَرْشِیش و اَخِیشاحَر.11جمیع اینها پسران یدِیعَئیل برحسب رؤسای آبا و مردان جنگی شجاع هفده هزار و دویست نفر بودند كه در لشكر برای جنگ بیرون می‌رفتند.12و پسران عِیر: شُفّیم و حُفّیم و پسر اَحِیر حُوشیم.13و پسران نَفْتالی: یحْصیئیل و جُوْنی و یصَر و شَلُّوم از پسران بِلْهَه بودند.14پسران مَنَّسی اَسْریئیل كه زوجهاش او را زایید، و ماكیر پدر جِلْعاد كه مُتعه اَرامیۀ وی او را زایید.15و ماكیر خواهر حُفّیم و شُفّیم را كه به مَعْكَه مسماۀ بود، به زنی گرفت؛ و اسم پسر دوم او صَلُفْحاد بود؛ و صَلُفْحاد دختران داشت.16و مَعْكَه زن ماكیر پسری زاییده، او را فارَش نام نهاد و اسم برادرش شارَش بود و پسرانش، اُوْلام وراقَم بودند.17و پسر اُوْلام بِدان بود. اینانند پسران جِلْعاد بن ماكیر بن مَنَّسی.18و خواهر او هَمُولَكَه اِیشهُود و ابَیعَزَر و مَحْلَه را زایید.19و پسران شَمیداع اَخْیان و شَكیم و لَقْحِی و اَنْیعام.20و پسران افرایم شُوتالَح و پسرش بارَد و پسرش تَحَت و پسرش اَلِعادا و پسرش تَحَت.21و پسرش زاباد و پسرش شُوتالَح و عازَر و اَلِعاد كه مردان جَتّ كه در آن زمین مولود شدند، ایشان را كشتند زیرا كه برای گرفتن مواشی ایشان فرود آمده بودند.22و پدر ایشان افرایم به جهت ایشان روزهای بسیار ماتم گرفت و برادرانش برای تعزیت وی آمدند.23پس نزد زن خود درآمد و او حامله شده، پسری زایید و او را بَرِیعَه نام نهاد، از این جهت كه در خاندان او بلایی عارض شده بود.24و دخترش شیره بود كه بیت حورون پایین و بالا را و اُزِّین شِیرَه را بنا كرد.25و پسرش رافَح و راشَف، و پسرش تالَح، و پسرش تاحَن،26پسرش لَعَدان، و پسرش عَمیهُود، و پسرش اَلِیشَمَع،27و پسرش نون، و پسرش یهُوشوع،28و املاك و مسكنهای ایشان بیتئیل و دهات آن بود و به طرف مشرقْ نَعْران و به طرف مغربْ جازَر و دهات آن و شكیم و دهات آن تا غَزَّه و دهات آن.29و نزد حدود بنی‌مَنَّسی بیتشان و دهات آن و تَعْناك و دهات آن و مَجِدّو و دهات آن و دُور و دهات آن كه در اینها پسران یوسف بن‌اسرائیل ساكن بودند.30پسران اَشِیر، یمْنَه و یشْوَه و یشْوی و بَرْیعه بودند، و خواهر ایشان سارَح بود.31و پسران‌بَریعَه، حابَر و مَلْكیئیل كه همان پدر بِرْزاوَت باشد.32و حابَر، یفْلِیط و شومیر و حُوتام و خواهر ایشان شوعا را آورد.33و پسران یفْلِیط فاسَك و بِمْهال و عَشْوَت بودند. اینانند بنی یفْلیط.34و پسران شامَراَخی و رُهْجَه و یحُبَّه و اَرام.35و پسران هیلام برادر وی صُوفَح و یمْناع و شالَش و عامال بودند.36و پسران صُوفَح، سُوح و حَرْنَفَر و شُوعال و بِیرِی و یمْرَه.37و باصَر و هُود و شَمَّا و شَلَشَه و یتْران و بَئِیرا.38و پسران یتَرْ، یفُنَّه و فِسْفا و اَرا.39و پسران عُلاّ، آرَح و حَنِّیئیل و رَصِیا.40جمیع اینها پسران اَشِیر و رؤسای خاندان آبای ایشان و برگزیدگان مردان جنگی و رؤسای سرداران بودند. و شمارۀ ایشان كه در لشكر برای جنگ برحسب نسب‌نامه ثبت گردید، بیست و شش هزار نفر بود.
81و بنیامین نخست‌زادۀ خود بالَع را آورد و دومین اَشْبیل و سومش اَخْرَخ،2و چهارم نُوحَه و پنجم را فارا.3و پسران بالَع: اَدّار و جِیرا و اَبِیهُود.4و اَبْیشُوع و نُعْمان و اَخُوخ.5و جیرا و شَفُوفان و حُورام بودند.6و اینانند پسران اَحُود كه رؤسای خاندان آبای ساكنان جَبَع بودند و ایشان را به مناحت كوچانیدند.7و او نُعمان و اَخِیا و جیرا را كوچانید و او عُزّا و اَخِیحُود را تولید نمود.8و شَحْرایم در بلاد موآب بعد از طلاق دادن زنان خود حُوشیم و بَعَرا فرزندان تولید نمود.9پس از زن خویش كه خُوداش نام داشت یوباب و ظبیا و میشا و مَلْكام را آورد.10و یعُوص و شَكِیا و مِرْمَه را كه اینها پسران او و رؤسای خاندانهای آبا بودند.11و از حوشیم ابیطوب و اَلْفَعْل را آورد.12و پسران اَلْفَعْل عابَر ومِشْعام و شامَر كه اُوْنُو و لُود و دهاتش را بنا نهاد بودند.13و بَرِیعه و شامع كه ایشان رؤسای خاندان آبای ساكنان اَیلُون بودند و ایشان ساكنان جَّت را اخراج نمودند.14و اَخِیو و شاشَق و یرِیمُوت.15و زَبَدْیا و عارَد و عادَر.16و میكائیل و یشْفَه و یوْخا پسران بَریعه بودند.17و زَبَدْیا و مَشُلاّم و جِزْقِی و حابَر،18و یشْمَرای و یزْلِیآه و یوباب پسران اَلْفَعْل بودند.19و یعْقیم و زِكْرِی و زَبْدِی،20و اَلِیعینای و صِلَّتای و ایلیئیل،21و اَدایا و بریا و شِمْرَت پسران شِمْعی،22و یشْفان و عابَر و ایلیئیل.23و عَبْدون و زِكرِی و حانان،24و حَنَنْیا و عیلام و عَنْتُوتِیا،25و یفَدْیا و فَنُوئیل پسران شاشَق بودند.26و شِمْشَرای و شَحَرْیا و عَتَلْیا.27و یعْرَشیا و ایلیا و زِكْرِی پسران یرُحام بودند.28اینان رؤسای خاندان آبا برحسب انساب خود و سرداران بودند و ایشان در اورشلیم سكونت داشتند.29و در جِبْعُون پدر جِبْعُون سكونت داشت و اسم زنش مَعْكَه بود.30و نخستزادهاش عَبْدُون بود، پس صور و قَیس و بَعْل و ناداب،31و جَدُور و اَخِیو و زاكَر؛32و مِقْلُوت شِمْآه را آورد و ایشان نیز با برادران خود در اورشلیم در مقابل برادران ایشان ساكن بودند.33و نیر قَیس را آورد و قَیس شاؤل را آورد و شاؤل یهُوناتان و مَلْكیشوع و ابیناداب و اَشْبَعْل را آورد.34و پسر یهُوناتان مَرِیب بَعْل بود و مَرِیب بَعْل میكا را آورد.35و پسران میكا، فیتون و مالَك و تاریع و آحاز بودند.36و آحاز یهُوعَدَه را آورد، یهُوعَدَه عَلْمَت و عَزْمُوت و زِمْری را آورد و زِمْری موصا را آورد.37و موصا بِنْعا را آورد و پسرش رافَه بود وپسرش اَلْعاسَه و پسرش آصیل بود.38و آصیل را شش پسر بود و نامهای ایشان اینها است: عَزْرِیقام و بُكْرُو و اِسْمَعِیل و شَعرْیا و عُوبَدْیا و حانان. و جمیع اینها پسران آصیل‌اند.39و پسران عِیشَق برادر او نخستزادهاش اُولام و دومین یعُوش و سومین اَلِیفَلَط.40و پسران اُوْلام، مردان زورآورِ شجاع و تیرانداز بودند؛ و پسران و پسرانِ پسران ایشان بسیار یعنی صد و پنجاه نفر بودند. جمیع اینها از بنی‌بنیامین میباشند.
91و تمامی اسرائیل برحسب نسب‌نامه‌های خود شمرده شدند، و اینك در كتاب پادشاهان اسرائیل مكتوب‌اند و یهودا به سبب خیانت خود به بابل به اسیری رفتند.2و كسانی كه اول در مُلكها و شهرهای ایشان سكونت داشتند، اسرائیلیان و كاهنان و لاویان و نَتینیم بودند.3و در اورشلیم بعضی از بنی‌یهودا و از بنی‌بنیامین و از بنیافرایم و مَنَّسی ساكن بودند.4عوتای ابن عمَّیهُود بن عُمْرِی ابن اِمْرِی ابن بانی از بنی‌فارَص بن یهودا.5و از شیلونیان نخستزادهاش عسایا و پسران او.6و از بنی‌زارَح یعُوئیل و برادران ایشان ششصد و نود نفر.7و از بنی‌بنیامین سَلُّو ابن مَشُلاّم بن هُودُویا ابن هَسْنُوآه.8و یبْنِیا ابن یرُوحام و اِیلَۀ بن عُزِّی ابن مِكْرِی و مَشُلاّم بن شَفَطْیا بن رَاؤئیل بن یبْنِیا.9و برادران ایشان برحسب انساب ایشان نه صد و پنجاه و شش نفر. جمیع اینها رؤسای اجداد برحسب خاندانهای آبای ایشان بودند.10و از كاهنان، یدَعْیا و یهُویاریب و یاكین،11و عَزَرْیا ابن‌حِلْقیا ابن مَشُلاّم بن صادوق بن مَرایوت بن اَخیطُوب رئیس خانۀ خدا،12و عَدایا ابن یرُوحام بن فَشْحُور بن مَلْكیا و مَعَسای ابن عَدیئیل بن یحْزیره بن مَشُلاّم بن مَشِلیمِیت بن اِمّیر.13و برادران ایشان كه رؤسای خاندان آبای ایشان بودند، هزار و هفتصد و شصت نفر كه مردان رشید به جهت عمل خدمت خانۀ خدا بودند.14و از لاویان شَمَعْیا ابن‌حَشُّوب بن عَزْریقام بن حَشَبْیا از بنی‌مَراری.15و بَقْبَقَّر و حارَش و جَلال و مَتَنْیا ابن میكا ابن زِكْرِی ابن‌آساف.16و عُوبَدْیا ابن شَمَعْیا ابن جَلال و بن یدُوتُون و بَرْخِیا ابن آسا ابن اَلْقانَه كه در دهات نَطُوفاتیان ساكن بود.17و در بانانْ، شَلُّوم و عَقُّوب و طَلْمُون و اَخِیمان و برادران ایشان. و شَلُّوم رئیس بود.18و ایشان تا الا´ن بر دروازه شرقی پادشاه (میباشند) و دربانانِ فرقۀ بنی‌لاوی بودند.19و شَلُّوم بن قُورِی ابن اَبْیآساف بن قُوْرَح و برادرانش از خاندان پدرش یعنی از بنی‌قُوْرَح كه ناظران عمل خدمت و مستحفظان دروازههای خیمه بودند و پدران ایشان ناظران اُردوی خداوند و مستحفظان مدخل آن بودند.20و فینَحاس بن اَلْعازار، سابق رئیس ایشان بود. و خداوند با وی می‌بود.21و زكریا ابن مَشَلَمِیا دربان دروازه خیمۀ اجتماع بود.22و جمیع اینانی كه برای دربانی دروازه‌ها منتخب شدند، دویست و دوازده نفر بودند و ایشان در دهات خود برحسب نسب‌نامه‌های خود شمرده شدند كه داود و سموئیلِ رائی ایشان را بر وظیفه‌های ایشان گماشته بودند.23پس ایشان و پسران ایشان بر دروازههای خانۀ خداوند و خانۀ خیمه برای نگاهبانی آن گماشته شدند.24و دربانان به هر چهار طرف یعنی به مشرق و مغرب و شمال و جنوب بودند.25وبرادران ایشان كه در دهات خود بودند، هر هفت روز نوبت به نوبت با ایشان میآمدند.26زیرا چهار رئیس دربانان كه لاویان بودند، منصب خاصّ داشتند و ناظرانِ حجره‌ها و خزانه‌های خانۀ خدا بودند.27و به اطراف خانۀ خدا منزل داشتند زیرا كه نگاه‌بانیش بر ایشان بود، و باز كردن آن هر صبح بر ایشان بود.28و بعضی از ایشان بر آلات خدمت مأمور بودند، چونكه آنها را به شماره می‌آوردند و به شماره بیرون می‌بردند.29از ایشان بر اسباب و جمیع آلات قدس و آرْدِ نرم و شراب و روغن و بخور و عطریات مأمور بودند.30و بعضی از پسران كاهنان، عطریات خوشبو را تركیب میكردند.31و مَتَّتْیا كه از جمله لاویان و نخست‌زادۀ شَلُّوم قُوْرَحی بود، بر عمل مطبوخات گماشته شده بود.32و بعضی از برادران ایشان از پسران قَهاتیان، بر نان تَقْدِمه مأمور بودند تا آن را در هر روز سبت مهیا سازند.33و مغنیان از رؤسای خاندان آبای لاویان در حجره‌ها سكونت داشتند و از كار دیگر فارغ بودند زیرا كه روز و شب در كار خود مشغول می‌بودند.34اینان رؤسای خاندان آبای لاویان و برحسب انساب خود رئیس بودند و در اورشلیم سكونت داشتند.35و در جِبْعُون، پدر جِبْعُون، یعُوئیل سكونت داشت و اسم زنش مَعْكَه بود.36و نخستزادهاش عَبْدون بود، پس صور و قَیس و بَعْل و نیر و ناداب،37و جَدُور و اَخِیوْ و زَكریا و مِقْلُوت؛38و مِقْلُوت شِمْآم را آورد و ایشان نیز با برادران خود در اورشلیم در مقابل برادران ایشان ساكن بودند.39و نیر قَیس را آورد و قَیس شاؤل را آورد و شاؤل یهُوناتان و مَلْكیشوع و ابیناداب واَشْبَعْل را آورد.40و پسر یهُوناتان، مَریب‌بَعْل بود و مَریب‌بَعْل میكا را آورد.41و پسر میكا، فیتون و مالَك و تَحْریع و آحاز بودند.42و آحاز یعْرَه را آورد و یعْرَه عَلْمَت و عَزْمُوت و زِمْرِی را آورد و زِمْرِی موصا را آورد.43و موصا بِنْعا را آورد و پسرش رفایا و پسرش اَلْعاسَه و پسرش آصیل.44و آصیل را شش پسر بود و این است نامهای ایشان: عَزْرِیقام و بُكْرُو و اسْمَعیل و شَعَریا و عُوبَدْیا و حانان اینها پسران آصیل میباشند.
101و فلسطینیان با اسرائیل جنگ كردند، و مردان اسرائیل از حضور فلسطینیان فرار كردند و در كوه جِلْبُوع كشته شده، افتادند.2و فلسطینیان شاؤل و پسرانش را به سختی تعاقب نمودند، و فلسطینیان پسران شاؤل یوناتان و ابیناداب و مَلْكیشوع را كشتند.3و جنگ بر شاؤل سخت شد و تیراندازان او را دریافتند و از تیراندازان مجروح شد.4و شاؤل به سلاحدار خود گفت: «شمشیر را بكش و به من فرو بر، مبادا این نامختونان بیایند و مرا افتضاح كنند.» اما سلاحدارش نخواست زیرا كه بسیار میترسید؛ پس شاؤل شمشیر را گرفته بر آن افتاد.5و سلاحدارش چون شاؤل را مرده دید، او نیز بر شمشیر افتاده، بمُرد.6و شاؤل مُرد و سه پسرش و تمامی اهل خانهاش همراه وی مردند.7و چون جمیع مردان اسرائیل كه در وادی بودند، این را دیدند كه لشكر منهزم شده، و شاؤل و پسرانش مرده‌اند، ایشان نیز شهرهای خود را ترك كرده، گریختند و فلسطینیان آمده، در آنها قرار گرفتند.8و روز دیگر واقع شد كه چون فلسطینیان آمدند تا كشتگان را برهنه نمایند، شاؤل و پسرانش را در كوه جِلْبُوع افتاده یافتند.9پس او را برهنه ساخته، سَر و اسلحه‌اش را گرفتند و آنها را به زمین فلسطینیان به هر طرف فرستادند تا به بتها و قوم خود مژده برسانند.10و اسلحه‌اش را در خانۀ خدایان خود گذاشتند و سرش را در خانۀ داجون به دیوار كوبیدند.11و چون تمامی اهل یابیش جِلْعاد آنچه را كه فلسطینیان به شاؤل كرده بودند شنیدند،12جمیع شجاعان برخاسته، جسد شاؤل و جسدهای پسرانش را برداشته، آنها را به یابیش آورده، استخوانهای ایشان را زیر درخت بلوط كه در یابیش است، دفن كردند و هفت روز روزه داشتند.13پس شاؤل به سبب خیانتی كه به خداوند ورزیده بود مُرد، به جهت كلام خداوند كه آن را نگاه نداشته بود، و از این جهت نیز كه از صاحبۀ اجنّه سؤال نموده بود.14و چونكه خداوند را نطلبیده بود، او را كُشت و سلطنت او را به داود بن یسَّی برگردانید.
111و تمامی اسرائیل نزد داود در حَبْرُون جمع شده، گفتند: «اینك ما استخوانها و گوشت تو می‌باشیم.2و قبل از این نیز هنگامی كه شاؤل پادشاه می‌بود، تو اسرائیل را بیرون می‌بردی و درون می‌آوردی؛ و یهُوَه خدایت تو را گفت كه: تو قوم من اسرائیل را شبانی خواهی نمود و تو بر قوم من اسرائیل پیشوا خواهی شد.»3و جمیع مشایخ اسرائیل نزد پادشاه به حَبْرُون آمدند وداود با ایشان به حضور خداوند در حَبْرُون عهد بست، و داود را برحسب كلامی كه خداوند به واسطۀ سموئیل گفته بود به پادشاهی اسرائیل مسح نمودند.4و داود و تمامی اسرائیل به اورشلیم كه یبُوس باشد، آمدند و یبُوسیان در آن زمین ساكن بودند.5و اهل یبُوس به داود گفتند: «به اینجا داخل نخواهی شد.» اما داود قلعۀ صَهْیون را كه شهر داود باشد بگرفت.6و داود گفت: «هر كه یبُوسیان را اول مغلوب سازد، رئیس و سردار خواهد شد.» پس یوآب بن صَرُویه اول بر آمد و رئیس شد.7و داود در آن قلعه ساكن شد، از آن جهت آن را شهر داود نامیدند.8و شهر را به اطراف آن و گرداگرد مِلُّوه بنا كرد و یوآب باقی شهر را تعمیر نمود.9و داود ترقی كرده، بزرگ میشد و یهُوَه صبایوت با وی می‌بود.10و اینانند رؤسای شجاعانی كه داود داشت كه با تمامی اسرائیل او را در سلطنتش تقویت دادند تا او را برحسب كلامی كه خداوند دربارۀ اسرائیل گفته بود پادشاه سازد.11و عدد شجاعانی كه داود داشت این است: یشُبْعام بن حَكْوُنی كه سردار شلیشیم بود كه بر سیصد نفر نیزۀ خود را حركت داد و ایشان را در یك وقت كشت.12و بعد از او اَلِعازار بن‌دُودُوی اَخُوخی كه یكی از آن سه شجاع بود.13او با داود در فَسْدَمِیم بود وقتی كه فلسطینیان در آنجا برای جنگ جمع شده بودند، و قطعۀ زمین پُر از جو بود، و قوم ازحضور فلسطینیان فرار میكردند.14و ایشان در میان آن قطعۀ زمین ایستاده، آن را محافظت نمودند، و فلسطینیان را شكست دادند و خداوند نصرت عظیمی به ایشان داد.15و سه نفر از آن سی سردار به صخره نزد داود به مغارۀ عَدُلاّم فرود شدند و لشكر فلسطینیان در وادی رفائیم اردو زده بودند.16و داود در آن وقت در ملاذ خویش بود، و قراول فلسطینیان آن وقت در بیتلحم بودند.17و داود خواهش نموده، گفت: «كاش كسی مرا از آب چاهی كه نزد دروازۀ بیتلحم است بنوشاند.»18پس آن سه مرد، لشكر فلسطینیان را از میان شكافته، آب را از چاهی كه نزد دروازۀ بیتلحم است كشیده، برداشتند و آن را نزد داود آوردند؛ اما داود نخواست كه آن را بنوشد و آن را به جهت خداوند بریخت،19و گفت: «ای خدای من حاشا از من كه این كار را بكنم! آیا خون این مردان را بنوشم كه جان خود را به خطر انداختند زیرا به خطر جان خود آن را آوردند؟» پس نخواست كه آن را بنوشد؛ كاری كه این سه مرد شجاع كردند این است.20و اَبِیشای برادر یوآب سردار آن سه نفر بود و او نیز نیزۀ خود را بر سیصد نفر حركت داده، ایشان را كشت و در میان آن سه نفر اسم یافت.21در میان آن سه از دو مكرّم‌تر بود؛ پس سردار ایشان شد، لیكن به سه نفر اول نرسید.22و بنایا ابن یهُویاداع پسر مردی شجاع قَبْصیئیلی بود كه كارهای عظیم كرده بود، و پسر اَرِیئیل موآبی را كشت و در روز برف به حفره‌ای فرود شده، شیری را كشت.23و مرد مصری بلندقد را كه قامت او پنج ذراع بود كشت، و آن مصری در دست خود نیزهای مثل نورد نساجان داشت؛ اما او نزد وی با چوبدستی رفت و نیزه را از دست مصری ربوده، وی را با نیزۀ خودش كشت.24بنایا ابن یهُویاداع این كارها را كرد و در میان آن سه مرد شجاع اسم یافت.25اینك او از آن سی نفر مكرّم‌تر شد، لیكن به آن سه نفر اول نرسید و داود او را بر اهل مشورت خود برگماشت.26و نیز از شجاعان لشكر، عسائیل برادر یوآب و اَلْحانان بن دُودُوی بیت‌لحمی،27و شَمُّوتِ هَرُورِی و حالَصِ فَلُونی،28و عیرا ابن عِقّیشِ تَقُوعی و اَبیعَزَر عَناتُوتی،29و سِبْكای حُوشاتی و عیلای اَخُوخی،30و مَهْرای نَطُوفاتِی و خالَد بن بَعَنَه نَطُوفاتِی،31و اِتّای ابن ریبای از جِبْعۀ بنی‌بنیامین و بنایای فَرْعاتُونی،32و حُورای از وادیهای جاعَش و اَبیئیلِ عَرُباتِی،33و عَزْموتِ بَحْرُومی و اَیحَبای شَعَلْبُونی.34و از بنی‌هاشَمِ جِزُونی یوناتان بن شاجای هَراری،35و اَخیام بن ساكارِ هَراری و الیفال بن اُور،36و حافَر مَكیراتی و اَخِیای فَلونی،37و حَصْرُوی كَرْمَلی و نَعْرای ابن اَزْبای.38و یوئیل برادر ناتان و مِبْحار بن هَجْرِی،39و صالَقِ عَمُّونی و نحرای بِیرُوتی كه سلاحدار یوآب بن صَرُویه بود.40و عیرای یتْرِی و جارَبِ یتْرِی،41و اُوریای حِتِّی و زاباد بن‌اَحْلای،42و عَدینا ابن شیزای رؤبینی كه سردار رؤبینیان بود و سی نفر همراهش بودند.43و حانان بن مَعْكَه و یوشافاط مِتْنِی،44و عُزّیای عَشْتَرُوتِی و شاماع و یعُوئیل پسران حُوتامِ عَرُوعِیرِی،45و یدِیعیئیل بن شِمْرِی و برادرش یوخای تِیصی،46و اَلِیئیل ازمَحُویم و یربیای یوشُویا پسران اَلْناعَم و یتْمَه موآبی،47و اَلیئیل و عَوبید و یعْسِیئیلِ مَصُوباتی.
121و اینانند كه نزد داود به صِقْلَغ آمدند،هنگامی كه او هنوز از ترس شاؤل بن قَیس گرفتار بود، و ایشان از آن شجاعان بودند كه در جنگ معاون او بودند.2و به كمان مسلح بودند و سنگها و تیرها از كمانها از دست راست و دست چپ می‌انداختند و از برادران شاؤل بنیامینی بودند.3سردار ایشان اَخیعَزَر بود، و بعد از او یوآش پسران شَماعَه جِبْعاتی و یزیئیل و فالَط پسران عَزْمُوت و بَراكَه و ییهُوی عناتوتی،4و یشْمَعْیای جِبْعُونی كه در میان آن سی نفر شجاع بود، و بر آن سی نفر برتری داشت و اِرْمیا و یحزیئیل و یوحانان و یوزابادِ جَدیراتی،5و اَلْعُوزای و یریمُوت و بَعْلِیا و شَمَرْیا و شَفَطْیای حَرُوفی،6و اَلْقانَه و یشَیا و عَزَرْئیل و یوعَزَر و یشُبْعام كه از قُوْرَحیان بودند،7و یوْعیلَه و زَبَدْیا پسران یرُوحام جَدوری.8و بعضی از جادیان كه مردان قوی شجاع و مردان جنگ آزموده و مسلح به سپر و تیراندازان كه روی ایشان مثل روی شیر و مانند غزال كوهی تیزرو بودند، خویشتن را نزد داود در ملاذ بیابان جدا ساختند،9كه رئیس ایشان عازَر و دومین عُوبَدْیا و سومین اَلِیآب بود،10و چهارمین مِشْمَنَّه و پنجمین اِرْمیا،11و ششم عَتّای و هفتم اَلِیئیل،12و هشتم یوحانان و نهم اَلْزاباد،13و دهم اِرْمیا و یازدهم مَكْبَنَّای.14اینان از بنی‌جاد رؤسای لشكر بودند كه كوچكتر ایشان برابر صد نفر و بزرگتر برابر هزار نفر می‌بود.15اینانند كه در ماه اول از اُرْدُن عبور نمودند هنگامی كه آن از تمامی حدودش سیلان كرده بود و جمیع ساكنان وادیها را هم به طرف مشرق و هم به طرف مغرب منهزم ساختند.16و بعضی از بنی‌بنیامین و یهودا نزد داود به‌آن ملاذ آمدند.17و داود به استقبال ایشان بیرون آمده، ایشان را خطاب كرده، گفت: «اگر با سلامتی برای اعانت من نزد من آمدید، دل من با شما ملصق خواهد شد؛ و اگر برای تسلیم نمودن من به دست دشمنانم آمدید، با آنكه ظلمی در دست من نیست، پس خدای پدران ما این را ببیند و انصاف نماید.»18آنگاه روح بر عماسای كه رئیس شلاشیم بود نازل شد (و او گفت): «ای داود ما از آن تو و ای پسر یسی ما با تو هستیم؛ سلامتی، سلامتی بر تو باد، و سلامتی بر انصار تو باد زیرا خدای تو نصرت‌دهندۀ تو است.» پس داود ایشان را پذیرفته، سرداران لشكر ساخت.19و بعضی از مَنَّسی به داود ملحق شدند هنگامی كه او همراه فلسطینیان برای مقاتله با شاؤل میرفت؛ اما ایشان را مدد نكردند زیرا كه سرداران فلسطینیان بعد از مشورت نمودن، او را پس فرستاده، گفتند كه: «او با سرهای ما به آقای خود شاؤل ملحق خواهد شد.»20و هنگامی كه به صِقْلَغ میرفت، بعضی از مَنَّسی به او پیوستند یعنی عَدْناح و یوزاباد و یدِیعَئیل و میكائیل و یوزاباد و اَلِیهُو و صِلْتای كه سرداران هزارهای مَنَّسی بودند.21ایشان داود را به مقاومت فوجهای (عَمالَقه) مدد كردند، زیرا جمیع ایشان مردان قوی شجاع و سردار لشكر بودند.22زیرا در آن وقت، روز به روز برای اعانت داود نزد وی میآمدند تا لشكرِ بزرگ، مثل لشكر خدا شد.23و این است شمارۀ افراد آنانی كه برای جنگ مسلح شده، نزد داود به حَبْرُون آمدند تا سلطنت شاؤل را برحسب فرمان خداوند به وی تحویل نمایند.24از بنی‌یهودا شش هزار و هشتصد نفر كه سپر و نیزه داشتند و مسلح جنگ بودند.25از بنی‌شَمْعون هفت هزار و یكصد نفركه مردان قوی شجاع برای جنگ بودند.26از بنی‌لاوی چهار هزار و ششصد نفر.27و یهُویاداع رئیس بنی‌هارون و سه هزار و هفتصد نفر همراه وی.28و صادوق كه جوان قوی و شجاع بود با بیست و دو سردار از خاندان پدرش.29و از بنی‌بنیامین سه هزار نفر از برادران شاؤل و تا آن وقت اكثر ایشان وفای خاندان شاؤل را نگاه میداشتند.30و از بنیافرایم بیست هزار و هشتصد نفر كه مردان قوی و شجاع و در خاندان پدران خویش نامور بودند.31و از نصف سبط مَنَّسی هجده هزار نفر كه به نامهای خود تعیین شده بودند كه بیایند و داود را به پادشاهی نصب نمایند.32و از بنی‌یسّاكار كسانی كه از زمانها مخبر شده، می‌فهمیدند كه اسرائیلیان چه باید بكنند، سرداران ایشان دویست نفر و جمیع برادران ایشان فرمان‌بردار ایشان بودند.33و از زبولون پنجاه هزار نفر كه با لشكر بیرون رفته، می‌توانستند جنگ را با همۀ آلات حرب بیارایند و صف‌آرایی كنند و دو دل نبودند.34و از نَفْتالی هزار سردار و با ایشان سی و هفت هزار نفر با سپر و نیزه.35و از بنی‌دان بیست و هشت هزار و ششصد نفر كه برای جنگ مهیا شدند.36و از اَشِیر چهل هزار نفر كه با لشكر بیرون رفته، می‌توانستند جنگ را مهیا سازند.37و از آن طرف اُرْدُن از بنی‌رؤبین و بنی‌جاد و نصف سبط مَنَّسی صد و بیست هزار نفر كه با جمیع آلات لشكر برای جنگ (مهیا شدند.(38جمیع اینها مردان جنگی بودند كه بر صف‌آرایی قادر بودند با دل كامل به حَبْرُون آمدند تا داود را بر تمامی اسرائیل به پادشاهی نصب نمایند، و تمامی بقیۀ اسرائیل نیز برای پادشاه ساختن داود یك دل بودند.39و در آنجا باداود سه روز اكل و شرب نمودند زیرا كه برادران ایشان به جهت ایشان تدارك دیده بودند.40و مجاوران ایشان نیز تا یسّاكار و زبولون و نَفْتالی نان بر الاغها و شتران و قاطران و گاوان آوردند و مأكولات از آرد و قرصهای انجیر و كشمش و شراب و روغن و گاوان و گوسفندان به فراوانی آوردند چونكه در اسرائیل شادمانی بود.
131و داود با سرداران هزاره و صده و با جمیع رؤسا مشورت كرد.2و داود به تمامی جماعت اسرائیل گفت: «اگر شما مصلحت می‌دانید و اگر این از جانب یهُوَه خدای ما باشد، نزد برادران خود كه در همۀ زمینهای اسرائیل باقی مانده‌اند، به هر طرف بفرستیم و با ایشان كاهنان و لاویانی كه در شهرهای خود و حوالی آنها میباشند، نزد ما جمع شوند،3و تابوت خدای خویش را باز نزد خود بیاوریم چونكه در ایام شاؤل نزد آن مسألت ننمودیم.»4و تمامی جماعت گفتند كه: «چنین بكنیم.» زیرا كه این امر به نظر تمامی قوم پسند آمد.5پس داود تمامی اسرائیل را از شیحُورِ مصر تا مدخل حَمات جمع كرد تا تابوت خدا را از قریت یعاریم بیاورند.6و داود و تمامی اسرائیل به بَعْلَه كه همان قریت یعاریم است و از آنِ یهودا بود، برآمدند تا تابوت خدا یهُوَه را كه در میان كروبیان در جایی كه اسم او خوانده میشود ساكن است، از آنجا بیاورند.7وتابوت خدا را بر ارابه‌ای تازه از خانۀ اَبِیناداب آوردند و عُزّا و اَخِیو ارابه را می‌راندند.8و داود و تمامی اسرائیل با سرود وبربط و عود و دف و سنج و كرنا به قوت تمام به حضور خدا وجد مینمودند.9و چون به خرمنگاه كیدون رسیدند عُزّا دست خود را دراز كرد تا تابوت را بگیرد زیرا گاوان میلغزیدند.10و خشم خداوند بر عُزّا افروخته شده، او را زد از آن جهت كه دست خود را به تابوت دراز كرد و در آنجا به حضور خدا مرد.11و داود محزون شد چونكه خداوند بر عُزّا رخنه نمود و آن مكان را تا امروز فارَص عُزّا نامید.12و در آن روز داود از خدا ترسان شده، گفت: «تابوت خدا را نزد خود چگونه بیاورم؟»13پس داود تابوت را نزد خود به شهر داود نیاورد بلكه آن را به خانۀ عُوبید اَدُوم جَتِّی برگردانید.14و تابوت خدا نزد خاندان عُوبید اَدُوم در خانهاش سه ماه ماند و خداوند خانۀ عُوبید اَدُوم و تمامی مایملك او را بركت داد.
141و حیرام پادشاه صور، قاصدان با چوب سرو آزاد و بنایان و نجاران نزد داود فرستاد تا خانه‌ای برای او بسازند.2و داود دانست كه خداوند او را به پادشاهی اسرائیل استوار داشته است، زیرا كه سلطنتش به‌خاطر قوم او اسرائیل به درجۀ بلند برافراشته شده بود.3و داود در اورشلیم باز زنان گرفت، و داود پسران و دختران دیگر تولید نمود.4و این است نامهای فرزندانی كه در اورشلیم برای وی به‌هم رسیدند: شَمُّوع و شُوباب و ناتان و سُلیمان،5و یبْحار و اَلِیشُوع و اَلِیفالَط،6و نُوجَه و نافَج و یافِیع،7و اَلِیشامَع و بَعْلیاداع و اَلِیفَلَط.8و چون فلسطینیان شنیدند كه داود به پادشاهی تمام اسرائیل مسح شده است، پس فلسطینیان برآمدند تا داود را (برای جنگ) بطلبند؛ و چون داود شنید، به مقابله ایشان برآمد.9و فلسطینیان آمده، در وادی رفائیم منتشر شدند.10و داود از خدا مسألت‌نموده، گفت: «آیا به مقابلۀ فلسطینیان برآیم و آیا ایشان را به دست من تسلیم خواهی نمود؟» خداوند او را گفت: «برآی و ایشان را به دست تو تسلیم خواهم كرد.»11پس به بَعْل فَراصِیم برآمدند و داود ایشان را در آنجا شكست داد و داود گفت: «خدا بر دشمنان من به دست من مثل رخنۀ آب رخنه كرده است.» بنابراین آن مكان را بَعْل فَراصِیم نام نهادند.12و خدایان خود را در آنجا ترك كردند و داود امر فرمود كه آنها را به آتش بسوزانند.13و فلسطینیان بار دیگر در آن وادی منتشر شدند.14و داود باز از خدا سؤال نمود و خدا او را گفت: «از عقب ایشان مرو بلكه از ایشان رو گردانیده، در مقابل درختان توت به ایشان نزدیك شو.15و چون در سر درختان توت آواز قدمها بشنوی، آنگاه برای جنگ بیرون شو، زیرا خدا پیش روی تو بیرون رفته است تا لشكر فلسطینیان را مغلوب سازد.»16پس داود بر وفق آنچه خدا او را امر فرموده بود، عمل نمود و لشكر فلسطینیان را از جِبْعُون تا جارز شكست دادند.17و اسم داود در جمیع اراضی شیوع یافت و خداوند ترس او را بر تمامی امّتها مستولی ساخت.
151و داود در شهر خود خانه‌ها بنا كرد و مكانی برای تابوت خدا مهیا ساخته، خیمه‌ای به جهت آن برپا نمود.2آنگاه داود فرمود كه غیر از لاویان كسی تابوت خدا را برندارد زیرا خداوند ایشان را برگزیده بود تا تابوت خدا را بردارند و او را همیشه خدمت نمایند.3و داود تمامی اسرائیل را در اورشلیم جمع كرد تا تابوت خداوند را به مكانی كه برایش مهیا ساخته بود، بیاورند.4و داود پسران هارون و لاویان را جمع كرد.5از بنی‌قَهات اُوریئیلِ رئیس و صد و بیست نفر برادرانش را.6از بنی‌مَراری، عَسایای رئیس و دویست و بیست نفر برادرانش را.7از بنی‌جَرْشُوم، یوئیل رئیس و صد و سی نفر برادرانش را.8از بنی‌الیصافان، شَمَعْیای رئیس و دویست نفر برادرانش را.9از بنی‌حَبْرُون، اِیلِیئیل رئیس و هشتاد نفر برادرانش را.10از بنی‌عُزّیئیل، عَمِّیناداب رئیس و صد و دوازده نفر برادرانش را.11و داود صادوق و ابیاتارِ كَهَنَه و لاویان یعنی اُرِیئیل و عَسایا و یوئیل و شَمَعْیا و اِیلیئیل و عَمِّیناداب را خوانده،12به ایشان گفت: «شما رؤسای خاندانهای آبای لاویان هستید؛ پس شما و برادران شما خویشتن را تقدیس نمایید تا تابوت یهُوَه خدای اسرائیل را به مكانی كه برایش مهیا ساخته‌ام بیاورید.13زیرا از این سبب كه شما دفعۀ اول آن را نیاوردید، یهُوَه خدای ما بر ما رخنه كرد، چونكه او را به حسب قانون نطلبیدیم.»14پس كاهنان و لاویان خویشتن را تقدیس نمودند تا تابوت یهُوَه خدای اسرائیل را بیاورند.15و پسران لاویان بر وفق آنچه موسی‌برحسب كلام خداوند امر فرموده بود، چوب‌دستیهای تابوت خدا را بر كتفهای خود گذاشته، آن را برداشتند.16و داود رؤسای لاویان را فرمود تا برادران خود مغنیان را با آلات موسیقی از عودها و بربطها و سنجها تعیین نمایند، تا به آواز بلند و شادمانی صدا زنند.17پس لاویان هِیمان بن یوْئیل و از برادران او آساف بن بَرَكْیا و از برادران ایشان بنی‌مَراری ایتان بن قُوشیا را تعیین نمودند.18و با ایشان از برادران درجۀ دوم خود: زكریا و بَین و یعْزیئیل و شَمیراموت و یحیئیل و عُنِّی و اَلِیآب و بنایا و مَعَسْیا و مَتَّتْیا و اَلیفَلْیا و مَقَنْیا و عُوبید اَدُوم و یعِیئِیل دربانان را.19و از مغنیان: هِیمان و آساف و ایتان را با سنجهای برنجین تا بنوازند.20و زَكرّیا و عَزِیئیل و شَمیراموت و یحیئیل و عُنِّی و اَلیآب و مَعَسْیا و بنایا را با عودها بر آلاموت.21و مَتَّتْیا و اَلیفَلْیا و مَقَنْیا و عُوبید اَدُوم و یعِیئیل و عَزَرْیا را با بربطهای بر ثَمانِی تا پیشرَوِی نمایند.22و كَنَنْیا رئیس لاویان برنغمات بود و مغنّیان را تعلیم میداد زیرا كه ماهر بود.23و بَرَكْیا و اَلْقانَه دربانان تابوت بودند.24و شَبَنْیا و یوشافاط و نَتَنْئیل و عَماسای و زَكریا و بَنایا و اَلَیعَزَر كَهَنَه پیش تابوت خدا كرنا می‌نواختند، و عوبید اَدُوم و یحْیی دربانانِ تابوت بودند.25و داود و مشایخ اسرائیل و سرداران هزاره رفتند تا تابوت عهد خداوند را از خانۀ عوبید اَدُوم با شادمانی بیاورند.26و چون خدا لاویان را كه تابوت عهد خداوند را برمی‌داشتند اعانت كرد، ایشان هفت گاو و هفت قوچ ذبح كردند.27و داود و جمیع لاویانی كه تابوت را برمی‌داشتند و مغنیان و كَنَنْیا كه رئیس نغمات مغنیان بود به كتان نازك ملبس بودند، و داود ایفود كتان دربرداشت.28و تمامی اسرائیل تابوت عهد خداوند را به آواز شادمانی و آواز بوق و كرّنا و سنج و عود و بربط می‌نواختند.29و چون تابوت عهد خداوند وارد شهر داود میشد، میكال دختر شاؤل از پنجره نگریست و داود پادشاه را دید كه رقص و وجد مینماید، او را در دل خود خوار شمرد.
161و تابوت خدا را آورده، آن را در خیمه‌ای كه داود برایش برپا كرده بود، گذاشتند؛ و قربانیهای سوختنی و ذبایح سلامتی به حضور خدا گذرانیدند.2و چون داود از گذرانیدن قربانیهای سوختنی و ذبایح سلامتی فارغ شد، قوم را به اسم خداوند بركت داد.3و به جمیع اسرائیلیان به مردان و زنان به هر یكی یك گردۀ نان و یك پارۀ گوشت و یك قرص كشمش بخشید.4و بعضی از لاویان را برای خدمتگزاری پیش تابوت خداوند تعیین نمود تا یهُوَه خدای اسرائیل را ذكر نمایند و شكر گویند و تسبیح خوانند،5یعنی آساف رئیس و بعد از او زكریا و یعْیئیل و شَمِیرامُوت و یحیئیل و مَتَّتیا و اَلِیآب و بنایا و عُوبید اَدُوم و یعْیئیل را با عودها و بربطها و آساف با سنجها می‌نواخت.6و بنایا و یحْزِیئِیل كهنه پیش تابوت عهد خدا با كرّناها دائماً (حاضر می‌بودند.)7پس در همان روز داود اولاً (این سرود را) به دست آساف و برادرانش داد تا خداوند را تسبیح بخوانند:8یهُوَه را حمد گویید و نام او را بخوانید. اعمال او را در میان قومها اعلام نمایید.9او را بسرایید برای او تسبیح بخوانید. در تمامی كارهای عجیب او تفكر نمایید.10در نام قدّوس او فخر كنید. دل طالبان خداوند شادمان باشد.11خداوند و قوت او را بطلبید. روی او را پیوسته طالب باشید.12كارهای عجیب را كه او كرده است، بیاد آورید، آیات او و داوریهای دهان وی را،13ای ذریت بندۀ او اسرائیل! ای فرزندان یعقوب برگزیده او!14یهُوَه خدای ما است. داوریهای او در تمامی جهان است.15عهد او را بیاد آورید تا ابدالا´باد، و كلامی را كه به هزاران پشت فرموده است،16آن عهدی را كه با ابراهیم بسته، و قَسَمی را كه برای اسحاق خورده است،17و آن را برای یعقوب فریضه قرار داد و برای اسرائیل عهد جاودانی؛18و گفت زمین كَنْعان را به تو خواهم داد، تا حصۀ میراث شما شود،19هنگامی كه عددی معدود بودید، قلیلالعدد و غربا در آنجا،20و از اُمّتی تا اُمّتی سرگردان می‌بودند، و از یك مملكت تا قوم دیگر.21او نگذاشت كه كسی بر ایشان ظلم كند، بلكه پادشاهان را به خاطر ایشان توبیخ نمود،22كه بر مسیحان من دست مگذارید، و انبیای مرا ضرر مرسانید.23ای تمامی زمین یهُوَه را بسرایید. نجات او را روز به روز بشارت دهید.24در میان امّتها جلال او را ذكر كنید، و كارهای عجیب او را در جمیع قومها.25زیرا خداوند عظیم است و بینهایت محمود؛ و او مُهیب است بر جمیع خدایان.26زیرا جمیع خدایان امّتها بتهایند. اما یهُوَه آسمانها را آفرید.27مجد و جلال به حضور وی است؛ قوت و شادمانی در مكان او است.28ای قبایل قومها خداوند را توصیف نمایید. خداوند را به جلال و قوت توصیف نمایید.29خداوند را به جلال اسم او توصیف نمایید. هدایا بیاورید و به حضور وی بیایید. خداوند را در زینت قدوسیت بپرستید.30ای تمامی زمین از حضور وی بلرزید. ربع مسكون نیز پایدار شد و جنبش نخواهد خورد.31آسمان شادی كند و زمین سرور نماید، و در میان امّتها بگویند كه یهُوَه سلطنت میكند.32دریا و پری آن غرش نماید؛ و صحرا و هر چه در آن است به وجد آید.33آنگاه درختان جنگل ترنم خواهند نمود، به حضور خداوند زیرا كه برای داوری جهان میآید.34یهُوَه را حمد بگویید زیرا كه نیكو است. زیرا كه رحمت او تا ابدالا´باد است.35و بگویید ای خدای نجات ما ما را نجات بده. و ما را جمع كرده، از میان امّتها رهایی بخش. تا نام قدوس تو را حمد گوییم، و در تسبیح تو فخر نماییم.36یهُوَه خدای اسرائیل متبارك باد. از ازل تا ابدالا´باد و تمامی قوم آمین گفتند و خداوند را تسبیح خواندند.37پس آساف و برادرانش را آنجا پیش تابوت عهد خداوند گذاشت تا همیشه پیش تابوت به خدمت هر روز در روزش مشغول باشند.38و عُوبید اَدُوم و شصت و هشت نفر برادران ایشان و عُوبید اَدُوم بن یدِیتُون و حُوسَه دربانان را.39و صادوقِ كاهن و كاهنان برادرانش را پیش مسكن خداوند در مكان بلندی كه در جِبْعُون بود،40تا قربانیهای سوختنی برای خداوند بر مذبح قربانی سوختنی دائماً صبح و شام بگذرانند برحسب آنچه در شریعت خداوند كه آن را به اسرائیل امر فرموده بود مكتوب است.41و با ایشان هِیمان و یدُوتُون و سایر برگزیدگانی را كه اسم ایشان ذكر شده بود تا خداوند را حمد گویند زیرا كه رحمت او تا ابدالا´باد است.42و همراه ایشان هِیمان و یدُوتُون را با كرّناها و سنجها و آلات نغمات خدا به‌جهت نوازندگان و پسران یدُوتُون را تا نزد دروازه باشند.43پس تمامی قوم هر یكی به خانۀ خود رفتند، اما داود برگشت تا خانۀ خود را تبرك نماید.
171و واقع شد چون داود در خانۀ خود نشسته بود كه داود به ناتان نبی گفت: «اینك من در خانۀ سرو آزاد ساكن می‌باشم و تابوت عهد خداوند زیر پرده‌ها است.»2ناتان به داود گفت: «هر آنچه در دلت باشد به عمل آورزیرا خدا با تو است.»3و در آن شب واقع شد كه كلام خدا به ناتان نازل شده، گفت:4« برو و به بندۀ من داود بگو خداوند چنین می‌فرماید: تو خانه‌ای برای سكونت من بنا نخواهی كرد.5زیرا از روزی كه بنیاسرائیل را بیرون آوردم تا امروز در خانه ساكن نشده‌ام بلكه از خیمه به خیمه و مسكن به مسكن گردش كرده‌ام.6و به هر جایی كه با تمامی اسرائیل گردش كرده‌ام، آیا به احدی از داوران اسرائیل كه برای رعایت قوم خود مأمور داشتم، سخنی گفتم كه چرا خانه‌ای از سرو آزاد برای من بنا نكردید؟7و حال به بندۀ من داود چنین بگو: یهُوَه صبایوت چنین می‌فرماید: من تو را از چراگاه از عقب گوسفندان گرفتم تا پیشوای قوم من اسرائیل باشی.8و هر جایی كه می‌رفتی، من با تو می‌بودم و جمیع دشمنانت را از حضور تو منقطع ساختم و برای تو اسمی مثل اسم بزرگانی كه بر زمین‌اند پیدا كردم.9و به جهت قوم خود اسرائیل مكانی تعیین نمودم و ایشان را غرس كردم تا در مكان خویش ساكن شده، باز متحرك نشوند، و شریران ایشان را دیگر مثل سابق ذلیل نسازند.10و از ایامی كه داوران را بر قوم خود اسرائیل تعیین نمودم و تمامی دشمنانت را مغلوب ساختم، تو را خبر می‌دادم كه خداوند خانه‌ای برای تو بنا خواهد نمود.11و چون روزهای عمر تو تمام شود كه نزد پدران خود رحلت كنی، آنگاه ذریت تو را كه از پسران تو خواهد بود، بعد از تو خواهم برانگیخت و سلطنت او را پایدار خواهم نمود.12او خانه‌ای برای من بنا خواهد كرد و من كرسی او را تا به ابداستوار خواهم ساخت.13من او را پدر خواهم بود و او مرا پسر خواهد بود و رحمت خود را از او دور نخواهم كرد چنانكه آن را از كسی كه قبل از تو بود دور كردم.14و او را در خانه و سلطنت خودم تا به ابد پایدار خواهم ساخت و كرسی او استوار خواهد ماند تا ابدالا´باد.»15برحسب تمامی این كلمات و مطابق تمامی این رؤیا ناتان به داود تكلم نمود.16و داود پادشاه داخل شده، به حضور خداوند نشست و گفت: «ای یهُوَه خدا، من كیستم و خاندان من چیست كه مرا به این مقام رسانیدی؟17و این نیز در نظر تو ای خدا امر قلیل نمود زیرا كه دربارۀ خانه بندهات نیز برای زمان طویل تكلم نمودی و مرا ای یهُوَه خدا، مثل مرد بلندمرتبه منظور داشتی.18و داود دیگر دربارۀ اكرامی كه به بندۀ خود كردی، نزد تو چه تواند افزود زیرا كه تو بندۀ خود را می‌شناسی.19ای خداوند ، به خاطر بندۀ خود و موافق دل خویش جمیع این كارهای عظیم را به جا آوردی تا تمامی این عظمت را ظاهر سازی.20ای یهُوَه مثل تو كسی نیست و غیر از تو خدایی نی. موافق هر آنچه به گوشهای خود شنیدیم،21و مثل قوم تو اسرائیل كدام امتی بر روی زمین است كه خدا بیاید تا ایشان را فدیه داده، برای خویش قوم بسازد، و به كارهای عظیم و مهیب اسمی برای خود پیدا نمایی و امّتها را از حضور قوم خود كه ایشان را از مصر فدیه دادی، اخراج نمایی.22و قوم خود اسرائیل را برای خویش تا به ابد قوم ساختی و توای یهُوَه خدای ایشان شدی.23« و الا´ن ای خداوند كلامی كه دربارۀ بندهات و خانهاش گفتی تا به ابد استوار شود و برحسب آنچه گفتی عمل نما.24و اسم تو تا به ابد استوار و معظم بماند تا گفته شود كه یهُوَه صبایوت خدای اسرائیل خدای اسرائیل است و خاندان بندهات داود به حضور تو پایدار بماند.25زیرا تو ای خدای من بر بندۀ خود كشف نمودی كه خانه‌ای برایش بنا خواهی نمود؛ بنابرین بندهات جرأت كرده است كه این دعا را نزد تو بگوید.26و الا´ن ای یهُوَه، تو خدا هستی و این احسان را به بندۀ خود وعده داده‌ای.27و الا´ن تو را پسند آمد كه خانۀ بندۀ خود را بركت دهی تا در حضور تو تا به ابد بماند زیرا كه تو ای خداوند بركت داده‌ای و مبارك خواهد بود تا ابدالا´باد.»
181و بعد از این واقع شد كه داود فلسطینیان را شكست داده، مغلوب ساخت و جَتّ و قریه‌هایش را از دست فلسطینیان گرفت.2و موآب را شكست داد و موآبیان بندگان داود شده، هدایا آوردند.3و داود هَدَرْعَزَر پادشاه صُوبَه را در حَمات هنگامی كه میرفت تا سلطنت خود را نزد نهر فرات استوار سازد، شكست داد.4و داود هزار ارابه و هفت هزار سوار و بیست هزار پیاده از او گرفت، و داود تمامی اسبان ارابه را پی كرد، اما از آنها برای صد ارابه نگاه داشت.5و چون اَرامیانِ دمشق به مدد هَدَرْعَزَر پادشاه صُوبَه آمدند، داود بیست و دو هزار نفر از اَرامیان را كشت.6و داوددر اَرامِ دمشق (قراولان) گذاشت و اَرامیان بندگان داود شده، هدایا آوردند. و خداوند داود را در هر جا كه میرفت نصرت میداد.7و داود سپرهای طلا را كه بر خادمان هَدَرْعَزَر بود گرفته، آنها را به اورشلیم آورد.8و داود از طِبْحَت و كُون شهرهای هَدَرْعَزَر برنج از حد زیاده گرفت كه از آنْ سُلیمانْ دریاچه و ستونها و ظروف برنجین ساخت.9و چون تُوعُو پادشاه حَمات شنید كه داود تمامی لشكر هَدَرْعَزَر پادشاه صُوبَه را شكست داده است،10پسر خود هَدُورام را نزد داود پادشاه فرستاد تا از سلامتی او بپرسد و او را تَهْنِیت گوید از آن جهت كه با هَدَرْعَزَر جنگ نموده او را شكست داده بود، زیرا هَدَرْعَزَر با تُوعُو مقاتله مینمود؛ و هر قِسم ظروف طلا و نقره و برنج (با خود آورد).11و داود پادشاه آنها را نیز برای خداوند وقف نمود، با نقره و طلایی كه از جمیع امّتها یعنی از اَدُوم و موآب و بنی‌عَمُّون و فلسطینیان و عَمالَقَه آورده بود.12و اَبِشای ابن صَرُویه هجده هزار نفر از اَدُومیان را در وادی مِلْح كشت.13و در اَدُوم قراولان قرار داد و جمیع اَدُومیان بندگان داود شدند و خداوند داود را در هر جایی كه میرفت نصرت میداد.14و داود بر تمامی اسرائیل سلطنت نموده، انصاف و عدالت را بر تمامی قوم خود مجرا میداشت.15و یوآب بن صَرُویه سردار لشكر بود و یهوشافاط بن اَخِیلُود وقایع نگار.16و صادوق بن اَخِیطُوب و ابیمَلِك بن اَبْیاتار كاهن بودند و شوشا كاتب بود.17و بنایا ابن یهُویاداع رئیس‌كَرِیتیان و فَلِیتیان و پسران داود نزد پادشاه مقدم بودند.
191و بعد از این واقع شد كه ناحاش، پادشاه بنی‌عَمُّون مرد و پسرش در جای او سلطنت نمود.2و داود گفت: «با حانُون بن ناحاش احسان نمایم چنانكه پدرش به من احسان كرد.» پس داود قاصدان فرستاد تا او را دربارۀ پدرش تعزیت گویند. و خادمان داود به زمین بنی‌عَمُّون نزد حانُون برای تعزیت وی آمدند.3و سروران بنی‌عَمُّون به حانُون گفتند: «آیا گمان می‌بری كه به جهت تكریم پدر تو است كه داود تعزیت‌كنندگان نزد تو فرستاده است؟ نی بلكه بندگانش به جهت تفحص و انقلاب و جاسوسی زمین نزد تو آمده‌اند.»4پس حانُون خادمان داود را گرفته، ریش ایشان را تراشید و لباسهای ایشان را از میان تا جای نشستن دریده، ایشان را رها كرد.5و چون بعضی آمده، داود را از حالت آن كسان خبر دادند، به استقبال ایشان فرستاد زیرا كه ایشان بسیار خجل بودند، و پادشاه گفت: «در اَریحا بمانید تا ریشهای شما درآید و بعد از آن برگردید.»6و چون بنی‌عَمُّون دیدند كه نزد داود مكروه شده‌اند، حانُون و بنی‌عَمُّون هزار وزنۀ نقره فرستادند تا ارابه‌ها و سواران از اَرام نَهْرَین و اَرام مَعْكَه و صُوبَه برای خود اجیر سازند.7پس سی و دو هزار ارابه و پادشاه مَعْكَه و جمعیت او را برای خود اجیر كردند، و ایشان بیرون آمده، در مقابل مِیدَبا اُردو زدند، و بنی‌عَمُّون از شهرهای خودجمع شده، برای مقاتله آمدند.8و چون داود این را شنید، یوآب و تمامی لشكر شجاعان را فرستاد.9و بنی‌عَمُّون بیرون آمده، نزد دروازۀ شهر برای جنگ صف‌آرایی نمودند. و پادشاهانی كه آمده بودند، در صحرا علیحده بودند.10و چون یوآب دید كه روی صفوف جنگ، هم از پیش و هم از عقبش بود، از تمامی برگزیدگان اسرائیل گروهی را انتخاب كرده، در مقابل اَرامیان صف‌آرایی نمود.11و بقیه قوم را به دست برادر خود اَبِشای سپرد و به مقابل بنی‌عَمُّون صف كشیدند.12و گفت: «اگر اَرامیان بر من غالب آیند، به مدد من بیا؛ و اگر بنی‌عَمُّون بر تو غالب آیند، به جهت امداد تو خواهم آمد.13دلیر باش كه به جهت قوم خویش و به جهت شهرهای خدای خود مردانه بكوشیم و خداوند آنچه را در نظرش پسند آید بكند.»14پس یوآب و گروهی كه همراهش بودند، نزدیك شدند تا با اَرامیان جنگ كنند و ایشان از حضور وی فرار كردند.15و چون بنی‌عَمُّون دیدند كه اَرامیان فرار كردند، ایشان نیز از حضور برادرش اَبِشای گریخته، داخل شهر شدند؛ و یوآب به اورشلیم برگشت.16و چون اَرامیان دیدند كه از حضور اسرائیل شكست یافتند، ایشان قاصدان فرستاده، اَرامیان را كه به آن طرف نهر بودند آوردند، و شُوْفَك سردار لشكر هَدَرْعَزَر پیشوای ایشان بود.17و چون خبر به داود رسید، تمامی اسرائیل را جمع كرده، از اُرْدُن عبور نمود و به ایشان رسیده، مقابل ایشان صف‌آرایی نمود. و چون داود جنگ را بااَرامیان آراسته بود، ایشان با وی جنگ كردند.18و اَرامیان از حضور اسرائیل فرار كردند و داود مردان هفت هزار ارابه و چهل هزار پیاده از اَرامیان را كشت، و شُوفَك سردار لشكر را به قتل رسانید.19و چون بندگان هَدَرْعَزَر دیدند كه از حضور اسرائیل شكست خوردند، با داود صلح نموده، بندۀ او شدند، و اَرامیان بعد از آن در اعانت بنی‌عَمُّون اقدام ننمودند.
201و واقع شد در وقت تحویل سال، هنگام بیرون رفتن پادشاهان، كه یوآب قوت لشكر را بیرون آورد، و زمین بنی‌عَمُّون را ویران ساخت و آمده، رَبَّه را محاصره نمود. اما داود در اورشلیم ماند و یوآب رَبَّه را تسخیر نموده، آن را منهدم ساخت.2و داود تاج پادشاه ایشان را از سرش گرفت كه وزنش یك وزنۀ طلا بود و سنگهای گرانبها داشت و آن را بر سر داود گذاشتند و غنیمت از حد زیاده از شهر بردند.3و خلق آنجا را بیرون آورده، ایشان را به ارّه‌ها و چومهای آهنین و تیشه‌ها پاره‌پاره كرد؛ و داود به همین طور با جمیع شهرهای بنی‌عَمُّون رفتار نمود. پس داود و تمامی قوم به اورشلیم برگشتند.4و بعد از آن جنگی با فلسطینیان در جازَر، واقع شد كه در آن سِبْكای حُوشاتی سِفّای را كه از اولاد رافا بود كشت و ایشان مغلوب شدند.5و باز جنگ با فلسطینیان واقع شد و اَلْحانان بن یاعیر لحمیرا كه برادر جُلیات جَتِّی بود كُشت كه چوب نیزهاش مثل نورد جولاهكان بود.6و باز جنگ در جَتّ واقع شد كه در آنجا مردی بلند قد بود كه بیست و چهار انگشت، شش بر هر دست و شش بر هر پا داشت و او نیز برای رافا زاییده شده بود.7و چون او اسرائیل را به تنگ آورد، یهُوناتان بن شِمْعا برادر داود او را كُشت.8اینان برای رافا در جَتّ زاییده شدند و به دست داود و به دست بندگانش افتادند.
211و شیطان به ضد اسرائیل برخاسته، داود را اغوا نمود كه اسرائیل را بشمارد.2و داود به یوآب و سروران قوم گفت: «بروید و عدد اسرائیل را از بئرشَبَعْ تا دان گرفته، نزد من بیاورید تا آن را بدانم.»3یوآب گفت: « خداوند بر قوم خود هر قدر كه باشند صد چندان مزید كند؛ و ای آقایم پادشاه آیا جمیع ایشان بندگان آقایم نیستند؟ لیكن چرا آقایم خواهش این عمل دارد و چرا باید باعث گناه اسرائیل بشود؟»4اما كلام پادشاه بر یوآب غالب آمد و یوآب در میان تمامی اسرائیل گردش كرده، باز به اورشلیم مراجعت نمود.5و یوآب عدد شمرده‌شدگان قوم را به داود داد و جملۀ اسرائیلیان هزار هزار و یكصد هزار مرد شمشیرزن و از یهودا چهارصد و هفتاد و چهار هزار مرد شمشیرزن بودند.6لیكن لاویان و بنیامینیان را در میان ایشان نشمرد زیرا كه فرمان پادشاه نزد یوآب مكروه بود.7و این امر به نظر خدا ناپسند آمد، پس اسرائیل را مبتلا ساخت.8و داود به خدا گفت: «در این كاری كه كردم، گناه عظیمی ورزیدم. و حال گناه بندۀ خود را عفو فرما زیرا كه بسیار احمقانه رفتار نمودم.»9و خداوند جاد را كه رایی داود بود خطاب كرده، گفت:10« برو و داود را اعلام كرده، بگو خداوند چنین می‌فرماید: من‌سه چیز پیش تو می‌گذارم؛ پس یكی از آنها را برای خود اختیار كن تا برایت به عمل آورم.»11پس جاد نزد داود آمده، وی را گفت: « خداوند چنین می‌فرماید برای خود اختیار كن:12یا سه سال قحط بشود، یا سه ماه پیش روی خصمانت تلف شوی و شمشیر دشمنانت تو را در گیرد، یا سه روز شمشیر خداوند و وبا در زمین تو واقع شود، و فرشتۀ خداوند تمامی حدود اسرائیل را ویران سازد. پس الا´ن ببین كه نزد فرستندۀ خود چه جواب برم.»13داود به جاد گفت: «در شدت تنگی هستم. تمنا اینكه به دست خداوند بیفتم زیرا كه رحمتهای او بسیار عظیم است و به دست انسان نیفتم.»14پس خداوند وبا بر اسرائیل فرستاد و هفتاد هزار نفر از اسرائیل مردند.15و خدا فرشته‌ای به اورشلیم فرستاد تا آن را هلاك سازد. و چون میخواست آن را هلاك كند، خداوند ملاحظه نمود و از آن بلا پشیمان شد و به فرشته‌ای كه (قوم را) هلاك میساخت گفت: «كافی است، حال دست خود را بازدار.» و فرشتۀ خداوند نزد خرمنگاه اَرْنانِ یبُوسی ایستاده بود.16و داود چشمان خود را بالا انداخته، فرشتۀ خداوند را دید كه در میان زمین و آسمان ایستاده است و شمشیری برهنه در دستش بر اورشلیم برافراشته؛ پس داود و مشایخ به پلاس ملبس شده، به روی خود در افتادند.17و داود به خدا گفت: «آیا من برای شمردن قوم امر نفرمودم و آیا من آن نیستم كه گناه ورزیده، مرتكب شرارت زشت شدم؟ اما این گوسفندان چه كرده‌اند؟ پس ای یهُوَه خدایم، مستدعی این كه دست تو بر من و خاندان پدرم باشد و به قوم خود بلا مرسانی.»18و فرشتۀ خداوند جاد را امر فرمود كه به‌داود بگوید كه داود برود و مذبحی به جهت خداوند در خرمنگاه اُرْنان یبُوسی برپا كند.19پس داود برحسب كلامی كه جاد به اسم خداوند گفت برفت.20و اُرْنان روگردانیده، فرشته را دید و چهار پسرش كه همراهش بودند، خویشتن را پنهان كردند؛ و اُرْنان گندم می‌كوبید.21و چون داود نزد اُرْنان آمد، اُرْنان نگریسته، داود را دید و از خرمنگاه بیرون آمده، به حضور داود رو به زمین افتاد.22و داود به اُرْنان گفت: «جای خرمنگاه را به من بده تا مذبحی به جهت خداوند برپا نمایم؛ آن را به قیمت تمام به من بده تا وبا از قوم رفع شود.»23اُرْنان به داود عرض كرد: «آن را برای خود بگیر و آقایم پادشاه آنچه كه در نظرش پسند آید به عمل آورد؛ ببین گاوان را به جهت قربانی سوختنی و چومها را برای هیزم و گندم را به جهت هدیۀ آردی دادم و همه را به تو بخشیدم.»24اما داود پادشاه به اُرْنان گفت: «نی، بلكه آن را البته به قیمت تمام از تو خواهم خرید، زیرا كه از اموال تو برای خداوند نخواهم گرفت و قربانی سوختنی مجاناً نخواهم گذرانید.»25پس داود برای آن موضع ششصد مثقال طلا به وزن، به اُرْنان داد.26و داود در آنجا مذبحی به جهت خداوند بنا نموده، قربانیهای سوختنی و ذبایح سلامتی گذرانید و نزد خداوند استدعا نمود؛ و او آتشی از آسمان بر مذبح قربانی سوختنی (نازل كرده،) او را مستجاب فرمود.27و خداوند فرشته را حكم داد تا شمشیر خود را در غلافش برگردانید.28در آن زمان چون داود دید كه خداوند او را در خرمنگاه اُرْنان یبُوسی مستجاب فرموده است،در آنجا قربانیها گذرانید.29اما مسكن خداوند كه موسی در بیابان ساخته بود و مذبح قربانی سوختنی، در آن ایام در مكان بلند جِبْعُون بود.30لیكن داود نتوانست نزد آن برود تا از خدا مسألت نماید، چونكه از شمشیر فرشتۀ خداوند میترسید.
221پس داود گفت: «این است خانۀ یهُوَه خدا، و این مذبح قربانی سوختنی برای اسرائیل میباشد.»2و داود فرمود تا غریبان را كه در زمین اسرائیلاند جمع كنند، و سنگتراشان معین كرد تا سنگهای مربع برای بنای خانه خدا بتراشند.3و داود آهن بسیاری به جهت میخها برای لنگه‌های دروازه‌ها و برای وصلها حاضر ساخت و برنج بسیار كه نتوان وزن نمود.4و چوب سرو آزاد بیشمار زیرا كه اهل صَیدون و صور چوب سرو آزاد بسیار برای داود آوردند.5و داود گفت: «پسر من سلیمان صغیر و نازك است و خانه‌ای كه برای یهُوَه باید بنا نمود، میبایست بسیار عظیم و نامی و جلیل در تمامی زمینها بشود؛ لهذا حال برایش تهیه می‌بینم.» پس داود قبل از وفاتش تهیه بسیار دید.6پس پسر خود سلیمان را خوانده، او را وصیت نمود كه خانه‌ای برای یهُوَه خدای اسرائیل بنا نماید.7و داود به سلیمان گفت كه: «ای پسرم! من اراده داشتم كه خانه‌ای برای اسم یهُوَه خدای خود بنا نمایم.8لیكن كلام خداوند بر من نازل شده، گفت: چونكه بسیار خون ریخته‌ای و جنگهای عظیم كرده‌ای، پس خانه‌ای برای اسم من بنا نخواهی كرد، چونكه به حضور من بسیار خون بر زمین ریخته‌ای.9اینك پسری برای تو متولد خواهد شد كه مرد آرامی خواهد بود زیرا كه من او را از جمیع دشمنانش از هر طرف آرامی خواهم بخشید، چونكه اسم او سلیمان خواهد بود و در ایام او اسرائیل را سلامتی و راحت عطا خواهم فرمود.10او خانه‌ای برای اسم من بنا خواهد كرد و او پسر من خواهد بود و من پدر او خواهم بود. و كُرسی سلطنت او را بر اسرائیل تا ابدالا´باد پایدار خواهم گردانید.11پس حال ای پسر من خداوند همراه تو باد تا كامیاب شوی و خانۀ یهُوَه خدای خود را چنانكه درباره تو فرموده است بنا نمایی.12اما خداوند تو را فطانت و فهم عطا فرماید و تو را دربارۀ اسرائیل وصیت نماید تا شریعت یهُوَه خدای خود را نگاه داری.13آنگاه اگر متوجه شده، فرایض و احكامی را كه خداوند به موسی دربارۀ اسرائیل امر فرموده است، به عمل آوری كامیاب خواهی شد. پس قوی و دلیر باش و ترسان و هراسان مشو.14و اینك من در تنگی خود صد هزار وزنۀ طلا و صد هزار وزنۀ نقره و برنج و آهن اینقدر زیاده كه به وزن نیاید، برای خانۀ خداوند حاضر كرده‌ام؛ و چوب و سنگ نیز مهیا ساخته‌ام و تو بر آنها مزید كن.15و نزد تو عملۀ بسیارند، از سنگ‌بران و سنگتراشان و نجاران و اشخاص هنرمند برای هر صنعتی.16طلا و نقره و برنج و آهن بیشمار است پس برخیز و مشغول باش و خداوند همراه تو باد.»17و داود تمامی سروران اسرائیل را امرفرمود كه پسرش سلیمان را اعانت نمایند.18(و گفت): «آیا یهُوَه خدای شما با شما نیست و آیا شما را از هر طرف آرامی نداده است؟ زیرا ساكنان زمین را به دست من تسلیم كرده است و زمین به حضور خداوند و به حضور قوم او مغلوب شده است.19پس حال دلها و جانهای خود را متوجه سازید تا یهُوَه خدای خویش را بطلبید و برخاسته، مَقْدس یهُوَه خدای خویش را بنا نمایید تا تابوت عهد خداوند و آلات مقدس خدا را به خانه‌ای كه به جهت اسم یهُوَه بنا میشود درآورید.
231و چون داود پیر و سالخورده شد، پسر خود سُلیمان را به پادشاهی اسرائیل نصب نمود.2و تمامی سروران اسرائیل و كاهنان و لاویان را جمع كرد.3و لاویان از سی ساله و بالاتر شمرده شدند و عدد ایشان برحسب سرهای مردان ایشان، سی و هشت هزار بود.4از ایشان بیست و چهار هزار به جهت نظارت عمل خانۀ خداوند و شش هزار سروران و داوران بودند.5و چهار هزار دربانان و چهار هزار نفر بودند كه خداوند را به آلاتی كه به جهت تسبیح ساخته شد، تسبیح خواندند.6و داود ایشان را برحسب پسران لاوی یعنی جَرْشون و قَهات و مَراری به فرقه‌ها تقسیم نمود.7از جَرْشونیان لَعْدان و شِمْعی.8پسران لَعْدان اول یحیئیل و زیتام و سومین یوئیل.9پسران شِمْعی شَلُومِیت و حَزِیئِیل و هاران سه نفر. اینان‌رؤسای خاندانهای آبای لَعْدان بودند.10و پسران شِمْعی یحَت و زینا و یعُوش و بَریعَه. اینان چهار پسر شِمْعی بودند.11و یحَت اولین و زیزا دومین و یعُوش و بَرِیعَه پسران بسیار نداشتند؛ از این سبب یك خاندان آبا از ایشان شمرده شد.12پسران قَهات عَمْرام و یصْهار و حَبْرُون و عُزّیئیل چهار نفر.13پسران عَمْرام هارون و موسی و هارون ممتاز شد تا او و پسرانش قدسالاقداس را پیوسته تقدیس نمایند و به حضور خداوند بخور بسوزانند و او را خدمت نمایند و به اسم او همیشۀ اوقات بركت دهند.14و پسران موسی مرد خدا با سبط لاوی نامیده شدند.15پسران موسی جَرْشُوم و اَلِعازار.16از پسران جَرْشُوم شَبُوئیل رئیس بود.17و از پسران اَلِعازار رَحَبْیا رئیس بود و اَلِعازار را پسر دیگر نبود؛ اما پسران رَحَبْیا بسیار زیاد بودند.18از پسران یصْهار شَلُومیت رئیس بود.19پسران حَبْرُون، اولین یرِیا و دومین اَمَرْیا و سومین یحزِیئیل و چهارمین یقْمَعام.20پسران عُزّیئیل اولین میكا و دومین یشِّیا.21پسران مَراری مَحْلی و مُوشِی و پسران مَحْلِی اَلِعازار و قَیس.22و اَلِعازار مُرد و او را پسری نبود؛ لیكن دختران داشت و برادران ایشان پسرانِ قَیس ایشان را به زنی گرفتند.23پسران مُوشِی مَحْلی و عادَر و یرْیمُوت سه نفر بودند.24اینان پسران لاوی موافق خاندانهای آبای خود و رؤسای خاندانهای آبا از آنانی كه شمرده شدند برحسب شمارۀ اسمای سرهای خود بودند كه از بیست ساله و بالاتر در عمل خدمت خانۀ خداوند می‌پرداختند.25زیرا كه داود گفت:«یهُوَه خدای اسرائیل قوم خویش را آرامی داده است و او در اورشلیم تا به ابد ساكن میباشد.26و نیز لاویان را دیگر لازم نیست كه مسكن و همۀ اسباب خدمت را بردارند.»27لهذا برحسب فرمان آخر داود پسران لاوی از بیست ساله و بالاتر شمرده شدند.28زیرا كه منصب ایشان به طرف بنی‌هارون بود تا خانۀ خداوند را خدمت نمایند، در صحنها و حجره‌ها و برای تطهیر همۀ چیزهای مقدس و عمل خدمت خانۀ خدا.29و بر نان تَقْدِمه و آرد نرم به جهت هدیۀ آردی و قرصهای فطیر و آنچه بر ساج پخته میشود و رَبیكه‌ها و بر همۀ كیلها و وزنها.30و تا هر صبح برای تسبیح و حمد خداوند حاضر شوند و همچنین هر شام.31و به جهت گذرانیدن همۀ قربانیهای سوختنی برای خداوند در هر روز سبت و غرّه‌ها و عیدها برحسب شماره و بر وفق قانون آنها دائماً به حضور خداوند.32و برای نگاه داشتن وظیفه خیمۀ اجتماع و وظیفۀ قدس و وظیفۀ برادران خود بنی‌هارون در خدمت خانۀ خداوند .
241و این است فرقه‌های بنی‌هارون: پسران هارون، ناداب و اَبِیهُو و اَلِعازار و ایتامار.2و ناداب و اَبِیهُو قبل از پدر خود مُردند و پسری نداشتند، پس اَلِعازار و ایتامار به كهانت پرداختند.3و داود با صادوق كه از بنی‌اَلِعازار بود و اَخِیمَلَك كه از بنی‌ایتامار بود، ایشان را برحسب وكالت ایشان بر خدمت ایشان تقسیم كردند.4و از پسران اَلِعازار مردانی كه قابل ریاست بودند،زیاده از بنی‌ایتامار یافت شدند. پس شانزده رئیس خاندان آبا از بنی‌اَلِعازار و هشت رئیس خاندان آبا از بنی‌ایتامار معین كردند.5پس اینان با آنان به حسب قرعه معین شدند زیرا كه رؤسای قدس و رؤسای خانۀ خدا هم از بنی‌اَلِعازار و هم از بنی‌ایتامار بودند.6و شَمَعْیا ابن نَتَنْئیل كاتب كه از بنی‌لاوی بود، اسمهای ایشان را به حضور پادشاه و سروران و صادوق كاهن و اَخِیمَلَك بن ابیاتار و رؤسای خاندان آبای كاهنان و لاویان نوشت و یك خاندان آبا به جهت اَلِعازار گرفته شد و یك به جهت ایتامار گرفته شد.7و قرعه اول برای یهُویاریب بیرون آمد و دوم برای یدَعْیا،8و سوم برای حاریم و چهارم برای سعُوریم،9و پنجم برای مَلْكیه و ششم برای مَیامین،10و هفتم برای هَقُّوص و هشتم برای اَبِیا،11و نهم برای یشُوع و دهم برای شَكُنْیا،12و یازدهم برای اَلْیاشیب و دوازدهم برای یاقیم،13و سیزدهم برای حُفَّه و چهاردهم برای یشَبْآب،14و پانزدهم برای بِلْجَه و شانزدهم برای اِمیر،15و هفدهم برای حیزیر و هجدهم برای هِفْصیص،16و نوزدهم برای فَتَحْیا و بیستم برای یحَزْقیئیل،17و بیست و یكم برای یاكین و بیست و دوم برای جامُول،18و بیست و سوم برای دَلایا و بیست و چهارم برای مَعَزْیا.19پس این است وظیفه‌ها و خدمت‌های ایشان به جهت داخل شدن در خانۀ خداوند برحسب قانونی كه به واسطۀ پدر ایشان هارون موافق فرمان یهُوَه خدای اسرائیل به ایشان داده شد.20و اما دربارۀ بقیۀ بنی‌لاوی، از بنی‌عَمْرام شُوبائیل و از بنی‌شوبائیل یحَدْیا.21و اما رَحَبْیا.از بنی‌رَحَبْیا یشِیای رئیس،22و از بنی‌یصْهار شَلُومُوت و از بنی‌شَلُومُوت یحَت.23و از بنی‌حَبْرُون یریا و دومین اَمَرْیا و سومین یحْزیئیل و چهارمین یقْمَعام.24از بنی‌عُزّیئیل میكا و از بنی‌میكا شامیر.25و برادر میكا یشِیا و از بنی‌یشِیا زكریا.26و از بنی‌مَراری مَحْلی و مُوشِی و پسرِ یعْزیا بَنُو.27و از بنی‌مَراری پسران یعْزیا بَنُو و شُوهَمْ و زَكُّور و عِبْری.28و پسر مَحْلی اَلِعازار و او را فرزندی نَبُود.29و اما قَیس، از بنی‌قَیس یرَحْمیئیل،30و از بنی‌مُوشِی مَحْلی و عادَر و یریمُوت. اینان برحسب خاندان آبای ایشان بنی‌لاوی میباشند.31ایشان نیز مثل برادران خود بنی‌هارون به حضور داود پادشاه و صادوق و اَخِیمَلَك و رؤسای آبای كَهَنَه و لاویان قرعه انداختند یعنی خاندانهای آبای برادر بزرگتر برابر خاندانهای كوچكتر او بودند.
251و داود و سرداران لشكر بعضی از پسران آساف و هِیمان و یدُوتُون را به جهت خدمت جدا ساختند تا با بربط و عود و سنج نبوت نمایند؛ و شمارۀ آنانی كه برحسب خدمت خود به كار می‌پرداختند این است:2و اما از بنی‌آساف، زَكُّور و یوسف و نَتَنْیا و اَشْرَئیلَه پسران آساف زیر حكم آساف بودند كه برحسب فرمان پادشاه نبوت مینمود.3و از یدُوتُون، پسران یدُوتُون جَدَلْیا و صَرِی و اَشْعیا و حَشَبْیا و مَتَّتْیا شش نفر زیر حكم پدر خویش یدُوتُون با بربطها بودند كه با حمد و تسبیح خداوند نبوت مینمود.4و از هَیمان، پسران هَیمان بُقِّیا و مَتَنْیا و عُزّیئیل و شَبُوئیل و یریموت و حَنَنْیا و حَنانی و اَلِیآتَه و جدَّلْتِی و رُومَمْتِی‌عَزَر و یشْبِقاشَه ومَلُّوتِی و هُوتیر و مَحْزِیوت.5جمیع اینها پسران هِیمان بودند كه در كلام خدا به جهت برافراشتن بوق رایی پادشاه بود. و خدا به هِیمان چهارده پسر و سه دختر داد.6جمیع اینها زیر فرمان پدران خویش بودند تا در خانۀ خداوند با سنج و عود و بربط بسرایند و زیر دست پادشاه و آساف و یدُوتُون و هِیمان به خدمت خانۀ خدا بپردازند.7و شمارۀ ایشان با برادران ایشان كه سراییدن را به جهت خداوند آموخته بودند، یعنی همۀ كسان ماهر دویست و هشتاد و هشت نفر بودند.8و برای وظیفه‌های خود كوچك با بزرگ و معلم با تلمیذ علی‌السویه قرعه انداختند.9پس قرعه اولِ بنی‌آساف برای یوسف بیرون آمد. و قرعه دوم برای جَدَلْیا و او و برادرانش و پسرانش دوازده نفر بودند.10و سوم برای زَكّور و پسران و برادران او دوازده نفر.11و چهارم برای یصْرِی و پسران و برادران او دوازده نفر.12و پنجم برای نَتَنْیا و پسران و برادران او دوازده نفر.13و ششم برای بُقِّیا و پسران و برادران او دوازده نفر.14و هفتم برای یشَرْئیله و پسران و برادران او دوازده نفر.15و هشتم برای اِشَعْیا و پسران و برادران او دوازده نفر.16و نهم برای مَتَنْیا و پسران و برادران او دوازده نفر.17و دهم برای شِمْعی و پسران و برادران او دوازده نفر.18و یازدهم برای عَزَرْئیل و پسران و برادران او دوازده نفر.19و دوازدهم برای حَشَبْیا و پسران و برادران او دوازده نفر.20و سیزدهم برای شُوبائیل و پسران و برادران او دوازده نفر.21و چهاردهم برای مَتَّتْیا و پسران و برادران او دوازده نفر.22و پانزدهم برای یریموت و پسران و برادران او دوازده نفر.23و شانزدهم برای حَنَنْیا و پسران و برادران او دوازده نفر.24و هفدهم برای یشْبَقاشه و پسران و برادران او دوازده نفر.25و هجدهم برای حَنانِی و پسران و برادران او دوازده نفر.26و نوزدهم برای مَلوتی و پسران و برادران او دوازده نفر.27و بیستم برای اِیلِیآتَه و پسران و برادران او دوازده نفر.28و بیست و یكم برای هُوتیر و پسران و برادران او دوازده نفر.29و بیست و دوم برای جِدَّلْتِی و پسران و برادران او دوازده نفر.30و بیست و سوم برای مَحْزِیوت و پسران و برادران او دوازده نفر.31و بیست و چهارم برای رُومَمْتِی‌عَزَر و پسران و برادران او دوازده نفر.
261و اما فرقه‌های دربانان: پس از قُوْرَحیان‌مَشَلَمْیا ابن قُورِی كه از بنی‌آساف بود.2و مَشَلَمْیا را پسران بود. نخستزادهاش زكریا و دوم یدیعْیئیل و سوم زَبَدْیا و چهارم یتْنِیئیل.3و پنجم عِیلام و ششم یهُوحانان و هفتم اَلِیهُوعِینای.4و عُوبِید اَدُوم را پسران بود: نخستزادهاش، شَمَعْیا و دوم یهُوزاباد و سوم یوآخ و چهارم ساكار و پنجم نَتَنْئیل.5و ششم عَمّیئیل و هفتم یسّاكار و هشتم فَعَلْتای زیرا خدا او را بركت داده بود.6و برای پسرش شَمَعْیا پسرانی كه بر خاندان آبای خویش تسلط یافتند، زاییده شدند زیرا كه ایشان مردان قوی شجاع بودند.7پسران شَمَعْیا عُتْنِی و رَفائیل و عُوبید و اَلْزاباد كه برادران او مردان شجاع بودند و اَلِیهُو و سَمَكْیا.8جمیع اینها از بنی‌عُوبید اَدُوم بودند و ایشان با پسران و برادران ایشان در قوتِ خدمت‌مردان قابل بودند یعنی شصت و دو نفر (از اولاد) عوبید اَدُوم.9و مَشَلَمْیا هجده نفر مردان قابل از پسران و برادران خود داشت.10و حُوسَه كه از بنی‌مَراری بود پسران داشت كه شِمْرِی رئیس ایشان بود زیرا اگر چه نخستزاده نبود، پدرش او را رئیس ساخت.11و دوم حِلْقیا و سوم طَبَلْیا و چهارم زكریا و جمیع پسران و برادران حُوسَه سیزده نفر بودند.12و به اینان یعنی به رؤسای ایشان فرقه‌های دربانان داده شد و وظیفه‌های ایشان مثل برادران ایشان بود تا در خانۀ خداوند خدمت نمایند.13و ایشان از كوچك و بزرگ برحسب خاندان آبای خویش برای هر دروازه قرعه انداختند.14و قرعۀ شرقی به شَلَمْیا افتاد و بعد از او برای پسرش زكریا كه مُشیرِ دانا بود، قرعه انداختند و قرعۀ او به سمت شمال بیرون آمد.15و برای عُوبید اَدُوم (قرعه) جنوبی و برای پسرانش (قرعۀ) بیت‌المـال.16و برای شُفّیـم و حُوسَه قرعه مغربـی نـزد دروازه شَلَكَتْ در جـاده‌ای كه سـر بالا میرفت و محرس این مقابل محرس آن بود.17و به طرف شرقی شش نفر از لاویان بودند و به طرف شمال هر روزه چهار نفر و به طرف جنوب هر روزه چهار نفر و نزد بیتالمال جفت‌جفت.18و به طرف غربی فَرْوار برای جادۀ سربالا چهارنفـر و برای فَرْوار دو نفـر.19اینهـا فرقه‌هـای دربانان از بنی‌قُوْرَح و از بنی‌مَراری بودند20و اما از لاویان اَخِیا بر خزانۀ خانۀ خدا و بر خزانۀ موقوفات بود.21و اما بنی‌لادان: از پسران‌لادان جَرْشونی رؤسای خاندان آبای لادان یحیئیلی جَرْشونی.22پسران یحْیئیلی زیتام و برادرش یوئیل بر خزانۀ خانۀ خداوند بودند.23از عَمْرامیان و از یصْهاریان و از حَبْرُونیان و از عُزّیئیلیان.24و شَبُوئیل بن جَرْشُوم بن موسی ناظر خزانه‌ها بود.25و از برادرانش بنی‌اَلِعازار، پسرش رَحَبْیا و پسرش اَشْعَیا و پسرش یورام و پسرش زِكْرِی و پسرش شَلُومیت.26این شَلُومیت و برادرانش بر جمیع خزائن موقوفاتی كه داود پادشاه وقف كرده بود و رؤسای آبا و رؤسای هزاره‌ها و صده‌ها و سرداران لشكر بودند.27از جنگها و غنیمت‌ها وقف كردند تا خانۀ خداوند را تعمیر نمایند.28و هر آنچه سموئیل رایی و شاؤل بن قَیس و اَبْنیر بن نیر و یوآب بن صَرُویه وقف كرده بودند و هر چه هركس وقف كرده بود زیر دست شَلُومیت و برادرانش بود.29و از یصْهاریان كَنَنْیا و پسرانش برای اعمال خارجۀ اسرائیل صاحبان منصب و داوران بودند.30و از حَبْرُونیان حَشَبْیا و برادرانش هزار و هفتصد نفر مردان شجاع به آن طرف اُرْدُن به سمت مغرب به جهت هر كار خداوند و به جهت خدمت پادشاه بر اسرائیل گماشته شده بودند.31از حَبْرُونیان: برحسب انساب آبای ایشان یریا رئیس حَبْرُونیان بود و در سال چهلم سلطنت داود طلبیده شدند و در میان ایشان مردان شجاع در یعْزیر جِلْعاد یافت شدند.32و از برادرانش دو هزار و هفتصد مرد شجاع و رئیس آبا بودند. پس داود پادشاه ایشان را بر رؤبینیان و جادیان و نصف سبط مَنَّسی برای همۀ امور خدا و امور پادشاه گماشت.
271و از بنیاسرائیل برحسب شماره ایشان‌از رؤسای آبا و رؤسای هزاره و صده و صاحبان منصب كه پادشاه را در همۀ امور فرقه‌های داخله و خارجه ماه به ماه در همۀ ماههای سال خدمت میكردند، هر فرقه بیست و چهار هزار نفر بودند.2و بر فرقۀ اول برای ماه اول یشُبْعام بن زَبْدِیئیل بود و در فرقۀ او بیست و چهار هزار نفر بودند.3او از پسران فارَص رئیس جمیع رؤسای لشكر، به جهت ماه اول بود.4و بر فرقۀ ماه دوم دُودای اَخُوخِی و از فرقۀ او مَقْلُوت رئیس بود و در فرقۀ او بیست و چهار هزار نفر بودند.5و رئیس لشكر سوم برای ماه سوم بنایا ابن یهُویاداع كاهن بزرگ بود و در فرقۀ او بیست و چهار هزار نفر بودند.6این همان بنایا است كه در میان آن سی نفر بزرگ بود و بر آن سی نفر برتری داشت و از فرقۀ او پسرش عَمّیزاباد بود.7و رئیس چهارم برای ماه چهارم عَسائیل برادر یوآب و بعد از او برادرش زَبَدْیا بود و در فرقۀ او بیست و چهار هزار نفر بودند.8و رئیس پنجم برای ماه پنجم شَمْهُوتِ یزْراحی بود و در فرقۀ او بیست و چهار هزار نفر بودند.9و رئیس ششم برای ماه ششم عیرا ابن عِقّیش تَقُّوعِی بود و در فرقۀ او بیست و چهار هزار نفر بودند.10و رئیس هفتم برای ماه هفتم حالَصِ فَلُونِی از بنیافرایم بود و در فرقۀ او بیست و چهار هزار نفر بودند.11و رئیس هشتم برای ماه هشتم سِبْكای حُوشاتِی از زارَحیان بود و در فرقۀ او بیست و چهار هزار نفر بودند.12و رئیس نهم برای ماه نهم اَبیعَزَرِ عَناتوتِی ازبنی‌بنیامین بود و در فرقه او بیست و چهار هزار نفر بودند.13و رئیس دهم برای ماه دهم مَهْرای نَطُوفاتی از زارَحیان بود و در فرقۀ او بیست و چهار هزار نفر بودند.14و رئیس یازدهم برای ماه یازدهم بنایای فِرعاتونی از بنیافرایم بود و در فرقۀ او بیست و چهار هزار نفر بودند.15و رئیس دوازدهم برای ماه دوازدهم خَلْدای نَطُوفاتی از بنی‌عُتْنِیئیل و در فرقۀ او بیست و چهار هزار نفر بودند.16و اما رؤسای اسباط بنیاسرائیل: رئیس رؤبینیان اَلِعازار بن زِكْرِی، و رئیس شَمْعونیان شَفَطْیا ابن مَعْكَه.17و رئیس لاویان عَشَبْیا ابن قَمُوئیل و رئیس بنی‌هارون صادوق.18و رئیس یهودا اَلِیهُو از برادران داود و رئیس یسّاكار عُمْرِی ابن میكائیل.19و رئیس زبولون یشْمَعْیا ابن عُوبَدْیا و رئیس نَفْتالی یریموت بن عَزْریئیل.20و رئیس بنیافرایم هُوشَع بن عَزَرْیا و رئیس نصف سبط مَنَّسی یوئیل بن فَدایا.21و رئیس نصف سبط مَنَّسی در جِلْعاد یدُّو ابن زكریا و رئیس بنیامین یعْسیئیل بن اَبْنیر.22و رئیس دان عَزَرْئیل بن یرُوحام. اینها رؤسای اسباط اسرائبل بودند.23و داود شمارۀ كسانی كه بیست ساله و كمتر بودند، نگرفت زیرا خداوند وعده داده بود كه اسرائیل را مثل ستارگان آسمان كثیر گرداند.24و یوآب بن صَرُویه آغاز شمردن نمود، اما به اتمام نرسانید و از این جهت غضب بر اسرائیل وارد شد و شماره آنها در دفتر اخبار ایام پادشاه ثبت نشد.25و ناظر انبارهای پادشاه عَزْمُوت بن عَدِیئیل بود و ناظر انبارهای مزرعه‌ها كه در شهرها و در دهات و در قلعه‌ها بود، یهوناتان بن‌عُزّیا بود.26و ناظر عملجات مزرعه‌ها كه كار زمین میكردند، عَزْرِی ابن كَلُوب بود.27وناظر تاكستانها شِمْعی راماتی بود و ناظر محصول تاكستانها و انبارهای شراب زَبْدِی شِفْماتی بود.28و ناظر درختان زیتون و افراغ كه در همواری بود بَعْل حانانِ جدِیری بود و ناظر انبارهای روغن یوآش بود.29و ناظر رمه‌هایی كه در شارون می‌چریدند شِطْرای شارونی بود. و ناظر رمه‌هایی كه در وادیها بودند شافاط بن عَدْلائی بود.30و ناظر شتران عُوبیلِ اسمعیلی بود و ناظر الاغها یحَدْیای میرونوتی بود.31و ناظر گله‌ها یازیز هاجری بود. جمیع اینان ناظران اندوخته‌های داود پادشاه بودند.32و یهُوناتان عموی داود مشیر و مرد دانا و فقیه بود و یحیئیل بن حَكْمُونی همراه پسران پادشاه بود.33اَخْیتُوفَلْ مشیر پادشاه و حوشای اَرْكِی دوست پادشاه بود.34و بعد از اَخِیتُوفَل یهُویاداع بن بنایا و اَبْیاتار بودند و سردار لشكر پادشاه یوآب بود.
281و داود جمیع روسای اسرائیل را از روسای اسباط و روسای فرقه هایی که پادشاه را خدمت می کردند و روسای هزاره و روسای صده و ناظران همه اندوخته ها و اموال پادشاه و پسرانش را با خواجه سرایان و شجاعان و جمیع مردان جنگی در اورشلیم جمع کرد.2پس داود پادشاه بر پا ایستاده، گفت: ای برادرانم و ای قوم من! مرا بشنوید! من اراده داشتم خانه ای که آرامگاه تابوت عهد خداوند و پای انداز پایهای خدای ما باشد بنا نمایم، و برای بنای آن تدارک دیده بودم.3لیکن خدا مرا گفت: تو خانه ای به جهت اسم من بنا نخواهی نمود، زیرا مرد جنگی هستی و خون ریخته ای.4لیکن یهوه خدای اسرائیل مرا از تمامی خاندان پدرم برگزیده است که بر اسرائیل تا به ابد پادشاه بشوم، زیرا که یهودا را برای ریاست اختیار کرد و از خاندان یهودا خاندان پدر مرا و از فرزندان پدرم مرا پسند کرد تا مرا بر تمامی اسرائیل به پادشاهی نصب نماید.5و از جمیع پسران من ( زیرا خداوند پسران زیاد به من داده است)، پسرم سلیمان را برگزیده است تا بر کرسی سلطنت خداوند بر اسرائیل بنشیند.6و به من گفت: پسر تو سلیمان، او است که خانه مرا و صحن های مرا بنا خواهد نمود، زیرا که او را برگزیده ام تا پسر من باشد و من پدر او خواهم بود.7و اگر او به جهت بجا آوردن فرایض و احکام من مثل امروز ثابت بماند، آنگاه سلطنت او را تا به ابد استوار خواهم گردانید.8پس الان در نظر تمامی اسرائیل که جماعت خداوند هستند و به سمع خدای ما متوجه شده، تمامی اوامر یهوه خدای خود را بطلبید تا این زمین نیکو را به تصرف آورده، آن را بعد از خودتان به پسران خویش تا به ابد به ارثیت واگذارید.9و تو ای پسر من سلیمان خدای پدر خود را بشناس و او را به دل کامل و به ارادت تمام عبادت نما زیرا خداوند همه دلها را تفتیش می نماید و هر تصور فکرها را ادراک می کند، و اگر او را طلب نمایی ، او را خواهی یافت، اما اگر او را ترک کنی، تو را تا به ابد دور خواهد انداخت.10حال با حذر باش زیرا خداوند تو را برگزیده است تا خانه ای به جهت مقدس او بنا نمایی، پس قوی شده، مشغول باش.11و داود به پسر خود سلیمان نمونه رواق و خانه ها و خزاین و بالا خانه ها و حجره های اندرونی آن و خانه کرسی رحمت،12و نمونه هر آنچه را که از روح به او داده شده بود، برای صحن های خانه خداوند و برای همه حجره های گرداگردش و برای خزاین خانه خدا و خزاین موقوفات داد.13و برای فرقه های کاهنان و لاویان و برای تمامی کار خدمت خانه خداوند و برای همه اسباب خدمت خانه خداوند .14و از طلا به وزن برای همه آلات طلا به جهت هر نوع خدمتی و از نقره به وزن برای همه آلات نقره به جهت هر نوع خدمتی.15و طلا را به وزن به جهت شمعدانهای طلا و چراغهای آنها به جهت هر سمعدان و چراغهایش، آن را به وزن داد و برای شمعدانهای نقره نیز نقره را به وزن به جهت هر چراغدان موافق کار هر شمعدان و چراغهای آن.16و طلا را به وزن به جهت میزهای نان تقدمه برای هر میز علیحده و نقره را برای میزهای نقره.17و زر خالص را برای چنگالها و کاسه ها و پیاله ها و به جهت طاسهای طلا موافق وزن هر طاس و به جهت طاسهای نقره موافق وزن هر طاس.18و طلای مصفی را به وزن به جهت مذبح بخور و طلا را به جهت نمونه مرکب کروبیان که بالهای خود را پهن کرده، تابوت عهد خداوند را می پوشانیدند.19(و داود گفت): خداوند این همه را یعنی تمامی کارهای این نمونه را از نوشته دست خود که بر من بود به من فهمانید.20و داود به پسر خود سلیمان گفت: قوی و دلیر باش و مشغول شو و ترسان و هراسان مباش، زیرا یهوه خدا که خدای من می باشد، با تو است و تا همه کار خدمت خانه خداوند تمام نشود، تو را وا نخواهد گذاشت و تو را ترک نخواهد نمود.21اینک فرقه های کاهنان و لاریان برای تمام خدمت خانه خدا (حاضرند) و برای هر گونه عمل همه کسان دلگرم که برای هر صنعتی مهارت دارند، با تو هستند و سروران و تمامی قوم مطیع کل اوامر تو می باشند.
291و داود پادشاه به تمامی جماعت گفت:«پسرم سلیمان كه خدا او را به‌تنهایی برای خود برگزیده، جوان و لطیف است و این مُهِمّ عظیمی است زیرا كه هیكلْ به جهت انسان نیست بلكه برای یهُوَه خدا است.2و من به جهت خانه خدای خود به تمامی قوتم تدارك دیده‌ام، طلا را به جهت چیزهای طلایی و نقره را برای چیزهای نقره‌ای و برنج را به جهت چیزهای برنجین و آهن را برای چیزهای آهنین و چوب را به جهت چیزهای چوبین و سنگ جزع و سنگهای ترصیع و سنگهای سیاه و سنگهای رنگارنگ و هر قسم سنگ گرانبها و سنگ مَرْمَرِ فراوان.3و نیز چونكه به خانۀ خدای خود رغبت‌داشتم و طلا و نقره از اموال خاص خود داشتم، آن را علاوه بر هر آنچه به جهت خانۀ قُدس تدارك دیدم برای خانۀ خدای خود دادم.4یعنی سه هزار وزنه طلا از طلای اُوفیر و هفت هزار وزنۀ نقرۀ خالص به جهت پوشانیدن دیوارهای خانه‌ها.5طلا را به جهت چیزهای طلا و نقره را به جهت چیزهای نقره و به جهت تمامی كاری كه به دست صنعتگران ساخته میشود. پس كیست كه به خوشی دل خویشتن را امروز برای خداوند وقف نماید؟»6آنگاه رؤسای خاندانهای آبا و رؤسای اسباط اسرائیل و سرداران هزاره و صده با ناظرانِ كارهای پادشاه به خوشی دل هدایا آوردند.7و به جهت خدمت خانۀ خدا پنج هزار وزنه و ده هزار درهم طلا و ده هزار وزنۀ نقره و هجده هزار وزنۀ برنج و صد هزار وزنۀ آهن دادند.8و هر كس كه سنگهای گرانبها نزد او یافت شد، آنها را به خزانۀ خانۀ خداوند به دست یحیئیلِ جَرْشونی داد.9آنگاه قوم از آن رو كه به خوشی دل هدیه آورده بودند شاد شدند زیرا به دل كامل هدایای تبرّعی برای خداوند آوردند و داود پادشاه نیز بسیار شاد و مسرور شد.10و داود به حضور تمامی جماعت خداوند را متبارك خواند و داود گفت: «ای یهُوَه خدای پدر ما اسرائیل تو از ازل تا به ابد متبارك هستی.11و ای خداوند عظمت و جبروت و جلال و قوت و كبریا از آن تو است زیرا هر چه در آسمان و زمین است از آنِ تو میباشد. و ای خداوند ملكوت از آنِ تو است و تو بر همه سرْ و متعال هستی.12و دولت و جلال از تو میآید و تو برهمه حاكمی، و كبریا و جبروت در دست تو است و عظمت دادن و قوت بخشیدن به همه كس در دست تو است.13و الا´ن ای خدای ما تو را حمد می‌گوییم و اسم مجید تو را تسبیح می‌خوانیم.14لیكن من كیستم و قوم من كیستند كه قابلیت داشته باشیم كه به خوشی دل اینطور هدایا بیاوریم؟ زیرا كه همۀ این چیزها از آن تو است و از دست تو به تو داده‌ایم.15زیرا كه ما مثل همۀ اجداد خود به حضور تو غریب و نزیل می‌باشیم و ایام ما بر زمین مثل سایه است و هیچ دوام ندارد.16ای یهُوَه خدای ما تمامی این اموال كه به جهت ساختن خانه برای اسم قدوس تو مهیا ساخته‌ایم، از دست تو و تمامی آن از آن تو میباشد.17و میدانم ای خدایم كه تو دلها را می‌آزمایی و استقامت را دوست میداری و من به استقامت دل خود همۀ این چیزها را به خوشی دادم و الا´ن قوم تو را كه اینجا حاضرند دیدم كه به شادمانی و خوشی دل هدایا برای تو آوردند.18ای یهُوَه خدای پدران ما ابراهیم و اسحاق و اسرائیل این را همیشه در تصور فكرهای دل قوم خود نگاه دار و دلهای ایشان را به سوی خود ثابت گردان.19و به پسر من سلیمان دل كامل عطا فرما تا اوامر و شهادات و فرایض تو را نگاه دارد، و جمیع این كارها را به عمل آورد و هیكل را كه من برای آن تدارك دیدم بنا نماید.»20پس داود به تمامی جماعت گفت: «یهُوَه خدای خود را متبارك خوانید.» و تمامی جماعتْ یهُوَه خدای پدران خویش را متبارك‌خوانده، به رو افتاده، خداوند را سجده كردند و پادشاه را تعظیم نمودند.21و در فردای آن روز برای خداوند ذبایح ذبح كردند و قربانیهای سوختنی برای خداوند گذرانیدند یعنی هزار گاو و هزار قوچ و هزار بره با هدایای ریختنی و ذبایح بسیار به جهت تمامی اسرائیل.22و در آن روز به حضور خداوند به شادی عظیم اكل و شرب نمودند، و سلیمان پسر داود را دوباره به پادشاهی نصب نموده، او را به حضور خداوند به ریاست و صادوق را به كهانت مسح نمودند.23پس سلیمان بر كرسی خداوند نشسته، به جای پدرش داود پادشاهی كرد و كامیاب شد و تمامی اسرائیل او را اطاعت كردند.24و جمیع سروران و شجاعان و همۀ پسران داود پادشاه نیز مطیع سلیمان پادشاه شدند.25و خداوند سلیمان را در نظر تمام‌اسرائیل بسیار بزرگ گردانید و او را جلالی شاهانه داد كه به هیچ پادشاه اسرائیل قبل از او داده نشده بود.26پس داود بن‌یسی بر تمامی اسرائیل سلطنت نمود.27و مدت سلطنت او بر اسرائیل چهل سال بود، اما در حَبْرُون هفت سال سلطنت كرد و در اورشلیم سی و سه سال پادشاهی كرد.28و در پیری نیكو از عمر و دولت و حشمت سیر شده، وفات نمود و پسرش سلیمان به جایش پادشاه شد.29و اینك امور اول و آخر داود پادشـاه در سِفْرِ اخبـار سموئیل رایی و اخبار ناتان نبی و اخبار جاد رایی،30با تمامی سلطنت و جبروت او و روزگاری كه بر وی و بر اسرائیل و بر جمیع ممالك آن اراضی گذشت، مكتوب است.
دوم تواريخ
11و سلیمان پسر داود در سلطنت خود قوی شد و یهُوَه خدایش با وی می‌بود و او را عظمت بسیار بخشید.2و سلیمان تمامی اسرائیل و سرداران هزاره و صده و داوران و هر رئیسی را كه در تمامی اسرائیل بود، از رؤسای خاندانهای آبا خواند،3و سلیمان با تمامی جماعت به مكان بلندی كه در جبعون بود رفتند، زیرا خیمۀ اجتماع خدا كه موسی بندۀ خداوند آن را در بیابان ساخته بود، در آنجا بود.4لیكن داود تابوت خدا را از قریه یعاریم به جایی كه داود برایش مهیا كرده بود، بالا آورد و خیمه‌ای برایش در اورشلیم برپا نمود.5و مذبح برنجینی كه بصلئیل بن‌اوری ابن حور ساخته بود، در آنجا پیش مسكن خداوند ماند و سلیمان و جماعت نزد آن مسألت نمودند.6پس سلیمان به آنجا نزد مذبح برنجینی كه در خیمۀ اجتماع بود، به حضور خداوند برآمده، هزار قربانی سوختنی بر آن گذرانید.7در همان شب خدا به سلیمان ظاهر شد و او را گفت: «آنچه را كه به تو بدهم طلب نما.»8سلیمان به خدا گفت: «تو به پدرم داود احسان عظیم نمودی و مرا به جای او پادشاه ساختی.9حال ای یهُوَه خدا به وعدۀ خود كه به پدرم داود دادی وفا نما زیرا كه تو مرا بر قومی كه مثل غبارزمین كثیرند پادشاه ساختی.10الا´ن حكمت و معرفت را به من عطا فرما تا به حضور این قوم خروج و دخول نمایم زیرا كیست كه این قوم عظیم تو را داوری تواند نمود؟»11خدا به سلیمان گفت: «چونكه این در خاطر تو بود و دولت و توانگری و حشمت و جان دشمنانت را نطلبیدی و نیز طول ایام را نخواستی، بلكه به جهت خود حكمت و معرفت را درخواست كردی تا بر قوم من كه تو را بر سلطنت ایشان نصب نمودهام داوری نمایی،12لهذا حكمت و معرفت به تو بخشیده شد و دولت و توانگری و حشمت را نیز به تو خواهم داد كه پادشاهانی كه قبل از تو بودند مثل آن را نداشتند و بعد از تو نیز مثل آن را نخواهند داشت.»13پس سلیمان از مكان بلندی كه در جبعون بود، از حضور خیمه اجتماع به اورشلیم مراجعت كرد و بر اسرائیل سلطنت نمود.14و سلیمان ارابه‌ها و سواران جمع كرده، هزار و چهارصد ارابه و دوازده هزار سوار داشت، و آنها را در شهرهای ارابه‌ها و نزد پادشاه در اورشلیم گذاشت.15و پادشاه نقره و طلا را در اورشلیم مثل سنگها و چوب سرو آزاد را مثل چوب افراغ كه در همواری است فراوان ساخت.16و اسبهای سلیمان از مصر آورده میشد، وتاجران پادشاه دسته‌های آنها را می‌خریدند هر دسته را به قیمت معین.17و یك ارابه را به قیمت ششصد مثقال نقره از مصر بیرون می‌آوردند و می‌رسانیدند و یك اسب را به قیمت صد و پنجاه؛ و همچنین برای جمیع پادشاهان حتّیان و پادشاهان ارام به توسط آنها بیرون می‌آوردند.
21و سلیمان قصد نمود كه خانه‌ای برای اسم یهُوَه و خانه‌ای به جهت سلطنت خودش بنا نماید.2و سلیمان هفتاد هزار نفر برای حمل بارها، و هشتاد هزار نفر برای بریدن چوب در كوهها، و سه هزار و ششصد نفر برای نظارت آنها شمرد.3و سلیمان نزد حورام، پادشاه صور فرستاده، گفت: «چنانكه با پدرم داود رفتار نمودی و چوب سرو آزاد برایش فرستادی تا خانه‌ای به جهت سكونت خویش بنا نماید، (همچنین با من رفتار نما).4اینك من خانه‌ای برای اسم یهُوَه خدای خود بنا می‌نمایم تا آن را برای او تقدیس كنم و بخور معطر در حضور وی بسوزانم، و به جهت نانِ تَقْدِمِه دائمی و قربانیهای سوختنی صبح و شام، و به جهت سَبَّتها و غرّه‌ها و عیدهای یهُوَه خدای ما زیرا كه این برای اسرائیل فریضهای ابدی است.5و خانه‌ای كه من بنا میكنم عظیم است، زیرا كه خدای ما از جمیع خدایان عظیم‌تر میباشد.6و كیست كه خانه‌ای برای او تواند ساخت؟ زیرا فلك و فلك‌الافلاك گنجایش او را ندارد؛ و من كیستم كه خانه‌ای برای وی بنا نمایم؟ نی بلكه برای سوزانیدن بخور در حضور وی.7وحال كسی را برای من بفرست كه در كار طلا و نقره و برنج و آهن و ارغوان و قرمز و آسمانجونی ماهر و در صنعت نقاشی دانا باشد، تا با صنعتگرانی كه نزد من در یهودا و اورشلیم هستند كه پدر من داود ایشان را حاضر ساخت، باشد.8و چوب سرو آزاد و صنوبر و چوب صندل برای من از لبنان بفرست، زیرا بندگان تو را میدانم كه در بریدن چوب لبنان ماهرند و اینك بندگان من با بندگان تو خواهند بود.9تا چوب فراوان برای من مهیا سازند زیرا خانه‌ای كه من بنا میكنم عظیم و عجیب خواهد بود.10و اینك به چوب‌بران كه این چوب را می‌برند، من بیست هزار كُرّ گندم كوبیده شده، و بیست هزار كُرّ جو و بیست هزار بَتِّ شراب و بیست هزار بَتِّ روغن برای بندگانت خواهم داد.»11و حورام پادشاه صور مكتوباً جواب داده، آن را نزد سلیمان فرستاد كه «چون خداوند قوم خود را دوست میدارد، از این جهت تو را به پادشاهی ایشان نصب نموده است.»12و حورام گفت: «متبارك باد یهُوَه خدای اسرائیل كه آفرینندۀ آسمان و زمین میباشد، زیرا كه به داود پادشاه پسری حكیم و صاحب معرفت و فهم بخشیده است تا خانه‌ای برای خداوند و خانه‌ای برای سلطنت خودش بنا نماید.13و الا´ن حورام را كه مردی حكیم و صاحب فهم از كسان پدر من است فرستادم.14و او پسر زنی از دختران دان است، و پدرش مرد صوری بود و به كار طلا و نقره و برنج و آهن و سنگ و چوب و ارغوان و آسمانجونی و كتان نازك و قرمز و هر صنعت نقاشی و اختراع همۀ اختراعات ماهر است، تا برای او با صنعتگران تو و صنعتگران آقایم پدرت داود كاری معین بشود.15پس حال آقایم گندم و جو و روغن و شراب را كه ذكر نموده بود، برای بندگان خود بفرستد.16و ما چوب از لبنان به قدر احتیاج تو خواهیم برید، و آنها را بستنه ساخته، بروی دریا به یافا خواهیم آورد و تو آن را به اورشلیم خواهی برد.»17پس سلیمان تمامی مردان غریب را كه در زمین اسرائیل بودند، بعد از شماره ای كه پدرش داود آنها را شمرده بود شمرد، و صد و پنجاه و سه هزار و ششصد نفر از آنها یافت شدند.18و از ایشان هفتاد هزار نفر برای حمل بارها و هشتاد هزار نفر برای بریدن چوب در كوهها و سه هزار و شش صد نفر برای نظارت تا از مردم كار بگیرند، تعیین نمود.
31و سلیمان شروع كرد به بنا نمودن خانۀ خداوند در اورشلیم بر كوه موریا، جایی كه ( خداوند ) بر پدرش داود ظاهر شده بود، جایی كه داود در خرمنگاه ارنون یبوسی تعیین كرده بود.2و در روز دوم ماه دوم از سال چهارم سلطنت خود به بنا كردن شروع نمود.3و این است اساس‌هایی كه سلیمان برای بنا نمودن خانۀ خدا نهاد: طولش به ذراعها برحسب پیمایش اول شصت ذراع و عرضش بیست ذراع،4و طول رواقی كه پیش خانه بود مطابق عرض خانه بیست ذراع، و بلندیش صد و بیست ذراع و اندرونش را به طلای خالص پوشانید.5و خانۀ بزرگ را به چوب صنوبر پوشانید و آن را به زر خالص‌پوشانید، و بر آن درختان خرما و رشته‌ها نقش نمود.6و خانه را به سنگهای گرانبها برای زیبایی مُرَصَّع ساخت، و طلای آن طلای فروایم بود.7و تیرها و آستانه‌ها و دیوارها و درهای خانه را به طلا پوشانید و بر دیوارها كروبیان نقش نمود.8و خانۀ قدسالاقداس را ساخت كه طولش موافق عرض خانه بیست ذراع، و عرضش بیست ذراع بود، و آن را به زر خالص به مقدار ششصد وزنه پوشانید.9و وزن میخها پنجاه مثقال طلا بود، و بالاخانه‌ها را به طلا پوشانید.10و در خانۀ قدسالاقداس دو كروبی مجسمه‌كاری ساخت و آنها را به طلا پوشانید.11و طول بالهای كروبیان بیست ذراع بود كه بال یكی پنج ذراع بوده، به دیوار خانه می‌رسید و بال دیگرش پنج ذراع بوده، به بال كروبی دیگر برمی‌خورد.12و بال كروبی دیگر پنج ذراع بوده، به دیوار خانه می‌رسید وبال دیگرش پنج ذراع بوده، به بال كروبی دیگر ملصق میشد.13و بالهای این كروبیان به قدر بیست ذراع پهن می‌بود و آنها بر پایهای خود ایستاده بودند، و رویهای آنها به سوی اندرون خانه می‌بود.14و حجاب را از آسمانجونی و ارغوان و قرمز و كتان نازك ساخت، و كروبیان بر آن نقش نمود.15و پیش خانه دو ستون ساخت كه طول آنها سی و پنج ذراع بود و تاجی كه بر سر هر یكی از آنها بود پنج ذراع بود.16و رشته‌ها مثل آنهایی كه در محراب بود ساخته، آنها را بر سر ستونها نهاد و صد انار ساخته، بر رشته‌ها گذاشت.17و ستونها را پیش هیكل یكی به دست راست، و دیگری به طرف چپ برپا نمود، و آن را كه به طرف راست‌بود یاكین و آن را كه به طرف چپ بود بوعز نام نهاد.
41و مذبح برنجینی ساخت كه طولش بیست‌ذراع، و عرضش بیست ذراع، و بلندیش ده ذراع بود.2و دریاچۀ ریخته شده را ساخت كه از لب تا لبش ده ذراع بود، و از هر طرف مُدَوَّر بود، و بلندیش پنج ذراع، و ریسمانی سی ذراعی آن را گرداگرد احاطه میداشت.3و زیر آن از هر طرف صورت گاوان بود كه آن را گرداگرد احاطه میداشتند، یعنی برای هر ذراع ده از آنها دریاچه را از هرجانب احاطه میداشتند؛ و آن گاوان در دو صف بودند و در حین ریخته شدن آن ریخته شدند.4و آن بر دوازده گاو قایم بود كه روی سه از آنها به سوی شمال و روی سه به سوی مغرب و روی سه به سوی جنوب و روی سه به سوی مشرق بود، و دریاچه بر فوق آنها و همۀ مؤخرهای آنها به طرف اندرون بود.5و حجم آن یك وجب بود و لبش مثل لب كاسه مانند گل سوسن ساخته شده بود كه گنجایش سه هزار بَتّ به پیمایش داشت.6و ده حوض ساخت و از آنها پنج را به طرف راست و پنج را به طرف چپ گذاشت تا در آنها شست و شو نمایند، و آنچه را كه به قربانیهای سوختنی تعلق داشت در آنها می‌شستند، اما دریاچه برای شست و شوی كاهنان بود.7و ده شمعدان طلا موافق قانون آنها ساخته، پنج را به طرف راست و پنج را به طرف چپ در هیكل گذاشت.8و ده میز ساخته، پنج را به طرف‌راست و پنج را به طرف چپ در هیكل گذاشت، و صد كاسه طلا ساخت.9و صحن كاهنان و صحن بزرگ و دروازههای صحن (بزرگ را) ساخت، و درهای آنها را به برنج پوشانید.10و دریاچه را به جانب راست خانه به سوی مشرق از طرف جنوب گذاشت.11و حورام دیگها و خاكندازها و كاسه‌ها را ساخت پس حورام تمام كاری كه برای سلیمان پادشاه به جهت خانۀ خدا میكرد به انجام رسانید.12دو ستون و پیاله‌های تاجهایی كه بر سر دو ستون بود و دو شبكه به جهت پوشانیدن دو پیاله تاجهایی كه بر ستونها بود13و چهارصد انار برای دو شبكه و دو صف انار برای هر شبكه بود تا دو پیاله تاجهایی را كه بالای ستونها بود بپوشاند.14و پایه‌ها را ساخت و حوضها را بر پایه‌ها ساخت.15و یك دریاچه و دوازده گاو را زیر دریاچه (ساخت).16و دیگها و خاكندازها و چنگالها و تمامی اسباب آنها را پدرش حورام برای سلیمان پادشاه به جهت خانۀ خداوند از برنج صیقلی ساخت.17آنها را پادشاه در صحرای اردن در گِلِ رُسْت كه در میان سُكُّوت و صَرَدَه بود ریخت.18و سلیمان تمام این آلات را از حدّ زیاده ساخت، چونكه وزن برنج دریافت نمیشد.19و سلیمان تمامی آلات را كه در خانۀ خدا بود و مذبح طلا و میزها را كه نانِ تَقْدِمِه بر آنها بود ساخت.20و شمعدانها و چراغهای آنها را از طلای خالص تا برحسب معمول در مقابل محراب افروخته شود.21و گلها و چراغها و انبرها را از طلا یعنی از زر خالص ساخت.22وگُلگیرها و كاسه‌ها و قاشقها و مجمرها را از طلای خالص (ساخت)، و دروازه خانه و درهای اندرونی آن به جهت قدسالاقداس و درهای خانۀ هیكل از طلا بود.
51پس تمامی كاری كه سلیمان به جهت خانۀ خداوند كرد تمام شد، و سلیمان موقوفات پدرش داود را داخل ساخت، و نقره و طلا و سایر آلات آنها را در خزاین خانۀ خدا گذاشت.2آنگاه سلیمان مشایخ اسرائیل و جمیع رؤسای اسباط و سروران آبای بنیاسرائیل را در اورشلیم جمع كرد تا تابوت عهد خداوند را از شهر داود كه صهیون باشد، برآورند.3و جمیع مردان اسرائیل در عید ماه هفتم نزد پادشاه جمع شدند.4پس جمیع مشایخ اسرائیل آمدند و لاویان تابوت را برداشتند.5و تابوت و خیمۀ اجتماع و همۀ آلات مقدّس را كه در خیمه بود برآوردند، و لاویانِ كَهَنَه آنها را برداشتند.6و سلیمان پادشاه و تمامی جماعت اسرائیل كه نزد وی جمع شده بودند پیش تابوت ایستادند، و آنقدر گوسفند و گاو ذبح كردند كه به شماره و حساب نمی‌آمد.7و كاهنان تابوت عهد خداوند را به مكانش در محراب خانه، یعنی در قدسالاقداس زیر بالهای كروبیان درآوردند.8و كروبیان بالهای خود را بر مكان تابوت پهن میكردند و كروبیان تابوت و عصاهایش را از بالا می‌پوشانیدند.9و عصاها اینقدر دراز بود كه سرهای عصاها از تابوت پیش محراب دیده‌می‌شد، اما از بیرون دیده نمیشد، و تا امروز در آنجا است.10و در تابوت چیزی نبود سوای آن دو لوح كه موسی در حوریب در آن گذاشت وقتی كه خداوند با بنیاسرائیل در حین بیرون آمدن ایشان از مصر عهد بست.11و واقع شد كه چون كاهنان از قدس بیرون آمدند (زیرا همۀ كاهنانی كه حاضر بودند بدون ملاحظه نوبتهای خود خویشتن را تقدیس كردند.12و جمیع لاویانی كه مُغَنّی بودند یعنی آساف و هیمان و یدُوتُون و پسران و برادران ایشان به كتان نازك ملبس شده، با سنجها و بربطها و عودها به طرف مشرق مذبح ایستاده بودند، و با ایشان صد و بیست كاهن بودند كه كَرِنّا می‌نواختند).13پس واقع شد كه چون كَرِنّانوازان و مغنّیان مثل یك نفر به یك آواز در حمد و تسبیح خداوند به صدا آمدند، و چون با كَرِنّاها و سنجها و سایر آلات موسیقی به آواز بلند خواندند و خداوند را حمد گفتند كه او نیكو است زیرا كه رحمت او تا ابدالا´باد است، آنگاه خانه یعنی خانۀ خداوند از ابر پر شد.14و كاهنان به سبب ابر نتوانستند برای خدمت بایستند زیرا كه جلال یهُوَه خانۀ خدا را پر كرده بود.
61آنگاه سلیمان گفت: « خداوند فرموده است كه در تاریكی غلیظ ساكن می‌شوم.2اما من خانه‌ای برای سكونت تو و مكانی را كه تا به ابد ساكن شوی بنا نمودهام.»3و پادشاه روی خود را برگردانیده، تمامی جماعت اسرائیل را بركت داد، و تمامی جماعت اسرائیل بایستادند.4پس گفت: «یهُوَه خدای‌اسرائیل متبارك باد كه به دهان خود به پدرم داود وعده داده، و به دست خود آن را به جا آورده، گفت:5از روزی كه قوم خود را از زمین مصر بیرون آوردم شهری از جمیع اسباط اسرائیل برنگزیدم تا خانه‌ای بنا نمایم كه اسم من در آن باشد، و كسی را برنگزیدم تا پیشوای قوم من اسرائیل بشود.6اما اورشلیم را برگزیدم تا اسم من در آنجا باشد و داود را انتخاب نمودم تا پیشوای قوم من اسرائیل بشود.7و در دل پدرم داود بود كه خانه‌ای برای اسم یهُوَه خدای اسرائیل بنا نماید.8اما خداوند به پدرم داود گفت: چون در دل تو بود كه خانه‌ای برای اسم من بنا نمایی نیكو كردی كه این را در دل خود نهادی.9لیكن تو خانه را بنا نخواهی نمود، بلكه پسر تو كه از صُلب تو بیرون آید او خانه را برای اسم من بنا خواهد كرد.10پس خداوند كلامی را كه گفته بود ثابت گردانید و من به جای پدرم داود برخاسته، و بر وفق آنچه خداوند گفته بود بر كرسی اسرائیل نشستهام و خانه را به اسم یهُوَه خدای اسرائیل بنا نمودم.11و تابوت را كه عهد خداوند كه آن را با بنیاسرائیل بسته بود در آن میباشد در آنجا گذاشته‌ام.»12و او پیش مذبح خداوند به حضور تمامی جماعت اسرائیل ایستاده، دستهای خود را برافراشت.13زیرا كه سلیمان منبر برنجینی را كه طولش پنج ذراع، و عرضش پنج ذراع، و بلندیاش سه ذراع بود ساخته، آن را در میان صحن گذاشت و بر آن ایستاده، به حضور تمامی‌جماعت اسرائیل زانو زد و دستهای خود را به سوی آسمان برافراشته،14گفت: «ای یهُوَه خدای اسرائیل! خدایی مثل تو نه در آسمان و نه در زمین میباشد كه با بندگان خود كه به حضور تو به تمامی دل خویش سلوك می‌نمایند، عهد و رحمت را نگاه میداری.15و آن وعده‌ای را كه به بندۀ خود پدرم داود داده‌ای، نگاه داشته‌ای زیرا به دهان خود وعده دادی و به دست خود آن را وفا نمودی چنانكه امروز شده است.16پس الا´ن ای یهُوَه خدای اسرائیل با بندۀ خود پدرم داود آن وعده را نگاه دار كه به او داده و گفته‌ای كه به حضور من كسی كه بر كرسی اسرائیل بنشیند برای تو منقطع نخواهد شد، به شرطی كه پسرانت طریقهای خود را نگاه داشته، به شریعت من سلوك نمایند چنانكه تو به حضور من رفتار نمودی.17و الا´ن ای یهُوَه خدای اسرائیل كلامی كه به بندۀ خود داود گفته‌ای ثابت بشود.18« اما آیا خدا فی‌الحقیقۀ در میان آدمیان بر زمین ساكن خواهد شد؟ اینك فلك و فلك‌الافلاك تو را گنجایش ندارد تا چه رسد به این خانه‌ای كه بنا كردم.19لیكن ای یهُوَه خدای من به دعا و تضرع بندۀ خود توجه نما و استغاثه و دعایی را كه بندهات به حضور تو میكند اجابت فرما،20تا آنكه شب و روز چشمان تو بر این خانه باز شود و بر مكانی كه دربارهاش وعده داده‌ای كه اسم خود را در آنجا قرار خواهی داد تا دعایی را كه بندهات به سوی این مكان بنماید اجابت كنی،21و تضرع بندهات و قوم خود اسرائیل را كه به سوی این مكان دعا می‌نمایند، استماع نما و از آسمان مكان سكونت خود بشنو؛ و چون شنیدی عفو فرما.22« اگر كسی با همسایۀ خود گناه ورزد و قسم بر او عرضه شود كه بخورد و او آمده، پیش مذبح تو در این خانه قسم خورد،23آنگاه از آسمان بشنو و عمل نموده، به جهت بندگانت داوری كن و شریران را جزا داده، طریق ایشان را بسر ایشان برسان ، و عادلان را عادل شمرده، ایشان را به حسب عدالت ایشان جزا بده.24« و هنگامی كه قوم تو اسرائیل به سبب گناهانی كه به تو ورزیده باشند، به حضور دشمنان خود مغلوب شوند، اگر به سوی تو بازگشت نموده، به اسم تو اعتراف نمایند و نزد تو در این خانه دعا و تضرع كنند،25آنگاه از آسمان بشنو و گناه قوم خود اسرائیل را بیامرز و ایشان را به زمینی كه به ایشان و به پدران ایشان داده‌ای بازآور.26« هنگامی كه آسمان بسته شود و به سبب گناهانی كه به تو ورزیده باشند باران نبارد، اگر به سوی این مكان دعا كنند و به اسم تو اعتراف نمایند و به سبب مصیبتی كه به ایشان رسانیده باشی از گناه خویش بازگشت كنند،27آنگاه از آسمان بشنو و گناه بندگانت و قوم خود اسرائیل را بیامرز و راه نیكو را كه در آن باید رفت به ایشان تعلیم بده، و به زمین خود كه آن را به قوم خویش برای میراث بخشیده‌ای باران بفرست.28« اگر در زمین قحطی باشد و اگر وبا یا باد سموم یا یرقان باشد یا اگر ملخ یا كرم باشد و اگر دشمنان ایشان، ایشان را در شهرهای زمین ایشان محاصره نمایند هر بلایی یا هر مرضی كه بوده باشد،29آنگاه هر دعا و هر استغاثه‌ای كه از هر مرد یا از تمامی قوم تو اسرائیل كرده شود كه هر یك از ایشان بلا و غم دل خود را خواهد دانست، و دستهای خود را به سوی این خانه دراز خواهدكرد،30آنگاه از آسمان كه مكان سكونت تو باشد بشنو و بیامرز و به هر كس كه دل او را میدانی به حسب راههایش جزا بده، زیرا كه تو به تنهایی عارف قلوب جمیع بنی‌آدم هستی.31تا آن كه ایشان در تمامی روزهایی كه بروی زمینی كه به پدران ما داده‌ای زنده باشند از تو بترسند.32« و نیز غریبی كه از قوم تو اسرائیل نباشد و به خاطر اسم عظیم تو و دست قوی و بازوی برافراشتۀ تو از زمین بعید آمده باشد، پس چون بیاید و به سوی این خانه دعا نماید،33آنگاه از آسمان، مكان سكونت خود، بشنو و موافق هر آنچه آن غریب نزد تو استغاثه نماید به عمل آور تا جمیع قومهای جهان اسم تو را بشناسند و مثل قوم تو اسرائیل از تو بترسند و بدانند كه اسم تو بر این خانه‌ای كه بنا كرده‌ام نهاده شده است34« اگر قوم تو برای مقاتله با دشمنان خود به راهی كه ایشان را فرستاده باشی، بیرون روند و به سوی شهری كه برگزیده‌ای و خانه‌ای كه به جهت اسم تو بنا كرده‌ام، نزد تو دعا نمایند،35آنگاه دعا و تضرع ایشان را از آسمان بشنو و حق ایشان را به جا آور.36« و اگر به تو گناه ورزیده باشند زیرا انسانی نیست كه گناه نكند، و بر ایشان غضبناك شده، ایشان را به دست دشمنان تسلیم كرده باشی و اسیركنندگان ایشان، ایشان را به زمین دور یا نزدیك ببرند،37پس اگر در زمینی كه در آن اسیر باشند به خود آمده، بازگشت نمایند و در زمین اسیری خود نزد تو تضرع نموده، گویند كه گناه كرده و عصیان ورزیده، و شریرانه رفتار نمودهایم،38و در زمین اسیری خویش كه ایشان را به آن به اسیری برده باشند، به تمامی دل و تمامی جان خود به تو بازگشت نمایند، و به سوی‌زمینی كه به پدران ایشان داده‌ای و شهری كه برگزیده‌ای و خانه‌ای كه برای اسم تو بنا كرده‌ام دعا نمایند،39آنگاه از آسمان، مكان سكونت خود، دعا و تضرع ایشان را بشنو و حق ایشان را بجا آور، و قوم خود را كه به تو گناه ورزیده باشند بیامرز.40پس الا´ن ای خدای من چشمان تو باز شود و گوشهای تو به دعاهایی كه در این مكان كرده شود شنوا باشد.41و حال تو ای یهُوَه خدا، با تابوت قوت خود به سوی آرامگاه خویش برخیز. ای یهُوَه خدا كاهنان تو به نجات ملبس گردند و مقدسانت به نیكویی شادمان بشوند.42ای یهُوَه خدا روی مسیح خود را برنگردان و رحمتهای بندۀ خود داود را بیاد آور.»
71و چون سلیمان از دعا كردن فارغ شد، آتش از آسمان فرود آمده، قربانیهای سوختنی و ذبایح را سوزانید و جلال خداوند خانه را مملو ساخت.2و كاهنان به خانۀ خداوند نتوانستند داخل شوند، زیرا جلال یهُوَه خانۀ خداوند را پر كرده بود.3و چون تمامی بنیاسرائیل آتش را كه فرود میآمد و جلال خداوند را كه بر خانه می‌بود دیدند، روی خود را به زمین بر سنگفرش نهادند و سجده نموده، خداوند را حمد گفتند كه او نیكو است، زیرا كه رحمت او تا ابدالا´باد است.4و پادشاه و تمامی قوم قربانیها در حضور خداوند گذرانیدند.5و سلیمان پادشاه بیست و دو هزار گاو و صد و بیست هزار گوسفند برای قربانی گذرانید و پادشاه و تمامی قوم، خانۀ خدارا تبریك نمودند.6و كاهنان بر سر شغلهای مخصوص خود ایستاده بودند و لاویان، آلا´ت نغمۀ خداوند را (به دست گرفتند) كه داود پادشاه آنها را ساخته بود، تا خداوند را به آنها حمد گویند، زیرا كه رحمت او تا ابدالا´باد است؛ و داود به وساطت آنها تسبیح می‌خواند و كاهنان پیش ایشان كَرِنّا می‌نواختند و تمام اسرائیل ایستاده بودند.7و سلیمان وسط صحنی را كه پیش خانۀ خداوند بود، تقدیـس نمـود زیرا كـه در آنجا قربانیهای سوختنی و پیه ذبایح سلامتی را می‌گذرانیـد، چونكـه مذبـح برنجینـی كـه سلیمـان ساخته بود، قربانیهای سوختنی و هدایـای آردی و پیـه ذبایـح را گنجایـش نداشـت.8و در آنوقت سلیمان و تمامی اسرائیل با وی هفت روز را عید نگاه داشتند و آن انجمن بسیار بزرگ از مدخل حمات تا نهر مصر بود.9و در روز هشتم محفلی مقدّس برپا داشتند، زیرا كه برای تبریك مذبح هفت روز و برای عید هفت روز نگاه داشتند.10و در روز بیست و سوم ماه هفتم، قوم را به خیمه‌های ایشان مرخص فرمود و ایشان به سبب احسانی كه خداوند به داود و سلیمان و قوم خود اسرائیل كرده بود، شادمان و خوشدل بودند.11پس سلیمان خانۀ خداوند و خانۀ پادشاه را تمام كرد و هرآنچه سلیمان قصد نموده بود كه در خانۀ خداوند و در خانۀ خود بسازد، آن را نیكو به انجام رسانید.12و خداوند بر سلیمان در شب ظاهر شده، او را گفت: «دعای تو را اجابت نمودم و این مكان را برای خود برگزیدم تا خانۀ قربانیها شود.13اگر آسمان را ببندم تا باران نبارد و اگر امر كنم كه ملخ، حاصل زمین را بخورد و اگر وبا در میان قوم خود بفرستم،14و قوم من كه به اسم من نامیده شده‌اند متواضع شوند، و دعا كرده، طالب حضور من باشند، و از راههای بد خویش بازگشت نمایند، آنگاه من از آسمان اجابت خواهم فرمود، و گناهان ایشان را خواهم آمرزید و زمین ایشان را شفا خواهم داد.15و از این به بعد، چشمان من گشاده، و گوشهای من به دعایی كه در این مكان كرده شود شنوا خواهد بود.16و حال این خانه را اختیار كرده، و تقدیس نمودهام كه اسم من تا به ابد در آن قرار گیرد و چشم و دل من همیشه بر آن باشد.17و اگر تو به حضور من سلوك نمایی، چنانكه پدرت داود سلوك نمود و برحسب هرآنچه تو را امر فرمایم عمل نمایی و فرایض و احكام مرا نگاه داری،18آنگاه كرسی سلطنت تو را استوار خواهم ساخت چنانكه با پدرت داود عهد بسته، گفتم كسی كه بر اسرائیل سلطنت نماید از تو منقطع نخواهد شد.19« لیكن اگر شما برگردید و فرایض و احكام مرا كه پیش روی شما نهاده‌ام ترك نمایید و رفته، خدایان غیر را عبادت كنید، و آنها را سجده نمایید،20آنگاه ایشان را از زمینی كه به ایشان داده‌ام خواهم كند و این خانه را كه برای اسم خود تقدیس نمودهام، از حضور خود خواهم افكند و آن را در میان جمیع قومها ضربالمثل و مسخره‌خواهم ساخت.21و این خانه كه اینقدر رفیع است، هركه از آن بگذرد متحیر شده، خواهد گفت: برای چه خداوند به این زمین و به این خانه چنین عمل نموده است؟22و جواب خواهند داد: چونكه یهُوَه خدای پدران خود را كه ایشان را از زمین مصر بیرون آورد ترك كردند و به خدایان غیر متمسّك شده، آنها را سجده و عبادت نمودند از این جهت تمامی این بلا را بر ایشان وارد آورده است.»
81و بعد از انقضای بیست سالی كه سلیمان خانۀ خداوند و خانۀ خود را بنا میكرد،2سلیمان شهرهایی را كه حورام به سلیمان داده بود تعمیر نمود، و بنیاسرائیل را در آنها ساكن گردانید.3و سلیمان به حمات صوبَه رفته، آن را تسخیر نمود.4و تَدمور را در بیابان و همۀ شهرهای خزینه را كه در حمات بنا كرده بود به اتمام رسانید.5و بیت حورون بالا و بیت حورون پایین را بنا نمود كه شهرهای حصاردار با دیوارها و دروازه‌ها و پشتبندها بود.6و بعلۀ و همۀ شهرهای خزانه را كه سلیمان داشت، و جمیع شهرهای ارابه‌ها و شهرهای سواران را و هرآنچه را كه سلیمان میخواست در اورشلیم و لبنان و تمامی زمین مملكت خویش بنا نماید، (بنا نمود).7و تمامی كسانی كه از حِتّیان و اموریان و فَرِزّیان و حِویان و یبُوسیان باقی مانده، و از بنیاسرائیل نبودند،8یعنی از پسران ایشان كه در زمین بعد از ایشان باقی مانده بودند، و بنیاسرائیل ایشان را هلاك نكرده بودند، سلیمان از ایشان تا امروز سُخْره گرفت.9اما از بنیاسرائیل سلیمان احدی را برای كار خود به غلامی نگرفت، بلكه ایشان مردان جنگی و سرداران ابطال و سرداران ارابه‌ها و سواران او بودند.10و سروران مقدّم سلیمان پادشاه كه برقوم حكمرانی میكردند، دویست و پنجاه نفر بودند.11و سلیمان دختر فرعون را از شهر داود به خانه‌ای كه برایش بنا كرده بود آورد، زیرا گفت: «زن من در خانۀ داود پادشاه اسرائیل ساكن نخواهد شد، چونكه همۀ جایهایی كه تابوت خداوند داخل آنها شده‌است، مقدس میباشد.»12آنگاه سلیمان قربانیهای سوختنی بر مذبح خداوند كه آن را پیش رواق بنا كرده بود، برای خداوند گذرانید.13یعنی قربانیهای سوختنی، قسمت هر روز در روزش برحسب فرمان موسی در روزهای سَبَّت، و غُرّه‌ها و سه مرتبه در هر سال در مواسم یعنی در عید فطیر و عید هفته‌ها و عید خیمه‌ها.14و فرقه‌های كاهنان را برحسب امر پدر خود داود بر سر خدمت ایشان معین كرد و لاویان را بر سر شغلهای ایشان تا تسبیح بخوانند و به حضور كاهنان لوازم خدمت هر روز را در روزش بجا آورند و دربانان را برحسب فرقه‌های ایشان بر هر دروازه (قرار داد)، زیرا كه داود مرد خدا چنین امر فرموده بود.15و ایشان از حكمی كه پادشاه دربارۀ هر امری و دربارۀ خزانه‌ها به كاهنان و لاویان داده بود تجاوز ننمودند.16پس تمامی كار سلیمان از روزی كه بنیاد خانۀ خداوند نهاده شد تا روزی كه تمام گشت،نیكو آراسته شد، و خانۀ خداوند به اتمام رسید.17آنگاه سلیمان به عَصْیون جابَر و به اِیلُوت كه بر كنار دریا در زمین اَدُوم است، رفت.18و حُورام كشتیها و نوكرانی را كه در دریا مهارت داشتند، به دست خادمان خود برای وی فرستاد و ایشان با بندگان سلیمان به اُوفیر رفتند، و چهارصد و پنجاه وزنۀ طلا از آنجا گرفته، برای سلیمان پادشاه آوردند.
91و چون ملكۀ سبا آوازۀ سلیمان را شنید با موكب بسیار عظیم و شترانی كه به عطریات و طلای بسیار و سنگهای گرانبها بار شده بود به اورشلیم آمد، تا سلیمان را به مسائل امتحان كند. و چون نزد سلیمان رسید، با وی از هرچه در دلش بود گفتگو كرد.2و سلیمان تمامی مسائلش را برای وی بیان نمود و چیزی از سلیمان مخفی نماند كه برایش بیان نكرد.3و چون ملكۀ سبا حكمت سلیمان و خانه‌ای را كه بنا كرده بود،4و طعام سفرۀ او و مجلس بندگانش و نظم و لباس خادمانش را و ساقیانش و لباس ایشان و زینه‌ای را كه به آن به خانۀ خداوند برمیآمد دید، روح دیگر در او نماند.5پس به پادشاه گفت: «آوازهای را كه در ولایت خود دربارۀ كارها و حكمت تو شنیدم راست بود.6اما تا نیامدم و به چشمان خود ندیدم، اخبار آنها را باور نكردم؛ و همانا نصف عظمت حكمت تو به من اعلام نشده بود، و از خبری كه شنیده بودم افزوده‌ای.7خوشابه‌حال مردان تو و خوشابه‌حال این خادمانت كه به حضور تو همیشه‌می‌ایستند و حكمت تو را می‌شنوند.8متبارك باد یهُوَه خدای تو كه بر تو رغبت داشته، تو را بر كرسی خود نشانید تا برای یهُوَه خدایت پادشاه بشوی. چونكه خدای تو اسرائیل را دوست میدارد تا ایشان را تا به ابد استوار نماید؛ از این جهت تو را بر پادشاهی ایشان نصب نموده است تا داوری و عدالت را بجا آوری.»9و به پادشاه صد و بیست وزنۀ طلا و عطریات از حد زیاده، و سنگهای گرانبها داد و مثل این عطریات كه ملكۀ سبا به سلیمان پادشاه داد هرگز دیده نشد.10و نیز بندگان حورام و بندگان سلیمان كه طلا از اوفیر می‌آوردند، چوب صندل و سنگهای گرانبها آوردند.11و پادشاه از این چوب صندل زینه‌ها به جهت خانه خداوند و خانۀ پادشاه و عودها و بربطها برای مغنّیان ساخت، و مثل آنها قبل از آن در زمین یهودا دیده نشده بود.12و سلیمان پادشاه به ملكۀ سبا تمامی آرزوی او را كه خواسته بود داد، سوای آنچه كه او برای پادشاه آورده بود؛ پس با بندگانش به ولایت خود توجه نموده، برفت.13و وزن طلایی كه در یك سال به سلیمان رسید ششصد و شصت و شش وزنه طلا بود،14سوای آنچه تاجران و بازرگانان آوردند و جمیع پادشاهان عرب و حاكمان كشورها طلا و نقره برای سلیمان می‌آوردند.15و سلیمان پادشاه دویست سپر طلای چكشی ساخت كه برای هر سپر ششصد مثقال طلا بكار برده شد.16و سیصد سپر كوچك طلای چكشی ساخت‌كه برای هر سپر سیصد مثقال طلا بكار برده شد، و پادشاه آنها را در خانۀ جنگل لبنان گذاشت.17و پادشاه تخت بزرگی از عاج ساخت و آن را به زر خالص پوشانید.18و تخت را شش پله و پایندازی زرین بود كه به تخت پیوسته بود و به این طرف و آن طرف نزد جای كُرسیش دستها بود، و دو شیر به پهلوی دستها ایستاده بودند.19و دوازده شیر از این طرف و آن طرف، بر آن شش پله ایستاده بودند كه در هیچ مملكت مثل این ساخته نشده بود.20و تمامی ظروف نوشیدنی سلیمان پادشاه از طلا و تمامی ظروف خانۀ جنگل لبنان از زر خالص بود، و نقره در ایام سلیمان هیچ به حساب نمی‌آمد،21زیرا كه پادشاه را كشتیها بود كه با بندگان حُورام به ترشیش میرفت، و كشتیهای ترشیشی هر سه سال یك مرتبه میآمد، و طلا و نقره و عاج و میمونها و طاوسها میآورد.22پس سلیمان پادشاه در دولت و حكمت از جمیع پادشاهان كشورها بزرگتر شد.23و تمامی پادشاهان كشورها حضور سلیمان را می‌طلبیدند تا حكمتی را كه خدا در دلش نهاده بود بشنوند.24و هریكی از ایشان هدیۀ خود را از آلات نقره و آلات طلا و رخوت و اسلحه و عطریات و اسبها و قاطرها یعنی قسمت هر سال را در سالش می‌آوردند.25و سلیمان چهار هزار آخور به جهت اسبان و ارابه‌ها و دوازده هزار سوار داشت. و آنها را در شهرهای ارابه‌ها و نزد پادشاه در اورشلیم گذاشت.26و بر جمیع پادشاهان از نهر (فرات) تا زمین فلسطینیان و سرحد مصر حكمرانی میكرد.27و پادشاه نقره را در اورشلیم‌مثل سنگها و چوب سرو آزاد را مثل چوب افراغ كه در صحراست فراوان ساخت.28و اسبها برای سلیمان از مصر و از جمیع ممالك می‌آوردند.29و اما بقیۀ وقایع سلیمان از اول تا آخر آیا آنها در تواریخ ناتان نبی و در نبوت اَخِیای شیلونی و در رؤیای یعْدُوی رایی دربارۀ یرُبْعام بن نَباط مكتوب نیست؟30پس سلیمان چهل سال در اورشلیم بر تمامی اسرائیل سلطنت كرد.31و سلیمان با پدران خود خوابید و او را در شهر پدرش داود دفن كردند و پسرش رَحُبْعام در جای او پادشاه شد.
101و رَحُبْعام به شكیم رفت، زیرا كه تمامی اسرائیل به شكیم آمدند تا او را پادشاه سازند.2و چون یرُبْعام بن نَباط این را شنید، (و او هنوز در مصر بود كه از حضور سلیمان پادشاه به آنجا فرار كرده بود)، یرُبْعام از مصر مراجعت نمود.3و ایشان فرستاده، او را خواندند؛ آنگاه یرُبْعام و تمامی اسرائیل آمدند و به رَحُبْعام عرض كرده، گفتند:4« پدر تو یوغ ما را سخت ساخت؛ اما تو الا´ن بندگی سخت پدر خود را و یوغ سنگین او را كه بر ما نهاد سبك ساز و تو را خدمت خواهیم نمود.»5او به ایشان گفت: «بعد از سه روز باز نزد من بیایید.» و ایشان رفتند.6و رَحُبْعام پادشاه با مشایخی كه در حین حیات پدرش سلیمان به حضور وی می‌ایستادند مشورت كرده، گفت: «شما چه صلاح می‌بینید كه‌به این قوم جواب دهم؟»7ایشان به او عرض كرده، گفتند: «اگر با این قوم مهربانی نمایی و ایشان را راضی كنی و با ایشان سخنان دلاویز گویی، همانا همیشۀ اوقات بندۀ تو خواهند بود.»8اما او مشورت مشایخ را كه به وی دادند ترك كرد و با جوانانی كه با او تربیت یافته بودند و به حضورش می‌ایستادند مشورت كرد.9و به ایشان گفت: «شما چه صلاح می‌بینید كه به این قوم جواب دهیم كه به من عرض كرده، گفته‌اند: یوغی را كه پدرت بر ما نهاده است سبك ساز.»10و جوانانی كه با او تربیت یافته بودند، او را خطاب كرده، گفتند: «به این قوم كه به تو عرض كرده، گفته‌اند پدرت یوغ ما را سنگین ساخته است و تو آن را برای ما سبك ساز چنین بگو: انگشت كوچك من از كمر پدرم كلفت تر است.11و حال پدرم یوغ سنگینی بر شما نهاده است، اما من یوغ شما را زیاده خواهم گردانید، پدرم شما را با تازیانه‌ها تنبیه مینمود، اما من شما را با عقربها.»12و در روز سوم، یرُبْعام و تمامی قوم به نزد رَحُبْعام بازآمدند، به نحوی كه پادشاه گفته و فرموده بود كه در روز سوم نزد من بازآیید.13و پادشاه قوم را به سختی جواب داد؛ و رَحُبْعام پادشاه مشورت مشایخ را ترك كرد،14و موافق مشورت جوانانْ ایشان را خطاب كرده، گفت: «پدرم یوغ شما را سنگین ساخت، اما من آن را زیاده خواهم گردانید؛ پدرم شما را با تازیانه‌ها تنبیه مینمود، اما من با عقربها.»15پس پادشاه قوم را اجابت نكرد زیرا كه این امر از جانب خدا شده بود تا خداوند كلامی را كه به واسطۀ اَخِیای شیلونی به یرُبْعام بن نَباط گفته بود ثابت گرداند.16و چون تمامی اسرائیل دیدند كه پادشاه ایشان را اجابت نكرد، آنگاه قومْ پادشاه را جواب داده، گفتند: «ما را در داود چه حصه است؟ در پسر یسّی نصیبی نداریم. ای اسرائیل، به خیمه‌های خود بروید! حال ای داود به خانۀ خود متوجه باش!» پس تمامی اسرائیل به خیمه‌های خویش رفتند.17اما بنی‌اسرائیلی كه در شهرهای یهودا ساكن بودند، رَحُبْعام بر ایشان سلطنت مینمود.18پس رَحُبْعام پادشاه هَدُرام را كه رئیس باجگیران بود فرستاد، و بنیاسرائیل او را سنگسار كردند كه مُرد و رَحُبْعام پادشاه تعجیل نموده، بر ارابۀ خود سوار شد و به اورشلیم فرار كرد.19پس اسرائیل تا به امروز بر خاندان داود عاصی شده‌اند.
111و چون رَحُبْعام وارد اورشلیم شد، صد و هشتاد هزار نفر برگزیدۀ جنگ آزموده را از خاندان یهودا و بنیامین جمع كرد تا با اسرائیل مقاتله نموده، سلطنت را به رحبعام برگرداند.2اما كلام خداوند بر شَمَعْیا مرد خدا نازل شده، گفت:3« به رَحُبْعام بن سلیمان پادشاه یهودا و به تمامی اسرائیلیان كه در یهودا و بنیامین میباشند خطاب كرده، بگو:4خداوند چنین میگوید: برمیایید و با برادران خود جنگ منمایید. هركس به خانۀ خود برگردد زیرا كه این امر از جانب من شده است.» و ایشان كلام خداوند را شنیدند و از رفتن به ضدّ یرُبْعام برگشتند.5و رَحُبْعام در اورشلیم ساكن شد و شهرهای حصاردار در یهودا ساخت.6پس بیتلحم وعِیتام و تَقُّوع7و بیت صُور و سُوكُو و عَدُلاّم،8و جَتّ و مَرِیشَه و زِیف،9و اَدورایم و لاكِیش و عَزیقَه،10و صُرْعَه و ایلُون و حَبْرُون را بنا كرد كه شهرهای حصاردار در یهودا و بنیامین میباشند.11و حصارها را محكم ساخت و در آنها سرداران و انبارهای مأكولات و روغن و شراب گذاشت.12و در هر شهری سپرها و نیزه‌ها گذاشته، آنها را بسیار محكم گردانید؛ پس یهودا و بنیامین با او ماندند.13و كاهنان و لاویانی كه در تمامی اسرائیل بودند، از همۀ حدود خود نزد او جمع شدند.14زیراكه لاویان اراضی شهرها و املاك خود را ترك كرده، به یهودا و اورشلیم آمدند چونكه یرُبْعام و پسرانش ایشان را از كهانت یهُوَه اخراج كرده بودند.15و او برای خود به جهت مكانهای بلند و دیوها و گوساله‌هایی كه ساخته بود كاهنان معین كرد.16و بعد از ایشان آنانی كه دلهای خود را به طلب یهُوَه خدای اسرائیل مشغول ساخته بودند از تمامی اسباط اسرائیل به اورشلیم آمدند تا برای یهُوَه خدای پدران خود قربانی بگذرانند.17پس سلطنت یهودا را مستحكم ساختند و رَحُبْعام بن سلیمان را سه سال تقویت كردند، زیراكه سه سال به طریق داود و سلیمان سلوك نمودند.18و رَحُبْعام مَحَلَۀ دختر یریمُوت بن داود و اَبِیحایل دختر اَلِیآب بن یسَّی را به زنی گرفت.19و او برای وی پسران یعنی یعُوش و شَمَرْیا و زَهم را زایید.20و بعد از او مَعْكَه دختر اَبْشالوم را گرفت و او برای وی اَبِیا و عَتّای و زِبزا و شَلُومیت را زایید.21و رَحُبْعام، مَعْكَه دختر ابشالوم را ازجمیع زنان و مُتعه‌های خود زیاده دوست میداشت، زیرا كه هجده زن و شصت مُتعه گرفته بود و بیست و هشت پسر و شصت دختر تولید نمود.22و رَحُبْعام اَبیا پسر معكه را در میان برادرانش سرور و رئیس ساخت، زیراكه میخواست او را به پادشاهی نصب نماید.23و عاقلانه رفتار نموده، همۀ پسران خود را در تمامی بلاد یهودا و بنیامین در جمیع شهرهای حصاردار متفرق ساخت، و برای ایشان آذوقۀ بسیار قرار داد و زنان بسیار خواست.
121و چون سلطنت رَحُبْعام استوار گردید و خودش تقویت یافت، او با تمامی اسرائیل شریعت خداوند را ترك نمودند.2و در سال پنجم سلطنت رَحُبْعام، شِیشَق پادشاه مصر به اورشلیم برآمد زیراكه ایشان بر خداوند عاصی شده بودند.3با هزار و دویست ارابه و شصت هزار سوار و خلقی كه از مصریان و لُوبیان و سُكیان و حَبَشیان همراهش آمدند، بیشمار بودند.4پس شهرهای حصاردار یهودا را گرفت و به اورشلیم آمد.5و شَمَعْیای نبی نزد رَحُبْعام و سروران یهودا كه از ترس شِیشَق در اورشلیم جمع بودند آمده، به ایشان گفت: « خداوند چنین میگوید: شما مرا ترك كردید پس من نیز شما را به دست شِیشَق ترك خواهم نمود.»6آنگاه سروران اسرائیل و پادشاه تواضع نموده، گفتند: « خداوند عادل است.»7و چون خداوند دید كه ایشان متواضع شده‌اند، كلام خداوند بر شَمَعْیا نازل شده، گفت: «چونكه ایشان تواضع نموده‌اندایشان را هلاك نخواهم كرد بلكه ایشان را اندك زمانی خلاصی خواهم داد و غضب من به دست شِیشَق بر اورشلیم ریخته نخواهد شد.8لیكن ایشان بندۀ او خواهند شد تا بندگی من و بندگی ممالك جهان را بدانند.»9پس شِیشَق پادشاه مصر به اورشلیم برآمده، خزانه‌های خانۀ خداوند و خزانه‌های خانۀ پادشاه را گرفت و همه چیز را برداشت و سپرهای طلا را كه سلیمان ساخته بود برد.10و رَحُبْعام پادشاه به عوض آنها سپرهای برنجین ساخت و آنها را به دست سردارانِ شاطرانی كه دَرِ خانۀ پادشاه را نگاهبانی میكردند سپرد.11و هر وقتی كه پادشاه به خانۀ خداوند داخل میشد شاطران آمده، آنها را برمی‌داشتند و آنها را به حجرۀ شاطران باز می‌آوردند.12و چون او متواضع شد، خشم خداوند از او برگشت تا او را بالكل هلاك نسازد؛ و در یهودا نیز اعمال نیكو پیدا شد.13و رَحُبْعام پادشاه، خویشتن را در اورشلیم قوی ساخته، سلطنت نمود. و رَحُبْعام چون پادشاه شد چهل و یك ساله بود، و در شهر اورشلیم كه خداوند آن را از تمام اسباط اسرائیل برگزید تا اسم خود را در آن بگذارد، هفده سال پادشاهی كرد و اسم مادرش نعْمَه عَمُّونیه بود.14و او شرارت ورزید زیرا كه خداوند را به تصمیم قلب طلب ننمود.15و اما وقایع اول و آخر رَحُبْعام آیا آنها در تواریخ شَمَعْیای نبی و تواریخ انساب عَدُّوی رایی مكتوب نیست؟ و در میان رَحُبْعام و یرُبْعام پیوسته جنگ می‌بود.16پس رَحُبْعام با پدران خود خوابید و در شهر داود دفن شد و پسرش اَبِیابه جایش سلطنت كرد.
131در سال هجدهم سلطنت یرُبْعام، اَبیا بر یهودا پادشاه شد.2سه سال در اورشلیم پادشاهی كرد و اسم مادرش میكایا دختر اوریئیل از جبعه بود. و در میان اَبیا و یرُبْعام جنگ بود.3و اَبِیا با فوجی از شجاعان جنگ آزموده یعنی چهارصد هزار مرد برگزیده تدارك جنگ دید، و یرُبْعام با هشتصد هزار مرد برگزیده كه شجاعان قوی بودند با وی جنگ را صف آرایی نمود.4و اَبِیا بر كوه صَمارایم كه در كوهستان افرایم است برپا شده، گفت: «ای یرُبْعام و تمامی اسرائیل مرا گوش گیرید!5آیا شما نمی‌دانید كه یهُوَه خدای اسرائیل سلطنت اسرائیل را به داود و پسرانش با عهد نمكین تا به ابد داده است؟6و یرُبْعام بن نَباط بندۀ سلیمان بن داود برخاست و بر مولای خود عصیان ورزید.7و مردان بیهوده كه پسران بلّیعال بودند نزد وی جمع شده، خویشتن را به ضد رَحُبْعام بن سلیمان تقویت دادند، هنگامی كه رَحُبْعام جوان و رقیق القلب بود و با ایشان مقاومت نمیتوانست نمود.8و شما الا´ن گمان می‌برید كه با سلطنت خداوند كه در دست پسران داود است مقابله توانید نمود؟ و شما گروه عظیمی میباشید و گوساله‌های طلا كه یرُبْعام برای شما به جای خدایان ساخته است با شما میباشد.9آیا شما كَهَنَه خداوند را از بنی‌هارون و لاویان را نیز اخراج ننمودید و مثل قومهای كشورها برای خود كاهنان نساختید؟ و هركه بیاید و خویشتن را با گوسالهای و هفت قوچ تقدیس نماید، برای آنهایی كه خدایان نیستندكاهن میشود.10و اما ما یهُوَه خدای ماست و او را ترك نكرده‌ایم و كاهنان از پسران هارون خداوند را خدمت میكنند و لاویان در كار خود مشغولند.11و هر صبح و هر شام قربانیهای سوختنی و بخور معطر برای خداوند می‌سوزانند و نانِ تَقْدِمِه بر میز طاهر می‌نهند و شمعدان طلا و چراغهایش را هر شب روشن میكنند زیرا كه ما وصایای یهُوَه خدای خود را نگاه می‌داریم؛ اما شما او را ترك كرده‌اید.12و اینك با ما خدا رئیس است و كاهنان او با كَرِنّاهای بلند آواز هستند تا به ضد شما بنوازند. پس ای بنیاسرائیل با یهُوَه خدای پدران خود جنگ مكنید زیرا كامیاب نخواهید شد.»13اما یرُبْعام كمین گذاشت كه از عقب ایشان بیایند و خود پیش روی یهودا بودند و كمین در عقب ایشان بود.14و چون یهودا نگریستند، اینك جنگ هم از پیش و هم از عقب ایشان بود. پس نزد خداوند استغاثه نمودند و كاهنان كَرِنّاها را نواختند.15و مردان یهودا بانگ بلند برآوردند، و واقع شد كه چون مردان یهودا بانگ برآوردند، خدا یرُبْعام و تمامی اسرائیل را به حضور اَبِیا و یهودا شكست داد.16و بنیاسرائیل از حضور یهودا فرار كردند و خدا آنها را به دست ایشان تسلیم نمود.17و اَبِیا و قوم او آنها را به صدمۀ عظیمی شكست دادند، چنانكه پانصد هزار مرد برگزیده از اسرائیل مقتول افتادند.18پس بنیاسرائیل در آن وقت ذلیل شدند و بنی‌یهودا چونكه بر یهُوَه خدای پدران خود توكل نمودند، قوی گردیدند.19و اَبِیا یرُبْعام را تعاقب نموده، شهرهای بیتئیل را با دهاتش و یشانَه را با دهاتش و اَفْرون را با دهاتش از او گرفت.20و یرُبْعام در ایام اَبِیا دیگر قوت بهم نرسانید وخداوند او را زد كه مرد.21و اَبِیا قوی میشد و چهارده زن برای خود گرفت و بیست و دو پسر و شانزده دختر به وجود آورد.22پس بقیۀ وقایع اَبِیا از رفتار و اعمال او در مِدْرَسِ عِدُّوی نبی مكتوب است.
141و اَبِیا با پدران خود خوابید و او را در شهر داود دفن كردند و پسرش آسا در جایش پادشاه شد؛ و در ایام او زمین ده سال آرامی یافت.2و آسا آنچه را كه در نظر یهُوَه خدایش نیكو و راست بود به جا میآورد،3و مذبحهای غریب و مكانهای بلند را برداشت و بتها را بشكست و اَشُوریم را قطع نمود؛4و یهودا را امر فرمود كه یهُوَه خدای پدران خود را بطلبند و شریعت و اوامر او را نگاه دارند.5و مكانهای بلند و تماثیل شمس را از جمیع شهرهای یهودا دور كرد؛ پس مملكت به سبب او آرامی یافت.6و شهرهای حصاردار در یهودا بنا نمود زیرا كه زمین آرام بود و در آن سالها كسی با او جنگ نكرد چونكه خداوند او را راحت بخشید.7و به یهودا گفت: «این شهرها را بنا نماییم و دیوارها و برجها با دروازه‌ها و پشتبندها به اطراف آنها بسازیم.8زیرا چونكه یهُوَه خدای خود را طلبیده‌ایم زمین پیش روی ما است. او را طلب نمودیم و او ما را از هر طرف راحت بخشیده است.» پس بنا نمودند و كامیاب شدند.9و آسا لشكری از یهودا یعنی سیصد هزار سپردار و نیزهدار داشت و از بنیامین دویست و هشتاد هزار سپردار و تیرانداز كه جمیع اینها مردان قوی جنگی بودند.10پس زارَح حَبشی با هزار هزار سپاه و سیصد ارابه به ضد ایشان بیرون‌آمده، به مَرِیشَه رسید.11و آسا به مقابله ایشان بیرون رفت؛ پس ایشان در وادی صَفاتَه نزد مَرِیشَه جنگ را صف‌آرایی نمودند. و آسا یهُوَه خدای خود را خوانده، گفت: «ای خداوند نصرت دادن به زورآوران یا به بیچارگان نزد تو یكسان است؛ پس ای یهُوَه خدای ما، ما را اعانت فرما زیرا كه بر تو توكل می‌داریم و به اسم تو به مقابله این گروه عظیم آمده‌ایم، ای یهُوَه تو خدای ما هستی پس مگذار كه انسان بر تو غالب آید.»12آنگاه خداوند حَبَشیان را به حضور آسا و یهودا شكست داد و حَبَشیان فرار كردند.13و آسا با خلقی كه همراه او بودند، آنها را تا جَرار تعاقب نمودند و از حَبَشیان آنقدر افتادند كه از ایشان كسی زنده نماند، زیرا كه به حضور خداوند و به حضور لشكر او شكست یافتند و ایشان غنیمت از حد زیاده بردند.14و تمام شهرها را كه به اطراف جرار بود، تسخیر نمودند زیرا ترس خداوند بر ایشان مستولی شده بود و شهرها را تاراج نمودند، زیرا كه غنیمتِ بسیار در آنها بود.15و خیمه‌های مواشی را نیز زدند و گوسفندان فراوان و شتران را برداشته، به اورشلیم مراجعت كردند.
151و روح خدا به عَزَرْیا ابن عودید نازل شد.2و او برای ملاقات آسا بیرون آمده، وی را گفت: «ای آسا و تمامی یهودا و بنیامین از من بشنوید! خداوند با شما خواهد بود هر گاه شما با او باشید؛ و اگر او را بطلبید او را خواهید یافت؛ اما اگر او را ترك كنید او شما را ترك خواهد نمود.3و اسرائیل مدت مدیدی بی‌خدای حق و بی‌كاهن معلم و بیشریعت بودند.4اما چون در تنگیهای خود به سوی یهُوَه خدای اسرائیل بازگشت نموده، او را طلبیدند او را یافتند.5و در آن زمان به جهت هر كه خروج و دخول میكرد، هیچ امنیت نبود بلكه اضطراب سخت بر جمیع سكنه كشورها می‌بود.6و قومی از قومی و شهری از شهری هلاك می‌شدند، چونكه خدا آنها را به هر قسم بلا مضطرب میساخت.7اما شما قوی باشید و دستهای شما سست نشود زیرا كه اجرت اعمال خود را خواهید یافت.»8پس چون آسا این سخنان و نبوت (پسر) عودید نبی را شنید، خویشتن را تقویت نموده، رجاسات را از تمامی زمین یهودا و بنیامین و از شهرهایی كه در كوهستان افرایم گرفته بود دور كرد، و مذبح خداوند را كه پیش روی رواق خداوند بود تعمیر نمود.9و تمامی یهودا و بنیامین و غریبان را كه از افرایم و مَنَسَّی و شمعون در میان ایشان ساكن بودند، جمع كرد زیرا گروه عظیمی از اسرائیل چون دیدند كه یهُوَه خدای ایشان با او می‌بود به او پیوستند.10پس در ماه سوم از سال پانزدهم سلطنت آسا در اورشلیم جمع شدند.11و در آن روز هفتصد گاو و هفت هزار گوسفند از غنیمتی كه آورده بودند، برای خداوند ذبح نمودند.12و به تمامی دل و تمامی جان خود عهد بستند كه یهُوَه خدای پدران خود را طلب نمایند.13و هر كسی كه یهوه خدای اسرائیل را طلب ننماید، خواه كوچك و خواه بزرگ، خواه مرد و خواه زن، كشته شود.14و به صدای بلند و آواز شادمانی و كَرِنّاها و بوقها برای خداوند قسم خوردند.15و تمامی یهودا به سبب این قسم شادمان شدند زیرا كه به تمامی دل خود قسم خورده بودند، و چونكه او را به رضامندی‌تمام طلبیدند وی را یافتند و خداوند ایشان را از هر طرف امنیت داد.16و نیز آسا پادشاهْ مادر خود معكه را از ملكه بودن معزول كرد زیرا كه او تمثالی به جهت اَشیره ساخته بود. و آسا تمثال او را قطع نمود و آن را خرد كرده، در وادی قدرون سوزانید.17اما مكانهای بلند از میان اسرائیل برداشته نشد. لیكن دل آسا در تمامی ایامش كامل می‌بود.18و چیزهایی را كه پدرش وقف كرده، و آنچه را كه خودش وقف نموده بود از نقره و طلا و ظروف به خانۀ خداوند درآورد،19و تا سال سی و پنجم سلطنت آسا جنگ نبود.
161اما در سال سی و ششم سلطنت آسا، بَعْشا پادشاه اسرائیل بر یهودا برآمد، و رامَه را بنـا كـرد تا نگـذارد كه كسـی نزد آسا پادشاه یهودا رفت و آمد نماید.2آنگاه آسا نقره و طلا را از خزانه‌های خانۀ خداوند و خانۀ پادشـاه گرفتـه، آن را نـزد بَنْهَـدَد پادشـاه ارام كه در دمشـق ساكن بود فرستاده، گفت:3« در میان من و تو و در میان پدر من و پدر تو عهد بوده است. اینك نقره و طلا نزد تو فرستادم. پس عهدی را كه با بَعْشا پادشاه اسرائیل داری، بشكن تا او از نزد من برود.»4و بَنْهَدَد آسا پادشاه را اجابت نموده، سرداران افواج خود را بر شهرهای اسرائیل فرستاد و ایشان عُیون و دان و آبَل‌مایم و جمیع شهرهای خزانۀ نفتالی را تسخیر نمودند.5و چون بَعْشا این را شنید، بنا نمودن رامه را ترك كرده، از كاری كه میكرد باز ایستاد.6و آسا پادشاه، تمامی یهودا را جمع نموده، ایشان سنگهـای رامه و چوبهـای آن را كه بَعْشا بنامی‌كرد برداشتنـد و او جَبَع و مِصْفَه را با آنها بنـا نمـود.7و در آن زمـان حَنانـی رایـی نـزد آسـا پادشـاه یهودا آمده، وی را گفت: «چونكه تو بر پادشاه ارام توكل نمـودی و بر یهُـوَه خـدای خـود توكل ننمودی، از این جهت لشكر پادشاه ارام از دست تو رهایی یافت.8آیا حَبَشیان و لُوبیان لشكر بسیار بزرگ نبودند؟ و ارابه‌ها و سواران از حد زیاده نداشتند؟ اما چونكه بر خداوند توكل نمـودی آنهـا را به دسـت تـو تسلیم نمـود.9زیـرا كه چشمـان خداوند در تمـام جهان تردد میكند تا قوت خویش را بر آنانـی كه دل ایشان با او كامل است نمایان سازد. تو در اینكار احمقانـه رفتـار نمـودی، لهـذا از ایـن ببعد در جنگها گرفتار خواهی شد.»10اما آسا بر آن رایی غضب نموده، او را در زندان انداخت زیرا كه از این امر خشم او بر وی افروخته شد. و در همان وقت آسا بر بعضی از قوم ظلم نمود.11و اینك وقایع اول و آخر آسا در تواریخ پادشاهان یهودا و اسرائیل مكتـوب است.12و در سال سی و نهم سلطنت آسـا مرضـی در پایهای او عارض شد و مرض او بسیار سخت گردید؛ و نیز در بیماری خود از خداوند مدد نخواست بلكه از طبیبان.13پس آسا با پدران خود خوابید و در سال چهل و یكم از سلطنت خود وفات یافـت.14و او را در مقبـره‌ای كه بـرای خـود در شهـر داود كنـده بـود دفن كردنـد؛ و او را در دخمـه‌ای كه از عطریات و انواع حنوط كه به صنعت عطــاران ساختـه شـده بـود گذاشتنـد، و بـرای وی آتشی بینهایت عظیم برافروختند.
171و پسرش یهُوشافاط در جای او پادشاه شد و خود را به ضد اسرائیل تقویت داد.2و سپاهیان در تمامی شهرهای حصاردار یهودا گذاشت و قراولان در زمین یهودا و در شهرهای افرایم كه پدرش آسا گرفته بود، قرار داد.3و خداوند با یهُوشافاط می‌بود زیرا كه در طریقهای اول پدر خود داود سلوك میكرد و از بَعْلیم طلب نمی‌نمود.4بلكه خدای پدر خویش را طلبیده، در اوامر وی سلوك مینمود و نه موافق اعمال اسرائیل.5پس خداوند سلطنت را در دستش استوار ساخت. و تمامی یهودا هدایا برای یهُوشافاط آوردند و دولت و حشمت عظیمی پیدا كرد.6و دلش به طریقهای خداوند رفیع شد، و نیز مكانهای بلند و اَشَیره‌ها را از یهودا دور كرد.7و در سال سوم از سلطنت خود، سروران خویش را یعنی بِنْحایل و عُوبَدْیا و زكریا و نَتَنْئِیل و میكایا را فرستاد تا در شهرهای یهودا تعلیم دهند.8و با ایشان بعضی از لاویان یعنی شَمَعْیا و نَتَنْیا و زَبَدْیا و عَسائیل و شَمیراموت و یهُوناتان و اَدُنیا و طوبیا و توب اَدُنیا را كه لاویان بودند، فرستاد و با ایشان اَلیشَمَع و یهُورامِ كَهَنه را.9پس ایشان در یهودا تعلیم دادند و سفر تورات خداوند را با خود داشتند، و در همۀ شهرهای یهودا گردش كرده، قوم را تعلیم می‌دادند.10و ترس خداوند بر همۀ ممالك كشورها كه در اطراف یهودا بودند، مستولی گردید تا با یهُوشافاط جنگ نكردند.11و بعضی از فلسطینیان، هدایا و نقرۀ جزیه را برای یهُوشافاط آوردند، و عربها نیز از مواشی هفتهزار و هفتصد قوچ و هفت هزار و هفتصد بز نر برای او آوردند.12پس یهُوشافاط ترقی نموده، بسیار بزرگ شد وقلعه‌ها و شهرهای خزانه در یهودا بنا نمود.13و در شهرهای یهودا كارهای بسیار كرد و مردان جنگ آزموده و شجاعان قوی در اورشلیم داشت.14و شمارۀ ایشان برحسب خاندان آبای ایشان این است: یعنی از یهودا سرداران هزاره كه رئیس ایشان اَدْنَه بود و با او سیصد هزار شجاع قوی بودند.15و بعد از او یهُوحانان رئیس بود و با او دویست و هشتاد هزار نفر بودند.16و بعد از او، عَمَسْیا ابن زِكْرِی بود كه خویشتن را برای خداوند نذر كرده بود و با او دویست هزار شجاع قوی بودند.17و از بنیامین، اَلِیاداع كه شجاع قوی بود و با او دویست هزار نفر مسلح به كمان و سپر بودند.18و بعد از او یهُوزاباد بود و با او صد و هشتاد هزار مردِ مهیای جنگ بودند.19اینان خدام پادشاه بودند، سوای آنانی كه پادشاه در تمامی یهودا در شهرهای حصاردار قرار داده بود.
181و یهُوشافاط دولت و حشمت عظیمی داشت، و با اَخاب مصاهرت نمود.2و بعد از چند سال نزد اَخاب به سامره رفت و اَخاب برای او و قومی كه همراهش بودند گوسفندان و گاوان بسیار ذبح نمود و او را تحریض نمود كه همراه خودش به راموت جِلْعاد برآید.3پس اَخاب پادشاه اسرائیل به یهُوشافاط پادشاه یهودا گفت: «آیا همراه من به راموت جِلْعاد خواهی آمد؟» او جواب داد كه «من چون تو و قوم من چون قوم تو هستیم و همراه تو به جنگ خواهیم رفت.»4و یهُوشافاط به پادشاه اسرائیل گفت: «تمنا آنكه امروز از كلام خداوند مسألت نمایی.»5و پادشاه اسرائیل چهارصد نفر از انبیا جمع كرده،به ایشان گفت: «آیا به راموت جِلْعاد برای جنگ برویم یا من از آن باز ایستم؟» ایشان جواب دادند: «برآی و خدا آن را به دست پادشاه تسلیم خواهد نمود.»6اما یهُوشافاط گفت: «آیا در اینجا غیر از اینها، نبیای از جانب یهُوَه نیست تا از او سؤال نماییم؟»7و پادشاه اسرائیل به یهُوشافاط گفت: «یك مرد دیگر هست كه به واسطۀ او از خداوند مسألت توان كرد؛ لیكن من از او نفرت دارم زیرا كه دربارۀ من به نیكویی هرگز نبوت نمی‌كند، بلكه همیشه اوقات به بدی؛ و او میكایا ابن یمْلا میباشد.» و یهُوشافاط گفت: «پادشاه چنین نگوید.»8پس پادشاه اسرائیل یكی از خواجه سرایان خود را خوانده، گفت: «میكایا ابن یمْلا را به زودی حاضر كن.»9و پادشاه اسرائیل و یهُوشافاط پادشاه یهودا هر یكی لباس خود را پوشیده، بر كرسی خویش در جای وسیع نزد دهنۀ دروازه سامره نشسته بودند و جمیع انبیا به حضور ایشان نبوت میكردند.10و صِدْقیا ابن كَنَعْنَه شاخهای آهنین برای خود ساخته، گفت: «یهُوَه چنین میگوید: اَرامیان را با اینها خواهی زد تا تلف شوند.»11و جمیع انبیا نبوت كرده، میگفتند: «به راموت جِلْعاد برآی و فیروز شو زیرا كه خداوند آن را به دست پادشاه تسلیم خواهد نمود.»12و قاصدی كه برای طلبیدن میكایا رفته بود او را خطاب كرده، گفت: «اینك انبیا به یك زبان دربارۀ پادشاه نیكو میگویند؛ پس كلام تو مثل كلام یكی از ایشان باشد و سخن نیكو بگو.»13میكایا جـواب داد: «به حیـات یهُوَه قَسَـم كه هر آنچه خدای من مرا گوید همان را خواهم گفت.»14پس چون نزد پادشاه رسید، پادشاه وی را گفت: «ای میكایا، آیا به راموت جِلْعاد برای جنگ برویم یا من از آن بازایستم.» او گفت: «برآیید و فیروز شوید، و به دست شما تسلیم خواهند شد.»15پادشاه وی را گفت: «من چند مرتبه تو را قسم بدهم كه به اسم یهُوَه غیر از آنچه راست است به من نگویی؟»16او گفت: «تمامی اسرائیل را مثل گوسفندانی كه شبان ندارند بر كوهها پراكنده دیدم؛ و خداوند گفت اینها صاحب ندارند. پس هر كس به سلامتی به خانۀ خود برگردد.»17و پادشاه اسرائیل به یهُوشافاط گفت: «آیا تو را نگفتم كه دربارۀ من به نیكویی نبوت نمی‌كند بلكه به بدی.»18او گفت: «پس كلام یهُوَه را بشنوید: من یهُوَه را بر كرسی خود نشسته دیدم، و تمامی لشكر آسمان را كه به طرف راست و چپ وی ایستاده بودند.19و خداوند گفت: كیست كه اَخاب پادشاه اسرائیل را اغوا نماید تا برود و در راموت جِلْعاد بیفتد؟ یكی جواب داده به اینطور سخن راند و دیگری به آنطور تكلم نمود.20و آن روح (پلید) بیرون آمده، به حضور خداوند بایستاد و گفت: من او را اغوا میكنم و خداوند وی را گفت: به چه چیز؟21او جواب داد كه من بیرون می‌روم و در دهان جمیع انبیایش روح كاذب خواهم بود. او فرمود: وی را اغوا خواهی كرد و خواهی توانست، پس برو و چنین بكن.22پس الا´ن هان، یهُوَه روحی كاذب در دهان این انبیای تو گذاشته است و خداوند دربارۀ تو سخن بد گفته است.»23آنگاه صدقیا ابن‌كَنَعنَه نزدیك آمده، به‌رخسار میكایا زد و گفت: «به كدام راه روح خداوند از نزد من به سوی تو رفت تا با تو سخن گوید؟»24میكایا جواب داد: «اینك در روزی كه به حجرۀ اندرونی داخل شده، خود را پنهان كنی آن را خواهی دید.»25و پادشاه اسرائیل گفت: «میكایا را بگیرید و او را نزد آمون، حاكم شهر و یوآش، پسر پادشاه ببرید.26و بگویید پادشاه چنین می‌فرماید: این شخص را در زندان بیندازید و او را به نان تنگی و آب تنگی بپرورانید تا من به سلامتی برگردم.»27میكایا گفت: «اگر فی‌الواقع به سلامتی مراجعت كنی، یهُوَه با من تكلّم ننموده است؛ و گفت ای قوم همگی شما بشنوید.»28پس پادشاه اسرائیل و یهُوشافاط پادشاه یهودا به راموت جِلْعاد برآمدند.29و پادشاه اسرائیل به یهُوشافاط گفت: «من خود را مُتِنَكّر ساخته، به جنگ می‌روم. اما تو لباس خود را بپوش.» پس پادشاه اسرائیل خویشتن را متنكر ساخت و ایشان به جنگ رفتند.30و پادشاه ارام سرداران ارابه‌های خویش را امر فرموده، گفت: «نه با كوچك و نه با بزرگ بلكه با پادشاه اسرائیل فقط جنگ نمایید.»31و چون سرداران ارابه‌ها یهُوشافاط را دیدند، گمان بردند كه این پادشاه اسرائیل است؛ پس مایل شدند تا با او جنگ نمایند و یهُوشافاط فریاد برآورد و خداوند او را اعانت نمود و خدا ایشان را از او برگردانید.32و چون سرداران ارابه‌ها را دیدند كه پادشاه اسرائیل نیست، از تعاقب او برگشتند.33اما كسی كمان خود را بدون غرض كشیده، پادشاه اسرائیل رامیان وصله‌های زره زد، و او به ارابه‌ران خود گفت: «دست خود را بگردان و مرا از لشكر بیرون ببر زیرا كه مجروح شدم.»34و در آن روز جنگ سخت شد و پادشاه اسرائیل را در ارابه‌اش به مقابل ارامیان تا وقت عصر برپا داشتند؛ و در وقت غروب آفتاب مرد.
191و یهُوشافاط پادشاه یهودا به خانۀ خود به اورشلیم به سلامتی برگشت.2و ییهُو ابن حنانی رایی برای ملاقات وی بیرون آمده، به یهُوشافاط پادشاه گفت: «آیا شریران را میبایست اعانت نمایی و دشمنان خداوند را دوست داری؟ پس از این جهت غضب از جانب خداوند بر تو آمده است.3لیكن در تو اعمال نیكو یافت شده است، چونكه اَشَیره‌ها را از زمین دور كرده، و دل خود را به طلب خدا تصمیم نموده‌ای.»4و چون یهُوشافاط در اورشلیم ساكن شد، بار دیگر به میان قوم از بئرشبع تا كوهستان افرایم بیرون رفته، ایشان را به سوی یهُوَه خدای پدران ایشان برگردانید.5و داوران در ولایت یعنی در تمام شهرهای حصاردار یهودا شهر به شهر قرار داد.6و به داوران گفت: «باحذر باشید كه به چه طور رفتار می‌نمایید زیرا كه برای انسان داوری نمی‌نمایید بلكه برای خداوند ، و او در حكم نمودن با شما خواهد بود.7و حال خوف خداوند بر شما باشد و این را با احتیاط به عمل آورید زیرا كه با یهُوَه خدای ما بی‌انصافی و طرفداری و رشوه‌خواری نیست.»8و در اورشلیم نیز یهُوشافاط بعضی از لاویان و كاهنان را و بعضی از رؤسای آبای اسرائیل را به جهت داوری خداوند و مرافعه‌ها قرار داد. پس به‌اورشلیم برگشتند.9و ایشان را امر فرموده، گفت: «شما بدینطور با امانت و دل كامل در ترس خداوند رفتار نمایید.10و در هر دعوی‌ای كه از برادران شما كه ساكن شهرهای خود میباشند، میان خون و خون و میان شرایع و اوامر و فرایض و احكام پیش شما آید، ایشان را اِنذار نمایید تا نزد خداوند مجرم نشوند، مبادا غضب بر شما و بر برادران شما بیاید. اگر به این طور رفتار نمایید، مجرم نخواهید شد.11و اینك اَمَرْیا، رئیس كهنه، برای همۀ امور خداوند و زَبَدْیا ابن اسْمَعْئیل كه رئیس خاندان یهودا میباشد، برای همۀ امور پادشاه بر سر شما هستند؛ و لاویان همراه شما در خدمت مشغولند. پس به دلیری عمل نمایید و خداوند با نیكان باشد.»
201و بعد از این، بنی‌موآب و بنی‌عَمُّون و با ایشان بعضی از عَمّونیان، برای مقاتله با یهُوشافاط آمدند.2و بعضی آمده، یهُوشافاط را خبر دادند و گفتند: «گروه عظیمی از آن طرف دریا از ارام به ضد تو میآیند؛ و اینك ایشان در حَصُّون تامار كه همان عَین جَدِی باشد، هستند.»3پس یهُوشافاط بترسید و در طلب خداوند جزم نمود و در تمامی یهودا به روزه اعلان كرد.4و یهودا جمع شدند تا از خداوند مسألت نمایند و از تمامی شهرهای یهودا آمدند تا خداوند را طلب نمایند.5و یهُوشافاط در میان جماعت یهودا و اورشلیم، در خانۀ خداوند ، پیش روی صحن جدید بایستاد،6و گفت: «ای یهُوَه، خدای پدران ما، آیا تو در آسمان خدا نیستی و آیا تو بر جمیع ممالكِ امّتها سلطنت نمی‌نمایی؟ و در دست توقوت و جبروت است و كسی نیست كه با تو مقاومت تواند نمود.7آیا تو خدای ما نیستی كه سكنه این زمین را از حضور قوم خود اسرائیل اخراج نموده، آن را به ذریت دوست خویش ابراهیم تا ابدالا´باد داده‌ای؟8و ایشان در آن ساكن شده، مَقْدَسی برای اسم تو در آن بنا نموده، گفتند:9حینی كه بلا یا شمشیر یا قصاص یا وبا یا قحطی بر ما عارض شود و ما پیش روی این خانه و پیش روی تو (زیرا كه اسم تو در این خانه مقیم است) بایستیم، و در وقت تنگی خود نزد تو استغاثه نماییم، آنگاه اجابت فرموده، نجات بده.10و الا´ن اینك بنی‌عَمُّون و موآب و اهل كوه سَعِیر، كه اسرائیل را وقتی كه از مصر بیرون آمدند اجازت ندادی كه به آنها داخل شوند، بلكه از ایشان اجتناب نمودند و ایشان را هلاك نساختند،11اینك ایشان مكافات آن را به ما می‌رسانند، به اینكه میآیند تا ما را از ملك تو كه آن را به تصرف ما داده‌ای، اخراج نمایند.12ای خدای ما آیا تو بر ایشان حكم نخواهی كرد؟ زیرا كه ما را به مقابل این گروه عظیمی كه بر ما میآیند، هیچ قوتی نیست و ما نمی‌دانیم چه بكنیم. اما چشمان ما به سوی تو است.»13و تمامی یهودا با اطفال و زنان و پسران خود به حضور خداوند ایستاده بودند.14آنگاه روح خداوند بر یحَزْئیل بن‌زكریا ابن بنایا ابن یعِیئِیل بن مَتَّنْیای لاوی كه از بنی‌آساف بود، در میان جماعت نازل شد.15و او گفت: «ای تمامی یهودا و ساكنان اورشلیم! و ای یهُوشافاط پادشاه گوش گیرید! خداوند به شما چنین میگوید: از این گروه عظیم ترسان و هراسان مباشید زیرا كه‌جنگ از آن شما نیست بلكه از آن خداست.16فردا به نزد ایشان فرود آیید. اینك ایشان به فراز صِیص برخواهند آمد و ایشان را در انتهای وادی در برابر بیابانِ یروئیل خواهید یافت.17در این وقت بر شما نخواهد بود كه جنگ نمایید. بایستید و نجات خداوند را كه با شما خواهد بود مشاهده نمایید. ای یهودا و اورشلیم ترسان و هراسان مباشید و فردا به مقابل ایشان بیرون روید و خداوند همراه شما خواهد بود.»18پس یهُوشافاط رو به زمین افتاد و تمامی یهودا و ساكنان اورشلیم به حضور خداوند افتادند و خداوند را سجده نمودند.19و لاویان از بنی‌قَهاتیان و از بنی‌قورَحیان برخاسته، یهُوَه خدای اسرائیل را به آواز بسیار بلند تسبیح خواندند.20و بامدادان برخاسته، به بیابان تَقُوع بیرون رفتند و چون بیرون می‌رفتند، یهُوشافاط بایستاد و گفت: «مرا بشنوید ای یهودا و سكنۀ اورشلیم! بر یهُوَه خدای خود ایمان آورید و استوار خواهید شد، و به انبیای او ایمان آورید كه كامیاب خواهید شد.»21و بعد از مشورت كردن با قوم، بعضی را معین كرد تا پیش روی مُسَلّحان رفته، برای خداوند بسرایند و زینت قدوسیت را تسبیح خوانند و گویند: « خداوند را حمد گویید زیرا كه رحمت او تا ابدالا´باد است.»22و چون ایشان به سراییدن و حمد گفتن شروع نمودند، خداوند به ضد بنی‌عَمُّون و موآب و سكنه جبل سَعِیر كه بر یهودا هجوم آورده بودند، كمین گذاشت و ایشان مُنْكَسِر شدند.23زیرا كه بنی‌عَمُّون و موآب بر سكنه جبل سَعِیر برخاسته،یشان را نابود و هلاك ساختند، و چون از ساكنان سَعِیر فارغ شدند، یكدیگر را به كار هلاكت امداد كردند.24و چون یهودا به دیده‌بانگاه بیابان رسیدند و به سوی آن گروه نظر انداختند، اینك لاشه‌ها بر زمین افتاده، و احدی رهایی نیافته بود.25و یهُوشافاط با قوم خود به جهت گرفتن غنیمت ایشان آمدند و در میان آنها اموال و رخوت و چیزهای گرانبها بسیار یافتند، و برای خود آنقدر گرفتند كه نتوانستند ببرند، و غنیمت اینقدر زیاد بود كه سه روز مشغول غارت می‌بودند.26و در روز چهارم در وادی بَرَكَۀ جمع شدند زیرا كه در آنجا خداوند را متبارك خواندند، و از این جهت آن مكان را تا امروز وادی بَرَكَۀ می‌نامند.27پس جمیع مردان یهودا و اورشلیم و یهُوشافاط مقدم ایشان با شادمانی برگشته، به اورشلیم مراجعت كردند زیرا خداوند ایشان را بر دشمنانشان شادمان ساخته بود.28و با بربطها و عودها و كَرِنّاها به اورشلیم به خانۀ خداوند آمدند.29و ترس خدا بر جمیع ممالك كشورها مستولی شد چونكه شنیدند كه خداوند با دشمنان اسرائیل جنگ كرده است.30و مملكت یهُوشافاط آرام شد، زیرا خدایش او را از هر طرف رفاهیت بخشید.31پس یهُوشافاط بر یهودا سلطنت نمود و سی و پنج ساله بود كه پادشاه شد و بیست و پنج سال در اورشلیم سلطنت كرد و اسم مادرش عَزُوْبَه دختر شِلْحِی بود.32و موافق رفتار پدرش آسا سلوك نموده، از آن انحراف نورزید و آنچه در نظر خداوند راست بود بجا میآورد.33لیكن‌مكان‌های بلند برداشته نشد و قوم هنوز دلهای خود را به سوی خدای پدران خویش مصمم نساخته بودند.34و بقیۀ وقایع یهُوشافاط از اول تا آخر در اخبار ییهُو ابن حنانی كه در تواریخ پادشاهان اسرائیل مندرج میباشد، مكتوب است.35و بعد از این، یهُوشافاط پادشاه یهُودا با اَخَزْیا پادشاه اسرائیل كه شریرانه رفتار مینمود، طرح آمیزش انداخت.36و در ساختن كشتیها برای رفتن به ترشیش با وی مشاركت نمود و كشتیها را در عَصْیون جابَر ساختند.37آنگاه اَلِعازَر بن دوُداواهُوی مَریشاتی به ضد یهُوشافاط نبوت كرده، گفت: «چونكه تو با اَخَزْیا متحد شدی، خداوند كارهای تو را تباه ساخته است.» پس آن كشتیها شكسته شدند و نتوانستند به ترشیش بروند.
211و یهُوشافاط با پدران خود خوابید و در شهر داود با پدرانش دفن شد، و پسرش یهُورام به جایش پادشاه شد.2و پسران یهُوشافاط عَزَرْیا و یحیئیل و زكریا و عَزَرْیاهُو و میكائیل و شَفَطْیا برادران او بودند. این همۀ پسران یهُوشافاط پادشاه اسرائیل بودند.3و پدر ایشان عطایای بسیار از نقره و طلا و نفایس با شهرهای حصاردار در یهودا به ایشان داد؛ و اما سلطنت را به یهُورام عطا فرمود زیرا كه نخستزاده بود.4و چون یهُورام بر سلطنت پدرش مستقر شد، خویشتن را تقویت نموده، همۀ برادران خود و بعضی از سروران اسرائیل را نیز به شمشیر كشت.5یهُورام سی و دو ساله بود كه پادشاه شد و هشت سال در اورشلیم سلطنت كرد.6و موافق رفتارپادشاهان اسرائیل به طوری كه خاندان اَخاب رفتار میكردند، سلوك نمود زیرا كه دختر اَخاب زن او بود و آنچه در نظر خداوند ناپسند بود، به عمل آورد.7لیكن خداوند به سبب آن عهدی كه با داود بسته بود و چونكه وعده داده بود كه چراغی به وی و به پسرانش همیشۀ اوقات ببخشد، نخواست كه خاندان داود را هلاك سازد.8و در ایام او ادوم از زیردست یهودا عاصی شده، پادشاهی برای خود نصب نمودند.9و یهُورام با سرداران خود و تمامی ارابه‌هایش رفت، و شبانگاه برخاسته، اَدُومیان را كه او را احاطه كرده بودند، با سرداران ارابه‌های ایشان شكست داد.10اما اَدُوم تا امروز از زیر دست یهودا عاصی شده‌اند، و در همان وقت لِبْنَه نیز از زیر دست او عاصی شد، زیرا كه او یهُوَه خدای پدران خود را ترك كرد.11و او نیز مكانهای بلند در كوههای یهودا ساخت و ساكنان اورشلیم را به زنا كردن تحریض نموده، یهودا را گمراه ساخت.12و مكتوبی از ایلیای نبی بدو رسیده، گفت كه «یهُوَه، خدای پدرت داود، چنین می‌فرماید: چونكه به راههای پدرت یهُوشافاط و به طریقهای آسا پادشاه یهودا سلوك ننمودی،13بلكه به طریق پادشاهان اسرائیل رفتار نموده، یهودا و ساكنان اورشلیم را اغوا نمودی كه موافق زناكاری خاندان اَخاب مرتكب زنا بشوند و برادران خویش را نیز از خاندان پدرت كه از تو نیكوتر بودند به قتل رسانیدی،14همانا خداوند قومت و پسرانت و زنانت و تمامی اموالت را به بلای عظیم مبتلا خواهد ساخت.15و تو به مرض سخت گرفتارشده، در احشایت چنان بیماری‌ای عارض خواهد شد كه احشایت از آن مرض روزبه‌روز بیرون خواهد آمد.»16پس خداوند دل فلسطینیان و عَرَبانی را كه مجاور حَبَشیان بودند، به ضد یهُورام برانگیزانید.17و بر یهودا هجوم آورده، در آن ثَلْمه انداختند و تمامی اموالی كه در خانۀ پادشاه یافت شد و پسران و زنان او را نیز به اسیری بردند. و برای او پسری سوای پسر كهترش یهُواَخاز باقی نماند.18و بعد از اینهمه خداوند احشایش را به مرض علاجْناپذیر مبتلا ساخت.19و به مرور ایام بعد از انقضای مدت دو سال، احشایش از شدت مرض بیرون آمد و با دردهای سخت مرد، و قومش برای وی (عطریات) نسوزانیدند، چنانكه برای پدرش می‌سوزانیدند.20و او سی و دو ساله بود كه پادشاه شد و هشت سال در اورشلیم سلطنت نمود، و بدون آنكه بر او رقّتی شود، رحلت كرد، و او را در شهر داود، اما نه در مقبرۀ پادشاهان، دفن كردند.
