¹²Abram subiu de Exipto e foi hata o Neguev, el, a sua esposa e todo o que el pouía. Lot tamén foi con eles. Agora Abram era moi rico en animais, en prata e en ouro.

¹E houbo fame na terra, ademáis da fame anterior que ocorrera durante os días de Abraham. E Isaac foi a Gerar, a Abimelec, rei dos filisteos³²Agora aperecéuselle o Señor e dixo: Non baixes a Exipto; queda na terra que eu che direi. 3.Habita nesta terra e Eu serei contigo e te abençoarei; porque a ti e a túa descendencia darei todas estas terras, e confirmarei o xuramento que xurei a Abraham, teu pai.⁴Eu multiplicarei a túa descendencia como as estrelas do ceo e darei aos teus descendentes todas estas terras; e todas as nacións da terra serán abençoadas ⁵Eu farei isto porque Abraham obedeceu a miña voz e gardou os meus mandamentos, os meus estatutos e as miñas leis⁶Habitou pois Isaac en Gerar ⁷E cando os homes daquel lugar preguntáronlle acerca da súa muller, el dixo: É a miña irmá; porque tiña medo de dicir: É a miña muller. Pensando "Non sexa que me maten os homes do lugar por causa de Rebeca, pois é de fermosa aparencia". ⁸E sucedeu que, despois de ter estado alí longo tempo, Abimelec, rei dos filisteos, mirou por unha xanela, e velaquí, viu a Isaac acariñando a Rebeca a súa muller.⁹Entón Abimelec chamou a Isaac e díxolle: Velaquí certamente ela é a túa muller. ¿Como, pois, dixeches: “É a miña irmá”? E Isaac respondeulle: Porque me dixen: "Non sexa que eu morra por causa dela". ¹⁰E Abimelec dixo: Que é isto que nos fixeches? Porque algún do pobo facilmente se teria deitado coa túa muller, e trouxeses culpa sobre nós. ¹¹E Abimelec ordenou a todo o pobo, dicindo: O que toque a este home ou á súa muller, de certo morrerá¹²E sementou Isaac naquela terra, e cultivou aquel ano cento por un. E o Señor bendíxoo. ¹³E o home enriqueceuse, e seguiu engrandecéndose ata que chegou a ser moi poderoso ¹⁴pois tiña rabaños de ovellas e rabaños de vacas e moita servidume, e os filisteos tíñanlle envexa.¹⁵E todos os pozos que os servos do seu pai cavaran nos días de Abraham o seu pai, os filisteos cegáronos enchéndoos de terra. ¹⁶Entón Abimelec dixo a Isaac: Vaite de aquí porque ti és moito máis poderoso que nós. ¹⁷Isaac partiu de alí, acampou no val de Gerar e estableceuse alí.¹⁸Isaac volveu cavar os pozos de auga que foran cavados nos días do seu pai Abraham, porque os filisteos cegáranos despois da morte de Abraham, e púxolles os mesmos nomes que lles puxera o seu pai.¹⁹Cando os servos de Isaac cavaron no val atoparon alí un pozo de augas vivas. ²⁰Entón rifaron os pastores de Gerar cos pastores de Isaac, dicindo: A auga é nosa. Por iso el chamou ao pozo Esek, porque eles discutiran con el.²¹Cavaron outro pozo, e tamén discutiron por el ; por iso chamouno Sitna ²²E trasladouse de alí e cavou outro pozo, e non rifaron por el; por iso chamouno Rehobot, porque dixo: Ao fin o Señor fixo lugar para nós, e prosperaremos na terra.²³E de alí subiu a Beerseba. ²⁴E o Señor aparecéuselle aquela mesma noite e díxolle: Eu son o Deus do teu pai Abraham; non temas porque eu estou contigo. E bendireiche e multiplicarei a túa descendencia. ²⁵E edificou alí un altar, e invocou o nome do Señor e montou alí a súa tenda e alí abriron os servos de Isaac un pozo.²⁶Entón Abimelec veu a el desde Gerar, co seu conselleiro Ahuzat e con Ficol, xefe do seu exército ²⁷E dixo Isaac: Por que viñestes a min, vós que me odiades e me botastes de entre vós?²⁸E eles responderon: Vemos claramente que o Señor estivo contigo, así que dixemos: "Haxa agora un xuramento entre nós, entre ti e nós, e fagamos un pacto contigo ²⁹de que non nos farás ningún mal, así como nós non te tocamos e só che fixemos ben, e enviámoste en paz. Ti es agora o bendito do Señor.³⁰Entón el preparoulles un banquete, e comeron e beberon. ³¹E erguéronse moi de mañá e fixéronse mutuo xuramento; entón Isaac despediunos e eles partiron do seu carón en paz.³²E sucedeu que aquel mesmo día os servos de Isaac chegaron e informáronlle acerca do pozo que cavaran e dixéronlle: atopamos auga. ³³E chamouno Seba; por iso o nome da cidade é Beerseba ata hoxe.³⁴Cando Esaú tiña corenta anos casou con Judit, filla de Beeri heteo, e con Basemat, filla de Elón heteo; ³⁵e elas fixeron a vida insoportable para Isaac e Rebeca.

¹E aconteceu que , sendo xa vello Isaac e os seus ollos demasiado febles para ver, chamou a Esaú, ao seu fillo maior, e díxolle: "Fillo meu". E el respondeulle: "Aquí estou". ²E dixo Isaac: "Mira eu son vello e non sei o día da miña morte.³Agora, pois, rógoche , colle as túas armas, a túa alxaba e o teu arco, sale ao campo e tráeme caza; ⁴e prepárame un bo guisado como a min me gusta, e tráemo para que eu coma, e que te bendiga a miña alma antes que eu morra."⁵Rebeca estaba escoitando cando Isaac falaba ao seu fillo Esaú. E cando Esaú foi ao campo para cazar unha peza para traer ⁶Rebeca falou ao seu fillo Xacob, dicindo: Velaquí, oín ao teu pai que falaba co teu irmán Esaú dicíndolle: ⁷"Tráeme caza e prepárame un bo guisado para que coma e te abençoe en presenza do Señor antes da miña morte”.⁸Agora pois, meu fillo, obedéceme no que che mando. ⁹Vai agora ao rabaño e tráeme dalí dous dos mellores cabritos das cabras, e eu prepararei con eles un bo guisado para o teu pai como a el lle gusta ¹⁰Entón levarasllo ao teu pai, que comerá, para que te bendiga antes da súa morte.¹¹E Xacob dixo á súa nai Rebeca: «Esaú o meu irmán é home peludo e eu son lampo. ¹²Quizá o meu pai me toque , e entón serei para el un mentireiro e traerei sobre min unha maldición e non unha bendición.¹³Pero a súa nai respondeu: Caia sobre min a túa maldición, fillo meu; soamente obedece á miña voz, e vai e tráemos. ¹⁴E el foi, tomounos e tróuxoos á súa nai; e a súa nai fixo un bo guisado, como lle gustaba ao seu pai.¹⁵Entón Rebeca colleu os mellores vestidos de Esaú, o seu fillo máis vello, que ela tiña na casa, e vestiu a Xacob, o seu fillo máis novo; ¹⁶puxo as peles dos cabritos sobre as mans e sobre a parte do pescozo onde non tiña pelo, ¹⁷e puxo o guisado e o pan que fixera en mans do seu fillo Xacob.¹⁸Entón el foi ao seu pai e dixo: "Meu pai." E el respondeu: "Aquí estou. Quen es meu fillo?" ¹⁹E Xacob dixo ao seu pai: "Eu sou Esaú, o teu primoxénito. Fixen o que me dixeches. Levántate, rógoche. Séntate e come da miña caza para que me abenzçoes."²⁰E dixo Isaac ao seu fillo: "Como é que a encontraches tan axiña, meu fillo?" E el respondeu: "Porque o Señor teu Deus fixo que a atopase diante de min." ²¹Isaac entón respondeu a Xacob: "Rógoche que te achegues para que te toque, meu fillo para que eu saiba se en verdade es o meu fillo Esaú"²²Xacob achegouse ao seu pai Isaac, e el palpouno e dixo: A voz é a de Xacob, pero as mans son as mans de Esaú. ²³E non o recoñeceu porque as súas mans eran peludas coma as do seu irmán Esaú, e bendiciuno²⁴E preguntoulle: "Es en verdade o meu fillo Esaú?" E el respondeu: "Eu son." ²⁵E dixo: "sírveme, e comerei da caza do meu fillo para que eu te abençoe". E serviulle e el comeu e tróuxolle tamén viño, e bebeu.²⁶E díxolle Isaac, o seu pai: "achégate a min agora e bícame, meu fillo." ²⁷E el achegouse e bicouno; e cheirou o cheiro da súa roupa e bendíxoo dicindo: "Velaquí que o cheiro do meu fillo é como o cheiro dun campo que o Señor bendixo²⁸Deus che dea pois, do orballo do ceo, e das riquezas da terra, e abundancia de gran e de mosto²⁹Sírvante os pobos, e as nacións se inclinen a ti; sei señor dos teus irmáns, e inclínense a ti os fillos da túa nai. Malditos os que te maldigan e benditos os que te bendigan³⁰E sucedeu que, tan pronto como Isaac terminara de bendicir a Xacob, e apenas saira Xacob de diante do seu pai Isaac, chegou o seu irmán da súa cacería. ³¹E tamén el fixo un bo guisado e tróuxoo ao seu pai e dixo ao seu pai: "Levántese o meu pai, e come da caza do seu fillo, para que me abençoe a túa alma."³²E díxolle o seu pai Isaac: "Quen es? "E el respondeu: "Son o teu fillo, o teu primoxénito Esaú." ³³E Isaac tremeu cun estremecimento moi grande, e dixo: "Quen foi entón o que trouxo caza, antes de que ti viñeses, e eu comín de todo, e eu o abençoei? Certamente bendito será"³⁴Cando Esaú oiu estas palabras do seu pai, clamou cun grande e amargo clamor e dixo ao seu pai: "Abençoa a min tamén meu pai!" ³⁵E el respondeu:" Veu o teu irmán con engano, e levou a túa bendición."³⁶E Esaú dixo: "Ben chamaron o seu nome Xacob, pois xa me suplantou duas veces. Levoume a primoxenitura e velaquí que agora tomou a miña bendición". E dixo: "Non reservaches una bendición para min?" ³⁷"Mira," respondeulle Isaac, "eu púxeno por señor teu, e deille por servos a todos os seus parentes; e con gran e mosto sustenteino. En canto a ti que farei, pois, fillo meu?"³⁸E Esaçu dixo ao seu pai: "Non tes máis que unha bendición, meu pai? Abençoa tamén a min, meu pai." E levantou Esaú a súa voz e chorou³⁹Entón o seu pai Isaac respondeu e dixo: "Velaquí, a túa morada estará na gordura da terra, e do orballo dos ceos arriba; ⁴⁰da túa espada vivirás e servirás ao teu irmán; e sucederá cando sexas máis forte, que descargarás o seu xugo do teu pescozo."⁴¹E aborreceu Esaú a Xacob por mor da bendición con que o seu pai o bendicira e dixo no seu corazón: "Chegarán os días do loito polo meu pai, e eu matarei a Xacob o meu irmán." ⁴²E foron ditas a Rebeca as palabras de Esaú o seu fillo máis vello; e ela enviou e chamou a Xacob o seu fillo máis novo, e díxolle: "Velaquí, Esaú o teu irmán consólase de ti coa idea de matarte."⁴³"Agora pois, meu fillo , obedece á miña voz: érguete e fuxe a Harán a casa do meu irmán Labán. ⁴⁴E queda con el algúns días ata que se calme o furor do teu irmán. ⁴⁵Ata que acougue a ira do teu irmán contra ti, e esqueza o que lle fixeches. Entón enviarei e traereite de alá. Por que hei de sufrir a perda de vós os dous nun mesmo día?"⁴⁶E dixo Rebeca a Isaac: Estou cansa de vivir por causa das fillas de Het; se Xacob toma muller das fillas de Het, como estas, das fillas desta terra ¿para que quero a vida?

¹E chamou Isaac a Xacob, bendíxoo e ordenuoulle dicindo: "Non tomarás muller de entre as fillas de Canaán ²Erguete, vai a Padán-aram, a casa de Betuel, pai da túa nai; e toma de alí muller de entre as fillas de Labán, irmán da túa nai."³E o Deus Todopodroso te abençoe e che faga fructificar e te multiplique, para que chegues a ser multitude de pobos. ⁴E che dea a bendición de Abraham, e á túa descendencia contigo, para que herdes a terra das túas peregrinacións, que Deus deu a Abraham.⁵Entón Abraham despediu a Xacob, e el foi a Padán-aram, a casa de Labán, fillo de Betuel, irmán de Rebeca, nai de Xacob e Esaú.⁶E viu Esaú que Isaac bendicira a Xacob e o enviara a Padán-aram para tomar para si, muller de ali, e , cando o bendixo, deulle ordes dicindo: Non tomarás para ti muller de entre as fillas de Canaán ⁷e que Xacob obedecera ao seu pai e a súa nai e marchara a Padán-aram.⁸Viu, pois, Esaú que as fillas de Canaán non eran do agrado do seu pai Isaac; ⁹E Esaú foi a Ismael e tomou por muller, ademáis das mulleres que xa tiña, a Mahalat, filla de Ismael, fillo de Abraham, irmá de Nebaiot.¹⁰E saiu Xacob de Beerseba e foi a Harán. ¹¹E chegou a certo lugar e pasou a noite alí , porque o sol xa se puxera; colleu una das pedras do lugar, púxoa na cabeceira deitouse naquel lugar.¹²E tivo un soño, e velaquí, había unha escaleira apoiada na terra e seu extremo superior chegaba ao ceo; e velaquí, os anxos de Deus subían e baixaban por ela. ¹³E velaqui, o Señor estaba sobre ela e dixo: Eu son o Señor, o Deus do teu pai Abraham e o Deus de Isaac. Dareiche a terra na que estás deitado, a ti e a túa descendencia.¹⁴Tamén a túa descendencia será como o pó da terra e estenderaste cara ao occidente e cara ao oriente, cara ao norte e cara ao sur; e en ti e na túa semente serán bendicidas todas as familias da terra ¹⁵Velaquí, eu son contigo, e gardareite por onde quer que vaias e fareite volver a esta terra; porque non te deixarei ata que faga o que che prometín¹⁶Acordou Xacob do seu soño e dixo: Abofé que o Señor está neste lugar e eu non o sabía. ¹⁷E tivo medo e dixo: Que terríbel é este lugar! Non é outra cousa que casa de Deus e porta do ceo.¹⁸E levantouse Xacob moi de mañá, e tomou a pedra que puxera de cabeceira, erixiuna por sinal e derramou aceite sobre ela ¹⁹E púxolle o nome de Betel a aquel lugar, aínda que anteriormente o nome da cidade era Luz²⁰Entón Xacob fixo un voto dicindo: Se for Deus comigo e me gardar neste camiño no que vou e me der alimento para comer e roupa para vestir ²¹e se voltar san e salvo á casa do meu pai, entón o Señor será o meu Deus. ²²E esta pedra que puxen por sinal será casa de Deus; e de todo o que me deas dareiche o dezmo.

¹Entón Xacob seguiu o seu camiño e foi á terra dos fillos de oriente. ²E mirou e viu un pozo no campo e velaquí, tres rabaños de ovellas que estaban deitados alí a o seu carón porque daquel pozo daban de beber aos rabaños, e a pedra sobre a boca do pozo era grande ³E cando os rabaños xuntábanse alí, entón rodaban a pedra da boca do pozo e daban de beber ás ovellas e volvían poñer a pedra no seu lugar, sobre a boca do pozo.⁴E Xacob dixo aos pastores: Meus irmáns,¿de onde sodes? E eles dixeron: Somos de Harán. ⁵Entón díxolles: Coñecedes a Labán, o fillo de Nacor? E eles responderon: Coñecémolo. ⁶E el díxolles: Está ben? E dixeron: está ben; mira, a súa filla Raquel vén coas ovellas.⁷E el dixo: Velaquí aínda é cedo no día ; non é hora de recoller o gando. Dade de beber ás ovellas e ide a apacentalas. ⁸Mais eles dixeron: Non podemos hata que se xunten todolos rabaños e removan a pedra da boca do pozo; entón daremos de beber ovellas⁹Aínda estaba el falando con eles, cando chegou Rebeca coas ovellas do seu pai, pois ela era a pastora. ¹⁰E sucedeu que cando Xacob viu a Raquel, filla de Labán, irmán da súa nai, Xacob subiu e quitou a pedra da boca do pozo e deu de beber ao rabaño de Labán , irmán da súa nai.¹¹E Xacob bicou Raquel e levantou a súa voz e chorou. ¹²E Jacob fixo saber a Raquel que el era parente do seu pai, e que era fillo de Rebeca; e ela foi correndo dicirllo ao seu pai.¹³E sucedeu que cando Labán oiu as novas de Xacob fillo da súa irmá, correu ao seu encontro, deulle una aperta, bicouno e levouno á súa casa. Entón el contó a Labán todas estas cousas. ¹⁴E díxolle Labán: Certamente ti es meu óso e miña carne. E Xacob quedou con el todo un mes¹⁵E Labán dixo a Xacob: Seica por seres ti o meu irmán servirasme de graza? Faime saber cal será o teu salario. ¹⁶Labán tiña duas fillas; o nome da máis vella era Lea o nome da máis nova, Raquel. ¹⁷E os ollos de Lea eran delicados, pero Raquel era de bela figura e fermosa aparencia. ¹⁸E Xacob namorouse de Raquel e dixo: Servireite sete anos por Raquel, a túa filla máis nova.¹⁹E Labán dixo: Mellor será darcha a ti que lla dar a outro home; queda comigo. ²⁰Xacob pois, serviu sete anos por Raquel e parecéronlle uns poucos días polo amor que lle tiña.²¹Dáme a miña muller, porque o meu tempo cumpriuse para unirme a ela. ²²E Labán xuntou todos os homes do lugar, e fixo un banquete.²³E sucedeu que á noitiña tomou á súa filla Lea e tróuxolla, e Xacob deitóuse con ela. ²⁴E deu Labán a súa serva Zilpa á súa filla Lea por criada. ²⁵Cando foi de mañá, velaquí que era Lea. E Xacob dixo a Labán: Que é isto que me fixeches? Non foi por Raquel por quen te servín? Por que me enganaches entón?²⁶E Labán respondeu: Non se acostuma no noso lugar dar a máis nova antes da máis vella.²⁷Cumple a semana desta, e darémosche tamén a outra polo servizo que me farás outros sete anos²⁸Así fixo Xacob e cumpliu semana de ela e Labán deulle á súa filla Raquel por muller. ²⁹E Labán deu a súa serva Bilha por criada á súa filla Raquel. ³⁰E Xacob deitouse tamén con Raquel e amou máis a Raquel que a Lea; e serviu a Labán por outros sete anos³¹E viu o Señor que Lea era aborrecida e concedeulle fillos; pero Raquel era estéril.³²32.- E concebiu Lea e deu a luz un fillo e púxolle por nome Rubén, pois dixo: Xa que Señor ollou a miña aflición, agora amarame o meu marido.³³Concibiu outra vez e deu a luz un fillo, e dixo: Porque o Señor oiu que son aborrecida, deume tamén este fillo. E chamou o seu nome Simeón. ³⁴Concebeu outra vez, e deu a luz un fillo, e dixo: Agora esta vez o meu marido apegarase a min, porque xa lle din tres fillos; por iso chamou o seu nome Leví.-³⁵Concebiu outra vez e deu a luz un fillo e dixo: Esta vez loubarei ao Señor ; por isto chamou o seu nome Xudá; e deixou de dar á luz.

¹E vendo Raquel que non daba fillos a Xacob, tivo ciúmes da súa irmá e dicía a Xacob: dáme fillos, ou morro.²2.- Entón Xacob encendeuse en ira contra Raquel e dixo: Estou eu en lugar de Deus, que che negou o froito do teu ventre?³E ela dixo: Aquí está a miña serva Bilha; chégate a ela para que dé á luz nos meus xeonllos, e eu tamén teréi fillos por medio dela. ⁴E deulle a súa serva Bilha por muller, e Xacob deitouse con ela.⁵Bilha concebeu e deu á luz un fillo a Xacob.⁶E dixo Raquel: vindicoume Deus; certamente oíu a miña voz e deume un fillo; Por tanto púxolle por nome Dan.⁷E concebeu outra vez Bila, a serva de Rquel, e deu á luz o segundo fillo a Xacob ⁸E dixo Raquel: Con loitas de Deus disputei coa miña irmá e certamente vencín. E púxolle por nome Naftali.⁹Vendo Lia que deixara de dar a luz, tomou á súa serva Zilpa e deulla por muller a Xacob. ¹⁰E Zilpa, serva de Lia, deu a luz un fillo a Xacob. ¹¹E Lea dixo: veu a boa sorte. E chamou o seu nome Gad.¹²Despois Zilpa, serva de Lea, deu a luz un segundo fillo a Xacob. ¹³E Lea dixo: feliz de min, porque as mulleres felicitaranme. E púxolle por nome Aser.¹⁴E foi Rubén nos días da colleita de trigo, e atopou mandrágoras no campo, e tróuxollas á súa nai Lea. Entón Raquel dixo a Lea: Dáme, rógoche, das mandrágoras do teu fillo. ¹⁵Pero ela respondeulle: Paréceche pouco quitarme o marido? Quitarasme tamén as mandrágoras do meu fillo? E Raquel dixo: dormirá contigo esta noite polas mandrágoras do teu fillo.¹⁶E cando Xacob veu do campo á tarde, Lea saliu ao seu encontró e díxolle: Debes chegarte a min, porque certamente alugueite polas mandrágoras do meu fillo. E el durmiu con ela aquela noite. ¹⁷Escoitou Deus a Lea, e ela concebiu, e deu a luz o quinto fillo a Xacob. ¹⁸E Lea dixo: Deus deume a miña recompensa porque dei a miña serva ao meu marido. E púxolle por nome Issacar¹⁹Concibiu Lea outra vez e deu a luz o sexto fillo a Jacob. ²⁰E Lea dixo: Deus favoreceume cunha bo dote; agora o meu marido vivirá comigo, porque lle dei seis fillos. E púxolle por nome Zabulón. ²¹Despois deu a luz unha filla, e púxolle por nome Dina.²²Entón Deus lembrouse de Raquel; e Deus escoitouna e concedeulle fillos. ²³E ela concibiu e deu a luz un fillo, e dixo: Deus quitou a miña afronta. ²⁴E púxolle por nome Xosé, dicindo: Que o Señor me engada outro fillo.²⁵E sucedeu cando Raquel deu a luz a Xosé, que Xacob dixo a Labán: Despídeme e irei ao meu lugar e á miña terra. ²⁶Dáme as miñas mulleres e os meus fillos polos cales te servín, e déixame ir; pois ti ben sabes o servizo que che prestei.²⁷Pero Labán respondeulle: Se agora achei graza diante dos teus ollos, queda comigo; deime conta de que o Señor me bendixo por causa túa. ²⁸E engadiu: Fíxame o teu salario, e dareicho.²⁹Mais el respondeulle: Ti sabes como te servín, e como lle foi ao teu gando comigo. ³⁰Porque tiñas pouco antes de que eu viñese, e aumentou ata ser multitude; e o Señor bendíxoche en todo o que fixen. E agora, cando proverei eu tamén para a miña propia casa?³¹E el respondeu: Que che darei? E Xacob dixo: Non me deas nada. Voltarei a pastorear e a coidar o teu rabaño se tan só fas isto por min: ³²déixame pasar por entre todo o teu rabaño hoxe, apartando del toda ovella moteada ou manchada e todos os cordeiros negros, e as manchadas ou moteadas de entre as cabras, e ese será o meu salario.³³A miña honradez responderá por min o día de mañá, cando veñas ver acerca do meu salario. Todo o que non sexa moteado e manchado entre as cabras, e negro entre os cordeiros meus, considerarase roubado.³⁴E Labán dixo: Moi ben, sexa conforme á túa palabra.³⁵Aquel mesmo día apartou Labán os machos cabríos raiados ou manchados e tódalas cabras moteadas ou manchadas, e todo o que tiña algo de branco, e de entre os cordeiros tódolos negros, e púxoo todo ao coidado dos seus fillos.³⁶E puxo unha distancia de tres días de camiño entre si e Xacob; e Xacob apacentaba o resto dos rabaños de Labán.³⁷Entón Xacob tomou varas de álamo verdes, de amendoeira e de plátano, e sacoulles tiras brancas da cortiza, descubrindo así o branco das varas.³⁸E colocou as varas que descortizara diante dos rabaños, nas canles, nos bebedoiros, onde os rabaños viñan beber; e quentábanse cando viñan beber.³⁹Así se apareaban os rabaños xunto ás varas; e os rabaños tiñan crías raiadas, moteadas e manchadas.⁴⁰E Xacob apartou os cordeiros, e puxo os raiados no seu rabaño e a todo o negro no rabaño de Labán, e puxo o seu propio rabaño aparte; non o puxo co rabaño de Labán.⁴¹Ademais, sucedía que cada vez que os máis robustos do rabaño se apareaban, Xacob poñía as varas á vista do rabaño nas canles, para que se aparearan fronte ás varas;⁴²pero cando o rabaño era débil, non as poñía, de maneira que as crías débiles foron para Labán e as robustas de Xacob.⁴³Así prosperou o home en gran maneira, e tivo grandes rabaños, e servas e servos, e camelos e asnos.

¹E Xacob oiu as palabras dos fillos de Labán, que dicían: apoderouse Xacob de todo o que era do noso pai; e de todo o que esa do noso pai fixo esta riqueza. ²2.- Ollou Xacob o semblante de Labán, e velaqui que non era para con el como antes. ³3.- Entón o Señor dixo a Xacob: Volve á terra dos teus pais e aos teus familiares, e eu estarei contigo.⁴Xacob, pois, mandou chamar a Raquel e a Lea ao campo, onde estaba o seu rabaño,⁵e díxolles: Vexo que o semblante do voso pai, non é para comigo como antes; pero o Deus do meu pai estivo comigo.⁶E vós sabedes que servín ao voso pai con todas as miñas forzas.⁷E o voso pai enganoume, e cambiou o meu salario dez veces; mais Deus, non lle permitiu prexudicarme.⁸Se el dicía: «As moteadas serán o teu salario», entón todo o rabaño paría moteadas; e se dicía: «As raiadas serán o teu salario», entón todo o rabaño paría raiadas.⁹Desta maneira Deus quitou o gando ao voso pai e deumo a min.¹⁰E sucedeu que polo tempo cando o rabaño estaba en celo, alcei os ollos e vin en soños; e velaquí, os machos que cubrían ás femias eran raiados, moteados e abigarrados.¹¹Entón o anxo de Deus díxome no soño: «Xacob»; e eu respondín: «Aquí estou».¹²E el dixo: «Levanta agora os ollos e ve que todos os machos que están a cubrir ás femias son raiados, moteados e abigarrados, pois eu vin todo o que Labán che fixo. ¹³Eu son o Deus de Betel, onde ti unxiches un piar, onde me fixeches un voto. Levántate agora, sai desta terra, e volve á terra onde naciches».¹⁴E Raquel e Lea responderon, e dixéronlle: Temos aínda nós parte ou herdanza algunha na casa do noso pai?¹⁵Non nos tratou como estranxeiras? Pois nos vendeu, e tamén consumiu por completo o prezo da nosa compra.¹⁶Certamente, toda a riqueza que Deus quitou ao noso pai é nosa e dos nosos fillos; agora pois, todo o que Deus che dixo, faino.¹⁷Entón Xacob ergueuse, montou aos seus fillos e ás súas mulleres nos camelos, ¹⁸e puxo en camiño todo o seu gando e tódalas posesións que acumulara, o gando adquirido que acumulara en Padán-aram, para ir a Isaac o seu pai, á terra de Canaán.¹⁹E mentres Labán fora a trasquilar as súas ovellas, Raquel roubou os ídolos domésticos que eran do seu pai. ²⁰E Xacob enganou a Labán arameo ao non lle facer saber que fuxía. ²¹Fuxiu, pois, con todo o que tiña; e levantouse, cruzou o río Eufrates e dirixiuse cara á rexión montañosa de Galaad.²²E ao terceiro día, cando informaron a Labán que Xacob fuxira, ²³tomou ós seus irmáns consigo e perseguiuno por sete días; e alcanzouno nos montes de Galaad.²⁴Pero Deuos veu a Labán arameo en soños durante a noite, e díxolle: Gárdate que non fales a Xacob nin ben nin mal.²⁵Alcanzou, pois, Labán a Xacob. E Xacob plantara a súa tenda na rexión montañosa, e Labán e os seus irmáns acamparon nos montes de Galaad²⁶Entón Labán dixo a Xacob: Que fixeches, enganándome e levando ás miñas fillas coma se fosen prisioneiras de guerra? ²⁷Por que fuxiches en segredo e me enganaches, e non me avisaches para que eu puidese despedirte con alegría e cantos, con pandeiros e liras? ²⁸Por que non me permitiches bicar aos meus fillos e ás miñas fillas? Agora loucamente fixeches²⁹Teño poder para facerche dano, pero onte á noite o Deus do teu pai faloume, dicindo: «Gárdate de falar nada con Xacob nin bo nin malo».³⁰E agora, certamente marchas porque tiñas morriña da casa do teu pai; pero por que roubaches os meus deuses?³¹Entón Xacob respondeu, e dixo a Labán: Porque tiven medo, pois dixen: «Non sexa que me quites ás túas fillas á forza».³²Pero aquel con quen atopes os teus deuses, non vivirá. En presenza dos nosos parentes indica o que é teu entre as miñas cousas e lévao. Pois Xacob non sabía que Raquel os roubara.³³Entrou entón Labán na tenda de Xacob, na tenda de Lea e na tenda das duas servas, e non os achou, e saiu da tenda de Lea e veu á tenda de Raquel.³⁴E tomou Raquel os ídolos e púxoos na albarda dun camelo e sentou sobre eles. E Labán buscou por toda a tenda e non os atopou. ³⁵E ela dixo ao seu pai: Non se anoxe o meu señor porque non poida levantarme diante de ti, pois estou co costume das mulleres. E el buscou, pero non atopou os ídolos domésticos.³⁶Entón anoxouse Xacob e rifou con Labán; e respondendo Xacob, dixo a Labán: Cal é a miña transgresión?Cal é o meu pecado de que me perseguiches tan apaixonadamente? ³⁷Aínda que buscaches en todos os meus aveños, que achaches de todos os aveños da túa casa? Pono diante dos meus parentes e dos teus parentes para que eles xulguen entre nólos dous.³⁸Estes vinte anos eu estiven contigo; as túas ovellas e as túas cabras non abortaron, nin eu comín os carneiros dos teus rabaños. ³⁹Non che trouxen o esnaquizado polas feras; eu cargaba coa perda. Ti demandábalo da miña man, tanto o roubado de día como o roubado de noite. ⁴⁰De día a calor consumíame e de noite a xeada, e o soño fuxía dos meus ollos.⁴¹Estes vinte anos estiven na túa casa; catorce anos servinche polas túas dúas fillas, e seis polo teu rabaño, e dez veces cambiaches o meu salario. ⁴²Se o Deus do meu pai, Deus de Abraham, e temor de Isaac, non estivese comigo, certamente enviaríasme agora coas mans valeiras. Pero Deus viu a miña aflición e o labor das miñas mans, e onte á noite fixo xustiza.⁴³Respondeu Labán e dixo a Xacob: As fillas son as miñas fillas, e os fillos os meus fillos, e os rabaños os meus rabaños, e todo o que ves é meu. Pero que podo eu facer hoxe a estas as miñas fillas, ou aos seus fillos que elas deron a luz? ⁴⁴Agora ben, ven, fagamos un pacto ti e mais eu e que sirva de testemuño entre ti e eu.⁴⁵Entón Xacob tomou unha pedra e levantouna como sinal. ⁴⁶E Xacob dixo aos seus parentes: Recollede pedras. E tomaron pedras e fixeron monte, e comeron alí xunto ao amoreado. ⁴⁷Labán chamouno Jegar Sahaduta, pero Xacob chamouno Galed.⁴⁸E Labán dixo: Este amontoado é hoxe unha testemuña entre ti e eu. Por iso chamouno Galed; ⁴⁹E Mizpa, porque dixo: Que o SEÑOR nos vixíe aos dous cando nos apartarmos o un do outro. ⁵⁰Se aflixires ás miñas fillas, ou se tomares outras mulleres ademais das miñas fillas, aínda que ninguén o saiba, mira, Deus é testemuña entre ti e eu.⁵¹E Labán dixo a Xacob: Mira este amontoado, e mira a coluna que puxen entre ti e min. ⁵²Testemuña sexa este amoreado e testemuña sexa a coluna de que eu non pasarei deste amontoado cara a ti e ti non pasarás deste amontoado e deste piar cara a min, para faceres dano. ⁵³O Deus de Abraham e o Deus de Nacor, Deus dos seus pais, xulgue entre nós. Entón Xacob xurou polo que temía o seu pai Isaac.⁵⁴Logo ofreceu Xacob un sacrificio no monte, e chamou aos seus parentes para comer; e comeron, e pasaron a noite no monte. ⁵⁵E Labán levantouse moi de mañá, bicou aos seus fillos e ás súas fillas, e os abenóou. Entón Labán partiu e regresou ao seu lugar.

¹E cando Xacob seguiu o seu camiño saíron ao seu encontro anxos de Deus. ²E dixo Xacob cando os viu, Xacob dixo: Este é o acampamento de Deus; e chamou o nome daquele lugar Maanaim.³E enviou Xacob mensaxeiros diante de si a Esaú seu irmán; á terra de Seir, rexión de Edom. ⁴E mandoulles dicindo: Así diredes ao meu señor Esaú: “Así di o teu servo Xacob: con Labán morei e alí fiquei até agora. ⁵Teño bois, asnos e rabaños, servos e servas, e mando avisar ao meu señor para achar graza ante os teus ollos.⁶E os mensaxeiros voltaron a Xacob, decindo: Fomos ao teu irmán Esaú, e el tamén ven ao teu encontro e catrocentos homes con el. ⁷Entón Xacob tivo moito temor e angustia; e dividiu a xente que estaba con el, e as ovellas, as vacas e os camelos, en dous grupos. ⁸E dixo: Si Esaú vén a un campamento e o ataca, o outro grupo escapará.⁹E dixo Jacob: Oh Deus do meu pai Abraham e Deus do meu pai Isaac, oh Señor, que me dixeches: «Volve á túa terra e aos teus familiares, e eu te prosperarei. ¹⁰Indigno son de toda misericordia e de toda a fidelidade que mostraches ao teu servo; pois con só o meu cayado crucei este Jordán, e agora cheguei a ter dous campamentos.¹¹Líbrame, pídoche, da man do meu irmán, da man de Esaú, porque teño medo del, non sexa que veña e me fira a min e ás nais cos seus fillos. ¹²E ti dixeches: «De certo fareiche prosperar, e farei a túa descendencia como a area do mar que non se pode contar pola súa gran cantidade».¹³E pasou a noite alí. Entón do que tiña consigo escolleu un agasallo para o seu irmán Esaú: ¹⁴duascentas cabras e vinte machos cabríos, duascentas ovellas e vinte carneiros, ¹⁵trinta camellas criando coas súas crías, corenta vacas e dez xatos, vinte asnas e dez asnos; ¹⁶e entregounos ós seus servos, cada manada aparte, e dixo aos seus servos: Pasade diante de min, e poñede un bo espazo entre manada e manada.¹⁷E ordenou ao primeiro, dicindo: Cando o meu irmán Esaú te atope e che pregunte, dicindo: "De quen es e onde vas, e de quen son estes animais que van diante de ti? " ¹⁸entón responderás: «Son do teu servo Xacob; é un presente enviado ao meu señor Esaú; e velaquí, el tamén vén detrás de nós».¹⁹Ordenou tamén ao segundo e ao terceiro, e a todos os que ían tras as as manadas, dicindo: Desta maneira falaredes a Esaú cando o atopedes, ²⁰e diredes: «Velaquí, o teu servo Xacob tamén vén detrás de nós». Pois dixo: Tranquilizareino co presente que vai diante de min. E despois verei o seu rostro; quizais me acepte. ²¹O presente pasou, pois, diante del, e el durmiu aquela noite no acampamento.²²E aquela mesma noite levantouse, e tomou ás súas dúas mulleres, ás súas dúas servas e aos seus once fillos, e cruzou o vao de Xaboc. ²³Tomounos e fíxoos pasar o arroio, e fixo pasar tamén todo o que tiña.²⁴Xacob quedou só, e un home loitou con el ata raiar o alba. ²⁵Cando viu que non prevalecera contra Xacob, tocouno na conxuntura da coxa, e dislocouse a conxuntura da coxa de Xacob mentres loitaba con el. ²⁶Entón o home dixo: Sóltame porque raia o alba. Pero Xacob respondeu: Non te soltarei se non me abençoares²⁷E el díxolle: Cal é o teu nome? E el respondeu: Xacob. ²⁸E o home dixo: Xa non será o teu nome Xacob, senón Israel, porque loitaches con Deus e cos homes, e prevaleciches.²⁹Entón Xacob preguntoulle, e dixo: Dáme a coñecer agora o teu nome. Pero el respondeu: Para que preguntas polo meu nome? E bendíxoo alí. ³⁰E Xacob púxolle a aquel lugar o nome de Peniel, porque dixo: Vin a Deus cara a cara, e foi preservada a miña vida.³¹E saíulle o sol ao cruzar Peniel, e coxeaba da súa coxa. ³²Por iso, ata hoxe, os fillos de Israel non comen o tendón da cadeira que está na conxuntura da coxa, porque o home tocou a conxuntura da coxa de Xacob no tendón da cadeira.

¹E alzando Xacob os ollos mirou, e velaquí, Esaú viña e catrocentos homes con el. Entón dividiu aos nenos entre Lea e Raquel e as dúas servas. ²E puxo ás servas cos seus fillos diante, e a Lea cos seus fillos despois, e a Raquel con Xosé en último lugar; ³e el adiantóuselles, e inclinouse ata o chan sete veces ata que chegou preto do seu irmán.⁴Entón Esaú correu ao seu encontro e abrazouno, e caendo sobre o seu pescozo bicouno, e choraron. ⁵E alzou os seus ollos e viu ás mulleres e aos nenos, e dixo: Quen son estes que veñen contigo? E el respondeu: Son os fillos que, por graza, Deus concedeu ao teu servo.⁶Entón achegáronse as servas cos seus fillos, e inclináronse.⁷Lea tamén se achegou cos seus fillos, e inclináronse; e despois Xosé achegouse con Raquel, e inclináronse. ⁸E dixo Esaú: Que che propós con todo este xentío que atopei? E el respondeu: Achar graza aos ollos do meu señor.⁹Pero Esaú dixo: Teño bastante, meu irmán; sexa teu o que é teu. ¹⁰Mais Xacob respondeu: Non, rógoche que se agora achei graza aos teus ollos, tomes o presente da miña man, porque vexo o teu rostro como un ve o rostro de Deus, e ben me recibiches. ¹¹Acepta, rógoche, o presente que che trouxen, pois Deus favoreceume, e porque eu teño moito. E insistiulle, e el aceptouno.¹²Entón Esaú dixo: Anda e vamos; eu irei diante de ti. ¹³Pero el díxolle: O meu señor sabe que os nenos son tenros, e que debo coidar das ovellas e das vacas que están a criar. Se os apresuramos moito, nun só día todos os rabaños morrerán. ¹⁴Adiántese agora o meu señor ao seu servo; e eu avanzarei sen présa, ao paso do gando que vai diante de min, e ó paso dos nenos, ata que chegue ó meu señor en Seir.¹⁵E dixo Esaú: Deixarei parte da xente que está comigo. Pero el dixo: Para que? Ache eu graza aos ollos do meu señor. ¹⁶Aquel mesmo día regresou Esaú polo seu camiño a Seir; ¹⁷e Xacob seguiu ata Sucote, e edificouse unha casa, e fixo alpendres para o seu gando; por iso ao lugar púxoselle o nome de Sucote.¹⁸E Xacob chegou en paz á cidade de Siquem, que está na terra de Canaán, cando veu de Padán-aram, e acampou diante da cidade. ¹⁹A parcela de campo onde plantara a súa tenda comprouna de man dos fillos de Hamor, pai de Siquem, por cen moedas, ²⁰e levantou alí un altar, e chamouno: O-Elohe-Israel

¹Un día Dina, a filla que Lea tivera con Xacob, foi visitar ás mulleres daquela terra. ²E cando a viu Siquem, fillo de Hamor heveu, príncipe da terra, levouna e deitouse con ela e violouna. ³Pero a súa alma apegouse a Dina, a filla de Lea; namorouse da moza e tratou de gañarse o seu corazón.⁴Entón Siquem falou ao seu pai Hamor, dicindo: Consígueme a esta rapariga por muller. ⁵E Xacob oíu que Siquem violara á súa filla Dina, pero os seus fillos estaban co gando no campo, e Xacob gardou silencio ata que eles chegasen⁶Entón Hamor, pai de Siquem, saíu onde Xacob para falar con el. ⁷E os fillos de Xacob regresaron do campo ao oílo. E aqueles homes entristecéronse e irritáronse en gran maneira porque Siquem cometera unha infamia en Israel deitándose coa filla de Xacob, pois tal cousa non debe facerse.⁸Hamor falou con eles e díxolles: "Siquén, o meu fillo, namorouse da vosa filla; dádella, rógovos, por esposa. ⁹Emparentade connosco, dádenos vosas fillas e tomade nosas fillas para vós. ¹⁰E habitade connosco, porque a terra estará diante de vós; morade e negociade nela, e tomade nela posesión."¹¹Dixo tamén Siquem ao pai e aos irmáns dela: Se acho graza diante dos vosos ollos, dareivos o que me digades. ¹²Aumentade moito o dote e presentes e dareivos conforme ao que me digades, pero dádeme a moza por muller. ¹³Pero os fillos de Xacob responderon a Siquem e ao seu pai Hamor, e faláronlles con engano porque Siquem deshonrara á súa irmá Dina.¹⁴E dixéronlles: Non podemos facer tal cousa, dar a nosa irmá a un home non circuncidado, pois para nós iso é unha deshonra. ¹⁵só con esta condición compracerémosvos: se vos facedes como nós, circuncidándose cada un dos vosos homes; ¹⁶entón si vos daremos as nosas fillas, e tomaremos as vosas fillas para nós, e moraremos convosco e seremos un só pobo. ¹⁷Pero se non nos escoitades, e non vos circuncidades, entón tomaremos á nosa filla e marcharemos.¹⁸E as súas palabras pareceron razoables a Hamor e a Siquem, fillo de Hamor. ¹⁹Así que o mozo non tardou en facelo porque estaba namorado da filla de Xacob. E era o máis respectado de toda a casa do seu pai.²¹Entón Hamor e o seu fillo Siquem chegaron á porta da súa cidade e falaron cos homes da cidade, dicindo: ²⁰Estes homes están en paz connosco; que habiten, pois, na terra e comercien nela, pois velaquí, a terra é bastante ampla para eles. Tomemos as súas fillas para nós como esposas e démoslles as nosas fillas.²²²³Pero estes homes só consentirán en habitar connosco e formar un só pobo, se se circuncidar os nosos homes sexan circuncidados, como eles están circuncidados. ¿Non serán nosos o seu gando, as súas propiedades e todos os seus animais? Consintamos só nisto, e morarán connosco.²⁴E todos os que saían pola porta da cidade escoitaron a Hamor e ao seu fillo Siquem, e todos os varóns foron circuncidados, todos os que saían pola porta da cidade. ²⁵Pero aconteceu que ao terceiro día, cando eles tiñan máis dor, dous dos fillos de Xacob, Simeón e Leví, irmáns de Dina, colleron cada un a súa espada e entraron na cidade, que non estaba preparada, e mataron a todos os varóns. ²⁶Mataron a espada a Hamor e ao seu fillo Siquem, sacaron a Dina da casa de Siquem e saíron.²⁷Entón chegaron os fillos de Xacob e pasaron por riba dos mortos e saquearon a cidade, porque deshonraran á súa irmá. ²⁸E levaron as súas ovellas, os seus rabaños e os seus burros, e o que había na cidade e o que había no campo; ²⁹E levaron cativos a todos os seus fillos e ás súas mulleres, e saquearon todos os seus bens e todo o que había nas casas.³⁰Entón Xacob díxolles a Simeón e a Leví: ‑"Vós causástesme aflicións, converténdome en detestável entre os habitantes do país, os cananeus e os ferezeus. e como os meus homes son poucos, xuntaranse contra min e atacaránme, e eu e a miña casa seremos destruídos. ³¹Pero eles responderon: "Podemos deixar que trate á nosa irmá como unha prostituta?"

¹Entón Deus dixo a Xacob: Levántate, sobe a Betel e habita alí; e faz alí un altar ao Deus, que se te apareceu cando fuxías do teu irmán Esaú. ²Entón Xacob dixo aos da súa casa e a todos os que estaban con el: Quitade os deuses estranxeiros que hai entre vós; purificádevos e mudádevos os vestidos; ³e levantémonos, e subamos a Betel; e alí farei un altar a Deus, quen me respondeu no día da miña angustia, e que estivo comigo no camiño por onde andei.⁴Entregaron, pois, a Xacob todos os deuses estranxeiros que tiñan no seu poder e os pendentes que tiñan nas súas orellas; e Xacob escondeunos debaixo da aciñeira que había xunto a Siquem. ⁵Ao proseguir a viaxe, houbo gran terror nas cidades ao redor deles, e non perseguiron aos fillos de Xacob.⁶E Xacob chegou a Luz, é dicir, Betel, que está na terra de Canaán, el e todo o pobo que estaba con el. ⁷E edificou alí un altar, e chamou ao lugar El-Betel, porque alí Deus manifestáraselle cando fuxía do seu irmán. ⁸E morreu Débora, ama de cría de Rebeca, e foi sepultada ao pé de Betel, debaixo da aciñeira; e esta foi chamada Alón-bacut⁹E Deus apareceuse. ¹⁰E Deus díxolle: O teu nome é Xacob; non te chamarás máis Xacob, senón que o teu nome será Israel. E púxolle o nome de Israel.¹¹Tamén lle dixo Deus: Eu son o Deus Todopoderoso (El-Shadday). Sé fecundo e multiplícate; de ti nacerá unha nación e unha comunidade de nacións, e haberá reis entre a túa descendencia. ¹²E a terra que dei a Abraham e a Isaac, a ti dareicha; e darei a terra á túa descendencia despois de ti. ¹³Entón Deus subiu do lugar onde lle falara a Xacob.¹⁴E Xacob erixiu unha columna no lugar onde Deus lle falara, unha columna de pedra, e derramou sobre ela unha libación; Tamén lle botou aceite. ¹⁵E Xacob chamou o lugar onde Deus falara con el Betel (Casa de Deus).¹⁶Entón saíron de Betel; E cando aínda quedaba algo de distancia para chegar a Efrata, Raquel comezou a parir e tivo moitas dificultades para dar a luz. ¹⁷E aconteceu que cando estaba no momento máis difícil do parto, a parteira díxolle: Non teñas medo, porque tamén terás estoutro fillo. ¹⁸Raquel estaba a piques de morrer, pero co seu último alento púxolle ao neno o nome de Benoni (que significa "fillo da miña tristeza"). Porén, o pai do neno púxolle o nome de Benxamín (que significa "fillo da miña man dereita"). ¹⁹E así morreu Raquel, e foi enterrada no camiño de Efrata, é dicir, Belén. ²⁰E Xacob ergueu unha columna sobre o seu sepulcro; esa é a columna da sepultura de Raquel ata hoxe.²¹Entón Israel saíu e puxo a súa tenda máis aló de Migdal-Eder. ²²E aconteceu que, mentres Israel vivía nesa terra, Rubén foi e deitouse con Bilha, a concubina de seu pai; e Israel souboo. E os fillos de Xacob foron doce.²³Fllos de Lea: Rubén, o primoxénito de Xacob, despois Simeón, Leví, Xudá, Isacar e Zabulón. ²⁴Fillos de Raquel: Xosé e Benxamín. ²⁵Fllos de Bilhah, serva de Raquel: Dan e Neftalí.²⁶Os fillos de Zilpa, serva de Lia: Gad e Aser. Estes son os fillos de Xacob que lle naceron en Padán-aram. ²⁷Xacob foi ao seu pai Isaac en Mamre, en Quiriat-arba, é dicir, Hebrón, onde residiran Abraham e Isaac.²⁸Isaac viviu cento oitenta anos. ²⁹Isaac expirou e morreu, e reuniuse aos seus antepasados, vello e cheo de días; e os seus fillos Esaú e Xacob enterraronno.

¹Estas son as xeracións de Esaú, é dicir, Edom. ²Esaú tomou as súas mulleres das fillas de Canaán: Ada, filla de Elón o heteu; Aholibama, filla de Aná e neta de Sibeón os heveus; ³e Basemat, filla de Ismael, irmá de Nebaiot.⁴Ada deu a luz a Elifaz para Esaú; e Basemat deu a luz a Reuel. ⁵Oolibama deu a luz a Xeus, Xalam e Coré. Estes son os fillos que lle naceron a Esaú na terra de Canaán.⁶Entón Esaú colleu as súas mulleres, os seus fillos e as súas fillas, a toda a xente da súa casa, o seu gando e todas as súas bestas e todos os bens que acumulara na terra de Canaán, e foise a outra terra lonxe. do seu irmán Xacob. ⁷Porque as súas posesións chegaron a ser tan grandes que non podían vivir xuntos, e a terra na que vivían non podía sustentalos por mor da súa gran cantidade de gando. ⁸E Esaú habitou no monte de Seir; Esaú é Edom.⁹Estas son as xeracións de Esaú, pai dos edomitas, no monte de Seir. ¹⁰Estes son os nomes dos fillos de Esaú: Elifaz, fillo de Ada, muller de Esaú, e Reuel, fillo de Basemat, muller de Esaú. ¹¹Os fillos de Elifaz foron Temán, Omar, Zefo, Gatham e Quenaz. ¹²Timna era a concubina de Elifaz, fillo de Esaú, e deu a luz a Amalec. Estes son os fillos de Ada, a muller de Esaú.¹³E estes son os fillos de Reuel: Nahat, Zerah, Xama e Miza. Estes foron os fillos de Basemat, a muller de Esaú. ¹⁴E estes foron os fillos de Oholibama, muller de Esaú, filla de Aná, neta de Sibeón: tivo de Esaú a Ieux, Ialam e Coré.¹⁵Estes son os xefes entre os fillos de Esaú. Os fillos de Elifaz, primoxénito de Esaú, son: o xefe Temán, o xefe Omar, o xefe Zefo, o xefe Quenaz, ¹⁶o xefe Coré, o xefe Gatham e o xefe Amalec. Estes son os xefes que descenderon de Elifaz na terra de Edom; Estes son os fillos de Ada.¹⁷Estes son os fillos de Reuel, fillo de Esaú: o xefe Nahat, o xefe Zerah, o xefe Sama e o xefe Miza. Estes son os xefes que descenden de Reuel na terra de Edom; Estes son os fillos de Basemat, a muller de Esaú. ¹⁸Estes son os fillos de Aholibama, muller de Esaú: o xefe Ieux, o xefe Ialam, o xefe Coré. Estes son os xefes que descenderon de Aholibama, muller de Esaú, filla de Aná. ¹⁹Estes foron os fillos de Esaú, é dicir, Edom, e estes foron os seus xefes.²⁰Estes son os fillos de Seir horeo, habitantes daquela terra: Lotán, Sobal, Zibeón, Aná, ²¹Disón, Ezer e Disán. Estes son os xefes que descenderon dos horeus, os fillos de Seir na terra de Edom. ²²Os fillos de Lotán foron Hori e Hemam; e a irmá de Lotán era Timna.²³Estes son os fillos de Sobal: Alván, Manahat, Ebal, Sefo e Onam. ²⁴Estes son os fillos de Zibeón: Aja e Aná. Este é o Aná que descobriu as fontes termais no deserto cando pastoreaba os asnos do seu pai Zibeón.²⁵Estes son os fillos de Aná: Disón e Aholibama, filla de Aná.²⁶Estes son os fillos de Disón: Hemdán, Esbán, Itrán e Querán. ²⁷Estes son os fillos de Ezer: Bilhán, Zaaván e Acán. ²⁸Estes son os fillos de Disán: Uz e Arán.²⁹Estes son os xefes que descenderon dos horeus: o xefe Lotán, o xefe Sobal, o xefe Zibeón, o xefe Aná, ³⁰o xefe Disón, o xefe Ezer e o xefe Disán. Estes son os xefes que descenderon dos horeus, xefe por xefe, na terra de Seir.³¹Estes son os reis que reinaron na terra de Edom, antes de que rei algún reinase sobre os fillos de Israel: ³²Bela, fillo de Beor, reinou en Edom; e o nome da súa cidade era Dinaba. ³³Morreu Bela, e reinou no seu lugar Xobab, fillo de Zera, de Bosra.³⁴Morreu Jobab, e reinou no seu lugar Husam, da terra dos temanitas. ³⁵Morreu Husam, e reinou no seu lugar Hadad, fillo de Bedad, o que derrotou a Madián no campo de Moab; e o nome da súa cidade era Avit. ³⁶E morreu Avit e no seu lugar reinou Samla, de Masreca.³⁷Morreu Samla, e reinou no seu lugar Saúl de Rehobot, xunto ó río Eufrates. ³⁸Morreu Saúl, e reinou no seu lugar Baal-hanán, fillo de Acbor. ³⁹E morreu Baal-hanán, fillo de Acbor, e reinou no seu lugar Hadar; e o nome da súa cidade era Pau; e o nome da súa muller era Mehetabel, filla de Matred, filla de Mezaab.⁴⁰Estes son os nomes dos xefes que descenderon de Esaú, segundo as súas familias e as súas localidades, polos seus nomes: o xefe Timna, o xefe Alva, o xefe Jetet, ⁴¹o xefe Aholibama, o xefe Ela, o xefe Pinón, ⁴²o xefe Cenaz, o xefe Temán, o xefe Mibsar, ⁴³o xefe Magdiel e o xefe Iram. Estes son os xefes de Edom, é dicir, Esaú, pai dos edomitas, segundo as súas moradas na terra da súa posesión.

¹- E Xacob habitou na terra onde peregrinara o seu pai, na terra de Canaán. ²Esta é a historia das xeracións de Xacob: Xosé, cando tiña dezasete anos, apacentaba o rabaño cos seus irmáns; o mozo estaba cos fillos de Bilha e cos fillos de Zilpa, mulleres do seu pai. E José trouxo ao seu pai malos informes sobre eles.³E amaba Israel a José máis que a todos os seus fillos, porque era para el o fillo da súa vellez; e fíxolle unha túnica de moitas cores. ⁴E viron os seus irmáns que o seu pai amábao máis que a todos os seus irmáns; por iso odiábano e non podían falarlle amistosamente.⁵E Xosé tivo un soño e cando o contou aos seus irmáns, eles odiárono aínda máis. ⁶E el díxolles: Rógovos que escoitedes este soño que tiven.⁷Velaquí, estabamos a atar feixes no medio do campo, e velaquí que o meu feixe levantouse e púxose dereita, e entón vosos feixes poñíanse ao redor e inclinábanse cara ao meu. ⁸E os seus irmáns dixéronlle: Seica reinarás sobre nós? Ou seica serás señor sobre nós? E odiárono aínda máis por causa dos seus soños e das súas palabras.⁹Tivo outro soño e contouno aos seus irmáns, dicindo: "Velaí, tiven outro soño máis; e velaquí, o sol, a lúa e once estrelas inclináronse ante min. ¹⁰E díxolle ao seu pai e aos seus irmáns; e o seu pai reprochouno e díxolle: -¿Que é este soño que tiveches? Irei eu, a túa nai e os teus irmáns a inclinarme diante de ti? ¹¹E os seus irmáns tiñan envexa del, pero o seu pai reflexionaba sobre o que dixera.¹²Entón os seus irmáns foron para apacentar o rabaño do seu pai a Siquem. ¹³Israel díxolle a Xosé: -"Os teus irmáns non están a apacentar o rabaño en Siquem? Ven e mandareite a eles. E díxolle: Irei. ¹⁴Entón Israel díxolle: "Vai agora e mira como están os teus irmáns e como está o rabaño e tráeme noticias deles. Entón mandouno dende o val de Hebrón, e Xosé foi a Siquem.¹⁵E mentres andando el perdido polo campo, atopouno un home, e o home preguntoulle: Que buscas? ¹⁶E el respondeu: "Busco ós meus irmáns; Por favor, infórmame onde están a pacer o rabaño. ¹⁷E respondeulle o home: "Saíron de aquí, pois eu oinlles dicir: "Imos a Dotán". Entón Xosé foi tras os seus irmáns e atopounos en Dotán.¹⁸Cando o viron de lonxe, e antes de que se achegase a eles, conspiraron contra el para matalo. ¹⁹E dixéronse uns aos outros: "Aquí vén o soñador". ²⁰Agora, pois vinde, matémolo e botémolo nun dos pozos; e diremos: "Unha besta salvaxe devorouno". Despois veremos cales son os seus soños.²¹Pero Rubén escoitou isto e liberouno das súas mans e dixo: "Non o matemos". ²²Tamén díxolles Rubén: "Non derramedes sangue". Botádeo neste pozo do deserto, pero non lle poñades a man enriba. Isto dixo para liberalo das súas mans e devolvelo ao seu pai.²³E aconteceu que cando Xosé chegou aos seus irmáns, quitáronlle a Xosé a túnica, a túnica de moitas cores que levaba posta; ²⁴E collérono e guindárono no pozo. E o pozo estaba baleiro, non había auga nel.²⁵Entón sentáronse a comer e, ao erguer os ollos, viron unha caravana de ismaelitas que viña de Galaad cos seus camelos cargados de resina aromática, bálsamo e mirra, e baixaban cara a Exipto. ²⁶Xudá díxolles aos seus irmáns: ‑"Que gañaremos matando ao noso i mán e oculta-lo seu sangue?²⁷Veña, vendámolo aos ismaelitas e non sexa as nosas mans contra el, porque é o noso irmán, a nosa carne". E os seus irmáns concordaron con el. ²⁸E cando pasaron os comerciantes madianitas, tiraron a Xosé do pozo e venderon a Xosé aos ismaelitas por vinte pezas de prata. E levaron a Xosé a Exipto.²⁹Cando Rubén volveu ao pozo, Xosé xa non estaba no pozo. Despois rasgou os seus vestidos; ³⁰E volveu onda os seus irmáns e díxolles: "O raparigo non está alí; E eu onde vou ir?³¹Entón colleron a túnica de Xosé, mataron un cabuxo e empaparon a túnica no sangue. ³²Entón enviaron a túnica de moitas cores e leváronlla ao seu pai e dixéronlle: "Atopamos isto. Mira se é a túnica do teu fillo ou non. ³³El recoñeceuna e dixo: "É a túnica do meu fillo. Algunha fera salvaxe devorouno. Sen dúbida Xosé foi despedazado.³⁴Xacob rasgou as súas roupas, puxo cilício sobre os seus lombos e fixo luto moitos días polo seu fillo. ³⁵Todos os seus fillos e todas as súas fillas viñeron para consolalo, pero el rexeitou ser consolado e dixo: "De certo baixarei ao Seol de loito polo meu fillo". E o seu pai chorou por el. ³⁶En Exipto os madianitas venderon a Xosé a Potifar, oficial do faraón, capitán da garda.