221و ساكنان اورشلیم پسر كهترش اَخَزْیا را در جایش به پادشاهی نصب كردند، زیرا گروهی كه با عَرَبان بر اردو هجوم آورده بودند، همۀ پسران بزرگش را كشته بودند. پس اَخَزْیا ابن یهُورام پادشاه یهودا سلطنت كرد.2و اَخَزْیا چهل و دو ساله بود كه پادشاه شد و یك سال در اورشلیم سلطنت كرد و اسم مادرش عَتَلْیا دختر عُمْری بود.3و او نیز به طریقهای خاندان اَخاب سلوك نمود زیرا كه مادرش ناصح او بود تااعمال زشت بكند.4و مثل خاندان اَخاب آنچه در نظر خداوند ناپسند بود، بجا آورد زیرا كه ایشان بعد از وفات پدرش، برای هلاكتش ناصح او بودند.5پس برحسب مشورت ایشان رفتار نموده، با یهُورام بن اَخاب پادشاه اسرائیل نیز برای جنگ با حزائیل پادشاه اَرام به راموت جِلْعاد رفت و ارامیان یورام را مجروح نمودند.6پس به یزرعیل مراجعت كرد تا از جراحاتی كه در محاربه با حَزائیل پادشاه ارام در رامَه یافته بود، شفا یابد. و عَزَرْیا ابن یهُورام پادشاه یهودا برای عیادت یهُورام بن اَخاب به یزرعیل فرود آمد زیرا كه بیمار بود.7و هلاكت اَخَزْیا در اینكه نزد یورام رفت، از جانب خدا بود زیرا چون به آنجا رسید، با یهُورام به مقابلۀ ییهو ابن نِمْشِی كه خداوند او را برای هلاك ساختن خاندان اَخاب مسح كرده بود، بیرون رفت.8و چون ییهو قصاص بر خاندان اَخاب می‌رسانید، بعضی از سروران یهودا و پسران برادران اَخَزْیا را كه ملازمان اَخَزْیا بودند یافته، ایشان را كشت.9و اَخَزْیا را طلبید و او را در حالتی كه در سامره پنهان شده بود، دستگیر نموده، نزد ییهو آوردند و او را به قتل رسانیده، دفن كردند زیرا گفتند: «پسر یهُوشافاط است كه خداوند را به تمامی دل خود طلبید.» پس، از خاندان اَخَزْیا، كسی كه قادر بر سلطنت باشد، نماند.10پس چون عَتَلْیا مادر اَخَزْیا دید كه پسرش كشته شده است، برخاست و تمامی اولاد پادشاهان از خاندان یهودا را هلاك كرد.11لیكن یهُوْشَبْعَه، دختر پادشاه، یوآش پسر اَخَزْیا راگرفت و او را از میان پسران پادشاه كه مقتول شدند دزدیده، او را با دایه‌اش در اطاق خوابگاه گذاشت و یهُوْشَبْعَه، دختر یهُورام پادشاه، زن یهُویاداعِ كاهن كه خواهر اَخَزْیا بود، او را از عَتَلْیا پنهان كرد كه او را نكشت.12و او نزد ایشان در خانۀ خدا مدت شش سال پنهان ماند. و عَتَلْیا بر زمین سلطنت میكرد.
231و در سال هفتم، یهُویاداع خویشتن را تقویت داده، بعضی از سرداران صده یعنی عَزَرْیا ابن یهُورام و اسماعیل بن یهوحانان و عَزَرْیا ابن عُوبید و مَعَسِیا ابن عدایا و الیشافاط بن زِكْرِی را با خود همداستان ساخت.2و ایشان در یهودا گردش كردند و لاویان را از جمیع شهرهای یهودا و رؤسای آبای اسرائیل را جمع كرده، به اورشلیم آمدند.3و تمامی جماعت با پادشاه در خانۀ خدا عهد بستند. و او به ایشان گفت: «همانا پسر پادشاه سلطنت خواهد كرد، چنانكه خداوند دربارۀ پسران داود گفته است.4و كاری كه باید بكنید این است: یك ثلث از شما كه از كاهنان و لاویان در سَبَّت داخل می‌شوید دربانهای آستانه‌ها باشید.5و ثُلث دیگر به خانۀ پادشاه و ثلثی به دروازۀ اساس و تمامی قوم در صحنهای خانۀ خداوند حاضر باشند.6و كسی غیر از كاهنان و لاویانی كه به خدمت مشغول میباشند، داخل خانۀ خداوند نشود، اما ایشان داخل بشوند زیرا كه مقدسند و تمامی قوم) خانۀ ( خداوند را حراست نمایند.7و لاویان هر كس سلاح خود را به دست گرفته، پادشاه را از هر طرف احاطه نمایند و هر كه به خانه درآید، كشته شود؛ و چون پادشاه داخل شود یا بیرون رود،شما نزد او بمانید.»8پس لاویان و تمامی یهودا موافق هر چه یهُویاداع كاهن امر فرمود عمل نمودند، و هر كدام كسان خود را خواه از آنانی كه در روز سَبَّت داخل می‌شدند و خواه از آنانی كه در روز سَبَّت بیرون می‌رفتند، برداشتند زیرا كه یهُویاداع كاهن فرقه‌ها را مرخص نفرمود.9و یهُویاداع كاهن نیزه‌ها و مِجَنها و سپرها را كه از آن داود پادشاه و در خانۀ خدا بود، به یوزباشیها داد.10و تمامی قوم را كه هر یك از ایشان سلاح خود را به دست گرفته بودند، از طرف راست خانه تا طرف چپ خانه به پهلوی مذبح و خانه، به اطراف پادشاه قرار داد.11و پسر پادشاه را بیرون آورده، تاج را بر سرش گذاشتند و شهادت نامه را به او داده، او را به پادشاهی نصب كردند، و یهُویاداع و پسرانش، او را مسح نموده، گفتند: «پادشاه زنده بماند.»12اما چون عَتَلْیا آواز قوم را كه می‌دویدند و پادشاه را مدح میكردند شنید، نزد قوم به خانۀ خداوند داخل شد.13و دید كه اینك پادشاه به پهلوی ستون خود نزد مدخل ایستاده است، و سروران و كَرِنّانوازان نزد پادشاه میباشند و تمامی قوم زمین شادی میكنند و كَرِنّاها را می‌نوازند و مُغَنّیان با آلات موسیقی و پیشوایان تسبیح. آنگاه عَتَلْیا لباس خود را دریده، صدا زد كه «خیانت، خیانت!»14و یهُویاداع كاهن، یوزباشیها را كه سرداران فوج بودند امر فرموده، به ایشان گفت: «او را از میان صفها بیرون كنید، و هر كه از عقب او برود، به شمشیر كشته شود.» زیرا كاهن فرموده بود كه او را در خانۀ خداوند مكشید.15پس او را راه دادند و چون به دهنۀ دروازۀ اسبان، نزد خانۀ پادشاه رسید، او را در آنجا كشتند.16و یهُویاداع در میان خود و تمامی قوم و پادشاه، عهد بست تا قوم خداوند باشند.17و تمامی قوم به خانۀ بعل رفته، آن را منهدم ساختند و مذبح‌هایش و تماثیلش را شكستند و كاهن بَعْل متّان را روبه‌روی مذبحها كشتند.18و یهُویاداع با شادمانی و نغمه‌سرایی برحسب امر داود، وظیفه‌های خانۀ خداوند را به دست كاهنان و لاویان سپرد، چنانكه داود ایشان را بر خانۀ خداوند تقسیم كرده بود تا موافق آنچه در توارۀ موسی مكتوب است، قربانیهای سوختنی خداوند را بگذرانند.19و دربانان را به دروازههای خانۀ خداوند قرار داد تا كسی كه به هر جهتی نجس باشد، داخل نشود.20و یوزباشیها و نُجَبا و حاكمان قوم و تمامی قوم زمین را برداشت و پادشاه را از خانۀ خداوند به زیر آورد و او را از دروازۀ اعلی به خانۀ پادشاه درآورده، او را بر كرسی سلطنت نشانید.21و تمامی قوم زمین شادی كردند و شهر آرامی یافت و عَتَلْیا را به شمشیر كشتند.
241و یوآش هفت ساله بود كه پادشاه شد و چهل سال در اورشلیم سلطنت نمود و اسم مادرش ظَبِیۀ بئرشَبَعی بود.2و یوآش در تمامی روزهای یهُویاداع كاهن، آنچه را كه در نظر خداوند راست بود، به عمل میآورد.3و یهُویاداع دو زن برایش گرفت و او پسران و دختران تولید نمود.4و بعد از آن، یوآش اراده كرد كه خانۀ خداوند را تعمیر نماید.5و كاهنان و لاویان را جمع كرده، به ایشان گفت: «به شهرهای یهودا بیرون روید و از تمامی اسرائیل نقره برای تعمیرخانۀ خدای خود، سال به سال جمع كنید، و در این كار تعجیل نمایید.» اما لاویان تعجیل ننمودند.6پس پادشاه، یهُویاداع رئیس (كهنه) را خوانده، وی را گفت: «چرا از لاویان بازخواست نكردی كه جزیه‌ای را كه موسی بندۀ خداوند و جماعت اسرائیل به جهت خیمۀ شهادت قرار داده‌اند، از یهودا و اورشلیم بیاورند؟»7زیرا كه پسران عَتَلْیای خبیثه، خانۀ خدا را خراب كرده، و تمامی موقوفات خانۀ خداوند را صرف بَعْلیم كرده بودند.8و پادشاه امر فرمود كه صندوقی بسازند و آن را بیرون دروازۀ خانۀ خداوند بگذارند.9و در یهودا و اورشلیم ندا دردادند كه جزیه‌ای را كه موسی بندۀ خدا در بیابان بر اسرائیل قرار داده بود، برای خداوند بیاورند.10و جمیع سروران و تمامی قوم آن را به شادمانی آورده، در صندوق انداختند تا پر شد.11و چون صندوق به دست لاویان، نزد وكلای پادشاه آورده میشد و ایشان می‌دیدند كه نقره بسیار هست. آنگاه كاتبِ پادشاه و وكیلِ رئیس كَهَنه آمده، صندوق را خالی میكردند و آن را برداشته، باز به جایش می‌گذاشتند. و روز به روز چنین كرده، نقرۀ بسیار جمع كردند.12و پادشاه و یهُویاداع آن را به آنانی كه در كار خدمت خانۀ خداوند مشغول بودند دادند، و ایشان بنّایان و نجّاران به جهت تعمیر خانۀ خداوند و آهنگران و مسگران برای مَرِمَّت خانۀ خداوند اجیر نمودند.13پس عمله‌ها به كار پرداختند و كار از دست ایشان به انجام رسید و خانۀ خدا را به حالت اولش برپا داشته، آن را محكم ساختند.14و چون آن را تمام كرده بودند،بقیۀ نقره را نزد پادشاه و یهُویاداع آوردند و از آن برای خانۀ خداوند اسباب یعنی آلات خدمت و آلات قربانیها و قاشقها و ظروف طلا و نقره ساختند، و در تمامی روزهای یهُویاداع، قربانیهای سوختنی دائماً در خانۀ خداوند می‌گذرانیدند.15اما یهُویاداع پیر و سالخورده شده، بمرد و حین وفاتش صد و سی ساله بود.16و او را در شهر داود با پادشاهان دفن كردند، زیرا كه در اسرائیل هم برای خدا و هم برای خانۀ او نیكویی كرده بود.17و بعد از وفات یهُویاداع، سروران یهودا آمدند و پادشاه را تعظیم نمودند و پادشاه در آن وقت به ایشان گوش گرفت.18و ایشان خانۀ یهُوَه خدای پدران خود را ترك كرده، اَشَیریم و بتها را عبادت نمودند، و به سبب این عصیان ایشان، خشم بر یهودا و اورشلیم افروخته شد.19و او انبیاء نزد ایشان فرستاد تا ایشان را به سوی یهُوَه برگردانند و ایشان آنها را شهادت دادند، اما ایشان گوش نگرفتند.20پس روح خدا زكریا ابن یهُویاداع كاهن را ملبّس ساخت و او بالای قوم ایستاده، به ایشان گفت: «خدا چنین می‌فرماید: شما چرا از اوامر یهُوَه تجاوز می‌نمایید؟ پس كامیاب نخواهید شد. چونكه خداوند را ترك نموده‌اید، او شما را ترك نموده است.»21و ایشان بر او توطئه نموده، او را به حكم پادشاه در صحن خانۀ خداوند سنگسار كردند.22پس یوآشِ پادشاه احسانی راكه پدرش یهُویاداع، به وی نموده بود، بیاد نیاورد، بلكه پسرش را به قتل رسانید. و چون او می‌مرد، گفت: « خداوند این را ببیند و بازخواست نماید.»23و در وقت تحویل سال، لشكر اَرامیان به ضد وی برآمده، به یهودا و اورشلیم داخل شده، جمیع سروران قوم را از میان قوم هلاك ساختند، و تمامی غنیمت ایشان را نزد پادشاه دمشق فرستادند.24زیرا كه لشكر اَرام با جمعیت كمی آمدند و خداوند لشكر بسیار عظیمی به دست ایشان تسلیم نمود، چونكه یهُوَه خدای پدران خود را ترك كرده بودند؛ پس بر یوآش قصاص نمودند.25و چون از نزد او رفتند (زیرا كه او را در مرضهای سخت واگذاشتند)، بندگانش به سبب خون پسران یهُویاداعِ كاهن، براو فتنه انگیخته، او را بر بسترش كشتند. و چون مرد، او را در شهر داود دفن كردند، اما او را در مقبرۀ پادشاهان دفن نكردند.26و آنانی كه بر او فتنه انگیختند، اینانند: زاباد، پسر شِمْعَه عَمُّونیه و یهُوزاباد، پسر شِمْریتِ موآبیه.27و اما حكایت پسرانش و عظمت وَحی كه بر او نازل شد و تعمیر خانۀ خدا، اینك در مِدْرَسِ تواریخ پادشاهان مكتوب است، و پسرش اَمَصْیا در جایش پادشاه شد.
251اَمَصْیا بیست و پنج ساله بود كه پادشاه شد و بیست و نه سال در اورشلیم پادشاهی كرد و اسم مادرش یهُوعَدّانِ اورشلیمی بود.2و آنچه در نظر خداوند پسند بود، به عمل آورد، اما نه به دل كامل.3و چون سلطنت دردستش مستحكم شد، خادمان خود را كه پدرش پادشاه را كشته بودند، به قتل رسانید.4اما پسران ایشان را نكشت به موجب نوشتۀ كتاب تورات موسی كه خداوند امر فرموده و گفته بود: «پدران به جهت پسران كشته نشوند و پسران به جهت پدران مقتول نگردند، بلكه هر كس به جهت گناه خود كشته شود.»5و اَمَصْیا یهودا را جمع كرده، سرداران هزاره و سرداران صده از ایشان در تمامی یهودا و بنیامین مقرر فرمود و ایشان را از بیست ساله بالاتر شمرده، سیصد هزار مرد برگزیدۀ نیزه و سپردار را كه به جنگ بیرون می‌رفتند، یافت.6و صد هزار مرد شجاع جنگ آزموده به صد وزنه نقره از اسرائیل اجیر ساخت.7اما مرد خدایی نزد وی آمده، گفت: «ای پادشاه، لشكر اسرائیل با تو نروند زیرا خداوند با اسرائیل یعنی با تمامی بنیافرایم نیست.8و اگر می‌خواهی بروی برو و به جهت جنگ قوی شو؛ لیكن خدا تو را پیش دشمنان مغلوب خواهد ساخت زیرا قدرت نصرت دادن و مغلوب ساختن با خدا است.»9اَمَصْیا به مرد خدا گفت: «برای صد وزنۀ نقره كه به لشكر اسرائیل داده‌ام، چه كنم؟» مرد خدا جواب داد: « خداوند قادر است كه تو را بیشتر از این بدهد.»10پس اَمَصْیا لشكری را كه از افرایم نزد او آمده بودند، جدا كرد كه به جای خود برگردند و از این سبب خشم ایشان بر یهودا به شدت افروخته شد و بسیار غضبناك گردیده، به جای خود رفتند.11و اَمَصْیا خویشتن را تقویت نموده، قوم خود را بیرون برد و به وادی الملح رسیده، ده‌هزار نفر از بنی‌سَعِیر را كشت.12و بنی‌یهودا ده هزار نفر دیگر را زنده اسیر كرد، و ایشان را به قلۀ سالَع برده، از قله سالَع به زیر انداختند كه جمیعاً خرد شدند.13و اما مردان آن فوج كه اَمَصْیا باز فرستاده بود تا همراهش به جنگ نروند، بر شهرهای یهودا از سامره تا بیت حورون تاختند و سه هزار نفر را كشته، غنیمت بسیار بردند.14و بعد از مراجعتِ اَمَصْیا از شكست دادن ادومیان، او خدایان بنی‌سَعِیر را آورده، آنها را خدایان خود ساخت و آنها را سجده نموده، بخور برای آنها سوزانید.15پس خشم خداوند بر اَمَصْیا افروخته شد و نبی نزد وی فرستاد كه او را بگوید: «چرا خدایان آن قوم را كه قوم خود را از دست تو نتوانستند رهانید، طلبیدی؟»16و چون این سخن را به وی گفت، او را جواب داد: «آیا تو را مشیر پادشاه ساخته‌اند؟ ساكت شو! چرا تو را بكشند؟» پس نبی ساكت شده، گفت: «میدانم كه خدا قصد نموده است كه تو را هلاك كند، چونكه این كار را كردی و نصیحت مرا نشنیدی.»17پس اَمَصْیا، پادشاه یهودا، مشورت كرده، نزد یوآش بن یهُوآحاز بن ییهو پادشاه اسرائیل فرستاده، گفت: «بیا تا با یكدیگر مقابله نماییم.»18و یوآش پادشاه اسرائیل نزد اَمَصْیا پادشاه یهودا فرستاده، گفت: «شترخار لبنان نزد سرو آزاد لبنان فرستاده، گفت: دختر خود را به پسر من به زنی بده. اما حیوان وحشی كه در لبنان بود گذر كرده، شترخار را پایمال نمود.19می‌گویی، هان ادوم را شكست دادم و دلت تو را مغرور ساخته است كه افتخار نمایی؟ حال به خانۀ خود برگرد. چرا بلا را برای خود برمی‌انگیزانی تا خودت و یهودا همراهت بیفتید؟»20اما اَمَصْیا گوش نداد زیرا كه این امر ازجانب خدا بود تا ایشان را به دست دشمنان تسلیم نماید، چونكه خدایان ادوم را طلبیدند.21پس یوآش پادشاه اسرائیل برآمد و او و اَمَصْیا پادشاه یهودا در بیت‌شمس كه در یهودا است، با یكدیگر مقابله نمودند.22و یهودا از حضور اسرائیل منهزم شده، هر كس به خیمۀ خود فرار كرد.23و یوآش پادشاه اسرائیل اَمَصْیا ابن‌یوآش بن‌یهوآحاز پادشاه یهودا را در بیت شمس گرفت و او را به اورشلیم آورده، چهارصد ذراع حصار اورشلیم را از دروازۀ افرایم تا دروازۀ زاویه منهدم ساخت.24و تمامی طلا و نقره و تمامی ظروفی را كه در خانۀ خدا نزد (بنی) عُوْبیدْ اَدُوم و در خزانه‌های خانۀ پادشاه یافت شد و یرْغمالان را گرفته، به سامره مراجعت كرد.25و اَمَصْیا ابن‌یوآش پادشاه یهودا، بعد از وفات یوآش بن یهُوآحاز پادشاه اسرائیل، پانزده سال زندگانی نمود.26و بقیۀ وقایع اول و آخر اَمَصْیا، آیا در تواریخ پادشاهان یهودا و اسرائیل مكتوب نیست؟27و از زمانی كه اَمَصْیا از پیروی خداوند انحراف ورزید، بعضی در اورشلیم فتنه بر وی انگیختند. پس به لاكیش فرار كرد و از عقبش به لاكیش فرستادند و او را در آنجا كشتند.28و او را بر اسبان آوردند و با پدرانش در شهر یهودا دفن كردند.
261و تمامی قوم یهودا عُزّیا را كه شانزده ساله بود گرفته، در جای پدرش اَمَصْیا پادشاه ساختند.2و او بعد از آنكه پادشاه با پدرانش خوابیده بود، ایلُوت را بنا كرد و آن را برای یهودا استرداد نمود.3و عُزّیا شانزده ساله بود كه پادشاه شد و پنجاه و دو سال در اورشلیم‌پادشاهی نمود و اسم مادرش یكُلْیای اورشلیمی بود.4و آنچه در نظر خداوند پسند بود، موافق هر چه پدرش اَمَصْیا كرده بود، بجا آورد.5و در روزهای زكریا كه در رؤیاهای خدا بصیر بود، خدا را می‌طلبید و مادامی كه خداوند را می‌طلبید، خدا او را كامیاب میساخت.6و او بیرون رفته، با فلسطینیان جنگ كرد و حصار جَتّ و حصار یبْنَه و حصار اَشْدود را منهدم ساخت و شهرها در زمین اشدود و فلسطینیان بنا نمود.7و خدا او را بر فلسطینیان و عَرَبانی كه در جُوْربَعْل ساكن بودند و بر مَعُونیان نصرت داد.8و عَمُّونیان به عُزّیا هدایا دادند و اسم او تا مدخل مصر شایع گردید، زیرا كه بینهایت قوی گشت.9و عُزّیا برجها در اورشلیم نزد دروازۀ زاویه و نزد دروازۀ وادی و نزد گوشۀ حصار بنا كرده، آنها را مستحكم گردانید.10و برجها در بیابان بنا نمود و چاههای بسیار كند زیرا كه مواشی كثیر در همواری و در هامون داشت و فلاحان و باغبانان در كوهستان و در بوستانها داشت، چونكه فلاحت را دوست میداشت.11و عُزّیا سپاهیان جنگ آزموده داشت كه برای محاربه دسته دسته بیرون می‌رفتند؛ برحسب تعداد ایشان كه یعْیئیل كاتب و مَعَسیای رئیس زیردست حَنَنْیا كه یكی از سرداران پادشاه بود، آنها را سان می‌دیدند.12و عدد تمامی سردارانِ آبا كه شجاعان جنگ آزموده بودند، دو هزار و ششصد بود.13و زیر دست ایشان، سیصد و هفت هزار و پانصد سپاه جنگ آزموده بودند كه پادشاه را به ضد دشمنانش مساعدت نموده، با قوت تمام مقاتله میكردند.14و عُزّیا برای ایشان یعنی‌برای تمامی لشكر سپرها و نیزه‌ها و خودها و زره‌ها و كمانها و فلاخنها مهیا ساخت.15و منجنیقهایی را كه مخترع صنعتگران ماهر بود در اورشلیم ساخت تا آنها را بر برجها و گوشه‌های حصار برای انداختن تیرها و سنگهای بزرگ بگذارند. پس آوازۀ او تا جایهای دور شایع شد زیرا كه نصرت عظیمی یافته، بسیار قوی گردید.16لیكن چون زورآور شد، دل او برای هلاكتش متكبر گردید و به یهُوَه خدای خود خیانت ورزیده، به هیكل خداوند درآمد تا بخور بر مذبح بخور بسوزاند.17و عَزَرْیای كاهن از عقب او داخل شد و همراه او هشتاد مرد رشید از كاهنان خداوند درآمدند.18و ایشان با عُزّیا پادشاه مقاومت نموده، او را گفتند: «ای عُزّیا سوزانیدن بخور برای خداوند كار تو نیست بلكه كار كاهنان پسران هارون است كه برای سوزانیدن بخور تقدیس شده‌اند. پس از مقدس بیرون شو زیرا خطا كردی، و این كار از جانب یهُوَه خدا موجب عزت تو نخواهد بود.»19آنگاه عُزّیا كه مِجْمَری برای سوزانیدن بخور در دست خود داشت، غضبناك شد و چون خشمش بر كاهنان افروخته گردید، برص به حضور كاهنان در خانۀ خداوند به پهلوی مذبح بخور بر پیشانیاش پدید آمد.20و عَزَرْیای رئیس كهنه و سایر كاهنان بر او نگریستند و اینك برص بر پیشانیاش ظاهر شده بود. پس او را از آنجا به شتاب بیرون كردند و خودش نیز به تعجیل بیرون رفت، چونكه خداوند او را مبتلا ساخته بود.21و عُزّیا پادشاه تا روز وفاتش ابرص بود و در مریضخانه مبروص ماند، زیرا از خانۀ خداوند ممنوع بود؛ و پسرش یوتام، ناظر خانۀ پادشاه و حاكم قوم زمین می‌بود.22و اِشَعْیا ابن آموص نبی بقیۀ وقایع اول و آخر عُزّیا را نوشت.23پس عُزّیا با پدران خود خوابید و او را با پدرانش در زمین مقبرۀ پادشاهان دفن كردند، زیرا گفتند كه ابرص است و پسرش یوتام در جایش پادشاه شد.
271و یوتام بیست و پنج ساله بود كه پادشاه شد و شانزده سال در اورشلیم سلطنت نمود و اسم مادرش یرُوْشَه دختر صادوق بود.2و آنچه در نظر خداوند پسند بود، موافق هرآنچه پدرش عُزّیا كرده بود، به عمل آورد، اما به هیكل خداوند داخل نشد لیكن قوم هنوز فساد میكردند.3و او دروازۀ اعلای خانۀ خداوند را بنا نمود و بر حصار عُوفَل عمارت بسیار ساخت.4و شهرها در كوهستان یهودا بنا نمود و قلعه‌ها و برجها در جنگلها ساخت.5و با پادشاه بنی‌عَمُّون جنگ نموده، بر ایشان غالب آمد. پس بنی‌عَمُّون در آن سال، صد وزنۀ نقره و ده هزار كُّر گندم و ده هزار كّر جو به او دادند؛ و بنی‌عَمُّون در سال دوم و سوم به همان مقدار به او دادند.6پس یوتام زورآور گردید زیرا رفتار خود را به حضور یهُوَه خدای خویش راست ساخت.7و بقیۀ وقایع یوتام و همۀ جنگهایش و رفتارش، اینك در تواریخ پادشاهان اسرائیل و یهودا مكتوب است.8و او بیست و پنج ساله بود كه پادشاه شد و شانزده سال در اورشلیم سلطنت كرد.9پس یوتام با پدران خود خوابید و او را در شهر داود دفن‌كردند، و پسرش آحاز در جایش سلطنت نمود.
281و آحاز بیست ساله بود كه پادشاه شد و شانزده سال در اورشلیم پادشاهی كرد. اما آنچه در نظر خداوند پسند بود، موافق پدرش داود به عمل نیاورد.2بلكه به طریقهای پادشاهان اسرائیل سلوك نموده، تمثالها نیز برای بَعْلیم ریخت.3و در وادی ابن هِنُّوم بخور سوزانید، و پسران خود را برحسب رجاسات امّت‌هایی كه خداوند از حضور بنیاسرائیل اخراج نموده بود، سوزانید.4و بر مكانهای بلند و تلها و زیر هر درخت سبز قربانیها گذرانید و بخور سوزانید.5بنابراین، یهُوَه خدایش او را به دست پادشاه ارام تسلیم نمود كه ایشان او را شكست داده، اسیران بسیاری از او گرفته، به دمشق بردند. و به دست پادشاه اسرائیل نیز تسلیم شد كه او را شكست عظیمی داد.6و فَقَح بن رَمَلْیا صد و بیست هزار نفر را كه جمیع ایشان مردان جنگی بودند، در یك روز در یهودا كشت، چونكه یهُوَه خدای پدران خود را ترك نموده بودند.7و زِكْرِی كه مرد شجاع افرایمی بود، مَعَسِیا پسر پادشاه، عَزْریقام ناظرِ خانه، و اَلْقانَه را كه شخص اول بعد از پادشاه بود، كشت.8پس بنیاسرائیل دویست هزار نفر زنان و پسران و دختران از برادران خود به اسیری بردند و نیز غنیمت بسیاری از ایشان گرفتند و غنیمت را به سامره بردند.9و در آنجا نبی از جانب خداوند عُوْدید نام بود كه به استقبال لشكری كه به سامره‌برمی‌گشتند آمده، به ایشان گفت: «اینك از این جهت كه یهُوَه خدای پدران شما بر یهودا غضبناك میباشد، ایشان را به دست شما تسلیم نمود و شما ایشان را با غضبی كه به آسمان رسیده است، كشتید.10و حال شما خیال میكنید كه پسران یهودا و اورشلیم را به عُنف غلامان و كنیزان خود سازید. و آیا با خود شما نیز تقصیرها به ضد یهُوَه خدای شما نیست؟11پس الا´ن مرا بشنوید و اسیرانی را كه از برادران خود آورده‌اید، برگردانید زیرا كه حدّت خشم خداوند بر شما میباشد.»12آنگاه بعضی از رؤسای بنیافرایم یعنی عَزَرْیا ابن یهُوحانان و بَركَیا ابن مَشُلّیموت و یحِزْقیا ابن شَلُّوم و عماسا ابن حَدْلای با آنانی كه از جنگ میآمدند، مقاومت نمودند.13و به ایشان گفتند كه «اسیران را به اینجا نخواهید آورد زیرا كه تقصیری به ضد خداوند بر ما هست؛ و شما می‌خواهید كه گناهان و تقصیرهای ما را مزید كنید زیرا كه تقصیر ما عظیم است و حدت خشم بر اسرائیل وارد شده است.»14پس لشكریان، اسیران و غنیمت را پیش رؤسا و تمامی جماعت واگذاشتند.15و آنانی كه اسم ایشان مذكور شد برخاسته، اسیران را گرفتند و همۀ برهنگان ایشان را از غنیمت پوشانیده، ملبس ساختند و كفش به پای ایشان كرده، ایشان را خورانیدند و نوشانیدند و تدهین كرده، تمامی ضعیفان را بر الاغها سوار نموده، ایشان را به اریحا كه شهر نخل باشد نزد برادرانشان رسانیده، خود به سامره مراجعت كردند.16و در آن زمان، آحازِ پادشاه نزد پادشاهان‌آشور فرستاد تا او را اعانت كنند.17زیرا كه اَدُوْمیان هنوز میآمدند و یهودا را شكست داده، اسیران می‌بردند.18و فلسطینیان بر شهرهای هامون و جنوبی یهودا هجوم آوردند و بیت شمس و اَیلُون و جَدیروت و سُوكُو را با دهاتش و تِمْنَه را با دهاتش و جِمْزُو را با دهاتش گرفته، در آنها ساكن شدند.19زیرا خداوند یهودا را به سبب آحاز، پادشاه اسرائیل ذلیل ساخت، چونكه او یهودا را به سركشی واداشت و به خداوند خیانت عظیمی ورزید.20پس تِلْغَت فِلْناسَر، پادشاه آشور بر او برآمد و او را به تنگ آورد و وی را تقویت نداد.21زیرا كه آحاز خانۀ خداوند و خانه‌های پادشاه و سروران را تاراج كرده، به پادشاه آشور داد، اما او را اعانت ننمود.22و چون او را به تنگ آورده بود، همین آحازِ پادشاه به خداوند بیشتر خیانت ورزید.23زیرا كه برای خدایان دمشق كه او را شكست داده بودند، قربانی گذرانید و گفت: «چونكه خدایانِ پادشاهانِ ارام، ایشان را نصرت داده‌اند، پس من برای آنها قربانی خواهم گذرانید تا مرا اعانت نمایند.» اما آنها سبب هلاكت وی و تمامی اسرائیل شدند.24و آحاز اسباب خانۀ خدا را جمع كرد و آلات خانۀ خدا را خرد كرد و درهای خانۀ خداوند را بسته، مذبحها برای خود در هر گوشه اورشلیم ساخت.25و در هر شهری از شهرهای یهودا، مكانهای بلند ساخت تا برای خدایان غریب بخور سوزانند. پس خشم یهُوَه خدای پدران خود را به هیجان آورد.26و بقیۀ وقایع وی و همۀ طریقهای اول و آخر او، اینك در تواریخ پادشاهان یهودا و اسرائیل مكتوب است.27پس‌آحاز با پدران خود خوابید و او را در شهر اورشلیم دفن كردند، اما او را به مقبرۀ پادشاهان اسرائیل نیاوردند. و پسرش حِزْقیا به جایش پادشاه شد.
291حِزْقیا بیست و پنج ساله بود كه پادشاه شد و بیست و نه سال در اورشلیم سلطنت نمود، و اسم مادرش اَبِیه دختر زكریا بود.2و او آنچه در نظر خداوند پسند بود، موافق هر آنچه پدرش داود كرده بود، به عمل آورد.3و در ماه اول از سال اول سلطنت خود، درهای خانۀ خداوند را گشوده، آنها را تعمیر نمود.4و كاهنان و لاویان را آورده، ایشان را در میدان شرقی جمع كرد.5و به ایشان گفت: «ای لاویان مرا بشنوید! الا´ن خویشتن را تقدیس نمایید و خانۀ یهُوَه خدای پدران خود را تقدیس كرده، نجاسات را از قدس بیرون برید.6زیرا كه پدران ما خیانت ورزیده، آنچه در نظر یهُوَه خدای ما ناپسند بود به عمل آوردند و او را ترك كرده، روی خود را از مسكن خداوند تافتند و پشت به آن دادند.7و درهای رواق را بسته، چراغها را خاموش كردند و بخور نسوزانیدند و قربانیهای سوختنی در قدس خدای اسرائیل نگذرانیدند.8پس خشم خداوند بر یهودا و اورشلیم افروخته شد و ایشان را محل تشویش و دهشت و سخریه ساخت، چنانكه شما به چشمان خود می‌بینید.9و اینك پدران ما به شمشیر افتادند و پسران و دختران و زنان ما از این سبب به اسیری رفتند.10الا´ن اراده دارم كه با یهُوَه خدای اسرائیل عهد ببندم تا حدت خشم او از ما برگردد.11پس حال، ای پسران من، كاهلی‌مورزید زیرا خداوند شما را برگزیده است تا به حضور وی ایستاده، او را خدمت نمایید و خادمان او شده، بخور سوزانید.»12آنگاه بعضی از لاویان برخاستند، یعنی از بنی‌قَهاتیان مَحَت بن عَماسای و یوئیل بن عَزَرْیا و از بنی‌مراری قیس بن عبْدی و عَزَرْیا ابن یهْلَلْئیل و از جَرْشونیان یوآخ بن زِمَّه و عِیدَن بن یوآخ.13و از بنی اَلِیصافان شِمْری و یعْیئیل و از بنی‌آساف زَكَریا و مَتَّنْیا.14و از بنی هِیمان یحیئیل و شِمْعِی و از بنی‌یدُوْتُون شَمَعْیا و عُزیئیل.15و برادران خود را جمع كرده، خویشتن را تقدیس نمودند و موافق فرمان پادشاه، برحسب كلام خداوند برای تطهیر خانۀ خداوند داخل شدند.16و كاهنان به اندرون خانۀ خداوند رفته، آن را طاهر ساختند و همۀ نجاسات را كه در هیكل خداوند یافتند، به صحن خانۀ خداوند بیرون آوردند و لاویان آن را گرفته، خارج شهر به وادی قدرون بیرون بردند.17و در غُرّۀ ماه اول به تقدیس نمودنش شروع كردند، و در روز هشتم ماه به رواق خداوند رسیدند، و در هشت روز خانۀ خداوند را تقدیس نموده، در روز شانزدهم ماه اول آن را به اتمام رسانیدند.18پس نزد حِزْقیا پادشاه به اندرون قصر داخل شده، گفتند: «تمامی خانۀ خداوند و مذبح قربانی سوختنی و همۀ اسبابش و میز نانِ تَقْدِمِه را با همۀ آلاتش طاهر ساختیم.19و تمامی اسبابی كه آحاز پادشاه در ایام سلطنتش حینی كه خیانت ورزید دور انداخت ما آنها را مهیا ساخته، تقدیس نمودیم و اینك پیش مذبح خداوند حاضر است.»20پس حِزْقیا پادشاه صبح زود برخاست و رؤسای شهر را جمع كرده، به خانۀ خداوند برآمد.21و ایشان هفت گاو و هفت قوچ و هفت‌بره و هفت بز نر آوردند تا برای مملكت و قدس و یهودا قربانی گناه بشود. و او پسران هارون كهنه را فرمود تا آنها را بر مذبح خداوند بگذرانند.22پس گاوان را كشتند و كاهنان، خون را گرفته بر مذبح پاشیدند و قوچها را كشته خون را بر مذبح پاشیدند و بره‌ها را كشته خون را بر مذبح پاشیدند.23پس بزهای قربانی گناه را به حضور پادشاه و جماعت نزدیك آورده، دستهای خود را بر آنها نهادند.24و كاهنان آنها را كشته، خون را بر مذبح برای قربانی گناه گذرانیدند تا به جهت تمامی اسرائیل كفاره بشود زیرا كه پادشاه فرموده بود كه قربانی سوختنی و قربانی گناه به جهت تمامی اسرائیل بشود.25و او لاویان را با سنجها و بربطها و عودها برحسب فرمان داود و جاد، رایی پادشاه و ناتان نبی در خانۀ خداوند قرار داد زیرا كه این حكم از جانب خداوند به دست انبیای او شده بود.26پس لاویان با آلات داود و كاهنان با كَرِنّاها ایستادند.27و حِزْقیا امر فرمود كه قربانیهای سوختنی رابر مذبح بگذرانند و چون به گذرانیدن قربانی سوختنی شروع نمودند، سرودهای خداوند را بنا كردند و كَرِنّاها در عقب آلات داود، پادشاه اسرائیل، نواخته شد.28و تمامی جماعت سجده كردند و مُغَنیان سراییدند و كَرِنّانوازان نواختند و همۀ این كارها میشد تا قربانی سوختنی تمام گردید.29و چون قربانیهای سوختنی تمام شد، پادشاه و جمیع حاضرین با وی ركوع كرده، سجده نمودند.30و حِزْقیا پادشاه و رؤسا لاویان را امر فرمودند كه به كلمات داود و آساف رایی برای خداوند تسبیح بخوانند. پس با شادمانی‌تسبیح خواندند و ركوع نموده، سجده كردند.31پس حِزْقیا جواب داده، گفت: «حال خویشتن را برای خداوند تقدیس نمودید. پس نزدیك آمده، قربانیها و ذبایح تشكر به خانۀ خداوند بیاورید.» آنگاه جماعت قربانیها و ذبایح تشكر آوردند و هر كه از دلْ راغب بود قربانیهای سوختنی آورد.32و عدد قربانیهای سوختنی كه جماعت آوردند، هفتاد گاو و صد قوچ و دویست بره بود. همۀ اینها قربانیهای سوختنی برای خداوند بود.33و عدد موقوفات ششصد گاو و سه‌هزار گوسفند بود.34و چون كاهنان كم بودند و به پوست كندن همۀ قربانیهای سوختنی قادر نبودند، برادران ایشان لاویان، ایشان را مدد كردند تا كار تمام شد و تا كاهنانْ خود را تقدیس نمودند زیرا كه دل لاویان از كاهنان برای تقدیس نمودن خود مستقیم‌تر بود.35و قربانیهای سوختنی نیز با پیه ذبایح سلامتی و هدایای ریختنی برای هر قربانی سوختنی، بسیار بود. پس خدمت خانۀ خداوند آراسته شد.36و حِزْقیا و تمامی قوم شادی كردند چونكه خدا قوم را مستعد ساخته بود زیرا این امر ناگهان واقع شد.
301و حِزْقیا نزد تمامی اسرائیل و یهودا فرستاد و مكتوبات نیز به افرایم و مَنَسَّی نوشت تا به خانۀ خداوند به اورشلیم بیایند و عید فِصَح را برای یهُوَه خدای اسرائیل نگاه دارند.2زیرا كه پادشاه و سرورانش و تمامی جماعت در اورشلیم مشورت كرده بودند كه عید فِصَح رادر ماه دوم نگاه دارند.3چونكه در آنوقت نتوانستند آن را نگاه دارند زیرا كاهنان خود را تقدیس كافی ننموده و قوم در اورشلیم جمع نشده بودند.4و این امر به نظر پادشاه و تمامی جماعت پسند آمد.5پس قرار دادند كه در تمامی اسرائیل از بئرشبع تا دان ندا نمایند كه بیایند و فِصَح را برای یهُوَه خدای اسرائیل در اورشلیم برپا نمایند، زیرا مدت مدیدی بود كه آن را به طوری كه مكتوب است، نگاه نداشته بودند.6پس شاطران با مكتوبات از جانب پادشاه و سرورانش، برحسب فرمان پادشاه به تمامی اسرائیل و یهودا رفته، گفتند: «ای بنیاسرائیل به سوی یهُوَه، خدای ابراهیم و اسحاق و اسرائیل باز گشت نمایید تا او به بقیۀ شما كه از دست پادشاهان آشور رسته‌اید، رجوع نماید.7و مثل پدران و برادران خود كه به یهُوَه خدای پدران خویش خیانت ورزیدند، مباشید كه ایشان را محل دهشت چنانكه می‌بینید گردانیده است.8پس مثل پدران خود گردن خود را سخت مسازید بلكه نزد خداوند تواضع نمایید و به قدس او كه آن را تا ابدالا´باد تقدیس نموده است داخل شده، یهُوَه خدای خود را عبادت نمایید تا حدت خشم او از شما برگردد.9زیرا اگر به سوی خداوند بازگشت نمایید، برادران و پسران شما به نظر آنانی كه ایشان را به اسیری برده‌اند، التفات خواهند یافت و به این زمین مراجعت خواهند نمود، زیرا كه یهُوَه خدای شما مهربان و رحیم است و اگر به سوی او بازگشت نمایید روی خود را از شما بر نخواهد گردانید.»10پس شاطران شهر به شهر از زمین افرایم و مَنَسَّی تا زبولون گذشتند، لیكن بر ایشان استهزا و سُخریه مینمودند.11اما بعضی از اَشَیر و مَنَسَّی‌و زَبُولُون تواضع نموده، به اورشلیم آمدند.12و دست خدا بر یهودا بود كه ایشان را یك دل بخشد تا فرمان پادشاه و سرورانش را موافق كلام خداوند بجا آورند.13پس گروه عظیمی در اورشلیم برای نگاه داشتن عید فطیر در ماه دوم جمع شدند و جماعت، بسیار بزرگ شد.14و برخاسته، مذبح‌هایی را كه در اورشلیم بود خراب كردند و همۀ مذبحهای بخور را خراب كرده، به وادی قِدْرُون انداختند.15و در چهاردهم ماه دوم فِصَح را ذبح كردند و كاهنان و لاویان خجالت كشیده، خود را تقدیس نمودند و قربانیهای سوختنی به خانۀ خداوند آوردند.16پس در جایهای خود به ترتیب خویش برحسب تورات موسی مرد خدا ایستادند و كاهنان خون را از دست لاویان گرفته، پاشیدند.17زیرا چونكه بسیاری از جماعت بودند كه خود را تقدیس ننموده بودند، لاویان مأمور شدند كه قربانیهای فِصَح را به جهت هر كه طاهر نشده بود، ذبح نمایند و ایشان را برای خداوند تقدیس كنند.18زیرا گروهی عظیم از قوم یعنی بسیار از افرایم و مَنَسَّی و یسَّاكار و زَبُولُون طاهر نشده بودند؛ و معهذا فِصَح را خوردند لكن نه موافق آنچه نوشته شده بود، زیرا حِزْقیا برای ایشان دعا كرده، گفت:19« خداوندِ مهربان، هر كس را كه دل خود را مهیا سازد تا خدا یعنی یهُوَه خدای پدران خویش را طلب نماید بیامرزد، اگرچه موافق طهارت قدس نباشد.»20و خداوند حِزْقیا را اجابت نموده، قوم را شفا داد.21پس بنیاسرائیل كه در اورشلیم حاضر بودند، عید فطیر را هفت روز به شادی عظیم نگاه داشتند. و لاویان و كاهنان خداوند را روز به روز به آلات تسبیح خداوند حمد میگفتند.22وحِزْقیا به جمیع لاویانی كه در خدمت خداوند نیكو ماهر بودند، سخنان دلا´ویز گفت. پس هفت روز مرسوم عید را خوردند و ذبایح سلامتی گذرانیده، یهُوَه خدای پدران خود را تسبیح خواندند.23و تمامی جماعت مشورت كردند كه عید را هفت روز دیگر نگاه دارند. پس هفت روز دیگر را با شادمانی نگاه داشتند.24زیرا حِزْقیا، پادشاه یهودا هزار گاو و هفت هزار گوسفند به جماعت بخشید و سروران هزار گاو و ده هزار گوسفند به جماعت بخشیدند و بسیاری از كاهنان خویشتن را تقدیس نمودند.25و تمامی جماعت یهودا و كاهنان و لاویان و تمامی گروهی كه از اسرائیل آمدند و غریبانی كه از زمین اسرائیل آمدند و (غریبانی‌كه) در یهودا ساكن بودند، شادی كردند.26و شادی عظیمی در اورشلیم رخ نمود زیرا كه از ایام سلیمان بن داود، پادشاه اسرائیل مثل این در اورشلیم واقع نشده بود.27پس لاویان كهنه برخاسته، قوم را بركت دادند و آواز ایشان مستجاب گردید و دعای ایشان به مسكن قدس او به آسمان رسید.
311و چون این همه تمام شد، جمیع اسرائیلیانی كه در شهرهای یهودا حاضر بودند بیرون رفته، تمثالها را شكستند و اَشَیریم را قطع نمودند و مكانهای بلند و مذبحها را از تمامی یهودا و بنیامین و افرایم و مَنَسَّی بالكل منهدم ساختند. پس تمامی بنیاسرائیل هر كس به ملك خویش به شهرهای خود برگشتند.2و حِزْقیا فرقه‌های كاهنان و لاویان را برحسب اقسام ایشان قرار داد كه هر كس از كاهنان و لاویان موافق خدمت خود برای قربانیهای سوختنی و ذبایح سلامتی و خدمت و تشكر و تسبیح به دروازههای اردوی خداوند حاضر شوند.3و حصّۀ پادشاه را از اموال خاصش برای قربانیهای سوختنی معین كرد، یعنی برای قربانیهای سوختنی صبح و شام و قربانیهای سوختنی سَبَّتها و هِلالها و موسمها برحسب آنچه در تورات خداوند مكتوب بود.4و به قومی كه در اورشلیم ساكن بودند، امر فرمود كه حصّۀ كاهنان و لاویان را بدهند تا به شریعت خداوند مواظب باشند.5و چون این امر شایع شد، بنیاسرائیل نوبر گندم و شیره و روغن و عسل و تمامی محصول زمین را به فراوانی دادند و عُشر همه چیز را به كثرت آوردند.6و بنیاسرائیل و یهودا كه در شهرهای یهودا ساكن بودند نیز عشر گاوان و گوسفندان و عشر موقوفاتی كه برای یهُوَه خدای ایشان وقف شده بود آورده، آنها را توده توده نمودند.7و در ماه سوم به ساختن توده‌ها شروع نمودند، و در ماه هفتم آنها را تمام كردند.8و چون حِزْقیا و سروران آمدند و توده‌ها را دیدند، خداوند را متبارك خواندند و قوم او اسرائیل را مبارك خواندند.9و حِزْقیا دربارۀ توده‌ها از كاهنان و لاویان سؤآل نمود.10و عَزَرْیا رئیس كهنه كه از خاندان صادوق بود او را جواب داد و گفت: «از وقتی كه قوم به آوردن هدایا برای خانۀ خداوند شروع كردند، خوردیم و سیر شدیم و بسیاری باقی گذاشتیم، زیرا خداوند قوم خود رابركت داده است و آنچه باقی مانده است، این مقدار عظیم است.»11پس حِزْقیا امر فرمود كه انبارها در خانۀ خداوند مهیا سازند و مهیا ساختند.12و هدایا و عُشرها و موقوفات را در آنها در مكان امانت گذاشتند و كونَنْیای لاوی بر آنها رئیس بود و برادرش شِمْعِی ثانی اثنین.13و یحِیئیل و عَزَرْیا و نَحَت و عَسائیل و یرِیمْوت و یوزاباد و ایللئیل و یسْمَخْیا و مَحَتْ و بَنایا برحسب تعیین حِزْقیا پادشاه و عَزَرْیا رئیس خانۀ خدا زیر دست كُونَنْیا و برادرش شِمْعِی وكلاء شدند.14و قُوری ابن یمْنَه لاوی كه دربان دروازه شرقی بود ناظر نوافل خدا شد تا هدایای خداوند و موقوفات مقدس را تقسیم نماید.15و زیردست او عِیدَن و مِنیامین و یشُوع و شَمَعْیا و اَمَرْیا و شَكَنْیا در شهرهای كاهنان به وظیفه‌های امانتی مقرر شدند تا به برادران خود، خواه بزرگ و خواه كوچك، برحسب فرقه‌های ایشان برسانند،16علاوه بر حصۀ یومیه ذكوری كه در نسب‌نامه‌ها شمرده شده بودند، از سه ساله و بالاتر یعنی همۀ آنانی كه به خانۀ خداوند داخل می‌شدند، برای خدمت‌های ایشان در وظیفه‌های ایشان برحسب فرقه‌های ایشان،17(و حصّه) آنانی كه در نسب نامه‌ها شمرده شده بود، از كاهنان برحسب خاندان آبای ایشان و از لاویان از بیست ساله و بالاتر در وظیفه‌های ایشان برحسب فرقه‌های ایشان،18و (حصّه) جمیع اطفال و زنان و پسران و دختران ایشان كه در تمامی جماعت در نسب‌نامه‌ها شمرده شده بودند، پس در وظیفه‌های امانتی خود خویشتن را تقدیس نمودند.19و نیز برای پسران هارون كهنه كه در زمینهای حوالی شهرهای خود ساكن بودند،كسان، شهر به شهر به نامهای خود معین شدند تا به همۀ ذكوران كهنه و به همۀ لاویانی كه در نسب‌نامه‌ها شمرده شده بودند، حصه‌ها بدهند.20پس حِزْقیا در تمامی یهودا به اینطور عمل نمود و آنچه در نظر یهُوَه خدایش نیكو و پسند و امین بود بجا آورد.21و در هر كاری كه در خدمت خانۀ خدا و در شرایع و اوامر برای طلبیدن خدای خود اقدام نمود، آن را به تمامی دل خود به عمل آورد و كامیاب گردید.
321و بعد از این امور و این امانت، سَنْخاریب، پادشاه آشور آمده، به یهودا داخل شد، و به ضد شهرهای حصاردار اردو زده، خواست كه آنها را برای خود مفتوح نماید.2و چون حِزْقیا دید كه سنخاریب آمده است و قصد مقاتله با اورشلیم دارد،3آنگاه با سرداران و شجاعان خود مشورت كرد كه آب چشمه‌های بیرون شهر را مسدود نماید. پس اورا اعانت كردند.4و خلق بسیاری جمع شده، همۀ چشمه‌ها و نهری را كه از میان زمین جاری بود مسدود كردند، و گفتند: «چرا باید پادشاهان آشور بیایند و آب فراوان بیابند؟»5پس خویشتن را تقویت داده، تمامی حصار را كه شكسته بود، تعمیر نمود و آن را تا برجها بلند نمود و حصار دیگری بیرون آن بنا كرد و مِلُّو را در شهر داود مستحكم نمود و اسلحه‌ها و سپرهای بسیاری ساخت.6و سرداران جنگی بر قوم گماشت و ایشان را در جای وسیع نزد دروازه شهر جمع كرده، سخنان دلا´ویز به ایشان گفت7كه «دلیر و قوی باشید! و از پادشاه آشور و تمامی جمعیتی كه با وی هستند، ترسان و هراسان مشوید! زیراآنكه با ماست از آنكه با وی است قویتر میباشد.8با او بازوی بشری است و با ما یهُوَه خدای ما است تا ما را نصرت دهد و در جنگهای ما جنگ كند.» پس قوم بر سخنان حِزْقیا پادشاه یهودا اعتماد نمودند.9و بعد از آن سنخاریب، پادشاه آشور، بندگان خود را به اورشلیم فرستاد و خودش با تمامی حشمتش در برابر لاكیش بودند كه به حِزْقیا پادشاه یهودا و تمامی یهودا كه در اورشلیم بودند، بگویند:10« سنخاریب پادشاه آشور چنین می‌فرماید: بر چه چیز اعتماد دارید كه در محاصره در اورشلیم می‌مانید؟11آیا حِزْقیا شما را اغوا نمی‌كند تا شما را با قحط و تشنگی به موت تسلیم نماید كه میگوید: یهُوَه خدای ما، ما را از دست پادشاه آشور رهایی خواهد داد؟12آیا همین حِزْقیا مكانهای بلند و مذبحهای او را منهدم نساخته، و به یهودا و اورشلیم امر نفرموده و نگفته است كه پیش یك مذبح سجده نمایید و بر آن بخور بسوزانید؟13آیا نمی‌دانید كه من و پدرانم به همۀ طوایف كشورها چه كرده‌ایم؟ مگر خدایان امّت‌های آن كشورها هیچ قدرتی داشتند كه زمین خود را از دست من برهانند؟14كدام یك از همۀ خدایان این امّت‌هایی كه پدران من آنها را هلاك ساخته‌اند، قادر بر رهانیدن قوم خود از دست من بود تا خدای شما قادر باشد كه شما را از دست من رهایی دهد؟15پس حال، حِزْقیا شما را فریب ندهد و شما را به اینطور اغوا ننماید و بر او اعتماد منمایید، زیرا هیچ خدا از خدایان جمیع امّتها و ممالك قادر نبوده است كه قوم خود را از دست من و از دست پدرانم رهایی دهد، پس به طریق اولی خدای شما شما را از دست من‌نخواهد رهانید.»16و بندگانش سخنان زیاده به ضد یهُوَه خدا و به ضد بنده‌اش حزقیا گفتند.17و مكتوبی نیز نوشته، یهُوَه خدای اسرائیل را اهانت نمود و به ضد وی حرف زده، گفت: «چنانكه خدایان امّت‌های كشورها قوم خود را از دست من رهایی ندادند، همچنین خدای حِزْقیا قوم خویش را از دست من نخواهد رهانید.»18و به آواز بلند به زبان یهود به اهل اورشلیم كه بر دیوار بودند، ندا در دادند تا ایشان را ترسان و مشوش ساخته، شهر را بگیرند.19و دربارۀ خدای اورشلیم مثل خدایان امّت‌های جهان كه مصنوع دست آدمیان میباشند، سخن گفتند.20پس حِزْقیا پادشاه و اشعیاء ابن آموص نبی دربارۀ اینْ دعا كردند و به سوی آسمان فریاد برآوردند.21و خداوند فرشته‌ای فرستاده، همۀ شجاعان جنگی و رؤسا و سرداران را كه در اردوی پادشاه آشور بودند، هلاك ساخت و او با روی شرمنده به زمین خود مراجعت نمود. و چون به خانۀ خدای خویش داخل شد، آنانی كه از صُلبش بیرون آمده بودند، او را در آنجا به شمشیر كشتند.22پس خداوند حِزْقیا و سَكَنۀ اورشلیم را از دست سَنْحاریب پادشاه آشور و از دست همه رهایی داده، ایشان را از هر طرف نگاهداری نمود.23و بسیاری هدایا به اورشلیم برای خداوند و پیشكشها برای حِزْقیا پادشاه یهودا آوردند و او بعد از آن به نظر همۀ امّتها محترم شد.24و در آن ایام حِزْقیا بیمار و مشرف به موت شد. اما چون نزد خداوند دعا نمود، او با وی تكلم‌كرد و وی را علامتی داد.25لیكن حِزْقیا موافق احسانی كه به وی داده شده بود، عمل ننمود زیرا دلش مغرور شد و غضب بر او و یهودا و اورشلیم افروخته گردید.26اما حِزْقیا با ساكنان اورشلیم، از غرور دلش تواضع نمود، لهذا غضب خداوند در ایام حِزْقیا بر ایشان نازل نشد.27و حِزْقیا دولت و حشمت بسیار عظیمی داشت و به جهت خود مخزنها برای نقره و طلا و سنگهای گرانبها و عطریات و سپرها و هر گونه اسباب نفیسه ساخت.28و انبارها برای محصولات از گندم و شیره و روغن و آخُرها برای انواع بهایم و آغلها به جهت گله‌ها.29و به جهت خود شهرها ساخت و مواشی گله‌ها و رمه‌های بسیار تحصیل نمود زیرا خدا اندوخته‌های بسیار فراوان به او عطا فرمود.30و همین حِزْقیا منبع عالی آب جیحون را مسدود ساخته، آن را به راه راست به طرف غربی شهر داود فرود آورد. پس حِزْقیا در تمامی اعمالش كامیاب شد.31اما در امر ایلچیانِ سرداران بابل كه نزد وی فرستاده شده بودند تا دربارۀ آیتی كه در زمین ظاهر شده بود پرسش نمایند، خدا او را واگذاشت تا او را امتحان نماید و هر چه در دلش بود بداند.32و بقیۀ وقایع حِزْقیا و حسنات او اینك در رؤیای اشعیا ابن‌آموص نبی و در تواریخ پادشاهان یهودا و اسرائیل مكتوب است.33پس حِزْقیا با پدران خود خوابید و او را در بلندی مقبرۀ پسران داود دفن كردند؛ و تمامی یهودا و ساكنان اورشلیم او را در حین وفاتش اكرام‌نمودند؛ و پسرش مَنَسَّی در جایش سلطنت نمود.
331مَنَسَّی دوازده ساله بود كه پادشاه شد و پنجاه و پنج سال در اورشلیم سلطنت نمود.2و آنچه در نظر خداوند ناپسند بود، موافق رجاسات امّت‌هایی كه خداوند آنها را از حضور بنیاسرائیل اخراج كرده بود، عمل نمود.3زیرا مكانهای بلند را كه پدرش حِزْقیا خراب كرده بود، بار دیگر بنا نمود و مذبحها برای بَعْلیم برپا كرد و اَشَیره‌ها بساخت و به تمامی لشكر آسمان سجده نموده، آنها را عبادت كرد.4و مذبحها در خانۀ خداوند بنا نمود كه دربارهاش خداوند گفته بود: «اسم من در اورشلیم تا به ابد خواهد بود.»5و مذبحها برای تمامی لشكر آسمان در هر دو صحن خانۀ خداوند بنا نمود.6و پسران خود را در وادی ابن هِنُّوم از آتش گذرانید و فالگیری و افسونگری و جادوگری میكرد و با اصحاب اجنه و جادوگران مراوده مینمود و در نظر خداوند شرارت بسیار ورزیده، خشم او را به هیجان آورد.7و تمثال ریخته شده بت را كه ساخته بود، در خانۀ خداوند برپا داشت كه دربارهاش خدا به داود و به پسرش سلیمان گفته بود: «در این خانه و در اورشلیم كه آن را از تمامی اسباط بنیاسرائیل برگزیده‌ام، اسم خود را تا به ابد قرار خواهم داد.8و پایهای اسرائیل را از زمینی كه مقرّ پدران شما ساخته‌ام، بار دیگر آواره نخواهم گردانید، به شرطی كه توجه نمایند تا برحسب هر آنچه به ایشان امر فرموده‌ام وبرحسب تمامی شریعت و فرایض و احكامی كه به دست موسی داده‌ام، عمل نمایند.»9اما مَنَسَّی، یهودا و ساكنان اورشلیم را اغوا نمود تا از امّت‌هایی كه خداوند پیش بنیاسرائیل هلاك كرده بود، بدتر رفتار نمودند.10و خداوند به مَنَسَّی و به قوم او تكلم نمود، اما ایشان گوش نگرفتند.11پس خداوند سرداران لشكر آشور را بر ایشان آورد و مَنَسَّی را با غُلّها گرفته، او را به زنجیرها بستند و به بابل بردند.12و چون در تنگی بود، یهُوَه خدای خود را طلب نمود و به حضور خدای پدران خویش بسیار تواضع نمود.13و چون از او مسألت نمود وی را اجابت نموده، تضرع او را شنید و به مملكتش به اورشلیم باز آورد؛ آنگاه مَنَسَّی دانست كه یهُوَه خدا است.14و بعد از این حصار بیرونی شهر داود را به طرف غربی جیحون در وادی تا دهنه دروازۀ ماهی بنا نمود و دیواری گرداگرد عوفل كشیده، آن را بسیار بلند ساخت و سرداران جنگی بر همۀ شهرهای حصاردار یهودا قرار داد.15و خدایان بیگانه و بت را از خانۀ خداوند و تمامی مذبحها را كه در كوه خانۀ خداوند و در اورشلیم ساخته بود برداشته، آنها را از شهر بیرون ریخت.16و مذبح خداوند را تعمیر نموده، ذبایح سلامتی و تشكر بر آن گذرانیدند و یهودا را امر فرمود كه یهُوَه خدای اسرائیل را عبادت نمایند.17اما قوم هنوز در مكانهای بلند قربانی می‌گذرانیدند لیكن فقط برای یهُوَه خدای خود.18و بقیۀ وقایع مَنَسَّی و دعایی كه نزد خدای خود كرد و سخنان رائیانی كه به اسم یهُوَه خدای‌اسرائیل به او گفتند، اینك در تواریخ پادشاهان اسرائیل مكتوب است.19و دعای او و مستجاب‌شدنش و تمامی گناه و خیانتش و جایهایی كه مكانهای بلند در آنها ساخت و اَشَیره‌ها و بتهایی كه قبل از متواضع‌شدنش برپا نمود، اینك در اخبار حُوزای مكتوب است.20پس مَنَسَّی با پدران خود خوابید و او را در خانۀ خودش دفن كردند و پسرش آمون در جایش پادشاه شد.21آمون بیست و دو ساله بود كه پادشاه شد و دو سال در اورشلیم پادشاهی كرد.22و آنچه در نظر خداوند ناپسند بود، موافق آنچه پدرش مَنَسَّی كرده بود، به عمل آورد؛ و آمون برای جمیع بتهایی كه پدرش مَنَسَّی ساخته بود، قربانی گذرانیده، آنها را پرستش كرد.23و به حضور خداوند تواضع ننمود، چنانكه پدرش مَنَسَّی تواضع نموده بود، بلكه این آمون زیاده و زیاده عصیان ورزید.24پس خادمانش بر او شوریده، او را در خانۀ خودش كشتند.25و اهل زمین همۀ كسانی را كه بر آمون پادشاه شوریده بودند، به قتل رسانیدند و اهل زمین پسرش یوشیا را در جایش به پادشاهی نصب كردند.
341یوشیا هشت ساله بود كه پادشاه شد و در اورشلیم سی و یكسال سلطنت نمود.2و آنچه در نظر خداوند پسند بود، به عمل آورد و به طریقهای پدر خود داود سلوك نموده،به طرف راست یا چپ انحراف نورزید.3و در سال هشتم سلطنت خود، حینی كه هنوز جوان بود، به طلبیدن خدای پدر خود داود شروع كرد و در سال دوازدهم به طاهر ساختن یهودا و اورشلیم از مكانهای بلند و اَشَیره‌ها و تمثالها و بتها آغاز نمود.4و مذبحهای بَعْلیم را به حضور وی منهدم ساختند، و تماثیل شمس را كه بر آنها بود قطع نمود، و اَشَیره‌ها و تمثالها و بتهای ریخته‌شده را شكست، و آنها را خرد كرده، بر روی قبرهای آنانی كه برای آنها قربانی می‌گذرانیدند، پاشید.5و استخوانهای كاهنان را بر مذبحهای خودشان سوزانید. پس یهودا و اورشلیم را طاهر نمود.6و در شهرهای مَنَسَّی و افرایم و شمعون حتی نفتالی نیز در خرابه‌هایی كه به هر طرف آنها بود (همچنین كرد).7و مذبحها را منهدم ساخت و اَشَیره‌ها و تمثالها را كوبیده، نرم كرد و همۀ تمثالهای شمس را در تمامی زمین اسرائیل قطع نموده، به اورشلیم مراجعت كرد.8و در سال هجدهم سلطنت خود، بعد از آنكه زمین و خانه را طاهر ساخته بود، شافان بن اَصَلْیا و مَعَسیا رئیس شهر و یوْآخ بن یوآحازِ وقایع نگار را برای تعمیر خانۀ یهُوَه خدای خود فرستاد.9و نزد حِلْقِیای رئیس كهنه آمدند و نقره‌ای را كه به خانۀ خدا درآورده شده، و لاویان مستحفظانِ آستانه، آن را از دست مَنَسَّی و افرایم و تمامی بقیۀ اسرائیل و تمامی یهودا و بنیامین و ساكنان اورشلیم جمع كرده بودند، به او تسلیم نمودند.10و آن را به دست سركارانی كه بر خانۀ خداوند گماشته شده بودند، سپردند تا آن را به عمله‌هایی كه در خانۀ خداوند كار میكردند، به جهت‌اصلاح و تعمیر خانه بدهند.11پس آن را به نجاران و بنایان دادند تا سنگهای تراشیده و چوب به جهت اردیها و تیرها برای خانه‌هایی كه پادشاهان یهودا آنها را خراب كرده بودند، بخرند.12و آن مردان، كار را به امانت بجا می‌آوردند. و سركاران ایشان كه نظارت میكردند، یحَت و عُوبَدْیای لاویان از بنی‌مراری و زكریا و مَشُلام از بنی‌قهاتیان بودند، و نیز از لاویان هر كه به آلات موسیقی ماهر بود.13و ایشان ناظران حمالان و وكلاء بر همۀ آنانی كه در هر گونه‌ای خدمت، اشتغال داشتند بودند، و از لاویان كاتبان و سرداران و دربانان بودند.14و چون نقره‌ای را كه به خانۀ خداوند آورده شده بود، بیرون می‌بردند، حلقیای كاهن، كتاب تورات خداوند را كه به واسطۀ موسی (نازل شده) بود، پیدا كرد.15و حلقیا شافان كاتب را خطاب كرده، گفت: «كتاب تورات را در خانۀ خداوند یافته‌ام.» و حلقیا آن كتاب را به شافان داد.16و شافان آن كتاب را نزد پادشاه برد و نیز به پادشاه خبر رسانیده، گفت: «هر آنچه به دست بندگانت سپرده شده است آن را بجا می‌آورند.»17و نقره‌ای را كه در خانۀ خداوند یافت شد، بیرون آوردند و آن را به دست سركاران و به دست عمله‌ها دادند.18و شافان كاتبْ پادشاه را خبر داده، گفت: «حلقیای كاهن كتابی به من داده است.» پس شافان آن را به حضور پادشاه خواند.19و چون پادشاه سخنان تورات را شنید، لباس خود را درید.20و پادشاه، حلقیای كاهن و اخیقام بن شافان و عَبْدون بن میكا و شافان كاتب و عسایا خادم پادشاه را امر فرموده، گفت:21« بروید و از خداوند برای من و برای بقیۀ اسرائیل و یهودا دربارۀ سخنانی كه در این كتاب یافت میشود، مسألت نمایید زیرا غضب خداوند كه بر ما ریخته شده است، عظیم میباشد چونكه پدران ما كلام خداوند را نگاه نداشتند و به هر آنچه در این كتاب مكتوب است عمل ننمودند.»22پس حِلْقِیا و آنانی كه پادشاه ایشان را امر فرمود، نزد حُلْدَه نبیه زن شَلُّوم بن تُوقَهَۀ بن حَسْرَه لباس‌دار رفتند، و او در محله دوم اورشلیم ساكن بود و او را بدین مضمون سخن گفتند.23و او به ایشان گفت: «یهُوَه خدای اسرائیل چنین می‌فرماید: به كسی كه شما را نزد من فرستاده است بگویید:24خداوند چنین می‌فرماید: اینك من بلایی بر این مكان و ساكنانش خواهم رسانید، یعنی همۀ لعنتهایی كه در این كتاب كه آن را به حضور پادشاه یهودا خواندند، مكتوب است.25چونكه مرا ترك كرده، برای خدایان دیگر بخور سوزانیدند تا به تمامی اعمال دستهای خود خشم مرا به هیجان بیاورند؛ پس غضب من بر این مكان افروخته شده، خاموشی نخواهد پذیرفت.26لیكن به پادشاه یهودا كه شما را به جهت مسألت نمودن از خداوند فرستاده است، بگویید: یهُوَه خدای اسرائیل چنین می‌فرماید: دربارۀ سخنانی كه شنیده‌ای،27چونكه دل تو نرم بود و هنگامی كه كلام خداوند را دربارۀ این مكان و ساكنانش شنیدی، در حضور وی تواضع نمودی و به حضور من متواضع شده، لباس خود را دریدی و به حضور من گریستی، بنابراین خداوند میگوید: من نیز تو را اجابت فرمودم.28اینك من تو را نزد پدرانت جمع خواهم كرد و در قبر خود به سلامتی گذارده خواهی شد، و چشمان تو تمامی بلا را كه من بر این مكان و ساكنانش‌می‌رسانم نخواهد دید.» پس ایشان نزد پادشاه جواب آوردند.29و پادشاه فرستاد كه تمامی مشایخ یهودا و اورشلیم را جمع كردند.30و پادشاه و تمامی مردان یهودا و ساكنان اورشلیم و كاهنان و لاویان و تمامی قوم، چه كوچك و چه بزرگ، به خانۀ خداوند برآمدند و او همۀ سخنان كتاب عهدی را كه در خانۀ خداوند یافت شد، در گوش ایشان خواند.31و پادشاه بر منبر خود ایستاد و به حضور خداوند عهد بست كه خداوند را پیروی نموده، اوامر و شهادات و فرایض او را به تمامی دل و تمامی جان نگاه دارند و سخنان این عهد را كه در این كتاب مكتوب است، بجا آورند.32و همۀ آنانی را كه در اورشلیم و بنیامین حاضر بودند، بر این مُتِمَكِن ساخت و ساكنان اورشلیم، برحسب عهد خدا یعنی خدای پدران خود، عمل نمودند.33و یوشیا همۀ رجاسات را از تمامی زمینهایی كه از آن بنیاسرائیل بود برداشت، و همۀ كسانی را كه در اسرائیل یافت شدند، تحریض نمود كه یهُوَه خدای خود را عبادت نمایند و ایشان در تمامی ایام او از متابعت یهُوَه خدای پدران خود انحراف نورزیدند.
351و یوشیا عید فِصَحی در اورشلیم برای خداوند نگاه داشت، و فِصَح را در چهاردهم ماه اول در اورشلیم ذبح نمودند.2و كاهنان را بر وظایف ایشان قرار داده، ایشان را برای خدمت خانۀ خداوند قوی دل ساخت.3و به لاویانی كه تمامی اسرائیل را تعلیم می‌دادند و برای خداوند تقدیس شده بودند، گفت: «تابوت مقدس را در خانه‌ای كه سلیمان بن داود، پادشاه‌اسرائیل بنا كرده است بگذارید. و دیگر بر دوش شما بار نباشد. الا´ن به خدمت یهُوَه خدای خود و به قوم او اسرائیل بپردازید.4و خویشتن را برحسب خاندانهای آبای خود و فرقه‌های خویش بر وفق نوشتۀ داود، پادشاه اسرائیل و نوشتۀ پسرش سلیمان مستعد سازید.5و برحسب فرقه‌های خاندانهای آبای برادران خویش یعنی بنی‌قوم و موافق فرقه‌های خاندانهای آبای لاویان در قدس بایستید.6و فِصَح را ذبح نمایید و خویشتن را تقدیس نموده، برای برادران خود تدارك بینید تا برحسب كلامی كه خداوند به واسطۀ موسی گفته است عمل نمایند.»7پس یوشیا به بنی‌قوم یعنی به همۀ آنانی كه حاضر بودند، از گله بره‌ها و بزغاله‌ها به قدر سی هزار رأس، همۀ آنها را به جهت قربانیهای فِصَح داد و از گاوان سه هزار رأس كه همۀ اینها از اموال خاص پادشاه بود.8و سروران او به قوم و به كاهنان و به لاویان هدایای تَبَرُّعی دادند. و حلقیا و زكریا و یحیئیل كه رؤسای خانۀ خدا بودند، دو هزار و ششصد بره و سیصد گاو به جهت قربانیهای فِصَح دادند.9و كوننیا و شَمَعْیا و نَتَنْیئیل برادرانش و حَشبا و یعْیئیل و یوزاباد كه رؤسای لاویان بودند، پنج هزار بره و پانصد گاو به لاویان به جهت قربانیهای فِصَح دادند.10پس آن خدمت مهیا شد و كاهنان در جایهای خود و لاویان در فرقه‌های خویش، برحسب فرمان پادشاه ایستادند.11و فِصَح را ذبح كردند و كاهنان خون را از دست ایشان (گرفته) پاشیدند و لاویان پوست آنها را كندند.12وقربانی‌های سوختنی را برداشتند تا آنها را برحسب فرقه‌های خاندانهای آبا به پسران قوم بدهند تا ایشان آنها را برحسب آنچه در كتاب موسی نوشته بود، برای خداوند بگذرانند و با گاوان نیز چنین عمل نمودند.13و فِصَح را موافق رسم به آتش پختند و هدایای مقدس را در دیگها و پاتیلها و تابه‌ها پخته، آنها را به تمامی پسران قوم به زودی دادند.14و بعد از آن برای خودشان و برای كاهنان مهیا ساختند زیرا كه پسران هارون كهنه در گذرانیدن قربانیهای سوختنی و پیه تا شام مشغول بودند. لهذا لاویان برای خودشان و برای پسران هارون كهنه مهیا ساختند.15و مغنیان از بنی‌آساف برحسب فرمان داود و آساف و هیمان و یدوتون كه رایی پادشاه بود، به جای خود ایستادند و دربانان نزد هر دروازه؛ و برای ایشان لازم نبود كه از خدمت خود دور شوند زیرا كه برادران ایشان لاویان به جهت ایشان مهیا ساختند.16پس تمامی خدمت خداوند در همان روز آماده شد تا فِصَح را نگاه دارند و قربانیهای سوختنی را بر مذبح خداوند برحسب فرمان یوشیا پادشاه بگذرانند.17پس بنیاسرائیل كه حاضر بودند، در همان وقت، فِصَح و عید فطیر را هفت روز نگاه داشتند.18و هیچ عید فِصَح مثل این از ایام سموئیل نبی در اسرائیل نگاه داشته نشده بود، و هیچ كدام از پادشاهان اسرائیل مثل این عید فِصَحی كه یوشیا و كاهنان و لاویان و تمامی حاضران یهودا و اسرائیل و سكنه اورشلیـم نگاه داشتنـد، نگاه نداشتـه بـود.19و این فِصَح در سال هجدهم سلطنت یوشیا واقع شد.20بعد از همۀ این امور چون یوشیا هیكل را آماده كرده بود، نَكُو پادشاه مصر برآمد تا با كَرْكَمیش نزد نهر فرات جنگ كند. و یوشیا به مقابلۀ او بیرون رفت.21و (نَكُو) قاصدان نزد او فرستاده، گفت: «ای پادشاه یهودا مـرا با تو چـه كار است؟ من امروز به ضد تو نیامـده‌ام بلكه به ضد خاندانـی كه با آن محاربه می‌نمایـم. و خـدا مرا امر فرموده است كه بشتابم. پس از آن خدایی كه با من است، دست بردار مبادا تو را هلاك سازد.»22لیكن یوشیا روی خود را از او برنگردانید، بلكه خویشتن را مُتِنَكِّر ساخت تا با وی جنگ كند؛ و به كلام نكو كه از جانب خدا بود گوش نگرفته، به قصد مقاتله به میدان مَجِدُّو درآمد.23و تیراندازان بر یوشیا پادشاه تیر انداختند و پادشاه به خادمان خود گفت: «مرا بیرون برید زیرا كه سخت مجروح شده‌ام.»24پس خادمانش او را از ارابه‌اش گرفتند و بر ارابۀ دومین كه داشت سوار كرده، به اورشلیم آوردند. پس وفات یافته، در مقبرۀ پدران خود دفن شد، و تمامی یهودا و اورشلیم برای یوشیا ماتم گرفتند.25و ارمیا به جهت یوشیا مرثیه خواند و تمامی مغنیان و مغنیات یوشیا را در مراثی خویش تا امروز ذكر میكنند و آن را فریضهای در اسرائیل قرار دادند، چنانكه در سِفر مراثی مكتوب است.26و بقیۀ وقایع یوشیا و اعمال حسنه‌ای كه مطابق نوشتۀ تورات خداوند به عمل آورد،27و امور اول و آخر او اینك در تواریخ پادشاهان اسرائیل و یهودا مكتوب است.
361و قوم زمین، یهُوآحاز بن یوشیا را گرفته، او را در جای پدرش در اورشلیم به پادشاهی نصب نمودند.2یهوآحاز بیست و سه ساله بود كه پادشاه شد و در اورشلیم سه ماه سلطنت نمود.3و پادشاه مصر، او را در اورشلیم معزول نمود و زمین را به صد وزنۀ نقره و یك وزنۀ طلا جریمه كرد.4و پادشاه مصر، برادرش الیاقیم را بر یهودا و اورشلیم پادشاه ساخت، و اسم او را به یهُویاقیم تبدیل نمود، و نَكُو برادرش یهُوآحاز را گرفته، به مصر برد.5یهُویاقیم بیست و پنج ساله بود كه پادشاه شد و یازده سال در اورشلیم سلطنت نمود، و در نظر یهُوَه خدای خود شرارت ورزید.6و نَبُوكَدْنَصَّر پادشاه بابل به ضد او برآمد و او را به زنجیرها بست تا او را به بابل بِبَرد.7و نَبُوكَدْنَصَّر بعضی از ظروف خانۀ خداوند را به بابل آورده، آنها را در قصر خود در بابل گذاشت.8و بقیۀ وقایع یهُویاقیم و رجاساتی كه به عمل آورد و آنچه در او یافت شد، اینك در تواریخ پادشاهان اسرائیل و یهودا مكتوب است. و پسرش یهُویاكین در جایش پادشاهی كرد.9یهُویاكین هشت ساله بود كه پادشاه شد و سه ماه و ده روز در اورشلیم سلطنت نمود و آنچه در نظر خداوند ناپسند بود، به عمل آورد.10و دروقت تحویل سال، نَبُوكَدْنَصَّر پادشاه فرستاد و او را با ظروف گرانبهای خانۀ خداوند به بابل آورد، و برادرش صدقیا را بر یهودا و اورشلیم پادشاه ساخت.11صدقیا بیست و یكساله بود كه پادشاه شد و یازده سال در اورشلیم سلطنت نمود.12و در نظر یهُوَه خدای خود شرارت ورزیده، در حضور ارمیای نبی كه از زبان خداوند به او سخن گفت، تواضع ننمود.13و نیز بر نَبُوكَدْنَصَّر پادشاه كه او را به خدا قسم داده بود عاصی شد و گردن خود را قوی و دل خویش را سخت ساخته، به سوی یهُوَه خدای اسرائیل بازگشت ننمود.14و تمامی رؤسای كهنه و قوم، خیانتِ بسیاری موافق همۀ رجاسات امّتها ورزیدند و خانۀ خداوند را كه آن را در اورشلیم تقدیس نموده بود، نجس ساختند.15و یهُوَه خدای پدر ایشان به دست رسولان خویش نزد ایشان فرستاد، بلكه صبح زود برخاسته، ایشان را ارسال نمود زیرا كه بر قوم خود و بر مسكن خویش شفقت نمود.16اما ایشان رسولان خدا را اهانت نمودند و كلام او را خوار شمرده، انبیایش را استهزا نمودند، چنانكه غضب خداوند بر قوم او افروخته شد، به حدی كه علاجی نبود.17پس پادشاه كلدانیان را كه جوانان ایشان را در خانۀ مقدسِ ایشان به شمشیر كشت و بر جوانان و دوشیزگان و پیران و ریش‌سفیدان ترحم ننمود، بر ایشان آورد و همه را به دست او تسلیم كرد.18و او سایر ظروف خانۀ خدا را از بزرگ و كوچك و خزانه‌های خانۀ خداوند و گنجهای پادشاه و سرورانش را تماماً به بابل برد.19و خانۀ خدا را سوزانیدند و حصار اورشلیم را منهدم ساختند و همۀ قصرهایش را به آتش سوزانیدند و جمیع آلات نفیسۀ آنها را ضایع كردند.20و بقیۀالسیف را به بابل به اسیری برد كه ایشان تا زمان سلطنت پادشاهان فارس او را و پسرانش را بنده بودند.21تا كلام خداوند به زبان اِرْمیا كامل شود و زمین از سَبَّت‌های خود تمتّع بَرَد زیرا در تمامی ایامی كه ویران ماند آرامی یافت، تا هفتاد سال سپری شد.22و در سال اولِ كورش، پادشاه فارس، تا كلام خداوند به زبان ارمیا كامل شود، خداوند روح كورش، پادشاه فارس را برانگیخت تا در تمامی ممالك خود فرمانی نافذ كرد و آن را نیز مرقوم داشت و گفت:23« كورش، پادشاه فارس چنین می‌فرماید: یهُوَه خدای آسمانها، تمامی ممالك زمین را به من داده است و او مرا امر فرمود كه خانه‌ای برای وی در اورشلیم كه در یهودا است بنا نمایم. پس كیست از شما از تمامی قوم او؟ یهُوَه خدایش همراهش باشد و برود.»
ايوب
11در زمین عُوص، مردی بود كه ایوب نام‌داشت؛ و آن مرد كامل و راست و خداترس بود و از بدی اجتناب مینمود.2و برای او، هفت پسر و سه دختر زاییده شدند.3و اموال او هفت هزار گوسفند و سه هزار شتر و پانصد جفت گاو و پانصد الاغ ماده بود و نوكران بسیار كثیر داشت و آن مرد از تمامی بنی مشرق بزرگتر بود.4و پسرانش می‌رفتند و در خانه هر یكی از ایشان، در روزش مهمانی میكردند و فرستاده، سه خواهر خود را دعوت مینمودند تا با ایشان اكل و شرب بنمایند.5و واقع میشد كه چون دوره روزهای مهمانی ایشان بسر میرفت، ایوب فرستاده، ایشان را تقدیس مینمود و بامدادان برخاسته، قربانیهای سوختنی، به شماره همه ایشان میگذرانید، زیرا ایوب میگفت: «شاید پسران من گناه كرده، خدا را در دل خود ترك نموده باشند» و ایوب همیشه چنین میكرد.6و روزی واقع شد كه پسران خدا آمدند تا به حضور خداوند حاضر شوند؛ و شیطان نیز در میان ایشان آمد.7و خداوند به شیطان گفت: «از كجا آمدی؟» شیطان در جواب خداوند گفت: «از تردّد كردن در زمین و سیر كردن در آن.»8خداوند به شیطان گفت: «آیا در بنده من ایوب‌تفكّر كردی كه مثل او در زمین نیست؟ مرد كامل و راست و خداترس كه از گناه اجتناب میكند!»9شیطان در جواب خداوند گفت: «آیا ایوب مجّاناً از خدا می‌ترسد؟10آیا تو گِرْد او و گِرْد خانه او و گِرْد همه اموال او، به هر طرف حصار نكشیدی و اعمال دست او را بركت ندادی و مواشی او در زمین منتشر نشد؟11لیكن الا´ن دست خود را دراز كن و تمامی مایملك او را لمس نما و پیش روی تو، تو را ترك خواهد نمود.»12خداوند به شیطان گفت: «اینك همه اموالش در دست تو است؛ لیكن دستت را بر خود او دراز مكن.» پس شیطان از حضور خداوند بیرون رفت.13و روزی واقع شد كه پسران و دخترانش در خانه برادر بزرگ خود میخوردند و شراب می‌نوشیدند.14و رسولی نزد ایوب آمده، گفت: «گاوان شیار میكردند و ماده الاغان نزد آنها می‌چریدند.15و سابیان بر آنها حمله آورده، بردند و جوانان را به دم شمشیر كشتند و من به تنهایی رهایی یافتم تا تو را خبر دهم.»16و او هنوز سخن میگفت كه دیگری آمده، گفت: «آتش خدا از آسمان افتاد و گله و جوانان را سوزانیده، آنها را هلاك ساخت و من به تنهایی رهایی یافتم تا تو را خبر دهم.»17و او هنوز سخن میگفت كه دیگری آمده، گفت: «كلدانیان سه فرقه شدند و بر شتران هجوم آورده، آنها رابردند و جوانان را به دم شمشیر كشتند و من به تنهایی رهایی یافتم تا تو را خبر دهم.»18و او هنوز سخن میگفت كه دیگری آمده، گفت: «پسران و دخترانت در خانه برادر بزرگ خود میخوردند و شراب می‌نوشیدند19كه اینك باد شدیدی از طرف بیابان آمده، چهار گوشه خانه را زد و بر جوانان افتاد كه مردند و من به تنهایی رهایی یافتم تا تو را خبر دهم.»20آنگاه ایوب برخاسته، جامه خود را درید و سر خود را تراشید و به زمین افتاده، سجده كرد21و گفت: «برهنه از رحم مادر خود بیرون آمدم و برهنه به آنجا خواهم برگشت! خداوند داد و خداوند گرفت! و نام خداوند متبارك باد!»22در این همه، ایوب گناه نكرد و به خدا جهالت نسبت نداد.
21و روزی واقع شد كه پسران خدا آمدند تا به حضور خداوند حاضر شوند؛ و شیطان نیز در میان ایشان آمد تا به حضور خداوند حاضر شود.2و خداوند به شیطان گفت: «از كجا آمدی؟» شیطان در جواب خداوند گفت: «از تردّد نمودن در جهان و از سیر كردن در آن.»3خداوند به شیطان گفت: «آیا در بنده من ایوب تفكّر نمودی كه مثل او در زمین نیست؟ مرد كامل و راست و خداترس كه از بدی اجتناب مینماید و تا الا´ن كاملّیت خود را قایم نگاه میدارد، هر چند مرا بر آن واداشتی كه او را بی‌سبب اذیت رسانم.»4شیطان در جواب خداوند گفت: «پوست به عوض پوست، و هر چه انسان دارد برای جان خود خواهد داد.5لیكن الا´ن دست خود را دراز كرده، استخوان و گوشت او را لمس‌نما و تو را پیش روی تو ترك خواهد نمود.»6خداوند به شیطان گفت: «اینك او در دست تو است، لیكن جان او را حفظ كن.»7پس شیطان از حضور خداوند بیرون رفته، ایوب را از كف پا تا كلّه‌اش به دمّلهای سخت مبتلا ساخت.8و او سفالی گرفت تا خود را با آن بخراشد و در میان خاكستر نشسته بود.9و زنش او را گفت: «آیا تا بحال كاملّیت خود را نگاه میداری؟ خدا را ترك كن و بمیر!»10او وی را گفت: «مثل یكی از زنان ابله سخن می‌گویی! آیا نیكویی را از خدا بیابیم و بدی را نیابیم؟» در این همه، ایوب به لبهای خود گناه نكرد.11و چون سه دوست ایوب، این همه بدی را كه بر او واقع شده بود شنیدند، هر یكی از مكان خود، یعنی اَلِیفازِ تیمانی و بِلْدَد شُوحی و سُوفَرِ نَعْماتی روانه شدند و با یكدیگر همداستان گردیدند كه آمده، او را تعزیت گویند و تسلّی دهند.12و چون چشمان خود را از دور بلند كرده، او را نشناختند، آواز خود را بلند نموده، گریستند و هر یك جامه خود را دریده، خاك بسوی آسمان بر سر خود افشاندند.13و هفت روز و هفت شب همراه او بر زمین نشستند و كسی با وی سخنی نگفت چونكه دیدند كه درد او بسیار عظیم است.
31و بعد از آن ایوب دهان خود را باز كرده،روز خود را نفرین كرد.2و ایوب متكلّم شده، گفت:3«روزی كه در آن متولّد شدم، هلاك‌شود و شبی كه گفتند مردی در رحم قرار گرفت،4آن روز تاریكی شود. و خدا از بالا بر آن اعتنا نكند و روشنایی بر او نتابد.5تاریكی و سایه موت، آن را به تصّرف آورند. ابر بر آن ساكن شود. كسوفات روز آن را بترساند.6و آن شب را ظلمت غلیظ فرو گیرد و در میان روزهای سال شادی نكند، و به شماره ماهها داخل نشود.7اینك آن شب نازاد باشد و آواز شادمانی در آن شنیده نشود.8لعنت كنندگانِ روز، آن را نفرین نمایند، كه در برانگیزانیدن لِویاتان ماهر میباشند.9ستارگان شفق آن، تاریك گردد و انتظار نور بكشد و نباشد، و مژگان سحر را نبیند،10چونكه درهای رحم مادرم را نبست، و مشقّت را از چشمانم مستور نساخت.11«چرا از رحم مادرم نمردم؟ و چون از شكم بیرون آمدم، چرا جان ندادم؟12چرا زانوها مرا قبول كردند، و پستانها تا مكیدم؟13زیرا تا بحال می‌خوابیدم و آرام می‌شدم. در خواب می‌بودم و استراحت می‌یافتم،14با پادشاهان و مشیران جهان، كه خرابه‌ها برای خویشتن بنا نمودند،15یا با سروران كه طلا داشتند، و خانه‌های خود را از نقره پر ساختند،16یا مثل سقط پنهان شده نیست می‌بودم، مثل بچّه‌هایی كه روشنایی را ندیدند.17در آنجا شریران از شورش باز میایستند، و در آنجا خستگان می‌آرامند،18در آنجا اسیران در اطمینان با هم ساكنند، و آواز كارگذاران را نمی‌شنوند.19كوچك و بزرگ در آنجا یك‌اند، و غلام از آقایش آزاد است.20چرا روشنی به مستمند داده شود؟ و زندگی به تلخ‌جانان؟21كه انتظار موت را می‌كشند و یافت نمیشود، و برای‌آن حفره می‌زنند بیشتر از گنجها.22كه شادی و ابتهاج می‌نمایند و مسرور می‌شوند چون قبر را می‌یابند؟23چرا نور داده میشود به كسی كه راهش مستور است، كه خدا اطرافش را مستور ساخته است؟24زیرا كه ناله من، پیش از خوراكم میآید و نعره من، مثل آب ریخته میشود.25زیرا ترسی كه از آن می‌ترسیدم، بر من واقع شد. و آنچه از آن بیم داشتم بر من رسید.26مطمئن و آرام نبودم و راحت نداشتم و پریشانی بر من آمد.»
41و الیفاز تیمانی در جواب گفت:2«اگر كسی جرأت كرده، با تو سخن گوید، آیا تو را ناپسند میآید؟ لیكن كیست كه بتواند از سخن گفتن بازایستد؟3اینك بسیاری را ادب آموخته‌ای و دستهای ضعیف را تقویت داده‌ای.4سخنان تو لغزنده را قایم داشت، و تو زانوهای لرزنده را تقویت دادی.5لیكن الا´ن به تو رسیده است و ملول شده‌ای؛ تو را لمس كرده است و پریشان گشته‌ای.6آیا توكّل تو بر تقوای تو نیست؟ و امید تو بر كاملیت رفتار تو نی؟7الا´ن فكر كن! كیست كه بیگناه هلاك شد؟ و راستان در كجا تلف شدند؟8چنانكه من دیدم آنانی كه شرارت را شیار میكنند و شقاوت را می‌كارند، همان را می‌دروند.9از نَفْخِه خدا هلاك می‌شوند و از باد غضب او تباه می‌گردند.10غرّش شیر و نعره سَبُع و دندان شیربچه‌ها شكسته میشود.11شیر نر از نابودن شكار هلاك میشود و بچّه‌های شیر ماده پراكنده می‌گردند.12«سخنی به من در خفا رسید، و گوش من آواز نرمی از آن احساس نمود.13در تفكّرها از رؤیاهای شب، هنگامی كه خواب سنگین بر مردم غالب شود،14خوف و لرز بر من مستولی شد كه جمیع استخوانهایم را به جنبش آورد.15آنگاه روحی از پیش روی من گذشت، و مویهای بدنم برخاست.16در آنجا ایستاد، امّا سیمایش را تشخیص ننمودم. صورتی در پیش نظرم بود. خاموشی بود و آوازی شنیدم17كه آیا انسان به حضور خدا عادل شمرده شود؟ و آیا مرد در نظر خالق خود طاهر باشد؟18اینك بر خادمان خود اعتماد ندارد، و به فرشتگان خویش، حماقت نسبت میدهد.19پس چند مرتبه زیاده به ساكنان خانه‌های گلین، كه اساس ایشان در غبار است، كه مثل بید فشرده می‌شوند!20از صبح تا شام خُرد می‌شوند، تا به ابد هلاك می‌شوند و كسی آن را به خاطر نمی‌آورد.21آیا طناب خیمه ایشان از ایشان كنده نمیشود؟ پس بدون حكمت میمیرند.
51«الا´ن استغاثه كن و آیا كسی هست كه تو را جواب دهد؟ و به كدامیك از مقّدسان توجّه خواهی نمود؟2زیرا غصّه، احمق را می‌كشد و حسد، ابله را می‌میراند.3من احمق را دیدم كه ریشه میگرفت و ناگهان مسكن او را نفرین كردم.4فرزندان او از امنیت دور هستند و در دروازه پایمال می‌شوند و رهاننده‌ای نیست.5كه گرسنگان محصول او را میخورند، و آن را نیز از میان خارها می‌چینند، و دهان تله برای دولت ایشان باز است.6زیرا كه بلا از غبار در نمی‌آید، و مشقّت از زمین نمی‌روید.7بلكه انسان‌برای مشقّت مولود میشود، چنانكه شراره‌ها بالا می‌پرد.8و لكن من نزد خدا طلب می‌كردم، و دعوی خود را بر خدا می‌سپردم،9كه اعمال عظیم و بی‌قیاس میكند و عجایب بیشمار؛10كه بر روی زمین باران می‌باراند، و آب بر روی صخره‌ها جاری میسازد،11تا مسكینان را به مقام بلند برساند، و ماتمیان به سلامتی سرافراشته شوند؛12كه فكرهای حیله‌گران را باطل میسازد، به طوری كه دستهای ایشان هیچ كار مفید نمی‌تواند كرد؛13كه حكیمان را در حیله ایشان گرفتار میسازد، و مشورت مكّاران مشوّش میشود.14در روز به تاریكی برمی‌خورند و به وقت ظهر، مثل شب كورانه راه میروند؛15كه مسكین را از شمشیر دهان ایشان، و از دست زورآور نجات میدهد.16پس امید، برای ذلیل پیدا میشود و شرارت دهان خود را می‌بندد.17«هان، خوشابحال شخصی كه خدا تنبیهش میكند. پس تأدیب قادر مطلق را خوار مشمار.18زیرا كه او مجروح میسازد و التیام میدهد، و می‌كوبد و دست او شفا میدهد.19در شش بلا، تو را نجات خواهد داد و در هفت بلا،هیچ ضرر بر تو نخواهد رسید.20در قحط تو را از موت فدیه خواهد داد، و در جنگ از دم شمشیر.21از تازیانه زبان پنهان خواهی ماند، و چون هلاكت آید، از آن نخواهی ترسید.22بر خرابی و تنگسالی خواهی خندید، و از وحوش زمین بیم نخواهی داشت.23زیرا با سنگهای صحرا همداستان خواهی بود، و وحوش صحرا با تو صلح خواهنـد كرد.24و خواهی دانست كه خیمه تو ایمن است، و مسكن خود را تجسّس‌خواهی كرد و چیزی مفقود نخواهی یافت.25و خواهی دانست كه ذریتت كثیر است و اولاد تو مثل علف زمین.26و در شِیخوخیت به قبر خواهی رفت، مثل بافه گندم كه در موسمش برداشته میشود.27اینك این را تفتیش نمودیم و چنین است، پس تو این را بشنو و برای خویشتن بدان.»
61و ایوب جواب داده، گفت:2«كاش كه غصّه من سنجیده شود، و مشقّت مرا در میزان با آن بگذارند.3زیرا كه الا´ن از ریگ دریا سنگینتر است. از این سبب سخنان من بیهوده میباشد.4زیرا تیرهای قادرمطلق در اندرون من است، و روح من زهر آنها را می‌آشامد، و ترسهای خدا بر من صف‌آرایی میكند.5آیا گورخر با داشتن علف عرعر میكند؟ و یا گاو بر آذوقه خود بانگ می‌زند؟6آیا چیز بی‌مزه، بی‌نمك خورده میشود؟ و یا در سفیده تخم، طعم میباشد؟7جان من از لمس نمودن آنها كراهت دارد. آنها برای من مثل خوراك، زشت است.8«كاش كه مسألت من برآورده شود، و خدا آرزوی مرا به من بدهد!9و خدا راضی شود كه مرا خُرد كند، و دست خود را بلند كرده، مرا منقطع سازد!10آنگاه معهذا مرا تسلی میشد و در عذاب اَلیم شاد می‌شدم، چونكه كلمات حضرت قدّوس را انكار ننمودم.11من چه قوّت دارم كه انتظار بكشم و عاقبت من چیست كه صبر نمایم؟12آیا قوّت من قوّت سنگها است؟ و یا گوشت من برنج است؟13آیا بالكلّ بی‌اعانت نیستم؟ و مساعدت از من مطرود نشده است؟14حقّ شكسته دل از دوستش ترحّم است، اگر چه‌هم ترس قادر مطلق را ترك نماید.15امّا برادران من مثل نهرها مرا فریب دادند، مثل رودخانه وادیها كه می‌گذرند؛16كه از یخ سیاه‌فام میباشند، و برف در آنها مخفی است.17وقتی كه آب از آنها میرود، نابود می‌شوند. و چون گرما شود، از جای خود ناپدید می‌گردند.18كاروانیان از راه خود منحرف می‌شوند، و در بیابان داخل شده، هلاك می‌گردند.19كاروانیان تیما به آنها نگران بودند. قافله‌های سبا امید آنها را داشتند.20از امید خود خجل گردیدند. به آنجا رسیدند و شرمنده گشتند.21زیرا كه الا´ن شما مثل آنها شده‌اید، مصیبتی دیدید و ترسان گشتید.22آیا گفتم كه چیزی به من ببخشید؟ یا ارمغانی از اموال خود به من بدهید؟23یا مرا از دست دشمن رها كنید؟ و مرا از دست ظالمان فدیه دهید؟24«مرا تعلیم دهید و من خاموش خواهم شد، و مرا بفهمانید كه در چه چیز خطا كردم.25سخنان راستی چقدر زورآور است! امّا تنبیه شما چه نتیجه می‌بخشد؟26آیا گمان می‌برید كه سخنان را تنبیه می‌نمایید و سخنان مأیوس را كه مثل باد است؟27یقیناً برای یتیم قرعه می‌اندازید و دوست خود را مال تجارت می‌شمارید.28پس الا´ن التفات كرده، بر من توجّه نمایید، و روبه‌روی شما دروغ نخواهم گفت.29برگردید و بی‌انصافی نباشد، و باز برگردید زیرا عدالت من قایم است.30آیا در زبان من بی‌انصافی میباشد؟ و آیا كام من چیزهای فاسد را تمیز نمی‌دهد؟
71« آیا برای انسان بر زمین مجاهده‌ای نیست؟و روزهای وی مثل روزهای مزدور نی؟2مثل غلام كه برای سایه اشتیاق دارد، و مزدوری كه منتظر مزد خویش است،3همچنین ماههای بطالت نصیب من شده است، و شبهای مشقّت‌برای من معین گشته.4چون می‌خوابم می‌گویم: كی برخیزم؟ و شب بگذرد و تا سپیده صبح از پهلو به پهلو گردیدن خسته می‌شوم.5جسدم از كرمها و پاره‌های خاك ملبّس است، و پوستم تراكیده و مقروح میشود.6روزهایم از ماكوی جولا تیزروتر است، و بدون امید تمام میشود.7به یاد آور كه زندگی من باد است، و چشمانم دیگر نیكویی را نخواهد دید.8چشم كسی كه مرا می‌بیند دیگر به من نخواهد نگریست، و چشمانت برای من نگاه خواهد كرد و نخواهم بود.9مثل ابر كه پراكنده شده، نابود میشود. همچنین كسی كه به گور فرود میرود، برنمی‌آید.10به خانه خود دیگر نخواهد برگشت، و مكانش باز او را نخواهد شناخت.11پس من نیز دهان خود را نخواهم بست. از تنگی روح خود سخن می‌رانم، و از تلخی جانم شكایت خواهم كرد.12آیا من دریا هستم یا نهنگم كه بر من كشیكچی قرار می‌دهی؟13چون گفتم كه تخت‌خوابم مرا تسلّی خواهد داد و بسترم شكایت مرا رفع خواهد كرد؛14آنگاه مرا به خوابها ترسان گردانیدی، و به رؤیاها مرا هراسان ساختی.15به حدّی كه جانم خفه شدن را اختیار كرد و مرگ را بیشتر از این استخوانهایم.16كاهیده می‌شوم و نمی‌خواهم تا به ابد زنده بمانم. مرا ترك كن زیرا روزهایم نفسی است.17«انسان چیست كه او را عزّت بخشی، و دل خود را با او مشغول سازی؟18و هر بامداد از او تفقّد نمایی و هرلحظه او را بیازمایی؟19تا به كی چشم خود را از من برنمی‌گردانی؟ مرا واگذار تا آب دهان خود را فرو برم.20من گناه كردم، اما باتو ای پاسبان بنی‌آدم چه كنم؟ برای چه مرا به جهت خود هدف ساخته‌ای، به حّدی كه برای خود بار سنگین شده‌ام؟21و چرا گناهم را نمی‌آمرزی، و خطایم را دور نمی‌سازی؟ زیرا كه الا´ن در خاك خواهم خوابید، و مرا تفحّص خواهی كرد و نخواهم بود.»
81پس بِلْدَد شُوحی در جواب گفت:2«تا به كی این چیزها را خواهی گفت و سخنان دهانت بـاد شدیـد خواهد بـود؟3آیا خـدا داوری را منحرف سازد؟ یا قادر مطلق انصاف را منحرف نماید؟4چون فرزندان تو به او گناه ورزیدند، ایشان را به دست عصیان ایشان تسلیم نمود.5اگر تو به جدّ و جهد خدا را طلب می‌كردی و نزد قادر مطلق تضرّع می‌نمودی،6اگر پاك و راست می‌بودی، البتّه برای تو بیدار میشد، و مسكن عدالت تو را برخوردار میساخت.7و اگر چه ابتدایت صغیر می‌بود، عاقبت تو بسیار رفیع می‌گردید.8زیرا كه از قرنهای پیشین سؤال كن، و به آنچه پدران ایشان تفحّص كردند توجّه نما،9چونكه ما دیروزی هستیم و هیچ نمی‌دانیم، و روزهای ما سایهای بر روی زمین است.10آیا ایشان تو را تعلیم ندهند و با تو سخن نرانند؟ و از دل خود كلمات بیرون نیارند؟11آیا نی، بی‌خَلاب می‌روید، یا قَصَب، بی‌آب نمّو میكند؟12هنگامی كه هنوز سبز است و بریده نشده، پیش از هر گیاه خشك میشود؛13همچنین است راه جمیع فراموش‌كنندگان خدا. و امید ریاكار ضایع میشود،14كه امید او منقطع میشود، و اعتمادش خانه عنكبوت است.15بر خانه خود تكیه میكند و نمی‌ایستد؛ به آن متمسّك میشود و لیكن قایم نمی‌ماند.16پیش روی آفتاب، تر و تازه میشود و شاخه‌هایش در باغش پهن می‌گردد.17ریشه‌هایش بر توده‌های سنگ درهم بافته میشود، و بر سنگلاخ نگاه میكند.18اگر از جای خود كنده شود، او را انكار كرده، میگوید: تو را نمی‌بینم.19اینك خوشی طریقش همین است و دیگران از خاك خواهند رویید.20همانا خدا مرد كامل را حقیر نمی‌شمارد، و شریر را دستگیری نمی‌نماید،21تا دهان تو را از خنده پر كند، و لبهایت را از آواز شادمانی.22خصمان تو به خجالت ملبّس خواهند شد، و خیمه شریران نابود خواهد گردید.»
91پس ایوب در جواب گفت:2«یقین می‌دانم‌كه چنین است. لیكن انسان نزد خدا چگونه عادل شمرده شود؟3اگر بخواهد با وی منازعه نماید، یكی از هزار او را جواب نخواهد داد.4او در ذهن حكیم و در قوّت تواناست. كیست كه با او مقاومت كرده و كامیاب شده باشد؟5آنكه كوهها را منتقل میسازد و نمی‌فهمند، و در غضب خویش آنها را واژگون میگرداند،6كه زمین را از مكانش می‌جنباند، و ستونهایش متزلزل میشود؛7كه آفتاب را امر می‌فرماید و طلوع نمی‌كند و ستارگان را مختوم میسازد؛8كه به تنهایی، آسمانها را پهن میكند و بر موجهای دریا می‌خرامد؛9كه دُبّ اكبر و جبّار و ثریا را آفرید، وبرجهای جنوب را؛10كه كارهای عظیم بی‌قیاس را میكند و كارهای عجیب بیشمار را.11اینك از من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، و عبور میكند و او را احساس نمینمایم.12اینك او می‌رباید و كیست كه او را منع نماید؟ و كیست كه به او تواند گفت: چه میكنی؟13خدا خشم خود را باز نمی‌دارد و مددكاران رَحَب زیر او خم می‌شوند.14«پس به طریق اولی، من كیستم كه او را جواب دهم و سخنان خود را بگزینم تا با او مباحثه نمایم؟15كه اگر عادل می‌بودم، او را جواب نمی‌دادم، بلكه نزد داور خود استغاثه می‌نمودم.16اگر او را می‌خواندم و مرا جواب میداد، باور نمی‌كردم كه آواز مرا شنیده است.17زیرا كه مرا به تندبادی خُرد میكند و بی‌سبب، زخمهای مرا بسیار میسازد.18مرا نمی‌گذارد كه نفس بكشم، بلكه مرا به تلخیها پر میكند.19اگر درباره قوّت سخن گوییم، اینك او قادر است؛ و اگر درباره انصاف، كیست كه وقت را برای من تعیین كند؟20اگر عادل می‌بودم دهانم مرا مجرم میساخت، و اگر كامل می‌بودم مرا فاسق می‌شمرد.21اگر كامل هستم، خویشتن را نمی‌شناسم، و جان خود را مكروه می‌دارم.22این امر برای همه یكی است. بنابراین می‌گویم كه او صالح است و شریر را هلاك میسازد.23اگر تازیانه ناگهان بكشد، به امتحان بی‌گناهان استهزا میكند.24جهان به دست شریران داده شده است و روی حاكمانش را می‌پوشاند. پس اگر چنین نیست، كیست كه میكند؟25و روزهایم از پیك تیزرفتار تندروتر است، می‌گریزد و نیكویی را نمی‌بیند.26مثل كشتیهای تیزرفتار می‌گریزد ومثل عقاب كه بر شكار فرود آید.27اگر فكر كنم كه ناله خود را فراموش كنم و تُرُش رویی خود را دور كرده، گشاده‌رو شوم،28از تمامی مشقّتهای خود می‌ترسم و میدانم كه مرا بیگناه نخواهی شمرد،29چونكه ملزم خواهم شد. پس چرا بیجا زحمت بكشم؟30اگر خویشتن را به آب برف غسل دهم، و دستهای خود را به اُشنان پاك كنم،31آنگاه مرا در لجن فرو می‌بری، و رختهایم مرا مكروه میدارد.32زیرا كه او مثل من انسان نیست كه او را جواب بدهم و با هم به محاكمه بیاییم.33در میان ما حكَمی نیست كه بـر هـر دو مـا دست بگذارد.34كاش كه عصای خود را از من بردارد، و هیبت او مرا نترساند.35آنگاه سخن میگفتم و از او نمی‌ترسیدم، لیكن من در خود چنین نیستم.
101« جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله‌خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم.2و به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان كه از چه سبب با من منازعت میكنی؟3آیا برای تو نیكو است كه ظلم نمایی و عمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟4آیا تو را چشمان بشر است؟ یا مثل دیدن انسان می‌بینی؟5آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است6كه معصیت مرا تفحّص میكنی و برای گناهانم تجسّس مینمایی؟7اگر چه میدانی كه شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست.8«دستهایت مرا جمیعاً و تماماً سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاك می‌سازی؟9به یادآور كه مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غبار برمی‌گردانی؟10آیا مرا مثل شیر نریختی و مرامثل پنیر، منجمد نساختی؟11مرا به پوست و گوشت ملبّس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی.12حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف تو روح مرا محافظت نمود.13امّا این چیزها را در دل خود پنهان كردی، و میدانم كه اینها در فكر تو بود.14اگر گناه كردم، مرا نشان كردی و مرا از معصیتم مبرّا نخواهی ساخت.15اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود را برنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم و مصیبت خـود را می‌بینم!16و اگر (سَرم) برافراشته شـود، مثـل شیـر مرا شكار خواهـی كرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت.17گواهان خود را بر من پی درپی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی و افواجْ متعاقب یكدیگر به ضّد منند.18پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ كاش كه جان می‌دادم و چشمی مرا نمی‌دید.19پس می‌بودم، چنانكه نبـودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم.20آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مرا ترك كن، و از من دست بردار تا اندكی گشاده‌رو شوم،21قبل از آنكه بروم به جایی كه از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت!22به زمینِ تاریكی غلیظ مثل ظلمات، زمینِ سایه موت و بی‌ترتیب كه روشنایی آن مثل ظلمات است.»
111و صُوفَرِ نَعْماتی در جواب گفت:2«آیا به كثرت سخنان جواب نباید داد و مرد پرگو عادل شمرده شود؟3آیا بیهوده‌گویی تو مردمان را ساكت كند و یا سُخریه كنی و كسی تو را خجل نسازد؟4و می‌گویی تعلیم من پاك است،و من در نظر تو بیگناه هستم.5و لیكن كاشكه خدا سخن بگوید و لبهای خود را بر تو بگشاید،6و اسرار حكمت را برای تو بیان كند. زیرا كه در ماهیت خود دو طرف دارد. پس بدان كه خدا كمتر از گناهانت تو را سزا داده است.7آیا عمقهای خدا را می‌توانی دریافت نمود؟ یا به كُنه قادر مطلق توانی رسید؟8مثل بلندیهای آسمان است؛ چه خواهی كرد؟ گودتر از هاویه است؛ چه توانی دانست؟9پیمایش آن از جهان طویل‌تر و از دریا پهن‌تر است.10اگر سخت بگیرد و حبس نماید و به محاكمه دعوت كند، كیست كه او را ممانعت نماید؟11زیرا كه بطالت مردم را میداند و شرارت را می‌بیند اگرچه در آن تأمّل نكند.12و مرد جاهل آنوقت فهیم میشود كه بچّه خرِ وحشی، انسان متولّد شود.13اگر تو دل خود را راست سازی و دستهای خود را بسوی او دراز كنی،14اگر در دست تو شرارت باشد، آن را از خود دور كن، و بی‌انصافی در خیمه‌های تو ساكن نشود.15پس یقیناً روی خود را بی‌عیب برخواهی افراشت، و مستحكم شده، نخواهی ترسید.16زیرا كه مشقّت خود را فراموش خواهی كرد، و آن را مثل آبِ رفته به یاد خواهی آورد،17و روزگار تو از وقت ظهر روشن‌تر خواهد شد، و اگرچه تاریكی باشد، مثل صبح خواهد گشت.18و مطمئن خواهی بود چونكه امید داری، و اطراف خود را تجسّس نموده، ایمن خواهی خوابید.19و خواهی خوابید و ترساننـده‌ای نخواهـد بـود، و بسـیاری تـو را تملّق خواهند نمود.20لیكن چشمان شریران كاهیـده می‌شـود و ملجـای ایشـان از ایشـان نابـود می‌گردد و امید ایشان جان كندن ایشان است.»
121پس ایوب در جواب گفت:2«به درستی كه شما قوم هستید، و حكمت با شما خواهد مُرد.3لیكن مرا نیز مثل شما فهم هست، و از شما كمتر نیستم. و كیست كه مثل این چیزها را نمی‌داند؟4برای رفیق خود مسخره گردیده‌ام. كسی‌كه خدا را خوانده است و او را مستجاب فرموده، مرد عادل و كامل، مسخره شده است.5در افكار آسودگان، برای مصیبت اهانت است. مهیا شده برای هركه پایش بلغزد.6خیمه‌های دزدان به سلامت است و آنانی كه خدا را غضبناك می‌سازند ایمن هستند، كه خدای خود را در دست خود می‌آورند.7«لیكن الا´ن از بهایم بپرس و تو را تعلیم خواهند داد. و از مرغان هوا و برایت بیان خواهند نمود.8یا به زمین سخن بران و تو را تعلیم خواهد داد، و ماهیان دریا به تو خبر خواهند رسانید.9كیست كه از جمیع این چیزها نمی‌فهمد كه دست خداوند آنها را به جا آورده است،10كه جان جمیع زندگان در دست وی است، و روح جمیع افراد بشر؟11آیا گوش سخنان را نمی‌آزماید، چنانكه كام خوراك خود را می‌چشد؟12نزد پیران حكمت است، و عمر دراز فطانت میباشد.13لیكن حكمت و كبریایی نزد وی است. مشورت و فطانت از آن او است.14اینك او منهدم میسازد و نمی‌توان بنا نمود؛ انسان را می‌بندد و نمی‌توان گشود.15اینك آبها را باز میدارد و خشك میشود، و آنها را رها میكند و زمین را واژگون میسازد.16قوّت و وجود نزد وی است. فریبنده و فریب‌خورده از آن او است.17مشیران را غارت‌زده می‌رباید، و حاكمان را احمق میگرداند.18بند پادشاهان رامی‌گشاید و در كمر ایشان كمربند می‌بندد.19كاهنان را غارت زده می‌رباید، و زورآوران را سرنگون میسازد.20بلاغت معتمدین را نابود میگرداند، و فهم پیران را برمیدارد.21اهانت را بر نجیبان می‌ریزد و كمربند مقتدران را سست میگرداند.22چیزهای عمیق را از تاریكی منكشف میسازد، و سایه موت را به روشنایی بیرون میآورد.23امّتها را ترقّی میدهد و آنها را هلاك میسازد؛ امّتها را وسعت میدهد و آنها را جلای وطن می‌فرماید.24عقل رؤسای قومهای زمین را می‌رباید، و ایشان را در بیابان آواره میگرداند، جایی كه راه نیست.25در تاریكی كورانه راه میروند و نور نیست. و ایشان را مثل مستان افتان و خیزان میگرداند.
131« اینك چشم من همه این چیزها را دیده، و گوش من آنها را شنیده و فهمیده است.2چنانكه شما می‌دانید من هم میدانم. و من كمتر از شما نیستم.3لیكن می‌خواهم با قادر مطلق سخن گویم، و آرزو دارم كه با خدا محاجّه نمایم.4اما شما دروغها جعل میكنید، و جمیع شما طبیبان باطل هستید.5كاش كه شما به كلّی ساكت می‌شدید كه این برای شما حكمت می‌بود.6پس حجّت مرا بشنوید و دعوی لبهایم را گوش گیرید.7آیا برای خدا به بی‌انصافی سخن خواهید راند؟ و به جهت او با فریب تكلّم خواهید نمود؟8آیا برای او طرفداری خواهید نمود؟ و به جهت خدا دعوی خواهید كرد؟9آیا نیكو است كه او شما را تفتیش نماید؟ یا چنانكه انسان را مسخره می‌نمایند، او را مسخره می‌سازید.10البتّه شما را توبیخ‌خواهد كرد، اگر در خفا طرفداری نمایید.11آیا جلال او شما را هراسان نخواهد ساخت؟ و هیبت او بر شما مستولی نخواهد شد؟12ذكرهای شما، مَثَلْهای غبار است، و حصارهای شما، حصارهای گِل است.13«از من ساكت شوید و من سخن خواهم گفت، و هرچه خواهد، بر من واقع شود.14چرا گوشت خود را با دندانم بگیرم و جان خود را در دستم بنهم؟15اگرچه مرا بكشد، برای او انتظار خواهم كشید. لیكن راه خود را به حضور او ثابت خواهم ساخت.16این نیز برای من نجات خواهد شد، زیرا ریاكار به حضور او حاضر نمیشود.17بشنوید! سخنان مرا بشنوید، و دعوی من به گوشهای شما برسد.18اینك الا´ن دعوی خود را مرتّب ساختم و میدانم كه عادل شمرده خواهم شد.19كیست كه بامن مخاصمه كند؟ پس خاموش شده، جان را تسلیم خواهم كرد.20فقط دو چیز به من مكن. آنگاه خود را از حضور تو پنهان نخواهم ساخت.21دست خود را از من دور كن و هیبت تو مرا هراسان نسازد.22آنگاه بخوان و من جواب خواهم داد، یا اینكه من بگویم و مرا جواب بده.23خطایا و گناهانم چقدر است؟ تقصیر و گناه مرا به من بشناسان.24چرا روی خود را از من می‌پوشانی؟ و مرا دشمن خود می‌شماری؟25آیا برگی را كه از باد رانده شده است می‌گریزانی؟ و كاه خشك را تعاقب میكنی؟26زیرا كه چیزهای تلخ را به ضّد من می‌نویسی، و گناهان جوانی‌ام را نصیب من می‌سازی.27و پایهای مرا در كُنده می‌گذاری، و جمیع راههایم را نشان میكنی و گِرد كف پاهایم‌خط می‌كشی؛28و حال آنكه مثل چیز گندیده فاسد، و مثل جامه بید خورده هستم.
141« انسان كه از زن زاییده میشود،قلیل‌الایام و پر از زحمات است.2مثل گُل می‌روید و بریده میشود، و مثل سایه می‌گریزد و نمی‌ماند.3و آیا بر چنین شخص چشمان خود را می‌گشایی و مرا با خود به محاكمه می‌آوری؟4كیست كه چیز طاهر را از چیز نجس بیرون آورد؟ هیچكس نیست.5چونكه روزهایش مقدّر است و شماره ماههایش نزد توست و حدّی از برایش گذاشته‌ای كه از آن تجاوز نتواند نمود.6از او رو بگردان تا آرام گیرد، و مثل مزدور روزهای خود را به انجام رساند.7«زیرا برای درخت امیدی است كه اگر بریده شود باز خواهد رویید، و رمونهایش نابود نخواهد شد،8اگر چه ریشه‌اش در زمین كهنه شود، و تنه آن در خاك بمیرد.9لیكن از بوی آب، رمونه میكند و مثل نهال نو، شاخه‌ها میآورد.10امّا مرد می‌میرد و فاسد میشود؛ و آدمی چون جان را سپارد كجا است؟11چنانكه آبها از دریا زایل میشود، و نهرها ضایع و خشك می‌گردد،12همچنین انسان می‌خوابد و برنمی‌خیزد، تا نیست شدنِ آسمانها بیدار نخواهند شد و از خواب خود برانگیخته نخواهند گردید.13كاشكه مرا در هاویه پنهان كنی؛ و تا غضبت فرو نشیند، مرا مستور سازی؛ و برایم زمانی تعیین نمایی تا مرا به یاد آوری.14اگر مرد بمیرد بار دیگر زنده شود؟ در تمامی روزهای مجاهده خود انتظار خواهم كشید، تا وقت تبدیل من برسد.15تو ندا خواهی كرد و من جواب خواهم داد، و به صنعت دست خود مشتاق خواهی شد.16امّا الا´ن قدمهای مرا می‌شماری؛ و آیا برگناه من پاسبانی نمی‌كنی؟17معصیت من در كیسه مختوم است، و خطای مرا مسدود ساخته‌ای.18به درستی كوهی كه می‌افتد فانی میشود و صخره از مكانش منتقل می‌گردد.19آب سنگها را می‌ساید، و سیلهایش خاك زمین را میبرد. همچنین امید انسان را تلف میكنی؛20بر او تا به ابد غلبه میكنی، پس میرود. روی او را تغییر می‌دهی و او را رها میكنی.21پسرانش به عزّت می‌رسند و او نمی‌داند. یا به ذلّت میافتند و ایشان را به نظر نمی‌آورد.22برای خودش فقط جسد او از درد بیتاب میشود، و برای خودش جان او ماتم می‌گیرد.»
151پس الیفاز تیمانی در جواب گفت:2«آیا مرد حكیم، از علمِ باطل جواب دهد؟ و بطن خود را از باد شرقی پر سازد؟3آیا به سخن بی‌فایده محاجّه نماید؟ و به كلماتی كه هیچ نفع نمی‌بخشد؟4امّا تو خداترسی را ترك میكنی و تقوا را به حضور خدا ناقص می‌سازی.5زیرا كه دهانت، معصیت تو را ظاهر میسازد و زبان حیله‌گران را اختیار میكنی.6دهان خودت تو را ملزم میسازد و نه من، و لبهایت بر تو شهادت میدهد.7آیا شخص اوّل از آدمیان زاییده شده‌ای؟ و پیش از تلّها به وجود آمده‌ای؟8آیا مشورت مخفی خدا را شنیده‌ای و حكمت را بر خود منحصر ساخته‌ای؟9چه میدانی كه ما هم نمی‌دانیم؟ و چه می‌فهمی كه نزد ما هم نیست؟10نزد ما ریش سفیدان و پیران هستند كه در روزها از پدر تو بزرگترند.11آیا تسلّی‌های خدا برای تو كم است و كلام ملایم با تو؟12چرا دلت تو را می‌رباید ؟ و چرا چشمانت را بر هم می‌زنی13كه روح خود را به ضّد خدا بر می‌گردانی، و چنین سخنان را از دهانت بیرون می‌آوری؟14«انسان چیست كه پاك باشد، و مولود زن كه عادل شمرده شود؟15اینك بر مقدّسان خود اعتماد ندارد، و آسمانها در نظرش پاك نیست.16پس از طریق اولی انسان مكروه و فاسد كه شرارت را مثل آب می‌نوشد.17من برای تو بیان میكنم، پس مرا بشنو و آنچه دیده‌ام حكایت می‌نمایم؛18كه حكیمان آن را از پدران خود روایت كردند و مخفی نداشتند،19كه به ایشان به تنهایی زمین داده شد، و هیچ غریبی از میان ایشان عبور نكرد؛20شریر در تمامی روزهایش مبتلای درد است و سالهای شمرده شده برای مرد ظالم مهیا است.21صدای ترسها در گوش وی است. در وقت سلامتی تاراج‌كننده بر وی میآید.22باور نمی‌كند كه از تاریكی خواهد برگشت و شمشیر برای او مراقب است.23برای نان می‌گردد و میگوید كجاست. و میداند كه روز تاریكی نزد او حاضر است.24تنگی و ضیق او را می‌ترساند، مثل پادشاه مهیای جنگ بر او غلبه مینماید.25زیرا دست خود را به ضدّ خدا دراز میكند و بر قادر مطلق تكبّر مینماید.26با گردن بلند بر او تاخت میآورد، با گُل‌میخهای سخت سپر خویش،27چونكه روی خود را به پیه پوشانیده، و كمر خود را با شَحم ملبّس ساخته است.28و در شهرهای ویران و خانه‌های غیرمسكون كه نزدیك به خراب شدن است ساكن میشود.29او غنی نخواهد شد و دولتش پایدار نخواهد ماند، و املاك او در زمین زیاد نخواهدگردید.30از تاریكی رها نخواهد شد، و آتش، شاخه‌هایش را خواهد خشكانید، و به نَفْخِه دهان او زائل خواهد شد.31به بطالت توكّل ننماید و خود را فریب ندهد، والاّ بطالت اجرت او خواهد بود.32قبل از رسیدن وقتش تماماً ادا خواهد شد و شاخه او سبز نخواهد ماند.33مثل مو، غوره خود را خواهد افشاند، و مثل زیتون، شكوفه خود را خواهد ریخت؛34زیرا كه جماعت ریاكاران، بی‌كس خواهند ماند، و خیمه‌های رشوه‌خواران را آتش خواهد سوزانید.35به شقاوت حامله شده، معصیت را می‌زایند و شكم ایشان فریب را آماده میكند.»
161پس ایوب در جواب گفت:2«بسیار چیزها مثل این شنیدم. تسلّی دهندگان مزاحم، همه شما هستید.3آیا سخنان باطل را انتها نخواهد شد؟ و كیست كه تو را به جواب دادن تحریك میكند؟4من نیز مثل شما می‌توانستم بگویم، اگر جان شما در جای جان من می‌بود، و سخنها به ضدّ شما ترتیب دهم، و سر خود را بر شما بجنبانم،5لیكن شما را به دهان خود تقویت می‌دادم و تسّلی لبهایم غم شما را رفع مینمود.6«اگر من سخن گویم، غم من رفع نمی‌گردد؛ و اگر ساكت شوم مرا چه راحت حاصل میشود؟7لیكن الا´ن او مرا خسته نموده است، تو تمامی جماعت مرا ویران ساخته‌ای.8مرا سخت گرفتی و این بر من شاهد شده است. و لاغری من به ضدّ من برخاسته، روبرویم شهادت میدهد.9درغضب خود مرا دریده و بر من جفا نموده است. دندانهایش را بر من افشرده و مثل دشمنم چشمان خود را بر من تیز كرده است.10دهان خود را بر من گشوده‌اند، بر رخسار من به استحقار زده‌اند، به ضدّ من با هم اجتماع نموده‌اند.11خدا مرا به دست ظالمان تسلیم نموده، و مرا به دست شریران افكنده است.12چون در راحت بودم مرا پاره‌پاره كرده است، و گردن مرا گرفته، مرا خرد كرده، و مرا برای هدف خود نصب نموده است.13تیرهایش مرا احاطه كرد. گُرده‌هایم را پاره میكند و شفقت نمی‌نماید. و زهره مرا به زمین می‌ریزد.14مرا زخم بر زخم، مجروح میسازد و مثل جبّار، بر من حمله میآورد.15بر پوست خود پلاس دوخته‌ام، و شاخ خود را در خاك خوار نمودهام.16روی من از گریستن سرخ شده است، و بر مژگانم سایه موت است.17اگر چه هیچ بی‌انصافی در دست من نیست، و دعای من پاك است.18ای زمین خون مرا مپوشان، و استغاثه مرا آرام نباشد.19اینك الا´ن نیز شاهد من در آسمان است، و گواه من در اعلی علیین.20دوستانم مرا استهزا میكنند، لیكن چشمانم نزد خدا اشك می‌ریزد.21و آیا برای انسان نزد خدا محاجّه میكند، مثل بنی‌آدم كه برای همسایه خود مینماید؟22زیرا سالهای اندك سپری میشود، پس به راهی كه برنمی‌گردم، خواهم رفت.
171« روح من تلف شده، و روزهایم تمام‌گردیده، و قبر برای من حاضر است.2به درستی كه استهزاكنندگان نزد منند، و چشم من در منازعت ایشان دائماً میماند.3الا´ن گرو بده وبه جهت من نزد خود ضامن باش. والاّ كیست كه به من دست دهد؟4چونكه دل ایشان را از حكمت منع كرده‌ای، بنابراین ایشان را بلند نخواهی ساخت.5كسی كه دوستان خود را به تاراج تسلیم كند، چشمان فرزندانش تار خواهد شد.6مرا نزد امّتها مَثَل ساخته است، و مثل كسی كه بر رویش آب دهان اندازند شده‌ام.7چشم من از غصّه كاهیده شده است، و تمامی اعضایم مثل سایه گردیده.8راستان به سبب این، حیران می‌مانند و صالحان خویشتن را بر ریاكاران برمی‌انگیزانند.9لیكن مرد عادل به طریق خود متمسّك میشود، و كسی كه دست پاك دارد، در قوّت ترقّی خواهد نمود.10«امّا همه شما برگشته، الا´ن بیایید و در میان شما حكیمی نخواهم یافت.11روزهای من گذشته، و قصدهای من و فكرهای دلم منقطع شده است.12شب را به روز تبدیل میكنند و با وجود تاریكی میگویند روشنایی نزدیك است.13وقتی‌كه امید دارم هاویه خانه من میباشد، و بستر خود را در تاریكی می‌گسترانم،14و به هلاكت می‌گویم تو پدر من هستی و به كِرم كه تو مادر و خواهر من می‌باشی.15پس امید من كجا است؟ و كیست كه امید مرا خواهد دید؟16تا بندهای هاویه فرو میرود، هنگامی‌كه با هم در خاك نزول (نماییم).»
181پس بِلدَد شُوحی در جواب گفت:2«تا به كی برای‌سخنان، دامها می‌گسترانید؟ تفكّر كنید و بعد از آن تكلّم خواهیم نمود.3چرامثل بهایم شمرده شویم؟ و در نظر شما نجس نماییم؟4ای كه در غضب خود خویشتن را پاره میكنی، آیا به خاطر تو زمین متروك شود، یا صخره از جای خود منتقل گردد؟5البتّه روشنایی شریران خاموش خواهد شد، و شعله آتشِ ایشان نور نخواهد داد.6در خیمه او روشنایی به تاریكی مبدّل می‌گردد، و چراغش بر او خاموش خواهد شد.7قدمهای قوّتش تنگ میشود. و مشورت خودش او را به زیر خواهد افكند.8زیرا به پایهای خود در دام خواهد افتاد، و به روی تله‌ها راه خواهد رفت.9تله پاشنه او را خواهد گرفت، و دام، او را به زور نگاه خواهد داشت.10دام برایش در زمین پنهان شده است، و تله برایش در راه.11ترسها از هر طرف او را هراسان میكند، و به او چسبیده، وی را می‌گریزاند.12شقاوت، برای او گرسنه است، و ذلّت، برای لغزیدن او حاضر است.13اعضای جسد او را میخورد. نخست زاده موت، جسد او را میخورد.14آنچه بر آن اعتماد میداشت، از خیمه او ربوده میشود، و خود او نزد پادشاه ترسها رانده می‌گردد.15كسانی كه از وی نباشند در خیمه او ساكن می‌گردند، و گوگرد بر مسكن او پاشیده میشود.16ریشه‌هایش از زیر می‌خشكد، و شاخهاش از بالا بریده خواهد شد.17یادگار او از زمین نابود می‌گردد، و در كوچه‌ها اسم نخواهد داشت.18از روشنایی به تاریكی رانده میشود، و او را از ربع مسكون خواهند گریزانید.19او را در میان قومش نه اولاد و نه ذریت خواهد بود، و در مأوای او كسی باقی نخواهد ماند.20متأخّرین از روزگارش متحیر خواهند شد، چنانكه بر متقّدمین، ترس مستولی شده بود.21به درستی كه مسكنهای شریران چنین میباشد، و مكان كسی كه خدا را نمی‌شناسد مثل این است.»
191پس ایوب در جواب گفت:2«تا به كی‌جان مرا میرنجانید؟ و مرا به سخنان خود فرسوده می‌سازید؟3این ده مرتبه است كه مرا مذمّت نمودید، و خجالت نمی‌كشید كه با من سختی میكنید؟4و اگر فیالحقیقه خطا كرده‌ام، خطای من نزد من میماند.5اگر فی‌الواقع بر من تكبّر نمایید و عار مرا بر من اثبات كنید،6پس بدانید كه خدا دعوی مرا منحرف ساخته، و به دام خود مرا احاطه نموده است.7اینك از ظلم، تضرّع می‌نمایم و مستجاب نمی‌شوم و استغاثه میكنم و دادرسی نیست.8طریق مرا حصار نموده است كه از آن نمیتوانم گذشت و بر راههای من تاریكی را گذارده است.9جلال مرا از من كنده است و تاج را از سر من برداشته،10مرا از هر طرف خراب نموده، پس هلاك شدم. و مثل درخت، ریشه امید مرا كنده است.11غضب خود را بر من افروخته، و مرا یكی از دشمنان خود شمرده است.12فوجهای او با هم میآیند و راه خود را بر من بلند میكنند و به اطراف خیمه من اردو می‌زنند.13«برادرانم را از نزد من دور كرده است و آشنایانم از من بالكلّ بیگانه شده‌اند.14خویشانم مرا ترك نموده و آشنایانم مرا فراموش كرده‌اند.15نزیلان خانه‌ام و كنیزانم مرا غریب می‌شمارند،و در نظر ایشان بیگانه شده‌ام.16غلام خود را صدا میكنم و مرا جواب نمی‌دهد، اگر چه او را به دهان خود التماس بكنم.17نفس من نزد زنم مكروه شده است و تضرّع من نزد اولاد رحم مادرم.18بچّه‌های كوچك نیز مرا حقیر می‌شمارند و چون برمی‌خیزم به ضدّ من حرف می‌زنند.19همه اهل مشورتم از من نفرت می‌نمایند، و كسانی را كه دوست می‌داشتم از من برگشته‌اند.20استخوانم به پوست و گوشتم چسبیده است، و با پوست دندانهای خود خلاصی یافته‌ام.21بر من ترحّم كنید! ترحّم كنید شما ای دوستانم! زیرا دست خدا مرا لمس نموده است.22چرا مثل خدا بر من جفا میكنید واز گوشت من سیر نمی‌شوید.23كاش كه سخنانم الا´ن نوشته میشد! كاشكه در كتابی ثبت می‌گردید،24و با قلم آهنین و سرب بر صخرهای تا به ابد كنده میشد!25و من میدانم كه ولی من زنده است، و در ایام آخر، بر زمین خواهد برخاست.26و بعد از آنكه این پوست من تلف شود، بدون جسدم نیز خدا را خواهم دید.27و من او را برای خود خواهم دید. و چشمان من بر او خواهد نگریست و نه چشم دیگری. اگر چه گُرده‌هایم در اندرونم تلف شده باشد.28اگر بگویید چگونه بر او جفا نماییم و حال آنگاه اصل امر در من یافت میشود.29پس از شمشیر بترسید، زیرا كه سزاهای شمشیر غضبناك است، تا دانسته باشید كه داوری خواهد بود.»
201پس صوفَرِ نَعَماتی در جواب گفت:2«از این جهت فكرهایم مرا به جواب دادن تحریك میكند، و به این سبب، من تعجیل‌می‌نمایم.3سرزنش توبیخ خود را شنیدم، و از فطانتم روح من مرا جواب میدهد.4آیا این را از قدیم ندانسته‌ای، از زمانی‌كه انسان بر زمین قرار داده شد،5كه شادی شریران، اندك زمانی است، و خوشی ریاكاران، لحظهای؟6اگر چه شوكت او تا به آسمان بلند شود، و سر خود را تا به فلك برافرازد،7لیكن مثل فضله خود تا به ابد هلاك خواهد شد، و بینندگانش خواهند گفت: كجا است؟8مثل خواب، می‌پرد و یافت نمیشود، و مثل رؤیای شب، او را خواهند گریزانید.9چشمی كه او را دیده است دیگر نخواهد دید، و مكانش باز بر او نخواهد نگریست.10فرزندانش نزد فقیران تذلّل خواهند كرد، و دستهایش دولت او را پس خواهد داد.11استخوانهایش از جوانی پر است، لیكن همراه او در خاك خواهد خوابید.12اگر چه شرارت در دهانش شیرین باشد، و آن را زیر زبانش پنهان كند.13اگر چه او را دریغ دارد و از دست ندهد، و آن را در میان كام خود نگاه دارد.14لیكن خوراك او در احشایش تبدیل میشود، و در اندرونش زهرمار می‌گردد.15دولت را فرو برده است و آن را قی خواهد كرد، و خدا آن را از شكمش بیرون خواهد نمود.16او زهر مارها را خواهد مكید، و زبان افعی او را خواهد كشت.17بر رودخانه‌ها نظر نخواهند كرد، بر نهرها و جویهای شهد و شیر.18ثمره زحمت خود را رد كرده، آن را فرو نخواهد برد، و برحسب دولتی كه كسب كرده است، شادی نخواهد نمود.19زیرا فقیران را زبون ساخته و ترك كرده است. پس خانه‌ای را كه دزدیده است، بنا نخواهد كرد.20«زیرا كه در حرص خود قناعت را ندانست. پس از نفایس خود، چیزی استرداد نخواهد كرد.21چیزی نمانده است كه نخورده باشد. پس برخورداری او دوام نخواهد داشت.22هنگامی‌كه دولت او بینهایت گردد، در تنگی گرفتار میشود، و دست همه ذلیلان بر او استیلا خواهد یافت.23در وقتی‌كه شكم خود را پر میكند، خدا حدّت خشم خود را بر او خواهد فرستاد، و حینی‌كه میخورد آن را بر او خواهد بارانید.24از اسلحه آهنین خواهد گریخت و كمان برنجین، او را خواهد سُفت.25آن را می‌كشد و از جسدش بیرون میآید، و پیكانِ برّاق از زهره‌اش درمی‌رود و ترسها بر او استیلا می‌یابد.26تمامی تاریكی برای ذخایر او نگاه داشته شده است. و آتش ندمیده آنها را خواهد سوزانید، و آنچه را كه در چادرش باقی است، خواهد خورد.27آسمانها عصیانش را مكشوف خواهد ساخت، و زمین به ضدّ او خواهد برخاست.28محصول خانهاش زایل خواهد شد، و در روز غضب او نابود خواهد گشت.29این است نصیب مرد شریر از خدا و میراث مقدّر او از قادر مطلق.»
211پس ایوب در جواب گفت:2«بشنوید،كلام مرا بشنوید، و این، تسلّی شما باشد.3با من تحمّل نمایید تا بگویم، و بعد از گفتنم استهزا نمایید.4و امّا من، آیا شكایتم نزد انسان است؟ پس چرا بی‌صبر نباشم؟5به من توجه كنید و تعجّب نمایید، و دست به دهان بگذارید.6هرگاه به یاد می‌آورم، حیران می‌شوم و لرزه جسد مرا می‌گیرد.7چرا شریران زنده می‌مانند، پیر می‌شوند و در توانایی قوی می‌گردند؟8ذریت ایشان به حضور ایشان، باایشان استوار می‌شوند و اولاد ایشان در نظر ایشان.9خانه‌های ایشان، از ترس ایمن میباشد و عصای خدا بر ایشان نمی‌آید.10گاو نرِ ایشان جماع میكند و خطا نمی‌كند و گاو ایشان می‌زاید و سقط نمی‌نماید.11بچّه‌های خود را مثل گله بیرون می‌فرستند و اطفال ایشان رقص میكنند.12با دفّ وعود میسرایند، و با صدای نای شادی می‌نمایند.13روزهای خود را در سعادتمندی صرف میكنند، و به لحظهای به هاویه فرود میروند.14و به خدا میگویند: از ما دور شو زیرا كه معرفت طریق تو را نمی‌خواهیم.15قادر مطلق كیست كه او را عبادت نماییم، و ما را چه فایده كه از او استدعا نماییم.16اینك سعادتمندی ایشان در دست ایشان نیست. كاشكه مشورت شریران از من دور باشد.17«بسا چراغ شریران خاموش میشود و ذلّت ایشان به ایشان می‌رسد، و خدا در غضب خود دردها را نصیب ایشان میكند.18مثل سفال پیش روی باد می‌شوند و مثل كاه كه گردباد پراكنده میكند.19خدا گناهش را برای فرزندانش ذخیره میكند، و او را مكافات می‌رساند و خواهد دانست.20چشمانش هلاكت او را خواهد دید، و از خشم قادر مطلق خواهد نوشید.21زیرا كه بعد از او در خانهاش او را چه شادی خواهد بود، چون عدد ماههایش منقطع شود؟22آیا خدا را عِلم توان آموخت؟ چونكه او بر اعلی علیین داوری میكند.23یكی در عین قوّت خود می‌میرد، در حالی‌كه بالكلّ در امنیت و سلامتی است.24قدحهای او پر از شیر است، و مغز استخوانش تر و تازه است.25و دیگری در تلخی جان می‌میرد و از نیكویی هیچ لذّت نمی‌برد.26اینها باهم در خاك می‌خوابند و كرمهاایشان را می‌پوشانند.27اینك افكار شما را میدانم و تدبیراتی كه ناحقّ بر من می‌اندیشید.28زیرا می‌گویید كجاست خانه امیر، و خیمه‌های مسكن شریران؟29آیا از راه گذریان نپرسیدید؟ و دلایل ایشان را انكار نمی‌توانید نمود،30كه شریران برای روز ذلّت نگاه داشته می‌شوند و در روز غضب، بیرون برده می‌گردند.31كیست كه راهش را پیش رویش بیان كند، و جزای آنچه را كه كرده است به او برساند؟32كه آخر او را به قبر خواهند برد، و بر مزار او نگاهبانی خواهند كرد.33كلوخهای وادی برایش شیرین میشود و جمیع آدمیان در عقب او خواهند رفت، چنانكه قبل از او بیشماره رفته‌اند.34پس چگونه مرا تسلّی باطل می‌دهید كه در جوابهای شما محض خیانت میماند!»
221پس الیفاز تیمانی در جواب گفت:2«آیا مرد به خدا فایده برساند؟ البتّه مرد دانا برای خویشتن مفید است.3آیا اگر تو عادل باشی، برای قادر مطلق خوشی رخ مینماید؟ یا اگر طریق خود را راست سازی، او را فایده میشود؟4آیا به سبب ترس تو، تو را توبیخ مینماید؟ یا با تو به محاكمه داخل خواهد شد؟5آیا شرارت تو عظیم نیست و عصیان تو بی‌انتها نی،6چونكه از برادران خود بی‌سبب گرو گرفتی و لباس برهنگان را كندی،7به تشنگان آب ننوشانیدی، و از گرسنگان نان دریغ داشتی؟8امّا مرد جبّار، زمین از آن او میباشد و مرد عالیجاه، در آن ساكن میشود.9بیوه‌زنان را تهیدست رّدنمودی، و بازوهای یتیمان شكسته گردید.10بنابراین دامها تو را احاطه مینماید و ترس، ناگهان تو را مضطرب میسازد.11یا تاریكی كه آن را نمی‌بینی و سیلابها تو را می‌پوشاند.12آیا خدا مثل آسمانها بلند نیست؟ و سَرِ ستارگان را بنگر چگونه عالی هستند.13و تو می‌گویی خدا چه میداند و آیا از تاریكی غلیظ داوری تواند نمود؟14ابرها سِتْر اوست پس نمی‌بیند، و بر دایره افلاك می‌خرامد.15آیا طریق قدما را نشان كردی كه مردمان شریر در آن سلوك نمودند،16كه قبل از زمان خود ربوده شدند، و اساس آنها مثل نهر ریخته شد17كه به خدا گفتند: از ما دور شو و قادر مطلق برای ما چه تواند كرد؟18و حال آنگاه او خانه‌های ایشان را از چیزهای نیكو پر ساخت. پس مشورت شریران از من دور شود.19«عادلان چون آن را بینند، شادی خواهند نمود و بی‌گناهان بر ایشان استهزا خواهند كرد.20آیا مقاومت‌كنندگانِ ما منقطع نشدند؟ و آتش بقیه ایشان را نسوزانید؟21پس حال با او انس بگیر و سالم باش. و به این منوال نیكویی به تو خواهد رسید.22تعلیم را از دهانش قبول نما، و كلمات او را در دل خود بنه.23اگر به قادرمطلق بازگشت نمایی، بنا خواهی شد؛ و اگر شرارت را از خیمه خود دور نمایی؛24و اگر گنج خود را در خاك و طلای اوفیر را در سنگهای نهرها بگذاری،25آنگاه قادر مطلق گنج تو و نقره خالص برای تو خواهد بود،26زیرا در آنوقت از قادر مطلق تلذّذ خواهی یافت، و روی خود را به طرف خدا برخواهی افراشت.27نزد او دعا خواهی كرد و او تو را اجابت خواهد نمود، ونذرهای خود را ادا خواهی ساخت.28امری را جزم خواهی نمود و برایت برقرار خواهد شد، و روشنایی بر راههایت خواهد تابید.29وقتی‌كه ذلیل شوند، خواهی گفت: رفعت باشد، و فروتنان را نجات خواهد داد.30كسی را كه بیگناه نباشد خواهد رهانید، و به پاكی دستهای تو رهانیده خواهد شد.»
231پس ایوب در جواب گفت:2«امروز نیز شكایت من تلخ است، و ضرب من از ناله من سنگینتر.3كاش میدانستم كه او را كجا یابم، تا آنكه نزد كرسی او بیایم.4آنگاه دعوی خود را به حضور وی ترتیب می‌دادم، و دهان خود را از حجّت‌ها پر می‌ساختم.5سخنانی را كه در جواب من میگفت میدانستم، و آنچه را كه به من میگفت می‌فهمیدم.6آیا به عظمت قوّت خود با من مخاصمه مینمود؟ حاشا! بلكه به من التفات میكرد.7آنگاه مرد راست با او محّاجه مینمود و از داور خود تا به ابد نجات می‌یافتم.8اینك به طرف مشرق می‌روم و او یافت نمیشود و به طرف مغرب و او را نمی‌بینم.9به طرف شمال جایی كه او عمل میكند، و او را مشاهده نمی‌كنم. و او خود را به طرف جنوب می‌پوشاند و او را نمی‌بینم،10زیرا او طریقی را كه می‌روم میداند و چون مرا می‌آزماید، مثل طلا بیرون می‌آیم.11پایم اثر اقدام او را گرفته است و طریق او را نگاه داشته، از آن تجاوز نمی‌كنم.12از فرمان لبهای وی برنگشتم و سخنان دهان او را زیاده از رزق خود ذخیره كردم.13لیكن او واحد است و كیست كه او را برگرداند؟ و آنچه دل او میخواهد، به عمل میآورد.14زیرا آنچه راكه بر من مقدّر شده است بجا میآورد، و چیزهای بسیار مثل این نزد وی است.15از این جهت از حضور او هراسان هستم، و چون تفكّر می‌نمایم از او می‌ترسم،16زیرا خدا دل مرا ضعیف كرده است، و قادرمطلق مرا هراسان گردانیده.17چونكه پیش از تاریكی منقطع نشدم، و ظلمت غلیظ را از نزد من نپوشانید.
241« چونكه زمانها از قادرمطلق مخفی نیست. پس چرا عارفان او ایام او را ملاحظه نمی‌كنند؟2بعضی هستند كه حدود را منتقل می‌سازند و گله‌ها را غصب نموده، می‌چرانند.3الاغهای یتیمان را میرانند و گاو بیوه زنان را به گرو می‌گیرند.4فقیران را از راه منحرف می‌سازند، و مسكینان زمین جمیعاً خویشتن را پنهان میكنند.5اینك مثل خر وحشی به جهت كار خود به بیابان بیرون رفته، خوراك خود را می‌جویند و صحرا به ایشان نان برای فرزندان ایشان می‌رساند.6علوفه خود را در صحرا درو میكنند و تاكستان شریران را خوشه‌چینی می‌نمایند.7برهنه و بی‌لباس شب را به سر می‌برند و در سرما پوششی ندارند.8از باران كوهها تر می‌شوند و از عدم پناهگاه، صخره‌ها را در بغل می‌گیرند9و كسانی هستند كه یتیم را از پستان می‌ربایند و از فقیر گرو می‌گیرند.10پس ایشان بی‌لباس و برهنه راه میروند و بافه‌ها را برمی‌دارند و گرسنه می‌مانند.11در دروازههای آنها روغن می‌گیرند و چَرخُشت آنها را پایمال میكنند و تشنه می‌مانند.12از شهرآباد، نعره می‌زنند و جان مظلومان استغاثه میكند. امّا خدا حماقت آنها را به نظر نمی‌آورد.13«و دیگرانند كه از نور متمرّدند و راه آن را نمی‌دانند، و در طریقهایش سلوك نمی‌نمایند.14قاتل در صبح برمی‌خیزد و فقیر و مسكین را می‌كشد. و در شب مثل دزد میشود.15چشم زناكار نیز برای شام انتظار می‌كشد و میگوید كه چشمی مرا نخواهد دید، و بر روی خود پرده می‌كشد.16در تاریكی به خانه‌ها نقب می‌زنند و در روز، خویشتن را پنهان میكنند و روشنایی را نمی‌دانند،17زیرا صبح برای جمیع ایشان مثل سایه موت است، چونكه ترسهای سایه موت را می‌دانند.18آنها بر روی آبها سبك‌اند و نصیب ایشان بر زمین ملعون است، و به راه تاكستان مراجعت نمی‌كنند.19چنانكه خشكی و گرمی آب برف را نابود میسازد، همچنین هاویه خطاكاران را.20رحم (مادرش) او را فراموش مینماید و كِرم، او را نوش میكند. و دیگر مذكور نخواهد شد، و شرارت مثل درخت بریده خواهد شد.21زن عاقر را كه نمی‌زاید می‌بلعد و به زن بیوه احسان نمی‌نماید،22و امّا خدا جبّاران را به قوّت خود محفوظ میدارد. برمی‌خیزند اگرچه امید زندگی ندارند،23ایشان را اطمینان می‌بخشد و بر آن تكیه می‌نمایند، امّا چشمان او بر راههای ایشان است.24اندك زمانی بلند می‌شوند، پس نیست می‌گردند و پست شده، مثل سایرین برده می‌شوند و مثل سر سنبله‌ها بریده می‌گردند.25و اگر چنین نیست پس كیست كه مرا تكذیب نماید و كلام مرا ناچیز گرداند؟»
251پس بلدد شوحی در جواب گفت:2«سلطنت و هیبت از آن اوست و سلامتی را در مكانهای بلند خود ایجاد میكند.3آیا افواج او شمرده میشود و كیست كه نور او بر وی طلوع نمی‌كند؟4پس انسان چگونه نزدخدا عادل شمرده شود؟ و كسی كه از زن زاییده شود، چگونه پاك باشد؟5اینك ماه نیز روشنایی ندارد و ستارگان در نظر او پاك نیستند.6پس چند مرتبه زیاده انسان كه مثل خزنده زمین و بنی‌آدم كه مثل كرم میباشد.»
261پس ایوب در جواب گفت:2«شخص بیقوّت را چگونه اعانت كردی؟ و بازوی ناتوان را چگونه نجات دادی؟3شخص بی‌حكمت را چه نصیحت نمودی و حقیقت امر را به فراوانی اعلام كردی؟4برای كه سخنان را بیان كردی؟ و نفخه كیست كه از تو صادر شد؟5ارواح مردگان می‌لرزند، زیر آبها و ساكنان آنها.6هاویه به حضور او عریان است، و اَبَدّون را سِتری نیست.7شمال را بر جَوْ پهن میكند، و زمین را بر نیستی آویزان میسازد.8آبها را در ابرهای خود می‌بندد، پس ابر، زیر آنها چاك نمیشود.9روی تخت خود را محجوب میسازد و ابرهای خویش را پیش آن می‌گستراند.10به اطراف سطح آبها حّد می‌گذارد تا كران روشنایی و تاریكی.11ستونهای آسمان متزلزل میشود و از عتاب او حیران میماند.12به قوّت خود دریا را به تلاطم میآورد، و به فهم خویش رَهَب را خُرد میكند.13به روح او آسمانها زینت داده شد، و دست او مار تیز رو را سفت.14اینك اینها حواشی طریقهای او است. و چه آواز آهسته‌ای درباره او می‌شنویم، لكن رعد جبروت او را كیست كه بفهمد؟»
271ایوب دیگر باره مَثَل خود را آورده، گفت:2«به حیات خدا كه حقّ مرا برداشته و به قادرمطلق كه جان مرا تلخ نموده است،3كه مادامی كه جانم در من باقی است و نفخه خدا در بینی من میباشد،4یقیناً لبهایم به بی‌انصافی تكلّم نخواهد كرد، و زبانم به فریب تنطّق نخواهد نمود.5حاشا از من كه شما را تصدیق نمایم، و تا بمیرم كاملیت خویش را از خود دور نخواهم ساخت.6عدالت خود را قایم نگاه می‌دارم و آن را ترك نخواهم نمود، و دلم تا زنده باشم، مرا مذمّت نخواهد كرد.7دشمنِ من مثل شریر باشد، و مقاومت‌كنندگانم مثل خطاكاران.8زیرا امید شریر چیست هنگامی‌كه خدا او را منقطع میسازد؟ و حینی‌كه خدا جان او را می‌گیرد؟9آیا خدا فریاد او را خواهد شنید، هنگامی‌كه مصیبت بر او عارض شود؟10آیا در قادرمطلق تلذّذ خواهد یافت، و در همه اوقات از خدا مسألت خواهد نمود؟11«شما را درباره دست خدا تعلیم خواهم داد و از اعمال قادرمطلق چیزی مخفی نخواهم داشت.12اینك جمیع شما این را ملاحظه كرده‌اید، پس چرا بالكلّ باطل شده‌اید.13این است نصیب مرد شریر از جانب خدا، و میراث ظالمان كه آن را از قادرمطلق می‌یابند.14اگر فرزندانش بسیار شوند شمشیر برای ایشان است، و ذرّیت او از نان سیر نخواهند شد.15بازماندگان او از وبا دفن خواهند شد، و بیوه زنانش گریه نخواهند كرد،16اگر چه نقره را مثل غبار اندوخته كند، و لباس را مثل گِل آماده سازد.17او آماده میكند لیكن مرد عادل آن را خواهد پوشید، و صالحان نقره او را تقسیم خواهند نمود.18خانه خود را مثل بید بنا میكند، و مثل سایبانی كه دشتبان میسازد.19او دولتمند می‌خوابد، امّا دفن نخواهد شد. چشمان خود را می‌گشاید و نیست میباشد.20ترسها مثل آب او را فرومی‌گیرد، و گردباد او را در شب می‌رباید.21باد شرقی او را برمیدارد و نابود میشود و او را از مكانش دور می‌اندازد،22زیرا (خدا) بر او تیر خواهد انداخت و شفقت نخواهد نمود. اگر چه او میخواهد از دست وی فرار كرده، بگریزد.23مردم كفهای خود را بر او بهم می‌زنند و او را از مكانش صفیر زده، بیرون میكنند.
281یقیناً برای نقره معدنی است، و به جهت طلا جایی است كه آن را قال می‌گذارند.2آهن از خاك گرفته میشود و مس از سنگ گداخته می‌گردد.3مردم برای تاریكی حدّ می‌گذارند و تا نهایت تمام تفحّص می‌نمایند، تا به سنگهای ظلمت غلیظ و سایه موت.4كانی دور از ساكنان زمین می‌كَنَنْد، از راه‌گذریان فراموش می‌شوند و دور از مردمان آویخته شده، به هر طرف متحرّك می‌گردند.5از زمین نان بیرون میآید، و ژرفیهایش مثل آتش سرنگون میشود.6سنگهایش مكان یاقوت كبود است و شمشهای طلا دارد.7آن راه را هیچ مرغ شكاری نمی‌داند، و چشم شاهین آن را ندیده است،8و جانوران درنده بر آن قدم نزده‌اند، و شیر غرّان بر آن گذر نكرده.9دست خود را به سنگ خارا دراز میكنند، و كوهها را از بیخ برمی‌كنند.10نهرها از صخره‌ها میكنند و چشم ایشان هر چیز نفیس را می‌بیند.11نهرها را از تراوش می‌بندند و چیزهای پنهان شده را به روشنایی بیرون می‌آورند.12امّا حكمت كجا پیدا میشود؟ و جای فطانت كجا است؟13انسان قیمت آن را نمی‌داند و در زمین زندگان پیدا نمیشود.14لجّه میگوید كه در من نیست، و دریا میگوید كه نزد من نمی‌باشد.15زر خالص به عوضش داده نمیشود و نقره برای قیمتش سنجیده نمی‌گردد.16به زر خالص اُوفیر آن را قیمت نتوان كرد، و نه به جزع گرانبها و یاقوت كبود.17با طلا و آبگینه آن را برابر نتوان كرد، و زیورهای طلای خالص بدل آن نمیشود.18مرجان و بلّور مذكور نمیشود و قیمت حكمت از لعل گرانتر است.19زبرجد حبش با آن مساوی نمیشود و به زر خالص سنجیده نمی‌گردد.20پس حكمت از كجا میآید؟ و مكان فطانت كجا است؟21از چشم تمامی زندگان پنهان است، و از مرغان هوا مخفی میباشد.22اَبَدّون و موت میگویند كه آوازه آن را به گوش خود شنیده‌ایم.23خدا راه آن را درك میكند و او مكانش را میداند.24زیرا كه او تا كرانه‌های زمین می‌نگرد و آنچه را كه زیر تمامی آسمان است می‌بیند.25تا وزن از برای باد قرار دهد، و آبها را به میزان بپیماید.26هنگامی‌كه قانونی برای باران قرار داد، و راهی برای سهام رعد.27آنگاه آن را دید و آن را بیان كرد؛ آن را مهیا ساخت و هم تفتیشش نمود.28و به انسان گفت: اینك ترس خداوند حكمت است، و از بدی اجتناب نمودن، فطانت میباشد.»
291و ایوب باز مَثَل خود را آورده، گفت:2«كاش كه من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی كه خدا مرا در آنها نگاه میداشت.3هنگامی‌كه چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریكی راه می‌رفتم.4چنانكه در روزهای كامرانی خود می‌بودم، هنگامی‌كه سّر خدا بر خیمه من میماند.5وقتی‌كه قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.6حینی‌كه قدمهای خود را با كَره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای‌من میریخت.7چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم و كرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.8جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، و پیران برخاسته، می‌ایستادند.9سروران از سخن گفتن بازمی‌ایستادند، و دست به دهان خود می‌گذاشتند.10آواز شریفان ساكت میشد و زبان به كام ایشان می‌چسبید.11زیرا گوشی كه مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی كه مرا میدید، برایم شهادت میداد.12زیرا فقیری كه استغاثه میكرد او را می‌رهانیدم، و یتیمی كه نیز معاون نداشت.13بركت شخصی كه در هلاكت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن را خوش می‌ساختم.14عدالت را پوشیدم و مرا ملبّس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.15من به جهت كوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.16برای مسكینان پدر بودم، و دعوایی را كه نمی‌دانستم، تفحّص می‌كردم.17دندانهای آسیای شریر را می‌شكستم و شكار را از دندانهایش می‌ربودم.18«و میگفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.19ریشه من به سوی آبها كشیده خواهد گشت، و شبنم بر شاخه‌هایم ساكن خواهد شد.20جلال من در من تازه خواهد شد، و كمانم در دستم نو خواهد ماند.21مرا می‌شنیدند و انتظار می‌كشیدند، و برای مشورت من ساكت می‌ماندند.22بعد از كلام من دیگر سخن نمی‌گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چكید.23و برای من مثل باران انتظار می‌كشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز میكردند.24اگر بر ایشان می‌خندیدم‌باور نمی‌كردند، و نور چهره مرا تاریك نمی‌ساختند.25راه را برای ایشان اختیار كرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشكر، مثل پادشاه ساكن می‌بودم، و مثل كسی‌كه نوحهگران را تسلّی می‌بخشد.
301« و امّا الا´ن كسانی‌كه از من خردسالترند بر من استهزا میكنند، كه كراهت می‌داشتم از اینكه پدران ایشان را با سگان گله خود بگذارم.2قوّت دستهای ایشان نیز برای من چه فایده داشت؟ كسانی‌كه توانایی ایشان ضایع شده بود،3از احتیاج و قحطی بیتاب شده، زمین خشك را در ظلمت خرابی و ویرانی می‌خاییدند.4خُبازی را در میان بوته‌ها می‌چیدند، و ریشه شورگیاه نان ایشان بود.5از میان (مردمان) رانده می‌شدند. از عقب ایشان مثل دزدان، هیاهو میكردند.6در گَریوِه‌های وادیها ساكن می‌شدند، در حفره‌های زمین و در صخره‌ها.7در میان بوته‌ها عرعر میكردند، زیر خارها با هم جمع می‌شدند.8ابنای احمقان و ابنای مردم بینام، بیرون از زمین رانده می‌گردیدند.9و امّا الا´ن سرود ایشان شده‌ام و از برای ایشان ضربالمثل گردیده‌ام.10مرا مكروه داشته، از من دور می‌شوند، و از آب دهان بر رویم انداختن، باز نمی‌ایستند.11چونكه زه را بر من باز كرده، مرا مبتلا ساخت. پس لگام را پیش رویم رها كردند.12از طرف راست من انبوه عوام‌الّناس برخاسته، پاهایم را از پیش در می‌برند، و راههای هلاكت خویش را بر من مهیا می‌سازند.13راه مرا خراب كرده، به اذیتم اقدام می‌نمایند، و خود معاونی ندارند.14گویا از ثلمه‌های وسیع میآیند، و از میان خرابه‌ها بر من هجوم می‌آورند.15ترسها بر من برگشته، آبروی مرا مثل باد تعاقب میكنند، وفیروزی من مثل ابر می‌گذرد.16و الا´ن جانم بر من ریخته شده است، و روزهای مصیبت، مرا گرفتار نموده است.17شبانگاه استخوانهایم در اندرون من سفته میشود، و پیهایم آرام ندارد.18از شدّت سختی لباسم متغیر شده است، و مرا مثل گریبان پیراهنم تنگ می‌گیرد.19مرا در گِل انداخته است، كه مثل خاك و خاكستر گردیده‌ام.20«نزد تو تضرّع می‌نمایم و مرا مستجاب نمی‌كنی، و برمی‌خیزم و بر من نظر نمی‌اندازی.21خویشتن را متبدّل ساخته، بر من بیرحم شده‌ای؛ با قوّت دست خود به من جفا مینمایی.22مرا به باد برداشته، برآن سوار گردانیدی، و مرا در تندْباد پراكنده ساختی.23زیرا میدانم كه مرا به موت باز خواهی گردانید، و به خانه‌ای كه برای همه زندگان معین است.24یقیناً بر توده ویران دست خود را دراز نخواهد كرد، و چون كسی در بلا گرفتار شود، آیا به این سبب استغاثه نمی‌كند؟25آیا برای هر مستمندی گریه نمی‌كردم، و دلم به جهت مسكین رنجیده نمیشد.26لكن چون امید نیكویی داشتم بدی آمد؛ و چون انتظار نور كشیدم ظلمت رسید.27احشایم می‌جوشد و آرام نمیگیرد، و روزهای مصیبت مرا درگرفته است.28ماتم كنان بی‌آفتاب گردش میكنم و در جماعت برخاسته، تضرّع می‌نمایم.29برادر شغالان شده‌ام، و رفیق شترمرغ گردیده‌ام.30پوست من سیاه گشته، از من می‌ریزد، و استخوانهایم از حرارت سوخته گردیده است.31بربط من به نوحهگری مبدّل شده و نای من به آواز گریه‌كنندگان.
311« با چشمان خود عهد بستهام، پسچگونه بر دوشیزه‌ای نظر افكنم؟2زیرا قسمت خدا از اعلی چیست؟ و نصیب‌قادرمطلق، از اعلیعلیین؟3آیا آن برای شریران هلاكت نیست؟ و به جهت عاملان بدی مصیبت نی؟4آیا او راههای مرا نمی‌بیند؟ و جمیع قدمهایم را نمی‌شمارد؟5اگر با دروغ راه می‌رفتم یا پایهایم با فریب می‌شتابید،6مرا به میزان عدالت بسنجد، تا خدا كاملیت مرا بداند.7اگر قدمهایم از طریق آواره گردیده، و قلبم در پی چشمانم رفته، و لكّه‌ای به دستهایم چسبیده باشد،8پس من كِشت كنم و دیگری بخورد، و محصول من از ریشه كنده شود.9اگر قلبم به زنی فریفته شده، یا نزد در همسایه خود در كمین نشسته باشم،10پس زن من برای شخصی دیگر آسیا كند، و دیگران بر او خم شوند.11زیرا كه آن قباحت می‌بود و تقصیری سزاوار حكم داوران.12چونكه این آتشی می‌بود كه تا ابدّون می‌سوزانید، و تمامی محصول مرا از ریشه می‌كَنْد،13اگر دعوی بنده و كنیز خود را ردّ می‌كردم، هنگامی كه بر من مدّعی می‌شدند.14پس چون خدا به ضدّ من برخیزد، چه خواهم كرد؟ و هنگامی‌كه تفتیش نماید، به او چه جواب خواهم داد؟15آیا آن كس كه مرا در رحم آفرید او را نیز نیافرید؟ و آیا كس ِ واحد، ما را در رحم نسرشت؟16«اگر مراد مسكینان را از ایشان منع نموده باشم، و چشمان بیوه‌زنان را تار گردانیده،17اگر لقمه خود را به تنهایی خورده باشم، و یتیم از آن تناول ننموده،18و حال آنكه او از جوانی‌ام با من مثل پدر پرورش می‌یافت، و از بطن مادرم بیوه‌زن را رهبری می‌نمودم؛19اگر كسی را از برهنگی هلاك دیده باشم، و مسكین را بدون پوشش؛20اگر كمرهای او مرا بركت نداده باشد، و از پشم گوسفندان من گرم نشده؛21اگر دست خود را بریتیم بلند كرده باشم، هنگامی‌كه اعانت خود را در دروازه می‌دیدم؛22پس بازوی من از كتفم بیفتد، و ساعدم از قلم آن شكسته شود.23زیرا كه هلاكت از خدا برای من ترس می‌بود و به سبب كبریایی او توانایی نداشتم،24اگر طلا را امید خود می‌ساختم و به زر خالص میگفتم تو اعتماد من هستی؛25اگر از فراوانی دولت خویش شادی می‌نمودم، و از اینكه دست من بسیار كسب نموده بود؛26اگر چون آفتاب می‌تابید بر آن نظر می‌كردم و بر ماه، هنگامی‌كه با درخشندگی سیر میكرد،27و دل من خُفیةً فریفته میشد و دهانم دستم را می‌بوسید.28این نیز گناهی مستوجب قصاص می‌بود زیرا خدای متعال را منكر می‌شدم.29اگر از مصیبت دشمن خود شادی می‌كردم یا حینی كه بلا به او عارض میشد وجد می‌نمودم،30و حال آنكه زبان خود را از گناه ورزیدن بازداشته، بر جان او لعنت را سؤال ننمودم.31اگر اهل خیمه من نمی‌گفتند: كیست كه از گوشت او سیر نشده باشد،32غریب در كوچه شب را به سر نمی‌برد و در خود را به روی مسافر می‌گشودم.33اگر مثل آدم، تقصیر خود را می‌پوشانیدم و عصیان خویش را در سینه خود مخفی می‌ساختم،34از این جهت كه از انبوه كثیر می‌ترسیدم و اهانت قبایل مرا هراسان میساخت، پس ساكت مانده، از در خود بیرون نمی‌رفتم.35كاش كسی بود كه مرا می‌شنید؛ اینك امضای من حاضر است. پس قادر مطلق مرا جواب دهد. و اینك كتابتی كه مدّعی من نوشته است.36یقیناً كه آن را بر دوش خود برمی‌داشتم و مثل تاج بر خود می‌بستم.37شماره قدمهای خود را برای او بیان می‌كردم و مثل امیری به او تقرّب می‌جستم.38اگر زمین من بر من فریاد میكرد و مرزهایش باهم گریه میكردند،39اگر محصولاتش را بدون قیمت می‌خوردم و جان مالكانش را تلف می‌نمودم،40پس خارها به عوض گندم و كركاس به عوض جو بروید.» سخنان ایوب تمام شد.
321پس آن سه مرد از جواب دادن به ایوب‌باز ماندند، چونكه او در نظر خود عادل بود.2آنگاه خشم الیهو ابن بَرَكئیل بوزی كه از قبیله رام بود مشتعل شد، و غضبش بر ایوب افروخته گردید، از این جهت كه خویشتن را از خدا عادل‌تر مینمود؛3و خشمش بر سه رفیق خود افروخته گردید، از این جهت كه هر چند جواب نمی‌یافتند، امّا ایوب را مجرم می‌شمردند.4و الیهو از سخن گفتن با ایوب درنگ نموده بود زیرا كه ایشان در عمر، از وی بزرگتر بودند.5امّا چون الیهو دید كه به زبان آن سه مرد جوابی نیست، پس خشمش افروخته شد.6و الیهو ابن بركئیل بوزی به سخن آمده، گفت: «من در عمر صغیر هستم، و شما موسفید. بنابراین ترسیده، جرأت نكردم كه رأی خود را برای شما بیان كنم.7و گفتم روزها سخن گوید، و كثرت سالها، حكمت را اعلام نماید.8لیكن در انسان روحی هست، و نفخه قادرمطلق، ایشان را فطانت می‌بخشد.9بزرگان نیستند كه حكمت دارند، و نه پیران كه انصاف را می‌فهمند.10بنابراین می‌گویم كه مرا بشنو و من نیز رأی خود را بیان خواهم نمود.11اینك از سخن گفتن با شما درنگ نمودم، و بَراهینِ شما را گوش گرفتم، تا سخنان را كاوِش گردید.12و من در شما تأمّل نمودم و اینك كسی از شما نبود كه ایوب را ملزم سازد. یا سخنان او راجواب دهد.13مبادا بگویید كه حكمت را دریافت نمودهایم، خدا او را مغلوب میسازد و نه انسان.14زیرا كه سخنان خود را به ضّد من ترتیب نداده است، و به سخنان شما او را جواب نخواهم داد.15ایشان حیران شده، دیگر جواب ندادند، و سخن از ایشان منقطع شد.16پس آیا من انتظار بكشم چونكه سخن نمی‌گویند؟ و ساكت شده، دیگر جواب نمی‌دهند؟17پس من نیز از حصّه خود جواب خواهم داد، و من نیز رأی خود را بیان خواهم نمود.18زیرا كه از سخنان، مملّو هستم. و روحِ باطنِ من، مرا به تنگ میآورد.19اینك دل من مثل شرابی است كه مفتوح نشده باشد، و مثل مشكهای تازه نزدیك است بتركد.20سخن خواهم راند تا راحت یابم و لبهای خود را گشوده، جواب خواهم داد.21حاشا از من كه طرفداری نمایم و به احدی كلام تملّق‌آمیز گویم.22چونكه به گفتن سخنان تملّق‌آمیز عارف نیستم. والاّ خالقم مرا به زودی خواهد برداشت.
331« لیكن ای ایوب، سخنان مرا استماع نما و به تمامی كلام من گوش بگیر.2اینك الا´ن دهان خود را گشودم، و زبانم در كامم متكلّم شد.3كلام من موافق راستی قلبم خواهد بود و لبهایم به معرفت خالص تنطّق خواهد نمود.4روح خدا مرا آفریده، و نفخه قادرمطلق مرا زنده ساخته است.5اگر می‌توانی مرا جواب ده، و پیش روی من، كلام را ترتیب داده بایست.6اینك من مثل تو از خدا هستم، و من نیز از گِل سرشته شده‌ام.7اینك هیبت من تو را نخواهد ترسانید، و وقار من بر تو سنگین نخواهد شد.8«یقیناً در گوش من سخن گفتی و آواز كلام تو را شنیدم9كه گفتی من زكی و بی‌تقصیر هستم؛ من پاك هستم و در من گناهی نیست.10اینك اوعلّتها برمن می‌جوید و مرا دشمن خود می‌شمارد.11پایهایم را در كُنده می‌گذارد و همه راههایم را مراقبت مینماید.12هان در این امر تو صادق نیستی. من تو را جواب میدهم، زیرا خدا از انسان بزرگتر است.13چرا با او معارضه مینمایی، از این جهت كه از همه اعمال خود اطّلاع نمی‌دهد؟14زیرا خدا یك دفعه تكلّم میكند، بلكه دو دفعه و انسان ملاحظه نمی‌نماید.15در خواب، در رؤیای شب، چون خواب سنگین بر انسان مستولی میشود، حینی كه در بستر خود در خواب میباشد.16آنگاه گوشهای انسان را می‌گشاید و تأدیب ایشان را ختم میسازد.17تا انسان را از اعمالش برگرداند و تكبّر را از مردمان بپوشاند.18جان او را از حفره نگاه میدارد و حیات او را از هلاكت شمشیر.19با درد در بستر خود سرزنش می‌یابد، و اضطراب دایمی در استخوانهای وی است.20پس جان او نان را مكروه میدارد و نفس او خوراك لطیف را.21گوشت او چنان فرسوده شد كه دیده نمیشود و استخوانهای وی كه دیده نمیشد برهنه گردیده است.22جان او به حفره نزدیك میشود و حیات او به هلاك‌كنندگان.23«اگر برای وی یكی به منزله هزار فرشته یا متوسطی باشد، تا آنچه را كه برای انسان راست است به وی اعلان نماید،24آنگاه بر او ترحّم نموده، خواهد گفت: او را از فرو رفتن به هاویه برهان، من كفّاره‌ای پیدا نمودهام.25گوشت او از گوشت طفل لطیف‌تر خواهد شد. و به ایام جوانی خود خواهد برگشت.26نزد خدا دعا كرده، او را مستجاب خواهد فرمود، و روی او را با شادمانی‌خواهد دید. و عدالت انسان را به او رّد خواهد نمود.27پس در میان مردمان سرود خوانده، خواهد گفت: گناه كردم و راستی را منحرف ساختم، و مكافات آن به من نرسید.28نفس مرا از فرورفتن به هاویه فدیه داد، و جان من، نور را مشاهده میكند.29اینك همه این چیزها را خدا به عمل میآورد، دو دفعه و سه دفعه با انسان.30تا جان او را از هلاكت برگرداند و او را از نور زندگان، منوّر سازد.31ای ایوب متوجّه شده، مرا استماع نما، و خاموش باش تا من سخن رانم.32اگر سخنی داری به من جواب بده؛ متكلّم شو زیرا می‌خواهم تو را مبرّی سازم.33و اگر نه، تو مرا بشنو. خاموش باش تا حكمت را به تو تعلیم دهم.»
341پس الِیهو تكلّم نموده، گفت:2«ای‌حكیمان سخنان مرا بشنوید، و ای عارفان، به من گوش گیرید.3زیرا گوش، سخنان را امتحان میكند، چنانكه كام، طعام را ذوق مینماید.4انصاف را برای خود اختیار كنیم، و در میان خود نیكویی را بفهمیم.5چونكه ایوب گفته است كه بیگناه هستم. و خدا داد مرا از من برداشته است.6هرچند انصاف با من است دروغگو شمرده شده‌ام، و هرچند بی‌تقصیرم، جراحت من علاج‌ناپذیر است.7كدام شخص مثل ایوب است كه سُخریه را مثل آب می‌نوشد8كه در رفاقت بدكاران سالك میشود، و با مردان شریر رفتار مینماید؟9زیرا گفته است انسان را فایده‌ای نیست كه رضامندی خدا را بجوید.10پس الا´ن ای صاحبان فطانت مرا بشنوید؛ حاشا از خدا كه بدی كند، و از قادرمطلق، كه ظلم نماید.11زیرا كه انسان را به حسب عملش مكافات میدهد، و بر هركس موافق راهش می‌رساند.12و به درستی كه خدا بدی نمی‌كند، و قادر مطلق انصاف را منحرف نمی‌سازد.13كیست كه زمین را به او تفویض نموده، و كیست كه تمامی ربع مسكون را به او سپرده باشد.14اگر او دل خود را به وی مشغول سازد، اگر روح و نفخه خویش را نزد خود بازگیرد،15تمامی بشر با هم هلاك می‌شوند و انسان به خاك راجع می‌گردد.16پس اگر فهم داری این را بشنو، و به آواز كلام من گوش ده.17آیا كسی كه از انصاف نفرت دارد سلطنت خواهد نمود؟ و آیا عادل كبیر را به گناه اسناد می‌دهی؟18آیا به پادشاه گفته میشود كه تو لئیم هستی، یا به نجیبان كه شریر میباشید؟19پس چگونه به آنكه امیران را طرفداری نمی‌نماید و دولتمند را بر فقیر ترجیح نمی‌دهد. زیرا كه جمیع ایشان عمل دستهای ویاند؟20در لحظهای در نصف شب میمیرند. قوم مشوّش شده، می‌گذرند، و زورآوران بی‌واسطه دست انسان هلاك می‌شوند.21«زیرا چشمان او بر راههای انسان میباشد، و تمامی قدمهایش را می‌نگرد.22ظلمتی نیست و سایه موت نی، كه خطاكاران خویشتن را درآن پنهان نمایند.23زیرا اندك زمانی بر احدی تأمّل نمی‌كند تا او پیش خدا به محاكمه بیاید.24زورآوران را بدون تفحّص خُرد میكند، و دیگران را به جای ایشان قرار میدهد.25هرآینه اعمال ایشان را تشخیص مینماید، و شبانگاه ایشان را واژگون میسازد تا هلاك شوند.26به جای شریران ایشان را می‌زند، در مكان‌نظركنندگان.27از آن جهت كه از متابعت او منحرف شدند، و در همه طریقهای وی تأمّل ننمودند.28تا فریاد فقیر را به او برسانند، و او فغان مسكینان را بشنود.29چون او آرامی دهد كیست كه در اضطراب اندازد، و چون روی خود را بپوشاند كیست كه او را تواند دید؟ خواه به امّتی خواه به انسانی مساوی است،30تا مردمان فاجر سلطنت ننمایند و قوم را به دام گرفتار نسازند.31لیكن آیا كسی هست كه به خدا بگوید: سزا یافتم، دیگر عصیان نخواهم ورزید،32و آنچه را كه نمی‌بینم تو به من بیاموز، و اگر گناه كردم بار دیگر نخواهم نمود؟33آیا برحسب رأی تو جزا داده، خواهد گفت: چونكه تو رد میكنی پس تو اختیار كن و نه من، و آنچه صواب میدانی بگو؟34صاحبان فطانت به من خواهند گفت، بلكه هر مرد حكیمی كه مرا می‌شنود35كه ایوب بدون معرفت حرف می‌زند و كلام او از روی تعقّل نیست.36كاش كه ایوب تا به آخر آزموده شود، زیرا كه مثل شریران جواب میدهد.37چونكه بر گناه خود طغیان را مزید میكند و در میان ما دستك می‌زند و به ضّد خدا سخنان بسیار میگوید.»
351و الِیهو باز متكلّم شده، گفت:2«آیا این را انصاف می‌شماری كه گفتی من از خدا عادل‌تر هستم؟3زیرا گفته‌ای برای تو چه فایده خواهد شد، و به چه چیز بیشتر از گناهم منفعت خواهم یافت.4من تو را جواب می‌گویم و رفقایت را با تو.5به سوی آسمانها نظر كن و ببین و افلاك را ملاحظه نما كه از تو بلندترند.6اگر گناه كردی به او چه رسانیدی؟ و اگر تقصیرهای تو بسیار شد برای وی چه كردی؟7اگر بیگناه شدی به او چه بخشیدی؟ و یا از دست تو چه چیز را گرفته است؟8شرارت تو به مردی چون تو (ضرر می‌رساند) و عدالت تو به بنی‌آدم (فایده می‌رساند).9از كثرت ظلمها فریاد برمی‌آورند و از دست زورآوران استغاثه میكنند،10و كسی نمی‌گوید كه خدای آفریننده من كجا است كه شبانگاه سرودها می‌بخشد11و ما را از بهایم زمین تعلیم میدهد، و از پرندگان آسمان حكمت می‌بخشد.12پس به سبب تكبّر شریران فریاد میكنند امّا او اجابت نمی‌نماید،13زیرا خدا بطالت را نمی‌شنود و قادر مطلق برآن ملاحظه نمی‌فرماید.14هرچند می‌گویی كه او را نمی‌بینم، لیكن دعوی در حضور وی است. پس منتظر او باش.15و امّا الا´ن از این سبب كه در غضب خویش مطالبه نمی‌كند و به كثرت گناه اعتنا نمی‌نماید،16از این جهت ایوب دهان خود را به بطالت می‌گشاید و بدون معرفت سخنان بسیار میگوید.»
361و الِیهو باز گفت:2«برای من اندكی صبر كن تا تو را اعلام نمایم، زیرا از برای خدا هنوز سخنی باقی است.3عِلم خود را از دور خواهم آورد و به خالق خویش، عدالت را توصیف خواهم نمود.4چونكه حقیقت كلام من دروغ نیست، و آنكه در عِلم كامل است نزد تو حاضر است.5اینك خدا قدیر است و كسی را اهانت نمی‌كند و در قوّت عقل قادر است.6شریر را زنده نگاه نمی‌دارد و داد مسكینان را میدهد.7چشمان خود را از عادلان برنمی‌گرداند، بلكه ایشان را با پادشاهان بر كرسی تا به ابد می‌نشاند، پس سرافراشته می‌شوند.8امّا هرگاه به زنجیرها بسته شوند، و به بندهای مصیبت گرفتار گردند.9آنگاه اعمال ایشان را به ایشان می‌نمایاند و تقصیرهای ایشان را از اینكه تكبّر نموده‌اند،10و گوشهای ایشان را برای تأدیب باز میكند، و امر می‌فرماید تا از گناه بازگشت نمایند.11پس اگر بشنوند و او را عبادت نمایند، ایام خویش را در سعادت بسر خواهند برد، و سالهای خود را در شادمانی.12و امّا اگر نشنوند از تیغ خواهند افتاد، و بدون معرفت، جان را خواهند سپرد.13امّا آنانی كه در دل، فاجرند غضب را ذخیره می‌نمایند، و چون ایشان را می‌بندد استغاثه نمی‌نمایند.14ایشان در عنفوان جوانی میمیرند و حیات ایشان با فاسقان (تلف میشود).15مصیبت كشان را به مصیبت ایشان نجات می‌بخشد و گوش ایشان را در تنگی باز میكند.16«پس تو را نیز از دهان مصیبت بیرون میآورد، در مكان وسیع كه در آن تنگی نمی‌بود و زاد سفره تو از فربهی مملوّ میشد.17و تو از داوری شریر پر هستی، لیكن داوری و انصاف با هم مُلْتَصِقند.18باحذر باش مبادا خشم تو را به تعدّی ببرد، و زیادتی كفّاره تو را منحرف سازد.19آیا او دولت تو را به حساب خواهد آورد؟ نی، نه طلا و نه تمامی قوای توانگری را.20برای شب آرزومند مباش، كه امّتها را از جای ایشان میبرد.21با حذر باش كه به گناه مایل نشوی، زیرا كه تو آن را بر مصیبت ترجیح داده‌ای.22اینك خدا در قوّت خود متعال میباشد. كیست كه مثل او تعلیم بدهد؟23كیست كه طریق او را به او تفویض كرده باشد؟ و كیست كه بگوید تو بی‌انصافی نموده‌ای ؟24به یاد داشته باش كه اعمال او را تكبیر گویی كه درباره آنها مردمان میسرایند.25جمیع آدمیان به آنها می‌نگرند. مردمانْ آنها را از دور مشاهده می‌نمایند.26اینك‌خدا متعال است و او را نمی‌شناسیم، و شماره سالهای او را تفحّص نتوان كرد.27زیرا كه قطره‌های آب را جذب میكند و آنها باران را از بخارات آن می‌چكاند.28كه ابرها آن را به شدّت می‌ریزد و بر انسان به فراوانی می‌تراود.29آیا كیست كه بفهمد ابرها چگونه پهن می‌شوند، یا رعدهای خیمه او را بداند؟30اینك نور خود را بر آن می‌گستراند و عمقهای دریا را می‌پوشاند.31زیرا كه به واسطه آنها قومها را داوری میكند، و رزق را به فراوانی می‌بخشد.32دستهای خود را با برق می‌پوشاند، و آن را بر هدف مأمور میسازد.33رعدش از او خبر میدهد و مواشی از برآمدن او اطّلاع می‌دهند.
371« از این نیز دل من می‌لرزد و از جای خود متحّرك می‌گردد.2گوش داده، صدای آواز او را بشنوید، و زمزمه‌ای را كه از دهان وی صادر میشود،3آن را در زیر تمامی آسمانها می‌فرستد، و برق خویش را تا كرانهای زمین.4بعد از آن صدای غرّش میكند و به آواز جلال خویش رعد میدهد، و چون آوازش شنیده شد آنها را تأخیر نمی‌نماید.5خدا از آواز خود رعدهای عجیب میدهد. اعمال عظیمی كه ما آنها را ادراك نمی‌كنیم به عمل میآورد.6زیرا برف را میگوید: بر زمین بیفت. و همچنین بارش باران را و بارش بارانهای زورآور خویش را.7دست هر انسان را مختوم میسازد تا جمیع مردمان اعمال او را بدانند.8آنگاه وحوش به مأوای خود میروند و در بیشه‌های خویش آرام می‌گیرند.9از برجهای جنوب گردباد میآید و از برجهای شمال برودت.10از نفخه خدا یخ بسته میشود و سطح آبها منجمد می‌گردد.11ابرها را نیز به رطوبت سنگین میسازد و سحاب، برق‌خود را پراكنده میكند.12و آنها به دلالت او به هر سو منقلب می‌شوند تا هرآنچه به آنها امر فرماید بر روی تمامی ربع مسكون به عمل آورند.13خواه آنها را برای تأدیب بفرستد یا به جهت زمین خود یا برای رحمت.14«ای ایوب این را استماع نما. بایست و در اعمال عجیب خدا تأمّل كن.15آیا مطّلع هستی وقتی‌كه خدا عزم خود را به آنها قرار میدهد و برق، ابرهای خود را درخشان میسازد؟16آیا تو از موازنه ابرها مطّلع هستی ؟ یا از اعمال عجیبه او كه در عِلم، كامل است؟17كه چگونه رختهای تو گرم میشود هنگامی كه زمین از باد جنوبی ساكن می‌گردد؟18آیا مثل او می‌توانی فلك را بگسترانی كه مانند آینه ریخته‌شده مستحكم است؟19ما را تعلیم بده كه با وی چه توانیم گفت، زیرا به سبب تاریكی سخن نیكو نتوانیم آورد.20یا چون سخن گویم به او خبر داده میشود یا انسان سخن گوید تا هلاك گردد.21و حال آفتاب را نمی‌توان دید، هرچند در سپهر درخشان باشد تا باد وزیده، آن را پاك كند.22درخشندگی طلایی از شمال میآید و نزد خدا جلال مهیب است.23قادر مطلق را ادراك نمی‌توانیم كرد؛ او در قوّت و راستی عظیم است و در عدالت كبیر كه بی‌انصافی نخواهد كرد.24لهذا مردمان از او می‌ترسند، امّا او بر جمیع دانادلان نمی‌نگرد.»
381و خداوند ایوب را از میان گردباد خطاب كرده، گفت:2«كیست كه مشورت را از سخنان بی‌علم تاریك میسازد؟3الا´ن كمر خود را مثل مرد ببند، زیرا كه از تو سؤال می‌نمایم پس مرا اعلام نما.4وقتی‌كه زمین را بنیاد نهادم كجا بودی؟ بیان كن اگر فهم داری.5كیست كه آن را پیمایش نمود؟ اگر میدانی! و كیست كه ریسمانكار را بر آن كشید؟6پایه‌هایش بر چه چیز گذاشته شد؟ و كیست كه سنگ زاویه‌اش را نهاد،7هنگامی كه ستارگان صبح با هم ترنّم نمودند، و جمیع پسران خدا آواز شادمانی دادند؟8و كیست كه دریا را به درها مسدود ساخت، وقتی كه به در جست و از رحم بیرون آمد؟9وقتی كه ابرها را لباس آن گردانیدم و تاریكی غلیظ را قنداقه آن ساختم؟10و حدّی برای آن قرار دادم و پشتبندها و درها تعیین نمودم؟11و گفتم تا به اینجا بیا و تجاوز منما، و در اینجا امواج سركش تو بازداشته شود؟12«آیا تو از ابتدای عمر خود صبح را فرمان دادی، و فجر را به موضعش عارف گردانیدی،13تا كرانه‌های زمین را فرو گیرد و شریران از آن افشانده شوند؟14مثل گِل زیر خاتم مبدّل می‌گردد و همه چیز مثل لباس صورت می‌پذیرد.15و نور شریران از ایشان گرفته میشود، و بازوی بلند شكسته می‌گردد.16آیا به چشمه‌های دریا داخل شده، یا به عمقهای لجّه رفته‌ای؟17آیا درهای موت برای تو باز شده است؟ یا درهای سایه موت را دیده‌ای؟18آیا پهنای زمین را ادراك كرده‌ای؟ خبر بده اگر این همه را میدانی!19راه مسكن نور كدام است، و مكان ظلمت كجا میباشد،20تا آن را به حدودش برسانی، و راههای خانه او را درك نمایی؟21البتّه میدانی، چونكه در آنوقت مولود شدی، و عدد روزهایت بسیار است!22«آیا به مخزنهای برف داخل شده، وخزینه‌های تگرگ را مشاهده نموده‌ای،23كه آنها را به جهت وقت تنگی نگاه داشتم، به جهت روز مقاتله و جنگ؟24به چه طریق روشنایی تقسیم میشود، و باد شرقی بر روی زمین منتشر می‌گردد؟25كیست كه رودخانه‌ای برای سیل كند، یا طریقی به جهت صاعقه‌ها ساخت،26تا بر زمینی كه كسی در آن نیست ببارد و بر بیابانی كه در آن آدمی نباشد،27تا (زمین) ویران و بایر را سیراب كند، و علفهای تازه را از آن برویاند؟28آیا باران را پدری هست؟ یا كیست كه قطرات شبنم را تولید نمود؟29از رَحِم كیست كه یخ بیرون آمد؟ و ژاله آسمان را كیست كه تولید نمود؟30آبها مثل سنگ منجمد میشود، و سطح لجّه یخ می‌بندد.31آیا عِقد ثریا را می‌بندی؟ یا بندهای جبّار را می‌گشایی؟32آیا برجهای منطقۀالبُروج را در موسم آنها بیرون می‌آوری؟ و دّب‌اكبر را با بنات او رهبری مینمایی؟33آیا قانونهای آسمان را میدانی؟ یا آن را بر زمین مسلّط می‌گردانی؟34آیا آواز خود را به ابرها می‌رسانی تا سیل آبها تو را بپوشاند؟35آیا برقها را می‌فرستی تا روانه شوند، و به تو بگویند اینك حاضریم؟36كیست كه حكمت را در باطن نهاد یا فطانت را به دل بخشید؟37كیست كه با حكمت، ابرها را بشمارد؟ و كیست كه مشكهای آسمان را بریزد،38چون غبار گِل‌شده، جمع میشود و كلوخها با هم می‌چسبند؟39آیا شكار را برای شیر ماده صید میكنی؟ و اشتهای شیر ژیان را سیر مینمایی،40حینی كه در مأوای خود خویشتن را جمع میكنند و در بیشه در كمین می‌نشینند؟41كیست كه غذا را برای غراب آماده میسازد، چون بچّه‌هایش نزد خدا فریاد برمی‌آورند، و به سبب نبودن خوراك آواره می‌گردند؟
391«آیا وقت زاییدن بز كوهی را میدانی؟یا زمان وضع حمل آهو را نشان می‌دهی؟2آیا ماههایی را كه كامل می‌سازند حساب توانی كرد؟ یا زمان زاییدن آنهارا میدانی؟3خم شده، بچّه‌های خود را می‌زایند و از دردهای خود فارغ می‌شوند.4بچّه‌های آنها قوّی شده، در بیابان نمّو میكنند، میروند و نزد آنها برنمی‌گردند.5كیست كه خر وحشی را رها كرده، آزاد ساخت، و كیست كه بندهای گورخر را باز نمود،6كه من بیابان را خانه او ساختم، و شورهزار را مسكن او گردانیدم؟7به غوغای شهر استهزاء میكند و خروش رمه‌بان را گوش نمیگیرد.8دایره كوهها چراگاه او است و هرگونه سبزه را می‌طلبد.9آیا گاو وحشی راضی شود كه تو را خدمت نماید، یا نزد آخور تو منزل گیرد؟10آیا گاو وحشی را به ریسمانش به شیار توانی بست؟ یا وادیها را از عقب تو مازو خواهد نمود؟11آیا از اینكه قوّتش عظیم است بر او اعتماد خواهی كرد؟ و كار خود را به او حواله خواهی نمود؟12آیا براو توكّل خواهی كرد كه محصولت را باز آورد و آن را به خرمنگاهت جمع كند؟13«بال شترمرغ به شادی متحرّك میشود و امّا پر و بال او مثل لقلق نیست.14زیرا كه تخمهای خود را به زمین وامی‌گذارد و بر روی خاك آنها را گرم میكند،15و فراموش میكند كه پا آنها را میافشرد، و وحوش صحرا آنها را پایمال میكنند.16با بچّه‌های خود سختی‌می‌كند كه گویا از آن او نیستند؛ محنت او باطل است و متأسّف نمیشود.17زیرا خدا او را از حكمت محروم ساخته، و از فطانت او را نصیبی نداده است.18هنگامی كه به بلندی پرواز میكند، اسب و سوارش را استهزا مینماید.19«آیا تو اسب را قوّت داده و گردن او را به یال ملبّس گردانیده‌ای؟20آیا او را مثل ملخ به جست وخیز آورده‌ای؟ خروش شیهه او مهیب است.21در وادی پا زده، از قوّت خود وجد مینماید و به مقابله مسلّحان بیرون میرود.22بر خوف استهزاء كرده، هراسان نمیشود، و از دم شمشیر برنمی‌گردد.23تركش بر او چكچك میكند، و نیزه درخشنده و مزراق24با خشم و غیض زمین را می‌نوردد. و چون كَرِنّا صدا میكند نمی‌ایستد،25وقتی كه كَرِنّا نواخته شود هه‌هه میگوید و جنگ را از دور استشمام میكند، و خروش سرداران و غوغا را.26آیا از حكمت تو شاهین می‌پرد؟ و بالهای خود را بطرف جنوب پهن میكند؟27آیا از فرمان تو عقاب صعود مینماید و آشیانه خود را به جای بلند میسازد؟28بر صخره ساكن شده، مأوا میسازد. بر صخره تیز و بر ملاذ منیع.29از آنجا خوراك خود را به نظر میآورد و چشمانش از دور می‌نگرد.30بچّه‌هایش خون را می‌مكند و جایی كه كشتگانند او آنجا است.»