¹Isto é o que lles farás para consagralos para que me sirvan como sacerdotes: toma un xato e dous carneiros sen defecto; ²e pan sen fermento, e tortas sen fermento amasadas con aceite, e follados sen fermento untados con aceite; faralos de flor de fariña de trigo.³Poñeralos nunha cesta, e presentaralos na cesta xunto co xato e os dous carneiros.⁴Despois farás que Aarón e os seus fillos se acheguen á entrada da tenda de reunión, e lavaralos con auga.⁵E tomarás as vestimentas e vestirás a Aharón a túnica, o manto do efod, o efod e o peitoral, e cinguiralo coa faixa tecida do efod; ⁶e porás a tiara sobre a súa cabeza, e sobre a tiara porás a coroa santa ⁷Logo tomarás o aceite da unción, e o verterás sobre a súa cabeza, e unxiralo⁸E farás chegar os seus fillos e poñerás túnicas sobre eles. ⁹E cinguirás os cintos a Aarón e aos seus fillos, ataráslles as mitras e terán o sacerdocio por estatuto perpetuo. Así consagrarás a Aharón e aos seus fillos.¹⁰Despois levarás o xato diante da tenda do encontro, e Aarón e os seus fillos porán as mans sobre a cabeza do xato. ¹¹E matarás o xato diante do Señor, á entrada da tenda do encontro.¹²Y tomarás do sangue do xato , e co teu dedo porás sobre os cornos do altar, e derramarás todo o sangue ao pé do altar ¹³E tomarás todo o sebo que cobre as entrañas, o redeño de sobre o fígado e os dous riles e a gordura que hai sobre eles, e os ofrecerás queimándoos no altar. ¹⁴Pero consumirás a fogo fóra do campamento a carne do xato, o seu coiro, e o seu esterco; é ofrenda polo pecado¹⁵Tamén collerás un dos carneiros, e Aarón e os seus fillos porán as súas mans sobre a cabeza do carneiro. ¹⁶E matarás o carneiro, e tomarás o seu sangue e asperxeralo no altar por tódolos lados. ¹⁷Despois cortarás o carneiro en pedazos, e lavarás as súas entrañas e as súas pernas, e poñeralas cos seus pedazos e coa súa cabeza; ¹⁸e queimarás todo o carneiro sobre o altar; é holocausto ao Señor, aroma agradable para o Señor, ofrenda queimada para o Señor.¹⁹Entón tomarás o outro carneiro e Aarón e os seus fillos porán as súas mans sobre a cabeza do carneiro. ²⁰E matarás o carneiro, tomarás parte do seu sangue, e poñerás no lóbulo da orella dereita de Aharón, e no lóbulo da orella dereita dos seus fillos, e no dedo polgar da súa man dereita e no dedo do seu pé dereito, e rociarás o resto do sangue por tódolos lados do altar.²¹E tomarás do sangue que hai sobre o altar, e do aceite da unción e a asepallarás sobre Aarón, e sobre as súas vestiduras, e sobre os seus fillos, e sobre as vestimentas dos seus fillos, e quedarán consagrados el e os seus fillos e as súas vestimentas con el.²²Logo tomarás a gordura do carneiro, e a cauda, e a gordura que cobre os intestinos, e o redeño do fígado, e os dous riles, e o sebo que está sobre eles, e a coxa dereita (porque é un carneiro de consagración) , ²³e unha torta de pan , e unha torta de pan con aceite e un follado da cesta dos pans ácimos que están diante da presenza do Señor²⁴Poñeralo todo nas mans de Aarón e nas mans dos seus fillos; e abanearalo como ofrenda abaneada diante do SEÑOR. ²⁵Logo tomaralo das súas mans e queimaralo no altar sobre o holocausto como aroma agradable diante do SEÑOR; é ofrenda acesa ao SEÑOR.²⁶Entón tomarás o peito do carneiro da consagración de Aarón, e abanearalo como ofrenda abaneada diante do SEÑOR; e esa será a túa porción.²⁷E consagrarás o peito da ofrenda abalada e a perna da ofrenda alzada, o que foi abalado e o que foi alzado do carneiro de consagración, do que era para Aarón e do que era para os seus fillos.²⁸Isto será como porción perpetua de parte dos fillos de Israel para Aarón e os seus fillos, porque é ofrenda alzada; e será unha ofrenda alzada dos fillos de Israel, dos sacrificios das súas ofrendas de paz, a súa ofrenda alzada ao SEÑOR.²⁹E as vestiduras sagradas de Aarón serán para os seus fillos despois del, para que nelas sexan unxidos e consagrados. ³⁰Aquel de os seus fillos que tome o seu lugar como sacerdote, vestiraas por sete días cando entre na tabernáculo de reunión para ministrar no lugar santo.³¹E tomarás o carneiro de consagración e cocerás a súa carne no lugar santo. ³²E Aarón e os seus fillos comerán a carne do carneiro e o pan que está na cesta, á entrada do tabernáculo de reunión. ³³Así comerán as cousas coas cales se fixo expiación na ordenación e consagración deles; mais o laico non as comerá, porque son sagradas. ³⁴E se sobrar algo da carne da consagración ou algo do pan ata a mañá seguinte, queimarás ao lume o que sobrase; non se comerá, porque é sacro.³⁵Así farás, pois, a Aarón e aos seus fillos, conforme a todo o que che mandei; por sete días consagraralos. ³⁶E cada día ofrecerás un xato en expiación como ofrenda polo pecado; e purificarás o altar cando fagas expiación sobre el e unxiralo para santificaralo. ³⁷Por sete días farás expiación polo altar, e santificaralo , entón o altar será santísimo e todo o que toque o altar será santificado³⁸Isto é o que ofrecerás sobre o altar: dous cordeiros dun ano cada día, continuamente. ³⁹Ofrecerás un dos cordeiros pola mañá e o outro á tardiña;⁴⁰e ofrecerás unha décima parte dun efa de flor de fariña mesturada cunha cuarta parte dun hin de aceite prensado, e para a libación, unha cuarta parte dun hin de viño cun cordeiro.⁴¹E ofrecerás o outro cordeiro á tardiña; e con el ofrecerás a mesma ofrenda de cereal e a mesma libación que pola mañá, como aroma agradable: unha ofrenda acesa ao Señor.⁴²Será holocausto continuo polas vosas xeracións á entrada do tabernáculo de reunión, diante do Señor, onde eu me encontrarei convosco, para falar alí contigo.⁴³E reunireime alí cos fillos de Israel, e o lugar será santificado pola miña gloria.⁴⁴Santificaréi a tenda de reunión e o altar; tamén santificaréi a Aarón e aos seus fillos para que me sirvan como sacerdotes.⁴⁵E habitarei entre os fillos de Israel, e serei o seu Deus. E E habitarei entre os fillos de Israel, e serei o seu Deus.⁴⁶E coñecerán que eu son o Señor o seu Deus, que os saquei da terra de Exipto para morar eu no medio deles. Eu son o Señor o seu Deus.

¹Farás tamén un altar para queimar incenso: de madeira de acacia o farás. ²O seu largo será dun cóvado e o seu ancho dun cóvado : sera cuadrado e a súa altura de dous cóvados: e os seus cornos serán dunha mesma peza con el.³Revestiralo de ouro puro: a súa parte superior, os seus lados ao redor , e os seus cornos; e faraslle unha moldura de ouro ao redor. ⁴Faraslle dúas argolas de ouro debaixo da súa moldura; faralos en dous dos seus lados, en lados opostos, e servirán de sostén para as varas coas cales transportalo.E farás as varas de madeira de acacia e revestiralas de ouro.⁵E farás as varas de madeira de acacia e revestiralas de ouro. ⁶Poñerás o altar diante do veo que está xunto ao arca do testemuño, diante do propiciatorio que está sobre o arca do testemuño, onde eu me reunirei contigo.⁷E Aarón queimará incenso aromático sobre el; queimarao cada mañá ao preparar as lámpadas. ⁸E cando Aarón prepare as lámpadas á tardiña, queimará incenso. Haberá incenso perpetuo diante do Señor por todas as vosas xeracións. ⁹Non ofreceredes incenso estraño neste altar, nin holocausto nin ofrenda de cereal; tampouco derramaredes libación sobre el.¹⁰Aarón fará expiación sobre os cornos do altar unha vez ao ano; fará expiación sobre el co sangue da ofrenda de expiación polo pecado, unha vez ao ano por todas as vosas xeracións; santísimo é ao Señor.¹¹E falou o Señor a Moisés dicindo: ¹²Cando fagas un censo dos fillos de Israel para contalos, cada un dará ao Señor un rescate pola súa persoa cando sexan contados, para que non haxa praga entre eles cando os teñas contado. ¹³Isto dará todo o que sexa contado: medio siclo, conforme ao siclo do santuario. O siclo é de vinte óbolos. Medio siclo é a ofrenda ao Señor. ¹⁴Todo aquel que sexa contado, de vinte ou máis, dará a ofrenda ao Señor.¹⁵O rico non pagará máis, nin o pobre pagará menos do medio siclo, ó dar a ofrenda ao Señor para facer expiación polas vosas vidas. ¹⁶Tomarás dos fillos de Israel o diñeiro da expiación e o darás para o servizo da tabernáculo de reunión, para que sexa un recordatorio para os fillos de Israel diante do Señor, como expiación polas vosas vidas.¹⁷E o SEÑOR falou a Moisés, dicindo: ¹⁸Farás tamén unha pia de bronce, coa súa base de bronce, para lavatorio; e colocarala entre a tenda de reunión e o altar, e poñerás auga nela.¹⁹E con ela lavarán as mans e os pés Aarón e os seus fillos.²⁰Ao entraren na tenda de reunión, lavaranse con auga para que non morran; e cando se achegaren ao altar a ministrar para queimar unha ofrenda acesa ao Señor, ²¹tamén lavarán as mans e os pés para que non morran; e será estatuto perpetuo para eles, para Aarón e a súa descendencia, por todas as súas xeracións.²²Falou o Señor a Moisés, dicindo: ²³Toma tamén das especias máis finas: de mirra fluída, cincocentos siclos; de canela aromática, a metade : douscentos cincuenta; e de cana aromática, douscentos cincuenta; ²⁴de trobisco, cincocentos siclos, conforme ao siclo do santuario, e un hin de aceite de oliva. ²⁵E farás diso o aceite da santa unción, mestura de perfume, obra de perfumista; será aceite de santa unción.²⁹Consagraralos e serán santísimos; todo aquilo que os toque será santificado. E ³⁰unxirás a Aarón e aos seus fillos e consagraralos para que me sirvan como sacerdotes. ³¹E falarás aos fillos de Israel, dicindo: "Este será aceite de santa unción para min por todas as vosas xeracións.³²Non se derramará sobre ninguén, nin faredes outro igual nas mesmas proporcións; santo é, e santo será para vós.³³Calquera que faga outro aceite semellante, ou o que poña del sobre un laico, será cortado de entre o seu pobo."³⁴Entón o Señor dixo a Moisés: Toma especias, estoraque, unlla aromática e gálbano, especias con incenso puro; que haxa o mesmo peso de cada unha . ³⁵Con iso farás incenso, perfume obra de perfumista, sazonado, puro e santo. ³⁶E moerás parte del moi fino, e porás unha parte diante do testemuño no tabernáculo de reunión onde eu me reunirei contigo; santísimo será para vós.³⁷E o incenso que farás, non o faredes nas mesmas proporcións para o voso propio uso; será santo para o Señor. ³⁸Calquera que faga incenso como este, para usalo como perfume será cortado de entre o seu pobo.

¹²³E falou Iahveh a Moisés dicindo: Toma a Aarón e os seus fillos con el, e as vestimentas, o aceite da unción, o becerro da expiación, os dous carneiros e a cesta do pan ácimo e reúne toda a congregación á entrada do tabernáculo⁴E Moisés fixo tal e como Iahveh lle ordenou e cando a congregación se reuniu á entrada do tabernáculo. ⁵E Moisés dixo á congregación: Isto é o que Iahveh mandou facer.⁶Entón Moisés fixo que se lle achegasen Aarón e seus fillos e lavounos con auga. ⁷E puxo sobre el a túnica e cinguiuno co cinto, vestiuno co manto e púxolle o efod, e ciguiuno co cinto tecido do efod, e axustouno con el⁸Púxolle logo o peitoral , e dentro do peitoral puxo o Urim e o Tumim. ⁹Puxo tamén a tiara sobre a súa cabeza,e sobre a tiara, ao frente, puxo a lámina de ouro, a diadema santa, conforme Iahveh lle mandara a Moisés¹⁰E Moisés tomou o aceite da unción e unxiu o tabernáculo e todo o que había nel, e consagrounos. ¹¹Co aceite asperxeu o altar sete veces e unxiu o altar e todos os seus utensilios, e a pia e a súa base, para consagralos.¹²E verteu aceite da unción sobre a cabeza de Aarón e unxiuno para consagralo. ¹³Despois Moisés fixo achegarse aos fillos de Aarón e vestiunos con túnicas, cinguiunos con cintos, e axustoulles as tiaras tal e como Iahveh lle mandara a Moisés¹⁴Entón trouxo o xato da expiación, e Aarón e seus fillos puxeron as súas mans sobre a cabeza do becerro da expiación. ¹⁵Despois Moisés degolouno e colleu o sangue e co seu dedo puxo parte dela nos cornos do altar por tódolos lados, e purificou o altar. Despois verteu o resto do sangue ao pé do altar e consagrouno para facer expiación por el.¹⁶Collleu tamén toda a graxa que había nas entrañas e no redeño do fígado, e os dous ris e a gordura deles, e queimounos Moisés sobre o altar. ¹⁷Pero o novelo, coa súa pel, a súa carne , e o seu esterco, queimounos no lume fóra do campamento, tal como Iahveh mandara a Moisés¹⁸Entón presentou o carneiro do holocausto, e Aarón e seus fillos puxeron as súas mans sobre a cabeza do carneiro. ¹⁹E Moisés degolouno e asperxeu o sangue sobre o altar e ao seu derredor²⁰E despois de cortar o carneiro en anacos, Moisés queimou a cabeza e os cachos e a graxa. ²¹Despois de lavar as antrañas e as patas con auga, Moisés queimou todo o carneiro sobre o altar. Foi holocausto de aroma agradable; foi ofrenda acesa a Iahveh, tal e como Iahveh mandara a Moisés.²²Despois presentou o segundo carneiro, o carneiro da consagración, e Aarón e seus fillos puxeron súas mans sobre a cabeza do carneiro. ²³E Moisés degolouno e colleu do sangue e púxoo no lóbulo da orella dereita de Aarón, no polgar da súa man dereita, e na deda gorda do seu pé dereito. ²⁴Tamén fixo achegar aos fillos de Aarón; e Moisés puxo sangue no lóbulo da orella dereita deles, no polgar da súa man dereita, e na deda gorda do seu pé dereito. Entón Moisés asperxeu o resto do sangue sobre o altar e ao redor.²⁵E colleu a gordura, e a cauda, e toda a graxa que había nas entrañas, no redeño do fígado, e os dous ris coa súa graxa e a perna dereita. ²⁶E do cesto dos pans ácimos que estaba diante de Iahveh, tomou unha torta sen fermento , unha torta de pan misturada con aceite e un follado e púxoos sobre as porcións de graxa e sobre a perna dereita. ²⁷Entón puxo todo nas mans de Aarón en nas mans dos seus fillos e presentouno como unha ofrenda abaneada diante de Iahveh²⁸Despois Moisés tomou todo isto das mans deles e queimouno no altar co holocausto. Foi ofrenda de consagración como recendo agradable, ofrenda acesa para Iahveh. ²⁹E tamén tomou Moisés o peito, e presentouno como ofrenda abaneada diante de Iahveh; era a porción do carneiro da consagración que pertencía a Moisés , tal e como lle mandara Iahveh.³⁰E tomou Moisés do aceite da unción e do sangue que estaba sobre o altar, e asperxeu a Aarón e os seus vestidos e sobre os seus fillos e as vestiduras dos seus fillos; e consagrou a Aarón e as súas vestiduras, e aos seus fillos e as vestiduras dos seus fillos con el.³¹Entón dixo Moisés a Aarón e a os seus fillos: Fervede a carne á entrada do tabernáculo e comédea alí xunto co pan que está no cesto da ofrenda de consagración, tal e como eu mandei, dicindo: "Aarón e seus fillos comerán". ³²E o resto da carne e do pan, queimarédelo no lume. ³³E non sairedes da entrada do tabernáculo durante sete días, hata que remate o período da vosa consagración; porque por sete días seredes consagrados³⁴Iahveh mandou facer tal e como se fixo hoxe , para facer expiación a voso favor. ³⁵Ademais permaneceredes á entrada do tabernáculo día e noite durante sete días, e gardaredes a ordenanza de Iahveh para que non morrades, porque así me foi mandado. ³⁶E Aarón e os seus fillos fixeron todas as cousas que Iahveh mandara por medio de Moisés.

¹E aconteceu no oitavo día que Moisés chamou a Aarón e a os seus fillos e a os anciáns de Israel ²e dixo a Aarón: Toma un xato da vacada para a ofrenda polo pecado e un carneiro para o holocausto, ambos sen defecto, e ofréceos diante de Iahveh³E logo falarás aos fillos de Israel dicindo: " Collede un castrón para a ofrenda polo pecado, e un vitelo e un año, ambos dun ano, sen defecto, para o holocausto ⁴e un boi e un carneiro para as ofrendas de paz, para sacrificar diante de Iahveh; e unha ofrenda de cereal misturado con aceite porque Iahveh se presentará ante vós. ⁵E levaron ao frente da tabernáculo o que mandara Moisés e toda a congregación achegouse e permaneceu de pé diante de Iahveh⁶E dixo Moisés: Isto é o que Iahveh mandou que fagades, para que a gloria de Iahveh se vos apareza. ⁷E dixo Moisés a Aarón: achégate ao altar e presenta a túa ofrenda polo pecado e o teu holocausto, para que fagas expiación por ti mesmo e polo pobo; logo presenta a ofrenda polo pobo, para que poidas facer expiación por eles, tal e como Iahveh mandou.⁸Entón achegouse Aarón ao altar e degolou ao xato da ofrenda polo pecado por si mesmo. ⁹E os fillos de Aarón presentáronlle o sangue e el mollou o seu dedo no sangue , puxo parte do sangue sobre os cornos do altar e derramou o resto do sangue ao pé do altar.¹⁰Despois queimou sobre o altar a graxa, os riles, e o redeño do fígado da ofrenda polo pecado, tal e como Iahveh ordenara a Moisés. ¹¹Mais a carne e o coiro queimounos no fogo fóra do campamento¹²Logo degolou o holocausto; e os fillos de Aarón déronlle o sangue e el salpicouna sobre o altar, por tódolos lados. ¹³E déronlle o holocausto en anacos, coa cabeza, e queimounos sobre o altar. ¹⁴Lavou tamén as entrañas e as patas, e queimounas co holocausto sobre o altar¹⁵Logo presentou a ofrenda polo pobo e tomou o castrón para a expiación do pobo e degolouno e ofreceuno polos pecados, como o primeiro. ¹⁶E presentou o holocausto, e ofreceuno conforme á ordenanza. ¹⁷Despois presentou a ofrenda do cereal , e encheu dela a súa man e queimouna sobre o altar, ademáis do holocausto da mañá¹⁸¹⁹Logo degolou o boi e o carneiro, o sacrificio das ofrendas de paz polo pobo; e os fillos de Aarón déronlle o sangue e él salpicouna sobre o altar por tódolos lados. En canto aos anacos de graxa do boi e do carneiro, o rabo, a graxa que cobre as entrañas, os riles e o redeño do fígado,²⁰²¹puxéronos sobre os peitos dos animais sacrificados e el queimou os pedazos de graxa sobre o altar. Mais Aarón presentou os peitos e a pata dereita como ofrenda abanada diante de Iahveh, tal como Moisés ordenara²²Entón Aarón levantou as súas mans cara bendiciuno e despois de ofrecer a ofrenda polo pecado, o holocausto e as ofrendas de paz, descendeu. ²³E Moisés e Aarón entraron na tabernáculo e cando saíron, bendiciron ao pobo e a gloria de Iahveh presentouse ante todo o pobo. ²⁴E saiu fogo de diante da presenza de Iahveh, que consumiu o holocausto e os anacos de graxa sobre o altar . E véndoo todo o pobo, aclamou e postrouse sobre os seus rostros

¹Nadab e Abiú, fillos de Aarón, tomaron os seus respectivos botafumeiros, e despois de poñer fogo neles, sobre o cal puxeron incenso, ofreceron diante de Iahveh fogo estraño que El nunca lles mandou. ²E saiu fogo de diante de Iahveh que os queimou, e morreron diante de Iahveh.³Entón Moisés dixo a Aarón: Isto é o que Iahveh falou dicindo: "Como santo serei tratado polos que se achegan a min, e en presenza de todo o pobo serei enaltecido". E Aaron calou. ⁴E chamou Moisés a Misael, e a Elzafán, fillos de Uziel, tío de Aarón, e díxolles: Achegádevos levade os vosos parentes de diante do santuario fóra do campamento.⁵E eles achegáronse e leváronos coas súas túnicas,fóra do campamento, como dixera Moisés. ⁶Logo Moisés dixo a Aarón e aos seus fillos Eleazar e Itamar: Non descubrades a vosa cabeza nin rasguedes vosos vestidos, para que non morrades e para que El non desate todo o seu anoxo contra toda a congregación. Mais os vosos irmáns toda a casa de Israel, lamentaranse polo incendio o trouxo Iahveh. ⁷Nin sequera sairedes da porta da tabernáculo, non sexa que morrades; porque o aceite da unción de Iahveh está sobre vós. E fixeron conforme ao mandato de Moisés.⁸⁹¹⁰¹¹Iahveh falou a Aarón, dicindo: Non beberedes viño nin licor, nin ti nin os teus fillos contigo cando entredes na tabernáculo , para que non morrades (é estatuto perpetuo por todas as xeracións) e para que fagades distinción entre o santo e o profano, e entre o inmundo e o limpo, e para que enseñedes aos fillos de Israel todos os estatutos que dixo Iahveh por medio de Moisés.¹²E Moisés dixo a Aarón e aos fillos que lle quedaban, Eleazar e Itamar: Collede a ofrenda de cereal que resta das ofrendas acesas para Iahveh e comédea sin fermento xunto ao altar , porque é santísima. ¹³Comerédela, pois, en lugar santo porque é a porción para ti e teus fillos, das ofrendas acesas a Iahveh; porque así me foi mandado¹⁴Pero o peito e a coxa ofrecidos poderedes comelos no lugar limpo ti, os teus fillos e as túas fillas contigo, por ser a parte que che toca a ti e a teus fillos dos sacrificios de comuñón, que doaron os fillos de Israel. ¹⁵Traerán a coxa e o peito xunto coa ofrenda acesa dos cachos de graxa para presentalos como ofrenda abalada diante de Iahveh; e será por estatuto perpetuo teu e dos teus fillos contigo, como Iahveh mandou.¹⁶E Moisés preguntou polo bode da ofrenda polos pecados e velaquí que fora queimado; e anoxouse con Eleazar e Itamar, os fillos que lle quedaran a Aarón dicindo: ¹⁷Por que non comestes a ofrenda polo pecado no lugar santo? Porque é santísimo e vola deu para quitar a culpa da congregación, para facer expiación por eles diante de Iahveh. ¹⁸Velaquí, como o sangue non fora metido dentro, ao santuario, certamente debiades ter comido a ofrenda no santuario, como eu mandei.¹⁹Mais Aaron dixo a Moisés: Mira; hoxe mesmo eles presentaron a súa ofrenda polo pecado e o seu holocausto diante de Iahveh. Pois que isto me sucedeu, se eu tivera comido hoxe da ofrenda polo pecado, tería sido grato aos ollos de Iahveh? ²⁰Cando Moisés ouviu isto, deuse por satisfeito.

¹E falou Iahveh a Moisés e a Aaron deicindolles: ²Falade aos fillos de Israel e dicidelles:" Estes son os animais que poderedes comer de todos os animais que hai sobre a terra.³De entre os animais, todo o que teña pezuño dividido, formando así cascos fendidos e rumia, este comeredes. ⁴Estes, porén, non comeredes dos que rumian e dos que teñen cascos: o camelo, porque rumia mais non ten pezuño dividido; será inmundo para vós;⁵o coello, porque aínda que rumia, ; non ten o pezuño dividido; será inmundo para vós; ⁶a levre, porque aínda que rumia, non ten o pezuño dividido; será inmundo para vós; ⁷e o cocho, porque aínda que ten o pezuño dividido, formando así o casco fendido, non rumia; será inmundo para vós. ⁸Non comeredes da súa carne nin tocaredes os seus cadáveres; serán inmundos para vós.⁹De todos os animais que hai nas aguas poderedes comer estes: todos os que teñen aletas e escamas nas augas, nos mares ou nos ríos, poderedes comer. ¹⁰Mais todos os que non teñen aletas nin escamas nos mares e nos ríos, entre todo o que se move nas augas e entre todas as criaturas viventes que están na auga, serán abominación para vós¹¹seranvos abominación, non comeredes da súa carne e abominaredes os seus cadáveres. ¹²Todo o que nas augas non teña aletas nin escamas, seravos abominación¹³"Ademais, estas abominaredes de entre as aves, non se comerán, son abominación: a aguia, o voitre e o voitre negro,¹⁴o miñato e o falcón segundo a súa especie;¹⁵todo corvo segundo a súa especie;¹⁶o avestruz, a curuxa, a gaivota e o gavilán segundo a súa especie;¹⁷o bufo, o mergullón, o bufo real,¹⁸a curuxa branca, o pelícano, o voitre común,¹⁹a cegoña, a garza segundo a súa especie; a bubela e o morcego.²⁰Todo insecto con ás que ande sobre catro patas, seravos abominación. ²¹"Con todo, estes podedes comer de entre todos os insectos alados que andan sobre catro patas: os que teñen, ademais das súas patas, pernas con articulacións para saltar con elas sobre a terra. ²²Destes poderedes comer estes: a langosta segundo as súas especies, a langosta destructora segundo as súas especies, o grilo segundo sa súas especies e o saltón segundo as súas especies. ²³Pero todos os demáis insectos alados que teñan catro paras seranvos abominación²⁴Por estes animais seredes inmundos; todo o que toque os seus cadáveres quedará inmundo ata 0 serán ²⁵e calquera que levante parte dos seus cadáveres lavará os seus vestidos e quedará inmundo ata o serán²⁶Todo animal de pezuño dividido, mais que non ten pezuño fendido, ou que non rumian, serán inmundos para vós, e calquera que os toque quedará inmundo. ²⁷E de todos os animais que andan sobre catro patas, os que andan sobre as súas garras son inmundos para vós; calquera que toque os seus cadáveres quedará inmundo ata o serán ²⁸e o que levante os seus cadáveres lavará as súas roupas e quedará inmundo ata o serán; terédelos por inmundos.²⁹E dos animais que se arrastran pola terra, estes serán inmundos para vós: a toupa, o rato e o lagarto segundo a súas especies; ³⁰o ourizo, o crocodilo, o lagarto, a lagarta de area e o camaleón.³¹Estes serán impuros para vós entre todos os animais que se arrastran; quen os toque cando estean mortos quedará impuro ata o serán; ³²tamén quedará inmunda calquera cousa sobre a que caia morto un deles; e calquer obxeto de madeira, roupa, pel, saco, e calquer utensilio de traballo; poñerédelo en auga e quedará inmundo ata o serán; entón quedará limpo. ³³E calquera vasilla de barro na caia algún deles, o que está na vasilla quedará inmundo e crebaredes a vasilla.³⁴Toda comida sobre a que caia esta auga quedará impuro e toda bebida nesas vasillas quedará inmundo. ³⁵Todo aquilo sobre o que caia parte dos seus cadáveres quedará inmundo; o forno ou fogón será derrubado; son inmundos e seguirán sendo inmundos para vós.³⁶³⁷³⁸Porén, unha fonte ou cisterna onde se recolle a auga será limpa, mais o que toque os seus cadáveres quedará inmundo. E se parte dos seus cadáveres cae sobre calquera semente para sementar, a semente quedará limpa. Mais se a semente está mollada e unha parte dos cadáveres cae sobre ela, será inmunda para vós.³⁹Se algún dos animais que tendes para comer morre, quen toque o seu corpo morto quedará impuro ata a serán. ⁴⁰E quen coma parte do seu cadáver lavará os seus vestidos e quedará inmundo ata a tardiña; e quen levante o cadáver lavará os seus vestidos e quedará impuro ata o serán.⁴¹E todo animal que se arrastra sobre a terra é abominable ; non se comerá. ⁴²Todo o que anda sobre o seu ventre e todo o que camina sobre catro patas, todo o que ten moitos pés , de todo o que se arrastra sobre a terra, non os comeredes porque son abominación⁴³Non vos fagades abominables por causa de ningún animal que se arrastra; e non vos contaminedes con eles para que non sexades inmundos. ⁴⁴Porque eu son Iahweh o voso Deus Polo tanto consagrádevos e sede santos, porque eu son santo. Non vos contaminedes, pois, con ningún animal que se arrastra sobre a terra. ⁴⁵Porque eu sons Iahweh que nos fixen subir da terra de Exipto para ser o voso Deus; seredes, pois, santos porque eu son santo.⁴⁶Esta é a lei dos animais, das aves, de todo ser vivente que se move nas augas, e de todo animal que se arrastra sobre a terra; ⁴⁷para facer distinción entre o inmundo e o limpo, entre o animal que se pode comer e o animal que non se pode comer

¹E Iahweh falou a Moisés dicindo: ²Fala aos fillos de Israel e dilles: "Cando unha muller dea a luz e teña un varón, quedará impura sete días; como nos días da súa regra, será impura. ³"Ao oitavo día a carne do prepucio do neno será circuncidada"⁴E ela permanecerá no sangue da súa pureficación por trinta e tres días; non tocará nungunha cousa sagrada nin entrará no santuario ata que os días da súa purificación sexan cumpridos . ⁵Mais si dá a luz unha nena, quedará impura dous semanas, como nos dúas da súa menstruación; e permanecerá no sangue da súa purificación sesenta e seis días⁶E cando se cumplan os días da súa purificación por un fillo ou por unha filla, traerá ao sacerdote, á entrada da tenda de reunión, un año dun ano como holocausto, e un pombiño ou unha roliña como ofrenda polo pecado⁷"Entón ofreceraos diante de Iahweh e fará expiación por ela, e ela quedará limpa do fluxo do seu sangue. Esta é a lei para a que dá a luz, sexa fillo ou filla. ⁸Mais se non alacanzaren os recursos para ofrecer un año, entón tomará duas rolas e dous pombiños, un para o holocausto e outro para a ofrenda polo pecado; e o sacerdote fará expiación por ela e quedará limpa"

¹E falou Iahweh a Moisés e a Aarón dicindo: ²Cando un home teña na pel do seu corpo inchazo ou erupción ou mancha branca lustrosa, e se converta en chaga de lepra na pel da súa carne, será traído ao sacerdote Aarón ou a un dos seus fillos sacerdotes.³E o sacerdote mirará a ichaga na pel da carne; e se o pelo na chaga se tornou branco, e a chaga parece máis profunda que a pel da carne, é unha chaga de lepra; cando o sacerdote o examine declararao inmundo. ⁴Mais se a mancha lustrosa é branca na pel da súa carne, e non parece ser máis profunda que a pel, e o pelo nela non se tornou branco, entón o sacerdote illará ao que ten chagas por sete días⁵E ao sétimo día o sacerdote examinarao e se a chaga ao seu parecer non cambiou e non se estendeu na pel, entón o sacerdote illarao por outros sete días. ⁶E o sacerdote examinarao de novo ao sétimo día; e se a chaga escureceu e non se expandiu na pel, entón o sacerdote darao por limpo; é só unha bostela. E lavará a súa soupa e quedará limpo⁷Mais se a bostela estendeuse na pel, despois que fora mostrado ao sacerdote para súa purificación, será visto outra vez polo sacerdote. ⁸E o sacerdote examinarao e se a bostela estendeuse na pel, entón o sacerdote declararao inmundo; é lepra⁹Cando haxa chaga de lepra nun home, traerase ao sacerdote. ¹⁰E o sacerdote examinarao e se hai inchazo branco na pel e o pelo volveuse branco, e hai carne viva no inchazo, ¹¹é lepra crónica na pel do seu corpo, e o sacerdote declararao inmundo; non o illará porque é inmundo.¹²e se a lepra brota e esténdese na pel e a lepra cobre toda a pel do que tiña a chaga desde a súa cabeza ata os seus pés, ata onde poida ver o sacerdote, ¹³entón o sacerdote mirará, e se a lepra cubriu todo o seu corpo, declarará limpo ao que tiña a chaga; volveuse branca e el é limpo. ¹⁴Mais cando apareza nel carne viva, será inmundo.¹⁵E o sacerdote mirará a carne viva, e declararao inmundo; a carne viva é inmunda, é lepra. ¹⁶Mais se a carne cambia novamente e vólvese branca, entón virá ao sacerdote, ¹⁷e o sacerdote revisarao, e velaquí, se a chaga tornouse branca o sacerdote declarará limpo ao que tiña a infección; é limpo.¹⁸E cando o corpo teña unha chaga na súa pel e se sande, ¹⁹e no lugar da úlcera haxa inchazo branco, ou mancha lustrosa, branca avermellada, será mostrada ao sacerdote, ²⁰e el examinara e velaquí , se semella estar nun nivel máis baixo que a pel e o seu pelo tornouse branco, o sacerdote declararao inmundo; é chaga de lepra que brotou na úlcera.²¹Mais se o sacerdote a examina, e velaquí, non hai pelos brancos nela, e non está a nivel máis baixo que a pel e se escureceu, o sacerdote illarao por sete días; ²²e se se fose estendendo pola pel, o sacerdote declararao inmundo: é chaga. ²³Mais se a mancha lustrosa permanece no lugar e non se estende, é só a cicatriz da úlcera; o sacerdote declararao limpo.²⁴²⁵Así e todo, se o corpo sofre na súa pel unha queimadura de fogo, e a carne viva da queimadura se volve unha mancha lustrosa branca avermellada ou só branca, entón o sacerdote a examinara. E se o pelo na mancha²⁶²⁷²⁸Mais se o sacerdote a examina , velaquí, non hai pelo branco na mancha lustrosae non está máis profunda que a pel, mais está oscura, entón o sacerdote ilarao por sete días. Examinao no sétimo día. E se se estendeu pola pel, o sacerdote o declarara inmundo; é chaga de lepra. Ora que a mancha lustrosa permanece no seu lugar e non se espallou pola pel, senón que está escura, é lo inchazo da queimadura²⁹Se un home ou unha muller ten unha chaga na cabeza ou na barba, ³⁰o sacerdote examinará a chaga e se parece que é máis profunda que a pel e hai nela pelo fino amarelado, entón o sacerdote declararao impuro; é tiña, é lepra da cabeza ou da barba³¹Pero se o sacerdote examina a chaga de tiña, e velaquí, non parece que e máis profunda que a pel e non hai nela pelo negro, o sacerdote illará por sete días á persoa ca chaga de tiña³²E ao sétimo día o sacerdote examinará a chaga, e se a tiña non se espallou nin creceu nela pelo amarelado, nin a tiña parece máis profunda que a pel, ³³entón rrasurarase, pero non rasurará a parte con tiña; e o sacerdote illará so que ten tiña por sete días³⁴e ao sétimo día o sacerdote examinará a tiña e se a chaga non se espandiu pola pel e non é máis profunda que a pel, o sacerdote declararao limpo; entón lavará os seus vestidos e quedará limpo.³⁵Pero se a tiña se espallou pola pel despois da súa purificación, ³⁶o sacerdote examinarao e se a tiña se estendeu pola pel, o sacerdote non terá que buscar pelo amarelado; é impuro. ³⁷Mais se no seu parecer a tiña permaneceu igual e creceu pelo negro nela, a tiña sandou; é limpo, e o sacerdote declararáo limpo.³⁸Cando un home ou unha muller teña manchas brancas lustrosas na pel do se corpo, ³⁹o sacerdote examinarao, e se as manchas lustrosas na pel do seu corpo son de cor abrancazado, é ezcema que brotou na pel; a persoa está limpa⁴⁰Se un home perde o cabelo, é calvo, pero limpo. ⁴¹E se a súa cabeza perde o cabelo por diante e polos lados, é calvo na testa, pero limpo⁴²Mais se na calva da cabeza ou da testa aparece unha chaga branca avermellada, é lepra que brota na calca da súa cabeza ou na calva da súa testa,. ⁴³Entón o sacerdote examinarao , e se o inchazo da chaga é branco avermellado na calva da cabeza ou na calva da frente, como o perecer da lepra na pel do corpo, ⁴⁴é un leproso, é inmundo. O sacerdote certamente declararao inmundo; a súa chaga está na súa cabeza.⁴⁵En canto ao leproso que ten a chaga, ,a súa roupa, estará rasgada, descubrirase o cabelo da súa cabeza, cubrirase a boca e berrará: ¡Inmundo, impuro! ⁴⁶Durante todo o tempo que a chaga estiver nel será inmundo; estará impuro: vivirá solo; a súa morada estará fóra do campamento.⁴⁷Cando unha roupa teña marca de lepra, sexa un vestido de la ou de liño, ⁴⁸sexa na urda ou na trama, de liño ou de la, en coiro ou de calquera peza feita de coiro, ⁴⁹se a marca no vestido ou no coiro, na urda ou na trama, ou en calquera peza feita de coiro, é verdosa ou avermellada, é marca de lepra e seralle mostrada ao sacerdote⁵⁰Entón o sacerdote examinará a marca, e illará por sete días a cousa coa marca. ⁵¹Ao sétimo día examinará a marca; se a marca se espallou na roupa, xa sexa na urda ou na trama, ou no coiro, calquera que sexa o uso de coiro, a marca é lepra, é inmunda. ⁵²Queimará, pois, a roupa, xa sexa na urda ou na trama, de la ou de liño, ou calquera cousa de coiro no que apareza a marca, porque é lepra maligna; ao fogo será queimada.⁵³Pero se o sacerdote a examina e a marca non se espallou na roupa, na urda ou na trama ou en calquera cousa de pel, ⁵⁴entón o sacerdote ordenará lavar a cousa onde apareza a marca, e illaraa por sete días. ⁵⁵Despois de lavar a cousa coa marca, o sacerdote examinaraa outra vez e, se a marca non cambiou o seu aspecto, aínda que non se teña espallado, é impura. queimarala no fogo, xa sexa que se corroera polo dereito ou polo revés⁵⁶Entón o sacerdote examinaraa, e se a marca escureceu despois de ter sido lavada, arrincaraa da roupa, ou da pel, sexa na urda ou na trama; ⁵⁷e se aparece outra vez na roupa sexa na urda ou na trama, o en calquera cousa de coiro, é unha erupción; queimarás ao fogo aquilo onde estiver a praga. ⁵⁸A roupa, sexa na urda ou na tramaou en calquera cousa de coiro do que se quitara a marca despois de lavalo, será lavado outra vez e quedará limpa.⁵⁹Esta é a lei para a praga de lepra nunha roupa de la ou de liño, sexa na urda ou na trama, ou en calquera cousa de coiro, para declarala limpa ou inmunda.

¹²Iahveh falou a Moisés dicindo: Esta será a lei do leproso nos días da súa purificación. será levado ao sacerdote, ³e o sacerdote sairá fóra do campamento. O sacerdote examinarao , e se a infección do leproso sandou, ⁴o sacerdote mandará coller dúas aves vivas e limpas , madeira de cedro, un cordón escarlata e hisopo. ⁵Logo o sacerdote mandará degolar unha das aves nunha vasilla de barro sobre augas vivas.⁶Despois collerá a ave viva, a medeira de cedro, o cordón escarlata e o hisopo, e mollaraos xunto coa ave viva no sangue da ave morta sobre as augas vivas. ⁷Despois asperxerá sete veces sobre o que é purificado da lepra , declararao limpo, e soltará a ave viva no campo aberto.⁸Despois o que é purificado lavará a súa roupa, rasurará todo o seu cabelo, bañarase en auga e quedará limpo. Despois poderá entrar no campamento pero durante sete días permanecerá fóra da súa tenda. ⁹E sucederá que no sétimo día rasurará todo o seu cabelo: a cabeza, a barba, e as cellas; afeitará todo o seu pelo. Entón lavará a súa roupa e lavará o seu corpo con auga, e quedará limpo.¹⁰No oitavo día collerá dous cordeiros sen defecto, unha cordeira dun ano sen defecto, tres décimas dun efa de flor de fariña misturada con aceite como ofrenda de cereal e un log de aceite; ¹¹e o sacerdote que o declare limpo presentará diante de Iahveh ao home que se vai purificar , coas ofrendas, á entrada do tabernáculo¹²Entón o sacerdote collerá un dos cordeiros e traerao como ofrenda pola culpa, co log de aceite, e presentaraos como ofrenda abaneada diante de Iahveh. ¹³E degolará o cordeiro no lugar onde degolan a ofrenda polo pecado e o holocausto, no lugar do santuario, porque a ofrenda pola culpa, o mesmo que a ofrenda polo pecado, pertence ao sacerdote; é cousa santísima¹⁴Entón o sacerdote collerá do sangue da ofrenda poa culpa, e porá o sacerdote sobre o lóbulo da orella dereita do que é purificado, sobre o polgar da súa man dereita e sobre a deda gorda do pé dereito. ¹⁵O sacerdote tomará tamén do log de aceite, e vertera sobre a palma de súa man ezquerda; ¹⁶despois o sacerdote mollará o dedo da súa man dereita no aceite que está na palma da súa man ezquerda, e co dedo asperxerá do aceite sete veces diante de Iahveh¹⁷E o resto do aceite que está na súa man, o sacerdote porá un pouco sobre o lóbulo da orella dereita do que é purificado sobre o polgar da súa man dereita e sobre a deda gorda do pé dereito, enriba do sangue da ofrenda pola culpa. ¹⁸E o que quede do aceu¡ite que está na man do sacerdote, porao sobre a cabeza do que é purificado. Así o sacerdote fará expiación por el diante de Iahveh¹⁹Logo o sacerdote ofrecerá o sacrificio polo pecado e fará expiación polo que vai ser purificado da súa inmundicia, e despois degolará ao holocausto. ²⁰E o sacerdote ofrecerá sobre o altar o holocausto e a ofrenda do cereal. Así fará expiación o sacerdote por el, e quedará limpo²¹Mais se é pobre e non ten recursos suficientes, entón tomará un año como ofrenda pola culpa, como ofrenda abaneada,para facer expiación por el, e unha décima dun efa de flor de fariña misturada co aceite para ofrenda de cereal, e un log de aceite, ²²e dúas roliñas ou dous pombiños, conforme o que dispoña, un será como ofrenda polo pecado e o outro para holocausto. ²³Ao oitavo día levaraos ao sacerdote para ofrecelos por su purificación, á entrada do tabernáculo, diante de Iahveh²⁴E o sacerdote collerá o año da expiación e o log de aceite e presentaraos como ofrenda abaneada diante de Iahveh. ²⁵Despois degolará o año da ofrenda pola culpa, e o sacerdote collerá do sangue da ofrenda pola culpa e porá sobre o lóbulo da orella dereita do que será purificado, sobre o polgar da súa man dereita e sobre a deda gorda do seu pé dereito.²⁶O sacerdote verterá parte do aceite na palma da súa man ezquerda. ²⁷E co dedo da súa man dereita asperxerá un pouco do aceite que ten na súa man dereita sete veces diante de Iahveh²⁸Despois o sacerdote porá do aceite que ten na súa man dereita sobre o lóbulo da orella dereita do que se purifica, sobre o polgar da súa man dereita e sobre a deda gorda do seu pé dereito, no lugar do sangue da ofrenda pola culpa. ²⁹E o que sobrar do aceite que o sacerdote ten na súa man, porao na cabeza do que se purifica, para facer expiación por el diante de Iaveh.³⁰Entón ofrecerá unha das rolas ou dous pombiños , conforme o que dispoña. ³¹Ofrecerá o que poida, un como expiación polo pecado e o outro como holocausto, ademáis da ofrenda de cereal. Así o sacerdote fará expiación diante de Iahveh polo que se vai purificar. ³²Esta é a lei para o que teña infección de lepra, cuxos recursos para a expiación sexan limitados³³Iahveh falou tamén a Moisés e a Aarón dicindo: ³⁴Cando entredes na terra de Canaán, que vos dou en posesión, e eu poña unha marca de lepra nunha casa na terra da vosa posesión, ³⁵o dono da casa irá avisar ao sacerdote: " como lepra apareceu na minha casa"³⁶Entón o sacerdote mandará baldeirar a casa antes de entrar para examinar a marca, para que nada se contamine na casa; e despois entrará e examinará a casa. ³⁷Examinará a marca, e se a marca sobre as paredes da casa mostra cavidades esverdeadas ou vermella, que parecen máis profundas que a parede, ³⁸o sacerdote sairá ata a entrada da casa e pecharaa durante sete días³⁹E ao sétimo día voltará o sacerdote e a examinará e se a marca se estendeu nas paredes da casa, ⁴⁰o sacerdote ordenará quitar as pedras que teñen a marca e botalas fóra da cidade, nun lugar inmundo.⁴¹E fará raspar a casa por dentro e botar o po que raspen fóra da cidade, nun lugar impuro. ⁴²Logo collerán outras pedras e substituirán as pedras arrincadas; e tomarán outro barro e volverán recubrir a casa.⁴³Non obstante, se a marca aparece de novo na casa despois de arrancar as pedras e raspar a casa, e despois de cubrila con morteiro, ⁴⁴o sacerdote entrará e examinaraa. Se ve que a marca se espallou na casa, será unha lepra maligna na casa; é inmunda.⁴⁵Derrubará pois a casa, as súas pedras , a súa madeira e todo o xeso da casa, e levaraos fóra da cidade, a un lugar impuro. ⁴⁶Ademais, quen entrou na casa durante o tempo que el a pechou, quedará impuro ata a noitiña. ⁴⁷Tamén quen durmiu e quen comeu na casa lavará as súas roupas.⁴⁸Pero se o sacerdote entra e examínaa e a marca non se espallou na casa despois que a marca foi recuberta, o sacerdote declarará a casa limpa, porque a marca non volveu aparecer⁴⁹Entón , para purificar a casa , tomará dúas aves, madeira de cedro, un cordón escarlata e hisopo ⁵⁰e degolará unha ave nunha cunca de barro sobre auga corrente. ⁵¹E tomará a madeira de cedro, o hisopo e o cordón escarlata e a ave viva e mollaraos no sangue da ave morta na auga corrente e esparxirá a casa sete veces⁵²E purificará a casa co sangue da ave e coa auga corrente, e coa ave viva, coa madeira de cedro, co hisopo e co cordón escarlata. ⁵³Non obstante, soltará a ave viva fóra da cidade, en campo aberto, Así fará expiación pola casa e quedará purificada.⁵⁴Esta é a lei acerca de toda infección de lepra, ou de tiña, ⁵⁵e para a roupa ou a casa con lepra, ⁵⁶para un inchazo , unha erupción ou unha mancha branca lustrosa, ⁵⁷para ensinar cando son inmundas e cando son limpas. Esta é a lei sobre a lepra.

¹Iahveh faloulle a Moisés no deserto de Sinaí, na tenda da xuntanza, o primeiro día do mes segundo, no segundo ano da súa saída da terra de Exipto e díxolle: ²“Fai un censo de toda a congregación dos israelitas polas súas familias, polas súas casas paternas, segundo o número dos nomes de todo varón, un por un; ³vinte anos para arriba, tódolos que poidan saíren á guerra en Israel, ti e Aarón contarédelos polos seus exércitos.⁴Convosco estará ademais un home de cadansúa tribo, cada un xefe da súa casa paterna. ⁵“Estes son os nomes dos homes que estarán convosco; de Rubén, Elisur, fillo de Sedeur; ⁶de Simeón, Selumiel, fillo de Zurisadai;⁷de Xudá, Naasón, fillo de Aminadab; ⁸de Isacar, Natanael, fillo de Zuar; ⁹de Zabulón, Eliab, fillo de Helón;¹⁰Dos fillos de Xosé: de Efraín, Elisama, fillo de Amiud, e de Manasés, Gamaliel, fillo de Pedasur; ¹¹de Benxamín, Abidán, fillo de Gedeoni;

¹Non sacrificarás ao Señor o teu Deus boi ou cordeiro que teña defecto ou algunha imperfección, porque é cousa abominable ao Señor o teu Deus.²Se se atopa no medio de ti, en calquera das cidades que o Señor o teu Deus dáche, un home ou unha muller que fai o malo diante dos ollos do Señor o teu Deus, violando o seu pacto, ³e que vaia e sirva a outros deuses, adorándoos, ou adorando ao sol, á lúa ou a calqueira das hostes celestiais, o cal eu non mandei, ⁴e se cho din e oíches falar diso, farás unha investigación minuciosa. E velaquí, se é verdade e é certo o feito que esta abominación foi cometida en Israel,⁵entón sacarás ás túas portas a ese home ou a esa muller que cometeu esta mala acción; sacarás ao home ou á muller, e os apedrearás ata que morran. ⁶Ao que ha de morrer daráselle morte pola declaración de dous ou tres testemuñas; non se lle dará morte pola declaración dunha soa testemuña. ⁷A man das testemuñas caerá primeiro contra el para darlle morte, e despois a man de todo o pobo. Así quitarás o mal de no medio de ti.⁸Se un caso é demasiado difícil para que poidas xulgar, como diferentes clasea de homicidio, entre diferentes clases de preito e, ou diferentes clases de asalto e outra, sendo casos de litixio nas túas portas, levantarasche e subirás ao lugar que o Señor o teu Deus escolla, ⁹e virás ao sacerdote levita ou ao xuíz que oficie naqueles días, e inquirirás deles, e eles declararanche o fallo do caso.¹⁰E farás conforme aos termos da sentenza que che declaren desde aquel lugar que o Señor escolla; e coidarás de observar todo o que eles che ensinen. ¹¹Segundo os termos da lei que eles che ensinen, e segundo a sentenza que che declaren, así farás; non te apartarás á dereita nin á esquerda da palabra que eles che declaren.¹²E o home que proceda con presunción, non escoitando ao sacerdote que está alí para servir ao Señor o teu Deus, nin ao xuíz, ese home morrerá; así quitarás o mal de no medio de Israel. ¹³Entón todo o pobo escoitará e temerá, e non volverá proceder con presunción.¹⁴Cando entres na terra que o Señor o teu Deus dáche, e posúala e habites nela, e digas: Poñerei un rei sobre min, como todas as nacións que me rodean, ¹⁵certamente poñerás sobre ti ao rei que o Señor o teu Deus escolla, a un de entre os teus irmáns poñerás por rei sobre ti; non poñerás sobre ti a un estranxeiro que non sexa irmán teu.¹⁶Ademais, o rei non terá moitos cabalos, nin fará que o pobo volva a Exipto para ter moitos cabalos, pois o Señor díxoche: Xamais volveredes por ese camiño. ¹⁷Tampouco terá moitas mulleres, non sexa que o seu corazón desvíese; tampouco terá grandes cantidades de prata ou ouro.¹⁸E sucederá que cando el sente sobre o trono do seu reino, escribirá para si unha copia desta lei nun libro, en presenza dos sacerdotes levitas. ¹⁹A terá consigo e a vai ler todos os días da súa vida, para que aprenda a temer ao Señor o seu Deus, observando coidadosamente todas as palabras desta lei e estes estatutos,²⁰para que non se eleve o seu corazón sobre os seus irmáns e non se desvíe do mandamento nin á dereita nin á esquerda, co propósito de que prolongue os seus días no seu reino, el e os seus fillos, no medio de Israel.

¹Os sacerdotes levitas, toda a tribo de Leví, non terán porción nin herdade co resto de Israel; comerán das ofrendas acendidas ao Señor e da súa porción. ²E non terán herdade entre os seus irmáns; o Señor é o seu herdade, como lles prometeu.³E leste será o dereito dos sacerdotes de parte do pobo, dos que ofrecen como sacrificio boi ou ovella: darán para o sacerdote a espaldilla, as quijadas e o callar. ⁴Daraslle as primicias do teu gran, do teu mosto, do teu aceite e do primeiro esquileo das túas ovellas. ⁵Porque o Señor o teu Deus escolleulle a el e aos seus fillos de entre todas as túas tribos, para que estea alí e sirva no nome do Señor, para sempre.⁶E se un levita sae dalgunha das túas cidades, de calquera parte de Israel en que resida, e chega con todo o desexo da súa alma ao lugar que o Señor escolla, ⁷el ministrará no nome do Señor o seu Deus, como todos os seus irmáns levitas que están alí diante do Señor. ⁸Comerán porcións iguais, excepto o que reciban da venda dos seus patrimonios.⁹Cando entres na terra que o Señor o teu Deus dáche, non aprenderás a facer as cousas abominables desas nacións. ¹⁰Non sexa achado en ti ninguén que faga pasar ao seu fillo ou á súa filla polo lume, nin quen practique adiviñación, ¹¹nin hechicería, ou sexa agoreiro, ou feiticeiro, ou encantador, ou médium, ou espiritista, nin quen consulte aos mortos.¹²Porque calquera que fai estas cousas é abominable ao Señor; e por causa destas abominacións o Señor o teu Deus expulsará a esas nacións de diante de ti. ¹³Serás intachable diante do Señor o teu Deus. ¹⁴Porque esas nacións que vas desaloxar escoitan aos que practican hechicería e aos adivinos, pero a ti o Señor o teu Deus non cho permitiu.¹⁵Un profeta no medio de ti, dos teus irmáns, como eu, levantarache o Señor o teu Deus; a el oiredes. ¹⁶Isto é conforme a todo o que pediches ao Señor o teu Deus en Horeb o día da asemblea, dicindo: Non volva eu a oír a voz do Señor o meu Deus, non volva ver este gran lume, non sexa que morra.¹⁷E o Señor díxome: Ben falaron no que dixeron. ¹⁸Un profeta coma ti levantarei de entre os seus irmáns, e poñerei as miñas palabras na súa boca, e el lles falará todo o que eu lle mande. ¹⁹E sucederá que a calquera que non oia as miñas palabras que el ha de falar no meu nome, eu mesmo pedireille conta.²⁰Pero o profeta que fale con presunción no meu nome unha palabra que eu non lle mandara falar, ou que fale no nome doutros deuses, ese profeta morrerá. ²¹E se dis no teu corazón: Como coñeceremos a palabra que o Señor non falou?.²²Cando un profeta fale no nome do Señor, se a cousa non acontece nin se cumpre, esa é palabra que o Señor non falou; con arrogancia falouna o profeta; non terás temor del.

¹Cando o Señor o teu Deus destrúa as nacións cuxa terra o Señor o teu Deus dáche, e as desaloxe, e habites nas súas cidades e nas súas casas, ²reservarás tres cidades no medio da túa terra que o Señor o teu Deus dáche en posesión. ³Prepararás os camiños, e dividirás en tres partes o territorio da túa terra que o Señor o teu Deus dache en posesión, para que fuxa alí todo homicida.⁴E este será o caso do homicida que fuxa alí e viva: cando mate ao seu amigo sen querer, sen odialo anteriormente ⁵(como cando un home vai ao bosque co seu amigo para cortar leña, e a súa man blande o machada para cortar a árbore, e o ferro salta do mango e golpea ao seu amigo, e este morre), el pode fuxir a unha destas cidades e vivir;⁶non sexa que o vengador do sangue no furor da súa ira persiga ao homicida, e alcánceo porque o camiño é longo, e quítelle a vida aínda que el non merecía a morte, porque non o odiaba anteriormente. ⁷Por tanto, mándoche, dicindo: Reservarás para ti tres cidades.⁸E se o Señor o teu Deus alarga o teu territorio, como xurou aos teus pais, e dáche toda a terra que prometeu dar aos teus pais ⁹(se gardas coidadosamente todos estes mandamentos que che mando hoxe, de amar ao Señor o teu Deus e de andar sempre nos seus camiños), entón te engadirás tres cidades máis, ademais destas tres. ¹⁰Para que non se derrame sangue inocente no medio da túa terra que o Señor o teu Deus dáche por herdade, e non sexas culpable de derramar sangue.¹¹Pero se hai un home que odia ao seu próximo, e o asexa, levántase contra el, féreo, e este morre, e despois el foxe a unha destas cidades, ¹²entón os anciáns da súa cidade enviarán a sacalo de alí, e entregarano en man do vengador do sangue para que morra. ¹³Non terás piedade del; mais limparás de Israel o sangue do inocente, para que che vaia ben.¹⁴Non moverás os lindeiros do teu próximo, fixados polos antepasados, na herdanza que recibirás na terra que o Señor o teu Deus dáche en posesión.¹⁵Non se levantará unha soa testemuña contra un home por calquera iniquidade ou por calquera pecado que cometese; o caso será confirmado polo testemuño de dous ou tres testemuñas. ¹⁶Se unha testemuña falsa levántase contra un home para acusarlle de transgresión,¹⁷os dous litigantes presentaranse diante do Señor, diante dos sacerdotes e dos xuíces que haxa neses días. ¹⁸E os xuíces investigarán minuciosamente; e se a testemuña é unha testemuña falsa e acusou ao seu irmán falsamente, ¹⁹entón farédeslle a el o que el tentaba facer ao seu irmán. Así quitarás o mal de no medio de ti.²⁰Os demais oirán e temerán, e nunca máis volverán facer unha maldade semellante no medio de ti. ²¹E non terás piedade: vida por vida, ollo por ollo, dente por dente, man por man, pé por pé.

¹Cando saias á batalla contra os teus inimigos e vexas cabalos e carros, e pobo máis numeroso que ti, non teñas temor deles; porque o Señor o teu Deus que che sacou da terra de Exipto está contigo.²E sucederá que cando vos acheguedes á batalla, o sacerdote chegará e falará ao pobo, ³e diralles: «Oe, Israel, hoxe vos achegades á batalla contra os vosos inimigos; non desmaye o voso corazón; non temades nin vos alarmedes, nin vos aterroricedes diante deles, ⁴porque o Señor o voso Deus é o que vai convosco, para pelexar por vós contra os vosos inimigos, para salvarvos».⁵E os oficiais falarán ao pobo, dicindo: «Quen é o home que edificou unha casa nova e non a estreou? Que salga e regrese á súa casa, non sexa que morra na batalla e outro a estree.⁶Quen é o home que plantou unha viña e non tomou aínda do seu froito? Que salga e regrese á súa casa, non sexa que morra na batalla e outro goce do seu froito. ⁷E quen é o home que está comprometido cunha muller e non se casou? Que salga e regrese á súa casa, non sexa que morra na batalla e outro case con ela.⁸Entón os oficiais falarán outra vez ao pobo, e dirán: Quen é home medroso e de corazón apocado? Que salga e regrese á súa casa para que non faga desfallecer o corazón dos seus irmáns como desfallece o corazón seu. ⁹E sucederá que cando os oficiais acaben de falar ao pobo, nomearán capitáns de tropas á cabeza do pobo.¹⁰Cando te achegues a unha cidade para pelexar contra ela, ofreceraslle primeiro a paz. ¹¹E sucederá que se ela está de acordo en facer a paz contigo e ábreche as súas portas, entón todo o pobo que se atopa nela estará suxeito a ti para traballos forzados e servirache.¹²Con todo, se non fai a paz contigo, senón que emprende a guerra contra ti, entón cercarala. ¹³Cando o Señor o teu Deus entréguea na túa man, ferirás a fío de espada a todos os seus homes.¹⁴Só as mulleres e os nenos, os animais e todo o que haxa na cidade, todos os seus refugallos, tomarás para ti como botín. Comerás do botín dos teus inimigos, que o Señor o teu Deus deuche. ¹⁵Así farás a todas as cidades que están moi lonxe de ti, que non sexan das cidades destas nacións próximas.¹⁶Pero nas cidades destes pobos que o Señor o teu Deus dáche en herdade, non deixarás con vida nada que respire, ¹⁷senón que os destruirás por completo: aos hititas, amorreos, cananeos, ferezeos, heveos e jebuseos, tal como o Señor o teu Deus mandouche, ¹⁸para que eles non vos ensinen a imitar todas as abominacións que eles fixeron cos seus deuses e non pequedes contra o Señor o voso Deus.¹⁹Cando cerques unha cidade por moitos días, pelexando contra ela para tomala, non destruirás as súas árbores metendo o machada contra eles; non os tallarás, pois deles podes comer. Porque, é seica a árbore do campo un home para que lle poñas sitio? ²⁰Só as árbores que sabes que non dan froito poderás destruír e tallar, para construír máquinas de sitio contra a cidade que está en guerra contigo, ata que caia.

¹Se na terra que o Señor o teu Deus dáche para que a posúas, fora atopado alguén asasinado, tendido no campo, e non se sabe quen o matou, ²entón os teus anciáns e os teus xuíces irán e medirán a distancia ás cidades que están ao redor do morto.³E sucederá que os anciáns da cidade máis próxima ao lugar onde foi atopado o morto, tomarán da manda un xato que non traballase e que non levase xugo; ⁴e os anciáns desa cidade traerán ao xato a un val de augas perennes, o cal non fose arado nin sementado, e crebarán a cerviz do xato alí no val.⁵Entón achegaranse os sacerdotes, fillos de Leví, porque o Señor o teu Deus escolleunos para servirlle e para bendicir no nome do Señor, e eles decidirán todo litixio e toda ofensa;⁶e todos os anciáns da cidade máis próxima ao lugar onde foi atopado o morto, lavarán as súas mans sobre o xato cuxa cerviz foi crebada no val; ⁷e responderán e dirán: As nosas mans non derramaron este sangue, nin os nosos ollos viron nada.⁸Perdoa ao teu pobo Israel, ao cal redimíches, oh Señor, e non imputes o sangue inocente ao teu pobo Israel. E a culpa do sangue seralles perdoada. ⁹Así limparás a culpa de sangue inocente no medio de ti, cando fagas o que é recto aos ollos do Señor.¹⁰Cando saias á guerra contra os teus inimigos, e o Señor o teu Deus entrégueos nas túas mans, e os tome en cativerio, ¹¹e vexas entre os cativos unha muller fermosa, e deséxela, e tómela para ti por muller, ¹²traerala á túa casa, e ela rasurarase a cabeza e cortarase as súas uñas.¹³Tamén se quitará o vestido do seu cativerio, permanecerá na túa casa e chorará polo seu pai e pola súa nai por todo un mes; despois diso poderás chegarche a ela e ser o seu marido, e ela será a túa muller. ¹⁴Pero sucederá que se non che agrada, deixarala ir onde queira; mais certamente non a venderás por diñeiro, nin a maltratarás, porque a humillaches.¹⁵Se un home ten dúas mulleres, unha amada e outra aborrecida, e tanto a amada como a aborrecida déronlle fillos, se o primoxénito é da aborrecida, ¹⁶o día que reparta o que ten entre os seus fillos, non pode el facer primoxénito ao fillo da amada con preferencia ao fillo da aborrecida, que é o primoxénito, ¹⁷senón que recoñecerá ao primoxénito, ao fillo da aborrecida, dándolle unha porción dobre de todo o que ten, porque el é o principio do seu vigor; a el pertence o dereito de primoxenitura.¹⁸Se un home ten un fillo terco e rebelde que non obedece ao seu pai nin á súa nai, e cando o castigan, nin aínda así failles caso, ¹⁹o pai e a nai tomarano e levarano fóra aos anciáns da súa cidade, á porta da súa cidade natal,²⁰e dirán aos anciáns da cidade: Este fillo noso é terco e rebelde, non nos obedece, é glotón e borracho. ²¹Entón todos os homes da cidade o apedrearán ata que morra; así quitarás o mal de no medio de ti, e todo Israel oirá isto e temerá.²²E se un home cometeu pecado digno de morte, e déuselle morte, e colgáchelo dunha árbore, ²³o seu corpo non colgará da árbore toda a noite, senón que certamente enterraralo o mesmo día (pois o colgado é maldito de Dios), para que non contamines a terra que o Señor o teu Deus dáche en herdade.