401و خداوند مكرّر كرده، ایوب را گفت:2«آیا مجادله‌كننده با قادرمطلق مخاصمه نماید؟ كسی كه با خدا محاجّه كند آن را جواب بدهد.»3آنگاه ایوب خداوند را جواب داده، گفت:4«اینك من حقیر هستم و به تو چه جواب دهم؟ دست خود را به دهانم گذاشته‌ام.5یك مرتبه گفتم و تكرار نخواهم كرد. بلكه دو مرتبه و نخواهم افزود.»6پس خداوند ایوب را از گردباد خطاب كرد و گفت:7«الا´ن كمر خود را مثل مرد ببند. از تو سؤال می‌نمایم و مرا اعلام كن.8آیا داوری مرا نیز باطل مینمایی؟ و مرا ملزم می‌سازی تا خویشتن را عادل بنمایی؟9آیا تو را مثل خدا بازویی هست؟ و به آواز مثل او رعد توانی كرد؟10الا´ن خویشتن را به جلال و عظمت زینت بده، و به عزّت و شوكت ملبّس ساز.11شدّت غضب خود را بریز و به هركه متكبّر است نظر افكنده، او را به زیر انداز.12بر هركه متكبّر است نظر كن و او را ذلیل بساز و شریران را در جای ایشان پایمال كن.13ایشان را با هم در خاك پنهان نما و رویهای ایشان را درجای مخفی محبوس كن.14آنگاه من نیز درباره تو اقرار خواهم كرد، كه دست راستت تو را نجات تواند داد.15اینك بَهِیموت كه او را با تو آفریده‌ام كه علف را مثل گاو میخورد،16همانا قوّت او در كمرش میباشد، و توانایی وی در رگهای شكمش.17دم خود را مثل سرو آزاد می‌جنباند. رگهای رانش به هم پیچیده است.18استخوانهایش مثل لوله‌های برنجین و اعضایش مثل تیرهای آهنین است.19او افضل صنایع خدا است. آن كه او را آفرید حربه‌اش را به او داده است.20به درستی كه كوهها برایش علوفه می‌رویاند، كه در آنها تمامی حیوانات صحرا بازی میكنند؛21زیر درختهای كُنار می‌خوابد. در سایه نیزار و در خَلاب.22درختهای كُنار او رابه سایه خود می‌پوشاند، و بیدهای نهر، وی را احاطه مینماید.23اینك رودخانه طغیان میكند، لیكن او نمی‌ترسد و اگر چه اُرْدُن در دهانش ریخته شود ایمن خواهد بود.24آیا چون نگران است او را گرفتار توان كرد؟ یا بینی وی را با قلاّب توان سفت ؟
411« آیا لِوْیاتان را با قلاّب توانی كشید؟ یا زبانش را با ریسمان توانی فشرد؟2آیا در بینی او مهار توانی كشید؟ یا چانه‌اش را با قلاّب توانی سفت؟3آیا او نزد تو تضرّع زیاد خواهد نمود؟ یا سخنان ملایم به تو خواهد گفت؟4آیا با تو عهد خواهد بست یا او را برای بندگی دایمی خواهی گرفت؟5آیا با او مثل گنجشك بازی توانی كرد؟ یا او را برای كنیزان خود توانی بست؟6آیا جماعت (صیادان) از او داد و ستد خواهند كرد؟ یا او را در میان تاجران تقسیم خواهند نمود؟7آیا پوست او را با نیزه‌ها مملّو توانی‌كرد؟ یا سرش را با خُطّافهای ماهی‌گیران؟8اگر دست خود را بر او بگذاری جنگ را به یاد خواهی داشت و دیگر نخواهی كرد.9اینك امید به او باطل است. آیا از رؤیتش نیز آدمی به روی درافكنده نمیشود؟10كسی اینقدر متهوّر نیست كه او را برانگیزاند. پس كیست كه در حضور من بایستد؟11كیست كه سبقت جسته، چیزی به من داده، تابه او ردّ نمایم؟ هرچه زیر آسمان است از آن من میباشد.12«درباره اعضایش خاموش نخواهم شد و از جبروت و جمال تركیب او خبر خواهم داد.13كیست كه روی لباس او را باز تواند نمود؟ و كیست كه در میان دو صف دندانش داخل شود؟14كیست كه درهای چهره‌اش را بگشاید؟ دایره دندانهایش هولناك است.15سپرهای زورآورش فخر او میباشد، با مُهر محكم وصل شده است.16با یكدیگر چنان چسبیده‌اند كه باد از میان آنها نمی‌گذرد.17با همدیگر چنان وصل شده‌اند و با هم مُلْتَصِقند كه جدا نمی‌شوند.18از عطسه‌های او نور ساطع می‌گردد و چشمان او مثل پلكهای فجر است.19از دهانش مشعلها بیرون میآید و شعله‌های آتش برمی‌جهد.20از بینی‌های او دود برمی‌آید مثل دیگ جوشنده و پاتیل.21از نفس او اخگرها افروخته میشود و از دهانش شعله بیرون میآید.22بر گردنش قوّت نشیمن دارد، و هیبت پیش رویش رقص مینماید.23طبقات گوشت او به هم چسبیده است، و بر وی مستحكم است كه متحرّك نمیشود.24دلش مثل سنگ مستحكم است، و مانند سنگ زیرین آسیا محكم میباشد.25چون او برمی‌خیزد، نیرومندان هراسان می‌شوند، و از خوف بیخود می‌گردند.26اگر شمشیر به او انداخته شود اثر نمی‌كند، و نه نیزه و نه مزراق و نه تیر.27آهن را مثل كاه می‌شمارد و برنج را مانند چوب پوسیده.28تیرهای كمان او را فرار نمی‌دهد و سنگهای فلاخن نزد او به كاه مبدّل میشود.29عمود مثل كاه شمرده میشود و بر حركت مزراق می‌خندد.30در زیرش پاره‌های سفال تیز است و گردون پر میخ را بر گِل پهن میكند.31لجّه را مثل دیگ می‌جوشاند و دریا را مانند پاتیلچه عطّاران میگرداند.32راه را در عقب خویش تابان میسازد به نوعی كه لجّه را سفیدمو گمان می‌برند.33بر روی خاك نظیر او نیست، كه بدون خوف‌آفریده شده باشد.34بر هرچیز بلند نظر می‌افكند و بر جمیع حیوانات سركش پادشاه است.»
421و ایوب خداوند را جواب داده، گفت:2«میدانم كه به هر چیز قادر هستی، و ابداً قصد تو را منع نتوان نمود.3كیست كه مشورت را بی‌عِلم مخفی میسازد؟ لكن من به آنچه نفهمیدم تكلّم نمودم. به چیزهایی كه فوق از عقل من بود و نمی‌دانستم.4الا´ن بشنو تا من سخن گویم؛ از تو سؤال می‌نمایم مرا تعلیم بده.5از شنیدن گوش درباره تو شنیده بودم لیكن الا´ن چشم من تو را می‌بیند.6از این جهت از خویشتن كراهت دارم و در خاك و خاكستر توبه می‌نمایم.»7و واقع شد بعد از اینكه خداوند این سخنان را به ایوب گفته بود كه خداوند به الیفاز تیمانی فرمود: «خشم من بر تو و بر دو رفیقت افروخته شده، زیرا كه درباره من آنچه راست است مثل بنده‌ام ایوب نگفتید.8پس حال هفت گوساله و هفت قوچ برای خود بگیرید و نزد بنده من ایوب رفته، قربانی سوختنی به جهت خویشتن بگذرانید؛ و بنده‌ام ایوب به جهت شما دعا خواهد نمود، زیرا كه او را مستجاب خواهم فرمود، مبادا پاداش حماقت شما را به شما برسانم، چونكه درباره من آنچه راست است مثل بنده‌ام ایوب نگفتید.»9پس الیفاز تیمانی و بلدد شوحی و صوفر نعماتی رفته، به نوعی كه خداوند به ایشان امرفرموده بود، عمل نمودند؛ و خداوند ایوب را مستجاب فرمود.10و چون ایوب برای اصحاب خود دعا كرد، خداوند مصیبت او را دور ساخت و خداوند به ایوب دو چندان آنچه پیش داشته بود عطا فرمود.11و جمیع برادرانش و همه خواهرانش و تمامی آشنایان قدیمش نزد وی آمده، در خانهاش با وی نان خوردند و او را درباره تمامی مصیبتی كه خداوند به او رسانیده بود تعزیت گفته، تسلّی دادند و هركس یك قسیطه و هركس یك حلقه طلا به او داد.12و خداوند آخر ایوب را بیشتر از اوّل اومبارك فرمود، چنانكه او را چهارده هزار گوسفند و شش هزار شتر و هزار جفت گاو و هزار الاغ ماده بود.13و او را هفت پسر و سه دختر بود.14و دختر اوّل را یمیمَه و دوّم را قَصِیعَه و سوّم را قَرنْ هَفُّوك نام نهاد.15و در تمامی زمین مثل دختران ایوب زنان نیكوصورت یافت نشدند و پدر ایشان، ایشان را در میان برادرانشان ارثی داد.16و بعد از آن ایوب صد و چهل سال زندگانی نمود و پسران خود و پسران پسران خود را تا پشت چهارم دید.17پس ایوب پیر و سالخـورده شـده، وفات یافت.
مزامير
11خوشابحال کسی که به مشورت شریران نرود و به راه گناهکاران نایستد، و در مجلس استهزاکنندگان ننشیند؛2بلکه رغبت او در شریعت خداوند است و روز و شب در شریعت او تفکر می‌کند.3پس مثل درختی نشانده نزد نهرهای آب خواهد بود، که میوهٔٔ خود را در موسمش میدهد، و برگش پژمرده نمی‌گردد و هر آنچه می‌کند نیک انجام خواهد بود.4شریران چنین نیستند، بلکه مثل کاهند که باد آن را پراکنده می‌کند.5لهذا شریران در داوری نخواهند ایستاد و نه گناهکاران در جماعت عادلان.6زیرا خداوند طریق عادلان را میداند، ولی طریق گناهکاران هلاک خواهد شد.
21چرا امّتها شورش نموده‌اند و طوائف در باطل تفکر می‌کنند؟2پادشاهان زمین برمی‌خیزند و سروران با هم مشورت نموده‌اند، به ضد خداوند و به ضد مسیح او؛3که بندهای ایشان را بگسلیم و زنجیرهای ایشان را از خود بیندازیم.4او که بر آسمانها نشسته است می‌خندد. خداوند بر ایشان استهزا می‌کند.5آنگاه در خشم خود بدیشان تکّلم خواهد کرد و به غضب خویش ایشان را آشفته خواهد ساخت.6و من پادشاه خود را نصب کرده‌ام، بر کوه مقدّس خود صهیون.7فرمان را اعلام می‌کنم، خداوند به من گفته است، تو پسر من هستی امروز تو را تولید کردم.8از من درخواست کن و امّتها را به میراث تو خواهم داد و اقصای زمین را ملک تو خواهم گردانید.9ایشان را به عصای آهنین خواهی شکست؛ مثل کوزهٔ کوزهگر آنها را خرد خواهی نمود.10و الآن ای پادشاهان تعّقل نمایید! ای داوران جهان متنبّه گردید!11خداوند را با ترس عبادت کنید و با لرز شادی نمایید!12پسر را ببوسید مبادا غضبناک شود و از طریق هلاک شوید، زیرا غضب او به اندکی افروخته میشود. خوشابحال همهٔٔ آنانی که بر او توکّل دارند.
31[مزمور داود وقتی که از پسر خود ابشالوم فرار کرد] ای خداوند دشمنانم چه بسیار شده‌اند.بسیاری به ضد من برمی‌خیزند.2بسیاری برای جان من میگویند، بجهت او در خدا خلاصی نیست. سلاه.3لیکن تو ای خداوند گرداگرد من سپر هستی، جلال من و فرازندهٔ سر من.4به آواز خود نزد خداوند می‌خوانم و مرا از کوه مقدّس خود اجابت مینماید. سلاه.5و امّا من خسبیده، به خواب رفتم و بیدار شدم زیرا خداوند مرا تقویّت میدهد.6از کرورهای مخلوق نخواهم ترسید که گرداگرد من صف بسته‌اند.7ای خداوند، برخیز! ای خدای من، مرا برهان! زیرا بر رخسار همهٔٔ دشمنانم زدی؛ دندانهای شریران را شکستی.8نجات از آن خداوند است و برکت تو بر قوم تو میباشد. سلاه.
41[برای سالار مغنیان برذوات اوتار. مزمور داود] ای خدای عدالت من، چون بخوانم مرا مستجاب فرما. در تنگی مرا وسعت دادی. بر من کرم فرموده، دعای مرا بشنو.2ای فرزندان انسان تا به کی جلال من عار خواهد بود، و بطالت را دوست داشته، دروغ را خواهید طلبید؟ سلاه.3امّا بدانید که خداوند مرد صالح را برای خود انتخاب کرده است، و چون او را بخوانم خداوند خواهد شنید.4خشم گیرید و گناه مورزید. در دلها بر بسترهای خود تفّکر کنید و خاموش باشید. سلاه.5قربانیهای عدالت را بگذرانید و بر خداوند توکل نمایید.6بسیاری میگویند، کیست که به ما احسان نماید؟ ای خداوند نور چهرهٔ خویش را بر ما برافراز.7شادمانی در دل من پدید آورده‌ای، بیشتر از وقتی که غّله و شیرهٔ ایشان افزون گردید.8بسلامتی می‌خسبم و به خواب هم می‌روم زیرا که تو فقط ای خداوند مرا در اطمینان ساکن می‌سازی.
51[رای سالار مغنیان برذوات نفخه. مزمور داود] ای خداوند، به سخنان من گوش بده! در تفکر من تأمل فرما!2ای پادشاه و خدای من، به آواز فریادم توجه کن زیرا که نزد تو دعا می‌کنم.3ای خداوند صبحگاهان آواز مرا خواهی شنید؛ بامدادان [دعای خود را] نزد تو آراسته می‌کنم و انتظار می‌کشم.4زیرا تو خدایی نیستی که به شرارت راغب باشی، و گناهکار نزد تو ساکن نخواهد شد.5متکبّران در نظر تو نخواهند ایستاد. از همهٔٔ بطالتکنندگان نفرت می‌کنی.6دروغگویان را هلاک خواهی ساخت. خداوند شخص خونی و حیلهگر را مکروه میدارد.7و امّا من از کثرت رحمت تو به خانه‌ات داخل خواهم شد، و از ترس تو بسوی هیکل قدس تو عبادت خواهم نمود.8ای خداوند، به‌سبب دشمنانم مرا به عدالت خود هدایت نما و راه خود را پیش روی من راست گردان.9زیرا در زبان ایشان راستی نیست؛ باطن ایشان محض شرارت است؛ گلوی ایشان قبر گشاده است و زبانهای خود را جلا می‌دهند.10ای خدا، ایشان را ملزم ساز تا به‌سبب مشورتهای خود بیفتند، و به کثرت خطایای ایشان، ایشان را دور انداز زیرا که بر تو فتنه کرده‌اند،11و همهٔ متوکّلانت شادی خواهند کرد و تا به ابد ترنّم خواهند نمود. زیرا که ملجاء ایشان تو هستی و آنانی که اسم تو را دوست میدارند، در تو وجد خواهند نمود.12زیرا تو ای خداوند مرد عادل را برکت خواهی داد، او را به رضامندی مثل سپر احاطه خواهی نمود.
61[برای سالار مغنیان برذوات اوتار برثمانی. مزمور داود] ای خداوند، مرا در غضب خود توبیخ منما و مرا در خشم خویش تأدیب مکن!2ای خداوند، بر من کرم فرما زیرا که پژمرده‌ام! ای خداوند، مرا شفا ده زیرا که استخوانهایم مضطرب است،3و جان من بشدت پریشان است. پس تو ای خداوند، تا به کی؟4ای خداوند، رجوع کن و جانم را خلاصی ده! به رحمت خویش مرا نجات بخش!5زیرا که در موت ذکر تو نمی‌باشد! در هاویه کیست که تو را حمد گوید؟6از نالهٔ خود وامانده‌ام! تمامی شب تختخواب خود را غرق می‌کنم، و بستر خویش را به اشکها تر می‌سازم!7چشم من از غصه کاهیده شد و به‌سبب همهٔٔ دشمنانم تار گردید.8ای همهٔٔ بدکاران از من دور شوید، زیرا خداوند آواز گریهٔٔ مرا شنیده است!9خداوند استغاثهٔ مرا شنیده است. خداوند دعای مرا اجابت خواهد نمود.10همهٔٔ دشمنانم به شدت خجل و پریشان خواهند شد. روبرگردانیده، ناگهان خجل خواهند گردید.
71[سرود داود که آن را برای خداوند سرایید به‌سبب سخنان کُوش بنیامینی] ای یهوه خدای من، در تو پناه می‌برم. از همهٔٔ تعاقب کنندگانم مرا نجات ده و برهان.2مبادا او مثل شیر جان مرا بدرد، و خرد سازد و نجات‌دهنده‌ای نباشد.3ای یهوه خدای من اگر این را کردم و اگر در دست من ظلمی پیدا شد،4اگر به خیراندیش خود بدی کردم و بی‌سبب دشمن خود را تاراج نمودم،5پس دشمنْ جانم را تعاقب کند، و آن را گرفتار سازد، و حیات مرا به زمین پایمال کند، و جلالم را در خاک ساکن سازد. سلاه.6ای خداوند در غضب خود برخیز، به‌سبب قهر دشمنانم بلند شو و برای من بیدار شو! ای که داوری را امر فرموده‌ای!7و مجمع امّتها گرداگرد تو بیایند. و بر فوق ایشان به مقام اعلی رجوع فرما.8خداوند امّتها را داوری خواهد نمود. ای خداوند، موافق عدالتم و کمالی که در من است مرا داد بده!9بدیِ شریران نابود شود و عادل را پایدار کن زیرا امتحان‌کنندهٔ دلها و قلوب، خدای عادل است.10سپر من بر خدا میباشد که راست دلان را نجات‌دهنده است.11خدا داور عادل است و هر روزه خدا خشمناک میشود.12اگر بازگشت نکند شمشیر خود را تیز خواهد کرد؛ کمان خود را کشیده و آماده کرده است.13و برای او آلات موت را مهیا ساخته و تیرهای خویش را شعله‌ور گردانیده است.14اینک به بطالت آبستن شده، و به ظلم حامله گردیده، دروغ را زاییده است.15حفره‌ای کند و آن را گود نمود، و در چاهی که ساخت خود بیفتاد.16ظلم او برسرش خواهد برگشت و ستم او بر فرقش فرود خواهد آمد.17خداوند را برحسب عدالتش حمد خواهم گفت و اسم خداوند تعالی را تسبیح خواهم خواند.
81[برای سالار مغنیان بر جتّیت. مزمور داود] ای یهوه خداوند ما، چه مجید است نام تو در تمامی زمین، که جلال خود را فوق آسمانها گذارده‌ای!2از زبان کودکان و شیرخوارگان به‌سبب خصمانت قوّت را بنا نهادی تا دشمن و انتقام گیرنده را ساکت گردانی.3چون به آسمان تو نگاه کنم که صنعت انگشتهای توست، و به ماه و ستارگانی که تو آفریده‌ای،4پس انسان چیست که او را به یاد آوری، و بنی‌آدم که از او تفقد نمایی؟5او را از فرشتگان اندکی کمتر ساختی و تاج جلال و اکرام را بر سر او گذاردی.6او را بر کارهای دست خودت مسلط نمودی، و همه‌چیز را زیر پای وی نهادی،7گوسفندان و گاوان جمیعاً، و بهایم صحرا را نیز؛8مرغان هوا و ماهیان دریا را، و هر چه بر راههای آبها سیر می‌کند.9ای یهوه خداوند ما، چه مجید است نام تو در تمامیِ زمین!
91[برای سالار مغنیان بر موت لبین. مزمور داود] خداوند را به تمامی دل حمد خواهم گفت؛ جمیع عجایب تو را بیان خواهم كرد.2در تو شادی و وجد خواهم نمود؛ نام تو را ای متعال خواهم سرایید.3چون دشمنانم به عقب بازگردند، آنگاه لغزیده، از حضور تو هلاک خواهند شد.4زیرا انصاف و داوریِ من کردی. داورِ عادل بر مسند نشسته‌ای.5امّتها را توبیخ نموده‌ای و شریران را هلاک ساخته، نام ایشان را محو کرده‌ای تا ابدالآباد.6و امّا دشمنان نیست شده خرابه‌های ابدی گردیده‌اند؛ و شهرها را ویران ساخته‌ای، حتی ذکر آنها نابود گردید.7لیکن خداوند نشسته است تا ابدالآباد، و تخت خویش را برای داوری برپا داشته است؛8و او ربع مسکون را به عدالت داوری خواهد کرد، و امّتها را به راستی داد خواهد داد.9و خداوند قلعهٔ بلند برای کوفته‌شدگان خواهد بود، قلعهٔ بلند در زمانهای تنگی.10و آنانی که نام تو را می‌شناسند، بر تو توکل خواهند داشت، زیرا ای خداوند تو طالبان خود را هرگز ترک نکرده‌ای.11خداوند را که بر صهیون نشسته است بسرایید؛ کارهای او را در میان قومها اعلان نمایید،12زیرا او که انتقام گیرندهٔ خون است، ایشان را به یاد آورده، و فریاد مساکین را فراموش نکرده است.13ای خداوند بر من کرم فرموده، به ظلمی که از خصمان خود می‌کشم نظر افکن! ای که برافرازندهٔ من از درهای موت هستی!14تا همهٔٔ تسبیحات تو را بیان کنم در دروازههای دختر صهیون. در نجات تو شادی خواهم نمود.15امّتها به چاهی که کنده بودند خود افتادند؛ در دامی که نهفته بودند پای ایشان گرفتار شد.16خداوند ْ خود را شناسانیده است و داوری کرده، و شریر از کار دست خود به دام گرفتار گردیده است. هجایون سلاه.17شریران به هاویه خواهند برگشت و جمیع امّت‌هایی که خدا را فراموش می‌کنند،18زیرا مسکین همیشه فراموش نخواهد شد؛ امید حلیمان تا به ابد ضایع نخواهد بود.19برخیز ای خداوند تا انسان غالب نیاید. بر امّتها به حضور تو داوری خواهد شد.20ای خداوند ترس را بر ایشان مستولی گردان، تا امّتها بدانند که انسانند. سلاه.
101ای خداوند چرا دور ایستاده‌ای و خود را در وقتهای تنگی پنهان می‌کنی؟2از تکبّر شریران، فقیر سوخته میشود؛ در مشورتهایی که اندیشیده‌اند، گرفتار می‌شوند.3زیرا که شریر به شهوات نفس خود فخر می‌کند، و آنکه می‌رباید شکر میگوید و خداوند را اهانت می‌کند.4شریر در غرور خود میگوید، بازخواست نخواهد کرد. همهٔٔ فکرهای او اینست که خدایی نیست.5راههای او همیشه استوار است. احکام تو از او بلند و بعید است. همهٔٔ دشمنان خود را به هیچ می‌شمارد.6در دل خود گفته است، هرگز جنبش نخواهم خورد، و دُور به دُور بدی را نخواهم دید.7دهان او از لعنت و مکر و ظلم پر است؛ زیر زبانش مشقّت و گناه است؛8در کمینهای دهات می‌نشیند؛ در جایهای مخفی بیگناه را می‌کشد؛ چشمانش برای مسکینان مراقب است؛9در جای مخفی مثل شیر در بیشهٔ خود کمین می‌کند؛ بجهت گرفتن مسکین کمین می‌کند؛ فقیر را به دام خود کشیده، گرفتار میسازد.10پس کوفته و زبون میشود؛ و مساکین در زیر جباران او میافتند.11در دل خود گفت، خدا فراموش کرده است؛ روی خود را پوشانیده و هرگز نخواهد دید.12ای خداوند برخیز! ای خدا دست خود را برافراز و مسکینان را فراموش مکن!13چرا شریر خدا را اهانت کرده، در دل خود میگوید، تو بازخواست نخواهی کرد؟14البته دیده‌ای زیرا که تو بر مشقّت و غم می‌نگری، تا به دست خود مکافات برسانی. مسکین امر خویش را به تو تسلیم کرده است. مددکار یتیمان تو هستی.15بازوی گناهکار را بشکن. و امّا شریر را از شرارت او بازخواست کن تا آن را نیابی.16خداوند پادشاه است تا ابدالآباد. امّتها از زمین او هلاک خواهند شد.17ای خداوند مسألت مسکینان را اجابت کرده‌ای، دل ایشان را استوار نموده‌ای و گوش خود را فراگرفته‌ای،18تا یتیمان و کوفته‌شدگان را دادرسی کنی. انسانی که از زمین است، دیگر نترساند.
111[رای سالار مغنیان. مزمور داود] بر خداوند توکل می‌دارم. چرا به جانم می‌گویید، مثل مرغ به کوه خود بگریزید؟2زیرا اینک، شریران کمان را می‌کشند و تیر را به زه نهاده‌اند، تا بر راست‌دلان در تاریکی بیندازند.3زیرا که ارکان منهدم می‌شوند و مرد عادل چه کند؟4خداوند در هیکل قدس خود است و کرسی خداوند در آسمان. چشمان او می‌نگرد، پلکهای وی بنی‌آدم را می‌آزماید.5خداوند مرد عادل را امتحان می‌کند؛ و امّا از شریر و ظلم‌دوست، جان او نفرت میدارد.6بر شریر دامها و آتش و کبریت خواهد بارانید، و باد سموم حصهٔ پیالهٔ ایشان خواهد بود.7زیرا خداوند عادل است و عدالت را دوست میدارد، و راستان روی او را خواهند دید.
121[برای سالار مغنیان بر ثمانی. مزمور داود] ای خداوند نجات بده زیرا که مرد مقدّس نابود شده است و امناء از میان بنی‌آدم نایاب گردیده‌اند!2همه به یکدیگر دروغ میگویند؛ به لبهای چاپلوس و دل منافق سخن میرانند.3خداوند همهٔٔ لبهای چاپلوس را منقطع خواهد ساخت، و هر زبانی را که سخنان تکبرآمیز بگوید،4که میگویند، به زبان خویش غالب می‌آییم. لبهای ما با ما است. کیست که بر ما خداوند باشد؟5خداوند میگوید، به‌سبب غارت مسکینان و نالهٔ فقیران، الآن برمی‌خیزم و او را در نجاتی که برای آن آه می‌کشد، برپا خواهم داشت.6کلام خداوند کلام طاهر است، نقرهٔ مصفای در قالِ زمین که هفت مرتبه پاک شده است.7تو ای خداوند ایشان را محافظت خواهی نمود؛ از این طبقه و تا ابدالآباد محافظت خواهی فرمود.8شریران به هر جانب می‌خرامند، وقتی که خباثت در بنی‌آدم بلند میشود.
131[برای سالار مغنیان. مزمور داود] ای خداوند تا به کی همیشه مرا فراموش می‌کنی؟ تا به کی روی خود را از من خواهی پوشید؟2تا به کی در نفس خود مشورت بکنم و در دلم هرروزه غم خواهد بود؟ تا به کی دشمنم بر من سرافراشته شود؟3ای یهوه خدای من نظر کرده، مرا مستجاب فرما! چشمانم را روشن کن مبادا به خواب موت بخسبم.4مبادا دشمنم گوید بر او غالب آمدم و مخالفانم از پریشانی‌ام شادی نمایند.5و امّا من به رحمت تو توکل می‌دارم؛ دل من در نجات تو شادی خواهد کرد.6برای خداوند سرود خواهم خواند زیرا که به من احسان نموده است.
141[برای سالار مغنیان. مزمور داود] احمق در دل خود میگوید که خدایی نیست. کارهای خود را فاسد و مکروه ساخته‌اند و نیکوکاری نیست.2خداوند از آسمان بربنی‌آدم نظر انداخت تا ببیند که آیا فهیم و طالب خدایی هست.3همه روگردانیده، با هم فاسد شده‌اند. نیکوکاری نیست یکی هم نی.4آیا همهٔٔ گناهکاران بی‌معرفت هستند که قوم مرا میخورند، چنانکه نان میخورند، و خداوند را نمی‌خوانند؟5آنگاه ترس بر ایشان مستولی شد، زیرا خدا در طبقهٔ عادلان است.6مشورت مسکین را خجل می‌سازید چونکه خداوند ملجای اوست.7کاش که نجات اسرائیل از صهیون ظاهر میشد! چون خداوند اسیریِ قوم خویش را برگردانَدْ، یعقوب وجد خواهد نمود و اسرائیل شادمان خواهد گردید.
151[مزمور داود] ای خداوند کیست که در خیمهٔٔ تو فرود آید؟ و کیست که در کوه مقدّس تو ساکن گردد؟2آنکه بی‌عیب سالک باشد و عدالت را به جا آورد، و در دل خویش راستگو باشد؛3که به زبان خود غیبت ننماید؛ و به همسایهٔٔ خود بدی نکند و دربارهٔٔ اقارب خویش مذمت را قبول ننماید؛4که در نظر خود حقیر و خوار است و آنانی را که از خداوند می‌ترسند مکرم میدارد؛ و قسم به ضرر خود میخورد و تغییر نمی‌دهد.5نقرهٔ خود را به سود نمی‌دهد و رشوه بر بیگناه نمیگیرد. آنکه این را به جا آوَرَد، تا ابدالآباد جنبش نخواهد خورد.
161[مکتوم داود] ای خدا مرا محافظت فرما، زیرا برتو توکل می‌دارم.2خداوند را گفتم، تو خداوند من هستی. نیکویی من نیست غیر از تو.3و امّا مقدّسانی که در زمین‌اند و فاضلان، تمامی خوشی من در ایشان است.4دردهای آنانی که عقب [خدای] دیگر می‌شتابند، بسیار خواهد شد. هدایای خونی ایشان را نخواهم ریخت، بلکه نام ایشان را به زبانم نخواهم آورد.5خداوند نصیبِ قسمت و کاسهٔ من است. تو قرعهٔ مرا نگاه میداری.6خِطّه‌های من به جایهای خوش افتاد. میراث بَهیّ به من رسیده است.7خداوند را که مرا نصیحت نمود، متبارک می‌خوانم. شبانگاه نیز قلبم مرا تنبیه می‌کند.8خداوند را همیشه پیش روی خود می‌دارم. چونکه به دست راست من است، جنبش نخواهم خورد.9از این رو دلم شادی می‌کند و جلالم به وجد میآید؛ جسدم نیز در اطمینان ساکن خواهد شد.10زیرا جانم را در عالم اموات ترک نخواهی کرد، و قدوس خود را نخواهی گذاشت که فساد را بیند.11طریق حیات را به من خواهی آموخت. به حضور تو کمال خوشی است و به دست راست تو لذت‌ها تا ابدالآباد!
171[صلات داود] ای خداوند، عدالت را بشنو و به فریاد من توجه فرما! و دعای مرا که از لب بی‌ریا میآید، گوش بگیر!2داد من از حضور تو صادر شود؛ چشمان تو راستی را ببیند.3دل مرا آزموده‌ای، شبانگاه از آن تفقد کرده‌ای. مرا قال گذاشته‌ای و هیچ نیافته‌ای، زیرا عزیمت کردم که زبانم تجاوز نکند.4و امّا کارهای آدمیان به کلام لبهای تو؛ خود را از راههای ظالم نگاه داشتم5. قدمهایم به آثار تو قائم است، پس پایهایم نخواهد لغزید.6ای خدا تو را خوانده‌ام زیرا که مرا اجابت خواهی نمود. گوش خود را به من فراگیر و سخن مرا بشنو.7رحمتهای خود را امتیاز ده، ای که متوکلان خویش را به دست راست خود از مخالفان ایشان می‌رهانی.8مرا مثل مردمک چشم نگاه دار؛ مرا زیر سایهٔ بال خود پنهان کن،9از روی شریرانی که مرا خراب می‌سازند، از دشمنان جانم که مرا احاطه می‌کنند.10دل فربهٔ خود را بسته‌اند. به زبان خویش سخنان تکبرآمیز میگویند.11الآن قدمهای ما را احاطه کرده‌اند، و چشمان خود را دوخته‌اند تا ما را به زمین بیندازند.12مَثَل او مَثَل شیری است که در دریدن حریص باشد، و مَثَل شیر ژیان که در بیشهٔ خود در کمین است.13ای خداوند برخیز و پیش روی وی درآمده، او را بینداز و جانم را از شریر به شمشیر خود برهان،14از آدمیان، ای خداوند، به دست خویش، از اهل جهان که نصیب ایشان در زندگانی است که شکم ایشان را به ذخایر خود پرساخته‌ای و از اولاد سیر شده، زیادی مال خود را برای اطفال خویش ترک می‌کنند.15و امّا من روی تو را در عدالت خواهم دید، و چون بیدار شوم، از صورت تو سیر خواهم شد.
181[برای سالار مغنیان، مزمور داود بندهٔٔ خداوند که کلام این سرود را به خداوند گفت، در روزی که خداوند او را از دست همهٔٔ دشمنانش و از دست شاؤل رهایی داد. پس گفت،] ای خداوند ! ای قوّت من! تو را محبّت می‌نمایم.2خداوند صخرهٔ من است و ملجا و نجات‌دهندهٔٔ من. خدایم صخرهٔ من است که در او پناه می‌برم. سپر من و شاخ نجاتم و قلعهٔ بلند من.3خداوند را که سزاوار کل حمد است، خواهم خواند. پس، از دشمنانم رهایی خواهم یافت.4رَسَنهای موت مرا احاطه کرده، و سیلابهای شرارت مرا ترسانیده بود.5رَسَنهای گور دور مرا گرفته بود و دامهای موت پیش روی من درآمده.6در تنگی خود خداوند را خواندم و نزد خدای خویش استغاثه نمودم. او آواز مرا از هیکل خود شنید و استغاثهٔ من به حضورش به گوش وی رسید.7زمین متزلزل و مرتعش شده، اساس کوه‌ها بلرزید و متزلزل گردید چونکه خشم او افروخته شد.8دُخان از بینی او برآمد و نار از دهانش ملتهب گشت و آتشها از آن افروخته گردید.9آسمان را خم کرده، نزول فرمود و زیر پای وی تاریکی غلیظ می‌بود.10برکروبی سوار شده، پرواز نمود و بر بالهای باد طیران کرد.11تاریکی را پردهٔ خود و خیمه‌ای گرداگرد خویش بساخت، تاریکی آبها و ابرهای متراکم را.12از تابشِ پیش روی وی ابرهایش می‌شتافتند، تگرگ و آتشهای افروخته.13و خداوند از آسمان رعد کرده، حضرت اعلی آواز خود را بداد، تگرگ و آتشهای افروخته را.14پس تیرهای خود را فرستاده، ایشان را پراکنده ساخت، و برقها بینداخت و ایشان را پریشان نمود.15آنگاه عمقهای آب ظاهر شد و اساس ربع مسکون مکشوف گردید، از تنبیه تو ای خداوند، از نَفْخِهٔ باد بینی تو!16پس، از اعلیٰ فرستاده، مرا برگرفت و از آبهای بسیار بیرون کشید.17و مرا از دشمنان زورآورم رهایی داد و از خصمانم، زیرا که از من تواناتر بودند.18در روز بلای من پیش رویم درآمدند، لیکن خداوند تکیه‌گاه من بود.19و مرا بجای وسیع بیرون آورد؛ مرا نجات داد زیرا که در من رغبت میداشت.20خداوند موافق عدالتم مرا جزا داد و به حسب طهارت دستم مرا مکافات رسانید.21زیرا که راههای خداوند را نگاه داشته، و به خدای خویش عصیان نورزیده‌ام،22و جمیع احکام او پیش روی من بوده است و فرائض او را از خود دور نکرده‌ام،23و نزد او بی‌عیب بوده‌ام و خویشتن را از گناه خود نگاه داشته‌ام.24پس خداوند مرا موافق عدالتم پاداش داده است و به حسب طهارت دستم در نظر وی.25خویشتن را با رحیم، رحیم مینمایی، و با مرد کامل، خود را کامل مینمایی.26خویشتن را با طاهر، طاهر مینمایی و با مکار، به مکر رفتار می‌کنی.27زیرا قوم مظلوم را خواهی رهانید و چشمان متکبران را به زیر خواهی انداخت.28زیرا که تو چراغ مرا خواهی افروخت؛ یهوه خدایم تاریکی مرا روشن خواهد گردانید.29زیرا به مدد تو بر فوجها حمله می‌برم و به خدای خود از حصارها برمی‌جهم.30و امّا خدا، طریق او کامل است و کلام خداوند مُصَفیٰ. او برای همهٔٔ متوکلان خود سپر است؛31زیرا کیست خدا غیر از یهوه؟ و کیست صخرهای غیر از خدای ما؟32خدایی که کمر مرا به قوّت بسته و راههای مرا کامل گردانیده است.33پایهای مرا مثل آهو ساخته و مرا به مُقامهای اعلای من برپا داشته است.34دستهای مرا برای جنگ تعلیم داده است، که کمان برنجین به بازویمن خم شد.35سپر نجات خود را به من داده‌ای. دست راستت عمود من شده و مهربانی تو مرا بزرگ ساخته است.36قدمهایم را زیرم وسعت دادی که پایهای من نلغزید.37دشمنان خود را تعاقب نموده، بدیشان خواهم رسید و تا تلف نشوند بر نخواهم گشت.38ایشان را فرو خواهم کوفت که نتوانند برخاست و زیر پاهای من خواهند افتاد.39زیرا کمر مرا برای جنگ به قوّت بستهای و مخالفانم را زیر پایم انداخته‌ای.40گردنهای دشمنانم را به من تسلیم کرده‌ای تا خصمان خود را نابود بسازم.41فریاد برآوردند امّا رهاننده‌ای نبود؛ نزد خداوند، ولی ایشان را اجابت نکرد.42ایشان را چون غبار پیش باد ساییده‌ام؛ مثل گِلِ کوچه‌ها ایشان را دور ریختهام.43مرا از منازعه قوم رهانیده، سر امّتها ساخته‌ای. قومی را که نشناخته بودم، مرا خدمت می‌نمایند.44به مجرد شنیدن، مرا اطاعت خواهند کرد؛ فرزندان غربا نزد من تذلّل خواهند نمود.45فرزندان غربا پژمرده می‌شوند و در قلعه‌های خود خواهند لرزید.46خداوند زنده است و صخرهٔ من متبارک باد، و خدای نجات من متعال!47خدایی که برای من انتقام می‌گیرد و قومها را زیر من مغلوب میسازد.48مرا از دشمنانم رهانیده، برخصمانم بلند کرده‌ای و از مرد ظالم مرا خلاصی داده‌ای!49لهذا ای خداوند تو را در میان امّتها حمد خواهم گفت و به نام تو سرود خواهم خواند،50که نجات عظیمی به پادشاه خود داده و به مسیح خویش رحمت نموده است. یعنی به داودو ذُرّیَت او تا ابدالآباد.
191[برای سالار مغنیان. مزمور داود] آسمانْ جلال خدا را بیان می‌کند و فلکْ از عمل دستهایش خبر میدهد.2روز سخن میراند تا روز و شب معرفت را اعلان می‌کند تا شب.3سخن نیست و کلامی نی و آواز آنها شنیده نمیشود.4قانون آنها در تمام جهان بیرون رفت و بیان آنها تا اقصای ربع مسکون.5خیمه‌ای برای آفتاب در آنها قرار داد؛ و او مثل داماد از حجلهٔ خود بیرون میآید و مثل پهلوان از دویدن در میدان شادی می‌کند.6خروجش از کرانهٔ آسمان است و مدارش تا به کرانهٔ دیگر؛ و هیچ چیز از حرارتش مستور نیست.7شریعت خداوند کامل است و جان را برمی‌گرداند؛ شهادات خداوند امین است و جاهل را حکیم میگرداند.8فرایض خداوند راست است و دل را شاد میسازد. امر خداوند پاک است و چشم را روشن می‌کند.9ترس خداوند طاهر است و ثابت تا ابدالآباد. احکام خداوند حق و تماماً عدل است.10از طلا مرغوبتر و از زرِ خالصِ بسیار. از شهد شیرینتر و از قطراتِ شانهٔ عسل.11بندهٔٔ تو نیز از آنها متنبه میشود، و در حفظ آنها ثواب عظیمی است.12کیست که سهوهای خود را بداند؟ مرا از خطایای مخفیام طاهر ساز.13بندهات را نیز از اعمال متکبرانه باز دار تا بر من مسلط نشود؛ آنگاه بی‌عیب و از گناه عظیم مبرا خواهم بود.14سخنان زبانم و تفکر دلم منظور نظر تو باشد،ای خداوند که صخرهٔ من و نجات‌دهندهٔٔ من هستی!
201[برای سالار مغنیان. مزمور داود] 1 خداوند تو را در روز تنگی مستجاب فرماید. نام خدای یعقوب تو را سرافراز نماید.2نصرت برای تو از قدس خود بفرستد و تو را از صهیون تأیید نماید.3جمیع هدایای تو را به یاد آورد و قربانیهای سوختنی تو را قبول فرماید. سلاه.4موافق دل تو به تو عطا فرماید و همهٔٔ مشورتهای تو را به انجام رساند.5به نجات تو خواهیم سرایید و به نام خدای خود، عَلَم خود را خواهیم افراشت. خداوند تمامی مسألت تو را به انجام خواهد رسانید.6الآن دانسته‌ام که خداوند مسیح خود را می‌رهاند. از فلک قدس خود او را اجابت خواهد نمود، به قوّت نجات‌بخش دست راست خویش.7اینان ارابه‌ها را و آنان اسبها را، امّا ما نام یهوه خدای خود را ذکر خواهیم نمود.8ایشان خم شده، افتاده‌اند و امّا ما برخاسته، ایستاده‌ایم.9ای خداوند نجات بده! پادشاه در روزی که بخوانیم، ما را مستجاب فرماید.
211[برای سالار مغنیان. مزمور داود.] ای خداوند در قوّت تو پادشاه شادی می‌کند و در نجات تو چه بسیار به وجد خواهد آمد.2مراد دل او را به وی بخشیدی و مسألت زبانش را از او دریغ نداشتی. سلاه.3زیرابه برکات نیکو بر مراد او سبقت جستی. تاجی از زرِ خالص برسر وی نهادی.4حیات را از تو خواست و آن را به وی دادی، و طول ایام را تا ابدالآباد.5جلال او به‌سبب نجات تو عظیم شده. اکرام و حشمت را بر او نهاده‌ای.6زیرا او را مبارک ساخته‌ای تا ابدالآباد. به حضور خود او را بینهایت شادمان گردانیده‌ای.7زیرا که پادشاه بر خداوند توکل میدارد، و به رحمت حضرت اعلیٰ جنبش نخواهد خورد.8دست تو همهٔٔ دشمنانت را خواهد دریافت. دست راست تو آنانی را که از تو نفرت دارند خواهد دریافت.9در وقت غضب خود، ایشان را چون تنور آتش خواهی ساخت. خداوند ایشان را در خشم خود خواهد بلعید و آتشْ ایشان را خواهد خورد.10ثمرهٔٔ ایشان را از زمین هلاک خواهی ساخت و ذریت ایشان را از میان بنی‌آدم.11زیرا قصد بدی برای تو کردند و مکایدی را اندیشیدند که آن را نتوانستند بجا آوَرْد.12زیرا که ایشان را روگردان خواهی ساخت. بر زه‌های خود تیرها را به روی ایشان نشان خواهی گرفت.13ای خداوند در قوّت خود متعال شو. جبروت تو را ترنم و تسبیح خواهیم خواند.
221[برای سالار مغنیان بر غزالهٔ صبح. مزمور داود] ای خدای من، ای خدای من، چرا مرا ترک کرده‌ای و از نجات من و سخنان فریادم دور هستی؟2ای خدای من، در روز می‌خوانم و مرا اجابت نمی‌کنی، در شب نیز؛ ومرا خاموشی نیست.3و امّا تو قدوس هستی، ای که بر تسبیحات اسرائیل نشسته‌ای.4پدران ما بر تو توکل داشتند؛ بر تو توکل داشتند و ایشان را خلاصی دادی؛5نزد تو فریاد برآوردند و رهایی یافتند؛ بر تو توکل داشتند، پس خجل نشدند.6و امّا من کِرم هستم و انسان نی؛ عار آدمیان هستم و حقیر شمرده شدهٔ قوم.7هرکه مرا بیند به من استهزا می‌کند. لبهای خود را باز می‌کنند و سرهای خود را می‌جنبانند [و میگویند]،8بر خداوند توکل کن پس او را خلاصی بدهد. او را برهاند چونکه به وی رغبت میدارد.9زیرا که تو مرا از شکم بیرون آوردی؛ وقتی که بر آغوش مادر خود بودم مرا مطمئن ساختی.10از رحم بر تو انداخته شدم؛ از شکم مادرم خدای من تو هستی.11از من دور مباش زیرا تنگی نزدیک است و کسی نیست که مدد کند.12گاوان نرِ بسیار دور مرا گرفته‌اند؛ زورمندان باشان مرا احاطه کرده‌اند.13دهان خود را بر من باز کردند، مثل شیر درندهٔ غران.14مثل آب ریخته شده‌ام و همهٔٔ استخوانهایم از هم گسیخته؛ دلم مثل موم گردیده، در میان احشایم گداخته شده است.15قوّت من مثل سفال خشک شده و زبانم به کامم چسبیده؛ و مرا به خاک موت نهاده‌ای.16زیرا سگان دور مرا گرفته‌اند؛ جماعت اشرار مرا احاطه کرده، دستها و پایهای مرا سفتهاند.17همهٔٔ استخوانهای خود را می‌شمارم. ایشان به من چشم دوخته، می‌نگرند.18رخت مرا در میان خود تقسیم کردند و بر لباس من قرعه انداختند.19امّا تو ای خداوند، دور مباش! ای قوّت من، برای نصرت من شتاب کن.20جان مرا از شمشیر خلاص کن و یگانهٔ مرا از دست سگان.21مرا از دهان شیر خلاصی ده، ای که از میان شاخهای گاو وحشی مرا اجابت کرده‌ای.22نام تو را به برادران خود اعلام خواهم کرد؛ در میان جماعت تو را تسبیح خواهم خواند.23ای ترسندگان خداوند او را حمد گویید؛ تمام ذریت یعقوب او را تمجید نمایید و جمیع ذریت اسرائیل از وی بترسید.24زیرا مسکنت مسکین را حقیر و خوار نشمرده، و روی خود را از او نپوشانیده است؛ و چون نزد وی فریاد برآورد، او را اجابت فرمود.25تسبیح من در جماعت بزرگ از تو است. نذرهای خود را به حضور ترسندگانت ادا خواهم نمود.26حلیمان غذا خورده، سیر خواهند شد؛ و طالبان خداوند او را تسبیح خواهند خواند؛ و دلهای شما زیست خواهد کرد تا ابدالآباد.27جمیع کرانه‌های زمین متذکر شده، بسوی خداوند بازگشت خواهند نمود؛ و همهٔٔ قبایل امّتها به حضور تو سجده خواهند کرد.28زیرا سلطنت از آن خداوند است و او بر امّتها مسلط است.29همهٔ متموّلان زمین غذا خورده، سجده خواهند کرد؛ و به حضور وی هر که به خاک فرو میرود رکوع خواهد نمود؛ و کسی جان خود را زنده نخواهد ساخت.30ذریتی او را عبادت خواهند کرد و دربارهٔٔ خداوند طبقهٔ بعد را اِخبار خواهند نمود.31ایشان خواهند آمد و از عدالت او خبر خواهند داد قومی را که متولد خواهند شد، که او این کار کرده است.
231[مزمور داود] خداوند شبان من است؛ محتاج به هیچ چیز نخواهم بود.2در مرتعهای سبز مرا می‌خواباند. نزد آبهای راحت مرا رهبری می‌کند.3جان مرا برمی‌گرداند و به خاطر نام خود به راههای عدالت هدایتم مینماید.4چون در وادی سایهٔ موت نیز راه روم از بدی نخواهم ترسید زیرا تو با من هستی؛ عصا و چوبدستی تو مرا تسلی خواهد داد.5سفرهای برای من به حضور دشمنانم می‌گسترانی. سر مرا به روغن تدهین کرده‌ای و کاسهام لبریز شده است.6هرآینه نیکویی و رحمت تمام ایام عمرم در پی من خواهد بود و در خانهٔ خداوند ساکن خواهم بود تا ابدالآباد.
241[مزمور داود] زمین و پُری آن از آن خداوند است، ربعمسکون و ساکنان آن.2زیرا که او اساس آن را بر دریاها نهاد و آن را بر نهرها ثابت گردانید.3کیست که به کوه خداوند برآید؟ و کیست که به مکان قدس او ساکن شود؟4او که پاک دست و صافدل باشد، که جان خود را به بطالت ندهد و قسم دروغ نخورد.5او برکت را از خداوند خواهد یافت، و عدالت را از خدای نجات خود.6این است طبقهٔ طالبان او، طالبان روی تو ای [خدای] یعقوب. سِلاه.7ای دروازه‌ها سرهای خود را برافرازید! ای درهای ابدی برافراشته شوید تا پادشاه جلالداخل شود!8این پادشاه جلال کیست؟ خداوند قدیر و جبار، خداوند که در جنگ جبار است!9ای دروازه‌ها، سرهای خود را برافرازید! ای درهای ابدی برافرازید تا پادشاه جلال داخل شود!10این پادشاه جلال کیست؟ یَهُوَه صَبایوت پادشاه جلال اوست! سلاه.
251[مزمور داود] ای خداوند، بسوی تو جان خود را برمیافرازم. ای خدای من، بر تو توکل می‌دارم؛2پس مگذار که خجل بشوم و دشمنانم بر من فخر نمایند.3بلی، هر که انتظار تو می‌کشد خجل نخواهد شد. آنانی که بی‌سبب خیانت می‌کنند خجل خواهند گردید.4ای خداوند، طریقهای خود را به من بیاموز و راههای خویش را به من تعلیم ده.5مرا به راستیِ خود سالک گردان و مرا تعلیم ده زیرا تو خدای نجات من هستی. تمامی روز منتظر تو بوده‌ام.6ای خداوند، احسانات و رحمتهای خود را به یاد آور چونکه آنها از ازل بوده است.7خطایای جوانی و عصیانم را به یاد میاور. ای خداوند به رحمت خود و به خاطر نیکویی خویش مرا یاد کن.8خداوند نیکو و عادل است، پس به گناهکاران طریق را خواهد آموخت.9مسکینان را به انصاف رهبری خواهد کرد و به مسکینان طریق خود را تعلیم خواهد داد.10همهٔ راههای خداوند رحمت و حق است برای آنانی که عهد و شهادات او را نگاه میدارند.11ای خداوند به خاطر اسم خود، گناه مرا بیامرز زیرا که بزرگ است.12کیست آن آدمی که از خداوند می‌ترسد؟ او را بطریقی که اختیار کرده است خواهد آموخت.13جان او در نیکویی شب را بسر خواهد برد و ذریت او وارث زمین خواهند شد.14سرّ خداوند با ترسندگان او است و عهد او تا ایشان را تعلیم دهد.15چشمان من دائماً بسوی خداوند است زیرا که او پایهای مرا از دام بیرون میآورد.16بر من ملتفت شده، رحمت بفرما زیرا که منفرد و مسکین هستم.17تنگیهای دل من زیاد شده است. مرا از مشقتهای من بیرون آور.18بر مسکنت و رنج من نظر افکن و جمیع خطایایم را بیامرز.19بر دشمنانم نظر کن زیرا که بسیارند و به کینهٔ تلخ به من کینه می‌ورزند.20جانم را حفظ کن و مرا رهایی ده تا خجل نشوم زیرا بر تو توکل دارم.21کمال و راستی حافظ من باشند زیرا که منتظر تو هستم.22ای خدا، اسرائیل را خلاصی ده، از جمیع مشقتهای وی.
261[مزمور داود] ای خداوند، مرا داد بده زیرا که من در کمال خود رفتار نمودهام و بر خداوند توکل داشته‌ام، پس نخواهم لغزید.2ای خداوند مرا امتحان کن و مرا بیازما. باطن و قلب مرا مصفّی گردان.3زیرا که رحمت تو در مدّ نظر من است و در راستی تو رفتار نمودهام؛4با مردان باطل ننشستهام و با منافقین داخل نخواهم شد.5از جماعت بدکاران نفرت می‌دارم و با طالحین نخواهم نشست.6دستهای خود را در صفا می‌شویم. مذبح تو را ای خداوند طواف خواهم نمود،7تا آواز حمد تو را بشنوانم و عجایب تو را اخبار نمایم.8ای خداوند محل خانهٔ تو را دوست می‌دارم و مقام سکونت جلال تو را.9جانم را با گناهکارانجمع مکن و نه حیات مرا با مردمان خونریز،10که در دستهای ایشان آزار است و دست راست ایشان پر از رشوه است.11و امّا من در کمال خود سالک می‌باشم. مرا خلاصی ده و بر من رحم فرما.12پایم در جای هموار ایستاده است. خداوند را در جماعتها متبارک خواهم خواند.
271[مزمور داود] خداوند نور من و نجات من است؛ از کِه بترسم؟ خداوند ملجای جان من است؛ از کِه هراسان شوم؟2چون شریران بر من نزدیک آمدند تا گوشت مرا بخورند، یعنی خصمان و دشمنانم، ایشان لغزیدند و افتادند.3اگر لشکری بر من فرود آید، دلم نخواهد ترسید. اگر جنگ بر من برپا شود، در این نیز اطمینان خواهم داشت.4یک چیز از خداوند خواستم و آن را خواهم طلبید، که تمام ایام عمرم در خانهٔ خداوند ساکن باشم تا جمال خداوند را مشاهده کنم و در هیکل او تفکر نمایم.5زیرا که در روز بلا مرا در سایبان خود نهفته، در پردهٔ خیمهٔٔ خود، مرا مخفی خواهد داشت و مرا بر صخره بلند خواهد ساخت.6و الآن سرم بر دشمنانم گرداگردم برافراشته خواهد شد. قربانیهای شادکامی را در خیمهٔٔ او خواهم گذرانید و برای خداوند سرود و تسبیح خواهم خواند.7ای خداوند چون به آواز خود می‌خوانم، مرا بشنو و رحمت فرموده، مرا مستجاب فرما.8دل من به تو میگوید [که گفته‌ای]، روی مرا بطلبید.بلی روی تو را ای خداوند خواهم طلبید.9روی خود را از من مپوشان و بندهٔٔ خود را در خشم برمگردان. تو مددکار من بوده‌ای. ای خدای نجاتم، مرا رد مکن و ترک منما.10چون پدر و مادرم مرا ترک کنند، آنگاه خداوند مرا برمیدارد.11ای خداوند طریق خود را به من بیاموز و به‌سبب دشمنانم مرا به راه راست هدایت فرما.12مرا به خواهش خصمانم مسپار، زیرا که شهود کذبه و دمندگان ظلم بر من برخاستهاند.13اگر باور نمی‌کردم که احسان خداوند را در زمین زندگان ببینم.14برای خداوند منتظر باش و قویّ شو و دلت را تقویّت خواهد داد. بلی منتظر خداوند باش.
281[مزمور داود] ای خداوند، نزد تو فریاد برمی‌آورم.ای صخرهٔ من، از من خاموش مباش، مبادا اگر از من خاموش شوی، مثل آنانی باشم که به حفره فرو میروند.2آواز تضرع مرا بشنو چون نزد تو استغاثه می‌کنم و دست خود را به محراب قدس تو برمیافرازم.3مرا با شریران و بدکاران مکش که با همسایگان خود سخن صلح‌آمیز میگویند و آزار در دل ایشان است.4آنها را به حسب کردار ایشان و موافق اعمال زشت ایشان بده آنها را مطابق عمل دست ایشان بده و رفتار ایشان را به خود ایشان رد نما.5چونکه در اعمال خداوند و صنعت دست وی تفکر نمی‌کنند. ایشان را منهدم خواهی ساخت و بنا نخواهی نمود.6خداوند متبارک باد زیرا که آواز تضرع مراشنیده است.7خداوند قوّت من و سپر من است. دلم بر او توکل داشت و مدد یافته‌ام. پس دل من به وجد آمده است و به سرود خود او را حمد خواهم گفت.8خداوند قوّت ایشان است و برای مسیح خود قلعهٔ نجات.9قوم خود را نجات ده و میراث خود را مبارک فرما. ایشان را رعایت کن و برافراز تا ابدالآباد.
291[مزمور داود] ای فرزندان خدا، خداوند را توصیف کنید. جلال و قوّت را برای خداوند توصیف نمایید.2خداوند را به جلال اسم او تمجید نمایید. خداوند را در زینت قدوسیّت سجده کنید.3آواز خداوند فوق آبها است. خدای جلال رعد میدهد. خداوند بالای آبهای بسیار است.4آواز خداوند با قوّت است. آواز خداوند با جلال است.5آواز خداوند سروهای آزاد را می‌شکند. خداوند سروهای آزاد لبنان را می‌شکند.6آنها را مثل گوساله می‌جهاند. لبنان و سریون را مثل بچهٔ گاو وحشی.7آواز خداوند زبانه‌های آتش را می‌شکافد.8آواز خداوند صحرا را متزلزل میسازد. خداوند صحرای قادِشْ را متزلزل میسازد.9آواز خداوند غزالها را به درد زه می‌اندازد، و جنگل را بیبرگ میگرداند. و در هیکل او جمیعاً جلال را ذکر می‌کنند.10خداوند بر طوفان جلوس نموده. خداوند نشسته است پادشاه تا ابدالآباد.11خداوند قوم خود را قوّت خواهد بخشید. خداوند قوم خود را به سلامتی مبارک خواهد نمود.
301[سرود برای متبّرک ساختن خانه. مزمور داود] ای خداوند تو را تسبیح می‌خوانم زیراکه مرا بالا کشیدی و دشمنانم را بر من مفتخر نساختی.2ای یهوه خدای من، نزد تو استغاثه نمودم و مرا شفا دادی.3ای خداوند جانم را از حفره برآوردی. مرا زنده ساختی تا به هاویه فرونروم.4ای مقدّسان خداوند او را بسرایید و به ذکر قدوسیّت او حمد گویید!5زیرا که غضب او لحظهای است و در رضامندی او زندگانی. شامگاه گریه نزیل میشود. صبحگاهان شادی رخ مینماید.6و امّا من در کامیابی خود گفتم، جنبش نخواهم خورد تا ابدالآباد.7ای خداوند به رضامندی خود کوه مرا در قوّت ثابت گردانیدی و چون روی خود را پوشانیدی پریشان شدم.8ای خداوند نزد تو فریاد برمی‌آورم و نزد خداوند تضرع می‌نمایم.9در خون من چه فایده است چون به حفره فرو روم؟ آیا خاکْ تو را حمد میگوید و راستی تو را اخبار مینماید؟10ای خداوند بشنو و به من کرم فرما. ای خداوند مددکار من باش.11ماتم مرا برای من به رقص مبدل ساخته‌ای. پلاس را از من بیرون کرده و کمر مرا به شادی بستهای.12تا جلالم ترا سرود خواند و خاموش نشود. ای یهوه خدای من، تو را حمد خواهم گفت تا ابدالآباد.
311[برای سالار مغنیان. مزمور داود] ای خداوند بر تو توکل دارم؛ پسخجل نشوم تا به ابد. در عدالت خویش مرا نجات بده.2گوش خود را به من فراگیر و مرا به زودی برهان. برایم صخرهای قوی و خانه‌ای حصین باش تا مرا خلاصی دهی.3زیرا صخره و قلعهٔ من تو هستی. به خاطر نام خود مرا هدایت و رهبری فرما.4مرا از دامی که برایم پنهان کرده‌اند بیرون آور.5زیرا قلعهٔ من تو هستی. روح خود را به دست تو می‌سپارم. ای یهوه، خدای حق، تو مرا فدیه دادی.6از آنانی که اباطیل دروغ را پیروی می‌کنند نفرت می‌کنم. و امّا من بر خداوند توکل می‌دارم.7به رحمت تو وجد و شادی می‌کنم زیرا مشقت مرا دیده و جانم را در تنگیها شناختهای؛8مرا به دست دشمن اسیر نساخته‌ای؛ پایهای مرا بجای وسیع قائم گردانیده‌ای.9ای خداوند بر من رحمت فرما زیرا در تنگی هستم. چشم من از غصه کاهیده شد، بلکه جانم و جسدم نیز.10زیرا که حیاتم از غم و سالهایم از ناله فانی گردیده است. قوّتم از گناهم ضعیف و استخوانهایم پوسیده شد.11نزد همهٔٔ دشمنانم عار گردیده‌ام. خصوصاً نزد همسایگان خویش؛ و باعث خوف آشنایان شده‌ام. هرکه مرا بیرون بیند از من می‌گریزد.12مثل مرده از خاطر فراموش شده‌ام و مانند ظرفِ تلف شده گردیده‌ام.13زیرا که بهتان را از بسیاری شنیدم و خوف گرداگرد من میباشد، زیرا بر من با هم مشورت می‌کنند و در قصد جانم تفکر می‌نمایند.14و امّا من بر تو ای خداوند توکل می‌دارم وگفته‌ام خدای من تو هستی.15وقتهای من در دست تو میباشد. مرا از دست دشمنانم و جفاکنندگانم خلاصی ده.16روی خود را بر بندهات تابان ساز و مرا به رحمت خود نجات بخش.17ای خداوند خجل نشوم چونکه تو را خوانده‌ام. شریران خجل شوند و در حفره خاموش باشند.18لبهای دروغگو گنگ شود که به درشتی و تکبر و استهانت بر عادلان سخن میگوید.19زهی عظمت احسان تو که برای ترسندگانت ذخیره کرده‌ای و برای متوکّلانت پیش بنی‌آدم ظاهر ساخته‌ای.20ایشان را در پردهٔ روی خود از مکاید مردم خواهی پوشانید. ایشان را در خیمه‌ای از عداوت زبانها مخفی خواهی داشت.21متبارک باد خداوند که رحمت عجیب خود را در شهر حصین به من ظاهر کرده است.22و امّا من در حیرت خود گفتم که از نظر تو منقطع شده‌ام. لیکن چون نزد تو فریاد کردم آواز تضرع مرا شنیدی.23ای جمیع مقدّسانِ خداوند او را دوست دارید. خداوند اُمنا را محفوظ میدارد و متکبران را مجازات کثیر میدهد.24قوی باشید و دل شما را تقویت خواهد داد، ای همگانی که برای خداوند انتظار می‌کشید!
321[قصیدهٔ داود] خوشابحال کسی که عصیان او آمرزیده شد و گناه وی مستور گردید.2خوشابحال کسی که خداوند به وی جرمی در حساب نیاوَرَد و در روح او حیلهای نمی‌باشد.3هنگامی که خاموش می‌بودم، استخوانهایم پوسیده میشد از نعرهای که تمامی روز میزدم.4چونکه دست تو روز و شب بر من سنگین می‌بود. رطوبتم به خشکیِ تابستان مبدل گردید، سلاه.5به گناه خود نزد تو اعتراف کردم و جرم خود را مخفی نداشتم. گفتم، عصیان خود را نزد خداوند اقرار می‌کنم. پس تو آلایش گناهم را عفو کردی، سلاه.6از این رو هر مقدّسی در وقت اجابت نزد تو دعا خواهد کرد. وقتی که آبهای بسیار به سَیَلان آید، هرگز بدو نخواهد رسید.7تو ملجای من هستی مرا از تنگی حفظ خواهی کرد. مرا به سرودهای نجات احاطه خواهی نمود، سلاه.8تو را حکمت خواهم آموخت و به راهی که باید رفت ارشاد خواهم نمود و تو را به چشم خود که بر تو است نصیحت خواهم فرمود.9مثل اسب و قاطر بیفهم مباشید که آنها را برای بستن به دهنه و لگام زینت می‌دهند، والاّ نزدیک تو نخواهند آمد.10غمهای شریر بسیار میباشد، امّا هر که بر خداوند توکل دارد رحمت او را احاطه خواهد کرد.11ای صالحان در خداوند شادی و وجد کنید و ای همهٔٔ راست‌دلان ترنّم نمایید.
331ای صالحان در خداوند شادی نمایید،زیرا که تسبیح خواندن راستان را می‌شاید.2خداوند را با بربط حمد بگویید؛ با عود ده تار او را سرود بخوانید.3سرودی تازه برای او بسرایید؛ نیکو بنوازید با آهنگ بلند.4زیرا کلام خداوند مستقیم است و جمیع کارهای او با امانت است.5عدالت و انصاف را دوست میدارد. جهان از رحمت خداوند پر است.6به کلام خداوند آسمانها ساخته شد و کل جنود آنها به نَفْخِهٔ دهان او.7آبهای دریا را مثل توده جمع می‌کند و لجّه‌ها را در خزانه‌ها ذخیره مینماید.8تمامیِ اهل زمین از خداوند بترسند؛ جمیع سکنهٔ ربع مسکون از او بترسند.9زیرا که او گفت و شد؛ او امر فرمود و قایم گردید.10خداوند مشورت امّتها را باطل می‌کند؛ تدبیرهای قبائل را نیست میگرداند.11مشورت خداوند قائم است تا ابدالآباد؛ تدابیر قلب او تا دهرالدّهور.12خوشابحال امّتی که یهوه خدای ایشان است و قومی که ایشان را برای میراث خود برگزیده است.13از آسمان خداوند نظر افکند و جمیع بنی‌آدم را نگریست.14از مکان سکونت خویش نظر میافکند، برجمیع ساکنان جهان.15او که دلهای ایشان را جمیعاً سرشته است و اعمال ایشان را درک نموده است.16پادشاه به زیادتیِ لشکر خلاص نخواهد شد و جبار به بسیاری قوّت رهایی نخواهد یافت.17اسب بجهت استخلاص باطل است و به شدت قوّت خود کسی را رهایی نخواهد داد.18اینک چشم خداوند بر آنانی است که از او می‌ترسند، بر آنانی که انتظار رحمت او را می‌کشند.19تا جان ایشان را از موت رهایی بخشد و ایشان را در قحط زنده نگاه دارد.20جان ما منتظر خداوند میباشد. او اعانت و سپر ما است.21زیرا که دل ما در او شادی می‌کند و در نام قدوس او توکّل می‌داریم.22ای خداوند رحمت تو بر ما باد، چنانکه امیدوار تو بوده‌ایم.
341مزمور داود وقتی که منش خود را به حضور اَبِیمَلَک تغییر داد و از حضور او بیرون رانده شده، برفت خداوند را در هر وقت متبارک خواهمگفت. تسبیح او دائماً بر زبان من خواهد بود.2جان من در خداوند فخر خواهد کرد. مسکینان شنیده، شادی خواهند نمود.3خداوند را با من تکبیر نمایید. نام او را با یکدیگر برافرازیم.4چون خداوند را طلبیدم، مرا مستجاب فرمود و مرا از جمیع ترسهایم خلاصی بخشید.5بسوی او نظر کردند و منور گردیدند و رویهای ایشان خجل نشد.6این مسکین فریاد کرد و خداوند او را شنید و او را از تمامیِ تنگیهایش رهایی بخشید.7فرشتهٔ خداوند گرداگرد ترسندگان او است؛ اردو زده، ایشان را می‌رهاند.8بچشید و ببینید که خداوند نیکو است. خوشابحال شخصی که بدو توکّل میدارد.9ای مقدّسانِ خداوند از او بترسید زیرا که ترسندگان او را هیچ کمی نیست.10شیربچگان بینوا شده، گرسنگی می‌کشند و امّا طالبان خداوند را به هیچ چیز نیکو کمی نخواهد شد.11ای اطفال بیایید مرا بشنوید و ترس خداوند را به شما خواهم آموخت.12کیست آن شخصی که آرزومند حیات است و طول ایام را دوست میدارد تا نیکویی را ببیند؟13زبانت را از بدی نگاه دار و لبهایت را از سخنان حیلهآمیز؛14از بدی اجتناب نما و نیکویی بکن؛ صلح را طلب نما و در پی آن بکوش.15چشمان خداوند بسوی صالحان است و گوشهای وی بسوی فریاد ایشان.16روی خداوند بسوی بدکاران است تا ذکر ایشان را از زمین منقطع سازد.17چون [صالحان] فریاد برآوردند، خداوند ایشان را شنید و ایشان را از همهٔ تنگیهای ایشان رهایی بخشید.18خداوند نزدیک شکستهدلان است و روح کوفتگان را نجات خواهد داد.19زحمات مرد صالح بسیار است، امّا خداوند او را از همهٔٔ آنها خواهد رهانید.20همهٔ استخوانهای ایشان را نگاه میدارد، که یکی از آنها شکسته نخواهد شد.21شریر را شرارت هلاک خواهد کرد و از دشمنان مرد صالح مؤآخذه خواهد شد.22خداوند جان بندگان خود را فدیه خواهد داد و از آنانی که بر وی توکّل دارند مؤآخذه نخواهد شد.
351[مزمور داود] ای خداوند با خصمان من مخاصمه نما و جنگ کن با آنانی که با من جنگ می‌کنند.2سپر و مِجَنّ را بگیر و به اعانت من برخیز،3و نیزه را راست کن و راه را پیش روی جفاکنندگانم ببند و به جان من بگو من نجات تو هستم.4خجل و رسوا شوند آنانی که قصد جان من دارند؛ و آنانی که بداندیش منند، برگردانیده و خجل شوند.5مثل کاه پیش روی باد باشند و فرشتهٔ خداوند ایشان را براند.6راه ایشان تاریکی و لغزنده باد و فرشتهٔ خداوند ایشان را تعاقب کند.7زیرا دام خود را برای من بی‌سبب در حفره‌ای پنهان کردند که آن را برای جان من بیجهت کَنده بودند.8هلاکت ناگهانی بدو برسد و دامی که پنهان کرد خودش را بگیرد و در آن به هلاکت گرفتار گردد.9و امّا جان من در خداوند وجد خواهد کرد و در نجات او شادی خواهد نمود.10همهٔٔ استخوانهایم میگویند، ای خداوند کیست مانند تو که مسکین را از شخصِ قویتر از او می‌رهاند و مسکین وفقیر را از تاراجکنندهٔ وی!11شاهدان کینهور برخاستهاند. چیزهایی را که نمی‌دانستم از من می‌پرسند.12به عوض نیکویی بدی به من می‌کنند. جان مرا بی‌کس گردانیده‌اند.13و امّا من چون ایشان بیمار می‌بودند، پلاس می‌پوشیدم؛ جان خود را به روزه می‌رنجانیدم و دعایم به سینهام برمی‌گشت.14مثل آنکه او دوست و برادرم می‌بود، سرگردان می‌رفتم. چون کسی که برای مادرش ماتم گیرد، از حزن خم می‌شدم.15ولی چون افتادم شادیکنان جمع شدند. آن فرومایگان بر من جمع شدند، و کسانی که نشناخته بودم مرا دریدند و ساکت نشدند.16مثل فاجرانی که برای نان مسخرگی می‌کنند، دندانهای خود را بر من میافشردند.17ای خداوند تا به کی نظر خواهی کرد؟ جانم را از خرابیهای ایشان برهان و یگانهٔ مرا از شیربچگان.18و تو را در جماعتِ بزرگ حمد خواهم گفت. ترا در میان قوم عظیم تسبیح خواهم خواند.19تا آنانی که بی‌سبب دشمن منند، بر من فخر نکنند، و آنانی که بر من بی‌سبب بغض می‌نمایند، چشمک نزنند.20زیرا برای سلامتیسخن نمی‌گویند و بر آنانی که در زمین آرامند، سخنان حیلهآمیز را تفکر می‌کنند.21و دهان خود را بر من باز کرده، میگویند هَه‌هَه چشم ما دیده است.22ای خداوند تو آن را دیده‌ای، پس سکوت مفرما. ای خداوند از من دور مباش.23خویشتن را برانگیز و برای داد من بیدار شو، ای خدای من و خداوند من، برای دعوی من.24ای یهوه خدایم مرا موافق عدل خود داد بده، مبادا بر من شادی نمایند.25تا در دل خود نگویند، اینک مراد ما؛ تا نگویند او را بلعیده‌ایم!26و آنانی که در بدیِ من شادند، با هم خجل و شرمنده شوند؛ و آنانی که بر من تکبر می‌کنند، به خجلت و رسوایی ملبس شوند.27آنانی که خواهان حق منند ترنّم و شادی نمایند و دائماً گویند خداوند بزرگ است که به سلامتیِ بندهٔٔ خود رغبت دارد.28و زبانم عدالت تو را بیان خواهد کرد و تسبیح تو را تمامیِ روز.
361[برای سالار مغنیان. مزمور داود بندهٔٔ خداوند] معصیت شریر در اندرون دل منمی‌گوید که ترس خدا در مد نظر او نیست.2زیرا خویشتن را در نظر خود تملق میگوید تا گناهش ظاهر نشود و مکروه نگردد.3سخنان زبانش شرارت و حیله است. از دانشمندی و نیکوکاری دست برداشته است.4شرارت را بر بستر خود تفکر می‌کند. خود را به راه ناپسند قائم کرده، از بدی نفرت ندارد.5ای خداوند رحمت تو در آسمانها است وامانت تو تا افلاک.6عدالت تو مثل کوه‌های خداست و احکام تو لجهٔ عظیم. ای خداوند انسان و بهایم را نجات می‌دهی.7ای خدا رحمت تو چه ارجمند است. بنی‌آدم زیر سایهٔ بالهای تو پناه می‌برند.8از چربی خانهٔ تو شاداب می‌شوند. از نهر خوشیهای خود ایشان را می‌نوشانی.9زیرا که نزد تو چشمهٔ حیات است و در نور تو نور را خواهیم دید.10رحمت خود را برای عارفان خود مستدام فرما و عدالت خود را برای راست دلان.11پای تکبر بر من نیاید و دست شریران مرا گریزان نسازد.12در آنجا بدکرداران افتاده‌اند. ایشان انداخته شده‌اند و نمی‌توانند برخاست.
371[مزمور داود] به‌سبب شریران خویشتن را مشوشمساز و بر فتنهانگیزان حسد مبر.2زیرا که مثل علف به زودی بریده می‌شوند و مثل علف سبز پژمرده خواهند شد.3بر خداوند توکّل نما و نیکویی بکن. در زمین ساکن باش و از امانت پرورده شو.4و در خداوند تمتع ببر، پس مسألت دل تو را به تو خواهد داد.5طریق خود را به خداوند بسپار و بر وی توکّل کن که آن را انجام خواهد داد،6و عدالت تو را مثل نور بیرون خواهد آورد و انصاف تو را مانند ظُهر.7نزد خداوند ساکت شو و منتظر او باش و از شخص فرخنده طریق و مرد حیلهگر خود را مشوش مساز.8از غضب برکنار شو و خشم را ترک کن. خود را مشوش مساز که البته باعث گناهخواهد شد.9زیرا که شریران منقطع خواهند شد. و امّا منتظران خداوند وارث زمین خواهند بود.10هان بعد از اندک زمانی شریر نخواهد بود. در مکانش تأمل خواهی کرد و نخواهد بود.11و امّا حلیمان وارث زمین خواهند شد و از فراوانیِ سلامتی متلذذ خواهند گردید.12شریر بر مرد عادل شورا می‌کند و دندانهای خود را بر او میافشرد.13خداوند بر او خواهد خندید، زیرا می‌بیند که روز او میآید.14شریران شمشیر را برهنه کرده و کمان را کشیده‌اند تا مسکین و فقیر را بیندازند و راستروان را مقتول سازند.15شمشیر ایشان به دل خود ایشان فرو خواهد رفت و کمانهای ایشان شکسته خواهد شد.16نعمتِ اندکِ یک مرد صالح بهتر است، از اندوخته‌های شریران کثیر.17زیرا که بازوهای شریران، شکسته خواهد شد. و امّا صالحان را خداوند تأیید می‌کند.18خداوند روزهای کاملان را میداند و میراث ایشان خواهد بود تا ابدالآباد.19در زمان بلا خجل نخواهند شد، و در ایام قحط سیر خواهند بود.20زیرا شریران هلاک می‌شوند و دشمنان خداوند مثل خرّمی مرتعها فانی خواهند شد. بلی مثل دُخان فانی خواهند گردید.21شریر قرض می‌گیرد و وفا نمی‌کند و امّا صالح رحیم و بخشنده است.22زیرا آنانی که از وی برکت یابند وارث زمین گردند. و امّا آنانی که ملعون ویاند، منقطع خواهند شد.23خداوند قدمهای انسان را مستحکم میسازد، و در طریقهایش سرور میدارد.24اگر چه بیفتد افکنده نخواهد شد زیرا خداوند دستشرا می‌گیرد.25من جوان بودم و الآن پیر هستم و مرد صالح را هرگز متروک ندیده‌ام و نه نسلش را که گدای نان بشوند.26تمامی روز رئوف است و قرض دهنده، و ذریت او مبارک خواهند بود.27از بدی برکنار شو و نیکویی بکن. پس ساکن خواهی بود تا ابدالآباد.28زیرا خداوند انصاف را دوست میدارد و مقدّسان خود را ترک نخواهد فرمود. ایشان محفوظ خواهند بود تا ابدالآباد. و امّا نسل شریر منقطع خواهد شد.29صالحان وارث زمین خواهند بود و در آن تا به ابد سکونت خواهند نمود.30دهان صالح حکمت را بیان می‌کند و زبان او انصاف را ذکر مینماید.31شریعت خدای وی در دل اوست. پس قدمهایش نخواهد لغزید.32شریر برای صالح کمین می‌کند و قصد قتل وی میدارد.33خداوند او را در دستش ترک نخواهد کرد و چون به داوری آید بر وی فتوا نخواهد داد.34منتظر خداوند باش و طریق او را نگاه دار تا تو را به وراثت زمین برافرازد. چون شریران منقطع شوند آن را خواهی دید.35شریر را دیدم که ظلم پیشه بود و مثل درخت بومی سبز خود را به هر سو می‌کشید.36امّا گذشت و اینک نیست گردید و او را جستجو کردم و یافت نشد.37مرد کامل را ملاحظه کن و مرد راست را ببین زیرا که عاقبت آن مرد سلامتی است.38امّا خطاکاران جمیعاً هلاک خواهند گردید و عاقبت شریران منقطع خواهد شد39و نجات صالحان از خداوند است و در وقت تنگی او قلعهٔ ایشان خواهد بود.40و خداوند ایشان را اعانت کرده، نجات خواهد داد. ایشان را از شریران خلاص کرده، خواهد رهانید زیرا بر او توکّل دارند.
381[مزمور داود برای تذکر] ای خداوند مرا در غضب خود توبیخ منما و در خشم خویش تأدیبم مفرما.2زیرا که تیرهای تو در من فرو رفته و دست تو بر من فرود آمده است.3در جسد من به‌سبب غضب تو صحتی نیست و در استخوانهایم به‌سبب خطای خودم سلامتی نی.4زیرا گناهانم از سرم گذشته است. مثل بار گران از طاقتم سنگینتر شده.5جراحات من متعفّن و مقروح شده است، به‌سبب حماقت من.6به خود می‌پیچم و بینهایت منحنی شده‌ام. تمامی روز ماتمکنان تردد می‌کنم.7زیرا کمر من از سوزش پر شده است و در جسد من صحتی نیست.8من بیحس و بینهایت کوفته شده‌ام و از فغان دل خود نعره می‌زنم.9ای خداوند تمامیِ آرزوی من در مد نظر تو است و ناله‌های من از تو مخفی نمی‌باشد.10دل من میطپد و قوّتم از من رفته است و نور چشمانم نیز با من نیست.11دوستان و رفیقانم از بلای من برکنار میایستند و خویشان من دور ایستاده‌اند.12آنانی که قصد جانم دارند دام می‌گسترند و بداندیشانم سخنان فتنهانگیز میگویند و تمام روز حیله را تفکر می‌کنند.13و امّا من مثل کر نمی‌شنوم؛ و مانند گُنگم که دهان خود را باز نکند.14و مثل کسی گردیده‌ام که نمی‌شنود و کسی که در زبانش حجتی نباشد.15زیرا که ای خداوند انتظار تو را می‌کشم. تو ای یهوه خدایم جواب خواهی داد.16چونکه گفته‌ام مبادا بر من شادی نمایند و چون پایم بلغزد بر من تکبر کنند.17زیرا که برای افتادن نصب شده‌ام و درد من همیشه پیش روی من است.18زیرا گناهخود را اخبار می‌نمایم و از خطای خود غمگین هستم.19امّا دشمنانم زنده و زورآورند و آنانی که بی‌سبب بر من بغض می‌نمایند بسیارند،20و آنانی که به عوض نیکی به من بدی می‌رسانند. بر من عداوت می‌ورزند زیرا نیکویی را پیروی می‌کنم.21ای خداوند مرا ترک منما. ای خدای من از من دور مباش،22و برای اعانت من تعجیل فرما، ای خداوندی که نجات من هستی.
391[رای یَدُوتون سالار مغنیان. مزمور داود] گفتم راههای خود را حفظ خواهم کرد تا به زبانم خطا نورزم. دهان خود را به لجام نگاه خواهم داشت، مادامی که شریر پیش من است.2من گنگ بودم و خاموش و از نیکویی نیز سکوت کردم و درد من به حرکت آمد.3دلم در اندرونم گرم شد. چون تفکر می‌کردم آتش افروخته گردید. پس به زبان خود سخن گفتم.4ای خداوند اجل مرا بر من معلوم ساز و مقدار ایامم را که چیست تا بفهمم چه قدر فانی هستم.5اینک روزهایم را مثل یک وجب ساخته‌ای و زندگانیام در نظر تو هیچ است. یقیناً هر آدمی محض بطالت قرار داده شد، سِلاه.6اینک، انسان در خیال رفتار می‌کند و محض بطالت مضطرب می‌گردد. ذخیره می‌کند و نمی‌داند کیست که از آن تمتع خواهد برد.7و الآن ای خداوند برای چه منتظر باشم؟ امید من بر تو میباشد.8مرا از همهٔٔ گناهانم برهان و مرا نزد جاهلان عار مگردان.9من گنگ بودم وزبان خود را باز نکردم زیرا که تو این را کرده‌ای.10بلای خود را از من بردار زیرا که از ضرب دست تو من تلف می‌شوم.11چون انسان را به‌سبب گناهش به عتابها تأدیب می‌کنی، نفایس او را مثل بید می‌گذاری. یقیناً هر انسان محض بطالت است، سِلاه.12ای خداوند دعای مرا بشنو و به فریادم گوش بده و از اشکهایم ساکت مباش، زیرا که من غریب هستم در نزد تو و نزیل هستم مثل جمیع پدران خود.13روی [خشم] خود را از من بگردان تا فرحناک شوم قبل از آنکه رحلت کنم و نایاب گردم.
401[برای سالار مغنیان. مزمور داود] انتظار بسیار برای خداوند کشیده‌ام، و به من مایل شده، فریاد مرا شنید.2و مرا از چاه هلاکت برآورد و از گِلِ لجن و پایهایم را بر صخره گذاشته، قدمهایم را مستحکم گردانید.3و سرودی تازه در دهانم گذارد، یعنی حمد خدای ما را. بسیاری چون این را بینند ترسان شده، بر خداوند توکّل خواهند کرد.4خوشابحال کسی که بر خداوند توکّل دارد و به متکبران ظالم و مرتدان دروغ مایل نشود.5ای یَهُوَه خدای ما چه بسیار است کارهای عجیب که تو کرده‌ای و تدبیرهایی که برای ما نموده‌ای. در نزد تو آنها را تقویم نتوان کرد، اگر آنها را تقریر و بیان بکنم، از حد شمار زیاده است.6در قربانی و هدیه رغبت نداشتی. امّا گوشهای مرا باز کردی. قربانیِ سوختنی و قربانی گناه را نخواستی.7آنگاه گفتم، اینک، می‌آیم! در طومار کتاب دربارهٔٔ من نوشته شده است.8در بجا آوردن ارادهٔٔ تو ای خدای من رغبت می‌دارم و شریعت تو در اندرون دل من است.9در جماعت بزرگ به عدالت بشارت داده‌ام. اینک، لبهای خود را باز نخواهم داشت و تو ای خداوند میدانی.10عدالت تو را در دل خود مخفی نداشته‌ام. امانت و نجات تو را بیان کرده‌ام. رحمت و راستیِ تو را از جماعت بزرگ پنهان نکرده‌ام.11پس تو ای خداوند لطف خود را از من باز مدار. رحمت و راستیِ تو دائماً مرا محافظت کند.12زیرا که بلایای بیشمار مرا احاطه می‌کند. گناهانم دور مرا گرفته است به حدی که نمیتوانم دید. از مویهای سر من زیاده است و دل من مرا ترک کرده است.13ای خداوند مرحمت فرموده، مرا نجات بده. ای خداوند به اعانت من تعجیل فرما.14آنانی که قصد هلاکت جان من دارند، جمیعاً خجل و شرمنده شوند، و آنانی که در بدیِ من رغبت دارند، به عقب برگردانیده و رسوا گردند.15آنانی که بر من هَه‌هَه میگویند، به‌سبب خجالت خویش حیران شوند.16و امّا جمیع طالبان تو در تو وجد و شادی نمایند و آنانی که نجات تو را دوست دارند، دائماً گویند که خداوند بزرگ است.17و امّا من مسکین و فقیر هستم و خداوند دربارهٔٔ من تفکر می‌کند. تو معاون و نجات‌دهندهٔ من هستی. ای خدای من، تأخیر مفرما.
411[رای سالار مغنیان. مزمور داود] خوشابحال کسی که برای فقیر تفکر می‌کند. خداوند او را در روز بلا خلاصی خواهد داد.2خداوند او را محافظت خواهد کرد و زنده خواهد داشت. او در زمین مبارک خواهد بود و او را به آرزوی دشمنانش تسلیم نخواهی کرد.3خداوند او را بر بستر بیماری تأیید خواهد نمود. تمامیِ خوابگاه او را در بیماریاش خواهی گسترانید.4من گفتم، ای خداوند بر من رحم نما. جان مرا شفا بده زیرا به تو گناه ورزیده‌ام.5دشمنانم دربارهٔٔ من به بدی سخن میگویند که کی بمیرد و نام او گُم شود.6و اگر برای دیدن من بیاید، سخن باطل میگوید و دلش در خود شرارت را جمع می‌کند. چون بیرون رود آن را شایع می‌کند.7و جمیع خصمانم با یکدیگر بر من نمّامی می‌کنند و دربارهٔٔ من بدی می‌اندیشند،8که حادثهای مهلک بر او ریخته شده است. و حال که خوابیده است دیگر نخواهد برخاست.9و آن دوست خالص من که بر او اعتماد می‌داشتم که نان مرا نیز می‌خورْد، پاشنهٔ خود را بر من بلند کرد.10و امّا تو ای خداوند بر من رحم فرموده، مرا برپا بدار تا مجازات بدیشان رسانم.11از این میدانم که در من رغبت داری زیرا که دشمنم بر من فخر نمی‌نماید.12و مرا به‌سبب کمالم مستحکم نموده‌ای و مرا به حضور خویش دائماً قائِم خواهی نمود.13یهوه خدای اسرائیل متبارک باد. از ازل تا به ابد. آمین و آمین.
421[رای سالار مغنیان. قصیدهٔ بنیقورح] چنانکه آهو برای نهرهای آب شدت اشتیاق دارد، همچنان ای خدا جان من اشتیاق شدید برای تو دارد.2جان من تشنهٔ خداست تشنهٔ خدای حیّ، که کی بیایم و به حضور خدا حاضر شوم.3اشکهایم روز و شب نان من می‌بود، چون تمامی روز مرا میگفتند، خدای تو کجاست؟4چون این را به یاد می‌آورم، جان خود را بر خود می‌ریزم. چگونه با جماعت می‌رفتم و ایشان را به خانهٔ خدا پیشروی می‌کردم، به آواز ترنم و تسبیح در گروه عید کنندگان.5ای جانم چرا منحنی شده‌ای و چرا در من پریشان گشته‌ای؟ بر خدا امید دار زیرا که او را برای نجات روی او باز حمد خواهم گفت.6ای خدای من، جانم در من منحنی شد. بنابراین تو را از زمین اُرْدُن یاد خواهم کرد، از کوه‌های حرمون و از جبل مِصْغَر.7لجّه به لجّه ندا میدهد از آواز آبشارهای تو؛ جمیع خیزابها و موجهای تو بر من گذشته است.8در روزْ خداوند رحمت خود را خواهد فرمود، و در شبْ سرود او با من خواهد بود و دعا نزد خدای حیات من.9به خدا گفته‌ام، ای صخرهٔ من چرا مرا فراموش کرده‌ای؟ چرا به‌سبب ظلم دشمن ماتمکنان تردد بکنم؟10دشمنانم به کوبیدگی در استخوانهایم مرا ملامت می‌کنند، چونکه همه روزه مرا میگویند، خدای تو کجاست؟11ای جان من چرا منحنی شده و چرا در من پریشان گشته‌ای؟ بر خدا امید دار زیرا که او را بازحمد خواهم گفت، که نجات روی من و خدای من است.
431ای خدا مرا داوری کن و دعوای مرا با قوم بیرحم فیصل فرما و از مرد حیلهگر و ظالم مرا خلاصی ده.2زیرا تو خدای قوّت من هستی. چرا مرا دور انداختی؟ چرا به‌سبب ستم دشمن ماتم کنان تردد بکنم؟3نور و راستیِ خود را بفرست تا مرا هدایت نمایند و مرا به کوه مقدّس تو و مسکنهای تو رسانند.4آنگاه به مذبح خدا خواهم رفت، بسوی خدایی که سرور و خرمی من است. و تو را ای خدا، خدای من با بربط تسبیح خواهم خواند.5ای جان من چرا منحنی شده‌ای؟ و چرا در من پریشان گشته‌ای؟ امید بر خدا دار زیرا که او را باز حمد خواهم گفت، که نجات روی من و خدای من است.
441[برای سالار مغنیان. قصیدهٔ بنیقورح] ای خدا به گوشهای خود شنیده‌ایم و پدران ما، ما را خبر داده‌اند، از کاری که در روزهای ایشان و در ایام سَلَف کرده‌ای.2تو به دست خود امّتها را بیرون کردی، امّا ایشان را غرس نمودی. قومها را تباه کردی، امّا ایشان را منتشر ساختی.3زیرا که به شمشیر خود زمین را تسخیر نکردند و بازوی ایشانْ ایشان را نجات نداد، بلکه دست راست تو و بازو و نورِ روی تو. زیرا از ایشان خرسند بودی.4ای خدا تو پادشاه من هستی، پس برنجات یعقوب امر فرما.5به مدد تو دشمنان خود راخواهیم افکند و به نام تو مخالفان خویش را پایمال خواهیم ساخت.6زیرا بر کمان خود توکّل نخواهم داشت و شمشیرم مرا خلاصی نخواهد داد.7بلکه تو ما را از دشمنان ما خلاصی دادی و مُبْغِضان ما را خجل ساختی.8تمامیِ روز بر خدا فخر خواهیم کرد و نام تو را تا به ابد تسبیح خواهیم خواند، سلاه.9لیکن الآن تو ما را دور انداخته و رسوا ساخته‌ای و با لشکرهای ما بیرون نمی‌آیی.10و ما را از پیش دشمن روگردان ساخته‌ای و خصمان ما برای خویشتن تاراج می‌کنند.11ما را مثل گوسفندان برای خوراک تسلیم کرده‌ای و ما را در میان امّتها پراکنده ساخته‌ای.12قوم خود را بیبها فروختی و از قیمت ایشان نفع نبردی.13ما را نزد همسایگان ما عار گردانیدی. اهانت و سخریّه نزد آنانی که گرداگرد مایند.14ما را در میان امّتها ضربالمثل ساخته‌ای، جنبانیدن سر در میان قومها؛15و رسوایی من همه روزه در نظر من است و خجالت رویم مرا پوشانیده است،16از آواز ملامتگو و فحّاش، از روی دشمن و انتقام گیرنده.17این همه بر ما واقع شد. امّا تو را فراموش نکردیم و در عهد تو خیانت نورزیدیم.18دل ما به عقب برنگردید و پایهای ما از طریق تو انحراف نورزید.19هرچند ما را در مکان اژدرها کوبیدی و ما را به سایهٔ موت پوشانیدی.20نام خدای خود را هرگز فراموش نکردیم و دست خود را به خدای غیر برنیفراشتیم.21آیا خدا این را غوررسی نخواهد کرد؟ زیرا او خفایای قلب را میداند.22هر آینه به خاطر تو تمامی روز کشتهمی‌شویم و مثل گوسفندان ذبح شمرده می‌شویم.23ای خداوند بیدار شو! چرا خوابیده‌ای؟ برخیز و ما را تا به ابد دور مینداز.24چرا روی خود را پوشانیدی و ذلّت و تنگی ما را فراموش کردی؟25زیرا که جان ما به خاک خم شده است و شکم ما به زمین چسبیده.26بجهت اعانت ما برخیز و بخاطر رحمانیّت خود ما را فدیه ده.
451[برای سالار مغنیان بر سوسنها. قصیدهٔ بنیقورح. سرود حبیبات] دل من به کلام نیکو می‌جوشد. انشاء خود را دربارهٔٔ پادشاه می‌گویم. زبان من قلم کاتب ماهر است.2تو جمیلتر هستی از بنی‌آدم و نعمت بر لبهای تو ریخته شده است. بنابراین، خدا تو را مبارک ساخته است تا ابدالآباد.3ای جبار شمشیر خود را بر ران خود ببند، یعنی جلال و کبریایی خویش را.4و به کبریایی خود سوار شده، غالب شو بجهت راستی و حلم و عدالت؛ و دست راستت چیزهای ترسناک را به تو خواهد آموخت.5به تیرهای تیزِ تو امّتها زیر تو میافتند و به دل دشمنانِ پادشاه فرو میرود.6ای خدا، تخت تو تا ابدالآباد است؛ عصای راستی عصای سلطنت تو است.7عدالت را دوست و شرارت را دشمن داشتی. بنابراین، خدا، خدای تو تو را به روغن شادمانی بیشتر از رفقایت مسح کرده است.8همهٔ رختهای تو مُرّ و عود و سلیخه است، از قصرهای عاج که به تارها تو را خوش ساختند.9دختران پادشاهان از زناننجیب تو هستند. ملکه به دست راستت در طلای اوفیر ایستاده است.10ای دختر بشنو و ببین و گوش خود را فرادار، و قوم خود و خانهٔ پدرت را فراموش کن،11تا پادشاه مشتاق جمال تو بشود، زیرا او خداوند تو است پس او را عبادت نما.12و دختر صور با ارمغانی، و دولتمندان قوم رضامندیِ تو را خواهند طلبید.13دختر پادشاه تماماً در اندرون مجید است و رختهای او با طلا مُرَصَّع است.14به لباس طرازدار نزد پادشاه حاضر میشود. باکره‌های همراهان او در عقب وی نزد تو آورده خواهند شد.15به شادمانی و خوشی آورده می‌شوند و به قصر پادشاه داخل خواهند شد.16به عوض پدرانت پسرانت خواهند بود و ایشان را بر تمامیِ جهان سروران خواهی ساخت.17نام تو را در همهٔٔ دهرها ذکر خواهم کرد. پس قومها تو را حمد خواهند گفت تا ابدالآباد.
461[برای سالار مغنیان. سرود بنیقورح برعلاموت] خدا ملجا و قوّت ماست، و مددکاری که در تنگیها فوراً یافت میشود.2پس نخواهیم ترسید، اگر چه جهان مبدل گردد و کوه‌ها در قعر دریا به لرزش آید.3اگر چه آبهایش آشوب کنند و به جوش آیند و کوه‌ها از سرکشیِ آن متزلزل گردند، سِلاه.4نهری است که شعبه‌هایش شهر خدا را فرحناک میسازد و مسکن قدوس حضرت اعلیٰ را.5خدا در وسط اوست پس جنبش نخواهد خورد. خدا او را اعانت خواهد کرد در طلوع صبح.6امّتها نعره زدند و مملکتها متحرکگردیدند. او آواز خود را داد. پس جهان گداخته گردید.7یَهُوَه صبایوت با ماست، و خدای یعقوب قلعهٔ بلند ما، سِلاه.8بیایید کارهای خداوند را نظاره کنید، که چه خرابیها در جهان پیدا نمود.9او جنگها را تا اقصای جهان تسکین میدهد؛ کمان را می‌شکند و نیزه را قطع می‌کند و ارابه‌ها را به آتش می‌سوزاند.10بازایستید و بدانید که من خدا هستم؛ در میان امّتها، متعال و در جهان، متعال خواهم شد.11یهوه صبایوت با ماست و خدای یعقوب قلعهٔ بلند ما، سِلاه.
471[برای سالار مغنیان. مزمور بنیقورح] ای جمیع امّتها دستک زنید. نزد خدا به آواز شادی بانگ برآورید.2زیرا خداوند متعال و مهیب است و بر تمامیِ جهان خدای بزرگ.3قومها را در زیر ما مغلوب خواهد ساخت و طایفه‌ها را در زیر پایهای ما.4میراث ما را برای ما خواهد برگزید، یعنی جلالت یعقوب را که دوست میدارد، سِلاه.5خدا به آواز بلند صعود نموده است؛ خداوند به آواز کرنا.6تسبیح بخوانید، خدا را تسبیح بخوانید. تسبیح بخوانید، پادشاه ما را تسبیح بخوانید.7زیرا خدا پادشاه تمامیِ جهان است. به خردمندی تسبیح بخوانید.8خدا بر امّتها سلطنت می‌کند. خدا بر تخت قدس خود نشسته است.9سروران قومها با قوم خدای ابراهیم جمع شده‌اند زیرا که سپرهای جهان از آن خداست. او بسیار متعال میباشد.
481[سرود و مزمور بنیقورح] خداوند بزرگ است و بینهایت مجید،در شهر خدای ما و در کوه مقدس خویش.2جمیل در بلندیاش و شادی تمامی جهان است کوه صهیون، در جوانب شمال، قریهٔ پادشاه عظیم.3خدا در قصرهای آن به ملجای بلند معروف است.4زیرا اینک، پادشاهان جمع شدند، و با هم درگذشتند.5ایشان چون دیدند متعجب گردیدند. و در حیرت افتاده، فرار کردند.6لرزه بر ایشان در آنجا مستولی گردید و درد شدید مثل زنی که می‌زاید.7تو کشتیهای ترشیش را به باد شرقی شکستی.8چنانکه شنیده بودیم، همچنان دیده‌ایم، در شهر یهوه صبایوت، در شهر خدای ما؛ خدا آن را تا ابدالآباد مستحکم خواهد ساخت، سِلاه.9ای خدا در رحمت تو تفکر کرده‌ایم، در اندرون هیکل تو.10ای خدا چنانکه نام تو است، همچنان تسبیح تو نیز تا اقصای زمین. دست راست تو از عدالت پُر است.11کوه صهیون شادی می‌کند و دختران یهودا به وجد میآیند، به‌سبب داوریهای تو.12صهیون را طواف کنید و گرداگرد او بخرامید و برجهای وی را بشمارید.13دل خود را به حصارهایش بنهید و در قصرهایش تأمل کنید تا طبقهٔ آینده را اطلاع دهید.14زیرا این خدا، خدای ماست تا ابدالآباد و ما را تا به موت هدایت خواهد نمود.
491[برای سالار مغنیان. مزمور بنیقورح] ای تمامیِ قومها این را بشنوید! ایجمیع سَکَنهٔ ربع مسکون این را گوش گیرید!2ای عوام و خواص! ای دولتمندان و فقیران جمیعاً!3زبانم به حکمت سخن میراند و تفکر دل من فطانت است.4گوش خود را به مَثَلی فرا میگیرم. معمای خویش را بر بربط می‌گشایم.5چرا در روزهای بلا ترسان باشم، چون گناهِ پاشنه‌هایم مرا احاطه می‌کند؛6آنانی که بر دولت خود اعتماد دارند و بر کثرت توانگری خویش فخر می‌نمایند.7هیچ کس هرگز برای برادر خود فدیه نخواهد داد و کفّارهٔٔ او را به خدا نخواهد بخشید.8زیرا فدیهٔ جان ایشان گرانبهاست و ابداً بدان نمی‌توان رسید9تا زنده بماند تا ابدالآباد و فساد را نبیند.10زیرا می‌بیند که حکیمان میمیرند و جاهلان و ابلهان با هم هلاک می‌گردند و دولتِ خود را برای دیگران ترک می‌کنند.11فکر دل ایشان این است که خانه‌های ایشان دائمی باشد و مسکنهای ایشان دُوربهدُور؛ و نامهای خود را بر زمینهای خود می‌نهند.12لیکن انسان در حرمت باقی نمی‌ماند، بلکه مثل بهایم است که هلاک میشود.13این طریقهٔ ایشان، جهالت ایشان است و اعقاب ایشان سخن ایشان را می‌پسندند، سلاه.14مثل گوسفندان در هاویه رانده می‌شوند و موت ایشان را شبانی می‌کند و صبحگاهان راستان بر ایشان حکومت خواهند کرد و جمال ایشان در هاویه پوسیده خواهد شد تا مسکنی برای آن نباشد.15لیکن خدا جان مرا ازدست هاویه نجات خواهد داد زیرا که مرا خواهد گرفت، سلاه.16پس ترسان مباش، چون کسی دولتمند گردد و جلال خانهٔ او افزوده شود!17زیرا چون بمیرد، چیزی از آن نخواهد برد و جلالش در عقب او فرو نخواهد رفت.18زیرا در حیات خود، خویشتن را مبارک می‌خوانْد؛ و چون بر خود احسان می‌کنی، مردم ترا میستایند.19لیکن به طبقهٔ پدران خود خواهد پیوست که نور را تا به ابد نخواهند دید.20انسانی که در حرمت است و فهم ندارد، مثل بهایم است که هلاک میشود.
501[مزمور آساف] خدا، خدا یهوه تکلّم می‌کند و زمین را از مَطْلَع آفتاب تا به مغربش می‌خواند.2از صهیون که کمال زیبایی است، خدا تجلّی نموده است.3خدای ما میآید و سکوت نخواهد نمود. آتش پیش روی او می‌بلعد و طوفان شدید گرداگرد وی خواهد بود.4آسمان را از بالا می‌خواند و زمین را، تا قوم خود را داوری کند،5مقدّسانِ مرا نزد من جمع کنید، که عهد را با من به قربانی بسته‌اند.6و آسمانها از انصاف او خبر خواهند داد، زیرا خدا خود داور است، سلاه.7ای قوم من بشنوتا سخن گویم، و ای اسرائیل تا برایت شهادت دهم که خدا، خدای تو من هستم.8دربارهٔٔ قربانی‌هایت تو را توبیخ نمی‌کنم و قربانیهای سوختنیِ تو دائماً در نظر من است.9گوسالهای از خانهٔ تو نمی‌گیرم و نه بزی از آغل تو.10زیراکه جمیع حیوانات جنگلاز آن منند و بهایمی که بر هزاران کوه میباشند.11همهٔ پرندگان کوه‌ها را می‌شناسم و وحوش صحرا نزد من حاضرند.12اگر گرسنه می‌بودم تو را خبر نمی‌دادم، زیرا ربع مسکون و پُری آن از آن من است.13آیا گوشت گاوان را بخورم و خون بزها را بنوشم؟14برای خدا قربانی تشکر را بگذران، و نذرهای خویش را به حضرت اعلی وفا نما.15پس در روز تنگی مرا بخوان تا تو را خلاصی دهم و مرا تمجید بنمایی.16و امّا به شریر خدا میگوید، ترا چه کار است که فرایض مرا بیان کنی و عهد مرا به زبان خود بیاوری؟17چونکه تو از تأدیب نفرت داشته‌ای و کلام مرا پشتسر خود انداخته‌ای.18چون دزد را دیدی او را پسند کردی و نصیب تو با زناکاران است.19دهان خود را به شرارت گشوده‌ای و زبانت حیله را اختراع می‌کند.20نشسته‌ای تا به ضد برادر خود سخن رانی و دربارهٔٔ پسر مادر خویش غیبت گویی.21این را کردی و من سکوت نمودم. پس گمان بردی که من مثل تو هستم. لیکن تو را توبیخ خواهم کرد. و این را پیش نظر تو به ترتیب خواهم نهاد.22ای فراموشکنندگان خدا، در این تفکر کنید! مبادا شما را بدرم و رهاننده‌ای نباشد.23هر که قربانی تشکر را گذراند مرا تمجید می‌کند، و آنکه طریق خود را راست سازد، نجات خدا را به وی نشان خواهم داد.
511[برای سالار مغنیان. مزمور داود وقتی که ناتان نبی بعد از در آمدنش به بَتْشَبَع نزد او آمد] ای خدا به حسب رحمت خود بر منرحم فرما؛ به حسب کثرت رأفتخویش گناهانم را محو ساز.2مرا از عصیانم به کلی شست و شو ده و از گناهم مرا طاهر کن.3زیرا که من به معصیت خود اعتراف می‌کنم و گناهم همیشه در نظر من است.4به تو و به تو تنها گناه ورزیده، و در نظر تو این بدی را کرده‌ام، تا در کلام خود مُصّدَق گردی و در داوری خویش مُزکّیٰ شوی.5اینک، در معصیت سرشته شدم و مادرم در گناه به من آبستن گردید.6اینک، به راستیِ در قلب راغب هستی. پس حکمت را در باطن من به من بیاموز.7مرا با زوفا پاک کن تا طاهر شوم. مرا شست و شو کن تا از برف سفیدتر گردم.8شادی و خرمی را به من بشنوان تا استخوانهایی که کوبیده‌ای به وجد آید.9روی خود را از گناهانم بپوشان و همهٔٔ خطایای مرا محو کن.10ای خدا دل طاهر در من بیافرین و روح مستقیم در باطنم تازه بساز.11مرا از حضور خود مینداز، و روح قدوس خود را از من مگیر.12شادیِ نجات خود را به من باز ده و به روح آزاد مرا تأیید فرما.13آنگاه طریق تو را به خطاکاران تعلیم خواهم داد، و گناهکاران بسوی تو بازگشت خواهند نمود.14مرا از خونها نجات ده! ای خدایی که خدای نجات من هستی! تا زبانم به عدالت تو ترنّم نماید.15خداوندا لبهایم را بگشا تا زبانم تسبیح تو را اخبار نماید.16زیرا قربانی را دوست نداشتی والا می‌دادم. قربانیِ سوختنی را پسند نکردی.17قربانیهای خدا روح شکسته است. خدایا دل شکسته و کوبیده را خوار نخواهی شمرد.18به رضامندیِ خود بر صهیون احسان فرما وحصارهای اورشلیم را بنا نما.19آنگاه از قربانیهای عدالت و قربانیهای سوختنیِ تمام راضی خواهی شد و گوساله‌ها بر مذبح تو خواهند گذرانید.
521[برای سالار مغنیان. قصیدهٔ داود وقتی که دوآغ ادومی آمد و شاؤل را خبر داده، گفت که، داود به خانهٔ اخیمَلَک رفت] ای جبار چرا از بدی فخر می‌کنی؟رحمت خدا همیشه باقی است.2زبان تو شرارت را اختراع می‌کند، مثل اُستُرهٔ تیز، ای حیله ساز!3بدی را از نیکویی بیشتر دوست میداری و دروغ را زیادتر از راست گویی، سلاه.4همهٔٔ سخنان مهلک را دوست میداری، ای زبان حیلهباز!5خدا نیز تو را تا به ابد هلاک خواهد کرد و تو را ربوده، از مسکن تو خواهد کَند و ریشهٔٔ تو را از زمین زندگان، سلاه.6عادلان این را دیده، خواهند ترسید و بر او خواهند خندید،7هان این کسی است که خدا را قلعهٔ خویش ننمود، بلکه به کثرت دولت خود توکّل کرد و از بدیِ خویش خود را زورآور ساخت.8و امّا من مثل زیتون سبز در خانهٔ خدا هستم. به رحمت خدا توکّل می‌دارم تا ابدالآباد.9تو را همیشه حمد خواهم گفت، زیرا تو این را کرده‌ای. و انتظار نام تو را خواهم کشید زیرا نزد مقدّسان تو نیکوست.
531[برای سالار مغنیان بر ذوات اوتار. قصیدهٔ داود] احمق در دل خود میگوید که خدایینیست. فاسد شده، شرارت مکروه کرده‌اند و نیکوکاری نیست.2خدا از آسمان بر بنی‌آدم نظر انداخت تا ببیند که فهیم و طالب خدایی هست.3همهٔ ایشان مرتد شده، با هم فاسد گردیده‌اند. نیکوکاری نیست یکی هم نی.4آیا گناهکاران بی‌معرفت هستند که قوم مرا میخورند چنانکه نان میخورند و خدا را نمی‌خوانند؟5آنگاه سخت ترسان شدند، جایی که هیچ ترس نبود. زیرا خدا استخوانهای محاصره کنندهٔ تو را از هم پاشید. آنها را خجل ساخته‌ای زیرا خدا ایشان را رد نموده است.6کاش که نجات اسرائیل از صهیون ظاهر میشد. وقتی که خدا اسیریِ قوم خویش را برگردانَد، یعقوب وجد خواهد نمود و اسرائیل شادی خواهد کرد.
541[رای سالار مغنیان. قصیدهٔ داود بر ذوات اوتار وقتی که زیفیان نزد شاؤل آمده، گفتند آیا داود نزد ما خود را پنهان نمی‌کند] ای خدا به نام خود مرا نجات بده و بهقوّت خویش بر من داوری نما.2ای خدا دعای مرا بشنو و سخنان زبانم را گوش بگیر.3زیرا بیگانگان به ضد من برخاستهاند و ظالمان قصد جان من دارند؛ و خدا را در مد نظر خود نگذاشته‌اند، سِلاه.4اینک، خدا مددکار من است.خداوند از تأیید کنندگان جان من است.5بدی را بر دشمنان من خواهد برگردانید. به راستیِ خود ریشهٔٔ ایشان را بکَن.6قربانیهای تَبَرُّعی نزد تو خواهم گذرانید و نام تو را ای خداوند حمد خواهم گفت زیرا نیکوست،7چونکه از جمیع تنگیها مرا خلاصی داده‌ای، و چشم من بر دشمنانم نگریسته است.
551[برای سالار مغنیان. قصیدهٔ داود بر ذوات اوتار] ای خدا به دعای من گوش بگیر و خود را از تضرع من پنهان مکن!2به من گوش فراگیر و مرا مستجاب فرما! زیرا که در تفکر خود متحیرم و ناله می‌کنم3از آواز دشمن و به‌سبب ظلم شریر، زیرا که ظلم بر من می‌اندازند وبا خشم بر من جفا می‌کنند.4دل من در اندرونم پیچ و تاب می‌کند، و ترسهای موت بر من افتاده است.5ترس و لرز به من در آمده است. وحشتی هولناک مرا در گرفته است.6و گفتم کاش که مرا بالها مثل کبوتر می‌بود تا پرواز کرده، استراحت می‌یافتم.7هرآینه بجای دور می‌پریدم، و در صحرا مأوا می‌گزیدم، سلاه.8می‌شتافتم بسوی پناهگاهی از باد تند و از طوفان شدید.9ای خداوند آنها را هلاک کن و زبانهایشان را تفریق نما زیرا که در شهرْ ظلم و جنگ دیده‌ام.10روز و شب بر حصارهایش گردش می‌کنند و شرارت و مشقت در میانش میباشد.11فساده‌ا در میان وی است و جور و حیله از کوچه‌هایش دور نمیشود.12زیرا دشمن نبود که مرا ملامت می‌کرد والاّ تحمل می‌کردم؛ و خصم من نبود کهبر من سربلندی مینمود؛ والاّ خود را از وی پنهان می‌ساختم،13بلکه تو بودی ای مرد نظیر من! ای یار خالص و دوست صدیق من!14که با یکدیگر مشورت شیرین می‌کردیم و به خانهٔ خدا در انبوه می‌خرامیدیم.15موت بر ایشان ناگهان آید و زنده بگور فرو روند. زیرا شرارت در مسکنهای ایشان و در میان ایشان است.16و امّا من نزد خدا فریاد می‌کنم و خداوند مرا نجات خواهد داد.17شامگاهان و صبح و ظهر شکایت و ناله می‌کنم و او آواز مرا خواهد شنید.18جانم را از جنگی که بر من شده بود، بسلامتی فدیه داده است. زیرا بسیاری با من مقاومت می‌کردند.19خدا خواهد شنید و ایشان را جواب خواهد داد، او که از ازل نشسته است، سِلاه. زیراکه در ایشان تبدیلها نیست و از خدا نمی‌ترسند.20دست خود را بر صلحاندیشان خویش دراز کرده، و عهد خویش را شکسته است.21سخنانِ چربِ زبانشْ نرم، لیکن دلش جنگ است. سخنانش چربتر از روغن لیکن شمشیرهای برهنه است.22نصیب خود را به خداوند بسپار و تو را رزق خواهد داد. او تا به ابد نخواهد گذاشت که مردِ عادل جنبش خورد.23و تو ای خدا ایشان را به چاه هلاکت فرو خواهی آورد. مردمان خونریز و حیلهساز، روزهای خود را نیمه نخواهند کرد. لیکن من بر تو توکّل خواهم داشت.
561[برای سالار مغنیان بر فاختهٔ ساکت در بلاد بعیده. مکتوم داود وقتی که فلسطینیان او را در جَتّ گرفتند] ای خدا بر من رحم فرما، زیرا که انسانمرا به شدت تعاقب می‌کند. تمامی روز جنگ کرده، مرا اذیت مینماید.2خصمانم تمامیِ روز مرا به شدت تعاقب می‌کنند. زیرا که بسیاری با تکبر با من می‌جنگند.3هنگامی که ترسان شوم، من بر تو توکّل خواهم داشت.4در خدا کلام او را خواهم ستود. بر خدا توکّل کرده، نخواهم ترسید. انسان به من چه میتواند کرد؟5هر روزه سخنان مرا منحرف می‌سازند. همهٔ فکرهای ایشان دربارهٔٔ من برشرارت است.6ایشان جمع شده، کمین می‌سازند. بر قدمهای من چشم دارند زیرا قصد جان من دارند.7آیا ایشان به‌سبب شرارت خود نجات خواهند یافت؟ ای خدا امّتها را در غضب خویش بینداز.8تو آوارگیهای مرا تقریر کرده‌ای. اشکهایم را در مشک خود بگذار. آیا این در دفتر تو نیست؟9آنگاه در روزی که تو را بخوانم دشمنانم روخواهند گردانید. این را میدانم زیرا خدا با من است.10در خدا کلام او را خواهم ستود. در خداوند کلام او را خواهم ستود.11بر خدا توکّل دارم پس نخواهم ترسید. آدمیان به من چه می‌توانند کرد؟12ای خدا نذرهای تو بر مناست. قربانیهای حمد را نزد تو خواهم گذرانید.13زیرا که جانم را از موت رهانیده‌ای. آیا پایهایم را نیز از لغزیدن نگاه نخواهی داشت تا در نور زندگان به حضور خدا سالک باشم؟
571[برای سالار مغنیان برلاتهلک. مکتوم داود وقتی که از حضور شاؤل به مغاره فرار کرد] ای خدا بر من رحم فرما، بر من رحم فرما! زیرا جانم در تو پناه میبرد، و در سایهٔ بالهای تو پناه می‌برم تا این بلایا بگذرد.2نزد خدای تعالی آواز خواهم داد، نزد خدایی که همه‌چیز را برایم تمام می‌کند.3از آسمان فرستاده، مرا خواهد رهانید. زیرا تعاقب کنندهٔ سخت من ملامت می‌کند، سلاه. خدا رحمت و راستیِ خود را خواهد فرستاد.4جان من در میان شیران است. در میان آتش‌افروزان می‌خوابم، یعنی آدمیانی که دندانهایشان نیزه‌ها و تیرهاست و زبان ایشان شمشیر بُرَنده است.5ای خدا بر آسمانها متعال شو و جلال تو بر تمامیِ جهان.6دامی برای پایهایم مهیا ساختند و جانم خم گردید. چاهی پیش رویم کندند، و خود در میانش افتادند، سلاه.7دل من مستحکم است؛ خدایا دل من مستحکم است. سرود خواهم خواند و ترنم خواهم نمود.8ای جلال من بیدار شو! ای بربط و عود بیدار شو! صبحگاهان من بیدار خواهم شد.9ای خداوند تو را در میان امّتها حمد خواهم گفت. تو را در میان قومها تسبیح خواهم خواند.10زیرا رحمت تو تا آسمانها عظیم است و راستیِ تو تا افلاک.11خدایا بر آسمانها متعال شو، و جلال تو بر تمامیِ جهان.
581[برای سالار مغنیان برلاتهلک. مکتوم داود] آیا فی‌الحقیقت به عدالتی که گنگاست سخن می‌گویید؟ و ای بنی‌آدم، آیا به راستی داوری می‌نمایید؟2بلکه در دل خود شرارتها به عمل می‌آورید و ظلمِ دستهای خود را در زمین از میزان درمی‌کنید.3شریران از رَحِم منحرف هستند، از شکم مادر دروغ گفته، گمراه می‌شوند.4ایشان را زهری است مثل زهر مار؛ مثل افعیِ کر که گوش خود را می‌بندد5که آواز افسونگران را نمی‌شنود، هر چند به مهارت افسون می‌کند.6ای خدا دندانهایشان را در دهانشان بشکن. ای خداوند دندانهای شیران را خرد بشکن.7گداخته شده، مثل آب بگذرند. چون او تیرهای خود را می‌اندازد، در ساعت منقطع خواهند شد.8مثل حلزون که گداخته شده، می‌گذرد. مثل سِقْط زن، آفتاب را نخواهند دید.9قبل از آنکه دیگهای شما آتشِ خارها را احساس کند، آنها را چه تر و چه خشک خواهد رُفت.10مردِ عادل چون انتقام را دید شادی خواهد نمود. پایهای خود را به خون شریر خواهد شست.11و مردم خواهند گفت، هرآینه ثمرهای برای عادلان هست. هر آینه خدایی هست که در جهان داوری می‌کند.
591[برای سالار مغنیان بر لاتَهَلَک. مکتوم داود وقتی که شاؤل فرستاد که خانه را کشیک بکَشَند تا او را بکُشند] ای خدایم مرا از دشمنانم برهان! مرا از مقاومت کنندگانم برافراز!2مرا از گناهکاران خلاصی ده! و از مردمان خونریز رهایی بخش!3زیرا اینک، برای جانم کمین می‌سازند و زورآوران به ضد من جمع شده‌اند، بدون تقصیر من ای خداوند و بدون گناه من.4بیقصورِ من می‌شتابند و خود را آماده می‌کنند. پس برای ملاقات من بیدار شو و ببین.5امّا تو ای یهوه، خدای صبایوت، خدای اسرائیل، بیدار شده، همهٔٔ امّتها را مکافات برسان و بر غدارانِ بدکار شفقت مفرما، سِلاه.6شامگاهان برمی‌گردند و مثل سگ بانگ می‌کنند و در شهر دور می‌زنند.7از دهان خود بدی را فرو می‌ریزند. در لبهای ایشان شمشیرهاست. زیرا میگویند، کیست که بشنود؟8و امّا تو ای خداوند، بر ایشان خواهی خندید و تمامیِ امّتها را استهزا خواهی نمود.9ای قوّت من، بسوی تو انتظار خواهم کشید زیرا خدا قلعهٔ بلند من است.10خدای رحمت من پیش روی من خواهد رفت. خدا مرا بردشمنانم نگران خواهد ساخت.11ایشان را به قتل مرسان. مبادا قوم من فراموش کنند. ایشان را به قوّت خود پراکنده ساخته، به زیر انداز، ای خداوند که سپر ما هستی!12به‌سبب گناهِ زبان و سخنان لبهای خود، در تکبر خویش گرفتار شوند؛ و به عوض لعنت و دروغی که میگویند،13ایشان را فانیکن، در غضب فانی کن تا نیست گردند و بدانند که خدا در یعقوب تا اقصای زمین سلطنت می‌کند. سِلاه.14و شامگاهان برگردیده، مثل سگ بانگ زنند و در شهر گردش کنند.15و برای خوراک پراکنده شوند و سیر نشده، شب را بسر برند.16و امّا من قوّت تو را خواهم سرایید و بامدادان از رحمت تو ترنم خواهم نمود. زیرا قلعهٔ بلند من هستی و در روز تنگی ملجای منی.17ای قوّت من برای تو سرود می‌خوانم، زیرا خدا قلعه بلند من است و خدای رحمت من.
601[برای سالار مغنیان بر سوسنِ شهادت. مکتوم داود برای تعلیم وقتی که با اَرَمْ نهرین و اَرَمْ صوبَه از در مقاتله بیرون آمد و یوآب برگشته، دوازده هزار نفر از ادومیان را در وادی الملح کُشت] ای خدا ما را دور انداخته، پراکنده ساخته‌ای! خشمناک بودی، بسوی ما رجوع فرما!2زمین را متزلزل ساخته، آن را شکافتهای! شکستگیهایش را شفا ده زیرا به جنبش آمده است.3چیزهای مشکل را به قوم خود نشان داده‌ای. بادهٔ سرگردانی به ما نوشانیده‌ای.4عَلَمی به ترسندگان خود داده‌ای تا آن را برای راستی برافرازند، سلاه.5تا حبیبان تو نجات یابند. به دست راست خود نجات ده و مرا مستجاب فرما.6خدا در قدوسیت خود سخن گفته است. پس وجد خواهم نمود، شکیم را تقسیم می‌کنم و وادی سکّوت را خواهم پیمود.7جِلْعاد از آن من است، مَنَسّی از آن من. افرایم خود سر مناست و یهودا عصای سلطنت من.8موآب ظرف طهارت من است و بر اَدُوم کفش خود را خواهم انداخت. ای فلسطین برای من بانگ برآور!9کیست که مرا به شهر حصین درآورد؟ و کیست که مرا به ادوم رهبری کند؟10مگر نه تو ای خدا که ما را دور انداخته‌ای و با لشکرهای ما ای خدا بیرون نمی‌آیی؟11مرا از دشمن اعانت فرما زیرا معاونت انسان باطل است.12با خدا ظفر خواهیم یافت. زیرا اوست که دشمنان ما را پایمال خواهد کرد.
611[برای سالار مغنیان برذوات اوتار. مزمور داود] ای خدا فریاد مرا بشنو و دعای مرا اجابت فرما!2از اقصای جهان تو را خواهم خواند، هنگامی که دلم بیهوش میشود. مرا به صخرهای که از من بلندتر است هدایت نما.3زیرا که تو ملجای من بوده‌ای و برج قوی از روی دشمن.4در خیمهٔٔ تو ساکن خواهم بود تا ابدالآباد. زیر سایهٔ بالهای تو پناه خواهم برد، سلاه.5زیرا تو ای خدا نذرهای مرا شنیده‌ای و میراث ترسندگان نام خود را به من عطا کرده‌ای.6بر عمر پادشاه روزها خواهی افزود و سالهای او تا نسلها باقی خواهد ماند.7به حضور خدا خواهد نشست تا ابدالآباد. رحمت و راستی را مهیا کن تا او را محافظت کنند.8پس نام تو را تا به ابد خواهم سرایید تا هر روز نذرهای خود را وفا کنم.
621[برای یدوتون سالار مغنیان. مزمور داود] جان من فقط برای خدا خاموشمی‌شود زیرا که نجات من از جانب اوست.2او تنها صخره و نجات من است و قلعهٔ بلند من. پس بسیار جنبش نخواهم خورد.3تا به کی بر مردی هجوم می‌آورید تا همگی شما او را هلاک کنید مثل دیوارِ خمشده و حصارِ جنبش خورده؟4در این فقط مشورت می‌کنند که او را از مرتبهاش بیندازند. و دروغ را دوست میدارند. به زبان خود برکت می‌دهند و در دل خود لعنت می‌کنند، سلاه.5ای جان من، فقط برای خدا خاموش شو زیرا که امید من از وی است.6او تنها صخره و نجات من است و قلعهٔ بلند من تا جنبش نخورم.7برخداست نجات و جلال من. صخرهٔ قوّت من و پناه من در خداست.8ای قوم همه وقت بر او توکّل کنید و دلهای خود را به حضور وی بریزید. زیرا خدا ملجای ماست، سِلاه.9البته بنی‌آدم بطالتاند و بنیبشر دروغ. در ترازو بالا میروند زیرا جمیعاً از بطالت سبکترند.10بر ظلم توکّل مکنید و بر غارت مغرور مشوید. چون دولت افزوده شود دل در آن مبندید.11خدا یک بار گفته است و دو بار این را شنیده‌ام که قوّت از آن خداست.12ای خداوند رحمت نیز از آن تو است، زیرا به هر کس موافق عملش جزا خواهی داد.
631[مزمور داود هنگامی که در صحرای یهودا بود] ای خدا، تو خدای من هستی. در سَحَر تو را خواهم طلبید. جان من تشنهٔ تو است و جسدم مشتاق تو در زمینِ خشکِ تشنهٔ بی‌آب.2چنانکه در قدس بر تو نظر کردم تا قوّت و جلال تو را مشاهده کنم.3چونکه رحمت تو از حیات نیکوتر است. پس لبهای من ترا تسبیح خواهد خواند.4از این رو تا زنده هستم تو را متبارک خواهم خواند. و دستهای خود را به نام تو خواهم برافراشت.5جان من سیر خواهد شد چنانکه از مغز و پیه، و زبان من به لبهای شادمانی تو را حمد خواهد گفت،6چون تو را بر بستر خود یاد می‌آورم و در پاسهای شب در تو تفکر می‌کنم.7زیرا تو مددکار من بوده‌ای و زیر سایهٔ بالهای تو شادی خواهم کرد.8جان من به تو چسبیده است و دست راست تو مرا تأیید کرده است.9و امّا آنانی که قصد جان من دارند هلاک خواهند شد و در اسفل زمین فرو خواهند رفت.10ایشان به دم شمشیر سپرده می‌شوند و نصیب شغالها خواهند شد.11امّا پادشاه در خدا شادی خواهد کرد و هر که بدو قسم خورَد، فخر خواهد نمود، زیرا دهان دروغگویان بسته خواهد گردید.
641[برای سالار مغنیان. مزمور داود] ای خدا وقتی که تضرع می‌نمایم، آواز مرا بشنو و حیاتم را از خوف دشمن نگاهدار!2مرا از مشاورت شریران پنهان کن و از هنگامهٔ گناهکاران.3که زبان خود را مثل شمشیرتیز کرده‌اند و تیرهای خود، یعنی سخنان تلخ را بر زه آراسته‌اند.4تا در کمینهای خود بر مرد کامل بیندازند. ناگهان بر او می‌اندازند و نمی‌ترسند.5خویشتن را برای کار زشت تقویّت می‌دهند. دربارهٔٔ پنهان کردن دامها گفتگو می‌کنند. میگویند، کیست که ما را ببیند؟6کارهای بد را تدبیر می‌کنند و میگویند، تدبیر نیکو کرده‌ایم. و اندرون و قلب هر یک از ایشان عمیق است.7امّا خدا تیرها بر ایشان خواهد انداخت و ناگهان جراحتهای ایشان خواهد شد،8و زبانهای خود را برخود فرود خواهند آورد و هر که ایشان را بیند فرار خواهد کرد.9و جمیع آدمیان خواهند ترسید و کار خدا را اعلام خواهند کرد و عمل او را درک خواهند نمود.10و مرد صالح در خداوند شادی می‌کند و بر او توکّل میدارد و جمیع راست‌دلان، فخر خواهند نمود.
651[برای سالار مغنیان. مزمور و سرود داود] ای خدا، تسبیح در صهیون منتظر توست، و نذرها برای تو وفا خواهد شد.2ای که دعا می‌شنوی، نزد تو تمامیِ بشر خواهند آمد!3گناهان بر من غالب آمده است. تو تقصیرهای مرا کفّاره خواهی کرد.4خوشابحال کسی که او را برگزیده و مُقَّرَب خود ساخته‌ای تا به درگاه‌های تو ساکن شود. از نیکوییِ خانهٔ تو سیر خواهیم شد و از قدوسیت هیکل تو.5به چیزهای ترسناک در عدل، ما را جواب خواهی داد، ای خدایی که نجات ما هستی، ای که پناه تمامیِ اقصای جهان و ساکنان بعیدهٔ دریاهستی،6و کوه‌ها را به قوّت خود مستحکم ساخته‌ای، و کمر خود را به قدرت بستهای،7و تلاطم دریا را ساکن می‌گردانی، تلاطم امواج آن و شورش امّتها را.8ساکنان اقصای جهان از آیات تو ترسانند. مَطْلَعهای صبح و شام را شادمان می‌سازی.9از زمین تفقد نموده، آن را سیراب می‌کنی و آن را بسیار توانگر می‌گردانی. نهر خدا از آب پر است. غلهٔ ایشان را آماده می‌کنی زیرا که بدین طور تهیه کرده‌ای.10پشته‌هایش را سیراب می‌کنی و مرزهایش را پست می‌سازی. به بارشها آن را شاداب مینمایی. نباتاتش را برکت می‌دهی.11به احسان خویش سال را تاجدار می‌سازی و راههای تو چربی را می‌چکاند.12مرتعهای صحرا نیز می‌چکاند و کمر تلها به شادمانی بسته شده است.13چمنها به گوسفندان آراسته شده است و درّه‌ها به غله پیراسته؛ از شادی بانگ می‌زنند و نیز میسرایند.
661[برای سالار مغنیان. سرود و مزمور] ای تمامیِ زمین، برای خدا بانگ شادمانی بزنید!2جلال نام او را بسرایید، و در تسبیح او جلال او را توصیف نمایید!3خدا را گویید، چه مَهیب است کارهای تو! از شدت قوّت تو دشمنانت نزد تو تذلل خواهند کرد!4تمامیِ زمین تو را پرستش خواهند کرد و تو را خواهند سرایید و به نام تو ترنم خواهند نمود. سِلاه.5بیایید کارهای خدا را مشاهده کنید. او درکارهای خود به بنی‌آدم مهیب است.6دریا را به خشکی مبدل ساخت و مردم از نهر با پا عبور کردند. در آنجا بدو شادی نمودیم.7در تواناییِ خود تا به ابد سلطنت می‌کند و چشمانش مراقب امّتها است. فتنهانگیزانْ خویشتن را برنیفرازند، سِلاه.8ای قومها، خدای ما را متبارک خوانید و آواز تسبیح او را بشنوانید.9که جانهای ما را در حیات قرار میدهد و نمی‌گذارد که پایهای ما لغزش خورد.10زیرا ای خدا تو ما را امتحان کرده‌ای و ما را غال گذاشته‌ای چنانکه نقره را غال می‌گذارند.11ما را به دام درآوردی و باری گران بر پشتهای ما نهادی.12مردمان را بر سر ما سوار گردانیدی و به آتش و آب در آمدیم. پس ما را به جای خرم بیرون آوردی.13قربانیهای سوختنی به خانهٔ تو خواهم آورد. نذرهای خود را به تو وفا خواهم نمود،14که لبهای خود را بر آنها گشودم و در زمان تنگیِ خود آنها را به زبان خود آوردم.15قربانیهای سوختنیِ پرواری را نزد تو خواهم گذرانید. گوساله‌ها و بزها را با بخور قوچها ذبح خواهم کرد، سلاه.16ای همهٔٔ خداترسان بیایید و بشنوید تا از آنچه او برای جان من کرده است خبر دهم.17به دهانم نزد او آواز خود را بلند کردم و تسبیح بلند بر زبان من بود.18اگر بدی را در دل خود منظور می‌داشتم، خداوند مرا نمی‌شنید.19لیکن خدا مرا شنیده است و به آواز دعای من توجه فرموده.20متبارک باد خدا که دعای مرا از خود، و رحمت خویش را از من برنگردانیده است.
671[برای سالار مغنیان. مزمور و سرود برذوات اوتار] خدا بر ما رحم کند و ما را مبارک سازد و نور روی خود را بر ما متجلی فرماید! سِلاه.2تا راه تو در جهان معروف گردد و نجات تو به جمیع امّتها.3ای خدا قومها تو را حمد گویند. جمیع قومها تو را حمد گویند.4امّتها شادی و ترنم خواهند نمود زیرا قومها را به انصاف حکم خواهی نمود و امّت‌های جهان را هدایت خواهی کرد، سلاه.5ای خدا قومها تو را حمد گویند. جمیع قومها تو را حمد گویند.6آنگاه زمین محصول خود را خواهد داد و خدا خدای ما، ما را مبارک خواهد فرمود.7خدا ما را مبارک خواهد فرمود. و تمامیِ اقصای جهان از او خواهند ترسید.
681[رای سالار مغنیان. مزمور و سرود داود] خدا برخیزد و دشمنانش پراکندهشوند! و آنانی که از او نفرت دارند از حضورش بگریزند!2چنانکه دود پراکنده میشود، ایشان را پراکنده ساز، و چنانکه موم پیش آتش گداخته میشود، همچنان شریران به حضور خدا هلاک گردند.3امّا صالحان شادی کنند و در حضور خدا به وجد آیند و به شادمانی خرسند شوند.4برای خدا سرود بخوانید و به نام او ترنم نمایید و راهی درست کنید برای او که در صحراها سوار است. نام او یهوه است! به حضورش به وجد آیید!5پدر یتیمان و داور بیوه زنان، خداست در مسکن قدسخود!6خدا بی‌کسان را ساکن خانه میگرداند و اسیران را به رستگاری بیرون میآورد، لیکن فتنهانگیزان در زمینِ تفتیده ساکن خواهند شد.7ای خدا هنگامی که پیش روی قوم خود بیرون رفتی، هنگامی که در صحرا خرامیدی، سلاه.8زمین متزلزل شد و آسمان به حضور خدا بارید، این سینا نیز از حضور خدا، خدای اسرائیل.9ای خدا باران نعمتها بارانیدی و میراثت را چون خسته بود، مستحکم گردانیدی.10جماعت تو در آن ساکن شدند. ای خدا، به جود خویش برای مساکین تدارک دیده‌ای.11خداوند سخن را میدهد. مبشرات انبوه عظیمی می‌شوند.12ملوک لشکرها فرار کرده، منهزم می‌شوند و زنی که در خانه مانده است، غارت را تقسیم می‌کند.13اگرچه در آغلها خوابیده بودید، لیکن مثل بالهای فاخته شده‌اید که به نقره پوشیده است و پرهایش به طلای سرخ.14چون قادر مطلق پادشاهان را در آن پراکنده ساخت، مثل برف بر صَلْمُون درخشان گردید.15کوه خدا، کوه باشان است، کوهی با قله‌های افراشته کوه باشان است.16ای کوه‌های با قله‌های افراشته، چرا نگرانید بر این کوهی که خدا برای مسکن خود برگزیده است؟ هر آینه خداوند در آن تا به ابد ساکن خواهد بود.17ارابه‌های خدا کرورها و هزارهاست. خداوند در میان آنهاست و سینا در قدس است.18بر اعلیٰ علیین صعود کرده، و اسیران را به اسیری برده‌ای. از آدمیان بخششها گرفته‌ای. بلکه از فتنهانگیزان نیز تا یهوه خدا در ایشان مسکن گیرد.19متبارک باد خداوندی که هر روزه متحمل بارهای ما می‌شودو خدایی که نجات ماست، سلاه.20خدا برای ما، خدای نجات است و مَفَّرهای موت از آن خداوند یَهُوَه است.21هر آینه خدا سردشمنان خود را خرد خواهد کوبید و کلهٔ مویدار کسی را که در گناه خود سالک باشد.22خداوند گفت، از باشان باز خواهم آورد. از ژرفیهای دریا باز خواهم آورد.23تا پای خود را در خون فروبری و زبان سگان تو از دشمنانت بهرهٔ خود را بیابد.24ای خدا طریقهای تو را دیده‌اند، یعنی طریقهای خدا و پادشاه مرا در قدس.25در پیش رو، مغنیان می‌خرامند و در عقب، سازندگان و در وسط دوشیزگان دفّ زن.26خدا را در جماعتها متبارک خوانید و خداوند را از چشمهٔ اسرائیل.27آنجاست بنیامین صغیر، حاکم ایشان و رؤسای یهودا محفل ایشان. رؤسای زبولون و رؤسای نفتالی.28خدایت برای تو قوّت را امر فرموده است. ای خدا آنچه را که برای ما کرده‌ای، استوار گردان.29به‌سبب هیکل تو که در اورشلیم است، پادشاهان هدایا نزد تو خواهند آورد.30و وحش نیزار را توبیخ فرما و رمهٔ گاوان را با گوساله‌های قوم که با شمشهای نقره نزد تو گردن می‌نهند. و قومهایی که جنگ را دوست میدارند پراکنده ساخته است.31سروران از مصر خواهند آمد و حبشه دستهای خود را نزد خدا بزودی دراز خواهد کرد.32ای ممالک جهان برای خدا سرود بخوانید. برای خداوند سرود بخوانید، سلاه.33برای او که بر فلکالافلاک قدیمی سوار است. اینک، آواز خود را میدهد، آوازی که پُرقوّت است.34خدارا به قوّت توصیف نمایید. جلال وی بر اسرائیل است و قوّت او در افلاک.35ای خدا از قدسهای خود مَهیب هستی. خدای اسرائیل قوم خود را قوّت و عظمت میدهد. متبارک باد خدا.
691[برای سالار مغنیان بر سوسنها. مزمور داود.] خدایا مرا نجات ده! زیرا آبها به جان من درآمده است.2در خَلاب ژرف فرو رفته‌ام، جایی که نتوان ایستاد. به آبهای عمیق درآمده‌ام و سیل مرا می‌پوشاند.3از فریاد خود خسته شده‌ام و گلوی من سوخته و چشمانم از انتظار خدا تار گردیده است.4آنانی که بی‌سبب از من نفرت دارند، از مویهای سرم زیاده‌اند و دشمنانِ ناحقِ من که قصد هلاکت من دارند زورآورند. پس آنچه نگرفته بودم، رد کردم.5ای خدا، تو حماقت مرا میدانی و گناهانم از تو مخفی نیست.6ای خداوند یهوه صبایوت، منتظرین تو به‌سبب من خجل نشوند. ای خدای اسرائیل، طالبان تو به‌سبب من رسوا نگردند.7زیرا به خاطر تو متحمل عار گردیده‌ام و رسوایی روی من، مرا پوشیده است.8نزد برادرانم اجنبی شده‌ام و نزد پسران مادر خود غریب.9زیرا غیرت خانهٔ تو مرا خورده است و ملامتهای ملامتکنندگان تو بر من طاری گردیده.10روزه داشته، جان خود را مثل اشک ریختهام. و این برای من عار گردیده است.11پلاس را لباس خود ساخته‌ام و نزد ایشان ضربالمثل گردیده‌ام.12دروازه نشینان دربارهٔٔ من حرف می‌زنند و سرود میگساران گشته‌ام.13و امّا من، ای خداوند دعای خود را در وقت اجابت نزد تو می‌کنم. ای خدا در کثرت رحمانیت خود و راستیِ نجات خود مرا مستجاب فرما.14مرا از خَلاب خلاصی ده تا غرق نشوم و از نفرتکنندگانم و از ژرفیهای آب رستگار شوم.15مگذار که سَیَلان آب مرا بپوشاند و ژرفی مرا ببلعد و هاویه دهان خود را بر من ببندد.16ای خداوند مرا مستجاب فرما زیرا رحمت تو نیکوست. به کثرت رحمانیتت بر من توجه نما،17و روی خود را از بندهات مپوشان زیرا در تنگی هستم. مرا بزودی مستجاب فرما.18به جانم نزدیک شده، آن را رستگار ساز. به‌سبب دشمنانم مرا فدیه ده.19تو عار و خجالت و رسوایی مرا میدانی و جمیع خصمانم پیش نظر تواند.20عار، دلِ مرا شکسته است و به شدت بیمار شده‌ام. انتظار مُشْفِقی کشیدم، ولی نبود و برای تسلیدهندگان، امّا نیافتم.21مرا برای خوراک زردآب دادند و چون تشنه بودم مرا سرکه نوشانیدند.22پس مائدهٔ ایشان پیش روی ایشان تله باد و چون مطمئن هستند، دامی باشد.23چشمان ایشان تار گردد تا نبینند و کمرهای ایشان را دائماً لرزان گردان.24خشم خود را بر ایشان بریز و سورت غضب تو ایشان را دریابد.25خانه‌های ایشان مخروبه گردد و در خیمه‌های ایشان هیچ‌کس ساکن نشود.26زیرا برکسی که تو زده‌ای جفا می‌کنند و دردهای کوفتگان تو را اعلان می‌نمایند.27گناه بر گناه ایشان مزید کن و در عدالت تو داخل نشوند.28از دفتر حیات محوشوند و با صالحین مرقوم نگردند.29و امّا من، مسکین و دردمند هستم. پس ای خدا، نجات تو مرا سرافراز سازد.30و نام خدا را با سرود تسبیح خواهم خواند و او را با حمد تعظیم خواهم نمود.31و این پسندیدهٔ خدا خواهد بود، زیاده از گاو و گوسالهای که شاخها و سمها دارد.32حلیمان این را دیده، شادمان شوند، و ای طالبان خدا دل شما زنده گردد،33زیرا خداوند فقیران را مستجاب می‌کند و اسیران خود را حقیر نمی‌شمارد.34آسمان و زمین او را تسبیح بخوانند. آبها نیز و آنچه در آنها می‌جنبد.35زیرا خدا صهیون را نجات خواهد داد و شهرهای یهودا را بنا خواهد نمود تا در آنجا سکونت نمایند و آن را متصرف گردند.36و ذریت بندگانش وارث آن خواهند شد و آنانی که نام او را دوست دارند، در آن ساکن خواهند گردید.
701[برای سالار مغنیان. مزمور داود بجهت یادگاری] خدایا، برای نجات من بشتاب! ای خداوند به اعانت من تعجیل فرما!2آنانی که قصد جان من دارند، خجل و شرمنده شوند، و آنانی که در بدی من رغبت دارند، رو برگردانیده و رسوا گردند،3و آنانی که هَه‌هَه میگویند، به‌سبب خجالت خویش رو برگردانیده شوند.4و امّا جمیع طالبان تو، در تو وجد و شادی کنند، و دوست دارندگان نجات تو دائماً گویند،خدا متعال باد!5و امّا من مسکین و فقیر هستم. خدایا برای من تعجیل کن. تو مددکار و نجات‌دهندهٔٔ من هستی. ای خداوند تأخیر منما.
711در تو ای خداوند پناه برده‌ام، پس تا به ابد خجل نخواهم شد.2به عدالت خود مرا خلاصی ده و برهان. گوش خود را به من فراگیر و مرا نجات ده.3برای من صخرهٔ سکونت باش تا همه وقت داخل آن شوم. تو به نجات من امر فرموده‌ای، زیرا صخره و قلعهٔ من تو هستی.4خدایا مرا از دست شریر برهان و از کف بدکار و ظالم.5زیرا ای خداوند یهوه، تو امید من هستی و از طفولیّتم اعتماد من بوده‌ای.6از شکم بر تو انداخته شده‌ام. از رحم مادرم ملجای من تو بوده‌ای و تسبیح من دائماً دربارهٔٔ تو خواهد بود.7بسیاری را آیتی عجیب شده‌ام. لیکن تو ملجای زورآور من هستی.8دهانم از تسبیح تو پر است و از کبریاییِ تو تمامیِ روز.9در زمان پیری مرا دور مینداز چون قوّتم زایل شود مرا ترک منما.10زیرا دشمنانم بر من حرف می‌زنند و مترصّدان جانم با یکدیگر مشورت می‌کنند11و میگویند، خدا او را ترک کرده است. پس او را تعاقب کرده، بگیرید، زیرا که رهاننده‌ای نیست.12ای خدا از من دور مشو. خدایا به اعانت من تعجیل نما.13خصمان جانم خجل و فانی شوند. و آنانی که برای ضرر من می‌کوشند، به عار و رسوایی ملبس گردند.14و امّا من دائماً امیدوار خواهم بود و بر همهٔٔ تسبیح تو خواهم افزود.15زبانم عدالت تو را بیان خواهد کرد و نجاتت راتمامیِ روز. زیرا که حد شمارهٔ آن را نمیدانم.16در تواناییِ خداوند یهوه خواهم آمد و از عدالت تو و بس خبر خواهم داد.17ای خدا از طفولیتم مرا تعلیم داده‌ای و تا الآن، عجایب تو را اعلان کرده‌ام.18پس ای خدا، مرا تا زمان پیری و سفید مویی نیز ترک مکن، تا این طبقه را از بازوی تو خبر دهم و جمیع آیندگان را از تواناییِ تو.19خدایا عدالت تو تا اعلیعلیین است. تو کارهای عظیم کرده‌ای. خدایا مانند تو کیست؟20ای که تنگیهای بسیار و سخت را به ما نشان داده‌ای، رجوع کرده، باز ما را زنده خواهی ساخت؛ و برگشته، ما را از عمقهای زمین برخواهی آورد.21بزرگیِ مرا مزید خواهی کرد و برگشته، مرا تسلی خواهی بخشید.22پس من نیز تو را با بربط خواهم ستود، یعنی راستیِ تو را ای خدای من، و تو را ای قدوس اسرائیل با عود ترنم خواهم نمود.23چون برای تو سرود می‌خوانم لبهایم بسیار شادی خواهد کرد و جانم نیز که آن را فدیه داده‌ای.24زبانم نیز تمامیِ روز عدالت تو را ذکر خواهد کرد. زیرا آنانی که برای ضرر من می‌کوشیدند، خجل و رسوا گردیدند.
721[مزمور سلیمان] ای خدا، انصاف خود را به پادشاه ده و عدالت خویش را به پسر پادشاه!2و او قوم تو را به عدالت داوری خواهد نمود و مساکین تو را به انصاف.3آنگاه کوه‌ها برای قوم سلامتی را بار خواهند آورد و تلها نیز در عدالت.4مساکین قوم را دادرسی خواهد کرد؛ و فرزندان فقیر را نجات خواهد داد؛ و ظالمان را زبون خواهدساخت.5از تو خواهند ترسید، مادامی که آفتاب باقی است و مادامی که ماه هست تا جمیع طبقات.6او مثل باران برعلفزارِ چیده شده فرود خواهد آمد، و مثل بارشهایی که زمین را سیراب می‌کند.7در زمان او صالحان خواهند شکفت و وفور سلامتی خواهد بود، مادامی که ماه نیست نگردد.8و او حکمرانی خواهد کرد از دریا تا دریا و از نهر تا اقصای جهان.9به حضور وی صحرانشینان گردن خواهند نهاد و دشمنان او خاک را خواهند لیسید.10پادشاهان ترشیش و جزایر هدایا خواهند آورد. پادشاهان شَبا و سَبا ارمغانها خواهند رسانید.11جمیع سلاطین او را تعظیم خواهند کرد و جمیع امّتها او را بندگی خواهند نمود.12زیرا چون مسکین استغاثه کند، او را رهایی خواهد داد و فقیری را که رهاننده‌ای ندارد.13بر مسکین و فقیر کَرَم خواهد فرمود و جانهای مساکین را نجات خواهد بخشید.14جانهای ایشان را از ظلم و ستم فدیه خواهد داد و خون ایشان در نظر وی گرانبها خواهد بود.15و او زنده خواهد ماند و از طلای شبا بدو خواهد داد. دائماً برای وی دعا خواهد کرد و تمامی روز او را مبارک خواهد خواند.16و فراوانیِ غله در زمین بر قلهٔ کوه‌ها خواهد بود که ثمرهٔٔ آن مثل لُبنان جنبش خواهد کرد. و اهل شهرها مثل علف زمین نشو و نما خواهند کرد.17نام او تا ابدالآباد باقی خواهد ماند. اسم او پیش آفتاب دوام خواهد کرد. آدمیان در او برای یکدیگر برکت خواهند خواست و جمیع امّت‌های زمین او را خوشحال خواهند خواند.18متبارک باد یهوه خدا که خدای اسرائیل است.که او فقط کارهای عجیب می‌کند.19و متبارک باد نام مجید او تا ابدالآباد. و تمامیِ زمین از جلال او پر بشود. آمین و آمین.20دعاهای داود بن یسی تمام شد.
731[مزمور آساف] هرآینه خدا برای اسرائیل نیکوست، یعنی برای آنانی که پاکدل هستند.2و امّا من نزدیک بود که پایهایم از راه در رود و نزدیک بود که قدمهایم بلغزد.3زیرا بر متکبران حسد بردم چون سلامتیِ شریران را دیدم.4زیرا که در موت ایشان قیده‌ا نیست و قوّت ایشان مستحکم است.5مثل مردم در زحمت نیستند و مثل آدمیان مبتلا نمی‌باشند.6بنابراین گردن ایشان به تکبر آراسته است و ظلم مثل لباس ایشان را می‌پوشاند.7چشمان ایشان از فربهی بدر آمده است و از خیالات دل خود تجاوز می‌کنند.8استهزا می‌کنند و حرفهای بد می‌زنند و سخنان ظلمآمیز را از جای بلند میگویند.9دهان خود را بر آسمانها گذارده‌اند و زبان ایشان در جهان گردش می‌کند.10پس قوم او بدینجا برمی‌گردند و آبهای فراوان، بدیشان نوشانیده میشود.11و ایشان میگویند، خدا چگونه بداند و آیا حضرت اعلی علم دارد؟12اینک، اینان شریر هستند که همیشه مطمئن بوده، در دولتمندی افزوده می‌شوند.13یقیناً من دل خود را عبث طاهر ساخته و دستهای خود را به پاکی شستهام.14و من تمامیِ روز مبتلا می‌شوم و تأدیب من هر بامداد حاضر است.15اگر میگفتم که چنین سخن گویم، هر آینه بر طبقهٔ فرزندان تو خیانت می‌کردم.16چون تفکر کردم که این را بفهمم، در نظر من دشوار آمد.17تا به قدسهای خدا داخل شدم. آنگاه در آخرت ایشان تأمل کردم.18هر آینه ایشان را در جایهای لغزنده گذارده‌ای. ایشان را به خرابیها خواهی انداخت.19چگونه بَغْتَهًٔ به هلاکت رسیده‌اند! تباه شده، از ترسهای هولناک نیست گردیده‌اند.20مثل خوابِ کسی چون بیدار شد، ای خداوند همچنین چون برخیزی، صورت ایشان را ناچیز خواهی شمرد.21لیکن دل من تلخ شده بود و در اندرون خود، دل ریش شده بودم.22و من وحشی بودم و معرفت نداشتم و مثل بهایم نزد تو گردیدم.23ولی من دائماً با تو هستم. تو دست راست مرا تأیید کرده‌ای.24موافق رأی خود مرا هدایت خواهی نمود و بعد از این مرا به جلال خواهی رسانید.25کیست برای من در آسمان؟ و غیر از تو هیچ چیز را در زمین نمی‌خواهم.26اگرچه جسد و دل من زائل گردد، لیکن صخرهٔ دلم و حصهٔ من خداست تا ابدالآباد.27زیرا آنانی که از تو دورند هلاک خواهند شد. و آنانی را که از تو زنا می‌کنند، نابود خواهی ساخت.28و امّا مرا نیکوست که به خدا تقّرب جویم. بر خداوند یهوه توکّل کرده‌ام تا همهٔٔ کارهای تو را بیان کنم.
741[قصیدهٔ آساف] چرا ای خدا ما را ترک کرده‌ای تا به ابد و خشم تو بر گوسفندان مرتع خود افروخته شده است؟2جماعت خود را که از قدیم خریده‌ای، به یاد آور و آن را که فدیه داده‌ای تا سبط میراث تو شود و این کوه صهیون را که در آن ساکن بوده‌ای.3قدمهای خود را بسوی خرابه‌های ابدی بردار زیرا دشمن هرچه را که در قدس تو بود، خراب کرده است.4دشمنانت در میان جماعت تو غرّش می‌کنند و عَلَمهای خود را برای علامات برپا می‌نمایند.5و ظاهر می‌شوند چون کسانی که تبرها را بر درختان جنگل بلند می‌کنند.6و الآن همهٔٔ نقشهای تراشیدهٔ آن را به تبرها و چکشها خرد می‌شکنند.7قدسهای تو را آتش زده‌اند و مسکن نام تو را تا به زمین بی‌حرمت کرده‌اند.8و در دل خود میگویند، آنها را تماماً خراب می‌کنیم. پس جمیع کنیسه‌های خدا را در زمین سوزانیده‌اند.9آیات خود را نمی‌بینیم و دیگر هیچ نبی نیست. و در میان ما کسی نیست که بداند تا به کی خواهد بود.10ای خدا، دشمن تا به کی ملامت خواهد کرد؟ و آیا خصم، تا به ابد نام تو را اهانت خواهد نمود؟11چرا دست خود، یعنی دست راست خویش را برگردانیده‌ای؟ آن را از گریبان خود بیرون کشیده، ایشان را فانی کن.12و خدا از قدیم پادشاه من است. او در میان زمین نجاتها پدید میآورد.13تو به قوّت خود دریا را منشق ساختی و سرهای نهنگان را در آبهاشکستی.14سرهای لِویاتان را کوفته، و او را خوراک صحرانشینان گردانیده‌ای.15تو چشمه‌ها و سیلها را شکافتی و نهرهای دائمی را خشک گردانیدی.16روز از آنِ توست و شب نیز از آنِ تو. نور و آفتاب را تو برقرار نموده‌ای.17تمامی حدود جهان را تو پایدار ساخته‌ای. تابستان و زمستان را تو ایجاد کرده‌ای.18ای خداوند این را به یادآور که دشمن ملامت می‌کند و مردم جاهل نام تو را اهانت می‌نمایند.19جانِ فاختهٔ خود را به جانور وحشی مسپار. جماعت مسکینان خود را تا به ابد فراموش مکن.20عهد خود را ملاحظه فرما زیرا که ظلمات جهان از مسکنهای ظلم پراست.21مظلومان به رسوایی برنگردند. مساکین و فقیران نام تو را حمد گویند.22ای خدا برخیز و دعوای خود را برپا دار؛ و به یادآور که احمق تمامیِ روز تو را ملامت می‌کند.23آواز دشمنان خود را فراموش مکن و غوغای مخالفان خود را که پیوسته بلند میشود.
751[برای سالار مغنیان بر لاتهلک. مزمور و سرود آساف] تو را حمد می‌گوییم! ای خدا تو را حمد می‌گوییم! زیرا نام تو نزدیک است و مردم کارهای عجیب تو را ذکر می‌کنند.2هنگامی که به زمان معین برسم، براستی داوری خواهم کرد.3زمین و جمیع ساکنانش گداخته شده‌اند. من ارکان آن را برقرار نمودهام، سِلاه.4متکبران را گفتم، فخر مکنید! و به شریران که شاخ خود را میفرازید.5شاخهای خود را بهبلندی میفرازید. و با گردنکشی سخنان تکبرآمیز مگویید.6زیرا نه از مشرق و نه از مغرب، و نه از جنوب سرافرازی میآید.7لیکن خدا، داور است. این را به زیر می‌اندازد و آن را سرافراز مینماید.8زیرا در دست خداوند کاسهای است و بادهٔ آن پرجوش. از شراب ممزوج پر است که از آن می‌ریزد. و امّا دُرده‌ایش را جمیع شریران جهان افشرده، خواهند نوشید.9و امّا من، تا به ابد ذکر خواهم کرد و برای خدای یعقوب ترنم خواهم نمود.10جمیع شاخهای شریران را خواهم برید و امّا شاخهای صالحین برافراشته خواهد شد.
761[برای سالار مغنیان برذوات اوتار. مزمور و سرود آساف] خدا در یهودا معروف است و نام او در اسرائیل عظیم!2خیمهٔٔ او است در شالیم و مسکن او در صهیون.3در آنجا، برقهای کمان را شکست. سپر و شمشیر و جنگ را، سِلاه.4تو جلیل هستی و مجید، زیاده از کوه‌های یغما!5قوی دلان تاراج شده‌اند و خواب ایشان را درربود و همهٔٔ مردان زورآور دست خود را نیافتند.6از توبیخ تو ای خدای یعقوب، بر ارابه‌ها و اسبان خوابی گران مستولی گردید.7تو مهیب هستی، تو! و در حین غضبت، کیست که به حضور تو ایستد؟8از آسمان داوری را شنوانیدی. پس جهان بترسید و ساکت گردید.9چون خدا برای داوری قیام فرماید تا همهٔٔ مساکینِ جهان را خلاصی بخشد، سِلاه،10آنگاه خشم انسان تو را حمد خواهد گفت، و باقی خشم را بر کمر خود خواهی بست.11نذر کنید و وفا نمایید برای یهوه خدای خود. همه که گرداگرد او هستند، هدیه بگذرانند نزد او که مَهیب است.12روح رؤسا را منقطع خواهد ساخت و برای پادشاهان جهان مهیب میباشد.
771[برای سالار مغنیان بر یدوتون. مزمور آساف] آواز من بسوی خداست و فریاد می‌کنم؛ آواز من بسوی خداست. گوش خود را به من فرا خواهد گرفت.2در روز تنگیِ خود خداوند را طلب کردم. در شب، دست من دراز شده، بازکشیده نگشت و جان من تسلی نپذیرفت.3خدا را یاد می‌کنم و پریشان می‌شوم. تفکر می‌نمایم و روح من متحیر می‌گردد، سلاه.4چشمانم را بیدار می‌داشتی. بیتاب می‌شدم و سخن نمی‌توانستم گفت.5دربارهٔ ایام قدیم تفکر کرده‌ام. دربارهٔٔ سالهای زمانهای سلف.6سرود شبانهٔ خود را بخاطر می‌آورم و در دل خود تفکر می‌کنم و روح من تفتیش نموده است.7مگر خدا تا به ابد ترک خواهد کرد و دیگر هرگز راضی نخواهد شد.8آیا رحمت او تا به ابد زایل شده است؟ و قول او باطل گردیده تا ابدالآباد؟9آیا خدا رأفت را فراموش کرده؟ و رحمتهای خود را در غضب مسدود ساخته است؟ سلاه.10پس گفتم این ضعف من است. زهی سالهای دست راست حضرت اعلی!11کارهای خداوند را ذکر خواهم نمود زیرا کار عجیب تو را که از قدیم است، به یاد خواهم آورد12و در جمیعکارهای تو تأمل خواهم کرد و در صنعتهای تو تفکر خواهم نمود.13ای خدا، طریق تو در قدوسیت است. کیست خدای بزرگ مثل خدا؟14تو خدایی هستی که کارهای عجیب می‌کنی و قوّت خویش را بر قومها معروف گردانیده‌ای.15قوم خود را به بازوی خویش رهانیده‌ای، یعنی بنی‌یعقوب و بنی‌یوسف را. سلاه.16آبها تو را دید، ای خدا، آبها تو را دیده، متزلزل شد. لجّه‌ها نیز سخت مضطرب گردید.17ابرها آب بریخت و افلاک رعد بداد. تیرهای تو نیز به هر طرف روان گردید.18صدای رَعد تو در گردباد بود و برقها ربع مسکون را روشن کرد. پس زمین مرتعش و متزلزل گردید.19طریق تو در دریاست و راههای تو در آبهای فراوان و آثار تو را نتوان دانست.20قوم خود را مثل گوسفندان راهنمایی نمودی، به دست موسی و هارون.
781[قصیدهٔ آساف] ای قوم من شریعت مرا بشنوید!گوشهای خود را به سخنان دهانم فراگیرید!2دهان خود را به مَثَل باز خواهم کرد به چیزهایی که از بنای عالم مخفی بود، تنطق خواهم نمود،3که آنها را شنیده و دانسته‌ایم و پدران ما برای ما بیان کرده‌اند.4از فرزندان ایشان آنها را پنهان نخواهیم کرد. تسبیحات خداوند را برای نسل آینده بیان می‌کنیم و قوّت او و اعمال عجیبی را که او کرده است.5زیرا که شهادتی در یعقوب برپا داشت و شریعتی در اسرائیل قرار دادو پدران ما را امر فرمود که آنها را به فرزندان خود تعلیم دهند؛6تا نسل آینده آنها را بدانند و فرزندانی که میبایست مولود شوند تا ایشان برخیزند و آنها را به فرزندان خود بیان نمایند؛7و ایشان به خدا توکّل نمایند و اعمال خدا را فراموش نکنند، بلکه احکام او را نگاه دارند.8و مثل پدران خود نسلی گردنکش و فتنهانگیز نشوند، نسلی که دل خود را راست نساختند و روح ایشان بسوی خدا امین نبود.9بنیافرایم که مسلح و کمانکش بودند، در روز جنگ رو برتافتند.10عهد خدا را نگاه نداشتند و از سلوک به شریعت او ابا نمودند،11و اعمال و عجایب او را فراموش کردند که آنها را بدیشان ظاهر کرده بود،12و در نظر پدران ایشان اعمال عجیب کرده بود، در زمین مصر و در دیار صوعن.13دریا را مُنْشَقّ ساخته، ایشان را عبور داد و آبها را مثل توده برپا نمود.14و ایشان را در روز به ابر راهنمایی کرد و تمامیِ شب به نور آتش.15در صحرا صخره‌ها را بشکافت و ایشان را گویا از لجّه‌های عظیم نوشانید.16پس سیلها را از صخره بیرون آورد و آب را مثل نهرها جاری ساخت.17و بار دیگر بر او گناه ورزیدند و بر حضرت اعلیٰ در صحرا فتنه انگیختند،18و در دلهای خود خدا را امتحان کردند، چونکه برای شهوات خود غذا خواستند.19و بر ضد خدا تکلم کرده، گفتند، آیا خدا میتواند در صحرا سفرهای حاضر کند؟20اینک، صخره را زد و آبها روان شد و وادیها جاری گشت. آیا میتواند نان را نیز بدهد. و گوشت را برای قوم خود حاضرسازد؟21پس خدا این را شنیده، غضبناک شد و آتش در یعقوب افروخته گشت و خشم بر اسرائیل مشتعل گردید.22زیرا به خدا ایمان نیاوردند و به نجات او اعتماد ننمودند.23پس ابرها را از بالا امر فرمود و درهای آسمان را گشود24و منّ را بر ایشان بارانید تا بخورند و غلهٔ آسمان را بدیشان بخشید.25مردمان، نان زورآوران را خوردند و آذوقهای برای ایشان فرستاد تا سیر شوند.26باد شرقی را در آسمان وزانید و به قوّت خود، باد جنوبی را آورد،27و گوشت را برای ایشان مثل غبار بارانید و مرغان بالدار را مثل ریگ دریا.28و آن را در میان اُردوی ایشان فرود آورد، گرداگرد مسکنهای ایشان.29پس خوردند و نیکو سیر شدند و موافق شهوات ایشان بدیشان داد.30ایشان از شهوت خود دست نکشیدند. و غذا هنوز در دهان ایشان بود31که غضب خدا بر ایشان افروخته شده؛ تنومندان ایشان را بکُشت و جوانان اسرائیل را هلاک ساخت.32با وجود این همه، باز گناه ورزیدند و به اعمال عجیب او ایمان نیاوردند.33بنابراین، روزهای ایشان را در بطالت تمام کرد و سالهای ایشان را درترس.34هنگامی که ایشان را کُشت او را طلبیدند و بازگشت کرده، دربارهٔٔ خدا تفحص نمودند،35و به یاد آوردند که خدا صخرهٔ ایشان، و خدای تعالی ولیّ ایشان است.36امّا به دهان خود او را تملّق نمودند و به زبان خویش به او دروغ گفتند،37زیرا که دل ایشان با او راست نبود و به عهد وی مؤتمن نبودند.38امّا او به حسب رحمانیتش گناه ایشان را عفو نموده، ایشان را هلاک نساخت بلکه بارها غضب خود را برگردانیده، تمامیِ خشم خویش را برنینگیخت.39و به یاد آورد که ایشان بشرند، بادی که میرود و بر نمی‌گردد.40چند مرتبه در صحرا بدو فتنه انگیختند و او را در بادیه رنجانیدند.41و برگشته، خدا را امتحان کردند و قدوس اسرائیل را اهانت نمودند،42و قوّت او را به خاطر نداشتند، روزی که ایشان را از دشمن رهانیده بود؛43که چگونه آیات خود را در مصر ظاهر ساخت و معجزات خود را در دیار صوعن.44و نهرهای ایشان را به خون مبدل نمود و روده‌ای ایشان را تا نتوانستند نوشید.45انواع پشه‌ها در میان ایشان فرستاد که ایشان را گزیدند و غوکهایی که ایشان را تباه نمودند؛46و محصول ایشان را به کِرم صد پا سپرد و عمل ایشان را به ملخ داد.47تاکستان ایشان را به تگرگ خراب کرد و درختان جُمَّیِز ایشان را به تگرگهای درشت.48بهایم ایشان را به تگرگ سپرد و مواشی ایشان را به شعله‌های برق.49و آتش خشم خود را بر ایشان فرستاد، غضب و غیظ و ضیق را، به فرستادن فرشتگان شریر.50و راهی برای غضب خود مهیا ساخته، جان ایشان را از موت نگاه نداشت، بلکه جان ایشان را به وبا تسلیم نمود.51و همهٔٔ نخستزادگان مصر را کُشت، اوایل قوّت ایشان را در خیمه‌های حام.52و قوم خود را مثل گوسفندان کوچانید و ایشان را در صحرا مثل گله راهنمایی نمود.53وایشان را در امنیت رهبری کرد تا نترسند و دریا دشمنان ایشان را پوشانید.54و ایشان را به حدود مقدّس خود آورد، بدین کوهی که به دست راست خود تحصیل کرده بود.55و امّتها را از حضور ایشان راند و میراث را برای ایشان به ریسمان تقسیم کرد و اسباط اسرائیل را در خیمه‌های ایشان ساکن گردانید.56لیکن خدای تعالی را امتحان کرده، بدو فتنه انگیختند و شهادات او را نگاه نداشتند.57و برگشته، مثل پدران خود خیانت ورزیدند و مثل کمان خطا کننده منحرف شدند.58و به مقامهای بلند خود خشم او را به هیجان آوردند و به بتهای خویش غیرت او را جنبش دادند.59چون خدا این را بشنید غضبناک گردید و اسرائیل را به شدت مکروه داشت.60پس مسکن شیلو را ترک نمود، آن خیمه‌ای را که در میان آدمیان برپا ساخته بود،61و [تابوت] قوّت خود را به اسیری داد و جمال خویش را به دست دشمن سپرد،62و قوم خود را به شمشیر تسلیم نمود و با میراث خود غضبناک گردید.63جوانان ایشان را آتش سوزانید و برای دوشیزگان ایشان سرودِ نکاح نشد.64کاهنان ایشان به دم شمشیر افتادند و بیوه‌های ایشان نوحهگری ننمودند.65آنگاه خداوند مثل کسی که خوابیده بود بیدار شد، مثل جباری که از شراب می‌خروشد،66و دشمنان خود را به عقب زد و ایشان را عار ابدی گردانید.67و خیمهٔٔ یوسف را رد نموده، سبط افرایم را برنگزید.68لیکن سبط یهودا رابرگزید و این کوه صهیون را که دوست میداشت.69و قدس خود را مثل کوه‌های بلند بنا کرد، مثل جهان که آن را تا ابدالآباد بنیاد نهاد.70و بندهٔ خود داود را برگزید و او را از آغلهای گوسفندان گرفت.71از عقب میشهای شیرده او را آورد تا قوم او یعقوب و میراث او اسرائیل را رعایت کند.72پس ایشان را به حسب کمال دل خود رعایت نمود و ایشان را به مهارت دستهای خویش هدایت کرد.
791[مزمور آساف] ای خدا، امّتها به میراث تو داخل شده، هیکل قدس تو را بیعصمت ساختند. اورشلیم را خرابه‌ها نمودند.2لاشهای بندگانت را به مرغان هوا برای خوراک دادند و گوشت مقدّسانت را به وحوش صحرا.3خون ایشان را گرداگرد اورشلیم مثل آب ریختند و کسی نبود که ایشان را دفن کند.4نزد همسایگان خود عار گردیده‌ایم و نزد مجاوران خویش استهزا و سُخریّه شده‌ایم.5تا کی ای خداوند تا به ابد خشمناک خواهی بود؟ آیا غیرت تو مثل آتش افروخته خواهد شد تا ابدالآباد؟6قهر خود را بر امّت‌هایی که تو را نمی‌شناسند بریز و بر ممالکی که نام تو را نمی‌خوانند!7زیرا که یعقوب را خورده، و مسکن او را خراب کرده‌اند.8گناهان اجداد ما را بر ما به یاد میاور. رحمتهای تو بزودی پیش روی ما آید زیرا که بسیار ذلیل شده‌ایم.9ای خدا، ای نجات‌دهندهٔٔ ما، به خاطر جلال نام خود ما را یاری فرما و ما را نجات ده و بخاطر نام خود گناهان ما را بیامرز.10چرا امّتها گویند که خدای ایشان کجاست؟ انتقام خون بندگانت که ریخته شده است، بر امّتها در نظر ما معلوم شود.11نالهٔ اسیران به حضور تو برسد. به حسب عظمت بازوی خود آنانی را که به موت سپرده شده‌اند، برهان.12و جزای هفت چندان به آغوش همسایگان ما رسان، برای اهانتی که به تو کرده‌اند، ای خداوند.13پس ما که قوم تو و گوسفندان مرتع تو هستیم، تو را تا به ابد شکر خواهیم گفت و تسبیح تو را نسلاً بعد نسل ذکر خواهیم نمود.
801[برای سالار مغنیان. شهادتی بر سوسنها. مزمور آساف] ای شبانِ اسرائیل بشنو! ای که یوسف را مثل گله رعایت می‌کنی! ای که بر کروبیین جلوس نموده‌ای، تجلی فرما!2به حضور افرایم و بنیامین و مَنَسی، توانایی خود را برانگیز و برای نجات ما بیا!3ای خدا ما را باز آور و روی خود را روشن کن تا نجات یابیم!4ای یهوه، خدای صبایوت، تا به کی به دعای قوم خویش غضبناک خواهی بود،5نان ماتم را بدیشان می‌خورانی و اشکهای بیاندازه بدیشان می‌نوشانی؟6ما را محل منازعهٔ همسایگان ما ساخته‌ای و دشمنان ما در میان خویش استهزا می‌نمایند.7ای خدای لشکرها ما را بازآور و روی خود را روشن کن تا نجات یابیم!8مَوی را ازمصر بیرون آوردی. امّتها را بیرون کرده، آن را غرس نمودی.9پیش روی آن را وسعت دادی. پس ریشهٔٔ خود را نیکو زده، زمین را پر ساخت.10کوه‌ها به سایهاش پوشانیده شد و سروهای آزاد خدا به شاخه‌هایش.11شاخه‌های خود را تا به دریا پهن کرد و فرعهای خویش را تا به نهر.12پس چرا دیوارهایش را شکستهای که هر راهگذری آن را می‌چیند؟13گرازهای جنگل آن را ویران می‌کنند و وحوش صحرا آن را می‌چرند.14ای خدای لشکرها رجوع کرده، از آسمان نظر کن و ببین و از این مَوْ تفقد نما15و از این نهالی که دست راست تو غرس کرده است و از آن پسری که برای خویشتن قوی ساخته‌ای!16مثل هیزم در آتش سوخته شده و از عتاب روی تو تباه گردیده‌اند!17دست تو بر مرد دست راست تو باشد و بر پسر آدم که او را برای خویشتن قوی ساخته‌ای.18و ما از تو رو نخواهیم تافت. ما را حیات بده تا نام تو را بخوانیم.19ای یهوه، خدای لشکرها ما را بازآور و روی خود را روشن ساز تا نجات یابیم.
811[برای سالار مغنیان برجتّیت. مزمور آساف.] ترنّم نمایید برای خدایی که قوّت ماست. برای خدای یعقوب آواز شادمانی دهید!2سرود را بلند کنید و دف را بیاورید و بربط دلنواز را با رباب!3کَرِنّا را بنوازید در اوّل ماه، در ماه تمام و در روز عید ما.4زیرا که این فریضهای است در اسرائیل و حکمی ازخدای یعقوب.5این را شهادتی در یوسف تعیین فرمود، چون بر زمین مصر بیرون رفت، جایی که لغتی را که نفهمیده بودم شنیدم،6دوشِ او را از بار سنگین آزاد ساختم و دستهای او از سبد رها شد.7در تنگی استدعا نمودی و تو را خلاصی دادم. در سِترِ رعد، تو را اجابت کردم و تو را نزد آب مَریبَه امتحان نمودم. سلاه.8ای قوم من بشنو و تو را تأکید می‌کنم. و ای اسرائیل اگر به من گوش دهی.9در میان تو خدای غیر نباشد و نزدِ خدای بیگانه سجده منما.10من یَهُوَه خدای تو هستم که تو را از زمین مصر برآوردم. دهان خود را نیکو باز کن و آن را پر خواهم ساخت.11لیکن قوم من سخن مرا نشنیدند و اسرائیل مرا ابا نمودند.12پس ایشان را به سختیِ دلشان ترک کردم که به مشورتهای خود سلوک نمایند.13ای کاش که قوم من به من گوش میگرفتند و اسرائیل در طریقهای من سالک می‌بودند.14آنگاه دشمنان ایشان را بزودی به زیر می‌انداختم و دست خود را برخصمان ایشان برمی‌گردانیدم.15آنانی که از خداوند نفرت دارند بدو گردن می‌نهادند. امّا زمان ایشان باقی می‌بود تا ابدالآباد.16ایشان را به نیکوترین گندم می‌پرورد؛ و تو را به عسل از صخره سیر می‌کردم.
821[مزمور آساف] خدا در جماعت خدا ایستاده است، در میان خدایان داوری می‌کند،2تا به کی به بی‌انصافی داوری خواهید کرد و شریران راطرفداری خواهید نمود؟ سِلاه.3فقیران و یتیمان را دادرسی بکنید. مظلومان و مسکینان را انصاف دهید.4مظلومان و فقیران را برهانید و ایشان را از دست شریران خلاصی دهید.5نمی‌دانند و نمی‌فهمند و در تاریکی راه میروند و جمیع اساس زمین متزلزل میباشد.6من گفتم که شما خدایانید و جمیع شما فرزندان حضرت اعلی.7لیکن مثل آدمیان خواهید مرد و چون یکی از سروران خواهید افتاد!8ای خدا برخیز و جهان را داوری فرما زیرا که تو تمامیِ امّتها را متصرف خواهی شد.
831[سرود و مزمور آساف] ای خدا تو را خاموشی نباشد! ای خدا ساکت مباش و میارام!2زیرا اینک، دشمنانت شورش می‌کنند و آنانی که از تو نفرت دارند، سر خود را برافراشتهاند.3بر قوم تو مکاید می‌اندیشند وبر پناهآوردگان تو مشورت می‌کنند.4و میگویند، بیایید ایشان را هلاک کنیم تا قومی نباشند و نام اسرائیل دیگر مذکور نشود.5زیرا به یک دل با هم مشورت می‌کنند و بر ضد تو عهد بسته‌اند.6خیمه‌های اَدُوم و اسماعیلیان و موآب و هاجریان.7جَبال و عَمّون و عَمالیق و فَلَسْطین با ساکنان صور.8آشور نیز با ایشان متفق شدند و بازویی برای بنیلوط گردیدند، سلاه.9بدیشان عمل نما چنانکه به مدیان کردی، چنانکه به سیسرا و یابین در وادی قیشون،10که در عَینْدوُر هلاک شدند و سرگین برای زمین گردیدند.11سرورانِ ایشان را مثل غُراب و ذِئب گردان و جمیع امرای ایشان را مثل ذَبَحْ و صَلْمُنّاع،12که میگفتند، مساکن خدا را برای خویشتن تصرف نماییم.13ای خدای من، ایشان را چون غبارِ گردباد بساز و مانند کاه پیش روی باد.14مثل آتشی که جنگل را می‌سوزاند و مثل شعلهای که کوه‌ها را مشتعل میسازد.15همچنان ایشان را به تند باد خود بران و به طوفان خویش ایشان را آشفته گردان.16رویهای ایشان را به ذلت پر کن تا نام تو را ای خداوند بطلبند.17خجل و پریشان بشوند تا ابدالآباد و شرمنده و هلاک گردند.18و بدانند تو که اسمت یهوه میباشد، به تنها بر تمامیِ زمین متعال هستی.
841[برای سالار مغنیان برجتّیت. مزمور بنیقورح] ای یَهُوَه صبایوت، چه دلپذیر است مسکنهای تو!2جان من مشتاق، بلکه کاهیده شده است برای صحنهای خداوند . دلم و جسدم برای خدای حی صیحه می‌زند.3گنجشک نیز برای خود خانه‌ای پیدا کرده است و پرستوک برای خویشتن آشیانهای تا بچه‌های خود را در آن بگذارد، در مذبحهای تو ای یهوه صبایوت که پادشاه من و خدای من هستی.4خوشابحال آنانی که در خانهٔ تو ساکنند که تو را دائماً تسبیح می‌خوانند، سِلاه.5خوشابحال مردمانی که قوّت ایشان در تو است و طریقهای تو در دلهای ایشان.6چون از وادیِ بکا عبور می‌کنند، آن را چشمه می‌سازند و بارانْ آن را بهبرکات می‌پوشاند.7از قوّت تا قوّت می‌خرامند و هر یک از ایشان در صهیون نزد خدا حاضر می‌شوند.8ای یهوه خدای لشکرها! دعای مرا بشنو! ای خدای یعقوب گوش خود را فراگیر! سلاه.9ای خدایی که سپر ما هستی، ببین و به روی مسیح خود نظر انداز.10زیرا یک روز در صحنهای تو بهتر است از هزار. ایستادن بر آستانهٔ خانهٔ خدای خود را بیشتر می‌پسندم از ساکن شدن در خیمه‌های اشرار.11زیرا که یهوه خدا آفتاب و سپر است. خداوند فیض و جلال خواهد داد و هیچ چیز نیکو را منع نخواهد کرد از آنانی که به راستی سالک باشند.12ای یهوه صبایوت، خوشابحال کسی که بر تو توکّل دارد.
851[برای سالار مغنیان. مزمور بنیقورح] ای خداوند از زمین خود راضی شده‌ای. اسیریِ یعقوب را باز آورده‌ای.2عصیان قوم خود را عفو کرده‌ای. تمامیِ گناهان ایشان را پوشانیده‌ای، سلاه.3تمامیِ غضب خود را برداشته و از حدت خشم خویش رجوع کرده‌ای.4ای خدای نجات ما، ما را برگردان و غیظ خود را از ما بردار.5آیا تا به ابد با ما غضبناک خواهی بود؟ و خشم خویش را نسلاً بعد نسل طول خواهی داد؟6آیا برگشته ما را حیات نخواهی داد تا قوم تو در تو شادی نمایند؟7ای خداوند رحمت خود را بر ما ظاهر کن و نجات خویش را به ما عطا فرما.8آنچه خدا یهوهمی‌گوید خواهم شنید زیرا به قوم خود و به مقدّسان خویش به سلامتی خواهد گفت تا بسوی جهالت برنگردند.9یقیناً نجات او به ترسندگان او نزدیک است تا جلال در زمین ما ساکن شود.10رحمت و راستی با هم ملاقات کرده‌اند. عدالت و سلامتی یکدیگر را بوسیده‌اند.11راستی از زمین خواهد رویید و عدالت از آسمان خواهد نگریست.12خداوند نیز چیزهای نیکو را خواهد بخشید و زمین ما محصول خود را خواهد داد.13عدالت پیش روی او خواهد خرامید و آثار خود را طریقی خواهد ساخت.
861[دعای داود] ای خداوند گوش خود را فراگرفته، مرا مستجاب فرما زیرا مسکین و نیازمند هستم!2جان مرا نگاه دار زیرا من متقّی هستم. ای خدای من، بندهٔٔ خود را که بر تو توکّل دارد، نجات بده.3ای خداوند بر من کرم فرما زیرا که تمامیِ روز تو را می‌خوانم!4جان بندهٔٔ خود را شادمان گردان زیرا ای خداوند جان خود را نزد تو برمی‌دارم.5زیرا تو ای خداوند، نیکو و غفار هستی و بسیار رحیم برای آنانی که تو را می‌خوانند.6ای خداوند دعای مرا اجابت فرما و به آواز تضّرع من توجه نما!7در روز تنگی خود تو را خواهم خواند زیرا که مرا مستجاب خواهی فرمود.8ای خداوند در میان خدایان مثل تو نیست و کاری مثل کارهای تو نی.9ای خداوند همهٔٔ امّت‌هایی که آفریده‌ای آمده، به حضور تو سجده خواهند کرد و نام تو را تمجید خواهند نمود.10زیرا که تو بزرگ هستی و کارهای عجیب می‌کنی. تو تنها خدا هستی.11ای خداوند طریق خود را به من بیاموز تا در راستی تو سالک شوم. دل مرا واحد ساز تا از نام تو ترسان باشم.12ای خداوند خدای من، تو را به تمامی دِل حمد خواهم گفت و نام تو را تمجید خواهم کرد تا ابدالآباد.13زیرا که رحمت تو به من عظیم است و جان مرا از هاویهٔ اسفل رهانیده‌ای.14ای خدا متکبّران بر من برخاستهاند و گروهی از ظالمان قصد جان من دارند و تو را در مد نظر خود نمی‌آورند.15و تو ای خداوند خدای رحیم و کریم هستی. دیر غضب و پُر از رحمت و راستی.16بسوی من التفات کن و بر من کرم فرما. قوّت خود را به بندهات بده و پسر کنیز خود را نجات‌بخش.17علامت خوبی را به من بنما تا آنانی که از من نفرت دارند آن را دیده، خجل شوند زیرا که تو ای خداوند مرا اعانت کرده و تسلّی داده‌ای.
871[مزمور و سرود بنیقورح] اساس او در کوه‌های مقدّس است2.2 خداوند دروازههای صهیون را دوست میدارد، بیشتر از جمیع مسکنهای یعقوب.3سخنهای مجید دربارهٔٔ تو گفته میشود، ای شهر خدا! سِلاه.4رَهَبْ و بابل را از شناسندگان خود ذکر خواهم کرد. اینک، فلسطین و صور و حبش، این در آنجا متولد شده است.5و دربارهٔٔ صهیون گفته خواهد شد که این و آن در آن متولد شده‌اند. و خود حضرت اعلی آن را استوارخواهد نمود.6خداوند چون امّتها را می‌نویسد، ثبت خواهد کرد که این در آنجا متولد شده است، سِلاه.7مغنیان و رقصکنندگان نیز. جمیع چشمه‌های من در تو است.
881[سرود و مزمور بنیقورح برای سالار مغنیان بر مَحْلَتْ لَعَّنوتْ. قصیدهٔ هیمانِ اَزْراحی] ای یَهُوَه خدای نجات من، شب و روز نزد تو فریاد کرده‌ام.2دعای من به حضور تو برسد، به نالهٔ من گوش خود را فراگیر.3زیرا که جان من از بلایا پر شده است و زندگانیام به قبر نزدیک گردیده.4از فروروندگان به هاویه شمرده شده‌ام و مثل مرد بیقوّت گشته‌ام.5در میان مردگان منفرد شده، مثل کُشتگان که در قبر خوابیده‌اند، که ایشان را دیگر به یاد نخواهی آورد و از دست تو منقطع شده‌اند.6مرا در هاویهٔ اسفل گذاشته‌ای، در ظلمت در ژرفیها.7خشم تو بر من سنگین شده است و به همهٔٔ امواج خود مرا مبتلا ساخته‌ای، سِلاه.8آشنایانم را از من دور کرده، و مرا مکروه ایشان گردانیده‌ای. محبوس شده، بیرون نمیتوانم آمد.9چشمانم از مذلت کاهیده شد. ای خداوند، نزد تو فریاد کرده‌ام تمامیِ روز. دستهای خود را به تو دراز کرده‌ام.10آیا برای مردگان کاری عجیب خواهی کرد؟ مگر مردگان برخاسته، تو را حمد خواهند گفت؟ سلاه.11آیا رحمت تو در قبر مذکور خواهد شد؟ و امانت تو در هلاکت؟12آیا کار عجیب تو در ظلمت اعلام میشود و عدالت تو در زمین فراموشی؟13و امّا من نزد تو ای خداوند فریاد برآورده‌ام و بامدادان دعای من در پیش تومی‌آید.14ای خداوند چرا جان مرا ترک کرده، و روی خود را از من پنهان نموده‌ای.15من مستمند و از طفولیت مشرف بر موت شده‌ام. ترسهای تو را متحّمل شده، متحیر گردیده‌ام.16حدّت خشم تو بر من گذشته است و خوفهای تو مرا هلاک ساخته.17مثل آب دور مرا گرفته است تمامیِ روز و مرا از هر سو احاطه نموده.18یاران و دوستان را از من دور کرده‌ای و آشنایانم را در تاریکی.
891[قصیدهٔ ایتانِ ازراحی] رحمتهای خداوند را تا به ابد خواهم سرایید. امانت تو را به دهان خود نسلاً بعد نسل اعلام خواهم کرد.2زیرا گفتم رحمت بنا خواهد شد تا ابدالآباد و امانت خویش را در افلاک پایدار خواهی ساخت.3با برگزیدهٔ خود عهد بستهام. برای بندهٔ خویش داود قسم خورده‌ام.4که ذریّت تو را پایدار خواهم ساخت تا ابدالآباد و تخت تو را نسلاً بعد نسل بنا خواهم نمود، سلاه.5و آسمانها کارهای عجیب تو را ای خداوند تمجید خواهند کرد و امانت تو را در جماعت مقدّسان.6زیرا کیست در آسمانها که با خداوند برابری تواند کرد؟ و از فرزندان زورآوران کِه را با خداوند تشبیه توان نمود؟7خدا بینهایت مهیب است در جماعت مقدّسان و ترسناک است بر آنانی که گرداگرد او هستند.8ای یهوه خدای لشکرها کیست ای یاه قدیر مانند تو؟ و امانت تو،تو را احاطه می‌کند.9بر تکبر دریا تو مسلط هستی. چون امواجش بلند میشود، آنها را ساکن می‌گردانی.10رهب را مثل کشته شده خرد شکستهای. به بازوی زورآور خویش دشمنانت را پراکنده نموده‌ای.11آسمان از آن تو است و زمین نیز از آن تو. ربع مسکون و پری آن را تو بنیاد نهاده‌ای.12شمال و جنوب را تو آفریده‌ای. تابور و حرمون به نام تو شادی می‌کنند.13بازوی تو با قوّت است. دست تو زورآور است و دست راست تو متعال.14عدالت و انصاف اساس تخت تو است. رحمت و راستی پیش روی تو می‌خرامند.15خوشابحال قومی که آواز شادمانی را می‌دانند. در نور روی تو ای خداوند خواهند خرامید.16در نام تو شادمان خواهند شد تمامیِ روز و در عدالت تو سرافراشته خواهند گردید.17زیرا که فخر قوّت ایشان تو هستی و به رضامندیِ تو شاخ ما مرتفع خواهد شد.18زیرا که سپر ما از آن خداوند است و پادشاه ما از آن قدوس اسرائیل.19آنگاه در عالم رؤیا به مقدّس خود خطاب کرده، گفتی که نصرت را بر مردی زورآور نهادم و برگزیده‌ای از قوم را ممتاز کردم.20بندهٔ خود داود را یافتم و او را به روغن مقدّس خود مسح کردم.21که دست من با او استوار خواهد شد. بازوی من نیز او را قوی خواهد گردانید.22دشمنی بر او ستم نخواهد کرد و هیچ پسر ظلم بدو اذیت نخواهد رسانید.23و خصمان او را پیش روی وی خواهم گرفت و آنانی را که از او نفرت دارند مبتلا خواهم گردانید.24و امانت ورحمت من با وی خواهد بود و در نام من شاخ او مرتفع خواهد شد.25دست او را بر دریا مستولی خواهم ساخت و دست راست او را بر نهرها.26او مرا خواهد خواند که تو پدر من هستی، خدای من و صخرهٔ نجات من.27من نیز او را نخستزاده خود خواهم ساخت، بلندتر از پادشاهان جهان.28رحمت خویش را برای وی نگاه خواهم داشت تا ابدالآباد و عهد من با او استوار خواهد بود.29و ذریّت وی را باقی خواهم داشت تا ابدالآباد و تخت او را مثل روزهای آسمان.30اگر فرزندانش شریعت مرا ترک کنند، و در احکام من سلوک ننمایند،31اگر فرایض مرا بشکنند، و اوامر مرا نگاه ندارند،32آنگاه معصیت ایشان را به عصا تأدیب خواهم نمود و گناه ایشان را به تازیانه‌ها.33لیکن رحمت خود را از او برنخواهم داشت و امانت خویش را باطل نخواهم ساخت.34عهد خود را نخواهم شکست و آنچه را از دهانم صادر شد تغییر نخواهم داد.35یک چیز را به قدوسیت خود قسم خوردم و به داود هرگز دروغ نخواهم گفت.36که ذریّت او باقی خواهد بود تا ابدالآباد و تخت او به حضور من مثل آفتاب،37مثل ماه ثابت خواهد بود تا ابدالآباد و مثل شاهد امین در آسمان، سلاه.38لیکن تو ترک کرده‌ای و دور انداخته‌ای و با مسیح خود غضبناک شده‌ای.39عهد بندهٔ خود را باطل ساخته‌ای و تاج او را بر زمین انداخته، بیعصمت کرده‌ای.40جمیع حصارهایش را شکسته و قلعه‌های او را خراب نموده‌ای.41همهٔ راه گذران او را تاراج می‌کنند و او نزد همسایگانخود عار گردیده است.42دست راست خصمان او را برافراشته، و همهٔ دشمنانش را مسرور ساخته‌ای.43دم شمشیر او را نیز برگردانیده‌ای و او را در جنگ پایدار نساخته‌ای.44جلال او را باطل ساخته و تخت او را به زمین انداخته‌ای.45ایام شبابش را کوتاه کرده، و او را به خجالت پوشانیده‌ای، سلاه.46تا به کی ای خداوند خود را تا به ابد پنهان خواهی کرد و غضب تو مثل آتش افروخته خواهد شد؟47به یاد آور که ایام حیاتم چه کم است. چرا تمامیِ بنی‌آدم را برای بطالت آفریده‌ای؟48کدام آدمی زنده است که موت را نخواهد دید؟ و جان خویش را از دست قبر خلاص خواهد ساخت؟ سلاه.49ای خداوند رحمتهای قدیم تو کجاست که برای داود به امانت خود قسم خوردی؟50ای خداوند ملامت بندهٔ خود را به یاد آور که آن را از قومهای بسیار در سینه خود متحمل می‌باشم.51که دشمنان تو ای خداوند ملامت کرده‌اند، یعنی آثار مسیح تو را ملامت نموده‌اند.52خداوند متبارک باد تا ابدالآباد. آمین و آمین.
901[دعای موسی مرد خدا] ای خداوند مسکن ما تو بوده‌ای، در جمیع نسلها،2قبل از آنکه کوه‌ها به وجود آید و زمین و ربع مسکون را بیافرینی. از ازل تا به ابد تو خدا هستی.3انسان را به غباربرمی‌گردانی، و می‌گویی ای بنی‌آدم رجوع نمایید.4زیرا که هزار سال در نظر تو مثل دیروز است که گذشته باشد و مثل پاسی از شب.5مثل سیلاب ایشان را رُفتْهای و مثل خواب شده‌اند. بامدادان مثل گیاهی که می‌روید.6بامدادان می‌شکُفَدْ و می‌روید. شامگاهان بریده و پژمرده میشود.7زیرا که در غضب تو کاهیده می‌شویم و در خشم تو پریشان می‌گردیم.8چونکه گناهان ما را در نظر خود گذارده‌ای و خفایای ما را در نور روی خویش.9زیرا که تمام روزهای ما در خشم تو سپری شد و سالهای خود را مثل خیالی بسر برده‌ایم.10ایّام عمر ما هفتاد سال است و اگر از بُنیه، هشتاد سال باشد. لیکن فخر آنها محنت و بطالت است زیرا به زودی تمام شده، پرواز می‌کنیم.11کیست که شدت خشم تو را میداند و غضب تو را چنانکه از تو میباید ترسید؟12ما را تعلیم ده تا ایام خود را بشماریم تا دل خردمندی را حاصل نماییم.13رجوع کن ای خداوند ! تا به کی؟ و بر بندگان خود شفقت فرما.14صبحگاهان ما را از رحمت خود سیر کن تا تمامیِ عمر خود ترنم و شادی نماییم.15ما را شادمان گردان به عوض ایّامی که ما را مبتلا ساختی و سالهایی که بدی را دیده‌ایم.16اعمال تو بر بندگانت ظاهر بشود و کبریایی تو بر فرزندان ایشان.17جمال خداوند خدای ما بر ما باد و عمل دستهای ما را بر ما استوار ساز! عمل دستهای ما را استوار گردان!
911آنکه در ستر حضرت اعلی نشستهاست، زیر سایهٔ قادرمطلق ساکن خواهد بود.2دربارهٔ خداوند می‌گویم که او ملجا و قلعه من است و خدای من که بر او توکّل دارم.3زیرا که او تو را از دام صیاد خواهد رهانید و از وبای خبیث.4به پرهای خود تو را خواهد پوشانید و زیر بالهایش پناه خواهی گرفت. راستیِ او تو را مِجَّن و سپر خواهد بود.5از خوفی در شب نخواهی ترسید و نه از تیری که در روز می‌پرد.6و نه از وبایی که در تاریکی می‌خرامد و نه از طاعونی که وقت ظهر فساد می‌کند.7هزار نفر به جانب تو خواهند افتاد و ده‌هزار به دست راست تو. لیکن نزد تو نخواهد رسید.8فقط به چشمان خود خواهی نگریست و پاداش شریران را خواهی دید.9زیرا گفتی تو ای خداوند ملجای من هستی و حضرت اعلی را مأوای خویش گردانیده‌ای.10هیچ بدی بر تو واقع نخواهد شد و بلایی نزد خیمهٔ تو نخواهد رسید.11زیرا که فرشتگان خود را دربارهٔٔ تو امر خواهد فرمود تا در تمامیِ راههایت تو را حفظ نمایند.12تو را بر دستهای خود برخواهند داشت، مبادا پای خود را به سنگ بزنی.13بر شیر و افعی پای خواهی نهاد؛ شیربچه و اژدها را پایمال خواهی کرد.14چونکه به من رغبت دارد او را خواهم رهانید و چونکه به اسم من عارف است او را سرافراز خواهم ساخت.15چون مرا خواند او را اجابت خواهم کرد. من در تنگی با او خواهم بود واو را نجات داده، مُعَزَّز خواهم ساخت.16به طول ایام او را سیر می‌گردانم و نجات خویش را بدو نشان خواهم داد.
921[مزمور و سرود برای روز سَبَّت] خداوند را حمد گفتن نیکو است و به نام تو تسبیح خواندن، ای حضرت اعلیٰ.2بامدادان رحمت تو را اعلام نمودن و در هر شب امانت تو را.3بر ذات ده اوتار و بر رباب و به نغمه هجایون و بربط.4زیرا که ای خداوند مرا به کارهای خودت شادمان ساخته‌ای. به‌سبب اعمال دستهای تو ترنم خواهم نمود.5ای خداوند اعمال تو چه عظیم است و فکرهای تو بینهایت عمیق.6مرد وحشی این را نمی‌داند و جاهل در این تأمل نمی‌کند.7وقتی که شریران مثل علف می‌رویند و جمیع بدکاران می‌شکفند، برای این است که تا به ابد هلاک گردند.8لیکن تو ای خداوند بر اعلیٰ علیین هستی، تا ابدالآباد.9زیرا اینک، دشمنان تو ای خداوند، هان دشمنان تو هلاک خواهند شد و جمیع بدکاران پراکنده خواهند شد.10و امّا شاخ مرا مثل شاخ گاو وحشی بلند کرده‌ای و به روغن تازه مسح شده‌ام.11و چشم من بر دشمنانم خواهد نگریست و گوشهای من از شریرانی که با من مقاومت می‌کنند خواهد شنید.12عادل مثل درخت خرما خواهد شکفت و مثل سرو آزاد در لبنان نمو خواهد کرد.13آنانی که در خانهٔ خداوند غرس شده‌اند، در صحنهای خدای ما خواهند شکفت.14در وقت پیری نیز میوه خواهند آورد و تر و تازه و سبز خواهند بود.15تا اعلام کنند که خداوند راست است. اوصخره من است و در وی هیچ بی‌انصافی نیست.
931خداوند سلطنت را گرفته و خود را بهجلال آراسته است. خداوند خود را آراسته و کمر خود را به قوّت بسته است. ربع مسکون نیز پایدار گردیده است و جنبش نخواهد خورد.2تخت تو از ازل پایدار شده است و تو از قدیم هستی.3ای خداوند سیلابها برافراشتهاند سیلابها آواز خود را برافراشتهاند. سیلابها خروش خود را برافراشتهاند.4فوق آواز آبهای بسیار، فوق امواج زورآور دریا. خداوند در اعلی اعلیین زورآورتر است.5شهادات تو بینهایت امین است. ای خداوند، قدوسیّتْ خانهٔ تو را میزیبد تا ابدالآباد.
941ای یَهُوَه خدای ذوالانتقام، ای خدای ذوالانتقام، تجلّی فرما!2ای داور جهان متعال شو و بر متکبّران مکافات برسان!3ای خداوند تا به کی شریران، تا به کی شریران فخر خواهند نمود؟4حرفها می‌زنند و سخنان ستمآمیز میگویند. جمیع بدکاران لاف می‌زنند.5ای خداوند، قوم تو را می‌شکنند و میراث تو را ذلیل می‌سازند.6بیوه زنان و غریبان را می‌کشند و یتیمان را به قتل می‌رسانند7و میگویند یاه نمی‌بیند و خدای یعقوب ملاحظه نمی‌نماید.8ای احمقان قوم بفهمید! و ای ابلهان کی تعقل خواهید نمود؟9او که گوش را غرس نمود، آیا نمی‌شنود؟ او که چشم را ساخت، آیا نمی‌بیند؟10او که امّتها را تأدیب می‌کند، آیاتوبیخ نخواهد نمود، او که معرفت را به انسان می‌آموزد؟11خداوند فکرهای انسان را میداند که محض بطالت است.12ای یاه، خوشابحال شخصی که او را تأدیب مینمایی و از شریعت خود او را تعلیم می‌دهی13تا او را از روزهای بلا راحت بخشی، مادامی که حفره برای شریران کنده شود.14زیرا خداوند قوم خود را رد نخواهد کرد و میراث خویش را ترک نخواهد نمود.15زیرا که داوری به انصاف رجوع خواهد کرد و همهٔ راست دلان پیروی آن را خواهند نمود.16کیست که برای من با شریران مقاومت خواهد کرد و کیست که با بدکاران مقابله خواهد نمود.17اگر خداوند مددکار من نمی‌بود، جان من به زودی در خاموشی ساکن میشد.18چون گفتم که پای من می‌لغزد، پس رحمت تو ای خداوند مرا تأیید نمود.19در کثرت اندیشه‌های دل من، تسلیهای تو جانم را آسایش بخشید.20آیا کرسی شرارت با تو رفاقت تواند نمود، که فساد را به قانون اختراع می‌کند؟21بر جان مرد صَدیق با هم جمع می‌شوند و بر خون بیگناه فتوا می‌دهند.22لیکن خداوند برای من قلعه بلند است و خدایم صخره ملجای من است.23و گناه ایشان را بر ایشان راجع خواهد کرد و ایشان را در شرارت ایشان فانی خواهد ساخت. یَهوه خدای ما ایشان را فانی خواهد نمود.
951بیایید خداوند را بسراییم و صخره نجات خود را آواز شادمانی دهیم!2به حضور او با حمد نزدیک بشویم! و با مزامیر او را آواز شادمانی دهیم!3زیرا که یهوه، خدای بزرگ است،4و پادشاه عظیم بر جمیع خدایان. نشیبهای زمین در دست وی است و فرازهای کوه‌ها از آن او.5دریا از آن اوست، او آن را بساخت؛ و دستهای وی خشکی را مصور نمود.6بیایید عبادت و سجده نماییم و به حضور آفریننده خود خداوند زانو زنیم!7زیرا که او خدای ما است! و ما قوم مرتع و گلهٔ دست او می‌باشیم! امروز کاش آواز او را می‌شنیدید!8دل خود را سخت مسازید، مثل مریبا، مانند یوم مسّا در صحرا.9چون اجداد شما مرا آزمودند و تجربه کردند و اعمال مرا دیدند.10چهل سال از آن قوم محزون بودم و گفتم قوم گمراه دل هستند که طُرُق مرا نشناختند.11پس در غضب خود قسم خوردم، که به آرامیِ من داخل نخواهند شد.
961زمین خداوند را بسرایید!2خداوند را بسرایید و نام او را متبارک خوانید! روز به روز نجات او را اعلام نمایید.3در میان امّتها جلال او را ذکر کنید و کارهای عجیب او را در جمیع قومها.4زیرا خداوند عظیم است و بینهایت حمید. و او مهیب است بر جمیع خدایان.5زیراجمیع خدایانِ امّتها بتهایند، لیکن یهوه آسمانها را آفرید.6مجد و جلال به حضور وی است و قوّت و جمال در قدس وی.7ای قبایل قوم ها خداوند را توصیف نمایید! خداوند را به جلال و قوّت توصیف نمایید!8خداوند را به جلال اسم او توصیف نمایید! هدیه بیاورید و به صحنهای او بیایید!9خداوند را در زینت قدوسیّت بپرستید! ای تمامی زمین از حضور وی بلرزید!10در میان امّتها گویید خداوند سلطنت گرفته است. ربع مسکون نیز پایدار شد و جنبش نخواهد خورد. قومها را به انصاف داوری خواهد نمود.11آسمان شادی کند و زمین مسرور گردد. دریا و پری آن غرش نماید.12صحرا و هر چه در آن است، به وجد آید. آنگاه تمام درختان جنگل ترنم خواهند نمود13به حضور خداوند زیرا که میآید، زیرا که برای داوری جهان میآید. ربع مسکون را به انصاف داوری خواهد کرد و قومها را به امانت خود.
971خداوند سلطنت گرفته است، پس زمینشادی کند و جزیره‌های بسیار مسرور گردند.2ابرها و ظلمتِ غلیظ گرداگرد اوست. عدل و انصاف قاعده تخت اوست.3آتش پیش روی وی میرود و دشمنانِ او را به اطرافش می‌سوزاند.4برقهایش ربع مسکون را روشن میسازد. زمین این را بدید و بلرزید.5کوه‌ها از حضور خداوند مثل موم گداخته میشود، از حضور خداوند تمامی جهان.6آسمانها عدالتاو را اعلام می‌کنند و جمیع قومها جلال او را می‌بینند.7همهٔ پرستندگان بتهای تراشیده خجل می‌شوند که به بتها فخر می‌نمایند. ای جمیع خدایان او را بپرستید.8صهیون شنید و شادمان شد و دختران یهودا مسرور گردیدند، ای خداوند به‌سبب داوریهای تو.9زیرا که تو ای خداوند بر تمامی روی زمین متعال هستی. بر جمیع خدایان، بسیار اعلیٰ هستی.10ای شما که خداوند را دوست می‌دارید، از بدی نفرت کنید! او حافظ جانهای مقدّسان خود است. ایشان را از دست شریران می‌رهاند.11نور برای عادلان کاشته شده است و شادمانی برای راست‌دلان.12ای عادلان، در خداوند شادمان باشید! و ذکر قدّوسیّت او را حمد بگویید.
981[مزمور] برای خداوند سرود تازه بسرایید زیرا کارهای عجیب کرده است. دست راست و بازوی قدّوس او، او را مظّفر ساخته است.2خداوند نجات خود را اعلام نموده، و عدالتش را به نظر امّتها مکشوف کرده است.3رحمت و امانت خود را با خاندان اسرائیل به یاد آورد. همهٔ اقصای زمین نجات خدای ما را دیده‌اند.4ای تمامی زمین، خداوند را آواز شادمانی دهید. بانگ زنید و ترنّم نمایید و بسرایید.5خداوند را با بربط بسرایید! با بربط و با آواز نغمات!6با کَرِنّاها و آواز سرنا! به حضور یهوهپادشاه آواز شادمانی دهید!7دریا و پری آن بخروشد! ربع مسکون و ساکنان آن!8نهرها دستک بزنند! و کوه‌ها با هم ترنّم نمایند.9به حضور خداوند زیرا به داوری جهان میآید. ربع مسکون را به انصاف داوری خواهد کرد و قومها را به راستی.
991خداوند سلطنت گرفته است، پس قومها بلرزند! بر کروبییّن جلوس می‌فرماید، زمین متزلزل گردد!2خداوند در صیهون عظیم است و او بر جمیع قومها متعال است!3اسم عظیم و مهیب تو را حمد بگویند، که او قدّوس است.4و قّوت پادشاه، انصاف را دوست میدارد. تو راستی را پایدار کرده، و انصاف و عدالت را در یعقوب به عمل آورده‌ای.5یهوه خدای ما را تکریم نمایید و نزد قدمگاه او عبادت کنید، که او قدّوس است.6موسی و هارون از کاهنانش و سموئیل از خوانندگان نام او. یهوه را خواندند و او ایشان را اجابت فرمود.7در ستون ابر بدیشان سخن گفت. شهادات او و فریضهای را که بدیشان داد نگاه داشتند.8ای یهوه خدای ما تو ایشان را اجابت فرمودی. ایشان را خدای غفور بودی. امّا از اعمال ایشان انتقام کشیدی.9یهوه خدای ما را متعال بخوانید و نزد کوه مقدّس او عبادت کنید. زیرا یهوه خدای ما قّدوس است.
1001ای تمامی روی زمین خداوند را آواز شادمانی دهید.2خداوند را با شادی عبادت نمایید و به حضور او با ترنّم بیایید.3بدانید که یهوه خداست؛ او ما را آفرید. ما قوم او هستیم و گوسفندان مرتع او.4به دروازههای او با حمد بیایید و به صحنهای او با تسبیح! او را حمد گویید و نام او را متبارک خوانید!5زیرا که خداوند نیکوست و رحمت او ابدی و امانت وی تا ابدالآباد.
1011[مزمور داود] رحمت و انصاف را خواهم سرایید.نزد تو ای خداوند، تسبیح خواهم خواند.2در طریق کامل به خردمندی رفتار خواهم نمود. نزد من کی خواهی آمد؟ در خانهٔ خود با دل سلیم سالک خواهم شد.3چیزی بد را پیش نظر خود نخواهم گذاشت. کار کج روان را مکروه می‌دارم، به من نخواهد چسبید.4دل کج از من دور خواهد شد. شخص شریر را نخواهم شناخت.5کسی را که در خُفیَه به همسایهٔ خود غیبت گوید، هلاک خواهم کرد. کسی را که چشم بلند و دل متکبر دارد تحّمل نخواهم کرد.6چشمانم بر امنای زمین است تا با من ساکن شوند. کسی که به طریق کامل سالک باشد، خادم من خواهد بود.7حیله گر در خانهٔ من ساکن نخواهد شد. دروغگو پیش نظر من نخواهد ماند.8همهٔ شریران زمین را صبحگاهان هلاک خواهم کرد تا جمیع بدکاران را از شهر خداوند منقطع سازم.
1021[دعای مسکین وقتی‌که پریشان حال شده، ناله خود را به حضور یهوّه می‌ریزد] ای خداوند دعای مرا بشنو، و فریاد من نزد تو برسد.2در روز تنگیام روی خود را از من مپوشان. گوش خود را به من فراگیر، و روزی که بخوانم مرا به زودی اجابت فرما.3زیرا روزهایم مثل دود تلف شد و استخوانهایم مثل هیزم سوخته گردید.4دل من مثل گیاه زده شده و خشک گردیده است زیرا خوردن غذای خود را فراموش می‌کنم.5به‌سبب آواز ناله خود، استخوانهایم به گوشت من چسبیده است.6مانند مرغ سقّای صحرا شده، و مثل بوم خرابه‌ها گردیده‌ام.7پاسبانی می‌کنم و مثل گنجشک بر پشتبام، منفرد گشته‌ام.8تمامی روز دشمنانم مرا سرزنش می‌کنند و آنانی که بر من دیوانه شده‌اند مرا لعنت می‌نمایند.9زیرا خاکستر را مثل نان خورده‌ام و مشروب خود را با اشک آمیختهام،10به‌سبب غضب و خشم تو زیرا که مرا برافراشته و به زیر افکنده‌ای.11روزهایم مثل سایه زوال پذیر گردیده و من مثل گیاه پژمرده شده‌ام.12لیکن تو ای خداوند جلوس فرموده‌ای تا ابدالآباد! و ذکر تو تا جمیع نسلهاست!13تو برخاسته، بر صهیون ترحم خواهی نمود زیرا وقتی است که بر او رأفت کنی و زمان معّین رسیده‌است.14چونکه بندگان تو در سنگهای وی رغبت دارند و بر خاک او شفقت می‌نمایند.15پس امّتها از نام خداوند خواهند ترسید و جمیع پادشاهان جهان از کبریایی تو.16زیرا خداوند صهیون را بنا نموده، و در جلال خود ظهور فرموده است.17به دعای مسکینان توجه نموده، و دعای ایشان را خوار نشمرده است.18این برای نسل آینده نوشته میشود تا قومی که آفریده خواهند شد خداوند را تسبیح بخوانند.19زیرا که از بلندی قدس خود نگریسته، خداوند از آسمان بر زمین نظر افکنده است.20تا ناله اسیران را بشنود و آنانی را که به موت سپرده شده‌اند آزاد نماید.21تا نام خداوند را در صیهون ذکر نمایند و تسبیح او را در اورشلیم،22هنگامی‌که قومها با هم جمع شوند و ممالک نیز تا خداوند را عبادت نمایند.23توانایی مرا در راه ناتوان ساخت و روزهای مرا کوتاه گردانید.24گفتم، ای خدای من مرا در نصف روزهایم برمدار. سالهای تو تا جمیع نسلها است.25از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها عمل دستهای تو است.26آنها فانی می‌شوند، لیکن تو باقی هستی و جمیع آنها مثل جامه مندرس خواهند شد. و مثل ردا آنها را تبدیل خواهی کرد و مبدّل خواهند شد.27لیکن تو همان هستی و سالهای تو تمام نخواهد گردید.28فرزندان بندگانت باقی خواهند ماند و ذرّیت ایشان در حضور تو پایدار خواهند بود.
1031[مزمور داود] ای جان من خداوند را متبارک بخوان! و هرچه در درون من است نام قدّوس او را متبارک خواند.2ای جان من خداوند را متبارک بخوان و جمیع احسانهای او را فراموش مکن!3که تمام گناهانت را می‌آمرزد و همهٔ مرضهای تو را شفا می‌بخشد؛4که حیات تو را از هاویه فدیه میدهد و تاج رحمت و رأفت را بر سر تو می‌نهد؛5که جان تو را به چیزهای نیکو سیر می‌کند تا جوانی تو مثل عقاب تازه شود.6خداوند عدالت را به جا میآورد و انصاف را برای جمیع مظلومان.7طریقهای خویش را به موسی تعلیم داد و عملهای خود را به بنیاسرائیل.8خداوند رحمان و کریم است؛ دیر غضب و بسیار رحیم.9تا به ابد محاکمه نخواهد نمود و خشم را همیشه نگاه نخواهد داشت.10با ما موافق گناهان ما عمل ننموده، و به ما به حسب خطایای ما جزا نداده است.11زیرا آنقدر که آسمان از زمین بلندتر است، به همان قدر رحمت او بر ترسندگانش عظیم است.12به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است، به همان اندازه گناهان ما را از ما دور کرده است.13چنانکه پدر بر فرزندان خود رئوف است، همچنان خداوند بر ترسندگان خود رأفت مینماید.14زیرا جبلّت ما را میداند و یاد میدارد که ما خاک هستیم.15و امّا انسان، ایّام او مثل گیاه است، مثل گل صحرا همچنان می‌شکفد.16زیرا که باد بر آن میوزد و نابود می‌گردد و مکانش دیگر آن را نمی‌شناسد.17لیکن رحمت خداوند بر ترسندگانش از ازل تا ابدالآباد است و عدالت او بر فرزندانِ فرزندان.18بر آنانی که عهد او را حفظ می‌کنند و فرایض او را یاد میدارند تا آنها را به جا آورند.19خداوند تخت خود را بر آسمانها استوار نموده، و سلطنت او بر همه مسلّط است.20خداوند را متبارک خوانید، ای فرشتگان او که در قوّت زورآورید و کلام او را به جا می‌آورید و آواز کلام او را گوش می‌گیرید!21ای جمیع لشکرهای او خداوند را متبارک خوانید! و ای خادمان او که ارادهٔ او را بجا می‌آورید!22ای همهٔ کارهای خداوند او را متبارک خوانید! در همهٔ مکانهای سلطنت او. ای جان من خداوند را متبارک بخوان!
1041ای جان من، خداوند را متبارکبخوان! ای یهوه خدای من تو بینهایت عظیم هستی! به عزّت و جلال ملبّس هستی.2خویشتن را به نور مثل ردا پوشانیده‌ای. آسمانها را مثل پرده پهن ساخته‌ای.3آن که غرفات خود را بر آبها بنا کرده است و ابرها را مرکب خود نموده و بر بالهای باد می‌خرامد؛4فرشتگان خود را بادها میگرداند و خادمان خود را آتش مشتعل؛5که زمین را بر اساسش استوار کرده، تا جنبش نخورد تا ابدالآباد.6آن را به لجّه‌ها مثل ردا پوشانیده‌ای، که آبها بر کوه‌ها ایستاده‌اند.7از عتاب تو می‌گریزند. از آواز رعد تو پراکنده می‌شوند.8به فراز کوه‌ها برمی‌آیند، و به همواریها فرود میآیند، به مکانی که برای آنهامهیّا ساخته‌ای.9حدی برای آنها قرار داده‌ای که از آن نگذرند و برنگردند تا زمین را بپوشانند.10که چشمه‌ها را در وادیها جاری میسازد تا در میان کوه‌ها روان بشوند.11تمام حیوانات صحرا را سیراب می‌سازند تا گورخران تشنگی خود را فرو نشانند.12بر آنها مرغان هوا ساکن می‌شوند و از میان شاخه‌ها آواز خود را می‌دهند.13او از غرفات خود کوه‌ها را سیراب می‌کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر میشود.14نباتات را برای بهایم می‌رویاند و سبزه‌ها را برای خدمت انسان، و نان را از زمین بیرون میآورد،15و شراب را که دل انسان را شادمان می‌کند، و چهره او را به روغن شاداب میسازد؛ و دل انسان را به نان قوی میگرداند.16درختان خداوند شادابند، یعنی سروهای آزاد لبنان که غرس کرده است،17که در آنها مرغان آشیانهای خود را می‌گیرند و امّا صنوبر خانهٔ لقلق میباشد.18کوه‌های بلند برای بزهای کوهی و صخره‌ها برای یربوع ملجاء است.19ماه را برای موسمها ساخت و آفتاب مغرب خود را میداند.20تاریکی می‌سازی و شب میشود که در آن همهٔ حیوانات جنگلی راه میروند.21شیر بچگان برای شکار خود غرّش می‌کنند و خوراک خویش را از خدا می‌جویند.22چون آفتاب طلوع می‌کند جمع می‌شوند و در بیشه‌های خود می‌خوابند.23انسان برای عمل خود بیرون میآید و بجهت شغل خویش تا شامگاه.24ای خداوند اعمال تو چه بسیار است! جمیع آنها را به حکمت کرده‌ای. زمین از دولت تو پر است.25و آن دریای بزرگ و وسیعالاطراف نیز که در آن حشرات از حدّ شماره زیاده‌اند و حیوانات خرد و بزرگ.26و در آن کشتیها راه میروند و آن لویاتان که بجهت بازی کردن در آن آفریده‌ای.27جمیع اینها از تو انتظار می‌کشند تا خوراک آنها را در وقتش برسانی.28آنچه را که به آنها می‌دهی، فرا می‌گیرند. دست خود را باز می‌کنی، پس از چیزهای نیکو سیر می‌شوند.29روی خود را می‌پوشانی، پس مضطرب می‌گردند. روح آنها را قبض می‌کنی، پس میمیرند و به خاک خود برمی‌گردند.30چون روح خود را می‌فرستی، آفریده می‌شوند و روی زمین را تازه می‌گردانی.31جلال خداوند تا ابدالآباد است. خداوند از اعمال خود راضی خواهد بود.32که به زمین نگاه می‌کند و آن می‌لرزد. کوه‌ها را لمس می‌کند، پس آتشفشان می‌شوند.33خداوند را خواهم سرایید تا زنده می‌باشم. برای خدای خود تسبیح خواهم خواند تا وجود دارم.34تفکّر من او را لذیذ بشود و من در خداوند شادمان خواهم بود.35گناهکاران از زمین نابود گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هلّلویاه!
1051یهوه را حمد گویید و نام او را بخوانید. اعمال او را در میان قومها اعلام نمایید.2او را بسرایید برای او تسبیح بخوانید. در تمام کارهای عجیب او تفکر نمایید.3در نام قدّوس او فخر کنید. دل طالبان خداوند شادمان باشد.4خداوند و قوّت او را بطلبید؛روی او را پیوسته طالب باشید.5کارهای عجیب را که او کرده است به یاد آورید. آیات او و داوریهای دهان او را.6ای ذریّت بندهٔ او ابراهیم، ای فرزندان یعقوب، برگزیده او،7یهوه خدای ماست! داوریهای او در تمامی جهان است.8عهد خود را یاد میدارد تا ابدالآباد و کلامی را که بر هزاران پشت فرموده است.9آن عهدی را که با ابراهیم بسته و قسمی را که برای اسحاق خورده است.10و آن را برای یعقوب فریضهای استوار ساخت و برای اسرائیل عهد جاودانی.11و گفت که، زمین کنعان را به تو خواهم داد تا حصّه میراث شما شود.12هنگامی که عددی معدود بودند، قلیلالعدد و غربا در آنجا،13و از امّتی تا امّتی سرگردان می‌بودند و از یک مملکت تا قوم دیگر.14او نگذاشت که کسی بر ایشان ظلم کند، بلکه پادشاهان را به خاطر ایشان توبیخ نمود15که بر مسیحان من دست مگذارید و انبیای مرا ضرر مرسانید.16پس قحطی را بر آن زمین خواند و تمامی قوام نان را شکست،17و مردی پیش روی ایشان فرستاد، یعنی یوسف را که او را به غلامی فروختند.18پایهای وی را به زنجیرها خستند و جان او در آهن بسته شد،19تا وقتی که سخن او واقع شد و کلام خداوند او را امتحان نمود.20آنگاه پادشاه فرستاده، بندهای او را گشاد و سلطان قومها او را آزاد ساخت.21او را بر خانهٔخود حاکم قرار داد و مختار بر تمام مایملک خویش،22تا به ارادهٔ خود سروران او را بند نماید و مشایخ او را حکمت آموزد.23پس اسرائیل به مصر درآمدند و یعقوب در زمین حام غربت پذیرفت.24و او قوم خود را به غایت بارور گردانید و ایشان را از دشمنان ایشان قویتر ساخت.25لیکن دل ایشان را برگردانید تا بر قوم او کینه ورزند و بر بندگان وی حیله نمایند.26بندهٔ خود موسی را فرستاد و هارون را که برگزیده بود.27کلمات و آیات او را در میان ایشان اقامه کردند و عجایب او را در زمین حام.28ظلمت را فرستاد که تاریک گردید. پس به کلام او مخالفت نورزیدند.29آبهای ایشان را به خون مبدل ساخت و ماهیان ایشان را می‌رانید.30زمین ایشان غوکها را به ازدحام پیدا نمود، حتّی در حرمهای پادشاهان ایشان.31او گفت و انواع مگسها پدید آمد و پشه‌ها در همهٔ حدود ایشان.32تگرگ را به عوض باران بارانید و آتش مشتعل را در زمین ایشان.33موها و انجیرهای ایشان را زد و درختان محّال ایشان را بشکست.34او گفت و ملخ پدید آمد و کرمها از حّد شماره افزون.35و هر سهم را در زمین ایشان بخوردند و میوه‌های زمین ایشان را خوردند.36و جمیع نخستزادگان را در زمین ایشان زد، اوایل تمامی قوّت ایشان را.37و ایشان را با طلا و نقره بیرون آورد که در اسباط ایشان یکی ضعیف نبود.38مصریان از بیرون رفتن ایشان شاد بودند زیرا که خوف ایشان بر آنها مستولی گردیده بود.39ابری برای پوشش گسترانید و آتشی که شامگاه روشنایی دهد.40سؤال کردند پس سَلْوی برای ایشان فرستاد و ایشان را از نان آسمان سیر گردانید.41صخره را بشکافت و آب جاری شد؛ در جایهای خشک مثل نهر روان گردید.42زیرا کلام مقدّس خود را به یاد آورد و بندهٔ خویش ابراهیم را.43و قوم خود را با شادمانی بیرون آورد و برگزیدگان خویش را با ترنّم.44و زمینهای امّتها را بدیشان داد و زحمت قومها را وارث شدند.45تا آنکه فرایض او را نگاه دارند و شریعت او را حفظ نمایند. هللویاه!
1061هللویاه! خداوند را حمد بگویید زیرا که او نیکو است و رحمت او تا ابدالآباد!2کیست که اعمال عظیم خداوند را بگوید و همهٔ تسبیحات او را بشنواند؟3خوشابحال آنانیکه انصاف را نگاه دارند و آن که عدالت را در همه وقت به عمل آورد.4ای خداوند مرا یاد کن به رضامندییی که با قوم خود میداری؛ و به نجات خود از من تفقّد نما.5تا سعادت برگزیدگان تو را ببینم و به شادمانی قوم تو مسرور شوم و با میراث تو فخر نمایم.6با پدران خود گناه نمودهایم و عصیان ورزیده، شرارت کرده‌ایم.7پدران ما کارهای عجیب تو را در مصر نفهمیدند و کثرت رحمت تو را به یاد نیاوردند، بلکه نزد دریا، یعنی بحر قلزم فتنه انگیختند.8لیکن به خاطر اسم خود ایشان را نجات داد تا توانایی خود را اعلان نماید.9و بحر قُلْزُم را عتاب کرد که خشک گردید. پس ایشان را در لجّه‌ها مثل بیابان رهبری فرمود.10و ایشان را از دست دشمن نجات داد و از دست خصم رهایی بخشید.11و آب، دشمنان ایشان را پوشانید که یکی از ایشان باقی نماند.12آنگاه به کلام او ایمان آوردند و حمد او را سراییدند.13لیکن اعمال او را به زودی فراموش کردند و مشورت او را انتظار نکشیدند.14بلکه شهوتپرستی نمودند در بادیه؛ و خدا را امتحان کردند در هامون.15و مسألت ایشان را بدیشان داد. لیکن لاغری در جانهای ایشان فرستاد.16پس به موسی در اردو حسد بردند و به هارون، مقدّس یهوّه.17و زمین شکافته شده، داتان را فرو برد و جماعت ابیرام را پوشانید.18و آتش، در جماعت ایشان افروخته شده، شعلهٔ آتش شریران را سوزانید.19گوسالهای در حوریب ساختند و بتی ریخته شده را پرستش نمودند.20و جلال خود را تبدیل نمودند به مثال گاوی که علف میخورد.21و خدای نجات دهنده خود را فراموش کردند که کارهای عظیم در مصر کرده بود،22و اعمال عجیبه را در زمین حام و کارهای ترسناک را در بحر قلزم.23آنگاه گفت که ایشان را هلاک بکند، اگر برگزیده اوموسی در شکاف به حضور وی نمی‌ایستاد، تا غضب او را از هلاکتِ ایشان برگرداند.24و زمین مرغوب را خوار شمردند و به کلام وی ایمان نیاوردند.25و در خیمه‌های خود همهمه کردند و قول خداوند را استماع ننمودند.26له'ذا دست خود را برایشان برافراشت، که ایشان را در صحرا از پا درآوَرَدْ.27و ذریّت ایشان را در میان امّتها بیندازد و ایشان را در زمینها پراکنده کند.28پس به بعل فغور پیوستند و قربانیهای مردگان را خوردند.29و به کارهای خود خشم او را به هیجان آوردند و وبا بر ایشان سخت آمد.30آنگاه فینحاس بر پا ایستاده، داوری نمود و وبا برداشته شد.31و این برای او به عدالت محسوب گردید، نسلاً بعد نسل تا ابدالآباد.32و او را نزد آب مریبه غضبناک نمودند. حتی موسی را به خاطر ایشان آزاری عارض گردید.33زیرا که روح او را تلخ ساختند، تا از لبهای خود ناسزا گفت.34و آن قومها را هلاک نکردند، که دربارهٔ ایشان خداوند امر فرموده بود.35بلکه خویشتن را با امّتها آمیختند و کارهای ایشان را آموختند.36و بتهای ایشان را پرستش نمودند تا آنکه برای ایشان دام گردید.37و پسران و دختران خویش را برای دیوها قربانی گذرانیدند،38و خون بیگناه را ریختند، یعنی خون پسران و دختران خود را که آن را برای بتهای کنعان ذبح کردند و زمین از خون ملوّث گردید.39و از کارهای خود نجس شدند و در افعال خویش زناکار گردیدند.40له'ذا خشم خداوند بر قوم خود افروخته شد و میراث خویش را مکروه داشت.41و ایشان را به دست امّتها تسلیم نمود تا آنانی که از ایشان نفرت داشتند، بر ایشان حکمرانی کردند.42و دشمنان ایشان بر ایشان ظلم نمودند و زیر دست ایشان ذلیل گردیدند.43بارهای بسیار ایشان را خلاصی داد. لیکن به مشورتهای خویش براو فتنه کردند و به‌سبب گناه خویش خوار گردیدند.44با وجود این، بر تنگی ایشان نظر کرد، وقتی که فریاد ایشان را شنید.45و به خاطر ایشان، عهد خود را به یاد آورد و در کثرت رحمت خویش بازگشت نمود.46و ایشان را حرمت داد، در نظر جمیع اسیرکنندگان ایشان.47ای یهوّه خدای ما، ما را نجات ده! و ما را از میان امّتها جمع کن! تا نام قدّوس تو را حمد گوییم و در تسبیح تو فخر نماییم.48یهوّه خدای اسرائیل متبارک باد از ازل تا ابدالآباد. و تمامی قوم بگویند آمین. هلّلویاه!
1071خداوند را حمد بگویید زیرا که او نیکو است و رحمت او باقی است تا ابدالآباد.2فدیه شدگان خداوند این را بگویند که ایشان را از دست دشمن فدیه داده است.3و ایشان را از بُلدان جمع کرده، از مشرق و مغرب و از شمال و جنوب.4در صحرا آواره شدند و دربادیهای بیطریق و شهری برای سکونت نیافتند.5گرسنه و تشنه نیز شدند و جان ایشان در ایشان مستمند گردید.6آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید،7و ایشان را به راه مستقیم رهبری نمود، تا به شهری مسکون درآمدند.8پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب وی با بنی‌آدم.9زیرا که جان آرزومند را سیر گردانید و جان گرسنه را از چیزهای نیکو پر ساخت،10آنانی که در تاریکی و سایه موت نشسته بودند، که در مذلّت و آهن بسته شده بودند.11زیرا به کلام خدا مخالفت نمودند و به نصیحت حضرت اعلی اهانت کردند.12و او دل ایشان را به مشقّت ذلیل ساخت؛ بلغزیدند و مدد کننده‌ای نبود.13آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.14ایشان را از تاریکی و سایه موت بیرون آورد و بندهای ایشان را بگسست.15پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.16زیرا که دروازههای برنجین را شکسته، و بندهای آهنین را پاره کرده است.17احمقان به‌سبب طریق شریرانه خود و به‌سبب گناهان خویش، خود را ذلیل ساختند.18جان ایشان هر قسم خوراک را مکروه داشت و به دروازههای موت نزدیک شدند.19آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.20کلام خود را فرستاده، ایشان را شفا بخشید و ایشان را از هلاکتهای ایشان رهانید.21پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکرنمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.22و قربانیهای تشکّر را بگذرانند و اعمال وی را به ترّنم ذکر کنند.23آنانی که در کشتیها به دریا رفتند، و در آبهای کثیر شغل کردند.24اینان کارهای خداوند را دیدند و اعمال عجیب او را در لجّه‌ها.25او گفت پس باد تند را وزانید و امواج آن را برافراشت.26به آسمانها بالا رفتند و به لجّه‌ها فرود شدند و جان ایشان از سختی گداخته گردید.27سرگردان گشته، مثل مستان افتان و خیزان شدند و عقل ایشان تماماً حیران گردید.28آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.29طوفان را به آرامی ساکت ساخت که موجهایش ساکن گردید.30پس مسرور شدند زیرا که آسایش یافتند و ایشان را به بندرِ مرادِ ایشان رسانید.31پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.32و او را در مجمع قوم متعال بخوانند و در مجلس مشایخ او را تسبیح بگویند.33او نهرها را به بادیه مبدّل کرد و چشمه‌های آب را به زمین تشنه.34و زمین بارور را نیز به شورهزار، به‌سبب شرارت ساکنان آن.35بادیه را به دریاچه آب مبدّل کرد و زمین خشک را به چشمه‌های آب.36و گرسنگان را در آنجا ساکن ساخت تا شهری برای سکونت بنا نمودند.37و مزرعه‌ها کاشتند و تاکستانها غرس نمودند و حاصل غلّه به عمل آوردند.38و ایشان را برکت داد تا به غایت کثیر شدند و بهایم ایشان را نگذارد کم شوند.39و باز کم گشتند و ذلیل شدند، از ظلم و شقاوت و حزن.40ذلّت را بر رؤسا می‌ریزد و ایشان را در بادیهای که راه ندارد آواره میسازد.41امّا مسکین را ازمشقّتش برمیافرازد و قبیله‌ها را مثل گله‌ها برایش پیدا می‌کند.42صالحان این را دیده، شادمان می‌شوند و تمامی شرارت دهان خود را خواهد بست.43کیست خردمند تا بدین چیزها تفکّر نماید؟ که ایشان رحمتهای خداوند را خواهند فهمید.
1081[سرود و مزمور داود] ای خدا دل من مستحکم است. من خواهم سرایید و ترنّم خواهم نمود و جلال من نیز.2ای عود و بربط بیدار شوید! من نیز در سحرگاه بیدار خواهم شد.3ای خداوند، تو را در میان قومها حمد خواهم گفت و در میان طایفه‌ها تو را خواهم سرایید.4زیرا که رحمت تو عظیم است، فوق آسمانها! و راستی تو تا افلاک می‌رسد!5ای خدا، بر فوق آسمانها متعال باش و جلال تو بر تمامی زمین!6تا محبوبان تو خلاصی یابند. به دست راست خود نجات ده و مرا اجابت فرما.7خدا در قدّوسیت خود سخن گفته است، پس وجد خواهم نمود. شکیم را تقسیم می‌کنم و وادی سکّوت را خواهم پیمود.8جلعاد از آن من است و منسّی از آن من. و افرایم خود سر من. و یهودا عصای سلطنت من.9موآب ظرف شست و شوی من است، و بر ادوم نعلین خود را خواهم انداخت و بر فلسطین فخر خواهم نمود.10کیست که مرا به شهر حصین درآورد؟ کیست که مرا به ادوم رهبری نماید؟11آیا نه تو ای خدا که ما را ترک کرده‌ای؟ و تو ای خدا که بالشکرهای ما بیرون نمی‌آیی؟12ما را بر دشمن امداد فرما، زیرا که مدد انسان باطل است.13در خدا با شجاعت کار خواهیم کرد و او دشمنان ما را پایمال خواهد نمود.
1091[برای سالار مغنیان. مزمور داود] ای خدای تسبیح من، خاموش مباش!2زیرا که دهانِ شرارت و دهانِ فریب را بر من گشوده‌اند، و به زبان دروغ بر من سخن گفته‌اند.3به سخنان کینه مرا احاطه کرده‌اند و بی‌سبب با من جنگ نموده‌اند.4به عوض محبّتِ من، با من مخالفت می‌کنند، و امّا من دعا.5و به عوض نیکویی به من بدی کرده‌اند، و به عوض محبّت، عداوت نموده.6مردی شریر را بر او بگمار، و دشمن به دست راست او بایستد.7هنگامی که در محاکمه بیاید، خطا کار بیرون آید و دعای او گناه بشود.8ایّام عمرش کم شود و منصب او را دیگری ضبط نماید.9فرزندان او یتیم بشوند و زوجه وی بیوه گردد.10و فرزندان او آواره شده، گدایی بکنند و از خرابه‌های خود قوّت را بجویند.11طلبکار تمامی مایملک او را ضبط نماید و اجنبیان محنت او را تاراج کنند.12کسی نباشد که بر او رحمت کند و بر یتیمانِ وی احدی رأفت ننماید.13ذرّیت وی منقطع گردند و در طبقه بعد نام ایشان محو شود.14عصیان پدرانش نزد خداوند به یاد آورده شود و گناه مادرش محو نگردد.15و آنها در مدّ نظر خداوند دائماً بماند تا یادگاری ایشان را از زمین ببُرَد.16زیرا که رحمت نمودن را به یاد نیاوَرْد، بلکه بر فقیر و مسکین جفا کرد و بر شکسته دل تا او را به قتل رساند.17چون که لعنت را دوست میداشت، بدو رسیده و چون که برکت را نمی‌خواست، از او دور شده است.18و لعنت را مثل ردای خود در بر گرفت و مثل آب به شکمش درآمد و مثل روغن در استخوانهای وی.19پس مثل جامهای که او را می‌پوشاند، و چون کمربندی که به آن همیشه بسته میشود، خواهد بود.20این است اجرت مخالفانم از جانب خداوند و برای آنانی که بر جان من بدی میگویند.21امّا تو ای یهوّه خداوند، به خاطر نام خود با من عمل نما؛ چون که رحمت تو نیکوست، مرا خلاصی ده.22زیرا که من فقیر و مسکین هستم و دل من در اندرونم مجروح است.23مثل سایهای که در زوال باشد، رفته‌ام و مثل ملخ رانده شده‌ام.24زانوهایم از روزه داشتن می‌لرزد و گوشتم از فربهی کاهیده میشود.25و من نزد ایشان عار گردیده‌ام. چون مرا می‌بینند سر خود را می‌جنبانند.26ای یهوه خدای من مرا اعانت فرما، و به حسب رحمت خود مرا نجات ده،27تا بدانند که این است دست تو، و تو ای خداوند این را کرده‌ای.28ایشان لعنت بکنند، امّا تو برکت بده. ایشان برخیزند و خجل گردند و امّا بندهٔ تو شادمان شود.29جفا کنندگانم به رسوایی ملبّس شوند و خجالت خویش را مثل ردا بپوشند.30خداوند را به زبان خود بسیار تشکّر خواهم کرد و او را در جماعت کثیر حمد خواهم گفت.31زیرا که به دست راست مسکین خواهد ایستادتا او را از آنانی که بر جان او فتوا می‌دهند برهاند.
1101[مزمور داود] یهوه به خداوند من گفت، به دست راست من بنشین تا دشمنانت را پای انداز تو سازم.2خداوند عصای قوّت تو را از صهیون خواهد فرستاد. در میان دشمنان خود حکمرانی کن.3قوم تو در روزِ قوّتِ تو، هدایای تبرّعی میباشند. در زینتهای قدّوسیت، شبنمِ جوانیِ تو از رَحِم صحرگاه برای توست.4خداوند قسم خورده است و پشیمان نخواهد شد که تو کاهن هستی تا ابدالآباد، به رتبه ملکیصدق.5خداوند که به دست راست توست؛ در روز غضب خود پادشاهان را شکست خواهد داد.6در میان امّتها داوری خواهد کرد. از لاشها پر خواهد ساخت و سر آنها را در زمین وسیع خواهد کوبید.7از نهرِ سرِ راه خواهد نوشید. بنابراین سر خود را بر خواهد افراشت.
1111هلّلویاه! خداوند را به تمامی دل حمد خواهم گفت، در مجلس راستان و در جماعت.2کارهای خداوند عظیم است، و همگانی که به آنها رغبت دارند در آنها تفتیش می‌کنند.3کار او جلال و کبریایی است و عدالت وی پایدار تا ابدالآباد.4یادگاری برای کارهای عجیب خود ساخته است. خداوند کریم و رحیم است.5ترسندگان خود را رزقی نیکوداده است. عهد خویش را به یاد خواهد داشت تا ابدالآباد.6قوّت اعمال خود را برای قوم خود بیان کرده است تا میراث امّتها را بدیشان عطا فرماید.7کارهای دستهایش راستی و انصاف است و جمیع فرایض وی امین.8آنها پایدار است تا ابدالآباد. در راستی و استقامت کرده شده.9فدیهای برای قوم خود فرستاد و عهد خویش را تا ابد امر فرمود. نام او قدّوس و مهیب است.10ترس خداوند ابتدای حکمت است. همهٔ عاملین آنها را خردمندی نیکو است. حمد او پایدار است تا ابدالآباد.
1121هللویاه! خوشابحال کسی که از خداوند می‌ترسد و در وصایای او بسیار رغبت دارد.2ذرّیتش در زمین زورآور خواهند بود. طبقه راستان مبارک خواهند شد.3توانگری و دولت در خانهٔ او خواهد بود و عدالتش تا به ابد پایدار است.4نور برای راستان در تاریکی طلوع می‌کند. او کریم و رحیم و عادل است.5فرخنده است شخصی که رئوف و قرض دهنده باشد. او کارهای خود را به انصاف استوار میدارد.6زیرا که تا به ابد جنبش نخواهد خورد. مرد عادل تا به ابد مذکور خواهد بود.7از خبر بد نخواهد ترسید. دل او پایدار است و بر خداوند توکّل دارد.8دل او استوار است و نخواهد ترسید تا آرزوی خویش را بر دشمنان خود ببیند.9بذل نموده، به فقرا بخشیده است؛ عدالتش تا به ابد پایدار است. شاخ او با عزّت افراشته خواهد شد.10شریر این را دیده، غضبناک خواهد شد. دندانهای خود را فشرده، گداخته خواهد گشت. آرزوی شریران زایل خواهد گردید.
1131هلّلویاه! ای بندگان خداوند، تسبیح بخوانید. نام خداوند را تسبیح بخوانید.2نام خداوند متبارک باد، از الآن و تا ابدالآباد.3از مَطْلَع آفتاب تا مغرب آن، نام خداوند تسبیح خوانده شود.4خداوند بر جمیع امّتها متعال است و جلال وی فوق آسمانها.5کیست مانند یهوّه خدای ما که بر اعلی علّیین نشسته است؟6و متواضع میشود تا نظر نماید بر آسمانها و بر زمین؛7که مسکین را از خاک برمیدارد و فقیر را از مزبله برمیافرازد.8تا او را با بزرگان بنشاند، یعنی با بزرگان قوم خویش.9زن نازاد را خانهنشین میسازد و مادر فرحناک فرزندان. هلّلویاه!
1141اجنبی زبان،2یهودا مَقْدَس او بود و اسرائیل محّل سلطنت وی.3دریا این را بدید و گریخت و اردن به عقب برگشت.4کوه‌ها مثل قوچها به جستن درآمدند و تلها مثل بره‌های گله.5ای دریا تو را چه شد که گریختی؟ و ای اردن که به عقب برگشتی؟6ای کوه‌ها که مثل قوچها به جستن درآمدید و ای تلها که مثل بره‌های گله.7ای زمیناز حضور خداوند متزلزل شو و از حضور خدای یعقوب.8که صخره را دریاچه آب گردانید و سنگ خارا را چشمه آب.
1151ما را نی، ای خداوند ! ما را نی، بلکه نام خود را جلال ده! به‌سبب رحمتت و به‌سبب راستی خویش.2امّتها چرا بگویند که خدای ایشان الآن کجاست؟3امّا خدای ما در آسمانهاست. آنچه را که اراده نمود، به عمل آورده است.4بتهای ایشان نقره و طلاست، از صنعت دستهای انسان.5آنها را دهان است و سخن نمی‌گویند. آنها را چشمهاست و نمی‌بینند.6آنها را گوشهاست و نمی‌شنوند. آنها را بینی است و نمی‌بویند.7دستها دارند و لمس نمی‌کنند. و پایها و راه نمی‌روند. و به گلوی خود تنطّق نمی‌نمایند.8سازندگان آنها مثل آنها هستند، و هر که بر آنها توکّل دارد.9ای اسرائیل بر خداوند توکّل نما. او معاون و سپر ایشان است.10ای خاندانِ هارون بر خداوند توکّل نمایید. او معاون و سپر ایشان است.11ای ترسندگانِ خداوند، بر خداوند توکّل نمایید. او معاون و سپر ایشان است.12خداوند ما را به یاد آورده، برکت میدهد. خاندان اسرائیل را برکت خواهد داد و خاندان هارون را برکت خواهد داد.13ترسندگان خداوند را برکت خواهد داد، چه کوچک و چه بزرگ.14خداوند شما را ترقی خواهد داد، شما و فرزندان شما را.15شما مبارک خداوند هستید که آسمان و زمین را آفرید.16آسمانها، آسمانهای خداوند است و امّا زمین را به بنی‌آدم عطا فرمود.17مردگان نیستند که یاه را تسبیح می‌خوانند؛ و نه آنانی که به خاموشی فرو میروند.18لیکن ما یاه را متبارک خواهیم خواند، از الآن و تا ابدالآباد. هلّلویاه!
1161خداوند را محبّت می‌نمایم زیرا که آواز من و تضّرع مرا شنیده است.2زیرا که گوش خود را به من فرا داشته است، پس مدّت حیات خود، او را خواهم خواند.3ریسمانهای موت مرا احاطه کرد و تنگیهای هاویه مرا دریافت، تنگی و غم پیدا کردم.4آنگاه نام خداوند را خواندم. آه ای خداوند جان مرا رهایی ده!5خداوند رئوف و عادل است و خدای ما رحیم است.6خداوند ساده دلان را محافظت می‌کند. ذلیل بودم و مرا نجات داد.7ای جان من به آرامی خود برگرد، زیرا خداوند به تو احسان نموده است.8زیرا که جان مرا از موت خلاصی دادی و چشمانم را از اشک و پایهایم را از لغزیدن.9به حضور خداوند سالک خواهم بود، در زمین زندگان.10ایمان آوردم پس سخن گفتم. من بسیار مستمند شدم.11در پریشانی خود گفتم که جمیع آدمیان دروغگویند.12خداوند را چه ادا کنم، برای همهٔ احسانهایی که به من نموده است؟13پیاله نجات را خواهم گرفت و نام خداوند را خواهم خواند.14نذرهای خود را به خداوند ادا خواهم کرد، به حضور تمامی قوم او.15موت مقدّسان خداوند در نظر وی گرانبها است.16آه ای خداوند، من بندهٔ تو هستم! من بندهٔ تو و پسر کنیز تو هستم. بندهای مرا گشوده‌ای!17قربانیهای تشکر نزد تو خواهم گذرانید و نام خداوند را خواهم خواند.18نذرهای خود را به خداوند ادا خواهم کرد، به حضور تمامی قوم وی،19در صحنهای خانهٔ خداوند، در اندرون تو ای اورشلیم. هلّلویاه!
1171ای جمیع امّتها خداوند را تسبیحبخوانید! ای تمامی قبایل! او را حمد گویید!2زیرا که رحمت او بر ما عظیم است و راستی خداوند تا ابدالآباد. هلّلویاه!
1181خداوند را حمد گویید زیرا که نیکوست و رحمت او تا ابدالآباد است.2اسرائیل بگویند که رحمت او تا ابدالآباد است.3خاندان هارون بگویند که رحمت او تا ابدالآباد است.4ترسندگان خداوند بگویند که رحمت او تا ابدالآباد است.5در تنگی یاه را خواندم. یاه مرا اجابت فرموده، در جای وسیع آورد.6خداوند با من است، پس نخواهم ترسید. انسان به من چه تواند کرد؟7خداوند برایم از مددکاران من است. پس من بر نفرت کنندگان خود آرزوی خویش را خواهم دید.8به خداوند پناه بردن بهتر است از توکّل نمودن بر آدمیان.9به خداوند پناه بردن بهتراست از توکّل نمودن بر امیران.10جمیع امّتها مرا احاطه کردند، لیکن به نام خداوند ایشان را هلاک خواهم کرد.11مرا احاطه کردند و دور مرا گرفتند، لیکن به نام خداوند ایشان را هلاک خواهم کرد.12مثل زنبورها مرا احاطه کردند و مثل آتش خارها خاموش شدند. زیرا که به نام خداوند ایشان را هلاک خواهم کرد.13بر من سخت هجوم آوردی تا بیفتم، لیکن خداوند مرا اعانت نمود.14خداوند قوّت و سرود من است و نجات من شده است.15آواز ترنّم و نجات در خیمه‌های عادلان است. دست راست خداوند با شجاعت عمل می‌کند.16دست راست خداوند متعال است. دست راست خداوند با شجاعت عمل می‌کند.17نمی‌میرم، بلکه زیست خواهم کرد و کارهای یاه را ذکر خواهم نمود.18یاه مرا به شدت تنبیه نموده، لیکن مرا به موت نسپرده است.19دروازههای عدالت را برای من بگشایید! به آنها داخل شده، یاه را حمد خواهم گفت.20دروازه خداوند این است. عادلان بدان داخل خواهند شد.21تو را حمد می‌گویم زیرا که مرا اجابت فرموده و نجات من شده‌ای.22سنگی را که معماران رد کردند، همان سر زاویه شده است.23این از جانب خداوند شده و در نظر ما عجیب است.24این است روزی که خداوند ظاهر کرده است. درآن وجد و شادی خواهیم نمود.25آه ای خداوند نجات ببخش! آه ای خداوند سعادتعطا فرما!26متبارک باد او که به نام خداوند میآید. شما را از خانهٔ خداوند برکت می‌دهیم.27یهوّه خدایی است که ما را روشن ساخته است. ذبیحه را به ریسمانها بر شاخهای قربانگاه ببندید.28تو خدای من هستی تو، پس تو را حمد می‌گویم. خدای من، تو را متعال خواهم خواند.29خداوند را حمد گویید زیرا که نیکوست و رحمت او تا ابدالآباد است.
1191[ا] خوشا به حال کاملان طریق که به شریعت خداوند سالکند.2خوشا به حال آنانی که شهادات او را حفظ می‌کنند و به تمامیِ دل او را می‌طلبند.3کج روی نیز نمی‌کنند و به طریقهای وی سلوک می‌نمایند.4تو وصایای خود را امر فرموده‌ای تا آنها را تماماً نگاه داریم.5کاش که راههای من مستحکم شود تا فرایض تو را حفظ کنم.6آنگاه خجل نخواهم شد چون تمام اوامر تو را در مدّ نظر خود دارم.7تو را به راستی دل حمد خواهم گفت چون داوریهای عدالت تو را آموخته شوم.8فرایض تو را نگاه می‌دارم. مرا بالکلّیه ترک منما.9[ب] به چه چیز مرد جوان راه خود را پاک میسازد؟ به نگاه داشتنش موافق کلام تو.10به تمامیِ دل تو را طلبیدم. مگذار که از اوامر تو گمراه شوم.11کلام تو را در دل خود مخفی داشتم که مبادا به تو گناه ورزم.12ای خداوند تو متبارک هستی فرایض خود را به من بیاموز.13به لبهای خود بیان کردم تمامیِ داوریهای دهان تو را.14در طریق شهادات تو شادمانم.15چنانکه در هر قسم توانگری، در وصایای تو تفکّر می‌کنم و به طریقهای تو نگران خواهم بود.16از فرایض تو لذّت می‌برم، پس کلام تو را فراموش نخواهم کرد.17[ج] به بندهٔ خود احسان بنما تا زنده شوم و کلام تو را حفظ نمایم.18چشمان مرا بگشا تا از شریعت تو چیزهای عجیب بینم.19من در زمین غریب هستم. اوامر خود را از من مخفی مدار.20جان من شکسته میشود از اشتیاق داوریهای تو در هر وقت.21متکبران ملعون را توبیخ نمودی، که از اوامر تو گمراه می‌شوند.22ننگ و رسوایی را از من بگردان، زیرا که شهادات تو را حفظ کرده‌ام.23سروران نیز نشسته، به ضدّ من سخن گفتند. لیکن بندهٔ تو در فرایض تو تفکّر می‌کند.24شهادات تو نیز ابتهاج من و مشورت دهندگان من بودهاند.25[د] جان من به خاک چسبیده است. مرا موافق کلام خود زنده ساز.26راههای خود را ذکر کردم و مرا اجابت نمودی. پس فرایض خویش را به من بیاموز.27طریق وصایای خود را به من بفهمان و در کارهای عجیب تو تفکّر خواهم نمود.28جان من از حزن گداخته میشود. مرا موافق کلام خود برپا بدار.29راه دروغ را از من دور کن و شریعت خود را به من عنایت فرما.30طریق راستی را اختیار کردم و داوریهای تو را پیش خود گذاشتم.31به شهادات تو چسبیدم. ای خداوند مرا خجل مساز.32در طریق اوامر تو دوان خواهم رفت، وقتی که دل مرا وسعت دادی.33[ه] ای خداوند طریق فرایض خود را به من بیاموز. پس آنها را تا به آخر نگاه خواهم داشت.34مرا فهم بده و شریعت تو را نگاه خواهم داشت و آن را به تمامی دل خود حفظ خواهم نمود.35مرا در سبیل اوامر خود سالک گردان زیرا که در آن رغبت دارم.36دل مرا به شهادات خود مایل گردان و نه به سوی طمع.37چشمانم را از دیدن بطالت برگردان و در طریق خود مرا زنده ساز.38کلام خود را بر بندهٔ خویش استوار کن، که به ترس تو سپرده شده است.39ننگ مرا که از آن می‌ترسم از من دور کن زیرا که داوریهای تو نیکو است.40هان به وصایای تو اشتیاق دارم. به حسب عدالت خود مرا زنده ساز.41[و] ای خداوند رحمهای تو به من برسد و نجات تو به حسب کلام تو.42تا بتوانم ملامت کنندهٔ خود را جواب دهم زیرا بر کلام تو توکّل دارم.43و کلام راستی را از دهانم بالّکل مگیر زیرا که به داوریهای تو امیدوارم44و شریعت تو را دائماً نگاه خواهم داشت تا ابدالآباد،45و به آزادی راه خواهم رفت زیرا که وصایای تو را طلبیده‌ام.46و در شهادات تو به حضور پادشاهان سخن خواهم گفت و خجل نخواهم شد،47و از وصایای تو تلذّذ خواهم یافت که آنها را دوستمی‌دارم؛48و دستهای خود را به اوامر تو که دوست می‌دارم بر خواهم افراشت و در فرایض تو تفکّر خواهم نمود.49[ز] کلام خود را با بندهٔ خویش به یاد آور که مرا بر آن امیدوار گردانیدی.50این در مصیبتم تسلّی من است زیرا قول تو مرا زنده ساخت.51متکبّران مرا بسیار استهزا کردند، لیکن از شریعت تو رو نگردانیدم.52ای خداوند داوریهای تو را از قدیم به یاد آوردم و خویشتن را تسلّی دادم.53حدّت خشمْ مرا در گرفته است، به‌سبب شریرانی که شریعت تو را ترک کرده‌اند.54فرایض تو سرودهای من گردید، در خانهٔ غربت من.55ای خداوند نام تو را در شب به یاد آوردم و شریعت تو را نگاه داشتم.56این بهره من گردید، زیرا که وصایای تو را نگاه داشتم.57[ح] خداوند نصیب من است. گفتم که کلام تو را نگاه خواهم داشت.58رضامندیِ تو را به تمامیِ دل خود طلبیدم. به حسب کلام خود بر من رحم فرما.59در راههای خود تفکّر کردم و پایهای خود را به شهادات تو مایل ساختم.60شتابیدم و درنگ نکردم تا اوامر تو را نگاه دارم.61ریسمانهای شریران مرا احاطه کرد، لیکن شریعت تو را فراموش نکردم.62در نصف شب برخاستم تا تو را حمد گویم برای داوریهای عدالت تو.63من همهٔ ترسندگانت را رفیق هستم، و آنانی را که وصایای تو را نگاه میدارند.64ای خداوند زمین از رحمت تو پر است. فرایض خود را به من بیاموز.65[ط] با بندهٔ خود احسان نمودی، ای خداوند موافق کلام خویش.66خردمندیِ نیکو و معرفت را به من بیاموز زیرا که به اوامر تو ایمان آوردم.67قبل از آنکه مصیبت را ببینم من گمراه شدم لیکن الآن کلام تو را نگاه داشتم.68تو نیکو هستی و نیکویی می‌کنی. فرایض خود را به من بیاموز.69متکبّران بر من دروغ بستند. و امّا من به تمامی دل وصایای تو را نگاه داشتم.70دل ایشان مثل پیه فربه است. و امّا من در شریعت تو تلذّذ می‌یابم.71مرا نیکو است که مصیبت را دیدم، تا فرایض تو را بیاموزم.72شریعت دهان تو برای من بهتر است از هزاران طلا و نقره.73[ی] دستهای تو مرا ساخته و آفریده است. مرا فهیم گردان تا اوامر تو را بیاموزم.74ترسندگان تو چون مرا بینند شادمان گردند زیرا به کلام تو امیدوار هستم.75ای خداوند دانسته‌ام که داوریهای تو عدل است، و بر حقّ مرا مصیبت داده‌ای.76پس رحمت تو برای تسلّی من بشود، موافق کلام تو با بندهٔ خویش.77رحمتهای تو به من برسد تا زنده شوم زیرا که شریعت تو تلذّذ من است.78متکبّران خجل شوند زیرا به دروغ مرا اذیّت رسانیدند. و امّا من در وصایای تو تفکّر می‌کنم.79ترسندگان تو به من رجوع کنند و آنانی که شهادات تو را می‌دانند.80دل من در فرایض تو کامل شود، تا خجل نشوم.81[ک] جان من برای نجات تو کاهیده میشود. لیکن به کلام تو امیدوار هستم.82چشمان منبرای کلام تو تار گردیده است و می‌گویم کی مرا تسلّی خواهی داد.83زیرا که مثل مشک در دود گردیده‌ام. لیکن فرایض تو را فراموش نکرده‌ام.84چند است روزهای بندهٔ تو؟ و کی بر جفا کنندگانم داوری خواهی نمود؟85متکبّران برای من حفره‌ها زدند زیرا که موافق شریعت تو نیستند.86تمامی اوامر تو امین است. بر من ناحق جفا کردند. پس مرا امداد فرما.87نزدیک بود که مرا از زمین نابود سازند. امّا من وصایای تو را ترک نکردم.88به حسب رحمت خود مرا زنده ساز تا شهادات دهان تو را نگاه دارم.89[ل] ای خداوند کلام تو تا ابدالآباد در آسمانها پایدار است.90امانت تو نسلاً بعد نسل است. زمین را آفریده‌ای و پایدار میماند.91برای داوریهای تو تا امروز ایستاده‌اند زیرا که همه بندهٔ تو هستند.92اگر شریعت تو تلذّذ من نمی‌بود، هرآینه در مذلّت خود هلاک می‌شدم.93وصایای تو را تا به ابد فراموش نخواهم کرد زیرا به آنها مرا زنده ساخته‌ای.94من از آن تو هستم مرا نجات ده زیرا که وصایای تو را طلبیدم.95شریران برای من انتظار کشیدند تا مرا هلاک کنند. لیکن در شهادات تو تأمّل می‌کنم.96برای هر کمالی انتهایی دیدم، لیکن حکم تو بینهایت وسیع است.97[م] شریعت تو را چقدر دوست می‌دارم؛ تمامی روز تفکّر من است.98اوامر تو مرا از دشمنانم حکیمتر ساخته است زیرا که همیشه نزد من میباشد.99از جمیع معلمان خود فهیمترشدم زیرا که شهادات تو تفکّر من است.100از مشایخ خردمندتر شدم زیرا که وصایای تو را نگاه داشتم.101پایهای خود را از هر راه بد نگاه داشتم تا آن که کلام تو را حفظ کنم.102از داوریهای تو رو برنگردانیدم، زیرا که تو مرا تعلیم دادی.103کلام تو به مذاق من چه شیرین است و به دهانم از عسل شیرینتر.104از وصایای تو فطانت را تحصیل کردم. بنابراین هر راه دروغ را مکروه می‌دارم.105[ن] کلام تو برای پایهای من چراغ، و برای راههای من نور است.106قسم خوردم و آن را وفا خواهم نمود که داوریهای عدالت تو را نگاه خواهم داشت.107بسیار ذلیل شده‌ام. ای خداوند، موافق کلام خود مرا زنده ساز!108ای خداوند هدایای تَبَرُّعی دهان مرا منظور فرما و داوریهای خود را به من بیاموز.109جان من همیشه در کف من است، لیکن شریعت تو را فراموش نمی‌کنم.110شریران برای من دام گذاشته‌اند، امّا از وصایای تو گمراه نشدم.111شهادات تو را تا به ابد میراث خود ساخته‌ام زیرا که آنها شادمانی دل من است.112دل خود را برای بجا آوردن فرایض تو مایل ساختم، تا ابدالآباد و تا نهایت.113[س] مردمانِ دو رو را مکروه داشته‌ام، لیکن شریعت تو را دوست می‌دارم.114ستر و سپر من تو هستی. به کلام تو انتظار می‌کشم.115ای بدکاران، از من دور شوید! و اوامر خدای خویش را نگاه خواهم داشت.116مرا به حسب کلامخود تأیید کن تا زنده شوم و از امید خود خجل نگردم.117مرا تقویّت کن تا رستگار گردم و بر فرایض تو دائماً نظر نمایم.118همهٔ کسانی را که از فرایض تو گمراه شده‌اند، حقیر شمرده‌ای زیرا که مکر ایشان دروغ است.119جمیع شریران زمین را مثل دُرد هلاک می‌کنی. بنابراین شهادات تو را دوست می‌دارم.120موی بدن من از خوف تو برخاسته است و از داوریهای تو ترسیدم.121[ع] داد و عدالت را به جا آوردم. مرا به ظلمکنندگانم تسلیم منما.122برای سعادت بندهٔ خود ضامن شو تا متکبّران بر من ظلم نکنند.123چشمانم برای نجات تو تار شده است و برای کلام عدالت تو.124با بندهٔ خویش موافق رحمانیّتت عمل نما و فرایض خود را به من بیاموز.125من بندهٔ تو هستم. مرا فهیم گردان تا شهادات تو را دانسته باشم.126وقت است که خداوند عمل کند زیرا که شریعت تو را باطل نموده‌اند.127بنابراین، اوامر تو را دوست می‌دارم، زیادتر از طلا و زر خالص.128بنابراین، همهٔٔ وصایای تو را در هر چیزْ راست میدانم، و هر راه دروغ را مکروه می‌دارم.129[ف] شهادات تو عجیب است. ازین سبب جان من آنها را نگاه میدارد.130کشف کلام تو نور می‌بخشد و ساده دلان را فهیم میگرداند.131دهان خود را نیکو باز کرده، نفس زدم زیرا که مشتاق وصایای تو بودم.132بر من نظر کن و کَرَم فرما، برحسب عادت تو به آنانی که نام تو را دوست میدارند.133قدمهای مرا در کلامخودت پایدار ساز، تا هیچ بدی بر من تسلط نیابد.134مرا از ظلم انسان خلاصی ده، تا وصایای تو را نگاه دارم.135روی خود را بر بندهٔ خود روشن ساز، و فرایض خود را به من بیاموز.136نهرهای آب از چشمانم جاری است زیرا که شریعت تو را نگاه نمی‌دارند.137[ص] ای خداوند تو عادل هستی و داوریهای تو راست است.138شهادات خود را به راستی امر فرمودی و به امانت الی نهایت.139غیرت من مرا هلاک کرده است زیرا که دشمنان من کلام تو را فراموش کرده‌اند.140کلام تو بینهایت مصفّیٰ است و بندهٔ تو آن را دوست میدارد.141من کوچک و حقیر هستم، امّا وصایای تو را فراموش نکردم.142عدالت تو عدل است تا ابدالآباد و شریعت تو راست است.143تنگی و ضیق مرا در گرفته است، امّا اوامر تو تَلَذُّذ من است.144شهادات تو عادل است تا ابدالآباد. مرا فهیم گردان تا زنده شوم.145[ق] به تمامیِ دل خوانده‌ام. ای خداوند مرا جواب ده تا فرایض تو را نگاه دارم!146تو را خوانده‌ام، پس مرا نجات ده. و شهادات تو را نگاه خواهم داشت.147بر طلوع فجر سبقت جسته، استغاثه کردم، و کلام تو را انتظار کشیدم.148چشمانم بر پاسهای شب سبقت جست، تا در کلام تو تفکّر بنمایم.149به حسب رحمت خود آواز مرا بشنو. ای خداوند موافق داوریهای خود مرا زنده ساز.150آنانی که در پی خباثت میروند، نزدیک میآیند، و از شریعت تو دورمی‌باشند.151ای خداوند تو نزدیک هستی و جمیع اوامر تو راست است.152شهادات تو را از زمان پیش دانسته‌ام که آنها را بنیان کرده‌ای تا ابدالآباد.153[ر] بر مذلّت من نظر کن و مرا خلاصی ده زیرا که شریعت تو را فراموش نکرده‌ام.154در دعوای من دادرسی فرموده، مرا نجات ده و به حسب کلام خویش مرا زنده ساز.155نجات از شریران دور است زیرا که فرایض تو را نمی‌طلبند.156ای خداوند، رحمتهای تو بسیار است. به حسب داوریهای خود مرا زنده ساز.157جفاکنندگان و خصمانِ من بسیارند. امّا از شهادات تو رو برنگردانیدم.158خیانتکاران را دیدم و مکروه داشتم زیرا کلام تو را نگاه نمی‌دارند.159ببین که وصایای تو را دوست می‌دارم. ای خداوند، به حسب رحمت خود مرا زنده ساز!160جمله کلام تو راستی است و تمامیِ داوریِ عدالت تو تا ابدالآباد است.161[ش] سروران بیجهت بر من جفا کردند. امّا دل من از کلام تو ترسان است.162من در کلام تو شادمان هستم، مثل کسی که غنیمت وافر پیدا نموده باشد.163از دروغ کراهت و نفرت دارم. امّا شریعت تو را دوست می‌دارم.164هر روز تو را هفت مرتبه تسبیح می‌خوانم، برای داوریهای عدالت تو.165آنانی را که شریعت تو را دوست میدارند، سلامتیِ عظیم است و هیچ چیز باعث لغزش ایشان نخواهد شد.166ای خداوند، برای نجات تو امیدوار هستم و اوامر تو را بجا می‌آورم.167جان من شهادات تو را نگاه داشته است و آنها را بینهایت دوست می‌دارم.168وصایا و شهادات تو را نگاه داشته‌ام زیرا که تمام طریقهای من در مدّ نظر تو است.169[ت] ای خداوند، فریاد من به حضور تو برسد. به حسب کلام خود مرا فهیم گردان.170مناجات من به حضور تو برسد. به حسب کلام خود مرا خلاصی ده.171لبهای من حمد تو را جاری کند زیرا فرایض خود را به من آموخته‌ای.172زبان من کلام تو را بسراید زیرا که تمام اوامر تو عدل است.173دست تو برای اعانت من بشود زیرا که وصایای تو را برگزیده‌ام.174ای خداوند برای نجات تو مشتاق بوده‌ام و شریعت تو تلذّذ من است.175جان من زنده شود تا تو را تسبیح بخواند و داوریهای تو معاون من باشد.176مثل گوسفندِ گم شده، آواره گشتم. بندهٔ خود را طلب نما، زیرا که اوامر تو را فراموش نکردم.
1201[سرود درجات] نزد خداوند در تنگی خود فریاد کردم و مرا اجابت فرمود.2ای خداوند جان مرا خلاصی ده از لب دروغ و از زبان حیلهگر.3چه چیز به تو داده شود و چه چیز بر تو افزوده گردد، ای زبان حیلهگر؟4تیرهای تیز جبّاران با اخگرهای طاق!5وای بر من که در ماشک مأوا گزیده‌ام و در خیمه‌های قیدار ساکن شده‌ام.6چه طویل شد سکونت جان من با کسی که سلامتی را دشمن میدارد!7من از اهل سلامتی هستم، لیکن چونسخن می‌گویم، ایشان آماده جنگ میباشند.
1211[سرود درجات] چشمان خود را به سوی کوه‌ها برمیافرازم، که از آنجا اعانت من میآید.2اعانت من از جانب خداوند است، که آسمان و زمین را آفرید.3او نخواهد گذاشت که پای تو لغزش خورد. او که حافظ توست نخواهد خوابید.4اینک، او که حافظ اسرائیل است، نمی‌خوابد و به خواب نمی‌رود.5خداوند حافظ تو میباشد. خداوند به دست راستت سایه تو است.6آفتاب در روز به تو اذّیت نخواهد رسانید و نه ماهتاب در شب.7خداوند تو را از هر بدی نگاه میدارد. او جان تو را حفظ خواهد کرد.8خداوند خروج و دخولت را نگاه خواهد داشت، از الآن و تا ابدالآباد.
1221[سرود درجات از داود] شادمان می‌شدم چون به من میگفتند، به خانهٔ خداوند برویم.2پایهای ما خواهد ایستاد، به اندرون دروازههای تو، ای اورشلیم!3ای اورشلیم که بنا شده‌ای مثل شهری که تماماً با هم پیوسته باشد،4که بدانجا اسباط بالا میروند، یعنی اسباط یاه، تا شهادت باشد برای اسرائیل و تا نام یهوّه را تسبیح بخوانند.5زیرا که در آنجا کرسیهای داوری بر پا شده است، یعنی کرسیهای خاندان داود6.6 برای سلامتی اورشلیم مسألت کنید. آنانیکه تو را دوست میدارند، خجسته حال خواهند شد.7سلامتی در باره‌های تو باشد، و رفاهیّت در قصرهای تو.8به خاطر برادران و یاران خویش، می‌گویم که سلامتی بر تو باد.9به خاطرخانهٔ یهوّه خدای ما، سعادت تو را خواهم طلبید.
1231[سرود درجات] به سوی تو چشمان خود را برمیافرازم، ای که بر آسمانها جلوس فرموده‌ای!2اینک، مثل چشمان غلامان به سوی آقایان خود، و مثل چشمان کنیزی به سوی خاتون خویش، همچنان چشمان ما به سوی یهوّه خدای ماست تا بر ما کرم بفرماید.3ای خداوند بر ما کرم فرما، بر ما کرم فرما زیرا چه بسیار از اهانت پر شده‌ایم.4چه بسیار جان ما پر شده است، از استهزای مُستَریحان و اهانت متکبّران.
1241[سرود درجات از داود] اگر خداوند با ما نمی‌بود، اسرائیل الآن بگوید؛2اگر خداوند با ما نمی‌بود، وقتی‌که آدمیان با ما مقاومت نمودند،3آنگاه هر آینه ما را زنده فرو می‌بردند، چون خشم ایشان بر ما افروخته بود.4آنگاه آبها ما را غرق می‌کرد و نهرها بر جان ما می‌گذشت.5آنگاه آبهای پر زور، از جان ما می‌گذشت.6متبارک باد خداوند که ما را شکار برای دندانهای ایشان نساخت.7جان ما مثل مرغ از دام صیّادان خلاص شد. دام گسسته شد و ما خلاصییافتیم.8اعانت ما به نام یهوّه است، که آسمان و زمین را آفرید.
1251[سرود درجات] آنانی که بر خداوند توکّل دارند،مثل کوه صهیوناند که جنبش نمیخورد و پایدار است تا ابدالآباد.2کوه‌ها گرداگرد اورشلیم است؛ و خداوند گرداگرد قوم خود، از الآن و تا ابدالآباد است.3زیرا که عصای شریران بر نصیب عادلان قرار نخواهد گرفت، مبادا عادلان دست خود را به گناه دراز کنند.4ای خداوند به صالحان احسان فرما و به آنانی که راست دل میباشند.5و امّا آنانی که به راههای کج خود مایل میباشند، خداوند ایشان را با بدکاران رهبری خواهد نمود. سلامتی بر اسرائیل باد.
1261[سرود درجات] چون خداوند اسیران صهیون را باز آورد، مثل خواب بینندگان شدیم.2آنگاه دهان ما از خنده پر شد و زبان ما از ترنّم. آنگاه در میان امّتها گفتند که خداوند با ایشان کارهای عظیم کرده است.3خداوند برای ما کارهای عظیم کرده است که از آنها شادمان هستیم.4ای خداوند اسیران ما را باز آور، مثل نهرها در جنوب.5آنانی که با اشکها می‌کارند، با ترنّم درو خواهند نمود.6آنکه با گریه بیرون میرود و تخم برای زراعت میبرد، هر آینه با ترنّم خواهد برگشت و بافه‌های خویش را خواهد آورد.
1271[سرود درجات از سلیمان] اگر خداوند خانه را بنا نکند،بنّایانش زحمت بی‌فایده می‌کشند. اگر خداوند شهر را پاسبانی نکند، پاسبانان بی‌فایده پاسبانی می‌کنند.2بی‌فایده است که شما صبح زود برمی‌خیزید و شب دیر میخوابید و نان مشقّت را می‌خورید. همچنان محبوبان خویش را خواب می‌بخشد.3اینک، پسرانْ میراث از جانب خداوند میباشند و ثمرهٔ رَحِم، اجرتی از اوست.4مثل تیرها در دست مرد زور آور، همچنان هستند پسران جوانی.5خوشابحال کسی که ترکش خود را از ایشان پر کرده است. خجل نخواهند شد، بلکه با دشمنان، در دروازه سخن خواهند راند.
1281[سرود درجات] خوشابحال هر که از خداوند می‌ترسد و بر طریقهای او سالک میباشد.2عمل دستهای خود را خواهی خورد. خوشابحال تو و سعادت با تو خواهد بود.3زن تو مثل مو بارآور به اطراف خانهٔ تو خواهد بود و پسرانت مثل نهالهای زیتون، گرداگرد سفرهٔ تو.4اینک، همچنین مبارک خواهد بود کسی که از خداوند می‌ترسد.5خداوند تو را از صهیون برکت خواهد داد، و در تمام ایّام عمرت سعادت اورشلیم را خواهی دید.6پسرانِ پسران خود را خواهی دید. سلامتی بر اسرائیل باد.
1291[سرود درجات] چه بسیار از طفولیّتم مرا اذیّت رسانیدند. اسرائیل الآن بگویند،2چه بسیار از طفولیّتم مرا اذیّت رسانیدند. لیکن بر من غالب نیامدند.3شیار کنندگان بر پشت من شیار کردند، و شیارهای خود را دراز نمودند.4امّا خداوند عادل است و بندهای شریران را گسیخت.5خجل و برگردانیده شوند همهٔ کسانی که از صهیون نفرت دارند.6مثل گیاه بر پشتبامها باشند، که پیش از آن که آن را بچینند میخشکد.7که درونده دست خود را از آن پر نمی‌کند و نه دسته بند آغوش خود را.8و راه‌گذران نمی‌گویند برکت خداوند بر شما باد. شما را به نام خداوند مبارک می‌خوانیم.
1301[سرود درجات] ای خداوند از عمق‌ها نزد تو فریاد برآوردم.2ای خداوند! آواز مرا بشنو و گوشهای تو به آواز تضرّع من ملتفت شود.3ای یاه، اگر گناهان را به نظر آوری، کیست ای خداوند که به حضور تو بایستد؟4لیکن مغفرت نزد توست تا از تو بترسند.5منتظر خداوند هستم. جان من منتظر است و به کلام او امیدوارم.6جان من منتظر خداوند است، زیاده از منتظران صبح؛ بلی زیاده از منتظران صبح.7اسرائیل برای خداوند امیدوار باشند زیرا که رحمت نزد خداوند است و نزد اوست نجات فراوان.8و او اسرائیل را فدیه خواهد داد، از جمیع گناهان وی.
1311[سرود درجات از داود] ای خداوند، دل من متکبّر نیست و نه چشمانم برافراشته و خویشتن را به کارهای بزرگ مشغول نساختم، و نه به کارهایی که از عقل من بعید است.2بلکه جان خود را آرام و ساکت ساختم، مثل بچهای از شیر باز داشته شده، نزد مادر خود. جانم در من بود، مثل بچه از شیر بازداشته شده.3اسرائیل بر خداوند امیدوار باشند، از الآن و تا ابدالآباد.
1321[سرود درجات] ای خداوند برای داود به یاد آور،همهٔ مذلّتهای او را.2چگونه برای خداوند قسم خورد و برای قادر مطلق یعقوب نذر نمود3که به خیمهٔٔ خانهٔ خود هرگز داخل نخواهم شد، و بر بستر تختخواب خود برنخواهم آمد،4خواب به چشمان خود نخواهم داد و نه پینکی به مژگان خویش،5تا مکانی برای خداوند پیدا کنم و مسکنی برای قادر مطلق یعقوب.6اینک، ذکر آن را در افراته شنیدیم و آن را در صحرای یعاریم یافتیم.7به مسکنهای او داخل شویم و نزد قدمگاه وی پرستش نماییم.8ای خداوند به آرامگاه خود برخیز و بیا، تو و تابوت قوّت تو.9کاهنانِ تو به عدالت ملبّس شوند و مقّدسانت ترنّم نمایند.10به خاطر بندهٔ خود داود، روی مسیح خود را برمگردان.11خداوند برای داود به راستی قسم خورد و از آن برنخواهد گشت که از ثمرهٔ صُلب تو بر تخت تو خواهم گذاشت.12اگر پسران تو عهد مرا نگاه دارند و شهاداتم را که بدیشان می‌آموزم، پسران ایشان نیز بر کرسی تو تا به ابد خواهند نشست.13زیرا که خداوند صهیون را برگزیده است و آن را برای مسکن خویش مرغوب فرموده.14این است آرامگاه من تا ابدالآباد. اینجا ساکن خواهم بود زیرا در این رغبت دارم.15آذوقه آن را هرآینه برکت خواهم داد و فقیرانش را به نان سیر خواهم ساخت،16و کاهنانش را به نجات ملبّس خواهم ساخت و مقدّسانش هرآینه ترنّم خواهند نمود.17در آنجا شاخ داود را خواهم رویانید و چراغی برای مسیح خود آماده خواهم ساخت.18دشمنان او را به خجالت ملبّس خواهم ساخت و تاج او بر وی شکوفه خواهد آورد.
1331[سرود درجات از داود] اینک، چه خوش و چه دلپسند است که برادران به یکدلی با هم ساکن شوند.2مثل روغنِ نیکو بر سر است که به ریش فرود میآید، یعنی به ریش هارون که به دامن ردایش فرود میآید.3و مثل شبنم حرمون است که بر کوه‌های صهیون فرود میآید. زیرا که در آنجا خداوند برکت خود را فرموده است، یعنی حیات را تا ابدالآباد.
1341[سرود درجات] هان خداوند را متبارک خوانید، ای جمیع بندگان خداوند که شبانگاه در خانهٔ خداوند میایستید!2دستهای خود را به قدس برافرازید، و خداوند را متبارک خوانید.3خداوند که آسمان و زمین را آفرید، تو را از صهیون برکت خواهد داد.
1351هلّلویاه، نام خداوند را تسبیح بخوانید! ای بندگان خداوند تسبیح بخوانید!2ای شما که در خانهٔ خداوند میایستید، در صحنهای خانهٔ خدای ما.3هلّلویاه، زیرا خداوند نیکو است! نام او را بسرایید زیرا که دلپسند است.4زیرا که خداوند یعقوب را برای خود برگزید، و اسرائیل را بجهت ملکِ خاصِّ خویش.5زیرا میدانم که خداوند بزرگ است و خداوند ما برتر است از جمیع خدایان.6هر آنچه خداوند خواست آن را کرد، در آسمان و در زمین و در دریا و در همهٔ لجّه‌ها.7ابرها را از اقصای زمین برمی‌آوَرَد و برقها را برای باران میسازد و بادها را از مخزنهای خویش بیرون میآورد.8که نخستزادگان مصر را کشت، هم از انسان هم از بهایم.9آیات و معجزات را در وسط تو ای مصر فرستاد، بر فرعون و بر جمیع بندگان وی.10که امّت‌های بسیار را زد و پادشاهان عظیم را کشت.11سیحون پادشاه اموریان و عوج پادشاه باشان وجمیع ممالک کنعان را.12و زمین ایشان را به میراث داد، یعنی به میراث قوم خود اسرائیل.13ای خداوند، نام توست تا ابدالآباد؛ و ای خداوند، یادگاری توست تا جمیع طبقات.14زیرا خداوند قوم خود را داوری خواهد نمود و بر بندگان خویش شفقت خواهد فرمود.15بتهای امّتها طلا و نقره میباشند، عمل دستهای انسان.16دهنها دارند و سخن نمی‌گویند؛ چشمان دارند و نمی‌بینند؛17گوشها دارند و نمی‌شنوند، بلکه در دهان ایشان هیچ نَفَس نیست.18سازندگان آنها مثل آنها میباشند و هرکه بر آنها توکّل دارد.19ای خاندان اسرائیل، خداوند را متبارک خوانید. ای خاندان هارون، خداوند را متبارک خوانید.20ای خاندان لاوی، خداوند را متبارک خوانید. ای ترسندگان خداوند، خداوند را متبارک خوانید.21خداوند از صهیون متبارک باد، که در اورشلیم ساکن است. هلّلویاه.
1361خداوند را حمد گویید زیرا که نیکو است و رحمت او تا ابدالآباد است.2خدای خدایان را حمد گویید، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.3ربّ الارباب را حمد گویید، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.4او را که تنها کارهای عجیب عظیم می‌کند، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.5او را که آسمانها را به حکمت آفرید، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.6او را که زمین را بر آبها گسترانید، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.7او را که نیّرهای بزرگ آفرید زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.8آفتاب را برای سلطنت روز، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.9ماه و ستارگان را برای سلطنت شب، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.10که مصر را در نخستزادگانش زد، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.11و اسرائیل را از میان ایشان بیرون آورد، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.12با دست قویّ و بازوی دراز، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.13او را که بحر قلزم را به دو بهره تقسیم کرد، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.14و اسرائیل را از میان آن گذرانید، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.15و فرعون و لشکر او را در بحرقلزم انداخت، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.16او را که قوم خویش را در صحرا رهبری نمود، زیرا که رحمت او تاابدالآباد است.17او را که پادشاهان بزرگ را زد، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.18و پادشاهان ناموَر را کشت، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.19سیحون پادشاه اموریان را، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.20و عوج پادشاه باشان را، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.21و زمین ایشان را به ارثیّت داد، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.22یعنی به ارثیّت بندهٔ خویش اسرائیل، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.23و ما را در مذلّت ما به یاد آورد، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.24و مارا از دشمنان ما رهایی داد، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.25که همهٔ بشر را روزی میدهد، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.26خدای آسمانها را حمد گویید، زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.
1371نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم و گریه نیز کردیم، چون صهیون را به یاد آوردیم.2بربطهای خود را آویختیم بر درختان بید که در میان آنها بود.3زیرا آنانی که ما را به اسیری برده بودند، در آنجا از ما سرود خواستند؛ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی [خواستند] که یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید.4چگونه سرود خداوند را، در زمین بیگانه بخوانیم؟5اگر تو را ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من فراموش کند.6اگر تو را به یاد نیاورم، آنگاه زبانم به کامم بچسبد، اگر اورشلیم را بر همهٔ شادمانی خود ترجیح ندهم.7ای خداوند، روز اورشلیم را برای بنیادوم به یاد آور، که گفتند، منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!8ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابحال آنکه به تو جزا دهد چنانکه تو به ما جزا دادی!9خوشابحال آنکه اطفال تو را بگیرد و ایشان را به صخره‌ها بزند.
1381[مزمور داود] تو را به تمامیِ دل خود حمد خواهم گفت. به حضور خدایان تو را حمد خواهم گفت.2به سوی هیکل قدس تو عبادت خواهم کرد و نام تو را حمد خواهم گفت، به‌سبب رحمت و راستیِ تو. زیرا کلام خویش را بر تمام اسم خود تمجید نموده‌ای.3در روزی که تو را خواندم مرا اجابت فرمودی. و مرا با قوّت در جانم شجاع ساختی.4ای خداوند، تمام پادشاهان جهان تو را حمد خواهند گفت، چون کلام دهان تو را بشنوند.5و طریقهای خداوند را خواهند سرایید، زیرا که جلال خداوند عظیم است.6زیراکه خداوند متعال است، لیکن بر فروتنان نظر می‌کند. و امّا متکبّران را از دور می‌شناسد.7اگر چه در میان تنگی راه می‌روم، مرا زنده خواهی کرد. دست خود را بر خشم دشمنانم دراز می‌کنی و دست راستت مرا نجات خواهد داد.8خداوند کار مرا به کمال خواهد رسانید. ای خداوند، رحمت تو تا ابدالآباد است. کارهای دست خویش را ترک منما.
1391[برای سالار مغنّیان. مزمور داود] ای خداوند مرا آزموده و شناختهای.2تو نشستن و برخاستن مرا میدانی و فکرهای مرا از دور فهمیده‌ای.3راه و خوابگاه مرا تفتیش کرده‌ای و همهٔ طریقهای مرا دانسته‌ای.4زیرا که سخنی بر زبان من نیست، جز اینکه تو ای خداوند آن را تماماً دانسته‌ای.5از عقب و از پیش مرا احاطه کرده‌ای و دست خویش را بر من نهاده‌ای.6این گونه معرفت برایم زیاده عجیب است. و بلند است که بدان نمیتوانم رسید.7از روح تو کجا بروم؟ و از حضور تو کجا بگریزم؟8اگر به آسمان صعود کنم، تو آنجا هستی! و اگر در هاویه بستر بگسترانم اینک، تو آنجا هستی!9اگر بالهای سحر را بگیرم و در اقصای دریا ساکن شوم،10در آنجا نیز دست تو مرا رهبری خواهد نمود و دست راست تو مرا خواهد گرفت.11و گفتم، یقیناً تاریکی مرا خواهد پوشانید. که در حال شب گرداگرد من روشنایی گردید.12تاریکی نیز نزد تو تاریک نیست و شب مثل روز روشن است و تاریکی و روشنایی یکی است.13زیرا که تو بر دل من مالک هستی؛ مرا در رحم مادرم نقش بستی.14تو را حمد خواهم گفت زیرا که به طور مَهیب و عجیب ساخته شده‌ام. کارهای تو عجیب است و جان من این را نیکو میداند.15استخوانهایم از تو پنهان نبود وقتی که در نهان ساخته می‌شدم و در اسفل زمین نقشبندی می‌گشتم.16چشمان تو جنین مرا دیده‌است و در دفتر تو همهٔ اعضای من نوشته شده، در روزهایی که ساخته میشد، وقتی که یکی از آنها وجود نداشت.17ای خدا، فکرهای تو نزد من چه قدر گرامی است و جمله آنها چه عظیم است!18اگر آنها را بشمارم، از ریگ زیاده است. وقتی‌که بیدار می‌شوم هنوز نزد تو حاضر هستم.19یقیناً ای خدا شریران را خواهی کشت. پس ای مردمان خون ریز از من دور شوید.20زیرا سخنان مکرآمیز دربارهٔ تو میگویند و دشمنانت نام تو را به باطل می‌برند.21ای خداوند آیا نفرت نمی‌دارم از آنانی که تو را نفرت میدارند، و آیا مخالفان تو را مکروه نمی‌شمارم؟22ایشان را به نفرت تام نفرت می‌دارم. ایشان را دشمنان خویشتن می‌شمارم.23ای خدا مرا تفتیش کن و دل مرا بشناس. مرا بیازما و فکرهای مرا بدان،24و ببین که آیا در من راه فساد است! و مرا به طریق جاودانی هدایت فرما.
1401[برای سالار مغنّیان. مزمور داود] ای خداوند، مرا از مرد شریر رهایی ده و از مرد ظالم مرا محفوظ فرما!2که در دلهای خود در شرارت تفکّر می‌کنند و تمامی روز برای جنگ جمع می‌شوند.3دندانهای خود را مثل مار تیز می‌کنند و زهر افعی زیر لب ایشان است، سلاه.4ای خداوند مرا از دست شریر نگاه دار، از مرد ظالم مرا محافظت فرما که تدبیر می‌کنند تا پایهای مرا بلغزانند.5متکبّران برای من تله و ریسمانها پنهان کرده و دام به سر راه گسترده، و کمنده‌ا برای من نهاده‌اند، سلاه.6به خداوند گفتم، تو خدای من هستی. ای خداوند، آواز تضرّع مرا بشنو!7ای یهوّه خداوند که قوّت نجات من هستی، تو سر مرا در روز جنگ پوشانیده‌ای.8ای خداوند، آرزوهای شریر را برایش برمیاور و تدابیر ایشان را به انجام مرسان مبادا سرافراشته شوند، سلاه.9و امّا سرهای آنانی که مرا احاطه می‌کنند، شرارتِ لبهای ایشان، آنها را خواهد پوشانید.10اخگرهای سوزنده را بر ایشان خواهند ریخت، ایشان را در آتش خواهند انداخت و در ژرفیها که دیگر نخواهند برخاست.11مرد بدگو در زمین پایدار نخواهد شد. مرد ظالم را شرارت صید خواهد کرد تا او را هلاک کند.12میدانم که خداوند دادرسی فقیر را خواهد کرد و داوری مسکینان را خواهد نمود.13هر آینه عادلان نام تو را حمد خواهند گفت و راستان به حضور تو ساکن خواهند شد.
1411[مزمور داود] ای خداوند تو را می‌خوانم. نزد من بشتاب! و چون تو را بخوانم آواز مرا بشنو!2دعای من به حضور تو مثل بخور آراسته شود، و برافراشتن دستهایم، مثل هدیه شام.3ای خداوند، بر دهان من نگاهبانی فرما و در لبهایم را نگاه دار.4دل مرا به عمل بد مایل مگردان تا مرتکب اعمال زشت با مردان بدکار نشوم. و از چیزهای لذیذ ایشان نخورم.5مردِعادل مرا بزند و لطف خواهد بود، و مرا تأدیب نماید و روغن برای سر خواهد بود! و سر من آن را ابا نخواهد نمود زیرا که در بدیهای ایشان نیز دعای من دایم خواهد بود.6چون داوران ایشان از سرِ صخره‌ها انداخته شوند، آنگاه سخنان مرا خواهند شنید زیرا که شیرین است.7مثل کسی که زمین را فلاحت و شیار بکند، استخوانهای ما بر سر قبرها پراکنده میشود.8زیرا که ای یهوه خداوند، چشمان من بسوی توست. و بر تو توکّل دارم. پس جان مرا تلف منما!9مرا از دامی که برای من نهاده‌اند نگاه دار و از کمنده‌ای گناهکاران.10شریران به دامهای خود بیفتند و من بسلامتی در بگذرم.
1421[قصیده داود و دعا وقتی‌که در مغاره بود] به آواز خود نزد خداوند فریاد برمی‌آورم. به آواز خود نزد خداوند تضرّع می‌نمایم.2ناله خود را در حضور او خواهم ریخت. تنگیهای خود را نزد او بیان خواهم کرد.3وقتی که روح من در من مدهوش میشود. پس تو طریقت مرا دانسته‌ای. در راهی که می‌روم دام برای من پنهان کرده‌اند.4به طرف راست بنگر و ببین که کسی نیست که مرا بشناسد. ملجا برای من نابود شد. کسی نیست که در فکر جان من باشد.5نزد تو ای خداوند فریاد کردم و گفتم که تو ملجا و حصّهٔ من در زمین زندگان هستی.6به ناله من توجّه کن زیرا که بسیار ذلیلم! مرا از جفاکنندگانم برهان، زیرا که از من زورآورترند.7جان مرا از زندان درآور تا نام تو راحمد گویم. عادلان گرداگرد من خواهند آمد زیرا که به من احسان نموده‌ای.
1431[مزمور داود] ای خداوند دعای مرا بشنو و به تضرّع من گوش بده! در امانت و عدالت خویش مرا اجابت فرما!2و بر بندهٔ خود به محاکمه برمیا. زیرا زنده‌ای نیست که به حضور تو عادل شمرده شود.3زیرا که دشمن بر جان من جفا کرده، حیات مرا به زمین کوبیده است و مرا در ظلمت ساکن گردانیده، مثل آنانی که مدّتی مرده باشند.4پس روح من در من مدهوش شده، و دلم در اندرونم متحیّر گردیده است.5ایّام قدیم را به یاد می‌آورم. در همهٔ اعمال تو تفکّر نموده، در کارهای دست تو تأمّل می‌کنم.6دستهای خود را بسوی تو دراز می‌کنم. جان من مثلِ زمینِ خشک، تشنه تو است، سلاه.7ای خداوند، بزودی مرا اجابت فرما زیرا روح من کاهیده شده است. روی خود را از من مپوشان، مبادا مثل فروروندگان به هاویه بشوم.8بامدادان رحمت خود را به من بشنوان زیرا که بر تو توکّل دارم. طریقی را که برآن بروم، مرا بیاموز زیرا نزد تو جان خود را برمیافرازم.9ای خداوند مرا از دشمنانم برهان زیرا که نزد تو پناه برده‌ام.10مرا تعلیم ده تا ارادهٔ تو را بجا آورم زیرا خدای من تو هستی. روح مهربان تو مرا در زمین هموار هدایت بنماید.11به خاطر نام خود ای خداوند مرا زنده ساز؛ به خاطر عدالت خویش جان مرا از تنگی برهان؛12و به خاطررحمت خود، دشمنانم را منقطع ساز. و همهٔ مخالفان جان مرا هلاک کن زیرا که من بندهٔ تو هستم.
1441[مزمور داود] خداوند که صخره من است، متبارک باد؛ که دستهای مرا به جنگ و انگشتهای مرا به حرب تعلیم داد!2رحمت من اوست و ملجای من و قلعه بلند من و رهاننده من و سپر من و آنکه بر او توکّل دارم، که قوم مرا در زیر اطاعت من میدارد.3ای خداوند، آدمی چیست که او را بشناسی؟ و پسر انسان که او را به حساب بیاوری؟4انسان مثل نَفَسی است و روزهایش مثل سایهای است که می‌گذرد.5ای خداوند آسمانهای خود را خم ساخته، فرود بیا. و کوه‌ها را لمس کن تا دود شوند.6رعد را جهنده ساخته، آنها را پراکنده ساز. تیرهای خود را بفرست و آنها را منهزم نما.7دست خود را از اعلی بفرست، و مرا رهانیده، از آبهای بسیار خلاصی ده، یعنی از دست پسران اجنبی8که دهان ایشان به باطل سخن میگوید، و دست راست ایشان، دستِ دروغ است.9ای خدا، تو را سرودی تازه میسرایم. با بربط ذات ده تار، تو را ترنّم خواهم نمود.10که پادشاهان را نجات می‌بخشی، و بندهٔ خود داود را از شمشیر مهلک می‌رهانی.11مرا از دست اجنبیان برهان و خلاصی ده، که دهان ایشان به باطل سخن میگوید و دست راست ایشان دست دروغ است.12تا پسران ما درجوانیِ خود نموّ کرده، مثل نهالها باشند. و دختران ما مثل سنگهای زاویه تراشیده شده به مثال قصر.13و انبارهای ما پر شده، به انواع نعمت ریزان شوند. و گله‌های ما هزارها و کرورها در صحراهای ما بزایند.14و گاوان ما باربردار شوند و هیچ رخنه و خروج و نالهای در کوچه‌های ما نباشد.15خوشابحال قومی که نصیب ایشان این است. خوشابحال آن قوم که یهوه خدای ایشان است.
1451[تسبیح داود] ای خدای من، ای پادشاه، تو را متعال می‌خوانم و نام تو را متبارک می‌گویم، تا ابدالآباد!2تمامی روز تو را متبارک می‌خوانم، و نام تو را حمد می‌گویم تا ابدالآباد.3خداوند عظیم است و بینهایت ممدوح، و عظمت او را تفتیش نتوان کرد.4طبقه تا طبقه اعمال تو را تسبیح می‌خوانند و کارهای عظیم تو را بیان خواهند نمود.5در مجد جلیل کبریایی تو و در کارهای عجیب تو تفکّر خواهم نمود.6در قوّتِ کارهای مهیبِ تو سخن خواهند گفت. و من عظمت تو را بیان خواهم نمود.7و یادگاری کثرت احسان تو را حکایت خواهند کرد. و عدالت تو را خواهند سرایید.8خداوند کریم و رحیم است و دیر غضب و کثیرالاحسان.9خداوند برای همگان نیکو است، و رحمتهای وی بر همهٔ اعمال وی است.10ای خداوند جمیع کارهای تو، تو را حمد میگویند. و مقدّسان تو، تو را متبارک می‌خوانند.11دربارهٔٔجلال ملکوت تو سخن میگویند و توانایی تو را حکایت می‌کنند.12تا کارهای عظیم تو را به بنی‌آدم تعلیم دهند و کبریاییِ مجیدِ ملکوت تو را.13ملکوت تو، ملکوتی است تا جمیع دهرها و سلطنت تو باقی تا تمام دورها.14خداوند جمیع افتادگان را تأیید می‌کند و خمشدگان را برمیخیزاند.15چشمان همگان منتظر تو میباشد و تو طعام ایشان را در موسمش می‌دهی.16دست خویش را باز می‌کنی و آرزوی همهٔ زندگان را سیر مینمایی.17خداوند عادل است در جمیع طریقهای خود و رحیم در کّل اعمال خویش.18خداوند نزدیک است به آنانیکه او را می‌خوانند، به آنانیکه او را به راستی می‌خوانند.19آرزوی ترسندگان خود را بجا میآورد و تضّرع ایشان را شنیده، ایشان را نجات میدهد.20خداوند همهٔ محبّان خود را نگاه میدارد و همهٔ شریران را هلاک خواهد ساخت.21دهان من تسبیح خداوند را خواهد گفت و همهٔ بشر نام قدّوس او را متبارک بخوانند تا ابدالآباد.
1461هلّلویاه! ای جان من خداوند را تسبیح بخوان!2تا زنده هستم، خداوند را حمد خواهم گفت. مادامی که وجود دارم، خدای خود را خواهم سرایید.3بر رؤسا توکّل مکنید و نه بر ابن آدم که نزد او اعانتی نیست.4روح او بیرون میرود و او به خاک خود برمی‌گردد و در همان روز فکرهایش نابود میشود.5خوشابحال آنکه خدای یعقوب مددکاراوست، که امید او بر یهوّه خدای وی میباشد،6که آسمان و زمین را آفرید و دریا و آنچه را که در آنهاست؛ که راستی را نگاه دارد تا ابدالآباد؛7که مظلومان را دادرسی می‌کند؛ و گرسنگان را نان می‌بخشد. خداوند اسیران را آزاد میسازد.8خداوند چشمان کوران را باز می‌کند. خداوند خم شدگان را برمیافرازد. خداوند عادلان را دوست میدارد.9خداوند غریبان را محافظت می‌کند و یتیمان و بیوه زنان را پایدار مینماید. لیکن طریق شریران را کج میسازد.10خداوند سلطنت خواهد کرد تا ابدالآباد و خدای تو ای صهیون، نسلاً بعد نسل. هلّلویاه!
1471هلّلویاه، زیرا خدای ما را سراییدننیکو است و دلپسند، و تسبیح خواندن شایسته است!2خداوند اورشلیم را بنا می‌کند و پراکندگان اسرائیل را جمع مینماید.3شکسته دلان را شفا میدهد و جراحتهای ایشان را می‌بندد.4عدد ستارگان را می‌شمارد و جمیع آنها را به نام می‌خواند.5خداوند ما بزرگ است و قوّت او عظیم و حکمت وی غیرمتناهی.6خداوند مسکینان را برمیافرازد و شریران را به زمین می‌اندازد.7خداوند را با تشکّر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید.8که آسمانها را با ابرها می‌پوشاند و باران را برای زمین مهیّا مینماید و گیاه را بر کوه‌ها می‌رویاند.9که بهایم را آذوقه میدهد و بچّه‌های غراب را که او را می‌خوانند.10در قوّت اسب رغبت ندارد، و از ساقهای انسان راضی نمی‌باشد.11رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانیکه به رحمت وی امیدوارند.12ای اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو.13زیرا که پشت بندهٔ‌ای دروازه‌هایت را مستحکم کرده و فرزندانت را در اندرونت مبارک فرموده است.14که حدود تو را سلامتی میدهد و تو را از مغز گندم سیر میگرداند.15که کلام خود را بر زمین فرستاده است و قول او به زودی هر چه تمامتر می‌دود.16که برف را مثل پشم می‌باراند، و ژاله را مثل خاکستر می‌پاشد.17که تگرگ خود را در قطعه‌ها می‌اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟18کلام خود را می‌فرستد و آنها را می‌گدازد. باد خویش را میوزاند، پس آبها جاری میشود.19کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوریهای خویش را به اسرائیل.20با هیچ امّتی چنین نکرده است و داوریهای او را ندانسته‌اند. هلّلویاه!
1481هلّلویاه! خداوند را از آسمانتسبیح بخوانید! در اعلی علیّین او را تسبیح بخوانید!2ای همهٔ فرشتگانش او را تسبیح بخوانید. ای همهٔ لشکرهای او او را تسبیح بخوانید.3ای آفتاب و ماه او را تسبیح بخوانید. ای همهٔ ستارگان نور او را تسبیح بخوانید.4ای فلکالافلاک او را تسبیح بخوانید، و ای آبهایی که فوق آسمانهایید.5نام خداوند را تسبیح بخوانند زیرا که او امر فرمود پس آفریده شدند.6و آنها را پایدار نمود تا ابدالآباد و قانونی قرار داد که از آن در نگذرند.7خداوند را از زمین تسبیح بخوانید، ای نهنگان و جمیع لجّه‌ها.8ای آتش و تگرگ وبرف و مه و باد تند که فرمان او را به جا می‌آورید.9ای کوه‌ها و تمام تلّها و درختان میوه‌دار و همهٔ سروهای آزاد.10ای وحوش و جمیع بهایم و حشرات و مرغان بالدار.11ای پادشاهان زمین و جمیع امّتها و سروران و همهٔ داوران جهان.12ای جوانان و دوشیزگان نیز و پیران و اطفال.13نام خداوند را تسبیح بخوانند، زیرا نام او تنها متعال است و جلال او فوق زمین و آسمان.14و او شاخی برای قوم خود برافراشته است، تا فخر باشد برای همهٔ مقدّسان او، یعنی برای بنیاسرائیل که قوم مقرّب او میباشند. هلّلویاه!
1491هلّلویاه! خداوند را سرود تازهبسرایید و تسبیح او را در جماعت مقدّسان!2اسرائیل در آفریننده خود شادی کنند و پسران صهیون در پادشاه خویش وجد نمایند.3نام او را با رقص تسبیح بخوانند. با بربط و عود او را بسرایند.4زیرا خداوند از قوم خویش رضامندی دارد. مسکینان را به نجاتْ جمیل میسازد.5مقدّسان از جلال فخر بنمایند. و بر بسترهای خود ترنّم بکنند.6تسبیحات بلند خدا در دهان ایشان باشد. و شمشیر دو دمه در دست ایشان.7تا از امّتها انتقام بکشند و تأدیبها بر طوایف بنمایند.8و پادشاهان ایشان را به زنجیرها ببندند و سروران ایشان را به پابندهای آهنین.9و داوری را که مکتوب است بر ایشان اجرا دارند. این کرامت است برای همهٔ مقدّسان او. هلّلویاه!
1501هلّلویاه! خدا را در قدس او تسبیحبخوانید. در فلکِ قوّت او، او را تسبیح بخوانید!2او را به‌سبب کارهای عظیم او تسبیح بخوانید. او را به حسب کثرت عظمتش تسبیح بخوانید.3او را به آواز کَرِنّا تسبیحبخوانید. او را با بربط و عود تسبیح بخوانید.4او را با دف و رقص تسبیح بخوانید. او را با ذوات اوتار و نی تسبیح بخوانید.5او را با صنجهای بلندآواز تسبیح بخوانید. او را با صنجهای خوشصدا تسبیح بخوانید.6هرکه روح دارد، خداوند را تسبیح بخواند. هلّلویاه!
امثال
11امثال سلیمان بن داود پادشاه اسرائیل،2به جهت دانستن حكمت و عدل، و برای فهمیدن كلمات فطانت؛3به جهت اكتساب ادب معرفت‌آمیز، و عدالت و انصاف و استقامت؛4تا ساده دلان را زیركی بخشد، و جوانان را معرفت و تمیز؛5تا مرد حكیم بشنود و علم را بیفزاید، و مرد فهیم تدابیر را تحصیل نماید؛6تا امثال و كنایات را بفهمند، كلمات حكیمان و غوامض ایشان را.7ترس یهوه آغاز علم است، لیكن جاهلان حكمت و ادب را خوار می‌شمارند.8ای پسر من تأدیب پدر خود را بشنو، و تعلیم مادر خویش را ترك منما.9زیرا كه آنها تاج زیبایی برای سر تو، و جواهر برای گردن تو خواهد بود.10ای پسر من اگر گناهكاران تو را فریفته سازند، قبول منما.11اگر گویند: «همراه ما بیا تا برای خون در كمین بنشینیم، و برای بی‌گناهان بیجهت پنهان شویم،12مثل هاویه ایشان را زنده خواهیم بلعید، و تندرست مانند آنانی كه به گور فرو میروند.13هر گونه اموال نفیسه را پیدا خواهیم نمود و خانه‌های خود را از غنیمت مملو خواهیم ساخت.14قرعه خود را در میان ما بینداز. و جمیع ما را یك كیسه خواهد بود.»15ای پسر من با ایشان در راه مرو. و پای خود را از طریقهای ایشان باز دار16زیرا كه پایهای ایشان برای شرارت می‌دود و به جهت ریختن خون می‌شتابد.17به تحقیق، گستردن دام در نظر هر بالداری بی‌فایده است.18لیكن ایشان به جهت خون خود كمین می‌سازند، و برای جان خویش پنهان می‌شوند.19همچنین است راههای هر كس كه طّماع سود باشد، كه آن جان مالك خود را هلاك میسازد.20حكمت در بیرون ندا میدهد و در شوارع عام آواز خود را بلند میكند.21در سر چهارراهها در دهنه دروازه‌ها می‌خواند و در شهر به سخنان خود متّكلم میشود22كه «ای جاهلان تا به كی جهالت را دوست خواهید داشت؟ و تا به كی مستهزئین از استهزا شادی میكنند و احمقان از معرفت نفرت می‌نمایند؟23به سبب عتاب من بازگشت نمایید. اینك روح خود را بر شما افاضه خواهم نمود و كلمات خود را بر شما اعلام خواهم كرد.24زیرا كه چون خواندم، شما ابا نمودید و دستهای خود را افراشتم و كسی اعتنا نكرد.25بلكه تمامی نصیحت مرا ترك نمودید و توبیخ مرا نخواستید.26پس من نیز در حین مصیبت شما خواهم خندید و چون ترس بر شما مستولی شود استهزا خواهم نمود.27چون‌خوف مثل باد تند بر شما عارض شود، و مصیبت مثل گردباد به شما دررسد، حینی كه تنگی و ضیق بر شما آید.28آنگاه مرا خواهند خواند لیكن اجابت نخواهم كرد، و صبحگاهان مرا جستجو خواهند نمود اما مرا نخواهند یافت.29چونكه معرفت را مكروه داشتند، و ترس خداوند را اختیار ننمودند،30و نصیحت مرا پسند نكردند، و تمامی توبیخ مرا خوار شمردند،31بنابراین، از میوه طریق خود خواهند خورد، و از تدابیر خویش سیر خواهند شد.32زیرا كه ارتدادِ جاهلان، ایشان را خواهد كشت و راحتِ غافلانه احمقان، ایشان را هلاك خواهد ساخت.33اما هر كه مرا بشنود در امنّیت ساكن خواهد بود، و از ترس بلا مستریح خواهد ماند.»
21ای پسر من اگر سخنان مرا قبول می‌نمودی و اوامر مرا نزد خود نگاه می‌داشتی،2تا گوش خود را به حكمت فرا گیری و دل خود را به فطانت مایل گردانی،3اگر فهم را دعوت می‌كردی و آواز خود را به فطانت بلند می‌نمودی،4اگر آن را مثل نقره می‌طلبیدی و مانند خزانه‌های مخفی جستجو می‌كردی،5آنگاه ترس خداوند را می‌فهمیدی، و معرفت خدا را حاصل می‌نمودی.6زیرا خداوند حكمت را می‌بخشد، و از دهان وی معرفت و فطانت صادر میشود.7به جهت مستقیمان، حكمت كامل را ذخیره میكند و برای آنانی كه در كاملّیت سلوك می‌نمایند، سپر میباشد،8تا طریقهای انصاف را محافظت نماید و طریق مقّدسان خویش را نگاه دارد.9پس آنگاه عدالت و انصاف را می‌فهمیدی، واستقامت و هر طریق نیكو را.10زیرا كه حكمت به دل تو داخل میشد و معرفت نزد جان تو عزیز می‌گشت.11تمیز، تو را محافظت مینمود، و فطانت، تو را نگاه میداشت،12تا تو را از راه شریر رهایی بخشد، و از كسانی كه به سخنان كج متكّلم می‌شوند.13كه راههای راستی را ترك میكنند، و به طریقهای تاریكی سالك می‌شوند.14از عمل بد خشنودند، و از دروغهای شریر خرسندند.15كه در راههای خود مُعَوّجند، و در طریقهای خویش كج‌رو میباشند.16تا تو را از زن اجنبی رهایی بخشد، و از زن بیگانه‌ای كه سخنان تملّق‌آمیز میگوید،17كه مُصاحبِ جوانی خود را ترك كرده، و عهد خدای خویش را فراموش نموده است.18زیرا خانه او به موت فرو میرود و طریقهای او به مردگان.19كسانی كه نزد وی روند برنخواهند گشت، و به طریقهای حیات نخواهند رسید.20تا به راه صالحان سلوك نمایی و طریقهای عادلان را نگاه داری.21زیرا كه راستان در زمین ساكن خواهند شد، و كاملان در آن باقی خواهند ماند.22لیكن شریران از زمین منقطع خواهند شد، و ریشه خیانتكاران از آن كنده خواهد گشت.
31ای پسر من، تعلیم مرا فراموش مكن و دل تو اوامر مرا نگاه دارد،2زیرا كه طول ایام و سالهای حیات و سلامتی را برای تو خواهد افزود.3زنهار كه رحمت و راستی تو را ترك نكند. آنها را بر گردن خود ببند و بر لوح دل خود مرقوم دار.4آنگاه نعمت و رضامندی نیكو، در نظر خدا و انسان خواهی یافت.5به تمامی دل خود بر خداوند توكل نما و بر عقل خود تكیه‌مكن.6در همه راههای خود او را بشناس، و او طریقهایت را راست خواهد گردانید.7خویشتن را حكیم مپندار، از خداوند بترس و از بدی اجتناب نما.8این برای ناف تو شفا، و برای استخوانهایت مغز خواهد بود.9از مایملك خود خداوند را تكریم نما و از نوبرهای همه محصول خویش.10آنگاه انبارهای تو به وفور نعمت پر خواهد شد، و چرخشتهای تو از شیره انگور لبریز خواهد گشت.11ای پسر من، تأدیب خداوند را خوار مشمار، و توبیخ او را مكروه مدار.12زیرا خداوند هر كه را دوست دارد تأدیب مینماید، مثل پدرْ پسر خویش را كه از او مسرور میباشد.13خوشابحال كسی كه حكمت را پیدا كند، و شخصی كه فطانت را تحصیل نماید.14زیرا كه تجارت آن از تجارت نقره و محصولش از طلای خالص نیكوتر است.15از لعلها گرانبهاتر است و جمیع نفایس تو با آن برابری نتواند كرد.16به دست راست وی طول ایام است، و به دست چپش دولت و جلال.17طریقهای وی طریقهای شادمانی است و همه راههای وی سلامتی میباشد.18به جهت آنانی كه او را به دست گیرند، درخت حیات است و كسی كه به او متمّسك میباشد خجسته است.19خداوند به حكمت خود زمین را بنیاد نهاد، و به عقل خویش آسمان را استوار نمود.20به علم او لجّه‌ها مُنْشَّق گردید، و افلاك شبنم را می‌چكانید.21ای پسر من، این چیزها از نظر تو دور نشود. حكمت كامل و تمیز را نگاه دار.22پس برای جان تو حیات، و برای گردنت زینت خواهد بود.23آنگاه در راه خود به امنیت سالك‌خواهی شد، و پایت نخواهد لغزید.24هنگامی كه بخوابی، نخواهی ترسید و چون دراز شوی خوابت شیرین خواهد شد.25از خوف ناگهان نخواهی ترسید، و نه از خرابی شریران چون واقع شود.26زیرا خداوند اعتماد تو خواهد بود و پای تو را از دام حفظ خواهد نمود.27احسان را از اهلش باز مدار، هنگامی كه بجا آوردنش در قوّت دست توست.28به همسایه خود مگو برو و بازگرد، و فردا به تو خواهم داد، با آنكه نزد تو حاضر است.29بر همسایه‌ات قصد بدی مكن، هنگامی كه او نزد تو در امنیت ساكن است.30با كسی كه به تو بدی نكرده است، بی‌سبب مخاصمه منما.31بر مرد ظالم حسد مبر و هیچكدام از راههایش را اختیار مكن.32زیرا كج‌خلقان نزد خداوند مكروهند، لیكن سّر او نزد راستان است.33لعنت خداوند بر خانه شریران است. اما مسكن عادلان را بركت میدهد.34یقین كه مستهزئین را استهزا مینماید، اما متواضعان را فیض می‌بخشد.35حكیمان وارث جلال خواهند شد، اما احمقان خجالت را خواهند برد.
41ای پسران، تأدیب پدر را بشنوید و گوش دهید تا فطانت را بفهمید،2چونكه تعلیم نیكو به شما میدهم. پس شریعت مرا ترك منمایید.3زیرا كه من برای پدر خود پسر بودم، و در نظر مادرم عزیز و یگانه.4و او مرا تعلیم داده، میگفت: «دل تو به سخنان من متمّسك شود، و اوامر مرا نگاه دار تا زنده بمانی.5حكمت را تحصیل نما و فهم را پیدا كن. فراموش مكن و ازكلمات دهانم انحراف مورز.6آن را ترك منما كه تو را محافظت خواهد نمود. آن را دوست دار كه تو را نگاه خواهد داشت.7حكمت از همه چیز افضل است. پس حكمت را تحصیل نما و به هر آنچه تحصیل نموده باشی، فهم را تحصیل كن.8آن را محترم دار، و تو را بلند خواهد ساخت. و اگر او را در آغوش بكشی تو را معظّم خواهد گردانید.9بر سر تو تاج زیبایی خواهد نهاد. و افسر جلال به تو عطا خواهد نمود.»10ای پسر من بشنو و سخنان مرا قبول نما، كه سالهای عمرت بسیار خواهد شد.11راه حكمت را به تو تعلیم دادم، و به طریقهای راستی تو را هدایت نمودم.12چون در راه بروی قدمهای تو تنگ نخواهد شد، و چون بدوی لغزش نخواهی خورد.13ادب را به چنگ آور و آن را فرو مگذار. آن را نگاه دار زیرا كه حیات تو است.14به راه شریران داخل مشو، و در طریق گناهكاران سالك مباش.15آن را ترك كن و به آن گذر منما، و از آن اجتناب كرده، بگذر.16زیرا كه ایشان تا بدی نكرده باشند، نمی‌خوابند و اگر كسی را نلغزانیده باشند، خواب از ایشان منقطع میشود.17چونكه نان شرارت را میخورند، و شراب ظلم را می‌نوشند.18لیكن طریق عادلان مثل نور مشرق است كه تا نهار كامل روشنایی آن در تزاید میباشد.19و اما طریق شریران مثل ظلمت غلیظ است، و نمی‌دانند كه از چه چیز می‌لغزند.20ای پسر من، به سخنان من توجه نما و گوش خود را به كلمات من فرا گیر.21آنها از نظر تو دور نشود. آنها را در اندرون دل خود نگاه دار.22زیرا هر كه آنها را بیابد برای او حیات است، و برای‌تمامی جسد او شفا میباشد.23دل خود را به حفظ تمام نگاه دار، زیرا كه مخرج‌های حیات از آن است.24دهان دروغگو را از خود بینداز، و لبهای كج را از خویشتن دور نما.25چشمانت به استقامت نگران باشد، و مژگانت پیش روی تو راست باشد.26طریق پایهای خود را هموار بساز، تا همه طریقهای تو مستقیم باشد.27به طرف راست یا چپ منحرف مشو، و پای خود را از بدی نگاه دار.
51ای پسر من، به حكمت من توجه نما، و گوش خود را به فطانت من فراگیر،2تا تدابیر را محافظت نمایی، و لبهایت معرفت را نگاه دارد.3زیرا كه لبهای زن اجنبی عسل را می‌چكاند، و دهان او از روغن ملایم‌تر است.4لیكن آخر او مثل اَفْسَنتین تلخ است و بُرنده مثل شمشیر دودم.5پایهایش به موت فرو میرود، و قدمهایش به هاویه متمّسك میباشد.6به طریق حیات هرگز سالك نخواهد شد. قدمهایش آواره شده است و او نمی‌داند.7و الا´ن ای پسرانم مرا بشنوید، و از سخنان دهانم انحراف مورزید.8طریق خود را از او دور ساز، و به در خانه او نزدیك مشو.9مبادا عنفوان جوانی خود را به دیگران بدهی، و سالهای خویش را به ستمكیشان.10و غریبان از اموال تو سیر شوند، و ثمره محنت تو به خانه بیگانه رود.11كه در عاقبتِ خود نوحهگری نمایی، هنگامی كه گوشت و بدنت فانی شده باشد،12و گویی چرا ادب را مكروه داشتم، و دل من تنبیه را خوار شمرد،13و آوازمرشدان خود را نشنیدم، و به معلمان خود گوش ندادم.14نزدیك بود كه هر گونه بدی را مرتكب شوم، در میان قوم و جماعت.15آب را از منبع خود بنوش، و نهرهای جاری را از چشمه خویش.16جویهای تو بیرون خواهد ریخت، و نهرهای آب در شوارع عام،17و از آنِ خودت به تنهایی خواهد بود، و نه از آنِ غریبان با تو.18چشمه تو مبارك باشد، و از زن جوانی خویش مسرور باش،19مثل غزال محبوب و آهوی جمیل. پستانهایش تو را همیشه خرّم سازد، و از محبت او دائماً محفوظ باش.20لیكن ای پسر من، چرا از زن بیگانه فریفته شوی؟ و سینه زن غریب را در بر گیری؟21زیرا كه راههای انسان در مدّنظر خداوند است، و تمامی طریقهای وی را می‌سنجد.22تقصیرهای شریر او را گرفتار میسازد، و به بندهای گناهان خود بسته میشود.23او بدون ادب خواهد مرد، و به كثرت حماقت خویش تلف خواهد گردید.
61ای پسرم، اگر برای همسایه خود ضامن شده، و به جهت شخص بیگانه دست داده باشی،2و از سخنان دهان خود در دام افتاده، و از سخنان دهانت گرفتار شده باشی،3پس ای پسر من، این را بكن و خویشتن را رهایی ده چونكه به دست همسایه‌ات افتاده‌ای. برو و خویشتن را فروتن ساز و از همسایه خود التماس نما.4خواب را به چشمان خود راه مده، و نه پینكی را به مژگان خویش.5مثل آهو خویشتن را از كمند و مانند گنجشك از دست صیاد خلاص كن.6ای شخص كاهل نزد مورچه برو، و در راههای او تأمّل كن و حكمت را بیاموز،7كه وی را پیشوایی نیست و نه سرور و نه حاكمی.8اما خوراك خود را تابستان مهیا میسازد و آذوقه خویش را در موسم حصاد جمع میكند.9ای كاهل، تا به چند خواهی خوابید و از خواب خود كی خواهی برخاست؟10اندكی خفت و اندكی خواب، و اندكی بر هم نهادن دستها به جهت خواب.11پس فقر مثل راهزن بر تو خواهد آمد، و نیازمندی بر تو مانند مرد مسلّح.12مرد لئیم و مرد زشت‌خوی، با اعوجاج دهان رفتار میكند.13با چشمان خود غمزه می‌زند و با پایهای خویش حرف می‌زند. با انگشتهای خویش اشاره میكند.14در دلش دروغها است و پیوسته شرارت را اختراع میكند. نزاعها را می‌پاشد.15بنابراین مصیبت بر او ناگهان خواهد آمد. در لحظهای منكسر خواهد شد و شفا نخواهد یافت.16شش چیز است كه خداوند از آنها نفرت دارد، بلكه هفت چیز كه نزد جان وی مكروه است.17چشمان متكّبر و زبان دروغگو؛ و دستهایی كه خون بیگناه را می‌ریزد؛18دلی كه تدابیر فاسد را اختراع میكند؛ پایهایی كه در زیان‌كاری تیزرو میباشند؛19شاهد دروغگو كه به كذب متكلّم شود؛ و كسی كه در میان برادران نزاعها بپاشد.20ای پسر من اوامر پدر خود را نگاه دار و تعلیم مادر خویش را ترك منما.21آنها را بر دل خود دائماً ببند، و آنها را بر گردن خویش بیاویز.22حینی كه به راه می‌روی تو را هدایت خواهدنمود، و حینی كه می‌خوابی بر تو دیده‌بانی خواهد كرد، و وقتی كه بیدار شوی با تو مكالمه خواهد نمود.23زیرا كه احكام (ایشان) چراغ و تعلیم (ایشان) نور است، و توبیخ تدبیرآمیز طریق حیات است.24تا تو را از زن خبیثه نگاه دارد، و از چاپلوسی زبانِ زنِ بیگانه.25در دلت مشتاق جمال وی مباش، و از پلكهایش فریفته مشو،26زیرا كه به سبب زن زانیه، شخص برای یك قرص نان محتاج میشود، و زن مرد دیگر، جان گرانبها را صید میكند.27آیا كسی آتش را در آغوش خود بگیرد و جامهاش سوخته نشود؟28یا كسی بر اخگرهای سوزنده راه رود و پایهایش سوخته نگردد؟29همچنین است كسی كه نزد زن همسایه خویش داخل شود، زیرا هر كه او را لمس نماید بیگناه نخواهد ماند.30دزد را اهانت نمی‌كنند اگر دزدی كند تا جان خود را سیر نماید وقتی كه گرسنه باشد.31لیكن اگر گرفته شود، هفت چندان ردّ خواهد نمود و تمامی اموال خانه خود را خواهد داد.32اما كسی كه با زنی زنا كند، ناقص‌العقل است و هر كه چنین عمل نماید، جان خود را هلاك خواهد ساخت.33او ضرب و رسوایی خواهد یافت، و ننگ او محو نخواهد شد.34زیرا كه غیرت، شدّت خشم مرد است و در روز انتقام، شفقت نخواهد نمود.35بر هیچ كفّاره‌ای نظر نخواهد كرد و هر چند عطایا را زیاده كنی، قبول نخواهد نمود.
71ای پسر من سخنان مرا نگاه دار، و اوامر مرا نزد خود ذخیره نما.2اوامر مرا نگاه دار تا زنده بمانی، و تعلیم مرا مثل مردمك چشم‌خویش.3آنها را بر انگشتهای خود ببند و آنها را بر لوح قلب خود مرقوم دار.4به حكمت بگو كه تو خواهر من هستی و فهم را دوست خویش بخوان5تا تو را از زن اجنبی نگاه دارد، و از زن غریبی كه سخنان تملّق‌آمیز میگوید.6زیرا كه از دریچه خانه خود نگاه كردم، و از پشت شبكه خویش.7در میان جاهلان دیدم، و در میان جوانان، جوانی ناقص‌العقل مشاهده نمودم،8كه در كوچه بسوی گوشه او می‌گذشت، و به راه خانه وی میرفت،9در شام در حین زوال روز، در سیاهی شب و در ظلمت غلیظ؛10كه اینك زنی به استقبال وی میآمد، در لباس زانیه و در خباثت دل.11زنی یاوه‌گو و سركش كه پایهایش در خانهاش قرار نمیگیرد.12گاهی در كوچه‌ها و گاهی در شوارع عام، و نزد هر گوشهای در كمین میباشد.13پس او را بگرفت و بوسید و چهره خود را بی‌حیا ساخته، او را گفت:14«نزد من ذبایح سلامتی است، زیرا كه امروز نذرهای خود را وفا نمودم.15از این جهت به استقبال تو بیرون آمدم، تا روی تو را به سعی تمام بطلبم و حال تو را یافتم.16بر بستر خود دوشكها گسترانیده‌ام، با دیباها از كتان مصری.17بستر خود را با مُرّ و عود و سلیخه معطّر ساخته‌ام.18بیا تا صبح از عشق سیر شویم، و خویشتن را از محبت خرّم سازیم.19زیرا صاحبخانه در خانه نیست، و سفر دور رفته است.20كیسه نقره‌ای به دست گرفته و تا روزِ بدرِ تمام مراجعت نخواهد نمود.»21پس او را از زیادتی سخنانش فریفته كرد، و از تملّق لبهایش او را اغوا نمود.22در ساعت از عقب او مثل گاوی كه به سلاّخ‌خانه میرود، روانه شد و مانند احمق به زنجیرهای قصاص.23تا تیربه جگرش فرو رود، مثل گنجشكی كه به دام می‌شتابد و نمی‌داند كه به خطر جان خود میرود.24پس حال ای پسران مرا بشنوید، و به سخنان دهانم توجه نمایید.25دل تو به راههایش مایل نشود، و به طریقهایش گمراه مشو،26زیرا كه او بسیاری را مجروح انداخته است، و جمیع كشتگانش زورآورانند.27خانه او طریق هاویه است و به حجره‌های موت مُؤَدّی میباشد.
81آیا حكمت ندا نمی‌كند، و فطانت آواز خود را بلند نمی‌نماید؟2به سر مكانهای بلند، به كناره راه، در میان طریقها می‌ایستد.3به جانب دروازه‌ها به دهنه شهر، نزد مدخل دروازه‌ها صدا می‌زند.4كه شما را ای مردان می‌خوانم و آواز من به بنی‌آدم است.5ای جاهلان زیركی را بفهمید و ای احمقان عقل را درك نمایید.6بشنوید زیرا كه به امور عالیه تكلّم می‌نمایم و گشادن لبهایم استقامت است.7دهانم به راستی تنطّق میكند و لبهایم شرارت را مكروه میدارد.8همه سخنان دهانم بر حقّ است و در آنها هیچ چیز كج یا مُعْوَّج نیست.9تمامی آنها نزد مرد فهیم واضح است و نزد یابندگان معرفت مستقیم است.10تأدیب مرا قبول كنید و نه نقره را، و معرفت را بیشتر از طلای خالص.11زیرا كه حكمت از لعلها بهتر است، و جمیع نفایس را به او برابر نتوان كرد.12من حكمتم و در زیركی سكونت دارم، و معرفت تدبیر را یافته‌ام.13ترس خداوند ، مكروه داشتنِ بدی است. غرور و تكبّر و راه بد و دهان دروغگو را مكروه می‌دارم.14مشورت و حكمت كامل از آنِ من است. من فهم هستم و قوت از آن من است.15به من پادشاهانْ سلطنت میكنند، و داوران به عدالت فتوا می‌دهند.16به من سروران حكمرانی می‌نمایند و شریفان و جمیع داورانِ جهان.17من دوست می‌دارم آنانی را كه مرا دوست میدارند. و هر كه مرا به جدّ و جهد بطلبد مرا خواهد یافت.18دولت و جلال با من است. توانگری جاودانی و عدالت.19ثمره من از طلا و زر ناب بهتر است، و حاصل من از نقره خالص.20در طریق عدالت می‌خرامم، در میان راههای انصاف،21تا مال حقیقی را نصیب محبان خود گردانم، و خزینه‌های ایشان را مملوّ سازم.22خداوند مرا مبداء طریق خود داشت، قبل از اعمال خویش از ازل.23من از ازل برقرار بودم، از ابتدا پیش از بودن جهان.24هنگامی كه لجهّها نبود من مولود شدم، وقتی كه چشمه‌های پر از آب وجود نداشت.25قبل از آنكه كوهها برپا شود، پیش از تلّها مولود گردیدم.26چون زمین و صحراها را هنوز نساخته بود، و نه اوّل غبار ربع مسكون را.27وقتی كه او آسمان را مستحكم ساخت من آنجا بودم، و هنگامی كه دایره را بر سطح لجّه قرار داد.28وقتی كه افلاك را بالا استوار كرد، و چشمه‌های لجّه را استوار گردانید.29چون به دریا حدّ قرار داد، تا آبها از فرمان او تجاوز نكنند، و زمانی كه بنیاد زمین را نهاد.30آنگاه نزد او معمار بودم، و روزبروز شادی می‌نمودم، و همیشه به حضور او اهتزاز می‌كردم.31و اهتزاز من در آبادی زمین وی، و شادی من با بنی‌آدم می‌بود.32پس الا´ن ای پسرانْ مرا بشنوید، و خوشابحال آنانی كه طریقهای مرا نگاه دارند.33تأدیب را بشنوید و حكیم باشید، و آن را ردّ منمایید.34خوشابحال كسی كه مرا بشنود، و هر روز نزد درهای من دیده‌بانی كند، و باهوهای دروازههای مرا محافظت نماید.35زیرا هر كه مرا یابد حیات را تحصیل كند، و رضامندی خداوند را حاصل نماید.36و اما كسی كه مرا خطا كند، به جان خود ضرر رساند، و هر كه مرا دشمن دارد، موت را دوست دارد.
91حكمت، خانه خود را بنا كرده، و هفت ستونهای خویش را تراشیده است.2ذبایح خود را ذبح نموده و شراب خود را ممزوج ساخته و سفره خود را نیز آراسته است.3كنیزان خود را فرستاده، ندا كرده است، بر پشتهای بلند شهر:4«هر كه جاهل باشد به اینجا بیاید، و هر كه ناقص‌العقل است،» او را میگوید.5«بیایید از غذای من بخورید، و از شرابی كه ممزوج ساخته‌ام بنوشید.6جهالت را ترك كرده، زنده بمانید، و به طریق فهم سلوك نمایید.7هر كه استهزاكننده را تأدیب نماید، برای خویشتن رسوایی را تحصیل كند، و هر كه شریر را تنبیه نماید برای او عیب میباشد.8استهزاكننده را تنبیه منما مبادا از تو نفرت كند، اما مرد حكیم را تنبیه نما كه تو را دوست خواهد داشت.9مرد حكیم را پند ده كه زیاده حكیم خواهد شد. مرد عادل را تعلیم ده كه علمش خواهد افزود.10ابتدای حكمت ترس خداوند است، و معرفتِ قدوسْ فطانت میباشد.11زیرا كه به واسطه من روزهای تو كثیر خواهد شد، و سالهای عمر از برایت زیاده خواهد گردید.12اگر حكیم هستی، برای خویشتن حكیم هستی. و اگر استهزا نمایی به تنهایی متحمّل آن خواهی بود.»13زن احمق یاوه‌گو است، جاهل است و هیچ نمی‌داند،14و نزد در خانه خود می‌نشیند، در مكانهای بلند شهر بر كرسی،15تا راه‌روندگان را بخواند، و آنانی را كه به راههای خود براستی میروند.16هر كه جاهل باشد به اینجا برگردد، و به ناقص‌العقل میگوید:17«آبهای دزدیده شده شیرین است، و نان خفیه لذیذ میباشد.»18و او نمی‌داند كه مردگان در آنجا هستند، و دعوت‌شدگانش در عمقهای هاویه میباشند.
101امثال سلیمان: پسر حكیم پدر خود را مسرور میسازد، اما پسر احمق باعث حزن مادرش میشود.2گنجهای شرارت منفعت ندارد، اما عدالت از موت رهایی میدهد.3خداوند جان مرد عادل را نمی‌گذارد گرسنه بشود، اما آرزوی شریران را باطل میسازد.4كسی كه به دست سست كار میكند فقیر می‌گردد، اما دست چابك غنی میسازد.5كسی كه در تابستان جمع كند پسر عاقل است، اما كسی كه در موسم حصاد می‌خوابد، پسر شرم آورنده است.6بر سر عادلان بركتها است، اما ظلم دهان شریران را می‌پوشاند.7یادگار عادلان مبارك است، اما اسم شریران خواهد گندید.8دانا دل، احكام را قبول میكند، اما احمق پرگو تلف خواهد شد.9كسی كه به راستی راه رود، در امنیت سالك گردد، و كسی كه راه خود را كج میسازد آشكار خواهد شد.10هر كه چشمك می‌زند الم می‌رساند، اما احمق پرگو تلف میشود.11دهان عادلان چشمه حیات است، اما ظلم دهان شریران را می‌پوشاند.12بغض نزاعها می‌انگیزاند، اما محبت هر گناه را مستور میسازد.13در لبهای فطانت پیشگان حكمت یافت میشود، اما چوب به جهت پشت مرد ناقص العقل است.14حكیمان علم را ذخیره میكنند، اما دهان احمق نزدیك به هلاكت است.15اموال دولتمندان شهر حصاردار ایشان میباشد، اما بینوایی فقیران هلاكت ایشان است.16عمل مرد عادل مؤدّی به حیات است، اما محصول شریر به گناه میانجامد.17كسی كه تأدیب را نگاه دارد در طریق حیات است، اما كسی كه تنبیه را ترك نماید گمراه میشود.18كسی كه بغض را می‌پوشاند دروغگو میباشد. كسی كه بهتان را شیوع دهد احمق است.19كثرت كلام از گناه خالی نمی‌باشد، اما آنكه لبهایش را ضبط نماید عاقل است.20زبان عادلان نقره خالص است، اما دل شریران لاشَی‌ءْ میباشد.21لبهای عادلان بسیاری را رعایت میكند، اما احمقان از بی‌عقلی میمیرند.22بركت خداوند دولتمند میسازد، و هیچ زحمت بر آن نمی‌افزاید.23جاهل در عمل بد اهتزاز دارد، و صاحب فطانت در حكمت.24خوف شریران به ایشان می‌رسد، و آرزوی عادلان به ایشان عطا خواهد شد.25مثل گذشتن گردباد، شریر نابود میشود، اما مرد عادل بنیاد جاودانی است.26چنانكه سركه برای دندان و دود برای چشمان است، همچنین است مرد كاهل برای آنانی كه او را می‌فرستند.27ترس خداوند عمر را طویل میسازد، اما سالهای شریران كوتاه خواهد شد.28انتظار عادلان شادمانی است، اما امید شریران ضایع خواهد شد.29طریق خداوند به جهت كاملان قلعه است، اما به جهت عاملانِ شرّ هلاكت میباشد.30مرد عادل هرگز متحرك نخواهد شد، اما شریران در زمین ساكن نخواهند گشت.31دهان صدیقان حكمت را می‌رویاند، اما زبان دروغگویان از ریشه كنده خواهد شد.32لبهای عادلان به امور مرضیه عارف است، اما دهان شریران پر از دروغها است.
111ترازوی با تقلّب نزد خداوند مكروه است، اما سنگ تمام پسندیده او است.2چون تكبّر میآید خجالت میآید، اماحكمت با متواضعان است.3كاملیتِ راستان ایشان را هدایت میكند، اما كجی خیانتكاران ایشان را هلاك میسازد.4توانگری در روز غضب منفعت ندارد، اما عدالت از موت رهایی می‌بخشد.5عدالت مرد كامل طریق او را راست میسازد، اما شریر از شرارت خود هلاك می‌گردد.6عدالت راستان ایشان را خلاصی می‌بخشد، اما خیانتكاران در خیانت خود گرفتار می‌شوند.7چون مرد شریر بمیرد امید او نابود می‌گردد، و انتظار زورآوران تلف میشود.8مرد عادل از تنگی خلاص میشود و شریر به جای او میآید.9مرد منافق به دهانش همسایه خود را هلاك میسازد، و عادلان به معرفت خویش نجات می‌یابند.10از سعادتمندی عادلان، شهر شادی میكند، و از هلاكت شریران ابتهاج مینماید.11از بركت راستان، شهر مرتفع میشود، اما از دهان شریران منهدم می‌گردد.12كسی كه همسایه خود را حقیر شمارد ناقص‌العقل میباشد، اما صاحب فطانت ساكت میماند.13كسی كه به نَمّامی گردش میكند، سرّها را فاش میسازد، اما شخص امین‌دل، امر را مخفی میدارد.14جایی كه تدبیر نیست مردم میافتند، اما سلامتی از كثرت مشیران است.15كسی كه برای غریب ضامن شود البته ضرر خواهد یافت، و كسی كه ضمانت را مكروه دارد ایمن میباشد.16زن نیكوسیرت عزّت را نگاه میدارد، چنانكه زورآوران دولت را محافظت می‌نمایند.17مرد رحیم به خویشتن احسان مینماید، اما مرد ستمكیش جسد خود را می‌رنجاند.18شریر اجرت فریبنده تحصیل میكند، اما كارنده عدالت مزد حقیقی را.19چنانكه عدالت مؤدّی به حیات است، همچنین هر كه شرارت را پیروی نماید او را به موت می‌رساند.20كج خلقان نزد خداوند مكروهند، اما كاملان طریق پسندیده او میباشند.21یقیناً شریر مبرّا نخواهد شد، اما ذریت عادلان نجات خواهند یافت.22زن جمیله بی‌عقل حلقه زرّین است در بینی گراز.23آرزوی عادلان نیكویی محض است، اما انتظار شریران، غضب میباشد.24هستند كه می‌پاشند و بیشتر می‌اندوزند؛ و هستند كه زیاده از آنچه شاید، نگاه میدارند اما به نیازمندی میانجامد.25شخص سخی فربه میشود، و هر كه سیراب میكند خود نیز سیراب خواهد گشت.26هر كه غلّه را نگاه دارد مردم او را لعنت خواهند كرد، اما بر سر فروشنده آن بركت خواهد بود.27كسی كه نیكویی را بطلبد رضامندی را می‌جوید، و هر كه بدی را بطلبد بر او عارض خواهد شد.28كسی كه بر توانگری خود توكّل كند، خواهد افتاد، اما عادلان مثل برگ سبز شكوفه خواهند آورد.29هر كه اهل خانه خود را برنجاند نصیب اوباد خواهد بود، و احمق بنده حكیم‌دلان خواهد شد.30ثمره مرد عادل درخت حیات است، و كسی كه جانها را صید كند حكیم است.31اینك مرد عادل بر زمین جزا خواهد یافت، پس چند مرتبه زیاده مرد شریر و گناهكار.
121هر كه تأدیب را دوست میدارد معرفت را دوست میدارد، اما هر كه از تنبیه نفرت كند وحشی است.2مرد نیكو رضامندی خداوند را تحصیل مینماید، اما او صاحب تدبیر فاسد را ملزم خواهد ساخت.3انسان از بدی استوار نمیشود، اما ریشه عادلان جنبش نخواهد خورد.4زن صالحه تاج شوهر خود میباشد، اما زنی كه خجل سازد مثل پوسیدگی در استخوانهایش میباشد.5فكرهای عادلان انصاف است، اما تدابیر شریران فریب است.6سخنان شریران برای خون در كمین است، اما دهان راستان ایشان را رهایی میدهد.7شریران واژگون شده، نیست می‌شوند، اما خانه عادلان برقرار میماند.8انسان برحسب عقلش ممدوح میشود، اما كج‌دلان خجل خواهند گشت.9كسی كه حقیر باشد و خادم داشته باشد، بهتر است از كسی كه خویشتن را برافرازد و محتاج نان باشد.10مرد عادل برای جان حیوان خود تفكّر میكند، اما رحمتهای شریران ستمكیشی است.11كسی كه زمین خود را زرع كند از نان سیر خواهد شد، اما هر كه اباطیل را پیروی نماید ناقص‌العقل است.12مرد شریر به شكار بدكاران طمع می‌ورزد، اما ریشه عادلان میوه میآورد.13در تقصیر لبها دام مهلك است، اما مرد عادل از تنگی بیرون میآید.14انسان از ثمره دهان خود از نیكویی سیر میشود، و مكافات دست انسان به او ردّ خواهد شد.15راه احمق در نظر خودش راست است، اما هر كه نصیحت را بشنود حكیم است.16غضب احمق فوراً آشكار میشود، اما خردمند خجالت را می‌پوشاند.17هر كه به راستی تنطّق نماید عدالت را ظاهر میكند، و شاهد دروغ، فریب را.18هستند كه مثل ضرب شمشیر حرفهای باطل می‌زنند، اما زبان حكیمان شفا می‌بخشد.19لب راستگو تا به ابد استوار میماند، اما زبان دروغگو طرفۀالعینی است.20در دل هر كه تدبیر فاسد كند فریب است، اما مشورت‌دهندگانِ صلح را شادمانی است.21هیچ بدی به مرد صالح واقع نمیشود، اما شریران از بلا پُر خواهند شد.22لبهای دروغگو نزد خداوند مكروه است، اما عاملان راستی پسندیده او هستند.23مرد زیرك علم را مخفی میدارد، اما دل احمقان حماقت را شایع میسازد.24دست شخص زرنگ سلطنت خواهد نمود، اما مرد كاهل بندگی خواهد كرد.25كدورت دل انسان، او را منحنی میسازد، اما سخن نیكو او را شادمان خواهد گردانید.26مرد عادل برای همسایه خود هادی میشود، اما راه شریران ایشان را گمراه میكند.27مرد كاهل شكار خود را بریان نمی‌كند، اما زرنگی، توانگری گرانبهای انسان است.28در طریق عدالت حیات است، و در گذرگاههایش موت نیست.
131پسر حكیم تأدیب پدر خود را اطاعت‌می‌كند، اما استهزاكننده تهدید را نمی‌شنود.2مرد از میوه دهانش نیكویی را میخورد، اما جان خیانتكاران، ظلم را خواهد خورد.3هر كه دهان خود را نگاه دارد جان خویش را محافظت نماید، اما كسی كه لبهای خود را بگشاید هلاك خواهد شد.4شخص كاهل آرزو میكند و چیزی پیدا نمی‌كند. اما شخص زرنگ فربه خواهد شد.5مرد عادل از دروغ گفتن نفرت دارد، اما شریر رسوا و خجل خواهد شد.6عدالت كسی را كه در طریق خود كامل است محافظت میكند، اما شرارت، گناهكاران را هلاك میسازد.7هستند كه خود را دولتمند می‌شمارند و هیچ ندارند، و هستند كه خویشتن را فقیر می‌انگارند و دولت بسیار دارند.8دولت شخص فدیه جان او خواهد بود، اما فقیر تهدید را نخواهد شنید.9نور عادلان شادمان خواهد شد، اما چراغ شریران خاموش خواهد گردید.10از تكبّر جز نزاع چیزی پیدا نمیشود، اما با آنانی كه پند می‌پذیرند حكمت است.11دولتی كه از بطالت پیدا شود در تناقص میباشد، اما هر كه به دست خود اندوزد در تزاید خواهد بود.12امیدی كه در آن تعویق باشد باعث بیماری دل است، اما حصول مراد درخت حیات میباشد.13هر كه كلام را خوار شمارد خویشتن را هلاك میسازد، اما هر كه از حكم می‌ترسد ثواب خواهد یافت.14تعلیم مرد حكیم چشمه حیات است، تا از دامهای مرگ رهایی دهد.15عقل نیكو نعمت را می‌بخشد، اما راه خیانتكاران، سخت است.16هر شخص زیرك با علم عمل میكند، اما احمق حماقت را منتشر میسازد.17قاصد شریر در بلا گرفتار میشود، اما رسول امین شفا می‌بخشد.18فقر و اهانت برای كسی است كه تأدیب را ترك نماید، اما هر كه تنبیه را قبول كند محترم خواهد شد.19آرزویی كه حاصل شود برای جان شیرین است، اما اجتناب از بدی، مكروه احمقان میباشد.20با حكیمان رفتار كن و حكیم خواهی شد، اما رفیق جاهلان ضرر خواهد یافت.21بلا گناهكاران را تعاقب میكند، اما عادلان، جزای نیكو خواهند یافت.22مرد صالح پسران پسران را ارث خواهد داد، و دولتِ گناهكاران برای عادلان ذخیره خواهد شد.23در مزرعه فقیران خوراك بسیار است، اما هستند كه از بی‌انصافی هلاك می‌شوند.24كسی كه چوب را باز دارد، از پسر خویش‌نفرت میكند، اما كسی كه او را دوست میدارد او را به سعی تمام تأدیب مینماید.25مرد عادل برای سیری جان خود میخورد، اما شكم شریران محتاج خواهد بود.
141هر زن حكیم خانه خود را بنا میكند،اما زن جاهل آن را با دست خود خراب مینماید.2كسی كه به راستی خود سلوك مینماید از خداوند می‌ترسد، اما كسی كه در طریق خود كج‌رفتار است او را تحقیر مینماید.3در دهان احمق چوب تكبّر است، اما لبهای حكیمان ایشان را محافظت خواهد نمود.4جایی كه گاو نیست، آخور پاك است؛ اما از قوّت گاو، محصول زیاد میشود.5شاهد امین دروغ نمی‌گوید، اما شاهد دروغ به كذب تنطّق میكند.6استهزاكننده حكمت را می‌طلبد و نمی‌یابد. اما به جهت مرد فهیم علم آسان است.7از حضور مرد احمق دور شو، زیرا لبهای معرفت را در او نخواهی یافت.8حكمت مرد زیرك این است كه راه خود را درك نماید، اما حماقت احمقان فریب است.9احمقان به گناه استهزا میكنند، اما در میان راستان رضامندی است.10دل شخص تلخی خویشتن را میداند، و غریب در خوشی آن مشاركت ندارد.11خانه شریران منهدم خواهد شد، اما خیمه راستان شكوفه خواهد آورد.12راهی هست كه به نظر آدمی مستقیم مینماید، اما عاقبت آن، طُرُق موت است.13هم در لهو و لعب دل غمگین میباشد، و عاقبت این خوشی حُزن است.14كسی كه در دل مرتدّ است از راههای خود سیر میشود، و مرد صالح به خود سیر است.15مرد جاهل هر سخن را باور میكند، اما مرد زیرك در رفتار خود تأمّل مینماید.16مرد حكیم می‌ترسد و از بدی اجتناب مینماید، اما احمق از غرور خود ایمن میباشد.17مرد كج‌خلق، احمقانه رفتار مینماید، و (مردم) از صاحب سؤظن نفرت دارند.18نصیب جاهلان حماقت است، اما معرفت، تاجِ زیركان خواهد بود.19بدكاران در حضور نیكان خم می‌شوند، و شریران نزد دروازههای عادلان میایستند.20همسایه فقیر نیز از او نفرت دارد، اما دوستان شخص دولتمند بسیارند.21هر كه همسایه خود را حقیر شمارد گناه می‌ورزد، اما خوشابحال كسی كه بر فقیران ترحّم نماید.22آیا صاحبان تدبیر فاسد گمراه نمی‌شوند، اما برای كسانی كه تدبیر نیكو می‌نمایند، رحمت و راستی خواهد بود.23از هر مشقّتی منفعت است، اما كلام لبها به فقر محض میانجامد.24تاج حكیمان دولت ایشان است، اما حماقت احمقان حماقت محض است.25شاهد امین جانها را نجات می‌بخشد، اما هر كه به دروغ تنطّق میكند فریب محض است.26در ترس خداوند اعتماد قوی است، و فرزندان او را ملجأ خواهد بود.27ترس خداوند چشمه حیات است، تا از دامهای موت اجتناب نمایند.28جلال پادشاه از كثرت مخلوق است، و شكستگی سلطان از كمی مردم است.29كسی كه دیرغضب باشد كثیرالفهم است، و كج‌خلق حماقت را به نصیب خود میبرد.30دل آرام حیات بدن است، اما حسد پوسیدگی استخوانها است.31هر كه بر فقیر ظلم كند آفریننده خود را حقیر می‌شمارد، و هر كه بر مسكین ترحّم كند او را تمجید مینماید.32شریر از شرارت خود به زیر افكنده میشود، اما مرد عادل چون بمیرد اعتماد دارد.33حكمت در دل مرد فهیم ساكن میشود، اما در اندرون جاهلان آشكار می‌گردد.34عدالت قوم را رفیع میگرداند، اما گناه برای قوم، عار است.35رضامندی پادشاه بر خادمِ عاقل است، اما غضب او بر پست‌فطرتان.
151جواب نرم خشم را برمی‌گرداند، اما سخن تلخ غیظ را به هیجان میآورد.2زبان حكیمان علم را زینت می‌بخشد، اما دهان احمقان به حماقت تنطّق مینماید.3چشمان خداوند در همه جاست، و بر بدان و نیكان می‌نگرد.4زبان ملایم، درخت حیات است و كجی آن، شكستگی روح است.5احمق تأدیب پدر خود را خوار می‌شمارد، اما هر كه تنبیه را نگاه دارد زیرك میباشد.6در خانه مرد عادل گنج عظیم است، اما محصول شریران، كدورت است.7لبهای حكیمان معرفت را منتشر میسازد،اما دل احمقان، مستحكم نیست.8قربانی شریران نزد خداوند مكروه است، اما دعای راستان پسندیده اوست.9راه شریران نزد خداوند مكروه است، اما پیروان عدالت را دوست میدارد.10برای هر كه طریق را ترك نماید تأدیب سخت است، و هر كه از تنبیه نفرت كند خواهد مرد.11هاویه و اَبَدّوُن در حضور خداوند است، پس چند مرتبه زیاده دلهای بنی‌آدم.12استهزاكننده تنبیه را دوست ندارد، و نزد حكیمان نخواهد رفت.13دل شادمان چهره را زینت میدهد، اما از تلخی دل روح منكسر میشود.14دل مرد فهیم معرفت را می‌طلبد، اما دهان احمقان حماقت را می‌چَرَد.15تمامی روزهای مصیبت‌كشان بد است، اما خوشی دل ضیافتِ دائمی است.16اموال اندك با ترس خداوند بهتر است از گنج عظیم با اضطراب.17خوان بُقُول در جایی كه محبت باشد، بهتر است از گاو پرواری كه با آن عداوت باشد.18مرد تندخو نزاع را برمی‌انگیزد، اما شخص دیرغضب خصومت را ساكن میگرداند.19راه كاهلان مثل خاربست است، اما طریق راستان شاهراه است.20پسر حكیم پدر را شادمان میسازد، اما مرد احمق مادر خویش را حقیر می‌شمارد.21حماقت در نظر شخص ناقص‌العقل خوشی است، اما مرد فهیم به راستی سلوك مینماید.22از عدم مشورت، تدبیرها باطل میشود، امااز كثرت مشورت‌دهندگان برقرار میماند.23برای انسانْ از جوابِ دهانش شادی حاصل میشود، و سخنی كه در محلّش گفته شود چه بسیار نیكو است.24طریق حیات برای عاقلان به سوی بالا است، تا از هاویه اسفل دور شود.25خداوند خانه متكبّران را منهدم میسازد، اما حدود بیوه‌زن را استوار مینماید.26تدبیرهای فاسد نزد خداوند مكروه است، اما سخنان پسندیده برای طاهران است.27كسی كه حریص سود باشد خانه خود را مكدّر میسازد، اما هر كه از هدیه‌ها نفرت دارد خواهد زیست.28دل مرد عادل در جواب دادن تفكّر میكند، اما دهان شریران، چیزهای بد را جاری میسازد.29خداوند از شریران دور است، اما دعای عادلان را می‌شنود.30نورِ چشمانْ دل را شادمان میسازد، و خبر نیكو استخوانها را پر مغز مینماید.31گوشی كه تنبیه حیات را بشنود، در میان حكیمان ساكن خواهد شد.32هر كه تأدیب را ترك نماید، جان خود را حقیر می‌شمارد، اما هر كه تنبیه را بشنود عقل را تحصیل مینماید.33ترس خداوند ادیب حكمت است، و تواضعْ پیشروِ حرمت میباشد.
161تدبیرهای دل از آن انسان است، اما تنطّق زبان از جانب خداوند میباشد.2همه راههای انسان در نظر خودش پاك است، اما خداوند روحها را ثابت میسازد.3اعمال خود را به خداوند تفویض كن، تا فكرهای تو استوار شود.4خداوند هر چیز را برای غایت آن ساخته است، و شریران را نیز برای روز بلا.5هر كه دل مغرور دارد نزد خداوند مكروه است، و او هرگز مبرا نخواهد شد.6از رحمت و راستی، گناه كفّاره میشود، و به ترس خداوند ، از بدی اجتناب میشود.7چون راههای شخص پسندیده خداوند باشد، دشمنانش را نیز با وی به مصالحه میآورد.8اموال اندك كه با انصاف باشد بهتر است، از دخل فراوان بدون انصاف.9دل انسان در طریقش تفكّر میكند، اما خداوند قدمهایش را استوار میسازد.10وحی بر لبهای پادشاه است، و دهان او در داوری تجاوز نمی‌نماید.11ترازو و سنگهای راست از آن خداوند است و تمامی سنگهای كیسه صنعت وی میباشد.12عمل بد نزد پادشاهان مكروه است، زیرا كه كرسی ایشان از عدالت برقرار میماند.13لبهای راستگو پسندیده پادشاهان است، و راستگویان را دوست میدارند.14غضب پادشاهان، رسولانِ موت است اما مرد حكیم آن را فرو می‌نشاند.15در نور چهره پادشاه حیات است، و رضامندی او مثل ابر نوبهاری است.16تحصیل حكمت از زر خالص چه بسیار بهتر است، و تحصیل فهم از نقره برگزیده‌تر.17طریق راستان، اجتناب نمودن از بدی است، و هر كه راه خود را نگاه دارد جان خویش را محافظت مینماید.18تكبّر پیش‌رُوِ هلاكت است، و دل مغرور پیشرو خرابی.19با تواضع نزد حلیمان بودن بهتر است، از تقسیم نمودن غنیمت با متكبّران.20هر كه در كلام تعقّل كند سعادتمندی خواهد یافت، و هر كه به خداوند توكّل نماید خوشابحال او.21هر كه دل حكیم دارد فهیم خوانده میشود، و شیرینی لبها علم را می‌افزاید.22عقل برای صاحبش چشمه حیات است، اما تأدیب احمقان، حماقت است.23دل مرد حكیم دهان او را عاقل میگرداند، و علم را بر لبهایش می‌افزاید.24سخنان پسندیده مثل شان عسل است، برای جانْ شیرین است و برای استخوانها شفادهنده.25راهی هست كه در نظر انسان راست است، اما عاقبت آن راه، موت میباشد.26اشتهای كارگر برایش كار میكند، زیرا كه دهانش او را بر آن تحریض مینماید.27مرد لئیم شرارت را می‌اندیشد، و بر لبهایش مثل آتشِ سوزنده است.28مرد دروغگو نزاع می‌پاشد، و نمّام دوستان خالص را از همدیگر جدا میكند.29مرد ظالم همسایه خود را اغوا مینماید، و او را به راه غیر نیكو هدایت میكند.30چشمان خود را بر هم می‌زند تا دروغ را اختراع نماید، و لبهایش را می‌خاید و بدی را به انجام می‌رساند.31سفید مویی تاج جمال است، هنگامی كه در راه عدالت یافت شود.32كسی كه دیرغضب باشد از جبّار بهتر است،و هر كه بر روح خود مالك باشد از تسخیركننده شهر افضل است.33قرعه در دامن انداخته میشود، لیكن تمامی حكم آن از خداوند است.
171لقمه خشكِ با سلامتی، بهتر است از خانه پر از ضیافتِ با مخاصمت.2بنده عاقل بر پسر پست‌فطرت مسلّط خواهد بود، و میراث را با برادران تقسیم خواهد نمود.3بوته برای نقره و كوره به جهت طلا است، اما خداوند امتحان‌كننده دلها است.4شریر به لبهای دروغگو اصغا میكند، و مرد كاذب به زبان فتنهانگیز گوش میدهد.5هر كه فقیر را استهزا كند آفریننده خویش را مذّمت میكند، و هر كه از بلا خوش میشود بی‌سزا نخواهد ماند.6تاج پیران، پسران پسرانند، و جلال فرزندان، پدران ایشانند.7كلام كبرآمیز احمق را نمی‌شاید، و چند مرتبه زیاده لبهای دروغگو نجبا را.8هدیه در نظر اهل آن سنگ گرانبها است كه هر كجا توجّه نماید برخوردار میشود.9هر كه گناهی را مستور كند طالب محبت میباشد، اما هر كه امری را تكرار كند دوستان خالص را از هم جدا میسازد.10یك ملامت به مرد فهیم اثر میكند، بیشتر از صد تازیانه به مرد جاهل.11مرد شریر طالب فتنه است و بس. لهذا قاصد ستمكیش نزد او فرستاده میشود.12اگر خرسی كه بچه‌هایش كشته شود به انسان برخورَد، بهتر است از مرد احمق درحماقت خود.13كسی كه به عوض نیكویی بدی میكند بلا از خانه او دور نخواهد شد.14ابتدای نزاع مثل رخنه كردن آب است، پس مخاصمه را ترك كن قبل از آنكه به مجادله برسد.15هر كه شریر را عادل شمارد و هر كه عادل را ملزم سازد، هر دو ایشان نزد خداوند مكروهنـد.16قیمت به جهت خریدن حكمت چرا به دست احمق باشد؟ و حال آنكه هیچ فهم ندارد.17دوست خالص در همه اوقات محبت مینماید، و برادر به جهت تنگی مولود شده است.18مرد ناقص‌العقل دست میدهد و در حضور همسایه خود ضامن میشود.19هر كه معصیت را دوست دارد منازعه را دوست میدارد، و هر كه درِ خود را بلند سازد خرابی را می‌طلبد.20كسی كه دل كج دارد نیكویی را نخواهد یافت. و هر كه زبان دروغگو دارد در بلا گرفتار خواهد شد.21هر كه فرزند احمق آورد برای خویشتن غم پیدا میكند، و پدر فرزند ابله شادی نخواهد دید.22دل شادمان شفای نیكو می‌بخشد، اما روح شكسته استخوانها را خشك میكند.23مرد شریر رشوه را از بغل می‌گیرد، تا راههای انصاف را منحرف سازد.24حكمت در مدّ نظر مرد فهیم است، اما چشمان احمق در اقصای زمین میباشد.25پسر احمق برای پدر خویش حزن است، و به جهت مادر خویش تلخی است.26عادلان را نیز سرزنش نمودن خوب نیست،و نه ضرب زدن به نجبا به سبب راستی ایشان.27صاحب معرفت سخنان خود را باز میدارد، و هر كه روح حلیم دارد مرد فطانت‌پیشه است.28مرد احمق نیز چون خاموش باشد او را حكیم می‌شمارند، و هر كه لبهای خود را می‌بندد فهیم است.
181مرد معتزل، هوسِ خود را طالب‌می‌باشد، و به هر حكمت صحیح مجادله میكند.2احمق از فطانت مسرور نمیشود، مگر تا آنكه عقل خود را ظاهر سازد.3هنگامی كه شریر میآید، حقارت هم میآید، و با اهانت، خجالت می‌رسد.4سخنان دهان انسان آب عمیق است، و چشمه حكمت، نهر جاری است.5طرفداری شریران برای منحرف ساختن داوری عادلان نیكو نیست.6لبهای احمق به منازعه داخل میشود، و دهانش برای ضربها صدا می‌زند.7دهان احمق هلاكت وی است، و لبهایش برای جان خودش دام است.8سخنان نمّام مثل لقمه‌های شیرین است، و به عمق شكم فرو میرود.9او نیز كه در كار خود اهمال میكند، برادر هلاك‌كننده است.10اسم خداوند برج حصین است كه مرد عادل در آن می‌دود و ایمن میباشد.11توانگری شخص دولتمند شهر محكم او است، و در تصوّر وی مثل حصار بلند است.12پیش از شكستگی، دل انسان متكبّر می‌گردد، و تواضع مقدّمه عزّت است.13هر كه سخنی را قبل از شنیدنش جواب دهد برای وی حماقت و عار میباشد.14روح انسان بیماری او را متحمّل میشود، اما روح شكسته را كیست كه متحمّل آن بشود.15دل مرد فهیم معرفت را تحصیل میكند، و گوش حكیمان معرفت را می‌طلبد.16هدیه شخص، از برایش وسعت پیدا میكند و او را به حضور بزرگان می‌رساند.17هر كه در دعوی خود اوّل آید صادق مینماید، اما حریفش میآید و او را می‌آزماید.18قرعه نزاعها را ساكت مینماید و زورآوران را از هم جدا میكند.19برادر رنجیده از شهر قوی سختتر است، و منازعت با او مثل پشت‌بندهای قصر است.20دل آدمی از میوه دهانش پر میشود و از محصول لبهایش، سیر می‌گردد.21موت و حیات در قدرت زبان است، و آنانی كه آن را دوست میدارند میوهاش را خواهند خورد.22هر كه زوجه‌ای یابد چیز نیكو یافته است، و رضامندی خداوند را تحصیل كرده است.23مرد فقیر به تضرّع تكلّم میكند، اما شخص دولتمند به سختی جواب میدهد.24كسی كه دوستان بسیار دارد خویشتن را هلاك میكند، اما دوستی هست كه از برادر چسبنده‌تر میباشد.
191فقیری كه در كاملیت خود سالك است،از دروغگویی كه احمق باشد بهتر است.2دلی نیز كه معرفت ندارد نیكو نیست و هر كه به پایهای خویش می‌شتابد گناه میكند.3حماقت انسان، راه او را كج میسازد، و دلش از خداوند خشمناك میشود.4توانگری دوستان بسیار پیدا میكند، اما فقیر از دوستان خود جدا میشود.5شاهد دروغگو بی‌سزا نخواهد ماند، و كسی كه به دروغ تنطّق كند رهایی نخواهد یافت.6بسیاری پیش امیران تذلّل می‌نمایند، و همه كس دوست بذل‌كننده است.7جمیع برادران مرد فقیر از او نفرت دارند، و به طریق اولی دوستانش از او دور می‌شوند، ایشان را به سخنان، تعاقب میكند و نیستند.8هر كه حكمت را تحصیل كند جان خود را دوست دارد. و هر كه فطانت را نگاه دارد، سعادتمندی خواهد یافت.9شاهد دروغگو بی‌سزا نخواهد ماند، و هر كه به كذب تنطق نماید هلاك خواهد گردید.10عیش و عشرت احمق را نمی‌شاید، تا چه رسد به غلامی كه بر نجبا حكمرانی میكند.11عقل انسان خشم او را نگاه میدارد، و گذشتن از تقصیر جلال او است.12خشم پادشاه مثل غرّش شیر است، و رضامندی او مثل شبنم بر گیاه است.13پسر جاهل باعث الم پدرش است، و نزاعهای زن مثل آبی است كه دائم در چكیدن باشد.14خانه و دولت ارث اجدادی است، اما زوجه عاقله از جانب خداوند است.15كاهلی خواب سنگین میآورد، و شخص اهمال‌كار، گرسنه خواهد ماند.16هر كه حكم را نگاه دارد جان خویش را محافظت مینماید، اما هر كه طریق خود را سبك گیرد، خواهد مرد.17هر كه بر فقیر ترحّم نماید به خداوند قرض میدهد، و احسان او را به او ردّ خواهد نمود.18پسر خود را تأدیب نما زیرا كه امید هست، اما خود را به كشتن او وامدار.19شخص تندخو متحمّل عقوبت خواهد شد، زیرا اگر او را خلاصی دهی آن را باید مكرّر بجا آوری.20پند را بشنو و تأدیب را قبول نما، تا در عاقبت خود حكیم بشوی.21فكرهای بسیار در دل انسان است، اما آنچه ثابت مانَدْ مشورت خداوند است.22زینت انسان احسان او است، و فقیر از دروغگو بهتر است.23ترس خداوند مؤدّی به حیات است، و هر كه آن را دارد در سیری ساكن میماند، و به هیچ بلا گرفتار نخواهد شد.24مرد كاهل دست خود را در بغلش پنهان میكند، و آن را هم به دهان خود برنمی‌آورد.25استهزاكننده را تأدیب كن تا جاهلان زیرك شوند، و شخص فهیم را تنبیه نما و معرفت را درك خواهد نمود.26هر كه بر پدر خود ستم كند و مادرش را براند، پسری است كه رسوایی و خجالت میآورد.27ای پسرِ من شنیدن تعلیمی را ترك نما كه تو را از كلام معرفت گمراه میسازد.28شاهد لئیم انصاف را استهزا میكند، و دهان شریران گناه را می‌بلعد.29قصاص به جهت استهزاكنندگان مهیا است، و تازیانه‌ها برای پشت احمقان.
201شراب استهزا میكند و مسكرات عربده میآورد، و هر كه به آن فریفته شود حكیم نیست.2هیبت پادشاه مثل غرّش شیر است، و هر كه‌خشم او را به هیجان آورد، به جان خود خطا می‌ورزد.3از نزاع دور شدن برای انسان عزّت است، اما هر مرد احمق مجادله میكند.4مرد كاهل به سبب زمستان شیار نمی‌كند، لهذا در موسم حصاد گدایی میكند و نمی‌یابد.5مشورت در دل انسان آب عمیق است، اما مرد فهیم آن را می‌كشد.6بسا كسانند كه هر یك احسان خویش را اعلام میكنند، اما مرد امین را كیست كه پیدا كند.7مرد عادل كه به كاملّیت خود سلوك نماید، پسرانش بعد از او خجسته خواهند شد.8پادشاهی كه بر كرسی داوری نشیند، تمامی بدی را از چشمان خود پراكنده میسازد.9كیست كه تواند گوید: «دل خود را طاهر ساختم، و از گناه خویش پاك شدم؟»10سنگهای مختلف و پیمانه‌های مختلف، هر دو آنها نزد خداوند مكروه است.11طفل نیز از افعالش شناخته میشود، كه آیا اعمالش پاك و راست است یا نه.12گوش شنوا و چشم بینا، خداوند هر دو آنها را آفریده است.13خواب را دوست مدار مبادا فقیر شوی. چشمان خود را باز كن تا از نان سیر گردی.14مشتری میگوید بد است، بد است، اما چون رفت آنگاه فخر میكند.15طلا هست و لعلها بسیار، اما لبهای معرفت جواهر گرانبها است.16جامه آنكس را بگیر كه به جهت غریب ضامن است، و او را به رهن بگیر كه ضامن بیگانگان است.17نان فریب برای انسان لذیذ است، اما بعددهانش از سنگ‌ریزه‌ها پر خواهد شد.18فكرها به مشورت محكم میشود، و با حسن تدبیر جنگ نما.19كسی كه به نمّامی گردش كند، اسرار را فاش مینماید؛ لهذا با كسی كه لبهای خود را می‌گشاید معاشرت منما.20هر كه پدر و مادر خود را لعنت كند چراغش در ظلمت غلیظ خاموش خواهد شد.21اموالی كه اوّلاً به تعجیل حاصل میشود، عاقبتش مبارك نخواهد شد.22مگو كه از بدی انتقام خواهم كشید، بلكه بر خداوند توكّل نما و تو را نجات خواهد داد.23سنگهای مختلف نزد خداوند مكروه است، و ترازوهای متقلّب نیكو نیست.24قدمهای انسان از خداوند است، پس مرد راه خود را چگونه بفهمد؟25شخصی كه چیزی را به تعجیل مقدّس میگوید، و بعد از نذر كردن استفسار میكند، در دام می‌افتد.26پادشاه حكیم شریران را پراكنده میسازد و چوم را بر ایشان میگرداند.27روحِ انسان، چراغ خداوند است كه تمامی عمقهای دل را تفتیش مینماید.28رحمت و راستی پادشاه را محافظت میكند، و كرسی او به رحمت پایدار خواهد ماند.29جلال جوانان قوّت ایشان است، و عزّت پیران موی سفید.30ضربهای سخت از بدی طاهر میكند و تازیانه‌ها به عمق دل فرو میرود.
211دل پادشاه مثل نهرهای آب در دست خداوند است؛ آن را به هر سو كه بخواهد برمی‌گرداند.2هر راه انسان در نظر خودش راست است، اما خداوند دلها را می‌آزماید.3عدالت و انصاف را بجا آوردن، نزد خداوند از قربانیها پسندیده‌تر است.4چشمانِ بلند و دل متكبّر و چراغِ شریران، گناه است.5فكرهای مرد زرنگ تماماً به فراخی میانجامد، اما هر كه عجول باشد برای احتیاج تعجیل میكند.6تحصیل گنجها به زبان دروغگو، بخاری است بر هوا شده برای جویندگان موت.7ظلم شریران ایشان را به هلاكت می‌اندازد، زیرا كه از بجا آوردن انصاف ابا می‌نمایند.8طریق مردی كه زیر بار (گناه) باشد بسیار كج است، اما اعمال مرد طاهر، مستقیم است.9در زاویه پشتبام ساكن شدن بهتر است، از ساكن بودن با زن ستیزهگر در خانه مشترك.10جان شریر مشتاق شرارت است، و بر همسایه خود ترحّم نمی‌كند.11چون استهزاكننده سیاست یابد، جاهلان حكمت می‌آموزند؛ و چون مرد حكیم تربیت یابد، معرفت را تحصیل مینماید.12مرد عادل در خانه شریر تأمّل میكند كه چگونه اشرار به تباهی واژگون می‌شوند.13هر كه گوش خود را از فریاد فقیر می‌بندد، او نیز فریاد خواهد كرد و مستجاب نخواهد شد.14هدیهای در خفا خشم را فرو می‌نشاند، و رشوه‌ای در بغل، غضب سخت را.15انصاف كردن خرّمی عادلان است، اما باعث پریشانی بدكاران میباشد.16هر كه از طریق تعقّل گمراه شود، در جماعت مردگان ساكن خواهد گشت.17هر كه عیش را دوست دارد محتاج خواهد شد، و هر كه شراب و روغن را دوست دارد دولتمند نخواهد گردید.18شریران فدیه عادلان می‌شوند و خیانتكاران به عوض راستان.19در زمین بایر ساكن بودن بهتر است از بودن با زن ستیزهگر و جنگجوی.20در منزل حكیمان خزانه مرغوب و روغن است، اما مرد احمق آنها را تلف میكند.21هر كه عدالت و رحمت را متابعت كند، حیات و عدالت و جلال خواهد یافت.22مرد حكیم به شهر جبّاران برخواهد آمد، و قلعه اعتماد ایشان را به زیر می‌اندازد.23هر كه دهان و زبان خویش را نگاه دارد، جان خود را از تنگیها محافظت مینماید.24مرد متكبّر و مغرور مسمّی به استهزاكننده میشود، و به افزونی تكبّر عمل میكند.25شهوت مرد كاهل او را می‌كشد، زیرا كه دستهایش از كار كردن ابا مینماید.26هستند كه همه اوقات به شدّت حریص میباشند، اما مرد عادل بذل میكند و امساك نمی‌نماید.27قربانیهای شریران مكروه است، پس چند مرتبه زیاده هنگامی كه به عوض بدی آنها را می‌گذرانند.28شاهد دروغگو هلاك میشود، اما كسی كه استماع نماید به راستی تكلّم خواهد كرد.29مرد شریر روی خود را بی‌حیا میسازد، و مرد راست، طریق خویش را مستحكم میكند.30حكمتی نیست و نه فطانتی و نه مشورتی كه به ضدّ خداوند به كار آید.31اسب برای روز جنگ مهیا است، اما نصرت از جانب خداوند است.
221نیك نامی از كثرت دولتمندی افضل است، و فیض از نقره و طلا بهتر.2دولتمند و فقیر با هم ملاقات میكنند، آفریننده هر دو ایشان خداوند است.3مرد زیرك، بلا را می‌بیند و خویشتن را مخفی میسازد و جاهلان می‌گذرند و در عقوبت گرفتار می‌شوند.4جزای تواضع و خداترسی، دولت و جلال و حیات است.5خارها و دامها در راه كجروان است، اما هر كه جان خود را نگاه دارد از آنها دور میشود.6طفل را در راهی كه باید برود تربیت نما، و چون پیر هم شود از آن انحراف نخواهد ورزید.7توانگر بر فقیر تسلّط دارد، و مدیون غلام طلبكار میباشد.8هر كه ظلم بكارد بلا خواهد دروید، و عصای غضبش زایل خواهد شد.9شخصی كه نظر او باز باشد، مبارك خواهد بود، زیرا كه از نان خود به فقرا میدهد.10استهزاكننده را دور نما و نزاع رفع خواهد شد، و مجادله و خجالت ساكت خواهد گردید.11هر كه طهارت دل را دوست دارد و لبهای ظریف دارد، پادشاه دوست او میباشد.12چشمان خداوند معرفت را نگاه میدارد و سخنان خیانتكاران را باطل میسازد.13مرد كاهل میگوید شیر بیرون است، و در كوچه‌ها كشته می‌شوم.14دهان زنان بیگانه چاه عمیق است، و هر كه مغضوب خداوند باشد، در آن خواهد افتاد.15حماقت در دل طفل بسته شده است، اما چوب تأدیب آن را از او دور خواهد كرد.16هر كه بر فقیر برای فایده خویش ظلم نماید، و هر كه به دولتمندان ببخشد البته محتاج خواهد شد.17گوش خود را فرا داشته، كلام حكما را بشنو، و دل خود را به تعلیم من مایل گردان،18زیرا پسندیده است كه آنها را در دل خود نگاه داری، و بر لبهایت جمیعاً ثابت مانَدْ؛19تا اعتماد تو بر خداوند باشد. امروز تو را تعلیم دادم.20آیا امور شریف را برای تو ننوشتم؟ شامل بر مشورت معرفت؛21تا قانون كلام راستی را اعلام نمایم، و تو كلام راستی را نزد فرستندگان خود پس ببری؟22فقیر را از آن جهت كه ذلیل است تاراج منما، و مسكین را در دربار، ستم مرسان،23زیرا خداوند دعوی ایشان را فیصل خواهد نمود، و جان تاراجكنندگان ایشان را به تاراج خواهد داد.24با مرد تندخو معاشرت مكن، و با شخص كج‌خلق همراه مباش،25مبادا راههای او را آموخته شوی و جان خود را در دام گرفتار سازی.26از جمله آنانی كه دست می‌دهند مباش و نه از آنانی كه برای قرضها ضامن می‌شوند.27اگر چیزی نداری كه ادا نمایی پس چرا بستر تو را از زیرت بردارد.28حدّ قدیمی را كه پدرانت قرار داده‌اند منتقل مساز.29آیا مردی را كه در شغل خویش ماهر باشد می‌بینی؟ او در حضور پادشاهان خواهد ایستاد،پیش پست‌فطرتان نخواهد ایستاد.
231چون با حاكم به غذا خوردن نشینی، در آنچه پیش روی تو است تأمّل نما.2و اگر مرد اكول هستی، كارد بر گلوی خود بگذار.3به خوراكهای لطیف او حریص مباش، زیرا كه غذای فریبنده است.4برای دولتمند شدن خود را زحمت مرسان و از عقل خود باز ایست.5آیا چشمان خود را بر آن خواهی دوخت كه نیست میباشد؟ زیرا كه دولت البته برای خود بالها میسازد، و مثل عقاب در آسمان می‌پرد.6نان مرد تنگ‌نظر را مخور، و به جهت خوراكهای لطیف او حریص مباش.7زیرا چنانكه در دل خود فكر میكند خود او همچنان است. تو را میگوید: بخور و بنوش، اما دلش با تو نیست.8لقمه‌ای را كه خورده‌ای قی خواهی كرد، و سخنان شیرین خود را بر باد خواهی داد.9به گوش احمق سخن مگو، زیرا حكمت كلامت را خوار خواهد شمرد.10حدّ قدیم را منتقل مساز، و به مزرعه یتیمان داخل مشو،11زیرا كه ولّی ایشان زورآور است، و با تو در دعوی ایشان مقاومت خواهد كرد.12دل خود را به ادب مایل گردان، و گوش خود را به كلام معرفت.13از طفل خود تأدیب را باز مدار كه اگر او را با چوب بزنی نخواهد مرد؛14پس او را با چوب بزن، و جان او را از هاویه نجات خواهی داد.15ای پسر من اگر دل تو حكیم باشد، دل من(بلی دل) من شادمان خواهد شد؛16و گُرده‌هایم وجد خواهد نمود، هنگامی كه لبهای تو به راستی متكلّم شود.17دل تو به جهت گناهكاران غیور نباشد، اما به جهت ترس خداوند تمامی روز غیور باش،18زیرا كه البته آخرت هست، و امید تو منقطع نخواهد شد.19پس تو ای پسرم بشنو و حكیم باش، و دل خود را در طریق مستقیم گردان.20از زمره میگساران مباش، و از آنانی كه بدنهای خود را تلف میكنند.21زیرا كه میگسار و مُسرِف، فقیر میشود و صاحب خواب به خرقه‌ها ملبّس خواهد شد.22پدر خویش را كه تو را تولید نمود گوش گیر، و مادر خود را چون پیر شود خوار مشمار.23راستی را بخر و آن را مفروش، و حكمت و ادب و فهم را.24پدر فرزند عادل به غایت شادمان میشود، و والد پسر حكیم از او مسرور خواهد گشت.25پدرت و مادرت شادمان خواهند شد، و والده تو مسرور خواهد گردید.26ای پسرم دل خود را به من بده، و چشمان تو به راههای من شاد باشد؛27چونكه زن زانیه حفره‌ای عمیق است، و زن بیگانه چاه تنگ.28او نیز مثل راهزن در كمین میباشد، و خیانتكاران را در میان مردم می‌افزاید.29وای از آنِ كیست و شقاوت از آن كه، و نزاعها از آن كدام، و زاری از آنِ كیست و جراحتهای بی‌سبب از آنِ كه، و سرخی چشمان از آنِ كدام؟30آنانی را است كه شرب مدام می‌نمایند، وبرای چشیدن شراب ممزوج داخل می‌شوند.31به شراب نگاه مكن وقتی كه سرخ‌فام است، حینی كه حبابهای خود را در جام ظاهر میسازد، و به ملایمت فرو میرود؛32اما در آخر مثل مار خواهد گزید، و مانند افعی نیش خواهد زد.33چشمان تو چیزهای غریب را خواهد دید، و دل تو به چیزهای كج تنطّق خواهد نمود،34و مثل كسی كه در میان دریا می‌خوابد خواهی شد، یا مانند كسی كه بر سر دكل كشتی می‌خسبد؛35و خواهی گفت: مرا زدند لیكن درد را احساس نكردم، مرا زجر نمودند لیكن نفهمیدم. پس كی بیدار خواهم شد؟ همچنین معاودت میكنم و بار دیگر آن را می‌طلبم.
241بر مردان شریر حسد مبر، و آرزو مدار تا با ایشان معاشرت نمایی،2زیرا كه دل ایشان در ظلم تفكّر میكند و لبهای ایشان درباره مشقّت تكلّم مینماید.3خانه به حكمت بنا میشود، و با فطانت استوار می‌گردد،4و به معرفت اطاقها پر میشود، از هر گونه اموال گرانبها و نفایس.5مرد حكیم در قدرت میماند، و صاحب معرفت در توانایی ترقّی میكند،6زیرا كه با حسن‌تدبیر باید جنگ بكنی، و از كثرت مشورت‌دهندگان نصرت است.7حكمت برای احمق زیاده بلند است، دهان خود را در دربار باز نمی‌كند.8هر كه برای بدی تفكّر میكند، او را فتنهانگیز میگویند.9فكر احمقان گناه است، و استهزاكننده نزدآدمیان مكروه است.10اگر در روز تنگی سستی نمایی، قوّت تو تنگ میشود.11آنانی را كه برای موت برده شوند خلاص كن، و از رهانیدن آنانی كه برای قتل مهیااند كوتاهی منما.12اگر گویی كه این را ندانستیم، آیا آزماینده دلها نمی‌فهمد؟ و حافظ جان تو نمی‌داند؟ و به هر كس برحسب اعمالش مكافات نخواهد داد؟13ای پسر من عسل را بخور زیرا كه خوب است، و شان عسل را چونكه به كامت شیرین است.14همچنین حكمت را برای جان خود بیاموز، اگر آن را بیابی آنگاه اجرت خواهد بود، و امید تو منقطع نخواهد شد.15ای شریر، برای منزل مرد عادل در كمین مباش، و آرامگاه او را خراب مكن،16زیرا مرد عادل اگر چه هفت مرتبه بیفتد خواهد برخاست، اما شریران در بلا خواهند افتاد.17چون دشمنت بیفتد شادی مكن، و چون بلغزد دلت وجد ننماید،18مبادا خداوند این را ببیند و در نظرش ناپسند آید، و غضب خود را از او برگرداند.19خویشتن را به سبب بدكاران رنجیده مساز، و بر شریران حسد مبر،20زیرا كه به جهت بدكاران اجر نخواهد بود، و چراغ شریران خاموش خواهد گردید.21ای پسر من از خداوند و پادشاه بترس، و با مفسدان معاشرت منما،22زیرا كه مصیبت ایشان ناگهان خواهد برخاست، و عاقبت سالهای ایشان را كیست كه بداند؟23اینها نیز از (سخنان) حكیمان است طرفداری در داوری نیكو نیست.24كسی كه به شریر بگوید تو عادل هستی، امّتها او را لعنت خواهند كرد و طوایف از او نفرت خواهند نمود.25اما برای آنانی كه او را توبیخ نمایند شادمانی خواهد بود، و بركت نیكو به ایشان خواهد رسید.26آنكه به كلام راست جواب گوید، لبها را می‌بوسد.27كار خود را در خارج آراسته كن، و آن را در ملك مهیا ساز، و بعد از آن خانه خویش را بنا نما.28بر همسایه خود بیجهت شهادت مده، و با لبهای خود فریب مده؛29و مگو به طوری كه او به من عمل كرد من نیز با وی عمل خواهم نمود، و مرد را بر حسب اعمالش پاداش خواهم داد.30از مزرعه مرد كاهل، و از تاكستان شخص ناقص‌العقل گذشتم.31و اینك بر تمامی آن خارها می‌رویید، و خس تمامی روی آن را می‌پوشانید، و دیوار سنگیش خراب شده بود.32پس من نگریسته متفكّر شدم، ملاحظه كردم و ادب آموختم.33اندكی خفت و اندكی خواب، و اندكی برهم نهادن دستها به جهت خواب.34پس فقر تو مثل راهزن بر تو خواهد آمد، و نیازمندی تو مانند مرد مسلّح.
251اینها نیز از امثال سلیمان است كه مردان حزقیا، پادشاه یهودا آنها را نقل نمودند.2مخفی داشتن امر جلال خدا است، و تفحّص نمودن امر جلال پادشاهان است.3آسمان را در بلندیاش و زمین را در عمقش، و دل پادشاهان را تفتیش نتوان نمود.4دُرْد را از نقره دور كن، تا ظرفی برای زرگر بیرون آید.5شریران را از حضور پادشاه دور كن، تا كرسی او در عدالت پایدار بماند.6در حضور پادشاه خویشتن را برمیفراز، و در جای بزرگان مایست،7زیرا بهتر است تو را گفته شود كه اینجا بالا بیا، از آنكه به حضور سروری كه چشمانت او را دیده است تو را پایین برند.8برای نزاع به تعجیل بیرون مرو، مبادا در آخرش چون همسایه‌ات تو را خجل سازد، ندانی كه چه باید كرد.9دعوی خود را با همسایه‌ات بكن، اما راز دیگری را فاش مساز؛10مبادا هر كه بشنود تو را ملامت كند، و بدنامی تو رفع نشود.11سخنی كه در محلّش گفته شود، مثل سیبهای طلا در مرصعكاری نقره است.12مُؤَدِب حكیم برای گوش شنوا، مثل حلقۀطلا و زیور زر خالص است.13رسول امین برای فرستندگان خود، چون خنكی یخ در موسم حصاد میباشد، زیرا كه جان آقایان خود را تازه میكند.14كسی كه از بخششهای فریبنده خود فخر میكند، مثل ابرها و باد بی‌باران است.15با تحمّلْ داور را به رأی خود توان آورد، و زبان ملایم، استخوان را می‌شكند.16اگر عسل یافتی بقدر كفایت بخور، مبادا از آن پر شده، قی كنی.17پای خود را از زیاد رفتن به خانه همسایه‌ات باز دار، مبادا از تو سیر شده، از تو نفرت نماید.18كسی كه درباره همسایه خود شهادت دروغ دهد، مثل تبرزین و شمشیر و تیر تیز است.19اعتماد بر خیانتكار در روز تنگی، مثل دندان كرم‌زده و پای مرتعش میباشد.20سراییدن سرودها برای دلتنگ، مثل كندن جامه در وقت سرما و ریختن سركه بر شوره است.21اگر دشمن تو گرسنه باشد او را نان بخوران، و اگر تشنه باشد او را آب بنوشان،22زیرا اخگرها بر سرش خواهی انباشت، و خداوند تو را پاداش خواهد داد.23چنانكه باد شمال باران میآورد، همچنان زبان غیبتگو چهره را خشمناك میسازد.24ساكن بودن در گوشه پشتبام بهتر است از بودن با زن جنگجو در خانه مشترك.25خبر خوش از ولایت دور، مثل آب سرد برای جان تشنه است.26مرد عادل كه پیش شریر خم شود، مثل‌چشمه گل‌آلود و منبع فاسد است.27زیاد عسل خوردن خوب نیست، همچنان طلبیدن جلال خودْ جلال نیست.28كسی كه بر روح خود تسلّط ندارد، مثل شهر منهدم و بی‌حصار است.
261چنانكه برف در تابستان و باران در حصاد، همچنین حرمت برای احمق شایسته نیست.2لعنت، بی‌سبب نمی‌آید، چنانكه گنجشك در طیران و پرستوك در پریدن.3شلاّق به جهت اسب و لگام برای الاغ، و چوب از برای پشت احمقان است.4احمق را موافق حماقتش جواب مده، مبادا تو نیز مانند او بشوی.5احمق را موافق حماقتش جواب بده، مبادا خویشتن را حكیم بشمارد.6هر كه پیغامی به دست احمق بفرستد، پایهای خود را می‌بُرد و ضرر خود را می‌نوشد.7ساقهای شخصِ لنگ بی‌تمكین است، و مثلی كه از دهان احمق برآید همچنان است.8هر كه احمق را حرمت كند، مثل كیسه جواهر در توده سنگها است.9مَثَلی كه از دهان احمق برآید، مثل خاری است كه در دست شخص مست رفته باشد.10تیرانداز همه را مجروح میكند، همچنان است هر كه احمق را به مزد گیرد و خطاكاران را اجیر نماید.11چنانكه سگ به قی خود برمی‌گردد، همچنان احمق حماقت خود را تكرار میكند.12آیا شخصی را می‌بینی كه در نظر خود حكیم است؟ امید داشتن بر احمق از امید بر او بیشتر است.13كاهل میگوید كه شیر در راه است، و اسد در میان كوچه‌ها است.14چنانكه در بر پاشنه‌اش می‌گردد، همچنان كاهل بر بستر خویش.15كاهل دست خود را در قاب فرو میبرد و از برآوردن آن به دهانش خسته میشود.16كاهل در نظر خود حكیم‌تر است از هفت مرد كه جواب عاقلانه می‌دهند.17كسی كه برود و در نزاعی كه به او تعلّق ندارد متعرّض شود، مثل كسی است كه گوشهای سگ را بگیرد.18آدم دیوانهای كه مشعلها و تیرها و موت را می‌اندازد،19مثل كسی است كه همسایه خود را فریب دهد، و میگوید آیا شوخی نمی‌كردم؟20از نبودن هیزم آتش خاموش میشود، و از نبودن نمّام منازعه ساكت می‌گردد.21زغال برای اخگرها و هیزم برای آتش است، و مرد فتنهانگیز به جهت برانگیختن نزاع.22سخنان نمّام مثل خوراك لذیذ است، كه به عمقهای دل فرو میرود.23لبهای پرمحبت با دل شریر، مثل نقره‌ای پردُرد است كه بر ظرف سفالین اندوده شود.24هر كه بغض دارد با لبهای خود نیرنگ مینماید، و در دل خود فریب را ذخیره میكند.25هنگامی كه سخن نیكو گوید، او را باور مكن زیرا كه در قلبش هفت چیز مكروه است.26هر چند بغض او به حیله مخفی شود، اما خباثت او در میان جماعت ظاهر خواهد گشت.27هر كه حفره‌ای بكند در آن خواهد افتاد، و هر كه سنگی بغلطاند بر او خواهد برگشت.28زبان دروغگو از مجروح‌شدگان خود نفرت‌دارد، و دهان چاپلوس هلاكت را ایجاد میكند.
271درباره فردا فخر منما، زیرا نمی‌دانی كه روز چه خواهد زایید.2دیگری تو را بستاید و نه دهان خودت؛ غریبی و نه لبهای تو.3سنگ سنگین است و ریگ ثقیل، اما خشم احمق از هر دو آنها سنگینتر است.4غضبْ ستمكیش است و خشمْ سیل؛ اما كیست كه در برابر حسد تواند ایستاد؟5تنبیه آشكار از محبت پنهان بهتر است.6جراحات دوستْ وفادار است، اما بوسه‌های دشمن افراط است.7شكم سیر از شان عسل كراهت دارد، اما برای شكم گرسنه هر تلخی شیرین است.8كسی كه از مكان خود آواره بشود، مثل گنجشكی است كه از آشیانه‌اش آواره گردد.9روغن و عطر دل را شاد میكند، همچنان حلاوت دوست از مشورت دل.10دوست خود و دوست پدرت را ترك منما، و در روز مصیبت خود به خانه برادرت داخل مشو، زیرا كه همسایه نزدیك از برادر دور بهتر است.11ای پسر من حكمت بیاموز و دل مرا شاد كن، تا ملامت‌كنندگان خود را مجاب سازم.12مرد زیرك، بلا را می‌بیند و خویشتن را مخفی میسازد؛ اما جاهلان می‌گذرند و در عقوبت گرفتار می‌شوند.13جامه آن كس را بگیر كه به جهت غریب ضامن است؛ و او را به رهن بگیر كه ضامن بیگانگان است.14كسی كه صبح زود برخاسته، دوست خود را به آواز بلند بركت دهد، از برایش لعنت محسوب میشود.15چكیدن دائمی آب در روز باران، و زن ستیزه‌جو مشابه‌اند.16هركه او را باز دارد مثل كسی است كه باد را نگاه دارد، یا روغن را كه در دست راست خود گرفته باشد.17آهن، آهن را تیز میكند، همچنین مرد روی دوست خود را تیز میسازد.18هر كه درخت انجیر را نگاه دارد میوهاش را خواهد خورد، و هر كه آقای خود را ملازمت نماید محترم خواهد شد.19چنانكه در آب صورت به صورت است، همچنان دل انسان به انسان.20هاویه و اَبَدّون سیر نمی‌شوند، همچنان چشمان انسان سیر نخواهند شد.21بوته برای نقره و كوره به جهت طلاست، همچنان انسان از دهان ستایش‌كنندگان خود (آزموده میشود).22احمق را میان بلغور در هاون با دسته بكوب، و حماقتش از آن بیرون نخواهد رفت.23به حالت گله خود نیكو توجّه نما، و دل خود را به رمه خود مشغول ساز،24زیرا كه دولت دائمی نیست، و تاج هم نسلاً بعد نسل (پایدار) نی.25علف را می‌بُرَنْد و گیاه سبز می‌روید، و علوفه كوهها جمع میشود،26بره‌ها برای لباس تو، و بزها به جهت اجاره زمین به كار میآیند،27و شیر بزها برای خوراك تو و خوراك خاندانت، و معیشت كنیزانت كفایت خواهد كرد.