¹Non verás extraviado o boi do teu irmán[a], ou a súa ovella, sen que te ocupes deles; sen falta levaralos ao teu irmán. ²E se o teu irmán non vive preto de ti, ou se non o coñeces, entón traeralo á túa casa, e estará contigo ata que o teu irmán o búsque; entón llo devolverás.³Así farás co seu asno, e así mesmo farás co seu vestido; o mesmo farás con calquera cousa perdida que o teu irmán perdese e que ti aches. Non che é permitido ignoralos. ⁴Non verás o asno do teu irmán, ou o seu boi, caído no camiño sen ocuparche deles; sen falta axudaraslle a levantalos.⁵A muller non vestirá roupa de home, nin o home poñerase roupa de muller; porque calquera que fai isto é abominación ao Señor o teu Deus.⁶Se atopas un niño de paxaros polo camiño, nunha árbore ou na terra, con pitos ou con ovos, e a nai botada sobre os pitos ou sobre os ovos, non tomarás a nai cos fillos; ⁷sen falta deixarás ir á nai, mais aos fillos pódelos tomar para ti, para que che vaia ben e prolongues os teus días.⁸Cando edifiques casa nova, faraslle un muro á túa azotea, para que non traias culpa de sangue sobre a túa casa se algún caese dela.⁹Non sementarás o teu viña con dúas clases de semente, non sexa que todo o froito da semente que sementases e o produto da viña queden inservibles. ¹⁰Non ararás con boi e asno xuntos. ¹¹Non vestirás roupa de material mesturado de la e liño.¹²Faraste borlas nas catro puntas do manto con que te cubras.¹³Se un home toma a unha muller e chégase a ela, e despois a aborrece, ¹⁴e acúsaa de actos vergoñosos e a difama publicamente, dicindo: Tomei a esta muller, pero ao chegarme a ela non a atopei virxe,¹⁵entón o pai e a nai da moza tomarán as probas da virxindade da nova e levaranas aos anciáns da cidade, á porta.¹⁶E o pai da moza dirá aos anciáns: «Dei a miña filla por muller a este home, pero el a aborreció; ¹⁷e velaquí, el atribúelle actos vergoñosos, dicindo: “Non atopei virxe á túa filla”. Pero esta é a proba da virxindade da miña filla. E estenderán a roupa diante dos anciáns da cidade.¹⁸E os anciáns da cidade tomarán ao home e castigarano, ¹⁹e poñeranlle unha multa de cen siclos de prata, que darán ao pai da nova, porque difamó publicamente a unha virxe de Israel. E ela seguirá sendo a súa muller; non poderá despedila en todos os seus días.²⁰Pero se o asunto é verdade, que a moza non foi atopada virxe, ²¹entón levarán á moza á porta da casa do seu pai, e os homes da súa cidade a apedrearán ata que morra, porque ela cometeu unha infamia en Israel prostituíndose na casa do seu pai; así quitarás o mal de no medio de ti.²²Se se atopa a un home deitado cunha muller casada, os dous morrerán, o home que se deitou coa muller, e a muller; así quitarás o mal de Israel.²³e hai unha moza virxe que está comprometida a un home, e outro home atópaa na cidade e déitase con ela, ²⁴entón levaredes aos dous á porta desa cidade e os apedrearédes ata que morran; a nova, porque non deu voces na cidade, e o home, porque violou á muller do seu próximo; así quitarás o mal de no medio de ti.²⁵Pero se o home atopa no campo á moza que está comprometida, e o home a forza e déitase con ela; entón morrerá só o que se deita con ela, ²⁶non farás nada á nova; non hai no novo pecado digno de morte, porque como cando un home levántase contra o seu veciño e mátao, así é este caso; ²⁷cando el atopouna no campo, a nova comprometida deu voces, pero non había ninguén que a salvase.²⁸Se un home atopa a unha moza virxe que non está comprometida, e apodérase dela e déitase con ela, e son descubertos, ²⁹entón o home que se deitou con ela dará cincuenta siclos de prata ao pai da nova, e ela será a súa muller porque a violou; non poderá despedila en todos os seus días.³⁰Ningún tomará á muller do seu pai para que non descubra a vestidura do seu pai.

¹Despois da morte de Xosué, os fillos de Israel consultaron a Iahveh, dicindo: -Quen de nós subirá primeiro a pelexar contra os cananeos? ²E Iahveh dixo: -Xudá subirá; velaí, Eu entreguei a terra na súa man. ³Entón Xudá dixo ao seu irmán Simeón: -Sube comigo á terra da miña herdanza, e pelexemos contra os cananeos; entón eu tamén irei contigo á túa terra. E Simeón subiu con el.⁴Subiu, pois, Xudá, e Iahveh entregou nas súas mans o cananeo e o ferezeo, e feriron deles en Bezec a dez mil homes. ⁵Encontraron a Adoni-bezec en Bezec, e loitaron contra el, e derrotaron o cananeo e o ferezeo.⁶Cando Adoni-Bezec fuxiu, perseguírono e prendérono, e cortáronlle os polgares das mans e as dedas dos pés. ⁷Entón dixo Adoni-Bezec: -Setenta reis, aos que lles cortaran os polgares das mans e as dedas dos pés, recolleron as migallas debaixo da miña mesa; como eu fixen, así me pagou Deus. E levárono a Xerusalém, e morreu alí.⁸E os fillos de Xudá loitaron contra Xerusalém e tomárona, e mataron os seus habitantes ao fío da espada, e incendiaron a cidade. ⁹Despois baixaron os fillos de Xudá para loitar contra os cananeos que vivían no monte, no Negue e no val. ¹⁰Entón Xudá saíu contra o cananita que vivía en Hebrón (antes o nome de Hebrón era Quiriat-Arba); e feriron a Sesai, a Ahimán e a Talmai.¹¹De alí foi aos que vivían en Debir, que antes se chamaba Quiriat-Sefer. ¹²E dixo Caleb: -A quen ataque Quiriat-Sefer e a tome, eu dareille a miña filla Acsa por muller ¹³E Otoniel, fillo de Cenaz, irmán máis novo de Caleb, tomóuna, e el deulle a súa filla Acsa por muller.¹⁴E aconteceu que cando ela foi con el, el persuadiuna para que lle pedira a seu pai un campo. Entón ela baixou do burro, e Caleb díxolle: -Que tes? ¹⁵E ela respondeulle: -Dáme un regalo, xa que me deches a terra do Negueb, dáme tamén fontes de auga. Entón Caleb deulle as fontes superiores e as fontes inferiores.¹⁶E os fillos do ceneo *quineu*, sogro de Moisés, subiron da cidade das palmas cos fillos de Xudá ao deserto de Xudá que está no Negueb, preto de Arad; e foron e viviron co pobo. ¹⁷E saíu Xudá co seu irmán Simeón, e derrotaron ao cananita que vivía en Sefat, e arrasaron a cidade; e puxéronlle por nome Horma.¹⁸Xudá tomou tamén Gaza cos seus territorios, Ascalón cos seus territorios e Ecrón cos seus territorios. ¹⁹E Iahveh estaba con Xudá, e el expulsou os da rexión montañosa, pero non puido expulsar os habitantes do val, porque tiñan carros de ferro.²⁰E como Moisés dixera, deron Hebrón a Caleb, e el botou de alí os tres fillos de Anac. ²¹Pero os fillos de Benxamín non expulsaron os iebuseos que vivían en Xerusalém; e os iebuseos viviron cos fillos de Benxamín en Xerusalém ata hoxe.²²Tamén a casa de Xosé subiu contra Betel, e Iahveh estaba con eles. ²³E os da casa de Xosé puxeron espías en Betel, que antes se chamaba Luz. ²⁴Os espías viron a un home que saía da cidade, e dixéronlle: -Ensínanos a entrada á cidade, e amosarémosche misericordia.²⁵E el mostroulles a entrada da cidade, e ferírona a espada, pero deixaron marchar ao home e a todos os seus. ²⁶E o home foi á terra dos hititas, e edificou unha cidade e chamouna Luz; ese é o seu nome ata hoxe.²⁷Pero Manasés non expulsou os que vivían en Bet-seán e as súas aldeas, nin os que vivían en Taanac e as súas aldeas, nin os que vivían en Dor e as súas aldeas, nin os que vivían en Ibleam e as súas aldeas, nin os que vivían en Meguido e as súas aldeas; e o cananita continuou a vivir naquela terra. ²⁸Mais cando Israel se sentiu forte, fixo que o cananita fose tributario, pero non o botou fóra.²⁹Tampouco Efraín expulsou o cananita que vivía en Gezer; senón que o cananita viviu no medio del, en Gezer.³⁰Zabulón tampouco expulsou os habitantes de Quitrón nin os habitantes de Naalal; senón que o cananita viviu no medio del, e chegou a ser obrigado a pagar impostos.³¹Tampouco Aser expulsou os habitantes de Aco, nin os habitantes de Sidón, nin os de Ahlab, nin os de Aczib, nin os de Helba, nin os de Afec, nin os de Rehob. ³²E Aser viviu entre os cananeos que vivían naquela terra, pois non os expulsou.³³Tampouco Neftalí expulsou os habitantes de Bet-Semes nin os habitantes de Bet-Anat; senón que viviu entre os cananeos que vivían na terra; pero os habitantes de Bet-Semes e os habitantes de Bet-Anat foron tributarios para el.³⁴E os amorreos perseguiron os fillos de Dan ata o monte, e non os deixaron baixar ao val. ³⁵E os amorreos continuaron a habitar no monte Heres, en Aialón e en Saalbim; pero cando a casa de Xosé se fixo forte, fíxoos tributarios. ³⁶E o límite dos amorreos ía dende o ascenso de Acrabim, dende Sela cara arriba.

¹O anxo de Iahveh subiu de Gilgal a Boquim, e dixo: -Eu fíxenvos saír de Exipto, e trouxenvos á terra que xurei aos vosos pais e dixen: non quebrantarei o meu pacto convosco; ²pero vós fixestes pacto cos habitantes desta terra; e deberiades ter derrubado os seus altares. Non obedecestes a miña voz. Por que fixestes isto?³Por iso eu tamén digo: non os botarei fóra da vosa presenza, senón que serán azoutes para os vosos costados, e os seus deuses tropezo para vós. ⁴Aconteceu que cando o anxo do Iahveh falou estas palabras a todos os fillos de Israel, o pobo levantou a voz e chorou. ⁵Por iso chamaron a aquel lugar Boquim, e ofreceron alí sacrificios a Iahveh.⁶Cando Xosué despediu o pobo, os fillos de Israel foron cada un á súa herdanza para posuíla. ⁷E o pobo serviu a Iahveh todos os días de Xosué, e todos os días dos anciáns que sobreviviran a Xosué e que viran toda a gran obra que Iahveh fixera por Israel. ⁸Morreu Xosué, fillo de Nun, servo de Iahveh, tendo cento dez anos.⁹E sepultárono na súa herdanza en Timnat-Sera, na rexión montañosa de Efraín, ao norte do monte Gaas. ¹⁰E toda aquela xeración tamén foi reunida cos seus pais; e levantouse outra xeración despois deles que non coñecía a Iahveh nin a obra que fixera por Israel.¹¹Entón os fillos de Israel fixeron o malo aos ollos do Iahveh, e serviron aos baales. ¹²E abandonaron a Iahveh, Deus dos seus pais, que os sacara da terra de Exipto; e foron tras doutros deuses, e serviron aos deuses dos pobos que estaban arredor deles; e provocaron a ira de Iahveh. ¹³E deixaron a Iahveh e serviron a Baal e a Astarot.¹⁴E acendeuse a ira de Iahveh contra Israel, e entregounos en mans de saqueadores que os saquearon e vendeunos en mans dos seus inimigos arredor, e non puideron manterse máis en pé diante dos seus inimigos. ¹⁵Onde queira que saían, a man de Iahveh estaba contra eles para o mal, como Iahveh dixera, e como Iahveh lles xurara; e tiveron grande padecemento.¹⁶Entón Iahveh levantou xuíces que os salvaron da man dos que os despoxaban; ¹⁷pero eles tampouco escoitaron os seus xuíces, senón que se prostituíron atrás de deuses estranxeiros e adoráronos; desviáronse deseguida do camiño no que camiñaron os seus pais ao obedecer os mandamentos de Iahveh; mais eles non fixeron así.¹⁸E cando Iahveh lles levantaba xuíces, Iahveh estaba co xuíz e librábaos das mans dos seus inimigos todo o tempo do xuíz; porque Iahveh tiña compaixón deles cando xemían por mor de quen os maltrataba e os oprimía. ¹⁹E sucedía que cando morría o xuíz, eles volvían atrás e corrompíanse máis que os seus pais, seguindo a deuses estranxeiros para servilos e inclinarse diante deles; e non se afastaban das obras deles nin do seu camiño obstinado.²⁰Entón acendeuse a ira de Iahveh contra Israel, e dixo: "Porque este pobo transgrediu o meu pacto que mandei aos seus pais e non obedeceu a miña voz, ²¹eu tamén non volverei botar fóra de diante deles a ningunha das nacións que Xosué deixou cando morreu; ²²para probar por medio delas a Israel, por se procurarían ou non seguir no camiño de Iahveh, andando nel como o seguiron os seus pais. ²³Por iso Iahveh deixou a estas nacións sen expulsalas dunha vez, e non as entregou nas mans de Xosué.

¹Estas son as nacións que Iahveh deixou para probar con elas a Israel, os que non tiñan coñecido ningunha das guerras de Canaán: ²(só para que a descendencia dos fillos de Israel coñecera a guerra, e para ensinala aos que antes non a coñeceran): ³os cinco príncipes dos filisteos, e todos os cananeos, os sidonios e os heveos que vivían no monte Líbano, dende o monte Baal-Hermón ata a Hamat.⁴Quedaron pois, para probar con eles a Israel, para saber se obedecerían os mandamentos de Iahveh que El mandara aos seus pais por medio de Moisés. ⁵E os fillos de Israel vivían entre os cananeos, os hititas, os amorreos, os ferezeos, os heveos e os iebuseos. ⁶E tomaron de entre as súas fillas as súas mulleres, e deron as súas fillas aos seus fillos, e serviron os seus deuses.⁷E os fillos de Israel fixeron o malo aos ollos de Iahveh, e esquecéronse de Iahveh o seu Deus, e serviron os baales e os ídolos sagrados. ⁸Entón acendeuse a ira de Iahveh contra Israel, e vendeunos en man de Cusan-Risataim, rei de Mesopotamia; e os fillos de Israel serviron a Cusan-Risataim oito anos.⁹Entón os fillos de Israel clamaron a Iahveh, e Iahveh levantou un liberador para os fillos de Israel e rescatounos, a Otoniel, fillo de Cenaz, irmán máis novo de Caleb. ¹⁰Entón o Espírito de Iahveh veu sobre el con forza, e xulgou a Israel. E saíu á batalla, e Iahveh entregou na súa man a Cusan-Risataim, rei de Siria; e a súa man prevaleceu contra Cusan-Risataim. ¹¹E a terra descansou corenta anos, e morreu Otoniel, fillo de Cenaz.¹²E os fillos de Israel volveron facer o malo aos ollos de Iahveh; e Iahveh fortaleceu a Eglón, rei de Moab, contra Israel, porque fixeron o malo aos ollos de Iahveh. ¹³El reuniu con el os fillos de Amón e de Amalec, e foi e atacou a Israel, e tomou a cidade das palmeiras. ¹⁴E os fillos de Israel serviron a Eglón, rei de Moab, dezaoito anos.¹⁵E os fillos de Israel clamaron a Iahveh, e Iahveh levantoulles un libertador: Aod, fillo de Gera, benxamita, home zurdo. E os fillos de Israel mandaron un regalo con el a Eglón, rei de Moab.¹⁶E Aod fixo para si un puñal de dobre fío, dun cóbado de lonxitude, e cinguíuno por debaixo dos seus vestidos ao seu costado dereito. ¹⁷E entregou o regalo a Eglón, rei de Moab; e Eglón era un home moi gordo. ¹⁸E cando rematou de entregar o regalo, despediu a multitude que o trouxera.¹⁹Mais el volveu dende xunto aos ídolos que estaban en Gilgal, e dixo: -Ó rei! teño unha palabra segreda para ti. E el dixo: -Cala! E todos os que estaban con el saíron de diante del. ²⁰Achegouse a el Aod (estando el sentado só no seu apousento de verán). E Aod dixo: -Teño unha palabra de Deus para ti. Entón el ergueuse da cadeira.²¹Entón Aod estendeu a súa man esquerda e colleu o coitelo do seu costado dereito, e traspasouno polo ventre, ²²de xeito que a empuñadura entrou detrás da folla, e a gordura cubriu a folla porque non puido sacar o puñal do seu ventre; e saíron os excrementos. ²³Entón Aod saíu ao corredor e pechou detrás del as portas da sala e asegurounas co pecho.²⁴Cando el saíu, viñeron os servos do rei, e cando viron que as portas do apousento estaban pechadas, dixeron: -Certamente está facendo as súas necesidades na sala. ²⁵E agardaron ata que quedaron desconcertados, porque el non abría as portas do apousento alto; entón colleron a chave e abriron, e velaí que o seu señor estaba morto no chan.²⁶Pero mentres eles agardaban, Aod fuxiu, e pasando os ídolos, saíu a Seirat. ²⁷Cando entrou, tocou o corno na rexión montañosa de Efraín; e os fillos de Israel baixaron do monte con el, e el ía diante deles.²⁸E díxolles: -Seguídeme, porque Iahveh entregou os moabitas, os vosos inimigos, nas vosas mans! E eles baixaron tras del e tomaron os baixíos do Xordán cara a Moab, e non deixaron pasar a ninguén. ²⁹E naquel tempo mataron de Moab uns dez mil homes, todos valentes e homes de guerra; non fuxiu nin un só. ³⁰Así foi humillado Moab ese día baixo a man de Israel, e a terra tivo paz por oitenta anos.³¹Despois del foi Samgar, fillo de Anat, que feriu a seiscentos homes dos filisteos cunha aguillada de bois; el tamén salvou a Israel.

¹Despois da morte de Aod, os fillos de Israel volveron facer o malo aos ollos de Iahveh. ²E Iahveh entregounos na man de Iabín, rei de Canaán, que reinaba en Hazor; e o capitán do seu exército chamábase Sísera, que vivía en Haroset-goim. ³E os fillos de Israel clamaron a Iahveh, porque aquel tiña novecentos carros de ferro, e oprimiu cruelmente os fillos de Israel por vinte anos.⁴Naquel tempo Israel era xulgado por unha muller, Débora, profetisa, muller de Lapidot. ⁵Ela adoitaba sentar debaixo da palmeira de Débora, entre Rama e Betel, na rexión montañosa de Efraín; e os fillos de Israel subían a ela para recibir xuízo.⁶E ela mandou chamar a Barac, fillo de Abinoam de Cedes de Neftalí, e díxolle: -Non te mandou Iahveh, Deus de Israel, dicindo: "Vai, xunta ao teu pobo no monte Tabor, e toma contigo dez mil homes da tribo de Neftalí e da tribo de Zabulón? ⁷E eu atraerei a ti ao arroio de Cisón a Sísera, comandante do exército de Iabín, cos seus carros e o seu pobo, e entregareino na túa man.⁸E Barac díxolle: -Se ti vas comigo, entón irei; pero se non vas comigo, non irei. ⁹E ela dixo: -Irei contigo, pero a gloria da viaxe que vas facer non será túa, porque no día no que fagas isto, Iahveh entregará a Sísera nas mans dunha muller. Entón Débora ergueuse e subiu con Barac a Cedes.¹⁰E Barac reuniu a Zabulón e a Neftalí en Cedes, e subiron dez mil homes seguindo os seus pasos; e Débora subiu con el.¹¹Pero Heber o ceneo, dos fillos de Hobab, sogro de Moisés, tiñase afastado dos ceneos e plantara as súas tendas no val de Zaanaím, que está xunto a Cedes.¹²Cando chegaron as novas a Sísera, de que Barac, fillo de Abinoam, subira ao monte Tabor, ¹³Sísera reuniu todos os seus carros, novecentos carros de ferro e todo o pobo que estaba con el, dende Haroset-Goim ata o arroio de Cisón.¹⁴Entón Débora díxolle a Barac: -Érguete, porque este é o día en que Iahveh entregará a Sísera nas túas mans. Non saíu Iahveh diante de ti? E Barac baixou do monte Tabor e dez mil homes tras del.¹⁵E Iahveh destruíu a Sísera , con todos os seus carros e todo o seu exército, a espada diante de Barac; e Sísera baixou do carro e fuxiu a pé. ¹⁶E Barac perseguiu os carros e o pobo ata Haroset-Goim; e todo o exército de Sísera caeu a espada, ata que non quedou nin un só.¹⁷E Sísera fuxiu a pé á tenda de Xael, muller de Heber cenita; porque había paz entre Iabín, rei de Hazor, e a casa de Heber ceneo. ¹⁸Entón Xael saíu ao encontro de Sísera, e díxolle: -Sae, meu señor, ven a min; non temas. E el entrou xunto dela á tenda, e ela cubriuno cun manto.¹⁹E el díxolle: -Rógoche que me deas a beber un pouco de auga, pois teño sede. Entón ela abriu un odre de leite e deulle a beber, e cubriuno outra vez. ²⁰E díxolle el: -Fica á entrada da tenda, e se alguén vén e te pregunta, dicindo: hai alguén aquí? Dirás: non.²¹Pero Xael, muller de Heber, colleu unha estaca da tenda e puxo un mazo na súa man, e achegóuselle paseniño, e chantoulle a estaca nas tempas, e caeu no chan; e el que estaba profundamente esgotado; morreu. ²²Cando Barac foi á persecución de Sísera, Xael saíu ao seu encontro e díxolle: -Ven e eu vouche amosar o home que buscas. E el entrou onde ela estaba, e velaí que Sísera estaba deitado morto coa estaca nas tempas.²³Así derrotou Deus ese día a Iabín, rei de Canaán, diante dos fillos de Israel. ²⁴E a man dos fillos de Israel seguiu endurecéndose contra Iabín, rei de Canaán, ata que o destruíron.

¹Ese día Débora e Barac, fillo de Abinoam, cantaron, dicindo: ²Porque se puxeron na frente dos caudillos en Israel, porque o pobo se ofreceu voluntariamente, louvade a Iahveh!³Escoitade, reis; prestade atención, príncipes; eu, eu cantarei a Iahveh;cantarei salmos a Iahveh, Deus de Israel! ⁴Iahveh, cando saíches de Seir, cando saíches dos campos de Edom, a terra tremeu, e os ceos derramaron, e as nubes gotearon auga.⁵Tremeron os montes diante de Iahveh, mesmo o Sinai, ante a presencia de Iahveh, o Deus de Israel. ⁶Nos días de Samgar, fillo de Anat, nos días de Xael, os camiños foron abandonados; e os que ían polos vieiros afastábanse por camiños torcidos.⁷Os gobernantes quedaron abandonados en Israel, quedaron en ruínas ata que eu, Débora, me levantei;púxenme en pé coma unha nai en Israel! ⁸Cando eles escollían novos deuses, a guerra estaba ás portas; víase escudo ou lanza entre corenta mil en Israel. Louvade a Iahveh!⁹O meu corazón está para vós, príncipes de Israel, para os que vos ofrecestes voluntariamente de entre o pobo diante de Iahveh,o mesmo Sinai, diante de Iahveh, Deus de Israel. ¹⁰Vós que montades asnos brancos, os que presidides no xuízo, e vós que viaxades, meditade.¹¹Lonxe do balbordo dos arqueiros, nos bebedeiros, alí contarán os triunfos de Iahveh,os triunfos das súas aldeas en Israel. Cando o pobo de Iahveh acudiu ás portas.¹²Esperta, esperta, Débora! Esperta, esperta, e canta! Érguete, Barac, leva os teus prisioneiros, fillo de Abinoam! ¹³Remanente, somete os poderosos! O pobo de Iahveh somete os guerreiros!¹⁴De Efraín viñeron os que se prederon en Amalec; detrás de ti, Benxamín, entre os teus pobos; de Maquir descenderon os príncipes, e de Zabulón os que tiñan vara de mando.¹⁵Os príncipes de Isacar foron con Débora; e Isacar saíu a pé xunto con Barac ao val. E entre as familias de Rubén houbo grandes resolucións de corazón.¹⁶Que fai sentado entre os rabaños, escoitando as frautas dos pastores? Entre as familias de Rubén houbo grandes deliberacións do corazón.¹⁷Galaad repousou alén do Xordán; e Dan, por que quedou xunto aos barcos? Aser sentouse á beira do mar, e ficou tranquilo nos seus portos. ¹⁸O pobo de Zabulón arriscou a súa vida para morrer, e Neftalí nas alturas do campo.¹⁹Viñeron reis e loitaron; entón loitaron os reis de Canaán, en Taanac, xunto as augas de Meguido; pero non se quedaron cos despoxos da prata. ²⁰Dende o ceo loitaron as estrelas, dende as súas órbitas loitaron contra Sísera.²¹O arroio de Cisón, o arroio antigo, o arroio de Cisón, varreunos. Marcha, a miña alma con poder! ²²Entón resoaron os cascos dos cabalos polo galope, polo galope dos seus heroes.²³Maldicide a Meroz! Di o anxo de Iahveh; maldicide con severidade os seus habitantes, porque non viñeron na axuda de Iahveh, na axuda de Iahveh contra os valentes.²⁴Bendita entre as mulleres sexa Xael, muller de Heber ceneo; entre as mulleres da tenda bendita sexa en grande maneira! ²⁵El pediu auga, ela deulle leite; e nun tazón de nobres presentoulle callada.²⁶Estendeu a súa man ao estadullo, e a súa dereita ao martelo dos obreiros, e feriu a Sísera ;feriu a súa testa, perforoulle as tempas. ²⁷Caeu inclinado aos pés dela, caeu, quedou tendido aos seus pés; onde se inclinou, alí caeu morto.²⁸A nai de Sísera asomou pola fiestra, berrou polas celosías: por que tarda o seu carro en vir? Por que pararon as rodas dos seus carros?²⁹As máis sabias das súas mulleres respondíanlle, e ela respondía para si: ³⁰xa atoparon o botín e están a repartilo? A cada un unha moza, ou dúas; as vestiduras de moitas cores para Sísera, as vestiduras de moitas cores bordadas; as vestiduras de moitas cores bordadas para os príncipes que levaron o botín.³¹Así perezan todos os teus inimigos, Iahveh! E os que te aman sexan coma o sol cando sae en toda a súa forza.

¹E os fillos de Israel fixeron o malo aos ollos de Iahveh; e Iahveh entregounos nas mans de Madián por sete anos. ²E a man de Madián prevaleceu contra Israel. E os fillos de Israel, por mor dos madianitas, fixeron para si covas nos montes e covas e lugares fortificados.³Porque sucedía que cando Israel sementaba, subían os madianitas, os amalecitas e os fillos do oriente contra eles, e subían e atacábanos. ⁴E acampaban na frente deles, e destruían os froitos da terra ata Gaza; e non deixaban alimento a Israel, nin ovellas, nin bois, nin asnos.⁵Porque eles subían cos seus animais e coas súas tendas en multitude coma lagostas; e eles e os seus camelos eran innumerables, e viñan á terra para destruíla. ⁶E Israel quedou moi pobre por culpa de Madián; e os fillos de Israel clamaron a Iahveh.⁷E aconteceu que cando os fillos de Israel clamaron a Iahveh por mor dos madianitas, ⁸Iahveh mandou un profeta aos fillos de Israel, e díxolles: -Así di Iahveh, Deus de Israel: Eu fíxenvos subir de Exipto, e saqueivos da casa da escravitude.⁹E rescateivos da man dos exipcios e da man de todos os que vos oprimían; e boteinos de diante de vós, e deivos a súa terra; ¹⁰e díxenvos: Eu son Iahveh o voso Deus; non temades os deuses dos amorreos, da terra da que vivides. Pero vós non obedecestes a miña voz.¹¹E o anxo de Iahveh veu e sentou debaixo da aciñeira que está en Ofra, que pertencía a Ioas abiezerita. E o seu fillo Xedeón estaba a debullar trigo no lagar para agochalo dos madianitas. ¹²E o anxo de Iahveh aparecéuselle e díxolle: - Iahveh está contigo, home forte e valente.¹³E Xedeón díxolle: -Ai meu señor, se Iahveh está con nós, por que nos veu todo isto sobre nós? E onde están tódalas súas obras marabillosas que os nosos pais nos contaron, dicindo: non nos sacou Iahveh de Exipto? Mais agora Iahveh deixounos desamparados e entregounos nas mans dos madianitas.¹⁴Entón Iahveh mirouno, e díxolle: -coa forza que tes, vai, e salvarás a Israel da man de Madián. Non te estou a enviar eu? ¹⁵E el respondeulle: -Ai meu señor, con que librarei a Israel? Velaquí, a miña familia é a máis pobre de Manasés, e eu son o máis pequeno na casa do meu pai.¹⁶Pero Iahveh díxolle: -Certamente Eu estarei contigo, e derrotarás a Madián coma se fose un só home. ¹⁷E el respondeu: -Rógoche que se atopei graza diante dos teus ollos, me deas un sinal de que ti falas comigo. ¹⁸Non te vaias de aquí ata que eu volva a ti, saque a miña ofrenda e a poña diante de ti. E El dixo:-Agardarei ata que volvas.¹⁹Entón Xedeón entrou e preparou un cabrito e tortas sen lévedo dun efa de fariña; e puxo a carne nunha canastra e o caldo nunha pota; e sacouno e presentouno debaixo da aciñeira. ²⁰E o anxo de Deus díxolle: -Toma a carne e os pans sen lévedo, e ponos sobre esta rocha, e verte o caldo. E así o fixo.²¹E o anxo de Iahveh estendeu o caxato que tiña na man, e tocou coa punta a carne e os pans sen lévedo; e subiu lume da rocha e consumiu a carne e os pans sen lévedo. E o anxo de Iahveh desapareceu da presenza del.²²Vendo Xedeón que era o anxo de Iahveh, dixo: -Ai Señor Deus, que vin o anxo de Iahveh cara a cara! ²³Pero Iahveh díxolle: -A paz sexa contigo; non temas, non morrerás. ²⁴E Xedeón edificou alí un altar a Iahveh e chamouno Iahveh-Shalom; ese lugar está ata hoxe en Ofra dos abiezeritas.²⁵E sucedeu que esa mesma noite Iahveh díxolle: -Toma un boi do fato do teu pai, o segundo boi de sete anos, e derrubarás o altar de Baal que ten o teu pai, e cortarás tamén a imaxe de Ashera que está xunto a el; ²⁶E edifica un altar a Iahveh o teu Deus no cumio desta rocha, no lugar axeitado; e toma o segundo boi e ofréceo en holocausto coa madeira da Ashera que terás cortado.²⁷Entón Xedeón colleu dez homes dos seus servos e fixo tal como Iahveh lle dixera; pero porque tiña medo de facelo de día, por mor da familia do seu pai e dos homes da cidade, fíxoo de noite.²⁸Cando os homes da cidade se ergueron pola mañá, velaí que o altar de Baal estaba derrubado e que a Asera que estaba xunto a el fora cortada, e que o segundo boi fora ofrecido en holocausto sobre o altar edificado. ²⁹E dixéronse un ao outro: -Quen fixo isto? E cando investigaron e preguntaron, dixeron: -Xedeón, fillo de Ioas, fixo isto. Entón os homes da cidade dixeron a Ioas*Ioás*:³⁰Saca o teu fillo para que morra, porque derrubou o altar de Baal e cortou a Asera que estaba xunto a el.³¹Pero Ioas dixo a todos os que estaban ao seu derredor: -Vós defenderedes a Baal? Defenderedes a súa causa? O que o defenda, que morra esta mañá. Se é un deus, que loite por si mesmo co que derrubou o seu altar! ³²Ese día chamaron a Xedeón, Ierubaal, isto é: loita contra Baal, porque derrubara o seu altar.³³E reuníronse todos os madianitas, amalecitas e os fillos do oriente como un só, e cruzaron e acamparon no val de Izerel.³⁴Entón o Espírito de Iahveh veu sobre Xedeón; e ao tocar el o corno, os abiezeritas reuníronse con el. ³⁵E mandou mensaxeiros por todo Manasés, e eles tamén se reuniron con el; e mandou mensaxeiros a Aser, a Zabulón e a Neftalí, e eles saíron ao seu encontro.³⁶Entón Xedeón dixo a Deus: -Se vas salvar a Israel pola miña man, como dixeches, ³⁷velaí que eu vou poñer un vélaro de lá na eira; e se o orballo queda só no vélaro, e toda a terra queda seca, entón saberei que salvarás a Israel pola miña man, como dixeches.³⁸E sucedeu así: ergueuse moi cedo, e espremeu o vélaro, e sacou dela o orballo, unha cunca chea de auga.³⁹Entón Xedeón dixo a Deus: -Non se encha a túa ira contra min, e falarei aínda esta vez; só vou probar outra vez co vélaro. Rógoche que só quede seco o vélaro e que haxa orballo sobre o chan. ⁴⁰E así o fixo Deus esa noite; só o vélaro ficou seca, e sobre toda a terra había orballo.

¹Entón, erguéndose moi cedo, Ierubaal, é dicir, Xedeón, e todo o pobo que estaba con el, acamparon xunto á fonte de Harod; e o campamento dos madianitas estaba ao seu norte, máis aló do outeiro de More, no val.²E Iahveh díxolle a Xedeón: -o pobo que está contigo é moito para que Eu entregue os madianitas nas súas mans, non sexa que se gabe Israel contra min, dicindo: a miña man salvoume. ³Agora pois, anuncia aos oídos do pobo, dicindo: o que teña medo e estea a tremer, volva pola mañá dende o monte de Galaad. E devolvéronse dos do pobo, vinte e dous mil, e quedaron dez mil.⁴E Iahveh dixo a Xedeón: -Aínda hai moito pobo. Condúceos á auga e alí probareinos; e aquel de quen Eu che diga: este irá contigo, ese irá contigo; pero aquel de quen eu che diga: este non irá contigo, ese non irá.⁵Entón levou o pobo á auga; e Iahveh dixo a Xedeón: -o que lamba a auga coa súa lingua como lambe o can, a ese porás aparte; e do mesmo xeito o que se dobre sobre os seus xeonllos para beber. ⁶O número dos que lamberon a auga coa man á boca, foi de trescentos homes; pero todo o resto do pobo axeonllouse para beber auga.⁷Entón Iahveh dixo a Xedeón: -Con estes trescentos homes que lamberon a auga salvareivos, e entregarei os madianitas na túa man. Pero o resto do pobo, que se vaia cada un ao seu lugar. ⁸E tomou aquela xente as provisións nas súas mans, así como as súas trompetas, e despediu a todos os demais israelitas, cada un á súa tenda; pero retivo os trescentos homes. E el tiña o campamento de Madián embaixo no val.⁹E sucedeu que esa noite Iahveh díxolle: -Érguete, baixa ao campamento, porque Eu entrégoo nas túas mans. ¹⁰E se tes medo de baixar, baixa ti e Fura o teu servo ao campamento; ¹¹e escoitarás o que están a falar; entón as túas mans serán fortalecidas para baixar contra o campamento. E el baixou co seu servo Fura á avanzada dos homes armados que estaban no campamento.¹²E os madianitas, os amalecitas e os fillos do oriente estaban estendidos no val como lagostas en multitude, e os seus camelos eran innumerables coma a area que está á beira do mar.¹³Cando Xedeón chegou, velaí que un home estaba contando un soño ao seu compañeiro, e dicíalle: -Olla, no meu soño vin un anaco de pan de cebada rodando ata o campamento de Madián; e chegou á tenda e golpeouna de tal xeito que caeu e desbaratouna de arriba a baixo de tal xeito que a tenda caeu. ¹⁴Entón o seu compañeiro respondeu e dixo: -Isto non é máis que a espada de Xedeón, fillo de Ioas, home de Israel; Deus entregou na súa man os madianitas con todo o campamento.¹⁵Cando Xedeón escoitou o relato do soño e a súa interpretación, adorou, e volveu ao campamento de Israel, e dixo: -Erguédevos, porque Iahveh entregou o campamento de Madián nas vosas mans. ¹⁶E dividiu os trescentos homes en tres grupos, e deulles a todos trompetas na man e canecos baleiros e fachos ardendo dentro dos canecos.¹⁷E díxolles: -Mirádeme, e facede como eu fago; velaí, cando eu chegue ao extremo do campamento, como eu fago, así faredes. ¹⁸Cando eu e todos os que están comigo toquemos a trompeta, vós tamén tocaredes as trompetas arredor de todo o campamento, e gritaredes: por Iahveh e por Xedeón!¹⁹Chegaron, pois, Xedeón e os cen homes que estaban con el ao extremo do campamento, no comezo da garda da medianoite, cando acababan de renovar as centinelas; e tocaron as trompetas e quebraron os canecos que tiñan nas súas mans.²⁰Entón os tres grupos tocaron as trompetas, e ao quebrantar os canecos colleron na man esquerda os fachos ardendo e na dereita as trompetas coas que tocaban, e berraron: -Espada de Iahveh e de Xedeón! ²¹Eles permaneceron cada un no seu lugar arredor do campamento; e todo o campamento correu berrando e fuxindo.²²E os trescentos tocaron as trompetas, e Iahveh puxo a espada de cada un contra o seu compañeiro en todo o campamento. E o pobo fuxiu ata Bet-Sita cara a Zerera e ata o límite de Abel-mehola en Tabat. ²³Entón os homes de Israel, de Neftalí, de Aser e de todo Manasés, reuníronse para perseguir a Madián.²⁴E Xedeón mandou mensaxeiros por toda a rexión montañosa de Efraín, dicindo: -Descendede ao encontro dos madianitas, e tomade as augas de Bet-bara e do Xordán antes que eles cheguen. E todos os homes de Efraín xuntos tomaron as augas de Bet-bara e do Xordán. ²⁵E colleron a dous príncipes de Madián, Oreb e Zeeb, e mataron a Oreb na rocha de Oreb, e mataron a Zeeb no lagar de Zeeb. E perseguiron os madianitas, e trouxeron as cabezas de Oreb e de Zeeb a Xedeón alén do Xordán.

¹Entón os homes de Efraín dixéronlle: -Que é isto que nos fixeches, non chamándonos cando fuches á guerra contra Madián? E reprendérono duramente.²E el díxolles: -Que fixen eu agora en comparación convosco? Non é mellor o rebusco de Efraín que a vendima de Abiezer? ³Deus entregou nas vosas mans a Oreb e a Zeeb, príncipes de Madián; e que puiden eu facer en comparación con vós? E a ira deles contra el acougou despois que el lles falou esta palabra.⁴Chegou Xedeón ao Xordán e cruzou, el e os trescentos homes que estaban con el, esgotados, pero aínda seguían a perseguir. ⁵Entón dixo aos de Sucot: -Rógovos que deades uns anacos de pan á xente que me segue, porque está esgotada, e eu estou a perseguir a Zeba e a Salmuna, reis de Madián.⁶Pero os príncipes de Sucot responderon: -Están xa na túa man Zeba e Zalmuna para que deamos alimento ao teu exército? ⁷Entón Xedeón dixo: -Cando Iahveh entregue nas miñas mans a Zeba e a Zalmunna, eu esmagarei a vosa carne con espiños e abrollos do deserto.⁸Subíu de alí a Peniel, e díxolles as mesmas palabras; e os homes de Peniel respondéronlle como responderan os homes de Sucot. ⁹Entón el falou tamén aos de Peniel, dicindo: -Cando eu volva en paz, derrubarei esta torre.¹⁰E Zeba e Zalmuna estaban en Carcor e con eles o seu exército, como quince mil homes, todos os que quedaran de todo o exército dos fillos do oriente; porque caeran cento vinte mil homes que sacaban a espada.¹¹Subíu, pois, Xedeón polo camiño dos que viven en tendas, ao oriente de Noba e de Jogbeha, e atacou o campamento, porque o pobo non estaba en garda. ¹²E Zeba e Zalmuna fuxiron, pero el perseguiunos, e prendeu aos dous reis de Madián, Zeba e Zalmuna, e encheu de terror todo o exército.¹³E Xedeón, fillo de Ioas, volveu da batalla antes de saír o sol, ¹⁴e colleu un mozo dos homes de Sucot e preguntoulle; e el deulle os nomes dos príncipes e anciáns de Sucot, setenta e sete homes.¹⁵E chegando diande dos homes de Sucot, dixo: -velaí Zeba e Zalmunna, sobre os que vós me inxuriastes, dicindo: está xa na túa man Zeba e Zalmunna para que deamos alimento aos teus homes esgotados? ¹⁶E colleu os anciáns da cidade e, con espiños e abrollos do deserto, castigou con eles os de Sucot. ¹⁷Tamén derrubou a torre de Peniel, e matou os homes da cidade.¹⁸Entón dixo a Zeba e a Salmuna: -Como semellaban os homes que matastes en Tabor? E eles responderon: -Coma ti, así eran eles; cada un semellaba fillo de rei. ¹⁹E el dixo: -Eran os meus irmáns, fillos da miña nai. Vive Iahveh, que se os deixásedes vivir, eu non vos mataría.²⁰E díxolle a Ieter, o seu primoxénito: -Érguete e mátaos. Pero o rapaz non sacou a súa espada, porque tiña medo, pois aínda era un rapaz. ²¹Entón Zeba e Salmuna dixeron: -Érguete ti mesmo e mátanos, porque tal coma é un home así é o seu valor! Entón Xedeón ergueuse e matou a Zeba e a Salmuna; e colleu as medias lúas que penduraban dos pescozos dos seus camelos.²²Entón os fillos de Israel dixéronlle a Xedeón: -Sé o noso señor, ti, e o teu fillo, e o teu neto, pois rescatáchesnos da man de Madián. ²³Pero Xedeón respondeu: -Eu non serei señor sobre vós, nin o meu fillo gobernará sobre vós; Iahveh gobernará sobre vós.²⁴Entón Xedeón díxolles: -Teño que vos facer unha petición: que me deades cada un os pendentes dos vosos espolios (pois tiñan pendentes de ouro con eles, xa que eran ismaelitas). ²⁵E eles dixeron: -De boa gana darémoschos. E tendendo un manto, cada un botou alí os feixes do seu botín.²⁶E foi o peso dos pendentes de ouro que el pediu, mil setecentos siclos de ouro, sen contar as medias lúas, as xoias e os vestidos de púrpura que levaban os reis de Madián, e sen contar os colares que tiñan no pescozo dos seus camelos.²⁷E Xedeón fixo deles un efod, e púxoo en custodia na súa cidade, en Ofra; e todo Israel prostituíuse detrás dese efod alí; e isto foi unha pedra de tropezo para Xedeón e a súa casa. ²⁸Así foi humillado Madián diante dos fillos de Israel, e nunca máis levantou a cabeza. E a terra descansou por corenta anos durante os días de Xedeón.²⁹Entón Ierubaal, fillo de Ioas, foi e habitou na súa casa. ³⁰E Xedeón tivo setenta fillos que constituían a súa descendencia, porque tiña moitas mulleres. ³¹E a súa concubina que estaba en Siquem tamén lle deu a luz un fillo e chamouno Abimelec.³²E morreu Xedeón, fillo de Ioas, en boa vellez, e foi sepultado no sepulcro do seu pai Ioas, en Ofra dos abiezeritas. ³³Pero sucedeu que cando morreu Xedeón, os fillos de Israel volveron a prostituírse seguindo os baales, e escolleron por deus a Baal-berit.³⁴E os fillos de Israel non lembraron a Iahveh, o seu Deus, que os librara de todos os seus inimigos arredor deles; ³⁵nin amosaron bondade á casa de Ierubaal, é dicir, Xedeón, conforme todo o ben que fixera a Israel.

¹Abimelec, fillo de Ierubaal, foi a Siquem, aos irmáns da súa nai, e falou con eles e con toda a familia da casa do pai da súa nai, dicindo: ²Falade, rógovos, aos ouvidos de tódolos homes de Siquem: que vos parece mellor, que setenta homes, todos os fillos de Ierubaal, vos gobernen, ou que un só home vos goberne? E lembrade que eu tamén son o voso óso e a vosa carne.³E os irmáns da súa nai falaron por el aos ouvidos de tódolos habitantes de Siquem todas estas palabras; e o seu corazón inclinouse a favor de Abimelec, porque dicían: é o noso irmán. ⁴E déronlle setenta siclos de prata da casa de Baal-Berit, e con eles Abimelec contratou homes preguiceiros e vagabundos, e eles seguírono.⁵E foi á casa do seu pai en Ofra, e matou aos seus irmáns, os fillos de Ierubaal, setenta homes, sobre unha soa pedra; pero quedou Iotam, o fillo máis novo de Ierubaal, que se escondeu. ⁶Entón reuníronse todos os homes de Siquem con toda a casa de Milo, e foron e fixeron rei a Abimelec, na aciñeira do piar que había en Siquem.⁷Cando informaron disto a Iotam, foi e púxose enriba do monte Gerizim, e berrando a gran voz, dixo: -Escoitádeme, homes de Siquem, para que Deus vos escoite. ⁸Unha vez as árbores foron a escoller un rei sobre si mesmos, e dixéronlle á oliveira: reina sobre nós.⁹Pero a oliveira respondeulles: -debo abandonar o meu aceite, co que honro a Deus e á xente, para ir a ser grande sobre as árbores? ¹⁰Entón as árbores dixeron á figueira: -Ven ti, reina sobre nós. ¹¹E a figueira respondeulles: -Deixarei a miña dozura e o meu bo froito para ir a ser grande sobre as árbores?¹²Entón as árbores dixeron á vide: -Ven ti, reina sobre nós. ¹³Pero a vide respondeulles: -Deixarei o meu mosto, que alegra a Deus e ás persoas, para ir a ser grande sobre as árbores? ¹⁴Entón tódalas árbores dixeron á silveira: -Ven ti, reina sobre nós.¹⁵Entón a silveira respondeu ás árbores: -Se de verdade me facedes rei sobre vós mesmos, vinde e agochádevos baixo a miña sombra; e se non, que saia lume da silveira e devore os cedros do Líbano. ¹⁶Agora pois, se con verdade e integridade procedestes en facer rei a Abimelec, e se tratastes ben a Ierubaal e á súa casa, e se lle pagastes conforme as obras das súas mans,¹⁷porque o meu pai loitou por vós, e arriscou a súa vida para librarvos da man de Madián; ¹⁸pero hoxe vós erguéstesvos contra a casa do meu pai, e matastes os seus fillos, setenta homes sobre unha soa pedra, e puxestes por rei sobre os habitantes de Siquem a Abimelec, fillo da súa serva, por ser o voso irmán;¹⁹se con verdade e integridade actuastes hoxe con Ierubaal e coa súa casa, entón alegrádevos con Abimelec, e el alegrarase tamén convosco. ²⁰E se non, que saia lume de Abimelec e consuma os de Siquem e a casa de Milo; e que saia lume dos de Siquem e da casa de Milo e consuma a Abimelec. ²¹E Iotam fuxiu e foi a Beer, e ficou alí por medo do seu irmán Abimelec.²²E Abimelec reinou sobre Israel por tres anos, ²³entón Deus mandou un mal espírito entre Abimelec e os homes de Siquem, e os homes de Siquem levantáronse contra Abimelec. ²⁴para que a violencia feita aos setenta fillos de Ierubaal e o sangue deles caera sobre o seu irmán Abimelec por matalos, e sobre os homes de Siquem que lle fortaleceran as mans para matar os seus irmáns.²⁵E os homes de Siquem puxeron saqueadores nos cumios dos montes que roubaban a todos os que pasaban polo camiño xunto a eles; e informaron a Abimelec.²⁶E Gaal, fillo de Ebed, veu cos seus irmáns, e atravesaron a Siquem, e os habitantes de Siquem confiaron nel. ²⁷E saíron ao campo, e vendimaron as súas viñas, e pisaron as uvas e fixeron festa; e entraron na casa do seu deus, comeron e beberon e maldiciron a Abimelec.²⁸E dixo Gaal, fillo de Ebed: -Quen é Abimelec, e que é Siquem para que nós o sirvamos? Non é el fillo de Ierubaal, e non é o seu axudante Zebul? Servide os fillos de Hamor, pai de Siquem! Pero por que temos que servilo nós? ²⁹Se este pobo estivese baixo o meu poder, entón eu botaría a Abimelec fóra. E diría a Abimelec: -Reforza o teu exército e sae!³⁰E cando Zebul, gobernador da cidade, escoitou as palabras de Gaal, fillo de Ebed, acendeuse a súa ira, ³¹E mandou mensaxeiros a Abimelec en segredo, dicindo: -velaí, Gaal, fillo de Ebed, e os seus irmáns viñeron a Siquem, e velaquí, están a levantar a cidade en contra túa.³²Agora pois, érguete esta mesma noite, ti e o pobo que está contigo, e pon emboscadas no campo. ³³Pola mañá, ao saír o sol, érguete cedo e ataca a cidade, cando el e o pobo que está con el saian contra ti, e farás con el segundo o que che sexa posible.³⁴Entón Abimelec e todo o pobo que estaba con el, erguéronse de noite, e tenderon unha emboscada contra Siquem en catro compañías. ³⁵Entón Gaal, fillo de Ebed, saíu e púxose na entrada da porta da cidade; e Abimelec e todo o pobo que estaba con el, saían da emboscada.³⁶Ao ver Gaal o pobo, díxolle a Zebul: -Mira, hai un pobo que baixa dos cumios dos montes. Pero Zebul respondeulle: -Ti ves as sombras dos montes coma se fosen persoas. ³⁷Gaal falou de novo, e dixo: -Velaí, un pobo baixa do medio da terra, e unha tropa vén polo camiño de Elón-Meonenim.³⁸Entón Zebul díxolle: -onde está agora a túa boca coa que dixeches: quen é Abimelec para que o sirvamos? Non é este o pobo que tiñas ti en pouco? Sae agora e loita con el! ³⁹E Gaal saíu diante dos habitantes de Siquem, e loitou contra Abimelec. ⁴⁰E Abimelec perseguiuno, e Gaal fuxiu de diante del, e moitos caeron feridos ata a entrada da porta.⁴¹E Abimelec quedou en Aruma; e Zebul expulsou a Gaal e os seus irmáns, para que non habitasen en Siquem. ⁴²E sucedeu que ao día seguinte o pobo saíu ao campo, e Abimelec foi informado, ⁴³e colleu o pobo e dividiuno en tres compañías, e puxo emboscadas no campo; e mirou, e velaí, o pobo saía da cidade; e ergueuse en contra deles e atacounos.⁴⁴Entón Abimelec e as compañías que estaban con el, atacaron con violencia e detivéronse na entrada da porta da cidade; pero as outras dúas compañías atacaron a todos os que estaban no campo e matáronos. ⁴⁵E Abimelec loitou contra a cidade todo ese día, e tomou a cidade e matou a xente que estaba nela. E destruíu a cidade e sementouna de sal.⁴⁶Cando todos os que estaban na torre de Siquem escoitaron isto, entraron no cuartel da casa de Berit. ⁴⁷e se lle informou a Abimelec que todos os homes da torre de Siquem estaban reunidos,⁴⁸entón Abimelec subiu ao monte Salmón, el e todo o pobo que estaba con el; e Abimelec colleu un machado na man e cortou unha rama das árbores, e levantouna e púxoa sobre os seus ombreiros, e díxolle ao pobo que estaba con el: -O que vistes que fago, apurádevos a facer como eu fago. ⁴⁹E todo o pobo tamén cortou cada un a súa rama, e seguiron a Abimelec; e puxéronas xunto á fortaleza, e prenderon con elas lume á fortaleza; e morreron todos os da torre de Siquem, uns mil homes e mulleres.⁵⁰Entón Abimelec foi a Tebes, sitiou Tebes e tomouna. ⁵¹Pero había unha torre fortificada no medio da cidade, e todos os homes e as mulleres, e tódolos príncipes da cidade fuxiron a ela; e pechando as portas detrás deles, subiron ao teito da torre.⁵²Entón Abimelec chegou á torre, e loitou contra ela, e chegou ata a porta da torre para prenderlle lume. ⁵³Pero unha muller deixou caer unha pedra de muíño sobre a cabeza de Abimelec, e quebrou o seu cranio. ⁵⁴Entón chamou de súpeto ao seu escudeiro, e díxolle: -Saca a túa espada e mátame, para que non digan de min: unha muller matouno. E o seu escudeiro traspasouno, e morreu.⁵⁵Cando os israelitas viron que Abimelec morrera, cada un foi para a súa tenda. ⁵⁶Así pagou Deus a Abimelec o mal que fixera contra o seu pai matando os seus setenta irmáns. ⁵⁷E Deus fixo volver sobre as súas cabezas toda a maldade dos homes de Siquem. E veu sobre eles a maldición de Iotam, fillo de Ierubaal

¹Despois de Abimelec, levantouse para librar a Israel Tola, fillo de Fua, fillo de Dodo, de Isacar, que vivía en Samir na rexión montañosa de Efraín. ²E xulgou a Israel vinte e tres anos, e morreu, e foi sepultado en Samir.³Despois del ergueuse Xair galadita, que xulgou a Israel por vinte e dous anos. ⁴Tiña trinta fillos que montaban en trinta asnos, e tiñan trinta cidades, que ata hoxe se chaman as vilas de Xair, que están na terra de Galaad. ⁵E morreu Xair, e foi sepultado en Camón.⁶E os fillos de Israel volveron facer o malo aos ollos de Iahveh, e serviron os baales e as Astartés, os deuses de Siria, os deuses de Sidón, os deuses de Moab, os deuses dos fillos de Amón e os deuses dos filisteos; e abandonaron a Iahveh e non o serviron. ⁷Entón acendeuse a ira de Iahveh contra Israel, e vendeunos na man dos filisteos e na man dos fillos de Amón;⁸E eles a partir daquel ano oprimiron a Israel por dezaoito anos: a tódolos fillos de Israel que estaban alén do Xordán, na terra dos amorreos que está en Galaad. ⁹E os fillos de Amón cruzaron o Xordán para facer guerra tamén contra Xudá e Benxamín e contra a casa de Efraín; e Israel estaba moi aflixido.¹⁰Entón os fillos de Israel clamaron a Iahveh, dicindo: -Pecamos contra ti, porque abandonamos o noso Deus e servimos os baales. ¹¹E Iahveh respondeu aos fillos de Israel: -Non fostes oprimidos polos exipcios, os amorreos, os amonitas, e os filisteos? ¹²E cando os de Sidón, o de Amalec e o de Maón vos oprimiron, e clamastes a min, non vos librei das súas mans¹³Pero vós deixástesme a min e servistes a outros deuses; por iso Eu non vos librarei máis. ¹⁴Ide e clamade aos deuses que escollestes; que eles vos libren no tempo da vosa aflición!¹⁵Pero os fillos de Israel dixeron a Iahveh: -Pecamos; fai ti con nós como mellor che pareza; soamente, líbranos neste día! ¹⁶E quitaron de entre eles os deuses estranxeiros, e serviron a Iahveh; e El sentiuse profundamente anguriado pola aflición de Israel.¹⁷Entón os fillos de Amón reuníronse e acamparon en Galaad; e os fillos de Israel tamén se reuniron e acamparon en Mizpa. ¹⁸E os príncipes e o pobo de Galaad dixeron uns aos outros: -Quen comezará a batalla contra os fillos de Amón? El será xefe sobre todos os habitantes de Galaad.

¹Iefte de Galaad era un home esforzado e valente; era fillo dunha prostituta, e o pai de Iefté era Galaad. ²Pero a muller de Galaad deulle fillos, e cando estes medraron, botaron fóra a Iefté, dicíndolle: -ti non serás herdeiro na casa do noso pai, porque es fillo doutra muller. ³Iefté fuxiu dos seus irmáns, e estableceuse na terra de Tob; e xuntáronse con el homes preguiceiros que ían canda el.⁴Pasado algún tempo, os fillos de Amón fixeron guerra a Israel. ⁵E cando os fillos de Amón atacaron a Israel, os anciáns de Galaad foron na procura de Iefté á terra de Tob; ⁶e dixéronlle a Iefté: -ven e sé o noso xefe para que loitemos contra os fillos de Amón.⁷Pero Iefté dixo aos anciáns de Galaad: -Non fostes vós os que me odiastes e me botastes da casa do meu pai? Por que, pois, viñestes a min agora cando estades en apuros? ⁸E os anciáns de Galaad dixéronlle a Iefté: -Por iso volvemos agora a ti, para que vaias con nós e loites contra os fillos de Amón, e sexas xefe de todos os habitantes de Galaad.⁹E Iefté dixo aos anciáns de Galaad: -Se me facedes volver para loitar contra os fillos de Amón, e Iahveh os entrega diante de min, serei eu o voso xefe? ¹⁰E os anciáns de Galaad dixeron a Iefté: - Iahveh sexa testemuña entre nós, se non facemos conforme á túa palabra. ¹¹Entón Iefté foi cos anciáns de Galaad, e o pobo fíxoo xefe e caudillo sobre el; e Iefté falou*proferiu* todas as súas promesas diante de Iahveh, en Mizpa.¹²Entón Iefté mandou mensaxeiros ao rei dos amonitas, dicindo: -Que tes ti comigo, que viñeches a min para facer guerra contra a miña terra? ¹³E o rei dos amonitas respondeu aos mensaxeiros de Iefté: -Porque Israel, cando subiu de Exipto, tomou a miña terra, dende o Arnon ata o Iaboc e ata o Xordán; agora, devolvédea en paz.¹⁴Iefté mandou outra vez mensaxeiros ao rei dos amonitas, ¹⁵e díxolle: -Así di Iefté: Israel non tomou a terra de Moab, nin a terra dos fillos de Amón. ¹⁶Pois cando Israel subiu de Exipto, pasou polo deserto ata o mar Vermello, e chegou a Cades.¹⁷Entón Israel mandou mensaxeiros ao rei de Edom, dicindo: -Rógoche que me deixes pasar pola túa terra; pero o rei de Edom non os escoitou. E mandou tamén ao rei de Moab, que tampouco quixo. E Israel ficou en Cades. ¹⁸Entón seguiu polo deserto e rodeou a terra de Edom e a terra de Moab, e chegou polo lado oriental da terra de Moab; acampou alén do Arnón, pero non entrou no territorio de Moab, porque o Arnón é o territorio de Moab.¹⁹Entón Israel mandou mensaxeiros a Sihón, rei dos amorreos, rei de Hesbón, dicindo: -Pídoche que me deixes pasar pola túa terra ata o meu lugar. ²⁰Pero Sihón non confiou en Israel para darlle paso polo seu territorio; e Sihón reuniu a todo o seu pobo, campou en Iahzaz, e loitou contra Israel.²¹E Iahveh, Deus de Israel, entregou a Sihón e todo o seu pobo en man de Israel, e eles derrotáronos; e Israel tomou posesión de toda a terra dos amorreos que vivían naquela terra. ²²E apoderáronse de todo o territorio dos amorreos dende o Arnón ata Iaboc, e dende o deserto ata o Xordán.²³E agora, o que Iahveh, Deus de Israel, despoxou dos amorreos diante do seu pobo Israel, ti pretendes apoderarte del? ²⁴O que o teu deus Quemos che concedeu, non o posuirás ti? Pois nós posuiremos todo o que Iahveh o noso Deus nos concedeu. ²⁵Ou es ti agora mellor que Balac, fillo de Zipor, rei de Moab? Tivo el algunha disputa con Israel, ou fixo guerra contra eles?²⁶Cando Israel viviu en Hesbón e as súas aldeas, e en Aroer e as súas aldeas, e en tódalas cidades que están na rexión do Arnon, por trescentos anos, por que non as recuperastes neste tempo? ²⁷Agora ben, eu non pequei contra ti, pero ti fas mal comigo loitando contra min. Iahveh, o Xuíz, xulgue hoxe entre os fillos de Israel e os fillos de Amón. ²⁸Pero o rei dos fillos de Amón non deu atención ás palabras que Iefté lle mandara.²⁹Entón o Espírito de Iahveh veu sobre Iefté; e pasou por Galaad e Manasés, e pasou a Mizpa de Galaad; e de Mizpa de Galaad pasou aos fillos de Amón. ³⁰E Iefté fixo un voto a Iahveh, dicindo: -Se realmente entregas os fillos de Amón na miña man, ³¹entón, o que saia da porta da miña casa ao meu encontro cando volva vitorioso dos fillos de Amón, será de Iahveh, ou ofrecereino en holocausto.³²Entón Iefté foi cara aos fillos de Amón para loitar contra eles, e Iahveh entregounos na súa man. ³³E venceunos dende Aroer ata chegar a Minit, vinte cidades e ata a veiga das viñas, con grande derrota. E os amonitas foron sometidos polos fillos de Israel.³⁴E Iefté volveu a Mizpa, á súa casa; e velaí que a súa filla saíu ao seu encontro con pandeiros e bailes. E ela era a súa única filla; fóra dela non tiña nin fillo nin filla. ³⁵E sucedeu que cando a viu, rachou as súas roupas, e dixo: -Ai miña filla! En verdade aflixíchesme, e ti vés ser a causa da miña tristura; porque dixen palabra a Iahveh e non podo volver atrás.³⁶Pero ela díxolle: -Meu pai, se abriches a boca a Iahveh, faime conforme o que saíu da túa boca, xa que Iahveh fixo vinganza sobre os teus inimigos, os fillos de Amón. ³⁷E díxolle a seu pai: -Permíteme isto: déixame por dous meses, para que vaia e baixe polos montes e chore a miña virxindade, eu e as miñas compañeiras.³⁸E el dixo: -Vai. E deixouna por dous meses. E ela foi cos seus compañeiros, e chorou a súa virxinidade nos montes. ³⁹E pasados os dous meses volveu onda o seu pai, que cumpriu con ela o voto que fixera. E ela non coñecera home. ⁴⁰E chegou a ser costume en Israel: que cada ano as fillas de Israel ían a chorar á filla de Iefte galedita, catro días ao ano.

¹Entón os homes de Efraín reuníronse e pasaron cara o norte, e dixéronlle a Iefté: -Por que fuches a loitar contra os fillos de Amón e non nos chamaches para que foramos contigo? Nós queimaremos a túa casa contigo. ²Pero Iefté díxolles: -Eu e o meu pobo estabamos en grande disputa cos fillos de Amón; e cando vos chamei, non me rescatastes da súa man.³Vendo que non me defendestes, arrisquei a miña vida e pasei contra os fillos de Amón, e Iahveh entregounos na niña man. Por que, pois, subistes hoxe para loitar contra min? ⁴Entón Iefté reuniu a tódolos homes de Galaad e loitou contra Efraín; e os homes de Galaad derrotaron a Efraín, porque eles dixeran: vós sodes fuxitivos de Efraín; vós, os de Galaad, estades no medio de Efraín e Manasés.⁵E os de Galaad tomaron os pasos do Xordán para Efraín; e sucedeu que cando os fuxitivos de Efraín dicían: -Déixame pasar, preguntábanlles os homes de Galaad: -Es ti efratita? E se el respondía: -Non, ⁶entón eles dicíanlle: di agora: Shibolet. E el dicía: Sibolet, porque non podía pronuncialo correctamente. Entón botábanlle a man e matábano nos vaos do Xordán. E naquel tempo morreron de Efraín corenta e dous mil.⁷Iefté xulgou a Israel seis anos; e morreu Iefté galadita, e foi sepultado nunha das cidades de Galaad.⁸Despois del xulgou a Israel Ibzan de Belén, ⁹El tiña trinta fillos e trinta fillas, que casaron fóra e tomou de fóra trinta fillas para os seus fillos. E xulgou a Israel por sete anos.¹⁰E morreu Ibzan, e foi sepultado en Belén. ¹¹Despois del xulgou a Israel Elón zabulonita; e xulgou a Israel dez anos. ¹²E morreu Elón zabulonita, e foi sepultado en Axalón, na terra de Zabulón.¹³Despois del xulgou a Israel Abdón, fillo de Hilel, piratonita. ¹⁴El tiña corenta fillos e trinta netos que montaban en setenta asnos; e xulgou a Israel oito anos. ¹⁵E morreu Abdón, fillo de Hilel piratoniota, e foi sepultado en Piratón, na terra de Efraín, no monte de Amalec.