281شریران می‌گریزند جایی كه‌تعاقب‌كننده‌ای نیست، اما عادلان مثل شیر شجاعند.2از معصیت اهل زمین حاكمانش بسیار می‌شوند، اما مرد فهیم و دانا استقامتش برقرار خواهد ماند.3مرد رئیس كه بر مسكینان ظلم میكند، مثل باران است كه سیلان كرده، خوراك باقی نگذارد.4هر كه شریعت را ترك میكند، شریران را می‌ستاید، اما هر كه شریعت را نگاه دارد از ایشان نفرت دارد.5مردمان شریر انصاف را درك نمی‌نمایند، اما طالبان خداوند همه چیز را می‌فهمند.6فقیری كه در كاملیت خود سلوك نماید، بهتر است از كج رونده دو راه اگر چه دولتمند باشد.7هر كه شریعت را نگاه دارد پسری حكیم است، اما مُصاحبِ مُسْرِفان، پدر خویش را رسوا میسازد.8هر كه مال خود را به ربا و سود بیفزاید، آن را برای كسی كه بر فقیران ترحّم نماید، جمع مینماید.9هر كه گوش خود را از شنیدن شریعت برگرداند، دعای او هم مكروه میشود.10هر كه راستان را به راه بد گمراه كند به حفره خود خواهد افتاد، اما صالحان نصیب نیكو خواهند یافت.11مرد دولتمند در نظر خود حكیم است، اما فقیر خردمند او را تفتیش خواهد نمود.12چون عادلان شادمان شوند، فخر عظیم است؛ اما چون شریران برافراشته شوند، مردمان‌خود را مخفی می‌سازند.13هر كه گناه خود را بپوشاند، برخوردار نخواهد شد؛ اما هر كه آن را اعتراف كند و ترك نماید رحمت خواهد یافت.14خوشابحال كسی كه دائماً می‌ترسد، اما هر كه دل خود را سخت سازد به بلا گرفتار خواهد شد.15حاكم شریر بر قوم مسكین، مثل شیر غرنّده و خرس گردنده است.16حاكم ناقص العقل بسیار ظلم میكند، اما هر كه از رشوه نفرت كند عمر خود را دراز خواهد ساخت.17كسی كه متحمّل بار خون شخصی شود، به هاویه می‌شتابد. زنهار كسی او را باز ندارد.18هر كه به استقامت سلوك نماید، رستگار خواهد شد؛ اما هر كه در دو راه كج‌رو باشد در یكی از آنها خواهد افتاد.19هر كه زمین خود را زرع نماید از نان سیر خواهد شد، اما هر كه پیروی باطلان كند از فقر سیر خواهد شد.20مرد امین بركت بسیار خواهد یافت، اما آنكه در پی دولت می‌شتابد بی‌سزا نخواهد ماند.21طرفداری نیكو نیست، و به جهت لقمه‌ای نان، آدمی خطاكار میشود.22مرد تنگ‌نظر در پی دولت می‌شتابد و نمی‌داند كه نیازمندی او را درخواهد یافت.23كسی كه آدمی را تنبیه نماید، آخر شُكر خواهد یافت، بیشتر از آنكه به زبان خود چاپلوسی میكند.24كسی كه پدر و مادر خود را غارت نماید و گوید گناه نیست، مصاحب هلاك‌كنندگان خواهد شد.25مرد حریص نزاع را برمی‌انگیزاند، اما هر كه بر خداوند توكّل نماید قوی خواهد شد.26آنكه بر دل خود توكّل نماید احمق میباشد، اما كسی كه به حكمت سلوك نماید نجات خواهد یافت.27هر كه به فقرا بذل نماید محتاج نخواهد شد، اما آنكه چشمان خود را بپوشاند لعنت بسیار خواهد یافت.28وقتی كه شریران برافراشته شوند، مردم خویشتن را پنهان میكنند، اما چون ایشان هلاك شوند عادلان افزوده خواهند شد.
291كسی كه بعد از تنبیه بسیار گردنكشی میكند، ناگهان منكسر خواهد شد و علاجی نخواهد بود.2چون عادلان افزوده گردند قوم شادی میكنند، اما چون شریران تسلّط یابند مردم ناله می‌نمایند.3كسی كه حكمت را دوست دارد، پدر خویش را مسرور میسازد؛ اما كسی كه با فاحشه‌ها معاشرت كند اموال را تلف مینماید.4پادشاه ولایت را به انصاف پایدار میكند، اما مرد رشوه‌خوار آن را ویران میسازد.5شخصی كه همسایه خود را چاپلوسی میكند، دام برای پایهایش می‌گستراند.6در معصیت مرد شریر دامی است، اما عادل ترنّم و شادی خواهد نمود.7مرد عادل دعوی فقیر را درك میكند، اما شریر برای دانستن آن فهم ندارد.8استهزاكنندگان شهر را به آشوب می‌آورند، اما حكیمان خشم را فرومی‌نشانند.9اگر مرد حكیم با احمق دعوی دارد، خواه غضبناك شود خواه بخندد، او را راحت نخواهدبود.10مردان خونریز از مرد كامل نفرت دارند، اما راستان سلامتی جان او را طالبند.11احمق تمامی خشم خود را ظاهر میسازد، اما مرد حكیم به تأخیر آن را فرومی‌نشاند.12حاكمی كه به سخنان دروغ گوش گیرد، جمیع خادمانش شریر خواهند شد.13فقیر و ظالم با هم جمع خواهند شد، و خداوند چشمان هر دو ایشان را روشن خواهد ساخت.14پادشاهی كه مسكینان را به راستی داوری نماید، كرسی وی تا به ابد پایدار خواهد ماند.15چوب و تنبیه، حكمت می‌بخشد، اما پسری كه بی‌لگام باشد، مادر خود را خجل خواهد ساخت.16چون شریران افزوده شوند تقصیر زیاده می‌گردد، اما عادلان، افتادن ایشان را خواهند دید.17پسر خود را تأدیب نما كه تو را راحت خواهد رسانید، و به جان تو لذّات خواهد بخشید.18جایی كه رؤیا نیست قوم گردنكش می‌شوند، اما خوشابحال كسی كه شریعت را نگاه میدارد.19خادم، محض سخن متنبّه نمیشود، زیرا اگر چه بفهمد اجابت نمی‌نماید.20آیا كسی را می‌بینی كه در سخن گفتن عجول است؟ امید بر احمق زیاده است از امید بر او.21هر كه خادم خود را از طفولیت به ناز می‌پرورد، آخر پسر او خواهد شد.22مرد تندخو نزاع برمی‌انگیزاند، و شخص كج‌خلق در تقصیر می‌افزاید.23تكبّر شخص او را پست میكند، اما مرد حلیم‌دل، به جلال خواهد رسید.24هر كه با دزد معاشرت كند، خویشتن را دشمن دارد، زیرا كه لعنت می‌شنود و اعتراف نمی‌نماید.25ترس از انسان دام می‌گستراند، اما هر كه بر خداوند توكّل نماید سرافراز خواهد شد.26بسیاری لطف حاكم را می‌طلبند، اما داوری انسان از جانب خداوند است.27مرد ظالم نزد عادلان مكروه است، و هر كه در طریق، مستقیم است نزد شریران مكروه میباشد.
301كلمات و پیغام آكور بن‌یاقَه. وحی آن مرد به ایتیئیل یعنی به ایتیئیل و اُكال.2یقیناً من از هر آدمی وحشی‌تر هستم، و فهم انسان را ندارم.3من حكمت را نیاموخته‌ام و معرفت قدّوس را ندانسته‌ام.4كیست كه به آسمان صعود نمود و از آنجا نزول كرد؟ كیست كه باد را در مشت خود جمع نمود؟ و كیست كه آب را در جامه بند نمود؟ كیست كه تمامی اقصای زمین را استوار ساخت؟ نام او چیست و پسر او چه اسم دارد؟ بگو اگر اطّلاع داری.5تمامی كلمات خدا مُصَفّی است. او به جهت متوكّلان خود سپر است.6به سخنان او چیزی میفزا، مبادا تو را توبیخ نماید و تكذیب شوی.7دو چیز از تو درخواست نمودم، آنها را قبل از آنكه بمیرم از من بازمدار:8بطالت و دروغ را از من دور كن، مرا نه فقر ده و نه دولت. به خوراكی كه نصیب من باشد مرا بپرور،9مبادا سیر شده، تو را انكار نمایم و بگویم كه خداوند كیست. و مبادا فقیر شده، دزدی نمایم، و اسم خدای خود را به باطل برم.10بنده را نزد آقایش متّهم مساز، مبادا تو را لعنت كند و مجرم شوی.11گروهی میباشند كه پدر خود را لعنت می‌نمایند، و مادر خویش را بركت نمی‌دهند.12گروهی میباشند كه در نظر خود پاك‌اند، اما از نجاست خود غسل نیافته‌اند.13گروهی میباشند كه چشمانشان چه قدر بلند است، و مژگانشان چه قدر برافراشته.14گروهی میباشند كه دندانهایشان شمشیرها است، و دندانهای آسیای ایشان كاردها تا فقیران را از روی زمین و مسكینان را از میان مردمان بخورند.15زالو را دو دختر است كه بده بده میگویند. سه چیز است كه سیر نمیشود، بلكه چهار چیز كه نمی‌گوید كه كافی است:16هاویه و رحم نازاد، و زمینی كه از آب سیر نمیشود، و آتش كه نمی‌گوید كه كافی است.17چشمی كه پدر را استهزا میكند و اطاعت مادر را خوار می‌شمارد، غرابهای وادی آن را خواهند كند و بچه‌های عقاب آن را خواهند خورد.18سه چیز است كه برای من زیاده عجیب است، بلكه چهار چیز كه آنها را نتوانم فهمید:19طریق عقاب در هوا و طریق مار بر صخره، و راه كشتـی در میـان دریـا و راه مرد با دختر باكره.20همچنان است طریق زن زانیه؛ میخورد و دهان خـود را پاك می‌كنـد و می‌گویـد گنـاه نكردم.21به سبب سه چیز زمین متزلزل میشود، و به سبب چهار كه آنها را تحمّل نتواند كرد:22به سبب غلامی كه سلطنت میكند، و احمقی كه از غذا سیر شده باشد،23به سبب زن مكروهه چون منكوحه شود، و كنیز وقتی كه وارث خاتون خود گردد.24چهار چیز است كه در زمین بسیار كوچك است، لیكن بسیار حكیم میباشد:25مورچه‌ها طایفه بی‌قوّتند، لیكن خوراك خود را در تابستان ذخیره میكنند؛26ونكها طایفه ناتوانند، اما خانه‌های خود را در صخره می‌گذارند.27ملخها را پادشاهی نیست، اما جمیع آنها دسته دسته بیرون میروند.28چلپاسه‌ها به دستهای خود می‌گیرند و در قصرهای پادشاهان میباشند.29سه چیز است كه خوش‌خرام است، بلكه چهار چیز كه خوش‌قدم میباشد:30شیر كه در میان حیوانات تواناتر است، و از هیچكدام روگردان نیست؛31تازی و بز نر، و پادشاه كه با او مقاومت نتوان كرد.32اگر از روی حماقت خویشتن را برافراشته‌ای و اگر بد اندیشیده‌ای، پس دست بر دهان خود بگذار؛33زیرا چنانكه از فشردن شیر، پنیر بیرون می‌آیـد، و از فشـردن بینـی، خـون بیـرون میآید، همچنان از فشردن غضب نزاع بیرون میآید.
311كلام لموئیل پادشاه، پیغامی كه مادرش به او تعلیم داد.2چه گویم ای پسر من، چه گویم ای پسر رحم من! و چه گویم ای پسر نذرهای من!3قوّت خود را به زنان مده، و نه طریقهای خویش را به آنچه باعث هلاكت پادشاهان است.4پادشاهان را نمی‌شاید ای لموئیل، پادشاهان را نمی‌شاید كه شراب بنوشند، و نه امیران را كه مسكرات را بخواهند.5مبادا بنوشند و فرایض را فراموش كنند، و داوری جمیع ذلیلان را منحرف سازند.6مسكرات را به آنانی كه مشرف به هلاكتند بده و شراب را به تلخ‌جانان،7تا بنوشند و فقر خود را فراموش كنند، و مشقّت خویش را دیگر بیاد نیاورند.8دهان خود را برای گنگان باز كن، و برای دادرسی جمیع بیچارگان.9دهان خود را باز كرده، به انصاف داوری نما، و فقیر و مسكین را دادرسی فرما.10زن صالحه را كیست كه پیدا تواند كرد؟ قیمت او از لعلها گرانتر است.11دل شوهرش بر او اعتماد دارد، و محتاج منفعت نخواهد بود.12برایش تمامی روزهای عمر خود، خوبی خواهد كرد و نه بدی.13پشم و كتان را می‌جوید. و به دستهای خود با رغبت كار میكند.14او مثل كشتیهای تجّار است، كه خوراك خود را از دور میآورد.15وقتی كه هنوز شب است برمی‌خیزد، و به اهل خانهاش خوراك و به كنیزانش حصّه ایشان را میدهد.16درباره مزرعه فكر كرده، آن را می‌خرد، و از كسب دستهای خود تاكستان غرس مینماید.17كمر خود را با قوّت می‌بندد، و بازوهای خویش را قوی میسازد.18تجارت خود را می‌بیند كه نیكو است، و چراغش در شب خاموش نمیشود.19دستهای خود را به دوك دراز میكند، و انگشتهایش چرخ را می‌گیرد.20كفهای خود را برای فقیران مبسوط میسازد، و دستهای خویش را برای مسكینان دراز مینماید.21به جهت اهل خانهاش از برف نمی‌ترسد، زیرا كه جمیع اهل خانه او به اطلس ملبّس هستند.22برای خود اسبابهای زینت میسازد. لباسش از كتان نازك و ارغوان میباشد.23شوهرش در دربارها معروف میباشد، و درمیان مشایخ ولایت می‌نشیند.24جامه‌های كتان ساخته آنها را می‌فروشد، و كمربندها به تاجران میدهد.25قوّت و عزّت، لباس او است، و درباره وقت آینده می‌خندد.26دهان خود را به حكمت می‌گشاید، و تعلیم محبت‌آمیز بر زبان وی است.27به رفتار اهل خانه خود متوجّه میشود، و خوراك كاهلی نمیخورد.28پسرانش برخاسته، او را خوشحال میگویند، و شوهرش نیز او را می‌ستاید.29دختران بسیار اعمال صالحه نمودند، اما تو بر جمیع ایشان برتری داری.30جمـال، فریبنـده و زیبایـی، باطـل است، اما زنی كه از خداوند می‌ترسد ممدوح خواهد شد.31وی را از ثمره دستهایش بدهید و اعمالش او را نزد دروازه‌ها بستاید.
اشعيا
11رؤیای اشعیا ابن آموص كه آن را درباره‌یهودا و اورشلیم، در روزهای عزّیا و یوتام و آحاز و حزقیا، پادشاهان یهودا دید.2ای آسمان بشنو و ای زمین گوش بگیر زیرا خداوند سخن میگوید. پسران پروردم و برافراشتم امّا ایشان بر من عصیان ورزیدند.3گاو مالك خویش را و الاغ آخور صاحب خود را می‌شناسد، امّا اسرائیل نمی‌شناسند و قوم من فهم ندارند.4وای بر امّت خطاكار و قومی كه زیر بار گناه میباشند و بر ذریت شریران و پسران مفسد. خداوند را ترك كردند و قدّوس اسرائیل را اهانت نمودند و بسوی عقب منحرف شدند.5چرا دیگر ضرب یابید و زیاده فتنه نمایید؟ تمامی سر بیمار است و تمامی دل مریض.6از كف پا تا به سر در آن تندرستی نیست بلكه جراحت و كوفتگی و زخم متعفّن، كه نه بخیه شده و نه بسته گشته و نه با روغن التیام شده است.7ولایت شما ویران و شهرهای شما به آتش سوخته شده است. غریبان، زمین شما را در نظر شما میخورند و آن مثل واژگونی بیگانگان خراب گردیده است.8و دختر صهیون مثل سایه‌بان در تاكستان و مانند كپر در بوستان خیار و مثل شهر محاصره شده، متروك است.9اگر یهوه‌صبایوت بقیه اندكی برای ما وا نمی‌گذاشت، مثل سدوم می‌شدیم و مانند عموره می‌گشتیم.10ای حاكمان سدوم كلام خداوند را بشنوید و ای قوم عموره شریعت خدای ما را گوش بگیرید.11خداوند میگوید از كثرت قربانیهای شما مرا چه فایده است؟ از قربانیهای سوختنی قوچها و پیه پرواریها سیر شده‌ام و به خون گاوان و بره‌ها و بزها رغبت ندارم.12وقتی كه می‌آیید تا به حضور من حاضر شوید، كیست كه این را از دست شما طلبیده است كه دربار مرا پایمال كنید؟13هدایای باطل دیگر میاورید. بخور نزد من مكروه است و غرّه ماه و سَبَّت و دعوت جماعت نیز. گناه را با محفل مقدّس نمیتوانم تحمّل نمایم.14غرّه‌ها و عیدهای شما را جان من نفرت دارد؛ آنها برای من بار سنگین است كه از تحمّل نمودنش خسته شده‌ام.15هنگامی كه دستهای خود را دراز میكنید، چشمان خود را از شما خواهم پوشانید و چون دعای بسیار میكنید، اجابت نخواهم نمود زیرا كه دستهای شما پر از خون است.16خویشتن را شسته، طاهر نمایید و بدی اعمال خویش را از نظر من دور كرده، از شرارت دست بردارید.17نیكوكاری را بیاموزید و انصاف را بطلبید. مظلومان را رهایی دهید، یتیمان را دادرسی كنید و بیوه زنان را حمایت نمایید.18خداوند میگوید: «بیایید تا با همدیگر محاجه نماییم. اگر گناهان شما مثل ارغوان باشد مانند برف سفید خواهد شد و اگر مثل قرمز سرخ باشد، مانند پشم خواهد شد.19اگر خواهش داشته، اطاعت نمایید، نیكویی زمین را خواهید خورد.20امّا اگر ابا نموده، تمرّد كنید، شمشیر شما را خواهد خورد»، زیرا كه دهان خداوند چنین میگوید.21شهر امین چگونه زانیه شده است. آنكه از انصاف مملّو می‌بود و عدالت در وی سكونت میداشت، امّا حال قاتلان.22نقره تو به دُرد مبدّل شده، و شراب تو از آب ممزوج گشته است.23سروران تو متمرّد شده و رفیق دزدان گردیده، هریك از ایشان رشوه را دوست میدارند و در پی هدایا میروند. یتیمان را دادرسی نمی‌نمایند و دعوی بیوه زنان نزد ایشان نمی‌رسد.24بنابراین، خداوند یهوه صبایوت، قدیر اسرائیل میگوید: «هان من از خصمان خود استراحت خواهم یافت و از دشمنان خویش انتقام خواهم كشید.25و دست خود را بر تو برگردانیده، دُرْد تو را بالكلّ پاك خواهم كرد، و تمامی ریمت را دور خواهم ساخت.26و داوران تو را مثل اوّل و مشیران تو را مثل ابتدا خواهم برگردانید و بعد از آن، به شهر عدالت و قریه امین مسمّی خواهی شد.»27صهیون به انصاف فدیه داده خواهد شد و انابت كنندگانش به عدالت.28و هلاكت عاصیان و گناهكاران با هم خواهد شد و آنانی كه خداوند را ترك نمایند، نابود خواهند گردید.29زیرا ایشان از درختان بلوطی كه شما خواسته بودید خجل خواهند شد و از باغاتی كه شما برگزیده‌بودید رسوا خواهند گردید.30زیرا شما مثل بلوطی كه برگش پژمرده و مانند باغی كه آب نداشته باشد خواهید شد.31و مرد زورآور پُرزه كتان و عملش شعله خواهد شد و هردوی آنها با هم سوخته خواهند گردید و خاموش كننده‌ای نخواهد بود.
21كلامی كه اشعیا ابن آموص دربارۀ یهودا و اورشلیم دید.2و در ایام آخر واقع خواهد شد كه كوه خانه خداوند برقلّه كوهها ثابت خواهد شد و فوق تلّها برافراشته خواهد گردید و جمیع امّتها بسوی آن روان خواهند شد.3و قومهای بسیار عزیمت كرده، خواهند گفت: «بیایید تا به كوه خداوند و به خانه خدای یعقوب برآییم تا طریقهای خویش را به ما تعلیم دهد و به راههای وی سلوك نماییم.» زیرا كه شریعت از صهیون و كلام خداوند از اورشلیم صادر خواهد شد.4و او امّتها را داوری خواهد نمود و قومهای بسیاری را تنبیه خواهد كرد و ایشان شمشیرهای خود را برای گاوآهن و نیزه‌های خویش را برای ارّه‌ها خواهند شكست و امّتی بر امّتی شمشیر نخواهد كشید و بار دیگر جنگ را نخواهند آموخت.5ای خاندان یعقوب بیایید تا در نور خداوند سلوك نماییم.6زیرا قوم خود یعنی خاندان یعقوب را ترك كرده‌ای، چونكه از رسوم مشرقی مملّو و مانندفلسطینیان فالگیر شده‌اند و با پسران غربا دست زده‌اند،7و زمین ایشان از نقره و طلا پر شده و خزاین ایشان را انتهایی نیست، و زمین ایشان از اسبان پر است و ارابه‌های ایشان را انتهایی نیست؛8و زمین ایشان از بتها پر است؛ صنعت دستهای خویش را كه به انگشتهای خود ساخته‌اند سجده می‌نمایند.9و مردم خم شده و مردان پست می‌شوند. لهذا ایشان را نخواهی آمرزید.10از ترس خداوند و از كبریای جلال وی به صخره داخل شده، خویشتن را در خاك پنهان كن.11چشمان بلند انسان پست و تكبّر مردان خم خواهد شد و در آن روز خداوند به تنهایی متعال خواهد بود.12زیرا كه برای یهوه صبایوت روزی است كه بر هرچیزِ بلند و عالی خواهد آمد و بر هرچیز مرتفع، و آنها پست خواهد شد؛13و بر همه سروهای آزاد بلند و رفیع لبنان و بر تمامی بلوطهای باشان؛14و بر همه كوههای عالی و بر جمیع تلّهای بلند؛15و بر هربرج مرتفع و بر هر حصار منیع؛16و برهمه كشتیهای ترشیش و برهمه مصنوعات مرغوب؛17و كبریای انسان خم شود و تكبّر مردان پست خواهد شد. و در آن روز خداوند به تنهایی متعال خواهد بود،18و بتها بالكلّ تلف خواهند شد.19و ایشان به مغاره‌های صخره‌ها و حفره‌های خاك داخل خواهند شد، به سبب ترس خداوند و كبریای جلال وی هنگامی كه او برخیزد تا زمین را متزلزل سازد.20در آن روز مردمان، بتهای نقره و بتهای طلای خود را كه برای عبادت خویش ساخته‌اند، نزد موش‌كوران و خفّاشها خواهند انداخت،21تا به مغاره‌های صخره‌ها و شكافهای‌سنگ خارا داخل شوند، به سبب ترس خداوند و كبریای جلال وی هنگامی كه او برخیزد تا زمین را متزلزل سازد.22شما از انسانی كه نفس او در بینی‌اش میباشد، دست بركشید زیرا كه او به چه چیز محسوب میشود؟
31زیرا اینك خداوند یهوه صبایوت پایه و ركن را از اورشلیم و یهودا، یعنی تمامی پایه نان و تمامی پایه آب را دور خواهد كرد،2و شجاعان و مردان جنگی و داوران و انبیا و فالگیران و مشایخ را،3و سرداران پنجاهه و شریفان و مشیران و صنعتگران ماهر و ساحران حاذق را.4و اطفال را بر ایشان حاكم خواهم ساخت و كودكان بر ایشان حكمرانی خواهند نمود.5و قوم مظلوم خواهند شد، هركس از دست دیگری و هرشخص از همسایه خویش. و اطفال بر پیران و پَستان بر شریفان تمرّد خواهند نمود.6چون شخصی به برادر خویش در خانه پدرش متمسّك شده، بگوید: «تو را رُخوُت هست؟ پس حاكم ما شو و این خرابی در زیر دست تو باشد»،7در آن روز او آواز خود را بلند كرده، خواهد گفت: «من علاج كننده نتوانم شد زیرا در خانه من نه نان و نه لباس است پس مرا حاكم قوم مسازید.»8زیرا اورشلیم خراب شده و یهودا منهدم گشته است، از آن جهت كه لسان و افعال ایشان به ضدّ خداوند میباشد تا چشمان جلال او را به ننگ آورند.9سیمای رویهای ایشان به ضدّ ایشان شاهد است و مثل سدوم گناهان خود رافاش كرده، آنها را مخفی نمی‌دارند. وای بر جانهای ایشان زیرا كه به جهت خویشتن شرارت را بعمل آورده‌اند.10عادلان را بگویید كه ایشان را سعادتمندی خواهد بود زیرا از ثمره اعمال خویش خواهند خورد.11وای بر شریران كه ایشان را بدی خواهد بود چونكه مكافات دست ایشان به ایشان كرده خواهد شد.12و امّا قوم من، كودكان بر ایشان ظلم میكنند و زنان بر ایشان حكمرانی می‌نمایند. ای قوم من، راهنمایان شما گمراه كنندگانند و طریق راههای شما را خراب میكنند.13خداوند برای مُحاجّه برخاسته و به جهت داوری قومها ایستاده است.14خداوند با مشایخ قوم خود و سروران ایشان به محاكمه درخواهد آمد، زیرا شما هستید كه تاكستانها را خورده‌اید و غارت فقیران در خانه‌های شما است.15خداوند یهوه صبایوت میگوید: «شما را چه شده است كه قوم مرا می‌كوبید و رویهای فقیران را خرد می‌نمایید؟»16و خداوند میگوید: «از این جهت كه دختران صهیون متكبّرند و با گردن افراشته و غمزات چشم راه میروند و به ناز می‌خرامند و به پایهای خویش خلخالها را به صدا می‌آورند.»17بنابراین خداوند فرق سر دختران صهیون را كَل خواهد ساخت و خداوند عورت ایشان را برهنه خواهد نمود.18و در آن روز خداوند زینت خلخالها و پیشانی بندها و هلالها را دور خواهد كرد.19و گوشواره‌ها و دستبندها و روبندها را،20و دستارها و زنجیرها و كمربندها و عطردانها وتعویذها را،21و انگشترها و حلقه‌های بینی را،22و رخوت نفیسه و رداها و شالها و كیسه‌ها را،23و آینه‌ها و كتان نازك و عمامه‌ها و بُرقِع‌ها را.24و واقع میشود كه به عوض عطریات، عفونت خواهد شد و به عوض كمربند، ریسمان و به عوض مویهای بافته، كَلی و به عوض سینه‌بند، زنّار پلاس و به عوض زیبایی، سوختگی خواهد بود.25مردانت به شمشیر و شجاعانت در جنگ خواهند افتاد.26و دروازههای وی ناله و ماتم خواهند كرد، و او خراب شده، بر زمین خواهد نشست.
41و در آن روز هفت زن به یك مرد متمسّك شده، خواهند گفت: «نان خود را خواهیم خورد و رخت خود را خواهیم پوشید، فقط نام تو بر ما خوانده شود و عار ما را بردار.»2در آن روز شاخه خداوند زیبا و جلیل و میوه زمین به جهت ناجیان اسرائیل فخر و زینت خواهد بود.3و واقع میشود كه هركه در صهیون باقی ماند و هر كه در اورشلیم ترك شود، مقدّس خوانده خواهد شد یعنی هركه در اورشلیم در دفتر حیات مكتوب باشد.4هنگامی كه خداوند چرك دختران صهیون را بشوید و خون اورشلیم را به روح انصاف و روح سوختگی را از میانش رفع نماید،5خداوند بر جمیع مساكن كوه صهیون و بر محفلهایش ابر و دود در روز و درخشندگی آتشِ مشتعل در شب خواهد آفرید، زیرا كه بر تمامی جلال آن پوششی خواهد بود.6و در وقت روز سایه‌بانی به جهت سایه از گرما و به جهت ملجاء و پناهگاه از طوفان و باران خواهد بود.
51سرود محبوب خود را دربارۀ تاكستانش برای محبوب خود بسرایم. محبوب من تاكستانی در تلّی بسیار بارور داشت،2و آن را كنده از سنگها پاك كرده و مو بهترین در آن غرس نمود و برجی در میانش بنا كرد و چرخشتی نیز در آن كَند. پس منتظر می‌بود تا انگور بیاورد؛ امّا انگور بد آورد.3پس الا´ن ای ساكنان اورشلیم و مردان یهودا، در میان من و تاكستان من حكم كنید.4برای تاكستان من دیگر چه توان كرد كه در آن نكردم؟ پس چون منتظر بودم كه انگور بیاورد، چرا انگور بد آورد؟5لهذا الا´ن شما را اعلام می‌نمایم كه من به تاكستان خود چه خواهم كرد. حصارش را برمی‌دارم و چراگاه خواهد شد؛ و دیوارش را منهدم می‌سازم و پایمال خواهد گردید.6و آن را خراب میكنم كه نه پازش و نه كنده خواهد شد و خار و خس در آن خواهد رویید، و ابرها را امر می‌فرمایم كه بر آن باران نباراند.7زیرا كه تاكستان یهوه صبایوت خاندان اسرائیل است و مردان یهودا نهال شادمانی او میباشند. و برای انصاف انتظار كشید و اینك تعدّی و برای عدالت و اینك فریاد شد.8وای بر آنانی كه خانه را به خانه ملحق و مزرعه را به مزرعه ملصق سازند تا مكانی باقی نماند. و شما در میان زمین به تنهایی ساكن می‌شوید.9یهوه صبایوت در گوش من گفت: «به درستی كه خانه‌های بسیار خراب خواهد شد، و خانه‌های بزرگ و خوشنما غیرمسكون خواهدگردید.10زیرا كه ده جفت گاو زمین یك بَت خواهد آورد و یك حومر تخم یك ایفه خواهد داد.»11وای بر آنانی كه صبح زود برمی‌خیزند تا در پی مسكرات بروند، و شب دیر می‌نشینند تا شرابْ ایشان را گرم نماید12و در بزمهای ایشان عود و بربط و دفّ و نای و شراب میباشد. اما به فعل خداوند نظر نمی‌كنند و به عمل دستهای وی نمی‌نگرند.13بنابراین قوم من به سبب عدم معرفت اسیر شده‌اند و شریفان ایشان گرسنه و عوام ایشان از تشنگی خشك گردیده.14از این سبب هاویه حرص خود را زیاد كرده و دهان خویش را بیحّد باز نموده است و جلال و جمهور و شوكت ایشان و هر كه در ایشان شادمان باشد در آن فرو میرود.15و مردم خم خواهند شد و مردان ذلیل خواهند گردید و چشمان متكبّران پست خواهد شد.16و یهوه صبایوت به انصاف متعال خواهد بود و خدای قدّوس به عدالت تقدیس كرده خواهد شد.17آنگاه بره‌های (غربا) در مرتعهای ایشان خواهند چرید و غریبان ویرانه‌های پرواریهای ایشان را خواهند خورد.18وای برآنانی كه عصیان را به ریسمانهای بطالت و گناه را گویا به طناب ارابه می‌كشند.19و میگویند باشد كه او تعجیل نموده، كار خود را بشتاباند تا آن را ببینیم. و مقصود قدّوس اسرائیل نزدیك شده، بیاید تا آن را بدانیم.20وای بر آنانی كه بدی را نیكویی و نیكویی را بدی می‌نامند، كه ظلمت را به جای نور و نور را به جای ظلمت می‌گذارند، و تلخی را به جای شیرینی و شیرینی را به جای تلخی می‌نهند.21وای برآنانی كه در نظر خود حكیمند، و پیش روی خود فهیم‌می‌نمایند.22وای بر آنانی كه برای نوشیدن شراب زورآورند، و به جهت ممزوج ساختن مسكرات مردان قوّی میباشند.23كه شریران را برای رشوه عادل می‌شمارند، و عدالت عادلان را از ایشان برمی‌دارند.24بنابراین به نهجی كه شراره آتش كاه را میخورد و علف خشك در شعله می‌افتد، همچنان ریشه ایشان عفونت خواهد شد و شكوفه ایشان مثل غبار برافشانده خواهد گردید. چونكه شریعت یهوه صبایوت را ترك كرده، كلام قدّوس اسرائیل را خوار شمرده‌اند.25بنابراین خشم خداوند بر قوم خود مشتعل شده و دست خود را بر ایشان دراز كرده، ایشان را مبتلا ساخته است. و كوهها بلرزیدند و لاشهای ایشان در میان كوچه‌ها مثل فضلات گردیده‌اند. با وجود این همه، غضب او برنگردید و دست وی تا كنون دراز است.26و عَلَمی به جهت امّت‌های بعید برپا خواهد كرد. و از اقصای زمین برای ایشان صفیر خواهد زد. و ایشان تعجیل نموده، بزودی خواهند آمد،27و درمیان ایشان احدی خسته و لغزش خورنده نخواهد بود و احدی نه پینگی خواهد زد و نه خواهد خوابید. و كمربند كمر احدی از ایشان باز نشده، دوّال نعلین احدی گسیخته نخواهد شد.28كه تیرهای ایشان، تیز و تمامی كمانهای ایشان، زده شده است. سُمهای اسبان ایشان مثل سنگ خارا و چرخهای ایشان مثل گردباد شمرده خواهد شد.29غرّش ایشان مثل شیر ماده و مانند شیران ژیان غرّش خواهند كرد و ایشان نعره خواهند زد و صید را گرفته، بسلامتی خواهند برد و رهاننده‌ای‌نخواهد بود.30و در آن روز بر ایشان مثل شورش دریا شورش خواهند كرد. و اگر كسی به زمین بنگرد، اینك تاریكی و تنگی است و نور در افلاك آن به ظلمت مبدّل شده است.
61در سالی كه عزّیا پادشاه مرد، خداوند را دیدم كه بر كرسی بلند و عالی نشسته بود، و هیكل از دامنهای وی پر بود.2و سرافین بالای آن ایستاده بودند كه هر یك از آنها شش بال داشت، و با دو از آنها روی خود را می‌پوشانید و با دو پایهای خود را می‌پوشانید و با دو پرواز مینمود.3و یكی دیگری را صدا زده، میگفت: «قدّوس قدّوس قدّوس یهوه صبایوت، تمامی زمین از جلال او مملّو است.»4و اساس آستانه از آواز او كه صدا میزد می‌لرزید و خانه از دود پر شد.5پس گفتم :«وای بر من كه هلاك شده‌ام زیرا كه مرد ناپاك لب هستم و در میان قوم ناپاك لب ساكنم و چشمانم یهوه صبایوت پادشاه را دیده است.»6آنگاه یكی از سرافین نزد من پرید و در دست خود اخگری كه با انبر از روی مذبح گرفته بود، داشت.7و آن را بر دهانم گذارده، گفت كه «اینك این لبهایت را لمس كرده است و عصیانت رفع شده و گناهت كفّاره گشته است.»8آنگاه آواز خداوند را شنیدم كه میگفت: «كه را بفرستم و كیست كه برای ما برود؟» گفتم: «لبیك مرا بفرست.»9گفت: «برو و به این قوم بگو البّته خواهید شنید، امّا نخواهید فهمید و هرآینه‌خواهید نگریست امّا درك نخواهید كرد.10دل این قوم را فربه ساز و گوشهای ایشان را سنگین نما و چشمان ایشان را ببند، مبادا با چشمان خود ببینند و با گوشهای خود بشنوند و با دل خود بفهمند و بازگشت نموده، شفا یابند.»11پس من گفتم: «ای خداوند تا به كی؟» او گفت: «تا وقتی كه شهرها ویران گشته، غیر مسكون باشد و خانه‌ها بدون آدمی و زمین خراب و ویران شود.12و خداوند مردمان را دور كند و در میان زمین خرابیهای بسیار شود.13امّا باز عشری در آن خواهد بود و آن نیز بار دیگر تلف خواهد گردید. مثل درخت بلوط و چنار كه چون قطع میشود، كُنده آنها باقی میماند، همچنان ذریت مقدّس كُنده آن خواهد بود.»
71و در ایام آحاز بن یوتام بن عزّیا پادشاه‌یهودا، واقع شد كه رصین، پادشاه آرام و فقح‌بن رملیا، پادشاه اسرائیل، بر اورشلیم برآمدند تا با آن جنگ نمایند، امّا نتوانستند آن را فتح نمایند.2و به خاندان داود خبر داده، گفتند كه اَرام در افرایم اردو زده‌اند، و دل او و دل مردمانش بلرزید به طوری كه درختان جنگل از باد می‌لرزد.3آنگاه خداوند به اشعیا گفت: «تو با پسر خود شآریاشوب به انتهای قنات بركه فوقانی به راه مزرعه گازر به استقبال آحاز بیرون شو.4و وی را بگو: باحذر و آرام باش مترس و دلت ضعیف نشود از این دو دُمِ مشعلِ دودافشان، یعنی از شدّت خشم رصین و اَرام و پسر رملیا.5زیرا كه ارام با افرایم و پسر رملیا برای ضرر تو مشورت‌كرده، میگویند:6بر یهودا برآییم و آن را محاصره كرده، به جهت خویشتن تسخیر نماییم و پسر طبئیل را در آن به پادشاهی نصب كنیم.»7خداوند یهوه چنین میگوید كه «این بجا آورده نمیشود و واقع نخواهد گردید.8زیرا كه سر اَرام، دمشق و سر دمشق، رصین است و بعد از شصت و پنج سال افرایم شكسته میشود به طوری كه دیگر قومی نخواهد بود.9و سر افرایم سامره و سر سامره پسر رملیا است و اگر باور نكنید هرآینه ثابت نخواهید ماند.»10و خداوند بار دیگر آحاز را خطاب كرده، گفت:11«آیتی به جهت خود از یهوه خدایت بطلب. آن را یا از عمق‌ها بطلب یا از اعلی علیین بالا.»12آحاز گفت: «نمی‌طلبم و خداوند را امتحان نخواهم نمود.»13گفت: «ای خاندان داود بشنوید! آیا شما را چیزی سهل است كه مردمان را بیزار كنید بلكه می‌خواهید خدای مرا نیز بیزار كنید.14بنابراین خود خداوند به شما آیتی خواهد داد: اینك باكره حامله شده، پسری خواهد زایید و نام او را عمّانوئیل خواهد خواند.15كره و عسل خواهد خورد تا آنكه ترك كردن بدی و اختیار كردن خوبی را بداند.16زیرا قبل از آنكه پسر، ترك نمودن بدی و اختیار كردن خوبی را بداند، زمینی كه شما از هر دو پادشاه آن میترسید، متروك خواهد شد.17خداوند بر تو و بر قومت و بر خاندان پدرت ایامی را خواهد آورد كه از ایامی كه افرایم از یهودا جدا شد تا حال نیامده باشد یعنی پادشاه آشور را.»18و در آن روز واقع خواهد شد كه خداوند برای مگسهایی كه به‌كناره‌های نهرهای مصرند و زنبورهایی كه در زمین آشورند صفیر خواهد زد.19و تمامی آنها برآمده، در وادیهای ویران و شكافهای صخره و بر همه بوته‌های خاردار و بر همه مرتعها فرود خواهند آمد.20و در آن روز خداوند به واسطه استره‌ای كه از ماورای نهر اجیر میشود یعنی به واسطه پادشاه آشور، موی سر و موی پایها را خواهد تراشید و ریش هم سترده خواهد شد.21و در آن روز واقع خواهد شد كه شخصی یك گاو جوان و دو گوسفند زنده نگاه خواهد داشت.22و از فراوانی شیری كه می‌دهند كره خواهد خورد زیرا هركه درمیان زمین باقی ماند، خوراكش كره و عسل خواهد بود.23و در آن روز هر مكانی كه هزار مو به جهت هزار پاره نقره داده میشد، پر از خار و خس خواهد بود.24با تیرها و كمانها مردم به آنجا خواهند آمد زیرا كه تمامی زمین پر از خار و خس خواهد شد.25و جمیع كوههایی كه با بیل كنده میشد، از ترس خار و خس به آنجا نخواهند آمد بلكه گاوان را به آنجا خواهند فرستاد و گوسفندان آن را پایمال خواهند كرد.
81و خداوند مرا گفت: «لوحی بزرگ به جهت خود بگیر و بر آن با قلم انسان برای مهیر شلال حاش بز بنویس.2و من شهود امین یعنی اوریای كاهن و زكریا ابن یبَركیا را به جهت خود برای شهادت میگیرم.»3پس من به نبیه نزدیكی كردم و او حامله شده، پسری زایید. آنگاه خداوند به من گفت: «او را مَهیر شَلال حاش بَز بنام،4زیرا قبل از آنكه طفل‌بتواند ای پدرم و ای مادرم بگوید، اموال دمشق و غنیمت سامره را پیش پادشاه آشور به یغما خواهند برد.»5و خداوند بار دیگر مرا باز خطاب كرده، گفت:6«چونكه این قوم آبهای شیلوه را كه به ملایمت جاری میشود خوار شمرده، از رصین و پسر رملیا مسرور شده‌اند،7بنابراین اینك خداوند آبهای زورآور بسیار نهر یعنی پادشاه آشور و تمامی حشمت او را بر ایشان برخواهد آورد و او از جمیع جویهای خود برخواهد آمد و از تمامی كناره‌های خویش سرشار خواهد شد،8و بر یهودا تجاوز نموده، سیلان كرده، عبور خواهد نمود تا آنكه به گردنها برسد و بالهای خود را پهن كرده، طول و عرض ولایتت را ای عمّانوئیل پر خواهد ساخت.»9به هیجان آیید ای قومها و شكست خواهید یافت و گوش گیرید ای اقصای زمین و كمر خود را ببندید و شكست خواهید یافت. كمر خود را ببندید و شكست خواهید یافت.10با هم مشورت كنید و باطل خواهد شد و سخن گویید و بجا آورده نخواهد شد زیرا خدا با ما است.11چونكه خداوند با دست قوّی به من چنین گفت و مرا تعلیم داد كه به راه این قوم سلوك ننمایم و گفت:12«هرآنچه را كه این قوم فتنه می‌نامند، شما آن را فتنه ننامید و از ترس ایشان ترسان و خائف مباشید.13یهوه صبایوت را تقدیس نمایید و او ترس و خوف شما باشد.14و او (برای شما) مكان مقدّس خواهد بود امّا برای هردو خاندان اسرائیل سنگ مصادم و صخره لغزش دهنده و برای ساكنان اورشلیم دام و تله.15و بسیاری از ایشان لغزش خورده، خواهند افتاد و شكسته شده و بدام افتاده، گرفتار خواهند گردید.»16شهادت را به هم بپیچ و شریعت را در شاگردانم مختوم ساز.17و من برای خداوند كه روی خود را از خاندان یعقوب مخفی میسازد انتظار كشیده، امیدوار او خواهم بود.18اینك من و پسرانی كه خداوند به من داده است، از جانب یهوه صبایوت كه در كوه صهیون ساكن است به جهت اسرائیل آیات و علامات هستیم.19و چون ایشان به شما گویند كه از اصحاب اجنّه و جادوگرانی كه جیك جیك و زمزم میكنند سؤال كنید، (گویید) «آیا قوم از خدای خود سؤال ننمایند و آیا از مردگان به جهت زندگان سؤال باید نمود؟»20به شریعت و شهادت (توجّه نمایید) واگر موافق این كلام سخن نگویند، پس برای ایشان روشنایی نخواهد بود.21و با عُسرت و گرسنگی در آن خواهند گشت و هنگامی كه گرسنه شوند خویشتن را مشوّش خواهند ساخت و پادشاه و خدای خود را لعنت كرده، به بالا خواهند نگریست.22و به زمین نظر خواهند انداخت و اینك تنگی و تاریكی و ظلمتِ پریشانی خواهد بود و به تاریكی غلیظ رانده خواهند شد.
91لیكن برای او كه در تنگی می‌بود، تاریكی‌نخواهد شد. در زمان پیشین زمین زبولون و زمین نفتالی را ذلیل ساخت، امّا در زمان آخر آن را به راه دریا به آن طرف اردنّ در جلیل امّت‌هامحترم خواهد گردانید.2قومی كه در تاریكی سالك می‌بودند، نور عظیمی خواهند دید و بر ساكنان زمین سایه موت نور ساطع خواهد شد.3تو قوم را بسیار ساخته، شادی ایشان را زیاد گردانیدی. به حضور تو شادی خواهند كرد مثل شادمانی وقت درو و مانند كسانی كه در تقسیم نمودن غنیمت وجد می‌نمایند.4زیرا كه یوغ بار او را و عصای گردنش یعنی عصای جفا كننده وی را شكستی چنانكه در روز مدیان كردی.5زیرا همه اسلحه مسلحّان در غوغا است و رُخُوت ایشان به خون آغشته است، امّا برای سوختن و هیزم آتش خواهند بود.6زیرا كه برای ما ولدی زاییده و پسری به ما بخشیده شد و سلطنت بر دوش او خواهد بود و اسم او عجیب و مشیر و خدای قدیر و پدر سرمدی و سرور سلامتی خوانده خواهد شد.7ترقّی سلطنت و سلامتی او را بر كرسی داود و بر مملكت وی انتها نخواهد بود تا آن را به انصاف و عدالت از الا´ن تا ابدالا´باد ثابت و استوار نماید. غیرت یهوه صبایوت این را بجا خواهد آورد.8خداوند كلامی نزد یعقوب فرستاد و آن بر اسرائیل واقع گردید.9و تمامی قوم خواهند دانست یعنی افرایم و ساكنان سامره كه از غرور و تكبّر دل خود میگویند:10«خشتها افتاده است امّا با سنگهای تراشیده بنا خواهیم نمود؛ چوبهای افراغ در هم شكست امّا سرو آزاد بجای آنها می‌گذاریم.»11بنابراین خداوند دشمنان رصین را بضدّ او خواهد برافراشت و خصمان او راخواهد برانگیخت.12اَرامیان را از مشرق و فلسطینیان را از مغرب و ایشان اسرائیل را با دهان گشوده خواهند خورد. امّا با این همه، خشم او برگردانیده نشده و دست او هنوز دراز است.13و این قوم بسوی زننده خودشان بازگشت ننموده و یهوه صبایوت را نطلبیده‌اند.14بنابراین خداوند سر و دم و نخل و نی را از اسرائیل در یك روز خواهد برید.15مرد پیر و مرد شریف سر است و نبیای كه تعلیم دروغ میدهد، دُم میباشد.16زیرا كه هادیان این قوم ایشان را گمراه میكنند و پیروان ایشان بلعیده می‌شوند.17از این سبب خداوند از جوانان ایشان مسرور نخواهد شد و بر یتیمان و بیوه زنان ایشان ترحّم نخواهد نمود. چونكه جمیع ایشان منافق و شریرند و هر دهانی به حماقت متكلّم میشود با اینهمه غضب او برگردانیده نشده و دست او هنوز دراز است.18زیرا كه شرارت مثل آتش می‌سوزاند و خار و خس را میخورد، و در بوته‌های جنگل افروخته شده، دود غلیظ پیچان میشود.19از غضب یهوه صبایوت زمین سوخته شده است و قوم، هیزمِ آتش گشته‌اند و كسی بر برادر خود شفقت ندارد.20از جانب راست می‌ربایند و گرسنه می‌مانند و از طرف چپ میخورند و سیر نمی‌شوند و هركس گوشت بازوی خود را میخورد.21منسّی افرایم را و افرایم منسّی را و هر دوی ایشان بضّد یهودا متحّد می‌شوند. با اینهمه غضب او برگردانیده نشده و دست او هنوز دراز است.
101وای بر آنانی كه احكام غیر عادله را جاری می‌سازند و كاتبانی كه ظلم رامرقوم میدارند،2تا مسكینان را از داوری منحرف سازند و حقّ فقیران قوم مرا بربایند تا آنكه بیوه زنان غارت ایشان بشوند و یتیمان را تاراج نمایند.3پس در روز بازخواست در حینی كه خرابی از دور میآید، چه خواهید كرد و بسوی كه برای معاونت خواهید گریخت و جلال خود را كجا خواهید انداخت؟4غیر از آنكه زیر اسیران خم شوند و زیر كشتگان بیفتند. با اینهمه غضب او برگردانیده نشده و دست او هنوز دراز است.5وای بر آشور كه عصای غضب من است و عصایی كه در دست ایشان است خشم من میباشد.6او را بر امّت منافق میفرستم و نزد قوم مغضوب خود مأمور می‌دارم، تا غنیمتی بربایند و غارتی ببرند و ایشان را مثل گِل كوچه‌ها پایمال سازند.7امّا او چنین گمان نمی‌كند و دلش بدینگونه قیاس نمی‌نماید، بلكه مراد دلش این است كه امّت‌های بسیار را هلاك و منقطع بسازد.8زیرا میگوید آیا سرداران من جمیعاً پادشاه نیستند؟9آیا كَلنو مثل كركمیش نیست و آیا حمات مثل ارفاد نی، و آیا سامره مانند دمشق نمی‌باشد،10چنانكه دست من بر ممالك بتها استیلا یافت؟ و بتهای تراشیده آنها از بتهای اورشلیم و سامره بیشتر بودند؟11پس آیا به نهجی كه به سامره و بتهایش عمل نمودم به اورشلیم و بتهایش چنین عمل نخواهم نمود؟12و واقع خواهد شد بعد از آنكه خداوند تمامی كار خود را با كوه صهیون و اورشلیم به انجام رسانیده باشد كه من از ثمره دل مغرورپادشاه آشور و از فخر چشمان متكبّر وی انتقام خواهم كشید.13زیرا میگوید: «به قوّت دست خود و به حكمت خویش چونكه فهیم هستم این را كردم و حدود قومها را منتقل ساختم و خزاین ایشان را غارت نمودم و مثل جبّار سروران ایشان را به زیر انداختم.14و دست من دولت قومها را مثل آشیانهای گرفته است و به طوری كه تخمهای متروك را جمع كنند، من تمامی زمین را جمع كردم. و كسی نبود كه بال را بجنباند یا دهان خود را بگشاید یا جك جك بنماید.»15آیا تبر بر كسی كه به آن می‌شكند فخر خواهد نمود یا ارّه بر كسی كه آن را می‌كشد افتخار خواهد كرد، كه گویا عصا بلند كننده خود را بجنباند یا چوب دست آنچه را كه چوب نباشد بلند نماید؟16بنابراین خداوند یهوه صبایوت بر فربهان او لاغری خواهد فرستاد و زیر جلال او سوختنی مثل سوختن آتش افروخته خواهد شد.17و نور اسرائیل نار و قدّوس وی شعله خواهد شد، و در یكروز خار و خسش را سوزانیده، خواهد خورد.18و شوكت جنگل و بستان او هم روح و هم بدن را تباه خواهد ساخت و مثل گداختن مریض خواهد شد.19و بقیه درختان و جنگلش قلیل العدد خواهد بود كه طفلی آنها را ثبت تواند كرد.20و در آن روز واقع خواهد شد كه بقیه اسرائیل و ناجیان خاندان یعقوب بار دیگر بر زننده خودشان اعتماد نخواهند نمود، بلكه بر خداوند كه قدّوس اسرائیل است به اخلاص‌اعتماد خواهند نمود.21و بقیه‌ای یعنی بقیه یعقوب بسوی خدای قادر مطلق بازگشت خواهند كرد.22زیرا هرچند قوم تو اسرائیل مثل ریگ دریا باشند، فقط از ایشان بقّیتی بازگشت خواهند نمود. هلاكتی كه مقدّر است به عدالت مجرا خواهد شد،23زیرا خداوند یهوه صبایوت هلاكت و تقدیری در میان تمام زمین به عمل خواهد آورد.24بنابراین خداوند یهوه صبایوت چنین میگوید: «ای قوم من كه در صهیون ساكنید از آشور مترسید، اگر چه شما را به چوب بزند و عصای خود را مثل مصریان بر شما بلند نماید.25زیرا بعد از زمان بسیار كمی، غضب تمام خواهد شد و خشم من برای هلاكت ایشان خواهد بود.»26و یهوه صبایوت تازیانه‌ای بر وی خواهد برانگیخت چنانكه در كشتار مدّیان بر صخره غراب. و عصای او بر دریا خواهد بود و آن را بلند خواهد كرد به طوری كه بر مصریان كرده بود.27و در آن روز واقع خواهد شد كه بار او از دوش تو و یوغ او از گردن تو رفع خواهد شد و یوغ از فربهی گسسته خواهد شد.28او به عیات رسید و از مجرون گذشت و در مكماش اسباب خود را گذاشت.29از معبر عبور كردند و در جبع منزل گزیدند، اهل رامه هراسان شدند و اهل جبعه شاؤل فرار كردند.30ای دختر جلیم به آواز خود فریاد برآور! ای لیشه و ای عناتوت فقیر گوش ده!31مدمینه فراری شدند و ساكنان جیبیم گریختند.32همین امروز در نوب توقّف میكند و دست خود را بر جبل دختر صهیون و كوه اورشلیم دراز میسازد.33اینك خداوند یهوه صبایوت شاخه‌ها را با خوف قطع‌خواهد نمود و بلند قدّان بریده خواهند شد و مرتفعان پست خواهند گردید،34و بوته‌های جنگل به آهن بریده خواهد شد و لبنان به دست جبّاران خواهد افتاد.
111و نهالی از تنه یسَّی بیرون آمده،شاخهای از ریشه‌هایش خواهد شكفت.2و روح خداوند بر او قرار خواهد گرفت، یعنی روح حكمت و فهم و روح مشورت و قوّت و روح معرفت و ترس خداوند.3و خوشی او در ترس خداوند خواهد بود و موافق رؤیت چشم خود داوری نخواهد كرد و بر وفق سمع گوشهای خویش تنبیه نخواهد نمود.4بلكه مسكینان را به عدالت داوری خواهد كرد و به جهت مظلومانِ زمین براستی حكم خواهد نمود. و جهان را به عصای دهان خویش زده، شریران را به نفخه لبهای خود خواهد كُشت.5و كمربند كمرش عدالت خواهد بود و كمربند میانش امانت.6و گرگ با بره سكونت خواهد داشت و پلنگ با بزغاله خواهد خوابید و گوساله و شیر و پرواری با هم، و طفل كوچك آنها را خواهد راند.7و گاو با خرس خواهد چرید و بچه‌های آنها با هم خواهند خوابید و شیر مثل گاو كاه خواهد خورد.8و طفل شیرخواره بر سوراخ مار بازی خواهد كرد و طفلِ از شیر باز داشته شده دست خود را بر خانه افعی خواهد گذاشت.9و در تمامی كوه‌مقدّس من ضرر و فسادی نخواهند كرد زیرا كه جهان از معرفت خداوند پر خواهد بود مثل آبهایی كه دریا را می‌پوشاند.10و در آن روز واقع خواهد شد كه ریشه یسَّی به جهت عَلَمِ قومها برپا خواهد شد و امّتها آن را خواهند طلبید و سلامتی او با جلال خواهد بود.11و در آن روز واقع خواهد گشت كه خداوند بار دیگر دست خود را دراز كند تا بقیه قوم خویش را كه از آشور و مصر و فتروس و حبش و عیلام و شنعار و حَمات و از جزیره‌های دریا باقی مانده باشند باز آورد.12و به جهت امّتها عَلَمی برافراشته، رانده‌شدگان اسرائیل را جمع خواهد كرد، و پراكندگان یهودا را از چهار طرف جهان فراهم خواهد آورد.13و حَسَد افرایم رفع خواهد شد و دشمنان یهودا منقطع خواهند گردید. افرایم بر یهودا حسد نخواهد بُرد و یهودا افرایم را دشمنی نخواهد نمود.14و به جانب مغرب بر دوش فلسطینیان پریده، بنی مشرق را با هم غارت خواهند نمود. و دست خود را بر اَدُوم و مُوْآب دراز كرده، بنی عمّون ایشان را اطاعت خواهند كرد.15و خداوند زبانه دریای مصر را تباه ساخته، دست خود را با بادِ سوزان بر نهر دراز خواهد كرد، و آن را با هفت نهرش خواهد زد و مردم را با كفش به آن عبور خواهد داد.16و به جهت بقیه قوم او كه از آشور باقی مانده باشند، شاهراهی خواهد بود، چنانكه به جهت اسرائیل در روز بر آمدن ایشان از زمین مصر بود.
121و در آن روز خواهی گفت كه «ای خداوند تو را حمد می‌گویم زیرا به من غضبناك بودی، امّا غضبت برگردانیده شده، مرا تسلّی می‌دهی.2اینك خدا نجات من است بر او توكّل نموده، نخواهم ترسید. زیرا یاه یهُوَه قوّت و تسبیح من است و نجات من گردیده است.»3بنابراین با شادمانی از چشمه‌های نجات آب خواهید كشید.4و در آن روز خواهید گفت: « خداوند را حمد گویید و نام او را بخوانید و اعمال او را در میان قومها اعلام كنید و ذكر نمایید كه اسم او متعال میباشد.5برای خداوند بسرایید زیرا كارهای عظیم كرده است و این در تمامی زمین معروف است.6ای ساكنه صهیون صدا را برافراشته، بسرای زیرا قدّوس اسرائیل در میان تو عظیم است.»
131وحی دربارۀ بابل كه اشعیا ابن آموص آن را دید.2عَلَمی بر كوه خشك برپا كنید و آواز به ایشان بلند نمایید، با دست اشاره كنید تا به درهای نجبا داخل شوند.3من مقدّسان خود را مأمور داشتم و شجاعان خویش یعنی آنانی را كه در كبریای من وجد می‌نمایند به جهت غضبم دعوت نمودم.4آواز گروهی در كوهها مثل آواز خلق كثیر. آواز غوغای ممالك امّتها كه جمع شده باشند. یهوه صبایوت لشكر را برای جنگ‌سان می‌بیند.5ایشان از زمین بعید و از كرانه‌های آسمان میآیند. یعنی خداوند با اسلحه غضب خود تا تمامی جهان را ویران كند.6وِلوِلَه كنید زیرا كه روز خداوند نزدیك است، مثل هلاكتی از جانب قادر مطلق میآید.7از این جهت همه دستها سست میشود و دلهای همه مردم گداخته می‌گردد.8و ایشان متحیر شده، اَلَمها و دردهای زه بر ایشان عارض میشود، مثل زنی كه می‌زاید درد می‌كشند. بر یكدیگر نظر حیرت می‌اندازند و رویهای ایشان رویهای شعله‌ور میباشد.9اینك روز خداوند با غضب و شدّت خشم و ستمكیشی میآید، تا جهان را ویران سازد و گناهكاران را از میانش هلاك نماید.10زیرا كه ستارگان آسمان و برجهایش روشنایی خود را نخواهند داد. و آفتاب در وقت طلوع خود تاریك خواهد شد و ماه روشنایی خود را نخواهد تابانید.11و من ربع مسكون را به سبب گناه و شریران را به سبب عصیان ایشان سزا خواهم داد، و غرور متكبّران را تباه خواهم ساخت و تكبّر جبّاران را به زیر خواهم انداخت.12و مردم را از زر خالص و انسان را از طلای اُوفیر كمیابتر خواهم گردانید.13بنابراین آسمان را متزلزل خواهم ساخت و زمین از جای خود متحرّك خواهد شد. در حین غضب یهوه صبایوت و در روز شدّت خشم او.14و مثل آهوی رانده شده و مانند گلهای كه كسی آن را جمع نكند خواهند بود. و هركس به سوی قوم خود توجّه خواهد نمود و هر شخص به زمین خویش فرار خواهد كرد.15و هركه یافت شود با نیزه زده خواهد شد و هركه گرفته شود باشمشیر خواهد افتاد.16اطفال ایشان نیز در نظر ایشان به زمین انداخته شوند و خانه‌های ایشان غارت شود و زنان ایشان بیعصمت گردند.17اینك من مادیان را بر ایشان خواهم برانگیخت كه نقره را به حساب نمی‌آورند و طلا را دوست نمی‌دارند.18و كمانهای ایشان جوانان را خرد خواهد كرد. و بر ثمره رَحِم ترحّم نخواهند نمود و چشمان ایشان بر اطفال شفقت نخواهد كرد.19و بابِل كه جلال ممالك و زینت فخر كلدانیان است، مثل واژگون ساختن خدا سدوم و عموره را خواهد شد.20و تا به ابد آباد نخواهد شد و نسلاً بعد نسل مسكون نخواهد گردید. و اَعراب در آنجا خیمه نخواهند زد و شبانان گله‌ها را در آنجا نخواهند خوابانید.21بلكه وحوش صحرا در آنجا خواهند خوابید و خانه‌های ایشان از بومها پر خواهد شد. شترمرغ در آنجا ساكن خواهد شد و غولان در آنجا رقص خواهند كرد،22و شغالها در قصرهای ایشان و گرگها در كوشكهای خوشنما صدا خواهند زد و زمانش نزدیك است كه برسد و روزهایش طول نخواهد كشید.
141زیرا خداوند بر یعقوب ترحّم فرموده،اسرائیل را بار دیگر خواهد برگزید و ایشان را در زمینشان آرامی خواهد داد. و غربا با ایشان ملحق شده، با خاندان یعقوب ملصق خواهند گردید.2و قومها ایشان را برداشته، به مكان خودشان خواهند آورد. و خاندان اسرائیل ایشان را در زمین خداوند برای بندگی و كنیزی، مملوك خود خواهند ساخت. و اسیركنندگان خود را اسیر كرده، بر ستمكاران خویش حكمرانی خواهند نمود.3و در روزی كه خداوند تو را از اَلَم و اضطرابت و بندگی سخت كه بر تو می‌نهادند خلاصی بخشد، واقع خواهد شد4كه این مثل را بر پادشاه بابل زده، خواهی گفت: چگونه آن ستمكار تمام شد و آن جور پیشه چگونه فانی گردید!5خداوند عصای شریران و چوگان حاكمان را شكست.6آنكه قومها را به خشم با صدمه متوالی میزد و بر امّتها به غضب با جفای بیحّد حكمرانی مینمود،7تمامی زمین آرام شده و ساكت گردیده‌اند و به آواز بلند ترنّم می‌نمایند.8صنوبرها نیز و سروهای آزاد لبنان دربارۀ تو شادمان شده، میگویند: «از زمانی كه تو خوابیده‌ای قطع كننده‌ای بر ما برنیامده است.»9هاویه از زیر برای تو متحرّك است تا چون بیایی تو را استقبال نماید، و مردگان یعنی جمیع بزرگان زمین را برای تو بیدار میسازد، و جمیع پادشاهان امّتها را از كرسیهای ایشان برمیدارد.10جمیع اینها تو را خطاب كرده، میگویند: «آیا تو نیز مثل ما ضعیف شده‌ای و مانند ما گردیده‌ای؟»11جلال تو و صدای بربطهای تو به هاویه فرود شده است. كِرمها زیر تو گسترانیده شده و مورها تو را می‌پوشانند.12ای زهره دختر صبح چگونه از آسمان افتاده‌ای؟ ای كه امّتها را ذلیل می‌ساختی چگونه به زمین افكنده شده‌ای؟13و تو در دل خود می‌گفتی: «به آسمان صعود نموده، كرسی خود را بالای ستارگان خدا خواهم افراشت، و بر كوه اجتماع در اطراف شمال جلوس خواهم‌نمود.14بالای بلندیهای ابرها صعود كرده، مثل حضرت اعلی خواهم شد.»15لكن به هاویه به اسفلهای حُفره فرود خواهی شد.16آنانی كه تو را بینند بر تو چشم دوخته و در تو تأمّل نموده، خواهند گفت: «آیا این آن مرد است كه جهان را متزلزل و ممالك را مرتعش میساخت؟17كه ربع مسكون را ویران مینمود و شهرهایش را منهدم میساخت و اسیران خود را به خانه‌های ایشان رها نمی‌كرد؟»18همه پادشاهان امّتها جمیعاً هر یك در خانه خود با جلال می‌خوابند.19امّا تو از قبر خود بیرون افكنده میشوی و مثل شاخه مكروه و مانند لباس كشتگانی كه با شمشیر زده شده باشند، كه به سنگهای حفره فرو میروند و مثل لاشه پایمال شده.20با ایشان در دفن متّحد نخواهی بود چونكه زمین خود را ویران كرده، قوم خویش را كشته‌ای. ذرّیت شریران تا به ابد مذكور نخواهند شد.21برای پسرانش به سبب گناه پدران ایشان قتل را مهیا سازید، تا ایشان برنخیزند و در زمین تصرّف ننمایند و روی ربع مسكون را از شهرها پر نسازند.22و یهوه صبایوت میگوید: «من به ضدّایشان خواهم برخاست.» و خداوند میگوید: «اسـم و بقیـه را و نسـل و ذریـت را از بابـل منقطـع خواهـم ساخت.23و آن را نصیب خارپشتها و خَلابهـای آب خواهـم گردانیـد و آن را با جاروب هلاكت خواهم رُفت.» یهوه صبایوت میگوید.24یهُوَه صبایوت قسم خورده، میگوید: «یقیناً به طوری كه قصد نمودهام همچنان واقع خواهد شد. و به نهجی كه تقدیر كرده‌ام همچنان بجا آورده خواهد گشت.25و آشور را در زمین خودم خواهم شكست و او را بر كوههای خویش پایمال خواهم كرد. و یوغ او از ایشان رفع شده، بار وی از گردن ایشان برداشته خواهد شد.»26تقدیری كه بر تمامی زمین مقدّر گشته، این است. و دستی كه بر جمیع امّتها دراز شده، همین است.27زیرا كه یهوه صبایوت تقدیر نموده است، پس كیست كه آن را باطل گرداند؟ و دست اوست كه دراز شده است پس كیست كه آن را برگرداند؟28در سالی كه آحاز پادشاه مُرد این وحی نازل شد:29ای جمیع فلسطین شادی مكن از اینكه عصایی كه تو را میزد شكسته شده است. زیرا كه از ریشه مار افعی بیرون میآید و نتیجه او اژدهای آتشین پرنده خواهد بود.30و نخستزادگان مسكینان خواهند چرید و فقیران در اطمینان خواهند خوابید. و ریشه تو را با قحطی خواهم كُشت و باقی ماندگان تو مقتول خواهند شد.31ای دروازه وِلوِلَه نما! و ای شهر فریاد برآور! ای تمامی فلسطین تو گداخته خواهی شد. زیرا كه از طرف شمال دود میآید و از صفوف وی كسی دور نخواهد افتاد.32پس به رسولان امّت‌هاچه جواب داده شود: «اینكه خداوند صهیون را بنیاد نهاده است و مسكینان قوم وی در آن پناه خواهند برد.»
151وحی دربارۀ موآب: زیرا كه در شبی عار موآب خراب و هلاك شده است؛ زیرا در شبی قیر موآب خراب و هلاك شده است.2به بتكده و دیبون به مكانهای بلند به جهت گریستن برآمده‌اند. موآب برای نَبُو و میدَبا وِلوِلَه میكند. بر سر هریكی از ایشان گَری است و ریشهای همه تراشیده شده است.3در كوچه‌های خود كمر خود را به پلاس می‌بندند و بر پشت بامها و در چهارسوهای خود هركس وَلوِلَه مینماید و اشكها می‌ریزد.4و حَشْبُون و اَلْعَالَه فریاد برمی‌آورند. آواز ایشان تا یاهَصْ مسموع میشود. بنابراین مسلّحان موآب ناله میكنند و جان ایشان در ایشان می‌لرزد.5دل من به جهت موآب فریاد برمی‌آورد. فراریانش تا به صوغَرْ و عْجِلَتْ شَلِشیا نعره می‌زنند زیرا كه ایشان به فراز لُوحیت با گریه برمی‌آیند. زیرا كه از راه حُوْرُونایم صدای هلاكت برمی‌آورند.6زیرا كه آبهای نمِریم خراب شده، چونكه علف خشكیده و گیاه تلف شده و هیچ چیز سبز باقی نمانده است.7بنابراین دولتی را كه تحصیل نموده‌اند و اندوخته‌های خود را بر وادی بیدها می‌برند.8زیرا كه فریاد ایشان حدود موآب را احاطه نموده و وِلوِلَه ایشان تا اَجْلایم و وِلوِلَه ایشان تا بئر ایلیم رسیده است.9چونكه آبهای دیمون از خون پر شده‌زانرو كه بر دیمون (بلایای) زیاد خواهم آورد یعنی شیری را بر فراریان موآب و بر بقیه زمینش (خواهم گماشت).
161بره‌ها را كه خراج حاكم زمین است از سالع بسوی بیابان به كوه دختر صَهْیون بفرستید.2و دختران موآب مثل مرغان آواره و مانند آشیانه ترك شده نزد معبرهای اَرنون خواهند شد.3مشورت بدهید و انصاف را بجا آورید، و سایه خود را در وقت ظهر مثل شب بگردان. رانده شدگان را پنهان كن و فراریان را تسلیم منما.4ای موآب بگذار كه رانده‌شدگان من نزد تو مأوا گزینند. و برای ایشان از روی تاراج‌كننده پناهگاه باش. زیرا ظالم نابود میشود و تاراج‌كننده تمام می‌گردد و ستمكار از زمین تلف خواهد شد.5و كُرسی به رحمت استوار خواهد گشت و كسی به راستی بر آن در خیمه داود خواهد نشست كه داوری كند و انصاف را بطلبد و به جهت عدالت تعجیل نماید.6غرور موآب و بسیاری تكبّر و خُیلاء و كبر و خشم او را شنیدیم و فخر او باطل است.7بدین سبب موآب به جهت موآب وِلوِلَه میكند و تمامی ایشان وِلْوِلَه می‌نمایند. به جهت بنیادهای قیر حارَسَت ناله میكنید زیرا كه بالكّل مضروب میشود.8زیرا كه مزرعه‌های حَشْبُون و مَوْهای سِبْمَه پژمرده شد و سروران امّتها تاكهایش را شكستند.آنها تا به یعْزیر رسیده بود و در بیابان پراكنده میشد و شاخه‌هایش منتشر شده، از دریا می‌گذشت.9بنابراین برای مو سِبْمَه به گریه‌یعْزیر خواهم گریست. ای حَشْبون و اَلْعالَه شما را با اشكهای خود سیراب خواهم ساخت زیرا كه برمیوه‌ها و انگورهایت گلبانگ افتاده است.10شادی و ابتهاج از بُستانها برداشته شد و در تاكستانها ترنّم و آواز شادمانی نخواهد بود و كسی شراب را در چرخُشتها پایمال نمی‌كند. صدای شادمانی را خاموش گردانیدم.11لهذا احشای من مثل بربط به جهت موآب صدا می‌زند و بطن من برای قیر حارَسْ.12و هنگامی كه موآب در مكان بلند خود حاضر شده، خویشتن را خسته كند و به مكان مقدّس خود برای دعا بیاید كامیاب نخواهد شد.13این است كلامی كه خداوند دربارۀ موآب از زمان قدیم گفته است.14امّا الا´ن خداوند تكلّم نموده، میگوید كه بعد از سه سال مثل سالهای مزدور، جلال موآب با تمامی جماعت كثیر او محقّر خواهد شد و بقیه آن بسیار كم و بیقوّت خواهند گردید.
171وحی دربارۀ دمشق: اینك دمشق از میان شهرها برداشته میشود و توده خراب خواهد گردید.2شهرهای عَرُوعیر متروك میشود و به جهت خوابیدن گله‌ها خواهد بود و كسی آنها را نخواهد ترسانید.3و حصار از افرایم تلف خواهد شد و سلطنت از دمشق و از بقیه اَرام. و مثل جلال بنیاسرائیل خواهند بود زیرا كه یهوه صبایوت چنین میگوید.4و در آن روز جلال یعقوب ضعیف میشود و فربهی جسدش به لاغری تبدیل می‌گردد.5و چنان خواهد بود كه دروگران زرع را جمع كنند و دستهای ایشان سنبله‌ها را درو كند.و خواهد بود مثل وقتی كه در وادی رفایم سنبله‌ها را بچینند.6و خوشه‌های چند در آن باقی ماند و مثل وقتی كه زیتون را بتكانند كه دو یا سه دانه بر سر شاخه بلند و چهار یا پنج دانه بر شاخچه‌های بارور آن باقی ماند. یهوه خدای اسرائیل چنین میگوید.7در آن روز انسان بسوی آفریننده خود نظر خواهد كرد و چشمانش بسوی قدّوس اسرائیل خواهد نگریست.8و بسوی مذبح‌هایی كه به دستهای خود ساخته است نظر نخواهد كرد و به آنچه با انگشتهای خویش بنا نموده یعنی اشیریم و بتهای آفتاب نخواهد نگریست.9در آن روز شهرهای حصینش مثل خرابه‌هایی كه در جنگل یا بر كوه بلند است خواهد شد كه آنها را از حضور بنیاسرائیل واگذاشتند و ویران خواهد شد.10چونكه خدای نجات خود را فراموش كردی و صخره قوّت خویش را به یاد نیاوردی، بنابراین نهالهای دلپذیر غرس خواهی نمود و قلمه‌های غریب را خواهی كاشت.11در روزی كه غرس مینمایی، آن را نمّو خواهی داد و در صبحْ مزروعِ خود را به شكوفه خواهی آورد، امّا محصولش در روز آفت مهلك و حزن علاج‌ناپذیر بر باد خواهد رفت.12وای بر شورش قومهای بسیار كه مثل شورش دریا شورش می‌نمایند، و خروش طوایفی كه مثل خروش آبهای زورآور خروش میكنند.13طوایف مثل خروش آبهای بسیار می‌خروشند، امّا ایشان را عتاب خواهد كرد و به جای دور خواهند گریخت و مثل كاه كوهها در برابر باد رانده خواهند شد و مثل غبار در برابرگردباد.14در وقت شام اینك خوف است و قبل از صبح نابود می‌شوند. نصیب تاراجكنندگان ما و حصّه غارت نمایندگان ما همین است.
181وای بر زمینی كه در آن آواز بالها است‌كه به آن طرف نهرهای كوش میباشد.2و ایلچیان به دریا و در كشتیهای بَرْدِی بر روی آبها می‌فرستد و میگوید: ای رسولان تیزرو بروید نزد امّت بلند قدّ و برّاق، نزد قومی كه از ابتدایش تا كنون مهیب بودهاند یعنی امّت زورآور و پایمال كننده كه نهرها زمین ایشان را تقسیم میكند.3ای تمامی ساكنان ربع مسكون و سكنه جهان، چون عَلَمی بر كوهها بلند گردد بنگرید و چون كَرِنّا نواخته شود بشنوید.4زیرا خداوند به من چنین گفته است كه من خواهم آرامید و از مكان خود نظر خواهم نمود. مثل گرمای صاف بر نباتات و مثل ابر شبنم دار در حرارت حصاد.5زیرا قبل از حصاد وقتی كه شكوفه تمام شود و گل به انگور رسیده، مبدّل گردد او شاخه‌ها را با ارّه‌ها خواهد برید و نهالها را بریده دور خواهد افكند.6و همه برای مرغان شكاری كوهها و وحوش زمین واگذاشته خواهد شد. و مرغان شكاری تابستان را بر آنها بسر خواهند برد و جمیع وحوش زمین زمستان را بر آنها خواهند گذرانید.7و در آن زمان هدیهای برای یهوه صبایوت از قوم بلند قدّ و برّاق و از قومی كه از ابتدایش تا كنون مهیب است و از امّتی زورآور و پایمال كننده كه نهرها زمین ایشان را تقسیم میكند، به مكان اسم یهوه صبایوت یعنی به كوه‌صهیون آورده خواهد شد.
191وحی دربارۀ مصر: اینك خداوند بر اَبْرِ تیزرو سوار شده، به مصر میآید و بتهای مصر از حضور وی خواهد لرزید و دلهای مصریان در اندرون ایشان گداخته خواهد شد.2و مصریان را بر مصریان خواهم برانگیخت. برادر با برادر خود و همسایه با همسایه خویش و شهر با شهر و كشور با كشور جنگ خواهند نمود.3و روح مصر در اندرونش افسرده شده، مشورتش را باطل خواهم گردانید و ایشان از بتها و فالگیران و صاحبان اجنّه و جادوگران سؤال خواهند نمود.4و مصریان را به دست آقای ستمكیش تسلیم خواهم نمود و پادشاه زورآور بر ایشان حكمرانی خواهد كرد. خداوند یهوه صبایوت چنین میگوید.5و آب از دریا (نیل) كم شده، نهر خراب و خشك خواهد گردید.6و نهرها متعفّن شده، جویهای ماصور كم شده می‌خشكد و نی و بوریا پژمرده خواهد شد.7و مَرغْزاری كه بر كنار نیل و بر دهنه نیل است و همه مزرعه‌های نیل خشك و رانده شده و نابود خواهد گردید.8و ماهی گیران ماتم می‌گیرند و همه آنانی كه قلاّب به نیل اندازند زاری میكنند و آنانی كه دام بر روی آب گسترانند افسرده خواهند شد.9و عاملان كتان شانه زده و بافندگان پارچه سفید خجل خواهند شد.10و اركان او ساییده و جمیع مزدوران رنجیده دل خواهند شد.11سروران صوعن بالكّل احمق می‌شوند ومشورت مشیران دانشمند فرعون وحشی می‌گردد. پس چگونه به فرعون می‌گویید كه من پسر حكما و پسر پادشاهان قدیم می‌باشم.12پس حكیمان تو كجایند تا ایشان تو را اطّلاع دهند و بدانند كه یهوه صبایوت دربارۀ مصر چه تقدیر نموده است؟13سروران صوعن ابله شده و سروران نوف فریب خورده‌اند و آنانی كه سنگ زاویه اسباط مصر هستند آن را گمراه كرده‌اند.14و خداوند روح خیرگی در وسط آن آمیخته است كه ایشان مصریان را در همه كارهای ایشان گمراه كرده‌اند، مثل مستان كه در قی خود افتان و خیزان راه میروند.15و مصریان را كاری نخواهد ماند كه سر یا دم نخل یا بوریا بكند.16در آن روز اهل مصر مثل زنان میباشند و از حركت دست یهوه صبایوت كه آن را بر مصر به حركت میآورد لرزان و هراسان خواهند شد.17و زمین یهودا باعث خوف مصر خواهد شد كه هركه ذكر آن را بشنود خواهد ترسید به سبب تقدیری كه یهوه صبایوت بر آن مقدّر نموده است.18در آن روز پنج شهر در زمین مصر به زبان كنعان متكلّم شده، برای یهوه صبایوت قسم خواهند خورد و یكی شهر هلاكت نامیده خواهد شد.19در آن روز مذبحی برای خداوند در میان زمین مصر و ستونی نزد حدودش برای خداوند خواهد بود.20و آن آیتی و شهادتی برای یهوه صبایوت در زمین مصر خواهد بود. زیرا كه نزد خداوند به سبب جفاكنندگان خویش استغاثه خواهد نمود و او نجات دهنده و حمایت كننده‌ای برای ایشان خواهد فرستاد و ایشان را خواهد رهانید.21و خداوند بر مصریان معروف خواهد شد و در آن روز مصریان خداوند راخواهند شناخت و با ذبایح و هدایا او را عبادت خواهند كرد و برای خداوند نذر كرده، آن را وفا خواهند نمود.22و خداوند مصریان را خواهد زد و به زدن شفا خواهد داد زیرا چون بسوی خداوند بازگشت نمایند ایشان را اجابت نموده، شفا خواهد داد.23در آن روز شاهراهی از مصر به آشور خواهد بود و آشوریان به مصر و مصریان به آشور خواهند رفت و مصریان با آشوریان عبادت خواهند نمود.24در آن روز اسرائیل سوم مصر و آشور خواهد شد و آنها در میان جهان بركت خواهند بود.25زیرا كه یهوه صبایوت آنها را بركت داده خواهد گفت قوم من مصر و صنعت دست من آشور و میراث من اسرائیل مبارك باشند.
201در سالی كه تَرْتان به اَشْدُود آمد هنگامی كه سرجون پادشاه آشور او را فرستاد، پس با اَشْدُود جنگ كرده، آن را گرفت.2در آن وقت خداوند به واسطه اشعیا ابن آموص تكلّم نموده، گفت: «برو و پلاس را از كمر خود بگشا و نعلین را از پای خود بیرون كن.» و او چنین كرده، عریان و پا برهنه راه میرفت.3و خداوند گفت: «چنانكه بنده من اشعیا سه سال عریان و پا برهنه راه رفته است تا آیتی و علامتی دربارۀ مصر و كوش باشد،4بهمان طور پادشاه آشور اسیران مصر و جلاء وطنان كوش را از جوانان وپیران عریان و پابرهنه و مكشوف سرین خواهد برد تا رسوایی مصر باشد.5و ایشان به سبب كوش كه ملجای ایشان است و مصر كه فخر ایشان باشد مضطرب و خجل خواهند شد.6و ساكنان این ساحل در آن روز خواهند گفت: اینك ملجای ما كه برای اعانت به آن فرار كردیم تا از دست پادشاه آشور نجات یابیم چنین شده است، پس ما چگونه نجات خواهیم یافت؟»
211وحی دربارۀ بیابان بحر: چنانكه گردباد در جنوب میآید، این نیز از بیابان از زمین هولناك میآید.2رؤیای سخت برای من منكشف شده است، خیانت پیشه خیانت میكند و تاراج كننده تاراج مینماید. ای عیلام برآی و ای مِدْیان محاصره نما. تمام ناله آن را ساكت گردانیدم.3از این جهت كمر من از شدّت درد پر شده است و درد زه مثل درد زنی كه می‌زاید مرا درگرفته است. پیچ و تاب می‌خورم كه نمیتوانم بشنوم، مدهوش می‌شوم كه نمیتوانم ببینم.4دل من می‌طپید و هیبت مرا ترسانید. او شب لذّت مرا برایم به خوف مبدّل ساخته است.5سفره را مهیا ساخته و فرش را گسترانیده به اكل و شرب مشغول میباشند. ای سروران برخیزید و سپرها را روغن بمالید.6زیرا خداوند به من چنین گفته است: «برو و دیده‌بان را قرار بده تا آنچه را كه بیند اعلام نماید.7و چون فوج سواران جفت جفت و فوج الاغان و فوج شتران را بیند آنگاه به دقّت تمام توجّه بنماید.»8پس او مثل شیر صدا زد كه «ای آقا من دائماً در روز بر محرس ایستاده‌ام و تمامی شب بر دیده‌بانگاه خود برقرار می‌باشم.9و اینك فوج‌مردان و سواران جفت جفت میآیند و او مزید كرده، گفت: بابل افتاد افتاده است و تمامی تمثالهای تراشیده خدایانش را بر زمین شكسته‌اند.»10ای كوفته شده من و ای محصول خرمن من آنچه از یهوه صبایوت خدای اسرائیل شنیدم به شما اعلام می‌نمایم.11وحی درباره دومه: كسی از سعیر به من ندا میكند كه «ای دیده‌بان از شب چه خبر؟ ای دیده‌بان از شب چه خبر؟»12دیده‌بان میگوید كه «صبح میآید و شام نیز. اگر پرسیدن می‌خواهید بپرسید و بازگشت نموده، بیایید.»13وحی دربارۀ عرب: ای قافله‌های ددانیان در جنگل عرب منزل كنید.14ای ساكنان زمین تیما تشنگان را به آب استقبال كنید و فراریان را به خوراك ایشان پذیره شوید.15زیرا كه ایشان از شمشیرها فرار میكنند، از شمشیر برهنه و كمان زه شده و از سختی جنگ.16زانرو كه خداوند به من گفته است بعد از یكسال موافق سالهای مزدوران، تمامی شوكت قیدار تلف خواهد شد.17و بقیه شماره تیراندازان و جبّاران بنی قیدار قلیل خواهد شد چونكه یهوه خدای اسرائیل این را گفته است.
221الا´ن تو را چه شد كه كلّیةً بر بامها برآمدی؟2ای كه پر از شورشها هستی و ای شهر پرغوغا و ای قریه مفتخر! كشتگانت كشته شمشیر نیستند و در جنگ هلاك نشده‌اند.3جمیع سرورانت با هم گریختند و بدون تیراندازان اسیر گشتند. همگانی كه در تو یافت شدند با هم اسیر گردیدند و به جای دور فرار كردند.4بنابراین گفتم نظر خود را از من بگردانید زیرا كه با تلخی گریه میكنم. برای تسلّی من دربارۀ خرابی دختر قومم الحاح مكنید.5زیرا خداوند یهوه صبایوت روز آشفتگی و پایمالی و پریشانی‌ای در وادی رؤیا دارد. دیوارها را منهدم می‌سازند و صدای استغاثه تا به كوهها می‌رسد.6و عیلام با افواج مردان و سواران تركش را برداشته است و قیر سپر را مكشوف نموده است،7و وادیهای بهترینت از ارابه‌ها پر شده، سواران پیش دروازه‌هایت صف‌آرایی می‌نمایند؛8و پوشش یهودا برداشته میشود و در آن روز به اسلحه خانه جنگل نگاه خواهید كرد؛9و رخنه‌های شهر داود را كه بسیارند خواهید دید و آب بركه تحتانی را جمع خواهید نمود؛10و خانه‌های اورشلیم را خواهید شمرد و خانه‌ها را به جهت حصاربندی دیوارها خراب خواهید نمود.11و درمیان دو دیوار حوضی برای آب بركه قدیم خواهید ساخت امّا به صانع آن نخواهید نگریست و به آنكه آن را از ایام پیشین ساخته است نگران نخواهید شد.12و در آن روز خداوند یهوه صبایوت (شما را) به گریستن وماتم كردن و كندن مو و پوشیدن پلاس خواهد خواند.13و اینك شادمانی و خوشی و كشتن گاوان و ذبح كردن گوسفندان و خوردن گوشت و نوشیدن شراب خواهد بود كه بخوریم و بنوشیم زیرا كه فردا میمیریم.14و یهوه صبایوت در گوش من اعلام كرده است كه این گناه شما تا بمیرید هرگز كفّاره نخواهد شد. خداوند یهوه صبایوت این را گفته است.15خداوند یهوه صبایوت چنین میگوید: «برو و نزد این خزانه‌دار یعنی شبنا كه ناظر خانه است داخل شو و به او بگو:16تو را در اینجا چه كار است و در اینجا كه را داری كه در اینجا قبری برای خود كنده‌ای؟ ای كسی كه قبر خود را در مكان بلند می‌كَنی و مسكنی برای خویشتن در صخره می‌تراشی.»17اینك ای مرد، خداوند البتّه تو را دور خواهد انداخت و البتّه تو را خواهد پوشانید.18و البتّه تو را مثل گوی سخت خواهد پیچید و به زمین وسیع تو را خواهد افكند و در آنجا خواهی مرد و در آنجا ارابه‌های شوكت تو رسوایی خانه آقایت خواهد شد.19و تو را از منصبت خواهم راند و از مكانت به زیر افكنده خواهی شد.20و در آن روز واقع خواهد شد كه بنده خویش الیاقیم بن حلقیا را دعوت خواهم نمود.21و او را به جامه تو ملبّس ساخته به كمربندت محكم خواهم ساخت و اقتدار تو را به دست او خواهم داد و او ساكنان اورشلیم و خاندان یهودا را پدر خواهد بود.22و كلید خانه داود را بر دوش وی خواهم نهاد و چون بگشاید احدی نخواهد بست و چون ببندد، احدی نخواهد گشاد.23و اورا در جای محكم مثل میخ خواهم دوخت و برای خاندان پدر خود كرسی جلال خواهد بود.24و تمامی جلال خاندان پدرش را از اولاد و احفاد و همه ظروف كوچك را از ظروف كاسه‌ها تا ظروف تُنگها بر او خواهند آویخت.25و یهوه صبایوت میگوید كه در آن روز آن میخی كه در مكان محكم دوخته شده، متحرّك خواهد گردید و قطع شده، خواهد افتاد و باری كه بر آن است، تلف خواهد شد زیرا خداوند این را گفته است.
231 وحی دربارۀ صور: ای كشتیهای ترشیش وِلْوِلَه نمایید زیرا كه بحدی خراب شده است كه نه خانه‌ای و نه مدخلی باقی مانده. از زمین كتّیم خبر به ایشان رسیده است.2ای ساكنان ساحل كه تاجران صیدون كه از دریا عبور میكنند تو را پر ساخته‌اند، آرام گیرید.3و دخل او از محصول شیحور و حصاد نیل بر آبهای بسیار می‌بود، پس او تجارت گاه امّتها شده است.4ای صیدون خجل شو زیرا كه دریا یعنی قلعه دریا متكلّم شده، میگوید درد زه نكشیده‌ام و نزاییده‌ام و جوانان را نپرورده‌ام و دوشیزگان را تربیت نكرده‌ام.5چون این خبر به مصر برسد، از اخبار صور بسیار دردناك خواهند شد.6ای ساكنان ساحل دریا به ترشیش بگذرید و وِلْوِلَه نمایید.7آیا این شهر مفتخر شما است كه قدیمی و از ایام سلف بوده است و پایهایش او را به جای دور برده، تا در آنجا مأوا گزیند؟8كیست‌كه این قصد را دربارۀ صور آن شهر تاج‌بخش كه تجّار وی سروران و بازرگانان او شرفای جهان بودهاند نموده است؟9یهوه صبایوت این قصد را نموده است تا تكبّر تمامی جلال را خوار سازد و جمیع شرفای جهان را محقّر نماید.10ای دختر ترشیش از زمین خود مثل نیل بگذر زیرا كه دیگر هیچ بند برای تو نیست.11او دست خود را بر دریا دراز كرده، مملكتها را متحرّك ساخته است. خداوند دربارۀ كنعان امر فرموده است تا قلعه‌هایش را خراب نمایند.12و گفته است: ای دوشیزه ستم رسیده و ای دختر صیدون دیگر مفتخر نخواهی شد. برخاسته، به كتّیم بگذر؛ امّا در آنجا نیز راحت برای تو نخواهد بود.13اینك زمین كلدانیان كه قومی نبودند و آشور آن را به جهت صحرانشینان بنیاد نهاد. ایشان منجنیقهای خود را افراشته، قصرهای آن را منهدم و آن را به خرابی مبدّل خواهند ساخت.14ای كشتیهای ترشیش وِلْوِلَه نمایید زیرا كه قلعه شما خراب شده است.15و در آن روز واقع خواهد شد كه صور، هفتاد سال مثل ایام یك پادشاه، فراموش خواهد شد؛ و بعد از انقضای هفتاد سال برای صور مثل سرود زانیه خواهد بود.16ای زانیه فراموش شده بربط را گرفته، در شهر گردش نما. خوش بنواز و سرودهای بسیار بخوان تا به یاد آورده شوی.17و بعد از انقضای هفتاد سال واقع میشود كه خداوند از صور تفقّد خواهد نمود و به اجرت خویش برگشته با جمیع ممالك جهان كه بر روی زمین است زنا خواهد نمود.18و تجارت و اجرت آن برای خداوند وقف شده ذخیره واندوخته نخواهد شد بلكه تجارتش برای مقرّبان درگاه خداوند خواهد بود تا به سیری بخورند و لباس فاخر بپوشند.
241اینك خداوند زمین را خالی و ویران میكند، و آن را واژگون ساخته، ساكنانش را پراكنده میسازد.2و مَثَل قوم، مَثَل كاهن و مَثَل بنده، مَثَل آقایش و مَثَل كنیز، مَثَل خاتونش و مَثَل مشتری، مَثَل فروشنده و مَثَل قرض دهنده، مَثَل قرض گیرنده و مَثَل سودخوار، مَثَل سود دهنده خواهد بود.3و زمین بالكّل خالی و بالكّل غارت خواهد شد زیرا خداوند این سخن را گفته است.4زمین ماتم میكند و پژمرده میشود. ربع مسكون كاهیده و پژمرده می‌گردد، شریفان اهل زمین كاهیده می‌شوند.5زمین زیر ساكنانش ملوّث میشود زیرا كه از شرایع تجاوز نموده و فرایض را تبدیل كرده و عهد جاودانی را شكسته‌اند.6بنابراین لعنت، جهان را فانی كرده است و ساكنانش سزا یافته‌اند. لهذا ساكنان زمین سوخته شده‌اند و مردمان، بسیار كم باقی مانده‌اند.7شیره انگور ماتم می‌گیرد و مو كاهیده می‌گردد و تمامی شاددلان آه می‌كشند.8شادمانی دفّها تلف شده، آواز عشرت‌كنندگان باطل و شادمانی بربطها ساكت خواهد شد.9شراب را با سرودها نخواهند آشامید و مسكرات برای نوشندگانش تلخ خواهد شد.10قریه خرابه منهدم میشود و هر خانه بسته می‌گردد كه كسی داخل آن نتواند شد.11غوغایی برای شراب در كوچه‌ها است. هرگونه شادمانی تاریك گردیده و سرور زمین رفع شده است.12ویرانی در شهر باقی است و دروازه‌هایش به هلاكت خرد شده است.13زیراكه در وسط زمین در میان قوم‌هایش چنین خواهد شد مثل تكانیدن زیتون و مانند خوشه‌هایی كه بعد از چیدن انگور باقی میماند.14اینان آواز خود را بلند كرده، ترنّم خواهند نمود و دربارۀ كبریایی خداوند از دریا صدا خواهند زد.15از اینجهت خداوند را در بلاد مشرق و نام یهوه خدای اسرائیل را در جزیره‌های دریا تمجید نمایید.16از كرانهای زمین سرودها را شنیدیم كه عادلان را جلال باد. امّا گفتم: وا حسرتا، وا حسرتا، وای بر من! خیانتكاران خیانت ورزیده، خیانتكاران به شدّت خیانت ورزیده‌اند.17ای ساكن زمین ترس و حفره و دام بر تو است.18و واقع خواهد شد كه هركه از آواز ترس بگریزد به حفره خواهد افتاد و هر كه از میان حفره برآید گرفتار دام خواهد شد زیرا كه روزنه‌های علیین باز شده و اساسهای زمین متزلزل میباشد.19زمین بالكّل منكسر شده. زمین تماماً از هم پاشیده و زمین به شدّت متحرّك گشته است.20زمین مثل مستان افتان و خیزان است و مثل سایه‌بان به چپ و راست متحرّك و گناهش بر آن سنگین است. پس افتاده است كه بار دیگر نخواهد برخاست.21و در آن روز واقع خواهد شد كه خداوند گروه شریفان را بر مكان بلند ایشان و پادشاهان زمیـن را بر زمیـن سـزا خواهد داد.22و ایشان مثل اسیران در چاه جمع خواهنـد شـد و در زندان بسته خواهند گردید و بعد از روزهای بسیار، ایشان طلبیده خواهند شد.23و مـاه خجـل و آفتاب رسوا خواهـد گشت زیرا كه یهـوه صبایوت در كوه صهیون و در اورشلیم و به حضور مشایخ خویش، با جلال سلطنت خواهد نمود.
251ای یهوه، تو خدای من هستی؛ پس تو را تسبیح می‌خوانم و نام تو را حمد می‌گویم، زیرا كارهای عجیب كرده‌ای و تقدیرهای قدیم تو امانت و راستی است.2چونكه شهری را توده و قریه حصین را خرابه گردانیده‌ای و قصر غریبان را كه شهر نباشد و هرگز بنا نگردد.3بنابراین قوم عظیم، تو را تمجید می‌نمایند و قریه امّت‌های ستم پیشه از تو خواهند ترسید.4چونكه برای فقیران قلعه و به جهت مسكینان در حین تنگی ایشان قلعه بودی و ملجا از طوفان و سایه از گرمی، هنگامی كه نفخه ستمكاران مثل طوفان بر دیوار می‌بود.5و غوغای غریبان را مثل گرمی در جای خشك فرود خواهی آورد و سرود ستمكاران مثل گرمی از سایه ابر پست خواهد شد.6و یهوه صبایوت در این كوه برای همه قومها ضیافتی از لذایذ برپا خواهد نمود، یعنی ضیافتی از شرابهای كهنه از لذایذ پر مغز و از شرابهای كهنه مصفّا.7و در این كوه روپوشی را كه بر تمامی قومها گسترده است و ستری را كه جمیع امّتها را می‌پوشاند تلف خواهد كرد.8و موت را تا ابدالا´باد نابود خواهد ساخت و خداوند یهوه اشكها را از هر چهره پاك خواهد نمود و عار قوم خویش را از روی تمامی زمین رفع خواهد كرد، زیرا خداوند گفته است.9و در آن روز خواهند گفت: «اینك این خدای ما است كه منتظر او بوده‌ایم و ما را نجات خواهد داد. این خداوند است كه منتظر او بوده‌ایم پس ازنجات او مسرور و شادمان خواهیم شد.»10زیرا كه دست خداوند بر این كوه قرار خواهد گرفت و موآب در مكان خود پایمال خواهد شد چنانكه كاه در آب مزبله پایمال میشود.11و او دستهای خود را در میان آن خواهد گشاد مثل شناوری كه به جهت شنا كردن دستهای خود را می‌گشاید و غرور او را با حیله‌های دستهایش پست خواهد گردانید.12و قلعه بلند حصارهایت را خم كرده، بزیر خواهد افكند و بر زمین با غبار یكسان خواهد ساخت.
261در آن روز، این سرود در زمین یهودا سراییده خواهد شد؛ ما را شهری قوی است كه دیوارها و حصار آن نجات است.2دروازه‌ها را بگشایید تا امّت عادل كه امانت را نگاه میدارند داخل شوند.3دل ثابت را در سلامتی كامل نگاه خواهی داشت، زیرا كه بر تو توكّل دارد.4بر خداوند تا به ابد توكّل نمایید، چونكه در یاه یهوه صخره جاودانی است.5زیرا آنانی را كه بر بلندیها ساكنند، فرود میآورد؛ و شهر رفیع را به زیر می‌اندازد. آن را به زمین انداخته، با خاك یكسان میسازد.6پایها آن را پایمال خواهد كرد، یعنی پایهای فقیران و قدمهای مسكینان.7طریق عادلان استقامت است. ای تو كه مستقیم هستی، طریق عادلان را هموار خواهی ساخت.8پس ای خداوند در طریق داوریهای تو انتظار تو را كشیده‌ایم. و جان ما به اسم تو و ذكر تومشتاق است.9شبانگاه به جان خود مشتاق تو هستم، و بامدادان به روح خود در اندرونم تو را می‌طلبم، زیرا هنگامی كه داوریهای تو بر زمین آید، سكنه ربع مسكون عدالت را خواهند آموخت.10هرچند بر شریر ترحّم شود عدالت را نخواهد آموخت. در زمین راستان شرارت می‌ورزد و جلال خداوند را مشاهده نمی‌نماید.11ای خداوند دست تو برافراشته شده است امّا نمی‌بینند. لیكن چون غیرت تو را برای قوم ملاحظه كنند، خجل خواهند شد. و آتش نیز دشمنانت را فرو خواهد برد.12ای خداوند سلامتی را برای ما تعیین خواهی نمود. زیرا كه تمام كارهای ما را نیز برای ما به عمل آورده‌ای.13ای یهوه خدای ما آقایان غیر از تو بر ما استیلا داشتند. امّا به تو فقط اسم تو را ذكر خواهیم كرد.14ایشان مردند و زنده نخواهند شد. خیالها گردیدند و نخواهند برخاست. بنابراین ایشان را سزا داده، هلاك ساختی و تمام ذكر ایشان را محو نمودی.15قوم را افزودی ای خداوند ، قوم را مزید ساخته، خویشتن را جلال دادی. و تمامی حدود زمین را وسیع گردانیدی.16ای خداوند ایشان در حین تنگی، تو را خواهند طلبید. و چون ایشان را تأدیب نمایی دعاهای خفیه خواهند ریخت.17مثل زن حامله‌ای كه نزدیك زاییدن باشد و درد او را گرفته، از آلام خود فریاد بكند، همچنین ما نیز ای خداوند در حضور تو هستیم.18حامله شده، درد زه ما را گرفت و باد را زاییدیم. و در زمین هیچ نجات به ظهور نیاوردیم و ساكنان ربع مسكون‌نیفتادند.19مردگان تو زنده خواهند شد و جسدهای من خواهند برخاست. ای شما كه در خاك ساكنید بیدار شده، ترنّم نمایید! زیرا كه شبنم تو شبنم نباتات است. و زمین مردگان خود را بیرون خواهد افكند.20ای قوم من بیایید به حجره‌های خویش داخل شوید و درهای خود را در عقب خویش ببندید. خویشتن را اندك لحظهای پنهان كنید تا غضب بگذرد.21زیرا اینك خداوند از مكان خود بیرون میآید تا سزای گناهان ساكنان زمین را به ایشان برساند. پس زمین خونهای خود را مكشوف خواهد ساخت و كشتگان خویش را دیگر پنهان نخواهد نمود.
271در آن روز خداوند به شمشیرِ سختِ عظیمِ محكمِ خود آن مار تیز رو لِوْیاتان را و آن مار پیچیده لِوْیاتان را سزا خواهد داد و آن اژدها را كه در دریا است خواهد كشت.2در آن روز برای آن تاكستان شراب بسرایید.3من كه یهوه هستم آن را نگاه می‌دارم و هر دقیقه آن را آبیاری می‌نمایم. شب و روز آن را نگاهبانی می‌نمایم كه مبادا احدی به آن ضرر برساند.4خشم ندارم. كاش كه خس و خار با من به جنگ میآمدند تا بر آنها هجوم آورده، آنها را با هم می‌سوزانیدم.5یا به قوّت من متمسّك میشد تا با من صلح بكند و با من صلح مینمود.6در ایام آینده، یعقوب ریشه خواهد زد و اسرائیل غنچه و شكوفه خواهد آورد. و ایشان روی ربع مسكون را از میوه پر خواهند ساخت.7آیا او را زد بطوری كه دیگران او را زدند؟ یا كشته شد بطوری كه مقتولان وی كشته شدند؟8چون او را دور ساختی به اندازه با وی معارضه نمودی. با باد سخت خویش او را در روز باد شرقی زایل ساختی.9بنابراین گناه یعقوب از این كفّاره شده و رفع گناه او تمامی نتیجه آن است. چون تمامی سنگهای مذبح را مثل سنگهای آهك نرم شده میگرداند، آنگاه اشیریم و بتهای آفتاب دیگر برپا نخواهد شد.10زیرا كه آن شهر حصین منفرد خواهد شد و آن مسكن، مهجور و مثل بیابان واگذاشته خواهد شد. در آنجا گوساله‌ها خواهند چرید و در آن خوابیده، شاخه‌هایش را تلف خواهند كرد.11چون شاخه‌هایش خشك شود شكسته خواهد شد. پس زنان آمده، آنها را خواهند سوزانید، زیرا كه ایشان قوم بیفهم هستند. لهذا آفریننده ایشان بر ایشان ترحّم نخواهد نمود و خالق ایشان بر ایشان شفقت نخواهد كرد.12و در آن روز واقع خواهد شد كه خداوند از مسیل نهر (فرات) تا وادی مصر غلّه را خواهد كوبید. و شما ای بنیاسرائیل یكی یكی جمع كرده خواهید شد.13و در آن روز واقع خواهد شد كه كَرِنّای بزرگ نواخته خواهد شد و گم‌شدگان زمین آشور و رانده شدگان زمین مصر خواهند آمد. و خداوند را در كوه مقدّس یعنی در اورشلیم عبادت خواهند نمود.
281وای بر تاج تكبّر میگساران افرایم و برگل پژمرده زیبایی جلال وی، كه برسر وادی بارور مغلوبان شراب است.2اینك خداوند كسی زورآور و توانا دارد كه مثل تگرگ شدید و طوفان مهلك و مانند سیل آبهای زورآور سرشار، آن را به زور بر زمین خواهد انداخت.3و تاج تكبّر میگساران افرایم زیر پایها پایمال خواهد شد.4و گل پژمرده زیبایی جلال وی كه بر سر وادی بارور است، مثل نوبر انجیرها قبل از تابستان خواهد بود كه چون بیننده آن را بیند وقتی كه هنوز در دستش باشد، آن را فرو میبرد.5و در آن روز یهوه صبایوت به جهت بقیه قوم خویش تاج جلال و افسر جمال خواهد بود.6و روح انصاف برای آنانی كه به داوری می‌نشینند و قوّت برای آنانی كه جنگ را به دروازه‌ها برمی‌گردانند (خواهد بود).7ولكن اینان نیز از شراب گمراه شده‌اند و از مسكرات سرگشته گردیده‌اند. هم كاهن و هم نبی از مسكرات گمراه شده‌اند و از شراب بلعیده گردیده‌اند. از مسكرات سرگشته شده‌اند و در رؤیا گمراه گردیده‌اند و در داوری مبهوت گشته‌اند.8زیرا كه همه سفره‌ها از قی و نجاست پر گردیده و جایی نمانده است.9كدام را معرفت خواهد آموخت و اخبار را به كه خواهد فهمانید؟ آیا نه آنانی را كه از شیر باز داشته و از پستانها گرفته شده‌اند؟10زیرا كه حكم بر حكم و حكم بر حكم، قانون بر قانون و قانون بر قانون اینجا اندكی و آنجا اندكی خواهد بود.11زیرا كه با لبهای الكن و زبان غریب با این قوم تكلّم خواهد نمود.12كه به ایشان گفت: «راحت همین است. پس خسته شدگان رامستریح سازید و آرامی همین است.» امّا نخواستند كه بشنوند.13و كلام خداوند برای ایشان حكم بر حكم و حكم برحكم، قانون بر قانون و قانون بر قانون، اینجا اندكی و آنجا اندكی خواهد بود تا بروند و به پشت افتاده، منكسر گردند و به دام افتاده، گرفتار شوند.14بنابراین، ای مردان استهزا كننده و ای حاكمان این قوم كه در اورشلیم‌اند كلام خداوند را بشنوید.15از آنجا كه گفته‌اید با موت عهد بسته‌ایم و با هاویه همداستان شده‌ایم، پس چون تازیانه مهلك بگذرد به ما نخواهد رسید زیرا كه دروغها را ملجای خود نمودیم و خویشتن را زیر مكر مستور ساختیم.16بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: «اینك در صهیون سنگ بنیادی نهادم یعنی سنگ آزموده و سنگ زاویه‌ای گرانبها و اساس محكم پس هر كه ایمان آورد تعجیل نخواهد نمود.17و انصاف را ریسمان می‌گردانم و عدالت را ترازو و تگرگ ملجای دروغ را خواهد رُفْت و آبها ستر را خواهد برد.18و عهد شما با موت باطل خواهد شد و میثاق شما با هاویه ثابت نخواهد ماند و چون تازیانه شدید بگذرد شما از آن پایمال خواهید شد.19هر وقت كه بگذرد شما را گرفتار خواهد ساخت زیرا كه هر بامداد هم در روز و هم در شب خواهد گذشت و فهمیدن اخبار باعث هیبت محض خواهد شد.»20زیرا كه بستر كوتاه‌تر است از آنكه كسی بر آن دراز شود و لحاف تنگتر است از آنكه كسی خویشتن را بپوشاند.21زیرا خداوند چنانكه در كوه فراصیم (كرد) خواهد برخاست و چنانكه در وادی جبعون (نمود) خشمناك خواهد شد، تا كار خود یعنی كار عجیب خود را بجا آورد و عمل خویش یعنی عمل غریب خویش را به انجام رساند.22پس الا´ن استهزا منمایید مبادا بندهای شما محكم گردد، زیرا هلاكت و تقدیری را كه از جانب خداوند یهوه صبایوت بر تمامی زمین میآید شنیده‌ام.23گوش گیرید و آواز مرا بشنوید و متوجّه شده، كلام مرا استماع نمایید.24آیا برزگر، همه روز به جهت تخم پاشیدن شیار میكند و آیا همه وقت زمین خود را می‌شكافد و هموار مینماید؟25آیا بعد از آنكه رویش را هموار كرد، گشنیز را نمی‌پاشد و زیره را نمی‌افشاند و گندم را در شیارها و جو را در جای معین و ذرّت را در حدودش نمی‌گذارد؟26زیرا كه خدایش او را به راستی می‌آموزد و او را تعلیم میدهد.27چونكه گشنیز با گردون تیز كوبیده نمیشود و چرخ ارابه بر زیره گردانیده نمی‌گردد، بلكه گشنیز به عصا و زیره به چوب تكانیده میشود.28گندم آرد میشود زیرا كه آن را همیشه خرمن‌كوبی نمی‌كند و هرچند چرخ ارابه و اسبان خود را بر آن بگرداند، آن را خُرد نمی‌كند.29این نیز از جانب یهوه صبایوت كه عجیب‌الّرای و عظیم‌الحكمت است، صادر می‌گردد.
291وای بر اَریئیل! وای بر اَریئیل! شهری كه داود در آن خیمه زد. سال بر سال مزید كنید و عیدها دور زنند.2و من اریئیل را به تنگی خواهم انداخت و ماتم و نوحهگری خواهدبود و آن برای من مثل اریئیل خواهد بود.3و بر تو به هر طرف اردو زده، تو را به باره‌ها محاصره خواهم نمود و منجنیقها بر تو خواهم افراشت.4و به زیر افكنده شده، از زمین تكلّم خواهی نمود و كلام تو از میان غبار پست خواهد گردید و آواز تو از زمین مثل آواز جنّ خواهد بود و زبان تو از میان غبار زمزم خواهد كرد.5امّا گروه دشمنانت مثل گرد نرم خواهند شد و گروه ستم كیشان مانند كاه كه می‌گذرد. و این بغتةً در لحظهای واقع خواهد شد.6و از جانب یهوه صبایوت با رعد و زلزله و صوت عظیم و گردباد و طوفان و شعله آتش سوزنده از تو پرسش خواهد شد.7و جمعیت تمام امّت‌هایی كه با اریئیل جنگ میكنند، یعنی تمامی آنانی كه بر او و بر قلعه وی مقاتله می‌نمایند و او را بتنگ می‌آورند مثل خواب و رؤیای شب خواهند شد.8و مثل شخص گرسنه كه خواب می‌بیند كه میخورد و چون بیدار شود شكم او تهی است. یا شخص تشنه كه خواب می‌بیند كه آب می‌نوشد و چون بیدار شود اینك ضعف دارد و جانش مشتهی میباشد. همچنین تمامی جماعت امّت‌هایی كه با كوه صهیون جنگ میكنند، خواهند شد.9درنگ كنید و متحیر باشید و تمتّع برید و كور باشید. ایشان مست می‌شوند، لیكن نه از شراب و نوان می‌گردند، امّا نه از مسكرات.10زیرا خداوند بر شما روح خواب سنگین را عارض گردانیده، چشمان شما را بسته است. و انبیا و رؤسای شما یعنی رائیان را محجوب كرده است.11و تمامی رؤیا برای شما مثل كلام تومار مختوم گردیده است كه آن را به كسی كه خواندن‌می‌داند داده، میگویند: این را بخوان و او میگوید: نمیتوانم چونكه مختوم است.12و آن طومار را به كسی كه خواندن نداند داده، میگویند این را بخوان و او میگوید خواندن نمیدانم.13و خداوند میگوید: «چونكه این قوم از دهان خود به من تقرّب می‌جویند و به لبهای خویش مرا تمجید می‌نمایند، امّا دل خود را از من دور كرده‌اند و ترس ایشان از من وصیتی است كه از انسان آموخته‌اند؛14بنابراین اینك من بار دیگر با این قوم عمل عجیب و غریب بجا خواهم آورد و حكمت حكیمان ایشان باطل و فهم فهیمان ایشان مستور خواهد شد.»15وای بر آنانی كه مشورت خود را از خداوند بسیار عمیق پنهان میكنند و اعمال ایشان در تاریكی میباشد و میگویند: «كیست كه مارا ببیند و كیست كه ما را بشناسد؟»16ای زیر و زبر كنندگان هرچیز! آیا كوزه‌گر مثل گل محسوب شود یا مصنوع دربارۀ صانع خود گوید مرا نساخته است و یا تصویر دربارۀ مصوّرش گوید كه فهم ندارد؟17آیا در اندك زمانی واقع نخواهد شد كه لبنان به بوستان مبدّل گردد و بوستان به جنگل محسوب شود؟18و در آن روز كّران كلام كتاب را خواهند شنید و چشمان كوران از میان ظلمت و تاریكی خواهد دید.19و حلیمان شادمانی خود را در خداوند مزید خواهند كرد و مسكینان مردمان در قدّوس اسرائیل وجد خواهند نمود.20زیرا كه ستمگران نابود و استهزاكنندگان معدوم خواهند شد و پیروان شرارت منقطع خواهند گردید.21كه انسان را به سخنی مجرم می‌سازند و برای كسی كه درمحكمه حكم میكند دام می‌گسترانند و عادل را به بطالت منحرف می‌سازند.22بنابراین خداوند كه ابراهیم را فدیه داده است دربارۀ خاندان یعقوب چنین میگوید كه از این به بعد یعقوب خجل نخواهد شد و رنگ چهره‌اش دیگر نخواهد پرید.23بلكه چون فرزندان خود را كه عمل دست من میباشند، در میان خویش بیند،آنگاه ایشان اسم مرا تقدیس خواهند نمود و قدّوس یعقوب را تقدیس خواهند كرد و از خدای اسرائیل خواهند ترسید.24و آنانی كه روح گمراهی دارند فهیم خواهند شد و متمّردان تعلیم را خواهند آموخت.
301خداوند میگوید كه وای بر پسران‌فتنه‌انگیز كه مشورت میكنند لیكن نه از من، و عهد می‌بندند لیكن نه از روح من، تا گناه را بر گناه مزید نمایند.2كه برای فرود شدن به مصر عزیمت میكنند امّا از دهان من سؤال نمی‌نمایند و به قوّت فرعون پناه می‌گیرند و به سایه مصر اعتماد دارند.3لهذا قوّت فرعون خجالت و اعتماد به سایه مصر رسوایی شما خواهد بود.4زیرا كه سروران او در صَوعَن هستند و ایلچیان وی به حانیس رسیده‌اند.5همگی ایشان از قومی كه برای ایشان فایده ندارند، خجل خواهند شد كه نه معاونت و نه منفعتی بلكه خجالت و رسوایی نیز برای ایشان خواهند بود.6وحی دربارۀ بَهیمُوت جنوبی: از میان زمین تنگ و ضیق كه از آنجا شیر ماده و اسد وافعی و مار آتشین پرنده میآید، توانگری خویش را بر پشت الاغان و گنجهای خود را بر كوهان شتران نزد قومی كه منفعت ندارند می‌برند.7چونكه اعانت مصریان عبث و بی‌فایده است از این جهت ایشان را رَهَبُالجلوس نامیدم.8الا´ن بیا و این را در نزد ایشان بر لوحی بنویس و بر طوماری مرقوم ساز تا برای ایام آینده تا ابدالا´باد بماند.9زیرا كه این قوم فتنهانگیز و پسران دروغگو میباشند. پسرانی كه نمی‌خواهند شریعت خداوند را استماع نمایند.10كه به رائیان میگویند: رؤیت مكنید و به انبیا كه برای ما به راستی نبوّت ننمایید بلكه سخنان شیرین به ما گویید و به مكاید نبوّت كنید.11از راه منحرف شوید و از طریق تجاوز نمایید و قدّوس اسرائیل را از نظر ما دور سازید.12بنابراین قدّوس اسرائیل چنین میگوید: «چونكه شما این كلام را ترك كردید و بر ظلم و فساد اعتماد كرده، بر آن تكیه نمودید،13از این جهت این گناه برای شما مثل شكاف نزدیك به افتادن كه در دیوار بلند پیش آمده باشد و خرابی آن در لحظهای بغتةًپدید آید خواهد بود.14و شكستگی آن مثل شكستگی كوزه كوزه‌گر خواهد بود كه بیمحابا خُرد میشود، بطوری كه از پاره‌هایش پارهای به جهت گرفتن آتش از آتشدان یا برداشتن آب از حوض یافت نخواهد شد.»15زیرا خداوند یهوه قدّوس اسرائیل چنین میگوید: «به انابت و آرامی نجات می‌یافتید و قوّت شما از راحت و اعتماد می‌بود؛ امّا نخواستید.16و گفتید: نی بلكه بر اسبان فرار می‌كنیم، لهذا فرار خواهید كرد و بر اسبان تیز رو سوار می‌شویم؛ لهذا تعاقب كنندگان شما تیز رو خواهند شد.17هزار نفر از نهیب یك نفر فرار خواهند كرد و شما از نهیب پنج نفر خواهید گریخت تا مثل بیرق بر قلّه كوه و عَلَم بر تلّی باقی مانید.»18و از این سبب خداوند انتظار می‌كشد تابر شما رأفت نماید و از این سبب برمی‌خیزد تا بر شما ترحّم فرماید چونكه یهوه خدای انصاف است. خوشابحال همگانی كه منتظر وی باشند.19زیرا كه قوم در صهیون در اورشلیم ساكن خواهند بود و هرگز گریه نخواهی كرد و به آواز فریادت بر تو ترحّم خواهد كرد، و چون بشنود تو را اجابت خواهد نمود.20و هرچند خداوند شما را نان ضیق و آب مصیبت بدهد، امّا معلّمانت بار دیگر مخفی نخواهند شد بلكه چشمانت معلّمان تو را خواهد دید.21و گوشهایت سخنی را از عقب تو خواهد شنید كه میگوید: راه این است، در آن سلوك بنما هنگامی كه به طرف راست یا چپ می‌گردی.22و پوشش بتهای ریخته نقره خویش را و سِتْر اصنام تراشیده طلای خود را نجس خواهید ساخت و آنها را مثل چیز نجس دور انداخته، به آن خواهی گفت: دور شو.23و باران تخمت را كه زمین خویش را به آن زرع میكنی و نان محصول زمینت را خواهد داد و آن پر مغز و فراوان خواهد شد و در آن زمان مواشی تو در مرتع وسیع خواهند چرید.24و گاوان و الاغانت كه زمین را شیار می‌نمایند، آذوقه نمك‌دار را كه با غربال و اوچوم پاك شده است خواهند خورد.25و در روز كشتار عظیم كه برجها در آن خواهد افتاد، نهرها و جویهای آب بر هر كوه بلند و به هر تلّ مرتفع جاری خواهد شد.26و در روزی كه خداوند شكستگی قوم خود را ببندد و ضرب جراحت ایشان را شفا دهد، روشنایی ماه مثل روشنایی آفتاب و روشنایی آفتاب هفت چندان مثل روشنایی هفت روز خواهد بود.27اینك اسم خداوند از جای دور میآید، در غضب خود سوزنده و در ستون غلیظ و لبهایش‌پر از خشم و زبانش مثل آتش سوزان است.28و نفخه او مثل نهر سرشار تا به گردن می‌رسد تا آنكه امّتها را به غربال مصیبت ببیزد و دهنه ضلالت را بر چانه قومها بگذارد.29و شما را سرودی خواهد بود مثل شب تقدیس نمودن عید و شادمانی دل مثل آنانی كه روانه می‌شوند تا به آواز نی به كوه خداوند نزد صخره اسرائیل بیایند.30و خداوند جلال آواز خود را خواهد شنوانید و فرود آوردن بازوی خود را با شدّت غضب و شعله آتش سوزنده و طوفان و سیل و سنگهای تگرگ ظاهر خواهد ساخت.31زیرا كه آشور به آواز خداوند شكسته خواهد شد و او را با عصا خواهد زد.32و هر ضرب عصای قضا كه خداوند به وی خواهد آورد با دفّ و بربط خواهد بود و با جنگهای پر شورش با آن مقاتله خواهد نمود.33زیرا كه تُوفَتْ از قبل مهیا شده و برای پادشاه آماده گردیده است. آن را عمیق و وسیع ساخته است كه توده‌اش آتش و هیزم بسیار است و نفخه خداوند مثل نهر كبریت آن را مشتعل خواهد ساخت.
311وای بر آنانی كه به جهت اعانت به مصر فرود آیند و بر اسبان تكیه نمایند و بر ارابه‌ها، زانرو كه كثیرند و بر سواران زانرو كه بسیار قوّی‌اند، توكّل كنند؛ امّا بسوی قدّوس اسرائیل نظر نكنند و خداوند را طلب ننمایند.2و او نیز حكیم است و بلا را میآورد و كلام خود را برنخواهد گردانید و به ضدّ خاندان شریران و اعانت بدكاران خواهد برخاست.3امّا مصریان انسانند و نه خدا و اسبان ایشان جسدند و نه روح و خداوند دست خود را دراز میكند و اعانت‌كننده را لغزان و اعانت كرده شده را افتان گردانیده، هر دو ایشان هلاك خواهند شد.4زیرا خداوند به من چنین گفته است: چنانكه شیر و شیر ژیان بر شكار خود غرّش مینماید، هنگامی كه گروه شبانان بروی جمع شوند و از صدای ایشان نترسیده از غوغای ایشان سر فرو نمی‌آورد، همچنان یهوه صبایوت نزول می‌فرماید تا برای كوه صهیون و تلّ آن مقاتله نماید.5مثل مرغان كه در طیران باشند، همچنان یهوه صبایوت اورشلیم را حمایت خواهد نمود و حمایت كرده، آن را رستگار خواهد ساخت و از آن درگذشته، خلاصی خواهد داد.6ای بنیاسرائیل، بسوی آن كس كه بر وی بینهایت عصیان ورزیده‌اید بازگشت نمایید.7زیرا كه در آن روز هر كدام از ایشان بتهای نقره و بتهای طلای خود را كه دستهای شما آنها را به جهت گناه خویش ساخته است، ترك خواهند نمود.8آنگاه آشور به شمشیری كه از انسان نباشد خواهد افتاد و تیغی كه از انسان نباشد او را هلاك خواهد ساخت و او از شمشیر خواهد گریخت و جوانانش خراج گذار خواهند شد.9و صخره او از ترس زایل خواهد شد و سرورانش از عَلَم مبهوت خواهند گردید. یهوه كه آتش او در صهیون و كوره وی در اورشلیم است این را میگوید.
321اینك پادشاهی به عدالت سلطنت‌خواهد نمود و سروران به انصاف حكمرانی خواهند كرد.2و مردی مثل پناهگاهی از باد و پوششی از طوفان خواهد بود. و مانند جویهای آب در جای خشك و سایه صخرۀعظیم در زمین تعب آورنده خواهد بود.3و چشمان بینندگان تار نخواهد شد و گوشهای شنوندگان اصغا خواهد كرد.4و دل شتابندگان معرفت را خواهد فهمید و زبان الكنان كلام فصیح را به ارتجال خواهد گفت.5و مرد لئیم بار دیگر كریم خوانده نخواهد شد و مرد خسیس نجیب گفته نخواهد گردید.6زیرا مرد لئیم به لا´مت متكلّم خواهد شد و دلش شرارت را بعمل خواهد آورد تا نفاق را بجا آورده، به ضدّ خداوند به ضلالت سخن گوید و جان گرسنگان را تهی كند و آب تشنگان را دور نماید.7آلات مرد لئیم نیز زشت است و تدابیر قبیح مینماید تا مسكینان را به سخنان دروغ هلاك نماید، هنگامی كه مسكینان به انصاف سخن میگویند.8امّا مرد كریم تدبیرهای كریمانه مینماید و به كَرَم پایدار خواهد شد.9ای زنان مطمئّن برخاسته، آواز مرا بشنوید و ای دختران ایمن سخن مرا گوش گیرید.10ای دختران ایمن بعد از یك سال و چند روزی مضطرب خواهید شد زانرو كه چیدن انگور قطع میشود و جمع كردن میوه‌ها نخواهد بود.11ای زنانِ مطمئّن بلرزید و ای دخترانِ ایمن مضطرب شوید. لباس را كنده، برهنه شوید و پلاس بر میان خود ببندید.12برای مزرعه‌های دلپسند و موهای بارور سینه خواهند زد.13بر زمین قوم من خار و خس خواهد رویید بلكه بر همه خانه‌های شادمانی در شهرِ مفتخر.14زیرا كه قصر منهدم و شهرِ معمور متروك خواهد شد و عُوفَل و دیده‌بانگاه به بیشه‌ای سِباع و محّل تفرّج خران وحشی و مرتع گله‌ها تا به ابد مبدّل خواهد شد.15تا زمانی كه روح از اعلی عّلیین بر ما ریخته شود و بیابان به بوستان مبدّل گردد و بوستان به جنگل محسوب شود.16آنگاه انصاف در بیابان ساكن خواهد شد و عدالت در بوستان مقیم خواهد گردید.17و عمل عدالت سلامتی و نتیجه عدالت آرامی و اطمینان خواهد بود تا ابدالا´باد.18و قوم من در مسكن سلامتی و در مساكنِ مطمئن و در منزلهای آرامی ساكن خواهند شد.19و حین فرود آمدن جنگل تگرگ خواهد بارید و شهر به دركه اسفل خواهد افتاد.20خوشابحال شما كه بر همه آبها تخم می‌كارید و پایهای گاو و الاغ را رها می‌سازید.
331وای بر تو ای غارتگر كه غارت نشدی و ای خیانت كاری كه با تو خیانت نورزیدند. هنگامی كه غارت را به اتمام رسانیدی، غارت خواهی شد و زمانی كه از خیانت نمودن دست برداشتی، به تو خیانت خواهند ورزید.2ای خداوند بر ما ترحّم فرما زیرا كه منتظر تو می‌باشیم و هر بامداد بازوی ایشان باش و در زمان تنگی نیز نجات ما بشو.3از آواز غوغا، قومها گریختند و چون خویشتن را برافرازی امّتها پراكنده خواهند شد.4و غارت شما را جمع خواهند كرد بطوری كه موران جمع می‌نمایند و بر آن خواهند جهید بطوری كه ملخها می‌جهند.5خداوند متعال میباشد زانرو كه در اعلی‌علّیین ساكن است و صَهْیون را از انصاف و عدالت مملّو خواهد ساخت.6و فراوانی نجات و حكمت و معرفتْ استقامت اوقات تو خواهد شد. و ترس خداوند خزینه او خواهد بود.7اینك‌شجاعان ایشان در بیرون فریاد میكنند و رسولانِ سلامتی زار زار گریه می‌نمایند.8شاهراهها ویران میشود و راه‌گذریان تلف می‌گردند. عهد را شكسته است و شهرها را خوار نموده، به مردمان اعتنا نكرده است.9زمین ماتم‌كنان كاهیده شده است و لبنان خجل گشته، تلف گردیده است و شارون مثل بیابان شده و باشان و كَرْمَلْ برگهای خود را ریخته‌اند.10خداوند میگوید كه الا´ن برمی‌خیزم و حال خود را برمیافرازم و اكنون متعال خواهم گردید.11و شما از كاه حامله شده، خس خواهید زایید. و نَفَس شما آتشی است كه شما را خواهد سوزانید.12و قومها مثل آهك سوخته و مانند خارهای قطع شده كه از آتش مشتعل گردد خواهند شد.13ای شما كه دور هستید، آنچه را كه كرده‌ام بشنوید و ای شما كه نزدیك میباشید، جبروت مرا بدانید.14گناه‌كارانی كه در صهیوناند می‌ترسند و لرزه منافقان را فرو گرفته است، (و میگویند): كیست از ما كه در آتش سوزنده ساكن خواهد شد و كیست از ما كه در نارهای جاودانی ساكن خواهد گردید؟15امّا آنكه به صداقت سالك باشد و به استقامت تكلّم نماید و سود ظلم را خوار شمارد و دست خویش را از گرفتن رشوه بیفشاند و گوش خود را از اصغای خون ریزی ببندد و چشمان خود را از دیدن بدیها بر هم كُنَد؛16او در مكانهای بلند ساكن خواهد شد و ملجای او ملاذ صخره‌ها خواهد بود. نان او داده خواهد شد و آب او ایمن خواهد بود.17چشمانت پادشاه را در زیباییش خواهد دید و زمین بی‌پایان را خواهد نگریست.18دل تو متذكّر آن خوف خواهد شد (وخواهی گفت):كجا است نویسنده و كجا است وزن كنندۀ (خراج) و كجا است شمارنده برجها؟19قوم ستم پیشه و قوم دشوار لغت را كه نمی‌توانی شنید و الكن زبان را كه نمی‌توانی فهمید بار دیگر نخواهی دید.20صهیون شهر جشن مقدّس ما را ملاحظه نما. و چشمانت اورشلیم مسكن سلامتی را خواهد دید یعنی خیمه‌ای را كه منتقل نشود و میخهایش كنده نگردد و هیچكدام از طنابهایش گسیخته نشود.21بلكه در آنجا خداوند ذوالجلال برای ما مكان جویهای آب و نهرهای وسیع خواهد بود كه در آن هیچ كشتی با پاروها داخل نخواهد شد و سفینه بزرگ از آن عبور نخواهد كرد.22زیرا خداوند داور ما است. خداوند شریعت دهنده ما است. خداوند پادشاه ما است پس ما را نجات خواهد داد.23ریسمانهای تو سست بود كه پایه دكل خود را نتوانست محكم نگاه دارد و بادبان را نتوانست بگشاید، آنگاه غارت بسیار تقسیم شد و لنگان غنیمت را بردند.24لیكن ساكن آن نخواهد گفت كه بیمار هستم و گناه قومی كه در آن ساكن باشند آمرزیده خواهد شد.
341ای امّتها نزدیك آیید تا بشنوید! و ای قومها اصغا نمایید! جهان و پری آن بشنوند. ربع مسكون و هرچه از آن صادر باشد.2زیرا كه غضب خداوند بر تمامی امّتها و خشم وی بر جمیع لشكرهای ایشان است. پس ایشان را به هلاكت سپرده، بقتل تسلیم نموده است.3وكشتگان ایشان دور افكنده می‌شوند و عفونت لاشهای ایشان برمی‌آید. و از خون ایشان كوهها گداخته می‌گردد.4و تمامی لشكر آسمان از هم خواهند پاشید و آسمان مثل طومار پیچیده خواهد شد. و تمامی لشكر آن پژمرده خواهند گشت، بطوریكه برگ از مو بریزد و مثل میوه نارس از درخت انجیر.5زیرا كه شمشیر من در آسمان سیراب شده است. و اینك بر ادوم و بر قوم مغضوب من برای داوری نازل میشود.6شمشیر خداوند پر خون شده و از پیه فربه گردیده است یعنی از خون بره‌ها و بزها و از پیه گُردِه قوچها. زیرا خداوند را در بصره قربانی است و ذبح عظیمی در زمین اَدوم.7و گاوان وحشی با آنها خواهند افتاد و گوساله‌ها با گاوان نر، و زمین ایشان از خون سیراب شده، خاك ایشان از پیه فربه خواهد شد.8زیرا خداوند را روز انتقام و سال عقوبت به جهت دعوی صهیون خواهد بود.9و نهرهای آن به قیر و غبار آن به كبریت مبدّل خواهد شد و زمینش قیر سوزنده خواهد گشت.10شب و روز خاموش نشده، دودش تا به ابد خواهد برآمد. نسلاً بعد نسل خراب خواهد ماند كه كسی تا ابدالا´باد در آن گذر نكند.11بلكه مرغ سقّا و خارپشت آن را تصرّف خواهند كرد و بوم و غراب در آن ساكن خواهند شد و ریسمان خرابی و شاقول ویرانی را بر آن خواهد كشید.12و از اشراف آن كسی در آنجا نخواهد بود كه او را به پادشاهی بخوانند و جمیع رؤسایش نیست خواهند شد.13و در قصرهایش خارها خواهدرویید و در قلعه‌هایش خسك و شتر خار و مسكن گرگ و خانه شترمرغ خواهد شد.14و وحوش بیابان با شغال خواهند برخورد و غول به رفیق خود ندا خواهد داد و عفریت نیز در آنجا مأوا گزیده، برای خود آرامگاهی خواهد یافت.15در آنجا تیرمار آشیانه ساخته، تخم خواهد نهاد و بر آن نشسته، بچه‌های خود را زیر سایه خود جمع خواهد كرد و در آنجا كركسها با یكدیگر جمع خواهند شد.16از كتاب خداوند تفتیش نموده، مطالعه كنید. یكی از اینها گم نخواهد شد و یكی جفت خود را مفقود نخواهد یافت زیرا كه دهان او این را امر فرموده و روح او اینها را جمع كرده است.17و او برای آنها قرعه انداخته و دست او آن را به جهت آنها با ریسمان تقسیم نموده است. و تا ابدالا´باد متصرّف آن خواهند شد و نسلاً بعد نسل در آن سكونت خواهند داشت.
351بیابان و زمین خشك شادمان خواهد شد و صحرا به وجد آمده، مثل گل سرخ خواهد شكفت.2شكوفه بسیار نموده، با شادمانی و ترنّم شادی خواهد كرد. شوكت لبنان و زیبایی كَرمَل و شارون به آن عطا خواهد شد. جلال یهوه و زیبایی خدای ما را مشاهده خواهند نمود.3دستهای سست را قوی سازید و زانوهای لرزنده را محكم گردانید.4به دلهای خائف بگویید: قوی شوید و مترسید اینك خدای شما با انتقام میآید. او با عقوبت الهی میآید و شما را نجات خواهد داد.5آنگاه چشمان كوران باز خواهد شد وگوشهای كران مفتوح خواهد گردید.6آنگاه لنگان مثل غزال جست و خیز خواهند نمود و زبان گنگ خواهد سرایید. زیرا كه آبها در بیابان و نهرها در صحرا خواهد جوشید.7و سراب به بركه و مكانهای خشك به چشمه‌های آب مبدّل خواهد گردید. در مسكنی كه شغالها می‌خوابند علف و بوریا و نی خواهد بود.8و در آنجا شاهراهی و طریقی خواهد بود و به طریق مقدّس نامیده خواهد شد و نجسان از آن عبور نخواهند كرد بلكه آن به جهت ایشان خواهد بود. و هركه در آن راه سالك شود اگرچه هم جاهل باشد گمراه نخواهد گردید.9شیری در آن نخواهد بود و حیوان درنده‌ای بر آن برنخواهد آمد و در آنجا یافت نخواهد شد بلكه ناجیان بر آن سالك خواهند گشت.10و فدیه شدگان خداوند بازگشت نموده، با ترنّم به صهیون خواهند آمد و خوشی جاودانی بر سر ایشان خواهد بود. و شادمانی و خوشی را خواهند یافت و غم و ناله فرار خواهد كرد.
361و در سال چهاردهم حزقیا پادشاه واقع‌شد كه سنحاریب پادشاه آشور بر تمامی شهرهای حصاردار یهودا برآمده، آنها را تسخیر نمود.2و پادشاه آشور ربشاقی را از لاكیش به اورشلیم نزد حزقیا پادشاه با موكب عظیم فرستاد و او نزد قنات بركه فوقانی به راه مزرعه گازر ایستاد.3و الیاقیم بن حلقیا كه ناظر خانه بود و شبنای كاتب و یوآخ بن آساف وقایع‌نگار نزد وی بیرون آمدند.4و ربشاقی به‌ایشان گفت: «به حزقیا بگویید سلطان عظیم پادشاه آشور چنین میگوید: این اعتماد شما كه بر آن توكّل می‌نمایید چیست؟5می‌گویم كه مشورت و قوّت جنگ سخنان باطل است. الا´ن كیست كه بر او توكّل نموده‌ای كه به من عاصی شده‌ای؟6هان بر عصای این نی خرد شده یعنی بر مصر توكّل مینمایی كه اگر كسی بر آن تكیه كند به دستش فرو رفته، آن را مجروح میسازد. همچنان است فرعون پادشاه مصر برای همگانی كه بر وی توكّل نمایند.7و اگر مرا گویی كه بر یهوه خدای خود توكّل داریم آیا او آن نیست كه حزقیا مكانهای بلند و مذبحهای او را برداشته است و به یهودا و اورشلیم گفته كه پیش این مذبح سجده نمایید؟8پس حال با آقایم پادشاه آشور شرط ببند و من دو هزار اسب به تو میدهم اگر از جانب خود سواران بر آنها توانی گذاشت.9پس چگونه روی یك والی از كوچكترین بندگان آقایم را خواهی برگردانید و بر مصر به جهت ارابه‌ها و سواران توكّل داری؟10و آیا من الا´ن بی اذن یهوه بر این زمین به جهت خرابی آن برآمده‌ام ؟ یهوه مرا گفته است بر این زمین برآی و آن را خراب كن.»11آنگاه الیقایم و شبنا و یوآخ به ربشاقی گفتند: «تمنّا اینكه با بندگانت به زبان آرامی گفتگو نمایی زیرا آن را می‌فهمیم و با ما به زبان یهود در گوش مردمی كه بر حصارند گفتگو منمای.»12ربشاقی گفت: «آیا آقایم مرا نزد آقایت و تو فرستاده است تا این سخنان را بگویم؟ مگر مرا نزد مردانی كه بر حصار نشستهاند نفرستاده، تا ایشان با شما نجاست خود را بخورند و بول خود را بنوشند؟»13پس ربشاقی بایستاد و به آوازبلند به زبان یهود صدا زده، گفت: «سخنان سلطان عظیم پادشاه آشور را بشنوید.14پادشاه چنین میگوید: حزقیا شما را فریب ندهد زیرا كه شما را نمی‌تواند رهانید.15و حزقیا شما را بر یهوه مطمئن نسازد و نگوید كه یهوه البتّه ما را خواهد رهانید و این شهر به دست پادشاه آشور تسلیم نخواهد شد.16به حزقیا گوش مدهید زیرا كه پادشاه آشور چنین میگوید: با من صلح كنید و نزد من بیرون آیید تا هركس از مو خود و هر كس از انجیر خود بخورد و هر كس از آب چشمه خود بنوشد.17تا بیایم و شما را به زمین مانند زمین خودتان بیاورم یعنی به زمین غلّه و شیره و زمین نان و تاكستانها.18مبادا حزقیا شما را فریب دهد و گوید یهوه ما را خواهد رهانید. آیا هیچكدام از خدایان امّتها زمین خود را از دست پادشاه آشور رهانیده است؟19خدایان حمات و ارفاد كجایند و خدایان سفروایم كجا و آیا سامره را از دست من رهانیده‌اند؟20از جمیع خدایان این زمینها كدامند كه زمین خویش را از دست من نجات داده‌اند تا یهوه اورشلیم را از دست من نجات دهد؟»21امّا ایشان سكوت نموده، به او هیچ جواب ندادند زیرا كه پادشاه امر فرموده و گفته بود كه او را جواب ندهید.22پس الیاقیم بن حلقیا كه ناظر خانه بود و شبنای كاتب و یوآخ بن آساف وقایع‌نگار با جامه دریده نزد حزقیا آمدند و سخنان ربشاقی را به او باز گفتند.
371و واقع شد كه چون حزقیا پادشاه این راشنید لباس خود را چاك زده و پلاس‌پوشیده، به خانه خداوند داخل شد.2و الیاقیم ناظر خانه و شبنای كاتب و مشایخ كهنه را ملبّس به پلاس نزد اشعیا ابن آموص نبّی فرستاد،3و به وی گفتند: «حزقیا چنین میگوید كه امروز روز تنگی و تأدیب و اهانت است زیرا كه پسران بفم رحم رسیده‌اند و قوّت زاییدن نیست.4شاید یهوه خدایت سخنان ربشاقی را كه آقایش پادشاه آشور او را برای اهانت نمودن خدای حی فرستاده است بشنود و سخنانی را كه یهوه خدایت شنیده است توبیخ نماید. پس برای بقیه‌ای كه یافت می‌شوند تضرّع نما.»5و بندگان حزقیا پادشاه نزد اشعیا آمدند.6و اشعیا به ایشان گفت: «به آقای خود چنین گویید كه یهوه چنین می‌فرماید: از سخنانی كه شنیدی كه بندگان پادشاه آشور مرا بدانها كفر گفته‌اند، مترس.7همانا روحی بر او میفرستم كه خبری شنیده، به ولایت خود خواهد برگشت و او را در ولایت خودش به شمشیر هلاك خواهم ساخت.»8پس ربشاقی مراجعت كرده، پادشاه آشور را یافت كه با لبنه جنگ میكرد زیرا شنیده بود كه از لاكیش كوچ كرده است.9و او درباره ترهاقه پادشاه كوش خبری شنید كه به جهت مقاتله با تو بیرون آمده است. پس چون این را شنید (باز) ایلچیان نزد حزقیا فرستاده، گفت:10«به حزقیا پادشاه یهودا چنین گویید: خدای تو كه به او توكّل مینمایی تو را فریب ندهد و نگوید كه اورشلیم به دست پادشاه آشور تسلیم نخواهد شد.11اینك تو شنیده‌ای كه پادشاهان آشور با همه ولایتها چه كرده و چگونه آنها را بالكّل هلاك ساخته‌اند و آیا تو رهایی خواهی یافت؟12و آیا خدایان‌امّت‌هایی كه پدران من آنها را هلاك ساختند مثل جوزان و حاران و رصف و بنی عدن كه در تلسّار میباشند ایشان را نجات دادند.13پادشاه حمات كجا است و پادشاه ارفاد و پادشاه شهر سفروایم و هینع و عوّا؟»14و حزقیا مكتوب را از دست ایلچیان گرفته، آن را خواند و حزقیا به خانه خداوند درآمده، آن را به حضور خداوند پهن كرد.15و حزقیا نزد خداوند دعا كرده، گفت:16«ای یهوه صبایوت خدای اسرائیل كه بر كروبیان جلوس مینمایی! تویی كه به تنهایی بر تمامی ممالك جهان خدا هستی و تو آسمان و زمین را آفریده‌ای.17ای خداوند گوش خود را فرا گرفته، بشنو و ای خداوند چشمان خود را گشوده، ببین و همه سخنان سنحاریب را كه به جهت اهانت نمودن خدای حی فرستاده است استماع نما!18ای خداوند راست است كه پادشاهان آشور همه ممالك و زمین ایشان را خراب كرده.19و خدایان ایشان را به آتش انداخته‌اند زیرا كه خدا نبودند بلكه ساخته دست انسان از چوب و سنگ. پس به این سبب آنها را تباه ساختند.20پس حال ای یهوه خدای ما ما را از دست او رهایی ده تا جمیع ممالك جهان بدانند كه تو تنها یهوه هستی.»21پس اشعیا ابن آموص نزد حزقیا فرستاده، گفت: «یهوه خدای اسرائیل چنین میگوید: چونكه درباره سنحاریب پادشاه آشور نزد من دعا نمودی،22كلامی كه خداوند در باره‌اش گفته این است: آن باكره دختر صهیون تو را حقیر شمرده،استهزا نموده است و دختر اورشلیم سر خود را به تو جنبانیده است.23كیست كه او را اهانت كرده، كفر گفته‌ای و كیست كه بر وی آواز بلند كرده، چشمان خود را به علّیین افراشتهای؟ مگر قدّوس اسرائیل نیست؟24به واسطه بندگانت خداوند را اهانت كرده، گفته‌ای به كثرت ارابه‌های خود بر بلندی كوهها و به اطراف لبنان برآمده‌ام و بلندترین سروهای آزادش و بهترین صنوبرهایش را قطع نموده، به بلندی اقصایش و به درختستان بوستانش داخل شده‌ام.25و من حفره زده، آب نوشیدم و به كف پای خود تمامی نهرهای مصر را خشك خواهم كرد.26«آیا نشنیده‌ای كه من این را از زمان سلف كرده‌ام و از ایام قدیم صورت داده‌ام و الا´ن آن را به وقوع آورده‌ام تا تو به ظهور آمده، و شهرهای حصار دار را خراب نموده، به توده‌های ویران مبدّل سازی.27از این جهت ساكنان آنها كم قوّت بوده، ترسان و خجل شدند. مثل علف صحرا و گیاه سبز و علف پشت بام و مثل مزرعه قبل از نمّو كردنش گردیدند.28امّا من نشستن تو را و خروج و دخولت و خشمی را كه بر من داری میدانم.29چونكه خشمی كه به من داری و غرور تو به گوش من برآمده است. بنابراین مهار خود را به بینی تو و لگام خود را به لبهایت گذاشته، تو را به راهی كه آمده‌ای برخواهم گردانید.30و علامت برای تو این خواهد بود كه امسال غلّه خودرو خواهید خورد و سال دوّم آنچه از آن بروید و در سال سوّم بكارید و بدروید و تاكستانها غرس نموده، میوه آنها را بخورید.31و بقیه‌ای كه از خاندان یهودا رستگار شوند بار دیگر به پایین ریشه خواهند زد و به بالا میوه خواهند آورد.32زیرا كه بقیه‌ای از اورشلیم و رستگاران از كوه‌صهیون بیرون خواهند آمد. غیرت یهوه صبایوت این را بجا خواهد آورد.33بنابراین خداوند در باره پادشاه آشور چنین میگوید كه به این شهر داخل نخواهد شد و به اینجا تیر نخواهد انداخت و در مقابلش با سپر نخواهد آمد و منجنیق در پیش او برنخواهد افراشت.34به راهی كه آمده است به همان برخواهد گشت و به این شهر داخل نخواهد شد. خداوند این را میگوید.35زیرا كه این شهر را حمایت كرده، به خاطر خود و به خاطر بنده خویش داود آن را نجات خواهم داد.»36پس فرشته خداوند بیرون آمده، صد و هشتاد و پنجهزار نفر از اردوی آشور را زد و بامدادان چون برخاستند اینك جمیع آنها لاشهای مرده بودند.37و سنحاریب پادشاه آشور كوچ كرده، روانه گردید و برگشته در نینوی ساكن شد.38و واقع شد كه چون او در خانه خدای خویش نسروك عبادت میكرد، پسرانش ادرمّلك و شَرْآصَر او را به شمشیر زدند و ایشان به زمین اَراراط فرار كردند و پسرش آسَرْحَدُّون به جایش سلطنت نمود.
381در آن ایام حزقیا بیمار و مشرف به موت‌شد و اشعیا ابن آموص نبّی نزد وی آمده، او را گفت: « خداوند چنین میگوید: تدارك خانه خود را ببین زیرا كه می‌میری و زنده نخواهی ماند.»2آنگاه حزقیا روی خود را بسوی دیوار برگردانیده، نزد خداوند دعا نمود،3و گفت: «ای خداوند مستدعی اینكه بیاد آوری كه چگونه به حضور تو به امانت و به دل كامل سلوك نمودهام و آنچه در نظر تو پسند بوده است بجا آورده‌ام.» پس حزقیا زار زار بگریست.4و كلام خداوند براشعیا نازل شده، گفت:5«برو و به حزقیا بگو یهوه خدای پدرت داود چنین میگوید: دعای تو را شنیدم و اشكهایت را دیدم. اینك من بر روزهای تو پانزده سال افزودم.6و تو را و این شهر را از دست پادشاه آشور خواهم رهانید و این شهر را حمایت خواهم نمود.7و علامت از جانب خداوند كه خداوند این كلام را كه گفته است بجا خواهد آورد این است:8اینك سایه درجاتی كه از آفتاب بر ساعت آفتابی آحاز پایین رفته است ده درجه به عقب برمی‌گردانم.» پس آفتاب از درجاتی كه بر ساعت آفتابی پایین رفته بود، ده درجه برگشت.9مكتوب حزقیا پادشاه یهودا وقتی كه بیمار شد و از بیماریش شفا یافت:10من گفتم: «اینك در فیروزی ایام خود به درهای هاویه می‌روم و از بقیه سالهای خود محروم می‌شوم.11گفتم: خداوند را مشاهده نمینمایم. خداوند را در زمین زندگان نخواهم دید. من با ساكنان عالم فنا انسان را دیگر نخواهم دید.12خانه من كنده گردید و مثل خیمه شبان از من برده شد. مثل نسّاج عمر خود را پیچیدم. او مرا از نورد خواهد برید. روز و شب مرا تمام خواهی كرد.13تا صبح انتظار كشیدم. مثل شیر همچنین تمامی استخوانهایم را می‌شكند. روز و شب مرا تمام خواهی كرد.14مثل پرستوك كه جیك جیك میكند صدا می‌نمایم. و مانند فاخته ناله میكنم و چشمانم از نگریستن به بالا ضعیف میشود. ای خداوند در تنگی هستم. كفیل من باش.15«چه بگویم چونكه او به من گفته است و خود او كرده است. تمامی سالهای خود را به سبب تلخی جانم آهسته خواهم رفت.16ای خداوند به این چیزها مردمان زیست میكنند و به‌اینها و بس حیات روح من میباشد. پس مرا شفا بده و مرا زنده نگاه دار.17اینك تلخی سخت من باعث سلامتی من شد. از راه لطف جانم را از چاه هلاكت برآوردی زیرا كه تمامی گناهانم را به پشت سر خود انداختی.18زیرا كه هاویه تو را حمد نمی‌گوید و موت تو را تسبیح نمی‌خواند و آنانی كه به حفره فرو میروند به امانت تو امیدوار نمی‌باشند.19زندگانند، زندگانند كه تو را حمد میگویند، چنانكه من امروز می‌گویم. پدران به پسران راستی تو را تعلیم خواهند داد.20خداوند به جهت نجات من حاضر است، پس سرودهایم را در تمامی روزهای عمر خود در خانه خداوند خواهیم سرایید.»21و اشعیا گفته بود كه «قرصی از انجیر بگیرید و آن را بر دمل بنهید كه شفا خواهد یافت.»22و حزقیا گفته بود: «علامتی كه به خانه خداوند برخواهم آمد چیست؟»
391در آن زمان مَرُودَك بلدان بن بلدان پادشاه بابل مكتوبی و هدیهای نزد حزقیا فرستاد زیرا شنیده بود كه بیمار شده و صحّت یافته است.2و حزقیا از ایشان مسرور شده، خانه خزاین خود را از نقره و طلا و عطریات و روغن معطّر و تمام خانه اسلحه خویش و هرچه را كه در خزاین او یافت میشد به ایشان نشان داد و در خانهاش و در تمامی مملكتش چیزی نبود كه حزقیا آن را به ایشان نشان نداد.3پس اشعیا نبی نزد حزقیا پادشاه آمده، وی را گفت: «این مردمان چه گفتند و نزد تو از كجا آمدند؟» حزقیا گفت: «از جای دور یعنی از بابل نزد من آمدند.»4او گفت: «در خانه تو چه دیدند؟» حزقیا گفت:«هرچه در خانه من است دیدند و چیزی در خزاین من نیست كه به ایشان نشان ندادم.»5پس اشعیا به حزقیا گفت: «كلام یهوه صبایوت را بشنو:6اینك روزها میآید كه هرچه در خانه تو است و آنچه پدرانت تا امروز ذخیره كرده‌اند به بابل برده خواهد شد. و خداوند میگوید كه چیزی از آنها باقی نخواهد ماند.7و بعضی از پسرانت را كه از تو پدید آیند و ایشان را تولید نمایی خواهند گرفت و در قصر پادشاه بابل خواجهسرا خواهند شد.»8حزقیا به اشعیا گفت: «كلام خداوند كه گفتی نیكو است و دیگر گفت: هرآینه در ایام من سلامتی و امان خواهد بود.»
401تسلّی دهید! قوم مرا تسلّی دهید! خدای شما میگوید:2سخنان دلاویز به اورشلیم گویید و اورا ندا كنید كه اجتهاد او تمام شده و گناه وی آمرزیده گردیده، و از دست خداوند برای تمامی گناهانش دو چندان یافته است.3صدای ندا كننده‌ای در بیابان، راه خداوند را مهیا سازید و طریقی برای خدای ما در صحرا راست نمایید.4هر درّه‌ای برافراشته و هر كوه و تلّی پست خواهد شد؛ و كجیها راست و ناهمواریها هموار خواهد گردید.5و جلال خداوند مكشوف گشته، تمامی بشر آن را با هم خواهند دید زیرا كه دهان خداوند این را گفته است.6هاتفی میگوید: «ندا كن.» وی گفت: «چه چیز را ندا كنم؟ تمامی بشر گیاه است و همگی زیبایی‌اش مثل گل صحرا.7گیاه خشك و گلش‌پژمرده میشود زیرا نفخه خداوند بر آن دمیده میشود. البتّه مردمان گیاه هستند.8گیاه خشك شد و گل پژمرده گردید، لیكن كلام خدای ما تا ابدالا´باد استوار خواهد ماند.»9ای صهیون كه بشارت می‌دهی به كوه بلند برآی! و ای اورشلیم كه بشارت می‌دهی آوازت را با قوّت بلند كن! آن را بلند كن و مترس و به شهرهای یهودا بگو كه «هان خدای شما است!»10اینك خداوند یهوه با قوّت میآید و بازوی وی برایش حكمرانی مینماید. اینك اجرت او با وی است و عقوبت وی پیش روی او میآید.11او مثل شبانْ گله خود را خواهد چرانید و به بازوی خود بره‌ها را جمع كرده، به آغوش خویش خواهد گرفت و شیر دهندگان را به ملایمت رهبری خواهد كرد.12كیست كه آبها را به كف دست خود پیموده و افلاك را با وجب اندازه كرده و غبار زمین را در كیل گنجانیده و كوهها را به قپان و تلّها را به ترازو وزن نموده است؟13كیست كه روح خداوند را قانون داده یا مشیر او بوده او را تعلیم داده باشد.14او از كه مشورت خواست تا به او فهم بخشد و طریق راستی را به او بیاموزد؟ و كیست كه او را معرفت آموخت و راه فطانت را به او تعلیم داد؟15اینك امّتها مثل قطره دلو و مانند غبار میزان شمرده می‌شوند. اینك جزیره‌ها را مثل گَرْد برمیدارد.16و لبنان به جهت هیزم كافی نیست و حیواناتش برای قربانی سوختنی كفایت نمی‌كند.17تمامی امّتها بنظر وی هیچ‌اند و از عدم و بطالت نزد وی كمتر می‌نمایند.18پس خدا را به كه تشبیه میكنید وكدام شبه را با او برابر می‌توانید كرد؟19صنعتگر بت را می‌ریزد و زرگر آن را به طلا می‌پوشاند، و زنجیرهای نقره برایش می‌ریزد.20كسی كه استطاعت چنین هدایا نداشته باشد، درختی را كه نمی‌پوسد اختیار میكند و صنعتگر ماهری را می‌طلبد تا بتی را كه متحرّك نشود برای او بسازد.21آیا ندانسته ونشنیده‌اید و از ابتدا به شما خبر داده نشده است و از بنیاد زمین نفهمیده‌اید؟22او است كه بر كره زمین نشسته است و ساكنانش مثل ملخ میباشند. اوست كه آسمانها را مثل پرده می‌گستراند و آنها را مثل خیمه به جهت سكونت پهن میكند.23كه امیران را لاشی میگرداند و داوران جهان را مانند بطالت میسازد.24هنوز غرس نشده و كاشته نگردیده‌اند و تنه آنها هنوز در زمین ریشه نزده است، كه فقط بر آنها می‌دمد و پژمرده می‌شوند و گرد باد آنها را مثل كاه می‌رباید.25پس مرا به كه تشبیه میكنید تا با وی مساوی باشم؟ قدّوس میگوید:26چشمان خود را به علیین برافراشته ببینید. كیست كه اینها را آفرید و كیست كه لشكر اینها را بشماره بیرون آورده، جمیع آنها را بنام می‌خواند؟ از كثرت قوّت و از عظمت توانایی وی یكی از آنها گم نخواهد شد.27ای یعقوب چرا فكر میكنی و ای اسرائیل چرا می‌گویی: «راه من از خداوند مخفی است و خدای من انصاف مرا از دست داده است.»28آیا ندانسته و نشنیده‌ای كه خدای سرمدی یهوه آفریننده اقصای زمین درمانده و خسته نمیشود و فهم او را تفحّص نتوان كرد؟29ضعیفان را قوّت می‌بخشد و ناتوانان را قدرت‌زیاده عطا مینماید.30حتّی جوانان هم درمانده و خسته می‌گردند و شجاعان بكلّی میافتند.31امّا آنانی كه منتظر خداوند میباشند قوّت تازه خواهند یافت و مثل عقاب پرواز خواهند كرد. خواهند دوید و خسته نخواهند شد. خواهند خرامید و درمانده نخواهند گردید.
411ای جزیره‌ها به حضور من خاموش‌شوید! و قبیله‌ها قوّت تازه بهم رسانند! نزدیك بیایند، آنگاه تكلّم نمایند. با هم به محاكمه نزدیك بیاییم.2كیست كه كسی را از مشرق برانگیخت كه عدالت او را نزد پایهای وی می‌خواند؟ امّتها را به وی تسلیم میكند و او را بر پادشاهان مسلّط میگرداند. و ایشان را مثل غبار به شمشیر وی و مثل كاه كه پراكنده می‌گردد به كمان وی تسلیم خواهد نمود.3ایشان را تعاقب نموده، به راهی كه با پایهای خود نرفته بود، بسلامتی خواهد گذشت.4كیست كه این را عمل نموده و بجا آورده، و طبقات را از ابتدا دعوت نموده است؟ من كه یهوه و اوّل و با آخرین می‌باشم من هستم.5جزیره‌ها دیدند و ترسیدند و اقصای زمین بلرزیدند و تقرّب جسته، آمدند.6هر كس همسایه خود را اعانت كرد و به برادر خود گفت: قوی دل باش.7نجّار زرگر را و آنكه با چكّش صیقل میكند سندان زننده را تقویت مینماید و در باره لحیم میگوید: كه خوب است و آن را به میخها محكم میسازد تا متحرّك نشود.8امّا تو ای اسرائیل بنده من و ای یعقوب كه تو را برگزیده‌ام و ای ذریت دوست من ابراهیم،9كه‌تو را از اقصای زمین گرفته، تو را از كرانه‌هایش خوانده‌ام و به تو گفته‌ام تو بنده من هستی، تو را برگزیدم و ترك ننمودم،10مترس زیرا كه من با تو هستم و مشوّش مشو زیرا من خدای تو هستم! تو را تقویت خواهم نمود و البتّه تو را معاونت خواهم داد و تو را به دست راست عدالت خود دستگیری خواهم كرد.11اینك همه آنانی كه بر تو خشم دارند، خجل و رسوا خواهند شد و آنانی كه با تو معارضه نمایند ناچیز شده، هلاك خواهند گردید.12آنانی را كه با تو مجادله نمایند جستجو كرده، نخواهی یافت و آنانی كه با تو جنگ كنند نیست و نابود خواهند شد.13زیرا من كه یهوه خدای تو هستم دست راست تو را گرفته، به تو می‌گویم: مترس زیرا من تو را نصرت خواهم داد.14ای كِرْم یعقوب و شَرذِمّه اسرائیل مترس زیرا خداوند و قدّوس اسرائیل كه ولّی تو میباشد میگوید: من تو را نصرت خواهم داد.15اینك تو را گردون تیز نو دندانه‌دار خواهم ساخت و كوهها را پایمال كرده، خرد خواهی نمود و تلّها را مثل كاه خواهی ساخت.16آنها را خواهی افشاند و باد آنها را برداشته، گردباد آنها را پراكنده خواهد ساخت. لیكن تو از خداوند شادمان خواهی شد و به قدّوس اسرائیل فخر خواهی نمود.17فقیران و مسكینان آب را می‌جویند و نمی‌یابند و زبان ایشان از تشنگی خشك میشود. من كه یهوه هستم ایشان را اجابت خواهم نمود. خدای اسرائیل هستم ایشان را ترك نخواهم كرد.18بر تلّهای خشك نهرها و در میان وادیها چشمه‌ها جاری خواهم نمود. و بیابان را به بركه آب و زمین خشك را به چشمه‌های آب مبدّل خواهم ساخت.19در بیابان سرو آزاد و شطیم وآس و درخت زیتون را خواهم گذاشت و در صحرا صنوبر و كاج و چنار را با هم غرس خواهم نمود.20تا ببینند و بدانند و تفكّر نموده، با هم تأمّل نمایند كه دست خداوند این را كرده و قدّوس اسرائیل این را ایجاد نموده است.21خداوند میگوید: دعوی خود را پیش آورید و پادشاه یعقوب میگوید: براهین قوّی خویش را عرضه دارید.22آنچه را كه واقع خواهد شد نزدیك آورده، برای ما اعلام نمایند. چیزهای پیشین را و كیفیت آنها را بیان كنید تا تفكّر نموده، آخر آنها را بدانیم یا چیزهای آینده را به ما بشنوانید.23و چیزها را كه بعد از این واقع خواهد شد بیان كنید تا بدانیم كه شما خدایانید. باری، نیكویی یا بدی را بجا آورید تا ملتفت شده، با هم ملاحظه نماییم.24اینك شما ناچیز هستید و عمل شما هیچ است و هر كه شما را اختیار كند رجس است.25كسی را از شمال برانگیختم و او خواهد آمد و كسی را از مشرق آفتاب كه اسم مرا خواهد خواند و او بر سروران مثل برگِلْ خواهد آمد و مانند كوزه‌گری كه گِل را پایمال میكند.26كیست كه از ابتدا خبر داد تا بدانیم، و از قبل تا بگوییم كه او راست است؟ البتّه خبر دهنده‌ای نیست و اعلام كننده‌ای نی و كسی هم نیست كه سخنان شما را بشنود.27اوّل به صهیون گفتم كه اینك هان این چیزها (خواهد رسید) و به اورشلیم بشارت دهنده‌ای بخشیدم.28و نگریستم و كسی یافت نشد و در میان ایشان نیز مشورت دهنده‌ای نبود كه چون از ایشان سؤال نمایم جواب تواند داد.29اینك جمیع ایشان باطلند و اعمال ایشان هیچ است و بتهای ریخته شده ایشان باد و بطالت است.
421اینك بنده من كه او را دستگیری نمودم و برگزیده من كه جانم از او خشنود است، من روح خود را بر او می‌نهم تا انصاف را برای امّتها صادر سازد.2او فریاد نخواهد زد و آواز خود را بلند نخواهد نمود و آن را در كوچه‌ها نخواهد شنوانید.3نی خرد شده را نخواهد شكست و فتیله ضعیف را خاموش نخواهد ساخت تا عدالت را به راستی صادر گرداند.4او ضعیف نخواهد گردید و منكسر نخواهد شد تا انصاف را بر زمین قرار دهد و جزیره‌ها منتظر شریعت او باشند.5خدا یهوه كه آسمانها را آفرید و آنها را پهن كرد و زمین و نتایج آن را گسترانید و نفس را به قومی كه در آن باشند و روح را بر آنانی كه در آن سالكند میدهد، چنین میگوید:6«من كه یهوه هستم تو را به عدالت خوانده‌ام و دست تو را گرفته، تو را نگاه خواهم داشت و تو را عهد قوم و نور امّتها خواهم گردانید.7تا چشمان كوران را بگشایی و اسیران را از زندان و نشینندگان در ظلمت را از محبس بیرون آوری.8من یهوه هستم و اسم من همین است. و جلال خود را به كسی دیگر و ستایش خویش را به بتهای تراشیده نخواهم داد.9اینك وقایع نخستین واقع شد و من از چیزهای نو اعلام میكنم و قبل از آنكه بوجود آید شما را از آنها خبر میدهم.»10ای شما كه به دریا فرود می‌روید، و ای‌آنچه در آن است! ای جزیره‌ها و ساكنان آنها سرود نو را به خداوند و ستایش وی را از اقصای زمین بسرایید!11صحرا و شهرهایش و قریه‌هایی كه اهل قیدار در آنها ساكن باشند آواز خود را بلند نمایند و ساكنان سالع ترنّم نموده، از قله كوهها نعره زنند!12برای خداوند جلال را توصیف نمایند و تسبیح او را در جزیره‌ها بخوانند!13خداوند مثل جبّار بیرون میآید و مانند مرد جنگی غیرت خویش را برمی‌انگیزاند. فریاد كرده، نعره خواهد زد و بر دشمنان خویش غلبه خواهد نمود.14از زمان قدیم خاموش و ساكت مانده، خودداری نمودم. الا´ن مثل زنی كه می‌زاید، نعره خواهم زد و دم زده، آه خواهم كشید.15كوهها و تلّها را خراب كرده، تمامی گیاه آنها را خشك خواهم ساخت و نهرها را جزایر خواهم گردانید و بركه‌ها را خشك خواهم ساخت.16و كوران را به راهی كه ندانسته‌اند رهبری نموده، ایشان را به طریق‌هایی كه عارف نیستند هدایت خواهم نمود. ظلمت را پیش ایشان به نور و كجی را به راستی مبدّل خواهم ساخت. این كارها را بجا آورده، ایشان را رها نخواهم نمود.17آنانی كه بر بتهای تراشیده اعتماد دارند و به اصنام ریخته شده میگویند كه خدایان ما شمایید، به عقب برگردانیده، بسیار خجل خواهند شد.18ای كران بشنوید و ای كوران نظر كنید تا ببینید.19كیست كه مثل بنده من كور باشد و كیست كه كر باشد مثل رسول من كه میفرستم؟كیست كه كور باشد، مثل مُسلِم من و كور مانند بنده خداوند ؟20چیزهای بسیار می‌بینی امّا نگاه نمی‌داری. گوشها را می‌گشاید لیكن خود نمی‌شنود.21خداوند را به خاطر عدل خود پسند آمد كه شریعت خویش را تعظیم و تكریم نماید.22لیكن اینان قوم غارت و تاراج شده‌اند و جمیع ایشان در حفره‌ها صید شده و در زندانها مخفی گردیده‌اند. ایشان غارت شده و رهاننده‌ای نیست. تاراج گشته و كسی نمی‌گوید كه باز ده.23كیست در میان شما كه به این گوش دهد و توجه نموده، برای زمان آینده بشنود؟24كیست كه یعقوب را به تاراج و اسرائیل را به غارت تسلیم نمود؟ آیا خداوند نبود كه به او گناه ورزیدیم چونكه ایشان به راههای او نخواستند سلوك نمایند و شریعت او را اطاعت ننمودند؟25بنابراین حدّت غضب خود و شدّت جنگ را بر ایشان ریخت و آن ایشان را از هر طرف مشتعل ساخت و ندانستند و ایشان را سوزانید امّا تفكّر ننمودند.
431و الا´ن خداوند كه آفریننده تو ای یعقوب، و صانع تو ای اسرائیل است چنین میگوید: «مترس زیرا كه من تو را فدیه دادم و تو را به اسمت خواندم پس تو از آن من هستی.2چون از آبها بگذری من با تو خواهم بود و چون از نهرها (عبورنمایی) تو را فرونخواهند گرفت. و چون از میان آتش رَوی، سوخته نخواهی شد و شعله‌اش تو را نخواهد سوزانید.3زیرا من یهوه خدای تو و قدّوس اسرائیل نجات دهنده تو هستم. مصر را فدیه تو ساختم و حبش و سبا را به عوض تو دادم.4چونكه در نظر من گرانبها ومكرّم بودی و من تو را دوست می‌داشتم پس مردمان را به عوض تو و طوایف را در عوض جان تو تسلیم خواهم نمود.5مترس زیرا كه من با تو هستم و ذریت تو را از مشرق خواهم آورد و تو را از مغرب جمع خواهم نمود.6به شمال خواهم گفت كه "بده" و به جنوب كه "ممانعت مكن". پسران مرا از جای دور و دخترانم را از كرانهای زمین بیاور.7یعنی هر كه را به اسم من نامیده شود و او را به جهت جلال خویش آفریده و او را مصوّر نموده و ساخته باشم.»8قومی را كه چشم دارند امّا كور هستند و گوش دارند امّا كر میباشند بیرون آور.9جمیع امّتها با هم جمع شوند و قبیله‌ها فراهم آیند. پس در میان آنها كیست كه از این خبر دهد و امور اوّلین را به ما اعلام نماید؟ شهود خود را بیاورند تا تصدیق شوند یا استماع نموده، اقرار بكنند كه این راست است.10یهوه میگوید كه «شما و بنده من كه او را برگزیده‌ام شهود من میباشید. تا دانسته، به من ایمان آورید و بفهمید كه من او هستم و پیش از من خدایی مصوّر نشده و بعد از من هم نخواهد شد.11من، من یهوه هستم و غیر از من نجات‌دهنده‌ای نیست.12من اخبار نموده و نجات داده‌ام و اعلام نموده و درمیان شما خدای غیر نبوده است. خداوند میگوید كه شما شهود من هستید و من خدا هستم.13و از امروز نیز من او می‌باشم و كسی كه از دست من تواند رهانید نیست. من عمل خواهم نمود و كیست كه آن را ردّ نماید؟»14خداوند كه ولّی شما و قدّوس اسرائیل است چنین میگوید: «بخاطر شما به بابل فرستادم و همه ایشان را مثل فراریان فرود خواهم آورد و كلدانیان را نیز در كشتیهای وَجْدِ ایشان.15من خداوند قدّوس شما هستم. آفریننده اسرائیل وپادشاه شما.»16خداوند كه راهی در دریا و طریقی در آبهای عظیم میسازد چنین میگوید،17آنكه ارابه‌ها و اسبها و لشكر و قوّت آن را بیرون میآورد: «ایشان با هم خواهند خوابید و نخواهند برخاست و منطفی شده، مثل فتیله خاموش خواهند شد.18چیزهای اوّلین را بیاد نیاورید و در امور قدیم تفكّر ننمایید.19اینك من چیز نویی بوجود می‌آورم و آن الا´ن بظهور میآید. آیا آن را نخواهید دانست؟ بدرستی كه راهی در بیابان و نهرها در هامون قرار خواهم داد.20حیوانات صحرا گرگان و شترمرغها مرا تمجید خواهند نمود چونكه آب در بیابان و نهرها در صحرا بوجود می‌آورم تا قوم خود و برگزیدگان خویش را سیراب نمایم.21این قوم را برای خود ایجاد كردم تا تسبیح مرا بخوانند.22امّا تو ای یعقوب مرا نخواندی و تو ای اسرائیل از من به تنگ آمدی!23گوسفندان قربانیهای سوختنی خود را برای من نیاوردی و به ذبایح خود مرا تكریم ننمودی! به هدایا بندگی بر تو ننهادم و به بخور تو را به تنگ نیاوردم.24نی معطّر را به جهت من به نقره نخریدی و به پیه ذبایح خویش مرا سیر نساختی. بلكه به گناهان خود بر من بندگی نهادی و به خطایای خویش مرا به تنگ آوردی.25من هستم من كه بخاطر خود خطایای تو را محو ساختم و گناهان تو را بیاد نخواهم آورد.26مرا یاد بده تا با هم محاكمه نماییم. حجّت خود را بیاور تا تصدیق شوی.27اجداد اوّلین تو گناه ورزیدند و واسطه‌های تو به من عاصی شدند.28بنابراین من سروران قدس را بی‌احترام خواهم‌ساخت و یعقوب را به لعنت و اسرائیل را به دشنام تسلیم خواهم نمود.
441امّا الا´ن ای بنده من یعقوب بشنو و ای اسرائیل كه تو را برگزیده‌ام!2خداوند كه تو را آفریده و تو را از رحم بسرشت و معاون تو میباشد چنین میگوید: ای بنده من یعقوب مترس! و ای یشُرون كه تو را برگزیده‌ام!3اینك بر (زمین) تشنه آب خواهم ریخت و نهرها برخشك. روح خود را بر ذریت تو خواهم ریخت و بركت خویش را بر اولاد تو.4و ایشان در میان سبزه‌ها، مثل درختان بید بر جویهای آب خواهند رویید.5یكی خواهد گفت كه من از آن خداوند هستم و دیگری خویشتن را به نام یعقوب خواهد خواند و دیگری بدست خود برای خداوند خواهد نوشت و خویشتن را به نام اسرائیل ملقّب خواهد ساخت.6خداوند پادشاه اسرائیل و یهوه صبایوت كه ولّی ایشان است چنین میگوید: من اوّل هستم و من آخر هستم و غیر از من خدایی نیست.7و مثل من كیست كه آن را اعلان كند و بیان نماید و آن را ترتیب دهد، از زمانی كه قوم قدیم را برقرار نمودم. پس چیزهای آینده و آنچه را كه واقع خواهد شد اعلان بنمایند.8ترسان و هراسان مباشید. آیا از زمان قدیم تو را اخبار و اعلام ننمودم و آیا شما شهود من نیستید؟ آیا غیر از من خدایی هست؟ البتّه صخرهای نیست و احدی رانمی‌شناسم.9آنانی كه بتهای تراشیده می‌سازند، جمیعاً باطلند و چیزهایی كه ایشان می‌پسندند، فایده‌ای ندارد و شهود ایشان نمی‌بینند و نمی‌دانند تا خجالت بكشند.10كیست كه خدایی ساخته یا بتی ریخته باشد كه نفعی ندارد؟11اینك جمیع یاران او خجل خواهند شد و صنعتگران از انسان میباشند. پس جمیع ایشان جمع شده، بایستند تا با هم ترسان و خجل گردند.12آهن را با تیشه می‌تراشد و آن را در زغال كار میكند و با چكّش صورت میدهد و با قوّت بازوی خویش آن را میسازد و نیز گرسنه شده، بیقوّت می‌گردد و آب ننوشیده، ضعف بهم می‌رساند.13چوب را می‌تراشد و ریسمان را كشیده، با قلم آن را نشان میكند و با رنده آن را صاف میسازد و با پرگار نشان میكند پس آن را به شبیه انسان و به جمال آدمی میسازد تا در خانه ساكن شود.14سروهای آزاد برای خود قطع میكند و سندیان و بلوط را گرفته، آنها را از درختان جنگل برای خود اختیار میكند و شمشاد را غرس نموده، باران آن را نمّو میدهد.15پس برای شخص به جهت سوخت بكار میآید و از آن گرفته، خود را گرم میكند و آن را افروخته نان می‌پزد و خدایی ساخته، آن را می‌پرستد و از آن بتی ساخته، پیش آن سجده میكند.16بعضی از آن را در آتش می‌سوزاند و بر بعضی گوشت پخته میخورد و كباب را برشته كرده، سیر میشود و گرم شده، میگوید: وه گرم شده، آتش را دیدم.17و از بقیه آن خدایی یعنی بت خویش را میسازد و پیش آن سجده كرده، عبادت میكند و نزد آن دعا نموده، میگوید: مرانجات بده چونكه تو خدای من هستی.18ایشان نمی‌دانند و نمی‌فهمند زیرا كه چشمان ایشان را بسته است تا نبینند و دل ایشان را تا تعقّل ننمایند.19و تفكّر ننموده، معرفت و فطانتی ندارند تا بگویند نصف آن را در آتش سوختیم و بر زغالش نیز نان پختیم و گوشت را كباب كرده، خوردیم. پس آیا از بقیه آن بتی بسازیم و به تنه درخت سجده نماییم؟20خاكستر را خوراك خود میسازد و دل فریب خورده او را گمراه میكند كه جان خود را نتواند رهانید و فكر نمی‌نماید كه آیا در دست راست من دروغ نیست.21ای یعقوب و ای اسرائیل اینها را بیادآور چونكه تو بنده من هستی. تو را سرشتم ای اسرائیل تو بنده من هستی از من فراموش نخواهی شد.22تقصیرهای تو را مثل ابر غلیظ و گناهانت را مانند ابر محو ساختم. پس نزد من بازگشت نما زیرا تو را فدیه كرده‌ام.23ای آسمانها ترنّم نمایید زیرا كه خداوند این را كرده است! و ای اسفلهای زمین! فریاد برآورید و ای كوهها و جنگلها و هر درختی كه در آنها باشد بسرایید! زیرا خداوند یعقوب را فدیه كرده است و خویشتن را در اسرائیل تمجید خواهد نمود.24خداوند كه ولّی تو است و تو را از رحم سرشته است چنین میگوید: من یهوه هستم و همه چیز را ساختم. آسمانها را به تنهایی گسترانیدم و زمین را پهن كردم؛ و با من كه بود؟25آنكه آیات كاذبان را باطل میسازد و جادوگران را احمق میگرداند. و حكیمان را بعقب برمی‌گرداند و علم ایشان را به جهالت تبدیل میكند.26كه سخنان بندگان خود رابرقرار میدارد و مشورت رسولان خویش را به انجام می‌رساند، كه درباره اورشلیم میگوید معمور خواهد شد و درباره شهرهای یهودا كه بنا خواهد شد و خرابیهای آن را برپا خواهم داشت.27آنكه به لجّه میگوید كه خشك شو و نهرهایت را خشك خواهم ساخت.28و درباره كورش میگوید كه او شبان من است و تمامی مسرّت مرا به اتمام خواهد رسانید و درباره اورشلیم میگوید بنا خواهد شد و درباره هیكل كه بنیاد تو نهاده خواهد گشت.
451خداوند به مسیح خویش یعنی به كورش كه: دست راست او را گرفتم تا به حضور وی امّتها را مغلوب سازم و كمرهای پادشاهان را بگشایم تا درها را به حضور وی مفتوح نمایم و دروازه‌ها دیگر بسته نشود چنین میگوید2كه من پیش روی تو خواهم خرامید و جایهای ناهموار را هموار خواهم ساخت. و درهای برنجین را شكسته، پشت بندهای آهنین را خواهم برید.3و گنجهای ظلمت و خزاین مخفی را به تو خواهم بخشید تا بدانی كه من یهوه كه تو را به اسمت خوانده‌ام خدای اسرائیل می‌باشم.4به خاطر بنده خود یعقوب و برگزیده خویش اسرائیل، هنگامی كه مرا نشناختی تو را به اسمت خواندم و ملقّب ساختم.5من یهوه هستم و دیگری نیست و غیر از من خدایی نی. من كمر تو را بستم هنگامی كه مرا نشناختی.6تا از مشرق آفتاب و مغرب آن بدانند كه سوای من احدی نیست. من یهوه هستم و دیگری نی.7پدید آورنده نور و آفریننده ظلمت. صانع سلامتی و آفریننده بدی. من یهوه صانع همه این چیزهاهستم.8ای آسمانها از بالا ببارانید تا افلاك عدالت را فرو ریزد و زمین بشكافد تا نجات و عدالت نمّو كنند و آنها را با هم برویاند زیرا كه من یهوه این را آفریده‌ام.9وای بركسی كه با صانع خود چون سفالی با سفالهای زمین مخاصمه نماید. آیا كوزه به كوزه‌گر بگوید چه چیز را ساختی؟ یا مصنوع تو درباره تو بگوید كه او دست ندارد؟10وای بر كسی كه به پدر خود گوید: چه چیز را تولید نمودی و به زن كه چه زاییدی.11خداوند كه قدّوس اسرائیل و صانع آن میباشد چنین میگوید: درباره امور آینده از من سؤال نمایید و پسران مرا و اعمال دستهای مرا به من تفویض نمایید.12من زمین را ساختم و انسان را بر آن آفریدم. دستهای من آسمانها را گسترانید و من تمامی لشكرهای آنها را امر فرمودم.13من او را به عدالت برانگیختم و تمامی راههایش را راست خواهم ساخت. شهر مرا بنا كرده، اسیرانم را آزاد خواهد نمود، امّا نه برای قیمت و نه برای هدیه. یهوه صبایوت این را میگوید.14خداوند چنین میگوید: حاصل مصر و تجارت حبش و اهل سبا كه مردان بلند قدّ میباشند نزد تو عبور نموده، از آن تو خواهند بود. و تابع تو شده در زنجیرها خواهند آمد و پیش تو خم شده و نزد تو التماس نموده، خواهند گفت: البتّه خدا در تو است و دیگری نیست و خدایی نی.15ای خدای اسرائیل و نجات دهنده یقیناً خدایی هستی كه خود را پنهان میكنی.16جمیع ایشان خجل و رسوا خواهند شد و آنانی كه بتهامی‌سازند با هم به رسوایی خواهند رفت.17امّا اسرائیل به نجات جاودانی از خداوند ناجی خواهند شد و تا ابدالا´باد خجل و رسوا نخواهند گردید.18زیرا یهوه آفریننده آسمان كه خدا است كه زمین را سرشت و ساخت و آن را استوار نمود و آن را عبث نیافرید بلكه به جهت سكونت مصوّر نمود چنین میگوید: من یهوه هستم و دیگری نیست.19در خفا و در جایی از زمین تاریك تكلّم ننمودم. و به ذریه یعقوب نگفتم كه مرا عبث بطلبید. من یهوه به عدالت سخن می‌گویم و چیزهای راست را اعلان می‌نمایم.20ای رهاشدگان از امّتها جمع شده، بیایید و با هم نزدیك شوید. آنانی كه چوب بتهای خود را برمی‌دارند و نزد خدایی كه نتواند رهانید دعا می‌نمایند معرفت ندارند.21پس اعلان نموده، ایشان را نزدیك آورید تا با یكدیگر مشورت نمایند. كیست كه این را از ایام قدیم اعلان نموده و از زمان سلف اخبار كرده است؟ آیا نه من كه یهوه هستم و غیر از من خدایی دیگر نیست؟ خدای عادل و نجات‌دهنده و سوای من نیست.22ای جمیع كرانه‌های زمین به من توجّه نمایید و نجات یابید زیرا من خدا هستم و دیگری نیست.23به ذات خود قسم خوردم و این كلام به عدالت از دهانم صادر گشته برنخواهد گشت كه هر زانو پیش من خم خواهد شد و هر زبان به من قسم خواهد خورد.24و مرا خواهند گفت عدالت و قوّت فقط در خداوند میباشد. و بسوی او خواهند آمد و همگانی كه به او خشمناكند خجل خواهند گردید.25و تمامی ذریت اسرائیل درخداوند عادل شمرده شده، فخر خواهند كرد.
461بیل خم شده و نَبُو منحنی گردیده‌بتهای آنها بر حیوانات و بهایم نهاده شد. آنهایی كه شما برمی‌داشتید حمل گشته و بار حیوانات ضعیف شده است.2آنها جمیعاً منحنی و خم شده، آن بار را نمی‌توانند رهانید بلكه خود آنها به اسیری میروند.3ای خاندان یعقوب و تمامی بقیه خاندان اسرائیل كه از بطن بر من حمل شده و از رحم برداشته من بوده‌اید!4و تا به پیری شما من همان هستم و تا به شیخوخیت من شما را خواهم برداشت. من آفریدم و من برخواهم داشت و من حمل كرده، خواهم رهانید.5مرا با كه شبیه و مساوی می‌سازید و مرا با كه مقابل می‌نمایید تا مشابه شویم؟6آنانی كه طلا را از كیسه می‌ریزند و نقره را به میزان می‌سنجند، زرگری را اجیر میكنند تا خدایی از آن بسازد پس سجده كرده، عبادت نیز می‌نمایند.7آن را بر دوش برداشته، می‌برند و به جایش می‌گذارند و او می‌ایستد و از جای خود حركت نمی‌تواند كرد. نزد او استغاثه هم می‌نمایند امّا جواب نمی‌دهد و ایشان را از تنگی ایشان نتواند رهانید.8این را بیاد آورید و مردانه بكوشید. و ای عاصیان آن را در دل خود تفكّر نمایید!9چیزهای اوّل را از زمان قدیم به یاد آورید. زیرا من قادر مطلق هستم و دیگری نیست. خدا هستم و نظیر من نی.10آخر را از ابتدا و آنچه را كه واقع نشده از قدیم بیان میكنم و می‌گویم كه اراده من برقرار خواهد ماند و تمامی مسرّت خویش را بجاخواهم آورد.11مرغ شكاری را از مشرق و هم مشورت خویش را از جای دور می‌خوانم. من گفتم و البتّه بجا خواهم آورد و تقدیر نمودم و البتّه به وقوع خواهم رسانید.12ای سختدلان كه از عدالت دور هستید مرا بشنوید.13عدالت خود را نزدیك آوردم و دور نمی‌باشد و نجات من تأخیر نخواهد نمود و نجات را به جهت اسرائیل كه جلال من است در صهیون خواهم گذاشت.
471ای باكره دختر بابل فرود شده، بر خاك بنشین و ای دختر كلدانیان بر زمین بی‌كرسی بنشین زیرا تو را دیگر نازنین و لطیف نخواهند خواند.2دستاس را گرفته، آرد را خرد كن. نقاب را برداشته، دامنت را بر كِش و ساقها را برهنه كرده، از نهرها عبور كن.3عورت تو كشف شده، رسوایی تو ظاهر خواهد شد. من انتقام كشیده، بر احدی شفقت نخواهم نمود.4و امّا نجات دهنده ما اسم او یهوه صبایوت و قدّوس اسرائیل میباشد.5ای دختر كلدانیان خاموش بنشین و به ظلمت داخل شو زیرا كه دیگر تو را ملكه ممالك نخواهند خواند.6بر قوم خود خشم نموده و میراث خویش را بی‌حرمت كرده، ایشان را به دست تو تسلیم نمودم. بر ایشان رحمت نكرده، یوغ خود را بر پیران بسیار سنگین ساختی.7و گفتی تا به ابد ملكه خواهم بود. و این چیزها را در دل خود جا ندادی و عاقبت آنها را به یاد نیاوردی.8پس الا´ن ای كه در عشرت بسر می‌بری و در اطمینان ساكن هستی این را بشنو. ای كه دردل خود می‌گویی من هستم و غیر از من دیگری نیست و بیوه نخواهم شد و بی‌اولادی را نخواهم دانست.9پس این دو چیز یعنی بی‌اولادی و بیوگی بغتةً در یكروز به تو عارض خواهد شد و با وجود كثرت سِحر تو و افراط افسونگری زیاد تو آنها بشدّت بر تو استیلا خواهد یافت.10زیرا كه بر شرارت خود اعتماد نموده، گفتی كسی نیست كه مرا بیند. و حكمت و عِلم تو، تو را گمراه ساخت و در دل خود گفتی: من هستم و غیر از من دیگری نیست.11پس بلایی كه افسون آن را نخواهی دانست بر تو عارض خواهد شد و مصیبتی كه به دفع آن قادر نخواهی شد، تو را فرو خواهد گرفت و هلاكتی كه ندانسته‌ای، ناگهان بر تو استیلا خواهد یافت.12پس در افسونگری خـود و كثـرت سِحر خویش كه در آنها از طفولیت مشقّت كشیده‌ای قائم باش شاید كه منفعت توانی بـرد و شایـد كه غالـب توانـی شـد.13از فراوانـی مشورتهایت خسته شده‌ای؛ پس تقسیم‌كنندگان افـلاك و رصـد بنـدان كواكب و آنانـی كه در غـرّه ماهها اخبار می‌دهند بایستند و تو را از آنچه بـر تو واقع شدنی است نجات دهند.14اینك مثل كاهبُنْ شده، آتش ایشان را خواهد سوزانید كه خویشتن را از سورت زبانه آن نخواهند رهانید و آن اخگری كه خود را نزد آن گرم سازند و آتشی كه در برابرش بنشینند نخواهد بود.15آنانی كه از ایشان مشقّت كشیدی برای تو چنین خواهند شد و آنانی كه از طفولیت با تو تجارت میكردند هر كس بجای خود آواره خواهد گردید و كسی كه تو را رهایی دهد نخواهد بود.
481ای خاندان یعقوب كه به نام اسرائیل مسمّی هستید و از آب یهودا صادر شده‌اید، و به اسم یهوه قسم می‌خورید و خدای اسرائیل را ذكر می‌نمایید، امّا نه به صداقت و راستی، این را بشنوید.2زیرا كه خویشتن را از شهر مقّدس می‌خوانند و بر خدای اسرائیل كه اسمش یهوه صبایوت است اعتماد میدارند.3چیزهای اوّل را از قدیم اخبار كردم و از دهان من صادر شده، آنها را اعلام نمودم بغتةً به عمل آوردم و واقع شد.4چونكه دانستم كه تو سخت دل هستی و گردنت بند آهنین و پیشانی تو برنجین است.5بنابراین تو را از قدیم مخبر ساختم و قبل از وقوع تو را اعلام نمودم. مبادا بگویی كه بت من آنها را بجا آورده و بت تراشیده و صنم ریخته شده من آنها را امر فرموده است.6چونكه همه این چیزها را شنیدی، آنها را ملاحظه نما. پس آیا شما اعتراف نخواهید كرد، و از این زمان چیزهای تازه را به شما اعلام نمودم و چیزهای مخفی را كه ندانسته بودید؟7در این زمان و نه در ایام قدیم آنها آفریده شد و قبل از امروز آنها را نشنیده بودی، مبادا بگویی اینك این چیزها را میدانستم.8البتّه نشنیده و هر آینه ندانسته و البتّه گوش تو قبل از این باز نشده بود. زیرا میدانستم كه بسیار خیانتكار هستی و از رحم (مادرت ) عاصی خوانده شدی.9به خاطر اسم خود غضب خویش را به تأخیر خواهم انداخت و به خاطر جلال خویش بر تو شفقت خواهم كرد تا تو را منقطع نسازم.10اینك تو را قال گذاشتم امّا نه مثل نقره و تو را در كوره مصیبت آزمودم.11به‌خاطر ذات خود، به خاطر ذات خود این را میكنم زیرا كه اسم من چرا باید بی‌حرمت شود و جلال خویش را به دیگری نخواهم داد.12ای یعقوب و ای دعوت شده من اسرائیل بشنو! من او هستم! من اوّل هستم و آخر هستم!13به تحقیق دست من بنیاد زمین را نهاد و دست راست من آسمانها را گسترانید. وقتی كه آنها را می‌خوانم با هم برقرار میباشند.14پس همگی شما جمع شده، بشنوید كیست از ایشان كه اینها را اخبار كرده باشد. خداوند او را دوست میدارد، پس مسرّت خود را بر بابل بجا خواهد آورد و بازوی او بر كلدانیان فرود خواهد آمد.15من تكلّم نمودم و من او را خواندم و او را آوردم تا راه خود را كامران سازد.16به من نزدیك شده، این را بشنوید. از ابتدا در خفا تكلّم ننمودم و از زمانی كه این واقع شد من در آنجا هستم و الا´ن خداوند یهوه مرا و روح خود را فرستاده است.17خداوند كه ولّی تو و قدّوس اسرائیل است چنین میگوید: من یهوه خدای تو هستم و تو را تعلیم میدهم تا سود ببری و تو را به راهی كه باید بروی هدایت می‌نمایم.18كاش كه به اوامر من گوش می‌دادی، آنگاه سلامتی تو مثل نهر و عدالت تو مانند امواج دریا می‌بود.19آنگاه ذریت تو مثل ریگ و ثمره صُلب تو مانند ذرّات آن می‌بود و نام او از حضور من منقطع و هلاك نمی‌گردید.20از بابل بیرون شده، از میان كلدانیان بگریزید و این را به آواز ترنّم اخبار و اعلام نمایید و آن را تا اقصای زمین شایع ساخته، بگویید كه خداوند بنده خود یعقوب را فدیه داده است.21و تشنه نخواهند شد اگر چه ایشان را در ویرانه‌ها رهبری نماید، زیرا كه آب از صخره برای ایشان جاری خواهد ساخت و صخره را خواهد شكافت تا آبها بجوشد.22و خداوند میگوید كه برای شریران سلامتی نخواهد بود.
491ای جزیره‌ها از من بشنوید! و ای‌طوایف از جای دور گوش دهید! خداوند مرا از رحم دعوت كرده واز احشای مادرم اسم مرا ذكر نموده است.2و دهان مرا مثل شمشیر تیز ساخته، مرا زیر سایه دست خود پنهان كرده است. و مرا تیر صیقلی ساخته در تركش خود مخفی نموده است.3و مرا گفت: ای اسرائیل تو بنده من هستی كه از تو خویشتن را تمجید نمودهام!4امّا من گفتم كه عبث زحمت كشیدم و قوّت خود را بی‌فایده و باطل صرف كردم؛ لیكن حقّ من با خداوند و اجرت من با خدای من میباشد.5و الا´ن خداوند كه مرا از رحم برای بندگی خویش سرشت تا یعقوب را نزد او بازآورم و تا اسرائیل نزد وی جمع شوند میگوید (و در نظر خداوند محترم هستم و خدای من قوّت من است)؛6پس میگوید: این چیز قلیلی است كه بنده من بشوی تا اسباط یعقوب را برپا كنی و ناجیان اسرائیل را باز آوری. بلكه تو را نور امّتها خواهم گردانید و تا اقصای زمین نجات من خواهی بود.7خداوند كه ولّی و قدّوس اسرائیل میباشد، به او كه نزد مردم محقّر و نزد امّت‌هامكروه و بنده حاكمان است چنین میگوید: پادشاهان دیده برپا خواهند شد و سروران سجده خواهند نمود، به سبب خداوند كه امین است و قدّوس اسرائیل كه تو را برگزیده است.8خداوند چنین میگوید: در زمان رضامندی تو را اجابت نمودم و در روز نجات تو را اعانت كردم. و تو را حفظ نموده عهد قوم خواهم ساخت تا زمین را معمور سازی و نصیب‌های خراب شده را (به ایشان) تقسیم نمایی.9و به اسیران بگویی: بیرون روید و به آنانی كه در ظلمتند خویشتن را ظاهر سازید. و ایشان در راهها خواهند چرید و مرتعهای ایشان بر همه صحراهای كوهی خواهد بود.10گرسنه و تشنه نخواهند بود و حرارت و آفتاب به ایشان ضرر نخواهد رسانید زیرا آنكه بر ایشان ترحّم دارد ایشان را هدایت خواهد كرد و نزد چشمه‌های آب ایشان را رهبری خواهد نمود.11و تمامی كوههای خود را طریقها خواهم ساخت و راههای من بلند خواهد شد.12اینك بعضی از جای دور خواهند آمد و بعضی از شمال و از مغرب و بعضی از دیار سینیم.13ای آسمانها ترنّم كنید! و ای زمین وجد نما! و ای كوهها آواز شادمانی دهید! زیرا خداوند قوم خود را تسلّی میدهد و بر مظلومان خود ترحّم می‌فرماید.14امّا صهیون میگوید: «یهوه مرا ترك نموده و خداوند مرا فراموش كرده است.»15آیا زن بچه شیر خواره خود را فراموش كرده بر پسر رحم‌خویش ترحّم ننماید؟ اینان فراموش میكنند امّا من تو را فراموش نخواهم نمود.16اینك تو را بر كف دستهای خود نقش نمودم و حصارهایت دائماً در نظر من است.17پسرانت به تعجیل خواهند آمد و آنانی كه تو را خراب و ویران كردند از تو بیرون خواهند رفت.18چشمان خود را به هر طرف بلند كرده، ببین جمیع اینها جمع شده، نزد تو میآیند. خداوند میگوید به حیات خودم قسم كه خود را به جمیع اینها مثل زیور ملبّس خواهی ساخت و مثل عروس خویشتن را به آنها خواهی آراست.19زیرا خرابه‌ها و ویرانه‌های تو و زمین تو كه تباه شده بود، امّا الا´ن تو از كثرت ساكنان تنگ خواهی شد و هلاك كنندگانت دور خواهند گردید.20پسران تو كه بی‌اولاد می‌بودی، در سمع تو (به یكدیگر) خواهند گفت: این مكان برای من تنگ است، مرا جایی بده تا ساكن شوم.21و تو دردل خود خواهی گفت: كیست كه اینها را برای من زاییده است و حال آنكه من بی‌اولاد و نازاد و جلای وطن و متروك می‌بودم. پس كیست كه اینها را پرورش داد. اینك من به تنهایی ترك شده بودم پس اینها كجا بودند؟22خداوند یهوه چنین میگوید: اینك من دست خود را بسوی امّتها دراز خواهم كرد و عَلَم خویش را بسوی قومها خواهم برافراشت. و ایشان پسرانـت را در آغـوش خود خواهند آورد و دخترانت بر دوش ایشان برداشته خواهند شد.23و پادشاهان لالاهای تو و ملكه‌های ایشان دایه‌های تو خواهند بود و نزد تو رو به زمین افتاده، خاك پای تو را خواهند لیسید و تو خواهی دانست كه من یهوه هستم و آنانی كه منتظر من باشند، خجل نخواهند گردید.24آیا غنیمت از جبّار گرفته شود یا اسیران از مرد قاهر رهانیده گردند.25زیرا خداوند چنین میگوید: اسیران نیز از جبّار گرفته خواهند شد و غنیمت از دست ستم پیشه رهانیده خواهد گردید. زیرا كه من با دشمنان تو مقاومت خواهم نمود و من پسران تو را نجات خواهم داد.26و به آنانی كه بر تو ظلم نمایند گوشت خودشان را خواهم خورانید و به خون خود مثل شراب مست خواهند شد و تمامی بشر خواهند دانست كه من یهوه نجات‌دهنده تو و ولّی تو و قدیر یعقوب هستم.
501خداوند چنین میگوید: طلاق نامه مادر شما كه او را طلاق دادم كجا است؟ یا كیست از طلبكاران من كه شما را به او فروختم؟ اینك شما به سبب گناهان خود فروخته شدید و مادر شما به جهت تقصیرهای شما طلاق داده شـد.2چون آمدم چرا كسی نبود؟ و چون ندا كردم چرا كسی جواب نداد؟ آیا دست من به هیچ وجه كوتاه شـده كه نتواند نجات دهد یا در من قدرتی نیسـت كه رهایـی دهـم؟ اینك به عتـاب خود دریا را خشك میكنم و نهرها را بیابان می‌سـازم كه ماهـی آنها از بی‌آبی متعفّن شـود و از تشنگـی بمیـرد.3آسمــان را به ظلمـت ملبّس می‌سازم و پلاس را پوشش آن می‌گردانم.»4خداوند یهوه زبان تلامیذ را به من داده است تا بدانم كه چگونه خستگان را به كلام تقویت دهم. هر بامداد بیدار میكند. گوش مرا بیدار میكند تا مثل تلامیذ بشنوم.5خداوند یهوه گوش مرا گشود و مخالفت نكردم و به عقب‌برنگشتم.6پشت خود را به زنندگان و رخسار خود را به مُوكَنان دادم و روی خود را از رسوایی و آب دهان پنهان نكردم.7چونكه خداوند یهوه مرا اعانت میكند، پس رسوا نخواهم شد، از این جهت روی خود را مثل سنگ خارا ساختم و میدانم كه خجل نخواهم گردید.8آنكه مرا تصدیق میكند نزدیك است. پس كیست كه با من مخاصمه نماید تا با هم بایستیم و كیست كه بر من دعوی نماید پس او نزدیك من بیاید؟9اینك خداوند یهوه مرا اعانت میكند؛ پس كیست مرا ملزم سازد؟ همانا همگی ایشان مثل رخت مندرس شده، بید ایشان را خواهد خورد.10كیست از شما كه از خداوند می‌ترسد و آواز بنده او را می‌شنود؟ هركه در ظلمت سالك باشد و روشنایی ندارد، او به اسم یهوه توكّل نماید و به خدای خویش اعتماد بكند.11هان جمیع شما كه آتش می‌افروزید و كمر خود را به مشعلها می‌بندید، در روشنایی آتش خویش و در مشعلهایی كه خود افروخته‌اید سالك باشید، امّا این از دست من به شما خواهد رسید كه در اندوه خواهید خوابید.
511ای پیروان عدالت و طالبان خداوند مرا بشنوید! به صخرهای كه از آن قطع گشته و به حفره چاهی كه از آن كنده شده‌اید، نظر كنید.2به پدر خود ابراهیم و به ساره كه شما را زایید نظر نمایید زیرا او یك نفر بود حینی كه او را دعوت نمودم و او را بركت داده، كثیر گردانیدم.3به تحقیق خداوند صهیون را تسلّی داده، تمامی‌خرابه‌هایش را تسلّی بخشیده است و بیابان او را مثل عدن و هامون او را مانند جنّت خداوند ساخته است. خوشی و شادی در آن یافت میشود و تسبیح و آواز ترنّم.4ای قوم من به من توجّه نمایید و ای طایفه من به من گوش دهید. زیرا كه شریعت از نزد من صادر میشود و داوری خود را برقرار میكنم تا قومها را روشنایی بشود.5عدالت من نزدیك است و نجات من ظاهر شده، بازوی من قومها را داوری خواهد نمود و جزیره‌ها منتظر من شده، به بازوی من اعتماد خواهند كرد.6چشمان خود را بسوی آسمان برافرازید و پایین بسوی زمین نظر كنید زیرا كه آسمان مثل دود از هم خواهد پاشید و زمین مثل جامه مندرس خواهد گردید و ساكنانش همچنین خواهند مرد. امّا نجات من تا به ابد خواهد ماند و عدالت من زایل نخواهد گردید.7ای شما كه عدالت را می‌شناسید! و ای قومی كه شریعت من در دل شما است! مرا بشنوید. از مذمّت مردمان مترسید و از دشنام ایشان هراسان مشوید.8زیرا كه بید ایشان را مثل جامه خواهد زد و كِرم ایشان را مثل پشم خواهد خورد امّا عدالت من تا ابدالا´باد و نجات من نسلاً بعد نسل باقی خواهد ماند.9بیدار شو ای بازوی خداوند ، بیدار شو و خویشتن را با قوّت ملبّس ساز. مثل ایام قدیم و دوره‌های سلف بیدار شو. آیا تو آن نیستی كه رَهَب را قطع نموده، اژدها را مجروح ساختی.10آیا تو آن نیستی كه دریا و آبهای لجّه عظیم را خشك كردی و عمقهای دریا را راه ساختی تا فدیه شدگان عبور نمایند؟11و فدیه شدگان خداوند بازگشت نموده، با ترنّم‌به صهیون خواهند آمد و خوشی جاودانی بر سر ایشان خواهد بود و شادمانی و خوشی را خواهند یافت و غم و ناله فرار خواهد كرد.12من هستم، من كه شما را تسلّی میدهم. پس تو كیستی كه از انسانی كه می‌میرد می‌ترسی و از پسر آدم كه مثل گیاه خواهد گردید؟13و خداوند را كه آفریننده تو است كه آسمانها را گسترانید و بنیاد زمین را نهاد فراموش كرده‌ای و دائماً تمامی روز از خشم ستمكار وقتی كه به جهت هلاك كردن مهیا میشود می‌ترسی؟ و خشم ستمكار كجا است؟14اسیران ذلیل بزودی رها خواهند شد و در حفره نخواهند مرد و نان ایشان كم نخواهد شد.15زیرا من یهوه خدای تو هستم كه دریا را به تلاطم می‌آورم تا امواجش نعره زنند، یهوه صبایوت اسم من است.16و من كلام خود را در دهان تو گذاشتم و تو را زیر سایه دست خویش پنهان كردم تا آسمانها غرس نمایم و بنیاد زمینی نهم و صهیون را گویم كه تو قوم من هستی.17خویشتن را برانگیز ای اورشلیم! خویشتن را برانگیخته، برخیز! ای كه از دست خداوند كاسه غضب او را نوشیدی و دُرد كاسه سرگیجی را نوشیده، آن را تا ته آشامیدی.18از جمیع پسرانی كه زاییده است یكی نیست كه او را رهبری كند و از تمامی پسرانی كه تربیت نموده، كسی نیست كه او را دستگیری نماید.19این دو بلا بر تو عارض خواهد شد؛ كیست كه برای تو ماتم كند؟ یعنی خرابی و هلاكت و قحط و شمشیر، پس چگونه تو را تسلّی دهم.20پسرانتو را ضعف گرفته، به سر همه كوچه‌ها مثل آهو در دام خوابیده‌اند. و ایشان از غضب خداوند و از عتاب خدای تو مملّو شده‌اند.21پس ای زحمت كشیده این را بشنو! و ای مست شده امّا نه از شراب!22خداوند تو یهوه و خدای تو كه در دعوی قوم خود ایستادگی میكند چنین میگوید: اینك كاسه سرگیجی را و دُرد كاسه غضب خویش را از تو خواهم گرفت و آن را بار دیگر نخواهی آشامید.23و آن را به دست آنانی كه بر تو ستم می‌نمایند می‌گذارم كه به جان تو میگویند: خم شو تا از تو بگذریم و تو پشت خود را مثل زمین و مثل كوچه به جهت راه گذریان گذاشته‌ای.
521بیدار شو ای صهیون! بیدار شو و قوّت‌خود را بپوش ای شهر مقدّس اورشلیم! لباس زیبایی خویش را در بر كن زیرا كه نامختون و ناپاك بار دیگر داخل تو نخواهد شد.2ای اورشلیم خود را از گردْ بیفشان و برخاسته، بنشین! و ای دختر صهیون كه اسیر شده‌ای بندهای گردن خود را بگشا!3زیرا خداوند چنین میگوید: مفت فروخته كشتید و بی‌نقره فدیه داده خواهید شد.4چونكه خداوند یهوه چنین میگوید: كه در ایام سابق قوم من به مصر فرود شدند تا در آنجا ساكن شوند و بعد از آن آشور بر ایشان بی‌سبب ظلم نمودند.5امّا الا´ن خداوند میگوید: در اینجا مرا چه كار است كه قوم من مجّاناً گرفتار شده‌اند. و خداوند میگوید: آنانی كه بر ایشان تسلّط دارند صیحه می‌زنند و نام من دائماً هر روز اهانت میشود.6بنابراین قوم من اسم مرا خواهند شناخت. و در آن روز خواهند فهمید كه تكلّم‌كننده من هستم، هان من هستم.7چه زیبا است بر كوهها پایهای مبشّر كه سلامتی را ندا میكند و به خیرات بشارت میدهد و نجات را ندا میكند و به صهیون میگوید كه خدای تو سلطنت مینماید.8آواز دیده‌بانان تو است كه آواز خود را بلند كرده، با هم ترنّم می‌نمایند، زیرا وقتی كه خداوند به صهیون رجعت میكند ایشان معاینه خواهند دید.9ای خرابه‌های اورشلیم به آواز بلند با هم ترنّم نمایید، زیرا خداوند قوم خود را تسلّی داده، و اورشلیم را فدیه نموده است.10خداوند ساعد قدّوس خود را در نظر تمامی امّتها بالا زده است و جمیع كرانه‌های زمین نجات خدای ما را دیده‌اند.11ای شما كه ظروف خداوند را برمی‌دارید، به یك سو شوید، به یك سو شوید و از اینجا بیرون روید و چیز ناپاك را لمس منمایید و از میان آن بیرون رفته، خویشتن را طاهر سازید.12زیرا كه به تعجیل بیرون نخواهید رفت و گریزان روانه نخواهید شد، چونكه یهوه پیش روی شما خواهد خرامید و خدای اسرائیل ساقه شما خواهد بود .13اینك بنده من با عقل رفتار خواهد كرد و عالی و رفیع و بسیار بلند خواهد شد.14چنانكه بسیاری از تو در عجب بودند (از آن جهت كه منظر او از مردمان و صورت او از بنی‌آدم بیشتر تباه گردیده بود).15همچنان بر امّت‌های بسیار خواهد پاشید و به سبب او پادشاهان دهان خود راخواهند بست زیرا چیزهایی را كه برای ایشان بیان نشده بود خواهند دید و آنچه را كه نشنیده بودند خواهند فهمید.
531كیست كه خبر ما را تصدیق نموده وكیست كه ساعد خداوند بر او منكشف شده باشد؟2زیرا به حضور وی مثل نهال و مانند ریشه در زمین خشك خواهد رویید. او را نه صورتی و نه جمالی میباشد. و چون او را می‌نگریم منظری ندارد كه مشتاق او باشیم.3خوار و نزد مردمان مردود و صاحب غمها و رنج دیده و مثل كسی كه رویها را از او بپوشانند و خوار شده كه او را به حساب نیاوردیم.4لكن او غمهای ما را بر خود گرفت و دردهای ما را بر خویش حمل نمود. و ما او را از جانب خدا زحمت كشیده و مضروب و مبتلا گمان بردیم.5و حال آنكه به سبب تقصیرهای ما مجروح و به سبب گناهان ما كوفته گردید. و تأدیب سلامتی ما بر وی آمد و از زخمهای او ما شفا یافتیم.6جمیع ما مثل گوسفندان گمراه شده بودیم و هریكی از ما به راه خود برگشته بود و خداوند گناه جمیع ما را بروی نهاد.7او مظلوم شد امّا تواضع نموده، دهان خود را نگشود. مثل بره‌ای كه برای ذبح می‌برند و مانند گوسفندی كه نزد پشم برنده‌اش بی‌زبان است همچنان دهان خود را نگشود.8از ظلم و از داوری گرفته شد. و از طبقه او كه تفكّر نمود كه او از زمین زندگان منقطع شد و به جهت گناه قوم من مضروب گردید؟9و قبر او را با شریران تعیین نمودند و بعد از مردنش با دولتمندان. هرچندهیچ ظلم نكرد و در دهان وی حیلهای نبود.10امّا خداوند را پسند آمد كه او را مضروب نموده، به دردها مبتلا سازد. چون جان او را قربانی گناه ساخت، آنگاه ذریت خود را خواهد دید و عمر او دراز خواهد شد و مسرّت خداوند در دست او میسّر خواهد بود.11ثمره مشقّت جان خویش را خواهد دید و سیر خواهد شد. و بنده عادل من به معرفت خود بسیاری را عادل خواهد گردانید زیرا كه او گناهان ایشان را بر خویشتن حمل خواهد نمود.12بنابراین او را در میان بزرگان نصیب خواهم داد و غنیمت را با زورآوران تقسیم خواهد نمود، به جهت اینكه جان خود را به مرگ ریخت و از خطاكاران محسوب شد و گناهان بسیاری را بر خود گرفت و برای خطاكاران شفاعت نمود.
541ای عاقره‌ای كه نزاییده‌ای بسرا! ای كه درد زه نكشیده‌ای به آواز بلند ترنّم نما و فریاد برآور! زیرا خداوند میگوید پسران زن بی‌كس از پسران زن منكوحه زیاده‌اند.2مكان خیمه خود را وسیع گردان و پرده‌های مسكنهای تو پهن بشود دریغ مدار و طنابهای خود را دراز كرده، میخهایت را محكم بساز.3زیرا كه بطرف راست و چپ منتشر خواهی شد و ذریت تو امّتها را تصرّف خواهند نمود و شهرهای ویران را مسكون خواهند ساخت.4مترس زیرا كه خجل نخواهی شد و مشوّش مشو زیرا كه رسوا نخواهی گردید. چونكه خجالت جوانی خویش‌را فراموش خواهی كرد و عار بیوگی خود را دیگر به یاد نخواهی آورد.5زیرا كه آفریننده تو كه اسمش یهوه صبایوت است شوهر تو است، و قدّوس اسرائیل كه به خدای تمام جهان مسمّی است ولّی تو میباشد.6زیرا خداوند تو را مثل زن مهجور و رنجیده دل خوانده است و مانند زوجه جوانی كه ترك شده باشد. خدای تو این را میگوید.7زیرا تو را به اندك لحظهای ترك كردم امّا به رحمتهای عظیم تو را جمع خواهم نمود.8و خداوند ولی تو میگوید: به جوشش غضبی خود را از تو برای لحظهای پوشانیدم امّا به احسان جاودانی برتو رحمت خواهم فرمود.9زیرا كه این برای من مثل آبهای نوح میباشد. چنانكه قسم خوردم كه آبهای نوح بار دیگر بر زمین جاری نخواهد شد، همچنان قسم خوردم كه بر تو غضب نكنم و تو را عتاب ننمایم.10هرآینه كوهها زایل خواهد شد و تلّها متحرّك خواهد گردید، لیكن احسان من از تو زایل نخواهد شد و عهد سلامتی من متحرّك نخواهد گردید. خداوند كه بر تو رحمت میكند این را میگوید.11ای رنجانیده و مضطرب شده كه تسلّی نیافته‌ای، اینك من سنگهای تو را در سنگ سرمه نصب خواهم كرد و بنیاد تو را در یاقوت زرد خواهم نهاد.12و مناره‌های تو را از لعل و دروازه‌هایت را از سنگهای بهرمان و تمامی حدود تو را از سنگهای گران قیمت خواهم ساخت.13و جمیع پسرانت از خداوند تعلیم خواهند یافت و پسرانت را سلامتی عظیم خواهد بود.14در عدالت ثابت شده و از ظلم دور مانده،نخواهی ترسید و هم از آشفتگی دور خواهی ماند و به تو نزدیكی نخواهد نمود.15همانا جمع خواهند شد امّا نه به اذن من. آنانی كه به ضّد تو جمع شوند به سبب تو خواهند افتاد.16اینك من آهنگری را كه زغال را به آتش دمیده، آلتی برای كار خود بیرون میآورد، آفریدم. و من نیز هلاك كننده را برای خراب نمودن آفریدم.17هر آلتی كه به ضدّ تو ساخته شود، پیش نخواهد برد و هر زبانی را كه برای محاكمه به ضدّ تو برخیزد، تكذیب خواهی نمود. این است نصیب بندگان خداوند و عدالت ایشان از جانب من. خداوند میگوید.
551ای جمیع تشنگان نزد آبها بیایید، و همه شما كه نقره ندارید بیایید بخرید و بخورید. بیایید و شراب و شیر را بی‌نقره و بی‌قیمت بخرید.2چرا نقره را برای آنچه نان نیست و مشقّت خویش را برای آنچه سیر نمی‌كند صرف میكنید. گوش داده، از من بشنوید و چیزهای نیكو را بخورید تا جان شما از فربهی متلذّذ شود.3گوش خود را فرا داشته، نزد من بیایید و تا جان شما زنده گردد بشنوید و من با شما عهد جاودانی یعنی رحمتهای امین داود را خواهم بست.4اینك من او را برای طوایف شاهد گردانیدم. رئیس و حاكم طوایف.5هان امّتی را كه نشناخته بودی دعوت خواهی نمود، و امّتی كه تو را نشناخته بودند، نزد تو خواهند دوید. به خاطر یهوه كه خدای تو است و قدّوس اسرائیل كه تو را تمجید نموده است.6خداوند را مادامی كه یافت میشود بطلبید و مادامی كه نزدیك است او را بخوانید.7شریر راه خود را و گناهكار افكار خویش را ترك نماید و بسوی خداوند بازگشت كند و بر وی رحمت خواهد نمود و بسوی خدای ما كه مغفرت عظیم خواهد كرد.8زیرا خداوند میگوید كه افكار من افكار شما نیست و طریقهای شما طریقهای من نی.9زیرا چنانكه آسمان از زمین بلندتر است همچنان طریقهای من از طریقهای شما و افكار من از افكار شما بلندتر میباشد.10و چنانكه باران و برف از آسمان می‌بارد و به آنجا برنمی‌گردد بلكه زمین را سیراب كرده، آن را بارور و برومند میسازد و برزگر را تخم و خورنده را نان می‌بخشد،11همچنان كلام من كه از دهانم صادر گردد خواهد بود. نزد من بی‌ثمر نخواهد برگشت بلكه آنچه را كه خواستم بجا خواهد آورد و برای آنچه آن را فرستادم كامران خواهد گردید.12زیرا كه شما با شادمانی بیرون خواهید رفت و با سلامتی هدایت خواهید شد. كوهها و تلّها در حضور شما به شادی ترنّم خواهند نمود و جمیع درختان صحرا دستك خواهند زد.13به جای درخت خار صنوبر و به جای خس آس خواهد رویید و برای خداوند اسم و آیت جاودانی كه منقطع نشود خواهد بود.
561و خداوند چنین میگوید: انصاف را نگاه داشته، عدالت را جاری نمایید، زیرا كه آمدن نجات من و منكشف شدن عدالت من نزدیك است.2خوشابحال انسانی كه این رابجا آورد و بنی‌آدمی كه به این متمسّك گردد، كه سَبَّت را نگاه داشته، آن را بی‌حرمت نكند و دست خویش را از هر عمل بد باز دارد.3پس غریبی كه با خداوند مقترن شده باشد، تكلّم نكند و نگوید كه خداوند مرا از قوم خود جدا نموده است و خصی هم نگوید كه اینك من درخت خشك هستم.4زیرا خداوند درباره خصیهایی كه سَبَّت‌های مرا نگاه دارند و آنچه را كه من خوش دارم اختیار نمایند و به عهد من متمسّك گردند، چنین میگوید5كه به ایشان در خانه خود و در اندرون دیوارهای خویش یادگاری و اسمی بهتر از پسران و دختران خواهم داد. اسمی جاودانی كه منقطع نخواهد شد به ایشان خواهم بخشید.6و غریبانی كه با خداوند مقترن شده، او را خدمت نمایند و اسم خداوند را دوست داشته، بنده او بشوند. یعنی همه كسانی كه سَبَّت را نگاه داشته، آن را بی‌حرمت نسازند و به عهد من متمسّك شوند.7ایشان را به كوه قدس خود خواهم آورد و ایشان را در خانه عبادت خود شادمان خواهم ساخت و قربانیهای سوختنی و ذبایح ایشان بر مذبح من قبول خواهد شد، زیرا خانه من به خانه عبادت برای تمامی قومها مسمّی خواهد شد.8و خداوند یهوه كه جمع‌كننده رانده‌شدگان اسرائیل است میگوید كه بعد از این دیگران را با ایشان جمع خواهم كرد علاوه برآنانی كه از ایشان جمع شده‌اند.9ای تمام حیوانات صحرا و ای جمیع حیوانات جنگل بیایید و بخورید!10دیده‌بانان او كورند، جمیع ایشان معرفت ندارند و همگی ایشان سگان گنگ‌اند كه نمی‌توانند بانگ كنند.خواب می‌بینند و دراز شده، خفتن را دوست میدارند.11و این سگان حریصند كه نمی‌توانند سیر بشوند و ایشان شبانند كه نمی‌توانند بفهمند.جمیع ایشان به راه خود میل كرده، هر یكی بطرف خود طالب سود خویش میباشد.12(و میگویند) بیایید شراب بیاوریم و از مسكرات مست شویم و فردا مثل امروز روز عظیم بلكه بسیار زیاده خواهد بود.
571مرد عادل تلف شد و كسی نیست كه این‌را در دل خود بگذراند و مردان رؤف برداشته شدند و كسی فكر نمی‌كند كه عادلان از معرض بلا برداشته می‌شوند.2آنانی كه به استقامت سالك میباشند، به سلامتی داخل شده، بر بسترهای خویش آرامی خواهند یافت.3و امّا شما ای پسران ساحره و اولاد فاسق و زانیه به اینجا نزدیك آیید!4بر كه تمسخر میكنید و بر كه دهان خود را باز میكنید و زبان را دراز می‌نمایید؟ آیا شما اولاد عصیان و ذریت كذب نیستید5كه در میان بلوطها و زیر هر درخت سبز خویشتن را به حرارت می‌آورید و اطفال را در وادیها زیر شكاف صخره‌ها ذبح می‌نمایید؟6در میان سنگهای مِلسای وادی نصیب تو است همینها قسمت تو میباشد. برای آنها نیز هدیه ریختنی ریختی و هدیه آردی گذرانیدی آیا من از اینها تسلّی خواهم یافت؟7بر كوه بلند و رفیع بستر خود را گستردی و به آنجا نیز برآمده، قربانی گذرانیدی.8و پشت درها و باهوها یادگار خود را واگذاشتی زیرا كه خود را به كسی دیگر غیر از من مكشوف ساختی و برآمده، بستر خود را پهن كردی و درمیان خود و ایشان عهد بسته،بستر ایشان را دوست داشتی جایی كه آن را دیدی.9و با روغن در حضور پادشاه رفته، عطریات خود را بسیار كردی و رسولان خود را بجای دور فرستاده، خویشتن را تا به هاویه پست گردانیدی.10از طولانی بودن راه درمانده شدی امّا نگفتی كه امید نیست. تازگی قوّت خود را یافتی پس از این جهت ضعف بهم نرسانیدی.11از كه ترسان و هراسان شدی كه خیانت ورزیدی و مرا بیاد نیاورده، این را در دل خود جا ندادی؟ آیا من از زمان قدیم نیز ساكت نماندم پس از این جهت از من نترسیدی؟12من عدالت و اعمال تو را بیان خواهم نمود كه تو را منفعت نخواهد داد.13چون فریاد برمی‌آوری اندوخته‌های خودت تو را خلاصی بدهد و لكن باد جمیع آنها را خواهد برداشت و نفس آنها را خواهد برد. امّا هر كه بر من توكّل دارد مالك زمین خواهد بود و وارث جبل قدس من خواهد گردید.14و گفته خواهد شد برافرازید! راه را برافرازید و مهیا سازید! و سنگ مصادم را از طریق قوم من بردارید!15زیرا او كه عالی و بلند است و ساكن در ابدیت میباشد و اسم او قدّوس است چنین میگوید: من در مكان عالی و مقدّس ساكنم و نیز با كسی كه روح افسرده و متواضع دارد، تا روح متواضعان را احیا نمایم و دل افسردگان را زنده سازم.16زیرا كه تا به ابد مخاصمه نخواهم نمود و همیشه خشم نخواهم كرد مبادا روحها و جانهایی كه من آفریدم به حضور من ضعف به هم رسانند.17به سبب گناه طمع وی غضبناك شده، او را زدم و خود را مخفی ساخته، خشم نمودم واو به راه دل خود رو گردانیده، برفت.18طریقهای او را دیدم و او را شفا خواهم داد و او را هدایت نموده، به او و به آنانی كه با وی ماتم گیرند تسلّی بسیار خواهم داد.19خداوند كه آفریننده ثمره لبها است میگوید: بر آنانی كه دورند سلامتی باد و بر آنانی كه نزدیكند سلامتی باد و من ایشان را شفا خواهم بخشید.20امّا شریران مثل دریای متلاطم كه نمی‌تواند آرام گیرد و آبهایش گل و لجن برمی‌اندازد میباشند.21خدای من میگوید كه شریران را سلامتی نیست.
581آواز خود را بلند كن و دریغ مدار و آواز خود را مثل كَرِنّا بلند كرده، به قوم من تقصیر ایشان را و به خاندان یعقوب گناهان ایشان را اعلام نما.2و ایشان هر روز مرا می‌طلبند و از دانستن طریقهای من مسرور میباشند. مثل امّتی كه عدالت را بجا آورده،حكم خدای خود را ترك ننمودند. احكام عدالت را از من سؤال نموده، از تقرّب جستن به خدا مسرور می‌شوند3(و میگویند): چرا روزه داشتیم و ندیدی و جانهای خویش را رنجانیدیم و ندانستی. اینك شما در روز روزه خویش خوشی خود را می‌یابید و بر عمله‌های خود ظلم می‌نمایید.4اینك به جهت نزاع و مخاصمه روزه می‌گیرید و به لطمه شرارت می‌زنید. امروز روزه نمی‌گیرید كه آواز خود را در اعلی علیین بشنوانید.5آیا روزهای كه من می‌پسندم مثل این است، روزی كه آدمی جان خود را برنجاند و سر خود را مثل نی خم ساخته، پلاس و خاكستر زیر خود بگستراند؟ آیا این را روزه و روز مقبول خداوند میخوانی؟6مگر روزهای كه من می‌پسندم این نیست كه بندهای شرارت را بگشایید و گره‌های یوغ را باز كنید و مظلومان را آزاد سازید و هر یوغ را بشكنید؟7مگر این نیست كه نان خود را به گرسنگان تقسیم نمایی و فقیران رانده شده را به خانه خود بیاوری و چون برهنه را ببینی او را بپوشانی و خود را از آنانی كه از گوشت تو میباشند مخفی نسازی؟8آنگاه نور تو مثل فجر طالع خواهد شد و صحّت تو بزودی خواهد رویید و عدالت تو پیش تو خواهد خرامید و جلال خداوند ساقه تو خواهد بود.9آنگاه دعا خواهی كرد و خداوند تو را اجابت خواهد فرمود و استغاثه خواهی نمود و او خواهد گفت كه اینك حاضر هستم. اگر یوغ و اشاره كردن به انگشت و گفتن ناحقّ را از میان خود دور كنی،10و آرزوی جان خود را به گرسنگان ببخشی و جان ذلیلان را سیر كنی، آنگاه نور تو در تاریكی خواهد درخشید و تاریكی غلیظ تو مثل ظهر خواهد بود.11و خداوند تو را همیشه هدایت نموده، جان تو را در مكانهای خشك سیر خواهد كرد و استخوانهایت را قوّی خواهد ساخت و تو مثل باغ سیرآب و مانند چشمه آب كه آبش كم نشود خواهی بود.12و كسان تو خرابه‌های قدیم را بنا خواهند نمود و تو اساسهای دوره‌های بسیار را برپا خواهی داشت و تو را عمارت كننده رخنه‌ها و مرمّت كننده كوچه‌ها برای سكونت خواهند خواند.13اگر پای خود را از سَبَّت نگاه داری و خوشی خود را در روز مقدّس من بجا نیاوری و سَبَّت را خوشی و مقدّس خداوند و محترم‌بخوانی و آن را محترم داشته، به راههای خود رفتار ننمایی و خوشی خود را نجویی و سخنان خود را نگویی،14آنگاه در خداوند متلذّذ خواهی شد و تو را بر مكانهای بلند زمین سوار خواهم كرد. و نصیب پدرت یعقوب را به تو خواهم خورانید، زیرا كه دهان خداوند این را گفته است.
591هان دست خداوند كوتاه نیست تا نرهاند و گوش او سنگین نی تا نشنود.2لیكن خطایای شما در میان شما و خدای شما حایل شده است و گناهان شما روی او را از شما پوشانیده است تا نشنود.3زیرا كه دستهای شما به خون و انگشتهای شما به شرارت آلوده شده است. لبهای شما به دروغ تكلّم مینماید و زبانهای شما به شرارت تنطّق میكند.4احدی به عدالت دعوی نمی‌كند و هیچكس به راستی داوری نمی‌نماید. به بطالت توكّل دارند و به دروغ تكلّم می‌نمایند. به ظلم حامله شده، شرارت را می‌زایند.5از تخمهای افعی بچه برمی‌آورند و پرده عنكبوت می‌بافند. هركه از تخمهای ایشان بخورد می‌میرد و آن چون شكسته گردد افعی بیرون میآید.6پرده‌های ایشان لباس نخواهد شد و خویشتن را از اعمال خود نخواهند پوشانید زیرا كه اعمال ایشان اعمال شرارت است و عمل ظلم در دستهای ایشان است.7پایهای ایشان برای بدی دوان و به جهت ریختن خون بی‌گناهان شتابان است. افكار ایشان افكار شرارت است و در راههای ایشان ویرانی و خرابی است.8طریق‌سلامتی را نمی‌دانند و در راههای ایشان انصاف نیست. جادهّهای كج برای خود ساخته‌اند و هر كه در آنها سالك باشد سلامتی را نخواهد دانست.9بنابراین انصاف از ما دور شده است و عدالت به ما نمی‌رسد. انتظار نور می‌كشیم و اینك ظلمت است و منتظر روشنایی هستیم، امّا در تاریكی غلیظ سالك می‌باشیم.10و مثل كوران برای دیوار تلمّس می‌نماییم و مانند بی‌چشمان كورانه راه می‌رویم. در وقت ظهر مثل شام لغزش می‌خوریم و در میان تندرستان مانند مردگانیم.11جمیع ما مثل خرسها صدا می‌كنیم و مانند فاخته‌ها ناله می‌نماییم، برای انصاف انتظار می‌كشیم و نیست و برای نجات و از ما دور میشود.12زیرا كه خطایای ما به حضور تو بسیار شده و گناهان ما به ضدّ ما شهادت میدهد چونكه خطایای ما با ما است و گناهان خود را می‌دانیم.13مرتدّ شده، خداوند را انكار نمودیم. از پیروی خدای خود انحراف ورزیدیم به ظلم و فتنه تكلّم كردیم و به سخنان كذب حامله شده، از دل آنها را تنطّق نمودیم.14و انصاف به عقب رانده شده و عدالت از ما دور ایستاده است زیرا كه راستی در كوچه‌ها افتاده است و استقامت نمی‌تواند داخل شود.15و راستی مفقود شده است و هر كه از بدی اجتناب نماید خود را به یغما می‌سپارد. و چون خداوند این را دید در نظر او بد آمد كه انصاف وجود نداشت.16و او دید كه كسی نبود و تعجّب نمود كه شفاعت كننده‌ای وجود نداشت؛ از این جهت بازوی وی برای او نجات آورد و عدالت او وی را دستگیری نمود.17پس عدالت‌را مثل زره پوشید و خود نجات را بر سر خویش نهاد. و جامه انتقام را به جای لباس در بر كرد و غیرت را مثل ردا پوشید.18بر وفق اعمال ایشان، ایشان را جزا خواهد داد. به خصمان خود حدّت خشم را و به دشمنان خویش مكافات و به جزایر پاداش را خواهد رسانید.19و از طرف مغرب از نام یهوه و از طلوع آفتاب از جلال وی خواهند ترسید زیرا كه او مثل نهر سرشاری كه باد خداوند آن را براند خواهد آمد.20و خداوند میگوید كه نجات دهنده‌ای برای صهیون و برای آنانی كه در یعقوب از معصیت بازگشت نمایند خواهد آمد.21و خداوند میگوید: امّا عهد من با ایشان این است كه روح من كه بر تو است و كلام من كه در دهان تو گذاشته‌ام از دهان تو و از دهان ذرّیت تو و از دهان ذرّیت ذرّیت تو دور نخواهد شد. خداوند میگوید: از الا´ن و تا ابدالا´باد.
601برخیز و درخشان شو زیرا نور تو آمده وجلال خداوند بر تو طالع گردیده است.2زیرا اینك تاریكی جهان را و ظلمت غلیظ طوایف را خواهد پوشانید امّا خداوند بر تو طلوع خواهد نمود و جلال وی بر تو ظاهر خواهد شد.3و امّتها بسوی نور تو و پادشاهان بسوی درخشندگی طلوع تو خواهند آمد.4چشمان خود را به اطراف خویش برافراز و ببین كه جمیع آنها جمع شده، نزد تو میآیند. پسرانت از دور خواهند آمد و دخترانت را در آغوش خواهند آورد.5آنگاه خواهی دید و خواهی درخشید و دل تو لرزان شده، وسیع خواهدگردید، زیرا كه توانگری دریا بسوی تو گردانیده خواهد شد و دولت امّتها نزد تو خواهد آمد.6كثرت شتران و جمازگان مدیان و عیفه تو را خواهند پوشانید. جمیع اهل شبع خواهند آمد و طلا و بخور آورده، به تسبیح خداوند بشارت خواهند داد.7جمیع گله‌های قیدار نزد تو جمع خواهند شد و قوچهای نبایوت تو را خدمت خواهند نمود. به مذبح من با پذیرایی برخواهند آمد و خانه جلال خود را زینت خواهم داد.8اینها كیستند كه مثل ابر پرواز میكنند و مانند كبوتران بر وزنهای خود؟9به درستی كه جزیره‌ها و كشتیهای ترشیش اوّل انتظار مرا خواهند كشید تا پسران تو را از دور و نقره و طلای ایشان را با ایشان بیاورند، به جهت اسم یهوه خدای تو و به جهت قدّوس اسرائیل زیرا كه تو را زینت داده است.10و غریبان، حصارهای تو را بنا خواهند نمود و پادشاهان ایشان تو را خدمت خواهند كرد زیرا كه در غضب خود تو را زدم لیكن به لطف خویش تو را ترحّم خواهم نمود.11دروازههای تو نیز دائماً باز خواهد بود و شب و روز بسته نخواهد گردید تا دولت امّتها را نزد تو بیاورند و پادشاهان ایشان همراه آورده شوند.12زیرا هر امّتی و مملكتی كه تو را خدمت نكند تلف خواهد شد و آن امّتها تماماً هلاك خواهند گردید.13جلال لبنان با درختان صنوبر و كاج و چنار با هم برای تو آورده خواهند شد تا مكان مقدّس مرا زینت دهند و جای پایهای خود را تمجید خواهم نمود.14و پسران آنانی كه تو را ستم‌می‌رسانند خم شده، نزد تو خواهند آمد و جمیع آنانی كه تو را اهانت می‌نمایند نزد كف پایهای تو سجده خواهند نمود و تو را شهر یهوه و صهیونِ قدّوسِ اسرائیل خواهند نامید.15به عوض آنكه تو متروك و مبغوض بودی و كسی از میان تو گذر نمی‌كرد. من تو را فخر جاودانی و سرور دهرهای بسیار خواهم گردانید.16و شیر امّتها را خواهی مكید و پستانهای پادشاهان را خواهی مكید و خواهی فهمید كه من یهوه نجات دهنده تو هستم و من قدیر اسرائیل، ولی تو می‌باشم.17به جای برنج، طلا خواهم آورد و به جای آهن، نقره و به جای چوب، برنج و به جای سنگ، آهن خواهم آورد و سلامتی را ناظران تو و عدالت را حاكمان تو خواهم گردانید.18و بار دیگر ظلم در زمین تو و خرابی و ویرانی در حدود تو مسموع نخواهد شد و حصارهای خود را نجات و دروازههای خویش را تسبیح خواهی نامید.19و بار دیگر آفتاب در روز نور تو نخواهد بود و ماه با درخشندگی برای تو نخواهد تابید زیرا كه یهوه نور جاودانی تو و خدایت زیبایی تو خواهد بود.20و بار دیگر آفتاب تو غروب نخواهد كرد و ماه تو زوال نخواهد پذیرفت زیرا كه یهوه برای تو نور جاودانی خواهد بود و روزهای نوحهگری تو تمام خواهد شد.21و جمیع قوم تو عادل خواهند بود و زمین را تا به ابد متصرّف خواهند شد. شاخه مغروس من و عمل دست من، تا تمجید كرده شوم.22صغیر هزار نفر خواهد شد و حقیر امّت قوّی خواهد گردید. من یهوه در وقتش تعجیل در آن خواهم نمود.
611روح خداوند یهوه بر من است زیرا خداوند مرا مسح كرده است تا مسكینان را بشارت دهم و مرا فرستاده تا شكسته دلان را التیام بخشم و اسیران را به رستگاری و محبوسان را به آزادی ندا كنم،2و تا از سال پسندیده خداوند و از یوم انتقام خدای ما ندا نمایم و جمیع ماتمیان را تسلّی بخشم.3تا قرار دهم برای ماتمیانِ صهیون و به ایشان ببخشم تاجی را به عوض خاكستر و روغن شادمانی را به عوض نوحهگری و ردای تسبیح را به جای روح كدورت تا ایشان درختان عدالت و مغروس خداوند به جهت تمجید وی نامیده شوند.4و ایشان خرابه‌های قدیم را بنا خواهند نمود و ویرانه‌های سلف را بر پا خواهند داشت و شهرهای خراب خواهند نمود.5و غریبان برپا شده، گلّه‌های شما را خواهند چرانید و بیگانگان، فلاّحان و باغبانان شما خواهند بود.6و شما كاهنان خداوند نامیده خواهید شد و شما را به خدّام خدای ما مسمّی خواهند نمود. دولت امّتها را خواهید خورد و در جلال ایشان فخر خواهید نمود.7به عوض خجالت، نصیب مضاعف خواهند یافت و به عوض رسوایی از نصیب خود مسرور خواهید شد. بنابراین ایشان در زمین خود نصیب مضاعف خواهند یافت و شادی جاودانی برای ایشان خواهد بود.8زیرا من كه یهوه هستم، عدالت را دوست می‌دارم و از غارت و ستم نفرت می‌دارم و اجرت ایشان را به راستی به ایشان خواهم داد و عهد جاودانی باایشان خواهم بست.9و نسل ایشان در میان امّتها و ذریت ایشان در میان قومها معروف خواهند شد. هر كه ایشان را بیند اعتراف خواهد نمود كه ایشان ذریت مبارك خداوند میباشند.10در خداوند شادی بسیار میكنم و جان من در خدای خود وجد مینماید زیرا كه مرا به جامه نجات ملبّس ساخته، ردای عدالت را به من پوشانید. چنانكه داماد خویشتن را به تاج آرایش میدهد و عروس، خود را به زیورها زینت می‌بخشد.11زیرا چنانكه زمین، نباتات خود را می‌رویاند و باغ، زرع خویش را نمّو میدهد، همچنان خداوند یهوه عدالت و تسبیح را پیش روی تمامی امّتها خواهد رویانید.
621به خاطر صهیون سكوت نخواهم كرد و به خاطر اورشلیم خاموش نخواهم شد تا عدالتش مثل نور طلوع كند و نجاتش مثل چراغی كه افروخته باشد.2و امّتها، عدالت تو را و جمیع پادشاهان، جلال تو را مشاهده خواهند نمود. و تو به اسم جدیدی كه دهان خداوند آن را قرار میدهد مسمّی خواهی شد.3و تو تاج جلال، در دست خداوند و افسر ملوكانه، در دست خدای خود خواهی بود.4و تو دیگر به متروك مسمّی نخواهی شد و زمینت را بار دیگر خرابه نخواهند گفت، بلكه تو را حَفصیبَه و زمینت را بَعولَه خواهند نامید زیرا خداوند از تو مسرور خواهد شد و زمین تو منكوحه خواهد گردید.5زیرا چنانكه مردی جوان دوشیزه‌ای را به نكاح خویش در میآورد، هم چنان پسرانت تورا منكوحه خود خواهند ساخت و چنانكه داماد از عروس مبتهج می‌گردد، هم چنان خدایت از تو مسرور خواهد بود.6ای اورشلیم دیده‌بانان بر حصارهای تو گماشته‌ام كه هر روز و هرشب همیشه سكوت نخواهند كرد. ای متذكّران خداوند خاموش مباشید!7و او را آرامی ندهید تا اورشلیم را استوار كرده، آن را در جهان محلّ تسبیح بسازد.8خداوند به دست راست خود و به بازوی قوّی خویش قسم خورده، گفته است كه بار دیگر غلّه تو را مأكول دشمنانت نسازم و غریبان، شراب تو را كه برایش زحمت كشیده‌ای نخواهند نوشید.9بلكه آنانی كه آن را می‌چینند آن را خورده، خداوند را تسبیح خواهند نمود و آنانی كه آن را جمع میكنند، آن را در صحنهای قدس من خواهند نوشید.10بگذرید از دروازه‌ها بگذرید. طریق قوم را مهیا سازید و شاهراه را بلند كرده، مرتفع سازید و سنگها را برچیده عَلَم را به جهت قومها برپا نمایید.11اینك خداوند تا اقصای زمین اعلان كرده است، پس به دختر صهیون بگویید اینك نجات تو میآید. همانا اجرت او همراهش و مكافات او پیش رویش میباشد.12و ایشان را به قوم مقدّس و فدیه شدگان خداوند مسمّی خواهند ساخت و تو به مطلوب و شهر غیر متروك نامیده خواهی شد.
631این كیست كه از ادوم با لباس سرخ ازبُصرَه میآید؟ یعنی این كه به لباس‌جلیل خود ملبّس است و در كثرت قوّت خویش می‌خرامد؟ من كه به عدالت تكلّم میكنم و برای نجات، زورآور می‌باشم.2چرا لباس تو سرخ است و جامه تو مثل كسی كه چرخشت را پایمال كند؟3من چرخشت را تنها پایمال نمودم و احدی از قومها با من نبود و ایشان را به غضب خود پایمال كردم و به حدّت خشم خویش لگد كوب نمودم و خون ایشان به لباس من پاشیده شده، تمامی جامه خود را آلوده ساختم.4زیرا كه یوم انتقام در دل من بود و سال فدیه شدگانم رسیده بود.5و نگریستم و اعانت كننده‌ای نبود و تعجّب نمودم زیرا دستگیری نبود. لهذا بازوی من مرا نجات داد و حدّت خشم من مرا دستگیری نمود.6و قومها را به غضب خود پایمال نموده، ایشان را از حدّت خشم خویش مست ساختم. و خون ایشان را بر زمین ریختم.7احسانهای خداوند و تسبیحات خداوند را ذكر خواهم نمود برحسب هر آنچه خداوند برای ما عمل نموده است و به موجب كثرت احسانی كه برای خاندان اسرائیل موافق رحمتها و وفور رأفت خود بجا آورده است.8زیرا گفته است: ایشان قوم من و پسرانی كه خیانت نخواهند كرد میباشند؛ پس نجات‌دهنده ایشان شده است.9او در همه تنگیهای ایشان به تنگ آورده شد و فرشته حضور وی ایشان را نجات داد. در محبّت و حلم خود ایشان را فدیه داد و در جمیع ایام قدیم، متحمّل ایشان شده، ایشان را برداشت.10امّا ایشان عاصی شده، روح قدّوس او را محزون ساختند، پس برگشته، دشمن ایشان شد و او خود با ایشان جنگ نمود.11آنگاه ایام قدیم و موسی و قوم خویش را بیاد آورد (و گفت) كجاست آنكه ایشان را با شبان گله خود از دریا برآورد و كجا است آنكه روح قدّوس خود را در میان ایشان نهاد؟12كه بازوی جلیل خود را به دست راست موسی خرامان ساخت و آبها را پیش روی ایشان مُنْشَقّ گردانید تا اسم جاودانی برای خویش پیدا كند؟13آنكه ایشان را در لجّه‌ها مثل اسب در بیابان رهبری نمود كه لغزش نخورند.14مثل بهایمی كه به وادی فرود میروند روح خداوند ایشان را آرامی بخشید، هم چنان قوم خود را رهبری نمودی تا برای خود اسم مجید پیدا نمایی.15از آسمان بنگر و از مسكن قدّوسیت و جلال خویش نظر افكن. غیرت جبروت تو كجا است؟ جوشش دل و رحمتهای تو كه به من نمودی بازداشته شده است.16به درستی كه تو پدر ما هستی اگر چه ابراهیم ما را نشناسد و اسرائیل ما را بجا نیاورد، امّا تو ای یهوه، پدر ما و ولّی ما هستی و نام تو از ازل میباشد.17پس ای خداوند ما را از طریقهای خود چرا گمراه ساختی و دلهای ما را سخت گردانیدی تا از تو نترسیم. به خاطر بندگانت و اسباط میراث خود رجعت نما.18قوم مقدّس تو اندك زمانی آن را متصرّف بودند و دشمنان ما مكان قدس تو را پایمال نمودند.19و ما مثل كسانی كه تو هرگز بر ایشان حكمرانی نكرده باشی و به نام تو نامیده نشده باشند گردیده‌ایم.
641كاش كه آسمانها را مُنْشَقّْ ساخته، نازل‌می‌شدی و كوهها از رؤیت تو متزلزل می‌گشت.2مثل آتشی كه خورده چوبها را مشتعل سازد و ناری كه آب را به جوش آورد تا نام خود را بر دشمنانت معروف سازی و امّتها از رؤیت تو لرزان گردند.3حینی كه كارهای هولناك را كه منتظر آنها نبودیم بجا آوردی، آنگاه نزول فرمودی و كوهها از رؤیت تو متزلزل گردید.4زیرا كه از ایام قدیم نشنیدند و استماع ننمودند و چشم خدایی را غیر از تو كه برای منتظران خویش بپردازد ندید.5تو آنانی را كه شادمانند و عدالت را بجا می‌آورند و به راههای تو تو را به یاد می‌آورند ملاقات میكنی. اینك تو غضبناك شدی و ما گناه كرده‌ایم در اینها مدّت مدیدی بسر بردیم و آیا نجات توانیم یافت؟6زیرا كه جمیع ما مثل شخص نجس شده‌ایم و همه اعمال عادله ما مانند لتّه ملوّث میباشد. و همگی ما مثل برگ، پژمرده شده، گناهان ما مثل باد، ما را می‌رباید.7و كسی نیست كه اسم تو را بخواند یا خویشتن را برانگیزاند تا به تو متمسّك شود زیرا كه روی خود را از ما پوشیده‌ای و ما را به سبب گناهان ما گداخته‌ای.8امّا الا´ن ای خداوند ، تو پدر ما هستی. ما گِلْ هستیم و تو صانع ما هستی و جمیع ما مصنوع دستهای تو می‌باشیم.9ای خداوند بشدّت غضبناك مباش و گناه را تا به ابد بخاطر مدار. هان ملاحظه نما كه همگی ما قوم تو هستیم.10شهرهای مقدّس تو بیابان شده. صهیون، بیابان و اورشلیم، ویرانه گردیده است.11خانه مقدّس و زیبای ما كه پدران ما تو را در آن تسبیح‌می‌خواندند به آتش سوخته شده و تمامی نفایس ما به خرابی مبدّل گردیده است.12ای خداوند آیا با وجود این همه، خودداری میكنی و خاموش شده، ما را بشدّت رنجور می‌سازی؟
651آنانی كه مرا طلب ننمودند مرا جستند و آنانی كه مرا نطلبیدند مرا یافتند. و به قومی كه به اسم من نامیده نشدند گفتم لبّیك لبّیك.2تمامی روز دستهای خود را بسوی قوم متمرّدی كه موافق خیالات خود به راه ناپسندیده سلوك مینمودند دراز كردم.3قومی كه پیش رویم غضب مرا همیشه بهیجان می‌آورند، كه در باغات قربانی می‌گذرانند و بر آجرها بخور می‌سوزانند.4كه در قبرها ساكن شده، در مغاره‌ها منزل دارند، كه گوشت خنزیر میخورند و خورش نجاسات در ظروف ایشان است.5كه میگویند: در جای خود بایست و نزدیك من میا زیرا كه من از تو مقدّس‌تر هستم. اینان دود در بینی من میباشند و آتشی كه تمامی روز مشتعل است.6همانا این پیش من مكتوب است. پس ساكت نخواهم شد بلكه پاداش خواهم داد و به آغوش ایشان مكافات خواهم رسانید.7خداوند میگوید درباره گناهان شما و گناهان پدران شما با هم كه بر كوهها بخور سوزانیدید و مرا بر تلّها اهانت نمودید پس جزای اعمال شما را اوّل به آغوش شما خواهم رسانید.8خداوند چنین میگوید: چنانكه شیره در خوشه یافت میشود و میگویند آن را فاسد مساز زیرا كه بركت در آن است، همچنان به خاطربندگان خود عمل خواهم نمود تا (ایشان را) بالكّل هلاك نسازم.9بلكه نسلی از یعقوب و وارثی برای كوههای خویش از یهودا به ظهور خواهم آورد. و برگزیدگانم ورثه آن و بندگانم ساكن آن خواهند شد.10و شارون، مرتع گله‌ها و وادی عاكور، خوابگاه رمه‌ها به جهت قوم من كه مرا طلبیده‌اند، خواهد شد.11و امّا شما كه خداوند را ترك كرده و كوه مقدّس مرا فراموش نموده‌اید، و مائده‌ای به جهت پخت مهیا ساخته و شراب ممزوج به جهت اتّفاق ریخته‌اید،12پس شما را به جهت شمشیر مقدّر ساختم و جمیع شما برای قتل خم خواهید شد زیرا كه چون خواندم جواب ندادید و چون سخن گفتم نشنیدید و آنچه را كه در نظر من ناپسند بود بعمل آوردید و آنچه را كه نخواستم برگزیدید.13بنابراین خداوند یهوه میگوید: هان بندگان من خواهند خورد امّا شما گرسنه خواهید بود اینك بندگانم خواهند نوشید امّا شما تشنه خواهید بود. همانا بندگانم شادی خواهند كرد امّا شما خجل خواهید گردید.14اینك بندگانم از خوشی دل، ترنّم خواهند نمود، امّا شما از كدورت دل، فریاد خواهید نمود و از شكستگی روح، ولوله خواهید كرد.15و نام خود را برای برگزیدگان من به جای لعنت، ترك خواهید نمود پس خداوند یهوه تو را بقتل خواهد رسانید و بندگان خویش را به اسم دیگر خواهد نامید.16پس هركه خویشتن را بروی زمین بركت دهد، خویشتن را به خدای حقّ بركت خواهد داد؛ و هركه بروی زمین قسم خورد به خدای حقّ قسم خواهد خورد. زیرا كه تنگیهای اوّلین فراموش شده و از نظر من پنهان‌گردیده است.17زیرا اینك من آسمانی جدید و زمینی جدید خواهم آفرید و چیزهای پیشین بیاد نخواهد آمد و بخاطر نخواهد گذشت.18بلكه از آنچه من خواهم آفرید، شادی كنید و تا به ابد وجد نمایید زیرا اینك اورشلیم را محلّ وجد و قوم او را محّل شادمانی خواهم آفرید.19و از اورشلیم وجد خواهم نمود و از قوم خود شادی خواهم كرد و آواز گریه و آواز ناله بار دیگر در او شنیده نخواهد شد.20و بار دیگر طفلِ كم روز از آنجا نخواهد بود و نه مرد پیر كه عمر خود را به اتمام نرسانیده باشد؛ زیرا كه طفل در سنّ صد سالگی خواهد مرد لیكن گناهكار صد ساله ملعون خواهد بود.21و خانه‌ها بنا كرده، در آنها ساكن خواهند شد و تاكستانها غرس نموده، میوه آنها را خواهند خورد.22بنا نخواهند كرد تا دیگران سكونت نمایند و آنچه را كه غرس می‌نمایند دیگران نخواهند خورد. زیرا كه ایام قوم من مثل ایام درخت خواهد بود و برگزیدگان من از عمل دستهای خود تمتّع خواهند برد.23زحمت بیجا نخواهند كشید و اولاد به جهت اضطراب نخواهند زایید زیرا كه اولاد بركت یافتگان خداوند هستند و ذریت ایشان با ایشانند.24و قبل از آنكه بخوانند من جواب خواهم داد، و پیش از آنكه سخن گویند من خواهم شنید.25گرگ و بره با هم خواهند چرید و شیـر مثـل گاو كاه خواهد خورد و خوراك مار خاك خواهدبود. خداوند می‌گویـد كه در تمامـی كـوه مقدّس مـن، ضـرر نخواهنـد رسانیـد و فسـاد نخواهنـد نمـود.
661خداوند چنین میگوید: آسمانها كرسی من و زمین پای انداز من است، پس خانه‌ای كه برای من بنا میكنید كجا است؟ و مكان آرام من كجا؟2خداوند میگوید: دست من همه این چیزها را ساخت پس جمیع اینها بوجود آمد؛ امّا به این شخص كه مسكین و شكسته دل و از كلام من لرزان باشد، نظر خواهم كرد.3كسی كه گاوی ذبح نماید مثل قاتل انسان است و كسی كه گوسفندی ذبح كند مثل شخصی است كه گردن سگ را بشكند. و آنكه هدیهای بگذراند مثل كسی است كه خون خنزیری را بریزد و آنكه بخور سوزاند مثل شخصی است كه بتی را تبریك نماید و ایشان راههای خود را اختیار كرده‌اند و جان ایشان از رجاسات خودشان مسرور است.4پس من نیز مصیبتهای ایشان را اختیار خواهم كرد و ترسهای ایشان را بر ایشان عارض خواهم گردانید، زیرا چون خواندم كسی جواب نداد و چون تكلّم نمودم ایشان نشنیدند بلكه آنچه را كه در نظر من ناپسند بود بعمل آوردند و آنچه را كه نخواستم اختیار كردند.5ای آنانی كه از كلام خداوند می‌لرزید سخن او را بشنوید. برادران شما كه از شما نفرت دارند و شما را بخاطر اسم من از خود میرانند میگویند: خداوند تمجید كرده شود تا شادی‌شما را ببینم، لیكن ایشان خجل خواهند شد.6آواز غوغا از شهر، صدایی از هیكل، آواز خداوند است كه به دشمنان خود مكافات می‌رسانـد.7قبـل از آنكه درد زه بكشـد، زاییـد. پیـش از آنكه درد او را فـرو گیـرد اولاد نرینـه‌ای آورد.8كیست كه مثل این را شنیده و كیست كه مثـل ایـن را دیـده باشـد؟ آیـا ولایتـی در یك روز مولـود گـردد و قومـی یكدفعـه زاییـده شود؟ زیرا صهیون به مجـرّد درد زه كشیـدن پسـران خـود را زاییـد.9خداوند می‌گـویـد: آیـا مـن بفــم رحم برسانم و نزایانم؟ و خدای تو می‌گویـد: «آیا من كه زایاننده هستم، رحم را ببندم؟10ای همه آنانی كه اورشلیم را دوست می‌دارید، با او شادی كنید و برایش وجد نمایید. و ای همه آنانی كه برای او ماتم می‌گیرید، با او شادی بسیار نمایید.11تا از پستانهای تسلیات او بمكید و سیر شوید و بدوشید و از فراوانی جلال او محظوظ گردید.12زیرا خداوند چنین میگوید: اینك من سلامتی را مثل نهر و جلال امّتها را مانند نهر سرشار به او خواهم رسانید. و شما خواهید مكید و در آغوش او برداشته شده، بر زانوهایش بناز پرورده خواهید شد.13و مثل كسی كه مادرش او را تسلّی دهد، همچنین من شما را تسلّی خواهم داد و در اورشلیم تسلّی خواهید یافت.14پس چون این را بینید دل شما شادمان خواهد شد و استخوانهای شما مثل گیاه سبز و خرّم خواهد گردید و دست خداوند بر بندگانش معروف خواهد شد امّا بر دشمنان خود غضب خواهد نمود.15زیرا اینك خداوند باآتش خواهـد آمـد و ارابه‌هـای او مثـل گردبـاد تا غضب خود را با حدّت و عتاب خویش را با شعلـه آتش به انجام رساند.16زیرا خداوند با آتش و شمشیر خود بر تمامی بشر داوری خواهد نمود و مقتولان خداوند بسیار خواهند بود.17و خداوند می‌گویـد: آنانی كه از عقب یكنفر كه در وسط باشد خویشتن را در باغات تقدیس و تطهیر می‌نمایند و گوشت خِنزیر و رجاسات و گوشت موش میخورند با هم تلف خواهند شد.18و من اعمال و خیالات ایشان را جزا خواهم داد و آمده، جمیع امّتها و زبانها را جمع خواهم كرد و ایشان آمده، جلال مرا خواهند دید.19و آیتی در میان ایشان برپا خواهم داشت و آنانی را كه از ایشان نجات یابند نزد امّتها به ترشیش و فُول و تیراندازانِ لُود و توبال و یونان و جزایر بعیده كه آوازه مرا نشنیده‌اند و جلال مرا ندیده‌اند خواهم فرستاد تا جلال مرا در میان امّتها شایع سازند.20و خداوند میگوید كه ایشان جمیع برادران شما را از تمامی اُمّت‌ها بر اسبان و ارابه‌ها و تخت روانها و قاطران و شتران به كوه مقدّس من اورشلیم به جهت خداوند هدیه خواهند آورد. چنانكه بنیاسرائیل هدیه خود را در ظرف پاك به خانه خداوند می‌آورند.21و خداوند میگوید كه از ایشان نیز كاهنان و لاویان خواهند گرفت.22زیرا خداوند میگوید: چنانكه آسمانهای جدید و زمین جدیدی كه من آنها را خواهم ساخت در حضور من پایدار خواهد ماند، همچنان ذریت شما و اسم شما پایدار خواهد ماند.23و خداوند می‌گویـد كه از غُرّه مـاه تا غُـرّه دیگر و از سَبَّت تا سَبَّت دیگر تمامی بشر خواهند آمد تا به حضور من سجده نمایند.24و ایشان بیرون رفته، لاشهای مردمانی را كه بر من‌عاصی شده‌اند ملاحظه خواهند كرد زیرا كِرْمِ ایشان نخواهد مُرد و آتش ایشان خاموش نخواهد شد و ایشان نزد تمامی بشر مكروه خواهند بود.
ارمييا
11كلام ارمیا ابن حلقیا از كاهنانی كه درعناتوت در زمین بنیامین بودند،2كه كلام خداوند در ایام یوشیا ابن آمون پادشاه یهودا در سال سیزدهم از سلطنت او بر وی نازل شد،3و در ایام یهویاقیم بن یوشیا پادشاه یهودا تا آخر سال یازدهم صدقیا ابن یوشیا پادشاه یهودا نازل میشد تا زمانی كه اورشلیم در ماه پنجم به اسیری برده شد.4پس كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:5«قبل از آنكه تو را در شكم صورت بندم تو را شناختم و قبل از بیرون آمدنت از رحم تو را تقدیس نمودم و تو را نبی امّتها قرار دادم.»6پس گفتم: «آه ای خداوند یهوه اینك من تكلّم كردن را نمیدانم چونكه طفل هستم.»7اما خداوند مرا گفت: «مگو من طفل هستم، زیرا هر جایی كه تو را بفرستم خواهی رفت و بهر چه تو را امر فرمایم تكلّم خواهی نمود.8از ایشان مترس زیرا خداوند میگوید: من با تو هستم و تو را رهایی خواهم داد.»9آنگاه خداوند دست خود را دراز كرده، دهان مرا لمس كرد و خداوند به من گفت: «اینك كلام خود را در دهان تو نهادم.10بدان كه تو را امروز بر امّتها و ممالك مبعوث كردم تا از ریشه بركنی و منهدم سازی و هلاك كنی و خراب نمایی و بنا نمایی و غرس كنی.»11پس كلام خداوند بر من نازل شده، گفت: «ای ارمیا چه می‌بینی؟ گفتم: «شاخهای از درخت بادام می‌بینم.»12خداوند مرا گفت: «نیكو دیدی زیرا كه من بر كلام خود دیده‌بانی میكنم تا آن را به انجام رسانم.»13پس كلام خداوند بار دیگر به من رسیده، گفت: «چه چیز می‌بینی؟» گفتم: «دیگی جوشنده می‌بینم كه رویش از طرف شمال است.»14و خداوند مرا گفت: «بلایی از طرف شمال بر جمیع سكنه این زمین منبسط خواهد شد.15زیرا خداوند میگوید اینك من جمیع قبایل ممالك شمالی را خواهم خواند و ایشان آمده، هر كس كرسی خود را در دهنه دروازه اورشلیم و بر تمامی حصارهایش گرداگرد و به ضدّ تمامی شهرهای یهودا برپا خواهد داشت.16و بر ایشان احكام خود را درباره همه شرارتشان جاری خواهم ساخت چونكه مرا ترك كردند و برای خدایان غیر بخور سوزانیدند و اعمال دستهای خود را سجده نمودند.17پس تو كمر خود را ببند و برخاسته، هر آنچه را من به تو امر فرمایم به ایشان بگو و از ایشان هراسان مباش، مبادا تو را پیش روی ایشان مشوّش سازم.18زیرا اینك من تو را امروز شهر حصاردار و ستون آهنین و حصارهای برنجین به ضدّ تمامی زمین برای پادشاهان یهودا و سروران و كاهنانش و قوم زمین ساختم.19و ایشان با تو جنگ خواهند كرد اما بر تو غالب نخواهند آمد، زیرا خداوندمی‌گوید: من با تو هستم و تو را رهایی خواهم داد.»
21و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«برو و به گوش اورشلیم ندا كرده، بگو خداوند چنین میگوید: غیرت جوانی تو و محّبت نامزد شدن تو را حینی كه از عقب من در بیابان و در زمین لم‌یزرع می‌خرامیدی برایت به خاطر می‌آورم.3اسرائیل برای خداوند مقدّس و نوبر محصول او بود. خداوند میگوید: آنانی كه او را بخورند مجرم خواهند شد و بلا بر ایشان مستولی خواهد گردید.»4ای خاندان یعقوب و جمیع قبایل خانواده اسرائیل كلام خداوند را بشنوید!5خداوند چنین میگوید: «پدران شما در من چه بی‌انصافی یافتند كه از من دوری ورزیدند و اباطیل را پیروی كرده، باطل شدند؟6و نگفتند: یهوه كجا است كه ما را از زمین مصر برآورد و ما را در بیابان و زمین ویران و پر از حفره‌ها و زمین خشك و سایه موت و زمینی كه كسی از آن گذر نكند و آدمی در آن ساكن نشود رهبری نمود؟7و من شما را به زمین بستانها آوردم تا میوه‌ها و طیبّات آن را بخورید؛ اما چون داخل آن شدید، زمین مرا نجس ساختید و میراث مرا مكروه گردانیدید.8كاهنان نگفتند: یهوه كجاست و خوانندگان تورات مرا نشناختند و شبانان بر من عاصی شدند و انبیا برای بعل نبوّت كرده، در عقب چیزهای بی‌فایده رفتند.9بنابراین خداوند میگوید: بار دیگر با شما مخاصمه خواهم نمود و با پسران پسران شما مخاصمه خواهم كرد.10پس به جزیره‌های كتیم گذر كرده، ملاحظه نمایید و به قیدار فرستاده به دقّت‌تعقّل نمایید و دریافت كنید كه آیا حادثهای مثل این واقع شده باشد؟11كه آیا هیچ امتّی خدایان خویش را عوض كرده باشند با آنكه آنها خدا نیستند؟ اما قوم من جلال خویش را به آنچه فایده‌ای ندارد عوض نمودند.12پس خداوند میگوید: ای آسمانها از این متحیر باشید و به خود لرزیده، به شدت مشوّش شوید!13زیرا قوم من دو كار بد كرده‌اند. مرا كه چشمه آب حیاتم ترك نموده و برای خود حوضها كنده‌اند، یعنی حوضهای شكسته كه آب را نگاه ندارد.14آیا اسرائیل غلام یا خانه‌زاد است پس چرا غارت شده باشد؟15شیران ژیان بر او غرّش نموده، آواز خود را بلند كردند و زمین او را ویران ساختند و شهرهایش سوخته و غیرمسكون گردیده است.16و پسران نوف و تحفنیس فرق تو را شكسته‌اند.17آیا این را بر خویشتن وارد نیاوردی چونكه یهوه خدای خود را حینی كه تو را رهبری مینمود ترك كردی؟18و الا´ن تو را با راه مصر چه كار است تا آب شیحور را بنوشی؟ و تو را با راه آشور چه كار است تا آب فرات را بنوشی؟»19خداوند یهوه صبایوت چنین میگوید: «شرارت تو، تو را تنبیه كرده و ارتداد تو، تو را توبیخ نموده است پس بدان و ببین كه این امر زشت و تلخ است كه یهوه خدای خود را ترك نمودی و ترس من در تو نیست.20زیرا از زمان قدیم یوغ تو را شكستم و بندهای تو را گسیختم و گفتی بندگی نخواهم نمود زیرا بر هر تلّ بلند و زیر هر درخت سبز خوابیده، زنا كردی.21و من تو را موِ اصیل و تخمِ تمامِ نیكو غرس نمودم پس چگونه نهال مو بیگانه برای من گردیده‌ای؟22پس اگر چه خویشتن را با اشنان بشویی و صابون برای‌خود زیاده بكار بری، اما خداوند یهوه میگوید كه گناه تو پیش من رقم شده است.23چگونه می‌گویی كه نجس نشدم و در عقب بعلیم نرفتم؟ طریق خویش را در وادی بنگر و به آنچه كردی اعتراف نما ای شتر تیزرو كه در راههای خود می‌دوی!24مثل گورخر هستی كه به بیابان عادت داشته، در شهوت دل خود باد را بو می‌كشد. كیست كه از شهوتش او را برگرداند؟ آنانی كه او را می‌طلبند خسته نخواهند شد و او را در ماهش خواهند یافت.25پای خود را از برهنگی و گلوی خویش را از تشنگی باز دار. اما گفتی نی امید نیست زیرا كه غریبان را دوست داشتم و از عقب ایشان خواهم رفت.26مثل دزدی كه چون گرفتار شود خجل گردد. همچنین خاندان اسرائیل با پادشاهان و سروران و كاهنان و انبیای ایشان خجل خواهند شد.27كه به چوب میگویند تو پدر من هستی و به سنگ كه تو مرا زاییده‌ای زیرا كه پشت به من دادند و نه رو. اما در زمان مصیبت خود میگویند: برخیز و ما را نجات ده.28پس خدایان تو كه برای خود ساختی كجایند؟ ایشان در زمان مصیبتت برخیزند و تو را نجات دهند. زیرا كه ای یهودا خدایان تو به شماره شهرهای تو میباشند.»29خداوند میگوید: «چرا با من مخاصمه می‌نمایید جمیع شما بر من عاصی شده‌اید.30پسران شما را عبث زده‌ام زیرا كه تأدیب را نمی‌پذیرند. شمشیر شما مثل شیر درنده انبیای شما را هلاك كرده است.31ای شما كه اهل این عصر میباشید كلام خداوند را بفهمید! آیا من برای اسرائیل مثل بیابان یا زمین ظلمت غلیظ شده‌ام؟ پس قوم من چرا میگویند كه رؤسای خود شده‌ایم و بار دیگر نزد تو نخواهیم آمد.32آیا دوشیزه زیور خود را یا عروس آرایش خود را فراموش كند؟ اما قوم من روزهای بیشمار مرا فراموش كرده‌اند.33چگونه راه خود را مهیا می‌سازی تا محبت را بطلبی؟ بنابراین زنان بد را نیز به راههای خود تعلیم دادی.34در دامنهای تو نیز خون جان فقیران بیگناه یافته شد. آنها را در نقب زدن نیافتم بلكه بر جمیع آنها.35و می‌گویی: چونكه بیگناه هستم، غضب او از من برگردانیده خواهد شد. اینك به سبب گفتنت كه گناه نكرده‌ام، بر تو داوری خواهم نمود.36چرا اینقدر می‌شتابی تا راه خود را تبدیل نمایی؟ چنانكه از آشور خجل شدی همچنین از مصر نیز خجل خواهی شد.37از این نیز دستهای خود را بر سرت نهاده، بیرون خواهی آمد. چونكه خداوند اعتماد تو را خوار شمرده است پس از ایشان كامیاب نخواهی شد.»
31و میگوید: «اگر مرد، زن خود را طلاق دهد و او از وی جدا شده، زن مرد دیگری بشود آیا بار دیگر به آن زن رجوع خواهد نمود؟ مگر آن زمین بسیار ملوّث نخواهد شد؟ لیكن خداوند میگوید: تو با یاران بسیار زنا كردی اما نزد من رجوع نما.2چشمان خود را به بلندیها برافراز و ببین كه كدام جا است كه در آن با تو همخواب نشده‌اند. برای ایشان بسر راهها مثل (زن) عرب در بیابان نشستی و زمین را به زنا و بدرفتاری خود ملوّث ساختی.3پس بارشها بازداشته شد و باران بهاری نیامد و تو را جبین زن زانیه بوده، حیا را از خود دور كردی.4آیا از این به بعد مرا صدا نخواهی زد كه ای پدر من، تو یار جوانی من بودی؟5آیا غضب خود را تا به ابد خواهد نمود و آن را تا به آخر نگاه خواهد داشت؟ اینك این را گفتی اما اعمال بد را بجا آورده، كامیاب شدی.»6و خداوند در ایام یوشیا پادشاه به من گفت: «آیا ملاحظه كردی كه اسرائیل مرتدّ چه كرده است؟ چگونه به فراز هر كوه بلند و زیر هر درخت سبز رفته در آنجا زنا كرده است؟7و بعد از آنكه همه این كارها را كرده بود من گفتم نزد من رجوع نما، اما رجوع نكرد و خواهر خائن او یهودا این را بدید.8و من دیدم با آنكه اسرائیل مرتدّ زنا كرد و از همه جهات او را بیرون كردم و طلاق‌نامه‌ای به وی دادم لكن خواهر خائن او یهودا نترسید بلكه او نیز رفته، مرتكب زنا شد.9و واقع شد كه به سبب سهلانگاری او در زناكاری‌اش زمین ملوّث گردید و او با سنگها و چوبها زنا نمود.10و نیز خداوند میگوید: با وجود این همه، خواهر خائن او یهودا نزد من با تمامی دل خود رجوع نكرد بلكه با ریاكاری.»11پس خداوند مرا گفت: «اسرائیلِ مرتدّ خویشتن را از یهودای خائن عادل‌تر نموده است.12لهذا برو و این سخنان را بسوی شمال ندا كرده، بگو: خداوند میگوید: ای اسرائیل مرتدّ رجوع نما! و بر تو غضب نخواهم نمود زیرا خداوند میگوید: من رؤف هستم و تا به ابد خشم خود را نگاه نخواهم داشت.13فقط به گناهانت اعتراف نما كه بر یهوه خدای خویش عاصی شدی و راههای خود را زیر هر درخت سبز برای بیگانگان منشعب ساختی. و خداوند میگوید كه شما آواز مرا نشنیدید.14پس خداوند میگوید: ای پسران مرتدّ رجوع نمایید زیرا كه من شوهر شما هستم و از شما یك نفر از شهری و دو نفر از قبیله‌ای گرفته، شما را به صهیون خواهم آورد.15و به شما شبانان موافق دل خود خواهم داد كه شما را به معرفت و حكمت خواهند چرانید.16«و خداوند میگوید كه چون در زمین افزوده و بارور شوید در آن ایام بار دیگر تابوت عهد یهوه را به زبان نخواهند آورد و آن به خاطر ایشان نخواهد آمد و آن را ذكر نخواهند كرد و آن را زیارت نخواهند نمود و بار دیگر ساخته نخواهد شد.17زیرا در آن زمان اورشلیم را كرسی یهوه خواهند نامید و تمامی امّتها به آنجا به جهت اسم یهوه به اورشلیم جمع خواهند شد و ایشان بار دیگر پیروی سركشی دلهای شریر خود را نخواهند نمود.18و در آن ایام خاندان یهودا با خاندان اسرائیل راه خواهند رفت و ایشان از زمین شمال به آن زمینی كه نصیب پدران ایشان ساختم با هم خواهند آمد.19و گفتم كه من تو را چگونه در میان پسران قرار دهم و زمین مرغوب و میراث زیباترین امّتها را به تو دهم؟ پس گفتم كه مرا پدر خواهی خواند و از من دیگر مرتدّ نخواهی شد.20خداوند میگوید: هر آینه مثل زنی كه به شوهر خود خیانت ورزد، همچنین شما ای خاندان اسرائیل به من خیانت ورزیدید.21آواز گریه و تضرّعات بنیاسرائیل از بلندیها شنیده میشود زیرا كه راههای خود را منحرف ساخته و یهوه خدای خود را فراموش كرده‌اند.22ای فرزندان مرتدّ بازگشت نمایید و من ارتدادهای شما را شفا خواهم داد.» (و میگویند): «اینك نزد تو می‌آییم زیرا كه تو یهوه خدای ما هستی.23به درستی كه ازدحام كوهها از تلّها باطل میباشد. زیرا به درستی كه نجات اسرائیل در یهوه خدای ما است.24خجالت مشقّت پدران ما، یعنی رمه وگله و پسران و دختران ایشان را از طفولیت ما تلف كرده است.25در خجالت خود می‌خوابیم و رسوایی ما، ما را می‌پوشاند زیرا كه هم ما و هم پدران ما از طفولیت خود تا امروز به یهوه خدای خویش گناه ورزیده و آواز یهوه خدای خویش را نشنیده‌ایم.»
41خداوند میگوید: «ای اسرائیل اگر بازگشت نمایی، اگر نزد من بازگشت نمایی و اگر رجاسات خود را از خود دور نمایی پراكنده نخواهی شد.2و به راستی و انصاف و عدالت به حیات یهوه قسم خواهی خورد و امّتها خویشتن را به او مبارك خواهند خواند و به وی فخر خواهند كرد.»3زیرا خداوند به مردان یهودا و اورشلیم چنین میگوید: «زمینهای خود را شیار كنید و در میان خارها مكارید.4ای مردان یهودا و ساكنان اورشلیم خویشتن را برای خداوند مختون سازید و غلفه دلهای خود را دور كنید مبادا حدّت خشم من به سبب بدی اعمال شما مثل آتش صادر شده، افروخته گردد و كسی آن را خاموش نتواند كرد.5در یهودا اخبار نمایید و در اورشلیم اعلان نموده، بگویید و در زمین كَرِنّا بنوازید و به آواز بلند ندا كرده، بگویید كه جمع شوید تا به شهرهای حصاردار داخل شویم.6عَلَمی بسوی صهیون برافرازید و برای پناه فرار كرده، توقّف منمایید زیرا كه من بلایی و شكستی عظیم از طرف شمال می‌آورم.7شیری از بیشه خود برآمده و هلاك‌كننده امّتها حركت كرده، ازمكان خویش درآمده است تا زمین تو را ویران سازد و شهرهایت خراب شده، غیرمسكون گردد.8از این جهت پلاس پوشیده، ماتم گیرید و ولوله كنید زیرا كه حدّت خشم خداوند از ما برنگشته است.9و خداوند میگوید كه در آن روز دل پادشاه و دل سروران شكسته خواهد شد و كاهنان متحیر و انبیا مشوّش خواهند گردید.»10پس گفتم: «آه ای خداوند یهوه! به تحقیق این قوم و اورشلیم را بسیار فریب دادی زیرا گفتی شما را سلامتی خواهد بود و حال آنكه شمشیر به جان رسیده است.»11در آن زمان به این قوم و به اورشلیم گفته خواهد شد كه باد سموم از بلندیهای بیابان بسوی دختر قوم من خواهد وزید نه برای افشاندن و پاك كردن خرمن.12باد شدید از اینها برای من خواهد وزید و من نیز الا´ن بر ایشان داوریها خواهم فرمود.13اینك او مثل ابر میآید و ارابه‌های او مثل گردباد و اسبهای او از عقاب تیزروترند. وای بر ما زیرا كه غارت شده‌ایم.14ای اورشلیم دل خود را از شرارت شستوشو كن تا نجات یابی! تا به كی خیالات فاسد تو در دلت بماند؟15زیرا آوازی از دان اخبار مینماید و از كوهستان افرایم به مصیبتی اعلان میكند.16امّتها را اطّلاع دهید، هان به ضدّ اورشلیم اعلان كنید كه محاصره‌كنندگان از ولایت بعید میآیند و به آواز خود به ضدّ شهرهای یهودا ندا میكنند.17خداوند میگوید كه مثل دیده‌بانان مزرعه او را احاطه میكنند چونكه بر من فتنه انگیخته است.18راه تو و اعمال تو این چیزها را بر تو وارد آورده است. این شرارت تو به حدّی‌تلخ است كه به دلت رسیده است.19احشای من احشای من، پرده‌های دل من از درد سفته شد و قلب من در اندرونم مشوّش گردیده، ساكت نتوانم شد چونكه تو ای جان من آواز كَرِنّا و نعره جنگ را شنیده‌ای.20شكستگی بر شكستگی اعلان شده زیرا كه تمام زمین غارت شده است و خیمه‌های من بغتةً و پرده‌هایم ناگهان به تاراج رفته است.21تا به كی عَلَم را ببینم و آواز كَرِنّا را بشنوم؟22چونكه قوم من احمقند و مرا نمی‌شناسند و ایشان، پسران ابله هستند و هیچ فهم ندارند. برای بدی كردن ماهرند لیكن به جهت نیكوكاری هیچ فهم ندارند.23بسوی زمین نظر انداختم و اینك تهی و ویران بود و بسوی آسمان و هیچ نور نداشت.24بسوی كوهها نظر انداختم و اینك متزلزل بود و تمام تلّها از جا متحرّك میشد.25نظر كردم و اینك آدمی نبود و تمامی مرغان هوا فرار كرده بودند.26نظر كردم و اینك بوستانها بیابان گردیده و همه شهرها از حضور خداوند و از حدّت خشم وی خراب شده بود.27زیرا خداوند چنین میگوید: «تمامی زمین خراب خواهد شد لیكن آن را بالكلّ فانی نخواهم ساخت.28از این سبب جهان ماتم خواهد گرفت و آسمان از بالا سیاه خواهد شد زیرا كه این را گفتم و اراده نمودم و پشیمان نخواهم شد و از آن بازگشت نخواهم نمود.»29از آواز سواران و تیراندازان تمام اهل شهر فرار میكنند و به جنگلها داخل می‌شوند و بر صخره‌ها برمی‌آیند و تمامی شهرها ترك شده، احدی در آنها ساكن نمیشود.30و تو حینی كه غارت شوی چه خواهی كرد؟ اگر چه خویشتن را به قرمز ملبّس سازی و به زیورهای طلا بیارایی و چشمان خودرا از سرمه جلا دهی لیكن خود را عبث زیبایی داده‌ای چونكه یاران تو تو را خوار شمرده، قصد جان تو دارند.31زیرا كه آوازی شنیدم مثل آواز زنی كه درد زه دارد و تنگی مثل زنی كه نخست زاده خویش را بزاید یعنی آواز دختر صهیون را كه آه می‌كشد و دستهای خود را دراز كرده، میگوید: وای بر من زیرا كه جان من به سبب قاتلان بیهوش شده است.
51«در كوچه‌های اورشلیم گردش كرده،ببینید و بفهمید و در چهارسوهایش تفتیش نمایید كه آیا كسی را كه به انصاف عمل نماید و طالب راستی باشد توانید یافت تا من آن را بیامرزم؟2و اگر چه بگویند: قسم به حیات یهوه، لیكن به دروغ قسم میخورند.»3ای خداوند آیا چشمان تو براستی نگران نیست؟ ایشان را زدی اما محزون نشدند. و ایشان را تلف نمودی اما نخواستند تأدیب را بپذیرند. رویهای خود را از صخره سختتر گردانیدند و نخواستند بازگشت نمایند.4و من گفتم: «به درستی كه اینان فقیرند و جاهل هستند كه راه خداوند و احكام خدای خود را نمی‌دانند.5پس نزد بزرگان می‌روم و با ایشان تكلّم خواهم نمود زیرا كه ایشان طریق خداوند و احكام خدای خود را می‌دانند.» لیكن ایشان متّفقاً یوغ را شكسته و بندها را گسیخته‌اند.6از این جهت شیری از جنگل ایشان را خواهد كشت و گرگ بیابان ایشان را تاراج خواهد كرد و پلنگ بر شهرهای ایشان در كمین خواهد نشست و هر كه از آنها بیرون رود دریده خواهد شد، زیرا كه تقصیرهای ایشان بسیار و ارتدادهای ایشان عظیم‌است.7«چگونه تو را برای این بیامرزم كه پسرانت مرا ترك كردند و به آنچه خدا نیست قسم خوردند و چون من ایشان را سیر نمودم مرتكب زنا شدند و در خانه‌های فاحشه‌ها ازدحام نمودند.8مثل اسبان پرورده شده مست شدند كه هر یكی از ایشان برای زن همسایه خود شیهه می‌زند.»9و خداوند میگوید: «آیا به سبب این كارها عقوبت نخواهم رسانید و آیا جان من از چنین طایفهای انتقام نخواهد كشید؟»10بر حصارهایش برآیید و آنها را خراب كنید اما بالكلّ هلاك مكنید و شاخه‌هایش را قطع نمایید زیرا كه از آن خداوند نیستند.11خداوند میگوید: «هر آینه خاندان اسرائیل و خاندان یهودا به من به شدت خیانت ورزیده‌اند.»12خداوند را انكار نموده، میگویند كه او نیست و بلا به ما نخواهد رسید و شمشیر و قحط را نخواهیم دید.13و انبیا باد می‌شوند و كلام در ایشان نیست پس به ایشان چنین واقع خواهد شد.14بنابراین یهوه خدای صبایوت چنین میگوید: «چونكه این كلام را گفتید همانا من كلام خود را در دهان تو آتش و این قوم را هیزم خواهم ساخت و ایشان را خواهد سوزانید.»15خداوند میگوید: «ای خاندان اسرائیل، اینك من امّتی را از دور بر شما خواهم آورد. امّتی كه زورآورند و امّتی كه قدیمند و امّتی كه زبان ایشان را نمی‌دانی و گفتار ایشان را نمی‌فهمی.16تركش ایشان قبر گشاده است و جمیع ایشان جبّارند.17و خرمن و نان تو را كه پسران و دخترانت آن رامی‌باید بخورند خواهند خورد و گوسفندان و گاوان تو را خواهند خورد و انگورها و انجیرهای تو را خواهند خورد و شهرهای حصاردار تو را كه به آنها توكّل مینمایی با شمشیر هلاك خواهند ساخت.»18لیكن خداوند میگوید: «در آن روزها نیز شما را بالكّل هلاك نخواهم ساخت.19و چون شما گویید كه یهوه خدای ما چرا تمامی این بلاها را بر ما وارد آورده است، آنگاه تو به ایشان بگو از این جهت كه مرا ترك كردید و خدایان غیر را در زمین خویش عبادت نمودید. پس غریبان را در زمینی كه از آن شما نباشد بندگی خواهید نمود.20«این را به خاندان یعقوب اخبار نمایید و به یهودا اعلان كرده، گویید21كه ای قوم جاهل و بیفهم كه چشم دارید اما نمی‌بینید و گوش دارید اما نمی‌شنوید این را بشنوید.22خداوند میگوید آیا از من نمی‌ترسید و آیا از حضور من نمی‌لرزید كه ریگ را به قانون جاودانی، حدّ دریا گذاشته‌ام كه از آن نتواند گذشت و اگر چه امواجش متلاطم شود غالب نخواهد آمد و هر چند شورش نماید اما از آن تجاوز نمی‌تواند كرد؟23اما این قوم، دل فتنهانگیز و متمرّد دارند. ایشان فتنه انگیخته و رفته‌اند.24و در دلهای خود نمی‌گویند كه از یهوه خدای خود بترسیم كه باران اول و آخر را در موسمش می‌بخشد و هفته‌های معین حصاد را به جهت ما نگاه میدارد.25خطایای شما این چیزها را دور كرده و گناهان شما نیكویی را از شما منع نموده است.26زیرا در میان قوم من شریران پیدا شده‌اند كه مثل كمین نشستن صیادان در كمین می‌نشینند. دامهاگسترانیده، مردم را صید میكنند.27مثل قفسی كه پر از پرندگان باشد، همچنین خانه‌های ایشان پر از فریب است و از این جهت بزرگ و دولتمند شده‌اند.28فربه و درخشنده می‌شوند و در اعمال زشت هم از حدّ تجاوز میكنند. دعوی یعنی دعوی یتیمان را فیصل نمی‌دهند و با وجود آن كامیاب می‌شوند و فقیران را دادرسی نمی‌كنند.29و خداوند میگوید: آیا به سبب این كارها عقوبت نخواهم رسانید و آیا جان من از چنین طایفهای انتقام نخواهد كشید؟»30امری عجیب و هولناك در زمین واقع شده است.31انبیا به دروغ نبوّت میكنند و كاهنان به واسطه ایشان حكمرانی می‌نمایند و قوم من این حالت را دوست میدارند و شما در آخر این چه خواهید كرد؟»
61ای بنی‌بنیامین از اورشلیم فرار كنید و كَرِنّا را در تقوع بنوازید و علامتی بر بیت هكّاریم برافرازید زیرا كه بلایی از طرف شمال و شكست عظیمی رو خواهد داد.2و من آن دختر جمیل و لطیف یعنی دختر صهیون را منقطع خواهم ساخت.3و شبانان با گله‌های خویش نزد وی خواهند آمد و خیمه‌های خود را گرداگرد او برپا نموده، هر یك در جای خود خواهند چرانید.4با او جنگ را مهیا سازید و برخاسته، در وقت ظهر برآییم. وای بر ما زیرا كه روز رو به زوال نهاده است و سایه‌های عصر دراز میشود.5برخیزید! و در شب برآییم تا قصرهایش را منهدم سازیم.6زیرا كه یهوه صبایوت چنین‌می‌فرماید: «درختان را قطع نموده، مقابل اورشلیم سنگر برپا نمایید. زیرا این است شهری كه سزاوار عقوبت است چونكه اندرونش تماماً ظلم است.7مثل چشمهای كه آب خود را می‌جوشاند همچنان او شرارت خویش را می‌جوشاند. ظلم و تاراج در اندرونش شنیده میشود و بیماریها و جراحات دایماً در نظر من است.8ای اورشلیم، تأدیب را بپذیر مبادا جان من از تو بیزار شود و تو را ویران و زمین غیرمسكون گردانم.»9یهوه صبایوت چنین میگوید كه «بقیه اسرائیل را مثل مو خوشه‌چینی خواهند كرد پس مثل كسی كه انگور می‌چیند دست خود را بر شاخه‌هایش برگردان.»10كیستند كه به ایشان تكلّم نموده، شهادت دهم تا بشنوند. هان گوش ایشان نامختون است كه نتوانند شنید. اینك كلام خداوند برای ایشان عار گردیده است و در آن رغبت ندارند.11و من از حدّت خشم خداوند پُر شده‌ام و از خودداری خسته گردیده‌ام پس آن را در كوچه‌ها بر اطفال و بر مجلس جوانان با هم بریز. زیرا كه شوهر و زن هر دو گرفتار خواهند شد و شیخ با دیرینه روز.12و خانه‌ها و مزرعه‌ها و زنان ایشان با هم از آن دیگران خواهند شد زیرا خداوند میگوید كه «دست خود را به ضدّ ساكنان این زمین دراز خواهم كرد.13چونكه جمیع ایشان چه خُرد و چه بزرگ، پر از طمع شده‌اند و همگی ایشان چه نبی و چه كاهن، فریب را بعمل می‌آورند.14و جراحت قوم مرا اندك شفایی دادند، چونكه میگویند سلامتی است، سلامتی است با آنكه سلامتی نیست.»15آیا چون مرتكب رجاسات‌شدند خجل گردیدند؟ نی ابداً خجل نشدند بلكه حیا را احساس ننمودند. بنابراین خداوند میگوید كه «در میان افتادگان خواهند افتاد و حینی كه من به ایشان عقوبت رسانم خواهند لغزید.»16خداوند چنین میگوید: «بر طریقها بایستید و ملاحظه نمایید و درباره طریقهای قدیم سؤآل نمایید كه طریق نیكو كدام است تا در آن سلوك نموده، برای جان خود راحت بیابید، لیكن ایشان جواب دادند كه در آن سلوك نخواهیم كرد.17و من پاسبانان بر شما گماشتم (كه میگفتند): به آواز كَرِنّا گوش دهید، اما ایشان گفتند گوش نخواهیم داد.18پس ای امّتها بشنوید و ای جماعت آنچه را كه در میان ایشان است بدانید!19ای زمین بشنو اینك من بلایی بر این قوم می‌آورم كه ثمره خیالات ایشان خواهد بود زیرا كه به كلام من گوش ندادند و شریعت مرا نیز ترك نمودند.20چه فایده دارد كه بخور از سبا و قَصب‌الذّریره از زمین بعید برای من آورده میشود. قربانیهای سوختنی شما مقبول نیست و ذبایح شما پسندیده من نی.»21بنابراین خداوند چنین میگوید: «اینك من پیش روی این قوم سنگهای لغزش‌دهنده خواهم نهاد و پدران و پسران با هم از آنها لغزش خواهند خورد و ساكن زمین با همسایه‌اش هلاك خواهند شد.»22خداوند چنین میگوید: «اینك قومی از زمین شمال می‌آورم و امّتی عظیم از اقصای زمین خواهند برخاست.23و كمان و نیزه خواهند گرفت. ایشان مردان ستمكیش میباشند كه ترحّم ندارند. به آواز خود مثل دریا شورش خواهند نمود و بر اسبان سوار شده، مثل مردان جنگی به‌ضدّ تو ای دختر صهیون صف‌آرایی خواهند كرد.»24آوازه این را شنیدیم و دستهای ما سُست گردید. تنگی و درد مثل زنی كه می‌زاید ما را در گرفته است.25به صحرا بیرون مشوید و به راه مروید زیرا كه شمشیر دشمنان و خوف از هر طرف است.26ای دختر قوم من پلاس بپوش و خویشتن را در خاكستر بغلطان. ماتم پسر یگانه و نوحهگری تلخ برای خود بكن زیرا كه تاراج‌كننده ناگهان بر ما میآید.27تو را در میان قوم خود امتحان‌كننده و قلعه قرار دادم تا راههای ایشان را بفهمی و امتحان كنی.28همه ایشان سخت متمرّد شده‌اند و برای نمّامی كردن گردش میكنند. برنج و آهن میباشند و جمیع ایشان فساد كننده‌اند.29دَم پر زور می‌دمد و سُرب در آتش فانی می‌گردد و قالگر عبث قال می‌گذارد زیرا كه شریران جدا نمی‌شوند.30نقره ترك شده نامیده می‌شوند زیرا خداوند ایشان را ترك كرده است.
71كلامی كه از جانب خداوند به ارمیا نازل‌شده، گفت:2«به دروازه خانه خداوند بایست و این كلام را در آنجا ندا كرده، بگو: ای تمامی یهودا كه به این دروازه‌ها داخل شده، خداوند را سجده می‌نمایید كلام خداوند را بشنوید.3یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: طریقها و اعمال خود را اصلاح كنید و من شما را در این مكان ساكن خواهم گردانید.4به سخنان دروغ توكّل منمایید و مگویید كه هیكل یهوه، هیكل یهوه، هیكل یهوه این است.5زیرا اگر به تحقیق طریقها و اعمال خود را اصلاح كنید و انصاف را در میان یكدیگر بعمل آورید،6و بر غریبان و یتیمان و بیوه‌زنان ظلم ننمایید و خون بی‌گناهان را در این مكان نریزید و خدایان غیر را به جهت ضرر خویش پیروی ننمایید،7آنگاه شما را در این مكان در زمینی كه به پدران شما از ازل تا به ابد داده‌ام ساكن خواهم گردانید.8اینك شما به سخنان دروغی كه منفعت ندارد توكّل می‌نمایید.9آیا مرتكب دزدی و زنا و قتل نمی‌شوید و به دروغ قسم نمی‌خورید و برای بَعل بخور نمی‌سوزانید؟ و آیا خدایان غیر را كه نمی‌شناسید پیروی نمی‌نمایید؟10و داخل شده، به حضور من در این خانه‌ای كه به اسم من مسمّی است میایستید و می‌گویید كه به گردن تمام این رجاسات سپرده شده‌ایم.11آیا این خانه‌ای كه به اسم من مسمّی است در نظر شما مغاره دزدان شده است؟ و خداوند میگوید: اینك من نیز این را دیده‌ام.12لكن به مكان من كه در شیلو بود و نام خود را اول در آنجا قرار داده بودم بروید و آنچه را كه به سبب شرارت قوم خود اسرائیل به آنجا كرده‌ام ملاحظه نمایید.13پس حال خداوند میگوید: از آنرو كه تمام این اعمال را بجا آوردید با آنكه من صبح زود برخاسته، به شما تكّلم نموده، سخن راندم اما نشنیدید و شما را خواندم اما جواب ندادید.14از این جهت به این خانه‌ای كه به اسم من مسمّی است و شما به آن توكّل دارید و به مكانی كه به شما و به پدران شما دادم به نوعی كه به شیلو عمل نمودم عمل خواهم كرد.15و شما را از حضور خود خواهم راند به نوعی كه جمیع برادران شمایعنی تمام ذریت افرایم را راندم.16پس تو برای این قوم دعا مكن و به جهت ایشان آواز تضرّع و استغاثه بلند منما و نزد من شفاعت مكن زیرا كه من تو را اجابت نخواهم نمود.17آیا آنچه را كه ایشان در شهرهای یهودا و كوچه‌های اورشلیم میكنند نمی‌بینی؟18پسران، هیزم جمع میكنند و پدران، آتش می‌افروزند و زنان، خمیر می‌سرشند تا قرصها برای ملكه آسمان بسازند و هدایای ریختنی برای خدایان غیر ریخته مرا متغّیر سازند.19اما خداوند میگوید آیا مرا متغّیر می‌سازند؟ نی بلكه خویشتن را تا رویهای خود را رُسوا سازند.20بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: اینك خشم و غضب من بر این مكان برانسان و بر بهایم و بر درختان صحرا و بر محصول زمین ریخته خواهد شد و افروخته شده، خاموش نخواهد گردید.»21یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: «قربانیهای سوختنی خود را بر ذبایح خویش مزید كنید و گوشت بخورید.22زیرا كه به پدران شما سخن نگفتم و در روزی كه ایشان را از زمین مصر بیرون آوردم آنها را درباره قربانیهای سوختنی و ذبایح امر نفرمودم.23بلكه ایشان را به این چیز امر فرموده، گفتم كه قول مرا بشنوید ومن خدای شما خواهم بود و شما قوم من خواهید بود و بهر طریقی كه به شما حكم نمایم سلوك نمایید تا برای شما نیكو باشد.24اما ایشان نشنیدند و گوش خود را فرا نداشتند بلكه برحسب مشورتها و سركشی دل شریر خود رفتار نمودند و به عقب افتادند و پیش نیامدند.25از روزی كه پدران شما از زمین مصر بیرون آمدند تاامروز جمیع بندگان خود انبیا را نزد شما فرستادم بلكه هر روز صبح زود برخاسته، ایشان را ارسال نمودم.26اما ایشان نشنیدند و گوش خود را فرا نداشتند بلكه گردن خویش را سخت نموده، از پدران خود بدتر عمل نمودند.27پس تو تمامی این سخنان را به ایشان بگو اما تو را نخواهند شنید و ایشان را بخوان اما ایشان تو را جواب نخواهند داد.28و به ایشان بگو: اینان قومی میباشند كه قول یهوه خدای خویش را نمی‌شنوند و تأدیب نمی‌پذیرند زیرا راستی نابود گردیده و از دهان ایشان قطع شده است.29(ای اورشلیم) موی خود را تراشیده، دور بینداز و بر بلندیها آواز نوحه برافراز زیرا خداوند طبقه مغضوب خود را ردّ و ترك نموده است.30«چونكه خداوند میگوید بنی‌یهودا آنچه را كه در نظر من ناپسند است بعمل آوردند و رجاسات خویش را در خانه‌ای كه به اسم من مسمّی است برپانموده، آن را نجس ساختند.31و مكانهای بلند خود را در توفت كه در وادی ابن حنّوم است بنا نمودند تا پسران و دختران خویش را در آتش بسوزانند كه من اینكار را امر نفرموده بودم و بخاطر خویش نیاورده.32بنابراین خداوند میگوید: اینك روزها میآید كه آن بار دیگر به توفت و وادی ابن حنّوم مسمّی نخواهد شد بلكه به وادی قتل و در توفت دفن خواهند كرد تا جایی باقی نماند.33و لاشهای این قوم خوراك مرغان هوا و جانوران زمین خواهد بود وكسی آنها را نخواهد ترسانید.34و از شهرهای یهودا و كوچه‌های اورشلیم آواز شادمانی و آواز خوشی و صدای داماد و صدای عروس را نابود خواهم ساخت زیرا كه آن زمین ویران خواهد شد.»
81خداوند میگوید كه «در آن زمان استخوانهای پادشاهان یهودا و استخوانهای سرورانش و استخوانهای كَهَنه و استخوانهای انبیا و استخوانهای سكنه اورشلیم را از قبرهای ایشان بیرون خواهند آورد.2و آنها را پیش آفتاب و ماه و تمامی لشكر آسمان كه آنها را دوست داشته و عبادت كرده و پیروی نموده و جستجو و سجده كرده‌اند پهن خواهند كرد و آنها را جمع نخواهند نمود و دفن نخواهند كرد بلكه بر روی زمین سرگین خواهد بود.3و یهوه صبایوت میگوید كه تمامی بقیه این قبیله شریر كه باقی می‌مانند در هر مكانی كه باقی مانده باشند و من ایشان را بسوی آن رانده باشم مرگ را بر حیات ترجیح خواهند داد.4«و ایشان را بگو خداوند چنین می‌فرماید: اگر كسی بیفتد آیا نخواهد برخاست و اگر كسی مرتدّ شود آیا بازگشت نخواهد نمود؟5پس چرا این قوم اورشلیم به ارتداد دایمی مرتدّ شده‌اند و به فریب متمسّك شده، از بازگشت نمودن اِبا می‌نمایند؟6من گوش خود را فرا داشته، شنیدم امّا براستی تكلّم ننمودند و كسی از شرارت خویش توبه نكرده و نگفته است چه كرده‌ام بلكه هر یك مثل اسبی كه به جنگ می‌دود به راه خود رجوع میكند.7لقلق نیز در هوا موسم خود را میداند و فاخته و پرستوك و كلنك زمان آمدن‌خود را نگاه میدارند لیكن قوم من اَحكام خداوند را نمی‌دانند.8چگونه می‌گویید كه ما حكیم هستیم و شریعت خداوند با ما است. به تحقیق قلم كاذب كاتبان به دروغ عمل مینماید.9حكیمان شرمنده و مدهوش و گرفتار شده‌اند. اینك كلام خداوند را ترك نموده‌اند پس چه نوع حكمتی دارند.10بنابراین زنان ایشان را به دیگران خواهم داد و مزرعه‌های ایشان را به مالكان دیگر. زیرا كه جمیع ایشان چه خُرد و چه بزرگ پر از طمع میباشند و همگی ایشان چه نبی و چه كاهن به فریب عمل می‌نمایند.11و جراحات قوم مرا اندك شفایی داده‌اند چونكه میگویند سلامتی است، سلامتی است، با آنكه سلامتی نیست.12آیا چون مرتكب رجاسات شدند خجل گردیدند؟ نی ابداً خجل نشدند بلكه حیا را احساس ننمودند بنابراین خداوند میگوید: در میان افتادگان خواهند افتاد و حینی كه من به ایشان عقوبت رسانم خواهند لغزید.»13خداوند میگوید: «ایشان را بالكّل تلف خواهم نمود كه نه انگور بر مو و نه انجیر بر درخت انجیر یافت شود و برگها پژمرده خواهد شد و آنچه به ایشان بدهم از ایشان زایل خواهد شد.»14پس ما چرا می‌نشینیم؟ جمع بشوید تا به شهرهای حصاردار داخل شویم و در آنها ساكت باشیم. زیرا كه یهوه خدای ما ما را ساكت گردانیده و آب تلخ به ما نوشانیده است زانرو كه به خداوند گناه ورزیده‌ایم.15برای سلامتی انتظار كشیدیم امّا هیچ خیر حاصل نشد و برای زمان شفا و اینك آشفتگی پدید آمد.16صَهیلِ اسبان او از دان شنیده شد و از صدای شیهه زورآورانش تمامی‌زمین متزلزل گردید زیرا كه آمده‌اند و زمین و هر چه در آن است و شهر و ساكنانش را خورده‌اند.17زیرا خداوند میگوید: اینك من در میان شما مارها و افعیها خواهم فرستاد كه آنها را افسون نتوان كرد و شما را خواهند گزید.»18كاش كه از غم خود تسلی می‌یافتم. دل من در اندرونم ضعف بهم رسانیده است.19اینك آواز تضرّع دختر قوم من از زمین دور میآید كه آیا خداوند در صهیون نیست و مگر پادشاهش در آن نیست؟ پس چرا خشم مرا به بُتهای خود و اباطیل بیگانه به هیجان آوردند؟20موسم حصاد گذشت و تابستان تمام شد و ما نجات نیافتیم.21به سبب جراحت دختر قوم خود مجروح شده و ماتم گرفته‌ام و حیرت مرا فرو گرفته است.22آیا بَلَسان در جلعاد نیست و طبیبی در آن نی؟ پس دختر قوم من چرا شفا نیافته است؟
91كاش كه سر من آب می‌بود و چشمانم‌چشمه اشك. تا روز و شب برای كشتگان دختر قوم خود گریه می‌كردم.2كاش كه در بیابان منزل مسافران می‌داشتم تا قوم خود را ترك كرده، از نزد ایشان می‌رفتم چونكه همگی ایشان زناكار و جماعت خیانتكارند.3زبان خویش را مثل كمان خود به دروغ می‌كشند. در زمین قوی شده‌اند اما نه برای راستی زیرا خداوند میگوید: «از شرارت به شرارت ترقّی میكنند و مرا نمی‌شناسند.»4هر یك از همسایه خویش باحذر باشید و به هیچ برادر اعتماد منمایید زیرا هر برادر از پا درمی‌آورد و هر همسایه به نمّامی گردش میكند.5و هر كس همسایه خود را فریب میدهد و ایشان براستی تكلّم نمی‌نمایند و زبان‌خود را به دروغگویی آموخته‌اند و از كج‌رفتاری خسته شده‌اند.6خداوند میگوید كه «مسكن تو در میان فریب است و از مكر خویش نمی‌خواهند كه مرا بشناسند.»7بنابراین یهوه صبایوت چنین میگوید: «اینك من ایشان را قال گذاشته، امتحان خواهم نمود. زیرا به خاطر دختر قوم خود چه توانم كرد؟8زبان ایشان تیر مهلك است كه به فریب سخن میراند. به زبان خود با همسایه خویش سخنان صلح‌آمیز میگویند، اما در دل خـود بـرای او كمین می‌گذارند.»9پس خداوند میگوید: «آیا به سبب این چیزهـا ایشان را عقوبت نرسانم و آیا جانم از چنین قومی انتقام نكشد؟»10برای كوهها گریه و نوحهگری و برای مرتعهای بیابان ماتم برپا میكنم زیرا كه سوخته شده است و احدی از آنها گذر نمی‌كند و صدای مواشی شنیده نمیشود. هم مرغان هوا و هم بهایم فرار كرده و رفته‌اند.11و اورشلیم را به توده‌ها و مأوای شغالها مبدّل میكنم و شهرهای یهودا را ویران و غیرمسكون خواهم ساخت.12كیست مرد حكیم كه این را بفهمد و كیست كه دهان خداوند به وی سخن گفته باشد تا از این چیزها اخبار نماید كه چرا زمین خراب و مثل بیابان سوخته شده است كه احدی از آن گذر نمی‌كند؟13پس خداوند میگوید: «چونكه شریعت مرا كه پیش روی ایشان گذاشته بودم ترك كردند و آواز مرا نشنیدند و در آن سلوك ننمودند،14بلكه پیروی سركشی دل خود را نمودند، و از عقب بَعلیم كه پدران ایشان آنها را به ایشان آموختند رفتند،15از این جهت یهوه صبایوت خدای‌اسرائیل چنین میگوید: اینك من افسنتین را خوراك این قوم خواهم ساخت و آب تلخ به ایشان خواهم نوشانید.16و ایشان را در میان امّت‌هایی كه ایشان و پدران ایشان آنها را نشناختند پراكنده خواهم ساخت و شمشیر را در عقب ایشان خواهم فرستاد تا ایشان را هلاك نمایم.»17یهوه صبایوت چنین میگوید: «تفكّر كنید و زنان نوحه‌گر را بخوانید تا بیایند و در پی زنان حكیم بفرستید تا بیایند.»18و ایشان تعجیل نموده، برای ما ماتم برپا كنند تا چشمان ما اشكها بریزد و مژگان ما آبها جاری سازد.19زیرا كه آواز نوحهگری از صهیون شنیده میشود كه چگونه غارت شدیم و چه بسیار خجل گردیدیم چونكه زمین را ترك كردیم و مسكنهای ما ما را بیرون انداخته‌انـد.20پـس ای زنـان، كلام خداوند را بشنوید و گوشهای شما كلام دهان او را بپذیرد و شما به دختران خود نوحهگری را تعلیم دهید و هر زن به همسایه خویش ماتم را.21زیرا موت به پنجره‌های ما برآمده، به قصرهای ما داخل شده است تا اطفال را از بیرون و جوانان را از چهارسوها منقطع سازد.22خداوند چنین میگوید: «بگو كه لاشهای مردمان مثل سرگین بر روی صحرا و مانند بافه در عقب دروگر افتاده است و كسی نیست كه آن را برچیند.»23خداوند چنین میگوید: «حكیم، از حكمت خود فخر ننماید و جبّار، از تنومندی خویش مفتخر نشود و دولتمند از دولت خود افتخار نكند.24بلكه هر كه فخر نماید از این فخر بكند كه فهم دارد و مرا می‌شناسد كه من یهوه هستم كه رحمت و انصاف و عدالت را در زمین بجا می‌آورم زیرا خداوند میگوید در این چیزها مسرور می‌باشم.»25خداوند میگوید: «اینك اَیامی میآید كه نامختونان را با مختونان عقوبت خواهم رسانید.26یعنی مصر و یهودا و ادوم و بنی‌عمون و موآب و آنانی را كه گوشه‌های موی خود را می‌تراشند و در صحرا ساكنند. زیرا كه جمیع این امّتها نامختونند و تمامی خاندان اسرائیل در دل نامختونند.»
101ای خاندان اسرائیل كلامی را كه خداوند به شما میگوید بشنوید!2خداوند چنین میگوید: «طریق امّتها را یاد مگیرید و از علامات افلاك مترسید زیرا كه امّتها از آنها می‌ترسند.3چونكه رسوم قومها باطل است كه ایشان درختی از جنگل با تبر می‌برند كه صنعت دستهای نجّار میباشد.4و آن را به نقره و طلا زینت داده، با میخ و چكش محكم میكنند تا متحرك نشود.5و آنها مثل مترس در بوستان خیار میباشند كه سخن نمی‌توانند گفت و آنها را میباید برداشت چونكه راه نمی‌توانند رفت. از آنها مترسید زیرا كه ضرر نتوانند رسانید و قوّت نفع رسانیدن هم ندارند.»6ای یهوه مثل تو كسی نیست! تو عظیم هستی و اسم تو در قوّت عظیم است!7ای پادشاه امّتها كیست كه از تو نترسد زیرا كه این به تو می‌شاید چونكه در جمیع حكیمان امّتها و در تمامی ممالك ایشان مانند تو كسی نیست.8جمیع ایشان وحشی و احمق میباشند، تأدیب اباطیل‌چوب (بُت) است.9نقره كوبیده شده از ترشیش و طلا از اوفاز كه صنعت صنعتگر و عمل دستهای زرگر باشد می‌آورند. لاجورد و ارغوان لباس آنها و همه اینها عمل حكمت‌پیشگان است.10امّا یهوه خدای حّق است و او خدای حی و پادشاه سرمدی میباشد. از غضب او زمین متزلزل میشود و امّتها قهر او را متحمّل نتوانند شد.11به ایشان چنین بگویید: «خدایانی كه آسمان و زمین را نساخته‌اند از روی زمین و از زیر آسمان تلف خواهند شد.»12او زمین را به قوّت خود ساخت و ربع مسكون را به حكمت خویش استوار نمود و آسمان را به عقل خود گسترانید.13چون آواز میدهد غوغای آبها در آسمان پدید میآید. ابرها از اقصای زمین برمی‌آورد و برقها برای باران میسازد و باد را از خزانه‌های خود بیرون میآورد.14جمیع مردمان وحشی‌اند و معرفت ندارند و هر كه تمثالی میسازد خجل خواهد شد. زیرا كه بُت ریخته شده او دروغ است و در آن هیچ نفس نیست.15آنها باطل و كار مسخرگی میباشد در روزی كه به محاكمه میآیند تلف خواهند شد.16او كه نصیب یعقوب است مثل آنها نمی‌باشد. زیرا كه او سازنده همه موجودات است و اسرائیل عصای میراث وی است و اسم او یهوه صبایوت میباشد.17ای كه در تنگی ساكن هستی، بسته خود را از زمین بردار!18زیرا خداوند چنین میگوید: «اینك من این مرتبه ساكنان این زمین را از فلاخَن خواهم انداخت و ایشان را به تنگ خواهم آورد تا بفهمند.»19وای بر من به سبب صدمه من. جراحت من علاج‌ناپذیر است امّا گفتم كه مصیبت من این است و آن را متحمل خواهم بود.20خیمه من خراب شد و تمامی طنابهای من گسیخته گردید، پسرانم از من بیرون رفته، نایاب شدند. كسی نیست كه خیمه مرا پهن كند و پرده‌های مرا برپا نماید.21زیرا كه شبانان وحشی شده‌اند و خداوند را طلب نمی‌نمایند بنابراین كامیاب نخواهند شد و همه گله‌های ایشان پراكنده خواهد گردید.22اینك صدای خبری میآید و اضطراب عظیمی از دیار شمال. تا شهرهای یهودا را ویران و مأوای شغالها سازد.23ای خداوند میدانم كه طریق انسان از آن او نیست و آدمی كه راه میرود قادر بر هدایت قدمهای خویش نمی‌باشد.24ای خداوند مرا تأدیب نما امّا به انصاف و نه به غضب خود مبادا مرا ذلیل سازی.25غضب خویش را بر امّت‌هایی كه تو را نمی‌شناسند بریز. و بر قبیله‌هایی كه اسم تو را نمی‌خوانند، زیرا كه ایشان یعقوب را خوردند و او را بلعیده، تباه ساختند و مسكن او را خراب نمودند.
111این است كلامی كه از جانب خداوند به ارمیا نازل شده، گفت:2«كلام این عهد را بشنوید و به مردان یهودا و ساكنان اورشلیم بگویید.3و تو به ایشان بگو یهوه خدای اسرائیل چنین میگوید: ملعون باد كسی كه كلام این عهد را نشنود.4كه آن را به پدران شما در روزی كه ایشان را از زمین مصر از كوره آهنین بیرون آوردم‌امر فرموده، گفتم قول مرا بشنوید و موافق هر آنچه به شما امر بفرمایم آن را بجا بیاورید تا شما قوم من باشید و من خدای شما باشم.5و تا قَسَمی را كه برای پدران شما خوردم وفا نمایم كه زمینی را كه به شیر و عسل جاری است چنانكه امروز شده است به ایشان بدهم.» پس من در جواب گفتم: «ای خداوند آمین.»6پس خداوند مرا گفت: «تمام این سخنان را در شهرهای یهودا و كوچه‌های اورشلیم ندا كرده، بگو كه سخنان این عهد را بشنوید و آنها را بجا آورید.7زیرا از روزی كه پدران شما را از زمین مصر برآوردم تا امروز ایشان را تأكید سخت نمودم و صبح زود برخاسته، تأكید نموده، گفتم قول مرا بشنوید.8اما نشنیدند و گوش خود را فرا نداشتند بلكه پیروی سركشی دل شریر خود را نمودند. پس تمام سخنان این عهد را بر ایشان وارد آوردم چونكه امر فرموده بودم كه آن را وفا نمایند اما وفا ننمودند.»9و خداوند مرا گفت: «فتنه‌ای در میان مردان یهودا و ساكنان اورشلیم پیدا شده است.10به خطایای پدران پیشین خود كه از شنیدن این سخنان ابا نمودند برگشتند و ایشان خدایان غیر را پیروی نموده، آنها را عبادت نمودند. و خاندان اسرائیل و خاندان یهودا عهدی را كه با پدران ایشان بسته بودم شكستند.»11بنابراین خداوند چنین میگوید: «اینك من بلایی را كه از آن نتوانند رَست بر ایشان خواهم آورد. و نزد من استغاثه خواهند كرد امّا ایشان را اجابت نخواهم نمود.12و شهرهای یهودا و ساكنان اورشلیم رفته، نزد خدایانی كه برای آنها بخور می‌سوزانیدند فریاد خواهند كرد اما آنها در وقت مصیبت ایشان هرگز ایشان را نجات نخواهند داد.13زیرا كه ای یهوداشماره خدایان تو بقدر شهرهای تو میباشد و برحسب شماره كوچه‌های اورشلیم مذبحهای رسوایی برپا داشتید یعنی مذبحها به جهت بخور سوزانیدن برای بعل.14پس تو برای این قوم دعا مكن و به جهت ایشان آواز تضرّع و استغاثه بلند منما زیرا كه چون در وقت مصیبت خویش مرا بخوانند ایشان را اجابت نخواهم نمود.15محبوبه مرا در خانه من چه كار است چونكه شرارت ورزیده است. آیا تضرّعات و گوشت مقدّس میتواند گناه تو را از تو دور بكند؟ آنگاه می‌توانستی وجد نمایی.»16خداوند تو را زیتون شاداب كه به میوه نیكو خوشنما باشد مسمّی نموده. اما به آواز غوغای عظیم آتش در آن افروخته است كه شاخه‌هایش شكسته گردید.17زیرا یهوه صبایوت كه تو را غرس نموده بود بلایی بر تو فرموده است به سبب شرارتی كه خاندان اسرائیل و خاندان یهودا به ضدّ خویشتن كردند و برای بعل بخور سوزانیده، خشم مرا به هیجان آوردند.18و خداوند مرا تعلیم داد پس دانستم. آنگاه اعمال ایشان را به من نشان دادی.19و من مثل بره دست‌آموز كه به مذبح برند بودم. و نمی‌دانستم كه تدبیرات به ضدّ من نموده، میگفتند: «درخت را با میوهاش ضایع سازیم و آن را از زمین زندگان قطع نماییم تا اسمش دیگر مذكور نشود.»20امّا ای یهوه صبایوت كه داور عادل و امتحان‌كننده باطن و دل هستی، بشود كه انتقام كشیدن تو را از ایشان ببینم زیرا كه دعوی خود را نزد تو ظاهر ساختم.21لهذا خداوند چنین میگوید: «درباره اهل عناتوت كه قصد جان تو دارند و میگویند به نام‌یهوه نبوّت مكن مبادا از دست ما كشته شوی.22از این جهت یهوه صبایوت چنین میگوید: اینك بر ایشان عقوبت خواهم رسانید. و جوانان ایشان به شمشیر خواهند مُرد و پسران و دختران ایشان از گرسنگی هلاك خواهند شد.23و برای ایشان بقیه‌ای نخواهد ماند زیرا كه من بر اهل عناتوت در سال عقوبت ایشان بلایی خواهم رسانید.»
121ای خداوند تو عادل تر هستی از اینكه من با تو محاجّه نمایم. لیكن درباره احكامت با تو سخن خواهم راند. چرا راه شریران برخوردار میشود و جمیع خیانتكاران ایمن میباشند؟2تو ایشان را غرس نمودی پس ریشه زدند و نموّ كرده، میوه نیز آوردند. تو به دهان ایشان نزدیكی، امّا از قلب ایشان دور.3اما تو ای خداوند مرا می‌شناسی و مرا دیده، دل مرا نزد خود امتحان كرده‌ای. ایشان را مثل گوسفندان برای ذبح بیرون كش و ایشان را به جهت روز قتل تعیین نما.4زمین تا به كی ماتم خواهد نمود و گیاه تمامی صحرا خشك خواهد ماند. حیوانات و مرغان به سبب شرارت ساكنانش تلف شده‌اند زیرا میگویند كه او آخرت ما را نخواهد دید.5اگر وقتی كه با پیادگان دویدی، تو را خسته كردند؟ پس چگونه با اسبان می‌توانی برابری كنی؟ و هر چند در زمین سالم، ایمن هستی در طغیان اردنّ چه خواهی كرد؟6زیرا كه هم برادرانت و هم خاندان پدرت به تو خیانت نمودند و ایشان نیز در عقب تو صدای بلند میكنند پس اگر چه‌سخنان نیكو به تو بگویند ایشان را باور مكن.7من خانه خود را ترك كرده، میراث خویش را دور انداختم. و محبوبه خود را به دست دشمنانش تسلیم نمودم.8و میراث من مثل شیر جنگل برای من گردید. و به ضدّ من آواز خود را بلند كرد از این جهت از او نفرت كردم.9آیا میراث من برایم مثل مرغ شكاری رنگارنگ كه مرغان دور او را گرفته باشند شده است؟ بروید و جمیع حیوانات صحرا را جمع كرده، آنها را بیاورید تا بخورند.10شبانان بسیار تاكستان مرا خراب كرده، میراث مرا پایمال نمودند. و میراث مرغوب مرا به بیابان ویران مبدّل ساختند.11آن را ویران ساختند و آن ویران شده نزد من ماتم گرفته است. تمامی زمین ویران شده، چونكه كسی این را در دل خود راه نمی‌دهد.12بر تمامی بلندیهای صحرا، تاراجكنندگان هجوم آوردند زیرا كه شمشیر خداوند از كنار زمین تا كنار دیگرش هلاك میكند و برای هیچ بشری ایمنی نیست.13گندم كاشتند و خار درویدند، خویشتن را به رنج آورده، نفع نبردند. و از محصول شما به سبب حدّت خشم خداوند خجل گردیدند.14خداوند درباره جمیع همسایگان شریر خود كه ضرر می‌رسانند به ملكی كه قوم خود اسرائیل را مالك آن ساخته است چنین میگوید: «اینك ایشان را از آن زمین برمی‌كَنم و خاندان یهودا را از میان ایشان برمی‌كَنم.15و بعد از بركَندن ایشان رجوع خواهم كرد و بر ایشان ترحّم خواهم نمود و هر كس از ایشان را به ملك خویش و هر كس را به زمین خود باز خواهم آورد.16و اگر ایشان طریقهای قوم مرا نیكو یاد گرفته، به اسم من یعنی به حیات یهوه قسم خورند چنانكه ایشان قوم مرا تعلیم دادند كه به بعل قسم‌خورند، آنگاه ایشان در میان قوم من بنا خواهند شد.17اما اگر نشنوند آنگاه آن امّت را بالكلّ بَركَنده، هلاك خواهم ساخت.» كلام خداوند این است.
131خداوند به من چنین گفت كه «برو و كمربند كتانی برای خود بخر و آن را به كمر خود ببند و آن را در آب فرو مبر.»2پس كمربند را موافق كلام خداوند خریدم و به كمر خود بستم.3و كلام خداوند بار دیگر به من نازل شده، گفت:4«این كمربند را كه خریدی و به كمر خود بستی بگیر و به فرات رفته، آن را در شكاف صخره پنهان كن.»5پس رفتم و آن را در فرات برحسب آنچه خداوند به من فرموده بود پنهان كردم.6و بعد از مرور ایام بسیار خداوند مرا گفت: «برخاسته، به فرات برو و كمربندی را كه تو را امر فرمودم كه در آنجا پنهان كنی از آنجا بگیر.»7پس به فَرات رفتم و كَنْده كمربند را از جایی كه آن را پنهان كرده بودم گرفتم و اینك كمربند پوسیده و لایق هیچكار نبود.8و كلام خداوند به من نازل شده، گفت:9« خداوند چنین می‌فرماید: تكبّر یهودا و تكبّر عظیم اورشلیم را همچنین تباه خواهم ساخت.10و این قوم شریری كه از شنیدن قول من ابا نموده، سركشی دل خود را پیروی می‌نمایند و در عقب خدایان غیر رفته، آنها را عبادت و سجده میكنند، مثل این كمربندی كه لایق هیچكار نیست خواهند شد.11زیرا خداوند میگوید: چنانكه كمربند به كمر آدمی می‌چسبد، همچنان تمامی خاندان اسرائیل و تمامی خاندان یهودا رابه خویشتن چسبانیدم تا برای من قوم و اسم و فخر و زینت باشند اما نشنیدند.12پس این كلام را به ایشان بگو: یهوه خدای اسرائیل چنین میگوید: هر مشك از شراب پر خواهد شد و ایشان به تو خواهند گفت: مگر مانمی‌دانیم كه هر مشك از شراب پر خواهد شد؟13پس به ایشان بگو: خداوند چنین میگوید: جمیع ساكنان این زمین را با پادشاهانی كه بر كرسی داود می‌نشینند و كاهنان و انبیا و جمیع سكنه اورشلیم را به مستی پر خواهم ساخت.14و خداوند میگوید: ایشان را یعنی پدران و پسران را با یكدیگر بهم خواهم انداخت. از هلاك ساختن ایشان شفقت و رأفت و رحمت نخواهم نمود.»15بشنوید و گوش فرا گیرید و مغرور مشوید زیرا خداوند تكلّم مینماید.16برای یهوه خدای خود جلال را توصیف نمایید قبل از آنكه تاریكی را پدید آورد و پایهای شما بر كوههای ظلمت بلغزد. و چون منتظر نور باشید آن را به سایه موت مبدّل ساخته، به ظلمت غلیظ تبدیل نماید.17و اگر این را نشنوید، جان من در خفا به سبب تكبّر شما گریه خواهد كرد و چشم من زارزار گریسته، اشكها خواهد ریخت از این جهت كه گله خداوند به اسیری برده شده است.18به پادشاه و ملكه بگو خویشتن را فروتن ساخته، بنشینید زیرا كه افسرها یعنی تاجهای جلال شما افتاده است.19شهرهای جنوب مسدود شده، كسی نیست كه آنها را مفتوح سازد. و تمامی یهودا اسیر شده، بالكلّ به اسیری رفته است.20چشمان خود را بلند كرده، آنانی را كه از طرف شمال میآیند بنگرید. گلهای كه به تو داده شد وگوسفندان زیبایی تو كجا است؟21اما چون او یارانت را به حكمرانی تو نصب كند چه خواهی گفت؟ چونكه تو ایشان را بر ضرر خود آموخته كرده‌ای. آیا دردها مثل زنی كه می‌زاید تو را فرو نخواهد گرفت؟22و اگر در دل خود گویی این چیزها چرا به من واقع شده است، (بدانكه) به سبب كثرت گناهانت دامنهایت گشاده شده و پاشنه‌هایت به زور برهنه گردیده است.23آیا حبشی، پوست خود را تبدیل تواند نمود یا پلنگ، پیسه‌های خویش را؟ آنگاه شما نیز كه به بدی كردن معتاد شده‌اید نیكویی توانید كرد؟24و من ایشان را مثل كاه كه پیش روی باد صحرا رانده شود پراكنده خواهم ساخت.25خداوند میگوید: «قرعه تو و نصیبی كه از جانب من برای تو پیموده شده این است، چونكه مرا فراموش كردی و به دروغ اعتماد نمودی.26پس من نیز دامنهایت را پیش روی تو منكشف خواهم ساخت و رسوایی تو دیده خواهد شد.27فسق و شیهه‌های تو و زشتی زناكاری تو و رجاسات تو را بر تلّهای بیابان مشاهده نمودم. وای بر تو ای اورشلیم تا به كی دیگر طاهر نخواهی شد!»
141كلام خداوند كه درباره خشكسالی به ارمیا نازل شد.2«یهودا نوحهگری میكند و دروازه‌هایش كاهیده شده، ماتم‌كنان بر زمین می‌نشینند و فریاد اورشلیم بالا میرود.3و شُرفای ایشان صغیران ایشان را برای آب می‌فرستند و نزد حفره‌ها میروند و آب نمی‌یابند و با ظرفهای خالی برگشته، خجل و رسوا می‌شوند و سرهای خود رامی‌پوشانند.4به سبب اینكه زمین منشقّ شده است چونكه باران بر جهان نباریده است. فلاّحان خجل شده، سرهای خود را می‌پوشانند.5بلكه غزالها نیز در صحرا می‌زایند و (اولاد خود را) ترك میكنند چونكه هیچ گیاه نیست.6و گورخران بر بلندیها ایستاده، مثل شغالها برای باد دم می‌زنند و چشمان آنها كاهیده می‌گردد چونكه هیچ علفی نیست.»7ای خداوند اگر چه گناهان ما بر ما شهادت میدهد اما به خاطر اسم خود عمل نما زیرا كه ارتدادهای ما بسیار شده است و به تو گناه ورزیده‌ایم.8ای تو كه امید اسرائیل و نجات‌دهنده او در وقت تنگی می‌باشی، چرا مثل غریبی در زمین و مانند مسافری كه برای شبی خیمه می‌زند شده‌ای؟9چرا مثل شخص متحیر و مانند جبّاری كه نمی‌تواند نجات دهد هستی؟ امّا تو ای خداوند در میان ما هستی و ما به نام تو نامیده شده‌ایم پس ما را ترك منما.10خداوند به این قوم چنین میگوید: «ایشان به آواره گشتن چنین مایل بودهاند و پایهای خود را باز نداشتند. بنابراین خداوند ایشان را مقبول ننمود و حال عصیان ایشان را به یاد آورده، گناه ایشان را جزا خواهد داد.»11و خداوند به من گفت: «برای خیریت این قوم دعا منما!12چون روزه گیرند ناله ایشان را نخواهم شنید و چون قربانی سوختنی و هدیه آردی گذرانند ایشان را قبول نخواهم فرمود بلكه من ایشان را به شمشیر و قحط و وبا هلاك خواهم ساخت.»13پس گفتم: «آه ای خداوند یهوه اینك انبیا به ایشان میگویند كه شمشیر را نخواهید دید و قحطی به شما نخواهد رسید بلكه شما را در این مكان سلامتی پایدار خواهم داد.»14پس خداوند مرا گفت: «این انبیا به اسم من به دروغ‌نبوّت میكنند. من ایشان را نفرستادم و به ایشان امری نفرمودم و تكلّم ننمودم، بلكه ایشان به رؤیاهای كاذب و سحر و بطالت و مكر دلهای خویش برای شما نبوّت میكنند.15بنابراین خداوند درباره این انبیا كه به اسم من نبوّت میكنند و من ایشان را نفرستاده‌ام و میگویند كه شمشیر و قحط در این زمین نخواهد شد میگوید كه این انبیا به شمشیر و قحط كشته خواهند شد.16و این قومی كه برای ایشان نبوّت میكنند در كوچه‌های اورشلیم به سبب قحط و شمشیر انداخته خواهند شد و كسی نخواهد بود كه ایشان و زنان ایشان و پسران و دختران ایشان را دفن كند زیرا كه شرارت ایشان را بر ایشان خواهم ریخت.17پس این كلام را به ایشان بگو: چشمان من شبانه‌روز اشك می‌ریزد و آرامی ندارد زیرا كه آن دوشیزه یعنی دختر قوم من به شكستگی عظیم و صدمه بینهایت سخت شكسته شده است.18اگر به صحرا بیرون روم اینك كشتگان شمشیر و اگر به شهر داخل شوم اینك بیماران از گرسنگی. زیرا كه هم انبیا و كهنه در زمین تجارت میكنند و هیچ نمی‌دانند.»19آیا یهودا را بالكلّ ترك كرده‌ای و آیا جانت صهیون را مكروه داشته است؟ چرا ما را چنان زده‌ای كه برای ما هیچ علاجی نیست؟ برای سلامتی انتظار كشیدیم امّا هیچ خیری نیامد و برای زمان شفا و اینك اضطراب پدید آمد.20ای خداوند به شرارت خود و به عصیان پدران خویش اعتراف می‌نماییم زیرا كه به تو گناه ورزیده‌ایم.21به خاطر اسم خود ما را ردّ منما. كرسی جلال خویش را خوار مشمار. عهد خود را كه با ما بستی به یاد آورده، آن را مشكن.22آیا در میان اباطیل امّتها هستند كه باران ببارانند و آیا آسمان میتواند بارش بدهد؟ مگر تو ای یهوه خدای ما همان نیستی و به تو امیدوار هستیم چونكه تو فاعل همه اینكارها می‌باشی.
151و خداوند مرا گفت: «اگر چه هم موسی و سموئیل به حضور من می‌ایستادند، جان من به این قوم مایل نمیشد. ایشان را از حضور من دور انداز تا بیرون روند.2و اگر به تو بگویند به كجا بیرون رویم، به ایشان بگو: خداوند چنین می‌فرماید: آنكه مستوجب موت است به موت و آنكه مستحقّ شمشیر است به شمشیر و آنكه سزاوار قحط است به قحط و آنكه لایق اسیری است به اسیری.3و خداوند میگوید: بر ایشان چهار قسم خواهم گماشت: یعنی شمشیر برای كشتن و سگان برای دریدن و مرغان هوا و حیوانات صحرا برای خوردن و هلاك ساختن.4و ایشان را در تمامی ممالك جهان مشوّش خواهم ساخت. به سبب منسّی ابن حزقیا پادشاه یهودا و كارهایی كه او در اورشلیم كرد.5زیرا ای اورشلیم كیست كه بر تو ترحّم نماید و كیست كه برای تو ماتم گیرد و كیست كه یكسو برود تا از سلامتی تو بپرسد؟6خداوند میگوید: چونكه تو مرا ترك كرده، به عقب برگشتی من نیز دست خود را بر تو دراز كرده، تو را هلاك ساختم زیرا كه از پشیمان شدن بیزار گشتم.7و ایشان را در دروازههای زمین با غربال خواهم بیخت و قوم خود را بی‌اولاد ساخته، هلاك خواهم نمود چونكه از راههای خود بازگشت نكردند.8بیوه زنان ایشان برایم از ریگ دریا زیاده شده‌اند،پس بر ایشان در وقت ظهر بر مادر جوانان تاراج كننده‌ای خواهم آورد و ترس و آشفتگی را بر شهر ناگهان مستولی خواهم گردانید.9زاینده هفت ولد زبون شده، جان بداد و آفتاب او كه هنوز روز باقی بود غروب كرد و او خجل و رسوا گردید. و خداوند میگوید: من بقیه ایشان را پیش روی دشمنان ایشان به شمشیر خواهم سپرد.»10وای بر من كه تو ای مادرم مرا مرد جنگجو و نزاع‌كننده‌ای برای تمامی جهان زاییدی. نه به ربوا دادم ونه به ربوا گرفتم. معهذا هر یك از ایشان مرا لعنت میكنند.11خداوند میگوید: «البته تو را برای نیكویی رها خواهم ساخت و هر آینه دشمن را در وقت بلا و در زمان تنگی نزد تو متذلّل خواهم گردانید.12آیا آهن میتواند آهن شمالی و برنج را بشكند؟13توانگری و خزینه‌هایت را نه به قیمت، بلكه به همه گناهانت و در تمامی حدودت به تاراج خواهم داد.14و تو را همراه دشمنانت به زمینی كه نمی‌دانی خواهم كوچانید زیرا كه ناری در غضب من افروخته شده شما را خواهد سوخت.»15ای خداوند ، تو این را میدانی پس مرا بیاد آورده، از من تفقّد نما و انتقام مرا از ستمكارانم بگیر و به دیرغضبی خویش مرا تلف منما و بدان كه به خاطر تو رسوایی را كشیده‌ام.16سخنان تو یافت شد و آنها را خوردم و كلام تو شادی و ابتهاج دل من گردید. زیرا كه به نام تو ای یهوه خدای صبایوت نامیده شده‌ام.17در مجلس عشرت‌كنندگان ننشستم و شادی ننمودم. به سبب دست تو به تنهایی نشستم زیرا كه مرا ازخشم مملوّ ساختی.18درد من چرا دایمی است و جراحت من چرا مهلك و علاج‌ناپذیر میباشد؟ آیا تو برای من مثل چشمه فریبنده و آب ناپایدار خواهی شد؟19بنابراین خداوند چنین میگوید: «اگر بازگشت نمایی من بار دیگر تو را به حضور خود قایم خواهم ساخت و اگر نفایس را از رذایل بیرون كنی، آنگاه تو مثل دهان من خواهی بود و ایشان نزد تو خواهند برگشت و تو نزد ایشان بازگشت نخواهی نمود.20و من تو را برای این قوم دیوار برنجین حصاردار خواهم ساخت و با تو جنگ خواهند نمود، امّا بر تو غالب نخواهند آمد زیرا خداوند میگوید: من برای نجات دادن و رهانیدن تو با تو هستم.21و تو را از دست شریران خواهم رهانید و تو را از كف ستمكیشان فدیه خواهم نمود.»
161و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«برای خود زنی مگیر و تو را در این مكان پسران و دختران نباشد.3زیرا خداوند درباره پسران و دخترانی كه در این مكان مولود شوند و درباره مادرانی كه ایشان را بزایند و پدرانی كه ایشان را در این زمین تولید نمایند چنین میگوید:4به بیماریهای مهلك خواهند مرد. برای ایشان ماتم نخواهند گرفت و دفن نخواهند شد بلكه بر روی زمین سرگین خواهند بود. و به شمشیر و قحط تباه خواهند شد و لاشهای ایشان غذای مرغان هوا و وحوش زمین خواهد بود.5زیرا خداوند چنین میگوید: به خانه نوحه‌گری‌داخل مشو و برای ماتم گرفتن نرو و برای ایشان تعزیت منما زیرا خداوند میگوید كه سلامتی خود یعنی احسان و مراحم خویش را از این قوم خواهم برداشت.6هم بزرگ و هم كوچك در این زمین خواهند مرد و دفن نخواهند شد. و برای ایشان ماتم نخواهند گرفت و خویشتن را مجروح نخواهند ساخت و موی خود را نخواهند تراشید.7و برای ماتم گری نان را پاره نخواهند كرد تا ایشان را برای مردگان تعزیت نمایند و كاسه تعزیت را با ایشان برای پدر یا مادر ایشان هم نخواهند نوشید.8و تو به خانه بزم داخل مشو و با ایشان برای اكل و شرب منشین.9زیرا كه یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: اینك من در ایام شما و در نظر شما آواز خوشی و آواز شادمانی و آواز داماد و آواز عروس را از این مكان خواهم برداشت.10و هنگامی كه همه این سخنان را به این قوم بیان كنی و ایشان از تو بپرسند كه خداوند از چه سبب تمامی این بلای عظیم را به ضدّ ما گفته است و عصیان و گناهی كه به یهوه خدای خود ورزیده‌ایم چیست؟11آنگاه تو به ایشان بگو: خداوند میگوید: از این جهت كه پدران شما مرا ترك كردند و خدایان غیر را پیروی نموده، آنها راعبادت و سجده نمودند و مرا ترك كرده، شریعت مرا نگاه نداشتند.12و شما از پدران خویش زیاده شرارت ورزیدید چونكه هر یك از شما سركشی دل شریر خود را پیروی نمودید و به من گوش نگرفتید.13بنابراین من شما را از این زمین به زمینی كه شما و پدران شما ندانسته‌اید خواهم انداخت و در آنجا شبانه‌روز خدایان غیر را عبادت خواهید نمود زیرا كه من برشما ترحّم نخواهم نمود.»14بنابراین خداوند میگوید: «اینك ایامی میآید كه بار دیگر گفته نخواهد شد قسم به حیات یهوه كه بنیاسرائیل را از زمین مصر بیرون آورد.15بلكه قسم به حیات یهوه كه بنیاسرائیل را از زمین شمال و همه زمینهایی كه ایشان را به آنها رانده بود برآورد. زیرا من ایشان را به زمینی كه به پدران ایشان داده‌ام باز خواهم آورد.16خداوند میگوید: اینك ماهی‌گیران بسیار را خواهم فرستاد تا ایشان را صید نمایند و بعد از آن صیادان بسیار را خواهم فرستاد تا ایشان را از هر كوه و هر تلّ و از سوراخهای صخره‌ها شكار كنند.17زیرا چشمانم بر همه راههای ایشان است و آنها از نظر من پنهان نیست و عصیان ایشان از چشمان من مخفی نی.18و من اول عصیان و گناهان ایشان را مكافات مضاعف خواهم رسانید چونكه زمین مرا به لاشهای رجاسات خود ملوّث نموده و میراث مرا به مكروهات خویش مملوّ ساخته‌اند.»19ای خداوند كه قوّت من و قلعه من و در روز تنگی پناهگاه من هستی! امّتها از كرانهای زمین نزد تو آمده، خواهند گفت: پدران ما جز دروغ و اباطیل و چیزهایی را كه فایده نداشت وارث هیچ نشدند.20آیا میشود كه انسان برای خود خدایان بسازد و حال آنكه آنها خدا نیستند؟21«بنابراین هان این مرتبه ایشان را عارف خواهم گردانید بلی دست خود و جبروت خویش را معروف ایشان خواهم ساخت و خواهند دانست كه اسم من یهوه است.»
171«گناه یهودا به قلم آهنین و نوك الماس‌مرقوم است. و بر لوح دل ایشان و برشاخهای مذبحهای شما منقوش است.2مادامی كه پسران ایشان مذبحهای خود و اشیریم خویش را نزد درختان سبز و بر تلّهای بلند یاد میدارند،3ای كوه من كه در صحرا هستی توانگری و تمامی خزاین تو را به تاراج خواهم داد و مكانهای بلند تو را نیز به سبب گناهی كه در همه حدود خود ورزیده‌ای.4و تو از خودت نیز ملك خویش را كه به تو داده‌ام بی‌زرع خواهی گذاشت و دشمنانت را در زمینی كه نمی‌دانی خدمت خواهی نمود زیرا آتشی در غضب من افروخته‌اید كه تا به ابد مشتعل خواهد بود.»5و خداوند چنین میگوید: «ملعون باد كسی كه بر انسان توكّل دارد و بشر را اعتماد خویش سازد و دلش از یهوه منحرف باشد.6و او مثل درخت عرعر در بیابان خواهد بود و چون نیكویی آید آن را نخواهد دید بلكه در مكانهای خشك بیابان در زمین شوره غیرمسكون ساكن خواهد شد.7مبارك باد كسی كه بر خداوند توكّل دارد و خداوند اعتماد او باشد.8او مثل درخت نشانده بر كنار آب خواهد بود كه ریشه‌های خویش را بسوی نهر پهن میكند و چون گرما بیاید نخواهد ترسید و برگش شاداب خواهد ماند و در خشكسالی اندیشه نخواهد داشت و از آوردن میوه باز نخواهد ماند.9دل از همه چیز فریبنده‌تر است و بسیار مریض است كیست كه آن را بداند؟10من یهوه تفتیش كننده دل و آزماینده گُرده‌ها هستم تا بهر كس بر حسب راههایش و بر وفق ثمره اعمالش جزا دهم.»11مثل كبك كه بر تخمهایی كه ننهاده باشد بنشیند، همچنان است كسی كه مال را به‌بی‌انصافی جمع كند. در نصف روزهایش آن را ترك خواهد كرد و در آخرت خود احمق خواهد بود.12موضع قدس ما كرسی جلال و از ازل مرتفع است.13ای خداوند كه امید اسرائیل هستی همگانی كه تو را ترك نمایند خجل خواهند شد. آنانی كه از من منحرف شوند در زمین مكتوب خواهند شد چونكه خداوند را كه چشمه آب حیات است ترك نموده‌اند.14ای خداوند مرا شفا بده، پس شفا خواهم یافت. مرا نجات بده، پس ناجی خواهم شد زیرا كه تو تسبیح من هستی.15اینك ایشان به من میگویند: «كلام خداوند كجاست؟ الا´ن واقع بشود.»16و اما من از بودن شبان برای پیروی تو تعجیل ننمودم و تو میدانی كه یوم بلا را نخواستم. آنچه از لبهایم بیرون آمد به حضور تو ظاهر بود.17برای من باعث ترس مباش كه در روز بلا ملجای من تویی.18ستمكاران من خجل شوند امّا من خجل نشوم. ایشان هراسان شوند اما من هراسان نشوم. روز بلا را بر ایشان بیاور و ایشان را به هلاكت مضاعف هلاك كن.19خداوند به من چنین گفت كه «برو و نزد دروازه پسران قوم كه پادشاهان یهودا از آن داخل می‌شوند و از آن بیرون میروند و نزد همه دروازههای اورشلیم بایست.20و به ایشان بگو: ای پادشاهان یهودا و تمامی یهودا و جمیع سكنه اورشلیم كه از این دروازه‌ها داخل می‌شوید كلام خداوند را بشنوید!21خداوند چنین میگوید: برخویشتن با حذر باشید و در روز سَبَّت هیچ‌باری حمل نكنید و آن را داخل دروازههای اورشلیم مسازید.22و در روز سَبَّت هیچ باری از خانه‌های خود بیرون میاورید و هیچكار مكنید بلكه روز سَبَّت را تقدیس نمایید چنانكه به پدران شما امر فرمودم.»23امّا ایشان نشنیدند و گوش خود را فرا نداشتند بلكه گردنهای خود را سخت ساختند تا نشنوند و تأدیب را نپذیرند.24و خداوند میگوید: «اگر مرا حقیقتاً بشنوید و در روز سَبَّت، هیچ باری از دروازههای این شهر داخل نسازید و روز سَبَّت را تقدیس نموده، هیچكار در آن نكنید،25آنگاه پادشاهان و سروران بر كرسی داود نشسته و بر ارابه‌ها و اسبان سوار شده، ایشان و سروران ایشان مردان یهودا و ساكنان اورشلیم از دروازههای این شهر داخل خواهند شد و این شهر تا به ابد مسكون خواهد بود.26و از شهرهای یهودا و از نواحی اورشلیم و از زمین بنیامین و از همواری و كوهستان و جنوب خواهند آمد و قربانیهای سوختنی و ذبایح و هدایای آردی و بخور خواهند آورد و ذبایح تشكّر را به خانه خداوند خواهند آورد.27و اگر مرا نشنیده روز سَبَّت را تقدیس ننمایید و در روز سَبَّت باری برداشته، به شهرهای اورشلیم داخل سازید آنگاه در دروازه‌هایش آتشی خواهم افروخت كه قصرهای اورشلیم را خواهد سوخت و خاموش نخواهد شد.»
181كلامی كه از جانب خداوند به ارمیا نازل‌شده، گفت:2«برخیز و به خانه كوزه‌گرفرود آی كه در آنجا كلام خود را به تو خواهم شنوانید.»3پس به خانه كوزه‌گر فرود شدم و اینك او بر چرخها كار میكرد.4و ظرفی كه از گل میساخت در دست كوزه‌گر ضایع شد پس دوباره ظرفی دیگر از آن ساخت بطوری كه به نظر كوزه‌گر پسند آمد كه بسازد.5آنگاه كلام خداوند به من نازل شده، گفت:6«خداوند میگوید: ای خاندان اسرائیل آیا من مثل این كوزه‌گر با شما عمل نتوانم نمود زیرا چنانكه گل در دست كوزه‌گر است، همچنان شما ای خاندان اسرائیل در دست من میباشید.7هنگامی كه درباره امّتی یا مملكتی برای كندن و منهدم ساختن و هلاك نمودن سخنی گفته باشم،8اگر آن امّتی كه درباره ایشان گفته باشم از شرارت خویش بازگشت نمایند، آنگاه از آن بلایی كه به آوردن آن قصد نمودهام خواهم برگشت.9و هنگامی كه درباره امّتی یامملكتی به جهت بنا كردن و غرس نمودن سخن گفته باشم،10اگر ایشان در نظر من شرارت ورزند و قول مرا نشنوند آنگاه از آن نیكویی كه گفته باشم كه برای ایشان بكنم خواهم برگشت.11ن مردان یهودا و ساكنان اورشلیم را خطاب كرده، بگو كه خداوند چنین میگوید: اینك من به ضدّ شما بلایی مهیا می‌سازم و قصدی به خلاف شما می‌نمایم. پس شما هر كدام از راه زشت خود بازگشت نمایید و راهها و اعمال خود را اصلاح كنید.12اما ایشان خواهند گفت: امید نیست زیرا كه افكار خود را پیروی خواهیم نمود و هر كدام موافق سركشی دل شریر خود رفتار خواهیم كرد.13بنابراین خداوند چنین میگوید: در میان امّتها سؤال كنید كیست كه مثل این چیزها را شنیده باشد؟ دوشیزه اسرائیل كار بسیار زشت‌كرده است.14آیا برف لبنان از صخره صحرا باز ایستد یا آبهای سرد كه از جای دور جاری میشود خشك گردد؟15زیرا كه قوم من مرا فراموش كرده برای اباطیل بخور می‌سوزانند و آنها ایشان را از راههای ایشان یعنی از طریقهای قدیم می‌لغزانند تا در كوره‌راهها به راههایی كه ساخته نشده است راه بروند.16تا زمین خود را مایه حیرت و سخریه ابدی بگردانند به حدّی كه هر كه از آن گذر كند متحیر شده، سر خود را خواهد جنبانید.17من مثل باد شرقی ایشان را از حضور دشمنان پراكنده خواهم ساخت و در روز مصیبت ایشان پشت را به ایشان نشان خواهم داد و نه رو را.»18آنگاه گفتند : «بیایید تا به ضدّ ارمیا تدبیرها نماییم زیرا كه شریعت از كاهنان و مشورت از حكیمان و كلام از انبیا ضایع نخواهد شد پس بیایید تا او را به زبان خود بزنیم و هیچ سخنش را گوش ندهیم.»19ای خداوند مرا گوش بده و آواز دشمنان مرا بشنو!20آیا بدی به عوض نیكویی ادا خواهد شد زیرا كه حفره‌ای برای جان من كنده‌اند. بیاد آور كه چگونه به حضور تو ایستاده بودم تا درباره ایشان سخن نیكو گفته، حدّت خشم تو را از ایشان بگردانم.21پس پسران ایشان را به قحط بسپار و ایشان را به دم شمشیر تسلیم نما و زنان ایشان، بی‌اولاد و بیوه گردند و مردان ایشان به سختی كشته شوند و جوانان ایشان، در جنگ به شمشیر مقتول گردند.22و چون فوجی بر ایشان ناگهان بیاوری نعرهای از خانه‌های ایشان شنیده شود زیرا به جهت گرفتار كردنم حفره‌ای كنده‌اند و دامها برای پایهایم پنهان نموده.23امّا تو ای خداوند تمامی مشورتهایی را كه ایشان به قصدجان من نموده‌اند میدانی. پس عصیان ایشان را میامرز و گناه ایشان را از نظر خویش محو مساز بلكه ایشان به حضور تو لغزانیده شوند و در حین غضب خویش، با ایشان عمل نما.
191خداوند چنین گفت: «برو و كوزه سفالین از كوزه‌گر بخر و بعضی از مشایخ قوم و مشایخ كهنه را همراه خود بردار.2و به وادی ابن هنّوم كه نزد دهنه دروازه كوزه‌گران است بیرون رفته، سخنانی را كه به تو خواهم گفت در آنجا ندا كن.3و بگو: ای پادشاهان یهودا و سكنه اورشلیم كلام خداوند را بشنوید! یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: اینك بر این مكان چنان بلایی خواهم آورد كه گوش هر كس كه آن را بشنود صدا خواهد كرد.4زانرو كه مرا ترك كردند و این مكان را خوار شمردند و بخور در آن برای خدایان غیر كه نه خود ایشان و نه پدران ایشان و نه پادشاهان یهودا آنها را شناخته بودند سوزانیدند و این مكان را از خون بی‌گناهان مملّو ساختند.5و مكانهای بلند برای بعل بنا كردند تا پسران خود را به جای قربانیهای سوختنی برای بعل بسوزانند كه من آن را امر نفرموده و نگفته و در دلم نگذشته بود.6بنابراین خداوند میگوید: اینك ایامی میآید كه این مكان به توفت یا به وادی ابن هنّوم دیگر نامیده نخواهد شد بلكه به وادی قتل.7و مشورت یهودا و اورشلیم را در این مكان باطل خواهم گردانید و ایشان را از حضور دشمنان ایشان و به دست آنانی كه قصد جان ایشان دارند خواهم انداخت و لاشهای ایشان را خوراك مرغان هوا و حیوانات زمین خواهم‌ساخت.8و این شهر را مایه حیرت و سخریه خواهم گردانید به حدّی كه هر كه از آن عبور كند متحیر شده، به سبب جمیع بلایایش سخریه خواهد نمود.9و گوشت پسران ایشان و گوشت دختران ایشان را به ایشان خواهم خورانید و در محاصره و تنگی كه دشمنان ایشان و جویندگان جان ایشان بر ایشان خواهند آورد، هر كس گوشت همسایه خود را خواهد خورد.10آنگاه كوزه را به نظر آنانی كه همراه تو میروند بشكن.11و ایشان را بگو: یهوه صبایوت چنین میگوید: به نوعی كه كسی كوزه كوزه‌گر را می‌شكند و آن را دیگر اصلاح نتوان كرد همچنان این قوم و این شهر را خواهم شكست و ایشان را در توفت دفن خواهند كرد تا جایی برای دفن كردن باقی نماند.»12خداوند میگوید: «به این مكان و به ساكنانش چنین عمل خواهم نمود و این شهر را مثل توفت خواهم ساخت.13و خانه‌های اورشلیم و خانه‌های پادشاهان یهودا مثل مكان توفت نجس خواهد شد یعنی همه‌خانه‌هایی كه بر بامهای آنها بخور برای تمامی لشكر آسمان سوزانیدند و هدایای ریختنی برای خدایان غیر ریختند.»14پس ارمیا از توفت كه خداوند او را به جهت نبوّت كردن به آنجا فرستاده بود باز آمد و در صحن خانه خداوند ایستاده، به تمامی قوم گفت:15«یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: اینك من بر این شهر و بر همه قریه‌هایش، تمامی بلایا را كه دربارهاش گفته‌ام وارد خواهم آورد زیرا كه گردن خود را سخت گردانیده، كلام مرا نشنیدند.»
201و فشحور بن امّیرِ كاهن كه ناظر اول خانه خداوند بود، ارمیا نبی را كه به این امور نبوّت میكرد شنید.2پس فشحور ارمیای نبی را زده، او را در كنده‌ای كه نزد دروازه عالی بنیامین كه نزد خانه خداوند بود گذاشت.3و در فردای آن روز فشحور ارمیا را از كنده بیرون آورد و ارمیا وی را گفت: « خداوند اسم تو را نه فشحور بلكه ماجور مسّابیب خوانده است.4زیرا خداوند چنین میگوید: اینك من تو را مورث ترس خودت و جمیع دوستانت می‌گردانم و ایشان به شمشیر دشمنان خود خواهند افتاد و چشمانت خواهد دید و تمامی یهودا را به دست پادشاه بابل تسلیم خواهم كرد كه او ایشان را به بابل به اسیری برده، ایشان را به شمشیر به قتل خواهد رسانید.5و تمامی دولت این شهر و تمامی مشقّت آن را و جمیع نفایس آن را تسلیم خواهم كرد و همه خزانه‌های پادشاهان یهودا را به دست دشمنان ایشان خواهم سپرد كه ایشان را غارت كرده و گرفتار نموده، به بابل خواهند برد.6و تو ای فشحور با جمیع سكنه خانه‌ات به اسیری خواهید رفت. و تو با جمیع دوستانت كه نزد ایشان به دروغ نبوّت كردی، به بابل داخل شده، در آنجا خواهید مرد و در آنجا دفن خواهید شد.»7ای خداوند مرا فریفتی پس فریفته شدم. از من زورآورتر بودی و غالب شدی. تمامی روز مضحكه شدم و هر كس مرا استهزا میكند.8زیرا هر گاه می‌خواهم تكلّم نمایم ناله میكنم و به ظلم‌و غارت ندا می‌نمایم. زیرا كلام خداوند تمامی روز برای من موجب عار و استهزا گردیده است.9پس گفتم كه او را ذكر نخواهم نمود و بار دیگر به اسم او سخن نخواهم گفت، آنگاه در دل من مثل آتش افروخته شد و در استخوانهایم بسته گردید و از خودداری خسته شده، باز نتوانستم ایستاد.10زیرا كه از بسیاری مذمّت شنیدم و از هر جانب خوف بود و جمیع اصدقای من گفتند بر او شكایت كنید و ما شكایت خواهیم نمود و مراقب لغزیدن من میباشند (و میگویند) كه شاید او فریفته خواهد شد تا بر وی غالب آمده، انتقام خود را از او بكشیم.11لیكن خداوند با من مثل جبّار قاهر است از این جهت ستمكاران من خواهند لغزید و غالب نخواهند آمد و چونكه به فطانت رفتار ننمودند به رسوایی ابدی كه فراموش نخواهند شد بینهایت خجل خواهند گردید.12امّا ای یهوه صبایوت كه عادلان را می‌آزمایی و گُرده‌ها و دلها را مشاهده میكنی، بشود كه انتقام تو را از ایشان ببینم زیرا كه دعوی خویش را نزد تو كشف نمودم.13برای خداوند بسرایید و خداوند را تسبیح بخوانید زیرا كه جان مسكینان را از دست شریران رهایی داده است.14ملعون باد روزی كه در آن مولود شدم و مبارك مباد روزی كه مادرم مرا زایید.15ملعون باد كسی كه پدر مرا مژده داد و گفت كه برای تو ولد نرینهای زاییده شده است و او را بسیار شادمان گردانید.16و آنكس مثل شهرهایی كه خداوند آنها را شفقت ننموده واژگون ساخت بشود و فریادی در صبح و نعرهای در وقت ظهر بشنود.17زیرا كه مرا از رحم نكشت تا مادرم قبرمن باشد و رحم او همیشه آبستن ماند.18چرا از رحم بیرون آمدم تا مشقّت و غم را مشاهده نمایم و روزهایم در خجالت تلف شود؟
211كلامی كه به ارمیا از جانب خداوند نازل‌شد وقتی كه صدقیا پادشاه، فشحور بن مِلْكیا و صَفَنیا ابن مَعَسیای كاهن را نزد وی فرستاده، گفت:2«برای ما از خداوند مسألت نما زیرا كه نبوكدرصّر پادشاه بابل با ما جنگ میكند شاید كه خداوند موافق كارهای عجیب خود با ما عمل نماید تا او از ما برگردد.»3و ارمیا به ایشان گفت: «به صدقیا چنین بگویید:4یهوه خدای اسرائیل چنین می‌فرماید: اینك من اسلحه جنگ را كه به دست شماست و شما با آنها با پادشاه بابل و كلدانیانی كه شما را از بیرون دیوارها محاصره نموده‌اند جنگ میكنید برمی‌گردانم و ایشان را در اندرون این شهر جمع خواهم كرد.5و من به دست دراز و بازوی قوی و به غضب و حدّت و خشم عظیم با شما مقاتله خواهم نمود.6و ساكنان این شهر را هم از انسان و هم از بهایم خواهم زد كه به وبای سخت خواهند مرد.7و خداوند میگوید كه بعد از آن صدقیا پادشاه یهودا و بندگانش و این قوم یعنی آنانی را كه از وبا و شمشیر و قحط در این شهر باقی مانده باشند به دست نبوكدرصّر پادشاه بابل و به دست دشمنان ایشان و به دست جویندگان جان ایشان تسلیم خواهم نمود تا ایشان را به دم شمشیر بكشد و او بر ایشان رأفت و شفقت و ترحم نخواهد نمود.8و به این قوم بگو كه خداوند چنین می‌فرماید: اینك من طریق حیات و طریق موت را پیش شما می‌گذارم؛9هركه در این شهر بماند از شمشیر و قحط و وبا خواهد مرد، اما هر كه بیرون رود و به دست كلدانیانی كه شما را محاصره نموده‌اند بیفتد، زنده خواهد ماند و جانش برای او غنیمت خواهد شد.10زیرا خداوند میگوید: من روی خود را بر این شهر به بدی و نه به نیكویی برگردانیدم و به دست پادشاه بابل تسلیم شده، آن را به آتش خواهد سوزانید.11«و درباره خاندان پادشاه یهودا بگو كلام خداوند را بشنوید:12ای خاندان داود خداوند چنین می‌فرماید: بامدادان به انصاف داوری نمایید و مغضوبان را از دست ظالمان برهانید مبادا حدّت خشم من به سبب بدی اعمال شما مثل آتش صادر گردد و مشتعل شده، خاموش‌كننده‌ای نباشد.13خداوند میگوید: ای ساكنه وادی و ای صخره هامون كه می‌گویید كیست كه به ضدّ ما فرود آید و كیست كه به مسكنهای ما داخل شود اینك من به ضدّ تو هستم.14و خداوند میگوید بر حسب ثمره اعمال شما به شما عقوبت خواهم رسانید و آتشی در جنگل این (شهر) خواهم افروخت كه تمامی حوالی آن را خواهد سوزانید.»
221خداوند چنین گفت: «به خانه پادشاه یهودا فرود آی و در آنجا به این كلام متكلّم شو2و بگو: ای پادشاه یهودا كه بر كرسی داود نشسته‌ای، تو و بندگانت و قومت كه به این دروازه‌ها داخل می‌شوید كلام خداوند رابشنوید:3خداوند چنین میگوید: انصاف و عدالت را اجرا دارید و مغصوبان را از دست ظالمان برهانید و بر غربا و یتیمان و بیوه‌زنان ستم و جور منمایید و خون بی‌گناهان را در این مكان مریزید.4زیرا اگر این كار را بجا آورید همانا پادشاهانی كه بر كرسی داود بنشینند، از دروازههای این خانه داخل خواهند شد و هر یك با بندگان و قوم خود بر ارابه‌ها و اسبان سوار خواهند گردید.5امّا اگر این سخنان را نشنوید خداوند میگوید كه به ذات خود قسم خوردم كه این خانه خراب خواهد شد.6زیرا خداوند درباره خاندان پادشاه یهودا چنین میگوید: اگر چه تو نزد من جلعاد و قلّه لبنان می‌باشی لیكن من تو را به بیابان و شهرهای غیرمسكون مبدّل خواهم ساخت.7و بر تو خراب‌كنندگان كه هر یك با آلاتش باشد معین میكنم و ایشان بهترین سروهای آزاد تو را قطع نموده، به آتش خواهند افكند.8و امّت‌های بسیار چون از این شهر عبور نمایند به یكدیگر خواهند گفت كه خداوند به این شهر عظیم چرا چنین كرده است.9و جواب خواهند داد از این سبب كه عهد یهوه خدای خود را ترك كردند و خدایان غیر را سجده و عبادت نمودند.10«برای مرده گریه منمایید و برای او ماتم مگیرید. زارزار بگریید برای او كه میرود زیرا كه دیگر مراجعت نخواهد كرد و زمین مولد خویش را نخواهد دید.11زیرا خداوند درباره شلّوم بن یوشیا پادشاه یهودا كه بجای پدر خود یوشیا پادشاه شده و از این مكان بیرون رفته است چنین‌می‌گوید كه دیگر به اینجا برنخواهد گشت.12بلكه در مكانی كه او را به اسیری برده‌اند خواهد مرد و این زمین را باز نخواهد دید.13«وای بر آن كسی كه خانه خود را به بی‌انصافی و كوشكهای خویش را به ناحقّ بنا میكند كه از همسایه خود مجّاناً خدمت می‌گیرد و مزدش را به او نمی‌دهد.14كه میگوید خانه وسیع و اطاقهای مُرَوَّح برای خود بنا میكنم و پنجره‌ها برای خویشتن می‌شكافد و (سقف) آن را از سرو آزاد می‌پوشاند و با شنجرف رنگ میكند.15آیا از این جهت كه با سروهای آزاد مكارمت مینمایی، سلطنت خواهی كرد؟ آیا پدرت اكل وشرب نمی‌نمود و انصاف و عدالت را بجا نمی‌آورد، آنگاه برایش سعادتمندی می‌بود؟16فقیر و مسكین را دادرسی مینمود، آنگاه سعادتمندی میشد. مگر شناختن من این نیست؟ خداوند میگوید:17امّا چشمان و دل تو نیست جز برای حرص خودت و برای ریختن خون بی‌گناهان و برای ظلم و ستم تا آنها را بجا آوری.18بنابراین خداوند درباره یهویاقیم بن یوشیا پادشاه یهودا چنین میگوید: كه برایش ماتم نخواهند گرفت و نخواهند گفت: آه ای برادر من یا آه ای خواهر و نوحه نخواهند كرد و نخواهند گفت: آه ای آقا یا آه ای جلال وی.19كشیده شده و بیرون از دروازههای اورشلیم بجای دور انداخته شده به دفن الاغ مدفون خواهد گردید.20«به فراز لبنان برآمده، فریاد برآور و آواز خود را در باشان بلندكن. و از عباریم فریاد كن زیرا كه جمیع دوستانت تلف شده‌اند.21در حین‌سعادتمندی تو به تو سخن گفتم، امّا گفتی گوش نخواهم گرفت. همین از طفولیتت عادت تو بوده است كه به آواز من گوش ندهی.22باد تمامی شبانانت را خواهد چرانید و دوستانت به اسیری خواهند رفت. پس در آن وقت به سبب تمامی شرارتت خجل و رسوا خواهی شد.23ای كه در لبنان ساكن هستی و آشیانه خویش را در سروهای آزاد می‌سازی! هنگامی كه اَلَمها و درد مثل زنی كه می‌زاید تو را فرو گیرد چه قدر بر تو افسوس خواهند كرد؟24یهوه میگوید: به حیات من قسم كه اگر چه كنیاهو ابن یهویاقیم پادشاه یهودا خاتم بر دست راست من می‌بود هر آینه تو را از آنجا می‌كَندم.25و تو را به دست آنانی كه قصد جان تو دارند و به دست آنانی كه از ایشان ترسانی و به دست نبوكدرصّر پادشاه بابل و به دست كلدانیان تسلیم خواهم نمود.26و تو و مادر تو را كه تو را زایید، به زمین غریبی كه در آن تولّد نیافتید خواهم انداخت كه در آنجا خواهید مرد.27امّا به زمینی كه ایشان بسیار آرزو دارند كه به آن برگردند مراجعت نخواهند نمود.»28آیا این مرد كُنیاهو ظرفی خوار شكسته میباشد و یا ظرفی ناپسندیده است؟ چرا او با اولادش به زمینی كه آن را نمی‌شناسند انداخته و افكنده شده‌اند؟29ای زمین ای زمین ای زمین، كلام خداوند را بشنو!30خداوند چنین می‌فرماید: «این شخص را بی‌اولاد و كسی كه در روزگار خود كامیاب نخواهد شد بنویس، زیرا كه هیچكس از ذریت وی كامیاب نخواهد شد و بر كرسی داود نخواهد نشست، و بار دیگر در یهودا سلطنت نخواهدنمود.»
231خداوند میگوید: «وای بر شبانانی كه‌گله مرتع مرا هلاك و پراكنده می‌سازند.»2بنابراین، یهوه خدای اسرائیل درباره شبانانی كه قوم مرا می‌چرانند چنین میگوید: «شما گله مرا پراكنده ساخته و رانده‌اید و به آنها توجه ننموده‌اید. پس خداوند میگوید اینك من عقوبت بدی اعمال شما را بر شما خواهم رسانید.3و من بقیه گله خویش را از همه زمینهایی كه ایشان را به آنها رانده‌ام جمع خواهم كرد و ایشان را به آغلهای ایشان باز خواهم آورد كه بارور و بسیار خواهند شد.4وبرای ایشان شبانانی كه ایشان را بچرانند برپا خواهم نمود كه بار دیگر ترسان و مشوّش نخواهند شد و مفقود نخواهند گردید.» قول خداوند این است.5خداوند میگوید: «اینك ایامی میآید كه شاخهای عادل برای داود برپا میكنم و پادشاهی سلطنت نموده، به فطانت رفتار خواهد كرد و انصاف و عدالت را در زمین مُجرا خواهد داشت.6در ایام وی یهودا نجات خواهد یافت و اسرائیل با امنّیت ساكن خواهد شد و اسمی كه به آن نامیده میشود این است: یهوه صدقینو (یهوه عدالت ما).7بنابراین خداوند میگوید: اینك ایامی میآید كه دیگر نخواهند گفت قسم به حیات یهوه كه بنی اسرائیل را از زمین مصر برآورد.8بلكه قسم به حیات یهوه كه ذریت خاندان اسرائیل را از زمین شمال و از همه زمینهایی كه ایشان را به آنها رانده بودم بیرون آورده، رهبری‌نموده است و در زمین خود ساكن خواهند شد.»9به سبب انبیا دل من در اندرونم شكسته و همه استخوانهایم مسترخی شده است، مثل شخص مست و مانند مرد مغلوب شراب از جهت خداوند و از جهت كلام مقدّس او گردیده‌ام.10زیرا كه زمین پر از زناكاران است و به سبب لعنت زمین ماتم میكند و مرتعهای بیابان خشك شده است زیرا كه طریق ایشان بد و توانایی ایشان باطل است.11چونكه هم انبیا و هم كاهنان منافق‌اند و خداوند میگوید: شرارت ایشان را هم در خانه خود یافته‌ام.12بنابراین طریق ایشان مثل جایهای لغزنده در تاریكی غلیظ برای ایشان خواهد بود كه ایشان رانده شده در آن خواهند افتاد. زیرا خداوند میگوید كه «در سال عقوبت ایشان بلا بر ایشان عارض خواهم گردانید.13و در انبیای سامره حماقتی دیده‌ام كه برای بعل نبوّت كرده، قوم من اسرائیل را گمراه گردانیده‌اند.14و در انبیای اورشلیم نیز چیز هولناك دیدم. مرتكب زنا شده، به دروغ سلوك می‌نمایند و دستهای شریران را تقویت می‌دهند مبادا هر یك از ایشان از شرارت خویش بازگشت نماید. و جمیع ایشان برای من مثل سدوم و ساكنان آن مانند عموره گردیده‌اند.»15بنابراین یهوه صبایوت درباره آن انبیا چنین میگوید: «اینك من به ایشان افسنتین خواهم خورانید و آب تلخ به ایشان خواهم نوشانید زیرا كه از انبیای اورشلیم نفاق در تمامی زمین منتشر شده است.»16یهوه صبایوت چنین میگوید: «به سخنان این انبیایی كه برای شما نبوّت میكنند گوش مدهید زیرا شما را به بطالت تعلیم می‌دهند و رؤیای دل خود را بیان میكنند و نه از دهان خداوند.17و به آنانی كه مرا حقیر می‌شمارند پیوسته میگویند: خداوند می‌فرماید كه برای شما سلامتی خواهد بود و به آنانی كه به سركشی دل خود سلوك می‌نمایند میگویند كه بلا به شما نخواهد رسید.18زیرا كیست كه به مشورت خداوند واقف شده باشد تا ببیند و كلام او را بشنود و كیست كه به كلام او گوش فرا داشته، استماع نموده باشد.19اینك بادِ شدیدِ غضبِ خداوند صادر شده و گردبادی دور می‌زند و بر سر شریران فرود خواهد آمد.20غضب خداوند تا مقاصد دل او را بجا نیاورد و به انجام نرساند برنخواهد گشت. در ایام آخر این را نیكو خواهید فهمید.21من این انبیا را نفرستادم لیكن دویدند. به ایشان سخن نگفتم اما ایشان نبوّت نمودند.22امّا اگر در مشورت من قایم می‌ماندند، كلام مرا به قوم من بیان میكردند و ایشان را از راه بد و از اعمال شریر ایشان برمی‌گردانیدند.23یهوه میگوید: آیا من خدای نزدیك هستم و خدای دور نی؟24و خداوند میگوید: آیا كسی خویشتن را در جای مخفی پنهان تواند نمود كه من او را نبینم مگر من آسمان و زمین را مملّو نمی‌سازم؟ كلام خداوند این است.25سخنان انبیا را كه به اسم من كاذبانه نبوّت كردند شنیدم كه گفتند خواب دیدم خواب دیدم.26این تا به كی در دل انبیایی كه كاذبانه نبوّت میكنند خواهد بود كه انبیای فریب دل خودشان میباشند،27كه به خوابهای خویش كه هر كدام از ایشان به همسایه خود باز می‌گویندخیال دارند كه اسم مرا از یاد قوم من ببرند، چنانكه پدران ایشان اسم مرا برای بعل فراموش كردند.28آن نبیای كه خواب دیده است خواب را بیان كند و آن كه كلام مرا دارد كلام مرا براستی بیان نماید. خداوند میگوید كاه را با گندم چه كار است؟»29و خداوند میگوید: «آیا كلام من مثل آتش نیست و مانند چكشی كه صخره را خرد میكند؟»30لهذا خداوند میگوید: «اینك من به ضدّ این انبیایی كه كلام مرا از یكدیگر می‌دزدند هستم.»31و خداوند میگوید: «اینك من به ضدّ این انبیا هستم كه زبان خویش را بكار برده، میگویند: او گفته است.»32و خداوند میگوید: «اینك من به ضدّ اینان هستم كه به خوابهای دروغ نبوّت میكنند و آنها را بیان كرده، قوم مرا به دروغها و خیالهای خود گمراه می‌نمایند. و من ایشان را نفرستادم و مأمور نكردم پس خداوند میگوید كه به این قوم هیچ نفع نخواهند رسانید.33و چون این قوم یا نبی یا كاهنی از تو سؤال نموده، گویند كه وحی خداوند چیست؟ پس به ایشان بگو: كدام وحی؟ قول خداوند این است كه شما را ترك خواهم نمود.34و آن نبی یا كاهن یا قومی كه گویند وحی یهوه، همانا بر آن مرد و بر خانهاش عقوبت خواهم رسانید.35و هر كدام از شما به همسایه خویش و هر كدام به برادر خود چنین گویید كه خداوند چه جواب داده است و خداوند چه گفته است؟36لیكن وحی یهوه را دیگر ذكر منمایید زیرا كلام هر كس وحی او خواهد بود چونكه كلام خدای حی یعنی یهوه صبایوت خدای ما را منحرف ساخته‌اید.37و به‌نبی چنین بگو كه خداوند به تو چه جواب داده و خداوند به تو چه گفته است؟38و اگر می‌گویید: وحی یهوه، پس یهوه چنین می‌فرماید چونكه این سخن یعنی وحی یهوه را گفتید با آنكه نزد شما فرستاده، فرمودم كه وحی یهوه را مگویید،39لهذا اینك من شما را بالكّل فراموش خواهم كرد و شما را با آن شهری كه به شما و به پدران داده بودم از حضور خود دور خواهم انداخت.40و عار ابدی و رسوایی جاودانی را كه فراموش نخواهد شد بر شما عارض خواهم گردانید.»
241و بعد از آنكه نَبوكدرصّر پادشاه بابل‌یكُنیا ابن یهویاقیم پادشاه یهودا را با رؤسای یهودا و صنعتگران و آهنگران از اورشلیم اسیر نموده، به بابل برد، خداوند دو سبد انجیر را كه پیش هیكل خداوند گذاشته شده بود به من نشان داد2كه در سبد اول، انجیر بسیار نیكو مثل انجیر نوبر بود و در سبد دیگر انجیر بسیار بد بود كه چنان زشت بود كه نمیشود خورد.3و خداوند مرا گفت: «ای ارمیا چه می‌بینی؟» گفتم: «انجیر. امّا انجیرهای نیكو، بسیار نیكو است و انجیرهای بد بسیار بد است كه از بدی آن را نمی‌توان خورد.»4و كلام خداوند به من نازل شده، گفت:5«یهوه خدای اسرائیل چنین میگوید: مثل این انجیرهای خوب همچنان اسیران یهودا را كه ایشان را از اینجا به زمین كلدانیان برای نیكویی فرستادم منظور خواهم داشت.6و چشمان خود را بر ایشان به نیكویی خواهم انداخت و ایشان رابه این زمین باز خواهم آورد و ایشان را بنا كرده، منهدم نخواهم ساخت و غرس نموده، ریشه ایشان را نخواهم كَند.7و دلی به ایشان خواهم بخشید تا مرا بشناسند كه من یهوه هستم و ایشان قوم من خواهند بود و من خدای ایشان خواهم بود، زیرا كه به تمامی دل بسوی من بازگشت خواهند نمود.»8خداوند چنین میگوید: «مثل انجیرهای بد كه چنان بد است كه نمی‌توان خورد، البته همچنان صِدِقیا پادشاه یهودا و رؤسای او و بقیه اورشلیم را كه در این زمین باقی مانده‌اند و آنانی را كه در مصر ساكن‌اند تسلیم خواهم نمود.9و ایشان را در تمامی ممالك زمین مایه تشویش و بلا و در تمامی مكانهایی كه ایشان را رانده‌ام عار و ضربالمثل و مسخره و لعنت خواهم ساخت.10و در میان ایشان شمشیر و قحط و وبا خواهم فرستاد تا از زمینی كه به ایشان و به پدران ایشان داده‌ام نابود شوند.»
251كلامی كه در سال چهارم یهویاقیم بن یوشیا، پادشاه یهودا كه سال اول نَبوكدرصّر پادشاه بابل بود بر ارمیا درباره تمامی قوم یهودا نازل شد.2و ارمیای نبی تمامی قوم یهودا و جمیع سكنه اورشلیم را به آن خطاب كرده، گفت:3«از سال سیزدهم یوشیا ابن آمون پادشاه یهودا تا امروز كه بیست و سه سال باشد، كلام خداوند بر من نازل میشد و من به شما سخن میگفتم و صبح زود برخاسته، تَكَلّم می‌نمودم امّاشما گوش نمی‌دادید.4و خداوند جمیع بندگان خود انبیا را نزد شما فرستاد و صبح زود برخاسته، ایشان را ارسال نمود اما نشنیدید و گوش خود را فرا نگرفتید تا استماع نمایید.5و گفتند: هر یك از شما از راه بد خود و اعمال شریر خویش بازگشت نمایید و در زمینی كه خداوند به شما و به پدران شما از ازل تا به ابد بخشیده است ساكن باشید.6و از عقب خدایان غیر نروید و آنها را عبادت و سجده منمایید و به اعمال دستهای خود غضب مرا به هیجان میاورید مبادا بر شما بلا برسانم.»7امّا خداوند میگوید: «مرا اطاعت ننمودید بلكه خشم مرا به اعمال دستهای خویش برای بلای خود به هیجان آوردید.»8بنابراین یهوه صبایوت چنین میگوید: «چونكه كلام مرا نشنیدید،9خداوند میگوید: اینك من فرستاده، تمامی قبایل شمال را با بنده خود نبوكدرصّر پادشاه بابل گرفته، ایشان را بر این زمین و بر ساكنانش و بر همه امّت‌هایی كه به اطراف آن میباشند خواهم آورد و آنها را بالكل هلاك كرده، دهشت و مسخره و خرابی ابدی خواهم ساخت.10و از میان ایشان آواز شادمانی و آواز خوشی و صدای داماد و صدای عروس و صدای آسیا و روشنایی چراغ را نابود خواهم گردانید.11و تمامی این زمین خراب و ویران خواهد شد و این قومها هفتاد سال پادشاه بابل را بندگی خواهند نمود.»12و خداوند میگوید كه «بعد از انقضای هفتاد سال من بر پادشاه بابل و بر آن امّت و بر زمین كلدانیان عقوبت گناه ایشان را خواهم رسانید و آن را به خرابی ابدی مبدّل خواهم ساخت.13و بر این زمین تمامی سخنان خود را كه به ضدّ آن گفته‌ام یعنی هر چه در این كتاب مكتوب است كه ارمیا آن را درباره جمیع امّتها نبوّت كرده است خواهم آورد.14زیرا كه امّت‌های بسیار و پادشاهان عظیم ایشان را بنده خود خواهند ساخت و ایشان را موافق افعال ایشان و موافق اعمال دستهای ایشان مكافات خواهم رسانید.»15زانرو كه یهوه خدای اسرائیل به من چنین گفت كه «كاسه شراب این غضب را از دست من بگیر و آن را به جمیع امّت‌هایی كه تو را نزد آنها میفرستم بنوشان.16تا بیاشامند و به سبب شمشیری كه من در میان ایشان میفرستم نوان شوند و دیوانه گردند.»17پس كاسه را از دست خداوند گرفتم و به جمیع امّت‌هایی كه خداوند مرا نزد آنها فرستاد نوشانیدم.18یعنی به اورشلیم و شهرهای یهودا و پادشاهانش و سرورانش تا آنها را خرابی و دهشت و سخریه و لعنت چنانكه امروز شده است گردانم.19و به فرعون پادشاه مصر و بندگانش و سرورانش و تمامی قومش.20و به جمیع امّت‌های مختلف و به جمیع پادشاهان زمین عُوص و به همه پادشاهان زمین فلسطینیان یعنی اَشقَلُون و غَزَّه و عَقرون و بقیه اَشدود.21و به اَدوم و موآب و بنیعَمّون.22و به جمیع پادشاهان صُور و همه پادشاهان صِیدُون و به پادشاهان جزایری كه به آن طرف دریا میباشند.23و به دَدان و تیما و بُوز و به همگانی كه گوشه‌های موی خود را می‌تراشند.24و به همه پادشاهان عرب و به جمیع پادشاهان امّت‌های مختلف كه در بیابان ساكنند.25و به جمیع پادشاهان زِمْری و همه پادشاهان عیلام و همه پادشاهان مادی.26و به جمیع پادشاهان شمال خواه قریب و خواه بعید هر یك با مجاور خود و به تمامی ممالك جهان كه بر روی زمینند. و پادشاه شِیشَك بعد از ایشان خواهد آشامید.27و به ایشان بگو: یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین می‌فرماید: «بنوشید و مست شوید و قی كنید تا از شمشیری كه من در میان شما میفرستم بیفتید و برنخیزید.28و اگر از گرفتن كاسه از دست تو و نوشیدنش ابا نمایند آنگاه به ایشان بگو: یهوه صبایوت چنین میگوید: البته خواهید نوشید.29زیرا اینك من به رسانیدن بلا بر این شهری كه به اسم من مسمّی است شروع خواهم نمود و آیا شما بالكلّ بی‌عقوبت خواهید ماند؟ بی‌عقوبت نخواهید ماند زیرا یهوه صبایوت میگوید كه من شمشیری بر جمیع ساكنان جهان مأمور میكنم.30پس تو به تمامی این سخنان بر ایشان نبوّت كرده، به ایشان بگو: خداوند از اعلی علّیین غرّش مینماید و از مكان قدس خویش آواز خود را میدهد و به ضدّ مرتع خویش به شدّت غرّش مینماید و مثل آنانی كه انگور را می‌افشرند، بر تمامی ساكنان جهان نعره می‌زند،31و صدا به كرانهای زمین خواهد رسید زیرا خداوند را با امّتها دعوی است و او بر هر ذی‌جسد داوری خواهد نمود و شریران را به شمشیر تسلیم خواهد كرد.» قول خداوند این است.32یهوه صبایوت چنین گفت: «اینك بلا از امّت به امّت سرایت میكند و باد شدید عظیمی از كرانهای زمین برانگیخته خواهد شد.»33و در آن روز كشتگان خداوند از كران زمین تا كران‌دیگرش خواهند بود. برای ایشان ماتم نخواهند گرفت و ایشان را جمع نخواهند كرد و دفن نخواهند نمود بلكه بر روی زمین سرگین خواهند بود.34ای شبانان ولوله نمایید و فریاد برآورید. و ای رؤسای گله بغلطید زیرا كه ایام كشته شدن شما رسیده است و من شما را پراكنده خواهم ساخت و مثل ظرف مرغوب خواهید افتاد.35و ملجا برای شبانان و مفّر برای رؤسای گله نخواهد بود.36هین فریاد شبانان و نعره رؤسای گله! زیرا خداوند مرتعهای ایشان را ویران ساخته است.37و مرتعهای سلامتی به سبب حدّت خشم خداوند خراب شده است.38مثل شیر بیشه خود را ترك كرده است زیرا كه زمین ایشان به سبب خشم هلاك‌كننده و به سبب حدّت غضبش ویران شده است.
261در ابتدای سلطنت یهویاقیم بن یوشیا پادشاه یهودا این كلام از جانب خداوند نازل شده، گفت:2«خداوند چنین میگوید: در صحن خانه خداوند بایست و به ضدّ تمامی شهرهای یهودا كه به خانه خداوند برای عبادت میآیند همه سخنانی را كه تو را امر فرمودم كه به ایشان بگویی بگو و سخنی كم مكن.3شاید بشنوند و هر كس از راه بد خویش برگردد تا از بلایی كه من قصد نمودهام كه به سبب اعمال بد ایشان به ایشان برسانم پشیمان گردم.4پس ایشان را بگو: خداوند چنین می‌فرماید: اگر به من گوش ندهید و در شریعت من كه پیش شما نهاده‌ام سلوك ننمایید،5و اگر كلام بندگانم انبیا را كه من‌ایشان را نزد شما فرستادم اطاعت ننمایید با آنكه من صبح زود برخاسته، ایشان را ارسال نمودم اما شما گوش نگرفتید.6آنگاه این خانه را مثل شیلوه خواهم ساخت و این شهر را برای جمیع امّت‌های زمین لعنت خواهم گردانید.»7و كاهنان و انبیا و تمامی قوم، این سخنان را كه ارمیا در خانه خداوند گفت شنیدند.8و چون ارمیا از گفتن هر آنچه خداوند او را مأمور فرموده بود كه به تمامی قوم بگوید فارغ شد، كاهنان و انبیا و تمامی قوم او را گرفته، گفتند: «البته خواهی مرد.9چرا به اسم یهوه نبوّت كرده، گفتی كه این خانه مثل شیلوه خواهد شد و این شهر خراب و غیرمسكون خواهد گردید؟» پس تمامی قوم در خانه خداوند نزد ارمیا جمع شدند.10و چون رؤسای یهودا این چیزها را شنیدند از خانه پادشاه به خانه خداوند برآمده، به دهنه دروازه جدیدِ خانه خداوند نشستند.11پس كاهنان و انبیا، رؤسا وتمامی قوم را خطاب كرده، گفتند: «این شخص مستوجب قتل است زیرا چنانكه به گوشهای خود شنیدید به خلاف این شهر نبوّت كرد.»12پس ارمیا جمیع سروران و تمامی قوم را مخاطب ساخته، گفت: « خداوند مرا فرستاده است تا همه سخنانی را كه شنیدید به ضدّ این خانه و به ضدّ این شهر نبوّت نمایم.13پس الا´ن راهها و اعمال خود را اصلاح نمایید و قول یهوه خدای خود را بشنوید تا خداوند از این بلایی كه درباره شما فرموده است پشیمان شود.14اما من اینك در دست شما هستم موافق آنچه در نظر شما پسند و صواب آید، بعمل آرید.15لیكن اگرشما مرا به قتل رسانید، یقین بدانید كه خون بی‌گناهی را بر خویشتن و بر این شهر و ساكنانش وارد خواهید آورد. زیرا حقیقتاً خداوند مرا نزد شما فرستاده است تا همه این سخنان را به گوش شما برسانم.»16آنگاه رؤسا و تمامی قوم به كاهنان و انبیا گفتند كه «این مرد مستوجب قتل نیست زیرا به اسم یهوه خدای ما به ما سخن گفته است.»17و بعضی از مشایخ زمین برخاسته، تمامی جماعت قوم را خطاب كرده، گفتند18كه «میكای مورَشتی در ایام حزقیا پادشاه یهودا نبوّت كرد و به تمامی قوم یهودا تكلّم نموده، گفت: یهوه صبایوت چنین میگوید كه صهیون را مثل مزرعه شیار خواهند كرد و اورشلیم خراب شده، كوه این خانه به بلندیهای جنگل مبدّل خواهد گردید.19آیا حزقیا پادشاه یهودا و تمامی یهودا او را كشتند؟ نی بلكه از خداوند بترسید و نزد خداوند استدعا نمود و خداوند از آن بلایی كه درباره ایشان گفته بود پشیمان گردید. پس ما بلای عظیمی بر جان خود وارد خواهیم آورد.»20و نیز شخصی اوریا نام ابن شَمَعیا از قریت یعاریم بود كه به نام یهوه نبوّت كرد و او به ضدّ این شهر و این زمین موافق همه سخنان ارمیا نبوّت كرد.21و چون یهویاقیم پادشاه و جمیع شجاعانش و تمامی سرورانش سخنان او را شنیدند پادشاه قصد جان او نمود و چون اوریا این را شنید بترسید و فرار كرده، به مصر رفت.22و یهویاقیم پادشاه كسان به مصر فرستاد یعنی اَلناتان بن عَكبُور و چند نفر را با او به مصر (فرستاد).23و ایشان اوریا را از مصر بیرون آورده، او را نزد یهویاقیم پادشاه رسانیدند و او را به شمشیر كشته، بدن او را به قبرستان عوام‌النّاس انداخت.24لیكن دست اَخیقام بن شافان با ارمیا بود تا او را به دست قوم نسپارند كه او را به قتل رسانند.
271در ابتدای سلطنت یهویاقیم بن یوشیا پادشاه یهودا این كلام از جانب خداوند بر ارمیا نازل شده، گفت:2خداوند به من چنین گفت: «بندها و یوغها برای خود بساز و آنها را بر گردن خود بگذار.3و آنها را نزد پادشاه اَدوم و پادشاه موآب و پادشاه بنیعَمّون و پادشاه صور و پادشاه صِیدون به دست رسولانی كه به اورشلیم نزد صِدِقیا پادشاه یهودا خواهند آمد بفرست.4و ایشان را برای آقایان ایشان امر فرموده، بگو یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: به آقایان خود بدین مضمون بگویید:5من جهان و انسان و حیوانات را كه بر روی زمینند به قوّت عظیم و بازوی افراشته خود آفریدم و آن را بهر كه در نظر من پسند آمد بخشیدم.6و الا´ن من تمامی این زمینها را به دست بنده خود نَبوكدنَصّر پادشاه بابل دادم و نیز حیوانات صحرا را به او بخشیدم تا او را بندگی نمایند.7و تمامی امّتها او را و پسرش و پسر پسرش را خدمت خواهند نمود تا وقتی كه نوبت زمین او نیز برسد. پس امّت‌های بسیار و پادشاهان عظیم او را بنده خود خواهند ساخت.8و واقع خواهد شد كه هر امّتی و مملكتی كه نَبوكدنَصّر پادشاه بابل را خدمت ننمایند و گردن خویش را زیر یوغ پادشاه بابل‌نگذارند خداوند میگوید: كه آن امّت را به شمشیر و قحط و وبا سزا خواهم داد تا ایشان را به دست او هلاك كرده باشم.9و امّا شما به انبیا و فالگیران و خواب‌بینندگان و ساحران و جادوگران خود كه به شما حرف می‌زنند و میگویند پادشاه بابل را خدمت منمایید گوش مگیرید.10زیرا كه ایشان برای شما كاذبانه نبوّت میكنند تا شما را از زمین شما دور نمایند و من شما را پراكنده سازم تا هلاك شوید.11امّا آن امّتی كه گردن خود را زیر یوغ پادشاه بابل بگذارند و او را خدمت نمایند، خداوند میگوید كه آن امّت را در زمین خود ایشان مقیم خواهم ساخت و آن را زرع نموده، در آن ساكن خواهند شد.»12و به صدقیا پادشاه یهودا همه این سخنان را بیان كرده، گفتم: «گردنهای خود را زیر یوغ پادشاه بابل بگذارید و او را و قوم او را خدمت نمایید تا زنده بمانید.13چرا تو و قومت به شمشیر و قحط و وبا بمیرید چنانكه خداوند درباره قومی كه پادشاه بابل را خدمت ننمایند گفته است.14و گوش مگیرید به سخنان انبیایی كه به شما میگویند: پادشاه بابل را خدمت ننمایید زیرا كه ایشان برای شما كاذبانه نبوّت میكنند.15زیرا خداوند میگوید: من ایشان را نفرستادم بلكه ایشان به اسم من به دروغ نبوّت میكنند تا من شما را اخراج كنم و شما با انبیایی كه برای شما نبوّت می‌نمایند هلاك شوید.»16و به كاهنان و تمامی این قوم نیز خطاب كرده، گفتم: « خداوند چنین میگوید: گوش مگیرید به سخنان انبیایی كه برای شما نبوّت كرده، میگویند اینك ظروف خانه خداوند بعد ازاندك مدتی از بابل باز آورده خواهد شد زیرا كه ایشان كاذبانه برای شما نبوّت میكنند.17ایشان را گوش مگیریدبلكه پادشاه بابل را خدمت نمایید تا زنده بمانید. چرا این شهر خراب شود؟18و اگر ایشان انبیا میباشند و كلام خداوند با ایشان است پس الا´ن از یهوه صبایوت استدعا بكنند تا ظروفی كه در خانه خداوند و در خانه پادشاه یهودا و اورشلیم باقی است به بابل برده نشود.19زیرا كه یهوه صبایوت چنین میگوید: درباره ستونها و دریاچه و پایه‌هاو سایر ظروفی كه در این شهر باقی مانده است،20و نبوكدنصّر پادشاه بابل آنها را حینی كه یكُنیا ابن یهوْیاقیم پادشاه یهودا و جمیع شرفا یهودا و اورشلیم را از اورشلیم به بابل بُرد نگرفت،21به درستی كه یهوه صبایوت خدای اسرائیل درباره این ظروفی كه در خانه خداوند و در خانه پادشاه یهودا و اورشلیم باقی مانده است چنین میگوید:22كه آنها به بابل برده خواهد شد و خداوند میگوید تا روزی كه از ایشان تفقّد نمایم در آنجا خواهد ماند و بعد از آن آنها را بیرون آورده، به این مكان باز خواهم آورد.»