¹Os fillos de Israel volveron facer o malo aos ollos de Iahveh, e Iahveh entregounos no poder dos filisteos por corenta anos. ²E había un home de Zora, da tribo de Dan, que se chamaba Manoa; e a súa muller era estéril, non tiña fillos.³Pero o anxo de Iahveh aparecéuselle a esta muller e díxolle: -Velaquí, ti es estéril e non tiveches fillo; pero concebirás e darás a luz un fillo. ⁴Agora pois, non bebas viño nin licor, nin comas cousa inmunda. ⁵Porque velaí que concebirás e darás a luz un fillo, e ningún coitelo pasará sobre a súa cabeza, porque o neno será nazareo de Deus dende o seo da nai; e el comezará a salvar a Israel da man dos filisteos.⁶E a muller foi e contoulle ao seu home, dicindo: -Veu a min un home de Deus, o seu parecer era moi terrible, coma o parecer dun anxo de Deus; e non lle preguntei de onde era, nin el me dixo o seu nome. ⁷Só me dixo: -Velaí que concebirás e darás a luz un fillo; agora pois, non bebas viño nin licor, nin comas cousa inmunda, porque o neno será nazareo de Deus desde o ventre ata o día da súa morte.⁸Entón Manoa orou a Iahveh, dicindo: -Ai meu Señor, rógoche que o home de Deus que mandaches, veña outra vez a nós e nos ensine o que debemos facer co neno que ha nacer. ⁹E Deus escoitou a voz de Manoa; e o anxo de Deus veu outra vez á muller mentres estaba ela no campo; pero o seu home Manoa non estaba con ela.¹⁰Entón a muller correu axiña e comunicoullo ao seu home, e díxolle: -Mira, o home que veu a min o outro día, aparecéuseme. ¹¹E levantouse Manoa e seguiu á súa muller, e chegou ao home e díxolle: -Es ti o home que falou á muller? E el dixo: -Eu son.¹²Entón Manoa dixo: -Cando se cumpran as túas palabras, cal será o xeito de vivir do rapaz, e que faremos con el? ¹³Entón o anxo de Iahveh dixo a Manoa: -A muller ha gardarse de todas as cousas que lle dixen. ¹⁴Non tomará nada que veña da vide; non beberá viño nin sidra, e non comerá cousa inmunda; gardará todo o que lle mandei.¹⁵Entón Manoa dixo ao anxo de Iahveh: -Rógoche que nos deixes reterte aquí e que che preparemos un cabrito. ¹⁶Pero o anxo de Iahveh díxolle a Manoa: -Aínda que me deteñas, non comerei do teu pan; pero se queres ofrecer un holocausto, ofreceo a Iahveh. Pois Manoa non sabía que era o anxo de Iahveh.¹⁷Entón Manoa dixo ao anxo de Iahveh: -Cal é o teu nome, para que cando se cumpra a túa palabra, te honremos? ¹⁸O anxo de Iahveh díxolle: -Por que preguntas o meu nome, que é admirable?*Por que preguntas o meu nome? É un nome misterioso* *Por que preguntas o meu nome se ves que é admirable?*¹⁹Entón Manoa colleu un cabrito e unha ofrenda, e ofreceunos a Iahveh sobre a rocha; e o anxo fixo un milagre a vista de Manoa e da súa muller. ²⁰E aconteceu que cando a chama subía do altar cara o ceo, o anxo de Iahveh subiu no fogo do altar a vista de Manoa e a súa muller, e eles prostráronse en terra²¹E o anxo de Iahveh non se apareceu máis a Manoa e á súa muller. Entón Manoa entendeu que era o anxo de Iahveh. ²²E Manoa dixo á súa muller: -Certamente morreremos porque vimos a Deus.²³Pero a súa muller respondeulle: -Se Iahveh quixera matarnos, non aceptaría o holocausto e a ofrenda das nosas mans; nin nos amosaría todas estas cousas, nin agora nos faría saber isto.²⁴Entón a muller deu a luz un fillo e chamouno Sansón. E o neno medrou, e Iahveh bendiciuno. ²⁵Entón o Espírito de Iahveh comezou a manifestarse nel no campamento de Dan, entre Zora e Estaol.

¹Entón Sansón baixou a Timnat, e viu en Timnat unha muller de entre as fillas dos filisteos. ²Subíu e díxollo a seu pai e á súa nai, dicindo: -Eu vin unha muller en Timnat de entre as fillas dos filisteos, e rógovos que ma tomedes por muller.³Pero o seu pai e a súa nai dixéronlle: -Non hai muller entre as fillas dos teus irmáns, ou entre todo o meu pobo, para que vaias tomar muller dos filisteos incircuncisos? E Sansón dixo ao seu pai: -Tómame a ela por muller, porque ela é do meu agrado! ⁴Pero o seu pai e a súa nai non sabían que isto viña de Iahveh, porque El procuraba unha oportunidade contra os filisteos; e por aquel tempo os filisteos dominaban sobre Israel.⁵Entón Sansón baixou co seu pai e coa súa nai a Timnat; e cando chegaron ás viñas de Timnat, velaquí que un león novo veu ruxindo cara a el. ⁶E o Espírito de Iahveh veu sobre Sansón, e el esnaquizou o león coma se esnaquizara un cabrito, sen ter nada na man; e non lle dixo nin ao seu pai nin á súa nai o que fixera.⁷Baixou, pois, e falou á muller, e ela agradou a Sansón. ⁸E despois de varios días volveu para tomala, e desviouse do camiño para ver o cadaleito do león; e velaí que no cadáver do león había unha colmea de abellas con mel. ⁹E colleuno nas súas mans, e ía coméndoo polo camiño; e chegou onde o seu pai e a súa nai e deulles a comer, pero non lles dixo que tomara o mel do cadaleito do león.¹⁰Cando o seu pai subiu onde estaba a muller, Sansón fixo alí un banquete, porque así adoitaban facer os mozos. ¹¹Cando eles o viron, colleron trinta compañeiros para que estiveran con el.¹²E Sansón díxolles: -Eu propoñereivos unha adiviña; se nos sete días do banquete ma podedes resolver, eu dareivos trinta túnicas de liño e trinta mudas de vestidos. ¹³Pero se non podedes explicarme, vós darédesme trinta túnicas de liño e trinta mudas de vestidos. E eles dixeron: -Proclama a túa adiviña, e escoitarémola.¹⁴Entón díxolles: "Do devorador saíu alimento, e do forte saíu dozura." E eles non puideron explicarlle a adiviña en tres días.¹⁵Mais ao sétimo día dixéronlle á muller de Sansón: -Seduce ao teu home para que nos explique a adiviña, non sexa que te queimemos a ti e a casa do teu pai. Chamástesnos para despoxarnos?¹⁶E a muller de Sansón chorou diante del, e díxolle: -Só me aborreces, e non me amas; porque non me explicaches a adiviña que lles propuxeches aos fillos do meu pobo! E el respondeulle: -Velaquí, nin ao meu pai nin á miña nai llo expliquei, e que che hei dicir a ti? ¹⁷E ela chorou diante del durante os sete días do banquete; e ao sétimo día el explicoulle o asunto porque ela insistiu, e ela explicoullo aos fillos do seu pobo¹⁸E no sétimo día, antes do solpor, os homes da cidade dixéronlle: -Que hai que sexa máis doce que o mel? E que hai que sexa máis forte que o león? E el respondeulles: -Se non arásedes? coa miña becerra, non descubriríades a miña adiviña.¹⁹Entón o Espírito de Iahveh veu sobre el con forza, e descendeu a Ascalón e matou a trinta homes deles; e colleu os despoxos deles e deulles as mudas de vestidos aos que lles dixeran a adiviña. E acendido de ira, foi á casa do seu pai. ²⁰E a muller de Sansón foi dada ao seu compañeiro, ao que el tratara como o seu amigo.

¹Sucedeu despois dalgún tempo, que nos días da colleita de trigo, Sansón foi visitar á súa muller cun cabrito, e díxolle: -Vou ver á miña muller no cuarto. Pero o pai dela non o deixou entrar. ²E o seu pai dixo: -Pensei que a tiñas aborrecido, e deilla ao teu compañeiro. Pero a súa irmá máis nova non é máis fermosa ca ela? Tómaa para ti no seu lugar.³Sansón díxolle: -Esta vez serei inocente contra os filisteos se lles fago mal. ⁴E foi Sansón e cazou trescentas raposas, e colleu uns fachos e atounas rabo con rabo, e puxo un facho entre cada dous rabos.⁵Despois prendeu lume nas teas, e soltou as raposas aos labradíos dos filisteos, e queimou os grans amontoados e os que estaban en pé, os viñedos e os oliveirais. ⁶Entón os filisteos dixeron: -Quen fixo isto? E eles dixeron: -Sansón, xenro do timnatita, porque lle quitou a muller e deulla ao seu compañeiro. E os filisteos subiron e queimárona a ela e o seu pai.⁷E Sansón díxolles: -Xa que vós fixestes isto, xuro que non descansarei ata que me vengue de vós. ⁸E feriunos sen piedade con gran mortandade; e baixou e habitou na cova da rocha de Etam.⁹Entón os filisteos subiron e acamparon en Xudá, e estenderonse por Lehi. ¹⁰E os homes de Xudá dixeron: -Por que subistes contra nós? E eles dixeron: -Subimos para prender a Sansón, para facerlle como el nos fixo.¹¹Entón tres mil homes de Xudá baixaron á cova da rocha de Etam, e dixéronlle a Sansón: -Non sabes que os filisteos gobernan sobre nós? Por que nos fixeches isto? E el díxolles: -Fíxenlles como eles me fixeron a min.¹²E eles dixéronlle: -Viñemos para te prender e para te entregar nas mans dos filisteos. E Sansón díxolles: -Xurádeme que vós non me mataredes. ¹³E eles respondéronlle, dicindo: -Non, senón que te prenderemos e entregaremoste nas súas mans; pero non te mataremos. Entón atárono con dúas cordas novas, e sacárono da rocha.¹⁴Cando chegou a Lehi, os filisteos saíron ao seu encontro berrando; pero o Espírito de Iahveh veu sobre el, e as cordas que estaban nas súas mans volvéronse coma liño queimado por lume, e os atados caeron das súas mans.¹⁵E atopou unha queixada de asno fresca, estendeu a súa man e colleuna, e matou con ela a mil homes. ¹⁶Entón Sansón dixo: -Coa queixada dun asno, unha morea, dous montós. Coa queixada dun asno matei mil homes.¹⁷E cando rematou de falar, botou fóra a mandíbula da súa man, e chamou a aquel lugar Ramat-lehi. ¹⁸Máis tarde tivo moita sede, e clamou a Iahveh, dicindo: -Ti deches esta grande salvación pola man do teu servo, e hei morrer agora de sede, e caerei en mans dos incircuncisos?¹⁹Entón Deus abriu o pozo que hai en Leí, e saíu de alí auga, e el bebeu, e recuperou o seu espírito e reviviu. Por iso chamouse En-hacoré a aquel lugar, que está en Leí ata hoxe. ²⁰E el xulgou a Israel nos días dos filisteos por vinte anos.

¹Sansón foi a Gaza, e viu alí unha muller prostituta, e entrou con ela. ²Cando se lles dixo aos de Gaza: -Sansón veu aquí! Entón eles rodeárono e axexárono toda aquela noite na porta da cidade; e gardaron silencio toda aquela noite, dicindo: agardaremos ata a luz da mañá, entón matarémolo.³Pero Sansón quedou durmido ata á medianoite; e a medianoite ergueuse, e tomou as portas da cidade cos seus dous pilares e o pecho, e púxoas no seu ombreiro, e foi e subiunas ao cumio do monte que está en fronte de Hebrón.⁴Despois disto aconteceu que amou unha muller no val de Sorec que se chamaba Dalila. ⁵Entón os príncipes dos filisteos subiron onde ela e dixéronlle: -Engánao para que saibamos en que consiste o seu gran poder e como podemos vencelo para atalo e dominalo; e cada un de nós darache mil cen siclos de prata.⁶Entón Dalila dixo a Sansón: -Rógoche que me digas en que consiste o teu gran poder, e con que se te pode atar para te dominar. ⁷E Sansón díxolle: -Se me atan con sete cordas verdes que aínda non estean secas, debilitareime e serei coma calquera home.⁸Entón os príncipes dos filisteos trouxéronlle sete cordas verdes que aínda non tiñan zume, e ela atouno con eles. ⁹E ela tiña homes que o agardaban no apousento. Entón díxolle: -Sansón, os filisteos están contra ti! E el quebrou as amarras, como se quebra unha corda de estopa cando está chea de lume; e ninguén soubo o segredo do seu poder.¹⁰Entón Dalila díxolle a Sansón: -Velaquí, enganáchesme e falaches mentiras. Rógoche que me digas agora con que podes ser atado. ¹¹E el díxolle: -Se me atan forte con cordas novas que nunca se usaron, debilitareime e serei coma calquera home. ¹²Entón Dalila colleu cordas novas e atouno con elas, e díxolle: -Sansón, os filisteos están sobre ti! E os espías estaban agochados no cuarto. Pero el rachou as cordas dos seus brazos coma se fosen fío.¹³Entón Dalila díxolle a Sansón: -Ata agora enganachesme e mentíchesme. Rógoche que me digas con que podes ser atado. E el díxolle: -Se teces sete guedellos da miña cabeza co tecido e os aseguras coa estaca. ¹⁴E ela adormeceuno e teceu os sete guedellos da súa cabeza e suxeitounos coa estaca, e díxolle: -Sansón, os filisteos están sobre ti! E el espertou do seu soño, e rachou os fungueiros do tear co tecido.¹⁵Entón ela díxolle: -Como podes dicir: amote, cando o teu corazón non está comigo? Xa me enganaches tres veces e non me descubriches en que consiste a túa gran forza. ¹⁶E sucedeu que como ela o atormentaba día tras día acosándoo, a súa alma estaba reducida a unha anguria mortal.¹⁷Entón descubriulle todo o seu corazón, e díxolle: -Nunca se me chegou a cabeza unha espada, porque son nazareo de Deus dende o seo da miña nai. Se me rapan, a miña forza partirá de min, quedarei feble e serei coma calquera home.¹⁸Cando Dalila viu que el lle descubriu todo o seu corazón, mandou chamar aos príncipes dos filisteos, dicindo: -Vinde esta vez, porque el me descubriu todo o seu corazón. E os príncipes dos filisteos viñeron a ela coa prata na súa man. ¹⁹Ela fíxoo deitarse nos seus xeonllos e chamou por un home que lle rapou as sete guedellas da súa cabeza. E ela mesmo comezou a aflixilo, pois a súa forza afastábase del.²⁰E díxolle: -Sansón, os filisteos están sobre ti! E cando el espertou do seu soño, dixo: esta vez sairei coma as outras veces, e fuxirei. Pero non sabía que Iahveh se afastara del. ²¹Entón os filisteos botáronlle man e sacáronlle os ollos, e levárono a Gaza e atárono con cadeas, e tivo que moer no cárcere. ²²Pero o cabelo da súa cabeza comezou a medrar despois de ser rapado.²³Entón os príncipes dos filisteos reuníronse para ofrecer un sacrificio especial a Dagón, o seu deus, e para festexar, porque dicían: o noso deus entregou nas nosas mans a Sansón, o noso inimigo. ²⁴E cando o pobo o viu, louvou o seu deus, pois dicían: o noso deus entregou nas nosas mans ao noso inimigo e destrutor da nosa terra, aquel que dera morte a moitos de nós.²⁵E aconteceu que cando se alegraron no seu corazón, dixeron: -Chamade a Sansón para nos divertirmos. Entón chamaron a Sansón da cadea, e fixérono brincar diante deles, e puxérono entre as columnas. ²⁶Entón Sansón dixo ao rapaz que o levaba da man: -Achégate a min, e déixame apalpar as columnas sobre as que se apoia a casa, para que me apoie nelas.²⁷E a casa estaba chea de homes e mulleres; e todos os príncipes dos filisteos estaban alí; e no piso superior había uns tres mil homes e mulleres que estaban a mirar a burla de Sansón.²⁸Entón Sansón invocou a Iahveh, e dixo: -Ai Señor Deus, lémbrame agora mesmo, e fortaléceme, rógoche, só esta vez, o Deus! Para que me vengue dos filisteos polos meus dous ollos. ²⁹Entón Sansón suxeitou as dúas columnas medianas sobre as que se apoiaba a casa, e botou todo o seu peso sobre elas, apoiando coa súa man dereita sobre unha e coa súa man esquerda sobre a outra.³⁰E Sansón dixo: -Que morra eu cos filisteos! E inclinouse con toda a súa forza, e a casa caeu sobre os príncipes e sobre todo o pobo que estaba nela. E os que matou ao morrer foron moitos máis que os que matara durante a súa vida. ³¹Entón os seus irmáns e toda a casa do seu pai baixaron, e collérono e levárono fóra e sepultárono entre Zora e Estaol, no sepulcro do seu pai Manoa. E el xulgou a Israel vinte anos.

¹Había un home da rexión montañosa de Efraín que se chamaba Micaías. ²E el dixo á súa nai: -Os mil cen siclos de prata que che roubaron, sobre os que maldixeches, e dos que me falaches, velaquí, o diñeiro está comigo; eu tomeino. Entón a súa nai dixo: -Bendito sexas de Iahveh, meu fillo.³E el devolveu a súa nai os mil e cen siclos de prata. E a súa nai dixo: -Certamente santifiquei os cartos a Iahveh por mor do meu fillo para facer unha imaxe esculpida e unha imaxe fundida; agora pois, devólvocha. ⁴E el devolveu o diñeiro a súa nai; e a súa nai colleu douscentos siclos de prata e deullos ao ourive, e el fixo con eles unha imaxe cortada e unha imaxe fundida, e puxérona na casa de Micaías.⁵Este home, Micaías, tiña un santuario, e fixo un efod e terafíns, e consagrou a un dos seus fillos para que lle fose sacerdote. ⁶Naqueles días non había rei en Israel; cada un facía o que ben lle parecía.⁷E había un mozo de Belén de Xudá, da tribo de Xudá, que era levita, e vivía alí por un tempo. ⁸O home saíu da cidade de Belén de Xudá para ir a vivir onde puidese atopar lugar. Ao chegar á rexión montañosa de Efraín, chegou á casa de Micaías. ⁹E Micaías díxolle: -De onde vés? E o levita respondeulle: -Son de Belén de Xudá, e vou vivir onde poida atopar lugar.¹⁰Entón Micaías díxolle: -Queda na miña casa e serás para min pai e sacerdote; e eu dareiche dez siclos de prata ao ano, roupa e comida. E o levita quedou. ¹¹O levita aceptou vivir co home e chegou a ser coma un dos seus fillos.¹²E Micaías consagrou o levita, e o mozo serviulle como sacerdote, e quedou na casa de Micaías. ¹³Entón Micaías dixo: -Agora sei que Iahveh me fará ben, porque teño un levita por sacerdote.

¹Naqueles días non había rei en Israel; e por aquel tempo a tribo de Dan procuraba unha posesión para si onde habitar; porque ata aquel día non tivera herdanza entre as tribos de Israel. ²E os fillos de Dan mandaron de entre eles cinco homes, homes valentes, de Zora e de Estaol, para explorar e recoñecer a terra, dicíndolles: -Ide e explorade a terra. E eles chegaron á rexión montañosa de Efraín, á casa de Micaías e pararon alí.³Cando estaban preto da casa de Micaías, recoñeceron a voz do mozo levita; e ao pasar por alí, dixéronlle: -Quen te trouxo aquí? Que fas aquí? Que tes aquí? ⁴E el díxolles: -Isto e aquelo fixo Micaías comigo, e pagoume para que sexa o seu sacerdote.⁵Entón eles dixéronlle: -Rógoche que consultes a Deus para saber se será prosperada esta viaxe na que imos. ⁶E o sacerdote díxolles: -Ide en paz! A vosa viaxe na que ides está diante de Iahveh.⁷Saíron, pois, os cinco homes e chegaron a Lais; e viron que o pobo que vivía alí estaba seguro, acougado e confiado, conforme ao costume dos sidonios; e non había ninguén na rexión que os incomodara en cousa algunha, nin posuía ninguén o reino. E estaban lonxe dos sidonios e non tiñan trato con ninguén. ⁸Cando eles volveron aos seus irmáns en Zora e Estaol, os seus irmáns dixéronlles: -Que tal? E eles dixeron: -Que tal?⁹Erguédevos, subamos contra eles, porque exploramos a terra e velaí, é moi boa. E vós, quedaredes parados? Non sexades preguizosos ao marchar para tomar posesión daquela terra. ¹⁰Cando vaiades, chegaredes a un pobo seguro e unha terra moi ampla. Porque Deus entregouna nas vosas mans; un lugar onde non lle falta nada do que hai na terra.¹¹Entón saíron de alí de Zora e de Estaol seiscentos homes da familia de Dan, armados para a guerra. ¹²Subiron e acamparon en Quiriat-xearim en Xudá; por iso chamaron a aquel lugar o campamento de Dan ata hoxe; está ao occidente de Quiriat-xearim.¹³De alí pasaron pola rexión montañosa de Efraín, e chegaron á casa de Micaías. ¹⁴Entón os cinco homes que foran espiar a terra de Lais, dixeron aos seus irmáns: -Non sabedes que nestas casas hai un efod, terafíns, unha imaxe cortada e unha imaxe de fonte? Agora pois, considerade o que tendes que facer.¹⁵Cando chegaron alí, chegaron á casa do mozo levita, á casa de Micaías, e preguntáronlle como se atopaba. ¹⁶E os seiscentos homes que eran dos fillos de Dan, estaban armados para a guerra na entrada da porta.¹⁷Entón subiron os cinco homes que foran explorar a terra, e entraron alí e colleron o ídolo esculpido, o efod, os terafíns e o ídolo fundido; e o sacerdote estaba na entrada da porta cos seiscentos homes armados con armas de guerra. ¹⁸Cando aqueles entraron na casa de Micaías, colleron o ídolo esculpido, o efod, os terafíns e o ídolo fundido. E o sacerdote díxolles: -Que estades a facer?¹⁹E eles dixéronlle: -Cala, pon a man sobre a túa boca, e vai connosco e sé o noso pai e sacerdote. Ou é mellor que sexas sacerdote da casa dun só home, ou de unha tribo e familia en Israel? ²⁰E o corazón do sacerdote alegrouse, e collendo o efod, os terafins e o ídolo, entrou no medio do pobo.²¹Entón eles volveron e partiron, poñendo os nenos, o gando e as pertenzas diante deles. ²²Cando estaban xa lonxe da casa de Micaías, os homes que vivían nas casas que estaban preto da casa de Micaías foron convocados, e perseguiron aos fillos de Dan. ²³Cando berraron aos fillos de Dan, eles viraron a súa faciana e dixéronlle a Micaías: -Que tes, que estás a reunir a xente?²⁴E el respondeu: -Levastes os meus deuses que fixen, e tamén o sacerdote, e marchastes; e que me queda a min? E por que me preguntas: que me pasa? ²⁵E os fillos de Dan dixéronlle: -Non lances voces detrás de nós, non sexa que uns homes anoxados vos asalten, e perdas a túa vida e a vida dos teus parentes. ²⁶E os fillos de Dan seguiron polo seu camiño. Vendo Micaías que eran máis fortes ca el, volveu e volveu á súa casa.²⁷Entón eles, levando o obxecto que Micaías fixera, e o sacerdote que tiña, chegaron a Lais, pobo que vivía tranquilo e confiado, e ferírono a espada e queimaron a cidade. ²⁸E non houbo quen os librara, porque estaban lonxe de Sidón, e non tiñan nada que ver con ninguén. E a cidade estaba no val xunto a Bet-rehob. Eles reconstruíron a cidade e habitaron nela. ²⁹E chamaron á cidade Dan, segundo o nome do seu pai Dan, fillo de Israel; mais antes o nome da cidade era Lais.³⁰E os fillos de Dan levantaron para si a imaxe esculpida; e Xonatán, fillo de Gersón, fillo de Moisés, el e os seus fillos foron sacerdotes da tribo de Dan ata o día da deportación da terra. ³¹E puxeron sobre eles a imaxe esculpida que Micaías fixera, todo o tempo que a casa de Deus estivo en Silo.

¹Naqueles días, cando non había rei en Israel, había un levita que vivía como estranxeiro no remoto da rexión montañosa de Efraín, que tomara para si unha concubina de Belén de Xudá. ²Pero a súa concubina fíxose infiel con el, e marchou del á casa do seu pai en Belén de Xudá, e quedou alí catro meses enteiros.³Entón o seu home ergueuse e seguiuna para falarlle con afecto e facer que volvera; e tiña con el un criado e un par de asnos; e ela levouno á casa do seu pai. ⁴Cando o pai da moza o viu, saíu ao seu encontro alegre e fixo que o seu sogro, pai da moza, o convidara a quedarse con el; e quedou na súa casa por tres días, comendo e bebendo e quedando alí.⁵E sucedeu que ao cuarto día, cando se erguían moi cedo, preparouse para marchar; pero o pai da moza díxolle ao seu sogro: -Reforza o teu corazón cun anaco de pan, e despois iredes. ⁶Entón sentaron os dous, e comeron e beberon xuntos; e o pai da moza díxolle ao home: -Rógoche que pases aquí a noite e que o teu corazón se alegre.⁷Cando o home se ergueu para marchar, o seu sogro insistiu, e volveu a pasar alí a noite. ⁸Ao quinto día, ergueuse moi cedo para marchar, e o pai da moza díxolle: -Reforza agora o teu corazón, e agarda ata que se poña o sol. E comeron os dous xuntos.⁹Cando o home se ergueu para marchar, el e a súa concubina e o seu servo, o seu sogro, pai da moza, díxolle: -Mira, xa está caendo o día, por favor, pasa aquí a noite; mira, está caendo o día; pasa aquí a noite e que o teu corazón se alegre; e mañá erguederédesvos cedo para o voso camiño e iredes á vosa casa.¹⁰Pero o home non quixo pasar alí a noite, senón que se ergueu e foi; e chegou ata en fronte de Iebus, é dicir, Xerusalém, co seu par de asnos aparellados e a súa concubina. ¹¹Cando estaban preto de Iebús, o día xa estaba a declinar. E o servo dixo ao seu señor: -Ven, achegémonos a esta cidade dos iebuseos e pasemos alí a noite.¹²Pero o seu señor díxolle: -Non entraremos nunha cidade de estranxeiros que non son dos fillos de Israel; senón pasaremos a Guibea. E dixo ao seu servo: ¹³Veña, vaiamos a un destes lugares e pasemos a noite en Gabaa ou en Rama.¹⁴Pasaron, pois, e seguiron polo camiño, e púxose o sol cando chegaron a Gibea, que era de Benxamín. ¹⁵Entón desviáronse polo camiño para entrar a pasar a noite en Xudea; e entrando sentaron na praza da cidade, porque non había quen os recibira na súa casa para pasar a noite.¹⁶E velaí un home vello viña do seu traballo no campo á tardiña, o home era da rexión montañosa de Efraín, e pasaba o tempo en Guibea; pero os homes daquel lugar eran fillos de Benxamín. ¹⁷E cando o ancián levantou os ollos e viu ao home, o camiñante na praza da cidade, díxolle: -A onde vas e de onde vés?¹⁸E el respondeulle: -Estamos pasando de Belén de Xudá ao extremo superior da rexión montañosa de Efraín, de onde son, e fun a Belén de Xudá; e vou á casa de Iahveh, e non hai ninguén que me reciba na súa casa. ¹⁹Temos palla e forraxe para os nosos asnos, e temos pan e viño para min, para a túa serva e para o servo que está co teu servo; non nos falta de nada.²⁰E o home vello dixo: -A paz sexa contigo! Toda a túa necesidade está baixo o meu coidado, só que non pases a noite na praza. ²¹Entón tróuxoos á súa casa, e deu forraxe aos seus asnos; e lavaron os pés, e comeron e beberon.²²Pero estando eles alegrándose, velaí que os homes malvados da cidade rodearon a casa, golpeando á porta, e falaron ao ancián, dono da casa, dicindo: -Saca o home que entrou na túa casa para que nos deitemos con el! ²³Entón o home, o dono da casa, saíu cara eles e díxolles: -Non, meus irmáns, rógovos que non actuedes perversamente; xa que este home veu á miña casa, non fagades esta maldade.²⁴Velaí a miña filla virxe e a súa concubina. Deixádeme sacala agora; humilládea e facede con ela como vos pareza mellor, pero non lle fagades a este home tal infamia. ²⁵Pero os homes non quixeron escoitalo; así que o home colleu a súa concubina e sacouna; e entraron sobre ela e violarona toda a noite ata a mañá; e ao amencer deixárona alí. ²⁶E veu a muller no abrente, e caeu á porta da casa do home onde estaba o seu señor, ata a alborada.²⁷Ergueuse o seu señor moi cedo, e abriu as portas da casa, e saíu para seguir polo seu camiño; e velaí que a muller, a súa concubina, estaba deitada á porta da casa coas mans no umbral. ²⁸El díxolle: -Érguete, e vámonos. Pero non houbo resposta. Entón o home levantouna, e púxoa no seu asno, ergueuse e foi ao seu lugar.²⁹Cando chegou á súa casa, colleu un coitelo, e botando man da súa concubina, partiuna polos seus ósos en doce pezas, e mandouna por todo o territorio de Israel. ³⁰E todo o que o vía dicía: -Xamais se fixo nin se viu cousa semellante dende o día que os fillos de Israel subiron da terra de Exipto ata o día de hoxe! Pensade nisto, tomade decisións e falade!

¹E saíron todos os fillos de Israel, e a congregación reuníuse coma un só home dende Dan ata Beerseba, e a terra de Galaad, diante de Iahveh en Mizpa. ²E os príncipes de todo o pobo, de tódalas tribos de Israel, compareceron na asemblea do pobo de Deus, catrocentos mil homes de a pé que sacaban a espada.³E os fillos de Benxamín escoitaron que os fillos de Israel subiran a Mizpa. E os fillos de Israel dixeron: -Dinos como foi esta maldade. ⁴Entón o levita, marido da muller morta, respondeu e dixo: -Cheguei a Guibea de Benxamín coa miña concubina para pasar alí a noite.⁵E os homes de Xudea levantáronse contra min, e rodearon a casa ao meu derredor de noite con a intención de matarme; e violaron á miña concubina de tal xeito que morreu. ⁶Entón tomei a miña concubina e corteina en anacos e mandeina por todo o territorio de Israel, porque eles cometeron unha maldade e unha infamia en Israel. ⁷Velaí, todos vós sodes fillos de Israel; dádeme o voso parecer e consello.⁸E todo o pobo ergueuse coma un só home, e dixo: -Ningún de nós irá á súa tenda, nin ningún de nós volverá á súa casa. ⁹Pero agora isto é o que faremos a Gibea: subiremos contra a cidade por sorteo.¹⁰Tomaremos dez homes de cada cen de tódalas tribos de Israel, e cen de cada mil, e mil de cada dez mil, para que leven provisións para o pobo, a fin de que vaian a Guibea de Benxamín e fagan con ela conforme toda a abominación que cometeu en Israel. ¹¹E todos os homes de Israel reuníronse contra a cidade, unidos coma un só home.¹²E as tribos de Israel mandaron homes a toda a tribo de Benxamín, dicindo: -Que maldade é esta que se fixo entre vós? ¹³Agora pois, entregade os homes malvados que están en Xudea para que os matemos e quitemos o mal de Israel. Pero os de Benxamín non quixeron escoitar a voz dos seus irmáns, os fillos de Israel. ¹⁴E os fillos de Benxamín reuníronse dende as cidades a Guibea, para saír a batalla contra os fillos de Israel.¹⁵E foron rexistrados naquel tempo os fillos de Benxamín das cidades, vinteseis mil homes que sacaban a espada, sen contar os habitantes de Gibea, que foron contados en setecentos homes escolleitos. ¹⁶De todo o pobo había setecentos homes escolleitos, que eran zurdos; todos eles tiraban unha pedra cunha tirapedras a un cabelo sen fallaren.¹⁷E foron contados os homes de Israel, aparte de Benxamín, catrocentos mil homes que sacaban espada, todos eles homes de guerra. ¹⁸Erguéronse, pois, os fillos de Israel e subiron a casa de Deus, e consultaron a Deus, dicindo: -Quen de nós subirá o primeiro á batalla contra os fillos de Benxamín? E Iahveh respondeu: -Xudá será o primeiro.¹⁹E os fillos de Israel erguéronse pola mañá, e marcharon contra Gibea. ²⁰E os fillos de Israel saíron a loitar contra Benxamín, e os homes de Israel preparáronse para o combate contra eles xunto a Gibea. ²¹E os fillos de Benxamín saíron de Gibea, e mataron ese día a terra vinte dous mil homes dos fillos de Israel.²²Pero o pobo animouse, e os homes de Israel volveron ordenarse para a batalla no mesmo lugar onde se xuntaran no primeiro día. ²³E subiron os fillos de Israel e choraron diante de Iahveh ata á noite, e consultaron a Iahveh, dicindo: -Iremos outra vez á guerra contra o noso irmán os fillos de Benxamín? E Iahveh respondeu: -Subide contra eles.²⁴E os fillos de Israel achegáronse contra os fillos de Benxamín no segundo día. ²⁵E Benxamín saíu de Gabaa ao seu encontro no segundo día, e mataron a outros dezaoito mil homes de fillos de Israel, todos eles que sacaban espada.²⁶Entón subiron todos os fillos de Israel e todo o pobo, e viñeron á casa de Deus, e choraron e sentaron alí diante de Iahveh; e xaxuaron ese día ata á noite, e ofreceron holocaustos e ofrendas de paz diante de Iahveh.²⁷E os fillos de Israel preguntaron a Iahveh (pois a arca do pacto de Deus estaba alí naqueles días, ²⁸e Finees, fillo de Eleazar, fillo de Aarón, servía diante dela naqueles días, dicindo: -Sairemos outra vez a pelexar contra os fillos de Benxamín, o noso irmán, ou desistiremos? E Iahveh dixo: -Subide, porque mañá entregareinos na vosa man.²⁹E Israel puxo emboscadas arredor de Guibea. ³⁰Entón os fillos de Israel subiron contra os fillos de Benxamín no terceiro día, e armáronse para a batalla fronte a Gibea, como nas outras veces.³¹E os fillos de Benxamín saíron ao encontro do pobo, afastándose da cidade, e comezaron a ferir e a matar o pobo como nas outras veces nos camiños que suben a Betel e nos camiños que suben a Xudea no campo; e de Israel mataron uns trinta homes.³²E os fillos de Benxamín dicían: -Están derrotados diante de nós como antes. Pero os fillos de Israel dicían: -Fuxiremos para afastalos da cidade aos camiños. ³³Entón todos os homes de Israel levantáronse do seu lugar e dispuxéronse en filas para a batalla en Baal-tamar; e as emboscadas de Israel saíron do seu lugar na chaira de Guibea.³⁴Entón dez mil homes escolleitos de todo Israel viñeron contra Xudea; e a batalla era violenta; pero non sabían que o desastre estaba preto deles. ³⁵E naquel día Iahveh derrotou a Benxamín diante de Israel, e os fillos de Israel mataron ese día a vintecinco mil cen homes de Benxamín, todos eles que sacaban espada.³⁶E os fillos de Benxamín viron que foran derrotados. E os fillos de Israel cederon terreo diante de Benxamín porque confiaban nas emboscadas que tiñan postas detrás de Gibea. ³⁷E os homes da emboscada atacaron axiña a Guibea, e avanzaron e feriron a espada a toda a cidade. ³⁸E este era o sinal acordado entre os homes de Israel e os que estaban emboscados, para que subiran unha grande columna de fume da cidade.³⁹Cando os homes de Israel recuaron no combate, os de Benxamín comezaron a matar e a ferir a uns trinta homes de Israel, porque dicían: certamente caeron diante de nós como na primeira batalla.⁴⁰Pero cando a columna de fume comezou a subir dende a cidade, os de Benxamín miraron atrás, e velaí, o fume da cidade subía ao ceo. ⁴¹Cando os homes de Israel viraron a súa defensa, os de Benxamín sentiron moito medo, porque viron que a calamidade chegara a eles.⁴²E volveron a espalda ante os homes de Israel cara o camiño do deserto, pero a batalla alcanzounos e os que saían das cidades esnaquizábanos no medio deles.⁴³Sitiaron a Benxamín, perseguírono e derrotárono dende Menúha ata en fronte de Gibea, cara o oriente. ⁴⁴E caeron de Benxamín dezaoito mil homes, todos eles homes de guerra.⁴⁵Pero eles volvéronse e fuxiron cara o deserto, onde a rocha de Rimón; e mataron deles cinco mil homes nos camiños; e perseguíronos ata Gidom, e mataron deles dous mil homes. ⁴⁶Todos os benxaminitas que caeron ese día foron vintecinco mil homes que sacaban a espada, todos eles homes de guerra.⁴⁷Pero seiscentos homes volvéronse e fuxiron ao deserto á rocha de Rimón; e quedáronse na rocha de Rimón catro meses. ⁴⁸E os homes de Israel volveron contra os fillos de Benxamín, e feríronos a fío da espada en todas as cidades, tanto homes coma animais, e todo o que se atopou; tamén prenderon lume a tódalas cidades que se atoparon.

¹E os homes de Israel xuraron en Mizpa, dicindo: -Ninguén de nós dará a súa filla por muller a Benxamín. ²E o pobo foi á casa de Deus, e sentou alí ata a noite na presenza de Deus; e levantando a voz choraron moito, e dicían: ³-Ai Iahveh!, Deus de Israel, por que aconteceu isto en Israel, que hoxe falte unha tribo de Israel?⁴Ao día seguinte, o pobo ergueuse moi cedo, e edificou alí un altar, e ofreceu holocaustos e ofrendas de paz. ⁵Entón os fillos de Israel dixeron: -Quen de tódalas tribos de Israel non subiu á congregación diante de Iahveh? Porque se fixera grande xuramento contra o que non subira a Iahveh en Mizpa, dicindo: certamente morrerá.⁶E os fillos de Israel sentiron pena por mor do seu irmán Benxamín, e dixeron: -Hoxe unha tribo foi cortada de Israel. ⁷Que faremos en canto ás mulleres para os que quedan, xa que nós xuramos por Iahveh que non lles daremos as nosas fillas por mulleres?⁸Entón dixeron: -Quen das tribos de Israel non subiu a Iahveh en Mizpa? E velaí, ninguén de Iabes-Galad viñera ao campamento, á reunión. ⁹Porque foi contado o pobo, e non había alí ningún home dos habitantes de Iabes-Galaad. ¹⁰Entón a congregación mandou alí doce mil homes dos máis valentes, e deulles ordes, dicindo: -Ide e feride a espada os habitantes de Iabes-Galaad, xunto coas mulleres e os nenos.¹¹Pero faredes isto: mataredes todo varón, e toda muller que coñeceu home. ¹²E atoparon de entre os habitantes de Iabes de Galaad catrocentas raparigas solteiras que non coñeceran home, e trouxéronas ao campamento en Silo, que está na terra de Canaán.¹³Entón toda a congregación mandou mensaxeiros para falar aos fillos de Benxamín que estaban na rocha de Rimón, e anunciáronlles a paz. ¹⁴Cando os benxamínitas volveron entón, déronlles as mulleres que deixaran vivir de entre as mulleres de Iabes de Galaad, pero non lles bastaron. ¹⁵E o pobo tiña compaixón de Benxamín, porque Iahveh fixera unha brecha entre as tribos de Israel.¹⁶Entón os anciáns da congregación dixeron: -Que faremos cos que quedaron sen mulleres, porque as mulleres de Benxamín foran exterminadas? ¹⁷E dixeron: -Que Benxamín teña herdanza entre os que fuxiron, para que non desapareza unha tribo de Israel.¹⁸Pero nós non podemos darlles mulleres das nosas fillas, porque os fillos de Israel xuraron, dicindo: -Maldito o que dea muller a Benxamín! ¹⁹E engadiron: -Velaí, hai unha festa de Iahveh cada ano en Silo, que está ao norte de Betel, ao oriente do camiño que sobe de Betel a Siquem, e ao sur de Lebona.²⁰Entón mandaron os fillos de Benxamín, dicindo: -Ide e poñede emboscadas nas viñas, ²¹e estade atentos; e cando vexades que as fillas de Silo saen a danzar no corro, saíde das viñas, e arrebatade cada un a súa muller de entre as fillas de Silo, e ide á terra de Benxamín.²²E acontecerá que se os seus pais ou os seus irmáns veñen queixarse diante de nós, dirémoslles: -Tede a ben concedérnolas, pois non tomamos mulleres para todos nós na guerra; e ademais, non fostes vós os que as estades dando, para que sexades considerados culpables.²³E así o fixeron os fillos de Benxamín, e colleron mulleres segundo o seu número de entre as que bailaban; e saíron e volveron á súa herdanza e reconstruíron as cidades e habitaron nelas. ²⁴E os fillos de Israel partiron tamén de alí, cada un á súa tribo e á súa familia; e saíron de alí cada un á súa herdanza.²⁵Naqueles días non había rei en Israel; cada un facía o que ben lle parecía.

¹Había un home de Ramataim de Zofim, da rexión montañosa de Efraín que se chamaba Elcana, fillo de Xeroham, fillo de Eliú, fillo de Tohu, fillo de Zuf o efrateo. ²Elcana tiña dúas mulleres, unha chamábase Ana e a outra Penina. Penina tiña dous fillos, pero Ana non tiña fillos.⁵Mais a Ana dáballe unha dobre porción, xa que a amaba, aínda que o Señor non lle dera fillos. ⁶A súa rival, Penina, provocábaa amargamente para alporizala, porque Deus non lle dera fillos.⁷Isto sucedía todos os anos, sempre que ela subía á casa do Señor, Penina provocábaa, polo que Ana choraba e non comía. ⁸Entón Elcana, o seu home, díxolle: Ana, por que choras e non comes? Por que está triste o teu corazón? Non son eu mellor para ti que dez fillos?⁹Ana, despois de ter comido e bebido en Silo, ergueuse, e mentres o sacerdote Elí estaba sentado nunha cadeira xunta un poste da porta do templo do Señor, ¹⁰ela, moi agoniada, oraba ao Señor e choraba amargamente.¹¹Entón fixo un voto e dixo: Ó Señor dos exércitos, se te dignas a mirar a tristura da túa serva, recórdame e non esquezas a túa serva, e dálle un fillo a túa serva, eu ofrecereillo ao Señor por todos os días da súa vida e nunca pasará navalla pola súa cabeza.¹²Mentres ela continuaba en oración diante do Señor, Elí observaba a súa boca. ¹³Mais Ana só falaba no seu corazón, movendo os beizos e sen que se oíse a súa voz. Entón Elí pensou que estaba bébeda. ¹⁴E díxolle Elí: Ata cando vas estar bébeda? Bota fóra ese viño!¹⁵Mais Ana respondeu: Non, señor, son unha muller aflixida de espírito. Non bebín viño nin licor, senón que desafoguei a miña alma diante do Señor. ¹⁶Non teñas a túa serva por unha muller indecente. Ata agora estaba orando por causa da miña anguria e aflición.¹⁷E respondeulle Elí: Vai en paz e que o Deus de Israel che conceda a petición que lle fixeches. ¹⁸Ela dixo: A túa serva encontrou graza aos teus ollos! Entón a muller seguiu camiño e comeu e xa non estivo máis triste.¹⁹Á mañá seguinte erguéronse moi cedo, adoraron diante do Señor e volveron para a súa casa en Ramá. E Elcana deitouse coa súa muller Ana e o Señor lembrouse dela. ²⁰Despois de ter concebido, Ana deu a luz no seu tempo un fillo ao que lle puxo por nome Samuel, dicindo: "Porque llo pedira ao Señor."²¹Subiu o seu home Elcana con toda a súa familia para ofrecer o sacrificio anual e cumprir a súa promesa. ²²Mais Ana non subiu, dicindolle ao seu home: Non subirei ata que destete o neno. Entón levareino para presentalo diante do Señor e que quede alí para sempre. ²³Elcana, o seu home, díxolle: Fai como che pareza mellor. Queda ata que o destetes, e que o Señor confirme a túa promesa. Ana quedou e criou o seu fillo ata que o destetou *destetalo*.²⁴Despois de telo destetado, aínda que o neno era pequeno, colleuno consigo e tróuxoo á casa do Señor en Silo. ²⁵Tamén levou un cuxo de tres anos, un *efa*(fanega?) de fariña e un pelello de viño.²⁶Oh, señor meu!, dixo Ana. Vive a túa alma, meu señor. Eu son a muller que estivo aquí orando o Señor xunto a ti. ²⁷Oraba por este neno e o Señor concedeume a petición que lle fixen. ²⁸Polo que eu tamén o adiquei o Señor todos os días da súa vida. E adorou ao Señor.

¹Entón Ana orou e dixo: O meu corazón alégrase no Señor, a miña fortaleza exáltase no Señor, a miña boca fala sen medo contra os meus inimigos, xa que me alegro na túa salvación.²Non hai ninguén máis santo que o Señor, non hai outro fóra de ti, nin rocha coma o noso Deus.³Non presumades con tanto orgullo, nin saia arrogancia da vosa boca, porque o Señor é Deus de sabedoría e El é quen pesa as accións. ⁴Os arcos dos fortes son quebrados, mais os débiles cínguense de poder.⁵Os fartos contrátanse por pan e deixan de ter fame os famentos. Aínda a estéril pare sete fillos e a que ten moitos desfalece.⁶O Señor dá a morte e dá a vida, fai baixar ao Seol e fai subir. ⁷O Señor empobrece e enriquece, humilla e tamén exalta.⁸Ergue do pó o pobre, levanta da esterqueira o necesitado para que sente cos príncipes e herde un sitio de honor, xa que as columnas da terra son do Señor e sobre elas asentou o mundo.⁹El garda os pés dos seus amigos, mais silencia os malvados nas tebras, xa que o home non se impón pola forza.¹⁰Os que se enfrentan ao Señor serán abatidos, El tronará desde os ceos contra deles. O Señor xulgará os confíns da terra, dará vigor ao seu rei, e afirmará o poder do seu unxido.¹¹Despois Elcana volveu a Ramá, a súa casa, e o neno Samuel quedou ao servizo do Señor na presenza do sacerdote Elí.¹²Mais os fillos de Elí eran homes indignos. Non coñecían o Señor ¹³nin os costumes dos sacerdotes para co pobo. Cando alguén ofrecía sacrificio, mentres se cocía a carne, viña o criado do sacerdote cun garfo de tres dentes na man, ¹⁴metíao na cazola, na pota, na caldeira ou no caldeiro e todo o que o garfo sacaba, collíao para o sacerdote. E así facían en Silo con todos os israelitas que ían ata alí.¹⁵Ademais antes de queimar a graxa, viña o criado do sacerdote e dicíalle ao home que ofrecía o sacrificio: "Dálle ao sacerdote a carne para asar, pois non acepta a carne cocida, senón carne crúa. ¹⁶E se o home lle dicía: "Primeiro hai que queimar a graxa e despois toma todo o que queiras". El respondíalle: "Non, dáma a min agora, senón collereina pola forza". ¹⁷O pecado destes mozos era moi grande ante o Señor, porque menosprezaban as ofrendas do Señor.¹⁸Samuel, ainda neno, ministraba diante do Señor con roupa sacerdotal ^{(n.d.t.: no orixinal "efod")} de liño. ¹⁹Súa nai facíalle unha túnica pequena cada ano, e traíalla cando subía co seu home para o sacrificio anual.²⁰Eli bendicía a Elcana e á súa muller e dicía: "Que Deus che dea fillos desta muller no lugar do que ela ofreceu ao Señor". E volvían para a súa casa. ²¹O Señor visitou a Ana, que concibiu e pariu tres fillos e dúas fillas. E Samuel crecía*medraba* diante do Señor.²²Sendo Elí xa moi ancián, escoitou todo o que os seus fillos estaban facendo a todo Israel, como se deitaban coas mulleres que servían á entrada da tenda de reunión ²³e preguntoulles: "Por que facedes estas cousas? Cousas malas que escoito falar a todo o pobo". ²⁴Non, fillos, non é bo o rumor que escoitei, pois afastades o pobo do Señor.²⁵Se un home peca contra outro, Deus mediará por el. Mais se un home peca contra o Señor, quen intercederá por el? Mais eles non escoitaron as palabras do seu pai, porque o Señor xa decidira que morreran. ²⁶E o xove*mozo* Samuel ía crecendo*medrando* en estatura e en graza diante do Señor e diante dos homes.²⁷Un home chegou onda Elí e díxolle: "Así di o Señor: Non me revelei á casa do teu pai cando eles eran escravos en Exipto na casa de Faraón? ²⁸Non vos escollín de entre todas as tribos de Israel para ser os meus sacerdotes, para subir ao meu altar, para queimar incenso, para levar efod diante de min? Deille á casa do teu pai todas as ofrendas encendidas polos fillos de Israel.²⁹Por que pisades os meus sacrificios e as miñas ofrendas que demandei para a miña casa e honras aos teus fillos máis que a min, engordándovos co mellor de cada ofrenda do meu pobo Israel? ³⁰Por tanto, o Señor, Deus de Israel, declara: "Eu dixéralle á túa familia e a familia do teu pai que andariades diante de min para sempre". Mais agora o Señor di: "Lonxe de min todo isto, porque eu honrarei aos que me honran e os que me desprezan serán tidos en pouco.³¹Polo tanto, veñen días nos que quitarei a túa forza e a forza da casa do teu pai, e non haberá ancián na túa casa. ³²Verás con angustia todo o ben que lle fago a Israel, mais nunca haberá vello*ancián* na túa casa. ³³Non cortarei do meu altar a algún dos teus, para consumir os teus ollos e facer esmorecer a túa alma, todos os nacidos na túa casa morrerán na forza da vida.³⁴En canto os teus dous fillos, Ofni e Finees, este será o sinal para ti: os dous morrerán o mesmo día. ³⁵Mais levantarei para min un sacedorte fiel que fará conforme os desexos do meu corazón e da miña alma. E levantarei unha casa duradeira e el andará diante de meu unxido.³⁶E todo o que quede vivo da túa casa, virá e se prostrará diante del por unha moeda de prata ou por unha torta de pan e diralle: Dáme un dos traballos sacerdotais para que poida comer un anaco de pan.

¹O neno*Samuel de rapza* Samuel ministraba para o Señor na presenza de Elí. A palabra do Señor era escasa naqueles días e non abundaban as visións. ²Un día, estando Elí deitado no sitio de costume (os seus ollos comenzaban a oscurecerse e non podía ver ben), ³cando a lámpada de Deus aínda non se apagara e Samuel estaba deitado no templo do Señor preto da arca de Deus, ⁴o Señor chamou a Samuel e el repondeu:"Estou aquí".⁵Entón correu cara Elí e lle dixo: Aquí estou, xa que me chamaches. Mais Elí respondeu: Non te chamei, volve a deitarte. E el deitouse. ⁶O Señor volveu a chamalo*volveuno a chamar*: Samuel!. E Samuel ergueuse, foi cara a Elí e díxolle: Aquí estou, xa que me chamaches". Elí respondeu: Non te chamei, meu fillo, volve a deitarte.⁷Samuel aínda non coñecía a Iahveh*Señor*, nin se lle revelara aínda a palabra de Iahveh. ⁸O Señor volveu a chamar a Samuel por terceira vez. E el ergueuse, foi cara Elí e lle dixo: Aquí estou, xa que me chamaches. Entón Elí entendeu que o Señor estaba chamando ao*polo* rapaz.⁹E díxolle Elí a Samuel: Vai e déitate, e se El te chama, dirás: Fala, Señor, que o teu servo escoita. E Samuel foi e deitouse no cuarto.¹⁰Entón Iahveh presentouse e o chamou como nas outras ocasións: Samuel, Samuel! E Samuel repondeu: Fala que o teu servo escoita. ¹¹E Iahve díxolle a Samuel: Estou por facer en Israel unha cousa que fará tremer os ouvidos dos que oian.¹²Ese día cumprirei en Elí todo o que dixen sobre a súa casa, desde o principio ata o fin. ¹³Porque lle fixen saber que estou ao punto*a piques* de xulgar a súa casa para sempre por causa do pecado que el xa coñecía, porque os seus fillos trouxeron sobre si unha maldición e el non os reprendeu. ¹⁴Polo tanto xurei á casa de Elí que o seu pecado non será expiado xamais, nin con sacrificios nin con ofrendas.¹⁵Samuel deitouse ata pola mañá. Entón abriu as portas da casa de Iahveh. Mais Samuel tiña temor de lle contar a visión a Elí. ¹⁶Así que Elí chamou a Samuel e lle dixo: Samuel, meu fillo. Aquí estou, respondeu Samuel.¹⁷Elí dixo: Que palabra El che falou? Rógoche que non ma ocultes. Así che faga Iahveh e aínda máis se me ocultas algo de todas as palabras que El che falou. ¹⁸Entón Samuel contoullo todo, sen ocultarlle nada. E Elí dixo: El é Iahveh, que faga o que*mellor* lle pareza.¹⁹Samuel creceu e Iahveh estaba con el. Non deixou sen cumprir ningunha das súas palabras. ²⁰E todo Israel desde Dan ata Beerseba soubo que Samuel fora confirmado como profeta de Iahveh. ²¹E Iahveh volveu a aparecer en Silo, pois era alí onde se revelaba pola súa palabra a Samuel.

¹A palabra de Samuel chegaba a todo Israel. Cando Israel saiu para enfrentarse aos filisteos, acampou en Ebenezer, mentres que os filisteos acamparan en Afec. ²Os filisteos se puxeron en orde de combate para enfrentarse a Israel. Entablada a batalla, Israel foi derrotado diante dos filisteos, quen mataron como a catro mil homes no campo de batalla.³Cando a tropa volveu ao campamento, os anciáns de Israel dixeron: Por que o Señor nos fixo perder diante dos filisteos? Collamos con nós en Silo a arca da alianza de IHVH para que vaia no meio de nós e nos libre do poder dos nosos inimigos. ⁴Entón o pobo mandou xente a Silo e trouxero de alí a arca da alianza de IHVH dos exércitos que está enriba dos querubíns. Os dous fillos de Elí, Ofni e Finees, estaba coa arca da alianza de Deus.⁵Cando a arca da alianza entrou no campamento, todo Israel berrou tan forte que tremou a terra. ⁶Ao escoitar os filisteos o berro, dixeron: Qué é ese grande berro no campamento dos hebreos?. Entón entenderon que a arca do Señor chegara ao campamento.⁷Os filisteos tiveron medo e dixeron: Deus entrou no campamento. E engadiron: Ai, de nós! Porque non acontecera nada como isto antes. ⁸Ai, de nós! Quen nos librará da man destes deuses poderosos? Estes son os deuses que feriron aos exipcios no deserto con todas as pragas. ⁹Tende ánimo e sede homes, oh, filisteos, para que non cheguedes a ser escravos dos hebreos coma eles foran escravos vosos. Sede homes e pelexade.¹⁰Os filisteos pelexaron, Israel foi derrotado e cada quen fuxiu para a súa tenda. A matanza foi moi grande, xa que caeron trinta mil soldados de infanteria de Israel. ¹¹A arca de Deus foi capturada e morreron Ofni e Finees, os dous fillos de Elí.¹²Un home da tribo de Benxamín correu desde o campo de batalla e chegou a Silo no mesmo día coas vestiduras rachadas e ca cabeza cuberta de po. ¹³Cando chegou, Elí estaba sentado na súa cadeira xunto ao camiño, porque o seu corazón tremaba pola arca de Deus. Cando o home chegou coa nova à cidade, toda a cidade berraba.¹⁴E ao escoitar Elí o ruido dos berros dixo: Que é este rebumbio? Entón o home achegouse correndo e lle deu a nova. ¹⁵Elí tiña noventa e oito anos, e os seu ollos cegaran e non podía ver.¹⁶O home lle dixo a Elí: Eu son o que veu do campo de batalla. Fuxín hoxe da batalla. Elí perguntou: Como foron as cousas, meu fillo? ¹⁷O que trouxo a nova respondeu: Israel fixiu diante dos filisteos, ademais houbo grande matanza entre o pobo, tamén morreron os teus dous fillos Ofni e Finees e a arca de IHVH foi capturada.¹⁸Cando mencionou a arca de IHVH, Elí caeu do seu asento cara atrás, xunta a porta, rompeu a caluga e morreu, xa que era un home maior e pesaba moito. Elí xulgara en Israel por coarenta anos.¹⁹A súa nora, a muller de Finees, estaba embarazada e xa a punto de parir, ao escoitar a nova de que a arca de Deus fora capturada e que o seu sogro e o seu home morreran, axeonllouse e deu a luz, porque lle viñeron as dores de parto. ²⁰Ao momento en que morria, as mulleres que estaban con ela lle dixeron: Non temas, porque pariches un fillo. Mais ela non respondeu nen puxo atención.²¹Mais chamou ao neno Icabod e dixo: Marchou a glroria de Israel, por ter sido capturada a arca de Deus e pola morte do seu sogro e do seu home. ²²Ela dixo: Marchou a gloria de Israel porque a arca de Deus foi capturada.

¹Cando os filisteos capturaron a arca de IHVH, leváronna de Eben-Ezer a Asdod. ²E os filisteos colleron a arca de IHVH e metéronna no templo de Dagón e puxéronna xunto a Dagón. ³Ao día seguinte, cando se ergueron as xentes de Asdod, velaí que Dagón estaba prostrado por terra diante da arca de IHVH e colleron a Dagón e o puxeron no seu sitio.⁴Ao dia seguinte, erguéronse de novo, velaí que Dagón caera prostrado polo chan diante da arca de IHVH, e a cabeza e as mans de Dagón estaban cortadas no limiar, quedándolle só o tronco a Dagón. ⁵Por iso ata hoxe os sacerdotes de Dagón e todos os que entran no seu templo non pisan o limiar de Dagón en Asdod.⁶E a man de IHVH se agravou sobre Asdod e destruíunos e feriunos con tumores, tanto en Asdod como nos seus territorios. ⁷Cando os homes de Asdod viron o que pasaba, dixeron: A arca de IHVH non debe de quedar entre nós, xa que a súa man é dura sobre nós e sobre o noso deus Dagón.⁸Entón, enviaron e convocaron a todos os principes filisteos e dixeron: Que imos facer coa arca do Deus de Israel? E eles responderon: Que a arca do Deus de Israel se traslade a Gat. E trasladaron a arca do Deus de Israel. ⁹Ocurriu que cando a trasladaran, houbo grande confusión xa que a man de IHVH caeu contra da cidade; feriu con tumores aos homes da cidade desde o menor ao maior.¹⁰Entón enviaron a arca de IHVH a Ecrón. Sucedeu que cando a arca de IHVH chegou a Ecrón, os ecronitas clamaron dicindo: Traeron a arca do Deus de Israel ata nós para matarnos a nós e ao noso pobo.¹¹Entón, enviaron e reuniron a todos os principes dos filisteos e dixeron: Sacade de aquí a arca do Deus de Israel e que volva para o seu lugar, de xeito que non nos mate a nós e ao noso pobo. Porque había un medo mortal por toda a cidade. A man de Deus fora moi pesada alí. ¹²E os homes que non morreron, foron feridos con tumores e o clamor da cidade subiu ata o ceo.