281و در همان سال در ابتدای سلطنت صِدقِیا پادشاه یهودا در ماه پنجم از سال چهارم واقع شد كه حَنَنیا ابن عَزُور نبی كه از جِبعون بود مرا در خانه خداوند در حضور كاهنان و تمامی قوم خطاب كرده، گفت:2«یهوه صبایوت خدای اسرائیل بدین مضمون تكلّم نموده و گفته است من یوغ پادشاه بابل راشكسته‌ام.3بعد از انقضای دو سال من همه ظرفهای خانه خداوند را كه نَبوكدنصر پادشاه بابل از این مكان گرفته، به بابل برد به اینجا باز خواهم آورد.4و خداوند میگوید من یكنیا ابن یهویاقیم پادشاه یهودا و جمیع اسیران یهودا را كه به بابل رفته‌اند به اینجا باز خواهم آورد زیرا كه یوغ پادشاه بابل را خواهم شكست.»5آنگاه ارمیا نبی به حَنَنْیا نبی در حضور كاهنان و تمامی قومی كه در خانه خداوند حاضر بودند گفت؛6پس ارمیا نبی گفت: «آمین خداوند چنین بكند و خداوند سخنانت را كه به آنها نبوّت كردی استوار نماید و ظروف خانه خداوند و جمیع اسیران را از بابل به اینجا باز بیاورد.7لیكن این كلام را كه من به گوش تو و به سمع تمامی قوم می‌گویم بشنو:8انبیایی كه از زمان قدیم قبل از من و قبل از تو بودهاند درباره زمینهای بسیار وممالك عظیم به جنگ و بلا و وبا نبوّت كرده‌اند.9امّا آن نبیای كه بسلامتی نبوّت كند، اگر كلام آن نبی واقع گردد، آنگاه آن نبی معروف خواهد شد كه خداوند فیالحقیقه او را فرستاده است.»10پس حَنَنْیا نبی یوغ را از گردن ارمیا نبی گرفته، آن را شكست.11و حَنَنیا به حضور تمامی قوم خطاب كرده، گفت: « خداوند چنین میگوید: بهمین طور یوغ نَبوكَدنصّر پادشاه بابل را بعد از انقضای دو سال از گردن جمیع امّتها خواهم شكست.» و ارمیا نبی به راه خود رفت.12و بعد از آنكه حَنَنیا نبی یوغ را از گردن ارمیا نبی شكسته بود، كلام خداوند بر ارمیا نازل شده، گفت:13«برو و حننیا نبی را بگو: خداوند چنین میگوید: یوغهای چوبی را شكستی اما بجای‌آنها یوغهای آهنین را خواهی ساخت.14زیرا كه یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: من یوغی آهنین بر گردن جمیع این امّتها نهادم تا نبوكدنصّر پادشاه بابل را خدمت نمایند. پس او را خدمت خواهند نمود و نیز حیوانات صحرا را به او دادم.»15آنگاه ارمیا نبی به حننیا نبی گفت: «ای حننیا بشنو! خداوند تو را نفرستاده است بلكه تو این قوم را وامیداری كه به دروغ توكّل نمایند.16بنابراین خداوند چنین میگوید: اینك من تو را از روی این زمین دور می‌اندازم و تو امسال خواهی مرد زیرا كه سخنان فتنهانگیز به ضدّ خداوند گفتی.»17پس در ماه هفتم همانسال حننیا نبی مرد.
291این است سخنان رساله‌ای كه ارمیا نبی از اورشلیم نزد بقیه مشایخ اسیران و كاهنان و انبیا و تمامی قومی كه نبوكدنصّر از اورشلیم به بابل به اسیری برده بود فرستاد،2بعد از آنكه یكنیا پادشاه و ملكه و خواجه‌سرایان و سروران یهودا و اورشلیم و صنعتگران و آهنگران از اورشلیم بیرون رفته بودند.3(پس آن را) به دست اَلعاسَه بن شافان و جَمَریا ابن حِلقیا كه صدقیا پادشاه یهودا ایشان را نزد نبوكدنصّر پادشاه بابل به بابل فرستاد (ارسال نموده)، گفت:4«یهوه صبایوت خدای اسرائیل به تمامی اسیرانی كه من ایشان را از اورشلیم به بابل به اسیری فرستادم، چنین میگوید:5خانه‌ها ساخته در آنها ساكن شوید و باغها غرس نموده، میوۀآنها را بخورید.6زنان گرفته، پسران و دختران به هم رسانید و زنان برای پسران خود بگیرید و دختران خود را به شوهر بدهید تا پسران و دختران بزایند و در آنجا زیاد شوید و كم نگردید.7و سلامتی آن شهر را كه شما را به آن به اسیری فرستاده‌ام بطلبید و برایش نزد خداوند مسألت نمایید زیرا كه در سلامتی آن شما را سلامتی خواهد بود.8زیرا كه یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: مگذارید كه انبیای شما كه در میان شمااند و فالگیران شما شما را فریب دهند و به خوابهایی كه شما ایشان را وامی‌دارید كه آنها را ببینند، گوش مگیرید.9زیرا خداوند میگوید كه ایشان برای شما به اسم من كاذبانه نبوّت میكنند و من ایشان را نفرستاده‌ام.10و خداوند میگوید: چون مدت هفتاد سال بابل سپری شود من از شما تفقّد خواهم نمود و سخنان نیكو را كه برای شما گفتم انجام خواهم داد؛ به اینكه شما را به این مكان باز خواهم آورد.11زیرا خداوند میگوید: فكرهایی را كه برای شما دارم میدانم كه فكرهای سلامتی میباشد و نه بدی تا شما را در آخرت امید بخشم.12و مرا خواهید خواند و آمده، نزد من تضرّع خواهید كرد و من شما را اجابت خواهم نمود.13و مرا خواهید طلبید و چون مرا به تمامی دل خود جستجو نمایید، مرا خواهید یافت.14و خداوند میگوید كه مرا خواهید یافت و اسیران شما را باز خواهم آورد. و خداوند میگوید كه شما را از جمیع امّتها و از همه مكانهایی كه شما را در آنها رانده‌ام، جمع خواهم نمود و شما را از جایی كه به اسیری فرستاده‌ام، باز خواهم آورد.15از آنرو كه گفتید خداوند برای ما در بابل انبیا مبعوث نموده است.16«پس خداوند به پادشاهی كه بر كرسی داود نشسته است و به تمامی قومی كه در این شهر ساكنند، یعنی برادران شما كه همراه شما به اسیری نرفته‌اند، چنین میگوید:17بلی یهوه صبایوت چنین میگوید: اینك من شمشیر و قحط و وبا را بر ایشان خواهم فرستاد و ایشان را مثل انجیرهای بد كه آنها را از بدی نتوان خورد، خواهم ساخت.18و ایشان را به شمشیر و قحط و وبا تعاقب خواهم نمود و در میان جمیع ممالك جهان مشوّش خواهم ساخت تا برای همه امّت‌هایی كه ایشان را در میان آنها رانده‌ام، لعنت و دهشت و مسخره و عار باشند.19چونكه خداوند میگوید: كلام مرا كه به واسطه بندگان خود انبیا نزد ایشان فرستادم نشنیدند با آنكه صبح زود برخاسته، آن را فرستادم امّا خداوند میگوید كه شما نشنیدید.20و شما ای جمیع اسیرانی كه از اورشلیم به بابل فرستادم كلام خداوند را بشنوید.21یهوه صبایوت خدای اسرائیل درباره اَخآب بن قولایا و درباره صدقیا ابن مَعَسِیا كه برای شما به اسم من كاذبانه نبوّت میكنند، چنین میگوید: اینك من ایشان را به دست نبوكدنصّر پادشاه بابل تسلیم خواهم كرد و او ایشان را در حضور شما خواهد كشت.22و از ایشان برای تمامی اسیران یهودا كه در بابل میباشند لعنت گرفته، خواهند گفت كه خداوند تو را مثل صدقیا و اخآب كه پادشاه بابل ایشان را در آتش سوزانید، بگرداند.23چونكه ایشان در اسرائیل حماقت نمودند و با زنان همسایگان خود زناكردند و به اسم من كلامی را كه به ایشان امر نفرموده بودم كاذبانه گفتند و خداوند میگوید كه من عارف و شاهد هستم.»24و شَمَعیای نَحَلامی را خطاب كرده، بگو:25«یهوه صبایوت خدای اسرائیل تكلّم نموده، چنین میگوید: از آنجایی كه تو رسایل به اسم خود نزد تمامی قوم كه در اورشلیم‌اند و نزد صَفَنیا ابن مَعَسِیا كاهن و نزد جمیع كاهنان فرستاده، گفتی:26كه خداوند تو را به جای یهُویاداع كاهن به كهانت نصب نموده است تا بر خانه خداوند وكلا باشید. برای هر شخص مجنون كه خویشتن را نبی مینماید تا او را در كُنده‌ها و زنجیرها ببندی.27پس الا´ن چرا ارمیا عَناتوتی را كه خود را برای شما نبی مینماید توبیخ نمی‌كنی؟28زیرا كه او نزد ما به بابل فرستاده، گفت كه این اسیری بطول خواهد انجامید پس خانه‌ها بنا كرده، ساكن شوید و باغها غرس نموده، میوه آنها را بخورید.»29و صَفَنیای كاهن این رساله را به گوش ارمیا نبی خواند.30پس كلام خداوند بر ارمیا نازل شده، گفت:31«نزد جمیع اسیران فرستاده، بگو كه خداوند درباره شَمَعیای نَحَلامی چنین میگوید: چونكه شَمَعیا برای شما نبوّت میكند و من او را نفرستاده‌ام و او شما را وامی‌دارد كه به دروغ اعتماد نمایید،32بنابراین خداوند چنین میگوید: اینك من بر شَمَعیای نَحَلامی و ذریت وی عقوبت خواهم رسانید و برایش كسی كه در میان این قوم ساكن باشد، نخواهد ماند و خداوند میگوید او آن احسانی را كه من برای قوم خود میكنم نخواهد دید، زیرا كه درباره خداوندسخنان فتنهانگیز گفته است.»
301كلامی كه از جانب خداوند بر ارمیا نازل شده، گفت:2«یهوه خدای اسرائیل تكلّم نموده، چنین میگوید: تمامی سخنانی را كه من به تو گفته‌ام، در طوماری بنویس.3زیرا خداوند میگوید: اینك ایامی میآید كه اسیران قوم خود اسرائیل و یهودا را باز خواهم آورد و خداوند میگوید: ایشان را به زمینی كه به پدران ایشان داده‌ام، باز خواهم رسانید تا آن را به تصرّف آورند.»4و این است كلامی كه خداوند درباره اسرائیل و یهودا گفته است.5زیرا خداوند چنین میگوید: «صدای ارتعاش شنیدیم. خوف است و سلامتی نی.6سؤال كنید و ملاحظه نمایید كه آیا ذكور اولاد می‌زاید؟ پس چرا هر مرد را می‌بینم كه مثل زنی كه می‌زاید دست خود را بر كمرش نهاده و همه چهره‌ها به زردی مبدّل شده است؟»7وای بر ما زیرا كه آن روز، عظیم است و مثل آن دیگری نیست و آن زمان تنگی یعقوب است اما از آن نجات خواهد یافت.8و یهوه صبایوت میگوید: «هر آینه در آن روز یوغ او را از گردنت خواهم شكست و بندهای تو را خواهم گسیخت. و غریبان بار دیگر او را بنده خود نخواهند ساخت.9و ایشان خدای خود یهوه و پادشاه خویش داود را كه برای ایشان برمی‌انگیزانم خدمت خواهند كرد.10پس خداوند میگوید كه ای بنده من یعقوب مترس و ای اسرائیل هراسان مباش زیرا اینك من تو را از جای دور و ذریت تو را از زمین اسیری ایشان خواهم رهانید و یعقوب مراجعت نموده، در رفاهیت و امنیت خواهد بود و كسی او را نخواهد ترسانید.11زیرا خداوند میگوید: من با تو هستم تا تو را نجات بخشم و جمیع امّتها را كه تو را در میان آنها پراكنده ساختم، تلف خواهم كرد. اما تو را تلف نخواهم نمود، بلكه تو را به انصاف تأدیب خواهم كرد و تو را بی‌سزا نخواهم گذاشت.12زیرا خداوند چنین میگوید: جراحت تو علاج‌ناپذیر و ضربت تو مهلك میباشد.13كسی نیست كه دعوی تو را فیصل دهد تا التیام یابی و برایت دواهای شفابخشنده‌ای نیست.14جمیع دوستانت تو را فراموش كرده، درباره تو احوال‌پرسی نمی‌نمایند زیرا كه تو را به صدمه‌دشمن و به تأدیب بیرحمی به سبب كثرت عصیانت و زیادتی گناهانت مبتلا ساخته‌ام.15چرا درباره جراحت خود فریاد مینمایی؟ درد تو علاج‌ناپذیر است. به سبب زیادتی عصیانت و كثرت گناهانت این كارها را به تو كرده‌ام.16«بنابراین آنانی كه تو را می‌بلعند، بلعیده خواهند شد و آنانی كه تو را به تنگ می‌آورند، جمیعاً به اسیری خواهند رفت. و آنانی كه تو را تاراج میكنند، تاراج خواهند شد و همه غارت‌كنندگانت را به غارت تسلیم خواهم كرد.17زیرا خداوند میگوید: به تو عافیت خواهم رسانید و جراحات تو را شفا خواهم داد، از این جهت كه تو را (شهر) متروك می‌نامند (و میگویند) كه این صهیون است كه احدی درباره آن احوال‌پرسی نمی‌كند.18خداوند چنین میگوید: اینك خیمه‌های اسیری یعقوب را باز خواهم آورد و به مسكنهایش ترحّم خواهم نمود و شهر بر تلّش بنا شده، قصرش برحسب عادت‌خود مسكون خواهد شد.19و تسبیح و آواز مطربان از آنها بیرون خواهد آمد و ایشان را خواهم افزود و كم نخواهند شد و ایشان را معزّز خواهم ساخت و پست نخواهند گردید.20و پسرانش مانند ایام پیشین شده، جماعتش در حضور من برقرار خواهند ماند و بر جمیع ستمگرانش عقوبت خواهم رسانید.21و حاكم ایشان از خود ایشان بوده، سلطان ایشان از میان ایشان بیرون خواهد آمد و او را مقرّب می‌گردانم تا نزدیك من بیاید زیرا خداوند میگوید: كیست كه جرأت كند نزد من آید؟22و شما قوم من خواهید بود و من خدای شما خواهم بود.23اینك باد شدید خداوند با حدّت غضب و گردبادهای سخت بیرون میآید كه بر سر شریران هجوم آورد.24تا خداوند تدبیرات دل خود را بجا نیاورد و استوار نفرماید، حدّت خشم او نخواهد برگشت. در ایام آخر این را خواهید فهمید.»
311خداوند میگوید: «در آن زمان من‌خدای تمامی قبایل اسرائیل خواهم بود و ایشان قوم من خواهند بود.2خداوند چنین میگوید: قومی كه از شمشیر رستند در بیابان فیض یافتند، هنگامی كه من رفتم تا برای اسرائیل آرامگاهی پیدا كنم.»3خداوند از جای دور به من ظاهر شد (و گفت): «با محبت ازلی تو را دوست داشتم، از این جهت تو را به رحمت جذب نمودم.4ای باكره اسرائیل تو را بار دیگر بنا خواهم كرد و تو بنا خواهی شد و بار دیگر با دفّهای خود خویشتن را خواهی آراست و در رقصهای مطربان بیرون خواهی آمد.5بار دیگر تاكستانها بر كوههای سامره غرس خواهی نمود و غرس‌كنندگان غرس‌نموده، میوه آنها را خواهند خورد.6زیرا روزی خواهد بود كه دیده‌بانان بر كوهستان افرایم ندا خواهند كرد كه برخیزید و نزد یهوه خدای خود به صهیون برآییم.»7زیرا خداوند چنین میگوید: «به جهت یعقوب به شادمانی ترنّم نمایید و به جهت سر امّتها آواز شادی دهید. اعلام نمایید و تسبیح بخوانید و بگویید: ای خداوند قوم خود بقیه اسرائیل را نجات بده!8اینك من ایشان را از زمین شمال خواهم آورد و از كرانه‌های زمین جمع خواهم نمود و با ایشان كوران و لنگان و آبستنان و زنانی كه می‌زایند با هم گروه عظیمی به اینجا باز خواهند آمد.9با گریه خواهند آمد و من ایشان را با تضرّعات خواهم آورد. نزد نهرهای آب ایشان را به راه صاف كه در آن نخواهند لغزید رهبری خواهم نمود زیرا كه من پدر اسرائیل هستم و افرایم نخستزاده من است.10ای امّتها كلام خداوند را بشنوید و در میان جزایر بعیده اخبار نمایید و بگویید آنكه اسرائیل را پراكنده ساخت ایشان را جمع خواهد نمود و چنانكه شبان گله‌خود را (نگاه دارد) ایشان را محافظت خواهد نمود.11زیرا خداوند یعقوب را فدیه داده و او را از دست كسی كه از او قویتر بود رهانیده است.12و ایشان آمده، بر بلندی صهیون خواهند سرایید و نزد احسان خداوند یعنی نزد غلّه و شیره و روغن و نتاج گله و رمه روان خواهند شد و جان ایشان مثل باغ سیرآب خواهد شد و بار دیگر هرگز غمگین نخواهند گشت.13آنگاه باكره‌ها به رقص شادی خواهند كرد و جوانان و پیران با یكدیگر. زیرا كه من ماتم ایشان را به شادمانی مبدّل خواهم كرد و ایشان رااز اَلَمی كه كشیده‌اند تسلی داده، فرحناك خواهم گردانید.»14و خداوند میگوید: «جان كاهنان را از پیه تر و تازه خواهم ساخت و قوم من از احسان من سیر خواهند شد.»15خداوند چنین میگوید: «آوازی در رامه شنیده شد ماتم و گریه بسیار تلخ كه راحیل برای فرزندان خود گریه میكند و برای فرزندان خود تسلی نمی‌پذیرد زیرا كه نیستند.»16خداوند چنین میگوید: «آواز خود را از گریه و چشمان خویش را از اشك باز دار. زیرا خداوند می‌فرماید كه برای اعمال خود اجرت خواهی گرفت و ایشان از زمین دشمنان مراجعت خواهند نمود.17و خداوند میگوید كه به جهت عاقبت تو امید هست و فرزندانت به حدود خویش خواهند برگشت.18«به تحقیق افرایم را شنیدم كه برای خود ماتم گرفته، میگفت: مرا تنبیه نمودی و متنبّه شدم مثل گوسالهای كه كارآزموده نشده باشد. مرا برگردان تا برگردانیده شوم زیرا كه تو یهوه خدای من هستی.19به درستی كه بعد از آنكه برگردانیده شدم پشیمان گشتم و بعد از آنكه تعلیم یافتم بر ران خود زدم. خجل شدم و رسوایی هم كشیدم چونكه عار جوانی خویش را متحمّل گردیدم.20«آیا افرایم پسر عزیز من یا وَلَد اِبتِهاج من است؟ زیرا هر گاه به ضدّ او سخن می‌گویم او را تا بحال به یاد می‌آورم. بنابراین خداوند میگوید كه احشای من برای او به حركت میآید و هر آینه بر او ترحّم خواهم نمود.21نشانه‌ها برای خود نصب نما و علامت‌ها به جهت خویشتن برپا كن و دل خود را بسوی شاهراه به راهی كه رفته‌ای متوجّه ساز. ای باكره اسرائیل برگرد و به این‌شهرهای خود مراجعت نما.22ای دختر مرتدّ تا به كی به اینطرف و به آنطرف گردش خواهی نمود؟ زیرا خداوند امر تازه‌ای در جهان ابداع نموده است كه زن مرد را احاطه خواهد كرد.»23یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: «بار دیگر هنگامی كه اسیران ایشان را برمی‌گردانم، این كلام را در زمین یهودا و شهرهایش خواهند گفت كه ای مسكن عدالت و ای كوه قدّوسیت، خداوند تو را مبارك سازد.24و یهودا و تمامی شهرهایش با هم و فَلاّحان و آنانی كه با گله‌ها گردش میكنند، در آن ساكن خواهند شد.25زیرا كه جان خستگان را تازه ساخته‌ام و جان همه محزونان را سیر كرده‌ام.»26در این حال بیدار شدم و نگریستم و خوابم برای من شیرین بود.27اینك خداوند میگوید: «ایامی میآید كه خاندان اسرائیل و خاندان یهودا را به بذر انسان و بذر حیوان خواهم كاشت.28و واقع خواهد شد چنانكه بر ایشان برای كندن و خراب نمودن و منهدم ساختن و هلاك كردن و بلا رسانیدن مراقبت نمودم، به همینطور خداوند میگوید بر ایشان برای بنا نمودن و غرس كردن مراقب خواهم شد.29و در آن ایام بار دیگر نخواهند گفت كه پدران انگور ترش خوردند و دندان پسران كند گردید.30بلكه هر كس به گناه خود خواهد مرد و هر كه انگور ترش خورد دندان وی كند خواهد شد.»31خداوند میگوید: «اینك ایامی میآید كه با خاندان اسرائیل و خاندان یهودا عهد تازه‌ای خواهم بست.32نه مثل آن عهدی كه با پدران‌ایشان بستم در روزی كه ایشان را دستگیری نمودم تا از زمین مصر بیرون آورم زیرا كه ایشان عهد مرا شكستند، با آنكه خداوند میگوید من شوهر ایشان بودم.»33اما خداوند میگوید: «اینست عهدی كه بعد از این ایام با خاندان اسرائیل خواهم بست. شریعت خود را در باطن ایشان خواهم نهاد و آن را بر دل ایشان خواهم نوشت و من خدای ایشان خواهم بود و ایشان قوم من خواهند بود.34و بار دیگر كسی به همسایه‌اش و شخصی به برادرش تعلیم نخواهد داد و نخواهد گفت خداوند را بشناس. زیرا خداوند میگوید: جمیع ایشان از خُرد و بزرگ مرا خواهند شناخت، چونكه عصیان ایشان را خواهم آمرزید و گناه ایشان را دیگر به یاد نخواهم آورد.»35خداوند كه آفتاب را به جهت روشنایی روز و قانونهای ماه و ستارگان را برای روشنایی شب قرار داده است و دریا را به حركت میآورد تا امواجش خروش نمایند و اسم او یهوه صبایوت میباشد، چنین میگوید.36پس خداوند میگوید: «اگر این قانونها از حضور من برداشته شود، آنگاه ذریت اسرائیل نیز زایل خواهند شد تا به حضور من قوم دایمی نباشند.»37خداوند چنین میگوید: «اگر آسمانهای عِلْوی پیموده شوند و اساس زمین سُفْلی را تفحّص توان نمود، آنگاه من نیز تمامی ذریت اسرائیل را به سبب آنچه عمل نمودند ترك خواهم كرد. كلام خداوند این است.»38یهوه میگوید: «اینك ایامی میآید كه این‌شهر از برج حَنَنْئیل تا دروازه زاویه بنا خواهد شد.39و ریسمانكار به خط مستقیم تا تلّ جارَب بیرون خواهد رفت و بسوی جَوْعَتْ دور خواهد زد.40و تمامی وادی لاشها و خاكستر و تمامی زمینها تا وادی قِدْرون و بطرف مشرق تا زاویه دروازه اسبان، برای خداوند مقدّس خواهد شد و بار دیگر تا ابدالا´باد كنده و منهدم نخواهد گردید.»
321كلامی كه در سال دهم صدقیا پادشاه یهودا كه سال هجدهم نبوكدرصّر باشد از جانب خداوند بر ارمیا نازل شد.2و در آن وقت لشكر پادشاه بابل اورشلیم را محاصره كرده بودند و ارمیا نبی در صحن زندانی كه در خانه پادشاه یهودا بود محبوس بود.3زیرا صدقیا پادشاه یهودا او را به زندان انداخته، گفت: «چرا نبوّت میكنی و می‌گویی كه خداوند چنین می‌فرماید. اینك من این شهر را به دست پادشاه بابل تسلیم خواهم كرد و آن را تسخیر خواهد نمود.4و صدقیا پادشاه یهودا از دست كلدانیان نخواهد رست بلكه البته به دست پادشاه بابل تسلیم شده، دهانش با دهان وی تكلّم خواهد نمود و چشمش چشم وی را خواهد دید.5و خداوند میگوید كه صدقیا را به بابل خواهد برد و او در آنجا تا حینی كه از او تفقّد نمایم خواهد ماند. زیرا كه شما با كلدانیان جنگ خواهید كرد، اما كامیاب نخواهید شد.»6و ارمیا گفت: «كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:7اینك حَنَمْئیل پسر عموی تو شَلُّوم نزد توآمده، خواهد گفت مزرعه مرا كه در عناتوت است برای خود بخر زیرا حقّ انفكاك از آن تو است كه آن را بخری.»8پس حَنَمْئیل پسر عموی من بر وفق كلام خداوند نزد من در صحن زندان آمده، مرا گفت: «تمنا اینكه مزرعه مرا كه در عناتوت در زمین بنیامین است بخری زیرا كه حقّ ارثیت و حقّ انفكاكش از آن تو است پس آن را برای خود بخر.» آنگاه دانستم كه این كلام از جانب خداوند است.9پس مزرعهای را كه در عناتوت بود از حَنَمْئیل پسر عموی خود خریدم و وجه آن را هفده مثقال نقره برای وی وزن نمودم.10و قباله را نوشته، مُهر كردم و شاهدان گرفته، نقره را در میزان وزن نمودم.11پس قباله‌های خرید را هم آن را كه برحسب شریعت و فریضه مختوم بود و هم آن را كه باز بود گرفتم.12و قباله خرید را به باروك بن نیریا ابن مَحْسِیا به حضور پسر عموی خود حَنَمْئیل و به حضور شهودی كه قباله خرید را امضا كرده بودند و به حضور همه یهودیانی كه در صحن زندان نشسته بودند، سپردم.13و باروك را به حضور ایشان وصیت كرده، گفتم:14«یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: این قباله‌ها یعنی قباله این خرید را، هم آن را كه مختوم است و هم آن را كه باز است، بگیر و آنها را در ظرف سفالین بگذار تا روزهای بسیار بماند.15زیرا یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: دیگرباره خانه‌ها و مزرعه‌ها و تاكستانها در این زمین خریده خواهد شد.»16و بعد از آنكه قباله خرید را به باروك بن نیریا داده بودم، نزد خداوند تضرّع نموده، گفتم:17«آه ای خداوند یهوه اینك تو آسمان و زمین را به قوّت عظیم و بازوی بلند خود آفریدی و چیزی برای تو مشكل نیست18كه به هزاران احسان مینمایی و عقوبت گناه پدران را به آغوش پسرانشان بعد از ایشان می‌رسانی! خدای عظیم جبّار كه اسم تو یهوه صبایوت میباشد.19عظیم المشورت و قویالعمل كه چشمانت بر تمامی راههای بنی‌آدم مفتوح است تا به هر كس برحسب راههایش و بر وفق ثمره اعمالش جزا دهی.20كه آیات و علامات در زمین مصر و در اسرائیل و در میان مردمان تا امروز قرار دادی و از برای خود مثل امروز اسمی پیدا نمودی.21و قوم خود اسرائیل را به آیات و علامات و به دست قوی و بازوی بلند و هیبت عظیم از زمین مصر بیرون آوردی.22و این زمین را كه برای پدران ایشان قسم خوردی كه به ایشان بدهی به ایشان دادی. زمینی كه به شیر و شهد جاری است.23و ایشان چون داخل شده، آن را به تصرّف آوردند كلام تو را نشنیدند و به شریعت تو سلوك ننمودند و به آنچه ایشان را امر فرمودی كه بكنند عمل ننمودند. بنابراین تو تمام این بلا را به ایشان وارد آوردی.24اینك سنگرها به شهر رسیده است تا آن را تسخیر نمایند و شهر به دست كلدانیانی كه با آن جنگ میكنند به شمشیر و قحط و وبا تسلیم میشود و آنچه گفته بودی واقع شده است و اینك تو آن را می‌بینی.25و تو ای خداوند یهوه به من گفتی كه این مزرعه را برای خود به نقره بخر و شاهدان بگیر و حال آنكه شهر به دست كلدانیان تسلیم شده است.»26پس كلام خداوند به ارمیا نازل شده، گفت:27«اینك من یهوه خدای تمامی بشر هستم. آیا هیچ امر برای من مشكل میباشد؟28بنابراین خداوند چنین میگوید: اینك من این شهر را به دست كلدانیان و به دست نبوكدرصّر پادشاه بابل تسلیم میكنم و او آن را خواهد گرفت.29و كلدانیانی كه با این شهر جنگ میكنند آمده، این شهر را آتش خواهند زد و آن را با خانه‌هایی كه بر بامهای آنها برای بعل بخور سوزانیدند و هدایای ریختنی برای خدایان غیر ریخته خشم مرا به هیجان آوردند، خواهند سوزانید.30زیرا كه بنیاسرائیل و بنی‌یهودا از طفولیت خود پیوسته شرارت ورزیدند و خداوند میگوید كه بنیاسرائیل به اعمال دستهای خود خشم مرا دایماً به هیجان آوردند.31زیرا كه این شهر از روزی كه آن را بنا كردند تا امروز باعث هیجان خشم و غضب من بوده است تا آن را از حضور خود دور اندازم.32به سبب تمام شرارتی كه بنیاسرائیل و بنی‌یهودا، ایشان و پادشاهان و سروران و كاهنان و انبیای ایشان و مردان یهودا و ساكنان اورشلیم كرده، خشم مرا به هیجان آورده‌اند.33و پشت به من داده‌اند و نه رو. و هر چند ایشان را تعلیم دادم بلكه صبح زود برخاسته، تعلیم دادم لیكن گوش نگرفتند و تأدیب نپذیرفتند.34بلكه رجاسات خود را در خانه‌ای كه به اسم من مسمّی است برپا كرده، آن را نجس ساختند.35و مكانهای بلند بعل را كه در وادی ابن‌هِنوّم است بنا كردند تا پسران و دختران خود را برای مُولَك از آتش بگذرانند. عملی كه‌ایشان را امر نفرمودم و به خاطرم خطور ننمود كه چنین رجاسات را بجا آورده، یهودا را مرتكب گناه گردانند.»36پس الا´ن از این سبب یهوه خدای اسرائیل در حقّ این شهر كه شما دربارهاش می‌گویید كه به دست پادشاه بابل به شمشیر و قحط و وبا تسلیم شده است، چنین می‌فرماید:37«اینك من ایشان را از همه زمینهایی كه ایشان را در خشم و حدّت و غضب عظیم خود رانده‌ام جمع خواهم كرد و ایشان را به این مكان باز آورده، به اطمینان ساكن خواهم گردانید.38و ایشان قوم من خواهند بود و من خدای ایشان خواهم بود.39و ایشان را یك دل و یك طریق خواهم داد تا به جهت خیریت خویش و پسران خویش كه بعد از ایشان خواهند بود همیشه اوقات از من بترسند.40و عهد جاودانی با ایشان خواهم بست كه از احسان نمودن به ایشان برنخواهم گشت و ترس خود را در دل ایشان خواهم نهاد تا از من دوری نورزند.41و از احسان نمودن به ایشان مسرور خواهم شد و ایشان را براستی و به تمامی دل و جان خود در این زمین غرس خواهم نمود.42زیرا خداوند چنین میگوید: به نوعی كه تمامی این بلای عظیم را به این قوم رسانیدم، همچنان تمامی احسانی را كه به ایشان وعده داده‌ام به ایشان خواهم رسانید.43و در این زمین كه شما دربارهاش می‌گویید كه ویران و از انسان و بهایم خالی شده و به دست كلدانیان تسلیم گردیده است، مزرعه‌ها خریده خواهد شد.44و مزرعه‌ها به نقره خریده، قباله‌ها خواهند نوشت و مختوم خواهند نمود و شاهدان خواهند گرفت، در زمین بنیامین و حوالی اورشلیم و شهرهای یهودا و در شهرهای كوهستان و شهرهای همواری و شهرهای جنوب‌زیرا خداوند میگوید اسیران ایشان را باز خواهم آورد.»
331و هنگامی كه ارمیا در صحن زندان محبوس بود كلام خداوند بار دیگر بر او نازل شده، گفت:2«خداوند كه این كار را میكند و خداوند كه آن را مصوّر ساخته، مستحكم میسازد و اسم او یهوه است چنین میگوید:3مرا بخوان و تو را اجابت خواهم نمود و تو را از چیزهای عظیم و مخفی كه آنها را ندانسته‌ای مخبر خواهم ساخت.4زیرا كه یهوه خدای اسرائیل درباره خانه‌های این شهر و درباره خانه‌های پادشاهان یهودا كه در مقابل سنگرها و منجنیقها منهدم شده است،5و میآیند تا با كلدانیان مقاتله نمایند و آنها را به لاشهای كسانی كه من در خشم و غضب خود ایشان را كشتم پر میكنند. زیرا كه روی خود را از این شهر به سبب تمامی شرارت ایشان مستور ساخته‌ام.6اینك به این شهر عافیت و علاج باز خواهم داد و ایشان را شفا خواهم بخشید و فراوانی سلامتی و امانت را به ایشان خواهم رسانید.7و اسیران یهودا و اسیران اسرائیل را باز آورده، ایشان را مثل اول بنا خواهم نمود.8و ایشان را از تمامی گناهانی كه به من ورزیده‌اند، طاهر خواهم ساخت و تمامی تقصیرهای ایشان را كه بدانها بر من گناه ورزیده و از من تجاوز كرده‌اند، خواهم آمرزید.9و این شهر برای من اسم شادمانی و تسبیح و جلال خواهد بود نزد جمیع امّت‌های زمین كه چون آنها همه احسانی را كه به ایشان نموده باشم بشنوند خواهند ترسید. و به سبب تمام این احسان و تمامی سلامتی كه من به ایشان رسانیده باشم،خواهند لرزید.10خداوند چنین میگوید كه در این مكان كه شما دربارهاش می‌گویید كه آن ویران و خالی از انسان و بهایم است یعنی در شهرهای یهودا و كوچه‌های اورشلیم كه ویران و خالی از انسان و ساكنان و بهایم است،11در آنها آواز شادمانی و آواز سرور و آواز داماد و آواز عروس و آواز كسانی كه میگویند یهوه صبایوت را تسبیح بخوانید زیرا خداوند نیكو است و رحمت او تا ابدالا´باد است، بار دیگر شنیده خواهد شد و آواز آنانی كه هدایای تشكر به خانه خداوند می‌آورند. زیرا خداوند میگوید اسیران این زمین را مثل سابق باز خواهم آورد.12یهوه صبایوت چنین میگوید: در اینجایی كه ویران و از انسان و بهایم خالی است و در همه شهرهایش بار دیگر مسكن شبانانی كه گله‌ها را می‌خوابانند خواهد بود.13و خداوند میگوید كه در شهرهای كوهستان و شهرهای همواری و شهرهای جنوب و در زمین بنیامین و در حوالی اورشلیم و شهرهای یهودا گوسفندان بار دیگر از زیردست شمارندگان خواهند گذشت.14اینك خداوند میگوید: ایامی میآید كه آن وعده نیكو را كه درباره خاندان اسرائیل و خاندان یهودا دادم وفا خواهم نمود.15در آن ایام و در آن زمان شاخه عدالت برای داود خواهم رویانید و او انصاف و عدالت را در زمین جاری خواهد ساخت.16در آن ایام یهودا نجات خواهد یافت و اورشلیم به امنیت مسكون خواهد شد و اسمی كه به آن نامیده میشود این است: یهوه صِدْقینُو.17زیرا خداوند چنین میگوید كه از داود كسی كه بر كرسی خاندان اسرائیل بنشیند كَمْ نخواهد شد.18و از لاویان كهنـه كسی كه قربانیهای سوختنی بگذراند و هدایای آردی بسوزاند و ذبایح همیشه ذبح نماید از حضور من كَمْ نخواهد شد.»19و كلام خداوند بر ارمیا نازل شده، گفت:20« خداوند چنین میگوید: اگر عهد مرا با روز و عهد مرا با شب باطل توانید كرد كه روز و شب در وقت خود نشود،21آنگاه عهد من با بنده من داود باطل خواهد شد تا برایش پسری كه بر كرسی او سلطنت نماید نباشد و با لاویان كهنه كه خادم من میباشند.22چنانكه لشكر آسمان را نتوان شمرد و ریگ دریا را قیاس نتوان كرد، همچنان ذریت بنده خود داود و لاویان را كه مرا خدمت می‌نمایند زیاده خواهم گردانید.»23و كلام خداوند بر ارمیا نازل شده، گفت:24«آیا نمی‌بینی كه این قوم چه حرف می‌زنند؟ میگویند كه خداوند آن دو خاندان را كه برگزیده بود ترك نموده است. پس قوم مرا خوار می‌شمارند كه در نظر ایشان دیگر قومی نباشند.25خداوند چنین میگوید: اگر عهد من با روز و شب نمی‌بود و قانونهای آسمان و زمین را قرار نمی‌دادم،26آنگاه نیز ذریت یعقوب ونسل بنده خود داود را ترك می‌نمودم و از ذریت او بر اولاد ابراهیم و اسحاق و یعقوب حاكمان نمی‌گرفتم. زیرا كه اسیران ایشان را باز خواهم آورد و بر ایشان ترحّم خواهم نمود.»
341كلامی كه از جانب خداوند در حینی كه نبوكدنصّر پادشاه بابل و تمامی لشكرش و جمیع ممالك جهان كه زیر حكم او بودند و جمیع قومها با اورشلیم و تمامی شهرهایش جنگ مینمودند بر ارمیا نازل شده، گفت:2«یهوه خدای اسرائیل چنین میگوید: برو و صدقیا پادشاه یهودا را خطاب كرده، وی را بگو خداوند چنین می‌فرماید: اینك من این شهر را به دست پادشاه بابل تسلیم میكنم و او آن را به آتش خواهد سوزانید.3و تو از دستش نخواهی رست. بلكه البته گرفتار شده، به دست او تسلیم خواهی گردید و چشمان تو چشمان پادشاه بابل را خواهد دید و دهانش با دهان تو گفتگو خواهد كرد و به بابل خواهی رفت.4لیكن ای صدقیا پادشاه یهودا كلام خداوند را بشنو. خداوند درباره تو چنین میگوید: به شمشیر نخواهی مرد،5بلكه بسلامتی خواهی مرد. و چنانكه برای پدرانت یعنی پادشاهان پیشین كه قبل از تو بودند (عطریات) سوزانیدند، همچنان برای تو خواهند سوزانید و برای تو ماتم گرفته، خواهند گفت: آه ای آقا. زیرا خداوند میگوید: من این سخن را گفتم.»6پس ارمیا نبی تمامی این سخنان را به صدقیا پادشاه یهودا در اورشلیم گفت،7هنگامی كه لشكر پادشاه بابل با اورشلیم و با همه شهرهای باقی یهودا یعنی با لاكیش و عَزِیقَه جنگ مینمودند. زیرا كه این دو شهر از شهرهای حصاردار یهودا فقط باقی مانده بود.8كلامی كه از جانب خداوند بر ارمیا نازل شد بعد از آنكه‌صدقیا پادشاه با تمامی قومی كه در اورشلیم بودند عهد بست كه ایشان به آزادی ندا نمایند،9تا هر كس غلام عبرانی خود و هر كس كنیز عبرانیه خویش را به آزادی رها كند و هیچكس برادر یهود خویش را غلام خود نسازد.10پس جمیع سروران و تمامی قومی كه داخل این عهد شدند اطاعت نموده، هر كدام غلام خود را و هر كدام كنیز خویش را به آزادی رها كردند و ایشان را دیگر به غلامی نگاه نداشتند بلكه اطاعت نموده، ایشان را رهایی دادند.11لكن بعد از آن ایشان برگشته، غلامان و كنیزان خود را كه به آزادی رها كرده بودند، باز آوردند و ایشان را به عُنف به غلامی و كنیزی خود گرفتند.12و كلام خداوند بر ارمیا از جانب خداوند نازل شده، گفت:13«یهوه خدای اسرائیل چنین میگوید: من با پدران شما در روزی كه ایشان را از زمین مصر از خانه بندگی بیرون آوردم عهد بسته، گفتم14كه در آخر هر هفت سال هر كدام از شما برادر عبرانی خود را كه خویشتن را به تو فروخته باشد رها كنید. و چون تو را شش سال بندگی كرده باشد، او را از نزد خود به آزادی رهایی دهی. اما پدران شما مرا اطاعت ننمودند و گوش خود را به من فرا نداشتند.15و شما در این زمان بازگشت نمودید و آنچه در نظر من پسند است بجا آوردید. و هر كس برای همسایه خود به آزادی ندا نموده، در خانه‌ای كه به اسم من نامیده شده است عهد بستید.16اما از آن روتافته اسم مرا بیعصمت كردید و هر كدام از شما غلام خود را و هر كس كنیز خویش را كه ایشان را برحسب میل ایشان به آزادی رها كرده بودید، باز آوردیدو ایشان را به عنف به غلامی و كنیزی خود گرفتید.17بنابراین خداوند چنین میگوید: چونكه شما مرا اطاعت ننمودید و هر كس برای برادر خود و هر كدام برای همسایه خویش به آزادی ندا نكردید، اینك خداوند میگوید: من برای شما آزادی را به شمشیر و وبا و قحط ندا میكنم و شما را در میان تمامی ممالك جهان مشوّش خواهم گردانید.18و تسلیم خواهم كرد كسانی را كه از عهد من تجاوز نمودند و وفا ننمودند به كلام عهدی كه به حضور من بستند، حینی كه گوساله را دو پاره كرده، در میان پاره‌هایش گذاشتند.19یعنی سروران یهودا و سروران اورشلیم و خواجه‌سرایان و كاهنان و تمامی قوم زمین را كه در میان پاره‌های گوساله گذر نمودند.20و ایشان را به دست دشمنان ایشان و به دست آنانی كه قصد جان ایشان دارند، خواهم سپرد و لاشهای ایشان خوراك مرغان هوا و حیوانات زمین خواهد شد.21و صدقیا پادشاه یهودا و سرورانش را به دست دشمنان ایشان و به دست آنانی كه قصد جان ایشان دارند و به دست لشكر پادشاه بابل كه از نزد شما رفته‌اند تسلیم خواهم كرد.22اینك خداوند میگوید من امر می‌فرمایم و ایشان را به این شهر باز خواهم آورد و با آن جنگ كرده، آن را خواهند گرفت و به آتش خواهند سوزانید و شهرهای یهودا را ویران و غیرمسكون خواهم ساخت.»
351كلامی كه از جانب خداوند در ایام یهُویاقیم بن یوشیا پادشاه یهودا بر ارمیا نازل شده، گفت:2«به خانه رِكابیان برو و به ایشان سخن گفته، ایشان را به یكی از حجره‌های خانه خداوند بیاور و به ایشان شراب بنوشان.»3پس یازَنْیا ابن ارمیا ابن حَبَصِنْیا و برادرانش و جمیع پسرانش و تمامی خاندان ركابیان را برداشتم،4و ایشان را به خانه خداوند به حجره پسران حانان بن یجْدَلِیا مرد خدا كه به پهلوی حُجره سروران و بالای حجره مَعَسِیا ابن شَلُّوم، مستحفظ آستانه بود آوردم.5و كوزه‌های پر از شراب و پیاله‌ها پیش ركابیان نهاده، به ایشان گفتم: «شراب بنوشید.»6ایشان گفتند: «شراب نمی‌نوشیم زیرا كه پدر ما یوناداب بن رِكاب ما را وصیت نموده، گفت كه شما و پسران شما ابداً شراب ننوشید.7و خانه‌ها بنا مكنید و كشت منمایید و تاكستانها غرس مكنید و آنها را نداشته باشید بلكه تمامی روزهای خود را در خیمه‌ها ساكن شوید تا روزهای بسیار به روی زمینی كه شما در آن غریب هستید زنده بمانید.8و ما به سخن پدر خود یوناداب بن ركاب و بهر چه او به ما امر فرمود اطاعت نموده، در تمامی عمر خود شراب ننوشیدیم، نه ما و نه زنان ما و نه پسران ما و نه دختران ما.9و خانه‌ها برای سكونت خود بنا نكردیم و تاكستانها و املاك و مزرعه‌ها برای خود نگرفتیم.10و در خیمه‌ها ساكن شده، اطاعت نمودیم و به آنچه پدر ما یوناداب ما را امر فرمود عمل نمودیم.11لیكن وقتی كه نبوكدرصّر پادشاه بابل به زمین برآمد گفتیم: بیایید از ترس لشكر كلدانیان و لشكر ارامیان به اورشلیم داخل شویم پس در اورشلیم ساكن شدیم.12پس كلام خداوند بر ارمیا نازل شده، گفت:13«یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: برو و به مردان یهودا و ساكنان اورشلیم بگو كه خداوند میگوید: آیا تأدیب نمی‌پذیرید و به كلام من گوش نمی‌گیرید؟14سخنان یوناداب بن ركاب كه به پسران خود وصیت نمود كه شراب ننوشید استوار گردیده است و تا امروز شراب نمی‌نوشند و وصیت پدر خود را اطاعت می‌نمایند؛ امّا من به شما سخن گفتم و صبح زود برخاسته، تكلّم نمودم و مرا اطاعت نكردید.15و بندگان خود انبیا را نزد شما فرستادم و صبح زود برخاسته، ایشان را ارسال نموده، گفتم هر كدام از راه بد خود بازگشت نمایید و اعمال خود را اصلاح كنید و خدایان غیر را پیروی منمایید و آنها را عبادت مكنید تا در زمینی كه به شما و به پدران شما داده‌ام ساكن شوید. اما شما گوش نگرفتید و مرا اطاعت ننمودید.16پس چونكه پسران یوناداب بن ركاب وصیت پدر خویش را كه به ایشان فرموده است اطاعت می‌نمایند و این قوم مرا اطاعت نمی‌كنند،17بنابراین یهوه خدای صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: اینك من بر یهودا و بر جمیع سكنه اورشلیم تمامی آن بلا را كه درباره ایشان گفته‌ام وارد خواهم آورد زیرا كه به ایشان سخن گفتم و نشنیدند و ایشان را خواندم و اجابت ننمودند.»18و ارمیا به خاندان ركابیان گفت: «یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: چونكه شما وصیت پدر خود یوناداب را اطاعت نمودید و جمیع اوامر او را نگاه داشته، بهر آنچه او به شما امر فرمود عمل نمودید،19بنابراین یهوه‌صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: از یوناداب بن ركاب كسی كه دایماً به حضور من بایستد كَمْ نخواهد شد.»
361و در سال چهارم یهویاقیم بن یوشیا پادشاه یهودا واقع شد كه این كلام از جانب خداوند بر ارمیا نازل شده، گفت:2«طوماری برای خود گرفته، تمامی سخنانی را كه من درباره اسرائیل و یهودا و همه امّتها به تو گفتم از روزی كه به تو تكلّم نمودم یعنی از ایام یوشیا تا امروز در آن بنویس.3شاید كه خاندان یهودا تمامی بلا را كه من می‌خواهم بر ایشان وارد بیاورم گوش بگیرند تا هر كدام از ایشان از راه بد خود بازگشت نمایند و من عصیان و گناهان ایشان را بیامرزم.»4پس ارمیا باروك بن نَیریا را خواند و باروك از دهان ارمیا تمامی كلام خداوند را كه به او گفته بود در آن طومار نوشت.5و ارمیا باروك را امر فرموده، گفت: «من محبوس هستم و نمیتوانم به خانه خداوند داخل شوم.6پس تو برو و سخنان خداوند را از طوماری كه از دهان من نوشتی در روز صَوْم در خانه خداوند در گوش قوم بخوان و نیز آنها را در گوش تمامی یهودا كه از شهرهای خود میآیند بخوان.7شاید كه به حضور خداوند استغاثه نمایند و هر كدام از ایشان از راه بد خود بازگشت كنند زیرا كه خشم و غضبی كه خداوند درباره این قوم فرموده است عظیم میباشد.»8پس باروك بن نیریا به هر آنچه ارمیا نبی او راامر فرموده بود عمل نمود و كلام خداوند را در خانه خداوند از آن طومار خواند.9و در ماه نهم از سال پنجم یهویاقیم بن یوشیا پادشاه یهودا، برای تمامی اهل اورشلیم و برای همه كسانی كه از شهرهای یهودا به اورشلیم میآمدند، برای روزه به حضور خداوند ندا كردند.10و باروك سخنان ارمیا را از آن طومار در خانه خداوند در حجره جَمَریا ابن شافان كاتب در صحن فوقانی نزد دهنه دروازه جدید خانه خداوند به گوش تمامی قوم خواند.11و چون میكایا ابن جَمَریا ابن شافان تمامی سخنان خداوند را از آن طومار شنید،12به خانه پادشاه به حجره كاتب آمد و اینك جمیع سروران در آنجا نشسته بودند یعنی اَلِیشاماع كاتب و دَلایا ابن شَمَعْیا و اَلنْاتان بن عَكبُور و جَمَریا ابن شافان و صِدِقیا ابن حَنَنْیا و سایر سروران.13پس میكایا تمامی سخنانی را كه از باروك وقتی كه آنها را به گوش خلق از طومار می‌خواند شنید برای ایشان باز گفت.14آنگاه تمامی سروران یهودی ابن نَتَنْیا ابن شَلَمْبا ابن كُوشی را نزد باروك فرستادند تا بگوید: «آن طوماری را كه به گوش قوم خواندی به دست خود گرفته، بیا.» پس باروك بن نَیریا طومار را به دست خود گرفته، نزد ایشان آمد.15و ایشان وی را گفتند: «بنشین و آن را به گوشهای ما بخوان.» و باروك به گوش ایشان خواند.16و واقع شد كه چون ایشان تمامی این سخنان را شنیدند با ترس به یكدیگر نظر افكندند و به باروك گفتند: «البته تمامی این سخنان را به پادشاه بیان خواهیم كرد.»17و از باروك سؤال كرده، گفتند: «ما را خبر بده كه تمامی این سخنان را چگونه از دهان او نوشتی.»18باروك به ایشان گفت: «او تمامی این سخنان را از دهان خود برای من می‌خواند و من با مركّب در طومار می‌نوشتم.»19سروران به باروك گفتند: «تو و ارمیا رفته، خویشتن را پنهان كنید تا كسی نداند كه كجا میباشید.»20پس طومار را در حجره اَلِیشاماع كاتب گذاشته، به سرای پادشاه رفتند وتمامی این سخنان را به گوش پادشاه باز گفتند.21و پادشاه یهودی را فرستاد تا طومار را بیاورد و یهودی آن را از حجره الیشاماع كاتب آورده، در گوش پادشاه و در گوش تمامی سرورانی كه به حضور پادشاه حاضر بودند خواند.22و پادشاه در ماه نهم در خانه زمستانی نشسته و آتش پیش وی بر منقل افروخته بود.23و واقع شد كه چون یهودی سه چهار ورق خوانده بود، (پادشاه) آن را با قلمتراش قطع كرده، در آتشی كه بر منقل بود انداخت تا تمامی طومار در آتشی كه در منقل بود سوخته شد.24و پادشاه و همه بندگانش كه تمامی این سخنان را شنیدند، نه ترسیدند و نه جامه خود را چاك زدند.25لیكن اَلناتان و دَلایا و جَمَریا از پادشاه التماس كردند كه طومار را نسوزاند اما به ایشان گوش نگرفت.26بلكه پادشاه یرَحْمِیئیل شاهزاده و سَرایا ابن عَزَرْئیل و شَلَمْیا ابن عَبْدِئیل را امر فرمود كه باروك كاتب و ارمیا نبی را بگیرند. اما خداوند ایشان را مخفی داشت.27و بعد از آنكه پادشاه طومار و سخنانی را كه باروك از دهان ارمیا نوشته بود سوزانید، كلام خداوند بر ارمیا نازل شده، گفت:28«طوماری دیگر برای خود باز گیر و همه سخنان اولین را كه در طومار نخستین كه یهویاقیم پادشاه یهودا آن را سوزانید بر آن بنویس.29و به یهویاقیم پادشاه یهودا بگو خداوند چنین می‌فرماید: تو این طوماررا سوزانیدی و گفتی چرا در آن نوشتی كه پادشاه بابل البته خواهد آمد و این زمین را خراب كرده، انسان و حیوان را از آن نابود خواهد ساخت.30بنابراین خداوند درباره یهویاقیم پادشاه یهودا چنین می‌فرماید كه برایش كسی نخواهد بود كه بر كرسی داود بنشیند و لاش او روز در گرما و شب در سرما بیرون افكنده خواهد شد.31و بر او و بر ذریتّش و بر بندگانش عقوبت گناه ایشان را خواهم آورد و بر ایشان و بر سكنه اورشلیم و مردان یهودا تمامی آن بلا را كه درباره‌ایشان گفته‌ام خواهم رسانید زیرا كه مرا نشنیدند.»32پس ارمیا طوماری دیگر گرفته، به باروك بن نیریای كاتب سپرد و او تمامی سخنان طوماری را كه یهویاقیم پادشاه یهودا به آتش سوزانیده بود از دهان ارمیا در آن نوشت و سخنان بسیاری نیز مثل آنها بر آن افزوده شد.
371و صدقیا ابن یوشیا پادشاه به جای كُنیاهو ابن یهویاقیم كه نبوكدرصّر پادشاه بابل او را بر زمین یهودا به پادشاهی نصب كرده بود، سلطنت نمود.2و او و بندگانش و اهل زمین به كلام خداوند كه به واسطه ارمیا نبی گفته بود گوش ندادند.3و صدقیا پادشاه، یهُوكَل بن شَلَمْیا و صَفَنیا ابن مَعَسِیا كاهن را نزد ارمیای نبی فرستاد كه بگویند: «نزد یهوه خدای ما به جهت ما استغاثه نما.»4و ارمیا در میان قوم آمد و شد مینمود زیرا كه او را هنوز در زندان نینداخته بودند.5و لشكر فرعون از مصر بیرون آمدند و چون كلدانیانی كه اورشلیم را محاصره كرده‌بودند، خبر ایشان را شنیدند، از پیش اورشلیم رفتند.6آنگاه كلام خداوند بر ارمیا نبی نازل شده، گفت:7«یهوه خدای اسرائیل چنین می‌فرماید: به پادشاه یهودا كه شما را نزد من فرستاد تا از من مسألت نمایید چنین بگویید: اینك لشكر فرعون كه به جهت اعانت شما بیرون آمده‌اند، به ولایت خود به مصر مراجعت خواهند نمود.8و كلدانیان خواهند برگشت و با این شهر جنگ خواهند كرد و آن را تسخیر نموده، به آتش خواهند سوزانید.9و خداوند چنین میگوید كه خویشتن را فریب ندهید و مگویید كه كلدانیان از نزد ما البته خواهند رفت، زیرا كه نخواهند رفت.10بلكه اگر تمامی لشكر كلدانیانی را كه با شما جنگ می‌نمایند چنان شكست می‌دادید كه از ایشان غیر از مجروح‌شدگان كسی نمی‌ماند، باز هر كدام از ایشان از خیمه خود برخاسته، این شهر را به آتش می‌سوزانیدند.»11و بعد از آنكه لشكر كلدانیان از ترس لشكر فرعون از اورشلیم كوچ كرده بودند، واقع شد12كه ارمیا از اورشلیم بیرون میرفت تا به زمین بنیامین برود و در آنجا از میان قوم نصیب خود را بگیرد.13و چون به دروازه بنیامین رسید، رئیس كشیكچیان مسمّی به یرْئِیا ابن شَلَمْیا ابن حَنَنْیا در آنجا بود و او ارمیای نبی را گرفته، گفت: «نزد كلدانیان می‌روی؟»14ارمیا گفت: «دروغ است، نزد كلدانیان نمی‌روم.» لیكن یرْئِیا به وی گوش نداد و ارمیا را گرفته او را نزد سروران آورد.15و سروران بر ارمیا خشم نموده، او را زدند و او را در خانه‌یوناتان كاتب به زندان انداختند زیرا آن را زندان ساخته بودند.16و چون ارمیا در سیاه‌چال به یكی از حجره‌ها داخل شده بود و ارمیا روزهای بسیار در آنجا مانده بود،17آنگاه صدقیا پادشاه فرستاده، او را آورد و پادشاه در خانه خود خفیةً از او سؤال نموده، گفت كه «آیا كلامی از جانب خداوند هست؟» ارمیا گفت: «هست و گفت به دست پادشاه بابل تسلیم خواهی شد.»18و ارمیا به صدقیا پادشاه گفت: «و به تو و بندگانت و این قوم چه گناه كرده‌ام كه مرا به زندان انداخته‌اید؟19و انبیای شما كه برای شما نبوّت كرده، گفتند كه پادشاه بابل بر شما و بر این زمین نخواهد آمد كجا میباشند؟20پس الا´ن ای آقایم پادشاه بشنو: تمنّا اینكه استدعای من نزد تو پذیرفته شود كه مرا به خانه یوناتان كاتب پس نفرستی مبادا در آنجا بمیرم.»21پس صدقیا پادشاه امر فرمود كه ارمیا را در صحن زندان بگذارند. و هر روز قرص نانی از كوچه خبّازان به او دادند تا همه نان از شهر تمام شد. پس ارمیا در صحن زندان ماند.
381و شَفَطْیا ابن مَتّان و جَدَلْیا ابن فَشْحُور و یوكَل بن شَلَمْیا و فَشْحُور بن مَلْكیا سخنان ارمیا را شنیدند كه تمامی قوم را بدانها مخاطب ساخته، گفت:2« خداوند چنین میگوید: هر كه در این شهر بماند از شمشیر و قحط و وبا خواهد مرد، اما هر كه نزد كلدانیان بیرون رود خواهد زیست و جانش برای او غنیمت شده، زنده خواهد ماند.3خداوند چنین میگوید: این شهر البته به دست لشكر پادشاه بابل تسلیم شده، آن را تسخیر خواهد نمود.»4پس آن سروران به پادشاه گفتند: «تمنّا اینكه این مرد كشته شود زیرا كه بدین منوال دستهای مردان جنگی را كه در این شهر باقی مانده‌اند و دستهای تمامی قوم را سُست میكند چونكه مثل این سخنان به ایشان میگوید. زیرا كه این مرد سلامتی این قوم را نمی‌طلبد بلكه ضرر ایشان را.»5صدقیا پادشاه گفت: «اینك او در دست شما است زیرا پادشاه به خلاف شما كاری نمی‌تواند كرد.»6پس ارمیا را گرفته او را در سیاه‌چال مَلْكیا ابن مَلِكْ كه در صحن زندان بود انداختند و ارمیا را به ریسمانها فرو هشتند و در آن سیاه‌چال آب نبود لیكن گِل بود و ارمیا به گِل فرو رفت.7و چون عَبَدْمَلَكْ حبشی كه یكی از خواجه‌سرایان و در خانه پادشاه بود شنید كه ارمیا را به سیاه‌چال انداختند (و به دروازه بنیامین نشسته بود)،8آنگاه عبدملك از خانه پادشاه بیرون آمد و به پادشاه عرض كرده، گفت:9«كه ای آقایم پادشاه، این مردان در آنچه به ارمیای نبی كرده و او را به سیاه‌چال انداخته‌اند، شریرانه عمل نموده‌اند و او در جایی كه هست از گرسنگی خواهد مرد، زیرا كه در شهر هیچ نان باقی نیست.»10پس پادشاه به عبدملك حبشی امر فرموده، گفت: «سی نفر از اینجا همراه خود بردار و ارمیای نبی را قبل از آنكه بمیرد از سیاه‌چال برآور.»11پس عبدملك آن كسان را همراه خود برداشته، به خانه پادشاه از زیر خزانه داخل شد و از آنجا پارچه‌های مندرس و رقعه‌های پوسیده گرفته،آنها را با ریسمانها به سیاه‌چال نزد ارمیا فروهشت.12و عبدملك حبشی به ارمیا گفت: «این پارچه‌های مندرس و رقعه‌های پوسیده را زیر بغل خود در زیر ریسمانها بگذار.» و ارمیاچنین كرد.13پس ارمیا را با ریسمانها كشیده، او را از سیاه‌چال برآوردند و ارمیا در صحن زندان ساكن شد.14و صدقیا پادشاه فرستاده، ارمیا نبی را به مدخل سومی كه در خانه خداوند بود نزد خود آورد و پادشاه به ارمیا گفت: «من از تو مطلبی می‌پرسم، از من چیزی مخفی مدار.»15ارمیا به صدقیا گفت: «اگر تو را خبر دهم آیا هر آینه مرا نخواهی كُشت و اگر تو را پند دهم مرا نخواهی شنید؟»16آنگاه صدقیا پادشاه برای ارمیا خفیةً قسم خورده، گفت: «به حیات یهوه كه این جان را برای ما آفرید قسم كه تو را نخواهم كشت و تو را به دست این كسانی كه قصد جان تو دارند تسلیم نخواهم كرد.»17پس ارمیا به صدقیا گفت: «یهوه خدای صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: اگر حقیقتاً نزد سروران پادشاه بابل بیرون روی، جان تو زنده خواهد ماند و این شهر به آتش سوخته نخواهد شد بلكه تو و اهل خانه‌ات زنده خواهید ماند.18اما اگر نزد سروران پادشاه بابل بیرون نروی، این شهر به دست كلدانیان تسلیم خواهد شد و آن را به آتش خواهند سوزانید و تو از دست ایشان نخواهی رست.»19اما صدقیا پادشاه به ارمیا گفت: «من از یهودیانی كه بطرف كلدانیان شده‌اند می‌ترسم، مبادا مرا به دست ایشان تسلیم نموده، ایشان مرا تفضیح نمایند.»20ارمیا در جواب گفت: «تو را تسلیم نخواهند كرد. مستدعی آنكه كلام خداوند را كه به تو می‌گویم اطاعت نمایی تا تو را خیریت‌شود و جان تو زنده بماند.21اما اگر از بیرون رفتن ابا نمایی كلامی كه خداوند بر من كشف نموده این است:22اینك تمامی زنانی كه در خانه پادشاه یهودا باقی مانده‌اند، نزد سروران پادشاه بابل بیرون برده خواهند شدو ایشان خواهند گفت: اَصْدِقای تو تو را اغوا نموده، بر تو غالب آمدند و الا´ن چونكه پایهای تو در لجن فرو رفته است ایشان به عقب برگشته‌اند.23و جمیع زنانت و فرزندانت را نزد كلدانیان بیرون خواهند برد و تو از دست ایشان نخواهی رست، بلكه به دست پادشاه بابل گرفتار خواهی شد و این شهر را به آتش خواهی سوزانید.»24آنگاه صدقیا به ارمیا گفت: «زنهار كسی از این سخنان اطلاع نیابد و نخواهی مرد.25و اگر سـروران بشنونـد كه با تـو گفتگـو كـرده‌ام و نـزد تو آمـده، تـو را گوینـد تمنّـا اینكه مـا را از آنچه به پادشاه گفتی و آنچـه پادشـاه به تـو گفـت اطـلاع دهی و آن را از ما مخفـی نـداری تا تـو را به قتل نرسانیم،26آنگاه به ایشـان بگـو: من عـرض خود را به حضور پادشـاه رسانیـدم تا مرا بـه خانـه یوناتـان بـاز نفرستـد تـا در آنجـا نمیـرم.»27پس جمیع سروران نزد ارمیا آمده، از او سؤال نمودند و او موافق همه این سخنانی كه پادشاه به او امر فرموده بود به ایشان گفت.پس از سخن گفتن با او باز ایستادند چونكه مطلب فهمیده نشد.28و ارمیا در صحن زندان تا روز فتح شدن اورشلیم ماند؛ و هنگامی كه اورشلیم گرفته شد، در آنجا بود.
391در ماه دهم از سال نهم صدقیاپادشاه یهودا، نبوكدرصّر پادشاه بابل با تمامی لشكر خود بر اورشلیم آمده، آن را محاصره نمودند.2و در روز نهم ماه چهارم از سال یازدهم صدقیا در شهر رخنه كردند.3و تمام سروران پادشاه بابل داخل شده، در دروازه وسطی نشستند یعنی نَرْجَلْ شَرأصَرْ و سَمْجَرْنَبُو و سَرسَكیم رئیس خواجه سرایان و نَرْجَل شَرأصَرْ رئیس مجوسیان و سایر سرداران پادشاه بابل.4و چون صدقیا پادشاه یهودا و تمامی مردان جنگی این را دیدند، فرار كرده، به راه باغ شاه از دروازه‌ای كه در میان دو حصار بود در وقت شب از شهر بیرون رفتند و (پادشاه) به راه عَرَبَه رفت.5و لشكر كلدانیان ایشان را تعاقب نموده، در عَرَبَه اَریحا به صدقیا رسیدند و او را گرفتار كرده، نزد نبوكدرصّر پادشاه بابل به رِبْلَه در زمین حَماتْ آوردند و او بر وی فتوی داد.6و پادشاه بابل پسران صدقیا را پیش رویش در رِبْلَه به قتل رسانید و پادشاه بابل تمامی شُرفای یهودا را كشت.7و چشمان صدقیا را كور كرد و او را به زنجیرها بسته، به بابل برد.8و كلدانیان خانه پادشاه و خانه‌های قوم را به آتش سوزانیدند و حصارهای اورشلیم را منهدم ساختند.9و نَبُوزَرَدان رئیس جلاّدان، بقیه قوم را كه در شهر باقی مانده بودند و خارجین را كه بطرف او شده بودند و بقیه قوم را كه مانده بودند به بابل به اسیری برد.10لیكن نَبُوزَرَدان رئیس جلاّدان فقیران قوم را كه چیزی نداشتند در زمین یهودا واگذاشت و تاكستانها و مزرعه‌ها در آن روز به ایشان داد.11و نبوكدرصّر پادشاه بابل درباره ارمیا به نبوزردان رئیس جلاّدان امر فرموده، گفت:12«اورا بگیر و به او نیك متوجه شده، هیچ اذیتی به وی مرسان بلكه هر چه به تو بگوید برایش بعمل آور.»13پس نبوزردان رئیس جلاّدان و نَبُوشَزْبان رئیس خواجه سرایان و نَرْجَل شَرأصَر رئیس مجوسیان و سایر سروران پادشاه بابل فرستادند14و ارسال نموده، ارمیا را از صحن زندان برداشتند و او را به جَدَلْیا ابن اَخیقام بن شافان سپردند تا او را به خانه خود ببرد. پس در میان قوم ساكن شد.15و چون ارمیا هنوز در صحن زندان محبوس بود، كلام خداوند بر وی نازل شده، گفت:16«برو و عَبَدْمَلَك حبشی را خطاب كرده، بگو: یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین می‌فرماید: اینك كلام خود را بر این شهر به بلا وارد خواهم آورد و نه بخوبی و در آن روز در نظر تو واقع خواهد شد.17لیكن خداوند میگوید: من تو را در آن روز نجات خواهم داد و به دست كسانی كه از ایشان می‌ترسی تسلیم نخواهی شد.18زیرا خداوند میگوید كه تو را البته رهایی خواهم داد و به شمشیر نخواهی افتاد، بلكه از این جهت كه بر من توكّل نمودی جان تو برایت غنیمت خواهد شد.»
401كلامی كه از جانب خداوند بر ارمیا نازل شد بعد از آنكه نبوزردان رئیس جلاّدان او را از رامه رهایی داد و وی را از میان تمامی اسیران اورشلیم و یهودا كه به بابل جلای وطن می‌شدند و او در میان ایشان به زنجیرها بسته شده بود برگرفت.2و رئیس جلاّدان ارمیا را گرفته، وی را گفت: «یهوه خدایت این بلا را درباره این مكان فرموده است.3و خداوند برحسب كلام خود این را به وقوع آورده، عمل نموده است.زیرا كه به خداوند گناه ورزیده و سخن او را گوش نگرفته‌اید پس این واقعه به شما رسیده است.4و حال اینك من امروز تو را از زنجیرهایی كه بر دستهای تو است رها میكنم. پس اگر در نظرت پسند آید كه با من به بابل بیایی بیا و تو را نیكو متوجه خواهم شد. و اگر در نظرت پسند نیاید كه همراه من به بابل آیی، پس میا و بدان كه تمامی زمین پیش تو است هر جایی كه در نظرت خوش و پسند آید كه بروی به آنجا برو.»5و وقتی كه او هنوز برنگشته بود (وی را گفت): «نزد جدلیا ابن اخیقام بن شافان كه پادشاه بابل او را بر شهرهای یهودا نصب كرده است برگرد و نزد او در میان قوم ساكن شو یا هر جایی كه می‌خواهی بروی، برو.» پس رئیس جلاّدان او را توشه راه و هدیه داد و او را رها نمود.6و ارمیا نزد جدلیا ابن اخیقام به مِصْفَه آمده، نزد او در میان قومی كه در زمین باقی مانده بودند، ساكن شد.7و چون تمامی سرداران لشكر كه در صحرا بودند و مردان ایشان شنیدند كه پادشاه بابل جَدَلیا ابن اخیقام را بر زمین نصب كرده و مردان و زنان و اطفال و فقیران زمین را كه به بابل برده نشده بودند، به او سپرده است،8آنگاه ایشان نزد جدلیا به مصفه آمدند یعنی اسماعیل بن نَتَنْیا و یوحانان و یوناتان پسران قاریح و سرایا ابن تَنْحُومَت و پسران عیفای نَطُوفاتی و یزَنْیا پسر مَعْكاتی ایشان و مردان ایشان.9و جدلیا ابن اخیقام بن شافان برای ایشان و كسان ایشان قسم خورده، گفت: «از خدمت نمودن به كلدانیان مترسید. در زمین ساكن‌شوید و پادشاه بابل را بندگی نمایید و برای شما نیكو خواهد شد.10و اما من اینك در مصفه ساكن خواهم شد تا به حضور كلدانیانی كه نزد ما آیند حاضر شوم و شما شراب و میوه‌جات و روغن جمع كرده، در ظروف خود بگذارید و در شهرهایی كه برای خود گرفته‌اید ساكن باشید.»11و نیز چون تمامی یهودیانی كه در موآب و در میان بنیعّمون و در ادوم و سایر ولایات بودند شنیدند كه پادشاه بابل، بقیه‌ای از یهود را واگذاشته و جدلیا ابن اخیقام بن شافان را بر ایشان گماشته است،12آنگاه جمیع یهودیان از هر جایی كه پراكنده شده بودند مراجعت كردند و به زمین یهودا نزد جدلیا به مصفه آمدند و شراب و میوه‌جات بسیار و فراوان جمع نمودند.13و یوحانان بن قاریح و همه سرداران لشكری كه در بیابان بودند نزد جدلیا به مصفه آمدند،14و او را گفتند: «آیا هیچ میدانی كه بَعْلِیس پادشاه بنیعّمون اسماعیل بن نَتَنْیا را فرستاده است تا تو را بكشد؟» اما جدلیا ابن اخیقام ایشان را باور نكرد.15پس یوحانان بن قاریح جدلیا را در مصفه خفیةً خطاب كرده، گفت: «اذن بده كه بروم و اسماعیل بن نَتَنْیا را بكشم و كسی آگاه نخواهد شد. چرا او تو را بكشد و جمیع یهودیانی كه نزد تو فراهم آمده‌اند پراكنده شوند و بقیه یهودیان تلف گردند؟»16امّا جدلیا ابن اخیقام به یوحانان بن قاریح گفت: «این كار را مكن زیرا كه درباره اسماعیل دروغ می‌گویی .»
411و در ماه هفتم واقع شد كه اسماعیل بن نَتَنْیا ابن الیشاماع كه از نسل پادشاهان‌بود، با بعضی از رؤسای پادشاه و ده نفر همراهش نزد جدلیا ابن اخیقام به مصفه آمدند و آنجا در مصفه با هم نان خوردند.2و اسماعیل بن نَتَنْیا و آن ده نفر كه همراهش بودند برخاسته، جدلیا ابن اخیقام بن شافان را به شمشیر زدند و او را كه پادشاه بابل به حكومت زمین نصب كرده بود كشت.3و اسماعیل تمامی یهودیانی را كه همراه او یعنی با جدلیا در مصفه بودند و كلدانیانی را كه در آنجا یافت شدند و مردان جنگی را كشت.4و در روز دوم بعد از آنكه جدلیا را كشته بود و كسی از آن اطلاع نیافته بود،5هشتاد نفر با ریش تراشیده و گریبان دریده و بدن خراشیده هدایا و بخور با خود آورده، از شكیم و شیلوه و سامره آمدند تا به خانه خداوند ببرند.6و اسماعیل بن نَتَنْیا به استقبال ایشان از مصفه بیرون آمد و در رفتن گریه میكرد و چون به ایشان رسید گفت: «نزد جدلیا ابن اخیقام بیایید.»7و هنگامی كه ایشان به میان شهر رسیدند، اسماعیل بن نَتَنْیا و كسانی كه همراهش بودند، ایشان را كشته، در حفره انداختند.8اما در میان ایشان ده نفر پیدا شدند كه به اسماعیل گفتند: «ما را مَكُش زیرا كه ما را ذخیره‌ای از گندم و جو و روغن و عسل در صحرا میباشد.» پس ایشان را واگذاشته، در میان برادران ایشان نكشت.9و حفره‌ای كه اسماعیل بدنهای همه كسانی را كه به سبب جدلیا كشته، در آن انداخته بود، همان است كه آسا پادشاه به سبب بَعْشا پادشاه اسرائیل ساخته بود و اسماعیل بن نَتَنْیا آن را از كشتگان پر كرد.10پس اسماعیل تمامی بقیه قوم را كه در مصفه بودند با دختران پادشاه و جمیع كسانی كه در مصفه باقی مانده بودند كه نبوزردان رئیس جلاّدان به جدلیا ابن اخیقام سپرده بود،اسیر ساخت و اسماعیل بن نَتَنْیا ایشان را اسیر ساخته، میرفت تا نزد بنی‌عمّون بگذرد.11اما چون یوحانان بن قاریح و تمامی سرداران لشكری كه همراهش بودند از تمامی فتنه‌ای كه اسماعیل بن نَتَنْیا كرده بود خبر یافتند،12آنگاه جمیع كسان خود را برداشتند و به قصد مقاتله با اسماعیل بن نَتَنْیا روانه شده، او را نزد دریاچه بزرگ كه در جبعون است یافتند.13و چون جمیع كسانی كه با اسماعیل بودند یوحانان بن قاریح و تمامی سرداران لشكر را كه همراهش بودند دیدند خوشحال شدند.14و تمامی كسانی كه اسماعیل از مصفه به اسیری میبرد روتافته، برگشتند و نزد یوحانان بن قاریح آمدند.15اما اسماعیل بن نَتَنْیا با هشت نفر از دست یوحانان فرار كرد و نزد بنی‌عمّون رفت.16و یوحانان بن قاریح با همه سرداران لشكر كه همراهش بودند، تمامی بقیه قومی را كه از دست اسماعیل بن نَتَنْیا از مصفه بعد از كشته شدن جدلیا ابن اخیقام خلاصی داده بود بگرفت، یعنی مردان دلیر جنگی و زنان و اطفال و خواجه سرایان را كه ایشان را در جبعون خلاصی داده بود؛17و ایشان رفته، در جَیرُوت كِمْهامْ كه نزد بیتلحم است منزل گرفتند تا بروند و به مصر داخل شوند،18به سبب كلدانیان زیرا كه از ایشان می‌ترسیدند، چونكه اسماعیل بن نَتَنْیا جدلیا ابن اخیقام را كه پادشاه بابل او را حاكم زمین قرار داده بود كشته بود.
421پس تمامی سرداران لشكر و یوحانان بن قاریح و یزَنْیا ابن هُوشَعْیا و تمامی خلق از خرد و بزرگ پیش آمدند،2و به ارمیا نبی‌گفتند: «تمنّا اینكه التماس ما نزد تو پذیرفته شود و به جهت ما و به جهت تمامی این بقیه نزد یهوه خدای خود مسألت نمایی زیرا كه ما قلیلی از كثیر باقی مانده‌ایم چنانكه چشمانت ما را می‌بیند.3تا یهوه خدایت ما را به راهی كه باید برویم و به كاری كه باید بكنیم اعلام نماید.»4پس ارمیای نبی به ایشان گفت: «شنیدم. اینك من برحسب آنچه به من گفته‌اید، نزد یهوه خدای شما مسألت خواهم نمود و هر چه خداوند در جواب شما بگوید به شما اطلاع خواهم داد و چیزی از شما باز نخواهم داشت.»5ایشان به ارمیا گفتند: « خداوند در میان ما شاهد راست و امین باشد كه برحسب تمامی كلامی كه یهوه خدایت به واسطه تو نزد ما بفرستد عمل خواهیم نمود.6خواه نیكو باشد و خواه بد، كلام یهوه خدای خود را كه تو را نزد او می‌فرستیم اطاعت خواهیم نمود تا آنكه قول یهوه خدای خود را اطاعت نموده، برای ما سعادتمندی بشود.»7و بعد از ده روز واقع شد كه كلام خداوند بر ارمیا نازل شد.8پس یوحانان بن قاریح و همه سرداران لشكر كه همراهش بودند و تمامی قوم را از كوچك و بزرگ خطاب كرده،9به ایشان گفت: «یهوه خدای اسرائیل كه شما مرا نزد وی فرستادید تا دعای شما را به حضور او برسانم چنین می‌فرماید:10اگر فی‌الحقیقۀ در این زمین بمانید، آنگاه شما را بنا نموده، منهدم نخواهم ساخت و غرس كرده، نخواهم كَند، زیرا از بلایی كه به شما رسانیدم پشیمان شدم.11از پادشاه بابل كه از او بیم دارید ترسان مباشید. بلی خداوند میگوید از او ترسان مباشید زیرا كه من با شما هستم تا شما را نجات بخشم و شما را از دست اورهایی دهم.12و من بر شما رحمت خواهم فرمود تا او بر شما لطف نماید و شما را به زمین خودتان پس بفرستد.13اما اگر گویید كه در این زمین نخواهیم ماند و اگر سخن یهوه خدای خود را گوش نگیرید،14و بگویید نی بلكه به زمین مصر خواهیم رفت زیرا كه در آنجا جنگ نخواهیم دید و آواز كَرِنّا نخواهیم شنید و برای نان گرسنه نخواهیم شد و در آنجا ساكن خواهیم شد،15پس حال بنابراین ای بقیه یهودا كلام خداوند را بشنوید: یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: اگر به رفتن به مصر جازم میباشید و اگر در آنجا رفته، ساكن شوید،16آنگاه شمشیری كه از آن میترسید البته آنجا در مصر به شما خواهد رسید و قحطی كه از آن هراسان هستید، آنجا در مصر شما را خواهد دریافت و در آنجا خواهید مرد.17و جمیع كسانی كه برای رفتن به مصر و سكونت در آنجا جازم شده‌اند، از شمشیر و قحط و وبا خواهند مرد و اَحَدی از ایشان از آن بلایی كه من بر ایشان می‌رسانم باقی نخواهد ماند و خلاصی نخواهد یافت.18زیرا كه یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: چنانكه خشم و غضب من بر ساكنان اورشلیم ریخته شد، همچنان غضب من به مجرّد ورود شما به مصر بر شما ریخته خواهد شد و شما مورد نفرین و دهشت و لعنت و عار خواهید شد و این مكان را دیگر نخواهید دید.19ای بقیه یهودا خداوند به شما میگوید به مصر مروید، یقین بدانید كه من امروز شما را تهدید نمودم.20زیرا خویشتن را فریب دادید چونكه مرا نزد یهوه خدای خود فرستاده، گفتید كه برای ما نزد یهوه خدای ما مسألت نما و ما را موافق هر آنچه یهوه خدای ما بگوید، مخبر ساز و آن رابعمل خواهیم آورد.21پس امروز شما را مخبر ساختم اما شما نه به قول یهوه خدای خود و نه به هیچ چیزی كه به واسطه من نزد شما فرستاد گوش گرفتید.22پس الا´ن یقین بدانید كه شما در مكانی كه می‌خواهید بروید و در آن ساكن شوید از شمشیر و قحط و وبا خواهید مرد.»
431و چون ارمیا فارغ شد از گفتن به تمامی قوم، تمامی كلام یهوه خدای ایشان را كه یهوه خدای ایشان آن را به واسطه او نزد ایشان فرستاده بود، یعنی جمیع این سخنان را،2آنگاه عَزَریا ابن هُوشَعْیا و یوحانان بن قاریح و جمیع مردان متكبّر، ارمیا را خطاب كرده، گفتند: «تو دروغ می‌گویی، یهوه خدای ما تو را نفرستاده است تا بگویی به مصر مروید و در آنجا سكونت منمایید.3بلكه باروك بن نیریا تو را بر ما برانگیخته است تا ما را به دست كلدانیان تسلیم نموده، ایشان ما را بكشند و به بابل به اسیری ببرند.»4و یوحانان بن قاریح و همه سرداران لشكر و تمامی قوم فرمان خداوند را كه در زمین یهودا بمانند، اطاعت ننمودند.5بلكه یوحانان بن قاریح و همه سرداران لشكر، بقیه یهودا را كه از میان تمامی امّت‌هایی كه در میان آنها پراكنده شده بودند برگشته، در زمین یهودا ساكن شده بودند گرفتند،6یعنی مردان و زنان و اطفال و دختران پادشاه و همه كسانی را كه نبوزردان رئیس جلاّدان، به جدلیا ابن اخیقام بن شافان سپرده بود و ارمیای نبی و باروك بن نیریا را.7و به زمین مصر رفتند زیرا كه قول خداوند را گوش نگرفتند و به تَحْفَنْحِیس آمدند.8پس كلام خداوند در تَحْفَنْحِیس بر ارمیا نازل شده، گفت:9«سنگهای بزرگ به دست خود بگیر و آنها را در نظر مردان یهودا در سِعَه‌ای كه نزد دروازه خانه فرعون در تحفنحیس است با گچ بپوشان.10و به ایشان بگو كه یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: اینك من فرستاده، بنده خود نبوكدرصّر پادشاه بابل را خواهم گرفت و كرسی او را بر این سنگهایی كه پوشانیدم خواهم نهاد و او سایبان خود را بر آنها خواهد برافراشت.11و آمده، زمین مصر را خواهد زد و آنانی را كه مستوجب موت‌اند به موت و آنانی را كه مستوجب اسیری‌اند به اسیری و آنانی را كه مستوجب شمشیرند به شمشیر (خواهد سپرد).12و آتشی در خانه‌های خدایان مصر خواهم افروخت و آنها را خواهد سوزانید و به اسیری خواهد برد و خویشتن را به زمین مصر ملبّس خواهد ساخت مثل شبانی كه خویشتن را به جامه خود ملبّس سازد و از آنجا به سلامتی بیرون خواهد رفت.13و تمثالهای بیت‌شمس را كه در زمین مصر است خواهد شكست و خانه‌های خدایان مصر را به آتش خواهد سوزانید.»
441كلامی كه درباره تمامی یهود كه در زمین مصر ساكن بودند و در مَجْدَل و تَحْفَنْحِیس و نوف و زمین فَتْرُوس سكونت داشتند، به ارمیا نازل شده، گفت:2«یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین می‌فرماید: شما تمامی بلایی را كه من بر اورشلیم و تمامی شهرهای یهودا وارد آوردم دیدید كه اینك امروزخراب شده است و ساكنی در آنها نیست،3به سبب شرارتی كه كردند و خشم مرا به هیجان آوردند از اینكه رفته، بخور سوزانیدند و خدایان غیر را كه نه ایشان و نه شما و نه پدران شما آنها را شناخته بودید عبادت نمودند.4و من جمیع بندگان خود انبیا را نزد شما فرستادم و صبح زود برخاسته، ایشان را ارسال نموده، گفتم این رجاست را كه من از آن نفرت دارم بعمل نیاورید.5اما ایشان نشنیدند و گوش خود را فرا نداشتند تا از شرارت خود بازگشت نمایند و برای خدایان غیر بخور نسوزانند.6بنابراین خشم و غضب من ریخته و بر شهرهای یهودا و كوچه‌های اورشلیم افروخته گردید كه آنها مثل امروز خراب و ویران گردیده است.7پس حال یهوه خدای صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: شما چرا این شرارت عظیم را بر جان خود وارد می‌آورید تا خویشتن را از مرد و زن و طفل و شیرخواره از میان یهودا منقطع سازید و از برای خود بقیه‌ای نگذارید؟8زیرا كه در زمین مصر كه به آنجا برای سكونت رفته‌اید برای خدایان غیر بخور سوزانیده، خشم مرا به اعمال دستهای خود به هیجان می‌آورید تا من شما را منقطع سازم و شما در میان تمامی امّت‌های زمین مورد لعنت و عار بشوید.9آیا شرارت پدران خود و شرارت پادشاهان یهودا و شرارت زنان ایشان و شرارت خود و شرارت زنان خویش را كه در زمین یهودا و كوچه‌های اورشلیم بعمل آوردید، فراموش كرده‌اید؟10و تا امروز متواضع نشده و ترسان نگشته‌اند و به شریعت و فرایض من كه به حضور شما و به حضور پدران شما گذاشته‌ام، سالك نگردیده‌اند.11«بنابراین یهوه صبایوت خدای اسرائیل‌چنین میگوید: اینك من روی خود را بر شما به بلا می‌گردانم تا تمامی یهودا را هلاك كنم.12و بقیه یهودا را كه رفتن به مصر و ساكن شدن در آنجا را جزم نموده‌اند، خواهم گرفت تا جمیع ایشان در زمین مصر هلاك شوند. و ایشان به شمشیر و قحط خواهند افتاد و از خُرد و بزرگ به شمشیر و قحط تلف شده، خواهند مرد و مورد نفرین و دهشت و لعنت و عار خواهند گردید.13و به آنانی كه در زمین مصر ساكن شوند به شمشیرو قحط و وبا عقوبت خواهم رسانید. چنانكه به اورشلیم عقوبت رسانیدم.14و از بقیه یهودا كه به زمین مصر رفته، در آنجا سكونت پذیرند احدی خلاصی نخواهد یافت و باقی نخواهد ماند تا به زمین یهودا كه ایشان مشتاق برگشتن و ساكن شدن در آنجا خواهند شد، مراجعت نماید. زیرا احدی از ایشان غیر از ناجیان مراجعت نخواهد كرد.»15آنگاه تمامی مردانی كه آگاه بودند كه زنان ایشان برای خدایان غیر بخور می‌سوزانند و جمیع زنانی كه حاضر بودند با گروهی عظیم و تمامی كسانی كه در زمین مصر در فَتْرُوس ساكن بودند، در جواب ارمیا گفتند:16«ما تو را در این كلامی كه به اسم خداوند به ما گفتی گوش نخواهیم گرفت.17بلكه به هر چیزی كه از دهان ما صادر شود البته عمل خواهیم نمود و برای ملكه آسمان بخور سوزانیده، هدیه ریختنی به جهت او خواهیم ریخت چنانكه خود ما و پدران ما و پادشاهان و سروران ما در شهرهای یهودا و كوچه‌های اورشلیم می‌كردیم. زیرا كه در آن زمان از نان سیر شده، سعادتمند می‌بودیم و بلا را نمی‌دیدیم.18اما از زمانی كه بخور سوزانیدن را برای ملكه آسمان و ریختن هدایای ریختنی را به جهت او ترك نمودیم، محتاج همه چیز شدیم وبه شمشیر و قحط هلاك گردیدیم.19و چون به جهت ملكه آسمان بخور می‌سوزانیدیم و هدیه ریختنی برای او می‌ریختیم، آیا بی‌اطلاع شوهران خویش قرصها به شبیه او می‌پختیم و هدیه ریختنی به جهت او می‌ریختیم؟»20پس ارمیا تمامی قوم را از مردان و زنان و همه كسانی كه این جواب را بدو داده بودند خطاب كرده، گفت:21«آیا خداوند بخوری را كه شما و پدران شما و پادشاهان و سروران شما و اهل مُلك در شهرهای یهودا و كوچه‌های اورشلیم سوزانیدند، بیاد نیاورده و آیا به خاطر او خطور نكرده است؟22چنانكه خداوند به سبب شرارت اعمال شما و رجاساتی كه بعمل آورده بودید، دیگر نتوانست تحمّل نماید. لهذا زمین شما ویران و مورد دهشت و لعنت و غیرمسكون گردیده، چنانكه امروز شده است.23چونكه بخور سوزانیدید و به خداوند گناه ورزیده، به قول خداوند گوش ندادید و به شریعت و فرایض و شهادات او سلوك ننمودید، بنابراین این بلا مثل امروز بر شما وارد شده است.»24و ارمیا به تمامی قوم و به جمیع زنان گفت: «ای تمامی یهودا كه در زمین مصر هستید كلام خداوند را بشنوید!25یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: شما و زنان شما هم با دهان خود تكلّم می‌نمایید و هم با دستهای خود بجا می‌آورید و می‌گویید نذرهایی را كه كردیم البته وفا خواهیم نمود و بخور برای ملكه آسمان خواهیم سوزانید و هدایای ریختنی برای او خواهیم ریخت. پس نذرهای خود را استوار خواهید كرد و نذرهای خود را وفا خواهید نمود.26بنابراین ای تمامی یهودا كه در زمین مصر ساكن هستید، كلام خداوند را بشنوید. اینك خداوند میگوید: من به اسم عظیم خود قسم خوردم كه اسم من بار دیگر به دهان هیچكدام از یهود در تمامی زمین مصر آورده نخواهد شد و نخواهند گفت: به حیات خداوند یهوه قسم.27اینك من بر ایشان به بدی مراقب خواهم بود و نه به نیكویی تا جمیع مردان یهودا كه در زمین مصر میباشند به شمشیر و قحط هلاك شده، تمام شوند.28لیكن عدد قلیلی از شمشیر رهایی یافته، از زمین مصر به زمین یهودا مراجعت خواهند نمود و تمامی بقیه یهودا كه به جهت سكونت آنجا در زمین مصر رفته‌اند، خواهند دانست كه كلام كدام یك از من و ایشان استوار خواهد شد.29و خداوند میگوید: این است علامت برای شما كه من در اینجا به شما عقوبت خواهم رسانید تا بدانید كه كلام من درباره شما البته به بدی استوار خواهد شد.30خداوند چنین میگوید: اینك من فرعون حُفْرَعْ پادشاه مصر را به دست دشمنانش و به دست آنانی كه قصد جان او دارند تسلیم خواهم كرد. چنانكه صدقیا پادشاه یهودا را به دست دشمنش نبوكدرصّر پادشاه بابل كه قصد جان او میداشت، تسلیم نمودم.»
451كلامی كه ارمیا نبی به باروك بن نیریا خطاب كرده، گفت، هنگامی كه این سخنان را از دهان ارمیا در سال چهارم یهویاقیم بن یوشیا پادشاه یهودا در طومار نوشت:2«ای باروك، یهوه خدای اسرائیل به تو چنین‌می‌فرماید:3تو گفته‌ای وای بر من زیرا خداوند بر درد من غم افزوده است. از ناله كشیدن خسته شده‌ام و استراحت نمی‌یابم.4او را چنین بگو، خداوند چنین می‌فرماید: آنچه بنا كرده‌ام، منهدم خواهم ساخت و آنچه غرس نمودهام یعنی تمامی این زمین را، از ریشه خواهم كند.5و آیا تو چیزهای بزرگ برای خویشتن می‌طلبی؟ آنها را طلب منما زیرا خداوند میگوید: اینك من بر تمامی بشر بلا خواهم رسانید. اما در هر جایی كه بروی جانت را به تو به غنیمت خواهم بخشید.»
461كلام خداوند درباره امّتها كه به ارمیا نازل شد؛2درباره مصر و لشكر فرعون نِكُو كه نزد نهر فرات در كركمیش بودند و نبوكدرصّر پادشاه بابل ایشان را در سال چهارم یهویاقیم بن یوشیا پادشاه یهودا شكست داد:3«مجّن و سپر را حاضر كنید و برای جنگ نزدیك آیید.4ای سواران اسبان را بیارایید و سوار شوید و با خُودهای خود بایستید. نیزه‌ها را صیقل دهید و زره‌ها را بپوشید.5خداوند میگوید: چرا ایشان را می‌بینم كه هراسان شده، به عقب برمی‌گردند و شجاعان ایشان خرد شده، بالكلّ منهزم می‌شوند و به عقب نمی‌نگرند، زیرا كه خوف از هر طرف میباشد.6تیزروان فرار نكنند و زورآوران رهایی نیابند. بطرف شمال به كنار نهر فرات می‌لغزند و میافتند.7این كیست كه مانند رود نیل سیلان كرده است و آبهای او مثل نهرهایش متلاطم می‌گردد؟8مصر مانند رود نیل سیلان كرده است و آبهایش مثل نهرها متلاطم گشته، میگوید: من‌سیلان كرده، زمین را خواهم پوشانید و شهر و ساكنانش را هلاك خواهم ساخت.9ای اسبان، برآیید و ای ارابه‌ها تند بروید و شجاعان بیرون بروند. ای اهل حبش و فُوت كه سپرداران هستید و ای لُودیان كه كمان را می‌گیرید و آن را میكشید.10زیرا كه آن روز روز انتقام خداوند یهوه صبایوت میباشد كه از دشمنان خود انتقام بگیرد. پس شمشیر هلاك كرده، سیر میشود و از خون ایشان مست می‌گردد. زیرا خداوند یهوه صبایوت در زمین شمال نزد نهر فرات ذبحی دارد.11ای باكره دختر مصر به جلعاد برآی و بلسان بگیر. درمانهای زیاد را عبث به كار می‌بری. برای تو علاج نیست.12امّتها رسوایی تو را می‌شنوند و جهان از ناله تو پر شده است زیرا كه شجاع بر شجاع می‌لغزد و هر دو ایشان با هم میافتند.»13كلامی كه خداوند درباره آمدن نبوكدرصّر پادشاه بابل و مغلوب ساختن زمین مصر به ارمیا نبی گفت:14«به مصر خبر دهید و به مَجْدَل اعلام نمایید و به نُوف و تَحْفَنْحِیس اطلاع دهید. بگویید برپا شوید و خویشتن را آماده سازید زیرا كه شمشیر مجاورانت را هلاك كرده است.15زورآورانت چرا به زیر افكنده می‌شوند و نمی‌توانند ایستاد؟ زیرا خداوند ایشان را پراكنده ساخته است.16بسیاری را لغزانیده است و ایشان بر یكدیگر میافتند، و میگویند: برخیزید و از شمشیر برّان نزد قوم خود و به زمین مولد خویش برگردیم.17در آنجا فرعون، پادشاه مصر را هالك می‌نامند و فرصت را از دست داده است.18پادشاه كه نام او یهوه صبایوت میباشد،میگوید به حیات خودم قسم كه او مثل تابور، در میان كوهها و مانند كَرْمَل، نزد دریا خواهد آمد.19ای دختر مصر كه در (امنیت) ساكن هستی، اسباب جلای وطن را برای خود مهیا ساز زیرا كه نوف ویران و سوخته و غیرمسكون گردیده است.20مصر گوساله بسیار نیكو منظر است اما هلاكت از طرف شمال میآید و میآید.21سپاهیان به مزد گرفته او در میانش مثل گوساله‌های پرواری میباشند. زیرا كه ایشان نیز روتافته، با هم فرار میكنند و نمی‌ایستند. چونكه روز هلاكت ایشان و وقت عقوبت ایشان بر ایشان رسیده است.22آوازه آن مثل مار میرود زیرا كه آنها با قوّت می‌خرامند و با تبرها مثل چوب بُران بر او میآیند.23خداوند میگوید كه جنگل او را قطع خواهند نمود اگر چه لایحْصی میباشد. زیرا كه ایشان از ملخها زیاده و از حدّ شماره افزونند.24دختر مصر خجل شده، به دست قوم شمالی تسلیم گردیده است.25یهوه صبایوت خدای اسرائیل میگوید: اینك من بر آمون نُو و فرعون و مصر و خدایانش و پادشاهانش یعنی بر فرعون و آنانی كه بر وی توكّل دارند، عقوبت خواهم رسانید.26و خداوند میگوید كه ایشان را به دست آنانی كه قصد جان ایشان دارند، یعنی به دست نبوكدرصّر پادشاه بابل و به دست بندگانش تسلیم خواهم كرد و بعد از آن، مثل ایام سابق مسكون خواهد شد.27اما تو ای بنده من یعقوب مترس و ای اسرائیل هراسان مشو زیرا اینك من تو را از جای دور و ذریت تو را از زمین اسیری ایشان نجات خواهم داد و یعقوب برگشته، در امنیت و استراحت خواهد بود و كسی او رانخواهد ترسانید.28و خداوند میگوید: ای بنده من یعقوب مترس زیرا كه من با تو هستم و اگر چه تمام امّتها را كه تو را در میان آنها پراكنده ساخته‌ام بالكل هلاك سازم لیكن تو را بالكل هلاك نخواهم ساخت. بلكه تو را به انصاف تأدیب خواهم نمود و تو را هرگز بی‌سزا نخواهم گذاشت.»
471كلام خداوند درباره فلسطینیان كه برارمیا نبی نازل شد قبل از آنكه فرعون غَزّه را مغلوب بسازد.2خداوند چنین میگوید: «اینك آبها از شمال برمی‌آید و مثل نهری سیلان میكند و زمین را با آنچه در آن است و شهر و ساكنانش را درمی‌گیرد. و مردمان فریاد برمی‌آورند و جمیع سكنه زمین وِلوِلَه می‌نمایند3از صدای سمهای اسبان زورآورش و از غوغای ارابه‌هایش و شورش چرخهایش. و پدران به سبب سستی دستهای خود به فرزندان خویش اعتنا نمی‌كنند.4به سبب روزی كه برای هلاكت جمیع فلسطینیان میآید كه هر نصرت‌كننده‌ای را كه باقی میماند از صور و صیدون منقطع خواهد ساخت. زیرا خداوند فلسطینیان یعنی بقیه جزیره كَفْتور را هلاك خواهد ساخت.5اهل غَزَّه بریده مو گشته‌اند و اَشْقَلون و بقیه وادی ایشان هلاك شده است. تا به كی بدن خود را خواهی خراشید؟6آه ای شمشیر خداوند تا به كی آرام نخواهی گرفت؟ به غلاف خود برگشته، مستریح و آرام شو.7چگونه می‌توانی آرام بگیری، با آنكه خداوند تو را براَشْقَلون و بر ساحل دریا مأمور فرموده و تو را به آنجا تعیین نموده است؟»
481درباره موآب، یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: «وای بر نَبُو زیرا كه خراب شده است. قریه تایم خجل و گرفتار گردیده است. و مِسْجاب رسوا و منهدم گشته است.2فخر موآب زایل شده، در حِشْبون برای وی تقدیرهای بد كردند. بیایید و او را منقطع سازیم تا دیگر قوم نباشد. تو نیز ای مَدْمِین ساكت خواهی شد و شمشیر تو را تعاقب خواهد نمود.3آواز ناله از حُورُونایم مسموع میشود. هلاكت و شكستگی عظیم.4موآب بهم شكسته است و صغیرهای او فریاد برمی‌آورند.5زیرا كه به فراز لُوحِیت با گریه سخت برمی‌آیند و از سرازیری حورونایم صدای شكست یافتن از دشمنان شنیده میشود.6بگریزید و جانهای خود را برهانید و مثل درخت عَرْعَرْ در بیابان باشید.7زیرا از این جهت كه به اعمال و گنجهای خویش توكّل نمودی تو نیز گرفتار خواهی شد. و كَمُوش با كاهنان و سرورانش با هم به اسیری خواهند رفت.8و غارت‌كننده به همه شهرها خواهد آمد و هیچ شهر خلاصی نخواهد یافت و برحسب فرمان خداوند اهل وادی تلف خواهند شد و اهل همواری هلاك خواهند گردید.9بالها به موآب بدهید تا پرواز نموده، بگریزد و شهرهایش خراب و غیرمسكون خواهد شد.10ملعون باد كسی كه كار خداوند را با غفلت عمل نماید و ملعون باد كسی كه شمشیر خود رااز خون باز دارد.11موآب از طفولیت خود مستریح بوده و بر دُردهای خود نشسته است و از ظرف به ظرف ریخته نشده و به اسیری نرفته است. از این سبب طعمش در او مانده است و خوشبویی او تغییر نیافته است.12بنابراین اینك خداوند میگوید: روزها میآید كه من ریزندگان میفرستم كه او را بریزند و ظروف او را خالی كرده، مشكهایش را پاره خواهند نمود.13و موآب از كموش شرمنده خواهد شد چنانكه خاندان اسرائیل از بیتئیل كه اعتماد ایشان بود، شرمنده شده‌اند.14چگونه می‌گویید كه ما شجاعان و مردان قوی برای جنگ می‌باشیم؟15موآب خراب شده، دود شهرهایش متصاعد میشود و جوانان برگزیده‌اش به قتل فرود میآیند. پادشاه كه نام او یهوه صبایوت میباشد این را میگوید:16رسیدن هلاكت موآب نزدیك است و بلای او بزودی هر چه تمامتر میآید.17ای جمیع مجاورانش و همگانی كه نام او را می‌دانید برای وی ماتم گیرید. بگویید عصای قوت و چوبدستی زیبایی چگونه شكسته شده است!18ای دختر دیبُون كه (در امنیت) ساكن هستی از جلال خود فرود آی و در جای خشك بنشین زیرا كه غارت‌كننده موآب بر تو هجوم میآورد و قلعه‌های تو را منهدم میسازد.19ای تو كه در عَروُعیر ساكن هستی به سر راه بایست و نگاه كن و از فراریان و ناجیان بپرس و بگو كه چه شده است؟20موآب خجل شده، زیرا كه شكست یافته است پس ولوله و فریاد برآورید. در اَرْنون اخبار نمایید كه موآب هلاك گشته است.21و داوری بر زمینِ همواری رسیده است.بر حُولُونْ و یهْصَهْ و میفاعَتْ،22و بر دیبُون و نَبُو و بَیتْدِبْلَتایم،23و بر قریه تایم و بیت‌جامُول و بیت‌مَعُونْ،24و بر قَرْیوت و بُصْرَه و بر تمامی شهرهای بعید و قریبِ زمین موآب.25« خداوند میگوید كه شاخ موآب بریده و بازویش شكسته شده است.26او را مست سازید زیرا به ضدّ خداوند تكبّر مینماید. و موآب در قی خود غوطه میخورد و او نیز مضحكه خواهد شد.27آیا اسرائیل برای تو مضحكه نبود؟ و آیا او در میان دزدان یافت شد به حدّی كه هر وقت كه درباره او سخن می‌گفتی سر خود را می‌جنبانیدی؟28ای ساكنان موآب شهرها را ترك كرده، در صخره ساكن شوید و مثل فاختهای باشید كه آشیانه خود را در كنار دهنه مغاره میسازد.29غرور موآب و بسیاری تكبّر او را و عظمت و خُیلا و كبر و بلندی دل او را شنیدیم.30خداوند میگوید: خشم او را میدانم كه هیچ است و فخرهای او را كه از آنها هیچ برنمی‌آید.31بنابراین برای موآب ولوله خواهم كرد و به جهت تمامی موآب فریاد برخواهم آورد. برای مردان قیرحارَسْ ماتم گرفته خواهد شد.32برای تو ای مَوِ سِبْمَه به گریه یعْزیر خواهم گریست. شاخه‌های تو از دریا گذشته بود و به دریاچه یعزیر رسیده، بر میوه‌ها و انگورهایت غارت‌كننده هجوم آورده است.33شادی و ابتهاج از بستانها و زمین موآب برداشته شد و شراب را از چرخشتها زایل ساختم و كسی آنها را به صدای شادمانی به پا نخواهد فشرد. صدای شادمانی صدای شادمانی نیست.34به فریاد حشبون آواز خود را تا اَلْعالَه و یاهَصْ بلند كردند و از صوغر تا حُوُرونایم عِجْلَت شَلِیشیا، زیرا كه آبهای نِمریم نیز خرابه شده است.35و خداوندمی‌گوید من آنانی را كه در مكانهای بلند قربانی می‌گذرانند و برای خدایان خود بخور می‌سوزانند از موآب نابود خواهم گردانید.36لهذا دل من به جهت موآب مثل نای صدا میكند و دل من به جهت مردان قیرحارس مثل نای صدا میكند، چونكه دولتی كه تحصیل نمودند تلف شده است.37و هر سر بی مو گشته و هر ریش تراشیده شده است و همه دستها خراشیده و بر هر كمر پلاس است.38بر همه پشت‌بامهای موآب و در جمیع كوچه‌هایش ماتم است زیرا خداوند میگوید موآب را مثل ظرف ناپسند شكسته‌ام.39چگونه منهدم شده و ایشان چگونه ولوله میكنند؟ و موآب چگونه به رسوایی پشت داده است؟ پس موآب برای جمیع مجاوران خود مضحكه و باعث ترس شده است.40زیرا خداوند چنین میگوید: او مثل عقاب پرواز خواهد كرد و بالهای خویش را بر موآب پهن خواهد نمود.41شهرهایش گرفتار و قلعه‌هایش تسخیرشده، و دل شجاعان موآب در آن روز مثل دل زنی كه درد زه داشته باشد خواهد شد.42و موآب خراب شده، دیگر قوم نخواهد بود چونكه به ضدّ خداوند تكبّر نموده است.43خداوند میگوید: ای ساكن موآب خوف و حفره و دام پیش روی تو است.44آنكه از ترس بگریزد در حفره خواهد افتاد و آنكه از حفره برآید گرفتار دام خواهد شد، زیرا خداوند فرموده است كه سال عقوبت ایشان را بر ایشان یعنی بر موآب خواهم آورد.45فراریان بیتاب شده، در سایه حشبون ایستاده‌اند زیرا كه آتش از حَشْبُون و نار از میان سِیحُون بیرون آمده، حدود موآب و فرق سر فتنهانگیزان را خواهد سوزانید.46وای بر تو ای موآب! قوم كموش هلاك‌شده‌اند زیرا كه پسرانت به اسیری و دخترانت به جلای وطن گرفتار گردیده‌اند.47لیكن خداوند میگوید كه در ایام آخر، اسیران موآب را باز خواهم آورد. حكم درباره موآب تا اینجاست.»
491درباره بنی‌عمّون، خداوند چنین‌می‌گوید: «آیا اسرائیل پسران ندارد و آیا او را وارثی نیست؟ پس چرا مَلْكُم جاد را به تصرّف آورده و قوم او در شهرهایش ساكن شده‌اند؟2لهذا اینك خداوند میگوید: ایامی میآید كه نعره جنگ را در رَبّه بنی‌عمّون خواهم شنوانید و تلّ ویران خواهد گشت و دهاتش به آتش سوخته خواهد شد. و خداوند میگوید كه اسرائیل متصرّفان خویش را به تصرّف خواهد آورد.»3ای حشبون ولوله كن، زیرا كه عای خراب شده است. ای دهات رَبّه فریاد برآورید و پلاس پوشیده، ماتم گیرید و بر حصارها گردش نمایید. زیرا كه مَلْكُم با كاهنان و سروران خود با هم به اسیری میروند.4ای دختر مرتّد چرا از وادیها یعنی وادیهای برومند خود فخر مینمایی؟ ای تو كه به خزاین خود توكّل مینمایی (و می‌گویی) كیست كه نزد من تواند آمد؟5اینك خداوند یهوه صبایوت میگوید: «من از جمیع مجاورانت خوف بر تو خواهم آورد و هر یكی از شما پیش روی خود پراكنده خواهد شد و كسی نخواهد بود كه پراكندگان را جمع نماید.6لیكن خداوند میگوید: بعد از این اسیران بنی‌عمّون را باز خواهم آورد.»7درباره ادوم یهوه صبایوت چنین میگوید: «آیا دیگر حكمت در تیمان نیست؟ و آیا مشورت از فهیمان زایل شده و حكمت ایشان نابود گردیده است؟8ای ساكنان دَدان بگریزید و رو تافته در جایهای عمیق ساكن شوید. زیرا كه بلای عیسو و زمان عقوبت وی را بر او خواهم آورد.9اگر انگورچینان نزد تو آیند، آیا بعضی خوشه‌ها را نمی‌گذارند؟ و اگر دزدان در شب (آیند)، آیا به قدر كفایت غارت نمی‌نمایند؟10اما من عیسو را برهنه ساخته و جایهای مخفی او را مكشوف گردانیده‌ام كه خویشتن را نتواند پنهان كرد. ذریت او و برادران و همسایگانش هلاك شده‌اند و خودش نابود گردیده است.11یتیمان خود را ترك كن و من ایشان را زنده نگاه خواهم داشت و بیوه‌زنانت بر من توكّل بنمایند.12زیرا خداوند چنین میگوید: اینك آنانی كه رسم ایشان نبود كه این جام را بنوشند، البته خواهند نوشید و آیا تو بی‌سزا خواهی ماند؟ بی‌سزا نخواهی ماند بلكه البته خواهی نوشید.13زیرا خداوند میگوید به ذات خودم قسم می‌خورم كه بُصْرَه مورد دهشت و عار و خرابی و لعنت خواهد شد و جمیع شهرهایش خرابه ابدی خواهد گشت.14از جانب خداوند خبری شنیدم كه رسولی نزد امّتها فرستاده شده، (میگوید): جمع شوید و بر او هجوم آورید و برای جنگ برخیزید!15زیرا كه هان من تو را كوچكترین امّتها و در میان مردم خوار خواهم گردانید.16ای كه در شكافهای صخره ساكن هستی وبلندی تلّها را گرفته‌ای، هیبت تو و تكبّر دلت تو را فریب داده است. اگر چه مثل عقاب آشیانه خود را بلند بسازی، خداوند میگوید كه من تو را از آنجا فرود خواهم آورد.17و ادوم محّل تعّجب خواهد گشت به حدی كه هركه از آن عبور نماید متحیر شده، به سبب همه صدماتش صفیر خواهد زد.18خداوند میگوید: چنانكه سَدوم و عَموره و شهرهای مجاور آنها واژگون شده است، همچنان كسی در آنجا ساكن نخواهد شد و احدی از بنی‌آدم در آن مأوا نخواهد گزید.19اینك او مثل شیر از طغیان اردن به آن مسكن منیع برخواهد آمد، زیرا كه من وی را در لحظهای از آنجا خواهم راند. و كیست آن برگزیده‌ای كه او را بر آن بگمارم؟ زیرا كیست كه مثل من باشد و كیست كه مرا به محاكمه بیاورد و كیست آن شبانی كه به حضور من تواند ایستاد؟»20بنابراین مشورت خداوند را كه درباره ادوم نموده است و تقدیرهای او را كه درباره ساكنان تیمان فرموده است بشنوید. البته ایشان صغیران گله را خواهند ربود و هر آینه مسكن ایشان را برای ایشان خراب خواهد ساخت.21از صدای افتادن ایشان زمین متزلزل گردید و آواز فریاد ایشان تا به بحر قلزم مسموع شد.22اینك او مثل عقاب برآمده، پرواز میكند و بالهای خویش را بر بصره پهن مینماید و دل شجاعان ادوم در آن روز مثل دل زنی كه درد زه داشته باشد خواهد شد.23درباره دمشق: «حَمات و اَرْفاد خجل گردیده‌اند زیرا كه خبر بد شنیده، گداخته شده‌اند.بر دریا اضطراب است و نمی‌تواند آرام شود.24دمشق ضعیف شده، روبه‌فرار نهاده و لرزه او را درگرفته است. آلام و دردها او را مثل زنی كه می‌زاید گرفته است.25چگونه شهر نامور و قریه ابتهاج من متروك نشده است؟26لهذا یهُوَه صبایوت میگوید: جوانان او در كوچه‌هایش خواهند افتاد و همه مردان جنگی او در آن روز هلاك خواهند شد.27و من آتش در حصارهای دمشق خواهم افروخت و قصرهای بِنْهَدَدْ را خواهد سوزانید.»28درباره قیدار و ممالك حاصور كه نَبُوكَدْرَصَّرْ پادشاه بابِل آنها را مغلوب ساخت، خداوند چنین میگوید: «برخیزید و برقیدار هجوم آورید و بنی‌مشرق را تاراج نمایید.29خیمه‌ها و گله‌های ایشان را خواهند گرفت. پرده‌ها و تمامی اسباب و شتران ایشان را برای خویشتن خواهند بُرد و بر ایشان ندا خواهند داد كه خوف از هر طرف!30بگریزید و به زودی هر چه تمامتر فرار نمایید. ای ساكنان حاصور در جایهای عمیق ساكن شوید. زیرا خداوند میگوید: نبوكدرصّر پادشاه بابل به ضدّ شما مشورتی كرده و به خلاف شما تدبیری نموده است.31خداوند فرموده است كه برخیزید و بر امّت مطمئن كه در امنیت ساكن‌اند هجوم آورید. ایشان را نه دروازه‌ها و نه پشتبندها است و به تنهایی ساكن میباشند.32خداوند میگوید كه شتران ایشان تاراج و كثرت مواشی ایشان غارت خواهد شد و آنانی را كه گوشه‌های موی خود رامی‌تراشند بسوی هر باد پراكنده خواهم ساخت و هلاكت ایشان را از هر طرف ایشان خواهم آورد.33و حاصور مسكن شغالها و ویرانه ابدی خواهد شد به حدی كه كسی در آن ساكن نخواهد گردید و احدی از بنی‌آدم در آن مأوا نخواهد گزید.»34كلام خداوند درباره عیلام كه بر ارمیا نبی در ابتدای سلطنت صدقیا پادشاه یهودا نازل شده، گفت:35«یهوه صبایوت چنین میگوید: اینك من كمان عیلام و مایه قوّت ایشان را خواهم شكست.36و چهار باد را از چهار سمت آسمان بر عیلام خواهم وزانید و ایشان را بسوی همه این بادها پراكنده خواهم ساخت به حدی كه هیچ امّتی نباشد كه پراكندگان عیلام نزد آنها نیایند.37و اهل عیلام را به حضور دشمنان ایشان و به حضور آنانی كه قصد جان ایشان دارند مشوّش خواهم ساخت. و خداوند میگوید كه بر ایشان بلا یعنی حدّت خشم خویش را وارد خواهم آورد و شمشیر را در عقب ایشان خواهم فرستاد تا ایشان را بالكلّ هلاك سازم.38و خداوند میگوید: من كرسی خود را در عیلام برپا خواهم نمود و پادشاه و سروران را از آنجا نابود خواهم ساخت.39لیكن خداوند میگوید: در ایام آخر اسیران عیلام را باز خواهم آورد.»
501كلامی كه خداوند درباره بابل و زمین كلدانیان به واسطه ارمیا نبی گفت:2«در میان امّتها اخبار و اعلام نمایید، عَلَمی برافراشته، اعلام نمایید و مخفی مدارید. بگویید كه بابل گرفتار شده، و بیل خجل گردیده است. مَرُوْدَك خرد شده و اَصنام او رسوا و بتهایش شكسته گردیده است،3زیرا كه امّتی از طرف شمال بر او میآید و زمینش را ویران خواهد ساخت به حدی كه كسی در آن ساكن نخواهد شد و هم انسان و هم بهایم فرار كرده، خواهند رفت.4خداوند میگوید كه در آن ایام و در آن زمان بنیاسرائیل و بنی‌یهودا با هم خواهند آمد. ایشان گریه‌كنان خواهند آمد و یهوه خدای خود را خواهند طلبید.5و رویهای خود را بسوی صهیون نهاده، راه آن را خواهند پرسید و خواهند گفت بیایید و به عهد ابدی كه فراموش نشود به خداوند ملصق شویم.6«قوم من گوسفندان گمشده بودند و شبانان ایشان ایشان را گمراه كرده، بر كوهها آواره ساختند. از كوه به تلّ رفته، آرامگاه خود را فراموش كردند.7هر كه ایشان را می‌یافت ایشان را میخورد و دشمنان ایشان میگفتند كه گناه نداریم زیرا كه به یهوه كه مسكن عدالت است و به یهوه كه امید پدران ایشان بود، گناه ورزیدند.8از میان بابل فرار كنید و از زمین كلدانیان بیرون آیید. و مانند بزهای نر پیش روی گله راه روید.9زیرا اینك من جمعیت امّت‌های عظیم را از زمین شمال برمی‌انگیزانم و ایشان را بر بابل می‌آورم و ایشان در برابر آن صف‌آرایی خواهند نمود و در آنوقت گرفتار خواهد شد. تیرهای ایشان مثل تیرهای جبّار هلاك‌كننده كه یكی از آنها خالی برنگردد خواهد بود.10خداوند میگوید كه كلدانیان تاراج خواهند شد و هر كه ایشان راغارت نماید سیر خواهد گشت.11زیرا شما ای غارت‌كنندگان میراث من شادی و وجد كردید و مانند گوسالهای كه خرمن را پایمال كند، جست و خیز نمودید و مانند اسبان زورآور شیهه زدید.12مادر شما بسیار خجل خواهد شد و والده شما رسوا خواهد گردید. هان او مؤخر امّتها و بیابان و زمین خشك و عَرَبه خواهد شد.13به سبب خشم خداوند مسكون نخواهد شد بلكه بالكلّ ویران خواهد گشت. و هر كه از بابل عبور نماید متحیر شده، به جهت تمام بلایایش صفیر خواهد زد.14ای جمیع كمان‌داران در برابر بابل از هر طرف صف‌آرایی نمایید. تیرها بر او بیندازید و دریغ منمایید زیرا به خداوند گناه ورزیده است.15از هر طرف بر او نعره زنید چونكه خویشتن را تسلیم نموده است. حصارهایش افتاده و دیوارهایش منهدم شده است زیرا كه این انتقام خداوند است. پس از او انتقام بگیرید و بطوری كه او عمل نموده است همچنان با او عمل نمایید.16و از بابل، برزگران و آنانی را كه داس را در زمان درو بكار می‌برند منقطع سازید. و از ترس شمشیر برنده هركس بسوی قوم خود توجه نماید و هر كس به زمین خویش بگریزد.17«اسرائیل مثل گوسفند، پراكنده گردید. شیران او را تعاقب كردند. اول پادشاه آشور او را خورد و آخر این نبوكدرصّر پادشاه بابل استخوانهای او را خرد كرد.»18بنابراین یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: «اینك من بر پادشاه بابل و بر زمین او عقوبت خواهم رسانید چنانكه بر پادشاه آشور عقوبت رسانیدم.19و اسرائیل را به مرتع خودش باز خواهم آوردو در كرمل و باشان خواهد چرید و بر كوهستان افرایم و جلعاد جان او سیر خواهد شد.20خداوند میگوید كه در آن ایام و در آن زمان عصیان اسرائیل را خواهند جست و نخواهد بود و گناه یهودا را اما پیدا نخواهد شد، زیرا آنانی را كه باقی می‌گذارم خواهم آمرزید.21«بر زمین مِراتایم برآی یعنی بر آن و بر ساكنان فَقُوْد. خداوند میگوید: بكش و ایشان را تعاقب نموده، بالكلّ هلاك كن و موافق هر آنچه من تو را امر فرمایم عمل نما.22آواز جنگ و شكست عظیم در زمین است.23كوپال تمام جهان چگونه بریده و شكسته شده و بابل در میان امّتها چگونه ویران گردیده است.24ای بابل از برای تو دام گستردم و تو نیز گرفتار شده، اطلاع نداری. یافت شده، تسخیر گشته‌ای چونكه با خداوند مخاصمه نمودی.25خداوند اسلحه‌خانه خود را گشوده، اسلحه خشم خویش را بیرون آورده است. زیرا خداوند یهوه صبایوت با زمین كلدانیان كاری دارد.26بر او از همه اطراف بیایید و انبارهای او را بگشایید، او را مثل توده‌های انباشته بالكلّ هلاك سازید و چیزی از او باقی نماند.27همه گاوانش را به سلاّخ‌خانه فرود آورده، بكشید. وای بر ایشان! زیرا كه یوم ایشان و زمان عقوبت ایشان رسیده است.28آواز فراریان و نجات‌یافتگان از زمین بابل مسموع میشود كه از انتقام یهوه خدای ما و انتقام هیكل او در صهیون اخبار می‌نمایند.29تیراندازان را به ضدّ بابل جمع كنید. ای همگانی كه كمان را زه میكنید، در برابر او از هر طرف اردو زنید تا احدی رهایی نیابد و بر وفق اعمالش او را جزادهید و مطابق هر آنچه كرده است به او عمل نمایید. زیرا كه به ضدّ خداوند و به ضدّ قدّوس اسرائیل تكبّر نموده است.30لهذا خداوند میگوید كه جوانانش در كوچه‌هایش خواهند افتاد و جمیع مردان جنگی‌اش در آن روز هلاك خواهند شد.31«اینك خداوند یهوه صبایوت میگوید: ای متكبّرْ من بر ضدّ تو هستم. زیرا كه یوم تو و زمانی كه به تو عقوبت برسانم رسیده است.32و آن متكبّر لغزش خورده، خواهد افتاد و كسی او را نخواهد برخیزانید و آتش در شهرهایش خواهم افروخت كه تمامی حوالی آنها را خواهد سوزانید.33یهوه صبایوت چنین میگوید: بنیاسرائیل و بنی‌یهودا با هم مظلوم شدند و همه آنانی كه ایشان را اسیر كردند ایشان را محكم نگاه میدارند و از رها كردن ایشان ابا می‌نمایند.34اما ولّی ایشان كه اسم او یهوه صبایوت میباشد زورآور است و دعوی ایشان را البته انجام خواهد داد و زمین را آرامی خواهد بخشید و ساكنان بابل را بی‌آرام خواهد ساخت.35خداوند میگوید: شمشیری بر كلدانیان است و بر ساكنان بابل و سرورانش و حكیمانش.36شمشیری بر كاذبان است و احمق خواهند گردید. شمشیری بر جبّاران است و مشوّش خواهند شد.37شمشیری بر اسبانش و بر ارابه‌هایش میباشد و بر تمامی مخلوق مختلف كه در میانش هستند و مثل زنان خواهند شد. شمشیری بر خزانه‌هایش است و غارت خواهد شد.38خشكسالی بر آبهایش میباشد و خشك خواهد شد زیرا كه آن زمین بتها است و بر اصنام دیوانه شده‌اند.39بنابراین وحوش صحرا با گرگان ساكن خواهند شد و شترمرغ در آن سكونت خواهد داشت و بعد از آن تا به ابد مسكون نخواهد شد و نسلاً بعد نسل معمور نخواهد گردید.»40خداوند میگوید: «چنانكه خدا سدوم و عموره و شهرهای مجاور آنها را واژگون ساخت، همچنان كسی آنجا ساكن نخواهد شد و احدی از بنی‌آدم در آن مأوا نخواهد گزید.41اینك قومی از طرف شمال میآیند و امّتی عظیم و پادشاهان بسیار از كرانه‌های جهان برانگیخته خواهند شد.42ایشان كمان و نیزه خواهند گرفت. ایشان ستم‌پیشه هستند و ترحم نخواهند نمود. آواز ایشان مثل شورش دریا است و بر اسبان سوار شده، در برابر تو ای دختر بابل مثل مردان جنگی صف‌آرایی خواهند نمود.43پادشاه بابل آوازه ایشان را شنید و دستهایش سست گردید. و اَلَم و درد او را مثل زنی كه می‌زاید در گرفته است.44اینك او مثل شیر از طغیان اردن به آن مسكن منیع برخواهد آمد زیرا كه من ایشان را در لحظهای از آنجا خواهم راند. و كیست آن برگزیده‌ای كه او را بر آن بگمارم؟ زیرا كیست كه مثل من باشد و كیست كه مرا به محاكمه بیاورد و كیست آن شبانی كه به حضور من تواند ایستاد؟»45بنابراین مشورت خداوند را كه درباره بابل نموده است و تقدیرهای او را كه درباره زمین كلدانیان فرموده است بشنوید. البته ایشان صغیران گله را خواهند ربود و هر آینه مسكن ایشان را برای ایشان خراب خواهد ساخت.46از صدای تسخیر بابل زمین متزلزل شد و آواز آن در میان امّتها مسموع گردید.
511خداوند چنین میگوید: «اینك من بر بابل و بر ساكنان وسط مقاومت كنندگانم بادی مهلك بر می‌انگیزانم.2و من بر بابل خرمن‌كوبان خواهم فرستاد و آن را خواهند كوبید و زمین آن را خالی خواهند ساخت زیرا كه ایشان در روز بلا آن را از هر طرف احاطه خواهند كرد.3تیرانداز بر تیرانداز و بر آنكه به زره خویش مفتخر میباشد، تیر خود را بیندازد. و بر جوانان آن ترحّم منمایید بلكه تمام لشكر آن را بالكلّ هلاك سازید.4و ایشان بر زمین كلدانیان مقتول و در كوچه‌هایش مجروح خواهند افتاد.5زیرا كه اسرائیل و یهودا از خدای خویش یهوه صبایوت متروك نخواهند شد، اگر چه زمین ایشان از گناهی كه به قدّوس اسرائیل ورزیده‌اند پُر شده است.6از میان بابل بگریزید و هر كس جان خود را برهاند مبادا در گناه آن هلاك شوید. زیرا كه این زمان انتقام خداوند است و او مكافات به آن خواهد رسانید.7بابل در دست خداوند جام طلایی است كه تمام جهان را مست میسازد. امّتها از شرابش نوشیده، و از این جهت امّتها دیوانه گردیده‌اند.8بابل به ناگهان افتاده و شكسته شده است برای آن ولوله نمایید. بَلَسان به جهت جراحت آن بگیرید كه شاید شفا یابد.9بابل را معالجه نمودیم اما شفا نپذیرفت. پس آن را ترك كنید و هر كدام از ما به زمین خود برویم زیرا كه داوری آن به آسمانها رسیده و به افلاك بلند شده است.10خداوند عدالت ما را مكشوف خواهد ساخت. پس بیایید و اعمال یهوه خدای خویش را در صهیون اخبار نماییم.11تیرها را تیز كنید و سپرها را به دست گیریدزیرا خداوند روح پادشاهان مادیان را برانگیخته است و فكر او به ضدّ بابل است تا آن را هلاك سازد. زیرا كه این انتقام خداوند و انتقام هیكل او میباشد.12بر حصارهای بابل، عَلَمها برافرازید و آن را نیكو حراست نموده، كشیكچیان قرار دهید و كمین بگذارید. زیرا خداوند قصد نموده و هم آنچه را كه درباره ساكنان بابل گفته به عمل آورده است.13ای كه بر آبهای بسیار ساكنی و از گنجها معمور می‌باشی! عاقبت تو و نهایت طمع تو رسیده است!14یهوه صبایوت به ذات خود قسم خورده است كه من تو را از مردمان مثل ملخ پر خواهم ساخت و بر تو گلبانگ خواهند زد.15«او زمین را به قوّت خود ساخت و ربع مسكون را به حكمت خویش استوار نمود. و آسمانها را به عقل خود گسترانید.16چون آواز میدهد غوغای آبها در آسمان پدید میآید. ابرها از اقصای زمین برمی‌آورد و برقها برای باران میسازد و باد را از خزانه‌های خود بیرون میآورد.17جمیع مردمان وحشی‌اند و معرفت ندارند و هر كه تمثالی میسازد خجل خواهد شد. زیرا كه بت ریخته شده او دروغ است و در آن هیچ نفس نیست.18آنها باطل و كار مسخره میباشد. در روزی كه به محاكمه میآیند تلف خواهند شد.19او كه نصیب یعقوب است مثل آنها نمی‌باشد. زیرا كه او سازنده همه موجودات است و (اسرائیل) عصای میراث وی است و اسم او یهوه صبایوت میباشد.20«تو برای من كوپال و اسلحه جنگ هستی. پس از تو امّتها را خرد خواهم ساخت و از تو ممالك را هلاك خواهم نمود.21و از تو اسب وسوارش را خرد خواهم ساخت و از تو ارابه و سوارش را خرد خواهم ساخت.22و از تو مرد و زن را خرد خواهم ساخت و از تو پیر و طفل را خرد خواهم ساخت و از تو جوان و دوشیزه را خرد خواهم ساخت.23و از تو شبان و گله‌اش را خرد خواهم ساخت. و از تو خیشران و گاوانش را خرد خواهم ساخت. و از تو حاكمان و والیان را خرد خواهم ساخت.24و خداوند میگوید: به بابل و جمیع سكنه زمین كلدانیان جزای تمامی بدی را كه ایشان به صهیون كرده‌اند، در نظر شما خواهم رسانید.25اینك خداوند میگوید: ای كوه مخرّب كه تمامی جهان را خراب می‌سازی من به ضدّ تو هستم! و دست خود را بر تو بلند كرده، تو را از روی صخره‌ها خواهم غلطانید و تو را كوه سوخته شده خواهم ساخت!26و از تو سنگی به جهت سر زاویه یا سنگی به جهت بنیاد نخواهند گرفت، بلكه خداوند میگوید كه تو خرابی ابدی خواهی شد.27«عَلَمها در زمین برافرازید و كَرِنّا در میان امّتها بنوازید. امّتها را به ضدّ او حاضر سازید و ممالك آرارات و منی و اَشْكَناز را بر وی جمع كنید. سرداران به ضدّ وی نصب نمایید و اسبان را مثل ملخ مودار برآورید.28امّتها را به ضدّ وی مهیا سازید. پادشاهان مادیان و حاكمانش و جمیع والیانش و تمامی اهل زمین سلطنت او را.29و جهان متزلزل و دردناك خواهد شد. زیرا كه فكرهای خداوند به ضدّ بابل ثابت میماند تا زمین بابل را ویران و غیرمسكون گرداند.30و شجاعان بابل از جنگ دست برمی‌دارند و در ملاذهای خویش می‌نشینند و جبروت ایشان زایل شده، مثل زن گشته‌اند و مسكنهایش سوخته و پشتبندهایش شكسته شده است.31قاصد برابر قاصد و پیك برابر پیك خواهد دوید تا پادشاه بابل را خبر دهد كه شهرش از هر طرف گرفته شد.32معبرها گرفتار شد و نی‌ها را به آتش سوختند و مردان جنگی مضطرب گردیدند.33«زیرا كه یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین میگوید: دختر بابل مثل خرمن در وقت كوبیدنش شده است و بعد از اندك زمانی وقت درو بدو خواهد رسید.34نبوكدرصّر پادشاه بابل مرا خورده و تلف كرده است و مرا ظرف خالی ساخته مثل اژدها مرا بلعیده، شكم خود را از نفایس من پر كرده و مرا مطرود نموده است.35و ساكنه صهیون خواهد گفت ظلمی كه بر من و بر جسد من شده بر بابل فرود شود. و اورشلیم خواهد گفت: خون من بر ساكنان زمین كلدانیان وارد آید.36بنابراین خداوند چنین میگوید: اینك من دعوی تو را به انجام خواهم رسانید و انتقام تو را خواهم كشید و نهر او را خشك ساخته، چشمه‌اش را خواهم خشكانید.37و بابل به تلّها و مسكن شغالها و محل دهشت و مسخره مبدّل شده، احدی در آن ساكن نخواهد شد.38مثل شیران با هم غرّش خواهند كرد و مانند شیربچگان نعره خواهند زد.39و خداوند میگوید: هنگامی كه گرم شوند برای ایشان بزمی برپا كرده، ایشان را مست خواهم ساخت تا وجد نموده، به خواب دایمی بخوابند كه از آن بیدار نشوند.40و ایشان را مثل بره‌ها و قوچها و بزهای نر به مسلخ فرود خواهم آورد.41چگونه شیشك گرفتار شده و افتخار تمامی جهان تسخیر گردیده است! چگونه بابل در میان امّتها محل دهشت گشته است!42دریا بر بابل برآمده و آن به كثرت امواجش مستور گردیده است.43شهرهایش خراب شده، به زمین خشك و بیابان مبدّل گشته.زمینی كه انسانی در آن ساكن نشود و احدی از بنی‌آدم از آن گذر نكند.44و من بیل را در بابل سزا خواهم داد و آنچه را كه بلعیده است از دهانش بیرون خواهم آورد. و امّتها بار دیگر به زیارت آن نخواهند رفت و حصار بابل خواهد افتاد.45«ای قوم من از میانش بیرون آیید و هر كدام جان خود را از حدّت خشم خداوند برهانید.46و دل شما ضعف نكند و از آوازهای كه در زمین مسموع شود مترسید. زیرا كه درآن سال آوازهای شنیده خواهد شد و در سال بعد از آن آوازهای دیگر. و در زمین ظلم خواهد شد و حاكم به ضدّ حاكم (خواهد برآمد).47بنابراین اینك ایامی میآید كه به بتهای بابل عقوبت خواهم رسانید و تمامی زمینش خجل خواهد شد و جمیع مقتولانش در میانش خواهند افتاد.48اما آسمانها و زمین و هر چه در آنها باشد بر بابل ترنّم خواهند نمود. زیرا خداوند میگوید كه غارت‌كنندگان از طرف شمال بر او خواهند آمد.49چنانكه بابل باعث افتادن مقتولان اسرائیل شده است، همچنین مقتولان تمامی جهان دربابل خواهند افتاد.50ای كسانی كه از شمشیر رستگار شده‌اید بروید و توقّف منمایید و خداوند را از جای دور متذكّر شوید و اورشلیم را به خاطر خود آورید.»51ما خجل گشته‌ایم زانرو كه عار را شنیدیم و رسوایی چهره ما را پوشانیده است. زیرا كه غریبان به مَقدَسهای خانه خداوند داخل شده‌اند.52بنابراین خداوند میگوید: «اینك ایامی میآید كه به بتهایش عقوبت خواهم رسانید و در تمامی زمینش مجروحان ناله خواهند كرد.53اگر چه بابل تا به آسمان خویشتن را برافرازد و اگر چه بلندی قوّت خویش را حصین نماید، لیكن خداوند میگوید: غارت‌كنندگان از جانب من بر او خواهند آمد.54صدای غوغا از بابل میآید و آواز شكست عظیمی از زمین كلدانیان.55زیرا خداوند بابل را تاراج مینماید و صدای عظیم را از میان آن نابود میكند و امواج ایشان مثل آبهای بسیار شورش مینماید و صدای آواز ایشان شنیده میشود.56زیرا كه بر آن یعنی بر بابل غارت‌كننده برمی‌آید و جبارّانش گرفتار شده، كمانهای ایشان شكسته میشود. چونكه یهوه خدای مجازات است و البته مكافات خواهد رسانید.57و پادشاه كه اسم او یهوه صبایوت است میگوید كه من سروران و حكیمان و حاكمان و والیان و جبّارانش را مست خواهم ساخت و به خواب دایمی كه از آن بیدار نشوند، خواهند خوابید.58یهوه صبایوت چنین میگوید كه حصارهای وسیع بابل بالكلّ سرنگون خواهد شد و دروازههای بلندش به آتش سوخته خواهد گردید و امّتها به جهت بطالت مشقّت خواهند كشید و قبایل به جهت آتش خویشتن را خسته خواهند كرد.»59كلامی كه ارمیا نبی به سرایا ابن نیریا ابن محسیا مرا فرمود هنگامی كه او با صدقیا پادشاه یهودا در سال چهارم سلطنت وی به بابل میرفت. و سرایا رئیس دستگاه بود.60و ارمیا تمام بلا را كه بر بابل میبایست بیاید در طوماری نوشت یعنی تمامی این سخنانی را كه درباره بابل مكتوب است.61و ارمیا به سرایا گفت: «چون به بابل داخل شوی، آنگاه ببین و تمامی این سخنان‌را بخوان.62و بگو: ای خداوند تو درباره این مكان فرموده‌ای كه آن را هلاك خواهی ساخت به حدّی كه احدی از انسان یا از بهایم در آن ساكن نشود بلكه خرابه ابدی خواهد شد.63و چون از خواندن این طومار فارغ شدی، سنگی به آن ببند و آن را به میان فرات بینداز.64و بگو همچنین بابل به سبب بلایی كه من بر او وارد می‌آورم، غرق خواهد گردید و دیگر برپا نخواهد شد و ایشان خسته خواهند شد.» تا اینجا سخنان ارمیا است.
521صدقیا بیست و یكساله بود كه آغاز سلطنت نمود و یازده سال در اورشلیم پادشاهی كرد و اسم مادرش حَمِیطل دختر ارمیا از لِبْنَه بود.2و آنچه در نظر خداوند ناپسند بود موافق هر آنچه یهویاقیم كرده بود، بعمل آورد.3زیرا به سبب غضبی كه خداوند بر اورشلیم و یهودا داشت، به حدّی كه آنها را از نظر خود انداخت، واقع شد كه صدقیا بر پادشاه بابل عاصی گشت.4و واقع شد كه نبوكدرصّر پادشاه بابل با تمامی لشكر خود در روز دهم ماه دهم سال نهم سلطنت خویش بر اورشلیم برآمد و در مقابل آن اردو زده، سنگری گرداگردش بنا نمودند.5و شهر تا سال یازدهم صدقیا پادشاه در محاصره بود.6و در روز نهم ماه چهارم قحطی در شهر چنان سخت شد كه برای اهل زمین نان نبود.7پس در شهر رخنه‌ای ساختند و تمام مردان جنگی در شب از راه دروازه‌ای كه در میان دو حصار نزد باغ‌پادشاه بود فرار كردند. و كلدانیان شهر را احاطه نموده بودند. و ایشان به راه عَرَبه رفتند.8و لشكر كلدانیان پادشاه را تعاقب نموده، در بیابان اریحا به صدقیا رسیدند و تمامی لشكرش از او پراكنده شدند.9پس پادشاه را گرفته، او را نزد پادشاه بابل به ربله در زمین حمات آوردند و او بر وی فتوی داد.10و پادشاه بابل پسران صدقیا را پیش رویش به قتل رسانید و جمیع سروران یهودا را نیز در ربله كُشت.11و چشمان صدقّیا را كور كرده، او را بدو زنجیر بست. و پادشاه بابل او را به بابل برده، وی را تا روز وفاتش در زندان انداخت.12و در روز دهم ماه پنجم از سال نوزدهم سلطنت نبوكدرصّر ملك پادشاه بابل، نبوزردان رئیس جلادان كه به حضور پادشاه بابل می‌ایستاد به اورشلیم آمد.13و خانه خداوند و خانه پادشاه را سوزانید و همه خانه‌های اورشلیم و هر خانه بزرگ را به آتش سوزانید.14و تمامی لشكر كلدانیان كه همراه رئیس جلادان بودند، تمامی حصارهای اورشلیم را بهر طرف منهدم ساختند.15و نبوزردان رئیس جلادان بعضی از فقیران خلق و بقیه قوم را كه در شهر باقی مانده بودند و خارجین را كه بطرف پادشاه بابل شده بودند و بقیه جمعیت را به اسیری برد.16اما نبوزردان رئیس جلادان بعضی از مسكینان زمین را برای باغبانی و فلاّحی واگذاشت.17و كلدانیان ستونهای برنجینی كه در خانه خداوند بود و پایه‌ها و دریاچه برنجینی كه در خانه خداوند بود، شكستند و تمامی برنج آنها را به بابل بردند.18و دیگها و خاكندازها و گلگیرها و كاسه‌ها و قاشقهاو تمامی اسباب برنجینی را كه به آنها خدمت میكردند بردند.19و رئیس جلادان پیاله‌ها و مجمرها و كاسه‌ها و دیگها و شمعدانها و قاشقها و لگنها را یعنی طلای آنچه را كه از طلا بود و نقره آنچه را كه از نقره بود برد.20اما دو ستون و یك دریاچه و دوازده گاو برنجینی را كه زیر پایه‌ها بود و سلیمان پادشاه آنها را برای خانه خداوند ساخته بود، برنج همه این اسباب بیاندازه بود.21و اما ستونها، بلندی یك ستون هجده ذراع و ریسمان دوازده ذراعی آنها را احاطه داشت و حجم آن چهار انگشت بود و تهی بود.22و تاج برنجین بر سرش و بلندی یك تاج پنج ذراع بود. و شبكه وانارها گرداگرد تاج همه از برنج بود. و ستون دوم مثل اینها و انارها داشت.23و بهر طرف نود و شش انار بود. و تمام انارها به اطراف شبكه یكصد بود.24و رئیس جلادان، سرایا رئیس كهنه، و صَفَنیای كاهن دوم و سه مستحفظ در را گرفت.25و سرداری را كه بر مردان جنگی گماشته شده بود و هفت نفر از آنانی را كه روی پادشاه را می‌دیدند و در شهر یافت شدند و كاتب سردار لشكر را كه اهل ولایت را سان میدید و شصت نفر از اهل زمین را كه در شهر یافت شدند، از شهر گرفت.26و نبوزردان رئیس جلادان ایشان را برداشته، نزد پادشاه بابل به ربله برد.27و پادشاه بابل ایشان را در ربله در زمین حمات زده، به قتل رسانید پس یهودا از ولایت خود به اسیری رفتند.28و این است گروهی كه نبوكدرصّر به اسیری برد. در سال هفتم سه هزار و بیست و سه نفر از یهود را.29و در سال هجدهم نبوكدرصّر هشتصد و سی و دو نفر از اورشلیم به اسیری برد.30و در سال بیست و سوم نبوكدرصّر نبوزردان رئیس جلادان هفتصد و چهل و پنج نفر از یهود را به اسیری برد. پس جمله كسان چهار هزار و ششصد نفر بودند.31و در روز بیست و پنجم ماه دوازدهم از سال سی و هفتم اسیری یهویاقیم پادشاه یهودا، واقع شد كه اَوِیل مرودك پادشاه بابل در سال اول سلطنت خود سر یهویاقیم پادشاه یهودا را از زندان برافراشت.32و با او سخنان دلاویز گفت و كرسی او را بالاتر از كرسیهای سایر پادشاهانی كه با او در بابل بودند گذاشت.33و لباس زندانی او را تبدیل نمود و او در تمامی روزهای عمرش همیشه نزد وی نان میخورد.34و برای معیشت او وظیفه دایمی یعنی قسمت هر روز در روزش در تمام ایام عمرش تا روز وفاتش از جانب پادشاه بابل به او داده میشد.
حزقيال
11و در روز پنجم ماه چهارم سال سی‌ام، چون‌من در میان اسیران نزد نهر خابور بودم، واقع شد كه آسمان گشوده گردید و رؤیاهای خدا را دیدم.2در پنجم آن ماه كه سال پنجم اسیری یهویاكین پادشاه بود،3كلام یهوه بر حزقیال بن بوزی كاهن نزد نهر خابور در زمین كلدانیان نازل شد و دست خداوند در آنجا بر او بود.4پس نگریستم و اینك باد شدیدی از طرف شمال برمی‌آید و ابر عظیمی و آتش جهنده و درخشندگی‌ای گرداگردش و از میانش یعنی از میان آتش، مثل منظر برنج تابان بود.5و از میانش شبیه چهار حیوان پدید آمد و نمایش ایشان این بود كه شبیه انسان بودند.6و هریك از آنها چهار رو داشت و هریك از آنها چهار بال داشت.7و پایهای آنها پایهای مستقیم و كف پای آنها مانند كف پای گوساله بود و مثل منظر برنج صیقلی درخشان بود.8و زیر بالهای آنها از چهار طرف آنها دستهای انسان بود و آن چهار رویها و بالهای خود را چنین داشتند.9و بالهای آنها به یكدیگر پیوسته بود و چون می‌رفتند رو نمی‌تافتند، بلكه هریك به راه مستقیم می‌رفتند.10و امّا شباهت رویهای آنها (این بود كه) آنها روی انسان داشتند و آن چهار روی شیر بطرف راست داشتند و آن چهار روی گاو بطرف چپ داشتند و آن چهارروی عقاب داشتند.11و رویها و بالهای آنها از طرف بالا از یكدیگر جدا بود و دو بال هریك به همدیگر پیوسته و دو بال دیگر بدن آنها را می‌پوشانید.12و هر یك از آنها به راه مستقیم می‌رفتند و به هر جایی كه روح میرفت آنها می‌رفتند و درحین رفتن رو نمی‌تافتند.13و امّا شباهت این حیوانات (این بود كه) صورت آنها مانند شعله‌های اخگرهای آتش افروخته شده، مثل صورت مشعلها بود. و آن آتش در میان آن حیوانات گردش میكرد و درخشان می‌بود و از میان آتش برق می‌جهید.14و آن حیوانات مثل صورت برق می‌دویدند و برمی‌گشتند.15و چون آن حیوانات را ملاحظه می‌كردم، اینك یك چرخ به پهلوی آن حیوانات برای هر روی (هركدام از) آن چهار بر زمین بود.16و صورت چرخها و صنعت آنها مثل منظر زبرجد بود و آن چهار یك شباهت داشتند. و صورت و صنعت آنها مثل چرخ در میان چرخ بود.17و چون آنها می‌رفتند، بر چهار جانب خود می‌رفتند و در حین رفتن به هیچ طرف میل نمی‌كردند.18و فلكه‌های آنها بلند و مهیب بود و فلكه‌های آن چهار از هر طرف از چشمها پر بود.19و چون آن حیوانات می‌رفتند، چرخها در پهلوی آنها میرفت و چون آن حیوانات از زمین بلند می‌شدند، چرخها بلند میشد.20و هرجایی كه روح میرفت آنها می‌رفتند، به هر جا كه روح سیر میكرد و چرخها پیش روی آنها بلند میشد، زیرا كه روح حیوانات در چرخها بود.21و چون آنها می‌رفتند، اینها میرفت و چون آنها می‌ایستادند، اینها می‌ایستاد. و چون آنها از زمین بلند می‌شدند، چرخها پیش روی آنها از زمین بلند میشد، زیرا روح حیوانات در چرخها بود.22و شباهت فلكی كه بالای سر حیوانات بود مثل منظر بلّورِ مهیب بود و بالای سر آنها پهن شده بود.23و بالهای آنها زیر فلك بسوی یكدیگر مستقیم بود و دو بال هریك از این طرف می‌پوشانید و دو بال هر یك از آن طرف بدنهای آنها را می‌پوشانید.24و چون می‌رفتند، من صدای بالهای آنها را مانند صدای آبهای بسیار، مثل آواز حضرت اعلی و صدای هنگامه را مثل صدای فوج شنیدم؛ زیرا كه چون می‌ایستادند بالهای خویش را فرو می‌هشتند.25و چون در حین ایستادن بالهای خود را فرو می‌هشتند، صدایی از فلكی كه بالای سر آنها بود مسموع میشد.26و بالای فلكی كه بر سر آنها بود شباهتِ تختی مثل صورت یاقوت كبود بود و برآن شباهتِ تخت، شباهتی مثل صورت انسان بر فوق آن بود.27و از منظر كمر او بطرف بالا مثل منظر برنج تابان، مانند نمایش آتش در اندرون آن و گرداگردش دیدم. و از منظر كمر او به طرف پایین مثل نمایش آتشی كه از هر طرف درخشان بود دیدم.28مانند نمایش قوس قزح كه در روز باران در ابر میباشد، همچنین آن درخشندگی گرداگرد آن بود. این منظرِ شباهتِ جلال یهوه بودو چون آن را دیدم، به روی خود در افتادم و آواز قائلی را شنیدم،
21كه مرا گفت: «ای پسر انسان بر پایهای خود بایست تا با تو سخن گویم.»2و چون این را به من گفت، روح داخل من شده، مرا بر پایهایم برپا نمود. و او را كه با من تكلّم نمود شنیدم3كه مرا گفت: «ای پسر انسان من تو را نزد بنیاسرائیل میفرستم، یعنی نزد امّت فتنه انگیزی كه به من فتنه انگیخته‌اند. ایشان و پدران ایشان تا به امروز بر من عصیان ورزیده‌اند.4و پسران ایشان سخت رو و قسیالقلب هستند و من تو را نزد ایشان میفرستم تا به ایشان بگویی: خداوند یهوه چنین می‌فرماید.5و ایشان خواه بشنوند و خواه نشنوند، زیرا خاندان فتنهانگیز میباشند، خواهند دانست كه نبیای در میان ایشان هست.6و تو ای پسر انسان از ایشان مترس و از سخنان ایشان بیم مكن اگرچه خارها و شوكها با تو باشد و در میان عقربها ساكن باشی، امّا از سخنان ایشان مترس و از رویهای ایشان هراسان مشو، زیرا كه ایشان خاندان فتنهانگیز میباشند.7پس كلام مرا به ایشان بگو، خواه بشنوند و خواه نشنوند، چونكه فتنهانگیز هستند.8و تو ای پسر انسان آنچه را كه من به تو می‌گویم بشنو و مثل این خاندان فتنهانگیز عاصی مشو بلكه دهان خود را گشوده، آنچه را كه من به تو میدهم بخور.»9پس نگریستم و اینك دستی بسوی من دراز شد و در آن طوماری بود.10و آن را پیش من بگشود كه رو و پشتش هر دو نوشته بود و نوحه وماتم و وای بر آن مكتوب بود.
31پس مرا گفت: «ای پسر انسان آنچه را كه می‌یابی بخور. این طومار را بخور و رفته، با خاندان اسرائیل متكلّم شو.»2آنگاه دهان خود را گشودم و او آن طومار را به من خورانید.3و مرا گفت: «ای پسر انسان شكم خود را بخوران و احشای خویش را از این طوماری كه من به تو میدهم پر كن.» پس آن را خوردم و در دهانم مثل عسل شیرین بود.4و مرا گفت: «ای پسر انسان بیا و نزد خاندان اسرائیل رفته، كلام مرا برای ایشان بیان كن.5زیرا كه نزد امّت غامض زبان و ثقیل لِسان فرستاده نشدی، بلكه نزد خاندان اسرائیل.6نه نزد قومهای بسیار غامض زبان و ثقیل لِسان كه سخنان ایشان را نتوانی فهمید. یقیناً اگر تو را نزد آنها می‌فرستادم به تو گوش میگرفتند.7امّا خاندان اسرائیل نمی‌خواهند تو را بشنوند زیرا كه نمی‌خواهند مرا بشنوند. چونكه تمامی خاندان اسرائیل سخت پیشانی و قسیالقلب هستند.8هان من روی تو را در مقابل روی ایشان سخت خواهم ساخت و پیشانی تو را در مقابل پیشانی ایشان سخت خواهم گردانید.9بلكه پیشانی تو را مثل الماس از سنگ خارا سختتر گردانیدم. پس از ایشان مترس و از رویهای ایشان هراسان مباش، زیرا كه خاندان فتنهانگیز میباشند.»10و مرا گفت: «ای پسر انسان تمام كلام مرا كه به تو می‌گویم در دل خود جا بده و به گوشهای خود استماع نما.11و بیا و نزد اسیرانی كه از پسران قوم تو میباشند رفته، ایشان را خطاب كن و خواه بشنوند و خواه نشنوند. به ایشان بگو:خداوند یهوه چنین می‌فرماید.»12آنگاه روح، مرا برداشت و از عقب خود صدای گلبانگ عظیمی شنیدم كه «جلال یهوه از مقام او متبارك باد.»13و صدای بالهای آن حیوانات را كه به همدیگر برمی‌خوردند و صدای چرخها را كه پیش روی آنها بود و صدای گُلبانگ عظیمی را (شنیدم).14آنگاه روح مرا برداشت و بُرد و با تلخی در حرارت روح خود رفتم و دست خداوند بر من سنگین می‌بود.15پس به تَلَّ اَبِیب نزد اسیرانی كه نزد نهر خابور ساكن بودند، رسیدم و در مكانی كه ایشان نشسته بودند، در آنجا به میان ایشان هفت روز متحیر نشستم.16و بعد از انقضای هفت روز واقع شد كه كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:17«ای پسر انسان تو را برای خاندان اسرائیل دیده‌بان ساختم، پس كلام را از دهان من بشنو و ایشان را از جانب من تهدید كن.18و حینی كه من به مرد شریر گفته باشم كه البتّه خواهی مرد، اگر تو او را تهدید نكنی و سخن نگویی تا آن شریر را از طریق زشت او تهدید نموده، او را زنده سازی، آنگاه آن شریر در گناهش خواهد مرد، امّا خون او را از دست تو خواهم طلبید.19لیكن اگر تو مرد شریر را تهدید كنی و او از شرارت خود و طریق بد خویش بازگشت نكند، او در گناه خود خواهد مرد، امّا تو جان خود را نجات داده‌ای.20و اگر مرد عادل از عدالت خود برگردد و گناه ورزد و من سنگی مصادم پیش وی بنهم تا بمیرد، چونكه تو او را تهدید ننمودی، او در گناه خود خواهد مرد وعدالتی كه بعمل آورده بود به یاد آورده نخواهد شد. لیكن خون او را از دست تو خواهم طلبید.21و اگر تو مرد عادل را تهدید كنی كه آن مرد عادل گناه نكند و او خطا نورزد البتّه زنده خواهد ماند، چونكه تهدید پذیرفته است و تو جان خود را نجات داده‌ای.»22و دست خداوند در آنجا بر من نهاده شد و او مرا گفت: «برخیز و به هامون بیرون شو كه در آنجا با تو سخن خواهم گفت.»23پس برخاسته، به هامون بیرون رفتم و اینك جلال خداوند مثل جلالی كه نزد نهر خابور دیده بودم، در آنجا برپا شد و من به روی خود درافتادم.24و روح داخل من شده، مرا بر پایهایم برپا داشت و او مرا خطاب كرده، گفت: «برو و خویشتن را در خانه خود ببند.25و امّا تو ای پسر انسان اینك بندها بر تو خواهند نهاد و تو را به آنها خواهند بست امّا در میان ایشان بیرون مرو.26و من زبان تو را به كامت خواهم چسبانید تا گنگ شده، برای ایشان ناصح نباشی. زیرا كه ایشان خاندان فتنهانگیز میباشند.27امّا وقتی كه من با تو تكلّم نمایم، آنگاه دهان تو را خواهم گشود و به ایشان خواهی گفت: خداوند یهوه چنین می‌فرماید. آنگاه آنكه شنوا باشد بشنود و آنكه ابا نماید ابا كند. زیرا كه ایشان خاندان فتنهانگیز میباشند.»
41«و تو نیز ای پسر انسان آجری بگیر و آن را پیش روی خود بگذار و شهر اورشلیم را بر آن نقش نما.2و آن را محاصره كن و در برابرش برجها ساخته، سنگری در مقابلش برپا نما و به اطرافش اردو زده، منجنیقها به هر سوی آن برپا كن.3و تابه آهنین برای خود گرفته، آن را در میان‌خود و شهر، دیواری آهنین بگذار و روی خود را بر آن بدار و محاصره خواهد شد و تو آن را محاصره كن تا آیتی به جهت خاندان اسرائیل بشود.4پس تو بر پهلوی چپ خود بخواب و گناه خاندان اسرائیل را بر آن بگذار. موافق شماره روزهایی كه بر آن بخوابی، گناه ایشان را متحمّل خواهی شد.5و من سالهای گناه ایشان را مطابق شماره روزها یعنی سیصد و نود روز بر تو نهاده‌ام. پس متحمّل گناه خاندان اسرائیل خواهی شد.6و چون اینها را به انجام رسانیده باشی، باز به پهلوی راست خود بخواب و چهل روز متحّمل گناه خاندان یهودا خواهی شد. هر روزی را به جهت سالی برای تو قرار داده‌ام.7و بازوی خود را برهنه كرده، روی به محاصره اورشلیم بدار و به ضدّ آن نبوّت كن.8و اینك بندها بر تو می‌نهم و تا روزهای محاصره‌ات را به اتمام نرسانیده باشی از پهلو به پهلوی دیگرت نخواهی غلطید.9پس گندم و جو و باقلا و عدس و ارزن و جُلبان برای خود گرفته، آنها را در یك ظرف بریز و خوراكی از آنها برای خود بپز و تمامی روزهایی كه به پهلوی خود می‌خوابی، یعنی سیصد و نود روز آن را خواهی خورد.10و غذایی كه می‌خوری به وزن خواهد بود، یعنی بیست مثقال برای هر روز. وقت به وقت آن را خواهی خورد.11و آب را به پیمایش یعنی سُدسِ یك هین خواهی نوشید. آن را وقت به وقت خواهی نوشید.12و قرصهای نان جو كه می‌خوری، آنها را بر سرگین انسان در نظر ایشان خواهی پخت.13و خداوند فرمود به همین منوال بنیاسرائیل نان نجس در میان امّت‌هایی كه من ایشان را به میان آنها پراكنده می‌سازم خواهند خورد.»14پس گفتم: «آه ای خداوند یهوه اینك جان من نجس نشده و از طفولیت خود تا به حال میته یا دریده شده را نخورده‌ام و خوراك نجس به دهانم نرفته است.»15آنگاه به من گفت: «بدان كه سرگین گاو را به عوض سرگین انسان به تو دادم، پس نان خود را بر آن خواهی پخت.»16و مرا گفت: «ای پسر انسان اینك من عصای نان را در اورشلیم خواهم شكست و نان را به وزن و عُسرت خواهند خورد و آب را به پیمایش و حیرت خواهند نوشید.17زیرا كه محتاج نان و آب خواهند شد و به حیرت بر یكدیگر نظر خواهند انداخت و به سبب گناهان خود گداخته خواهند شد.
51«و تو ای پسر انسان برای خود تیغی تیز بگیر و آن را مثل اُستره حَجّام به جهت خود بكار برده، آن را بر سر و ریش خود بگذران و ترازویی گرفته، مویها را تقسیم كن.2و چون روزهای محاصره را به اتمام رسانیده باشی، یك ثلث را در میان شهر به آتش بسوزان و یك ثلث را گرفته، اطراف آن را با تیغ بزن و ثلث دیگر را به بادها بپاش و من در عقب آنها شمشیری خواهم فرستاد.3و اندكی از آن را گرفته، آنها را در دامن خود ببند.4و باز قدری از آنها را بگیر و آنها را در میان آتش انداخته، آنها را به آتش بسوزان و آتشی برای تمام خاندان اسرائیل از آن بیرون خواهد آمد.»5خداوند یهوه چنین میگوید: «من این اورشلیم را در میان امّتها قرار دادم و كشورها را بهر طرف آن.6و او از احكام من بدتر از امّتها و از فرایض من بدتر از كشورهایی كه گرداگرد او میباشد، عصیان ورزیده است زیرا كه اهل اواحكام مرا ترك كرده، به فرایض من سلوك ننموده‌اند.»7بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: «چونكه شما زیاده از امّت‌هایی كه گرداگرد شما میباشند غوغا نمودید و به فرایض من سلوك نكرده، احكام مرا بعمل نیاوردید، بلكه موافق احكام امّت‌هایی كه گرداگرد شما میباشند نیز عمل ننمودید،8لهذا خداوند یهوه چنین میگوید: من اینك من به ضدّ تو هستم و در میان تو به نظر امّتها داوریها خواهم نمود.9و با تو به سبب جمیع رجاساتت كارها خواهم كرد كه قبل از این نكرده باشم و مثل آنها هم دیگر نخواهم كرد.10بنابراین پدران در میان تو پسران را خواهند خورد و پسران پدران خویش را خواهند خورد و بر تو داوریها نموده، تمامی بقیت تو را بسوی هر باد پراكنده خواهم ساخت.»11لهذا خداوند یهوه میگوید: «به حیات خودم قَسَم چونكه تو مَقدس مرا بتمامی رجاسات و جمیع مكروهات خویش نجس ساختی، من نیز البتّه تو را منقطع خواهم ساخت و چشم من شفقت نخواهد نمود و من نیز رحمت نخواهم فرمود.12یك ثلث تو در میانت از وبا خواهند مرد و از گرسنگی تلف خواهند شد. و یك ثلث به اطرافت به شمشیر خواهند افتاد و ثلث دیگر را بسوی هر باد پراكنده ساخته، شمشیر را در عقب ایشان خواهم فرستاد.13پس چون غضب من به اتمام رسیده باشد و حدّت خشم خویش را بر ایشان ریخته باشم، آنگاه پشیمان خواهم شد. و چون حدّت خشم خویش را بر ایشان به اتمام رسانیده باشم، آنگاه خواهند دانست كه من یهوه این را در غیرت خویش گفته‌ام.14و تو را در نظر همۀ رهگذریان در میان امّت‌هایی كه به اطراف تو میباشند، به خرابی و رسوایی تسلیم خواهم نمود.15و چون بر تو به خشم و غضب و سرزنشهای سخت داوری كرده باشم، آنگاه این موجد عار و مذمت و عبرت و دهشت برای امّت‌هایی كه به اطراف تو میباشند خواهد بود. من كه یهوه هستم این را گفتم.16و چون تیرهای بد قحطی را كه برای هلاكت میباشد و من آنها را به جهت خرابی شما میفرستم در میان شما انداخته باشم، آنگاه قحط را بر شما سختتر خواهم گردانید و عصای نان شما را خواهم شكست.17و قحط و حیوانات درنده در میان تو خواهم فرستاد تا تو را بی‌اولاد گردانند و وبا و خون از میان تو عبور خواهد كرد و شمشیری بر تو وارد خواهم آورد. من كه یهوه هستم این را گفتم.»
61و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان نظر خود را بر كوههای اسرائیل بدوز و درباره آنها نبوّت كن.3و بگو: ای كوههای اسرائیل كلام خداوند یهوه را بشنوید! خداوند یهوه به كوهها و تلّها و وادیها و درهّها چنین می‌فرماید: اینك من شمشیری بر شما می‌آورم و مكانهای بلند شما را خراب خواهم كرد.4و مذبحهای شما منهدم و تمثالهای شمسی شما شكسته خواهد شد و كشتگان شما را پیش بتهای شما خواهم انداخت.5و لاشهای بنیاسرائیل را پیش بتهای ایشان خواهم گذاشت و استخوانهای شما را گرداگرد مذبحهای شماخواهم پاشید.6و در جمیع مساكن شما شهرها خراب و مكانهای بلند ویران خواهد شد تا آنكه مذبحهای شما خراب و ویران شود و بتهای شما شكسته و نابود گردد و تمثالهای شمسی شما منهدم و اعمال شمامحو شود.7و چون كشتگان شما در میان شما بیفتند، آنگاه خواهی دانست كه من یهوه هستم.8امّا بقیتی نگاه خواهم داشت. و چون در میان كشورها پراكنده شوید، بقیۀالسّیف شما در میان امّتها ساكن خواهند شد.9و نجات‌یافتگان شما در میان امّتها در جایی كه ایشان را به اسیری برده‌اند مرا یاد خواهند داشت. چونكه دل زناكار ایشان را كه از من دور شده است خواهم شكست و چشمان ایشان را كه در عقب بتهای ایشان زنا كرده است - پس خویشتن را به سبب اعمال زشتی كه در همه رجاسات خود نموده‌اند مكروه خواهند داشت.10و خواهند دانست كه من یهوه هستم و عبث نگفتم كه این بلا را بر ایشان وارد خواهم آورد.»11خداوند یهوه چنین میگوید: «به دست خود بزن و پای خود را بر زمین بكوب و بگو: وای بر تمامی رجاسات شریر خاندان اسرائیل زیرا كه به شمشیر و قحط و وباخواهد افتاد.12آنكه دور باشد به وبا خواهد مُرد و آنكه نزدیك است به شمشیر خواهد افتادو آنكه باقی مانده و در محاصره باشد از گرسنگی خواهد مُرد و من حدّت خشم خود را بر ایشان به اتمام خواهم رسانید.13و خواهید دانست كه من یهوه هستم، هنگامی كه كشتگان ایشان در میان بتهای ایشان به اطراف مذبحهای ایشان، بر هر تلّ بلند و بر قلّه‌های تمام كوهها و زیر هر درخت سبز و زیرهر بلوط كَشَن، در جایی كه هدایای خوشبو برای همه بتهای خود می‌گذرانیدند یافت خواهند شد.14و دست خود را بر ایشان دراز كرده، زمین را در تمام مسكنهای ایشان خرابتر و ویرانتر از بیابان دِبْلَه خواهم ساخت. پس خواهند دانست كه من یهوه هستم.»
71و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«و تو ای پسر انسان (بگو): خداوند یهوه به زمین اسرائیل چنین میگوید: انتهایی بر چهار گوشه زمین انتها رسیده است.3الا´ن انتها بر تو رسیده است و من خشم خود را بر تو وارد آورده‌ام و بر وفق راههایت ترا داوری نموده، تمامی رجاساتت را بر تو خواهم نهاد.4و چشم من برتو شفقت نخواهد كرد و رحمت نخواهم فرمود بلكه راههای تو را بر تو خواهم نهاد و رجاسات تو در میانت خواهد بود. پس خواهی دانست كه من یهوه هستم.»5خداوند یهوه چنین میگوید: «بلا هان بلای واحد میآید!6انتهایی میآید، انتهایی میآید و به ضّد تو بیدار شده است. هان میآید.7ای ساكن زمین اجل تو بر تو میآید. وقت معین میآید و آن روز نزدیك است. روز هنگامه خواهد شد و نه روز آواز شادمانی بر كوهها.8الا´ن عنقریب غضب خود را بر تو خواهم ریخت و خشم خویش را بر تو به اتمام رسانیده، تو را موافق راههایت داوری خواهم نمود و جمیع رجاساتت را بر تو خواهم نهاد.9و چشم من شفقت نخواهد كرد و رحمت نخواهم فرمود، بلكه مكافات راههایت را به تو خواهم رسانید و رجاسات تو در میانت خواهد بود و خواهید دانست كه زننده تومن یهوه هستم.10اینك آنروز هان میآید! اجل تو بیرون آمده و عصا شكوفه آورده و تكبّر، گُل كرده است.11ظلم عصای شرارت گشته است. از ایشان و از جمعیت ایشان و از ازدحام ایشان چیزی باقی نیست و در میان ایشان حشمتی نمانده است.12وقت میآید و آنروز نزدیك است. پس مشتری شادی نكند و فروشنده ماتم نگیرد، زیرا كه خشم بر تمامی جمعیت ایشان قرار گرفته است.13زیرا كه فروشندگان اگر چه در میان زندگان زنده مانند، به آنچه فروخته باشند نخواهند برگشت، چونكه غضب بر تمامی جمعیت ایشان قرار گرفته است. ایشان نخواهند برگشت و هیچكس به گناه خویش زندگی خود را تقویت نخواهد داد.14كَرِنّا را نواخته و همه چیز را مهیا ساخته‌اند، امّا كسی به جنگ نمی‌رود. زیرا كه غضب من بر تمامی جمعیت ایشان قرار گرفته است.15شمشیر در بیرون است و وبا و قحط در اندرون. آنكه در صحرا است به شمشیر می‌میرد و آنكه در شهر است قحط و وبا او را هلاك میسازد.16و رستگاران ایشان فرار میكنند و مثل فاخته‌های درهّها بر كوهها میباشند. و هر كدام از ایشان به سبب گناه خود ناله میكنند.17همه دستها سُست شده و جمیع زانوها مثل آب بیتاب گردیده است.18و پلاس در بر میكنند و وحشت ایشان را می‌پوشاند و بر همه چهره‌ها خجلت و بر جمیع سرها گری میباشد.19نقره خود را در كوچه‌ها می‌ریزند و طلای ایشان مثل چیز نجس میباشد. نقره و طلای ایشان در روز غضب خداوند ایشان را نتواند رهانید. جانهای خود را سیر نمی‌كنند و بطنهای خویش را پر نمی‌سازند زیرا گناه ایشان سنگ مصادم آنها شده است.20«و او زیبایی زینت خود را در كبریایی قرار داده بود، امّا ایشان بتهای مكروهات و رجاسات خویش را در آن ساختند. بنابراین آن را برای ایشان مثل چیز نجس خواهم گردانید.21و آن را به دست غریبان به تاراج و به شریران جهان به غارت خواهم داد و آن را بیعصمت خواهند ساخت.22و روی خود را از ایشان خواهم برگردانید و مكان مستور مرا بیعصمت خواهند نمود و ظالمان داخل آن شده، آن را بیعصمت خواهند ساخت.23زنجیر را بساز، زیرا كه زمین از جرمهای خونریزی پر است و شهر از ظلم مملّو.24و اشرار امّتها را خواهم آورد و در خانه‌های ایشان تصرّف خواهند نمود و تكبّر زورآوران را زایل خواهم ساخت و آنها مكانهای مقدّس ایشان را بیعصمت خواهند نمود.25هلاكت میآید و سلامتی را خواهند طلبید، امّا یافت نخواهد شد.26مصیبت بر مصیبت میآید و آوازه بر آوازه مسموع میشود. رؤیا از نبی می‌طلبند، امّا شریعت از كاهنان و مشورت از مشایخ نابود شده است.27پادشاه ماتم می‌گیرد و رئیس به حیرت ملبّس میشود و دستهای اهل زمین می‌لرزد. و موافق راههای ایشان با ایشان عمل خواهم نمود و بر وفق استحقاق ایشان ایشان را داوری خواهم نمود. پس خواهند دانست كه من یهوه هستم؟»
81و در سال ششم در روز پنجم از ماه ششم،چون من در خانه خود نشسته بودم و مشایخ یهودا پیش من نشسته بودند، آنگاه دست‌خداوند یهوه در آنجا بر من فرود آمد.2و دیدم كه اینك شبیهی مثل صورت آتش بود یعنی از نمایش كمر او تا پایین آتش و از كمر او تا بالا مثل منظر درخشندگی مانند صورت برنج لامع ظاهر شد.3و شبیه دستی دراز كرده، موی پیشانی مرا بگرفت و روح، مرا در میان زمین و آسمان برداشت و مرا در رؤیاهای خدا به اورشلیم نزد دهنه دروازه صحن اندرونی كه بطرف شمال متوجّه است بُرد كه در آنجا نشیمنِ تمثالِ غیرتِ غیرت‌انگیز میباشد.4و اینك جلال خدای اسرائیل مانند آن رؤیایی كه در هامون دیده بودم ظاهر شد.5و او مرا گفت: «ای پسر انسان چشمان خود را بسوی راه شمال برافراز!» و چون چشمان خود را بسوی راه شمال برافراشتم، اینك بطرف شمالی دروازه مذبحْ این تمثالِ غیرتْ در مدخل ظاهر شد.6و او مرا گفت: «ای پسر انسان آیا تو آنچه را كه ایشان میكنند می‌بینی؟ یعنی رجاسات عظیمی كه خاندان اسرائیل در اینجا میكنند تا از مَقْدَس خود دور بشوم؟ امّا باز رجاسات عظیم‌تر خواهی دید.»7پس مرا به دروازه صحن آورد و دیدم كه اینك سوراخی در دیوار است.8و او مرا گفت: «ای پسر انسان دیوار را بكن.» و چون دیوار را كَنْدَم، اینك دروازه‌ای پدید آمد.9و او مرا گفت: «داخل شو و رجاسات شَنیعی را كه ایشان در اینجا میكنند ملاحظه نما.»10پس چون داخل شدم، دیدم كه هرگونه حشرات و حیوانات نجس و جمیع بتهای خاندان اسرائیل بر دیوار از هر طرف نقش شده بود.11وهفتاد نفر از مشایخ خاندان اسرائیل پیش آنها ایستاده بودند و یازنیا ابن شافان در میان ایشان ایستاده بود و هركس مجمره‌ای در دست خود داشت و بوی ابر بخور بالا میرفت.12و او مرا گفت: «ای پسر انسان آیا آنچه را كه مشایخ خاندان اسرائیل در تاریكی و هركس در حجره‌های بتهای خویش میكنند دیدی؟ زیرا میگویند كه خداوند ما را نمی‌بیند و خداوند این زمین را ترك كرده است.13و به من گفت كه باز رجاسات عظیم‌تر از اینهایی كه اینان میكنند خواهی دید.»14پس مرا به دهنه دروازه خانه خداوند كه بطرف شمال بود آورد. و اینك در آنجا بعضی زنان نشسته، برای تَمُّوز می‌گریستند.15و او مرا گفت: «ای پسر انسان آیا این را دیدی؟ باز رجاسات عظیم‌تر از اینها را خواهی دید.»16پس مرا به صحن اندرونی خانه خداوند آورد. و اینك نزد دروازه هیكل خداوند در میان رواق و مذبح به قدر بیست و پنج مرد بودند كه پُشتهای خود را بسوی هیكل خداوند و رویهای خویش را بسوی مشرق داشتند و آفتاب را بطرف مشرق سجده مینمودند.17و به من گفت: «ای پسر انسان این را دیدی؟ آیا برای خاندان یهودا بجا آوردن این رجاسات كه در اینجا بجا می‌آورند سهل است؟ زیرا كه زمین را از ظلم مملّو ساخته‌اند و برای هیجان خشم من برمی‌گردند و هان شاخه را به بینی خود می‌گذارند.18بنابراین من نیز در غضب، عمل خواهم نمود و چشم من شفقت نخواهد كرد و رحمت نخواهم فرمود و اگرچه به آواز بلند به‌گوش من بخوانند، ایشان را اجابت نخواهم نمود.»
91و او به آواز بلند به گوش من ندا كرده، گفت:«وكلای شهر را نزدیك بیاور و هركس آلت خراب كننده خود را در دست خود بدارد.»2و اینك شش مرد از راه دروازه بالایی كه بطرف شمال متوجّه است آمدند و هركس تبر خود را در دستش داشت. و در میان ایشان یك مرد ملبّس شده به كتان بود و دوات كاتب در كمرش. و ایشان داخل شده، نزد مذبح برنجین ایستادند.3و جلال خدای اسرائیل از روی آن كروبی كه بالای آن بود به آستانه خانه برآمد و به آن مردی كه به كتان ملبّس بود و دوات كاتب را در كمر داشت خطاب كرد.4و خداوند به او گفت: «از میان شهر یعنی از میان اورشلیم بگذر و بر پیشانی كسانی كه به سبب همه رجاساتی كه در آن كرده میشود آه و ناله میكنند نشانی بگذار.5و به آنان به سمع من گفت كه در عقب او از شهر بگذرید و هلاك سازید و چشمان شما شفقت نكند و ترحّم منمایید.6پیران و جوانان و دختران و اطفال و زنان را تماماً به قتل رسانید، امّا به هر كسی كه این نشان را دارد نزدیك مشوید و از قدس من شروع كنید.» پس از مردان پیری كه پیش خانه بودند شروع كردند.7و به ایشان فرمود: «خانه را نجس سازید و صحنها را از كشتگان پر ساخته، بیرون آیید.» پس بیرون آمدند و در شهر به كُشتن شروع كردند.8و چون ایشان می‌كشتند و من باقی مانده بودم، به‌روی خود در افتاده، استغاثه نمودم و گفتم: «آه ای خداوند یهوه آیا چون غضب خود را بر اورشلیم می‌ریزی تمامی بقیه اسرائیل را هلاك خواهی ساخت؟»9او مرا جواب داد: «گناه خاندان اسرائیل و یهودا بینهایت عظیم است و زمین از خون مملّو و شهر از ستم پر است. زیرا میگویند: خداوند زمین را ترك كرده است و خداوند نمی‌بیند.10پس چشم من نیز شفقت نخواهد كرد و من رحمت نخواهم فرمود، بلكه رفتار ایشان را بر سر ایشان خواهم آورد.»11و اینك آن مردی كه به كتان ملبّس بود و دوات را در كمر داشت، جواب داد و گفت: «به نَهْجی كه مرا امر فرمودی عمل نمودم.»
101پس نگریستم و اینك بر فَلَكی كه بالای سر كروبیان بود، چیزی مثل سنگ یاقوت كبود و مثل نمایش شبیه تخت بر زَبَر آنها ظاهر شد.2و آن مرد را كه به كتان ملبّس بود خطاب كرده گفت: «در میان چرخها در زیر كروبیان برو و دستهای خود را از اخگرهای آتشی كه در میان كروبیان است پر كن و بر شهر بپاش.» و او در نظر من داخل شد.3و چون آن مرد داخل شد، كروبیان بطرف راست خانه ایستاده بودند و ابر، صحن اندرونی را پر كرد.4و جلال خداوند از روی كروبیان به آستانه خانه برآمد و خانه از ابر پر شد و صحن از فروغ جلال خداوند مملّو گشت.5و صدای بالهای كروبیان تا به صحن بیرونی، مثل آواز خدای قادر مطلق حینی كه تكلّم میكند، مسموع شد.6و چون آن مرد را كه ملبّس به كتان بود امر فرموده، گفت كه «آتش را از میان چرخها از میان كروبیان بردار.» آنگاه داخل شده، نزد چرخها ایستاد.7و یكی از كروبیان دست خود را از میان كروبیان به آتشی كه در میان كروبیان بود دراز كرده، آن را برداشت و به دست آن مردی كه به كتان، ملبّس بود نهاد و او آن را گرفته، بیرون رفت.8و در كروبیان شبیه صورت دست انسان زیر بالهای ایشان ظاهر شد.9و نگریستم و اینك چهار چرخ به پهلوی كروبیان یعنی یك چرخ به پهلوی یك كروبی و چرخ دیگر به پهلوی كروبی دیگر ظاهر شد. و نمایش چرخها مثل صورت سنگ زبرجد بود.10و امّا نمایش ایشان چنین بود. آن چهار را یك شباهت بود كه گویا چرخ در میان چرخ باشد.11و چون آنها میرفت بر چهار جانب خود میرفت و حینی كه میرفت به هیچ سو میل نمی‌كرد، بلكه به جایی كه سر به آن متوجّه میشد از عقب آن میرفت. و چون میرفت به هیچ سو میل نمی‌كرد.12و تمامی بدن و پشتها و دستها و بالهای ایشان و چرخها یعنی چرخهایی كه آن چهار داشتند از هر طرف پر از چشمها بود.13و به سمع من به آن چرخها ندا در دادند كه «ای چرخها!»14و هر یك را چهار رو بود. روی اوّل روی كروبی بود و روی دوّم روی انسان و سوّم روی شیر و چهارم روی عقاب.15پس كروبیان صعود كردند. این همان حیوان است كه نزد نهر خابُور دیده بودم.16و چون‌كروبیان می‌رفتند، چرخها به پهلوی ایشان میرفت و چون كروبیان بالهای خود را برافراشته، از زمین صعود میكردند، چرخها نیز از پهلوی ایشان برنمی‌گشت.17چون ایشان می‌ایستادند آنها می‌ایستاد و چون ایشان صعود مینمودند، آنها با ایشان صعود مینمود، زیرا كه روح حیوان در آنها بود.18و جلال خداوند از بالای آستانه خانه بیرون آمد و بر زَبَرِ كروبیان قرار گرفت.19و چون كروبیان بیرون رفتند، بالهای خود را برافراشته، به نظر من از زمین صعود نمودند. و چرخها پیش روی ایشان بود و نزد دهنه دروازه شرقی خانه خداوند ایستادند. و جلال خدای اسرائیل از طرف بالا بر ایشان قرار گرفت.20این همان حیوان است كه زیر خدای اسرائیل نزد نهر خابُور دیده بودم، پس فهمیدم كه اینان كروبیانند.21هر یك را چهار روی و هر یك را چهار بال بود و زیر بالهای ایشان شبیه دستهای انسان بود.22و امّا شبیه رویهای ایشان چنین بود. همان رویها بود كه نزد نهر خابُور دیده بودم. هم نمایش ایشان و هم خود ایشان (چنان بودند) و هر یك به راه مستقیم میرفت.
111و روح مرا برداشته، به دروازه شرقی خانه خداوند كه بسوی مشرق متوجّه است آورد. و اینك نزد دهنه دروازه بیست و پنج مرد بودند و در میان ایشان یازَنْیا ابن عَزُّور و فَلَطیا ابن بنایا رؤسای قوم را دیدم.2و او مرا گفت: «ای پسر انسان اینها آن كسانی میباشند كه تدابیر فاسد میكنند و در این شهر مشورتهای قبیح می‌دهند.3و میگویند وقت نزدیك نیست كه خانه‌ها را بنا نماییم، بلكه این شهر دیگ است و ماگوشت می‌باشیم.4بنابراین برای ایشان نبوّت كن. ای پسر انسان نبوّت كن.»5آنگاه روح خداوند بر من نازل شده، مرا فرمود: «بگو كه خداوند چنین می‌فرماید: ای خاندان اسرائیل شما به اینطور سخن می‌گویید و امّا من خیالات دل شما را میدانم.6بسیاری را در این شهر كشته‌اید و كوچه‌هایش را از كشتگان پر كرده‌اید.7لهذا خداوند یهوه چنین میگوید: كشتگان شما كه در میانش گذاشته‌اید، گوشت میباشند و شهر دیگ است. لیكن شما را از میانش بیرون خواهم برد.8شما از شمشیر میترسید، امّا خداوند یهوه میگوید شمشیر را بر شما خواهم آورد.9و شما را از میان شهر بیرون برده، شما را به دست غریبان تسلیم خواهم نمود و بر شما داوری خواهم كرد.10به شمشیر خواهید افتاد و در حدود اسرائیل بر شما داوری خواهم نمود و خواهید دانست كه من یهوه هستم.11این شهر برای شما دیگ نخواهد بود و شما در آن گوشت نخواهید بود، بلكه در حدود اسرائیل بر شما داوری خواهم نمود.12و خواهید دانست كه من آن یهوه هستم كه در فرایض من سلوك ننمودید و احكام مرا بجا نیاوردید، بلكه بر حسب احكام امّت‌هایی كه به اطراف شما میباشند عمل نمودید.»13و واقع شد كه چون نبوّت كردم، فَلَطْیا ابن بنایا مُرد. پس به روی خود در افتاده، به آواز بلند فریاد نمودم و گفتم: «آه ای خداوند یهوه آیا تو بقیه اسرائیل را تماماً هلاك خواهی ساخت؟»14و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:15«ای پسر انسان برادران تو یعنی برادرانت كه از اهل خاندان تو میباشند و تمامی خاندان اسرائیل جمیعاً كسانی میباشند كه سكنه اورشلیم به ایشان میگویند: شما از خداوند دور شوید و این زمین به ما به ملكیت داده شده است.16بنابراین بگو: خداوند یهوه چنین میگوید: اگر چه ایشان را در میان امّتها دور كنم و ایشان را در میان كشورها پراكنده سازم، امّا من برای ایشان در آن كشورهایی كه به آنها رفته باشند اندك زمانی مَقْدَس خواهم بود.17پس بگو خداوند یهوه چنین می‌فرماید: شما را از میان امّتها جمع خواهم كرد و شما را از كشورهایی كه در آنها پراكنده شده‌اید، فراهم خواهم آورد و زمین اسرائیل را به شما خواهم داد.18و به آنجا داخل شده، تمامی مكروهات و جمیع رجاسات آن را از میانش دور خواهند كرد.19و ایشان را یكدل خواهم داد و در اندرون ایشان روح تازه خواهم نهاد و دل سنگی را از جسد ایشان دور كرده، دل گوشتی به ایشان خواهم بخشید.20تا در فرایض من سلوك نمایند و احكام مرا نگاه داشته، آنها را بجا آورند. و ایشان قوم من خواهند بود و من خدای ایشان خواهم بود.21امّا آنانی كه دل ایشان از عقب مكروهات و رجاسات ایشان میرود، پس خداوند یهوه میگوید: من رفتار ایشان را بر سر ایشان وارد خواهم آورد.»22آنگاه كروبیان بالهای خود را برافراشتند و چرخها به پهلوی ایشان بود و جلال خدای اسرائیل از طرف بالا بر ایشان قرار گرفت.23و جلال خداوند از بالای میان شهر صعود نموده، بر كوهی كه بطرف شرقی شهر است قرار گرفت.24و روح مرا برداشت و در عالم رؤیا مرا به روح‌خدا به زمین كلدانیان نزد اسیران بُرد و آن رؤیایی كه دیده بودم از نظر من مرتفع شد.25و تمامی كلام خداوند را كه به من نشان داده بود، برای اسیران بیان كردم.
121و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان تو در میان خاندان فتنه انگیز ساكن می‌باشی كه ایشان را چشمها به جهت دیدن هست امّا نمی‌بینند و ایشان را گوشها به جهت شنیدن هست امّا نمی‌شنوند، چونكه خاندان فتنه انگیز میباشند.3امّا تو ای پسر انسان اسباب جلای وطن را برای خود مهیا ساز. و در نظر ایشان در وقت روز كوچ كن و از مكان خود به مكان دیگر به حضور ایشان نقل كن، شاید بفهمند، اگرچه خاندان فتنهانگیز میباشند.4و اسباب خود را مثل اسباب جلای وطن در وقت روز به نظر ایشان بیرون آور. و شامگاهان مثل كسانی كه برای جلای وطن بیرون میروند بیرون شو.5و شكافی برای خود در دیوار به حضور ایشان كرده، از آن بیرون ببر.6و در حضور ایشان آن را بر دوش خود بگذار و در تاریكی بیرون ببر و روی خود را بپوشان تا زمین را نبینی. زیرا كه تو را علامتی برای خاندان اسرائیل قرار داده‌ام.»7پس به نهجی كه مأمور شدم، عمل نمودم و اسباب خود را مثل اسباب جلای وطن در وقت روز بیرون آوردم. و شبانگاه شكافی برای خود به دست خویش در دیوار كردم و آن را در تاریكی بیرون برده، به حضور ایشان بر دوش برداشتم.8و بامدادان كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:9«ای پسر انسان، آیا خاندان اسرائیل یعنی این خاندان فتنهانگیز به تو نگفتند: این چه كار است كه میكنی؟10پس به ایشان بگو خداوند یهوه چنین میگوید: این وحی اشاره به رئیسی است كه در اورشلیم میباشد و به تمامی خاندان اسرائیل كه ایشان در میان آنها میباشند11بگو: من علامت برای شما هستم. به نهجی كه من عمل نمودم، همچنان به ایشان كرده خواهد شد و جلای وطن شده، به اسیری خواهند رفت.12و رئیسی كه در میان ایشان است (اسباب خود را) در تاریكی بر دوش نهاده، بیرون خواهد رفت. و شكافی در دیوار خواهند كرد تا از آن بیرون ببرند. و او روی خود را خواهد پوشانید تا زمین را به چشمان خود نبیند.13و من دام خود را بر او خواهم گسترانید و در كمند من گرفتار خواهد شد. و او را به بابل به زمین كلدانیان خواهم برد و اگرچه در آنجا خواهد مرد، ولی آن را نخواهد دید.14و جمیع مجاوران و معاونانش و تمامی لشكر او را بسوی هر باد پراكنده ساخته، شمشیری در عقب ایشان برهنه خواهم ساخت.15و چون ایشان را در میان امّتها پراكنده ساخته و ایشان را در میان كشورها متفرّق نموده باشم، آنگاه خواهند دانست كه من یهوه هستم.16لیكن عدد قلیلی از میان ایشان از شمشیر و قحط و وبا باقی خواهم گذاشت تا همه رجاسات خود را در میان امّت‌هایی كه به آنها میروند، بیان نمایند. پس خواهند دانست كه من یهوه هستم.»17و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:18«ای پسر انسان! نان خود را با ارتعاش بخور و آب خویش را با لرزه و اضطراب بنوش.19و به‌اهل زمین بگو خداوند یهوه درباره سكنه اورشلیم و اهل زمین اسرائیل چنین می‌فرماید: كه نان خود را با اضطراب خواهند خورد و آب خود را با حیرت خواهند نوشید. زیرا كه زمین آنها به سبب ظلم جمیع ساكنانش از هر چه در آن است تهی خواهد شد.20و شهرهای مسكون ایشان خراب شده، زمین ویران خواهد شد. پس خواهید دانست كه من یهوه هستم.»21و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:22«ای پسر انسان این مثل شما چیست كه در زمین اسرائیل می‌زنید و می‌گویید: ایام طویل میشود و هر رؤیا باطل می‌گردد.23لهذا به ایشان بگو، خداوند یهوه چنین میگوید: این مَثَل را باطل خواهم ساخت و آن را بار دیگر در اسرائیل نخواهند آورد. بلكه به ایشان بگو: ایام، نزدیك است و انجام هر رؤیا، قریب.24زیرا كه هیچ رؤیای باطل و غیبگویی تملّق‌آمیز در میان خاندان اسرائیل بار دیگر نخواهد بود.25زیرا من كه یهوه هستم سخن خواهم گفت و سخنی كه من می‌گویم، واقع خواهد شد و بار دیگر تأخیر نخواهد افتاد. زیرا خداوند یهوه میگوید: ای خاندان فتنهانگیز در ایام شما سخنی خواهم گفت و آن را به انجام خواهم رسانید.»26و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:27«ای پسر انسان! هان خاندان اسرائیل میگویند رؤیایی كه او می‌بیند، به جهت ایام طویل است واو برای زمانهای بعیده نبوّت مینماید.28بنابراین به ایشان بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید كه هیچ كلامِ من بعد از این تأخیر نخواهد افتاد. و خداوند یهوه می‌فرماید: كلامی كه من می‌گویم واقع خواهد شد.»
131و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان به ضدّ انبیای اسرائیل كه نبوّت می‌نمایند، نبوّت نما. و به آنانی كه از افكار خود نبوّت میكنند، بگو كلام خداوند را بشنوید!3خداوند یهوه چنین میگوید: وای بر انبیاء احمق كه تابع روح خویش میباشند و هیچ ندیده‌اند.4«ای اسرائیل انبیای تو مانند روباهان در خرابه‌ها بودهاند.5شما به رخنه‌ها برنیامدید و دیوار را برای خاندان اسرائیل تعمیر نكردید تا ایشان در روز خداوند به جنگ بتوانند ایستاد.6رؤیای باطل و غیبگویی كاذب می‌بینند و میگویند: خداوند می‌فرماید، با آنكه خداوند ایشان را نفرستاده است و مردمان را امیدوار می‌سازند به اینكه كلام ثابت خواهد شد.7آیا رؤیای باطل ندیدید و غیبگویی كاذب را ذكر نكردید چونكه گفتید خداوند می‌فرماید با آنكه من تكلّم ننمودم؟»8بنابراین خداوند یهوه چنین می‌فرماید: «چونكه سخن باطل گفتید و رؤیای كاذب دیدید، اینك خداوند یهوه می‌فرماید من به ضدّ شما خواهم بود.9پس دست من بر انبیایی كه رؤیای باطل دیدند و غیبگویی كاذب كردند، دراز خواهد شد و ایشان در مجلس قوم من داخل نخواهند شد و در دفتر خاندان اسرائیل ثبت نخواهند گردید و به زمین اسرائیل وارد نخواهند گشت و شما خواهید دانست كه من خداوند یهوه می‌باشم.10و از این جهت كه قوم مرا گمراه كرده، گفتند كه سلامتی است در حینی كه سلامتی نبود و یكی از ایشان دیوار را بنا نمود و سایرین آن را به گِلِ ملاط مالیدند.11پس به آنانی كه گِلِ ملاط را مالیدند بگو كه آن خواهد افتاد. باران سیال خواهد بارید و شما ای تگرگهای سخت خواهید آمد و باد شدید آن را خواهد شكافت.12و هان چون دیوار بیفتد، آیا شما را نخواهند گفت: كجا است آن اندودی كه به آن اندود گردید؟»13لهذا خداوند یهوه چنین میگوید: «من آن را به باد شدید در غضب خود خواهم شكافت و باران سیال در خشم من خواهد بارید و تگرگهای سخت برای فانی ساختن آن در غیظ من خواهد آمد.14و آن دیوار را كه شما به گِلِ ملاط اندود كردید منهدم نموده، به زمین یكسان خواهم ساخت و پی آن منكشف خواهد شد. و چون آن بیفتد شما در میانش هلاك خواهید شد و خواهید دانست كه من یهوه هستم.15پس چون خشم خود را بر دیوار و بر آنانی كه آن را به گِلِ ملاط اندود كردند به اتمام رسانیده باشم، آنگاه به شما خواهم گفت: دیوار نیست شده و آنانی كه آن را اندود كردند نابود گشته‌اند.16یعنی انبیای اسرائیل كه درباره اورشلیم نبوّت می‌نمایند و برایش رؤیای سلامتی را می‌بینند با آنكه خداوند یهوه میگوید كه سلامتی نیست.17و تو ای پسر انسان نظر خود را بر دختران قوم خویش كه از افكار خود نبوّت می‌نمایند بدار و بر ایشان نبوّت نما،18و بگو خداوند یهوه چنین می‌فرماید: وای بر آنانی كه بالشها برای مفصل هر بازویی می‌دوزند و مندیلها برای سر هر قامتی می‌سازندتا جانها را صید كنند! آیا جانهای قوم مرا صید خواهید كرد و جانهای خود را زنده نگاه خواهید داشت؟19و مرا در میان قوم من برای مُشتِ جویی و لقمه نانی بی‌حرمت میكنید چونكه به قوم من كه به دروغ شما گوش می‌گیرند دروغ گفته، جانهایی را كه مستوجب موت نیستند میكشید و جانهایی را كه مستحقّ حیات نمی‌باشند زنده نگاه می‌دارید.20لهذا خداوند یهوه چنین میگوید: اینك من به ضدّ بالشهای شما هستم كه به واسطه آنها جانها را مثل مرغان صید میكنید. و آنها را از بازوهای شما خواهم درید و كسانی را كه جانهای ایشان را مثل مرغان صید میكنید، رهایی خواهم داد.21و مندیلهای شما را خواهم درید و قوم خود را از دست شما خواهم رهانید و دیگر در دست شما نخواهند بود تا ایشان را صید كنید پس خواهید دانست كه من یهوه هستم.22چونكه شما به دروغِ خود، دل مرد عادل را كه من محزون نساختم، محزون ساخته‌اید و دستهای مرد شریر را تقویت داده‌اید تا از رفتار قبیح خود بازگشت ننماید و زنده نشود.23لهذا بار دیگر رؤیای باطل نخواهید دید و غیبگویی نخواهید نمود. و چون قوم خود را از دست شما رهایی دهم، آنگاه خواهید دانست كه من یهوه می‌باشم.»
141و كسانی چند از مشایخ اسرائیل نزد من آمده، پیش رویم نشستند.2آنگاه كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:3«ای پسر انسان، این اشخاصْ بتهای خویش را در دلهای خود جای دادند و سنگ مصادم گناه خویش را پیش روی خود نهادند. پس آیا ایشان از من مسألت‌نمایند؟4لهذا ایشان را خطاب كن و به ایشان بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: هركسی از خاندان اسرائیل كه بتهای خویش را در دل خود جای دهد و سنگ مصادم گناه خویش را پیش روی خود بنهد و نزد نبی بیاید، من كه یهوه هستم آن را كه میآید موافق كثرت بتهایش اجابت خواهم نمود،5تا خاندان اسرائیل را در افكار خودشان گرفتار سازم چونكه جمیع ایشان به سبب بتهای خویش از من مرتدّ شده‌اند.6بنابراین به خاندان اسرائیل بگو خداوند یهوه چنین می‌فرماید: توبه كنید و از بتهای خود بازگشت نمایید و رویهای خویش را از همه رجاسات خود برگردانید.7زیرا هر كس چه از خاندان اسرائیل و چه از غریبانی كه در اسرائیل ساكن باشند كه از پیروی من مرتدّ شده، بتهای خویش را در دلش جای دهد و سنگ مصادم گناه خود را پیش رویش نهاده، نزد نبی آید تا به واسطه او از من مسألت نماید، من كه یهوه هستم خودْ او را جواب خواهم داد.8و من نظر خود را بر آن شخص دوخته، او را مورد دهشت خواهم ساخت تا علامتی و ضرب‌المثلی بشود و او را از میان قوم خود منقطع خواهم ساخت و خواهید دانست كه من یهوه هستم.9و اگر نبی فریب خورده، سخنی گوید، من كه یهوه هستم آن نبی را فریب داده‌ام و دست خود را بر او دراز كرده، او را از میان قوم خود اسرائیل منقطع خواهم ساخت.10و ایشان بار گناهان خود را متحمّل خواهند شد و گناه مسألت كننده مثل گناه آن نبی خواهد بود.11تا خاندان اسرائیل دیگر از پیروی من گمراه نشوند و باز به تمامی تقصیرهای خویش نجس نگردند. بلكه خداوند یهوه میگوید: ایشان قوم من خواهند بود و من خدای ایشان خواهم‌بود.»12و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:13«ای پسر انسان، اگر زمینی خیانت كرده، به من خطا ورزد و اگر من دست خود را بر آن دراز كرده، عصای نانش را بشكنم و قحطی در آن فرستاده، انسان و بهایم را از آن منقطع سازم،14اگر چه این سه مرد یعنی نوح و دانیال و ایوب در آن باشند، خداوند یهوه میگوید كه ایشان (فقط) جانهای خود را به عدالت خویش خواهند رهانید.15و اگر حیوانات درنده به آن زمین بیاورم كه آن را از اهل آن خالی سازند و چنان ویران شود كه از ترس آن حیوانات كسی از آن گذر نكند،16اگر چه این سه مرد در میانش باشند، خداوند یهوه میگوید: به حیات خودم قَسَم كه ایشان پسران و دختران را رهایی نخواهند داد. ایشان به تنهایی رهایی خواهند یافت ولی زمین ویران خواهد شد.17یا اگر شمشیری به آن زمین آورم و بگویم: ای شمشیر از این زمین بگذر. و اگر انسان و بهایم را از آن منقطع سازم،18اگر چه این سه مرد در میانش باشند، خداوند یهوه میگوید: به حیات خودم قسم كه پسران و دختران را رهایی نخواهند داد بلكه ایشان به تنهایی رهایی خواهند یافت.19یا اگر وبا در آن زمین بفرستم و خشم خود را بر آن با خون بریزم و انسان و بهایم را از آن منقطع بسازم،20اگر چه نوح و دانیال و ایوب در میانش باشند خداوند یهوه میگوید: به حیات خودم قسم كه نه پسری و نه دختری را رهایی خواهند داد بلكه ایشان (فقط) جانهای خود را به‌عدالت خویش خواهند رهانید.21پس خداوند یهوه چنین میگوید: چه قدر زیاده حینی كه چهار عذاب سخت خود یعنی شمشیر و قحط و حیوان درنده و وبا را بر اورشلیم بفرستم تا انسان و بهایم را از آن منقطع سازم.22لیكن اینك بقیتی از پسران و دخترانی كه بیرون آورده می‌شوند در آن واگذاشته خواهد شد. هان ایشان را نزد شما بیرون خواهند آورد و رفتار و اعمال ایشان را خواهید دید و از بلایی كه بر اورشلیم وارد آورده و هر آنچه بر آن رسانیده باشم، تسلّی خواهید یافت.23و چون رفتار و اعمال ایشان را ببینید شما را تسلّی خواهند داد و خداوند یهوه میگوید: شما خواهید دانست كه هر آنچه به آن كردم بی‌سبب بجا نیاوردم.»
151و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان درخت مَوْ در میان سایر درختان چیست و شاخه مو در میان درختان جنگل چه میباشد؟3آیا چوب از آن برای كردن هیچ كاری گرفته میشود؟ یا میخی از آن برای آویختن هیچ ظرفی می‌گیرند؟4هان آن را برای هیزم در آتش می‌اندازند و آتش هر دو طرفش را می‌سوزاند و میانش نیم سوخته میشود. پس آیا برای كاری مفید است؟5اینك چون تمام بود برای هیچ كار مصرف نداشت. چند مرتبه زیاده وقتی كه آتش آن را سوزانیده و نیم سوخته باشد، دیگر برای هیچ كاری مصرف نخواهد داشت.»6بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: «مثل درخت مَوْ كه آن را از میان درختان جنگل برای‌هیزم و آتش تسلیم كرده‌ام، همچنان سَكَنه اورشلیم را تسلیم خواهم نمود.7و نظر خود را بر ایشان خواهم دوخت. از یك آتش بیرون میآیند و آتشی دیگر ایشان را خواهد سوزانید. پس چون نظر خود را بر ایشان دوخته باشم، خواهید دانست كه من یهوه هستم.»8و خداوند یهوه میگوید: «به سبب خیانتی كه ورزیده‌اند زمین را ویران خواهم ساخت.»
161و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان اورشلیم را از رجاساتش آگاه ساز!3و بگو خداوند یهوه به اورشلیم چنین می‌فرماید: اصل و ولادت تو از زمین كنعان است. پدرت اَموری و مادرت حِتّی بود.4و امّا ولادت تو. در روزی كه متولّد شدی، نافت را نبریدند و تو را به آب غسل ندادند و طاهر نساختند و نمك نمالیدند و به قنداقه نپیچیدند.5چشمی بر تو شفقت ننمود و بر تو مرحمت نفرمود تا یكی از این كارها را برای تو بعمل آورد. بلكه در روز ولادتت جان تو را خوار شمرده، تو را بر روی صحرا انداختند.6و من از نزد تو گذر نمودم و تو را در خونت غلطان دیدم. پس تو را گفتم: ای كه به خونت آلوده هستی زنده شو! بلی گفتم: ای كه به خونت آلوده هستی، زنده شو!7و تو را مثل نباتاتِ صحرا بسیار افزودم تا نمّو كرده، بزرگ شدی و به زیبایی كامل رسیدی. پستانهایت برخاسته و مویهایت بلند شد، لیكن برهنه و عریان بودی.8«و چون از تو گذر كردم برتو نگریستم و اینك زمان تو زمان محبّت بود. پس دامن خود را بر تو پهن كرده، عریانی تو را مستور ساختم وخداوند یهوه میگوید كه با تو قسم خوردم و با تو عهد بستم و از آن من شدی.9و تو را به آب غسل داده، تو را از خونت طاهر ساختم و تو را به روغن تدهین كردم.10و تو را به لباس قلاّبدوزی ملبّس ساختم و نعلین پوست خز به پایت كردم و تو را به كتان نازك آراسته و به ابریشم پیراسته ساختم.11و تو را به زیورها زینت داده، دستبندها بر دستت و گردن‌بندی بر گردنت نهادم.12و حلقه‌ای در بینی و گوشواره‌ها در گوشهایت و تاج جمالی بر سرت نهادم.13پس با طلا و نقره آرایش یافتی و لباست از كتان نازك و ابریشم قلاّبدوزی بود و آرد مَیده و عسل و روغن خوردی و بینهایت جمیل شده، به درجه ملوكانه ممتاز گشتی.14و آوازه تو به سبب زیباییت در میان امّتها شایع شد. زیرا خداوند یهوه میگوید كه آن زیبایی از جمال من كه بر تو نهاده بودم كامل شد.15«امّا بر زیبایی خود توكّل نمودی و به سبب آوازه خویش زناكار گردیدی و زنای خویش را بر هر رهگذری ریختی و از آن او شد.16و از لباسهای خود گرفتی و مكانهای بلند رنگارنگ برای خود ساخته، بر آنها زنا نمودی كه مثل این كارها واقع نشده و نخواهد شد.17و زیورهای زینت خود را از طلا و نقره، من كه به تو داده بودم، گرفته، تمثالهای مردان را ساخته با آنها زنا نمودی.18و لباس قلاّبدوزی خود را گرفته، به آنها پوشانیدی و روغن و بخور مرا پیش آنها گذاشتی.19و نان مرا كه به تو داده بودم و آرد مَیده و روغن و عسل را كه رزق تو ساخته بودم، پیش آنها برای هدیه خوشبویی نهادی و چنین شد. قول خداوند یهوه این است.20و پسران و دخترانت را كه برای من زاییده بودی گرفته، ایشانرا به جهت خوراك آنها ذبح نمودی. آیا زنا كاری تو كم بود21كه پسران مرا نیز كشتی و ایشان را تسلیم نمودی كه برای آنها از آتش گذرانیده شوند؟22و در تمامی رجاسات و زنای خود، ایام جوانی خود را حینی كه عریان و برهنه بودی و در خون خود می‌غلطیدی بیاد نیاوردی.»23و خداوند یهوه میگوید: «وای بر تو! وای بر تو! زیرا بعد از تمامی شرارت خود،24خراباتها برای خود بنا نمودی و عمارات بلند در هر كوچه برای خود ساختی.25بسر هر راه عمارتهای بلند خود را بنا نموده، زیبایی خود را مكروه ساختی و برای هر راهگذری پایهای خویش را گشوده، زناكاریهای خود را افزودی.26و با همسایگان خود پسران مصر كه بزرگ گوشت میباشند، زنا نمودی و زناكاری خود را افزوده، خشم مرا به هیجان آوردی.27لهذا اینك من دست خود را بر تو دراز كرده، وظیفه تو را قطع نمودم و تو را به آرزوی دشمنانت یعنی دختران فلسطینیان كه از رفتار قبیح تو خجل بودند، تسلیم نمودم.28و چونكه سیر نشدی، با بنی آشور نیز زنا نمودی و با ایشان نیز زنا نموده، سیر نگشتی.29و زناكاریهای خود را از زمین كنعان تا زمین كلدانیان زیاد نمودی و از این هم سیر نشدی.»30خداوند یهوه میگوید: «دل تو چه قدر ضعیف است كه تمامی این اعمال را كه كارِ زنِ زانیه سلیطه میباشد، بعمل آوردی.31كه بسر هر راه خرابات خود را بنا نمودی و در هر كوچه عمارات بلند خود را ساختی و مثل فاحشه‌های دیگر نبودی چونكه اجرت را خوار شمردی.32ای زن زانیه كه غریبان را به جای شوهر خود می‌گیری!33به جمیع فاحشه‌ها اجرت می‌دهند.امّا تو به تمامی عاشقانت اجرت می‌دهی و ایشان را اجیر می‌سازی كه از هر طرف به جهت زناكاریهایت نزد تو بیایند.34و عادت تو در زناكاری‌ات برعكس سایر زنان است. چونكه كسی به جهت زناكاری از عقب تو نمی‌آید و تو اجرت می‌دهی و كسی به تو اجرت نمی‌دهد. پس عادت تو بر عكس دیگران است.35«بنابراین ای زانیه! كلام خداوند را بشنو!36خداوند یهوه چنین میگوید: چونكه نقد تو ریخته شد و عریانی تو از زناكاری‌ات با عاشقانت و با همه بتهای رجاساتت و از خون پسرانت كه به آنها دادی مكشوف گردید،37لهذا هان من جمیع عاشقانت را كه به ایشان مُلتَذّ بودی و همه آنانی را كه دوست داشتی، با همه كسانی كه از ایشان نفرت داشتی جمع خواهم نمود. و ایشان را از هر طرف نزد تو فراهم آورده، برهنگی تو را به ایشان مكشوف خواهم ساخت، تا تمامی عریانیت را ببینند.38و بر تو فتوای زنانی را كه زنا میكنند و خونریز میباشند، خواهم داد. و خون غضب و غیرت را بر تو وارد خواهم آورد.39و تو را به دست ایشان تسلیم نموده، خراباتهای تو را خراب و عمارات بلند تو را منهدم خواهند ساخت. و لباست را از تو خواهند كند و زیورهای قشنگ تو را خواهند گرفت و تو را عریان و برهنه خواهند گذاشت.40و گروهی بر تو آورده، تو را به سنگها سنگسار خواهند كرد و به شمشیرهای خود تو را پاره‌پاره خواهند نمود.41و خانه‌های تو را به آتش سوزانیده، در نظر زنان بسیار بر تو عقوبت خواهند رسانید. پس من تو را از زنا كاری بازخواهم داشت و بار دیگر اجرت نخواهی داد.42و حدّت خشم خود را بر تو فرو خواهم نشانید و غیرت من از تو خواهد برگشت و آرام گرفته، باردیگر غضب نخواهم نمود.43چونكه ایام جوانی خود را به یاد نیاورده، مرا به همه این كارها رنجانیدی، از این جهت خداوند یهوه میگوید كه اینك نیز رفتار تو را بر سرت وارد خواهم آورد و علاوه بر تمامی رجاساتت دیگر این عمل قبیح را مرتكب نخواهی شد.44«اینك هر كه مَثَل میآورد این مَثَل را بر تو آورده، خواهد گفت كه مَثَل مادر، مَثَل دخترش میباشد.45تو دختر مادر خود هستی كه از شوهر و پسران خود نفرت میداشت. و خواهر خواهران خود هستی كه از شوهران و پسران خویش نفرت میدارند. مادر شما حِتّی بود و پدر شما اَموری.46و خواهر بزرگ تو سامره است كه با دختران خود بطرف چپ تو ساكن میباشد. و خواهر كوچك تو سدوم است كه با دختران خود بطرف راست تو ساكن میباشد.47امّا تو در طریقهای ایشان سلوك نكردی و مثل رجاسات ایشان عمل ننمودی. بلكه گویا این سهل بود كه تو در همه رفتار خود از ایشان زیاده فاسد شدی.»48پس خداوند یهوه میگوید: «به حیات خودم قسم كه خواهر تو سدوم و دخترانش موافق اعمال تو و دخترانت عمل ننمودند.49اینك گناه خواهرت سَدُوم این بود كه تكبّر و فراوانی نان و سعادتمندی رفاهیت برای او و دخترانش بود و فقیران و مسكینان را دستگیری ننمودند،50و مغرور شده، در حضور من مرتكب رجاسات گردیدند. لهذا چنانكه صلاح دیدم ایشان را از میان برداشتم.51و سامره نصف گناهانت را مرتكب نشد، بلكه تو رجاسات خود را از آنها زیاده نمودی و خواهران خود را به تمامی رجاسات خویش كه بعمل آوردی مبرّی ساختی.52پس تو نیز كه بر خواهران خود حكم دادی خجالت خود را متحمّل بشو. زیرا به گناهانت كه در آنها بیشتر از ایشان رجاسات نمودی ایشان از تو عادل‌تر گردیدند. لهذا تو نیز خجل شو و رسوایی خود را متحمّل باش چونكه خواهران خود را مبرّی ساختی.53و من اسیری ایشان یعنی اسیری سَدُوم و دخترانش و اسیری سامره و دخترانش و اسیری اسیران تو را در میان ایشان خواهم برگردانید.54تا خجالت خود را متحمّل شده، از هر چه كرده‌ای شرمنده شوی چونكه ایشان را تسلّی داده‌ای.55و خواهرانت یعنی سدّوم و دخترانش به حالت نخستین خود خواهند برگشت. و سامره و دخترانش به حالت نخستین خود خواهند برگشت. و تو و دخترانت به حالت نخستین خود خواهید برگشت.56امّا خواهر تو سدوم در روز تكبّر تو به زبانت آورده نشد.57قبل از آنكه شرارت تو مكشوف بشود. مثل آن زمانی كه دختران اَرام مذمت میكردند و جمیع مجاورانش یعنی دختران فلسطینیان كه تو را از هر طرف خوار می‌شمردند.»58پس خداوند می‌فرماید كه «تو قباحت و رجاسات خود را متحمّل خواهی شد.59زیرا خداوند یهوه چنین میگوید: به نهجی كه تو عمل نمودی من با تو عمل خواهم نمود، زیرا كه قَسَم را خوار شمرده، عهد را شكستی.60لیكن من عهد خود را كه در ایام جوانی‌ات با تو بستم به یاد خواهم آورد و عهد جاودانی با تو استوار خواهم داشت.61و هنگامی كه خواهران بزرگ و كوچك خود را پذیرفته باشی، آنگاه راههای خود را به یاد آورده، خجل خواهی شد. و من ایشان را به جای دختران به تو خواهم داد، لیكن نه از عهد تو.62و من عهد خود را با تو استوار خواهم ساخت و خواهی دانست كه من یهوه هستم.63تا آنكه به‌یاد آورده، خجل شوی. و خداوند یهوه می‌فرماید كه چون من همه كارهای تو را آمرزیده باشم، بار دیگر به سبب رسوایی خویش دهان خود را نخواهی گشود.»
171و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان، معمّایی بیاور و مَثَلی دربارۀ خاندان اسرائیل بزن.3و بگو خداوند یهوه چنین می‌فرماید: عقاب بزرگ كه بالهای سِتُرگ و نَیهای دراز پر از پرهای رنگارنگ دارد به لبنان آمد و سر سرو آزاد را گرفت.4و سر شاخه‌هایش را كنَدِه، آن را به زمین تجارت آورده، در شهر سوداگران گذاشت.5و از تخم آن زمین گرفته، آن را در زمین باروری نهاد و نزد آبهای بسیار گذاشته، آن را مثل درخت بید، غرس نمود.6و آن نمّو كرده، مَوِ وسیعِ كوتاه قدّ گردید كه شاخه‌هایش بسوی او مایل شد و ریشه‌هایش در زیر وی می‌بود. پس موی شده شاخه‌ها رویانید و نهالها آورد.7و عقاب بزرگ دیگری با بالهای سترگ و پرهای بسیار آمد و اینك این مو ریشه‌های خود را بسوی او برگردانید و شاخه‌های خویش را از كَرْته‌های بستان خود بطرف او بیرون كرد تا او وی را سیراب نماید.8در زمین نیكو نزد آبهای بسیار كاشته شد تا شاخه‌ها رویانیده، میوه بیاورد و مَو قشنگ گردد.9بگو كه خداوند یهوه چنین می‌فرماید: پس آیا كامیاب خواهد شد؟ آیا او ریشه‌هایش را نخواهد كند و میوهاش را نخواهد چید تا خشك شود؟ تمامی برگهای تازه‌اش خشك خواهد شد و بدون قوّت‌عظیم و خلق بسیاری از ریشه‌ها كنده خواهد شد.10اینك غرس شده است امّا كامیاب نخواهد شد. بلكه چون باد شرقی بر آن بوزد، بالّكل خشك خواهد شد و در بوستانی كه در آن رویید پژمرده خواهد گردید.»11و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:12«به این خاندان متمرّد بگو كه آیا معنی این چیزها را نمی‌دانید؟ بگو كه اینك پادشاه بابل به اورشلیم آمده، پادشاه و سرورانش را گرفت و ایشان را نزد خود به بابل برد.13و از ذریه ملوك گرفته، با او عهد بست و او را قسم داد و زورآوران زمین را بُرد.14تا آنكه مملكت پست شده، سربلند نكند امّا عهد او را نگاه داشته، استوار بماند.15و لیكن او از وی عاصی شده، ایلچیان خود را به مصر فرستاد تا اسبان و خلق بسیاری به او بدهند. آیا كسی كه این كارها را كرده باشد، كامیاب شود یا رهایی یابد؟ و یا كسی كه عهد را شكسته است خلاصی خواهد یافت؟»16خداوند یهوه میگوید: «به حیات خودم قَسَم كه البتّه در مكان آن پادشاه كه او را به پادشاهی نصب كرد و او قَسَم وی را خوار شمرده، عهد او را شكست یعنی نزد وی در میان بابل خواهد مرد.17و چون سنگرها بر پا سازند و برجها بنا نمایند تا جانهای بسیاری را منقطع سازند، آنگاه فرعون با لشكر عظیم و گروه كثیر او را در جنگ اعانت نخواهد كرد.18چونكه قَسم را خوار شمرده، عهد را شكست و بعد از آنكه دست خود را داده بود، همه‌این كارها را بعمل آورد، پس رهایی نخواهی یافت.»19بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: «به حیات خودم‌قسم كه سوگند مرا كه او خوار شمرده و عهد مرا كه شكسته است البتّه آنها را بر سر او وارد خواهم آورد.20و دام خود را بر او خواهم گسترانید و او در كمند من گرفتار خواهد شد و او را به بابل آورده، در آنجا بر وی درباره خیانتی كه به من ورزیده است محاكمه خواهم نمود.21و تمامی فراریانش با جمیع افواجش از شمشیر خواهند افتاد و بقیه ایشان بسوی هر باد پراكنده خواهند شد و خواهید دانست كه من كه یهوه می‌باشم این را گفته‌ام.»22خداوند یهوه چنین می‌فرماید: «من سرِ بلند سرو آزاد را گرفته، آن را خواهم كاشت و از سر اغصانش شاخه تازه كنده، آن را بر كوه بلند و رفیع غرس خواهم نمود.23آن را بر كوه بلند اسرائیل خواهم كاشت و آن شاخه‌ها رویانیده، میوه خواهد آورد. و سرو آزاد قشنگ خواهد شد كه هر قِسم مرغان بالدار زیر آن ساكن شده، در سایه شاخه‌هایش آشیانه خواهند گرفت.24و تمامی در ختان صحرا خواهند دانست كه من یهوه درخت بلند را پست میكنم و درخت پست را بلند می‌سازم و درخت سبز را خشك و درخت خشك را بارور می‌سازم. من كه یهوه هستم این را گفته‌ام و بجا خواهم آورد.»
181و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«شما چه كار دارید كه این مَثَل را درباره زمین اسرائیل می‌زنید و می‌گویید: پدران انگور ترش خوردند و دندانهای پسران كند گردید.»3خداوند یهوه میگوید: «به حیات خودم قَسَم كه بعد از این این مثل را در اسرائیل نخواهید آورد.4اینك همه جانها از آن منند چنانكه جان پدر است، همچنین جان پسر نیز، هردو آنها از آن من میباشند. هر كسی كه گناه ورزد او خواهد مرد.5و اگر كسی عادل باشد و انصاف و عدالت را بعمل آورد،6و بر كوهها نخورد و چشمان خود را بسوی بتهای خاندان اسرائیل برنیفرازد و زن همسایه خود را بیعصمت نكند و به زن حایض نزدیكی ننماید،7و بر كسی ظلم نكند و گرو قرضدار را به او ردّ نماید و مال كسی را به غصب نبرد، بلكه نان خود را به گرسنگان بدهد و برهنگان را به جامه بپوشاند،8و نقد را به سود ندهد و ربح نگیرد، بلكه دست خود را از ستم برداشته، انصاف حقیقی را در میان مردمان اجرا دارد،9و به فرایض من سلوك نموده و احكام مرا نگاه داشته، به راستی عمل نماید، خداوند یهوه می‌فرماید كه آن شخص عادل است و البتّه زنده خواهد ماند.10«امّا اگر او پسری ستم‌پیشه و خونریز تولید نماید كه یكی از این كارها را بعمل آورد،11و هیچكدام از آن اعمال نیكو را بعمل نیاورد بلكه بر كوهها نیز بخورد و زن همسایه خود را بیعصمت سازد،12و بر فقیران و مسكینان ظلم نموده، مال مردم را به غصب ببرد و گِروْ را پس ندهد، بلكه چشمان خود را بسوی بتها برافراشته، مرتكب رجاسات بشود،13و نقد را به سود داده، ربح گیرد، آیا او زنده خواهد ماند ؟ البتّه او زنده نخواهد ماند و به سبب همه رجاساتی كه بجا آورده است خواهد مرد و خونش بر سرش‌خواهد بود.14«و اگر پسری تولید نماید كه تمامی گناهان را كه پدرش بجا میآورد دیده، بترسد و مثل آنها عمل ننماید،15و بر كوهها نخورد و چشمان خود را بسوی بتهای خاندان اسرائیل برنیفرازد و زن همسایه خویش را بیعصمت نكند،16و بر كسی ظلم نكند و گرو نگیرد و مال احدی را به غصب نبرد بلكه نان خود را به گرسنگان دهد و برهنگان را به جامه پوشاند،17و دست خود را از فقیران برداشته، سود و ربح نگیرد و احكام مرا بجا آورده، به فرایض من سلوك نماید، او به سبب گناه پدرش نخواهد مرد، بلكه البتّه زنده خواهد ماند.18و امّا پدرش چونكه با برادران خود به شدّت ظلم نموده، مال ایشان را غصب نمود و اعمال شنیع را در میان قوم خود بعمل آورد او البتّه به سبب گناهانش خواهد مرد.19«لیكن شما می‌گویید چرا چنین است؟ آیا پسر متحمّل گناه پدرش نمی‌باشد؟ اگر پسر انصاف و عدالت را بجا آورده، تمامی فرایض مرا نگاه دارد و به آنها عمل نماید، او البتّه زنده خواهد ماند.20هر كه گناه كند او خواهد مرد. پسر متحمّل گناه پدرش نخواهد بود و پدر متحمّل گناه پسرش نخواهد بود. عدالت مرد عادل بر خودش خواهد بود و شرارت مرد شریر بر خودش خواهد بود.21«و اگر مرد شریر از همه گناهانی كه ورزیده باشد بازگشت نماید و جمیع فرایض مرا نگاه داشته، انصاف و عدالت را بجا آورد او البتّه زنده مانده نخواهد مرد.22تمامی تقصیرهایی كه كرده باشد به ضدّ او به یاد آورده نخواهد شد بلكه درعدالتی كه كرده باشد زنده خواهد ماند.»23خداوند یهوه می‌فرماید: «آیا من از مردن مرد شریر مسرور می‌باشم؟ نی بلكه از اینكه از رفتار خود بازگشت نموده، زنده ماند.24و اگر مرد عادل از عدالتش برگردد و ظلم نموده، موافق همه رجاساتی كه شریران میكنند عمل نماید آیا او زنده خواهد ماند؟ نی بلكه تمامی عدالت او كه كرده است به یاد آورده نخواهد شد و در خیانتی كه نموده و در گناهی كه ورزیده است خواهد مرد.25«امّا شما می‌گویید كه طریق خداوند موزون نیست. پس حال ای خاندان اسرائیل بشنوید: آیا طریق من غیر موزون است و آیا طریق شما غیر موزون نیست؟26چونكه مرد عادل از عدالتش برگردد و ظلم كند در آن خواهد مرد. به سبب ظلمی كه كرده است خواهد مرد.27و چون مرد شریر را از شرارتی كه كرده است بازگشت نماید و انصاف و عدالت را بجا آورد، جان خود را زنده نگاه خواهد داشت.28چونكه تعقّل نموده، از تمامی تقصیرهایی كه كرده بود بازگشت كرد البتّه زنده خواهد ماند و نخواهد مرد.29لیكن شما ای خاندان اسرائیل می‌گویید كه طریق خداوند موزون نیست. ای خاندان اسرائیل آیا طریق من غیر موزون است و آیا طریق شما غیر موزون نیست؟»30بنابراین خداوند یهوه میگوید: «ای خاندان اسرائیل من بر هریك از شما موافق رفتارش داوری خواهم نمود. پس توبه كنید و از همه تقصیرهای خود بازگشت نمایید تا گناه موجب هلاكت شما نشود.31تمامی تقصیرهای خویش را كه مرتكب آنهاشده‌اید از خود دور اندازید و دل تازه و روح تازه‌ای برای خود ایجاد كنید. زیرا كه ای خاندان اسرائیل برای چه بمیرید؟32زیرا خداوند یهوه میگوید: من از مرگ آنكس كه می‌میرد مسرور نمی‌باشم. پس بازگشت نموده، زنده مانید.»
191«پس تو این مرثیه را برای سروران‌اسرائیل بخوان2و بگو: مادر تو چه بود. او در میان شیران شیر ماده میخوابید و بچه‌های خود را در میان شیران ژیان می‌پرورد.3و یكی از بچه‌های خود را تربیت نمود كه شیر ژیان گردید و به دریدن شكار آموخته شد و مردمان را خورد.4و چون امّتها خبر او را شنیدند، در حفره ایشان گرفتار گردید و او را در غُلها به زمین مصر بردند.5و چون مادرش دید كه بعد از انتظار كشیدن امیدش بریده شد، پس از بچه‌هایش دیگری را گرفته، او را شیری ژیان ساخت.6و او در میان شیران گردش كرده، شیر ژیان گردید و به دریدن شكار آموخته شده، مردمان را خورد.7و قصرهای ایشان را ویران و شهرهای ایشان را خراب نمود و زمین و هرچه در آن بود از آواز غرّش او تهی گردید.8و امّتها از كشورها از هر طرف بر او هجوم آورده، دام خود را بر او گسترانیدند كه به حفره ایشان گرفتار شد.9و او را در غُلْها كشیده، در قفس گذاشتند و نزد پادشاه بابل بردند واو را در قلعه‌ای نهادند تا آواز او دیگر بر كوههای اسرائیل مسموع نشود.10«مادر تو مثل درخت مَوْ مانند خودت نزد آبها غرس شده، به سبب آبهای بسیار میوه آوردوشاخه بسیار داشت.11و شاخه‌های قوّی برای عصاهای سلاطین داشت. و قدّ آن در میان شاخه‌های پر برگ به حدّی بلند شد كه از كثرت اغصانش ارتفاعش نمایان گردید.12امّا به غضب كنده و به زمین انداخته شد. و باد شرقی میوهاش را خشك ساخت و شاخه‌های قویاش شكسته و خشك گردیده، آتش آنها را سوزانید.13و الا´ن در بیابان در زمین خشك و تشنه مغروس است.14و آتش از عصاهای شاخه‌هایش بیرون آمده، میوهاش را سوزانید. به نوعی كه یك شاخه قوّی برای عصای سلاطین نمانده است. این مرثیه است و مرثیه خواهد بود.»
201و در روز دهم ماه پنجم از سال هفتم‌بعضی از مشایخ اسرائیل به جهت طلبیدن خداوند آمدند و پیش من نشستند.2آنگاه كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:3«ای پسر انسان مشایخ اسرائیل را خطاب كرده، به ایشان بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: آیا شما برای طلبیدن من آمدید؟ خداوند یهوه میگوید: به حیات خودم قَسَم كه از شما طلبیده نخواهم شد.4ای پسر انسان آیا بر ایشان حكم خواهی كرد؟ آیا بر ایشان حكم خواهی كرد؟ پس رجاسات پدران ایشان را بدیشان بفهمان.5و به ایشان بگو، خداوند یهوه چنین می‌فرماید: در روزی كه اسرائیل را برگزیدم و دست خود را برای ذریت خاندان یعقوب برافراشتم و خود را به ایشان در زمین مصر معروف ساختم و دست خود را برای ایشان برافراشته، گفتم: من یهوه خدای‌شما هستم،6در همان روز دست خود را برای ایشان برافراشتم كه ایشان را از زمین مصر به زمینی كه برای ایشان بازدید كرده بودم بیرون آورم. زمینی كه به شیر و شهد جاری است و فخر همه زمینها میباشد.7و به ایشان گفتم: هر كس از شما رجاسات چشمان خود را دور كند و خویشتن را به بتهای مصر نجس نسازد، زیرا كه من یهوه خدای شما هستم.8امّا ایشان از من عاصی شده، نخواستند كه به من گوش گیرند. و هر كس از ایشان رجاسات چشمان خود را دور نكرد و بتهای مصر را ترك ننمود. آنگاه گفتم كه خشم خود را بر ایشان خواهم ریخت و غضب خویش را در میان زمین مصر بر ایشان به اتمام خواهم رسانید.9لیكن محض خاطر اسم خود عمل نمودم تا آن در نظر امّت‌هایی كه ایشان در میان آنها بودند و در نظر آنها خود را به بیرون آوردن ایشان از زمین مصر، به ایشان شناسانیدم، بی‌حرمت نشود.10پس ایشان را از زمین مصر بیرون آورده، به بیابان رسانیدم.11و فرایض خویش را به ایشان دادم و احكام خود را كه هر كه به آنها عمل نماید به آنها زنده خواهد ماند، به ایشان تعلیم دادم.12و نیز سَبَّت‌های خود را به ایشان عطا فرمودم تا علامتی در میان من و ایشان بشود و بدانند كه من یهوه هستم كه ایشان را تقدیس می‌نمایم.13«لیكن خاندان اسرائیل در بیابان از من عاصی شده، در فرایض من سلوك ننمودند. و احكام مرا كه هر كه به آنها عمل نماید از آنها زنده ماند، خوار شمردند و سَبَّت‌هایم را بسیار بی‌حرمت نمودند. آنگاه گفتم كه خشم خود را برایشان ریخته، ایشان را در بیابان هلاك خواهم ساخت.14لیكن محض خاطر اسم خود عمل نمودم تا آن به نظر امّت‌هایی كه ایشان را به حضور آنها بیرون آوردم بی‌حرمت نشود.15و من نیز دست خود را برای ایشان در بیابان برافراشتم كه ایشان را به زمینی كه به ایشان داده بودم، داخل نسازم، زمینی كه به شیر و شهد جاری است و فخر تمامی زمینها میباشد.16زیرا كه احكام مرا خوار شمردند وبه فرایضم سلوك ننمودند و سَبَّت‌های مرا بی‌حرمت ساختند، چونكه دل ایشان به بتهای خود مایل می‌بود.17لیكن خشم من بر ایشان رقّت نموده، ایشان را هلاك نساختم و ایشان را در بیابان، نابود ننمودم.18و به پسران ایشان در بیابان گفتم: به فرایض پدران خود سلوك منمایید و احكام ایشان را نگاه مدارید و خویشتن را به بتهای ایشان نجس مسازید.19من یهوه خدای شما هستم. پس به فرایض من سلوك نمایید و احكام مرا نگاه داشته، آنها را بجا آورید.20و سَبَّت‌های مرا تقدیس نمایید تا در میان من و شما علامتی باشد و بدانید كه من یهوه خدای شما هستم.21«لیكن پسران از من عاصی شده، به فرایض من سلوك ننمودند و احكام مرا كه هر كه آنها را بجا آورد از آنها زنده خواهد ماند، نگاه نداشتند و به آنها عمل ننمودند و سَبَّت‌های مرا بی‌حرمت ساختند. آنگاه گفتم كه خشم خود را بر ایشان ریخته، غضب خویش را بر ایشان در بیابان به اتمام خواهم رسانید.22لیكن دست خود را برگردانیده، محض خاطر اسم خود عمل نمودم تا آن به نظر امّت‌هایی كه ایشان را به حضور آنهابیرون آوردم بی‌حرمت نشود.23و من نیز دست خود را برای ایشان در بیابان برافراشتم كه ایشان را در میان امّتها پراكنده نمایم و ایشان را در كشورها متفرّق سازم.24زیرا كه احكام مرا بجا نیاوردند و فرایض مرا خوار شمردند و سَبَّت‌های مرا بی‌حرمت ساختند و چشمان ایشان بسوی بتهای پدران ایشان نگران می‌بود.25بنابراین من نیز فرایضی را كه نیكو نبود و احكامی را كه از آنها زنده نمانند به ایشان دادم.26و ایشان را به هدایای ایشان كه هر كس را كه رَحِم را می‌گشود از آتش می‌گذرانیدند، نجس ساختم تا ایشان را تباه سازم و بدانند كه من یهوه هستم.27«بنابراین ای پسر انسان خاندان اسرائیل را خطاب كرده، به ایشان بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: در این دفعه نیز پدران شما خیانت كرده، به من كفر ورزیدند.28زیرا كه چون ایشان را به زمینی كه دست خود را برافراشته بودم كه آن را به ایشان بدهم در آوردم، آنگاه به هر تلّ بلند و هر درخت كَشَن نظر انداختند و ذبایح خود را در آنجا ذبح نمودند و قربانیهای غضب‌انگیز خویش را گذرانیدند. و در آنجا هدایای خوشبوی خود را آوردند و در آنجا هدایای ریختنی خود را ریختند.29و به ایشان گفتم: این مكان بلند كه شما به آن می‌روید چیست؟ پس اسم آن تا امروز بامَه خوانده میشود.30«بنابراین به خاندان اسرائیل بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: آیا شما به رفتار پدران خود خویشتن را نجس می‌سازید و رجاسات‌ایشان را پیروی نموده، زنا میكنید؟31و هدایای خود را آورده، پسران خویش را از آتش میگذرانید و خویشتن را از تمامی بتهای خود تا امروز نجس می‌سازید؟ پس ای خاندان اسرائیل آیا من از شما طلبیده بشوم؟ خداوند یهوه می‌فرماید به حیات خودم قَسَم كه از شما طلبیده نخواهم شد.32و آنچه به خاطر شما خطور میكند، هرگز واقع نخواهد شد كه خیال میكنید. مثل امّتها و مانند قبایل كشورها گردیده، (بتهای) چوب و سنگ را عبادت خواهید نمود.33زیرا خداوند یهوه می‌فرماید: به حیات خودم قسم كه هرآینه با دست قوّی و بازوی برافراشته و خشم ریخته شده بر شما سلطنت خواهم نمود.34و شما را از میان امّتها بیرون آورده، به دست قوّی و بازوی برافراشته و خشم ریخته شده از زمینهایی كه در آنها پراكنده شده‌اید جمع خواهم نمود.35و شما را به بیابان امّتها در آورده، در آنجا بر شما روبرو داوری خواهم نمود.36و خداوند یهوه میگوید: چنانكه بر پدران شما در بیابان زمین مصر داوری نمودم، همچنین بر شما داوری خواهم نمود.37و شما را زیر عصا گذرانیده، به بند عهد درخواهم آورد.38و آنانی را كه متمرّد شده و از من عاصی گردیده‌اند، از میان شما جدا خواهم نمود و ایشان را از زمین غربت ایشان بیرون خواهم آورد. لیكن به زمین اسرائیل داخل نخواهند شد و خواهید دانست كه من یهوه هستم.»39امّا به شما ای خاندان اسرائیل خداوند یهوه چنین میگوید: «همه شما نزد بتهای خود رفته، آنها را عبادت كنید. لیكن بعد از این البتّه مرا گوش خواهید داد. و اسم قدّوس مرادیگر با هدایا و بتهای خود بیعصمت نخواهید ساخت.40زیرا خداوند یهوه می‌فرماید: در كوه مقدّس من بر كوه بلند اسرائیل تمام خاندان اسرائیل جمیعاً در آنجا مرا عبادت خواهند كرد و در آنجا از ایشان راضی شده، ذبایح جنبانیدنی شما و نوبرهای هدایای شما را با تمامی موقوفات شما خواهم طلبید.41و چون شما را از امّتها بیرون آورم و شما را از زمینهایی كه در آنها پراكنده شده‌اید جمع نمایم، آنگاه هدایای خوشبوی شما را از شما قبول خواهم كرد و به نظر امّتها در میان شما تقدیس كرده خواهم شد.42و چون شما را به زمین اسرائیل یعنی به زمینی كه دربارهاش دست خود را برافراشتم كه آن را به پدران شما بدهم بیاورم، آنگاه خواهید دانست كه من یهوه هستم.43و در آنجا طریقهای خود و تمامی اعمال خویش را كه خویشتن را به آنها نجس ساخته‌اید، به یاد خواهید آورد. و از همه اعمال قبیح كه كرده‌اید، خویشتن را به نظر خود مكروه خواهید داشت.44و ای خاندان اسرائیل خداوند یهوه می‌فرماید: هنگامی كه با شما محض خاطر اسم خود و نه به سزای رفتار قبیح شما و نه موافق اعمال فاسد شما عمل نموده باشم، آنگاه خواهید دانست كه من یهوه هستم.»45و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:46«ای پسر انسان روی خود را بسوی جنوب متوجّه ساز و به سمت جنوب تكلّم نما و بر جنگل صحرای جنوب نبوّت كن.47و به آن جنگل جنوب بگو: كلام خداوند را بشنو. خداوند یهوه چنین می‌فرماید: اینك من آتشی در تو می‌افروزم كه هر درخت سبز و هر درخت خشك را در تو خواهد سوزانید. و لهیب ملتهب آن خاموش نخواهد شد و همه رویها از جنوب تاشمال از آن سوخته خواهد شد.48و تمامی بشر خواهند فهمید كه من یهوه آن را افروخته‌ام تا خاموشی نپذیرد.»49و من گفتم: «آه ای خداوند یهوه، ایشان درباره من میگویند: آیا او مثلها نمی‌آورد؟»
211و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان روی خود را بسوی اورشلیم بدار و به مكانهای بلند مقدّس تكلّم نما. و به زمین اسرائیل نبوّت كن3و به زمین اسرائیل بگو: خداوند چنین می‌فرماید: اینك من به ضدّ تو هستم و شمشیر خود را از غلافش كشیده، عادلان و شریران را از میان تو منقطع خواهم ساخت.4و چونكه عادلان و شریران را از میان تو منقطع می‌سازم، بنابراین شمشیر من بر تمامی بشر از جنوب تا شمال از غلافش بیرون خواهد آمد.5و تمامی بشر خواهند فهمید كه من یهوه شمشیر خود را از غلافش بیرون كشیدم تا باز به آن برنگردد.6پس تو ای پسر انسان آه بكش! با شكستگی كمر و مرارت سخت به نظر ایشان آه بكش.7و اگر به تو گویند كه چرا آه می‌كشی؟ بگو: به سبب آوازهای كه میآید. زیرا كه همه دلها گداخته و تمامی دستها سست گردیده و همه جانها كاهیده و جمیع زانوها مثل آب بیتاب خواهد شد. خداوند یهوه میگوید: همانا آن میآید و به وقوع خواهد پیوست.»8و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:9«ای پسر انسان نبوّت كرده، بگو: خداوند چنین می‌فرماید: بگو كه شمشیرْ، شمشیرْ تیز شده و نیز صیقلی گردیده است.10تیز شده است تا كشتار نماید و صیقلی گردیده تا برّاق شود. پس آیا ماشادی نماییم؟ عصای پسر من همه درختان را خوار می‌شمارد.11و آن برای صیقلی شدن داده شد تا آن را به دست گیرند. و این شمشیر تیز شده و صیقلی گردیده است تا به دست قاتل داده شود.12ای پسر انسان فریاد برآور و وِلْوِله نما زیرا كه این بر قوم من و بر جمیع سروران اسرائیل وارد میآید. ترسها به سبب شمشیر بر قوم من عارض شده است. لهذا بر ران خود دست بزن.13زیرا كه امتحان است. و چه خواهد بود اگر عصایی كه (دیگران را) خوار می‌شمارد، دیگر نباشد. قول خداوند یهوه این است:14و تو ای پسر انسان نبوّت كن و دستهای خود را به هم بزن و شمشیر دفعه سوّم تكرار بشود. شمشیر مقتولان است. شمشیر آن مقتول عظیم كه ایشان را احاطه میكند.15شمشیر بُرنده‌ای به ضدّ همه دروازههای ایشان قرار دادم تا دلها گداخته شود و هلاكت‌ها زیاده شود. آه (شمشیر) برّاق گردیده و برای كشتار تیز شده است.16جمع شده، به جانب راست برو و آراسته گردیده، به جانب چپ توجّه نما. به هر طرف كه رخسارهایت متوجّه میباشد.17و من نیز دستهای خود را به هم خواهم زد و حدّت خشم خویش را ساكن خواهم گردانید. من یهوه هستم كه تكلّم نمودهام.»18و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:19«و تو ای پسر انسان دو راه به جهت خود تعیین نما تا شمشیر پادشاه بابل از آنها بیاید. هر دو آنها از یك زمین بیرون میآید. و علامتی بر پا كن. آن را بر سر راه شهر بر پا نما.20راهی تعیین نما تا شمشیر به رَبَّه بنی عَمَّوُن و به یهودا در اورشلیم مُنیع بیاید.21زیرا كه پادشاه بابل بر شاهراه، به سر دو راه ایستاده است تا تفأّل زند و تیرها را به هم زده، از ترافیم سؤال میكند و به جگر می‌نگرد.22به دست راستش تَفَأُّلِ اورشلیم است تا منجنیقها بر پا كند و دهان را برای كشتار بگشاید و آواز را به گلبانگ بلند نماید و منجنیقها بر دروازه‌ها بر پا كند و سنگرها بسازد و برجها بنا نماید.23لیكن در نظر ایشان كه قَسَم برای آنها خورده‌اند، تفأّل باطل مینماید. و او گناه ایشان را به یاد میآورد تا گرفتار شوند.»24بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: «چونكه شما تقصیرهای خویش را منكشف ساخته و خطایای خود را در همه اعمال خویش ظاهر نموده، عصیان خود را یاد آورانیدید، پس چون به یاد آورده شدید دستگیر خواهید شد.25و تو ای رئیس شریر اسرائیل كه به زخم مهلك مجروح شده‌ای و اجل تو در زمان عقوبت آخر رسیده است،26خداوند یهوه چنین میگوید: عمامه را دور كن و تاج را بردار. چنین نخواهد ماند. آنچه را كه پست است بلند نما و آنچه را كه بلند است پست كن.27و من آن را سرنگون، سرنگون، سرنگون خواهم ساخت. و این دیگر واقع نخواهد شد تا آنكس بیاید كه حقّ او میباشد. و من آن را به وی عطا خواهم نمود.28«و تو ای پسر انسان نبّوت كرده، بگو: خداوند یهوه درباره بنی‌عمّون و سرزنش ایشان چنین می‌فرماید: بگو كه شمشیر، شمشیر برای كشتار كشیده شده است و به غایت صیقلی گردیده تا برّاق بشود.29چونكه برای تو رؤیای باطل دیده‌اند و برای تو تفأّل دروغ زده‌اند تا تو را بر گردنهای مقتولان شریر بگذارند كه اجل ایشان در زمان عقوبت آخر رسیده است.30لهذا آن را به غلافش برگردان و بر تو در مكانی كه آفریده شده‌ای و در زمینی كه تولّد یافته‌ای داوری خواهم نمود.31و خشم خود را بر تو خواهم‌ریخت و آتش غیظ خود را بر تو خواهم دمید. و تو را به دست مردان وحشی كه برای هلاك نمودن چالاكند تسلیم خواهم نمود.32و تو برای آتش هیزم خواهی شد و خونت در آن زمین خواهد ماند. پس به یاد آورده نخواهی شد زیرا من كه یهوه هستم تكلّم نمودهام.»
221و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان آیا داوری خواهی نمود؟ آیا بر شهر خونریز داوری خواهی نمود؟ پس آن را از همه رجاساتش آگاه ساز.3و بگو خداوند یهوه چنین می‌فرماید: ای شهری كه خون را در میان خودت می‌ریزی تا اجل تو برسد! ای كه بتها را به ضدّ خود ساخته، خویشتن را نجس نموده‌ای!4به سبب خونی كه ریخته‌ای مجرم شده‌ای و به سبب بتهایی كه ساخته‌ای نجس گردیده‌ای. لهذا اجل خویش را نزدیك آورده، به انتهای سالهای خود رسیده‌ای. لهذا تو را نزد امّتها عار و نزد جمیع كشورها مسخره گردانیده‌ام.5ای پلید نام! و ای پر فتنه! آنانی كه به تو نزدیك و آنانی كه از تو دورند بر تو سُخریه خواهند نمود.6اینك سرورانِ اسرائیل، هر كس به قدر قوّت خویش مرتكب خونریزی در میان تو می‌بودند.7پدر و مادر را در میان تو اهانت نمودند. و غریبان را در میان تو مظلوم ساختند و بر یتیمان و بیوه‌زنان در میان تو ستم نمودند.8و تو مَقْدَس‌های مرا خوار شمرده، سَبَّت‌های مرا بیعصمت نمودی.9و بعضی در میان تو به جهت ریختن خون، نمّامی مینمودند و بر كوهها در میان تو غذا میخوردند و در میان تو مرتكب قباحت می‌شدند.10و عورت پدران را در میان تومنكشف می‌ساختند. و زنان حایض را در میان تو بیعصمت مینمودند.11یكی در میان تو با زن همسایه خود عمل زشت نمود. و دیگری عروس خویش را به جور بیعصمت كرد. و دیگری خواهرش، یعنی دختر پدر خود را ذلیل ساخت.12و در میان تو به جهت ریختن خون رشوه خوردند و سود و ربح گرفتند. و تو مال همسایه خود را به زور غصب كردی و مرا فراموش نمودی. قول خداوند یهوه این است.13لهذا هان من به سبب حرص تو كه مرتكب آن شده‌ای و به سبب خونی كه در میان خودت ریخته‌ای، دستهای خود را به هم می‌زنم.14پس در ایامی كه من به تو مكافات رسانم آیا دلت قوی و دستهایت محكم خواهد بود؟ من كه یهوه هستم تكلّم نمودم و بعمل خواهم آورد.15و تو را در میان امّتها پراكنده و در میان كشورها متفرّق ساخته، نجاسات تو را از میانت نابود خواهم ساخت.16و به نظر امّتها بیعصمت خواهی شد و خواهی دانست كه من یهوه هستم.»17و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:18«ای پسر انسان خاندان اسرائیل نزد من دُرْد شده‌اند و جمیع ایشان مس و روی و آهن و سرب در میان كوره و دُرْد نقره شده‌اند.19بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: چونكه همگی شما دُرْد شده‌اید، لهذا من شما را در میان اورشلیم جمع خواهم نمود.20چنانكه نقره و مس و آهن و سرب و روی را در میان كوره جمع كرده، آتش بر آنها می‌دمند تا گداخته شود، همچنان من شما را در غضب و حدّت خشم خویش جمع كرده، در آن خواهم نهاد و شما را خواهم گداخت.21و شما را جمع كرده، آتش غضب خود را بر شما خواهم دمید كه در میانش گداخته شوید.22چنانكه نقره در میان كوره گداخته میشود، همچنان شما در میانش گداخته خواهید شد و خواهید دانست كه من یهوه حدّت خشم خویش را بر شما ریختهام.»23و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:24«ای پسر انسان او را بگو: تو زمینی هستی كه طاهر نخواهی شد. و باران در روز غضب بر تو نخواهد بارید.25فتنه انبیای آن در میانش میباشد. ایشان مثل شیر غرّان كه شكار را می‌درد، جانها را میخورند. و گنجها و نفایس را می‌برند. و بیوه‌زنان را در میانش زیاد می‌سازند.26كاهنانش به شریعت من مخالفت ورزیده، موقوفات مرا حلال می‌سازند. و در میان مقدّس و غیر مقدّس تمیز نمی‌دهند و در میان نجس و طاهر فرق نمی‌گذارند. و چشمان خود را از سَبَّت‌های من می‌پوشانند و من در میان ایشان بی‌حرمت گردیده‌ام.27سرورانش مانند گرگان درنده خون می‌ریزند و جانها را هلاك می‌نمایند تا سود ناحقّ ببرند.28و انبیایش ایشان را به گِلِ ملاط اندود نموده، رؤیاهای باطل می‌بینند و برای ایشان تفأّل دروغ زده، میگویند كه خداوند یهوه چنین گفته است با آنكه یهوه تكلّم ننموده.29و قوم زمین به شدّت ظلم نموده و مال یكدیگر را غصب كرده‌اند. و بر فقیران و مسكینان جفا نموده، غریبان را به بی‌انصافی مظلوم ساخته‌اند.30و من در میان ایشان كسی را طلبیدم كه دیوار را بنا نماید و برای زمین به حضور من در شكاف بایستد تا آن را خراب ننمایم، امّا كسی را نیافتم.31پس خداوند یهوه میگوید: خشم خود را بر ایشان ریختهام و ایشان را به آتش غضب خویش هلاك ساخته، طریق ایشان را بر سر ایشان وارد آورده‌ام.»
231و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان، دو زن دختر یك مادر بودند.3و ایشان در مصر زنا كرده، در جوانی خود زناكار شدند. در آنجا سینه‌های ایشان را مالیدند و پستانهای بكارت ایشان را افشردند.4و نامهای ایشان بزرگتر اُهُوله و خواهر او اُهُولِیبَه بود. و ایشان از آن من بوده، پسران و دختران زاییدند. و امّا نامهای ایشان اُهُوله، سامره میباشد و اُهُولِیبَه، اورشلیم.5و اُهُوله از من رو تافته، زنا نمود و بر محبّان خود یعنی بر آشوریان كه مجاور او بودند عاشق گردید؛6كسانی كه به آسمانجونی ملبّس بودند؛ حاكمان و سرداران كه همه ایشان جوانان دلپسند و فارسان اسب سوار بودند.7و به ایشان یعنی به جمیع برگزیدگان بنی آشور فاحشگی خود را بذل نمود و خود را از جمیع بتهای آنانی كه بر ایشان عاشق می‌بود نجس میساخت.8و فاحشگی خود را كه در مصر مینمود، ترك نكرد. زیرا كه ایشان در ایام جوانی‌اش با او همخواب می‌شدند و پستانهای بكارت او را افشرده، زناكاری خود را بر وی می‌ریختند.9لهذا من او را به دست عاشقانش یعنی به دست بنی آشور كه او بر ایشان عشق می‌ورزید، تسلیم نمودم.10كه ایشان عورت او را منكشف ساخته، پسران و دخترانش را گرفتند. و او را به شمشیر كشتند كه در میان زنان عبرت گردید و بر وی داوری نمودند.11«و چون خواهرش اُهُوْلِیبَه این را دید، در عشق‌بازی خویش از او زیادتر فاسد گردید و بیشتر از زناكاری خواهرش زنا نمود.12و بر بنی آشور عاشق گردید كه جمیع ایشان حاكمان و سرداران مجاور او بودند و ملبّس به آسمانجونی‌و فارسان اسب سوار و جوانان دلپسند بودند.13و دیدم كه او نیز نجس گردیده و طریق هردو ایشان یك بوده است.14پس زناكاری خود را زیاد نمود، زیرا صورتهای مردان كه بر دیوارها نقش شده بود یعنی تصویرهای كلدانیان را كه به شَنْجَرف كشیده شده بود، دید.15كه كمرهای ایشان به كمربندها بسته و عمامهای رنگارنگ بر سر ایشان پیچیده بود. و جمیع آنها مانند سرداران و به شبیه اهل بابل كه مولد ایشان زمین كلدانیان است، بودند.16و چون چشم او بر آنها افتاد، عاشق ایشان گردید. و رسولان نزد ایشان به زمین كلدانیان فرستاد.17و پسران بابل نزد وی در بستر عشق بازی درآمده، او را از زناكاری خود نجس ساختند. پس چون خود را از ایشان نجس یافت، طبع وی از ایشان متنفّر گردید.18و چون كه زناكاری خود را آشكار كرد و عورت خود را منكشف ساخت، جان من از او متنفّر گردید، چنانكه جانم از خواهرش متنفّر شده بود.19امّا او ایام جوانی خود را كه در آنها در زمین مصر زنا كرده بود به یاد آورده، باز زناكاری خود را زیاد نمود.20و بر معشوقه‌های ایشان عشق ورزید كه گوشت ایشان، مثل گوشت الاغان و نطفه ایشان چون نطفه اسبان میباشد.21و قباحت جوانی خود را حینی كه مصریان پستانهایت را به خاطر سینه‌های جوانی‌ات افشردند به یاد آوردی.22«بنابراین ای اُهُوْلِیبَه خداوند یهوه چنین می‌فرماید: اینك من عاشقانت را كه جانت از ایشان متنفّر شده است به ضدّ تو برانگیزانیده، ایشان را از هر طرف برتو خواهم آورد.23یعنی پسران بابل و همه كلدانیان را از فَقُود و شُوع و قُوع. و همه پسران آشور را همراه ایشان كه جمیع ایشان جوانان دلپسند و حاكمان و والیان وسرداران و نامداران هستند و تمامی ایشان اسب سوارند.24و با اسلحه و كالسكه‌ها و ارابه‌ها و گروه عظیمی بر تو خواهند آمد و با مِجَّن‌ها و سپرها و خُودها تو را احاطه خواهند نمود. و من داوری تو را به ایشان خواهم سپرد تا تو را بر حسب احكام خود داوری نمایند.25و من غیرت خود را به ضدّ تو خواهم برانگیخت تا با تو به غضب عمل نمایند. و بینی و گوشهایت را خواهند برید و بقیه تو با شمشیر خواهند افتاد و پسران و دخترانت را خواهند گرفت و بقیه تو به آتش سوخته خواهند شد.26و لباس تو را از تو كنده، زیورهای زیبایی تو را خواهند برد.27پس قباحت تو و زناكاری‌ات را كه از زمین مصر آورده‌ای، از تو نابود خواهم ساخت. و چشمان خود را بسوی ایشان بر نخواهی افراشت و دیگر مصر را به یاد نخواهی آورد.28زیرا خداوند یهوه چنین میگوید: اینك تو را به دست آنانی كه از ایشان نفرت داری و به دست آنانی كه جانت از ایشان متنفّر است، تسلیم خواهم نمود.29و با تو از راه بغض رفتار نموده، تمامی حاصل تو را خواهند گرفت و تو را عریان و برهنه وا خواهم گذاشت. تا آنكه برهنگی زناكاری تو و قباحت و فاحشه‌گری تو ظاهر شود.30و این كارها را به تو خواهم كرد، از این جهت كه در عقب امّتها زنا نموده، خویشتن را از بتهای ایشان نجس ساخته‌ای.31و چونكه به طریق خواهر خود سلوك نمودی، جام او را به دست تو خواهم داد.32و خداوند یهوه چنین می‌فرماید: جام عمیق و بزرگ خواهر خود را خواهی نوشید و محّل سخریه و استهزا خواهی شد كه متحمّل آن نتوانی شد.33و از مستی و حزن پر خواهی شد. از جام حیرت و خرابی یعنی از جام خواهرت‌سامره.34و آن را خواهی نوشید و تا تَه خواهی آشامید و خورده‌های آن را خواهی خایید و پستانهای خود را خواهی كَند، زیرا خداوند یهوه میگوید كه من این را گفته‌ام.35بنابراین خداوند یهوه چنین می‌فرماید: چونكه مرا فراموش كردی و مرا پشت سر خود انداختی، لهذا تو نیز متحمّل قباحت و زناكاری خود خواهی شد.»36و خداوند مرا گفت: «ای پسر انسان! آیا براهوله و اهولیبه داوری خواهی نمود؟ بلكه ایشان را از رجاسات ایشان آگاه ساز.37زیرا كه زنا نموده‌اند و دست ایشان خون آلود است و با بتهای خویش مرتكب زنا شده‌اند. و پسران خود را نیز كه برای من زاییده بودند، به جهت آنها از آتش گذرانیده‌اند تا سوخته شوند.38و علاوه بر آن این را هم به من كرده‌اند كه در همانروز مَقْدَس مرا بیعصمت كرده، سَبَّت‌های مرا بی‌حرمت نموده‌اند.39زیرا چون پسران خود را برای بتهای خویش ذبح نموده بودند، در همان روز به مَقْدَس من داخل شده، آن را بیعصمت نمودند و هان این عمل را در خانه من بجا آوردند.40بلكه نزد مردانی كه از دور آمدند، فرستادید كه نزد ایشان قاصدی فرستاده شد. و چون ایشان رسیدند، خویشتن را برای ایشان غسل دادی و سرمه به چشمانت كشیدی و خود را به زیورهایت آرایش دادی.41و بر بستر فاخری كه سفره پیش آن آماده بود نشسته، بُخور و روغن مرا بر آن نهادی.42و در آن آوازِ گروه عیاشان مسموع شد. و همراه آن گروه عظیم صابیان از بیابان آورده شدند كه دستبندها بر دستها و تاجهای فاخر بر سر هر دو آنها گذاشتند.43و من دربارۀ آن زنی كه درزناكاری فرسوده شده بود گفتم: آیا ایشان الا´ن با او زنا خواهند كرد و او با ایشان؟44و به او درآمدند به نهجی كه نزد فاحشه‌ها درمی‌آیند. همچنان به آن دو زن قباحت پیشه یعنی اُهُوَله و اُهُولِیبه درآمدند.45پس مردان عادل بر ایشان قصاص زنان زناكار و خونریز را خواهند رسانید، زیرا كه ایشان زانیه میباشند و دست ایشان خونآلود است.46زیرا خداوند یهوه چنین می‌فرماید: من گروهی به ضدّ ایشان خواهم برانگیخت. و ایشان را مشوّش ساخته، به تاراج تسلیم خواهم نمود.47و آن گروه ایشان را به سنگها سنگسار نموده، به شمشیرهای خود پاره خواهند كرد. و پسران و دختران ایشان را كشته، خانه‌های ایشان را به آتش خواهند سوزانید.48و قباحت را از زمین نابود خواهم ساخت. پس جمیع زنان متنبّه خواهند شد كه مثل شما مرتكب قباحت نشوند.49و سزای قباحت شما را بر شما خواهند رسانید. و متحمّل گناهان بتهای خویش خواهید شد و خواهید دانست كه من خداوند یهوه می‌باشم.»
241و در روز دهم ماه دهم از سال نهم كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان اسم امروز را برای خود بنویس، اسم همین روز را، زیرا كه در همین روز پادشاه بابل بر اورشلیم هجوم آورد.3و برای این خاندان فتنهانگیز مَثَلی آورده، به ایشان بگو: خداوند یهوه چنین میگوید: دیگ را بگذار. آن را بگذار و آب نیز در آن بریز.4قطعه‌هایش یعنی هر قطعه نیكو و ران و دوش را در میانش جمع كن و از بهترین استخوانها آن را پر ساز.5و بهترین گوسفندان را بگیر و استخوانها را زیرش دسته كرده، آن را خوب بجوشان تا استخوانهایی كه در اندرونش هست پخته شود.6بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: وای برآن شهر خونریز! وای بر آن دیگی كه زنگش در میانش است و زنگش از میانش در نیامده است! آن را به قطعه‌هایش بیرون آور و قرعه بر آن انداخته نشود.7زیرا خونی كه ریخت در میانش میباشد. آن را بر صخره صاف نهاد و بر زمین نریخت تا از خاك پوشانیده شود.8من خون او را بر صخره صاف نهادم كه پنهان نشود تا آنكه حدّت خشم را برانگیخته انتقام بكشم.9بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: وای بر آن شهر خونریز! من نیز توده هیزم را بزرگ خواهم ساخت.10هیزم زیاد بیاور و آتش بیفروز و گوشت را مهیا ساز و ادویه‌جات در آن بریز و استخوانها سوخته بشود.11پس آن را بر اخگر خالی بگذار تا تابیده شده مِسَش سوخته گردد و نجاستش در آن گداخته شود و زنگش نابود گردد.12او از مشقّتها خسته گردید، امّا زنگ بسیارش از وی بیرون نیامد. پس زنگش در آتش بشود.13در نجاسات تو قباحت است چونكه تو را تطهیر نمودم. امّا طاهر نشدی. لهذا تا غضب خود را بر تـو به اتمـام نرسانـم، دیگـر از نجاسـت خـود طاهر نخواهـی شـد.14مـن كه یهـوه هستـم این را گفته‌ام و به وقوع خواهـد پیوست و آن را بجا خواهـم آورد. پس خداونـد یهـوه میگوید: دست نخواهم برداشت و شفقت نخواهم نمود و پشیمان نخواهم شد و بر حسب رفتارت و بر وفق اعمالت بر تو داوری خواهند كرد.»15و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:16«ای پسر انسان اینك من آرزوی چشمانت را بَغْتَةً از تو خواهم گرفت. ماتم و گریه منما و اشك از چشمت جاری نشود.17آه بكش و خاموش شو و برای مرده ماتم مگیر. بلكه عمامه بر سرت بپیچ و كفش به پایت بكن و شاربهایت را مپوشان و طعام مرده را مخور.»18پس بامدادان با قوم تكلّم نمودم و وقت عصر زن من مُرد و صبحگاهان به نهجی كه مأمور شده بودم عمل نمودم.19و قوم به من گفتند: «آیا ما را خبر نمی‌دهی كه این كارهایی كه میكنی به ما چه نسبت دارد؟»20ایشان را جواب دادم كه كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:21«به خاندان اسرائیل بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید كه هان من مَقْدَس خود را كه فخر جلال شما و آرزوی چشمان شما و لذّت جانهای شما است، بیعصمت خواهم نمود. و پسران و دختران شما كه ایشان را ترك خواهید كرد، به شمشیر خواهند افتاد.22و به نهجی كه من عمل نمودم، شما عمل خواهید نمود. شاربهای خود را نخواهید پوشانید و طعام مردگان را نخواهید خورد.23عمامه‌های شما بر سر و كفشهای شما در پایهای شما بوده، ماتم و گریه نخواهید كرد. بلكه به سبب گناهان خود كاهیده شده، بسوی یكدیگر آه خواهید كشید.24و حزقیال برای شما آیتی خواهد بود موافق هر آنچه او كرد، شما عمل خواهید نمود. و حینی كه این واقع شود خواهید دانست كه من خداوند یهوه می‌باشم.25«و امّا تو ای پسر انسان! در روزی كه من قوّت و سرور فخر و آرزوی چشمان و رفعت‌جانهای ایشان یعنی پسران و دختران ایشان را از ایشان گرفته باشم، آیا واقع نخواهد شد26كه در آن روز هر كه رهایی یابد نزد تو آمده، این را به سمع تو خواهد رسانید؟27پس در آن روز دهانت برای آنانی كه رهایی یافته‌اند باز خواهد شد و متكلّم شده، دیگر گنگ نخواهی بود و برای ایشان آیتی خواهی بود و خواهند دانست كه من یهوه می‌باشم.»
251و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان نظر خود را بر بنی‌عَمُّون بدار و به ضدّ ایشان نبوّت نما.3و به بنی‌عمّون بگو: كلام خداوند یهوه را بشنوید! خداوند یهوه چنین می‌فرماید: چونكه دربارۀ مَقْدَسِ من حینی كه بیعصمت شد و دربارۀ زمین اسرائیل، حینی كه ویران گردید و دربارۀ خاندان یهودا، حینی كه به اسیری رفتند هَه گفتی،4بنابراین همانا من تو را به بنی مشرق تسلیم میكنم تا در تو تصرّف نمایند. و خیمه‌های خود را در میان تو زده، مسكنهای خویش را در تو بر پا خواهند نمود.5و ایشان میوه تو را خواهند خورد و شیر تو را خواهند نوشید. و رَبَّه را آرامگاه شتران و (زمین) بنی عَمُّون را خوابگاه گله‌ها خواهم گردانید و خواهید دانست كه من یهوه هستم.6زیرا خداوند یهوه چنین میگوید: چونكه تو بر زمین اسرائیل دستك می‌زنی و پا بر زمین می‌كوبی و به تمامی كینه دل خود شادی مینمایی،7بنابراین هان من دست خود را بر تودراز خواهم كرد و تو را تاراج امّتها خواهم ساخت. و تو را از میان قومها منقطع ساخته، از میان كشورها نابود خواهم ساخت. و چون تو را هلاك ساخته باشم، آنگاه خواهی دانست كه من یهوه هستم.»8خداوند یهوه چنین میگوید: «چونكه موآب و سَعیر گفته‌اند كه اینك خاندان اسرائیل مانند جمیع امّتها میباشند،9بنابراین اینك من حدود موآب را از شهرها یعنی از شهرهای حدودش كه فخر زمین میباشد یعنی بیت یشیموت و بَعْل مَعُون و قریه تایم مفتوح خواهم ساخت.10برای بنی مشرق آن را با بنی عَمّْون (مفتوح خواهم ساخت) و به تصرّف ایشان خواهم داد تا بنی عمّون دیگر در میان امّتها مذكور نشوند.11و بر موآب داوری خواهم نمود و خواهند دانست كه من یهوه می‌باشم.»12خداوند یهوه چنین میگوید: «از این جهت كه ادوم از خاندان یهودا انتقام كشیده‌اند و در انتقام كشیدن از ایشان خطایی عظیم ورزیده‌اند،13بنابراین خداوند یهوه چنین می‌فرماید: دست خود را براَدُوم دراز كرده، انسان و بهایم را از آن منقطع خواهم ساخت و آن را ویران كرده، از تیمان تا ددان به شمشیر خواهند افتاد.14و به دست قوم خود اسرائیل انتقام خود را از اَدُوم خواهم كشید و موافق خشم و غضب من به اَدُوم‌عمل خواهند نمود. و خداوند یهوه میگوید كه انتقام مرا خواهند فهمید.»15خداوند یهوه چنین میگوید: «چونكه فلسطینیان انتقام كشیدند و با كینه دل خود انتقام سخت كشیدند تا آن را به عداوت ابدی خراب نمایند،16بنابراین خداوند یهوه چنین می‌فرماید: اینك من دست خود را بر فلسطینیان دراز نموده، كریتیان را منقطع خواهم ساخت و باقی ماندگان ساحل دریا را هلاك خواهم نمود.17و با سرزنش غضب‌آمیز انتقام سخت از ایشان خواهم گرفت. پس چون انتقام خود را از ایشان كشیده باشم، آنگاه خواهند دانست كه من یهوه هستم.»
261و در سال یازدهم در غرّه ماه واقع شد كه كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان چونكه صور دربارۀ اورشلیم میگوید هَهْ، دروازه امّتها شكسته شد و حال به من منتقل گردیده است؛ و چون او خراب گردید من توانگر خواهم شد.3بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: هان ای صور من به ضدّ تو می‌باشم و امّت‌های عظیم بر تو خواهم برانگیخت به نهجی كه دریا امواج خود را برمی‌انگیزاند.4و حصار صور را خراب كرده، بُرجهایش را منهدم خواهند ساخت و غبارش را از آن خواهم رُفت و آن را به صخرهای صاف تبدیل خواهم نمود.5و او محّل پهن كردن دامهادر میان دریا خواهد شد، زیرا خداوند یهوه می‌فرماید كه من این را گفته‌ام. و آن تاراج امّتها خواهد گردید.6و دخترانش كه در صحرا میباشند، به شمشیر كشته خواهند شد. پس ایشان خواهند دانست كه من یهوه هستم.»7زیرا خداوند یهوه چنین می‌فرماید: «اینك من نبوكدرصّر پادشاه بابل، پادشاه پادشاهان را از طرف شمال بر صور با اسبان و ارابه‌ها و سواران و جمعیت و خلق عظیمی خواهم آورد.8و او دختران تو را در صحرا به شمشیر خواهد كشت. و بُرجها به ضدّ تو بنا خواهد نمود. و سنگرها در برابر تو خواهد ساخت و مَتَرْسها در برابر تو برپا خواهد داشت.9و منجنیقهای خود را بر حصارهایت آورده، برجهایت را با تبرهای خود منهدم خواهد ساخت.10و اسبانش آنقدر زیاد خواهد بود كه گَرد آنها تو را خواهد پوشانید. و چون به دروازه‌هایت داخل شود چنانكه به شهر رخنه‌دار درمی‌آیند، حصارهایت از صدای سواران و ارابه‌ها و كالسكه‌ها متزلزل خواهد گردید.11و به سُمّ اسبان خود همه كوچه‌هایت را پایمال كرده، اهل تو را به شمشیر خواهد كشت. و بناهای فخر تو به زمین خواهد افتاد.12و توانگری تو را تاراج نموده، تجارت تو را به یغما خواهند برد. و حصارهایت را خراب نموده، خانه‌های مرغوب تو را منهدم خواهند نمود. و سنگها و چوب و خاك تو را در آب خواهند ریخت.13و آواز نغمات تو را ساكت خواهم گردانید كه صدای عودهایت دیگر مسموع نشود.14و تو را به صخرهای صاف مبدّل خواهم‌گردانید تا محّل پهن كردن دامها بشوی و بار دیگر بنا نخواهی شد. زیرا خداوند یهوه می‌فرماید: من كه یهوه هستم این را گفته‌ام.»15خداوند یهوه به صور چنین میگوید: «آیا جزیره‌ها از صدای انهدام تو متزلزل نخواهد شد هنگامی كه مجروحان ناله كشند و در میان تو كشتار عظیمی بشود؟16و جمیع سروران دریا از كرسیهای خود فرود آیند. و رداهای خود را از خود بیرون كرده، رخوت قلاّبدوزی خویش را بكنند. و به ترسها ملبّس شده، بر زمین بنشینند و آناًفآناً لرزان گردیده، دربارۀ تو متحیر شوند.17پس برای تو مرثیه خوانده، تو را خواهند گفت: ای كه از دریا معمور بودی چگونه تباه گشتی! آن شهر نامداری كه در دریا زورآور می‌بود كه با ساكنان خود هیبت خویش را بر جمیع سكنه دریا مستولی میساخت.18الا´ن در روز انهدام تو جزیره‌ها می‌لرزند، و جزایری كه در دریا میباشد، از رحلت تو مدهوش می‌شوند.19زیرا خداوند یهوه چنین میگوید: چون تو را شهر مخروب مثل شهرهای غیر مسكون گردانم و لجّه‌ها را بر تو برآورده، تو را به آبهای بسیار مستور سازم،20آنگاه تو را با آنانی كه به هاویه فرو میروند، نزد قوم قدیم فرود آورده، تو را در اسفلهای زمین در خرابه‌های ابدی با آنانی كه به هاویه فرو میروند ساكن خواهم گردانید تا دیگر مسكون نشوی و دیگر جلال تو را در زمین زندگان جای نخواهم داد.21و خداوند یهوه میگوید: تو را محلّ وحشت خواهم ساخت كه نابود خواهی شد و تو را خواهند طلبید امّا تا ابدالا´باد یافت نخواهی شد.»
271و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«امّا تو ای پسر انسان برای صُور مرثیه بخوان!3و به صُور بگو: ای كه نزد مدخل دریا ساكنی و برای جزیره‌های بسیار تاجر طوایف می‌باشی! خداوند یهوه چنین میگوید: ای صُور تو گفته‌ای كه من كمال زیبایی هستم.4حدود تو در وسط دریا است و بنّایانت زیبایی تو را كامل ساخته‌اند.5همه تخته‌هایت را از صنوبر سَنیر ساختند و سرو آزاد لبنان را گرفتند تا دَكَلْها برای تو بسازند.6پاروهایت را از بلوطهای باشان ساختند و نشیمنهایت را از شمشاد جزایر كِتیم كه به عاج منبّت شده بود ترتیب دادند.7كتان مطرّز مصری بادبان تو بود تا برای تو عَلَمی بشود. و شِراع تو از آسمانجونی و ارغوان از جزایر اَلیشَه بود.8اهل سیدون و اَرْواد پاروزن تو بودند و حكمای تو ای صور كه در تو بودند ناخدایان تو بودند.9مشایخ جُبَیل و حكمایش در تو بوده، قلاّفان تو بودند. تمامی كشتیهای دریا و ملاّحان آنها در تو بودند تا برای تو تجارت نمایند.10فارس و لُود و فُوط در افواجت مردان جنگی تو بودند. سپرها و خودها بر تو آویزان كرده، ایشان تو را زینت دادند.11بنی‌ارواد با سپاهیانت بر حصارهایت از هر طرف و جَمادیان بر برجهایت بودند. و سپرهای خود را بر حصارهایت از هر طرف آویزان كرده، ایشان زیبایی تو را كامل ساختند.12ترشیش به فراوانی هر قسم اموالْ سوداگران تو بودند. نقره و آهن و روی و سرب به عوض بضاعت تو می‌دادند.13یاوان و توبال و ماشِك سوداگران تو بودند.جانهای مردمان و آلات مس به عوض متاع تو می‌دادند.14اهل خاندان تُوجَرْمَۀ اسبان و سواران و قاطران به عوض بضاعت تو می‌دادند.15بنی‌دَدان سوداگران تو و جزایر بسیار بازارگانان دست تو بودند. شاخهای عاج و آبنوس را با تو معاوضت میكردند.16اَرام به فراوانی صنایع تو سوداگران تو بودند. بَهْرَمان و اَرْغَوان و پارچه‌های قلاّبدوزی و كتان نازك و مرجان و لعل به عوض بضاعت تو می‌دادند.17یهودا و زمین اسرائیل سوداگران تو بودند، گندم مِنیت و حلوا و عسل و روغن و بلسان به عوض متاع تو می‌دادند.18دمشق به فراوانی صنایع تو و كثرت هر قسم اموال با شراب حَلْبُون و پشم سفید با تو سودا میكردند.19وَدان و یاوان ریسمان به عوض بضاعت تو می‌دادند. آهن مصنوع و سلیخه و قصب الذرّیره از متاعهای تو بود.20ددان با زین پوشهای نفیس به جهت سواری سوداگران تو بودند.21عرب و همه سروران قیدار بازارگانانِ دست تو بودند. با بره‌ها و قوچها و بزها با تو داد و ستد میكردند.22تجّار شَبا و رَعْمَه سوداگران تو بودند. بهترین همه ادویه‌جات و هرگونه سنگ گرانبها و طلا به عوض بضاعت تو می‌دادند.23حرّان و كَنَّه و عَدَن و تجّار شبا و آشور و كِلْمَد سوداگران تو بودند.24اینان با نفایس و رداهای آسمانجونی و قلاّبدوزی و صندوقهای پر از رختهای فاخر ساخته شده از چوب سرو آزاد و بسته شده با ریسمانها در بازارهای تو سوداگران تو بودند.25كشتیهای ترشیش قافله‌های متاع تو بودند. پس در وسط دریا توانگر و بسیار معزّز گردیدی.26پاروزنانت تو را به آبهای عظیم‌بردند و باد شرقی تو را در میان دریا شكست.27اموال و بضاعت و متاع و ملاّحان و ناخدایان و قلاّفان و سوداگران و جمیع مردان جنگی كه در تو بودند، با تمامی جمعیتی كه در میان تو بودند در روز انهدام تو در وسط دریا افتادند.28«از آواز فریاد ناخدایانت ساحلها متزلزل گردید.29و جمیع پاروزنان و ملاّحان و همه ناخدایان دریا از كشتیهای خود فرود آمده، در زمین میایستند.30و برای تو آواز خود را بلند كرده، به تلخی ناله میكنند و خاك بر سر خود ریخته، در خاكستر می‌غلطند.31و برای تو موی خود را كنده، پلاس می‌پوشند و با مرارت جان و نوحه تلخ برای تو گریه میكنند.32و در نوحه خود برای تو مرثیه می‌خوانند. و بر تو نوحهگری نموده، میگویند: كیست مثل صور و كیست مثل آن شهری كه در میان دریا خاموش شده است؟33هنگامی كه بضاعت تو از دریا بیرون میآمد، قومهای بسیاری را سیر می‌گردانیدی و پادشاهان جهان را به فراوانی اموال و متاع خود توانگر می‌ساختی.34امّا چون از دریا، در عمقهای آبها شكسته شدی، متاع و تمامی جمعیت تو در میانت تلف شد.35جمیع ساكنان جزایر به سبب تو متحیر گشته و پادشاهان ایشان به شدّت دهشت‌زده و پریشان حال گردیده‌اند.36تجّار قومها بر تو صفیر می‌زنند و تو محّل دهشت گردیده، دیگر تا به ابد نخواهی بود.»
281و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان به رئیس صور بگو:خداوند یهوه چنین می‌فرماید: چونكه دلت مغرور شده است و می‌گویی كه من خدا هستم و بر كرسی خدایان در وسط دریا نشستهام، و هر چند انسان هستی و نه خدا، لیكن دل خود را مانند دل خدایان ساخته‌ای.3اینك تو از دانیال حكیم‌تر هستی و هیچ سرّی از تو مخفی نیست؟4و به حكمت و فطانت خویش توانگری برای خود اندوخته و طلا و نقره در خزاین خود جمع نموده‌ای.5به فراوانی حكمت و تجارت خویش دولت خود را افزوده‌ای پس به سبب توانگری‌ات دلت مغرور گردیده است.»6بنابراین خداوند یهوه چنین می‌فرماید: «چونكه تو دل خود را مثل دل خدایان گردانیده‌ای،7پس اینك من غریبان و ستم كیشان امّتها را بر تو خواهم آورد كه شمشیرهای خود را به ضدّ زیبایی حكمت تو كشیده، جمال تو را ملوّث سازند.8و تو را به هاویه فرود آورند. پس به مرگ آنانی كه در میان دریا كشته شوند خواهی مرد.9آیا به حضور قاتلان خود خواهی گفت كه من خدا هستم؟ نی بلكه در دست قاتلانت انسان خواهی بود و نه خدا.10از دست غریبان به مرگ نامختونان كشته خواهی شد، زیرا خداوند یهوه می‌فرماید كه من این را گفته‌ام.»11و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:12«ای پسر انسان، برای پادشاه صور مرثیه بخوان و وی را بگو خداوند یهوه چنین می‌فرماید: تو خاتم كمال و مملّو حكمت و كامل جمال هستی.13در عدن در باغ خدا بودی و هر گونه سنگ گرانبها از عقیقِ احمر و یاقوتِ اصفر و عقیقِ سفید و زبرجد و جَزْع و یشْب و یاقوت كبود وبَهرَمان و زمرّد پوشش تو بود. و صنعت دفّها و نایهایت در تو از طلا بود كه در روز خلقت تو آنها مهیا شده بود.14تو كروبی مسح شده سایه گستر بودی. و تو را نصب نمودم تا بر كوه مقدّس خدا بوده باشی. و در میان سنگهای آتشین می‌خرامیدی.15از روزی كه آفریده شدی تا وقتی كه بی‌انصافی در تو یافت شد به رفتار خود كامل بودی.16امّا از كثرت سوداگری‌ات بطن تو را از ظلم پر ساختند. پس خطا ورزیدی و من تو را از كوه خدا بیرون انداختم. و تو را ای كروبی سایه‌گستر، از میان سنگهای آتشین تلف نمودم.17دل تو از زیبایی‌ات مغرور گردید و به سبب جمالت حكمت خود را فاسد گردانیدی. لهذا تو را بر زمین می‌اندازم و تو را پیش روی پادشاهان می‌گذارم تا بر تو بنگرند.18به كثرت گناهت و بی‌انصافی تجارتت، مَقْدَس‌های خویش را بیعصمت ساختی. پس آتشی از میانت بیرون می‌آورم كه تو را بسوزاند و تو را به نظر جمیع بینندگانت بر روی زمین خاكستر خواهم ساخت.19و همه آشنایانت از میان قومها بر تو متحیر خواهند شد. و تو محلّ دهشت شده، دیگر تا به ابد نخواهی بود.»20و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:21«ای پسر انسان نظر خود را بر صیدون بدار و به ضدّش نبوّت نما.22و بگو خداوند یهوه چنین می‌فرماید: اینك ای صیدون من به ضدّ تو هستم و خویشتن را در میان تو تمجید خواهم نمود. و حینی كه بر او داوری كرده و خویشتن را در وی‌تقدیس نموده باشم، آنگاه خواهند دانست كه من یهوه هستم.23و وبا در او و خون در كوچه‌هایش خواهم فرستاد. و مجروحان به شمشیری كه از هر طرف بر او میآید در میانش خواهند افتاد. پس خواهند دانست كه من یهوه هستم.24و بار دیگر برای خاندان اسرائیل از جمیع مجاوران ایشان كه ایشان را خوار می‌شمارند، خاری خلنده و شوك رنج آورنده نخواهد بود. پس خواهند دانست كه من خداوند یهوه می‌باشم.»25خداوند یهوه چنین میگوید: «هنگامی كه خاندان اسرائیل را از قومهایی كه در میان ایشان پراكنده شده‌اند جمع نموده، خویشتن را از ایشان به نظر امّتها تقدیس كرده باشم، آنگاه در زمین خودشان كه به بنده خود یعقوب داده‌ام ساكن خواهند شد.26و در آن به امنیت ساكن شده، خانه‌ها بنا خواهند نمود و تاكستانها غرس خواهند ساخت. و چون بر جمیع مجاوران ایشان كه ایشان را حقیر می‌شمارند داوری كرده باشم، آنگاه به امنیت ساكن شده، خواهند دانست كه من یهوه خدای ایشان می‌باشم.»
291و در روز دوازدهم ماه دهم از سال دهم كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان نظر خود را به طرف فرعون پادشاه مصر بدار و به ضدّ او و تمامی مصر نبوّت نما.3و متكلّم شده، بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: اینك ای فرعون پادشاه مصر من به ضدّ تو هستم. ای اژدهای بزرگ كه در میان نهرهایت خوابیده‌ای و می‌گویی نهر من از آن مناست و من آن را به جهت خود ساخته‌ام!4لهذا قلاّبها در چانه‌ات می‌گذارم و ماهیان نهرهایت را به فلسهایت خواهم چسپانید و تو را از میان نهرهایت بیرون خواهم كشید و تمامی ماهیان نهرهایت به فلسهای تو خواهند چسپید.5و تو را با تمامی ماهیان نهرهایت در بیابان پراكنده خواهم ساخت و به روی صحرا افتاده، بار دیگر تو را جمع نخواهند كرد و فراهم نخواهند آورد. و تو را خوراك حیوانات زمین و مرغان هوا خواهم ساخت.6و جمیع ساكنان مصر خواهند دانست كه من یهوه هستم چونكه ایشان برای خاندان اسرائیل عصای نئین بودند.7چون دست تو را گرفتند، خرد شدی. و كتفهای جمیع ایشان را چاك زدی. و چون بر تو تكیه نمودند، شكسته شدی. و كمرهای جمیع ایشان را لرزان گردانیدی.»8بنابراین خداوند یهوه چنین می‌فرماید: «اینك من بر تو شمشیری آورده، انسان و بهایم را از تو منقطع خواهم ساخت.9و زمین مصر ویران و خراب خواهد شد. پس خواهند دانست كه من یهوه هستم، چونكه میگفت: نهر از آن من است و من آن را ساخته‌ام.10بنابراین اینك من به ضدّ تو و به ضدّ نهرهایت هستم و زمین مصر را از مَجْدَلْ تا اَسْوان و تا حدود حَبَشستان بالكّل خراب و ویران خواهم ساخت.11كه پای انسان از آن عبور ننماید و پای حیوان از آن گذر نكند و مدّت چهل سال مسكون نشود.12و زمین مصر را در میان زمینهای ویرانْ ویران خواهم ساخت و شهرهایش در میان شهرهای مخروب مدّت چهل سال خراب خواهد ماند. و مصریان را درمیان امّتها پراكنده و در میان كشورها متفرّق خواهم ساخت.»13زیرا خداوند یهوه چنین می‌فرماید: «بعد از انقضای چهل سال مصریان را از قومهایی كه در میان آنها پراكنده شوند، جمع خواهم نمود.14و اسیران مصر را باز آورده، ایشان را به زمین فَتْرُوس یعنی به زمین مولد ایشان راجع خواهم گردانید و در آنجا مملكت پست خواهند بود.15و آن پست‌ترین ممالك خواهد بود. و بار دیگر بر طوایف برتری نخواهد نمود. و من ایشان را قلیل خواهم ساخت تا برامّت‌ها حكمرانی ننمایند.16و آن بار دیگر برای خاندان اسرائیل محّل اعتماد نخواهد بود تا بسوی ایشان متوجّه شده، گناه را به یاد آورند. پس خواهند دانست كه من خداوند یهوه هستم.»17و در روز اوّل ماه اوّل از سال بیست و هفتم كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:18«ای پسر انسان نَبوكَدْرَصَّرْ پادشاه بابل از لشكر خود به ضدّ صور خدمت عظیمی گرفت كه سرهای همه بی‌مو گردید و دوشهای همه پوست كنده شد. لیكن از صور به جهت خدمتی كه به ضدّ آن نموده بود، خودش و لشكرش هیچ مزد نیافتند.»19لهذا خداوند یهوه چنین می‌فرماید: «اینك من زمین مصر را به نَبوكَدْرَصَّرْ پادشاه بابل خواهم بخشید. و جمعیت آن را گرفتار كرده، غنیمتش را به یغما و اموالش را به تاراج خواهد برد تا اجرت لشكرش بشود.20و خداوند یهوه میگوید: زمین مصر را به جهت خدمتی كه كرده است، اجرت او خواهم داد چونكه این كار را برای من كرده‌اند.21و در آن روز شاخی برای خاندان اسرائیل خواهم رویانید. و دهان تو را در میان ایشان خواهم گشود، پس خواهند دانست كه من یهوه‌هستم.»
301و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان نبوّت كرده، بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: ولوله كنید و بگویید وای برآن روز!3زیرا كه آن روز نزدیك است و روز خداوند نزدیك است! روز ابرها و زمان امّتها خواهد بود!4و شمشیری بر مصر فرود میآید. و چون كشتگان در مصر بیفتند، آنگاه درد شدیدی بر حبش مستولی خواهد شد. و جمعیتِ آن را گرفتار خواهند كرد و اساسهایش منهدم خواهد گردید.5و حَبَش و فُوط ولُود و تمامی قومهای مختلف و كُوب و اهل زمین عهد همراه ایشان به شمشیر خواهند افتاد.»6و خداوند چنین می‌فرماید: «معاونان مصر خواهند افتاد و فخر قوّت آن فرود خواهد آمد. و از مَجْدَلْ تا اَسْوان در میان آن به شمشیر خواهند افتاد. قول خداوند یهوه این است.7و در میان زمینهای ویرانْ ویران خواهند شد و شهرهایش در میان شهرهای مخروب خواهد بود.8و چون آتشی در مصر افروخته باشم و جمیع انصارش شكسته شوند، آنگاه خواهند دانست كه من یهوه هستم.9در آن روز قاصدان از حضور من به كشتیها بیرون رفته، حبشیان مطمئن را خواهند ترسانید. و بر ایشان درد شدیدی مثل روز مصر مستولی خواهد شد، زیرا اینك آن میآید.»10و خداوند یهوه چنین میگوید: «من جمعیت مصر را به دست نَبُوكَدْرَصَّر پادشاه بابل تباه خواهم ساخت.11او با قوم خود و ستمكیشان امّتها آورده خواهند شد تا آن زمین را ویران سازند. و شمشیرهای خود را بر مصر كشیده، زمین را ازكشتگان پر خواهند ساخت.12و نهرها را خشك گردانیده، زمین را به دست اشرار خواهم فروخت. و زمین را با هرچه در آن است، به دست غریبان ویران خواهم ساخت. من كه یهوه هستم گفته‌ام.»13و خداوند یهوه چنین می‌فرماید: «بتها را نابود ساخته، اصنام را از نُوف تلف خواهم نمود. و بار دیگر رئیسی از زمین مصر نخواهد برخاست. و خوف بر زمین مصر مستولی خواهم ساخت.14و فَتْروس را خراب نموده، آتشی در صُوْعَنْ خواهم افروخت. و بر نُوْ داوری خواهم نمود.15و غضب خود را برسِینْ كه ملاذ مصر است ریخته، جمعیت نُوْ را منقطع خواهم ساخت.16و چون آتشی در مصر افروخته باشم، سِین به درد سخت مبتلا و نُوْمفتوح خواهد شد. و خصمان در وقت روز بر نُوف خواهند آمد.17جوانان آوَن و فِیبَسَتْ به شمشیر خواهند افتاد و اهل آنها به اسیری خواهند رفت.18و روز درتَحْفَنحِیس تاریك خواهد شد حینی كه یوغهای مصر را در آنجا شكسته باشم و فخر قوّتش در آن تلف شده باشد. و ابرها آن را خواهد پوشانید و دخترانش به اسیری خواهند رفت.19پس چون بر مصر داوری كرده باشم، آنگاه خواهند دانست كه من یهوه هستم.»20و در روز هفتم ماه اوّل از سال یازدهم، كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:21«ای پسر انسان بازوی فرعون پادشاه مصر را خواهم شكست. و اینك شكسته بندی نخواهد شد و بر آن مرهم نخواهند گذارد و كرباس نخواهند بست تا قادر بر گرفتن شمشیر بشود.22بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: هان من به ضدّ فرعون پادشاه مصر هستم و هر دو بازوی او هم درست و هم شكسته را خرد خواهم كرد و شمشیر را از دستش خواهم‌انداخت.23و مصریان را در میان امّتها پراكنده و در میان كشورها متفرّق خواهم ساخت.24و بازوهای پادشاه بابل را تقویت نموده، شمشیر خود را به دست او خواهم داد. و بازوهای فرعون را خواهم شكست كه به حضور وی به ناله كشتگان ناله خواهد كرد.25پس بازوهای پادشاه بابل را تقویت خواهم نمود. و بازوهای فرعون خواهد افتاد و چون شمشیر خود را به دست پادشاه بابل داده باشم و او آن را بر زمین مصر دراز كرده باشد، آنگاه خواهند دانست كه من یهوه هستم.26و چون مصریان را در میان امّتها پراكنده و ایشان را در كشورها متفرّق ساخته باشم، ایشان خواهند دانست كه من یهوه هستم.»
311و در روز اوّل ماه سوّم از سال یازدهم،كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان به فرعون پادشاه مصر و به جمعیت او بگو: كیست كه در بزرگی‌ات به او شباهت داری؟3اینك آشور سرو آزاد لبنان با شاخه‌های جمیل و برگهای سایه‌گستر و قّد بلند می‌بود و سر او به ابرها می‌بود.4آبها او را نمّو داد. و لجّه او را بلند ساخت كه نهرهای آنها بهر طرف بوستان آن جاری میشد و جویهای خویش را بطرف همه درختان صحرا روان میساخت.5از این جهت قدّ او از جمیع درختان صحرا بلندتر شده، شاخه‌هایش زیاده گردید و اغصان خود را نمّو داده، آنها از كثرت آبها بلند شد.6و همه مرغان هوا در شاخه‌هایش آشیانه ساختند. و تمامی حیوانات صحرا زیر اغصانش بچه آوردند. و جمیع امّت‌های عظیم در سایهاش سكنی گرفتند.7پس در بزرگی خود و در درازی شاخه‌های خویش خوشنما شد چونكه ریشه‌اش نزد آبهای بسیار بود.8سروهای آزاد باغ خدا آن را نتوانست پنهان كرد. و صنوبرها به شاخه‌هایش مشابهت نداشت. و چنارها مثل اغصانش نبود بلكه هیچ درخت در باغ خدا به زیبایی او مشابه نبود.9من او را به كثرت شاخه‌هایش به حدّی زیبایی دادم كه همه درختان عدن كه در باغ خدا بود بر او حسد بردند.»10بنابراین خداوند یهوه چنین می‌فرماید: «چونكه قدّ تو بلند شده است، و او سر خود را در میان ابرها برافراشته و دلش از بلندیش مغرور گردیده است،11از این جهت من او را به دست قوّیترین (پادشاه) امّتها تسلیم خواهم نمود و او آنچه را كه میباید به وی خواهد كرد. و من او را به سبب شرارتش بیرون خواهم انداخت.12و غریبان یعنی ستمكیشان امّتها او را منقطع ساخته، ترك خواهند نمود. و شاخه‌هایش بر كوهها و در جمیع دره‌ها خواهد افتاد و اغصان او نزد همه وادیهای زمین شكسته خواهد شد. و جمیع قومهای زمین از زیر سایه او فرود آمده، او را ترك خواهند نمود.13و همه مرغان هوا بر تنه افتاده او آشیانه گرفته، تمامی حیوانات صحرا بر شاخه‌هایش ساكن خواهند شد.14تا آنكه هیچكدام از درختانی كه نزد آبها میباشند قدّ خود را بلند نكنند و سرهای خود را در میان ابرها برنیفرازند. و زورآوران آنها از همگانی كه سیراب میباشند، در بلندی خود نایستند. زیرا كه جمیع آنها در اسفلهای زمین در میان پسران انسانی كه به هاویه فرود میروند به مرگ تسلیم شده‌اند.»15و خداوند یهوه چنین میگوید: «در روزی‌كه او به عالم اموات فرود میرود، من ماتمی برپا می‌نمایم و لجّه را برای وی پوشانیده، نهرهایش را باز خواهم داشت. و آبهای عظیم باز داشته خواهد شد و لبنان را برای وی سوگوار خواهم كرد. و جمیع درختان صحرا برایش ماتم خواهند گرفت.16و چون او را با آنانی كه به هاویه فرود میروند به عالم اموات فرود آورم، آنگاه امّتها را از صدای انهدامش متزلزل خواهم ساخت. و جمیع درختان عدن یعنی برگزیده و نیكوترین لبنان از همگانی كه سیراب می‌شوند، در اسفلهای زمین تسلّی خواهند یافت.17و ایشان نیز با مقتولان شمشیر و انصارش كه در میان امّتها زیر سایه او ساكن می‌بودند، همراه وی به عالم اموات فرود خواهند رفت.18به كدام یك از درختان عدن در جلال و عظمت چنین شباهت داشتی؟ امّا با درختان عدن به اسفلهای زمین تو را فرود خواهند آورد و در میان نامختونان با مقتولان شمشیر خواهی خوابید. خداوند یهوه میگوید كه فرعون و تمامی جماعتش این است.»
321و در روز اوّل ماه دوازدهم از سال دوازدهم واقع شد كه كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان برای فرعون پادشاه مصر مرثیه بخوان و او را بگو تو به شیر ژیان امّتها مشابه می‌بودی، امّا مانند اژدها در دریا هستی و آب را از بینی خود می‌جهانی و آبها را به پایهای خود حركت داده، نهرهای آنها را گل‌آلود می‌سازی.»3خداوند یهوه چنین میگوید: «دام خود را به واسطه گروهی ازقوم‌های عظیم بر تو خواهم گسترانید و ایشان تو را در دام من بر خواهند كشید.4و تو را بر زمین ترك نموده، بر روی صحرا خواهم انداخت و همه مرغان هوا را بر تو فرود آورده، جمیع حیوانات زمین را از تو سیر خواهم ساخت.5و گوشت تو را بر كوهها نهاده، درهّها را از لاش تو پر خواهم كرد.6و زمینی را كه در آن شنا میكنی از خون تو تا به كوهها سیراب میكنم كه وادیها از تو پر خواهد شد.7و هنگامی كه تو را منطفی گردانم، آسمان را خواهم پوشانید و ستارگانش را تاریك كرده،آفتاب را به ابرها مستور خواهم ساخت و ماه روشنایی خود را نخواهد داد.8و خداوند یهوه می‌فرماید، كه تمامی نیرهای درخشنده آسمان را برای تو سیاه كرده، تاریكی بر زمینت خواهم آورد.9و چون هلاكت تو را در میان امّتها بر زمینهایی كه ندانسته‌ای آورده باشم، آنگاه دلهای قومهای عظیم را محزون خواهم ساخت.10و قومهای عظیم را بر تو متحیر خواهم ساخت. و چون شمشیر خود را پیش روی ایشان جلوه دهم، پادشاهان ایشان به شدّت دهشتناك خواهند شد. و در روز انهدام تو هر یك از ایشان برای جان خود هر لحظهای خواهند لرزید.»11زیرا خداوند یهوه چنین میگوید: «شمشیر پادشاه بابل بر تو خواهد آمد.12و به شمشیرهای جبّاران كه جمیع ایشان از ستمكیشان امّتها میباشند، جمعّیت تو را به زیر خواهم انداخت. و ایشان غرور مصر را نابود ساخته، تمامی جمعیتش هلاك خواهند شد.13و تمامی بهایم او را از كنارهای آبهای عظیم هلاك خواهم‌ساخت. و پای انسان دیگر آنها را گل‌آلود نخواهد ساخت. و سُم بهایم آنها را گل‌آلود نخواهد ساخت.14آنگاه خداوند یهوه میگوید: آبهای آنها را ساكت گردانیده، نهرهای آنها را مانند روغن جاری خواهم ساخت.15و چون زمین مصر را ویران كنم و آن زمین از هرچه در آن باشد خالی شود و چون جمیع ساكنانش را هلاك كنم، آنگاه خواهند دانست كه من یهوه هستم.»16و خداوند یهوه میگوید: «مرثیه‌ای كه ایشان خواهند خواند همین است. دختران امّتها این مرثیه را خواهند خواند. برای مصر و تمامی جمعیتش این مرثیه را خواهند خواند.»17و در روز پانزدهم ماه از سال دوازدهم واقع شد كه كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:18«ای پسر انسان برای جمعّیت مصر وِلوِلَه نما و هم او را و هم دختران امّت‌های عظیم را با آنانی كه به هاویه فرود میروند، به اسفلهای زمین فرود آور.19از چه كس زیباتر هستی؟ فرود بیا و با نامختونان بخواب.20ایشان در میان مقتولان شمشیر خواهند افتاد. (مصر) به شمشیر تسلیم شده است. پس او را و تمامی جمعّیتش را بكشید.21اقویای جبّاران از میان عالم اموات او را و انصار او را خطاب خواهند كرد. ایشان نامختون به شمشیر كشته شده، فرود آمده، خواهند خوابید.22«در آنجا آشور و تمامی جمعیت او هستند. قبرهای ایشان گرداگرد ایشان است و جمیع ایشان كشته شده از شمشیر افتاده‌اند.23كه قبرهای ایشان به اسفلهای هاویه قرار داده شد و جمعیت ایشان به اطراف قبرهای ایشان‌اند. جمیع ایشان كه در زمین زندگان باعث هیبت بودند، مقتول و از شمشیر افتاده‌اند.24در آنجا عیلام و تمامی جمعیتش هستند. قبرهای ایشان گرداگرد ایشان است و جمیع ایشان مقتول و از شمشیر افتاده‌اند و به اسفلهای زمین نامختون فرود رفته‌اند، زیرا كه در زمین زندگان باعث هیبت بودهاند. پس با آنانی كه به هاویه فرود میروند، متحمّل خجالت خویش خواهند بود.25بستری برای او و تمامی جمعیتش در میان مقتولان قرار داده‌اند. قبرهای ایشان گرداگرد ایشان است و جمیع ایشان نامختون و مقتول شمشیرند. زیرا كه در زمین زندگان باعث هیبت بودند. پس با آنانی كه به هاویه فرود میروند، متحمّل خجالت خویش خواهند بود. در میان كشتگان قرار داده شد.26در آنجا ماشك و توبال و تمامی جمعیت آنها هستند. قبرهای ایشان گرداگرد ایشان است و جمیع ایشان نامختون و مقتول شمشیرند. زیرا كه در زمین زندگان باعث هیبت بودند.27پس ایشان با جبّاران و نامختونانی كه افتاده‌اند كه با اسلحه جنگ خویش به هاویه فرود رفته‌اند، نخواهند خوابید. و ایشان شمشیرهای خود را زیر سرهای خود نهادند. و گناه ایشان بر استخوانهای ایشان خواهد بود. زیرا كه در زمین زندگان باعث هیبت جبّاران بودند.28و امّا تو در میان نامختونان شكسته شده، با مقتولان شمشیر خواهی خوابید.29در آنجا اَدوم و پادشاهانش و جمیع سرورانش هستند كه در جبروت خود با مقتولان شمشیر قرار داده شدند. و ایشان با نامختونان و آنانی كه به هاویه فرود میروند خواهند خوابید.30در آنجا جمیع رؤسای شمال و همه صیدونیان هستند كه با مقتولان فرود رفتند. از هیبتی كه به جبروت خویش باعث آن بودند، خجل خواهند شد. پسبا مقتولان شمشیرْ نامختون خواهند خوابید و با آنانی كه به هاویه فرود میروند، متحمّل خجالت خود خواهند شد.31و خداوند یهوه میگوید كه فرعون چون این را بیند درباره تمامی جمعیت خود خویشتن را تسلّی خواهد داد و فرعون و تمامی لشكر او به شمشیر كشته خواهند شد.32زیرا خداوند یهوه میگوید: من او را در زمین زندگان باعث هیبت گردانیدم. پس فرعون و تمامی جمعیت او را با مقتولان شمشیر در میان نامختونان خواهند خوابانید.»
331و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان پسران قوم خود را خطاب كرده، به ایشان بگو: اگر من شمشیری بر زمینی آورم و اهل آن زمین كسی را از میان خود گرفته، او را به جهت خود به دیده‌بانی تعیین كنند،3و او شمشیر را بیند كه بر آن زمین میآید وكَرِنّا را نواخته، آن قوم را متنبّه سازد،4و اگر كسی صدای كَرِنّا را شنیده، متنبّه نشود، آنگاه شمشیر آمده، او را گرفتار خواهد ساخت و خونش بر گردنش خواهد بود.5چونكه صدای كَرِنّا را شنید و متنبّه نگردید، خون او بر خودش خواهد بود و اگر متنبّه میشد جان خود را می‌رهانید.6و اگر دیده‌بان شمشیر را بیند كه میآید و كَرِنّا را ننواخته قوم را متنبّه نسازد و شمشیر آمده، كسی را از میان ایشان گرفتار سازد، آن شخص در گناه خود گرفتار شده است، امّا خون او را از دست دیده‌بان خواهم طلبید.7و من تو را ای پسر انسان برای خاندان اسرائیل به دیده‌بانی تعیین نمودهام تا كلام را از دهانم شنیده، ایشان را از جانب من متنبّه سازی.8حینی كه من به مرد شریر گویم: ای‌مرد شریر البتّه خواهی مرد! اگر تو سخن نگویی تا آن مرد شریر را از طریقش متنبّه سازی، آنگاه آن مرد شریر در گناه خود خواهد مُرد، امّا خون او را از دست تو خواهم طلبید.9امّا اگر تو آن مرد شریر را از طریقش متنبّه سازی تا از آن بازگشت نماید و او از طریق خود بازگشت نكند، آنگاه او در گناه خود خواهد مُرد، امّا تو جان خود را رستگار ساخته‌ای.10پس تو ای پسر انسان به خاندان اسرائیل بگو: شما بدین مضمون می‌گویید: چونكه عصیان و گناهان ما بر گردن ما است و به سبب آنها كاهیده شده‌ایم، پس چگونه زنده خواهیم ماند؟11«به ایشان بگو: خداوند یهوه می‌فرماید: به حیات خودم قسم كه من از مردن مرد شریر خوش نیستم بلكه (خوش هستم) كه شریر از طریق خود بازگشت نموده، زنده ماند. ای خاندان اسرائیل بازگشت نمایید! از طریقهای بد خویش بازگشت نمایید زیرا چرا بمیرید؟12و تو ای پسر انسان به پسران قوم خود بگو: عدالت مرد عادل در روزی كه مرتكب گناه شود، او را نخواهد رهانید. و شرارت مرد شریر در روزی كه او از شرارت خود بازگشت نماید، باعث هلاكت وی نخواهد شد. و مرد عادل در روزی كه گناه ورزد، به عدالت خود زنده نتواند ماند.13حینی كه به مرد عادل گویم كه البتّه زنده خواهی ماند، اگر او به عدالت خود اعتماد نموده، عصیان ورزد، آنگاه عدالتش هرگز به یاد آورده نخواهد شد بلكه در عصیانی كه ورزیده است خواهد مُرد.14و هنگامی كه به مرد شریر گویم: البتّه خواهی مُرد! اگر او از گناه خود بازگشت نموده، انصاف وعدالت را بجا آورد،15و اگر آن مرد شریر رهن را پس دهد و آنچه دزدیده بود ردّ نماید و به فرایض حیات سلوك نموده، مرتكب بی‌انصافی نشود، او البتّه زنده خواهد ماند و نخواهد مُرد.16تمام گناهی كه ورزیده بود بر او به یاد آورده نخواهد شد. چونكه انصاف و عدالت را بجا آورده است، البتّه زنده خواهد ماند.17امّا پسران قوم تو میگویند كه طریق خداوند موزون نیست، بلكه طریق خود ایشان است كه موزون نیست.18هنگامی كه مرد عادل از عدالت خود برگشته، عصیان ورزد، به سبب آن خواهد مرد.19و چون مرد شریر از شرارت خود بازگشت نموده، انصاف و عدالت را بجا آورد به سبب آن زنده خواهد ماند.20امّا شما می‌گویید كه طریق خداوند موزون نیست. ای خاندان اسرائیل من بر هر یكی از شما موافق طریقهایش داوری خواهم نمود.»21و در روز پنجم ماه دهم از سال دوازدهم اسیری ما واقع شد كه كسی كه از اورشلیم فرار كرده بود نزد من آمده، خبر داد كه شهر تسخیر شده است.22و در وقت شام قبل از رسیدن آن فراری دست خداوند بر من آمده، دهان مرا گشود. پس چون او در وقت صبح نزد من رسید، دهانم گشوده شد و دیگر گنگ نبودم.23و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:24«ای پسر انسان ساكنان این خرابه‌های زمین اسرائیل میگویند: ابراهیم یك نفر بود حینی كه وارث این زمین شد و ما بسیار هستیم كه زمین به ارث به ما داده شده است.25بنابراین به ایشان بگو: خداوند یهوه‌چنین می‌فرماید: (گوشت را) با خونش می‌خورید و چشمان خود را بسوی بتهای خویش برمیافرازید و خون می‌ریزید. پس آیا شما وارث زمین خواهید شد؟26«بر شمشیرهای خود تكیه میكنید و مرتكب رجاسات شده، هر كدام از شما زن همسایه خود را نجس می‌سازید. پس آیا وارث این زمین خواهید شد؟27بدینطور به ایشان بگو كه خداوند یهوه چنین می‌فرماید: به حیات خودم قسم البتّه آنانی كه در خرابه‌ها هستند به شمشیر خواهند افتاد. و آنانی كه بر روی صحرااند برای خوراك به حیوانات خواهم داد. و آنانی كه در قلعه‌ها و مغارهایند از وبا خواهند مرد.28و این زمین را ویران و محلّ دهشت خواهم ساخت و غرور قوّتش نابود خواهد شد. و كوههای اسرائیل به حدّی ویران خواهد شد كه رهگذری نباشد.29و چون این زمین را به سبب همه رجاساتی كه ایشان بعمل آورده‌اند ویران و محلّ دهشت ساخته باشم، آنگاه خواهند دانست كه من یهوه هستم.30امّا تو ای پسر انسان پسران قومت به پهلوی دیوارها و نزد درهای خانه‌ها دربارۀ تو سخن میگویند. و هر یك به دیگری و هر كس به برادرش خطاب كرده، میگوید بیایید و بشنوید! چه كلام است كه از جانب خداوند صادر میشود؟31ونزد تو میآیند بطوری كه قوم (من) میآیند. و مانند قوم من پیش تو نشسته، سخنان تو را می‌شنوند، امّا آنها را بجا نمی‌آورند. زیرا كه ایشان به دهان خود سخنان شیرین میگویند. لیكن دل ایشان در پی حرص ایشان میرود.32و اینك تو برای ایشان مثل سرود شیرین مطرب‌خوشنوا و نیك‌نواز هستی. زیرا كه سخنان تو را می‌شنوند، امّا آنها را بجا نمی‌آورند.33و چون این واقع میشود و البتّه واقع خواهد شد، آنگاه خواهند دانست كه نبی در میان ایشان بوده است.»
341و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان به ضدّ شبانان اسرائیل نبوّت نما و نبوّت كرده، به ایشان یعنی به شبانان بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: وای بر شبانان اسرائیل كه خویشتن را می‌چرانند. آیا نمی‌باید شبانان گله را بچرانند؟3شما پیه را می‌خورید و پشم را می‌پوشید و پرواریها را می‌كُشید، امّا گله را نمی‌چرانید.4ضعیفان را تقویت نمی‌دهید و بیماران را معالجه نمی‌نمایید و شكسته‌ها را شكسته بندی نمی‌كنید و رانده‌شدگان را پس نمی‌آورید و گم‌شدگان را نمی‌طلبید، بلكه بر آنها با جور و ستم حكمرانی می‌نمایید.5پس بدون شبان پراكنده می‌شوند و خوراك همه حیوانات صحرا گردیده، آواره می‌گردند.6گوسفندان من بر جمیع كوهها و بر همه تلّهای بلند آواره شده‌اند. و گله من بر روی تمامی زمین پراكنده گشته، كسی ایشان را نمی‌طلبد و برای ایشان تفحّص نمی‌نماید.7پس ای شبانان كلام خداوند را بشنوید!8خداوند یهوه می‌فرماید: به حیات خودم قسم هر آینه چونكه گله من به تاراج رفته و گوسفندانم خوراك همه حیوانات صحرا گردیده، شبانی ندارند. و شبانان من گوسفندانم را نطلبیدند. بلكه شبانانْ خویشتن را چرانیدند و گله مرا رعایت ننمودند.9«بنابراین ای شبانان، كلام خداوند را بشنوید!10خداوند یهوه چنین می‌فرماید: اینك من به ضدّ شبانان هستم. و گوسفندان خود را از دست ایشان خواهم طلبید. و ایشان را از چرانیدن گله معزول خواهم ساخت تا شبانانْ خویشتن را دیگر نچرانند. و گوسفندان خود را از دهان ایشان خواهم رهانید تا خوراك ایشان نباشند.11زیرا خداوند یهوه چنین میگوید: هان من خودم گوسفندان خویش را طلبیده، آنها را تفقّد خواهم نمود.12چنانكه شبان حینی كه در میان گوسفندان پراكنده خود میباشد، گله خویش را تفقّد مینماید، همچنان من گوسفندان خویش را تفقّد نموده، ایشان را از هر جایی كه در روز ابرها و تاریكی غلیظ پراكنده شده بودند خواهم رهانید.13و ایشان را از میان قومها بیرون آورده، از كشورها جمع خواهم نمود. و به زمین خودشان درآورده، بر كوههای اسرائیل و در وادیها و جمیع معمورات زمین ایشان را خواهم چرانید.14ایشان را بر مرتع نیكو خواهم چرانید و آرامگاه ایشان بر كوههای بلند اسرائیل خواهد بود. و آنجا در آرامگاه نیكو و مرتع پرگیاه خواهند خوابید و بر كوههای اسرائیل خواهند چرید.15خداوند یهوه میگوید كه من گوسفندان خود را خواهم چرانید و من ایشان را خواهم خوابانید.16گم‌شدگان را خواهم طلبید و رانده‌شدگان را باز خواهم آورد و شكسته‌ها را شكسته‌بندی نموده، بیماران را قوّت خواهم داد. لیكن فربهان و زورآوران را هلاك ساخته، بر ایشان به انصاف رعایت خواهم نمود.17و امّا به شما ای گوسفندان من، خداوند یهوه چنین می‌فرماید:هان من در میان گوسفند و گوسفند و در میان قوچهای و بزهای نر داوری خواهم نمود.18«آیا برای شما كم بود كه مرتع نیكو را چرانیدید، بلكه بقیه مرتع خود را نیز به پایهای خویش پایمال ساختید؟ و آب زلال را نوشیدید بلكه باقیمانده را به پایهای خویش گل‌آلود ساختید؟19و گوسفندان من آنچه را كه از پای شما پایمال شده است، می‌چرند و آنچه را كه به پای شما گل‌آلود گشته است، می‌نوشند.»20بنابراین خداوند یهوه به ایشان چنین میگوید: «هان من خودم در میان گوسفندان فربه و گوسفندان لاغر داوری خواهم نمود.21چونكه شما به پهلو و كتف خود تنه می‌زنید و همه ضعیفان را به شاخهای خود می‌زنید، حتّی اینكه ایشان را بیرون پراكنده ساخته‌اید،22پس من گله خود را نجات خواهم داد كه دیگر به تاراج برده نشوند و در میان گوسفند و گوسفند داوری خواهم نمود.23و یك شبان بر ایشان خواهم گماشت كه ایشان را بچراند یعنی بنده خود داود را كه ایشان را رعایت بنماید و او شبان ایشان خواهد بود.24و من یهوه خدای ایشان خواهم بود و بنده من داود در میان ایشان رئیس خواهد بود. من كه یهوه هستم گفته‌ام.25و عهد سلامتی را با ایشان خواهم بست. و حیوانات موذی را از زمین نابود خواهم ساخت و ایشان در بیابان به امنیت ساكن شده، در جنگلها خواهند خوابید.26و ایشان را و اطراف كوه خود را بركت خواهم ساخت. و باران را در موسمش خواهم بارانید و بارشهای بركت خواهد بود.27و درختان صحرا میوه خود را خواهند آورد و زمین حاصل خویش‌را خواهد داد. و ایشان در زمین خود به امنیت ساكن خواهند شد. و حینی كه چوبهای یوغ ایشان را شكسته و ایشان را از دست آنانی كه ایشان را مملوك خود ساخته بودند رهانیده باشم، آنگاه خواهند دانست كه من یهوه هستم.28و دیگر در میان امّتها به تاراج نخواهد رفت و حیوانات صحرا ایشان را نخواهند خورد بلكه به امنیت، بدون ترساننده‌ای ساكن خواهند شد.29و برای ایشان درختستان ناموری بر پا خواهم داشت. و دیگر از قحط در زمین تلف نخواهند شد. و بار دیگر متحمل سرزنش امّتها نخواهند گردید.30و خداوند یهوه میگوید: خاندان اسرائیل خواهند دانست كه من یهوه خدای ایشان با ایشان هستم و ایشان قوم من میباشند.31و خداوند یهوه میگوید: شما ای گله من و ای گوسفندان مرتع من، انسان هستید و من خدای شما می‌باشم.»
351و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان نظر خود را بر كوه سعیر بدار و به ضد آن نبوّت نما!3و آن را بگو خداوند یهوه چنین می‌فرماید: اینك ای كوه سَعیر من به ضدّ تو هستم. و دست خود را بر تو دراز كرده، تو را ویران و محّل دهشت خواهم ساخت.4شهرهایت را خراب خواهم نمود تا ویران شده، بدانی كه من یهوه هستم.5چونكه عداوت دائمی داشتی و بنی اسرائیل را در زمان مصیبت ایشان و هنگام عقوبت آخر به دم شمشیر تسلیم نمودی،6لهذا خداوند یهوه چنین‌می‌گوید: به حیات خودم قسم كه تو را به خون تسلیم خواهم نمود كه خونْ تو را تعاقب نماید. چون از خون نفرت نداشتی، خونْ تو را تعاقب خواهد نمود.7و كوه سَعیر را محّل دهشت و ویران ساخته، روندگان و آیندگان را از آن منقطع خواهم ساخت.8و كوههایش را از كشتگانش ممّلو میكنم كه مقتولان شمشیر بر تلّها و درهّها و همه وادیهای تو بیفتند.9و تو را خرابه‌های دائمی می‌سازم كه شهرهایت دیگر مسكون نشود و بدانید كه من یهوه هستم.10چونكه گفتی این دو امّت و این دو زمین از آن من میشود و آن را به تصرّف خواهیم آورد با آنكه یهوه در آنجا است.»11بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: «به حیات خودم قَسَم كه موافق خشم و حسدی كه به ایشان نمودی، از كینه‌ای كه با ایشان داشتی با تو عمل خواهم نمود. و چون بر تو داوری كرده باشم، خویشتن را بر تو در میان ایشان معروف خواهم گردانید.12و خواهی دانست كه من یهوه تمامی سخنان كفرآمیز را كه به ضدّ كوههای اسرائیل گفته‌ای، شنیده‌ام. چونكه گفتی: خراب گردید و برای خوراك ما داده شد.13و شما به دهان خود به ضدّ من تكبّر نموده، سخنان خویش را بر من افزودید و من آنها را شنیدم.14خداوند یهوه چنین میگوید: حینی كه تمامی جهان شادی كنند من تو را ویران خواهم ساخت.15و چنانكه بر میراث خاندان اسرائیل حینی كه ویران شد شادی نمودی، همچنان با تو عمل خواهم نمود. و تو ای كوه سَعیر و تمام اَدُوم جمیعاً ویران خواهید شد. پس خواهند دانست كه من یهوه هستم.»
361«و تو ای پسر انسان به كوههای اسرائیل نبوّت كرده، بگو: ای كوههای اسرائیل كلام خداوند را بشنوید!2خداوند یهوه چنین میگوید: چونكه دشمنان دربارۀ شما گفته‌اند هَهْ این بلندیهای دیرینه میراث ما شده است،3لهذا نبوّت كرده، بگو كه خداوند یهوه چنین می‌فرماید: از آن جهت كه ایشان شما را از هر طرف خراب كرده و بلعیده‌اند تا میراث بقیه امّتها بشوید و بر لبهای حرف‌گیران برآمده، مورد مذمّت طوایف گردیده‌اید،4لهذا ای كوههای اسرائیل كلام خداوند یهوه را بشنوید! خداوند یهوه به كوهها و تلّها و وادیها و درهّها و خرابه‌های ویران و شهرهای متروكی كه تاراج شده و مورد سخریه بقیه امّت‌های مجاور گردیده است، چنین میگوید:5بنابراین خداوند یهوه چنین می‌فرماید: هر آینه به آتش غیرت خود به ضدّ بقیه امّتها و به ضدّ تمامی اَدُوم تكلّم نمودهام كه ایشان زمین مرا به شادی تمامِ دل و كینه قلب، ملك خود ساخته‌اند تا آن را به تاراج واگذارند.6پس دربارۀ زمین اسرائیل نبوّت نما وبه كوهها و تلّها و وادیها و درهّها بگو كه خداوند یهوه چنین می‌فرماید: چونكه شما متحمّل سرزنش امّتها شده‌اید، لهذا من در غیرت و خشم خود تكلّم نمودم.»7و خداوند یهوه چنین میگوید: «من دست خود را برافراشته‌ام كه امّت‌هایی كه به اطراف شمایند البتّه سرزنش خود را متحمّل خواهند شد.8و شما ای كوههای اسرائیل شاخه‌های خود را خواهید رویانید و میوه خود را برای قوم من اسرائیل خواهید آورد زیرا كه ایشان به زودی خواهند آمد.9زیرا اینك من بطرف شما هستم وبر شما نظر خواهم داشت و شیار شده، كاشته خواهید شد.10و بر شما مردمان را خواهم افزود یعنی تمامی خاندان اسرائیل را جمیعاً و شهرها مسكون و خرابه‌ها معمور خواهد شد.11و بر شما انسان و بهایم بسیار خواهم آورد كه ایشان افزوده شده، بارور خواهند شد. و شما را مثل ایام قدیم معمور خواهم ساخت. بلكه بر شما بیشتر از اوّلِ شما احسان خواهم نمود و خواهید دانست كه من یهوه هستم.12و مردمان یعنی قوم خود اسرائیل را بر شما خرامان خواهم ساخت تا تو را به تصرّف آورند. و میراث ایشان بشوی و ایشان را دیگر بی‌اولاد نسازی.»13و خداوند یهوه چنین میگوید: «چونكه ایشان دربارۀ تو میگویند كه مردمان را می‌بلعی و امّت‌های خویش را بی‌اولاد می‌گردانی،14پس خداوند یهوه میگوید: مردمان را دیگر نخواهی بلعید و امّت‌های خویش را دیگر بی‌اولاد نخواهی ساخت.15و سرزنش امّتها را دیگر در تو مسموع نخواهم گردانید. و دیگر متحمّل مذمّت طوایف نخواهی شد و امّت‌های خویش را دیگر نخواهی لغزانید. خداوند یهوه این را میگوید.»16و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:17«ای پسر انسان، هنگامی كه خاندان اسرائیل در زمین خود ساكن می‌بودند آن را به راهها و به اعمال خود نجس نمودند. و طریق ایشان به نظر من مثل نجاست زن حایض می‌بود.18لهذا به سبب خونی كه بر زمین ریختند و آن را به بتهای خود نجس ساختند، من خشم خود را بر ایشان ریختم.19و ایشان را در میان امّتها پراكنده ساختم و در كشورها متفرّق گشتند. و موافق راهها و اعمال ایشان، بر ایشان داوری نمودم.20و چون به امّت‌هایی كه بطرف آنها رفتند رسیدند، آنگاه اسم قدّوس مرا بی‌حرمت ساختند. زیرا درباره ایشان گفتند كه اینان قوم یهوه میباشند و از زمین او بیرون آمده‌اند.21لیكن من بر اسم قدّوس خود كه خاندان اسرائیل آن را در میان امّت‌هایی كه بسوی آنها رفته بودند بی‌حرمت ساختند شفقت نمودم.22«بنابراین به خاندان اسرائیل بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: ای خاندان اسرائیل من این را نه به خاطر شما بلكه بخاطر اسم قدّوس خود كه آن را در میان امّت‌هایی كه به آنها رفته، بی‌حرمت نموده‌اید بعمل می‌آورم.23و اسم عظیم خود را كه در میان امّتها بی‌حرمت شده است و شما آن را در میان آنها بیعصمت ساخته‌اید، تقدیس خواهم نمود. و خداوند یهوه میگوید: حینی كه بنظر ایشان در شما تقدیس كرده شوم، آنگاه امّتها خواهند دانست كه من یهوه هستم.24و شما را از میان امّتها میگیرم و از جمیع كشورها جمع میكنم و شما را در زمین خود در خواهم آورد.25و آب پاك بر شما خواهم پاشید و طاهر خواهید شد. و شما را از همه نجاسات واز همه بتهای شما طاهر خواهم ساخت.26و دل تازه به شما خواهم داد و روح تازه در اندرون شما خواهم نهاد. و دل سنگی را از جسد شما دور كرده، دل گوشتین به شما خواهم داد.27و روح خـود را در اندرون شما خواهم نهاد و شمـا را به فرایض خود سالك خواهم گردانید تا احكام مـرا نگاه داشته، آنها را بجا آورید.28و در زمینی كه به پدران شما دادم ساكن شده، قوم من خواهید بود و من خدای شماخواهم بود.29و شما را از همه نجاسات شما نجات خواهم داد. و غلّه را خوانده، آن را فراوان خواهم ساخت و دیگر قحط بر شما نخواهم فرستاد.30و میوه درختان و حاصل زمین را فراوان خواهم ساخت تا دیگر در میان امّتها متحمّل رسوایی قحط نشوید.31و چون راههای قبیح و اعمال ناپسند خود را به یاد آورید، آنگاه به سبب گناهان و رجاسات خود خویشتن را در نظر خود مكروه خواهید داشت.»32و خداوند یهوه میگوید: «بدانید كه من این را به خاطر شما نكرده‌ام. پس ای خاندان اسرائیل به سبب راههای خود خجل و رسوا شوید.»33خداوند یهوه چنین می‌فرماید: «در روزی كه شما را از تمامی گناهانتان طاهر سازم، شهرها را مسكون خواهم ساخت و خرابه‌ها معمور خواهد شد.34و زمین ویران كه به نظر جمیع رهگذریان خراب می‌بود، شیار خواهد شد.35و خواهند گفت این زمینی كه ویران بود، مثل باغ عَدَن گردیده است و شهرهایی كه خراب و ویران و منهدم بود، حصاردار و مسكون شده است.36و امّت‌هایی كه به اطراف شما باقی مانده باشند، خواهند دانست كه من یهوه مخروبات را بنا كرده و ویرانه‌ها را غرس نمودهام. من كه یهوه هستم تكلّم نموده و بعمل آورده‌ام.»37خداوند یهوه چنین میگوید: «برای این بار دیگر خاندان اسرائیل از من مسألت خواهند نمود تا آن را برای ایشان بعمل آورم. من ایشان را با مردمان مثل گله كثیر خواهم گردانید.38مثل گله‌های قربانی یعنی گله اورشلیم در موسمهایش همچنان شهرهای مخروب از گله‌های مردمان پرخواهد شد و ایشان خواهند دانست كه من یهوه هستم.»
371دست خداوند بر من فرود آمده، مرا در روح خداوند بیرون برد و در همواری قرار داد و آن از استخوانها پر بود.2و مرا به هر طرف آنها گردانید. و اینك آنها بر روی همواری بینهایت زیاده و بسیار خشك بود.3و او مرا گفت: «ای پسر انسان آیا میشود كه این استخوانها زنده گردد؟» گفتم: «ای خداوند یهوه تو میدانی.»4پس مرا فرمود: «براین استخوانها نبوّت نموده، به اینها بگو: ای استخوانهای خشك كلام خداوند را بشنوید!5خداوند یهوه به این استخوانها چنین میگوید: اینك من روح به شما درمی‌آورم تا زنده شوید.6و پیه‌ها بر شما خواهم نهاد و گوشت بر شما خواهم آورد و شما را به پوست خواهم پوشانید و در شما روح خواهم نهاد تا زنده شوید. پس خواهید دانست كه من یهوه هستم.»7پس من چنانكه مأمور شدم نبوّت كردم. و چون نبوّت نمودم، آوازی مسموع گردید. و اینك تزلزلی واقع شد و استخوانها به یكدیگر یعنی هر استخوانی به استخوانش نزدیك شد.8و نگریستم و اینك پیه‌ها و گوشت به آنها برآمد و پوست آنها را از بالا پوشانید. امّا در آنها روح نبود.9پس او مرا گفت: «بر روح نبوّت نما! ای پسر انسان بر روح نبوّت كرده، بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید كه ای روح از بادهای اربع بیا و به این كشتگان بدم تا ایشان زنده‌شوند.»10پس چنانكه مرا امر فرمود، نبوّت نمودم. و روح به آنها داخل شد و آنها زنده گشته، بر پایهای خود لشكر بینهایت عظیمی ایستادند.11و او مرا گفت: «ای پسر انسان این استخوانها تمامی خاندان اسرائیل میباشند. اینك ایشان میگویند: استخوانهای ما خشك شد و امید ما ضایع گردید و خودمان منقطع گشتیم.12لهذا نبوّت كرده، به ایشان بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: اینك من قبرهای شما را می‌گشایم. و شما را ای قوم من از قبرهای شما درآورده، به زمین اسرائیل خواهم آورد.13و ای قوم من چون قبرهای شما را بگشایم و شما را از قبرهای شما بیرون آورم، آنگاه خواهید دانست كه من یهوه هستم.14و روح خود را در شما خواهم نهاد تا زنده شوید. و شما را در زمین خودتان مقیم خواهم ساخت. پس خواهید دانست كه من یهوه تكلّم نموده و بعمل آورده‌ام. قول خداوند این است.»15و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:16«و تو ای پسر انسان یك عصا برای خود بگیر و بر آن بنویس "برای یهودا و برای بنیاسرائیل رفقای وی." پس عصای دیگر بگیر و بر آن بنویس "برای یوسف عصای افرایم و تمامی خاندان اسرائیل رفقای وی."17و آنها را برای خودت با یكدیگر یك عصا ساز تا در دستت یك باشد.18و چون ابناء قومت تو را خطاب كرده، گویند: آیا ما را خبر نمی‌دهی كه از این كارها مقصود تو چیست؟19آنگاه به ایشان بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: اینك من عصای یوسف را كه در دست افرایم است و اسباط اسرائیل را كه رفقای ویاند،خواهم گرفت و آنها را با وی یعنی با عصای یهودا خواهم پیوست و آنها را یك عصا خواهم ساخت و در دستم یك خواهد شد.20پس آن عصاها كه بر آنها نوشتی در دست تو در نظر ایشان باشد.21و به ایشان بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: اینك من بنیاسرائیل را از میان امّت‌هایی كه به آنها رفته‌اند گرفته، ایشان را از هر طرف جمع خواهم كرد و ایشان را به زمین خودشان خواهم آورد.22و ایشان را در آن زمین بر كوههای اسرائیل یك امّت خواهم ساخت. و یك پادشاه بر جمیع ایشان سلطنت خواهد نمود و دیگر دو امّت نخواهند بود و دیگر به دو مملكت تقسیم نخواهند شد.23و خویشتن را دیگر به بتها و رجاسات و همه معصیتهای خود نجس نخواهند ساخت. بلكه ایشان را از جمیع مساكن ایشان كه در آنها گناه ورزیده‌اند نجات داده، ایشان را طاهر خواهم ساخت. و ایشان قوم من خواهند بود و من خدای ایشان خواهم بود.24و بنده من داود، پادشاه ایشان خواهد بود. و یك شبان برای جمیع ایشان خواهد بود. و به احكام من سلوك نموده و فرایض مرا نگاه داشته، آنها را بجا خواهند آورد.25و در زمینی كه به بنده خود یعقوب دادم و پدران ایشان در آن ساكن می‌بودند، ساكن خواهند شد. و ایشان و پسران ایشان و پسران پسران ایشان تا به ابد در آن سكونت خواهند نمود و بنده من داود تا ابدالا´باد رئیس ایشان خواهد بود.26و با ایشان عهد سلامتی خواهم بست كه برای ایشان عهد جاودانی خواهد بود و ایشان را مقیم ساخته، خواهم افزود و مَقْدَس خویش را تا ابدالا´باد درمیان ایشان قرار خواهم داد.27و مسكن من بر ایشان خواهد بود و من خدای ایشان خواهم بود و ایشان قوم من خواهند بود.28پس چون مَقْدس من در میان ایشان تا به ابد بر قرار بوده باشد، آنگاه امّتها خواهند دانست كه من یهوه هستم كه اسرائیل را تقدیس می‌نمایم.»
381و كلام خداوند بر من نازل شده، گفت:2«ای پسر انسان نظر خود را بر جوج كه از زمین ماجوج و رئیس رُوش و ماشَك و توبال است بدار و بر او نبوّت نما.3و بگو خداوند یهوه چنین می‌فرماید: اینك من ای جوج رئیس رُوش و ماشَك و توبال به ضدّ تو هستم.4و تو را بر گردانیده، قلاّب خود را به چانه‌ات می‌گذارم و تو را با تمامی لشكرت بیرون می‌آورم. اسبان و سواران كه جمیع ایشان با اسلحه تمام آراسته، جمعیت عظیمی با سپرها و مِجِّنها و همگی ایشان شمشیرها به دست گرفته،5فارس و كُوش و فُوط با ایشان و جمیع ایشان با سپر و خُود،6جُومَرْ و تمامی افواجش و خاندان توجَرْمَه از اطراف شمال با تمامی افواجش و قومهای بسیار همراه تو.7پس مستعّد شو و تو و تمامی جمعیتت كه نزد تو جمع شده‌اند، خویشتن را مهیا سازید و تو مستحفظ ایشان باش.8بعد از روزهای بسیار از تو تفقّد خواهد شد. و در سالهای آخر به زمینی كه از شمشیر استرداد شده است، خواهی آمد كه آن از میان قومهای بسیار بر كوههای اسرائیل كه به خرابه دایمی تسلیم شده بود، جمع شده است و آن از میان قومها بیرون‌آورده شده و تمامی اهلش به امنیت ساكن میباشند.9امّا تو بر آن خواهی برآمد و مثل باد شدید داخل آن خواهی شد و مانند ابرها زمین را خواهی پوشانید. تو و جمیع افواجت و قومهای بسیار كه همراه تو میباشند.»10خداوند یهوه چنین می‌فرماید: «در آن روز چیزها در دل تو خطور خواهد كرد و تدبیری زشت خواهی نمود.11و خواهی گفت: به زمین بی‌حصار برمی‌آیم. بر كسانی كه به اطمینان و امنیت ساكنند می‌آیم كه جمیع ایشان بی‌حصارند و پشتبندها و دروازه‌ها ندارند.12تا تاراج نمایی و غنیمت را ببری و دست خود را به خرابه‌هایی كه معمور شده است و به قومی كه از میان امّتها جمع شده‌اند، بگردانی كه ایشان مواشی و اموال اندوخته‌اند و در وسط جهان ساكنند.13شَبا و دَدان و تجّار تَرْشیش و جمیع شیران ژیان ایشان تو را خواهند گفت: آیا به جهت گرفتن غارت آمده‌ای؟ و آیا به جهت بردن غنیمت جمعیت خود را جمع كرده‌ای تا نقره و طلا برداری و مواشی و اموال را بربایی و غارت عظیمی ببری؟14«بنابراین ای پسر انسان نبوّت نموده، جوج را بگو كه خداوند یهوه چنین می‌فرماید: در آن روز حینی كه قوم من اسرائیل به امنیت ساكن باشند آیا تو نخواهی فهمید؟15و از مكان خویش از اطراف شمال خواهی آمد تو و قومهای بسیار همراه تو كه جمیع ایشان اسب سوار و جمعیتی عظیم و لشكری كثیر میباشند،16و بر قوم من اسرائیل مثل ابری كه زمین را پوشاند خواهی برآمد. در ایام بازپسین این به وقوع خواهد پیوست كه تو را به زمین خود خواهم آورد تا آنكه امّتها حینی كه من خویشتن‌را در تو ای جوج به نظر ایشان تقدیس كرده باشم مرا بشناسند.»17خداوند یهوه چنین میگوید: «آیا تو آنكس نیستی كه در ایام سلف به واسطه بندگانم انبیای اسرائیل كه در آن ایام درباره‌سالهای بسیار نبوّت نمودند در خصوص تو گفتم كه تو را بر ایشان خواهم آورد؟18خداوند یهوه میگوید: در آن روز یعنی در روزی كه جوج به زمین اسرائیل برمی‌آید، همانا حدّت خشم من به بینی‌ام خواهد برآمد.19زیرا در غیرت و آتش خشم خود گفته‌ام كه هرآینه در آن روز تزلزل عظیمی در زمین اسرائیل خواهد شد.20و ماهیان دریا و مرغان هوا و حیوانات صحرا و همه حشراتی كه بر زمین می‌خزند و همه مردمانی كه بر روی جهانند به حضور من خواهند لرزید و كوهها سرنگون خواهد شد و صخره‌ها خواهد افتاد و جمیع حصارهای زمین منهدم خواهد گردید.21و خداوند یهوه میگوید: من شمشیری بر جمیع كوههای خود به ضدّ او خواهم خواند و شمشیر هر كس بر برادرش خواهد بود.22و با وبا و خون بر او عقوبت خواهم رسانید. و باران سیال و تگرگ سخت و آتش و گوگرد بر او و بر افواجش و بر قومهای بسیاری كه با وی میباشند خواهم بارانید.23و خویشتن را در نظر امّت‌های بسیار معظّم و قدّوس و معروف خواهم نمود و خواهند دانست كه من یهوه هستم.
391«پس تو ای پسر انسان دربارۀ جوج نبوّت كرده، بگو خداوند یهوه چنین می‌فرماید كه اینك ای جوج رئیس رُوش و ماشَك و توبال من به ضدّ تو هستم.2و تو را برمی‌گردانم و رهبری می‌نمایم و تو را از اطراف شمال برآورده، بر كوههای اسرائیل خواهم‌آورد.3و كمان تو را از دست چپت انداخته، تیرهای تو را از دست راستت خواهم افكند.4و تو و همه افواجت و قومهایی كه همراه تو هستند بر كوههای اسرائیل خواهید افتاد و تو را به هر جنس مرغان شكاری و به حیوانات صحرا به جهت خوراك خواهم داد.5خداوند یهوه میگوید كه به روی صحرا خواهی افتاد زیرا كه من تكلّم نمودهام.6و آتشی بر ماجوج و بر كسانی كه در جزایر به امنیت ساكنند خواهم فرستاد تا بدانند كه من یهوه هستم.7و نام قدّوس خود را در میان قوم خویش اسرائیل، معروف خواهم ساخت و دیگر نمی‌گذارم كه اسم قدّوس من بی‌حرمت شود تا امّتها بدانند كه من یهوه قدّوس اسرائیل می‌باشم.8اینك خداوند یهوه میگوید: آن میآید و به وقوع خواهد پیوست. و این همان روز است كه دربارهاش تكلّم نمودهام.9و ساكنان شهرهای اسرائیل بیرون خواهند آمد و اسلحه یعنی مَجِّن و سپر و كمان و تیرها و چوب دستی و نیزه‌ها را آتش زده، خواهند سوزانید. و مدّت هفت سال آتش را به آنها زنده نگاه خواهند داشت.10و هیزم از صحرا نخواهند آورد و چوب از جنگلها نخواهند برید زیرا كه اسلحه‌ها را به آتش خواهند سوزانید. و خداوند یهوه میگوید كه غارت‌كنندگانِ خود را غارت خواهند كرد و تاراج‌كنندگانِ خویش را تاراج خواهند نمود.11و در آن روز موضعی برای قبر در اسرائیل یعنی وادی عابریم را بطرف مشرق دریا به جوج خواهم داد. و راه عبور كنندگان را مسدود خواهد ساخت. و در آنجا جوج و تمامی جمعیت، او را دفن خواهند كرد و آن را وادی‌هامون جوج خواهند نامید.12و خاندان اسرائیل مدّت هفت ماه ایشان را دفن خواهند كرد تا زمین را طاهر سازند.13و تمامی اهل زمین ایشان را دفن خواهند كرد. و خداوند یهوه میگوید: روز تمجید من نیكنامی ایشان خواهد بود.14و كسانی را معین خواهند كرد كه پیوسته در زمین گردش نمایند. و همراه عبوركنندگان آنانی را كه بر روی زمین باقی مانده باشند دفن كرده، آن را طاهر سازند. بعد از انقضای هفت ماه آنها را خواهند طلبید.15و عبوركنندگان در زمین گردش خواهند كرد. و اگر كسی استخوان آدمی بیند، نشانی نزد آن برپا كند تا دفن‌كنندگانْ آن را در وادی هامون جوج مدفون سازند.16و اسم شهر نیز هامونَه خواهد بود. پس زمین را طاهر خواهند ساخت.17«و امّا تو ای پسر انسان! خداوند یهوه چنین می‌فرماید كه بهر جنس مرغان و به همه حیوانات صحرا بگو: جمع شوید و بیایید و نزد قربانی من كه آن را برای شما ذبح می‌نمایم، فراهم آیید. قربانی عظیمی بر كوههای اسرائیل تا گوشت بخورید و خون بنوشید.18گوشت جبّاران را خواهید خورد و خون رؤسای جهان را خواهید نوشید. از قوچها و بره‌ها و بزها و گاوها كه همه آنها از پرواریهای باشان میباشند.19و از قربانی من كه برای شما ذبح می‌نمایم، پیه خواهید خورد تا سیر شوید و خون خواهید نوشید تا مست شوید.20و خداوند یهوه میگوید كه بر سفره من از اسبان و سواران و جبّاران و همه مردان جنگی سیر خواهید شد.21و من جلال خود را در میان امّتها قرار خواهم داد و جمیع امّتها داوری مراكه آن را اجرا خواهم داشت و دست مرا كه بر ایشان فرود خواهم آورد، مشاهده خواهند نمود.22و خاندان اسرائیل از آن روز و بعد خواهند دانست كه یهوه خدای ایشان من هستم.23و امّتها خواهند دانست كه خاندان اسرائیل به سبب گناه خودشان جلای وطن گردیدند. زیرا چونكه به من خیانت ورزیدند، من روی خود را از ایشان پوشانیدم و ایشان را به دست ستمكاران ایشان تسلیم نمودم كه جمیع ایشان به شمشیر افتادند.24برحسب نجاسات و تقصیرات ایشان به ایشان عمل نموده، روی خود را از ایشان پوشانیدم.»25بنابراین خداوند یهوه چنین میگوید: «الا´ن اسیران یعقوب را باز آورده، بر تمامی خاندان اسرائیل رحمت خواهم فرمود و بر اسم قدّوس خود غیرت خواهم نمود.26و حینی كه ایشان در زمین خود به امنیت ساكن شوند و ترساننده‌ای نباشد، آنگاه خجالت خود را و خیانتی را كه به من ورزیده‌اند متحمّل خواهند شد.27و چون ایشان را از میان امّتها برگردانم و ایشان را از زمین دشمنانشان جمع نمایم، آنگاه در نظر امّت‌های بسیار در ایشان تقدیس خواهم شد.28و خواهند دانست كه من یهوه خدای ایشان هستم، از آن رو كه من ایشان را در میان امّتها جلای وطن ساختم و ایشان را به زمین خودشان جمع كردم و بار دیگر كسی را از ایشان در آنجا باقی نخواهم گذاشت.29و خداوند یهوه می‌گویـد كه مـن بار دیگـر روی خـود را از ایشـان نخواهـم پوشانیـد زیـرا كه روح خویش را بر خاندان اسرائیل خواهم ریخت.»
401در سال بیست و پنجم اسیری ما در ابتدای سال، در دهم ماه كه سال چهاردهم بعد از تسخیر شهر بوده، در همان روز دست خداوند بر من نازل شده، مرا به آنجا برد.2در رؤیاهای خدا مرا به زمین اسرائیل آورد. و مرا بر كوه بسیار بلند قرار داد كه بطرف جنوب آن مثل بنای شهر بود.3و چون مرا به آنجا آورد، اینك مردی كه نمایش او مثل نمایش برنج بود و در دستش ریسمانی از كتان و نی برای پیمودن بود و نزد دروازه ایستاده بود.4آن مرد مرا گفت: «ای پسر انسان به چشمان خود ببین و به گوشهای خویش بشنو و دل خود را به هرچه به تو نشان دهم، مشغول ساز زیرا كه تو را در اینجا آوردم تا این چیزها را به تو نشان دهم. پس خاندان اسرائیل را از هر چه می‌بینی آگاه ساز.»5و اینك حصاری بیرون خانه گرداگردش بود. و به دست آن مرد نی پیمایش شش ذراعی بود كه هر ذراعش یك ذراع و یك قبضه بود. پس عرض بنا را یك نی و بلندیاش را یك نی پیمود.6پس نزد دروازه‌ای كه بسوی مشرق متوجّه بود آمده، به پلّه‌هایش‌برآمد. و آستانه دروازه را پیمود كه عرضش یك نی بود و عرض آستانه دیگر را كه یك نی بود.7و طول هر غرفه یك نی بود و عرضش یك نی. و میان غرفه‌ها مسافت پنج ذراع. و آستانه دروازه نزد رواق دروازه از طرف اندرون یك نی بود.8و رواق دروازه را از طرف اندرون یك نی پیمود.9پس رواق دروازه را هشت ذراع و اِسْبرهایش را دو ذراع پیمود. و رواق دروازه بطرف اندرون بود.10و حجره‌های دروازه بطرف‌شرقی، سه از اینطرف و سه از آنطرف بود. و هر سه را یك پیمایش و اِسْبرها را از اینطرف و آنطرف یك پیمایش بود.11و عرض دهنه دروازه را ده ذراع و طول دروازه را سیزده ذراع پیمود.12و محجری پیش روی حجره‌ها از اینطرف یك ذراع و محجری از آنطرف یك ذراع و حجره‌ها از این طرف شش ذراع و از آنطرف شش ذراع بود.13و عرض دروازه را از سقف یك حجره تا سقف دیگری بیست و پنج ذراع پیمود. و دروازه در مقابل دروازه بود.14و اِسْبَرْهارا شصت ذراع ساخت و رواق گرداگرد دروازه به اِسْبَرْها رسید.15و پیش دروازه مدخل تا پیش رواق دروازه اندرونی پنجاه ذراع بود.16و حجره‌ها و اِسْبَرْهای آنها را به اندرون دروازه پنجره‌های مشبّك بهر طرف بود و همچنین رواقها را. و پنجره‌ها بطرف اندرون گرداگرد بود و بر اِسْبَرْها نخلها بود.17پس مرا به صحن بیرونی آورد و اینك اطاقها و سنگ فرشی كه برای صحن از هر طرفش ساخته شده بود. و سی اطاق بر آن سنگ فرش بود.18و سنگ فرش یعنی سنگ فرش پائینی به جانب دروازه‌ها یعنی به اندازه‌طول دروازه‌ها بود.19و عرضش را از برابر دروازه پایینی تا پیش صحن اندرونی از طرف بیرون صد ذراع به سمت مشرق و سمت شمال پیمود.20و طول و عرض دروازه‌ای را كه رویش بطرف شمال صحن بیرونی بود پیمود.21و حجره‌هایش سه از اینطرف و سه از آنطرف و اِسْبَرهایش و رواقهایش موافق پیمایش دروازه اوّل بود. طولش پنجاه ذراع و عرضش بیست و پنج ذراع.22و پنجره‌هایش و رواقهایش و نخلهایش موافق پیمایش دروازه‌ای كه رویش به سمت مشرق است بود. و به هفت پلّه به آن برمی‌آمدند و رواقهایش پیش روی آنها بود.23و صحن اندرونی را دروازه‌ای در مقابل دروازه دیگر بطرف شمال و بطرف مشرق بود. و از دروازه تا دروازه صد ذراع پیمود.24پس مرا بطرف جنوب برد. و اینك دروازه‌ای به سمت جنوب و اِسْبَرهایش و رواقهایش را مثل این پیمایشها پیمود.25و برای آن و برای رواقهایش پنجره‌ها مثل آن پنجره‌ها گرداگردش بود. و طولش پنجاه ذراع و عرضش بیست و پنج ذراع بود.26وزینه‌های آن هفت پلّه داشت. و رواقش پیش آنها بود. و آن را نخلها یكی از اینطرف و دیگری از آنطرف بر اِسْبَرهایش بود.27و صحن اندرونی بطرف جنوب دروازه‌ای داشت و از دروازه تا دروازه به سمت جنوب صد ذراع پیمود.28و مرا از دروازه جنوبی به صحن اندرونی آورد. و دروازه جنوبی را مثل این پیمایشها پیمود.29و حجره‌هایش و اِسْبرهایش و رواقهایش موافق این پیمایشها بود. و در آن و در رواقهایش پنجره‌ها گرداگردش بود و طولش پنجاه ذراع و عرضش بیست و پنج ذراع بود.30و طول رواقی كه گرداگردش بود بیست و پنج ذراع و عرضش پنج ذراع بود.31و رواقش به صحن بیرونی می‌رسید. و نخلها بر اِسْبَرهایش بود و زینه‌اش هشت پلّه داشت.32پس مرا به صحن اندرونی به سمت مشرق‌آورد. و دروازه را مثل این پیمایشها پیمود.33و حجره‌هایش و اِسْبَرهایش و رواقهایش موافق این پیمایشها بود. و درآن و در رواقهایش پنجره‌ها به هر طرفش بود و طولش پنجاه ذراع و عرضش بیست و پنج ذراع بود.34و رواقهایش بسوی صحن بیرونی و نخلها بر اِسْبَرهایش از این طرف و آنطرف بود و زینه‌اش هفت پلّه داشت.35و مرا به دروازه شمالی آورد و آن را مثل این پیمایشها پیمود.36و حجره‌هایش و اسبرهایش و رواقهایش را نیز. و پنجره‌ها گرداگردش بود و طولش پنجاه ذراع و عرضش بیست و پنج ذراع بود.37و اسبرهایش بسوی صحن بیرونی بود. و نخلها بر اسبرهایش از اینطرف و از آنطرف بود و زینه‌اش هشت پلّه داشت.38و نزد اسبرهای دروازه‌ها اطاقی با دروازه‌اش بود كه در آن قربانیهای سوختنی را می‌شستند.39و در رواق دروازه دو میز از اینطرف و دو میز از آن طرف بود تا بر آنها قربانیهای سوختنی و قربانیهای گناه و قربانیهای جرم را ذبح نمایند.40و به یك جانب از طرف بیرون نزد زینه دهنه دروازه شمالی دو میز بود. و به جانب دیگر كه نزد رواق دروازه بود دو میز بود.41چهار میز از اینطرف و چهار میز از آنطرف به پهلوی دروازه بود یعنی هشت میز كه بر آنها ذبح میكردند.42و چهار میز برای قربانیهای سوختنی از سنگ تراشیده بود كه طول هر یك یك ذراع و نیم و عرضش یك ذراع و نیم و بلندیاش یك ذراع بود و بر آنها آلاتی را كه به آنها قربانیهای سوختنی و ذبایح را ذبح مینمودند، می‌نهادند.43و كناره‌های یك قبضه قد در اندرون از هر طرف نصب بود و گوشت قربانیها بر میزها بود.44و بیرون دروازه اندرونی، اطاقهای مغنیان در صحن اندرونی به پهلوی دروازه شمالی بود و روی آنها به سمت جنوب بود و یكی به پهلوی دروازه مشرقی كه رویش بطرف شمال می‌بود بود.45و او مرا گفت: «این اطاقی كه رویش به سمت جنوب است، برای كاهنانی كه ودیعت خانه را نگاه میدارند میباشد.46و اطاقی كه رویش به سمت شمال است، برای كاهنانی كه ودیعت مذبح را نگاه میدارند میباشد. اینانند پسران صادوق از بنی لاوی كه نزدیك خداوند میآیند تا او را خدمت نمایند.»47و طول صحن را صد ذراع پیمود و عرضش را صد ذراع و آن مربّع بود و مذبح در برابر خانه بود.48و مرا به رواق خانه آورد. و اسبرهای رواق را پنج ذراع از اینطرف و پنج ذراع از آنطرف پیمود. و عرض دروازه را سه ذراع از اینطرف و سه ذراع از آنطرف.49و طول رواق بیست ذراع و عرضش یازده ذراع. و نزد زینه‌اش كه از آن برمی‌آمدند، دو ستون نزد اسبرها یكی از اینطرف و دیگری از آنطرف بود.
411و مرا به هیكل آورد و عرض اسبرها را شش ذراع از اینطرف و عرض آنها را شش ذراع از آنطرف كه عرض خیمه بود پیمود.2و عرض مدخل ده ذراع بود و جانبهای مدخل از اینطرف پنج ذراع و از آنطرف پنج ذراع بود و طولش را چهل ذراع و عرضش را بیست ذراع پیمود.3و به اندرون داخل شده، اسبرهای مدخل را دو ذراع و مدخل را شش ذراع و عرض مدخل را هفت ذراع پیمود.4و طولش را بیست‌ذراع و عرضش را بیست ذراع پیش روی هیكل پیمود و مرا گفت: «این قدسالاقداس است.»5و دیوار خانه را شش ذراع پیمود. و عرض غرفه‌ها كه گرداگرد خانه بهر طرف می‌بود چهار ذراع بود.6و غرفه‌ها روی همدیگر سه طبقه بود و در هر رسته‌ای سی و در دیواری كه به جهت غرفه‌ها گرداگرد خانه بود، داخل میشد تا (در آن) متمكّن شود و در دیوار خانه متمكّن نشود.7و غرفه‌ها خانه را بالاتر و بالاتر احاطه كرده، وسیعتر میشد، زیرا كه خانه را بالاتر و بالاتر گرداگرد خانه احاطه میكرد و از این جهت خانه بسوی بالا وسیعتر می‌بود، و همچنین از طبقه تحتانی به طبقه وسطی تا طبقه فوقانی بالا می‌رفتند.8و بلندی خانه را از هر طرف ملاحظه نمودم و اساسهای غرفه‌ها یك نی تمام، یعنی شش ذراع بزرگ بود.9و بطرف بیرون عرض دیواری كه به جهت غرفه‌ها بود پنج ذراع بود و فُسْحَت باقی مانده مكان غرفه‌های خانه بود.10و در میان حجره‌ها، عرض بیست ذراعی گرداگرد خانه بهر طرفش بود.11و درهای غرفه‌هابسوی فُسْحَتْ بود. یك در بسوی شمال و در دیگر به سوی جنوب و عرض مكان فُسْحَت پنج ذراع گرداگرد.12و عرض بنیانی كه رو به روی مكان منفصل بود در گوشه سمت مغرب هفتاد ذراع و عرض دیوار گرداگرد بنیان پنج ذراع و طولش نود ذراع بود.13و طول خانه را صد ذراع پیمود و طول مكان منفصل و بنیان و دیوارهایش را صد ذراع.14و عرض جلو خانه و مكان منفصل به سمت مشرق صد ذراع بود.15و طول بنیان را تا پیش مكان منفصل كه در عقبش بود با ایوانهایش از اینطرف و آنطرف صد ذراع پیمود و هیكل‌اندرونی و رواقهای صحنها را.16و آستانه‌ها و پنجره‌های مُشَبَّك و ایوانها گرداگرد در سه طبقه مقابل آستانه از زمین تا پنجره‌ها از هر طرف چوب پوش بود و پنجره‌ها هم پوشیده بود.17تا بالای درها و تا خانه اندرونی و بیرونی و بر تمامی دیوار گرداگرد از اندرون و بیرون به همین پیمایشها.18و كروبیان و نخلها در آن ساخته شده بود ودر میان هر دو كروبی یك نخل بود و هر كروبی دو رو داشت.19یعنی روی انسان بسوی نخل از اینطرف و روی شیر بسوی نخل از آنطرف بر تمامی خانه بهر طرفش ساخته شده بود.20و از زمین تا بالای درها كروبیان و نخلها مصوّر بود و بر دیوار هیكل هم چنین.21و باهوهای هیكل مربّع بود و منظر جلو قدس مثل منظر آن بود.22و مذبح چوبین بود. بلندیاش سه ذراع و طولش دو ذراع و گوشه‌هایش و طولش و دیوارهایش از چوب بود. و او مرا گفت: «میزی كه در حضور خداوند میباشد این است.»23و هیكل و قدس را دو در بود.24و هر در را دو لنگه بود و این دو لنگه تا میشد. یك در را دو لنگه و در دیگر را دو لنگه.25و بر آنها یعنی بر درهای هیكل كروبیان و نخلها مصوّر بود بطوری كه در دیوارها مصوّر بود و آستانه چوبین پیش روی رواق بطرف بیرون بود.26بر جانب رواق پنجره‌های مشبّك به اینطرف و به آنطرف بود و همچنین بر غرفه‌های خانه و بر آستانه‌ها.
421و مرا به صحن بیرونی از راه سمت شمالی بیرون برد و مرا به حجره‌ای كه مقابل مكان مُنفَصل و روبروی بنیان بطرف شمال بود آورد.2جلو طول صد ذراعی در شمالی بود و عرضش پنجاه ذراع بود.3مقابل بیست ذراع كه از آن صحن اندرونی بود و مقابل سنگفرشی كه از صحن بیرونی بود دهلیزی روبروی دهلیزی در سه طبقه بود.4و پیش روی حجره‌ها بطرف اندرون خَرَندی به عرض ده ذراع بود و راهی یك ذراع و درهای آنها بطرف شمال بود.5و حجره‌های فوقانی كوتاه بود زیرا كه دهلیزها از آنها میگرفتند بیشتر از آنچه آنها از حجره‌های تحتانی و وسطی بنیان میگرفتند.6چونكه سه طبقه بود و ستونها مثل ستونهای صحنها نداشت و از این سبب، طبقه فوقانی از طبقات تحتانی و وسطی از زمین تنگتر میشد.7و طول دیواری كه بطرف بیرون مقابل حجره‌ها بسوی صحن بیرونی روبروی حجره‌ها بود پنجاه ذراع بود.8زیرا طول حجره‌هایی كه در صحن بیرونی بود پنجاه ذراع بود و اینك جلو هیكل صد ذراع بود.9و زیر این حجره‌ها از طرف شرقی مدخلی بود كه از آن به آنها از صحن بیرونی داخل می‌شدند.10و در حجم دیوار صحن كه بطرف مشرق بود پیش روی مكان منفصل و مقابل بنیان حجره‌ها بود.11و راه مقابل آنها مثل نمایش راه حجره‌های سمت شمال بود، عرض آنها مطابق طول آنها بود و تمامی مَخْرَج‌های اینها مثل رسم آنها و درهای آنها.12و مثل درهای حجره‌های سمت جنوب دری بر سر راه بود یعنی بر راهی كه راست پیش روی دیوار مشرقی بود جایی كه به آنها داخل می‌شدند.13و مرا گفت: «حجره‌های شمالی و حجره‌های جنوبی كه پیش روی مكان منفصل‌است، حجره‌های مقدّس میباشد كه كاهنانی كه به خداوند نزدیك میآیند قدسِ اقداس را در آنها میخورند و قدسِ اقداس و هدایای آردی و قربانیهای گناه و قربانیهای جرم را در آنها می‌گذارند زیرا كه این مكانْ مقدّس است.14و چون كاهنان داخل آنها می‌شوند دیگر از قدس به صحن بیرونی بیرون نمی‌آیند بلكه لباسهای خود را كه در آنها خدمت میكنند در آنها می‌گذارند زیرا كه آنها مقدّس میباشد و لباس دیگر پوشیده، به آنچه به قوم تعلّق دارد نزدیك میآیند.»15و چون پیمایشهای خانه اندرونی را به اتمام رسانید، مرا بسوی دروازه‌ای كه رویش به سمت مشرق بود بیرون آورد و آن را از هر طرف پیمود.16جانب شرقی آن را به نی پیمایش، پانصد نی پیمود یعنی به نی پیمایش آن را از هر طرف (پیمود).17و جانب شمالی را به نی پیمایش از هر طرف پانصد نی پیمود.18و جانب جنوبی را به نی پیمایش، پانصد نی پیمود.19پس به سوی جانب غربی برگشته، آن را به نی پیمایش پانصد نی پیمود.20هر چهار جانب آن را پیمود و آن را دیواری بود كه طولش پانصد و عرضش پانصد (نی) بود تا در میان مقدّس و غیرمقدّس فرق گذارد.
431و مرا نزد دروازه آورد، یعنی به دروازه‌ای كه به سمت مشرق متوجّه بود.2واینك جلال خدای اسرائیل از طرف مشرق آمد و آواز او مثل صدای آبهای بسیار بودو زمین از جلال او منوّر گردید.3و مثل منظر آن رؤیایی بود كه دیده بودم یعنی مثل آن رؤیا كه در وقت آمدن من، برای تخریب شهر دیده بودم و رؤیاها مثل آن رؤیا بود كه نزد نهر خابُور مشاهده نموده بودم. پس به روی خود در افتادم.4پس جلال خداوند از راه دروازه‌ای كه رویش به سمت مشرق بود به خانه درآمد.5و روحْ مرا برداشته، به صحن اندرونی آورد و اینك جلال خداوند خانه را مملّو ساخت.6و هاتفی را شنیدم كه از میان خانه به من تكلّم مینماید و مردی پهلوی من ایستاده بود.7و مرا گفت: «ای پسر انسان این است مكان كرسی من و مكان كف پایهایم كه در آن در میان بنیاسرائیل تا به ابد ساكن خواهم شد و خاندان اسرائیل هم خود ایشان و هم پادشاهان ایشان بار دیگر به زناها و لاشهای پادشاهان خود در مكانهای بلند خویش نام قدّوس مرا بی‌حرمت نخواهند ساخت.8از اینكه آستانه‌های خود را نزد آستانه من و باهوهای خویش را به پهلوی باهوهای من برپا كرده‌اند و در میان من و ایشان فقط دیواری است، پس اسم قدّوس مرا به رجاسات خویش كه آنها را بعمل آورده‌اند بی‌حرمت ساخته‌اند، لهذا من در خشم خود ایشان را تلف نمودهام.9حال زناهای خود و لاشهای پادشاهان خویش را از من دور بنمایند و من در میان ایشان تا به ابد سكونت خواهم نمود.10و تو ای پسر انسان خاندان اسرائیل را از این خانه مطلّع ساز تا از گناهان خود خجل شوند و ایشان نمونه آن را بپیمایند.11و اگر از هر چه بعمل آورده‌اند خجل شوند، آنگاه صورت خانه را و نمونه و مخرجها و مدخلها وتمامی شكلها و همه فرایض و جمیع صورتها و تمامی قانونهایش را برای ایشان اعلام نما و به نظر ایشان بنویس تا تمامی صورتش و همه فرایضش را نگاه داشته، به آنها عمل نمایند.12و قانون خانه این است كه تمامی حدودش بر سر كوه از همه اطرافش قدس اقداس باشد. اینك قانون خانه همین است.»13و پیمایشهای مذبح به ذراعها كه هر ذراع یك ذراع و یك قبضه باشد این است. سینه‌اش یك ذراع و عرضش یك ذراع و حاشیه‌ای كه گرداگرد لبش میباشد یك وجب و این پشت مذبح میباشد.14و از سینه روی زمین تا خروج پایینی دو ذراع و عرضش یك ذراع و از خروج كوچك تا خروج بزرگ چهار ذراع و عرضش یك ذراع.15و آتش‌دانش چهار ذراع و از آتش دان چهار شاخ برآمده بود.16و طول آتشدان دوازده و عرضش دوازده و از هر چهار طرف مربّع بود.17و طول خروج چهارده و عرضش چهارده بر چهار طرفش بود و حاشیه‌ای كه گرداگردش بود نیم ذراع و دایره سینه‌اش یك ذراع و پلهّهایش به سمت مشرق متوجّه بود.18و او مرا گفت: «ای پسر انسان خداوند یهوه چنین می‌فرماید: این است قانونهای مذبح در روزی كه آن را بسازند تا قربانیهای سوختی بر آن بگذرانند و خون بر آن بپاشند.19و خداوند یهوه می‌فرماید كه به لاویان كَهَنَه كه از ذریت صادوق میباشند و به جهت خدمت من به من نزدیك میآیند یك گوساله به جهت قربانی گناه‌بده.20و از خونش گرفته، بر چهار شاخش و بر چهار گوشه خروج و بر حاشیه‌ای كه گرداگردش است بپاش و آن را طاهر ساخته، برایش كفّاره كن.21گوساله قربانی گناه را بگیر و آن را در مكان معین خانه بیرون از مَقْدَس بسوزانند.22و در روز دوّم بز نر بی عیبی برای قربانی گناه بگذران تا مذبح را به آن طاهر سازند چنانكه آن را به گوساله طاهر ساختند.23و چون از طاهر ساختن آن فارغ شدی گوساله بی‌عیب و قوچی بی‌عیب از گله بگذران.24تو آن را به حضور خداوند نزدیك بیاور و كاهنان نمك بر آنها پاشیده، آنها را به جهت قربانی سوختنی برای خداوند بگذرانند.25هر روز از هفت روز تو بز نری برای قربانی گناه بگذران و ایشان گوسالهای و قوچی از گله هر دو بی‌عیب بگذرانند.26هفت روز ایشان كفّاره برای مذبح نموده، آن را طاهر سازند و تخصیص كنند.27و چون این روزها را به اتمام رسانیدند، پس در روز هشتم و بعد از آن كاهنان قربانیهای سوختنی و ذبایح سلامتی شما را بر مذبح بگذرانند و من شما را قبول خواهم كرد. قول خداوند یهوه این است.»
441و مرا به راه دروازه مَقْدَس بیرونی كه به‌سمت مشرق متوجّه بود، باز آورد و آن بسته شده بود.2و خداوند مرا گفت: «این دروازه بسته بماند و گشوده نشود وهیچ كس از آن داخل نشود زیرا كه یهوه خدای اسرائیل از آن داخل شده، لهذا بسته بماند.3و امّا رئیس، چونكه او رئیس است در آن به جهت خوردن غذا به حضورخداوند بنشیند و از راه رواق دروازه داخل شود و از همان راه بیرون رود.»4پس مرا از راه دروازه‌شمالی پیش روی خانه آورد و نگریستم و اینك جلال خداوند خانه خداوند را مملّو ساخته بود و بروی خود درافتادم.5و خداوند مرا گفت: «ای پسر انسان دل خود را به هرچه تو را گویم دربارۀ تمامی قانونهای خانه خداوند و همه قواعدش مشغول ساز و به چشمان خود ببین و به گوشهای خود بشنو و دل خویش را به مدخل خانه و به همه مخرج‌های مقدس مشغول ساز.6و به این متمرّدین یعنی به خاندان اسرائیل بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید: ای خاندان اسرائیل از تمامی رجاسات خویش باز ایستید.7زیرا كه شما اجنبیان نامختون دل و نامختون گوشت را داخل ساختید تا در مَقْدَس من بوده، خانه مرا ملوّث سازند. و چون شما غذای من یعنی پیه و خون را گذرانیدید، ایشان علاوه بر همه رجاسات شما عهد مرا شكستند.8و شما ودیعت اقداس مرا نگاه نداشتید، بلكه كسان به جهت خویشتن تعیین نمودید تا ودیعت مرا در مَقْدَس من نگاه دارند.9«خداوند یهوه چنین می‌فرماید: هیچ شخص غریبِ نامختون دل و نامختون گوشت از همه غریبانی كه در میان بنیاسرائیل باشند به مَقْدَس من داخل نخواهد شد.10بلكه آن لاویان نیز كه در حین آواره شدن بنیاسرائیل از من دوری ورزیده، از عقب بتهای خویش آواره گردیدند، متحمّل گناه خود خواهند شد،11زیرا خادمانِ مقدس من و مستحفظان دروازههای خانه وملازمان خانه هستند و ایشان قربانیهای سوختنی و ذبایح قوم را ذبح می‌نمایند و به حضور ایشان برای خدمت ایشان میایستند.12و از این جهت كه به حضور بتهای خویش ایشان را خدمت نمودند و برای خاندان اسرائیل سنگ مصادم گناه شدند. بنابراین خداوند یهوه میگوید: دست خود را به ضدّ ایشان برافراشتم كه متحمّل گناه خود خواهند شد.13و به من نزدیك نخواهند آمد و به كهانت من نخواهند پرداخت و به هیچ چیز مقدّس در قدسالاقداس نزدیك نخواهند آمد، بلكه خجالت خویش و رجاسات خود را كه بعمل آوردند متحمّل خواهند شد.14لیكن ایشان را به جهت تمامی خدمت خانه و برای هر كاری كه در آن كرده میشود، مستحفظان ودیعت آن خواهم ساخت.15«لیكن لاویان كَهَنَه از بنی صادوق كه در حینی كه بنیاسرائیل از من آواره شدند ودیعت مَقْدَس مرا نگاه داشتند، خداوند یهوه میگوید كه ایشان به جهت خدمت من نزدیك خواهند آمد و به حضور من ایستاده پیه و خون را برای من خواهند گذرانید.16و ایشان به مَقْدَس من داخل خواهند شد و به جهت خدمت من به خوان من نزدیك خواهند آمد و ودیعت مرا نگاه خواهند داشت.17و هنگامی كه به دروازههای صحن اندرونی داخل شوند لباس كتانی خواهند پوشید و چون در دروازههای صحن اندرونی و در خانه مشغول خدمت باشند، هیچ لباس پشمین نپوشند.18عمامه‌های كتانی بر سر ایشان و زیرجامه كتانی بر كمرهای ایشان باشد و هیچ‌چیزی كه عرق آورد در بر نكنند.19و چون به صحن بیرونی یعنی به صحن بیرونی نزد قوم بیرون روند، آنگاه لباس خویش را كه در آن خدمت میكنند بیرون كرده، آن را در حجره‌های مقدّس بگذارند و به لباس دیگر ملبّس شوند و قوم را در لباس خویش تقدیس ننمایند.20و ایشان سر خود را نتراشند و گیسوهای بلند نگذارند بلكه موی سر خود را بچینند.21و كاهن وقت درآمدنش در صحن اندرونی شراب ننوشد.22و زن بیوه یا مطلقّه را به زنی نگیرند، بلكه باكره‌ای كه از ذریت خاندان اسرائیل باشد یا بیوه‌ای را كه بیوه كاهن باشد بگیرند.23و فرق میان مقدّس و غیرمقدّس را به قوم من تعلیم دهند و تشخیص میان طاهر و غیرطاهر را به ایشان اعلام نمایند.24و چون در مرافعه‌ها به جهت محاكمه بایستند، بر حسب احكام من داوری بنمایند و شرایع و فرایض مرا در جمیع مواسم من نگاه دارند و سَبَّت‌های مرا تقدیس نمایند.25و احدی از ایشان به میته آدمی نزدیك نیامده، خویشتن را نجس نسازد مگر اینكه به جهت پدر یا مادر یا پسر یا دختر یا برادر یا خواهری كه شوهر نداشته باشد، جایز است كه خویشتن را نجس سازد.26و بعد از آنكه طاهر شود هفت روز برای وی بشمارند.27و خداوند یهوه می‌فرماید در روزی كه به صحن اندرونی قدس داخل شود تا در قدس خدمت نماید آنگاه قربانی گناه خود را بگذراند.28«و ایشان را نصیبی خواهد بود. من نصیب ایشان خواهم بود. پس ایشان را در میان اسرائیل مِلك ندهید زیرا كه من ملِك ایشان خواهم بود.29و ایشان هدایای آردی و قربانیهای گناه و قربانیهای جرم را بخورند و همه موقوفات اسرائیل از آن ایشان خواهد بود.30و اوّل تمامی نوبرهای همه چیز و هر هدیهای از همه چیزها از جمیع هدایای شما از آن كاهنان خواهد بود و خمیر اوّل خود را به كاهن بدهید تا بركت بر خانه خود فرود آورید.31و كاهن هیچ میته یا دریده شده‌ای را از مرغ یا بهایم نخورد.
451«و چون زمین را به جهت ملكیت به قرعه تقسیم نمایید، حصّه مقدّس را كه طولش بیست و پنج هزار (نی) و عرضش ده هزار (نی) باشد هدیهای برای خداوند بگذرانید و این به تمامی حدودش از هر طرف مقدّس خواهد بود.2و از این پانصد در پانصد (نی) از هر طرف مربع برای قدس خواهد بود و نواحی آن از هر طرفش پنجاه ذراع.3و از این پیمایش طول بیست و پنج هزار و عرض ده هزار (نی) خواهی پیمود تا در آن جای مقدّس قدسالاقداس باشد.4و این برای كاهنانی كه خادمان مَقْدَس باشند و به جهت خدمت خداوند نزدیك میآیند، حصّه مقدّس از زمین خواهد بود تا جای خانه‌ها به جهت ایشان و جای مقدّس به جهت قدس باشد.5و طول بیست و پنج هزار و عرض ده هزار (نی) به جهت لاویانی كه خادمان خانه باشند خواهد بود تا ملك ایشان برای بیست خانه باشد.6و مِلْك شهر را كه عرضش پنجهزار و طولش بیست و پنجهزار (نی) باشد موازی آن هدیه مقدّس قرارخواهید داد و این از آن تمامی خاندان اسرائیل خواهد بود.7و از اینطرف و از آنطرف هدیه مقدس و مِلْك شهر مقابل هدیه مقدّس و مقابل ملك شهر از جانب غربی به سمت مغرب و از جانب شرقی به سمت مشرق حصّه رئیس خواهد بود و طولش موازی یكی از قسمتها از حدّ مغرب تا حدّ مشرق خواهد بود.8و این در آن زمین در اسرائیل مِلْك او خواهد بود تا رؤسای من بر قوم من دیگر ستم ننمایند و ایشان زمین را به خاندان اسرائیل بر حسب اسباط ایشان خواهند داد.9«خداوند یهوه چنین میگوید: ای سروران اسرائیل باز ایستید و جور و ستم را دور كنید و انصاف و عدالت را بجا آورید و ظلم خود را از قوم من رفع نمایید. قول خداوند یهوه این است:10میزان راست و ایفای راست و بَتِّ راست برای شما باشد11و ایفا و بَتِّ یكمقدار باشد به نوعی كه بَتِّ به عُشر حُومَرْ و ایفا به عُشر حُومَرْ مساوی باشد. مقدار آنها بر حسب حْومَرْ باشد.12و مثقال بیست جِیرَه باشد. و مَنّای شما بیست مثقال و بیست و پنج مثقال و پانزده مثقال باشد.13«و هدیهای كه بگذرانید این است: یك سُدْس ایفا از هر حومر گندم و یك سدس ایفا از هر حومر جو بدهید.14و قسمت معین روغن بر حسب بَتِّ روغن یك عُشرِ بَتّ از هر كُّر یا حومَرِ ده بَتّ باشد زیرا كه ده بَتّ یك حُومَر میباشد.15و یك گوسفند از دویست گوسفند از مرتعهای سیراب اسرائیل برای هدیه آردی و قربانی سوختنی و ذبایح سلامتی بدهند تا برای ایشان كفّاره بشود. قول خداوند یهوه این است.16و تمامی قوم زمین این هدیه را برای رئیس در اسرائیل بدهند.17و رئیس قربانیهای سوختنی و هدایای آردی و هدایای ریختنی را در عیدها و هلالها و سَبَّتها و همه مواسِم خاندان اسرائیل بدهد واو قربانی گناه و هدیه آردی و قربانی سوختنی و ذبایح سلامتی را به جهت كفّاره برای خاندان اسرائیل بگذراند.»18خداوند یهوه چنین میگوید: «در غُرّه ماه اوّل، گاوی جوان بی‌عیب گرفته، مَقْدَس را طاهر خواهی نمود.19و كاهن قدری از خون قربانی گناه گرفته، آن را بر چهار چوب خانه و بر چهار گوشه خروج مذبح و بر چهار چوب دروازه صحن اندرونی خواهد پاشید.20و همچنین در روز هفتم ماه برای هر كه سهواً یا غفلتاً خطا ورزد خواهی كرد و شما برای خانه كفاّره خواهید نمود.21و در روز چهاردهم ماه اوّل برای شما هفت روز عید فِصَح خواهد بود كه در آنها نان فطیر خورده شود.22و در آن روز رئیس، گاو قربانی گناه را برای خود و برای تمامی اهل زمین بگذراند.23و در هفت روز عید، یعنی در هر روز از آن هفت روز، هفت گاو و هفت قوچ بی‌عیب به جهت قربانی سوختنی برای خداوند و هر روز یك بز نر به جهت قربانی گناه بگذارند.24و هدیه آردیش را یك ایفا برای هر گاو و یك ایفا برای هر قوچ و یك هین روغن برای هر ایفا بگذراند.25و از روز پانزدهم ماه هفتم، در وقت عید موافق اینها یعنی موافق قربانی گناه و قربانی سوختنی و هدیه آردی و روغن تا هفت روز خواهد گذرانید.»
461خداوند یهوه چنین میگوید: «دروازه صحن اندرونی كه به سمت مشرق متوجّه است در شش روز شغل بسته بماند و در روز سَبَّت مفتوح شود و در روز اوّل ماه گشاده گردد.2و رئیس از راه رواقِ دروازه بیرونی داخل شود و نزد چهار چوب دروازه بایستد و كاهنان قربانی سوختنی و ذبیحه سلامتی او را بگذرانند و او بر آستانه دروازه سجده نماید، پس بیرون برود امّا دروازه تا شام بسته نشود.3و اهل زمین در سَبَّتها و هلالها نزد دهنه آن دروازه به حضور خداوند سجده نمایند.4و قربانی سوختنی كه رئیس در روز سَبَّت برای خداوند بگذراند، شش بره بی‌عیب و یك قوچ بی‌عیب خواهد بود.5و هدیه آردی‌اش یك ایفا برای هر قوچ باشد و هدیه‌اش برای بره‌ها هر چه از دستش برآید و یك هین روغن برای هر ایفا.6و در غرّه ماه یك گاو جوان بی‌عیب و شش بره و یك قوچ كه بی‌عیب باشد.7و هدیه آردی‌اش یك ایفا برای هر گاو و یك ایفا برای هر قوچ و هر چه از دستش برآید برای بره‌ها و یك هین روغن برای هر ایفا بگذراند.8و هنگامی كه رئیس داخل شود از راه رواق دروازه درآید و از همان راه بیرون رود.9و هنگامی كه اهل زمین در مواسم به حضور خداوند داخل شوند، آنگاه هر كه از راه دروازه شمالی به جهت عبادت داخل شود، از راه دروازه جنوبی بیرون رود. و هركه از راه دروازه جنوبی داخل شود، از راه دروازه شمالی بیرون رود و از آن دروازه كه از آن داخل شده باشد، برنگردد بلكه پیش روی خود بیرون رود.10و چون ایشان داخل شوند رئیس در میان ایشان داخل شود وچون بیرون روند با هم بیرون روند.11و هدیه آردی‌اش در عیدها و مواسم یك ایفا برای هر گاو و یك ایفا برای هر قوچ و هر چه از دستش برآید برای بره‌ها و یك هین روغن برای هر ایفا خواهد بود.12و چون رئیس هدیه تبرّعی را خواه قربانی سوختنی یا ذبایح سلامتی به جهت هدیه تبرّعی برای خداوند بگذراند، آنگاه دروازه‌ای را كه به سمت مشرق متوجّه است بگشایند و او قربانی سوختنی و ذبایح سلامتی خود را بگذراند به طوری كه آنها را در روز سَبَّت می‌گذراند. پس بیرون رود و چون بیرون رفت دروازه را ببندند.13و یك بره یك ساله بی‌عیب هر روز به جهت قربانی سوختنی برای خداوند خواهی گذرانید، هر صبح آن را بگذران.14و هر بامداد هدیه آردی آن را خواهی گذرانید، یعنی یك سُدْسِ ایفا و یك ثلث هین روغن كه بر آرْد نرم پاشیده شود كه هدیه آردی دایمی برای خداوند به فریضه ابدی خواهد بود.15پس بره و هدیه آردی‌اش و روغنش را هر صبح به جهت قربانی سوختنی دایمی خواهند گذرانید.»16خداوند یهوه چنین میگوید: «چون رئیس بخششی به یكی از پسران خود بدهد، حقّ ارثیت آن از آنِ پسرانش خواهد بود و مِلْكِ ایشان به رسم ارثیت خواهد بود.17لیكن اگر بخششی از ملك موروث خویش به یكی از بندگان خود بدهد، تا سال انفكاك از آن او خواهد بود، پس به رئیس راجع خواهد شد و میراث او فقط از آن پسرانش خواهد بود.18و رئیس از میراث قوم نگیرد و مِلك ایشان را غصب ننماید بلكه پسران خود را از ملك خویش میراث دهد تا قوم من هركس از ملك خویش پراكنده نشوند.19پس مرا از مدخلی كه به پهلوی دروازه بود به حجره‌های مقدّس كاهنان كه به سمت شمال متوجّه بود درآورد. و اینك در آنجا بهر دو طرف به سمت مغرب مكانی بود.»20و مرا گفت: «این است مكانی كه كاهنان، قربانی جرم و قربانی گناه را طبخ می‌نمایند و هدیه آردی را می‌پزند تا آنها را به صحن بیرونی به جهت تقدیس نمودن قوم بیرون نیاورند.»21پس مرا به صحن بیرونی آورد و مرا به چهار زاویه صحن گردانید و اینك در هر زاویه صحن صحنی بود.22یعنی در چهار گوشه صحن صحنهای محوّطه‌ای بود كه طول هر یك چهل و عرضش سی (ذراع) بود. این چهار را كه در زاویه‌ها بود یك مقدار بود.23و به گرداگرد آنها بطرف آن چهار طاقها بود و مطبخ‌ها زیر آن طاقها از هر طرفش ساخته شده بود.24و مرا گفت: «اینها مطبخ‌ها میباشد كه خادمان خانه در آنها ذبایح قوم را طبخ می‌نمایند.»
471و مرا نزد دروازه خانه آورد و اینك آبها از زیر آستانه خانه بسوی مشرق جاری بود، زیرا كه روی خانه به سمت مشرق بود وآن آبها اززیر جانب راست خانه از طرف جنوب مذبح جاری بود.2پس مرا از راه دروازه شمالی بیرون برده، از راه خارج به دروازه بیرونی به راهی كه به سمت مشرق متوجّه است گردانید و اینك آبها از جانب راست جاری بود.3و چون آن مرد بسوی مشرق بیرون رفت، ریسمانكاری در دست‌داشت و هزار ذراع پیموده، مرا از آب عبور داد و آبها به قوزك می‌رسید.4پس هزار ذراع پیمود و مرا از آبها عبور داد و آب به زانو می‌رسید و باز هزار ذراع پیموده، مرا عبور داد و آب به كمر می‌رسید.5پس هزار ذراع پیمود و نهری بود كه از آن نتوان عبور كرد زیرا كه آب زیاده شده بود، آبی كه در آن میشود شنا كرد، نهری كه از آن عبور نتوان كرد.6و مرا گفت: «ای پسر انسان آیا این را دیدی؟» پس مرا از آنجا برده، به كنار نهر برگردانید.7و چون برگشتم اینك بر كنار نهر از اینطرف و از آنطرف درختان بینهایت بسیار بود.8و مرا گفت: «این آبها بسوی ولایت شرقی جاری میشود و به عَرَبَه فرود شده، به دریا میرود و چون به دریا داخل میشود آبهایش شفا می‌یابد.9و واقع خواهد شد كه هر ذی‌حیاتِ خزنده‌ای در هر جایی كه آن نهر داخل شود، زنده خواهد گشت و ماهیان از حدّ زیاده پیدا خواهد شد، زیرا چون این آبها به آنجا می‌رسد، آن شفا خواهد یافت و هر جایی كه نهر جاری میشود، همه چیز زنده می‌گردد.10و صیادان بر كنار آن خواهند ایستاد و از عَین جَدی تا عین عجْلایم موضعی برای پهن كردن دامها خواهد بود و ماهیان آنها به حسب جنسها، مثل ماهیان دریای بزرگ از حدّ زیاده خواهند بود.11امّا خلابها و تالابهایش شفا نخواهد یافت بلكه به نمك تسلیم خواهد شد.12و بر كنار نهر به اینطرف و آنطرف هر قسم درخت خوراكی خواهد رویید كه برگهای آنها پژمرده نشود و میوه‌های آنها لاینقطع خواهد بود و هر ماه میوه تازه خواهد آورد زیرا كه آبش ازمَقْدَس جاری میشود و میوه آنها برای خوراك و برگهای آنها به جهت علاج خواهد بود.»13خداوند یهوه چنین میگوید: «این است حدودی كه زمین را برای دوازده سبط اسرائیل به آنها تقسیم خواهید نمود. برای یوسف دو قسمت.14و شما هر كس مثل دیگری آن را به تصرّف خواهید آورد زیرا كه من دست خود را برافراشتم كه آن را به پدران شما بدهم پس این زمین به قرعه به شما به ملكیت داده خواهد شد.15و حدود زمین این است. بطرف شمال از دریای بزرگ بطرف حَْتلُون تا مدخل صَدَد.16حَمات و بَیرُوته و سِبْرایم كه در میان سرحدّ دمشق و سرحدّ حمات است و حَصَر وسطی كه نزد سرحدّ حَوْران است.17و حدّ از دریا حَصَر عینان نزد سرحدّ دمشق و بطرف شمال حمات خواهد بود. و این است جانب شمالی.18و بطرف شرقی در میان حَوْران و دمشق و در میان جِلْعاد و زمین اسرائیل اُردُن خواهد بود و از این حدّ تا دریای شرقی خواهی پیمود و این حدّ شرقی میباشد.19و طرف جنوبی به جانب راست از تامار تا آب مَریبوت قادش و نهر (مصر) و دریای بزرگ و این طرف جنوبی به جانب راست خواهد بود.20و طرف غربی دریای بزرگ ازحدّی كه مقابل مدخل حَمات است خواهد بود و این جانب غربی باشد.21پس این زمین را برای خود بر حسب اسباط اسرائیل تقسیم خواهید نمود.22و آن را برای خود و برای غریبانی كه در میان شما مأوا گزینند و در میان شما اولاد بهم رسانند به قرعه تقسیم خواهید كرد و ایشان نزد شما مثل متوطّنان بنیاسرائیل خواهند بود و با شما در میان اسباط اسرائیل میراث خواهند یافت.23و خداوند یهوه می‌فرماید: در هر سبط كه شخصی غریب در آن ساكن باشد، در همانْ ملكِ خود را خواهد یافت.
481«و این است نامهای اسباط: از طرف‌شمال تا جانب حَتْلُون و مدخل حَمات و حَصَر عینان نزد سرحد شمالی دمشق تا جانب حمات حدّ آنها از مشرق تا مغرب. برای دان یك قسمت.2و نزد حدّ دان از طرف مشرق تا طرف مغرب برای اَشیر یك قسمت.3و نزد حدّ اَشیر از طرف مشرق تا طرف مغرب برای نفتالی یك قسمت.4و نزد حدّ نفتالی از طرف مشرق تا طرف مغرب برای مَنسّی یك قسمت.5و نزد حدّ مَنَسّی از طرف مشرق تا طرف مغرب برای افرایم یك قسمت.6و نزد حدّ افرایم از طرف مشرق تا طرف مغرب برای رَئوبین یك قسمت.7و نزد حدّ رَئوبین از طرف مشرق تا طرف مغرب برای یهودا یك قسمت.8و نزد حدّ یهودا از طرف مشرق تا طرف مغرب هدیهای كه میگذرانید خواهد بود كه عرضش بیست و پنجهزار (نی) و طولش از جانب مشرق تا جانب مغرب موافق یكی از این قسمتها باشد و مقدس در میانش خواهد بود.9و طول این هدیهای كه برای خداوند میگذرانید بیست و پنج هزار(نی) و عرضش ده هزار (نی) خواهد بود.10و این هدیه مقدّس برای اینان یعنی برای كاهنان میباشد و طولش بطرف شمال بیست و پنجهزار و عرضش بطرف مغرب ده هزار و عرضش بطرف مشرق ده هزار و طولش بطرف‌جنوب بیست و پنجهزار (نی) میباشد و مَقْدَس خداوند در میانش خواهد بود.11و این برای كاهنان مقدّس از بنی صادوق كه ودیعت مرا نگاه داشته‌اند خواهد بود، زیرا ایشان هنگامی‌كه بنیاسرائیل گمراه شدند و لاویان نیز ضلالت ورزیدند، گمراه نگردیدند.12لهذا این برای ایشان از هدیه زمین، هدیه قدس اقداس به پهلوی سرحّد لاویان خواهد بود.13و مقابل حدّ كاهنان حصّه‌ای كه طولش بیست و پنجهزار و عرضش ده هزار (نی) باشد برای لاویان خواهد بود، پس طول تمامش بیست و پنجهزار و عرضش ده هزار (نی) خواهد بود.14و از آن چیزی نخواهند فروخت و مبادله نخواهند نمود و نوبرهای زمین صرف دیگران نخواهد شد زیرا كه برای خداوند مقدّس میباشد.15و پنجهزار (نی) كه از عرضش مقابل آن بیست و پنجهزار (نی) باقی میماند عاّم خواهد بود، به جهت شهر و مسكن‌ها و نواحی شهر. و شهر در وسطش خواهد بود.16و پیمایشهای آن این است: بطرف شمال چهار هزار و پانصد و بطرف جنوب چهار هزار و پانصد و به طرف مشرق چهار هزار و پانصد و به طرف مغرب چهار هزار و پانصد (ذراع).17و نواحی شهر بطرف شمال دویست و پنجاه و بطرف جنوب دویست و پنجاه و بطرف مشرق دویست و پنجاه و بطرف مغرب دویست و پنجاه خواهد بود.18و آنچه از طولش مقابل هدیه مقدّس باقی میماند بطرف مشرق ده هزار و بطرف مغرب ده هزار (نی) خواهد بود و این مقابل هدیه مقدّس باشد و محصولش خوراك آنانی كه در شهر كار میكنند خواهد بود.19و كاركنان شهر از همه اسباط اسرائیل آن را كِشت خواهند كرد.20پس تمامی هدیه بیست و پنجهزار در بیست وپنجهزار (نی) باشد این هدیه مقدّس را با مِلك شهر مربّع خواهید گذرانید.21و بقیه آن بهر دو طرف هدیه مقدّس و مِلْكِ شهر از آنِ رئیس خواهد بود؛ و این حصّه رئیس نزد حدّ شرقی در برابر آن بیست و پنجهزار (نی) هدیه و نزد حدّ غربی هم برابر بیست و پنجهزار (نی هدیه) خواهد بود؛ و هدیه مقدّس و مَقْدَسِ خانه در میانش خواهد بود.22و از مِلك لاویان و از ملك شهر كه در میان ملك رئیس است، حصّه‌ای در میان حدّ یهودا و حدّ بنیامین از آنِ رئیس خواهد بود.23و امّا برای بقیه اسباط از طرف مشرق تا طرف مغرب برای بنیامین یك قسمت.24و نزد حدّ بنیامین از طرف مشرق تا طرف مغرب برای شمعون یك قسمت.25و نزد حدّ شمعون از طرف مشرق تا طرف مغرب برای یسّاكار یك قسمت.26و نزد حدّ یسّاكار از طرف مشرق تا طرف مغرب برای زبولون یك قسمت.27و نزد حدّ زبولون از طرف مشرق تا طرف مغرب برای جاد یك قسمت.28و نزد حدّ جاد بطرف جنوب به جانب راست حدّ (زمین) از تامار تا آب مِریبَه‌قادِش و نهـر (مصر) و دریـای بزرگ خواهـد بود.»29خداوند یهوه میگوید: «این است زمینی كه برای اسباط اسرائیل به ملكیت تقسیم خواهید كرد و قسمتهای ایشان این میباشد.30و این است مخرج‌های شهر بطرف شمال چهار هزار و پانصد پیمایش.31و دروازههای شهر موافق نامهای اسباط اسرائیل باشد یعنی سه دروازه بطرف شمال. دروازه رَئوبین یك و دروازه یهودا یك و دروازه لاوی یك.32و بطرف مشرق چهار هزار و پانصد (نی) و سه دروازه یعنی دروازه یوسف یك و دروازه بنیامین یك و دروازه دان یك.33و بطرف جنوب چهار هزار و پانصد پیمایش و سه دروازه یعنی دروازه شمعون یك و دروازه یساكار یك و دروازه زبولون یك.34و بطرف مغرب چهار هزار و پانصد (نی) و سه دروازه یعنی دروازه جاد یك و دروازه اَشیر یك و دروازه نفتالی یك.35و محیطش هجده هزار (نی) میباشد و اسم شهر از آن روز یهوه شَمَّه خواهد بود.»