¹A arca de Iahveh estivo sete meses en terra dos filisteos. ²Entón os filisteos chamaron aos sacerdotes e aos adiviños, dicindo: Que faremos coa arca de Iahveh? Decídenos como a devolveremos ao seu lugar³E dixéronlles: Se enviades a arca do Deus de Israel, non a enviaredes valeira, senon que a devolveredes cunha ofrenda expiatoria. Entón seredes sandados e saberedes que a súa man non se apartou de vós. ⁴E os filisteos perguntaron: que ofrenda expiatoria lle podemos devolver? e eles dixeron: cinco tumores de ouro e cinco ratos de ouro tantos como o número dos principes filisteos, porque a mesma praga estivo tanto sobre vós como cobre os vosos principes.⁵Entón, faredes imaxe dos vosos tumores e imaxe dos ratos que estragaron a vosa terra e daredes a gloria ao Deus de Israel, quizais así El alixeire a súa man sobre vós, sobre os vosos deuses e sobre a vosa terra. ⁶Por que endureceredes os vosos corazóns, como endureceron os seus corazóns os exipcios e o faraón? Cando El os tratou con dureza, non deixaron ir ao pobo e marcharon?⁷Agora pois, tomade e preparade un carro novo e dúas vacas con crías as cales nunca foron xunguidas. Xunguide as vacas ao carro e levade os cuxos a casa, lonxe delas. ⁸E collede a arca de Iahveh e colocádea no carro e poñede ao carón da caixana caixa os obxetos de ouro que lles daredes como ofrenda de expiación. Despois, deixádea ir e que marche. ⁹Observade: se sube polo camiño dos seu territorios a Bet-semes, entón saberemos que non foi a súa manque nos feriu, senon que nos sucedeu por casualidade.¹⁰Entón os homes fixeron así. Colleron dúas vacas con crías, xunguíronnas ao carro e pecharon aos seus cuxos na corte. ¹¹Colocaron a arca de Iahveh no carro e a caixa cos ratos de ouro e a figura dos seus tumores. ¹²E as vacas colleron o camiño dereito cara Bet-semes. Ían polo camiño bruando mentres andaban e non se desviaron nen a dereita nen a esquerda. Os principes filisteos as seuguiron ata o linde de Bet-semes.¹³A xente de Bet-semes esta a segar o trigo no val, levantaron os ollos e viron a arca e se alegraron de véla.¹⁴O carro chegou ao campo de Xosué, o bet-semita, e parou onda unha grande pedra. Eles partiron a madeira do carro e ofreceron as vacas en holocausto ao Iahveh. ¹⁵Os levitas baixaron a arca de Iahveh e a caixa que estaba con ela, na que estaban os obxetos de ouro e as colocaron sobre unha grande pedra e os homes de Bet-semes ofreceron holocaoustos ao Iahveh naquel día.¹⁶Cando os cinco príncipes filisteos viron isto, volveron ese mesmo día para Ecrón.¹⁷Estes son os tumores de ouro que os filisteos entregaron coma ofrenda de expiación ao Señor: un por Asdod, un por Gaza, un por Ascalón, un por Gat e un por Ecrón. ¹⁸E os ratos de ouro correspondían a todas as cidades dos filisteos as que pertencían aos cinco principes, tanto de cidades fortificadas como de aldeas sen muralla. A grande pedra sobre a que colocaron a arca do Señor, ainda hoxe é testemuña no eido de Xosué o bet-semita.¹⁹O Señor feriu aos homes de Bet-semes porque miraron dentro da arca do Señor. Castigou a cincuenta mil setenta homes de todo o pobo e a xente chorou porque o Señor ferira ao pobo con grande mortandade. ²⁰Os homes de Bet-semes dixeron: Quen pode estar diante do Señor, Deus Santo? Quen subirá alonxandose de nós?²¹E enviaron mensaxeiros aos habitantes de Quiriat-jearim, dicindo: Os filisteos devolveron a arca do Señor, baixade e subídea con vós

¹E viñeron os homes de Quiriat-jearim, colleron a arca do Señor e leváronna para a casa de Abiadab no outeiro. E consagraron ao seu fillo Eleazar para que gardase a arca do Señor. ²Pasou moito tempo, vinte anos, desde que o día en que a arca quedou en Quiriat-Iearim. E Toda a casa de Israel estrañaba ao Señor.³Entón Samuel falou a toda a casa de Israel dicindo: Se tornades al Señor con todo o voso corazón, botade de entre vós os deuses alleos e as Astorets e volvede os vosos corazóns ao Señor e servídeo só a El, e El vos librará da man dos filisteos. ⁴Os fillos de Israel quitaron os baales e as Astorets e serviron só ao Señor.⁵Samuel dixo: Reunide en Mizpa a todo Israel e eu orarei ao Señor por vós. ⁶E se reuniron en Mizpa, sacaron auga e vertéronna diante do Señor. Xaxuaron aquel día e dixeron alí: Pecamos contra o Señor. E Samuel xulgou aos fillos de Israel en Mizpa.⁷Cando os filisteos escoitaron que os fillos de Israel se xuntaran en Mizpa, os principes dos filisteos subiron contra Israel. Cando escoitaron isto, os fillos de Israel tiveron medo dos filisteos. ⁸Entón os fillos de Israel lle dixeron a Samuel: Non deixes de clamar ao Señor noso Deus por nós, para que El nos libre da man dos filisteos.⁹Samuel colleu un año de leite e ofreceullo ao Señor en holocausto. E Samuel clamou ao Señor por Israel e o Señor lle respondeu.¹⁰Mentres Samuel estaba ofrecendo o holocausto, os filisteos se achegaron para pelexar con Israel. Mais o Señor mandou un trono tal aquel día contra os filisteos que os confundiu e foron derrotados diante de Israel. ¹¹Os homes de Israel sairon de Mizpa perseguindo aos filisteos, feríndoos ata máis alá de Bet-car.¹²Despois Samuel colleu unha pedra e colocouna entre Mizpa e Sen, e chamouna Eben-Ezer, dicindo: Ata aquí nos axudou o Señor.¹³Os filisteos foron sometidos e non volveron máis dentro das lindes de Israel. E a man do Señor estivo contra dos filisteos toda a vida de Samuel. ¹⁴As cidades que os filisteos colleran a Israel, foronlles devoltas, desde Ecrón ata Gad, e Israel liberou o seu territorio da man dos filisteos. E houbo paz entre Israel e os amorreos.¹⁵Samuel xulgou en Israel todos os días da súa vida. ¹⁶Todos os anos facía un percorrido por Betel, Gilgal e Mizpa e xulgaba a Israel en todos estes lugares. ¹⁷Despois volvía a Ramá, xa que alí estaba a súa casa, e alí xulgaba a Israel. E edificou un altar ao Señor.

¹E aconteceu que despois da morte de Saúl, David volveu da derrota dos amalecitas e quedou por dous días en Siclag. ²E ao terceiro día, velaí que chegou un home do campamento de Saúl coas súas roupas rachadas e po na súa cabeza; e cando chegou diante de David, caeu en terra e prostrouse.³E David díxolle: -De onde vés? E el díxolle: -Fuxín do campamento de Israel. ⁴E David díxolle: -Que aconteceu? Cóntame o que sabes! E el respondeu: -O pobo fuxiu da batalla, e tamén moitos do pobo caeron e morreron; e tamén Saúl e o seu fillo Xonatán morreron. ⁵Entón David díxolle ao mozo que estaba a contarlle todo: -Como sabes que Saúl e o seu fillo Xonatán morreron?⁶E o mozo respondeu: -Por casualidade eu estaba no monte Gilboa, e velaí, Saúl estaba apoiado na súa lanza, e os carros e os xinetes xa estaban chegando, ⁷el volveuse, viume e chamoume, e eu respondín: -Aquí me tes.⁸E el preguntoume: -Quen es? E eu respondín: -Son un amalecita. ⁹Entón díxome: -Rógoche que te poñas xunto a min e me mates, pois a agonía apoderouse de min e aínda me queda a vida. ¹⁰Entón púxenme a carón del e mateino, pois sabía que non podía vivir despois de caer dese xeito, e tomei a coroa que había na súa cabeza e o brazalete que tiña no seu brazo, e tróuxenos aquí ao meu señor.¹¹Entón David colleu as súas roupas e rachounas; e tamén fixeron así todos os homes que estaban con el. ¹²E lamentaron, choraron e xaxuaron ata a tarde por Saúl e por Xonatán, o seu fillo, e polo pobo do Iahveh e pola casa de Israel, porque caeran a espada. ¹³Entón David preguntoulle ao mozo que lle falara: -Ti de onde es? E el respondeu: -Son fillo dun estranxeiro, un amalecita.¹⁴E David díxolle: -Como é que non tiveches medo de estender a túa man para destruír o unxido de Iahveh? ¹⁵Entón David chamou a un dos mozos e díxolle: -Érguete, matao! E el feriuno e morreu. ¹⁶E David díxolle: -Caia o teu sangue sobre a túa cabeza, porque a túa boca testemuñou contra ti, dicindo: eu matei o unxido de Iahveh!¹⁷David entoou este lamento por Saúl e por Xonatán, o seu fillo, ¹⁸e mandou que lles ensinaran aos fillos de Xudá o canto do arco. Velaí, está escrito no libro do Xusto: ¹⁹A túa gloria, Israel, morreu sobre os teus montes. Como caeron os valentes! ²⁰Non o anunciedes en Gat, non o anunciedes nas rúas de Ascalón, non sexa que as fillas dos filisteos se alegren, non sexa que as fillas dos incircuncisos o celebren.²¹Ó Montes de Gilboa, que non veña sobre vós orballo nin choiva, nin campos de ofrendas! Porque alí foi deshonrado o escudo dos heroes, o escudo de Saúl, que non foi unxido con aceite. ²²Senón do sangue dos feridos e da gordura dos valentes. O arco de Xonatán xamais volveu atrás! E a espada de Saúl xamais volveu baleira!²³Saúl e Xonatán, queridos e amados na súa vida, nin na súa morte foron separados. Eran máis lixeiros cás águias, máis fortes que os leóns. ²⁴Fillas de Israel, chorade por Saúl! Que vos vestía de espléndido escarlata, e adornaba de ouro as vosas roupas.²⁵Como caeron os valentes no medio da batalla! Xonatán, ferido nas túas alturas! ²⁶Estou aflixido por ti, meu irmán Xonatán! Eras moi querido! O teu amor para min era marabilloso, máis que o amor das mulleres. ²⁷Como caeron os valentes e pereceron as armas de guerra!

¹Despois disto, aconteceu que David consultou a Iahveh, dicindo: -Subirei a unha das cidades de Xudá? E Iahveh díxolle: -Sube. E David dixo: -A onde subirei? E El dixo: -A Hebrón. ²Subiu, pois, David alá, e tamén as súas dúas mulleres, Ahinoam izreelita e Abigail, viúva de Nabal o carmelita. ³E David tamén fixo subir aos seus homes que estaban con el, cada un coa súa familia; e viviron nas cidades de Hebrón.⁴Entón viñeron os homes de Xudá e unxiron alí a David como rei sobre a casa de Xudá.

E informaron a David dicindo: -Os homes de Iabes de Galaad foron os que sepultaron a Saúl.

¹E houbo unha guerra longa entre a casa de Saúl e a casa de David, mais David ía fortalecéndose, e a casa de Saúl debilitándose cada vez máis.²A David nacéronlle fillos en Hebrón: o seu primoxénito foi Amón, fillo de Ahinoam a iesreelita; ³o segundo, Quileab, de Abigail, viúva de Nabal do Carmel; o terceiro, Absalom, fillo de Maaca, filla de Talmai, rei de Gesur;⁴o cuarto, Adonías, fillo de Haguit; o quinto, Sefatías, fillo de Abital; ⁵o sexto, Itream, de Egla, muller de David. Estes nacéronlle a David en Hebrón.⁶E aconteceu que durante a guerra entre a casa de Saúl e a casa de David, Abner fortalecíase na casa de Saúl. ⁷E Saúl tiña unha concubina que se chamaba Rizpa, filla de Aiá. Entón Is-boset díxolle a Abner: -Por que te achegaches á concubina do meu pai?⁸Entón Abner anoxouse moito por mor das palabras de Is-boset, e dixo: -Seica son cabeza de can para Xudá? Ata hoxe estou a amosar bondade coa casa do teu pai Saúl, cos seus irmáns e cos seus amigos, e non te entreguei na man de David; e ti acúsasme agora dun delito con esta muller?⁹Que Deus faga isto a Abner, e aínda máis, se non fago cumprir o que Iahveh xurou a David: ¹⁰para transferir o reino da casa de Saúl e establecer o trono de David sobre Israel e sobre Xudá dende Dan ata Beerseba. ¹¹E el non puido responder nada a Abner porque lle tiña medo.¹²Entón Abner mandou mensaxeiros a David por si, dicindo: -De quen é a terra? E engadindo: -Fai un pacto comigo, e velaquí, a miña man estará contigo para facer que todo Israel se volva a ti. ¹³E el respondeu: -Ben. Farei un pacto contigo, pero pídoche unha cousa: non verás a miña faciana a non ser que cando veñas a verme, veña contigo Mical, filla de Saúl.¹⁴Entón David mandou mensaxeiros a Is-boset, fillo de Saúl, dicindo: -Dáme a miña muller Mical, coa que me desposei por cen prepucios dos filisteos. ¹⁵Entón Is-boset mandou a tomala do seu home, Paltiel, fillo de Lais. ¹⁶E o seu home foi con ela chorando, e seguiuna ata Bahurim. Entón Abner díxolle: -Vaite, volve! E el foise.¹⁷E Abner celebrou consello cos anciáns de Israel, dicindo: -Durante moito tempo procurastes que David fose rei sobre vós. ¹⁸Agora pois, facédeo así porque Iahveh falou de David, dicindo: "Pola man do meu servo David salvarei o meu pobo Israel da man dos filisteos e da man de todos os seus inimigos."¹⁹Abner falou tamén aos ouvidos dos benxaminitas; e ademais foi a Hebrón para dicirlle a David todo o que lle parecía ben a Israel e a toda a casa de Benxamín. ²⁰Cando Abner chegou onda David en Hebrón, con vinte homes con el, David preparou un banquete para Abner e os homes que estaban con el.²¹E Abner dixo a David: -Levantareime e irei a reunir a todo Israel para o meu señor o rei, para que fagan un pacto contigo, e sexas rei sobre todo o que o teu corazón desexe! Entón David despediu a Abner, e el foi en paz.²²Velaí, os servos de David e Ioab chegaron dunha incursión e trouxeron con eles moito botín; pero Abner non estaba con David en Hebrón, porque el despedírao e el marchara en paz. ²³Cando chegou Ioab e todo o exército que estaba con el, informárono dicindo: -Abner, fillo de Ner, veu xunto o rei e el despediuno, e marchou en paz.²⁴Entón Ioab foi onda o rei e dixo: -Que fixeches? Velaquí, Abner veu a ti; por que, pois, o despediches e el marchou? ²⁵Ti coñeces a Abner, fillo de Ner, que veu para te enganar, para coñecer as túas saídas e as túas entradas, e para saber todo o que fas! ²⁶E cando Ioab saíu de onde David estaba, mandou mensaxeiros tras de Abner, e trouxérono dende o pozo de Sira sin que David o soubera.²⁷E cando Abner volveu a Hebrón, Ioab levouno aparte no medio da porta para falarlle en privado, e aló feriuno no seu ventre, e morreu por causa do sangue do seu irmán Asael.²⁸Cando David soubo disto dixo: -Eu e o meu reino somos inocentes diante de Iahveh por sempre do sangue de Abner, fillo de Ner! ²⁹Que recaia o seu sangue sobre a cabeza de Ioab e sobre toda a casa do seu pai! Que nunca falte na casa de Ioab un que teña fluxo, ou gafo, ou que se sustente cun caxato, ou que morra a espada, ou que teña necesidade de pan! ³⁰Así Ioab e o seu irmán Abisai mataron a Abner porque el matara a Asael, o seu irmán, na batalla de Gabaón.³¹E David dixo a Ioab e a todo o pobo que estaba con el: -Rasgade as vosas roupas, cinguídevos de saco e chorade diante de Abner. E o propio rei David ía detrás do ataúde. ³²E sepultaron a Abner en Hebrón; e o rei levantou a súa voz e chorou ao pé do sepulcro de Abner, e todo o pobo chorou tamén.³³E o rei entoou unha lamentación por Abner, e dixo: -Debería morrer Abner como morre un insensato? ³⁴As túas mans non estaban atadas, nin os teus pés postos en grillóns. Caes como un que cae diante dos malvados.

E todo o pobo volveu chorar e lamentarse por el.

¹Cando Is-boset, fillo de Saúl, escoitou que Abner morrera en Hebrón, as súas mans debilitáronse e todo Israel colleu medo. ²E o fillo de Saúl tiña dous homes que eran príncipes de bandas: un chamábase Baana, e o outro Recab, os dous, fillos de Rimón Beerotita, dos fillos de Benxamín (pois Beerot tamén se considera parte de Benxamín). ³pois os beeroteos fuxiran a Gitaím, e viviron ali coma estranxeiros ata hoxe.⁴E Xonatán, fillo de Saúl, tiña un fillo lisiado dos pés. Este tiña cinco anos cando viñeron de Xizreel as novas da morte de Saúl e Xonatán, e a súa criada colleuno e fuxiu; pero aconteceu que na súa présa por fuxir, caeu e quedou coxo. O seu nome era Mefiboset.⁵E os fillos de Rimón o Beerotita, Recab e Baana, foron e entraron na casa de Is-boset no calor do día, mentres el estaba durmindo a sesta. ⁶E eles entraron ao medio da casa coma se fosen buscar trigo, e ferírono na quinta costela; e despois Recab e o seu irmán Baana fuxiron. ⁷Cando entraron na casa Is-boset estaba deitado na súa cama, na súa habitación, e ferírono e matárono; e cortáronlle a cabeza, e colleron a cabeza e camiñaron toda a noite polo camiño da Araba.⁸E trouxeron a cabeza de Is-boset a David en Hebrón, e dixéronlle ao rei: -Velaquí a cabeza de Is-boset, fillo do teu inimigo Saúl, que quería quitarche a vida! Así Iahveh vengou hoxe ao meu señor o rei de Saúl e á súa descendencia! ⁹Pero David respondeu a Recab e ao seu irmán Baana, fillos de Rimón Beerotita, e díxolles: -Vive Iahveh que rescatou a miña vida de toda anguria! ¹⁰Que cando un me avisou, dicindo: "velaí, Saúl morreu," pensando que me traía boas novas, prendino e mateino en Siclag; ese foi o pago que lle dei polas novas que me trouxo, aínda que el pensaba que traía boas noticias;¹¹canto máis, a vós homes malvados que matastes un home xusto na súa propia casa e na súa cama? Non demandarei agora o seu sangue das vosas mans, para botarvos da terra? ¹²Entón David ordenou aos mozos, e eles matáronos e cortáronlles as mans e os pés, e colgáronos xunto ao estanque en Hebrón. Despois tomaron a cabeza de Is-boset e sepultárona no sepulcro de Abner en Hebrón.

¹Entón tódalas tribos de Israel foron xunto a David en Hebrón, dicindo: -Velaquí, nós somos parte dos teus ósos e da túa carne! ²Aínda antes, cando Saúl era rei sobre nós, ti eras o que guiaba a Israel nas súas saídas e entradas, e Iahveh díxote: ti pastorearás o meu pobo Israel, e ti serás príncipe sobre Israel.³Entón todos os anciáns de Israel viñeron ao rei en Hebrón, e o rei David fixo un pacto con eles en Hebrón diante de Iahveh; e unxiron a David como rei sobre Israel. ⁴David tiña trinta anos cando chegou a ser rei, e reinou por corenta anos. ⁵Reinou en Hebrón sobre Xudá sete anos e seis meses; e en Xerusalém reinou trinta e tres anos sobre todo Israel e Xudá.⁶E o rei e os seus homes marcharon a Xerusalém contra os iebuseos, habitantes daquela terra, que lle dixeran a David: -Non entrarás aquí; mesmo os cegos e os coxos serán quen de te rexeitar berrando: David non pode entrar aquí! ⁷Con todo, David tomou a fortaleza de Sión, é dicir, a cidade de David.⁸E dixo David ese día: -Quen queira ferir os iebuseos, que suba polo túnel da auga e chegue aos coxos e aos cegos, aos que a alma de David aborrece. Por iso se di: "Nin os cegos nin os coxos entrarán na casa." ⁹E David viviu na fortaleza e chamouna Cidade de David. E edificou David o muro arredor dende o Milo cara adentro. ¹⁰E David seguía engrandecéndose, porque Iahveh, Deus dos exércitos, estaba con el.¹¹E Hiram, rei de Tiro, mandou mensaxeiros a David, con madeira de cedro, e carpinteiros e canteiros, e eles construíron unha casa para David. ¹²E David entendeu que Iahveh o confirmara como rei sobre Israel, e que exaltara o seu reino por amor ao seu pobo Israel.¹³Despois de vir de Hebrón, David tomou máis concubinas e mulleres en Xerusalém, e nacéronlle a David máis fillos e fillas. ¹⁴E estes son os nomes dos que lle naceron en Xerusalém: Samua, Sobab, Natán, Salomón, ¹⁵Ibhar, Elisúa, Nefeg, Iafía, ¹⁶Elisama, Eliada, e Elifelet.¹⁷Cando os filisteos escoitaron que David fora unxido rei sobre Israel, todos os filisteos subiron a buscar a David. E cando David o soubo, baixou á fortaleza. ¹⁸Entón chegaron os filisteos e desplegáronse polo val de Refaím.¹⁹David consultou entón a Iahveh, dicindo: -Subirei contra os filisteos? Entregaralos na miña man? E Iahveh dixo a David: -Sube, e certamente entregarei os filisteos na túa man. ²⁰Entón David foi a Baal-Perazim e alí venceunos, e dixo: - Iahveh creou unha brecha entre os meus inimigos diante de min, como unha corrente impetuosa! Por iso chamouse a aquel lugar Baal-Perazim. ²¹E eles abandonaron alí os seus ídolos, e David e os seus homes leváronos.²²Despois os filisteos subiron outra vez e desplegáronse no val de Refaím. ²³Entón David consultou a Iahveh, e El dixolle: -Non subas directamente; virás por detrás deles e sairás a eles en fronte das moreiras.²⁴E acontecerá que cando escoites o son de marcha nas copas das moreiras actuarás axiña; porque entón Iahveh sairá diante de ti para derrotar o exército dos filisteos. ²⁵E David fixo así, como Iahveh lle mandara, e derrotou os filisteos dende Geba ata Gezer.

¹David reuniu de novo a todos os homes escollidos de Israel, trinta mil. ²e David ergueuse e foi con todo o pobo que estaba con el a Baala de Xudá, para facer subir de alí a arca de Deus, que é chamada polo Nome: o nome de Iahveh dos exércitos que está sobre os querubíns.³E puxeron a arca de Deus sobre un carro novo, para levala da casa de Abinadab que estaba no monte; e Uzá e Ahío, fillos de Abinadab, guiaban o carro novo. ⁴E levárono coa arca de Deus dende a casa de Abinadab que estaba no monte; e Ahío ía diante da arca. ⁵E David e toda a casa de Israel tocaban con ledicia diante de Iahveh con toda clase de instrumentos feitos de madeira de abeto, con liras, salterios, pandeiros, frautas e címbalos.⁶Cando chegaron á eira de Nacon, Uza estendeu a súa man cara a arca de Deus e suxeitouna, porque os bois estaban a piques de derrubala. ⁷Entón acendeuse a ira de Iahveh contra Uza, e Deus feriuno alí por mor da súa transgresión, e morreu alí xunto á arca de Deus.⁸E anoxouse David porque a ira de Iahveh caera sobre Uza, e chamou a aquel lugar Perez-Uza, como se chama ata hoxe. ⁹E David tivo medo de Iahveh ese día, e dixo: -Como poderá vir a min a arca de Iahveh?¹⁰E David non quixo trasladar a arca de Iahveh con el á Cidade de David, senón que a trasladou á casa de Obed-edom o ieteo. ¹¹E a arca de Iahveh quedou na casa de Obed-edom o ieteo por tres meses; e Iahveh bendixo a Obed-edom e a toda a súa casa.¹²E informaron ao rei David, dicindo: - Iahveh bendiciu a casa de Obed-edom e todo o que lle pertence por mor da arca de Deus. Entón David foi e fixo subir a arca de Deus da casa de Obed-edom á Cidade de David con ledicia. ¹³E aconteceu que cando os que levaban a arca de Iahveh camiñaban seis pasos, el sacrificaba un boi e un cordeiro.¹⁴E David bailaba con toda a súa forza diante de Iahveh; e estaba vestido cun efod de liño. ¹⁵Así David e toda a casa de Israel subían a arca de Iahveh con aclamacións e son de trompeta.¹⁶E aconteceu que cando a arca de Iahveh chegou á Cidade de David, Mical, filla de Saúl, mirou pola fiestra, e cando viu ao rei David brincando e bailando diante de Iahveh, desprezouno no seu corazón. ¹⁷E trouxeron a arca de Iahveh e puxérona no seu lugar dentro da tenda que David tivera levantada para ela; e David ofreceu holocaustos e ofrendas de paz diante de Iahveh.¹⁸Cando David rematou de ofrecer os holocaustos e as ofrendas de paz, bendiciu o pobo no nome de Iahveh dos exércitos. ¹⁹Despois repartiu a todo o pobo, a toda a multitude de Israel, tanto homes coma mulleres, a cada un, un anaco de pan, un anaco de dátiles e unha torta de pasas. Entón todo o pobo marchou cada un á súa casa.²⁰Cando David volveu a bendicir a súa casa, Mical, filla de Saúl, saíu ao encontro de David e díxolle: -Que distinguido se fixo hoxe o rei de Israel, descubríndose hoxe aos ollos das criadas dos seus servos, como se descubre un calquera!²¹E David dixo a Mical: -Foi diante de Iahveh que me escolleu por enriba do teu pai e de toda a súa casa para me constituír príncipe sobre o pobo de Iahveh; así que cantarei diante de Iahveh. ²²E aínda me hei facer menos que isto, e serei humillado diante dos meus propios ollos; pero serei honrado diante das servas das que ti que falaches. ²³E Mical, filla de Saúl, non tivo fillos ata o día da súa morte.

¹E aconteceu que cando o rei vivía na súa casa, despois de que Iahveh lle dera descanso de todos os seus inimigos arredor, ²o rei dixo ao profeta Natán: -Mira, eu vivo nunha casa de cedro, pero a arca de Deus vive entre cortinas.³E Natán dixo ao rei: -Vai, fai todo o que hai no teu corazón, porque Iahveh está contigo. ⁴Pero esa mesma noite a palabra de Iahveh chegou a Natán, dicindo: ⁵-Vai e di ao meu servo David: -Isto di Iahveh: -Es ti o que me vai edificar unha casa para vivir?⁶Pois non vivín en casa algunha dende o día que fixen subir aos fillos de Israel de Exipto ata o sol de hoxe, senón que andei en tenda e en tabernáculo. ⁷En todo o que andei con todos os fillos de Israel, falei algunha vez a algunha das tribos de Israel ás que lles mandei pastorear o meu pobo Israel, dicindo: por que non me edificastes unha casa de cedro?⁸Agora pois, así dirás ao meu servo David: así di Iahveh dos exércitos: Eu collinte das mandas, de seguir tras do rabaño, para que foses príncipe sobre o meu pobo Israel. ⁹E estiven contigo en todos os teus camiños e destruín a todos os teus inimigos diante de ti; e farei de ti un gran nome, coma o nome dos grandes que están na terra.¹⁰E dispuxen un lugar para o meu pobo Israel e planteino alí, para que habite na súa propia terra e non sexa perturbado; e os malvados non os aflixan máis como no principio, ¹¹como dende o día en que mandei levantar xuíces sobre o meu pobo Israel. E dareiche acougo de todos os teus inimigos; e tamén Iahveh faiche saber que Iahveh edificará unha casa para ti.¹²Cando se cumpran os teus días e descanses cos teus pais, levantarei a túa descendencia despois de ti, que sairá das túas entrañas, e establecerei o seu reino. ¹³El edificará unha casa para o meu nome, e Eu establecerei o trono do seu reino para sempre. ¹⁴Eu serei o seu pai e el será o meu fillo. Cando cometa iniquidade, corrixireino con vara de homes e con azoutes de fillos dos homes,¹⁵pero a miña misericordia non se afastará del, como a afastei de Saúl, a quen quitei de diante de ti. ¹⁶A túa casa e o teu reino permanecerán para sempre diante de ti; e o teu trono será establecido para sempre. ¹⁷Segundo todas estas palabras e conforme toda esta visión, así lle falou Natán a David.¹⁸Entón o rei David entrou e sentou diante de Iahveh, e dixo: -Quen son eu, meu Señor Iahveh, e que é a miña casa para que me teñas traído ata aquí? ¹⁹E coma se fose pouco aos teus ollos, ó Señor Iahveh, ti tamén falaches da casa do teu servo respecto ao que vai a vir moito máis adiante. Señor Iahveh, que grande designio para un home! ²⁰E que máis pode dicirche David? Pois ti, Señor Iahveh, coñeces o teu servo!²¹Por mor da túa palabra e conforme o teu propio corazón, fixeches toda esta grandeza para que o soubera o teu servo. ²²Ó Señor Iahveh, por iso ti es grande! Non hai ninguén coma ti, nin hai outro Deus ademais de ti, conforme todo o que escoitamos cos nosos ouvidos! ²³E que nación hai na terra coma o teu pobo Israel, que viñeches rescatar para ti como pobo, para poñerlle nome e facer grandes cousas grandes e terribles, expulsando as nación e os seus deuses diante do pobo que rescataches de Exipto?²⁴Ti estableciches o teu pobo, Israel, como o teu pobo para sempre, e ti, Iahveh, viñeches ser o seu Deus. ²⁵E agora, Ó Iahveh Deus, confirma para sempre a palabra que falaches sobre o teu servo e sobre a súa casa, e fai como dixeches. ²⁶Que o teu nome sexa engrandecido para sempre, para que digan: Iahveh dos exércitos é o Deus de Israel. E sexa establecida a casa do teu servo David diante de ti.²⁷Porque ti, Iahveh dos exércitos, Deus de Israel, despertaches o ouvido do teu servo dicindo: "Eu construireiche unha casa. Por iso o teu servo atopou no seu corazón o valor para levantar esta oración diante de ti. ²⁸Pois agora, Señor Iahveh, ti só es Deus, e as túas palabras son verdade, e prometiches ao teu servo este ben. ²⁹Ten a ben bendicir a casa do teu servo para que permaneza para sempre diante de ti; porque ti, Señor Iahveh, falaches, e coa túa bendición será bendita a casa do teu servo para sempre.

¹Despois disto, aconteceu que David derrotou os filisteos e someteunos, e David tomou a cidade das mans dos filisteos.²E derrotou tamén a Moab, e mediunos cun cordón facéndoos deitarse en terra: dous cordóns para darlles morte, e un cordón para deixalos vivir. E os moabitas foron servos de David, e pagaron tributos.³David tamén derrotou a Hadad-ezer, fillo de Rehob, rei de Soba, cando este ía restaurar o seu dominio na rexión do río Eufrates. ⁴E David capturou mil setecentos homes de a cabalo e vinte mil homes de a pé; e David descabezou os cabalos dos carros, deixando só para cen carros.⁵E cando os sirios de Damasco viñeron axudar a Hadadezer, rei de Soba, David matou vinte e dous mil homes deles. ⁶Entón David puxo postos de garda en Siria de Damasco, e os sirios foron servos de David, traéndolle tributos. E Iahveh ía con David onde queira que fora e dáballe a victoria.⁷E David colleu os escudos de ouro que tiñan os servos de Hadadezer, e tróuxoos a Xerusalém. ⁸E de Beta e de Berotai, cidades de Hadadezer, o rei David colleu unha gran cantidade de bronce.⁹E cando Toi, rei de Hamat, escoitou que David derrotara a todo o exército de Hadadezer, ¹⁰mandou o seu fillo Ioram ao rei David, para saudalo e darlle os parabéns porque Hadadezer pelexara con el e el o derrotara; pois Hadadezer era inimigo de Toi. E Ioram traía na súa man obxectos de prata, de ouro e de bronce,¹¹que o rei David ofreceu a Iahveh , xunto coa prata e o ouro que tomara de tódalas nacións que conquistara: ¹²de Aram e Moab, dos fillos de Amón, dos filisteos e de Amalec, e do botín de Hadadezer, fillo de Rehob, rei de Soba.¹³E David fíxose famoso cando volveu despois de derrotar a dezaoito mil sirios no val do Sal. ¹⁴E puxo postos de garda en Edom, e todos os edomitas foron servos de David. E Iahveh daba a victoria a David onde queira que ía.¹⁵E David reinou sobre todo Israel, e administrou xustiza e xuízo a todo o seu pobo. ¹⁶Ioab, fillo de Sarvia, era xefe do exército; e Iosafat, fillo de Ahilud, era o cronista; ¹⁷Sadoc, fillo de Ahitob, e Ahimélec, fillo de Abiatar, eran os sacerdotes; e Seraías era o secretario; ¹⁸Benaías, fillo de Iohada, estaba a cargo dos cereteos e peleteos; e os fillos de David eran os príncipes.

¹Entón David dixo: -Hai aínda alguén que quede da casa de Saúl para que eu lle teña bondade por amor a Xonatán? ²E había un servo da casa de Saúl que se chamaba Siba, chamárono diante de David, e o rei díxolle: -Es ti Siba? E el respondeu: -O teu servo.³Entón o rei dixo: -Non queda ninguén da casa de Saúl a quen eu poida amosar o favor de Deus? E Siba respondeu ao rei: -Aínda queda un fillo de Xonatán, impedido de ambos pés. ⁴E o rei díxolle: -Onde está? E Siba dixo ao rei: -Velaquí, está na casa de Maquir, fillo de Amiel, en Lodebar.⁵Entón o rei David mandou traelo da casa de Maquir, fillo de Amiel, de Lodebar. ⁶Cando Mefiboset, fillo de Xonatán, fillo de Saúl, chegou onda David, caeu sobre o seu rostro e prostrouse. E David dixolle: -Mefiboset? E el respondeu: -Aquí está o teu servo.⁷Entón David díxolle: -Non temas, porque de certo amosarei misericordia contigo por amor a Xonatán, o teu pai, e devolvereiche tódalas terras do teu avó Saúl, e ti comerás sempre na miña mesa. ⁸E el prostrouse de novo e dixo: -Quen é o teu servo para que te preocupes por un can morto coma min?⁹Entón o rei chamou a Siba, servo de Saúl, e díxolle: -Hei dar ao neto do teu señor todo o que pertencía a Saúl e á súa casa. ¹⁰Ti, cos teus fillos e os teus servos, cultivaredes a terra para el e levaredes os froitos para que o neto do teu señor teña alimento. Con todo, Mefiboset, neto do teu señor, comerá sempre na miña mesa. E Siba tiña quince fillos e vinte servos.¹¹Entón Siba dixo ao rei: -Segundo todo o que o meu señor o rei manda ao seu servo, así fará o teu servo. E Mefiboset comía á mesa de David coma un dos fillos do rei. ¹²E Mefiboset tiña un fillo pequeno que se chamaba Micaías. E todos os que vivían na casa de Siba eran servos de Mefiboset. ¹³E Mefiboset vivía en Xerusalém, porque sempre comía na mesa do rei; e era coxo dos seus dous pés.

¹Aconteceu despois disto que morreu o rei dos amonitas, e o seu fillo Hanún reinou no seu lugar. ²E dixo David: -Serei bondadoso con Hanún, fillo de Nahas, así coma seu pai foi bondadoso comigo. Entón David mandou os seus servos para consolalo pola morte do seu pai. Pero cando os servos de David chegaron á terra dos amonitas, ³os príncipes dos amonitas dixéronlle a Hanún: -Cres que David honra a teu pai por mandarche xente para te consolar? Non enviou os seus servos para recoñecer a cidade, espiala e conquistala?⁴Entón Hanún colleu os servos de David, e rapoulles a metade da súa barba e cortou as súas roupas pola metade ata as nádegas, e despediunos. ⁵Cando informaron a David, mandou ao seu encontro, porque os homes estaban moi avergoñados, e o rei díxolles: -Quedade en Iericó ata que vos medre a barba, e despois volvede.⁶E cando os amonitas viron que se fixeran odiosos con David, mandaron homes para contratar aos arameos de Bet-rehob e aos sirios de Soba, vinte mil homes de a pé, e do rei de Maaca mil homes e de Is-tob doce mil homes. ⁷E cando David o escoitou, mandou a Ioab e a todo o exército de homes valentes. ⁸E os amonitas saíron e puxéronse en fila de batalla na entrada da súa cidade; e os sirios de Soba e de Rehob, e os homes de Is-tob e de Maaca, estaban aparte no campo.⁹E cando Ioab viu que o combate arreciaba por diante e por detrás, escolleu de entre todos os homes máis capaces de Israel e colocounos en batalla contra os sirios. ¹⁰E puxo o resto do pobo a mando do seu irmán Abisai, e colocouno en orde de batalla contra os amonitas.¹¹E dixo: -Se os sirios son demasiado fortes para min, entón ti axudarasme; e se os amonitas son demasiado fortes para ti, entón eu irei a axudarte. ¹²Sé forte e mostrémonos valentes por amor ao noso pobo e polas cidades do noso Deus; e que faga Iahveh o que ben lle pareza!¹³E Ioab e o pobo que estaba con el achegáronse para loitar contra os sirios, e eles fuxiron de diante del. ¹⁴E cando os amonitas viron que os arameos fuxían, eles tamén fuxiron de diante de Abisaí e entraron na cidade. Entón Ioab volveu da batalla contra os amonitas e regresou a Xerusalém.¹⁵Pero cando os sirios viron que foran derrotados por Israel, volveron a reunirse. ¹⁶E Hadadezer mandou traer os sirios que estaban alén do río, e foron a Helam; e Sobac, comandante do exército de Hadadezer, ía á súa cabeza.¹⁷Cando se lle informou a David, reuniu a todo Israel e cruzou o Xordán e chegou a Helam. Os sirios dispuxéronse en orde de batalla para se enfrentar a David, e loitaron contra el. ¹⁸Pero os sirios fuxiron diante de Israel; e David matou dos arameos setecentos carros e corenta mil homes de a cabalo; e feriu a Sobac, comandante do seu exército, que morreu alí. ¹⁹Cando todos os reis servos de Hadadezer viron que foran derrotados por Israel, fixeron paz con Israel e servíronlle. E os sirios tiveron medo de axudar máis aos amonitas.

¹E aconteceu que na primavera, no tempo en que os reis saen a batalla, David mandou a Ioab e con el os seus servos e a todo Israel, e destruíron os amonitas e sitiaron Rabá. Pero David permaneceu en Xerusalém.²E sucedeu que á tardiña David ergueuse da súa cama e andaba pola terraza da casa real, e dende a terraza viu unha muller que se estaba a bañar; e a muller era moi fermosa. ³E David mandou preguntar sobre aquela muller; e alguén dixo: -Non é esta Betsabé, filla de Eliam, muller de Urías o hitita?⁴David mandou mensaxeiros para que lla trouxeran; e ela veu onda el, e el deitouse con ela. E ela volveu á súa casa despois de purificarse da súa impureza. ⁵E a muller concibiu, e mandou aviso a David, dicindo: -Estou embarazada.⁶Entón David mandou mensaxe a Ioab, dicindo: -Mándame a Urías o hitita. E Ioab mandou a Urías a David. ⁷Cando Urías veu onda el, David preguntoulle como estaba Ioab e como estaba o pobo e como ía a guerra. ⁸Entón David dixo a Urías: - baixa á túa casa e lava os teus pés. Cando Urías saíu da casa do rei, enviáronlle un regalo de parte do rei.⁹Pero Urías durmiu á entrada da casa do rei con todos os servos do seu señor, e non baixou á súa casa. ¹⁰Cando lle informaron a David dicindo: -Urías non baixou á súa casa, David díxolle a Urías: -Non viñeches de viaxe? Por que non baixaches á túa casa? ¹¹E Urías respondeu a David: -A arca, Israel e Xudá viven en tendas, e o meu señor Ioab e os servos do meu señor están acampados no campo. Irei eu á miña casa para comer e beber e deitarme coa miña muller? Pola túa vida e pola vida da túa alma, que non farei tal cousa!¹²Entón David dixo a Urías: -Queda aquí tamén hoxe, e mañá deixareite ir. E Urías quedou en Xerusalém ese día e o día seguinte. ¹³Entón David convidouno a comer e a beber con el, e embebedouno. Pero á tardiña Urías saíu e deitouse na súa cama cos servos do seu señor, e non baixou á súa casa.¹⁴Ao día seguinte David escribiulle unha carta a Ioab e mandouna por man de Urías. ¹⁵Na carta escribía: -Pon a Urías no fronte da batalla máis dura, e afastádevos del, para que sexa ferido e morra.¹⁶E aconteceu que cando Ioab estaba a asediar a cidade, puxo a Urías onde sabía que estaban os homes mais valentes. ¹⁷Entón os homes da cidade saíron e loitaron contra Ioab; e algúns dos homes, dos servos de David, caeron; e morreu tamén Urías o hitita.¹⁸E Ioab mandou unha mensaxe para contarlle a David todos os acontecementos da guerra; ¹⁹E ordenou ao mensaxeiro, dicindo: -Cando remates de contar ao rei todos os feitos da guerra, ²⁰se acontece que se alporiza e che di: Por que vos achegastes tanto á cidade para loitar? Non sabedes o que botan dende o muro?²¹Quen matou a Abimelec, fillo de Ierubaal? Non foi unha muller a que botou sobre el unha roda de muíño dende o cumio do muro, de xeito que morreu en Tebes? Por que vos achegastes tanto ao muro? Entón di: -Tamén o teu servo Urías o hitita morreu.²²Saíu, pois, o mensaxeiro, e chegou e díxolle a David todo o que Ioab mandara dicir. ²³E o mensaxeiro dixo a David: -Os homes foron máis fortes ca nós, e saíron ao campo contra nós, pero nós arremetemos contra eles ata a entrada da porta.²⁴E os arqueiros tiraron contra os teus servos dende o muro, e algúns dos servos do rei morreron; e tamén o teu servo Urías o hitita morreu. ²⁵E David dixo ao mensaxeiro: -Así dirás a Ioab: non te angusties por isto, pois a espada devora tanto a este como a outro; fortalece a batalla contra a cidade e destrúea; e ti, anímate!²⁶Cando a muller de Urías soubo que o seu marido Urías morrera, estivo de loito polo seu marido. ²⁷E cando pasou o loito, David mandouna traer á súa casa, e ela foi a súa muller, e deu a luz un fillo. Pero o que David fixera era malo aos ollos de Iahveh.

¹E Iahveh mandou a Natán a David, e foi diante del e díxolle: -Había dous homes nunha cidade, un rico e o outro pobre. ²O home rico tiña grandes rabaños de ovellas e vacas. ³Pero o home pobre non tiña máis ca unha pequena ovella que mercara e que criara, e esta medraba con el e cos seus fillos. Comía da súa comida e bebía da súa copa e durmía no seu peito e era coma unha filla para el.⁴Pero chegou un viaxeiro diante do home rico, e este non quixo tomar das súas ovellas nin das súas vacas para preparar o alimento para o viaxeiro que viñera a el, senón que colleu a pequena ovella do home pobre e guisouna para o home que viñera a el. ⁵Entón acendeuse a ira de David contra o home, e díxolle a Natán: -Como vive Iahveh, certamente o home que fixo isto merece morrer! ⁶E ha pagar catro veces máis pola ovella, porque fixo isto e non tivo compaixón.⁷Entón Natán díxolle a David: -Ti es ese home! Así di Iahveh, Deus de Israel: Eu unxínte rei sobre Israel e rescateite da man de Saúl. ⁸eEentreguei na túa custodia a casa do teu señor e as mulleres do teu señor, e deiche a casa de Israel e de Xudá; e se iso non fora suficiente, teríache engadido moito máis.⁹Por que desprezaches a palabra de Iahveh, facendo o malo aos seus ollos? Mataches a espada a Urías o hitita, e tomaches a súa muller para que fose a túa muller; e asasináchelo coa espada dos amonitas. ¹⁰Agora pois, a espada non se afastará da túa casa para sempre, porque me desprezaches e tomaches a muller de Urías o hitita para que fose a túa muller.¹¹Así di Iahveh: "Velaquí, levanto contra ti maldade dende a túa propia casa; e tomarei as túas mulleres diante dos teus ollos e dareinas ao teu compañeiro, e el deitarase coas túas mulleres a luz do día. ¹²En verdade ti fixéchelo en segredo, pero Eu farei isto diante de todo Israel e á luz do sol. ¹³Entón David dixo a Natán: -Pequei contra Iahveh! E Natán díxolle a David: - Iahveh perdoa o teu pecado; non morrerás.¹⁴Con todo, por canto blasfemaches grandemente contra Iahveh neste asunto, o fillo que che naceu morrerá. ¹⁵E Natán volveu á súa casa. E Iahveh feriu o neno que a viúva de Urías lle dera a David, e púsoxe moi grave.¹⁶David orou a Deus polo neno, xaxuou, retiruose, e pasou a noite deitado no chan. ¹⁷E os anciáns da súa casa achegáronse a el para levantalo do chan, pero el non quixo, e non comeu pan con eles. ¹⁸E aconteceu que morreu o neno ao sétimo día. E os servos de David tiñan medo de lle dicir que o neno morrera, pois dicían: mira, cando o neno estaba vivo, falamos con el e non nos escoitou. Canto mais non se aflixirá se lle decimos que o neno morreu?¹⁹Pero cando David viu que os seus servos murmuraban entre si, entendeu que o neno morrera; e dixo aos seus servos: - Morreu o neno? E eles dixeron: -Está morto. ²⁰Entón David ergueuse do chan, lavouse e unxiuse e mudou de roupa; e entrou na casa de Iahveh e adorou. Despois veu á súa casa e pediu que lle puxeran comida diante e comeu.²¹Entón os seus servos dixéronlle: -Que é isto que fixeches? Mentres vivía o neno, xaxuaches e choraches; e cando morreu o neno, erguécheste e comiches pan. ²²E el respondeu: -Mentres vivía o neno, xaxuaba e choraba, porque pensaba: quen sabe se Iahveh terá compaixón de min e o neno vivirá? ²³Pero agora que morreu, por que xaxuar? Poderei facelo volver? Eu irei a el, pero el non volverá a min.²⁴Entón David consolou a Betsabé, a súa muller, e veu a ela e deitouse con ela; e ela deu a luz un fillo e chamouno Salomón. E Iahveh amouno. ²⁵E mandou mensaxe por medio do profeta Natán, e chamouno Iedidías, por mor de Iahveh.²⁶Entón Ioab atacou a Rabá dos amonitas e capturou a cidade real. ²⁷E Ioab mandou mensaxeiros a David, e dixo: -Loitei contra Rabá e tamén tomei a cidade das augas. ²⁸Agora pois, xunta o resto do pobo, e acampa contra a cidade e toma a cidade, non sexa que eu tome a cidade e sexa chamada polo meu nome.²⁹Entón David reuniu a todo o pobo e foi a Rabá, e loitou contra ela e conquistouna. ³⁰E quitou a coroa da cabeza do seu rei, que pesaba un talento de ouro e tiña unha pedra preciosa, e púxoa sobre a cabeza de David. E sacou da cidade un botín moi grande.³¹Tamén sacou a xente que había nela e obligouna a traballar con serras, picos de ferro e machados, e fíxoos ir aos fornos de ladrillos. Así fixo con todas as cidades dos amonitas. Entón David volveu con todo o pobo a Xerusalém.

¹Despois disto aconteceu que Absalom, fillo de David, tiña unha irmá moi fermosa chamada Tamar, e que Amnon, fillo de David, namorouse dela. ²E Amnon estaba tan apaixoado por mor da súa irmá Tamar que enfermou, porque ela era virxe, e era difícil para Amnon facerlle cousa algunha.³E Amnon tiña un amigo que se chamaba Ionadab, fillo de Simea, irmán de David; e Ionadab era un home moi astuto. ⁴E el díxolle: -Fillo do rei, por que estás tan triste día tras día? Non me dirás? E Amón díxolle: -Estou namorado de Tamar, irmá do meu irmán Absalón.⁵Entón Jonadab díxolle: -Déitate na túa cama e finxe estar doente; e cando o teu pai veña a te ver, dille: pídoche que deixes que a miña irmá Tamar veña e me dea un pouco de alimento para que coma e prepare a comida diante de min, para que eu a vexa e coma da súa man. ⁶Entón Amnon deitouse e finxiu estar doente. E cando o rei veu velo, Amnon díxolle ao rei: -Rógoche que veña a miña irmá Tamar e faga dúas tortas diante de min para que eu coma da súa man.⁷Entón David mandou mensaxe a Tamar á súa casa, dicindo: -Vai, rógoche, á casa do teu irmán Amnon e prepáralle unha comida. ⁸Foi, pois, Tamar á casa do seu irmán Amnon, que estaba deitado; e ela colleu a masa, amasouna e fixo tortas diante del e cociñounas. ⁹E collendo a sartén, serviuna diante del, pero el rexeitou comer. E dixo Amnon: -Facede saír a todos de diante de min. E todos saíron de alí.¹⁰Entón Amnon dixo a Tamar: -Trae a comida á mesa para que coma da túa man. E Tamar colleu as tortas que fixera e levounas ao seu irmán Amnon na mesa. ¹¹Cando ela se lle acercou para que comera, el botoulle a man e díxolle: -Ven, déitate comigo, miña irmá. ¹²Pero ela respondeulle: -Non, meu irmán, non me maltrates, porque tal cousa non se fai en Israel! Non fagas esta infamia!¹³Pois, onde podo eu ir coa miña vergoña? E ti serás coma un dos necios en Israel. Agora, rógoche, fala co rei, porque el non te negará o entregarme a ti. ¹⁴Pero el non quixo escoitala, e como era máis forte ca ela, violentouna e deitouse con ela.¹⁵Deseguida Amnon aborreceuna dun xeito terrible; o odio co que a aborreceu era maior que o amor co que a amara. E Amnon díxolle: -Érguete, vaite! ¹⁶Pero ela respondeulle: -Non, porque esta inxustiza que me fas botándome fóra é maior que a outra que me fixeches. Pero el non quixo escoitala. ¹⁷Mais ben chamou a seu criado que o servía e díxolle: -Bota a esta muller de aquí, e fecha a porta detrás dela.¹⁸(Ela tiña un vestido de mangas longas, porque así se vestían as fillas virxes do rei con túnicas). E o criado botouna fóra e pechou a porta detrás dela. ¹⁹Entón Tamar puxo cinza sobre a súa cabeza, rachou o manto de mans longas que levaba posto, e marchou berrando coas mans sobre a súa cabeza.²⁰E o seu irmán Absalón díxolle: -Estivo o teu irmán Amnon contigo? Agora, irmá miña, cala, pois é o teu irmán; non te angusties polo asunto. E Tamar quedou desconsolada na casa de seu irmán Absalón. ²¹Cando o rei David escoitou todas estas cousas irouse moito. ²²E Absalón non lle dixo nada a Amnon, nin bo nin malo; pero Absalón odiou a Amnon porque el deshonrara a súa irmá Tamar.²³Pasados dous anos, aconteceu que cando Absalom tiña o tosquiado das ovellas en Baal-Hazor, que está xunto a Efraín, Absalom convidou a tódolos fillos do rei. ²⁴E veu Absalón ao rei, e dixo: -Velaquí, agora o teu servo ten o tosquiado das ovellas; pídoche que o rei veña cos seus servos co teu servo.²⁵Pero o rei dixo a Absalom: -Non, meu fillo; non vaiamos todos, non sexa que sexamos unha carga para ti. E aínda que el insistiu, el non quixo ir pero deulle a súa bendición. ²⁶Entón dixo Absalom: -Pois se non, rógoche que deixes que vaia o meu irmán Amnon connosco. E o rei díxolle: -Por que ha ir contigo?²⁷Pero como Absalón lle insistiu, el deixou ir con el a Amnon e a tódolos fillos do rei. ²⁸E Absalón ordenou aos seus servos, dicindo: -Mirade cando o corazón de Amnon se alegre co viño; e cando eu vos diga: feride a Amnon! Entón matádeo. Non temades, pois non vos mandei eu? Esforzádevos e sede valentes! ²⁹E os servos de Absalón fixeron con Amnon como Absalón lles mandara. Entón todos os fillos do rei se levantaron e montando en cadansúas mulas, fuxiron.³⁰E mentres aínda ían de camiño, chegou a nova a David, dicindo: -Absalón matou a tódolos fillos do rei, e non quedou nin un deles. ³¹Entón o rei ergueuse, rachou as súas roupas e deitouse no chan; e todos os seus servos estaban a carón seu, coas roupas rachadas.³²Pero Ionadab, fillo de Simea, irmán de David, dixo: -Non crea o meu señor que mataron a tódolos mozos fillos do rei; pois só morreu Amnon, pois isto estaba determinado por Absalom dende o día en que Amnon deshonrou a súa irmá Tamar. ³³Agora pois, que o meu señor o rei non teña en conta o conto que andan dicindo: todos os fillos do rei morreron; porque só Amnon morreu.³⁴Entrementres, Absalom fuxiu. E o rapaz que estaba de vixianza alzou os ollos e mirou, e velaí, había unha gran multitude que viña polo camiño detrás del no lado do monte. ³⁵E Ionadab dixo ao rei: -Velaquí, os fillos do rei veñen! Conforme a palabra do teu servo, así aconteceu. ³⁶E sucedeu que tan pronto como rematou de falar, velaí, chegaron os fillos do rei, e levantaron a voz e choraron; e tamén o rei e todos os seus servos choraron moi amargamente.³⁷E Absalón fuxiu e foi xunto a Talmai, fillo de Amiud, rei de Guesur. E David chorou por seu fillo todos os días. ³⁸E Absalón fuxiu a Guesur e estivo alí durante tres anos. ³⁹E o rei David tiña morriña de ir onda Absalom, pois xa se consolara de que Amnon morrera.

¹E Ioab, fillo de Servia, entendeu que o corazón do rei se inclinaba cara Absalón. ²Entón Ioab mandou a Tecoa e trouxo de alí unha muller sabia, e díxolle: -Finxe estar de loito, e pon roupas de loito, e non te unxas con aceite, senón sé coma unha muller que leva moito tempo de loito por un morto: ³e vai ao rei e falalle deste xeito. E Ioab puxo as palabras na súa boca.⁴Cando a muller tecoa falou ao rei, caeu sobre o seu rostro en terra, e prostrouse, e dixo: -Axúdame, rei! ⁵E o rei díxolle: -Que che pasou? E ela respondeu: -En verdade son viúva; o meu marido morreu. ⁶A túa serva tiña dous fillos; e discutiron no campo, e cando non había quen os separara, un feriu ao outro e matouno.⁷E agora, toda a familia se levantou contra a túa serva, e dixeron: -Entregade ao que feriu o seu irmán para que teñamos que darlle morte por mor da vida do seu irmán que o matou, e habemos destruír tamén o herdeiro. Así matarán o último que me quede e non deixarán o nome do meu marido, nin remanente sobre a face da terra.⁸E o rei dixo á muller: -Vai á túa casa e eu darei ordes en canto a ti. ⁹Entón a muller tecoa dixo ao rei: -Ai meu señor o rei, que a culpa sexa sobre min e sobre a casa do meu pai, pero o rei e o seu trono sexan inocentes.¹⁰E o rei dixo: -Traéme o que fale contra ti e non te ha molestar máis. ¹¹E ela dixo: -Rógolle que o rei se lembre de Iahveh o seu Deus, para que o vingador do sangue non aumente o dano e non destrúa o meu fillo. E el dixo: -Vive Iahveh, que non caerá a terra nin un pelo do teu fillo!¹²Entón a muller dixo: -Permite que a túa serva fale unha palabra máis ao meu señor o rei. E el dixo: -Fala. ¹³E dixo a muller: -Por que, pois, pensaches tal cousa contra o pobo de Deus? Porque ao dicir isto, o rei faise culpable por non traer de volta o seu desterrado. ¹⁴Porque certamente todos morreremos, e somos coma a auga derramada en terra que non se pode recoller outra vez. Pero Deus non quita a vida, senón que diseña medios para que o desterrado non siga lonxe del.¹⁵Agora pois, vin dicir esta palabra ao meu señor o rei, porque o pobo fíxome ter medo; e a túa serva dixo: Falarei agora ao rei; poida ser que o rei faga caso do que pide a súa serva. ¹⁶Pois o rei escoitará para rescatar á súa serva da man do home que procura destruírme a min e a meu fillo, eliminándoos da herdanza de Deus. ¹⁷E a túa serva pensou tamén: -Sexa de consolo para min a palabra do meu señor o rei, porque o meu señor o rei é coma un anxo de Deus, para discernir o bo do malo, pois Iahveh o teu Deus está contigo.¹⁸Entón o rei respondeu e dixo á muller: -Non me agoches nada do que che vou preguntar. E a muller dixo: -Rogo a meu señor o rei que fale. ¹⁹E dixo o rei: -Non anda a man de Ioab metida en todo isto? E a muller respondeu e dixo: -Vive a túa alma! Ó meu señor o rei! Non hai maneira de desviar a dereita nin a esquerda de nada do que di meu señor o rei. En verdade o teu servo Ioab deume ordes, e el puxo todas estas palabras na boca da túa serva. ²⁰O teu servo Ioab fixo isto para mudar a aparencia deste asunto; pero meu señor é sabio como un anxo de Deus, para coñecer todo o que hai na terra.²¹Entón o rei dixo a Ioab: -Velaquí, agora farei isto: vai e trae o mozo Absalom! ²²E Ioab caeu rostro a terra e prostrouse e bendixo ao rei, e dixo Ioab: -Meu señor o rei, hoxe o teu servo sabe que atopei graza ante os teus ollos, pois o rei concedeu o que o seu servo pedía.²³Entón levantouse Ioab e foi a Guesur, e trouxo de volta a Absalón a Xerusalém. ²⁴Pero o rei dixo: -Que volva á súa casa e non vexa a miña faciana. E Absalón volveu á súa casa e non viu a faciana do rei.²⁵En todo Israel non había home tan fermoso e tan admirado como Absalom; dende a planta do seu pé ata a cabeza non había defecto nel. ²⁶Cando se cortaba o cabelo (pois ao final de cada ano cortábao, pois pesaba moito para el e entón rapábase), o peso do cabelo era de douscentos siclos segundo o peso real. ²⁷E a Absalom nacéronlle tres fillos e unha filla que se chamaba Tamar; era unha muller moi fermosa.²⁸E Absalón residiu en Xerusalém por dous anos enteiros sen ver a faciana do rei. ²⁹Entón Absalón mandou chamar a Ioab para mandalo ao rei, pero el non quixo ir. Mandou por segunda vez, e el non quixo ir.³⁰Entón dixo aos seus servos: -Velaí, o campo de Ioab está xunto o meu, e hai cebada alí; ide e prendédelle lume! E os servos de Absalom prenderon lume no campo. ³¹Entón Ioab ergueuse e foi a casa de Absalón, e díxolle: -Por que prenderon lume os teus servos ao meu campo?³²E Absalón respondeu a Ioab: -Velaquí, mandei por ti, dicindo: ven para te mandar ao rei e dicirlle: para que vin de Guesur? Mellor sería para min quedar aínda alí. Agora, que vexa eu o rostro do rei; e se hai culpa en min, que me mate! ³³Entón Ioab foi onda o rei e fíxollo saber; e este chamou a Absalom, e el veu e prostrouse en terra sobre o seu rostro diante do rei; e o rei bicou a Absalom.

¹Despois disto aconteceu que Absalom fíxose con carros e cabalos, e cincuenta homes para correr diante del. ²E Absalón erguíase moi cedo e poñíase á beira do camiño xunto á porta; e cando calquera que tiña un caso e viña ao rei para xuízo, Absalón chamábao e dicíalle: -De que cidade es? E el respondía: -O teu servo é dunha das tribos de Israel.³E Absalom dicíalle: -Mira, o teu caso é bo e xusto, pero non hai ninguén de parte do rei que te escoite. ⁴E dicía tamén Absalom: -Que bo sería que me fixesen xuíz na terra! Entón toda persoa que tivese un litixio ou causa viría a min e eu faríalle xustiza.⁵E acontecía que cando algún se achegaba para prostrarse diante del, el estendía a súa man, levantábao e bicábao. ⁶E así facía Absalom con todos os israelitas que viñan ao rei para xuízo, e deste xeito roubaba Absalom o corazón dos homes de Israel.⁷E sucedeu que ao cabo de catro anos, Absalom dixo ao rei: -Rógoche que me deixes ir a Hebrón para cumprir o meu voto que fixen a Iahveh. ⁸Pois o teu servo fixo un voto cando vivía en Guesur de Aram, dicindo: se Iahveh me fai volver a Xerusalém, entón servirei a Iahveh.⁹E o rei díxolle: -Vai en paz. E el levantouse e foi a Hebrón. ¹⁰Mais Absalón mandou espías por todas as tribos de Israel, dicindo: -Cando escoitedes o son da trompeta, diredes: Absalón reina en Hebrón!¹¹E con Absalom ían douscentos homes de Xerusalém, convidados, pero ían inxenuamente, sen saber nada. ¹²E Absalón mandou chamar a Ahitofel o guilonita, conselleiro de David, dende a súa cidade de Guilo, ao tempo que ofrecía os sacrificios. E a conspiración ía fortalecéndose pois os seguidores de Absalón ían medrando entre o pobo.¹³Entón chegou un mensaxeiro a David, dicindo: -O corazón dos homes de Israel está con Absalom. ¹⁴Entón David dixo a todos os seus servos que estaban con el en Xerusalém: -Erguédevos, temos que fuxir, porque non haberá escapatoria para ningún de nós por causa de Absalón! Apurádevos, non sexa que nos alcance axiña e traia maldade sobre nós e ataque a cidade a fío de espada! ¹⁵E os servos do rei dixéronlle: -Velaquí, os teus servos están preparados para facer todo o que o noso señor o rei desexe!¹⁶Saíu, entón, o rei e toda a súa casa con el, e o rei deixou dez concubinas para coidar a casa. ¹⁷Saíu, pois, o rei e todo o pobo con el, e pararon en Bet-Merhak. ¹⁸E todos os seus servos pasaron a carón del, todos os cereteos e peleteos e todos os gueteos, os seiscentos homes que viñeran con el dende Gat; e todos eles pasaron diante do rei.¹⁹Entón o rei dixo a Itai o geteo: -Por que ves ti tamén connosco? Volve e queda co rei, pois es un estranxeiro e tamén un exiliado. Volve á túa terra. ²⁰Chegaches onte, e hei facer que andes hoxe connosco mentres eu vou onde queira ir? Volve e leva de volta a teus irmáns, que a misericordia e a fidelidade sexan contigo.²¹Pero Itai respondeu ao rei, e dixo: -Como vive Iahveh e como vive meu señor o rei que, en verdade, onde estea meu señor o rei, sexa para morte ou para vida, alí tamén estará o teu servo! ²²Entón David dixo a Itai: -Vai e pasa adiante! E Itai o gueteo pasou con todos os seus homes e con todos os mozos que estaban con el. ²³E todo o país choraba a gran voz cando todo o pobo cruzou. E o rei cruzou o arroio de Cedrom, e todo o pobo cruzou cara o deserto.²⁴E velaí, Sadoc tamén cruzou, e con el todos os levitas que levaban a arca do pacto de Deus; e puxeron a arca de Deus en terra, e subíu Abiatar cando rematou de pasar todo o pobo que saía da cidade. ²⁵Entón o rei dixo a Sadoc: -Volve a arca de Deus á cidade; se atopo graza ante os ollos de Iahveh, fará que volva e me fará ver a arca e a súa morada. ²⁶Pero se El dixera: Non me comprazo en ti! Aquí estou; que faga comigo o que ben lle pareza.²⁷E o rei dixo tamén ao sacerdote Sadoc: -Non es ti o vidente? Volve á cidade en paz, e con vós os vosos dous fillos, Ahimaas, o teu, e Xonatán, fillo de Abiatar. ²⁸Ollade, eu detereime nos vados do deserto ata que veña palabra da vosa parte para me informar. ²⁹Entón Sadoc e Abiatar levaron de volta a arca de Deus a Xerusalém, e quedaron alí.³⁰E David subiu a costa do Monte das Oliveiras, chorando mentres ía, coa cabeza cuberta e descalzo; e todo o pobo que ía con el cubrira cadansúa cabeza e ían chorando mentres subían. ³¹E alguén fíxolle saber a David, dicindo: -Ahitofel está entre os conspiradores xunto con Absalom. E David dixo: -Ai Señor, rógoche que fagas necio o consello de Ahitofel!³²E aconteceu que cando David se achegou ao cumio onde se adoraba a Deus, velaí que Husai o arquita saíu ao seu encontro co seu manto rachado e pó sobre a súa cabeza. ³³E David díxolle: -Se pasas comigo, serás unha carga para min; ³⁴Pero se volves á cidade e lle dis a Absalón: -Serei o teu servo, rei; como fun servo do teu pai no pasado, así serei agora o teu servo, entón poderás anular o consello de Ahitofel no meu favor.³⁵E non están alí contigo Sadoc e Abiatar, os sacerdotes? Polo tanto, todo o que escoites da casa do rei, halo informar aos sacerdotes Sadoc e Abiatar. ³⁶Velaí, os seus dous fillos están alí con eles, Ahimaas, fillo de Sadoc, e Xonatan, fillo de Abiatar; e por medio deles mandarasme todo o que escoites. ³⁷E Husaí, amigo de David, entrou na cidade cando Absalón entrou en Xerusalém.

¹Cando David pasou un pouco máis aló do cumio, velaí que Siba, o servo de Mefiboset, saíu ao seu encontro cun par de asnos aparellados que levaban douscentos pans, cen racimos de uvas pasas, cen froitos de verán e un pelexo de viño. ²Entón o rei dixo a Siba: -Para que tes isto? E Siba respondeu: -Os asnos son para a familia do rei, para montar, e o pan e as froitas de verán para que os mozos coman, e o viño para que beba quen se canse no deserto.³Entón o rei dixo: -E onde está o fillo do teu señor? E Siba respondeu ao rei: -Velaquí, está en Xerusalém, pois dixo: hoxe a casa de Israel devolverame o reino do meu pai. ⁴Entón o rei dixo a Siba: -Velaquí, todo o que pertence a Mefiboset é teu. E Siba respondeu: - Meu rei e señor, póstrome diante de ti e agardo atopar graza diante dos teus ollos!⁵Cando o rei David chegou a Bahurim, velaí que saíu de alí un home da familia da casa de Saúl, chamado Simei, fillo de Gera. E cando saíu, botaba maldicións; ⁶e tiraba pedras a David e a tódolos servos do rei David, aínda que todo o pobo e tódolos homes valentes marchaban á súa dereita e á súa esquerda.⁷E Simei dicía mentres maldicía: -Fóra, fóra, home sanguinario! ⁸Iahveh devolveuche todo o sangue derramado da casa de Saúl, a quen lle quitaches o trono; Iahveh entregou o reino na man do teu fillo Absalón; e velaquí, estás preso na túa propia maldade, pois ti es home sanguinario!⁹Entón Abisaí, fillo de Sarvia, dixo ao rei: -Por que ha maldicir este can morto a meu señor o rei? Déixame ir agora a cortarlle a cabeza! ¹⁰Pero o rei dixo: -Que teño que ver eu convosco, fillos de Sarvia? Deixade que siga a maldicir! E se Iahveh lle dixo: maldice a David? Quen lle dirá: por que fixeches isto?¹¹E dixo David a Abisaí e a tódolos seus servos: -Velaquí, o meu fillo que saíu das miñas entrañas procura a miña vida; canto máis este benxaminita? Deixádeo maldicir, pois así Iahveh llo dixo. ¹²Pode ser que Iahveh vexa a miña aflición e me devolva ben a cambio das súas maldicións de hoxe.¹³E David e os seus homes seguiron polo seu camiño; e Simei ía polo lado do monte que está enfronte del, e mentres ía maldicíndolle, lanzaballe pedras e pó. ¹⁴E o rei e todo o pobo que estaba con el chegaron cansos ao Xordán, e alí descansaron.¹⁵Entón Absalón e todo o pobo, os homes de Israel, entraron en Xerusalém, e con el Ahitofel. ¹⁶E aconteceu que cando Husaí o arquita, amigo de David, chegou onda Absalom, Husaí díxolle a Absalom: -Viva o rei! Viva o rei!¹⁷Entón Absalom díxolle a Husaí: -É esta a túa bondade para co teu amigo? Por que non fuches co teu amigo? ¹⁸Pero Husaí dixo a Absalom: -Non, senón que a quen escolla Iahveh e este pobo e tódolos homes de Israel, del serei, e con el quedarei.¹⁹Ademais, a quen hei servir? Non será na presenza do seu fillo? Como servín diante de teu pai, así serei diante de ti.²⁰Entón Absalom dixo a Ahitofel: -Dádeme o voso consello. Que temos que facer? ²¹E Ahitofel dixo a Absalom: Achégate ás concubinas do teu pai que el deixou para gardar a casa; entón todo Israel saberá que te fixeches odioso ao teu pai, e as mans de todos os que están contigo serán fortalecidas.²²Ergueron, pois, para Absalom unha tenda no terrado, e Absalom achegouse ás concubinas de seu pai a vista de todo Israel. ²³O consello que daba Ahitofel naqueles días era como se un consultara a palabra de Deus; así era todo consello de Ahitofel, tanto para David como para Absalón.

¹E dixo Ahitofel a Absalón: -Pídoche que me deixes escoller doce mil homes, e levantareime para perseguir a David esta noite. ²E irei sobre el cando estea esgotado e feble, e enchereino de medo, e todo o pobo que está con el fuxirá; e matarei só o rei, ³porque el é a quen andas buscando, e farei que todo o pobo volva a ti. E cando todos volvan, todo o pobo quedará en paz. ⁴E o plan pareceulle ben a Absalom e a tódolos anciáns de Israel.⁵Pero Absalón dixo: -Chamade tamén a Husaí o arquita e escoitemos o que ten que dicir. ⁶Cando Husaí chegou a Absalón, este díxolle: - Ahitofel deste xeito. Faremos conforme o seu consello? E se non, fala. ⁷E Husaí dixo a Absalón: -Desta vez o consello que deu Ahitofel non é bo.⁸E dixo ademais Husaí: -Ti sabes que o teu pai e os seus homes son homes valentes, e son violentos coma unha osa privada dos seus cachorros no campo; e o teu pai é un home de guerra que non pasará a noite co pobo. ⁹Velaí, agora estará agochado nalgunha cova ou noutro lugar; e acontecerá que ao primeiro asalto caerán algúns dos teus homes, e o que o escoite dirá: hai unha matanza no pobo que segue a Absalón. ¹⁰E aínda o máis valente, que o seu espírito sexa coma o corazón dun león, desmaiará por completo; porque todo Israel sabe que o teu pai é un home valente, e que todos os que están con el son valentes.¹¹Por iso, o meu consello é que se che xunte todo Israel, dende Dan ata Beerseba, como a area que está á beira do mar en multitude, e que ti mesmo vaias á batalla. ¹²E iremos ao seu encontro en calquera dos lugares onde el se atope, e baixaremos sobre el como cae o orballo sobre a terra; e non quedará ninguén, nin el nin un de todos os homes que están con el.¹³E se marchara a refuxiarse dentro dalgunha cidade, entón todo Israel levará cordas a esa cidade e arrastrararémolo ata o val ata que non se atope alí nin unha pedra pequena. ¹⁴Entón Absalón e todos os homes de Israel dixeron: -O consello de Husaí arquita é mellor que o consello de Ahitofel (porque Iahveh ordenara anular o bo consello de Ahitofel, para que Iahveh trouxera a calamidade sobre Absalón).¹⁵E dixo Husai a Sadoc e a Abiatar, os sacerdotes: -Ahitofel aconsellou deste xeito a Absalón e aos anciáns de Israel, e este foi o meu consello. ¹⁶Agora pois, mandade decontado avisar a David, dicindo: -Non pases a noite nos vados do deserto, senón vai axiña ao outro lado do río, non sexa que o rei e o pobo que está con el sexan destruídos.¹⁷E Xonatán e Ahimaas detivéranse na fonte de En-rogel; e como non podían ser vistos entrando na cidade, unha serventa foi e informounos, e eles saíron para avisar o rei David. ¹⁸Pero un rapaz viunos e avisou a Absalom. Entón os dous saíron a présa e foron á casa dun home en Bahurim que tiña un pozo no seu patio, e baixaron ao pozo.¹⁹E a muller colleu unha manta e estendeuna sobre a boca do pozo, e espallou gran sobre ela, de xeito que non se podía notar nada. ²⁰Cando os servos de Absalón chegaron á muller na casa, dixeron: -Onde están Ahimaas e Xonatán? E a muller díxolles: -Pasaron o arroio. E cando os buscaron e non os atoparon, volveron a Xerusalém.²¹E aconteceu que despois de marchar eles subiron do pozo, e foron e avisaron o rei David, dicindo: -Erguédevos e atravesade axiña as augas, porque así foi o consello de Ahitofel contra vós! ²²Entón David e todo o pobo que estaba con el levantáronse e cruzaron o Xordán; e ao amencer non había ningún que non cruzara o Xordán.²³E cando Ahitofel viu que o seu consello non fora seguido, aparellou o seu asno, ergueuse e foi á súa casa, á súa cidade; e puxo orde na súa casa e aforcouse. E morreu e foi enterrado na sepultura de seu pai.²⁴E chegou David a Mahanaím, e Absalón cruzou o Xordán, e todos os homes de Israel con el. ²⁵Absalón nomeou a Amasa sobre o exército en lugar de Ioab. Amasa era fillo dun home chamado Itra, israelita, que se unira a Abigail, filla de Nahas, irmá de Servia, nai de Ioab. ²⁶E Israel e Absalom acamparon na terra de Galaad.²⁷Cando David chegou a Mahanaím, Sobi, fillo de Nahas de Rabá, dos fillos de Amón, e Maquir, fillo de Amiel de Lodebar, e Barzilai galadita de Rogelim, ²⁸trouxeron leitos, cuncas, pratos de barro, trigo, cebada, fariña, gran tostado, fabas, lentellas, sementes tostadas, ²⁹mel, leite, ovellas e queixo de vaca, para mandar a comer a David e o pobo que estaba con el; pois dicían: o pobo está no deserto, famento, esgotado e sedento.

¹David pasou revista ao pobo que estaba con el, e puxo sobre eles xefes de mil e de cen. ²E David mandou a unha terceira parte do pobo baixo o mando de Ioab, e unha terceira parte baixo o mando de Abisaí, fillo de Sarvia, irmán de Ioab, e unha terceira parte baixo o mando de Itai o gueteo. E o rei dixo ao pobo: -Eu tamén sairei convosco.³Pero o pobo dixo: -Non irás; porque se fuximos, non se preocuparán por nós, nin nos farán caso mesmo que morramos a metade de nós; pero ti es coma dez mil de nós. Agora pois, será mellor que nos axudes dende a cidade. ⁴E o rei díxolles: -Farei o que mellor vos pareza. E o rei detívose xunto á porta, e todo o pobo saíu por centenas e por mil.⁵E o rei ordenou a Ioab, a Abisaí e a Itai, dicindo: -Por amor a min, tratade con benignidade o mozo Absalón. E todo o pobo escoitou cando o rei ordenou a tódolos comandantes en canto a Absalón.⁶E o pobo saíu ao campo ao encontro de Israel, e a batalla librouse no bosque de Efraín. ⁷E o pobo de Israel foi derrotado alí diante dos servos de David, e houbo ese día unha matanza de vinte mil homes. ⁸E a batalla estendeuse sobre toda aquela rexión; e o bosque devorou máis xente ese día que a espada.⁹E Absalón atopouse cos servos de David. E Absalón ía montado na súa mula e o mula pasou por debaixo da rama espesa dunha aciñeira grande, e a cabeza de Absalón enredouse na aciñeira e quedou colgada entre o ceo e a terra, mentres a mula ía lonxe debaixo del. ¹⁰E un dos homes viuno e avisou a Ioab, dicindo: -Velaquí, vin a Absalom colgado da aciñeira. ¹¹E Ioab dixolle ao home que lle informara: -Velaquí, se o viches, por que non o feriches alí derribándoo ao chan? Eu teríache dado dez pezas de prata e un cinto.¹²Pero o home dixo a Ioab: -Aínda que me deran mil pezas de prata na man, non estendería a miña man contra o fillo do rei, porque aos nosos ouvidos o rei ordenoute a ti, a Abisaí e a Itai, dicindo: - Tédeme conta do mozo Absalom. ¹³E de non ser así, eu tería actuado con traizón contra a súa vida (e nada está oculto ao rei) e ti desentenderíaste de min.¹⁴Pero Ioab respondeu: -Non hei perder o meu tempo aquí contigo. E collendo tres dardos na súa man, traspasounos ao corazón de Absalón mentres aínda estaba vivo no medio da aciñeira. ¹⁵Entón dez mozos que eran escudeiros de Ioab rodearon a Absalom, ferírono e matárono.¹⁶Deseguido, Ioab tocou a trompeta e o pobo deixou de perseguir a Israel, pois Ioab detuvo o pobo. ¹⁷Colleron, pois, a Absalom e botárono nunha fochanca no bosque, e levantaron sobre el unha morea de pedras; e todo Israel fuxiu cada un á súa tenda.¹⁸Absalom, mentres vivía, erguera para si un monumento no val do Rei, pois dicía: non teño fillo para perpetuar o meu nome. E puxo o seu propio nome ao monumento, e ata hoxe chámase Piar de Absalom.¹⁹E dixo Ahimaas, fillo de Sadoc: -Pídoche que me deixes correr para levar as boas novas ao rei, porque Iahveh o rescatou da man dos seus inimigos. ²⁰Pero Ioab díxolle: -Ti non es quen de levar as novas hoxe; levaralas outro día; hoxe non levarás novas, pois o fillo do rei morreu.²¹Entón Ioab dixo ao etíope: -Vai e dille ao rei o que viches. E o etíope prostrouse diante de Ioab e correu. ²²E Ahimaas, fillo de Sadoc, insistiu a Ioab: -Sexa como sexa, pídoche que me deixes correr detrás do cusita. E Ioab dixo: -Por que has de correr, meu fillo, se non haberá recompensa para ti? ²³Pero el dixo: -Sexa como sexa déixame correr. E el dixo: - Vaite! E Ahimaas correu polo camiño do val e pasou á rexión de Cus.²⁴David estaba sentado entre as dúas portas; e o sentinela subiu ao teito da porta no muro, e levantou os ollos e mirou, e velaí, un home corría só. ²⁵E o sentinela clamou e informou ao rei. E o rei dixo: -Se vén só, hai boas novas na súa boca. E el continuou aproximándose,²⁶e o sentinela viu a outro home que corría, e berrou ao porteiro, e díxolle: -Mira, hai un home que corre só. E o rei dixo: -Este tamén trae boas novas. ²⁷E o sentinela dixo: -Creo que o xeito de correr do primeiro é coma a carreira de Ahimaas, fillo de Sadoc. E o rei dixo: -É un bo home, e vén con boas novas.²⁸E Ahimaas clamou e dixo ao rei: - Paz! E prostrouse rostro en terra diante do rei, e dixo: -Bendito sexa Iahveh o teu Deus, que entregou o home que levantou a súa man contra o rei meu señor. ²⁹E o rei dixo: -Está ben o mozo Absalom? E Ahimaas respondeu: -Cando Ioab mandou o servo do rei e ao teu servo, vin un gran balbordo, pero non sabía de que era. ³⁰Entón o rei dixo: - Pasa e ponte alí. E el pasou e quedou alí en pé.³¹E velaquí, chegou o etíope, e dixo: - Que as boas novas sexan proclamadas ao meu señor o rei, porque Iahveh libroute hoxe da man de todos os que se levantaran contra ti! ³²Entón o rei dixo ao etíope: -Está ben o mozo Absalom? E o cusita respondeu: -Sexan coma o mozo os inimigos do meu señor o rei e todos os que se levanten contra ti para facerche mal. ³³E o rei conmoveuse moito, e subiu ao apousento que estaba sobre a porta, e chorou, e dicía ao camiñar: -Meu fillo Absalom, meu fillo, meu fillo Absalom! Que bo sería que morrera eu en lugar teu! Absalom, meu fillo, meu fillo!

¹E dixéronlle a Ioab: -Velaquí, o rei chora e lamenta por Absalom. ²E a victoria ese día converteuse en loito para todo o pobo, porque o pobo escoitou que se dicía ese día: o rei está triste polo seu fillo!³E o pobo entrou na cidade calado ese día, como un pobo que fuxindo da batalla entra ás agachadas. ⁴E o rei cubriu o seu rostro, e choraba a gran voz: -Meu fillo Absalom! Absalom, meu fillo, meu fillo!⁵Entón Ioab entrou no fogar do rei, e dixo: -Cubriches hoxe con vergoña as caras de tódolos teus servos, que salvaron hoxe a túa vida, a vida dos teus fillos e fillas, a vida das túas mulleres e a vida das túas concubinas; ⁶amando aos que te aborrecen e odiando aos que te aman; pois demostraches hoxe que nin os príncipes nin os servos son nada para ti; porque sei hoxe que se Absalom vivise e todos nós estivésemos mortos, entón estarías contento.⁷Agora érguete, sae e fala con bondade aos teus servos; porque xuro por Iahveh que se non saes, non haberá un só home contigo esta noite, e isto será peor para ti que todo o mal que che veu dende a túa mocidade ata o de agora. ⁸Entón o rei ergueuse e sentou á porta; e cando se lle avisou a todo o pobo, dicindo: -Velaquí, o rei está sentado na porta, todo o pobo veu diante do rei; porque os israelitas fuxiran, a cadansúas tendas.⁹E todo o pobo discutía en todas as tribos de Israel, dicindo: -O rei rescatounos da man dos nosos inimigos e rescatounos da man dos filisteos; e agora fuxiu do país por causa de Absalom. ¹⁰E en canto a Absalom, a quen unximos sobre nós, morreu en batalla. Agora pois, por que estades calados en canto a facer volver o rei?¹¹E o rei David mandou mensaxe a Sadoc e a Abiatar, os sacerdotes, dicindo: -Falade aos anciáns de Xudá, e dicídelles: por que sodes os derradeiros en facer volver o rei á súa casa, xa que a palabra de todo Israel chegou ao rei para que volva á súa casa? ¹²Sodes os meus irmáns, sodes o meu óso e a miña carne. Por que, pois, sodes os derradeiros en facer volver o rei?¹³E dicídelle a Amasa: -Non es ti o meu óso e a miña carne? Fágame Deus así e aínda máis se non es o meu xefe do exército para sempre en lugar de Ioab! ¹⁴E inclinou o corazón de todos os homes de Xudá coma se fosen un só home; e mandaron mensaxe ao rei, dicindo: -Volve, ti e todos os teus servos. ¹⁵E o rei volveu e chegou ao Xordán. E Xudá chegou a Guilgal para ir ao encontro do rei e conducilo ao outro lado do Xordán.¹⁶Entón Simei, fillo de Guera, o benxaminita, que era de Bahurim, deuse présa e baixou cos homes de Xudá ao encontro do rei David. ¹⁷E había con el mil homes de Benxamín e Siba, servo da casa de Saúl, e con el os seus quince fillos e os seus vinte servos; e apresuráronse e cruzaron o Xordán diante do rei. ¹⁸E cruzaron o vao para axudar a pasar á familia do rei e para facer o que lle parecía mellor diante dos seus ollos. E Simei, fillo de Guera, prostrouse diante do rei cando este ía cruzar o Xordán.¹⁹E díxolle ao rei: -Non me considere o meu señor culpable, nin lembre o mal que o seu servo fixo o día que o meu señor o rei saíu de Xerusalém; que o rei non o teña no corazón! ²⁰Pois o teu servo recoñece que pecou, e por iso, velaquí, vin hoxe o primeiro de toda a casa de Xosé, para baixar ao encontro do meu señor o rei.²¹E Abisaí, fillo de Sarvia, respondeu e dixo: -Non ha morrer Simei por isto, porque maldiciu ao unxido de Iahveh? ²²E dixo David: -Que teño que ver eu convosco, fillos de Zeruia, para que esteades hoxe a ser os meus adversarios? Acaso ha morrer home algún hoxe en Israel? Non sei que hoxe fun posto como rei sobre Israel? ²³E o rei dixo a Simei: -Non morrerás! E o rei xuroullo.²⁴Tamén Mefiboset, fillo de Saúl, descendeu ao encontro do rei. E non lavara os seus pés, nin se afeitara, nin lavara as súas roupas dende o día que o rei marchara ata o día en que volveu en paz. ²⁵E aconteceu que cando veu de Xerusalém ao encontro do rei, este díxolle: -Por que non viñeches comigo, Mefiboset?²⁶E el respondeu: -Ai meu señor o rei, o meu servo enganoume; pois o teu servo dixo: aparellarei un asno para montar nel e irei co rei, pois o teu servo é coxo. ²⁷Ademais, calumniou ao teu servo diante do meu señor o rei, pero o meu señor o rei é coma un anxo de Deus; faga o que mellor lle pareza. ²⁸Pois aínda que toda a casa de meu pai era digna de morte diante do meu señor o rei; con todo puxeches ao teu servo entre os que comían na túa propia mesa. Que dereito tería eu para me queixar de nada diante do rei?²⁹Entón o rei díxolle: -Por que insistes nos teus asuntos? Eu decidín que ti e Siba repartirades as terras. ³⁰E Mefiboset dixo ao rei: -Que o tome todo, xa que o meu señor o rei volveu san e salvo á súa casa.³¹E Barzilai de Galaad tamén descendera de Roguelim, e cruzara o Xordán co rei para despedilo no Xordán. ³²E Barzilai era moi vello, de oitenta anos. E el provera ao rei mentres el vivía en Mahanaím, porque era un home moi poderoso. ³³E o rei díxolle a Barzilai: -Pasa comigo, e eu proverei para ti xunto a min en Xerusalém.³⁴Pero Barzillai dixo ao rei: -Cantos días me quedan na vida para que suba eu co rei a Xerusalém? ³⁵Teño agora oitenta anos. Podo distinguir entre o bo e o malo? Pode o teu servo saborear o que coma ou beba? Pode aínda escoitar a voz dos cantores e cantoras? Por que, pois, debe o teu servo ser máis unha carga para o meu señor o rei? ³⁶O teu servo non fará máis ca cruzar o Xordán co rei; por que me ha conceder o rei esta recompensa?³⁷Deixa que o teu servo volva para que morra na miña cidade xunto ao sepulcro de meu pai e de miña nai. Pero, velaquí o teu servo Quimam; que pase el co meu señor o rei, e fai por el o que mellor che parece.³⁸E o rei dixo: -Quimam pasará comigo, e farei por el o que ti queiras; e todo o que me pidas, farei por ti. ³⁹E todo o pobo cruzou o Xordán, e o rei tamén o cruzou. Despois o rei bicou a Barzillai e bendiciuno; e este volveu ao seu lugar.⁴⁰E o rei pasou a Guilgal, e Quimam pasou con el; e todo o pobo de Xudá e tamén a metade do pobo de Israel ían co rei. ⁴¹Entón todos os homes de Israel viñeron ao rei, e dixéronlle: -Por que te roubaron os nosos irmáns, os homes de Xudá, e fixeron cruzar o Xordán ao rei e ás súas casas, e a todos os homes de David con el?⁴²E todos os homes de Xudá responderon aos homes de Israel: -Porque o rei é o noso parente cercano. Por que, pois, vos incomodades por isto? Comemos algo á costa do rei, ou aproveitámonos de algo? ⁴³Pero os homes de Israel responderon aos homes de Xudá, e dixeron: -Nós temos dez partes no rei, e por iso temos máis dereito que vós sobre David. Por que, pois, nos desprezastes? Non foi o noso consello o primeiro en ser dado para facer volver o rei? Pero as palabras dos homes de Xudá prevaleceron sobre as palabras dos homes de Israel.

¹Pero había alí un home malvado que se chamaba Sheba, fillo de Bicri, benxaminita. E el tocou a trompeta e dixo: -Non temos parte en David nin herdanza no fillo de Ixaí. Israel, cada un aos seus deuses! ²E todos os homes de Israel deixaron de seguir a David e foron tras de Sheba, fillo de Bicri; pero os homes de Xudá quedaron unidos ao seu rei dende o Xordán ata Xerusalém.³Cando David chegou á súa casa en Xerusalém, o rei colleu as dez mulleres e as concubinas que deixara para coidar a casa, e púxoas baixo custodia e proveulles de alimentos, pero non se achegou a elas; e quedaron encerradas ata o día da súa morte, vivindo coma viúvas.⁴Entón o rei dixo a Amasa: -Convócame aos homes de Xudá dentro de tres días, e ti aparece aquí. ⁵Amasa foi convocar a todos os homes de Xudá, pero tardou máis do tempo que lle asignara.⁶Entón David dixo a Abisaí: -Agora Sheba, fillo de Bicri, faranos máis mal que Absalón. Toma, pois, os servos do teu señor e persígueo, non sexa que atope para si cidades fortificadas e poida fuxir das nosas mans. ⁷E saíron tras del os homes de Ioab, xunto cos cereteos e os peleteos, e todos os homes valentes; e saíron de Xerusalém para perseguir a Sheba, fillo de Bicri.⁸E cando estaban xunto á gran pedra que hai en Gabaón, Amasa saíu ao seu encontro. E Ioab estaba vestido coa súa roupa do exército e tiña un cinto atado á cintura cunha espada na vaíña; e ao avanzar, caeu a espada.⁹E Ioab dixo a Amasa: -Como estás, meu irmán? E Ioab colleu a Amasa da barba coa súa man dereita para bicalo. ¹⁰Pero Amasa non se percatou da espada que había na man de Ioab; e este feriu con ela o seu ventre, e as súas tripas derramáronse por terra. E, sen ferilo outra vez, morreu. E Ioab e o seu irmán Abisaí perseguiron a Sheba, fillo de Bicri.¹¹E un dos mozos de Ioab estaba xunto a el, e dixo: -Quen estea con Ioab e quen estea por David, que siga a Ioab. ¹²E Amasa estaba deitado revolvéndose no seu sangue no medio do camiño. E cando aquel home viu que toda a xente se detía, apartou a Amasa do camiño ao campo e botou sobre el unha túnica, porque vía que se paraba todo o que pasaba ao seu carón. ¹³Cando Amasa foi apartado do camiño, todo o pobo segiu a Ioab para perseguir a Sheba, fillo de Bicri.¹⁴E Sheba atravesou todas as tribos de Israel ata Abel-bet-Maacá e reuniuse todo Barim e foi detrás del. ¹⁵Chegaron tamén os homes de Ioab e sitiárono en Abel-bet-Maacá, e levantaron un terraplén contra a cidade que chegaba á muralla; e todo o pobo que estaba con Ioab batía no muro para derrubalo. ¹⁶Entón unha muller sabia clamou dende a cidade: -Escoitade, escoitade! Pídovos que lle digades a Ioab: ven aquí para que poida falar contigo!¹⁷E el achegouse a ela, e a muller dixo: -Es ti Ioab? E el respondeu: -Son eu. Entón ela díxolle: -Escoita as palabras da túa serva. E el respondeu: -Estou a escoitar. ¹⁸Entón ela respondeu, e dixo: -Antes adoitaban dicir: "Certamente consultarán en Abel," e así remataban calquera asunto. ¹⁹Somos unha das cidades máis pacíficas e fieis en Israel. Ti procuras destruír unha cidade e unha nai en Israel. Por que queres destruír a herdanza de Iahveh?²⁰E Ioab respondeu, e dixo: -Lonxe estea de min destruír ou exterminar! ²¹O caso non é este, senón que un home da rexión montañosa de Efraín, chamado Seba, fillo de Bicri, levantou a súa man contra o rei David. Soamente entregádeo, e eu sairei da cidade. E a muller díxolle a Ioab: -Velaquí, mandaremos a súa cabeza por riba do muro! ²²E a muller foi a todo o pobo coa súa sabedoría; e cortáronlle a cabeza a Sheba, fillo de Bicri, e lanzárona a Ioab. E el tocou a trompeta e afastáronse da cidade, cada un á súa tenda. E Ioab volveu a Xerusalém xunto ao rei.²³Ioab era xefe de todo o exército de Israel; e Benías, fillo de Ioyada, era xefe dos cereteos e peleteos; ²⁴Adoram estaba a cargo dos tributos, e Iosafat, fillo de Ahilud, era o cronista; ²⁵Seva era o escriba, e Sadoc e Abiatar os sacerdotes. ²⁶Ira o xaireo era o ministro principal de David.

¹E houbo unha fame nos días de David por tres anos seguidos. E David consultou a Iahveh, e Iahveh dixo: -É por mor de Saúl e da súa casa sanguinaria que mataron aos gabaonitas.²O rei chamou aos gabaonitas e faloulles. (Os gabaonitas non eran dos fillos de Israel, senón do remanente dos amorreos, e os fillos de Israel fixeran un pacto con eles; pero Saúl procurara matalos polo seu celo polos fillos de Israel e de Xudá). ³E David dixo aos gabaonitas: -Que podo facer por vós, e que podo facer para que bendigades a herdanza de Iahveh?⁴E os gabaonitas dixéronlle: -Non é cuestión nin da prata nin do ouro de Saúl ou da súa casa, nin é cousa nosa dar morte a ninguén en Israel. E el dixo: -Farei por vós o que digades.⁵E eles dixeron ao rei: -Do home que nos consumiu e que procurou exterminarnos para que non quedásemos dentro do territorio de Israel, ⁶han de se nos entregar sete varóns de entre os seus fillos, e colgarémolos diante de Iahveh en Guibea de Saúl, o escollido de Iahveh. E o rei dixo: -Entregaréivolos!⁷Pero o rei compadeceuse de Mefiboset, fillo de Xonatán, fillo de Saúl, por mor do pacto de Iahveh que había entre eles, entre David e Xonatán, fillo de Saúl. ⁸Pero o rei colleu a Armoni e a Mefiboset, os dous fillos de Rizpa, filla de Aiá, que ela lle dera a Saúl, e os cinco fillos de Merab, filla de Saúl, que ela lle dera a Adriel, fillo de Barzilai meholatita; ⁹e entregounos nas mans dos gabaonitas, e eles penduráronos no monte diante de Iahveh, de xeito que sete deles morreron xuntos. Matounos nos primeiros días da colleita, no comezo da colleita da cebada.¹⁰Entón Rizpa, filla de Aiá, colleu tea de cilicio e estendeuna sobre unha rocha, dende o comezo da colleita ata que caeu a choiva do ceo sobre eles; e non permitiu que as aves do ceo se puxeran sobre eles de día nin as feras do campo de noite. ¹¹Cando lle informaron a David do que fixera Rizpa, filla de Aiá, concubina de Saúl,¹²David foi e recolleu os ósos de Saúl e os ósos de Xonatán, o seu fillo, que tiñan os homes de Iabes de Galaad que os roubaran da praza de Bet-san, onde os filisteos os colgaran o día que os filisteos mataron a Saúl en Gilboa. ¹³E trouxo de alí os ósos de Saúl e os ósos do seu fillo Xonatán; e recolleron tamén os ósos dos aforcados.¹⁴E sepultaron os ósos de Saúl e do seu fillo Xonatán na terra de Benxamín, en Zela, no sepulcro do seu pai Cis; e fixeron todo o que o rei ordenara. Despois disto, Deus sentiu compaixón pola terra.¹⁵Houbo de novo guerra entre os filisteos e Israel. David baixou cos seus servos. E loitaron contra os filisteos, e David estaba esgotado. ¹⁶Entón Isbi-Benob, que era descendente de Rafah (a súa lanza pesaba trescentos siclos de bronce e estaba cinguida cunha espada nova), tentou matar a David. ¹⁷Pero Abisaí, fillo de Sarvia, veu ao seu socorro e feriu o filisteo e matouno. Entón os homes de David xuraron, dicindo: -Nunca máis sairás á batalla con nós, para que non se apague a lámpada de Israel.¹⁸Aconteceu despois disto que houbo de novo guerra en Gob contra os filisteos; e Sibecai husatita matou a Saf, que era outro dos fillos de Rafah. ¹⁹Outra vez houbo guerra contra os filisteos en Gob; e Elhanán, fillo de Iare-Oregim de Belén, matou a Goliat o gueteo; e o fío da súa lanza era coma un rolo de tecer.²⁰Houbo outra guerra en Gat, onde había un home de grande estatura que tiña seis dedos en cada man e seis dedos en cada pé, un total de vintecatro; el tamén descendía dos gigantes. ²¹Cando desafiou a Israel, matouno Xonatán, fillo de Simea, irmán de David. ²²Estes catro eran fillos de Rahaf en Gat, e caeron por man de David e dos seus servos.

¹E David falou a Iahveh as palabras deste canto o día que Iahveh o librou da man de Saúl e de todos os seus inimigos. ²E dixo: "Iahveh é a miña rocha, o meu baluarte e o meu libertador;³o meu Deus, a miña rocha en quen me refuxio; o meu escudo e o poder da miña salvación, meu alto refuxio e o meu Salvador. Rescatáchesme da violencia ⁴Invoco a Iahveh, que digno é de ser louvado, e serei salvo dos meus inimigos.⁵As ondas da morte rodeáronme, os torrentes de iniquidade asustáronme; ⁶as cordas do Sheol envolvíanme, e as redes da morte alcanzáronme.⁷Na miña angustia clamei a Iahveh, e pedín axuda ao meu Deus; e El escoitou a miña voz dende a súa morada, e o meu clamor chegou aos seus ouvidos.⁸Entón a terra foi conmovida e tremeu; conmovéronse os alicerces dos ceos tremeu e foron sacudidos, porque El indignouse. ⁹Fume saíu do seu nariz, e o lume da súa boca consumía; brasas foron prendidas por El¹⁰Inclinou os ceos e descendeu, con densas tebras baixo os seus pés. ¹¹Cabalgou nun querubín e voou, caendo sobre as ás do vento. ¹²Envolto nas tebras, abundancias de augas, e densos nubarróns.¹³Co relampo da súa presenza acendéronse chispas de lume. ¹⁴Iahveh tronou desde os ceos, o Altísimo fixo ouvir a súa voz: ¹⁵Enviou as súas frechas e dispersounos, mandou lóstregos e confundiunos.¹⁶Entón apareceron os torrentes das augas e foron descubertos os alicerces do universo, pola reprensión de Iahveh, polo sopro do alento do seu nariz.¹⁷Estendeu desde o alto a súa man e tomoume, sacoume das moitas augas. ¹⁸Do meu poderoso inimigo libroume, e dos que me odiaban, porque eran máis fortes ca min.¹⁹Enfrontáronse a min o día do meu quebranto, porén Iahveh foi o meu apoio. ²⁰Sacoume a un lugar espazoso, rescatoume, agradouse de min. ²¹Iahveh recompensoume conforme á miña xustiza, pagoume segundo a pureza das miñas mans,²²porque gardei os camiños de Iahveh, non me afastei impiamente do meu Deus. ²³Pois todos os seus decretos estiveron diante de min, e non me afastei dos seus estatutos.²⁴Fun recto con El, e tiven conta de non cometer iniquidade. ²⁵Iahveh recompensou a miña xustiza; a miña pureza diante dos seus ollos.²⁶Co misericordioso amosarás misericordia; e recto para o home recto. ²⁷Limpo amosaraste co limpo, e co perverso, astuto.²⁸En verdade, Ti salvas o pobo aflixido, e humillas os ollos soberbios. ²⁹Ti es a miña lámpada, ó Iahveh! Ti alumeas a miña escuridade!³⁰Contigo aplastarei exércitos, co meu Deus gabearei murallas. ³¹En canto a Deus, o seu camiño é perfecto; a palabra de Iahveh é acrisolada; escudo a todos os que nel esperan.³²Por que quen é Deus senón Iahveh, quen é a Rocha senón o noso Deus? ³³Deus é quen me cingue de poder, e quen fai perfecto o meu camiño.³⁴Que fai que os meus pés sexan como de cervas, e pon firmeza nas miñas alturas, ³⁵que adestra as miñas mans para a loita, e os meus brazos tensen o arco de bronce.³⁶Déchesme tamén o escudo da túa salvación, a túa destra sustentoume,a túa bondade hónrame. ³⁷Agrandas os meus pasos debaixo de min, e os meus tornecelos non fraquearon.³⁹³⁸Perseguín os meus inimigos, e captureinos, e non volvín até acabar con eles. 39Esnaquiceinos e non puideron erguerse, caeron debaixo dos meus pés!⁴¹⁴⁰Pois ti cinguíchesme con forza para a batalla; sometiches debaixo de min os que se levantaron contra min.41Puxeches en fuga os meus inimigos, e puiden destruír os que me odiaban.⁴²⁴³42Miraron para todas partes, mais non houbo quen os librara, aínda a Iahveh, pero non os escoitou. 43Desfíxenos como po ante o vento, boteinos como lama nas rúas.⁴⁴44Libráchesme das liortas do pobo, fixéchesme cabeza das nacións, un pobo que non coñecía, sírveme, ⁴⁵Os fillos dos estranxeiros someteránseme; ao escoitar de min, obedeceránme. ⁴⁶Os estranxeiros debilitaránse e sairán tremendo das súas fortalezas.⁴⁷⁴⁸47Viva Iahveh! Bendita sexa a miña Rocha! Sexa exaltado o Deus da miña salvación, 48o Deus que executa vingaza por min, e suxeita os pobos debaixo de min; ⁴⁹o que me libra dos meus inimigos; ti exáltasme sobre os que se levantan contra min; rescátasme do home cruel.⁵⁰Por iso, Ó Iahveh, confesareite entre as nacións e cantarei louvores ao teu nome. ⁵¹Que salva marabillosamente o seu rei e amosa misericordia ao seu unxido: a David e á súa descendencia para sempre!

¹Estas son as derradeiras palabras de David: Di David, o fillo de Ixaí, e di o home que foi exaltado, o unxido do Deus de Xacob, o doce salmista de Israel: ²O Espírito de Iahveh falou por min, e a súa palabra está na miña lingua.³Díxome o Deus de Israel, faloume a Rocha de Israel: -O que con xustiza goberna sobre os homes, o que goberna no temor de Deus, ⁴é coma a luz da mañá cando o sol se levanta, coma nunha mañá sen nubes despois da choiva, que fai brillar a tenra herba da terra.⁵E aínda que a miña casa non fora así para Deus, El fixo comigo un pacto eterno, en todo ordenado e ben seguro, que fará prosperar os meus desexos dunha salvación completa.⁶Mais os perversos, todos eles serán coma espiños, Que se botan fóra e ninguén recolle, ⁷Ninguén se aproxima a eles, só co ferro ou con vara de lanza,E con lume que os abrasa completamente no seu lugar.⁸Estes son os nomes dos heroes que tiña David: Ioseb-basebet tacmonita, xefe dos capitáns; este era Adino eznita, porque matou oitocentos nunha soa batalla;⁹e despois del, Elazar, fillo de Dodo ahohita, un dos tres valentes que estaban con David cando desafiaron aos filisteos que se xuntaran alí para a batalla, e os homes de Israel xa fuxiran. ¹⁰Este levantouse e feriu aos filisteos ata que se esgotoua súa man e quedou pegada á espada; e Iahveh concedeu unha grande victoria ese día; e o pobo volveu tras del, só para recoller o botín.¹¹Despois del estaba Sama, fillo de Ague ararita. Os filisteos concentráronse nunha retagarda onde había un campo cheo de lentellas, e o pobo fuxira diante dos filisteos. ¹²Pero el púxose en pé no medio do campo e defendeuno, e feriu aos filisteos; e Iahveh concedeulle unha grande victoria.¹³Tamén baixaron tres dos trinta príncipes e foron a David á cova de Adulam nos días da colleita, cando unha banda de filisteos estaba acampada no val de Refaím. ¹⁴David estaba entón na fortaleza, e unha garda dos filisteos estaba en Belén.¹⁵E David tivo un desexo e dixo: -Que bo sería que alguén me dera a beber auga do pozo de Belén que está xunto á porta! ¹⁶Entón os tres heroes atravesaron o campamento dos filisteos e sacaron auga do pozo de Belén que está á porta, e levárona e trouxéronlla a David, pero el non quixo bebela, senón que a derramou como ofrenda a Iahveh. ¹⁷E dixo: -Lonxe estea de min, Ó Iahveh, que faga isto! Beberei o sangue dos homes que a trouxeron arriscando as súas vidas? E non quixo bebela. Estas cousas fixeron os tres valentes.¹⁸E Abisaí, irmán de Ioab, fillo de Sarvia, era o xefe dos trinta. El lanzou a súa lanza contra trescentos e matounos, e tivo unha gran sona entre os tres. ¹⁹El era o máis respetado dos trinta, por iso chegou a ser o seu xefe, pero non foi incluído entre os tres primeiros.²⁰Máis tarde, Benaías, fillo de Ioyada, fillo dun home valente de Cabseel, home de grandes feitos, matou os dous fillos de Ariel de Moab. E el baixou nun día de neve e matou un león dentro dun foso. ²¹Tamén matou a un exipcio, un home de grande estatura. E o exipcio tiña unha lanza na man; pero Benaya baixou contra el cun caxato e quitoulle a lanza da man do exipcio e matouno coa súa propia lanza.²²Estas cousas fixo Benaías, fillo de Iohada, e tivo fama como os tres valentes. ²³El era o máis respetado entre os trinta, pero sin acadar a sona dos outros tres. E David púxoo ao frente da súa garda persoal.²⁴Asael, irmán de Ioab, estaba entre os trinta; e Elhanán, fillo de Dodo de Belén, ²⁵Sama harodita, Elica harodita, ²⁶a Heles paltita, a Ira, fillo de Iques de Tecoé, ²⁷Abiezer anatotita, Mebunai husatita, ²⁸a Salmón ahohita, a Maharai netofatita,²⁹Heleb, fillo de Baana netofatita; e Itai, fillo de Ribai de Guibea dos fillos de Benxamín; ³⁰Benaías piratonita, Hidai dos arroíos de Gaas, ³¹Abi-albón arbatita, Azmavet barhumita, ³²Eliaba salbonita, os fillos de Iasén e Xonatán,³³Sama ararita, Ahíam, fillo de Sarar ararita, ³⁴Elifelet, fillo de Ahasbai, fillo de Maaca, e Eliam, fillo de Ahitofel gilonita, ³⁵Hezrai carmelita, Paarai arbita, ³⁶a Igal, fillo de Natán de Soba, e a Bani gadita,³⁷a Selec amonita, a Naharai Beerotita, escudeiro de Ioab, fillo de Sarvías, ³⁸Ira itrita, Gareb itrita, ³⁹Urías o hitita; en total trinta e sete.

¹Unha vez máis acendeuse a ira de Iahveh contra Israel, e incitou a David contra eles para que ordenara: -Vai, fai un censo de Israel e de Xudá. ²E o rei dixo a Ioab, comandante do exército que estaba con el: -Vai por todas as tribos de Israel, dende Dan ata Beerseba, e facede un censo do pobo, para que saiba o número da xente.³Pero Ioab dixo ao rei: -Que Iahveh o teu Deus engada ao pobo cen veces máis do que é, e que o meu señor o rei o vexa! Pero por que se agrada neste asunto o meu señor o rei? ⁴Pero a palabra do rei prevaleceu sobre Ioab e os comandantes do exército. E saíu Ioab e os comandantes do exército da presenza do rei para facer o censo do pobo de Israel.⁵Pasaron o Xordán e acamparon en Aroer, á dereita da cidade que está no medio do val de Gad, cara Iázer. ⁶E foron para Galaad e para a terra de Tahtim-hodsi; e foron para Dan-xaán e dobraron cara Sidón; ⁷e foron á fortaleza de Tiro e a tódalas cidades dos heveos e dos cananeos, e saíron cara o sur de Xudá, a Beerseba.⁸Percorrendo así toda a terra, volveron a Xerusalém ao cabo de nove meses e vinte días. ⁹E Ioab deu ao rei o número do censo do pobo: en Israel había oitocentos mil homes valentes que sacaban espada, e os de Xudá cincocentos mil homes.¹⁰Pero despois de que David fixo contar o pobo, o seu corazón sentiuse aflixido, e dixo a Deus: -Pequei moito no que fixen. E agora, Ó Iahveh, pídoche que quites a iniquidade do teu servo, porque actuei coma un necio.¹¹Cando David se ergueu pola mañá, a palabra de Iahveh veu ao profeta Gad, vidente de David, dicindo: ¹²-Vai e di a David: -Así di Iahveh: ofrézoche tres cousas; escolle unha delas para que eu a faga.¹³E Gad foi onda David e fíxollo saber, dicíndolle: -Queres que veñan sete anos de fame sobre ti na túa terra, ou que fuxas por tres meses diante dos teus inimigos mentres te perseguen, ou que haxa tres días de peste na túa terra? Agora pensa e decide que resposta hei devolver a quen me mandou. ¹⁴E David respondeu a Gad: -Estou moi anguriado, pero é mellor caer nans mans de Iahveh porque as súas misericordias son moitas, que non caer nas mans dos homes.¹⁵Entón Iahveh mandou unha peste sobre Israel dende a mañá ata o tempo sinalado; e morreron do pobo dende Dan ata Beerseba, setenta mil homes. ¹⁶E aconteceu que cando o anxo estendeu a súa man cara Xerusalém para destruíla, Iahveh compadeceuse por esa desgraza e díxolle ao anxo que estaba destruíndo o pobo: -Xa está ben! Detén agora a túa man! E o anxo de Iahveh estaba xunto á eira de Arauna o iebuseo.¹⁷E cando David viu o anxo que estaba a ferir o pobo, díxolle a Iahveh: -Velaquí, son eu o que pequei e eu o que fixen mal; pero estas ovellas, que fixeron? Que a túa man veña sobre min e sobre a casa de meu pai!¹⁸Ese mesmo día Gad foi onda David e díxolle: -Subide e edificade un altar a Iahveh na eira de Arauna iebuseo. ¹⁹E David subiu conforme a palabra de Gad, como Iahveh mandara. ²⁰Arauna mirou e viu o rei e os seus servos que viñan cara a el; e saíu Arauna e prostrouse rostro en terra diante do rei.²¹E preguntou Arauna: -Por que veu o meu señor o rei ao seu servo? E David respondeu: -Para mercarche a eira para edificar un altar a Iahveh, a fin de deter a mortandade do pobo. ²²E Arauna dixo a David: -Tome e ofreza meu señor o rei o que mellor lle pareza: velaí, os bois para o holocausto, e os troncos e os xugos dos bois como leña. ²³Todo, Ó rei, Arauna dállo ao rei! Tamén lle dixo Arauna ao rei: - Iahveh o teu Deus teña favor contigo!²⁴Pero o rei díxolle a Arauna: -Non, senón que de certo comprareino por prezo, porque non ofrecerei holocaustos a Iahveh o meu Deus que non me custaron nada. E David comprou a eira e os bois por cincuenta siclos de prata. ²⁵Entón David edificou alí un altar a Iahveh e ofreceu holocaustos e ofrendas de paz. E Iahveh respondeu á súa súplica pola terra e cesou a praga en Israel.

¹O rei David era vello, entrado en días, e cubríano con roupas, pero non se quentaba. ²Entón os seus servos dixéronlle: -Buscade para o meu señor o rei unha moza virxe, para que estea diante do rei e o cubra, e durma no seu costado, para que o meu señor o rei se quente.³E buscaron unha moza fermosa en toda a terra de Israel, e atoparon a Abisag sunamita e trouxérona ao rei. ⁴A rapaza era fermosa, e coidou ao rei e servíao, pero o rei non se deitou con ela.⁵Entón Adonías, fillo de Haguit, enalteceuse e dixo: -Eu reinarei. E preparou carros e xinetes, e cincuenta homes para correr diante del. ⁶O seu pai nunca o molestara dicíndolle: por que fas así? Ademais, el era de moi fermoso parecer, e nacera despois de Absalom.⁷E tratara con Ioab, fillo de Sarvia, e co sacerdote Abiatar, e estes apoiaron a Adonías. ⁸Pero o sacerdote Sadoc, e Benaías, fillo de Iehoiadá, e o profeta Natán, e Simei, e Rei e tódolos valentes de David, non estaban con Adonías.⁹E Adonías sacrificou ovellas, vacas e animais cebados xunto á rocha de Zohelet, que está preto de En-rogel, e convidou a todos os seus irmáns, os fillos do rei, e a tódolos homes de Xudá, servos do rei; ¹⁰pero non convidou o profeta Natán, nin a Benaías, nin aos valentes, nin a seu irmán Salomón.¹¹Entón Natán falou a Batseba, nai de Salomón, dicindo: -Non escoitaches que Adonías, fillo de Haguit, reina, e o noso señor David non o sabe? ¹²Agora pois, ven e dareiche un consello para que preserves a túa vida e a do teu fillo Salomón.¹³Vai onda o rei David e dille: -Non xuraches, meu señor o rei, á túa serva, dicindo: certamente o teu fillo Salomón reinará despois de min, e el sentará no meu trono? Por que, pois, reina Adonías? ¹⁴E acontecerá que mentres ti aínda esteas a falar co rei, eu entrarei detrás de ti e reafirmarei as túas palabras.¹⁵Entón Batseba entrou no cuarto do rei. E o rei era moi vello, e Abisag a sunamita coidábao. ¹⁶Entón Batseba prostrouse diante do rei. E o rei dixo: -Que queres? ¹⁷Entón ela respondeulle: -Meu señor, ti xuraches á túa serva por Iahveh o teu Deus, dicindo: o teu fillo Salomón reinará despois de min, e el sentará no meu trono.¹⁸E agora, velaí que Adonías reina, e ti, meu señor o rei, non o sabes. ¹⁹El sacrificou bois e animais cebados e ovellas en gran abundancia, e convidou a todos os fillos do rei, a Abiatar o sacerdote e a Ioab, xefe do exército; pero ao teu servo Salomón non o convidou.²⁰Agora ben, meu señor o rei, os ollos de todo Israel están postos en ti para que lles informes quen ha sentar no trono do meu señor o rei despois del. ²¹Doutro xeito, acontecerá que cando o meu señor o rei durma cos seus pais, eu e o meu fillo Salomón seremos considerados culpables.²²E aínda estaba ela falando co rei, cando chegou o profeta Natán. ²³E avisaron ao rei, dicindo: -Velaí o profeta Natán. O que entrando onda o rei, prostrouse diante do rei, inclinándose ata o chan.²⁴E dixo Natán: -Meu señor o rei, dixeches ti: Adonías reinará despois de min, e el sentará no meu trono? ²⁵Porque baixou hoxe e matou bois, animais cebados e moitísimas ovellas, e convidou a tódolos fillos do rei, e aos oficiais do exército, e ao sacerdote Abiatar; e velaquí, están a comer e a beber diante del, e dixeron: que viva o rei Adonías!²⁶Pero non me convidaron a min, o teu servo, nin ao sacerdote Sadoc, nin a Benaías, fillo de Iehoiadá, nin ao teu servo Salomón. ²⁷Ordenou o meu señor o rei isto sen que informes aos teus servos quen sentará no trono do meu señor o rei despois del?²⁸Entón respondeu o rei David, e dixo: -Chamádeme a Batseba! E ella entrou onda o rei, e púxose diante do rei. ²⁹E o rei xurou, e dixo: -Como vive Iahveh, que rescatou a miña alma de toda anguria, ³⁰que así como che xurei por Iahveh, Deus de Israel, dicindo: "O teu fillo Salomón reinará despois de min, e el sentará no meu trono en meu lugar, así fareino hoxe." ³¹Entón Batseba prostrouse diante do rei co seu rostro en terra, e prostrouse diante do rei, e dixo: -Viva o meu señor o rei David para sempre!³²E o rei David dixo: -Chamádeme ao sacerdote Sadoc, ao profeta Natán e a Benaías, fillo de Iehoiadá. E eles entraron diante do rei. ³³E o rei díxolles: -Levade con vós os servos do voso señor, e montade ao meu fillo Salomón na miña mula, e baixádeo a Guihón; ³⁴E alí o sacerdote Sadoc e o profeta Natán unxirano por rei sobre Israel; e tocade o shofar, e berrade: viva o rei Salomón!³⁵E seguirédelo, e el virá e sentará no meu trono, e el reinará por min, porque eu escollino para que sexa príncipe sobre Israel e sobre Xudá. ³⁶E Benaías, fillo de Iohiadá, respondeu ao rei e dixo: -Amén; así diga Iahveh, Deus do meu señor o rei. ³⁷Como Iahveh estivo co meu señor o rei, así sexa con Salomón, e faga maior o seu trono que o trono do meu señor o rei David.³⁸E Sadoc o sacerdote, e Natán o profeta, e Benaías, fillo de Iohiadá, e os cereteos e os peleteos baixaron e montaron a Salomón na mula do rei David, e levárono a Guihón. ³⁹E o sacerdote Sadoc colleu o corno de aceite do tabernáculo, e unxiu a Salomón; e tocaron o shofar, e todo o pobo dixo: -Viva o rei Salomón! ⁴⁰E todo o pobo subiu detrás del, e o pobo cantaba con frautas e facía tan grande festa que era coma se a terra afundira cos seus berros.⁴¹E Adonías e todos os convidados que estaban con el escoitaron iso cando remataron de comer. Ao ouvir Ioab o son do shofar, dixo: -Por que está a cidade con tanta ledicia e algueirada? ⁴²Mentres el aínda estaba a falar, velaí que chegou Ionatán, fillo do sacerdote Abiatar, e Adonías díxolle: -Entra, porque ti es un home valente, e traes boas novas.⁴³E Ionatán respondeu e dixo a Adonías: -En verdade o noso señor o rei David fixo rei a Salomón. ⁴⁴E o rei mandou con el o sacerdote Sadoc, o profeta Natán, e a Benaías, fillo de Iohiadá, tamén os cereteos e os peleteos, e eles montárono na mula do rei; ⁴⁵e o sacerdote Sadoc e o profeta Natán unxírono por rei en Guihón, e subiron de alí con ledicia, e a cidade está chea de ledicia. Esta é a algueirada que escoitastes.⁴⁶Ademais, Salomón sentouse no trono do reino. ⁴⁷E tamén os servos do rei viñeron bendicir ao noso señor o rei David, dicindo: que Deus faga bo o nome de Salomón máis que o teu nome, e faga maior o seu trono que o teu. E o rei adorou na súa cama. ⁴⁸E tamén dixo así o rei: -Bendito sexa Iahveh, Deus de Israel, que me deu hoxe alguén para sentar no meu trono, e vírono os meus ollos.⁴⁹Entón todos os convidados que estaban con Adonías tremeron, e erguéronse e fóronse cada un polo seu camiño. ⁵⁰Pero Adonías, tendo medo de Salomón, ergueuse e foise agarrar aos cornos do altar. ⁵¹E informáronlle a Salomón, dicindo: -Velaquí, Adonías ten medo do rei Salomón e agarrouse dos cornos do altar, dicindo: xúrame hoxe rei Salomón que non matará o seu servo a espada.⁵²E Salomón dixo: -Se é un home nobre, nin un só dos seus cabelos caerá a terra; pero se se atopa maldade nel, morrerá. ⁵³O rei Salomón mandou que o fixeran baixar do altar; e el veu e prostrouse diante do rei Salomón. Entón Salomón díxolle: -Vaite para a túa casa.

¹Cando se achegaban os días da súa morte, David mandou ao seu fillo Salomón, dicindo: ²Eu vou no camiño de todos os que están na terra; sé forte e sé un home. ³Garda os preceptos de Iahveh o teu Deus, camiñando nos seus camiños, e gardando os seus estatutos, mandamentos, decretos e testemuños, conforme o que está escrito na lei de Moisés, para que prosperes en todo o que fagas e en todo o que emprendas; ⁴para que Iahveh confirme a palabra que me falou, dicindo: "Se os teus fillos gardan o meu camiño, camiñando en verdade diante de min con todo o seu corazón e con toda a súa alma, non che faltará nunca un descendente no trono de Israel."⁵Agora, ti tamén sabes o que me fixo Ioab, fillo de Sarvia, o que fixo a dous xenerais do exército de Israel, a Abner, fillo de Ner, e a Amasa, fillo de Ieter, e como os matou, derramando en tempo de paz sangue de guerra, e poñendo sangue de guerra no cinto que tiña nos seus lombos e no calzado que tiña nos seus pés. ⁶Ti, pois, farás conforme a túa sabedoría; non permitirás que as súas canas baixen en paz ao Sheol.⁷Mais amosarás misericordia aos fillos de Barlaizi galedita, para que sexan dos que son convidados á túa mesa, porque eles viñeron a min e puxéronse ao meu carón cando eu fuxía do teu irmán Absalom.⁸Tamén tes contigo a Simei, fillo de Guera, fillo de Benxamín, de Bahurim; el maldiciume cunha maldición cruel o día que ía a Mahanaím. Pero el baixou ao meu encontro ao Xordán, e eu xureille por Iahveh, dicindo: non te matarei a espada. ⁹Pero agora non o absolverás, pois ti es un home sabio e sabes o que debes facer con el, e farás descender as súas canas con sangue ao Sheol.¹⁰E David durmiu con seus pais, e foi sepultado na súa cidade. ¹¹Os días que David reinou sobre Israel foron corenta anos: sete anos reinou en Hebrón e trinta e tres anos reinou en Xerusalém. ¹²E Salomón sentou no trono do seu pai David, e o seu reino foi firme en gran maneira.¹³Pero Adonías, fillo de Haguit, foi onda Betsabé, nai de Salomón, e ela díxolle: -Vés en paz? E el dixo: -veño en son de paz. ¹⁴E engadiu: -Teño unha palabra para ti. E ela dixo: -Di. ¹⁵E el dixo: -Ti sabes que o reino era meu, e que todo Israel tiña posta a súa mira en min para que eu reinase; pero o reino cambiou de mans e veu ser do meu irmán, pola decisión de Iahveh é seu.¹⁶Fágoche agora unha petición, non me rexeites. E ela díxolle: -Fala. ¹⁷Entón el dixo: -Rógoche que fales ao rei Salomón (pois el non cho negará), para que me dea a Abisag sunamita por muller. ¹⁸E Batseba dixo: -Moi ben, eu falarei ao rei por ti.¹⁹Entón Batseba foi onda o rei Salomón para falarlle de Adonías. E o rei ergueuse para recibila, inclinouse diante dela, e sentou de novo no seu trono; e fixo traer un trono para a súa nai, e ela sentou á súa dereita. ²⁰Entón ela dixo: -Teño unha pequena petición; non ma negues. E o rei díxolle: -Pide, miña nai, porque eu non cha negarei. ²¹E ela dixo: -Dálle a Abisag sunamita por muller ao teu irmán Adonías.²²Entón o rei Salomón respondeu, e dixo á súa nai: -Por que pides a Abisag sunamita para Adonías? Pide tamén para el o reino, pois é o meu irmán máis vello, e ten do seu lado o sacerdote Abiatar e a Ioab, fillo de Servia. ²³Entón o rei Salomón xurou por Iahveh, dicindo: -Fágame Deus así e aínda peor, se Adonías non paga esta palabra coa súa propia vida!²⁴Vive Iaveh, que me confirmou e me puxo no trono do meu pai David, e escolleu á miña familia como prometera, que Adonías morrerá hoxe! ²⁵E o rei Salomón mandou por medio de Benías, fillo de Ioiada, que arremeteu contra el, e matouno.²⁶E o rei dixo ao sacerdote Abiatar: -Volve a Anatot, ás túas terras, porque es digno de morte; pero non te farei matar hoxe, porque levaches a arca de Iahveh Deus diante do meu pai David, e ademais sufriches en todo o que o meu pai sufriu. ²⁷Así expulsou Salomón a Abiatar do sacerdocio de Iahveh, para que se cumprira a palabra que Iahveh dixera sobre a casa de Elí en Silo.²⁸Cando a nova chegou aos ouvidos de Ioab (pois tamén el se unira a Adonías, aínda que non se unira a Absalón), fuxiu ao tabernáculo de Iahveh e agarrouse dos cornos do altar. ²⁹Cando lle informaron a Salomón que Ioab fuxira ao tabernáculo de Iahveh, e velaquí, estaba xunto ao altar, Salomón mandou a Benaías, fillo de Ioiada, dicindo: -Vai e arremete contra el.³⁰Entón Benaías entrou no tabernáculo de Iahveh, e díxolle: -O rei di: "Sae." Pero el dixo: -Non, senón que aquí morrerei! E Benaías levoulle a súa resposta ao rei, dicindo: -Así dixo Ioab, e así me respondeu. ³¹E o rei díxolle: -Fai tal como el dixo; mátao e sepúltao, e quita de min e da casa do meu pai o sangue inxustamente derramado por Ioab.³²E Iahveh fará recaer o seu sangue sobre a súa cabeza, porque el matou a dous homes máis xustos e mellores ca el, e matouos a espada sen que o meu pai David o soubera: a Abner, fillo de Ner, xefe do exército de Israel, e a Amasa, fillo de Ieter, xefe do exército de Xudá. ³³Que o seu sangue recaia sobre a cabeza de Ioab e sobre a cabeza da súa descendencia para sempre; pero sobre David e sobre a súa descendencia, sobre a súa casa e sobre o seu trono, haberá paz de parte de Iahveh para sempre.³⁴Entón Benaías, fillo de Ioías, subiu e arremetendo contra el, matouno, e foi sepultado na súa casa no deserto. ³⁵E o rei puxo a Benaías, fillo de Ioías, sobre o exército no seu lugar, e o rei puxo a Sadoc por sacerdote en lugar de Abiatar.³⁶Entón o rei mandou chamar a Simei e díxolle: -Constrúete unha casa en Xerusalém, e vive alí; e non saias de alí nin a un lado nin a outro. ³⁷porque sabe con certeza que o día que saias e cruces o arroio do Cedrom, certamente morrerás, e o teu sangue será sobre a túa cabeza. ³⁸E Simei dixo ao rei: -A palabra é boa; tal como dixo o meu señor o rei, así fará o teu servo. E habitou Simei en Xerusalém moitos días.³⁹Pero sucedeu que ao cabo de tres anos, dous servos de Simei fuxiron a Gat, onda o rei Aquis, fillo de Maaca; e avisaron a Simei, dicindo: -Velaquí, os teus servos están en Gat. ⁴⁰Entón Simei ergueuse e montou o seu asno e foi onda Aquis en Gat na procura dos seus servos. Así que Simei foi e trouxo os seus servos de Gat.⁴¹E informáronlle a Salomón que Simei fora de Xerusalém a Gat, e que volvera. ⁴²Entón o rei mandou chamar a Simei, e díxolle: -Non te fixen xurar por Iahveh, e advertinche, dicindo: o día que saias, para aquí ou para alá, con toda seguridade morrerás? E ti dixéchesme: -A palabra é boa, fareina.⁴³Por que, pois, non gardaches o xuramento de Iahveh e o mandamento que che mandei? ⁴⁴E o rei dixo ademais a Simei: -Ti sabes ben no teu corazón todo o mal que fixeches contra o meu pai David; Iahveh, pois, fixo vir o mal sobre a túa cabeza.⁴⁵Pero o rei Salomón será bendito, e o trono de David será firme diante de Iahveh para sempre. ⁴⁶E o rei mandou a Benaías, fillo de Ioías; e el saíu e feriuo, e morreu.

¹E Salomón emparentou con Faraón, rei de Exipto, casando coa filla de Faraón, e tróuxoa á cidade de David, ata que rematou de edificar a súa casa e a casa de Iahveh, e o muro arredor de Xerusalém. ²Porque ata aqueles días o pobo sacrificaba nos lugares altos, porque aínda non se construíra unha casa ao nome de Iahveh. ³E Salomón amaba a Iahveh, camiñando nos estatutos do seu pai David; pero sacrificaba e queimaba incenso nos lugares altos.⁴O rei ía a Gabaón, porque ese era o principal lugar alto, para sacrificar alí; Salomón ofreceu mil holocaustos sobre ese altar. ⁵Un día Iahveh aparecéuselle a Salomón en soños durante a noite en Gabaón, e Deus díxolle: -Pídeme o que queiras que che dea!⁶E dixo Salomón: -Ti amosaches gran misericordia ao teu servo David o meu pai, porque el andou diante de ti en verdade, en xustiza e con rectitude de corazón contigo; e conservaches esta a túa gran misericordia de xeito que lle deches un fillo que senta no seu trono, como é hoxe.⁷Agora, O Iahveh meu Deus, ti puxeches o teu servo como rei no lugar de meu pai David, e eu son un rapaz mozo que non sei entrar nin saír. ⁸E o teu servo está no medio do teu pobo que ti escolliches, un pobo grande que non se pode contar nin numerar. ⁹Dá, pois, ao teu servo un corazón prudente para xulgar o teu pobo, e para discernir entre o bo e o malo; pois quen poderá xulgar este teu pobo, que é tan grande?¹⁰E agradou ao Señor que Salomón pedira isto. ¹¹E Deus díxolle: -Xa que pediches isto e non pediches moitos días para ti, nin pediches riquezas para ti, nin pediches a vida dos teus inimigos, senón que pediches para ti entendemento para ter xuízo, ¹²velaí, fixen conforme as túas palabras; deiche un corazón sabio e entendido, de xeito que non houbo ninguén semellante a ti antes de ti, nin se levantará ninguén semellante a ti despois de ti.¹³E tamén dareiche as cousas que non pediches, riquezas e gloria, de xeito que entre os reis non haberá ninguén coma ti, todos os teus días. ¹⁴E se ti camiñas nos meus camiños, gardando os meus estatutos e mandamentos, como camiñou o teu pai David, Eu alargarei os teus días.¹⁵Acordou Salomón, e velaí que era un soño; e foi a Xerusalém e púxose diante da arca do pacto de Iahveh, e ofreceu holocaustos e ofreceu sacrificios de paz, e fixo un banquete para todos os seus servos.¹⁶Entón entraron ao rei dúas mulleres prostitutas e presentáronse diante del. ¹⁷E unha delas dixo: -Ai meu señor, eu e esta muller viviamos nunha mesma casa, e dei a luz estando ela comigo na casa.¹⁸E aconteceu que ao terceiro día despois de dar a luz, esta muller tamén pariu, e estabamos xuntas, non había ninguén de fóra na casa, só nós as dúas estabamos na casa. ¹⁹E unha noite o fillo desta muller morreu, porque ela se deitou sobre el. ²⁰E ergueuse a medianoite, e colleu o meu fillo do meu lado, mentres eu, a túa serva, estaba durmida, e púxoo ao seu carón, e colocou o seu fillo morto no meu colo.²¹E cando me erguín moi cedo para darlle o peito ao meu fillo, velaí que estaba morto; pero cando o observei na mañá, velaí que non era o meu fillo a quen parira. ²²Pero a outra muller dixo: -Non, senón que o meu fillo é o que vive, e o teu fillo é o morto. E a outra dixo: -Non, senón que o teu fillo é o morto, e o meu fillo é o vivo. E discutían diante do rei.²³Entón dixo o rei: -Esta di: o meu fillo é o vivo e o teu fillo é o morto; e a outra di: non, senón que o teu fillo é o morto e o meu fillo é o vivo. ²⁴E o rei dixo: -Traédeme unha espada. E trouxéronlle unha espada ao rei. ²⁵Entón o rei dixo: -Cortade polo medio o neno vivo e dádelle a metade a unha e a outra metade á outra.²⁶Entón a muller á que pertencía o fillo vivo, falou ao rei (pois sentiuse profundamente conmovida polo seu fillo), e dixo: -Ai meu señor, dádelle a esta o neno vivo e non o matedes! Pero a outra dixo: -Nin a min nin a ti; partídeo! ²⁷Entón o rei respondeu e dixo: -Dádelle a esta o neno vivo e non o matedes; ela é a súa nai. ²⁸E todo Israel escoitou o xuízo que o rei pronunciara, e temeron ao rei, porque viron que a sabedoría de Deus para xulgar estaba no seu corazón.

¹E reinou o rei Salomón sobre todo Israel. ²Estes son os príncipes que tivo: Azarías, fillo do sacerdote Sadoc; ³Elihoref e Ahías, fillos de Sisa, eran secretarios; e Iosafat, fillo de Ahilud o cronista; ⁴Benaías, fillo de Ioiada, estaba a cargo do exército, e Sadoc e Abiatar eran os sacerdotes;⁵Azarías, fillo de Natán, xefe dos gobernadores; e Zabud, fillo de Natán, xefe dos oficiais e conselleiro do rei; ⁶Ahisar estaba a cargo da casa real; e Adoniram, fillo de Abda, dos tributos.⁷E Salomón tiña doce gobernadores sobre todo Israel, que proveían ao rei e á súa casa; cada un deles tiña que abastecelos durante un mes no ano. ⁸E estes son os seus nomes: o fillo de Hur na rexión montañosa de Efraín; ⁹o fillo de Decar, en Macaz, en Saalbim, en Bet-semes, en Elón e en Bet-hanán; ¹⁰o fillo de Hesed en Arubot; el tiña tamén a Soco e toda a terra de Hefer;¹¹o de Abinadab sobre tódalas rexións de Dor; este tiña por muller a Tafat, filla de Salomón; ¹²Baana, fillo de Ahilud, en Taanac e en Meguido, en todo Bet-seán, que está preto de Saretán, e máis abaixo de Izeréel, dende Bet-seán ata Abel-mehola e ata o outro lado de Iocmeam; ¹³o fillo de Gueber en Ramot de Galaad; el tiña tamén as cidades de Iacir, fillo de Manasés, que están en Galaad; tiña tamén a provincia de Argob que está en Basán, sesenta grandes cidades con muros e fechos de bronce; ¹⁴Ahinadab, fillo de Ido, en Mahanaím;¹⁵Ahimaas en Neftalí; este tamén tomou por muller a Basemat, filla de Salomón. ¹⁶Baana, fillo de Husaí, en Aser e en Alot; ¹⁷Iosafat, fillo de Parua, en Isacar;¹⁸Simei, fillo de Ela, en Benxamín; ¹⁹Gueber, fillo de Uri, na terra de Galaad, a terra de Sehón, rei dos amorreos, e de Og, rei de Basán. Este era o único gobernador naquela terra.²⁰Xudá e Israel eran numerosos, coma a area que está á beira do mar en multitude, e comían, bebían e alegrábanse. ²¹E Salomón gobernaba sobre todos os reinos dende o río Éufrates ata a terra dos filisteos e ata o límite de Exipto; e eles traían presentes e servían a Salomón todos os días da súa vida. ²²E o fornecemento de Salomón para cada día era de trinta medidas de flor de fariña, sesenta medidas de fariña, ²³dez bois gordos, vinte bois de pasto e cen ovellas; sen os servos, gacelas, corzos e aves cebadas.²⁴Pois el dominaba toda a rexión alén do río Éufrates, dende Tifsa ata Gaza, e sobre todos os reis alén do río Éufrates; e tiña paz por todas partes arredor. ²⁵E Xudá e Israel vivían seguros, cada un debaixo da súa vide e debaixo da súa figueira, dende Dan ata Beerseba, todos os días de Salomón.²⁶Ademais disto, Salomón tiña corenta mil cabalos nas súas cortes para os seus carros, e doce mil xinetes. ²⁷E estes gobernadores abastecían ao rei Salomón e a todos os que viñan á mesa do rei Salomón, cada un por un mes, e non lles faltaba de nada. ²⁸Tamén facían traer cebada e palla para os cabalos e para as bestas de carga ao lugar onde el estaba, cada un segundo o seu turno.²⁹E Deus deulle a Salomón sabedoría e prudencia en gran maneira, e anchura de corazón coma a area que está á beira do mar. ³⁰E a sabedoría de Salomón era maior que a de tódolos fillos do oriente e que toda a sabedoría dos exipcios. ³¹Aínda era máis sabio que calquera persoa, máis que Etán Ezraita, e máis que Hemán, Calcol e Darda, fillos de Mahol; e era famoso entre todas as nacións arredor.³²E compuxo tres mil proverbios, e mil cinco cantigas. ³³Tamén disertaba sobre as árbores, dende o cedro do Líbano ata o hisopo que nace na parede. Tamén falou sobre os animais, as aves, os reptís e os peixes. ³⁴E viñan de tódolos pobos e de tódolos reis da terra para escoitar a sabedoría de Salomón, aos que chegara a fama da súa sabedoría.

¹Hiram, rei de Tiro, mandou tamén os seus servos a Salomón, cando escoitou que o unxiran por rei en lugar do seu pai; porque Hiram sempre foi amigo de David. ²Entón Salomón mandou dicir a Hiram: ³Ti sabes que o meu pai David non puido edificar unha casa para o nome de Iahveh o seu Deus, por mor das guerras que tiveron por todas partes, ata que Iahveh puxo os seus inimigos debaixo dos seus pés.⁴Pero agora Iahveh o meu Deus deume paz por todas partes; non hai inimigo nin mal para temer. ⁵Polo tanto, decidín agora edificar unha casa ao nome de Iahveh o meu Deus, conforme o que Iahveh falou ao meu pai David, dicindo: "O teu fillo, a quen eu poñerei no teu lugar no trono, el edificará unha casa ao meu nome."⁶Agora pois, manda que me corten cedros do Líbano, e os meus servos estarán cos teus, e eu dareiche para os teus servos o xornal que me digas, pois ti sabes ben que non hai ninguén entre nós que saiba cortar a madeira coma os sidonios.⁷Cando Hiram escoitou as palabras de Salomón, alegrouse moito e dixo: -Bendito sexa hoxe Iahveh que deu a David un fillo sabio sobre este pobo tan grande! ⁸E Hiram mandou dicir a Salomón: -Escoitei o que me mandaches dicir; farei todo o que che agrada en canto á madeira de cedro e a madeira de ciprés.⁹Os meus servos levaranos do Líbano ao mar, e eu mandareinos en balsas polo mar ao lugar que ti me digas, e alí será desatado, e ti tomaralo. E ti cumprirás o meu desexo dando alimento á miña casa.¹⁰Hiram, pois, deulle a Salomón toda a madeira de cedro e de ciprés que desexaba. ¹¹E Salomón daba a Hiram vinte mil cargas de gran para o mantemento da súa casa, e vinte cargas de aceite puro. Isto era o que Salomón daba a Hiram cada ano. ¹²E Iahveh deu sabedoría a Salomón como lle prometera; e houbo paz entre Hiram e Salomón, e os dous fixeron un pacto.¹³E o rei Salomón reclutou traballadores de todo Israel, e a leva foi de trinta mil homes, ¹⁴E mandounos ao Líbano, dez mil por mes, por turno; estaban un mes no Líbano e dous meses na súa casa; e Adoniram estaba a cargo da leva.¹⁵E Salomón tiña setenta mil adicados a carrexar e oitenta mil que cortaban nos montes; ¹⁶sen contar os oficiais principais de Salomón que estaban a cargo do traballo, tres mil trescentos que tiñan a cargo á xente que facía o traballo.¹⁷E o rei mandou que trouxeran pedras grandes, pedras caras, para os alicerces da casa, e pedras labradas. ¹⁸E os construtores de Salomón, os de Hiram e os homes de Gebal cortaron e prepararon a madeira e tallaron a canteira para labrar a casa.

¹No ano catrocentos oitenta despois de que os fillos de Israel saíron de Exipto, no cuarto ano do reinado de Salomón sobre Israel, no mes de Ziv, é dicir, o mes segundo, comezou el a edificar a casa de Iahveh ²A casa que o rei Salomón edificou a Iahveh era de sesenta cóbados de lonxitude, vinte de anchura e trinta cóbados de altura.³E o pórtico diante do santuario da casa tiña vinte cóbados de lonxitude no sentido da anchura da casa, e a anchura diante da casa era de dez cóbados. ⁴E fixo á casa fiestras anchas por dentro e estreitas por fóra.⁵E edificou xunto o muro da casa, compartimentos arredor, contra os muros da casa arredor do templo e do lugar santísimo; e fixo cámaras laterais arredor. ⁶O apousento inferior tiña cinco cóbados de anchura, o do medio seis cóbados de anchura e o terceiro sete cóbados de anchura; porque fixera canzorros ao redor da casa por fóra, para que as vigas non encaixaran nos muros do templo.⁷E cando se edificou a casa, fixérona de pedras que xa foran labradas na canteira, de xeito que cando a construían, non se escoitou na casa nin martelos, nin machado, nin calquera outra ferramenta. ⁸A entrada do apousento medio estaba no lado dereito da casa, e subía por unha escada de caracol ao apousento medio, e do apousento medio ao superior.⁹Construíu, pois, a casa e rematoua, e cubriuna con vigas e táboas de cedro. ¹⁰E edificou tamén o apousento arredor de toda a casa, de cinco cóbados de altura, que estaba apoiado na casa con madeiras de cedro.¹¹E veu a palabra de Iahveh a Salomón, dicindo: ¹²En canto a esta casa que estás a edificar, se andas nos meus estatutos e practicas os meus decretos, e gardas todos os meus mandamentos camiñando neles, eu tamén cumprirei contigo a miña palabra que dixen ao teu pai David; ¹³e habitarei no medio dos fillos de Israel, e non abandonarei o meu pobo Israel.¹⁴Así Salomón edificou a casa e rematouna. ¹⁵E cubriu os muros da casa con tablóns de cedro, cubríndoa de madeira por dentro, dende o chan da casa ata as vigas do teito; e cubriu tamén o piso con madeira de ciprés.¹⁶Tamén fixo na parte traseira da casa un edificio de vinte cóbados, de tablóns de cedro dende o chan ata o teito. Así fixo na casa un santuario interior: o lugar santísimo. ¹⁷A casa, é dicir, a nave de diante tiña corenta cóbados. ¹⁸E a casa estaba revestida de cedro tallado en forma de cabazas e de flores abertas; todo era de cedro, non se vía pedra algunha.¹⁹E adornou o Santuario interior no fondo da Casa para poñer alí a arca do pacto de Iahveh. ²⁰O lugar santísimo estaba na parte interna e tiña vinte cóbados de lonxitude, vinte de anchura e vinte de altura, e cubriuno de ouro puro; e o altar recubriuno de cedro.²¹Despois Salomón cubriu de ouro puro o interior da casa, e pechou a entrada do santuario con cadeas de ouro, e recubriuno de ouro. ²²Revestiu de ouro toda a Casa, de arriba abaixo, e cubriu de ouro todo o altar que estaba diante do Santuario interior.²³Fixo tamén no lugar santísimo dous querubíns de madeira de oliveira, cada un de dez cóbados de altura. ²⁴Unha á do querubín tiña cinco cóbados, e a outra á do querubín tiña outros cinco cóbados, de xeito que había dez cóbados dende a punta dunha á ata a punta da outra. ²⁵Tamén o segundo querubín tiña dez cóbados; porque os dous querubíns eran dun mesmo tamaño e dunha mesma feitura. ²⁶A altura dun era de dez cóbados, e do outro tamén.²⁷No interior da casa, no lugar santísimo, puxo os querubíns, que estendían as súas ás de modo que a á dun tocaba unha parede, e a á do outro tocaba a outra parede; as outras dúas ás tocaban unha á outra no medio da casa. ²⁸Máis tarde cubriu de ouro os querubíns.²⁹E esculpiu todos os muros da casa arredor, por dentro e por fóra, con figuras de querubíns, palmeiras e flores abertas. ³⁰E revestiu de ouro o piso da casa por dentro e por fóra.³¹E para a entrada do santuario fixo portas de madeira de oliveira; e as xambas das portas eran pentagonais. ³²As dúas portas eran de madeira de oliveira, e esculpiu nelas figuras de querubíns, palmeiras e flores abertas que recubiru de ouro; revestiu tamén de ouro os querubíns e as palmeiras.³³Tamén fixo para a porta do templo postes cadrados de madeira de oliveira. ³⁴As dúas portas eran de madeira de ciprés; as dúas follas dunha porta eran xiratorias, e as outras dúas follas da outra porta tamén. ³⁵E esculpiu nelas querubíns, palmeiras e flores abertas, e cubriunas con ouro refinado nas entalladuras.³⁶E edificou o patio interior de tres ringleiras de pedras labradas e unha ringleira de vigas de cedro.³⁷No cuarto ano, no mes de Ziv, foi posto o fundamento da casa de Iahveh. ³⁸E no ano undécimo, no mes de Bul, é dicir, o oitavo mes, a casa foi rematada con todos os seus detalles e de acordo o seu deseño. De tal xeito que lle levou sete anos edificala.

¹E Salomón edificou a súa propia casa en trinta anos, e rematou toda ela. ²E edificou a casa do Bosque do Líbano, que tiña cen cóbados de lonxitude, cincuenta cóbados de anchura e trinta cóbados de altura, sobre catro ringleiras de columnas de cedro, con trabes de cedro sobre as columnas.³E estaba cuberto con tablóns de cedro sobre as trabes, que se apoiaban en corenta e cinco columnas; cada ringleira tiña quince columnas. ⁴Había tres ringleiras de fiestras, unha fiestra en fronte da outra en tres ringleiras. ⁵Todas as portas e os postes eran cadrados, e as fiestras estaban en fronte das outras en tres ringleiras.⁶Fixo tamén un pórtico de columnas, que tiña cincuenta cóbados de lonxitude e trinta cóbados de anchura; este pórtico estaba en fronte das primeiras, coas súas columnas e os seus madeiros correspondentes.⁷Fixo tamén o pórtico do trono para xulgar, o pórtico do xuízo, e cubriuno de cedro dende o chan ata o teito.⁸E a casa na que vivía, noutro atrio detrás do pórtico, era de obra semellante a esta. E edificou Salomón para a filla de Faraón, con quen casara, unha casa de xeito semellante á do pórtico.⁹Todas aquelas obras eran de pedras preciosas, labradas e axustadas con serras segundo as medidas, por dentro e por fóra, dende os alicerces ata os rebordes, e do mesmo xeito por fóra ata o gran atrio. ¹⁰O fundamento era de pedras preciosas, pedras grandes, pedras de dez cóbados e pedras de oito cóbados.¹¹Dende alí arriba había tamén pedras preciosas, labradas segundo as súas medidas, e de madeira de cedro. ¹²E o gran patio tiña arredor tres ringleiras de pedras labradas e unha ringleira de vigas de cedro; o mesmo sucedía co patio interior da casa de Iahveh e o patio da casa.¹³E o rei Salomón mandou vir de Tiro a Hiram, ¹⁴o fillo dunha viúva da tribo de Neftalí. O seu pai, que traballaba o bronce, era de Tiro. E Hiram estaba cheo de sabedoría, entendemento e coñecemento en todo o traballo de bronce. Veu onda o rei Salomón e fixo toda a súa obra.¹⁵Fundiu dúas columnas de bronce, de dezaoito cóbados de altura cada unha, e un fío de doce cóbados medía a circunferencia de unha e a outra. ¹⁶Fixo tamén dous capiteis de bronce fundido para poñelos sobre as cabeceiras das columnas; de cinco cóbados de alto cada un deles. ¹⁷Tiñan trenzas en forma de rede e cordóns en forma de cadeas para os capiteis que habían de poñer sobre as cabeceiras das columnas; sete para cada capitel.¹⁸Fixo tamén dúas ringleiras de granadas arredor da rede para cubrir cos granados os capiteis que estaban nas cabezas das columnas; e fixo o mesmo no outro capitel. ¹⁹Os capiteis que estaban sobre as columnas no pórtico tiñan forma de lirios e medían catro cóbados.²⁰Tamén tiñan os capiteis das dúas columnas, duascentas granadas en dúas ringleiras arredor en cada capitel sobre a súa moldura que estaba rodeado pola rede. ²¹E ergueu as columnas no pórtico do templo; e cando alzou a columna do lado dereito, chamouna Iaquim; e alzando a columna do lado esquerdo, chamouna Boaz. ²²E puxo sobre as cabezas das columnas un motivo en forma de lirios, e así foi rematado o traballo das columnas.²³Fixo tamén un mar de fundición de dez cóbados dun lado a outro, un depósito redondo de dez cóbados de diámetro, cinco cóbados de alto, e trinta cóbados de circunferencia ²⁴Por debaixo e arredor do seu borde colocou bólas semellantes a cabazas, dez en cada cóbado, que cinguían o mar en dúas ringleiras, que foran fundidas nunha soa peza co mar.²⁵Estaba asentado sobre doce bois, tres mirando cara o norte, outros tres cara o occidente, outros tres cara o sur e outros tres cara o oriente; o mar descansaba sobre eles e os cadrís dos bois estaban virados cara dentro. ²⁶O espesor do mar era dun palmo menor, e o seu borde era labrado coma o borde dunha copa ou de flor de lis; e a súa capacidade era de dous mil batos.²⁷Fixo tamén dez basas de bronce; a lonxitude de cada basa era de catro cóbados, a anchura de catro cóbados e a altura de tres cóbados. ²⁸E esta era a obra das basas: tiñan entrepanos que estaban encadrados entre as molduras; ²⁹E sobre os entrepanos que estaban entre as molduras había figuras de leóns, bois e querubíns; e sobre os entrepanos da basa, por riba e por debaixo dos leóns e dos bois, había molduras en baixo relieve.³⁰Cada basa tiña catro rodas de bronce con eixes de bronce, e nos seus catro extremos había repisas da fonte que sobresaían dos festóns para vir a estar debaixo da fonte. ³¹A boca da fonte entraba un cóbado no extremo que saía por riba da base; e a boca era redonda, do mesmo xeito que o extremo, dun cóbado e medio. Sobre a boca había gravados en entrepanos cadrados, non redondos.³²As catro rodas estaban debaixo dos entrepanos, e os eixes das rodas nacían nunha mesma base; a altura de cada unha das rodas era de un cóbado e medio. ³³A forma das rodas era como a das rodas dun carro; os seus eixos, os seus radios, os seus cubos e os seus anchos, todo era de metal fundido.³⁴Tamén fixo catro resaltes nos catro extremos de cada basa; os resaltes eran parte da mesma basa. ³⁵E sobre a basa había unha peza redonda de medio cóbado de altura, e sobre a basa había as súas molduras e taboleiros que saían dela.³⁶E fixo nas táboas das molduras e nos taboleiros, encavamentos de querubíns, de leóns e de palmeiras, en proporción ao espacio de cada unha, e outros adornos arredor. ³⁷Fixo así dez basas, fundidas dun mesmo xeito, dunha mesma medida e dunha mesma forma.³⁸Fixo tamén dez fontes de bronce, cada fonte tiña a capacidade de corenta batos, cada unha de catro cóbados de ancho, e puxo unha fonte sobre cada unha das dez basas. ³⁹E puxo cinco basas ao lado dereito da casa e as outras cinco ao lado esquerdo; e puxo o mar no lado dereito da casa, cara o oriente, cara o sur.⁴⁰Hiram fixo tamén fontes, tenaces e baldes. Así rematou todo o traballo que fixera para Salomón na casa de Iahveh: ⁴¹as dúas columnas e os capiteis redondos que estaban enriba das dúas columnas; e dúas redes que cubrían os dous capiteis redondos que estaban sobre as cabezas das columnas;⁴²catrocentas granadas para as dúas redes, dúas ringleiras de granadas en cada rede para cubrir os dous capiteis redondos que estaban sobre as cabezas das columnas; ⁴³as dez basas e as dez fontes sobre as basas;⁴⁴o mar con doce bois debaixo do mar; ⁴⁵e as caldeiras, as pás, os hisopos e todos os utensilios que Hiram fixera ao rei Salomón para a casa de Iahveh, de bronce fundido.⁴⁶O rei fixo fundir todo no val do Xordán, en terra arxilosa, entre Sucot e Saretán. ⁴⁷E Salomón non pesou o bronce de tódolos utensilios, por mor da gran cantidade deles.⁴⁸Entón Salomón fixo todos os utensilios que había na casa de Iahveh: un altar de ouro e unha mesa de ouro sobre a que estaba o pan da proposición; ⁴⁹cinco candeeiros de ouro puro á man dereita e outros cinco á esquerda, fronte o lugar santísimo; as flores, as lámpadas e as tenazas de ouro.⁵⁰tamén os pratos, culleres, coitelos, cuncas e incensarios de ouro puro; e os gonzos de ouro para as portas da casa interior, do lugar santísimo e para as portas do templo.⁵¹E foi rematada toda a obra que o rei Salomón dispuxo facer para a casa de Iahveh. Entón Salomón trouxo as cousas que o seu pai David santificara: prata, ouro e utensilios; e puxo todo nos tesouros da casa de Iahveh.

¹Entón Salomón reuniu diante del en Xerusalém os anciáns de Israel, a tódolos príncipes das tribos e aos principais das familias dos fillos de Israel, para traer a arca do pacto de Iahveh dende a cidade de David, é dicir, Sión. ²E todos os homes de Israel reuníronse diante do rei Salomón no mes de Etanim, é dicir, o sétimo mes, no día da festa.³Cando chegaron todos os anciáns de Israel, os sacerdotes colleron a arca. ⁴E levaron a arca de Iahveh, e o tabernáculo de reunión e todos os utensilios santos que había no tabernáculo; os sacerdotes e os levitas os subiron. ⁵E o rei Salomón e toda a congregación de Israel que estaba con el reunida diante da arca, estaban sacrificando ovellas e bois que non se podían contar nin calcular por a gran cantidade deles.⁶Entón os sacerdotes puxeron a arca do pacto de Iahveh no seu lugar, no santuario da casa, no lugar santísimo, debaixo das ás dos querubíns. ⁷Porque os querubíns estenden as súas ás sobre o lugar da arca, e así os querubíns cubren a Arca e as súas varas por riba. ⁸Aínda que as varas eran tan largas, que os seus extremos deixábanse ver dende o lugar sando, que está diante do Lugar Santísimo, pero non se podían ver dende fóra. E así quedaron ata hoxe.⁹Na arca non había nada, agás as dúas táboas de pedra que Moisés puxera alí en Horeb, onde Iahveh fixo pacto cos fillos de Israel cando saíron da terra de Exipto. ¹⁰E aconteceu que cando os sacerdotes saíron do santuario, a nube encheu a casa de Iahveh ¹¹e os sacerdotes non puideron continuar servindo por mor da nube, porque a gloria de Iahveh enchera a casa de Iahveh.¹²Entón Salomón dixo: -Iahveh dixo que habitaría na densa oscuridade. ¹³Eu edifiquei unha casa de morada para Ti, un lugar para que habites para sempre.¹⁴Despois o rei volveu o seu rostro e bendiciu a toda a congregación de Israel, mentres toda a congregación de Israel estaba en pé. ¹⁵E dixo: -Bendito sexa Iahveh, Deus de Israel, que cumpriu coa súa man todo o que falou ao meu pai David, dicindo: ¹⁶"Dende o día que saquei o meu pobo Israel de Exipto, non escollín ningunha cidade de tódalas tribos de Israel para edificar unha casa para que o meu nome estea alí, pero escollín a David para que estivera sobre o meu pobo Israel.¹⁷E o meu pai David tiña no seu corazón o desexo de edificar unha casa ao nome de Iahveh, Deus de Israel. ¹⁸Pero Iahveh dixo ao meu pai David: porque tes no teu corazón o desexo de edificar unha casa ao meu nome, fixeches ben en telo no teu corazón. ¹⁹Con todo, ti non edificarás a casa, senón o teu fillo que sairá dos teus lombos, el edificará unha Casa ao meu nome.²⁰E Iahveh cumpriu a súa palabra que dixo, porque eu levanteime no lugar do meu pai David, e sentei no trono de Israel, como dixera Iahveh, e construín a casa ao nome de Iahveh, Deus de Israel. ²¹E puxen alí un lugar para a arca, que ten o pacto de Iahveh que fixo cos nosos pais cando os sacou da terra de Exipto.²²Entón Salomón parouse diante do altar de Iahveh a vista de toda a congregación de Israel, e estendendo as súas mans cara o ceo, ²³dixo: -Ai Iahveh, Deus de Israel, non hai Deus coma ti, nin enriba nos ceos nin embaixo na terra, que gardas o pacto e a misericordia para cos teus servos que andan diante de ti con todo o seu corazón; ²⁴que gardaches ao teu servo David, o meu pai, o que lle prometiches; dixéchelo coa túa boca, e cumpríchelo coa túa man, como se ve neste día.²⁵Agora, Iahveh Deus de Israel, cumpre co teu servo David, o meu pai, o que lle prometiches, dicindo: "Non faltará un home diante de min para sentar no trono de Israel, se os teus fillos gardan o meu camiño e andan diante de min, como ti andaches diante de min." ²⁶Agora, Ó Iahveh, Deus de Israel, rógoche que se cumpra a palabra que dixeches ao teu servo David, o meu pai.²⁷Aínda que, en verdade habitará Deus sobre a terra? Velaí que os ceos, e os ceos dos ceos, non te poden conter, canto menos esta casa que eu edifiquei! ²⁸Mais ti, Ó Iahveh o meu Deus, atende á oración do teu servo e á súa suplica, escoitando o clamor e a oración que o teu servo fai hoxe diante de ti;²⁹para que os teus ollos estean abertos sobre esta casa noite e día, sobre o lugar do que dixeches: alí estará o meu nome; para que escoites a oración que o teu servo dirixa cara este lugar. ³⁰Escoita, pois, a oración do teu servo e do teu pobo Israel, cando oren cara este lugar; ti escoita no ceo, dende a túa morada; e cando escoites, perdoa.³¹Se alguén peca contra o seu próximo, e se lle pida xuramento, e entre nesta casa para xurar diante do teu altar, ³²enton escoita Ti dende o ceo, e obra e xulga os teus servos, condenando o impío para traer a súa conduta sobre a súa propia cabeza, e xustificando o xusto para darlle segundo a súa xustiza.³³E se o teu pobo Israel é derrotado diante do seu inimigo porque pecou contra ti, e volve a ti, e confesa o teu nome, e ora, e suplican nesta Casa, ³⁴escoita Ti dende os ceos, e perdona o pecado do teu pobo Israel, e fainos volver á terra que deches aos seus pais.³⁵Cando o ceo se peche e non chova, porque eles pecaron contra ti, e oren cara este lugar e confesen o teu nome, e se volvan do seu pecado cando os aflixas, ³⁶Ti escoita dende os ceos, e perdoa o pecado dos teus servos e do teu pobo Israel, ensinándolles o bo camiño por onde han andar; e dá a choiva sobre a túa terra, a que deches ao teu pobo en herdanza.³⁷Se hai fame na terra, se hai peste, pragas, fungos, lagostas ou saltóns; ou se o seu inimigo os sitia na terra onde vivan; se hai calquera calamidade ou enfermidade, ³⁸toda oración e toda súplica que faga calquera persoa de todo o teu pobo Israel, recoñecendo cada un a aflicción no seu corazón, e estendan as súas mans cara esta casa,³⁹escoita Ti dende os ceos, a túa morada, e perdoa, e actúa dando a cada un segundo os seus camiños, pois ti coñeces o seu corazón; pois só Ti coñeces o corazón de tódolos fillos dos homes; ⁴⁰para que te teman todos os días que vivan sobre a terra que Ti deches aos nosos pais.⁴¹Tamén cando o estranxeiro, aínda que non sexa do teu pobo Israel, veña dunha terra lonxe por mor do teu nome, ⁴²(porque escoitarán do teu gran Nome e da túa man forte e do teu brazo estendido), e veña e ore cara esta Casa, ⁴³escoita Ti dende os ceos, lugar da túa morada, e fai conforme todo o que o estranxeiro che pida, para que todos os pobos da terra coñezan o teu nome, e te teman como o teu pobo Israel, e saiban que o teu Nome é invocado sobre esta Casa que eu edifiquei.⁴⁴Cando o teu pobo saia á guerra contra os seus inimigos por onde ti os mandes, e oren a Iahveh mirando cara a cidade que ti escolliches e cara a Casa que eu edifiquei ao teu nome, ⁴⁵Ti escoitarás dende os ceos a súa oración e a súa súplica, e farás xustiza na súa causa.⁴⁶Se pecan contra ti (pois non hai persoa que non peque), e ti estás anoxado con eles e os entregas ao inimigo para que os leve cativos a terra do inimigo, sexa lonxe ou preto, ⁴⁷e eles volvan en si na terra onde foron levados prisioneiros, e se convertan, e oren a ti na terra dos que os levaron prisioneiros, dicindo: pecamos, fixemos maldade, cometemos iniquidade,⁴⁸e se volvan a Ti con todo o seu corazón e con toda a súa alma na terra dos seus inimigos aos que os levaron prisioneiros, e oren a ti cara a súa terra que deches aos seus pais, e cara a cidade que ti escolliches e a Casa que eu edifiquei ao teu nome,⁴⁹escoita Ti dende os ceos, o lugar da túa morada, a súa oración e a súa súplica, e fai xustiza en favor deles. ⁵⁰E perdoa ao teu pobo os pecados que fixo contra ti, e tódalas súas transgresións coas que se rebelaron contra Ti, facendo que teñan misericordia deles aqueles que os levaron cativos,⁵¹porque son o teu pobo e a túa herdanza, a quen sacaches de Exipto, do medio do forno de ferro. ⁵²Que os teus ollos sexan abertos á oración do teu servo e á súplica do teu pobo Israel, para escoitalos en todo aquilo no que te invoquen; ⁵³porque ti separáchelos de entre todos os pobos da terra para Ti como herdanza, como dixeches por medio de Moisés, o teu servo, cando sacaches os nosos pais de Exipto, O Señor Deus!⁵⁴Cando Salomón rematou de facer toda esta oración e petición a Iahveh, ergueuse despois de estar de xeonllos diante do altar de Iahveh coas súas mans estendidas cara o ceo, ⁵⁵e púxose en pé e bendiciu a toda a congregación de Israel, dicindo en voz alta: ⁵⁶-Bendito sexa Iahveh que deu paz ao seu pobo Israel, conforme todo o que prometera; non faltou nin unha palabra de todas as súas promesas que fixo por medio do seu servo Moisés.⁵⁷Que Iahveh o noso Deus estea con nós como estivo cos nosos pais; que non nos desamparou nin nos abandonou. ⁵⁸E incline o noso corazón cara a El para que andemos en todos os seus camiños e gardemos os seus mandamentos, os seus estatutos e os seus decretos, que El mandou aos nosos pais.⁵⁹E que estas palabras miñas, coas que orei diante de Iahveh, estean preto de Iahveh o noso Deus día e noite, para que defenda a causa do seu servo e do seu pobo Israel, segundo a necesidade de cada día. ⁶⁰Para que todos os pobos da terra saiban que Iahveh é Deus, e non hai outro. ⁶¹Sexa pois, o voso corazón íntegro para con Iahveh o noso Deus, camiñando nos seus estatutos e gardando os seus mandamentos, como neste día.⁶²Entón o rei e todo Israel con el, ofreceron sacrificios diante de Iahveh. ⁶³E Salomón ofreceu ofrendas de paz, que sacrificou para Iahveh: vinte e dous mil bois e cento vinte mil ovellas. Así o rei e todos os fillos de Israel consagraron a casa de Iahveh.⁶⁴Ese mesmo día o rei santificou o medio do atrio que estaba diante da casa de Iahveh, porque alí ofreceu os holocaustos, as ofrendas de gran e a espesura dos sacrificios de paz, porque o altar de bronce que estaba diante de Iahveh era pequeno para que puidesen caber nel os holocaustos, as ofrendas de gran e a espesura dos sacrificios de paz.⁶⁵E Salomón fixo festa naquel tempo, e todo Israel con el, unha gran congregación dende a entrada de Hamat ata o río de Exipto, diante de Iahveh o noso Deus por sete días e aínda por outros sete días, é dicir, por catorce días. ⁶⁶Ao oitavo día despediu ao pobo, e eles bendiciron o rei e foron ás súas moradas ledos e gozosos de corazón por todo o ben que Iahveh fixera ao seu servo David e ao seu pobo Israel.

¹E aconteceu que cando Salomón rematou a obra da casa de Iahveh e da casa real, e todo o que Salomón desexaba facer, ²Iahveh aparecéuselle a Salomón por segunda vez, así como se lle aparecera en Gabaón.³E díxolle Iahveh: -Escoitei a túa oración e a túa súplica que fixeches diante de min; santifiquei esta casa que edificaches para poñer alí o meu nome para sempre; e os meus ollos e o meu corazón estarán alí todos os días.⁴E ti, se andas diante de min, como andou o teu pai David, con integridade de corazón e con rectitude, facendo todo o que che mandei, e gardando os meus estatutos e os meus decretos, ⁵eu establecerei o trono do teu reino sobre Israel para sempre, tal e como lle dixen a David o teu pai, dicindo: "Non faltará un descendente teu no trono de Israel."⁶Pero se vós, e os vosos fillos, vos afastades de min obstinadamente, e non gardades os meus mandamentos e estatutos que puxen diante de vós, senón que vos ides a servir a outros deuses e os adorades, ⁷entón eu cortarei a Israel da face da terra que lles dei; e esta casa que santifiquei para o meu nome, rexeitareina de diante de min, e Israel será refrán e riso para todos os pobos.⁸E sobre esta casa, que estaba en alta estima, calquera que pase por onda ela quedará asombrado e burlarase, e dirá: por que fixo Iahveh así a esta terra e a esta casa? ⁹E eles dirán: -Porque abandonaron a Iahveh o seu Deus, que sacara aos seus pais da terra de Exipto, e botaron man doutros deuses, e adoráronos e servíronos, por iso Iahveh trouxo sobre eles todo este mal.¹⁰E aconteceu que ao cabo de vinte anos, cando Salomón edificara as dúas casas, a casa de Iahveh e a casa real, ¹¹(polas que Hiram, rei de Tiro, lle trouxera a Salomón madeiras de cedro e de ciprés, e ouro, tanto canto el quixera) entón o rei Salomón deu a Hiram vinte cidades na terra de Galilea.¹²E Hiram saíu de Tiro para ver as cidades que Salomón lle dera, e non lle agradaron. ¹³E dixo: -Que cidades son estas que me deches, meu irmán? E chamounas terra de Cabul, nome que ten ata hoxe. ¹⁴E Hiram mandara ao rei cento vinte talentos de ouro.¹⁵Esta é a razón da carga que o rei Salomón impuxo para edificar a casa de Iahveh e a súa propia casa, o terraplén e o muro de Xerusalém, Hazor, Meguido e Gezer: ¹⁶pois Faraón, rei de Exipto, subiu a Gezer e tomouna, e queimouna con lume, e matou os cananeos que vivían na cidade, e deulla en dote á súa filla, muller de Salomón.¹⁷Salomón restaurou, pois, a Gezer e a Baixa Bet-Horón, ¹⁸a Baalat, e a Tadmor na terra do deserto; ¹⁹e todas as cidades de provisións que Salomón tiña, as cidades dos carros e as cidades dos xinetes de a cabalo, e todo o que Salomón quixo edificar en Xerusalém, no Líbano e en toda a terra do seu dominio.²⁰A todo o pobo que quedara dos amorreos, hititas, ferezeos, heveos e iebuseos, que non eran dos fillos de Israel; ²¹aos seus fillos que quedaron na terra despois deles, (aos que os fillos de Israel non quixeron exterminar) Salomón someteunos a tributo laboral ata hoxe.²²Pero de entre os fillos de Israel, Salomón non os someteu a ningún traballo forzado, senón que foron homes de guerra, os seus servos, os seus príncipes, os seus capitáns, os seus comandantes de carros e os seus xinetes de a cabalo.²³Estes eran os xefes que Salomón colocou sobre os oficiais e supervisores da obra: cincocentos cincuenta supervisores sobre o pobo que facía o traballo.²⁴Unha vez que a filla de Faraón subiu da Cidade de David á súa casa que Salomón lle edificara; entón el edificou o terraplén.²⁵E Salomón ofrecía holocaustos e sacrificios de paz tres veces ao ano sobre o altar que edificara a Iahveh, e queimaba incenso sobre o que estaba diante de Iahveh. Así foi que a casa foi rematada.²⁶O rei Salomón tamén fixo naves en Ezión-Gueber, que está preto de Elot, na beira do mar Vermello, na terra de Edom. ²⁷E Hiram mandou nelas os seus servos, mariñeiros e mestres no mar, cos servos de Salomón, ²⁸foron a Ofir e colleron de alí catrocentos vinte talentos de ouro, e trouxéronos ao rei Salomón.

¹A raíña de Sheba ouviu da fama que Salomón alcanzara polo nome de Iahveh, e veu para probalo con preguntas difíciles. ²Chegou a Xerusalém cun gran cortexo, con camelos cargados de especias, de ouro en gran abundancia e de pedras preciosas; e chegou a Salomón e preguntoulle todo o que tiña no seu corazón.³E Salomón respondeulle a todas as súas preguntas; non houbo cousa que o rei non lle puidese responder. ⁴Cando a raíña de Sheba viu toda a sabedoría de Salomón, e a casa que edificara, ⁵os alimentos da súa mesa, as habitacións dos seus oficiais, a presentación e os vestidos dos seus servidores, as súas mesas e os holocaustos que ofrecía na casa de Iahveh, quedou abraiada.⁶E dixo ao rei: -Era verdade o que escoitei na miña terra sobre as túas obras e a túa sabedoría. ⁷Pero eu non o crin ata que o vin cos meus propios ollos; pois non me contaron nin a metade. En sabedoría e prosperidade superas con moito a sona que escoitei.⁸Felices os teus homes, e felices estes teus servos, que poden estar continuamente diante de ti, escoitando a túa sabedoría! ⁹Bendito sexa Iahveh o teu Deus, que se agradou en ti para poñerte no trono de Israel; polo amor eterno que Iahveh ten a Israel, colocoute como rei para que practiques o dereito e a xustiza.¹⁰E ela deu ao rei cento vinte talentos de ouro, e moitas especias aromáticas e pedras preciosas; nunca chegou tanta cantidade de especias aromáticas como a raíña de Sheba deu ao rei Salomón.¹¹Tamén as naves de Hiram que trouxeran o ouro de Ofir, trouxeron de Ofir unha gran cantidade de madeira de sándalo e pedras preciosas. ¹²E coa madeira de sándalo fixo o rei barandas para a casa de Iahveh e para a casa real, ademais de arpas e liras para os cantores; nunca viñera madeira de sándalo semellante nin se vira ata hoxe.¹³E o rei Salomón deu á raíña de Sheba todo o que desexou e todo o que lle pediu, ademais do que Salomón xa lle dera. Entón ela volveu e foi á súa terra cos seus servos.¹⁴O peso do ouro que chegaba a Salomón cada ano era de seiscentos sesenta e seis talentos de ouro; ¹⁵ademais da moeda dos comerciantes e dos negocios dos mercadores, e de todos os reis da Arabia e dos gobernadores da terra.¹⁶O rei Salomón fixo tamén douscentos grandes escudos de ouro batido; seiscentos siclos de ouro gastou en cada escudo. ¹⁷Fixo tamén trescentos escudos de ouro batido, de tres libras de ouro para cada un deles; e o rei púxoos na casa do Bosque do Líbano.¹⁸O rei fixo tamén un gran trono de marfil, e cubríuno de ouro puro. ¹⁹O trono tiña seis chanzos cun remate redondo polo respaldo; tiña brazos a un e outro lado xunto ao trono, e dous leóns en pé xunto a eles. ²⁰Tamén había doce leóns en pé a cada lado dos seis chanzos. En ningún outro reino se fixera un trono semellante.²¹E todos os vasos de beber do rei Salomón eran de ouro, e todos os utensilios da casa do Bosque do Líbano eran de ouro fino; nada de prata, pois nos días de Salomón esta era de pouco valor; ²²porque o rei tiña unha frota de naves de Tarshis no mar, coa frota de Hiram. Unha vez en tres anos a flota de Tarshis viña traendo ouro, prata, marfil, monos e pavos reais.²³O rei Salomón superaba a tódolos reis da terra en riqueza e en sabedoría. ²⁴E toda a terra procuraba ver a Salomón para escoitar a sabedoría que Deus puxera no seu corazón. ²⁵E todos eles traían os seus presentes cada ano: obxectos de ouro e prata, vestidos, armas, especias aromáticas, cabalos e mulas.²⁶E Salomón reuniu carros de guerra e cabalos; e tiña mil catrocentos carros e doce mil homes de a cabalo, que puxo nas cidades dos carros e preto do rei en Xerusalém. ²⁷E o rei fixo que en Xerusalém a prata chegase a ser como as pedras, e os cedros tan abundantes coma as figueiras de Shefela.²⁸E traían a Salomón cabalos de Exipto e de Coa; que os mercadores do rei mercaban en Coa ao contado. ²⁹E cada carro que viña de Exipto custaba seiscentas pezas de prata e cada cabalo cento cincuenta. Por medio deles tamen os adquirían todos os reis dos hititas e da Siria.

¹E o rei Salomón amou moitas mulleres estranxeiras, ademais da filla de Faraón: moabitas, amonitas, edomitas, sidonias e hititas; ²aquelas de quen Iahveh dixera aos fillos de Israel: non vos acheguedes a elas, nin elas se acheguen a vós, porque certamente inclinarán o voso corazón tras dos seus deuses. E a estas xuntouse Salomón apaixoadamente,³porque chegou a ter setecentas mulleres raíñas e trescentas concubinas; e elas desviaron o seu corazón. ⁴E aconteceu que cando Salomón era vello, as súas mulleres inclinaran o seu corazón tras deuses estranxeiros; e o seu corazón non foi sumiso á vontade de Iahveh o seu Deus, como o corazón do seu pai David.⁵Porque Salomón seguiu a Astoret, deusa dos sidonios, e a Milcom, ídolo abominable dos amonitas. ⁶E Salomón fixo o que era malo aos ollos de Iahveh e non seguiu a Iahveh dun xeito completo como o seu pai David.⁷Entón Salomón edificou un lugar alto para Quemos, o ídolo abominable de Moab, no monte que está en fronte de Xerusalém, e para Moloc, o ídolo abominable dos fillos de Amón. ⁸E así fixo para todas as súas mulleres estranxeiras que queimaban incenso e ofrecían sacrificios aos seus deuses.⁹E Iahveh anoxouse contra Salomón, porque o seu corazón se afastara de Iahveh, Deus de Israel, quen se lle aparecera dúas veces, ¹⁰e que lle mandara sobre isto, que non seguira a outros deuses; pero el non gardou o que Iahveh lle mandara.¹¹Entón Iahveh dixo a Salomón: -Porque isto aconteceu na túa mente e non gardaches o meu pacto e os meus estatutos que che mandei, eu tamén partirei o teu reino e dareino ao teu servo. ¹²Con todo, non o farei nos teus días, por amor de David o teu pai; senón que o rasgarei da man do teu fillo. ¹³Pero non lle hei de arrebatar todo o reino, senón que darei unha tribo ao teu fillo, por amor a David, o meu servo, e por amor a Xerusalém, a que eu escollín.¹⁴E Iahveh levantou un adversario a Salomón: Hadad edomita, de sangue real, que estaba en Edom. ¹⁵Pois cando David estaba en Edom, e Ioab, o comandante do exército, subiu para sepultar os mortos (despois de matar a todo varón en Edom, ¹⁶porque Ioab e todo Israel viviron alí seis meses ata que destruíron a todos os homes en Edom). ¹⁷Hadad fuxira a Exipto e con algúns dos edomitas dos servos do seu pai, sendo Hadad aínda un neno.¹⁸E partindo de Madián viñeron a Parán; e colleron con eles uns homes de Parán e viñeron a Exipto, ao Faraón, rei de Exipto, que lles deu unha casa e lles concedeu provisións e ademais lles deu terras. ¹⁹E Hadad caeulle en graza a Faraón, que lle deu por muller á irmá da súa muller, a irmá da raíña Tafnes.²⁰E a irmá de Tafnues deulle a luz o seu fillo Guenubat, a quen Tafnes criou na casa de Faraón; e Guenubat estaba na casa de Faraón entre os fillos de Faraón. ²¹Cando Hadad escoitou en Exipto que David se reunira cos seus pais, e que morrera Ioab, comandante do exército, Hadad díxolle a Faraón: - Déixame ir á miña terra. ²²Pero Faraón díxolle: - Que che falta comigo, que procuras marchar a túa terra? E el respondeu: -Ningunha cousa; con todo, rógoche que me deixes ir.²³Deus levantou tamén por adversario a Salomón a Resón, fillo de Eliada, que fuxira do seu señor Hadad-ezer, rei de Soba. ²⁴Este reuniu xente e fíxose capitán dunha banda armada cando David desbaratou aos de Soba. Despois foron a Damasco e habitaron alí, e fixérono rei en Damasco. ²⁵Foi adversario de Israel todos os días de Salomón, ademais do mal que fixera Hadad, porque odiaba a Israel, e reinou sobre Siria.²⁶Tamén Ieroboam, fillo de Nabat, efratita de Sereda, servo de Salomón, rebelouse contra o rei. A súa nai chamábase Zerua, que era viúva. ²⁷Esta é a razón pola que este levantou a súa man contra o rei: Salomón edificou a fortaleza, e pechou a brecha da muralla da cidade de David, o seu pai.²⁸Ieroboam era un home valente, e vendo o mozo Salomón que o mozo era dilixente, colocouno no cargo de todos os traballos na casa de Xosé. ²⁹Sucedeu por aquel tempo que Ieroboam saíu de Xerusalém, e o profeta Aías silonita atopouno no camiño, e estaba cuberto cun manto novo; e estaban os dous no campo a soas. ³⁰E collendo Ahías o manto novo que tiña posto, rachouono en doce anacos;³¹e díxolle a Ieroboam: -Toma para ti dez pezas; porque así di Iahveh, Deus de Israel: "Velaquí, Eu romperei o reino da man de Salomón, e dareiche dez tribos. ³²Pero el terá unha tribo, por amor do meu servo David e por amor a Xerusalém, a cidade que escollín de entre todas as tribos de Israel; ³³porque me abandonaron e serviron a Astarté, a deusa dos sidonios, a Quemos, o deus de Moab, e a Moloc, o deus dos fillos de Amón; e non camiñaron nos meus camiños para facer o que é recto aos meus ollos, nin gardaron os meus estatutos e os meus decretos como fixo o seu pai David.³⁴Con todo, non quitarei todo o reino da súa man, xa que o puxen como rei todos os días da súa vida, por amor de David, o meu servo a quen escollín, porque el gardou os meus mandamentos e os meus estatutos. ³⁵Pero quitarei o reino da man do seu fillo, e dareiche a ti as dez tribos. ³⁶E ao seu fillo dareille unha tribo para que o meu servo David teña unha lámpada sempre diante de min en Xerusalém, a cidade que escollín para poñer alí o meu nome.³⁷Eu escollinte a ti, e ti reinarás sobre todo o que a túa alma desexe, e serás rei sobre Israel. ³⁸E se obedeces todo o que che mando, e andas nos meus camiños, e fas o recto aos meus ollos, gardando os meus estatutos e os meus mandamentos, como fixo David o meu servo, Eu tamén estarei contigo e edificareiche unha casa firme, como a edifiquei a David, e dareiche a Israel. ³⁹E aflixirei á descendencia de David por isto, pero non para sempre.⁴⁰E Salomón entón procurou matar a Ieroboam; pero Ieroboam ergueuse e fuxiu a Exipto, a Sisac, rei de Exipto, e quedou en Exipto ata a morte de Salomón.⁴¹O resto dos feitos de Salomón, e todo o que fixo, e a súa sabedoría, non está escrito no libro das crónicas de Salomón? ⁴²O tempo que Salomón reinou en Xerusalém sobre todo Israel foi de corenta anos. ⁴³E Salomón durmiu con seus pais, e foi sepultado na cidade do seu pai David; e o seu fillo Roboam reinou no seu lugar.

¹Roboam foi a Siquem, porque todo Israel viñera a Siquem para facelo rei. ²E aconteceu que cando Ieroboam, fillo de Nabat, o escoitou (que aínda estaba en Exipto, onde fuxira da presenza do rei Salomón) e como vivía en Exipto,³mandárono chamar. Entón Ieroboam e toda a congregación de Israel viñeron e falaron a Roboam, dicindo: ⁴O teu pai fixo difícil o noso xugo, agora pois, alixeira ti un pouco a dura servidume do teu pai e o pesado xugo que puxo sobre nós, e servirémosche. ⁵E el díxolles: -Ide, e volvede a min dentro de tres días. E o pobo retirouse.⁶Entón o rei Roboam consultou aos anciáns que estiveran ao servicio do seu pai cando Salomón aínda estaba vivo, e díxolles: -Que me aconsellades que responda a este pobo? ⁷Entón eles dixéronlle: -Se es hoxe un servo deste pobo, e o sirves, e lles respondes e lles falas boas palabras, entón eles serán os teus servos para sempre.⁸Pero el deixou o consello que os anciáns lle deran, e consultou aos mozos que medraran con el e que estaban diante del. ⁹E díxolles: -Cal é o voso consello para que respondamos a este pobo que me falou, dicindo: alixeira un pouco o xugo que o teu pai puxo sobre nós?¹⁰E os mozos que medraran con el respondéronlle, dicindo: -Así dirás a este pobo que che falou deste xeito: o teu pai fixo difícil o noso xugo, pero ti alivia o noso peso; así lles dirás: o meu dedo pequeno é máis groso que o lombo do meu pai. ¹¹Agora ben, se o meu pai vos cargou cun xugo pesado, eu fareino máis pesado aínda. O meu pai castigouvos con azoutes, pero eu castigareivos con alacráns.¹²Entón Ieroboam e todo o pobo foron onda Roboam ao terceiro día, como o rei lles mandara, dicindo: -Volvede a min ao terceiro día. ¹³E o rei respondeu ao pobo duramente, e deixando de lado o consello que lle deran os anciáns, ¹⁴faloulles segundo o consello dos mozos, dicindo: -O meu pai fixo pesado o voso xugo, pero eu fareino máis pesado aínda; o meu pai castigouvos con azoutes, pero eu castigareivos con escorpións.¹⁵Así o rei non fixo caso ao pobo, porque era a vontade de Iahveh que así acontecera, para que se cumprira a palabra que Iahveh falara por medio de Ahías silonita a Ieroboam, fillo de Nabat.¹⁶E cando todo o pobo viu que o rei non os escoitaba, respondéronlle dicindo: -Que parte temos nós con David? Non temos herdanza no fillo de Ixaí! Israel, aos teus deuses! Mira pola túa casa, David! Entón Israel retirouse ás súas tendas. ¹⁷Pero Roboam reinou sobre os fillos de Israel que vivían nas cidades de Xudá.¹⁸Despois o rei Roboam mandou a Adoram, que estaba a cargo dos tributos, pero todo Israel acantazouno, e morreu. Entón o rei Roboam tivo que subirse ao seu carro a toda presa e fuxir a Xerusalém. ¹⁹Así se rebelou Israel contra a casa de David ata hoxe.²⁰E aconteceu que cando todo Israel escoitou que Ieroboam volvera, mandárono chamar á asemblea, e fixérono rei sobre todo Israel. Non houbo tribo que seguira á casa de David, senón só a tribo de Xudá.²¹E Roboam chegou a Xerusalém, e reuniu a toda a casa de Xudá e á tribo de Benxamín, cento oitenta mil homes de guerra escolleitos, para facer guerra á casa de Israel, e devolver o reino a Roboam, fillo de Salomón.²²Pero veu a palabra de Iahveh a Semaías, home de Deus, dicindo: ²³Fala a Roboam, fillo de Salomón, rei de Xudá, e a toda a casa de Xudá e de Benxamín, e ao resto do pobo, dicindo: ²⁴"Así di Iahveh: non subades nin loitedes contra os vosos irmáns, os fillos de Israel. Volvede cada un á súa casa, porque Eu fixen isto." Entón eles obedeceron á palabra de Deus e desistiron de ir, conforme a palabra de Iahveh.²⁵Entón Ieroboam reedificou Siquem na rexión montañosa de Efraín, e habitou nela; e dende alí foi e reedificou Penuel. ²⁶Pero Ieroboam dicía no seu corazón: agora o reino volverá á casa de David. ²⁷Se este pobo segue subindo a ofrecer sacrificios na casa de Iahveh en Xerusalém, certamente o corazón deste pobo volverá ao seu señor Roboam, rei de Xudá; e mataranme a min e volverán a Roboam, rei de Xudá.²⁸E despois de tomar consello, o rei fixo dous becerros de ouro e díxolle ao pobo: -Xa vos abonda con ir a Xerusalém! Velaí os teus deuses, Israel, os que te fixeron subir da terra de Exipto! ²⁹E puxo un en Betel e o outro en Dan. ³⁰E isto veu ser causa de pecado, porque o pobo ía ata Dan para adorar.³¹Fixo tamén templos nos lugares altos, e instituíu sacerdotes de entre o pobo, que non eran dos fillos de Leví. ³²Entón Ieroboam estableceu unha festa no oitavo mes, no día quince do mes, coma a festa que se celebrou en Xudá, e ofreceu sacrificios sobre o altar; así fixo en Betel, ofrecendo sacrificios aos becerros que tiña preparados alí. E ordenou tamén en Betel os sacerdotes para os lugares altos que el fixera.³³Sacrificou, pois, no día quince do mes oitavo, o mes que el ideara no seu propio corazón, sobre o altar que fixera en Betel; instituíndo unha festa para os fillos de Israel, e subiu ao altar para queimar incenso.

¹Velaí un home de Deus que chegou, pola palabra de Iahveh de Xudá a Betel, mentres Ieroboam estaba xunto ao altar para queimar incenso, ²e, por mandato de Iahveh clamou contra el dicindo: -Altar, altar! Así di Iahveh: "Velaquí, nacerá un fillo á casa de David chamado Iosías, que sacrificará sobre ti aos sacerdotes dos lugares altos que queiman sobre ti incenso, e sobre ti queimarán ósos de homes". ³Ese mesmo día deu un sinal, dicindo: -Este é o sinal que Iahveh falou: velaí que o altar se quebrará e a cinza que está sobre el derramarase.⁴E aconteceu que cando o rei Ieroboam escoitou a palabra do home de Deus que clamara contra o altar de Betel, estendeu a súa man dende o altar, e dixo: -Prendédeo! Pero no momento a man que estendeu contra el secouse e non puido endereitala. ⁵Entón o altar partiuse e derramouse a cinza do altar, conforme o sinal que o home de Deus dera pola palabra de Iahveh.⁶Entón o rei respondeu, e dixo ao home de Deus: -Rógoche que aplaques o rostro de Iahveh o teu Deus, e ores por min, para que a miña man me sexa restaurada. E o home de Deus orou a Iahveh, e a man do rei foi restaurada e volveu a ser como antes. ⁷Entón o rei dixo ao home de Deus: -Ven comigo a casa para comer, e eu dareiche un regalo.⁸Pero o home de Deus dixo ao rei: -Aínda que me deas a metade da túa casa, non irei contigo nin comerei pan nin beberei auga neste lugar; ⁹Porque se me ordenou pola palabra de Iahveh, dicindo: "Non comerás pan nin beberás auga, nin volverás polo camiño por onde viñeches." ¹⁰Marchou pois por outro camiño, e non volveu polo camiño polo que viñera a Betel.¹¹Pero había un profeta ancián que vivía en Betel, e os seus fillos viñeron a el e contáronlle todo o que o home de Deus fixera ese día en Betel; e contáronlle tamén a seu pai as palabras que dixera ao rei. ¹²E o seu pai díxolles: -Por que camiño foi? E os seus fillos amosáronlle o camiño polo que volvera o home de Deus que viñera de Xudá. ¹³E el dixo aos seus fillos: -Aparelládeme o asno. E eles aparelláronlle o asno e el montou nel,¹⁴e foi tras do home de Deus, e atopouno sentado debaixo dunha aciñeira, e díxolle: -Es ti o home de Deus que veu de Xudá? E el dixo: -Son eu. ¹⁵Entón díxolle: -Ven comigo á casa para comer pan. ¹⁶Pero el dixo: -Non podo volver contigo, nin ir contigo, nin comerei pan nin beberei auga contigo neste lugar. ¹⁷Porque por revelación de Deus foime ordenado: "Non comerás pan nin beberás alí auga, nin volverás polo camiño por onde viñeches".¹⁸Entón el díxolle: -Eu tamén son profeta coma ti, e un anxo faloume pola palabra de Iahveh, dicindo: Faino volver contigo á túa casa para que coma pan e beba auga. ¹⁹Entón volveu con el, e comeu pan na súa casa e bebeu auga.²⁰E aconteceu que estando eles sentados á mesa, a palabra de Iahveh chegou ao profeta que o fixera volver; ²¹E clamou ao home de Deus que viñera de Xudá, dicindo: -Isto di Iahveh: porque fuches desobediente ao mandamento de Iahveh e non gardaches o mandamento que Iahveh o teu Deus che mandou, ²²senón que volviches atrás, e comiches pan e bebiches auga no lugar onde Iahveh che dixo: non comas pan nin bebas auga; o teu corpo non irá ao sepulcro dos teus pais.²³E cando rematou de comer e beber, o profeta que o trouxera de volta aparelloulle o seu asno. ²⁴Mais indo de camiño, atopouno un león e matouno; e o seu corpo quedou tendido no camiño, e o asno xunto a el, e o león xunto ao cadáver. ²⁵E velaí que uns homes que pasaban viron o corpo tendido no camiño, e o león que estaba xunto ao corpo; e foron e contárono na cidade onde vivía o profeta ancián.²⁶E cando o profeta que o fixera volver do camiño o escoitou, dixo: -É o home de Deus que foi desobediente ao mandamento de Iahveh; por iso Iahveh entregouno ao león, que o esnaquizou e o matou, conforme a palabra que Iahveh lle dixera. ²⁷Enton falou aos seus fillos dicindo: -Aparelládeme o asno. E eles fixérono. ²⁸E el foi e atopou o cadáver tendido no camiño, e o asno e o león que estaban xunto o corpo; o león non comera o corpo nin ferira o asno.²⁹O profeta colleu o cadáver do home de Deus, púxoo sobre o asno e levouno. E o profeta ancián foi á cidade para facer dó por el e sepultalo. ³⁰E puxo o cadáver no seu propio sepulcro, e eles lamentáronse por el, dicindo: -Ai, meu irmán!³¹E aconteceu que despois de sepultalo, falou aos seus fillos, dicindo: -Cando eu morra, sepultádeme no sepulcro no que foi sepultado o home de Deus; poñede os meus ósos xunto aos seus. ³²porque de certo cumprirase a palabra que proclamou por revelación de Iahveh contra o altar que está en Betel, e contra todos os santuarios dos lugares altos que hai nas cidades de Samaria.³³Con todo isto, Ieroboam non se afastou do seu mal camiño, senón que volveu escoller sacerdotes para os lugares altos de entre o pobo; e a quen el quería, consagrábao para que fose sacerdote dos lugares altos. ³⁴E esto chegou a ser o pecado da casa de Ieroboam, polo que foi cortada e varrida da face da terra.

¹Por aquel tempo Abías, fillo de Ieroboam, enfermou. ²E Ieroboam dixo á súa muller: -Érguete, vístete para que non saiban que ti es a muller de Ieroboam, e vai a Silo; porque alí está o profeta Ahías, o que me dixo que eu sería rei sobre este pobo. ³Leva na túa man dez pans, tortas e un frasco de mel, e vai a el, para que el che anuncie o que será deste neno.⁴E así o fixo a muller de Ieroboam; e ergueuse e foi a Silo e chegou á casa de Ahías. Pero Ahías xa non podía ver, porque os seus ollos estaban febles pola vellez. ⁵Pero Iahveh dixera a Ahías: -Velaquí, a muller de Ieroboam virá a buscar palabra de ti para o seu fillo, que está doente; así e así lle responderás; pois cando ela veña, finxirá ser outra muller.⁶E aconteceu que cando Ahías sentiu o ruído dos seus pés ao entrar ela pola porta, dixo: -Entra, muller de Ieroboam. Por que pretendes ser outra? Velaquí, fun enviado a ti con dura revelación. ⁷Vai e dille a Ieroboam: -Así di Iahveh, Deus de Israel: Eu levanteite de entre o pobo e fíxente príncipe sobre o meu pobo Israel, ⁸e partín o reino da casa de David e entregueicho a ti, pero ti non fuches coma o meu servo David que gardou os meus mandamentos e que me seguiu con todo o seu corazón, facendo só o que era recto aos meus ollos;⁹senón que fixeches máis mal que todos os que foron antes de ti; pois fuches e fixeches deuses estranxeiros e imaxes fundidas para provocar a miña ira, volvéndome a min as costas; ¹⁰por tanto, velaí que vou traer mal sobre a casa de Ieroboam, e cortarei de Ieroboam todo varón, tanto libre como escravo, en Israel; e varrerei a descendencia da casa de Ieroboam como se varre o esterco ata que non quede nada.¹¹O que de Ieroboam morra na cidade, os cans comerano, e o que morra no campo, os paxaros do ceo comerano, porque Iahveh falou. ¹²Érguete, e vai á túa casa; tan cedo como poñas o teu pé na cidade, o neno morrerá. ¹³E todo Israel fará loito por el e sepultarao; porque só el, da casa de Ieroboam, será sepultado, porque de toda a casa de Ieroboam so nel atopouse algo bo diante de Iahveh, Deus de Israel.¹⁴E Iahveh levantará para si un rei sobre Israel que destruirá a casa de Ieroboam no seu día, e se ese día é hoxe mesmo? ¹⁵Por canto Iahveh sacudirá Israel como a cana é sacudida nas augas; e arrincará a Israel desta boa terra que deu aos seus pais, e dispersaraos máis aló do río Éufrates, porque fixeron os seus ídolos sagrados, provocando a ira a Iahveh. ¹⁶E entregará a Israel por mor dos pecados de Ieroboam, polos que pecou el e polos que fixo pecar a Israel.¹⁷Entón a muller de Ieroboam ergueuse e marchou e chegou a Tirsa; e cando puxo o pé no limiar da súa casa, o neno morreu. ¹⁸E sepultárono e todo Israel chorou por el, conforme a palabra que Iahveh tiña falado por medio do seu servo o profeta Ahías.¹⁹E o resto dos feitos de Ieroboam, as guerras que fixo e como reinou, están escritos no libro das crónicas dos reis de Israel. ²⁰Os dias que reinou Ieroboam foron vinte e dous anos; e durmiu cos seus pais, e o seu fillo Nadab reinou no seu lugar.²¹Roboam, fillo de Salomón, reinou en Xudá. Roboam tiña corenta e un anos cando chegou a reinar, e reinou dezasete anos en Xerusalém, a cidade que Iahveh escolleu de entre todas as tribos de Israel para poñer alí o seu nome. A súa nai era Naama, amonita. ²²E Xudá fixo o que era malo aos ollos de Iahveh, e provocárono a ira cos pecados que cometeron, máis que os que cometeran os seus pais.²³Pois eles tamén edificaron lugares altos, estatuas e ídolos de Ashera en todo outeiro alto e debaixo de toda árbore frondosa. ²⁴Tamén había sodomitas na terra, que facían conforme todas as abominacións dos pobos que Iahveh botara fóra diante dos fillos de Israel.²⁵E no quinto ano do rei Roboam, Sisac, rei de Exipto, subiu contra Xerusalém; ²⁶E apoderouse dos tesouros da casa de Iahveh e dos tesouros da casa real, e saqueouno todo, levando tamén os escudos de ouro que Salomón fixera.²⁷E no seu lugar o rei Roboam fixo escudos de bronce, e deullos aos capitáns da garda, que custodiaban a porta da casa do rei. ²⁸E cada vez que o rei entraba na casa de Iahveh, os gardas levábanos, e logo devolvíanos ao apousento dos gardas.²⁹O resto dos feitos de Roboam e todo o que fixo, non está escrito no libro das crónicas dos reis de Xudá? ³⁰E houbo guerra entre Roboam e Ieroboam todo o tempo. ³¹E Roboam durmiu cos seus pais, e foi sepultado cos seus pais na Cidade de David. A súa nai era Naama, amonita. E o seu fillo Abíam reinou no seu lugar.

¹No ano décimo oitavo do rei Ieroboam, fillo de Nabat, Abíam comezou a reinar sobre Xudá, ²Reinuou tres anos en Xerusalém. A súa nai era Maaca, filla de Absalón. ³E andou en todos os pecados que o seu pai fixera antes del; e o seu corazón non foi perfecto con Iahveh o seu Deus, como o corazón do seu pai David.⁴Mais por amor de David, Iahveh o seu Deus deulle unha lámpada en Xerusalém, para levantar o seu fillo despois del, e para soster a Xerusalém; ⁵porque David fixera o que era xusto aos ollos de Iahveh, e non se afastara de nada do que El lle mandara todos os días da súa vida, agás no asunto de Urías hitita. ⁶E houbo guerra entre Roboam e Ieroboam por todos os días da súa vida.⁷E o resto dos feitos de Abías e todo o que fixo, non está escrito no libro das crónicas dos reis de Xudá? E houbo guerra entre Abías e Ieroboam. ⁸E Abías durmiu cos seus pais, e foi sepultado na Cidade de David; e o seu fillo Asa reinou no seu lugar.⁹No ano vinte de Ieroboam, rei de Israel, Asa comezou a reinar sobre Xudá. ¹⁰E reinou corenta e un anos en Xerusalém; o nome da súa nai era Maaca, filla de Absalón. ¹¹E Asa fixo o que era xusto aos ollos de Iahveh, como David o seu pai.¹²Porque botou fóra do país os sodomitas, e quitou todos os ídolos que os seus pais fixeran. ¹³Tamén quitou a súa nai Maaca de ser raíña porque fixera un ídolo de Ashera. Ademais, Asa destruíu o ídolo da súa nai e queimouno xunto ao arroio de Cedrom.¹⁴Con todo, os lugares altos non foron quitados; pero o corazón de Asa foi perfecto con Iahveh todos os seus días. ¹⁵E trouxo á casa de Iahveh as cousas que o seu pai consagrara, e as que el mesmo consagrara: ouro, prata e utensilios.¹⁶E houbo guerra entre Asa e Baasá, rei de Israel, todo o seu tempo. ¹⁷E Baasa, rei de Israel, subiu contra Xudá e fortificou Ramá, para non permitir que ninguén saíra nin entrara onda Asa, rei de Xudá.¹⁸Daquela Asa colleu toda a prata e o ouro que quedara nos tesouros da casa de Iahveh e nos tesouros da casa real, e entregándoos nas mas dos seus servos, o rei Asa mandounos a Ben-hadad, fillo de Tabrimón, fillo de Hezión, rei de Siria, que residía en Damasco, dicindo: ¹⁹Fagamos un pacto entre nós, como houbo entre o meu pai e o teu pai! Velaquí, eu mándoche un regalo de prata e de ouro: vai e quebra o teu pacto con Baasá, rei de Israel, para que se aparte de min!²⁰Ben-hadad escoitou o rei Asa, e mandou os oficiais dos seus exércitos contra as cidades de Israel, e conquistou Ión, Dan, Abel-bet-maaca e todo Cineret, con toda a terra de Neftalí. ²¹Ao escoitalo Baasá, deixou de fortificar Ramá e permaneceu en Tirsa. ²²Entón o rei Asa convocou a todo Xudá, sen excepción de ninguén, e quitaron de Ramá as pedras e as madeiras coas que Baasá estaba a edificar; e o rei Asa edificou con elas Gueba de Benxamín e Mizpa.²³O resto dos feitos de Asa e todo o seu poder e todo o que fixo e as cidades que fortificou, non está escrito todo no libro das crónicas dos reis de Xudá? Pero, nos días da súa vellez, enfermou dos pés. ²⁴E Asa durmiu cos seus pais, e foi sepultado con eles na cidade do seu pai David; e Iosafat o seu fillo reinou no seu lugar.²⁵Nadab, fillo de Ierobaham, comezou a reinar sobre Israel no segundo ano de Asa, rei de Xudá, e reinou sobre Israel por dous anos. ²⁶E fixo o malo aos ollos de Iahveh, e andou no camiño do seu pai, e no pecado co que fixo pecar a Israel.²⁷E Baasá, fillo de Ahías, da casa de Isacar, conspirou contra el, e Baasá feriuno en Guibetón, cidade dos filisteos; pois Nadab e todo Israel sitiaban a Guibetón. ²⁸Baasá matouno no terceiro ano de Asa, rei de Xudá, e reinou no seu lugar.²⁹E aconteceu que cando chegou ao reino, matou a toda a casa de Ieroboam; non deixou viva ningunha persoa de Ieroboam ata destruílos, conforme a palabra de Iahveh que dixera por medio do seu servo Ahías silonita; ³⁰por mor dos pecados que Ieroboam cometeu e cos que fixo pecar a Israel, e pola súa provocación, provocando a ira a Iahveh, Deus de Israel.³¹O resto dos feitos de Nadab e todo o que fixo, non está escrito no libro das crónicas dos reis de Israel? ³²E houbo guerra entre Asa e Baasá, rei de Israel, todos os seus días.³³No terceiro ano de Asa, rei de Xudá, Baasá, fillo de Ahías, comezou a reinar sobre todo Israel en Tirsa, e reinou vinte e catro anos. ³⁴E fixo o malo aos ollos de Iahveh, e andou no camiño de Ieroboam e no seu pecado co que fixo pecar a Israel.

¹E veu a palabra de Iahveh a Iehú, fillo de Hanani, contra Baasá, dicindo: ²"Porque Eu levanteite do po e púxente como príncipe sobre o meu pobo Israel, e ti camiñaches no camiño de Ieroboam, e fixeches pecar ao meu pobo Israel, provocándome a ira cos seus pecados,³velaí, Eu borrarei a casa de Baasá e a descendencia da súa casa, e farei a súa casa como a casa de Ieroboam, fillo de Nabat. ⁴Aquel de Baasa que morra na cidade, os cans comerano, e o que del morra no campo, os paxaros do ceo comerano.⁵E o resto dos feitos de Baasá, e as cousas que fixo e o seu poder, non está escrito no libro das crónicas dos reis de Israel? ⁶E Baasá durmiu cos seus pais, e foi sepultado en Tirza; e o seu fillo Ela reinou no seu lugar.⁷Tamén por medio do profeta Iehú, fillo de Hanani chegou a palabra de Iahveh contra Baasá e contra a súa casa, non só por todo o malo que fixera aos ollos de Iahveh, provocándoo a ira polas obras das súas mans, sendo coma os da casa de Ieroboam, senón tamén por tela destruído.⁸No ano vinte e seis de Asa, rei de Xudá, Ela, fillo de Baasá, comezou a reinar sobre Israel en Tirsa, e reinou dous anos. ⁹E o seu servo Zimri, comandante da metade dos carros de guerra, conspirou contra el, estando el en Tirsa, bebendo ata embebedarse na casa de Arsa, o seu mordomo en Tirsa, ¹⁰veu Zimri e feriuno e matouno no ano vinte e sete de Asa, rei de Xudá, e reinou no seu lugar.¹¹E aconteceu que cando comezou a reinar e sentou no trono, matou a todos os da casa de Baasá, sen deixar nel ningún home, nin parente nin amigo. ¹²Exterminou, pois, Zimri a toda a casa de Baasá, conforme a palabra de Iahveh que falara contra Baasá por medio do profeta Iehú; ¹³por mor de todos os pecados de Baasá e os pecados do seu fillo Ela, os que pecaron e fixeron pecar a Israel, provocando a ira a Iahveh, Deus de Israel, cos seus ídolos vans.¹⁴O resto dos feitos de Ela e todo o que fixo, non está escrito no libro das crónicas dos reis de Israel?¹⁵No ano vinte e sete de Asa, rei de Xudá, Zimri comezou a reinar, e reinou por sete días en Tirsa, mentres o pobo estaba acampado contra Guibetón, cidade dos filisteos. ¹⁶Pero cando o pobo que estaba no campamento escoitou que se dicía: -Zimri conspirou e matou o rei! Entón todo Israel puxo por rei ese mesmo día no campo de batalla a Omri, comandante do exército, sobre Israel. ¹⁷Entón Omri subiu de Guibetón, e todo Israel con el, e sitiaron Tirsa.¹⁸Cando Zimri viu que a cidade fora tomada, entrou no parte fortificada da casa real e prendeulle lume á casa con el adentro, e morreu, ¹⁹por mor dos pecados que cometera, facendo o malo aos ollos de Iahveh, e andando no camiño de Ieroboam, e no pecado que cometeu facendo pecar a Israel. ²⁰O resto dos feitos de Zimri e a conspiración que el fixo, non está escrito no libro das crónicas dos reis de Israel?²¹Entón o pobo de Israel dividiuse en dous bandos: a metade do pobo seguía a Tibni, fillo de Guinat, para facelo rei, e a outra metade seguía a Omri. ²²Pero o pobo que seguía a Omri foi máis forte que o que seguía a Tibni, fillo de Guinat; e morreu Tibni, e Omri chegou a reinar.²³No ano trinta e un de Asa, rei de Xudá, Omri comezou a reinar sobre Israel, e reinou doce anos. Seis anos reinou en Tirsa. ²⁴Omri comprou a montaña de Samaria a Semer por dous talentos de prata, e edificou no monte, e chamou a cidade que edificou Samaria, segundo o nome de Semer, dono do monte.²⁵E Omri fixo o que era malo aos ollos de Iahveh, e fixo peor que todos os que foran denantes del. ²⁶Pois andou en todos os camiños de Ieroboam, fillo de Nebat, e nos pecados cos que fixo pecar a Israel, provocando a ira a Iahveh, Deus de Israel, cos seus ídolos vans.²⁷O resto dos feitos de Omri, e todo o que fixo e o poderío que acadou, non está escrito no libro das crónicas dos reis de Israel? ²⁸E Omri durmiu cos seus pais, e foi sepultado en Samaria; e o seu fillo Acab reinou no seu lugar.²⁹Acab, fillo de Omri, comezou a reinar sobre Israel no ano trinta e oito de Asa, rei de Xudá. ³⁰E Acab, fillo de Omri, reinou sobre Israel en Samaria vinte e dous anos. E Acab, fillo de Omri, fixo o que era malo aos ollos de Iahveh, máis que todos os que reinaran antes del.³¹Porque lle foi cousa pequena andar nos pecados de Ieroboam, fillo de Nebat, tomando por muller a Iezabel, filla de Etbaal, rei dos sidonios, e foi e serviu a Baal e prostrábase diante del. ³²E ergeu un altar a Baal na templo de Baal que edificara en Samaria. ³³Tamén Acab fixo un ídolo de Asera provocando a ira a Iahveh, Deus de Israel, máis que tódolos reis de Israel que reinaran antes del,³⁴Nese tempo Hiel de Betel reedificou Iericó: botoulle os cimentos a costa da vida de Abiram o seu primoxénito, e a costa de Segub o seu fillo máis novo colocou as portas, conforme a palabra que Iahveh falara por medio de Xosué, fillo de Nun.

¹E Elías o tesbita, que era dos que vivían en Galaad, dixo a Acab: -Pola vida de Iahveh, Deus de Israel, diante de quen estou, que non haberá nin choiva nin orballo nestes anos, a non ser pola miña palabra!²E veu a palabra de Iahveh a el, dicindo: ³-Vaite de aquí, volve cara o oriente, e escóndete no arroio de Querit, que está en fronte do Xordán; ⁴Beberás do arroio, e mandarei os corvos que che dean de comer alí.⁵El foi e fixo conforme a palabra de Iahveh; e foi e viviu xunto ao arroio de Querit, que está en fronte do Xordán. ⁶E os corvos traíanlle pan e carne pola mañá e pan e carne pola tarde, e bebía do arroio. ⁷E pasados algúns días o arroio secou, porque non caera choiva sobre a terra.⁸Entón veu a palabra de Iahveh a el, dicindo: ⁹-Érguete, vai a Sarepta, de Sidón, e vive alí. Velaí mandeille a unha viúva alí que te provea de alimentos. ¹⁰Entón el ergueuse e foi a Sarepta. E cando chegou á entrada da vila, velaí que unha viúva estaba alí recollendo madeira; e el chamouna, e díxolle: -Rógoche que me traias un pouco de auga nun vaso para que beba.¹¹Cando ela foi a traela, el volveu a chamala, e díxolle: -Rógoche que me traias un anaco de pan na túa man. ¹²Pero ela respondeu: -Pola vida de Iahveh o teu Deus, que non teño pan feito, senón un puño de fariña no balde e un pouco de aceite no frasco. E velaquí, estou recollendo dúas madeiras para entrar e preparala para min e para o meu fillo, para que o comamos e morramos. ¹³Pero Elías díxolle: -Non temas. Vai e fai como dixeches; mais primeiro prepárame para min unha torta pequena, e tráema, e despois prepárate para ti e para o teu fillo.¹⁴Porque así di Iahveh, Deus de Israel: "O gran do balde non diminuirá, nin o aceite do frasco diminuirá, ata o día en que Iahveh faga chover sobre a face da terra." ¹⁵E ela foi e fixo tal como lle dixo Elías; e comeu el, ela e a súa casa por moitos días. ¹⁶O balde de fariña non se esgotou, e o frasco de aceite non se esgotou, conforme a palabra que Iahveh lle dixera por medio de Elías.¹⁷Despois destas cousas, aconteceu que o fillo da muller da casa enfermou, e a enfermidade foi tan severa que non quedou alento nel. ¹⁸Entón ela dixo a Elías: -Que teño que ver eu contigo, home de Deus? Viñeches a min para traer a memoria dos meus pecados e causar a morte do meu fillo?¹⁹E el díxolle: -Dáme o teu fillo. Entón el colleuno do seu regazo, e levouno ao apousento alto onde el estaba, e púxoo na súa cama. ²⁰E invocou a Iahveh, e dixo: -Ai Iahveh meu Deus, tamén lle trouxeches mal á viúva na que estou hospedado, matando o seu fillo? ²¹E estendeuse sobre o neno tres veces, e invocou a Iahveh, e dixo: -Ai Iahveh meu Deus, rógoche que fagas que a alma deste neno volva a el!²²E Iahveh escoitou a voz de Elías, e a alma do neno volveu a el, e reviviu. ²³Entón Elías colleu o neno e baixouno do apousento á casa, e entregouno á súa nai; e Elías díxolle: -Mira, o teu fillo vive! ²⁴Entón a muller dixo a Elías: -Agora sei que ti es un home de Deus e que a palabra de Iahveh na túa boca é verdade.

¹Despois de moitos días, a palabra de Iahveh chegou a Elías no terceiro ano, dicindo: -Vai e preséntate a Acab, e Eu farei chover sobre a face da terra. ²Entón Elías foi a presentarse a Acab. E a fame era severa en Samaria.³E Acab chamou a Abdías, o seu mordomo. E Abdías era un home que temía en gran maneira a Iahveh. ⁴Porque cando Iezabel exterminou os profetas de Iahveh, Abdías colleu cen profetas e escondeunos de cincuenta en cincuenta en covas e sustentounos con pan e auga.⁵E Acab dixo a Abdías: -Vai polo país a tódalas fontes de auga e a tódolos arroios, a ver se atopamos herba para salvar a vida dos cabalos e das mulas, e non deixar que morran as bestas. ⁶Entón dividiron o país entre eles para percorrerlo: Acab foi por un camiño e Abdías foi por outro.⁷E mentres Abdías ía polo camiño, saíulle Elías ao encontro, e ao recoñecelo, prostrouse sobre o seu rostro e dixo: -Non es ti o meu señor Elías? ⁸E el respondeu: -Son eu. Vai e di ao teu señor: aquí está Elías.⁹Pero el dixo: -En que pequei para que entreges o teu servo na man de Acab para que me mate? ¹⁰Por Iahveh o teu Deus quen vive, que non hai nación nin reino onde o meu señor non mandara buscarte! E todos dixeron: non está aquí. E el fixo xurar a reinos e nacións que non te atoparan. ¹¹E agora dis: -Vai e di ao teu señor: aquí está Elías?¹²O que acontecerá é que despois de marchar, o Espírito de Iahveh levarate non sei para onde; e cando vaia e lle diga a Acab, e non te atope, matarame. Pois o teu servo teme a Iahveh dende a súa xuventude. ¹³Non lle dixeron ao meu señor o que fixen cando Iezabel matou os profetas de Iahveh, como agachei a cen homes dos profetas de Iahveh de cincuenta en cincuenta en covas e estiven a mantelos con pan e auga?¹⁴E agora dis: -Vai e di ao teu señor: aquí está Elías, para que me mate? ¹⁵E Elías respondeulle: -Como vive Iahveh dos exércitos diante de quen estou, que hoxe heime presentar a el.¹⁶Entón Abdías foi ao encontro de Acab e avisouno; e Acab foi ao encontro de Elías. ¹⁷E cando Acab viu a Elías, díxolle: -Es ti, o que perturba a Israel?¹⁸E el respondeu: -Eu non perturbei a Israel, senón ti e a casa do teu pai, ao abandonar os mandamentos de Iahveh, e seguir os baales. ¹⁹Agora pois, manda e xúntame a todo Israel no monte Carmelo, e aos catrocentos cincuenta profetas de Baal e aos catrocentos profetas das Asera, que comen da mesa de Iezabel.²⁰Entón Acab convocou a tódolos fillos de Israel e reuniu os profetas no monte Carmelo. ²¹E Elías achegóuselle a todo o pobo, e dixo: -Ata cando iredes coxeando con dúas muletas? Se Iahveh é Deus, seguídeo; pero se é Baal, seguídeo. E o pobo non lle respondeu palabra.²²E Elías dixo ao pobo: -Só eu quedei como profeta de Iahveh, mentres que os profetas de Baal son catrocentos cincuenta homes. ²³Dádenos agora dous bois, e eles poden escoller un, córtadeo en anacos e póñedeo sobre a leña, pero non poñades lume embaixo; eu tamén prepararei o outro boi e poñereino sobre a leña e non poñerei lume embaixo. ²⁴Despois invocade vós o nome do voso deus, e eu invocarei o nome de Iahveh e o Deus que responda por medio do lume, ese é Deus! E todo o pobo respondeu e dixo: -Falaches ben!²⁵E Elías dixo aos profetas de Baal: -Escollede un boi e preparádeo os primeiros, pois sodes os máis numerosos, e invocade o nome do voso deus, pero non poñades lume embaixo. ²⁶E eles colleron o boi que se lles dera, e preparárono, e invocaron o nome de Baal dende a mañá ata o mediodía, dicindo: -Baal, respóndenos! Pero non había voz nin quen respondera. E eles brincaban arredor do altar que fixeran.²⁷E sucedeu que ao mediodía, Elías burlábase deles, dicindo: - Berrade máis forte, porque é un deus! Pode ser que estea meditando, ou que estea de traballo, ou que estea de camiño; pode ser que estea durmido e haberá que espertalo. ²⁸Eles berraban con grandes voces, e facíanse cortaduras coas espadas e con lanceiras segundo o seu costume, ata que corría o sangue sobre eles. ²⁹Pasado o mediodía, berraron frenéticamente ata a hora da ofrenda do sacrificio, pero non había voz, nin quen respondera, nin quen prestara atención.³⁰Entón Elías dixo a todo o pobo: -Achegádevos a min! E todo o pobo achegóuselle; e el reparou o altar de Iahveh que fora derrubado. ³¹E Elías colleu doce pedras, segundo o número das tribos dos fillos de Xacob, a quen se lle dera a palabra de Iahveh dicindo: "O teu nome será Israel," ³²e edificou coas pedras un altar no nome de Iahveh; e fixo unha gabia arredor do altar que podía conter dúas medidas de gran.³³Preparou tamén a madeira, e cortou o boi en anacos, e púxoo sobre a madeira. ³⁴E dixo: -Hai que encher catro baldes de auga e derramalos sobre o holocausto e sobre a leña. E dixo: -Facédeo por segunda vez. E fixérono por segunda vez. E dixo: -Facédeo por terceira vez. E fixeron así por terceira vez. ³⁵E a auga corría arredor do altar, e tamén encheu de auga a gabia.³⁶E á hora de ofrecer o holocausto, o profeta Elías achegouse e dixo: -Ó Iahveh, Deus de Abraham, de Isaac e de Israel, que hoxe sexa manifestado que ti es Deus en Israel, e que eu son o teu servo, e que pola túa palabra fixen todas estas cousas! ³⁷Respóndeme, Iahveh, respóndeme! E este pobo saberá que ti, Iahveh, es o Deus, e que ti fas volver os seus corazóns.³⁸Entón caeu o lume de Iahveh e consumiu o holocausto, a leña, as pedras e o pó; e tamén lambeu a auga que había na gabia. ³⁹E cando todo o pobo o viu, prostrouse e dixo: - Iahveh é Deus, o Iahveh é Deus! ⁴⁰E Elías díxolles: -Sacade os profetas de Baal, que non fuxa ningún deles. E prendéronos; e Elías levounos ao arroio de Cisón, e alí acabou con eles.⁴¹E Elías dixo a Acab: -Sube, come e bebe, porque chegou o estrondo da choiva. ⁴²Entón Acab subiu a comer e a beber; e Elías subiu ao cumio do Carmelo, e prostrouse en terra, e puxo o seu rostro entre os xeonllos.⁴³E díxolle ao seu criado: -Sube agora e mira cara o mar. E el subiu e mirou, e dixo: -Non hai nada. El díxolle: -Volve sete veces. ⁴⁴E aconteceu que na sétima vez dixo: -Velaquí, sube do mar unha pequena nube coma a man de un home. E Elías dixo: - Vai e dille a Acab: engancha o teu carro e baixa para que a choiva non te deteña.⁴⁵E mentres isto acontecía, os ceos escureceron con nubes e vento, e houbo unha gran choiva. E subíu Acab e foi a Iezreel. ⁴⁶E a man de Iahveh estaba sobre Elías, e el cinguiu os seus lombos e correu diante de Achab ata a entrada de Iezreel.

¹Acab contoulle a Iezabel todo o que Elías fixera, e como matara a espada a tódolos profetas. ²Entón Iezabel mandou un mensaxeiro a Elías, dicindo: -Fáganme os deuses isto, e aínda peor, se mañá a esta hora non fago da túa vida como a dun deles! ³E el, collendo medo, ergueuse e marchou para salvar a súa vida, e chegou a Beerseba, que está en Xudá, e deixou alí o seu criado.⁴E el foi polo deserto durante un día de camiño, e chegou e sentou debaixo dunha silveira, e desexando morrer dixo: -Xa está ben, Ó Iahveh! Quita a miña vida, porque non son mellor ca os meus pais! ⁵E botouse debaixo da xesta, e quedou durmido; e velaquí que un anxo tocouno, e díxolle: -Érguete para comer. ⁶El mirou, e velaí á súa cabeceira un pan feito sobre ascuas e un xerro de auga; e comeu e bebeu, e volveu a deitarse.⁷E o anxo de Iahveh veu por segunda vez, e tocouno, e dixolle: -Érguete e come, porque quédache moito camiño aínda. ⁸Ergueuse, pois, e comeu e bebeu, e camiñou coa forza daquela comida corenta días e corenta noites ata Horeb, o monte de Deus.⁹E alí escondeuse nunha cova e pasou alí a noite. E a palabra de Iahveh chegou a el, e díxolle: -Que fas aquí, Elías? ¹⁰E el dixo: -Tiven celo de Iahveh dos exércitos; porque os fillos de Israel deixaron o teu pacto, derrubaron os teus altares e mataron aos teus profetas con espada, e só quedou eu, e eles andan á miña procura para quitarme a vida.¹¹E El díxolle: -Sae e párate no monte diante de Iahveh. E velaí que Iahveh pasaba, e había un vento grande e poderoso que rachaba os montes e quebraba as rochas diante de Iahveh; pero Iahveh non estaba no vento. E despois do vento houbo un tremor de terra, pero Iahveh non estaba no tremor de terra. ¹²E despois do tremor de terra, un lume; pero Iahveh non estaba no lume. E despois do lume, un asubío pacífico e tenro.¹³Ao escoitalo Elías, cubriu o seu rostro co seu manto, saíu e púxose na entrada da cova. E velaquí, veu unha voz a el, dicindo: -Que fas aquí, Elías? ¹⁴E el dixo: -Tiven celo por Iahveh dos exércitos; porque os fillos de Israel deixaron o teu pacto, derrubaron os teus altares e mataron aos teus profetas con espada, e só quedou eu, e eles andan á miña procura para quitarme a vida.¹⁵E Iahveh díxolle: -Vai, volve polo teu camiño, polo deserto de Damasco; e cando chegues, unxe a Hazael por rei de Siria. ¹⁶E unxe a Iehú, fillo de Nimsi, como rei sobre Israel; e unxe a Eliseo, fillo de Safat de Abel-mehola, para que sexa profeta no teu lugar.¹⁷E o que poida fuxir da espada de Hazael, Iehú matarao; e o que poida fuxir da espada de Iehú, Eliseo matarao. ¹⁸Pero Eu deixarei en Israel sete mil, todos aqueles que os seus xeonllos non se axeonllaron diante de Baal, e todas as bocas que non o bicaron.¹⁹Cando partiu de alí, atopou a Eliseo, fillo de Safat, que araba con doce xuntas diante del, e el levaba a derradeira. Elías pasou diante del, e botou sobre el o seu manto. ²⁰Entón el deixou os bois, e correu atrás de Elías, e dixo: -Rógoche que me deixes bicar ao meu pai e á miña nai, e logo seguireite. E el díxolle: -Vai, volve; que che fixen eu?²¹Despois volveuse cara el, e colleu un par de bois e sacrificounos, e co arado dos bois cociñoulles a carne e deulla ao pobo para que comera. Despois ergueuse e foi tras de Elías para servilo.

¹Entón Ben-hadad, rei de Siria, reuniu todo o seu exército, e con el trinta e dous reis, con cabalos e carros; e subiu e sitiou Samaria e atacouna. ²E mandou mensaxeiros á cidade, a Acab, rei de Israel, dicindo: ³"Así di Ben-hadad: a túa prata e o teu ouro son meus, e as túas mulleres e os mellores dos teus fillos son meus.⁴E o rei de Israel respondeu e dixo: -Segundo a túa palabra, meu señor rei, eu son teu e todo o que teño. ⁵E os mensaxeiros volveron de novo, e dixeron: -Así di Ben-hadad: mandei a ti, dicindo: a túa prata e o teu ouro, e as túas mulleres e os teus fillos tesmos que dar, ⁶porque de non ser así, mañá por esta hora mandarei os meus servos a ti, e rexistrarán a túa casa e as casas dos teus servos para tomar e levar con eles todo o que sexa agradable aos seus ollos.⁷Entón o rei de Israel chamou a tódolos anciáns do país e díxolles: -Recapacitade e vede que este non procura máis que o noso mal; pois mandou a polas miñas mulleres e os meus fillos, pola miña prata e meu ouro, e non lle neguei nada. ⁸E todos os anciáns e todo o pobo dixéronlle: -Non o escoites, nin fagas o que el che di.⁹Entón el dixo aos mensaxeiros de Ben-hadad: -Dicide ao meu señor o rei: farei todo o que mandaches ao teu servo na primeira ocasión; pero isto non podo facelo. E os mensaxeiros foron e déronlle a resposta. ¹⁰E Ben-hadad mandoulle recado, dicindo: -Así me fagan os deuses e aínda máis se o po de Samaria non chega para encher unha man de todo o pobo que está a seguirme!¹¹Pero o rei de Israel respondeu e dixo: -Dicídelle que non se louve tanto o que cingue as súas armas como o que as descingue. ¹²E aconteceu que cando el escoitou esta palabra, estando a beber cos reis nas tendas, díxolles aos seus servos: -Preparádevos. E eles tomaron posicións contra a cidade.¹³E velaí que un profeta achegóuselle a Acab, rei de Israel, e díxolle: -Así di Iahveh: ves esta gran multitude? Eu entregareina hoxe na túa man, para que saibas que Eu son Iahveh ¹⁴E Acab dixo: -Por man de quen? E el dixo: -Así di Iahveh: polos axudantes dos capitáns das provincias. E Acab dixo: -Quen comezará a batalla? E el dixo: -Ti. ¹⁵Entón el pasou revista aos axudantes dos capitán das provincias, e eran douscentos trinta e dous. Despois pasou revista a todo o pobo, a todos os fillos de Israel, que eran sete mil.¹⁶Saíron ao mediodía, mentres Ben-hadad estaba a bebendo ata embebedarse nas tendas cos reis, os trinta e dous reis que viñeran para axudalo. ¹⁷E os axudantes dos capitáns das provincias saíron os primeiros. E Ben-hadad mandara a algúns para que lle informaran, e dixéroblle: uns homres saíron de Samaria.¹⁸E el dixo: -Se saíron para tratar a paz, prendédeos vivos; e se saíron para pelexar, prendédeos vivos tamén. ¹⁹Entón saíron da cidade os axudantes dos capitáns das provincias, e o exército detrás deles.²⁰E cada un deles matou ao seu home, e os sirios fuxiron, e Israel os perseguiron. Pero Ben-hadad, rei de Siria, fuxiu a cabalo con algúns homes de a cabalo. ²¹E o rei de Israel saíu e atacou os cabalos e os carros, e derrotou aos sirios causándolles unha gran derrota.²²Entón o profeta achegóuselle ao rei de Israel e díxolle: -Vaite, ten ánimo, pensa e mira o que fas; porque no ano que vén o rei de Siria subirá contra ti, na primavera, o máis seguro. ²³E os servos do rei de Siria dixéronlle: -Os seus deuses son deuses de montes, por iso foron máis fortes ca nós; pero se loitamos con eles nas veigas, certamente non os venceremos.²⁴Fai agora isto: saca a cada un dos reis do seu posto, e coloca capitáns nos seus lugares. ²⁵E organiza para ti outro exército coma o exército que perdiches, cabalo por cabalo, e carro por carro; entón pelexaremos con eles en terra firme, e sen dúbida seremos máis fortes ca eles. E el escoitounos e fixo así.²⁶Ao cabo do ano, Ben-hadad pasou revista ao exército dos sirios e foi a Afec para loitar contra Israel. ²⁷E os fillos de Israel foron tamén convocados, e tomando provisións, saíronlles ao encontro, pero cando acamparon fronte a eles, os fillos de Israel eran coma dous pequenos rabaños de cabras, mentres os sirios enchían a terra.²⁸Entón o home de Deus achegóuselle ao rei de Israel e díxolle: -Así di Iahveh: xa que os sirios dixeron: Iahveh é Deus dos montes e non Deus da terra cha, Eu entregarei toda esta gran multitude na túa man, para que saibades que Eu son Iahveh.²⁹Por sete días acamparon uns fronte os outros, e no sétimo día comezou a batalla; e os fillos de Israel mataron dos sirios, nun só día, a cen mil homes de a pé. ³⁰E os demais fuxiron a Afec, pero o muro da cidade caeu sobre os vinte e sete mil homes que quedaran. E Ben-hadad fuxiu á cidade e trataba de esconderse en cada casa.³¹Entón os seus servos dixéronlle: -Velaquí, oímos que os reis da casa de Israel son reis clementes. Permítenos poñer cilicios nos nosos lombos e cordas nos pescozos, e saiamos ao rei de Israel, para ver se che concede a vida. ³²Entón cinguiron os seus lombos con cilicios e meteron cordas nos seus pescozos, e foron ao rei de Israel e dixéronlle: -O teu servo Ben-Hadad di: rógoche que me deixes vivir! E el dixo: - Vive aínda? É o meu irmán!³³E aqueles homes colleron isto como algo bo e apuráronse a recibir a palabra da súa boca dicindo: -O teu irmán Ben-hadad vive! E el dixo: -Ide e traédeo. Entón Ben-hadad presentouse a el, e el fíxoo montar no seu carro. ³⁴E Ben-Hadad díxolle: -Devolverei as cidades que o meu pai quitou do teu pai, e ti poderás facer prazas en Damasco como o meu pai fixo en Samaria. E el dixo: -Eu tamén te deixarei ir con este pacto. Entón fixo un pacto con el e deixouno ir.³⁵Entón un home dos fillos dos profetas dixo ao seu compañeiro pola palabra de Iahveh: -Golpéame agora! Pero o outro non quixo ferilo. ³⁶Entón el díxolle: -Porque non obedeciches a palabra de Iahveh, velaí que cando te afastes de min, un león vaite matar, e cando se afastou del, un león atopouno e matouno.³⁷Despois atopou a outro home e díxolle: -Golpéame agora! E o home golpeouno e feriuno. ³⁸Entón o profeta disfrazouse e foi e parouse diante do rei no camiño, poñendo unha venda sobre os ollos.³⁹E aconteceu que cando o rei pasaba, el chamou ao rei, e dixo: -O teu servo estivo no medio da batalla, e velaquí, un soldado achegóuseme e tróuxome un home, dicindo: garda a este home, porque se chega a fuxir, a túa vida responderá pola súa, ou pagarás un talento de prata. ⁴⁰E mentres o teu servo estaba ocupado nunha cousa e noutra, el desapareceu. E o rei de Israel díxolle: -Esa é a túa sentenza! Ti mesmo a pronunciaches!⁴¹Pero el deseguida sacou a venda dos seus ollos, e o rei de Israel recoñeceu que era un dos profetas. ⁴²E díxolle: -Así di Iahveh: porque soltaches da túa man o home que foi consagrado á destrución, a túa vida será pola súa vida e o teu pobo polo seu pobo! ⁴³Entón o rei de Israel foi á súa casa triste e anoxado, e chegou a Samaria.

¹Despois destas cousas, aconteceu que Nabot de Iezrael tiña unha viña xunto ao palacio de Acab, rei de Samaria. ²Entón Acab falou a Nabot, dicindo: -Dáme a túa viña para que sexa a miña horta, porque está preto da miña casa, e eu dareiche por ela unha unha viña mellor que esta, ou se che parece mellor, pagareiche o seu valor en prata.³Pero Nabot respondeu a Acab: -Lonxe estea de Iahveh que eu che dea a herdanza dos meus pais! ⁴Entón Acab foi á súa casa triste e anoxado, por mor das palabras que Nabot de Iezrael lle dixera: non che darei a herdanza dos meus pais! E deitouse na súa cama e volveu o seu rostro, e non quixo comer.⁵Entón a súa muller Iezabel veu onda el e díxolle: -Por que está o teu espírito tan decaído, e non comes? ⁶E el respondeulle: -Porque falei con Nabot de Iezraell, e díxenlle: dáme a túa viña por cartos, ou se queres, dareiche outra viña por ela. E el dixo: -Non che darei a miña viña. ⁷E a súa muller Iezabel díxolle: -Non es ti o rei de Israel? Érguete, come pan e alegra o teu corazón; eu dareiche a viña de Nabot de Iezrael!⁸Entón ela escribiu cartas no nome de Acab, e selounas co seu anel, e mandounas aos anciáns e aos príncipes que estaban na súa cidade, os que vivían con Nabot. ⁹E nas cartas que lles escribiu dicía: - Proclamande xaxún, e colocade a Nabot diante do pobo, ¹⁰E poñede dous homes malvados diante del, para que testifiquen contra el, dicindo: blasfemaches contra Deus e contra o rei! Entón sacádeo e apedrádeo ata que morra.¹¹E os homes da cidade, os anciáns e os príncipes que vivían na súa cidade, fixeron tal como lles mandara Iezabel, conforme estaba escrito nas cartas que ela lles mandara. ¹²Promulgaron xaxún e puxeron a Nabot diante do pobo. ¹³E viñeron dous homes malvados, fillos de Belial e sentaron diante del, e aqueles homes malvados testemuñaron contra Nabot diante do pobo, dicindo: -Nabot blasfemou contra Deus e contra o rei. Entón levárono fóra da cidade e apedrárono, e morreu. ¹⁴Entón mandaron mensaxe a Iezabel, dicindo: -A Nabot apedrárono e morreu.¹⁵Cando Xezabel escoitou que Nabot fora apedrado e morto, dixo a Acab: -Érguete, toma a viña de Nabot o iezreelita, que el rexeitou darche por diñeiro; porque Nabot non está vivo, senón que está morto. ¹⁶E cando Acab escoitou que Nabot morrera, ergueuse para baixar á viña de Nabot de Iezrael, para tomala en posesión.¹⁷Entón veu a palabra de Iahveh a Elías de Tishbe, dicindo: ¹⁸-Érguete, baixa a Samaria, ao encontro de Acab, rei de Israel; velaí que está na viña de Nabot, á que baixou para tomala en posesión.¹⁹E falaraslle, dicindo: -Isto di Iahveh: mataches, e tamén despoxaches? E falaraslle outra vez, dicindo: -Isto é o que di Iahveh: no lugar onde os cans lamberon o sangue de Nabot, os cans lamberán tamén o teu sangue. ²⁰E Acab dixo a Elías: -Atopáchesme, meu inimigo? E el respondeu: -Atopeite porque te vendiches para facer o malo aos ollos de Iahveh.²¹Velaí que Eu traerei mal sobre ti, e borrarei a túa descendencia e destruirei á casa de Acab o último varón, tanto o escravo como o libre en Israel. ²²E farei a túa casa como a casa de Ieroboam, fillo de Nabat, e como a casa de Baasá, fillo de Ahías, por mor da rebelión coa que me provocaches a ira, e pola que fixeches pecar a Israel.²³E tamén falou Iahveh sobre Iezabel, dicindo: "Os cans comerán a Iezabel na muralla de Izreel! ²⁴Aquel de Acab que morra na cidade, os cans comerano, e o que morra no campo, os paxaros do ceo comerano.²⁵(En verdade, non houbo ninguén como Acab, que se vendera a facer o malo aos ollos de Iahveh, pois a súa muller Iezabel instigábao. ²⁶El fixo abominacións en gran maneira, seguindo os ídolos, conforme todo o que fixeran os amorreos, aos que Iahveh botou de diante dos fillos de Israel).²⁷E aconteceu que cando Acab escoitou estas palabras, rachou as súas roupas e puxo pano de saco sobre a súa carne; e xaxuou, e durmiu co pano de saco e andaba abatido. ²⁸Entón veu a palabra de Iahveh a Elías de Tishbe, dicindo: ²⁹"Non viches como Acab se humillou diante de min? Xa que se humillou diante de min, non traerei o mal nos seus días; senón nos días do seu fillo traerei o mal sobre a súa casa.

¹Pasaron tres anos sen guerra entre os sirios e Israel. ²Pero aconteceu que no terceiro ano Iosafat, rei de Xudá, descendeu a visitar ao rei de Israel.³E o rei de Israel dixo aos seus servos: -Non sabedes que Ramot de Galaad é nosa, e porén non facemos nada para tomala da man do rei de Siria? ⁴E dixo a Iosafat: -Irás comigo a loitar contra Ramot de Galaad? E Iosafat dixo ao rei de Israel: -Eu son coma ti, o meu pobo coma o teu pobo, e os meus cabalos coma os teus cabalos.⁵E Iosafat dixo ao rei de Israel: -Rógoche que consultes hoxe a palabra de Iahveh. ⁶Entón o rei de Israel reuniu os profetas, uns catrocentos homes, e díxolles: -Irei a Ramot de Galaad na batalla, ou deixarei de facelo? E eles dixeron: -Sube, porque Iahveh entregaraa na man do rei.⁷E Iosafat dixo: -Non hai aínda aquí algún profeta de Iahveh por quen consultar? ⁸E o rei de Israel dixo a Iosafat: -Aínda hai un home por quen poderemos consultar a Iahveh; pero eu aborrézoo porque nunca profetiza ben, senón só mal. E Iosafat dixo: -Non fale o rei así. ⁹Entón o rei de Israel chamou a un oficial e díxolle: -Trae axiña a Micaías, fillo de Imla!¹⁰E o rei de Israel e Iosafat, rei de Xudá, estaban sentados cada un no seu trono, vestidos coas súas roupas reais, na praza que está á entrada da porta de Samaria; e todos os profetas profetizaban diante deles. ¹¹E Sedequías, fillo de Quenaana, fixera para si cornos de ferro, e dixo: -Isto di Iahveh: con estes turarás os sirios ata acabar con eles! ¹²E todos os profetas profetizaban do mesmo xeito, dicindo: -Sube a Ramot de Galaad, e triunfa; pois Iahveh entregaraa na man do rei!¹³E o mensaxeiro que foi chamar a Micaías, díxolle: -Velaquí, as palabras dos profetas a unha anuncian cousas boas ao rei; agora que a túa palabra sexa como a deles, e anuncie tamén cousas boas. ¹⁴Pero Micaías dixo: - Vive Iahveh, o que o Iahveh me diga, iso falarei! ¹⁵E chegou ao rei, e o rei díxolle: -Micaías, iremos a guerra contra Ramot de Galaad, ou deixaremos de facelo? E el díxolle: -Sube, e prosperarás, e Iahveh entregaraa na man do rei.¹⁶Pero o rei díxolle: -Cantas veces che hei pedir que non me digas máis que a verdade no nome do Iahveh? ¹⁷Entón el dixo: -Eu vin a todo Israel dispersado polos montes, coma ovellas que non teñen pastor; e Iahveh dixo: estes non teñen señor. Volvan cada un á súa casa en paz.¹⁸E o rei de Israel dixo a Iosafat: -Non che dixen eu? El non profetiza nada bo sobre min, senón só mal. ¹⁹Entón Micaías dixo: -Escoita a palabra de Iahveh: vin a Iahveh sentado no seu trono, e todo o exército dos ceos estaba de pé arredor del, á súa dereita e á súa esquerda. ²⁰E o Iahveh dixo: -Quen enganará a Acab para que suba e caia en Ramot de Galaad? Entón un dixo unha cousa e outro dixo outra.²¹Pero saíu un espírito e púxose diante de Iaveh, e dixo: -Eu seducireino. E Iahveh díxolle: -De que xeito? ²²El dixo: -Eu sairei e serei espírito de mentira na boca de todos os seus profetas. E El dixo: - De certo o seducirás, e prevalecerás; vai e faino así. ²³Agora velaí, Iahveh puxo un espírito de mentira na boca de todos os teus profetas; pois Iahveh decretou mal sobre ti.²⁴Entón Sedequías, fillo de Quenaana, achegóuselle e deu unha labazada a Micaías na meixela, dicindo: -Por que camiño saíu o Espírito de Iahveh de min para falarche a ti? ²⁵E Micaías dixo: -Velaquí, ti o verás naquel día cando vaias de cuarto en cuarto para te agochar!²⁶E o rei de Israel dixo: -Sacade a Micaías e levádeo a Amón, gobernador da cidade, e a Ioas, fillo do rei; ²⁷e dirás: -Así di o rei: Botade a este no cárcere, e mantédeo con pan de angustia e con auga de aflición, ata que eu volva en paz. ²⁸E dixo Micaías: -Se volves san e salvo, Iahveh non falou por medio de min. E dixo: -Escoitade, todos os pobos!²⁹E o rei de Israel subiu con Iosafat, rei de Xudá, a Ramot de Galaad. ³⁰E o rei de Israel dixo a Iosafat: -Eu disfrazareime e irei á batalla; pero ti, pon as túas roupas. Así o rei de Israel disfrazouse e entrou na batalla.³¹E o rei de Siria ordenara aos seus trinta e dous capitáns de carros, dicindo: -Non loitedes nin con grande nin con pequeno, senón só co rei de Israel. ³²E cando os capitáns dos carros viron a Iosafat, dixeron: -Este é o rei de Israel! E dirixíronse cara el para loitar con el. Pero Iosafat berrou. ³³E cando os capitáns dos carros viron que non era o rei de Israel, afastáronse del.³⁴Pero un home lanzou o seu arco á tola e feriu o rei de Israel entre as xuntas da armadura; de xeito que el díxolle ao seu cocheiro: -Dá a volta e sácame do campamento, pois estou ferido.³⁵E a batalla empeorou ese día, e o rei ficou no seu carro en fronte dos sirios, e á tardiña morreu; e o sangue da ferida corría ata o fondo do carro. ³⁶E ao poñerse o sol, saíu un pregón polo campamento, dicindo: -Cadaquén á súa cidade! Cada un á súa terra!³⁷Morreu, pois, o rei e foi levado a Samaria, e sepultaron ao rei en Samaria. ³⁸E mentres lavaban o carro no estanque de Samaria (as prostitutas lavábanse alí) os cans lamberon o seu sangue, conforme a palabra que Iahveh dixera.³⁹E o resto dos feitos de Acab e todo o que fixo, e a casa de marfil que construíu e tódalas cidades que edificou, non está escrito no libro das crónicas dos reis de Israel? ⁴⁰E durmiu Acab cos seus pais, e reinou o seu fillo Ocozías no seu lugar.⁴¹Iosafat, fillo de Asa, comezou a reinar sobre Xudá no cuarto ano de Acab, rei de Israel. ⁴²Iosafat tiña trinta e cinco anos cando comezou a reinar, e reinou vinte cinco anos en Xerusalém. A súa nai chamábase Azuba, filla de Silhi.⁴³E andou en todo o camiño do seu pai Asa, sen se afastar del, facendo o que era recto aos ollos de Iahveh. Con todo isto, os lugares altos non foron quitados, senón que o pobo aínda sacrificaba e queimaba incenso neles. ⁴⁴E Iosafat fixo a paz co rei de Israel.⁴⁵E o resto dos feitos de Iosafat, e as súas proezas e as guerras que fixo, non están escritas no libro das crónicas dos reis de Xudá? ⁴⁶Borrou tamén da terra o resto dos varóns consagrados á prostitución ritual que quedaran nos días do seu pai Asa. ⁴⁷Naquel tempo non había rei en Edom; había un gobernador no lugar do rei.⁴⁸Iosafat fixo naves de Tarshis para ir a Ofir buscar ouro; pero non saíron porque foron destrozadas en Ezión-geber. ⁴⁹Entón Ocozías, fillo de Achab, dixo a Iosafat: -Vaian os meus servos cos teus homes nos barcos. Pero Iosafat non quixo. ⁵⁰E Iosafat durmiu cos seus pais, e foi sepultado con eles na cidade do seu pai David; e o seu fillo Ioram reinou no seu lugar⁵¹Ocozías, fillo de Achab, comezou a reinar sobre Israel en Samaria no ano décimo sétimo de Iosafat, rei de Xudá, e reinou sobre Israel por dous anos. ⁵²E fixo o que era malo aos ollos de Iahveh e andou no camiño do seu pai e no camiño da súa nai, e no camiño de Ieroboam, fillo de Nabat, quen fixo pecar a Israel; ⁵³porque serviu a Baal e adorouno, e provocou a ira a Iahveh, Deus de Israel, conforme todo o que fixera o seu pai.

¹E aconteceu que despois da morte de Acab, Moab rebelouse contra Israel. ²E Ocozías caeu pola fiestra do apousento que tiña en Samaria; e estando doente mandou vir uns mensaxeiros, e díxolles: -Ide, consultade a Baal-zebub, deus de Ecrón, para ver se sandarei desta doenza.³Pero o anxo de Iahveh faloulle a Elías texbita, dicindo: -Érguete, sube ao encontro dos mensaxeiros do rei de Samaria, e dilles: é que non hai Deus en Israel para que vaiades consultar a Baal-zebub, deus de Ecrón? ⁴Polo tanto, así di Iahveh: "Da cama na que estás non levantarás, senón que morrerás sen remedio." Entón Elías foise.⁵Cando os mensaxeiros volveron a el, díxolles: -Por que regresastes? ⁶E eles dixéronlle: -Atopamos un home que nos dixo: -Ide, e volvede ao rei que vos mandou, e dicídelle: -Así di Iahveh: será que non hai un Deus en Israel para que teñas que mandar a consultar a Baal-zebub, deus de Ecrón? Por iso da cama na que estás non te erguerás, senón que morrerás sen remedio.⁷E el díxolles: -Como era o home que atopastes e que vos dixo estas palabras? ⁸E eles dixéronlle: -Era un home peludo, cinguido cun cinto de coiro á cintura. Entón el dixo: -É Elías texbita.⁹Entón mandóuselle un capitán de cincuenta cos seus cincuenta, e este subiu onde el estaba, e velaquí, estaba sentado no cumio do monte. E díxolle o capitán: -Home de Deus, o rei ordenou que baixes! ¹⁰E Elías respondeu, e dixo ao capitán de cincuenta: -Se eu son home de Deus, que baixe lume do ceo e te consuma a ti e aos teus cincuenta. Entón baixou lume do ceo e consumiuno a el e aos seus cincuenta.¹¹O rei mandou de novo a outro capitán de cincuenta cos seus cincuenta, e este falou con el e dixo: -Home de Deus, o rei di así: Baixa decontado!" ¹²Mais Elías respondeulle e dixo: -Se eu son home de Deus, que baixe lume do ceo e te consuma a ti e aos teus cincuenta. Entón baixou lume do ceo e consumiuno a el e aos seus cincuenta.¹³Mandou de novo o terceiro capitán de cincuenta cos seus cincuenta. E o terceiro capitán de cincuenta subiu, e axeonllouse diante de Elías, e suplicoulle, dicindo: -Home de Deus, rógoche que sexa valiosa aos teus ollos a miña vida e a vida destes teus cincuenta servos. ¹⁴Velaí que baixou lume do ceo e consumiu os dous primeiros capitáns de cincuenta cos seus cincuenta; pero agora sexa preciosa a miña vida diante dos teus ollos.¹⁵Entón o anxo de Iahveh dixo a Elías: -Baixa con el; non teñas medo del. E el ergueuse e baixou con el ao rei. ¹⁶E díxolle: -Así di Iahveh: Por canto mandaches mensaxeiros para consultar a Baal-zebub, deus de Ecrón, coma se non houbera Deus en Israel por quen consultar a súa palabra, non te erguerás da cama na que estás, senón que de certo morrerás.¹⁷Morreu, pois, conforme a palabra de Iahveh que falara Elías; e Ioram reinou no seu lugar no segundo ano de Ioram, fillo de Iosafat, rei de Xudá; pois Ocozías non tiña fillos. ¹⁸E o resto dos feitos de Ocozías, non están escritos no libro das crónicas dos reis de Israel?

¹E aconteceu que cando Iahveh ía facer subir a Elías nun remuíño aos ceos, Elías viña con Eliseo do Guilgal. ²E Elías díxolle a Eliseo: -Quédate aquí, porque Iahveh mandoume a Betel. Pero Eliseo dixo: -Pola vida de Iahveh e pola túa vida, que non te deixarei! E baixaron a Betel.³Entón os fillos dos profetas que estaban en Betel saíron onda Eliseo, e dixéronlle: -Sabes que hoxe Iahveh tomará o teu señor por riba da túa cabeza? E el dixo: -Eu tamén o sei; calade. ⁴E Elías díxolle de novo a Eliseo: -Eliseo, quédate aquí, porque Iahveh mandoume a Iericó. Pero el dixo: -Como vive Iahveh e a túa alma, que non te deixarei! E chegaron a Iericó.⁵Entón os fillos dos profetas que estaban en Iericó achegáronse a Eliseo, e dixéronlle: -Sabes que hoxe Iahveh tomará o teu señor por enriba da tua cabeza? E el dixo: - Seino; calade. ⁶E Elías díxolle: -Rógoche que quedes aquí, porque Iahveh mandoume ao Xordán. Pero el respondeu: -Como vive Iahveh, e a túa alma, que non te deixarei! Así foron os dous.⁷E cincuenta homes dos fillos dos profetas viñeron e pararon fronte a eles a certa distancia; e eles dous pararon xunto ao Xordán. ⁸Entón Elías colleu o seu manto, dobrouno e golpeou as augas, que se separaron dun lado a outro, e ambos pasaron por terra seca.⁹E cando cruzaron, Elías dixo a Eliseo: -Pídeme o que queiras que faga por ti, antes de que sexa arrebatado do teu lado. E Eliseo dixo: -Rógoche que unha porción dobre do teu espírito veña sobre min! ¹⁰E el dixo:-Pediches unha cousa difícil; pero se me ves cando sexa arrebatado de ti, así se che fará; pero se non, non será.¹¹E aconteceu que mentres ían falando, velaquí, un carro de lume con cabalos de lume separou aos dous; e Elías subiu no ceo nun remuíño. ¹²Cando o viu Eliseo, exclamou: -Meu pai, meu pai, carro de Israel e os seus xinetes de a cabalo! E non o viu máis. Entón colleu os seus vestidos e rachounos en dúas partes.¹³Colleu, ademais, o manto de Elías que caera del, e volveu e parouse na beira do Xordán. ¹⁴E collendo o manto de Elías que lle caera, golpeou as augas, e dixo: -Onde está Iahveh, o Deus de Elías? E cando golpeou as augas, dividíronse dun lado ao outro, e Eliseo cruzou.¹⁵E cando os fillos dos profetas que estaban en Iericó o viron do outro lado, dixeron: -O espírito de Elías descansou sobre Eliseo. E eles foron ao seu encontro e prostráronse diante del. ¹⁶E dixeron: -Velaquí, cos teus servos hai cincuenta homes fortes. Vai agora á procura do teu señor, poida que o Espírito de Iahveh o collera e o botara nun dos montes ou nalgún val. Pero el díxolles: -Non os mandedes.¹⁷Pero eles insistiron tanto que se cansou e dixo: -Mandádeos! Entón mandaron cincuenta homes que buscaron por tres días, pero non o atoparon. ¹⁸Cando volveron onda Eliseo (que estaba quedando en Iericó), díxolles: -Non vos dixen que non fosedes?¹⁹E os homes da cidade dixeron a Eliseo: -Velaquí, como ve o meu señor, o lugar onde está situada esta cidade é bo; pero as augas son malas e a terra estéril. ²⁰Entón el dixo: -Traédeme un vaso novo, e poñede nel sal. E trouxéronllo.²¹E el saíu ao manacial, e botou o sal nel, e dixo: -Isto di Iahveh: sanei estas augas; nunca mais haberá nelas morte nin doenza.*esterilidade? ²²E as augas quedaron limpas ata hoxe, conforme a palabra que falou Eliseo.²³Subíu de alí a Betel; e cando ía subindo polo camiño, uns raparigos saíron da cidade burlándose del, dicindo: -Calvo, sube! Calvo, sube! ²⁴Pero el volvéndose, viunos e maldiciunos no nome de Iahveh. Entón dous osos saíron do monte e esnaquizaron corenta e dous daqueles raparigos. ²⁵De alí foi ao monte Carmelo, e dende alí volveu a Samaria.

¹Ioram, fillo de Acab, comezou a reinar en Samaria sobre Israel no ano décimo oitavo de Iosafat, rei de Xudá, e reinou doce anos. ²E fixo o que era malo aos ollos de Iahveh, aínda que non tanto coma o seu pai ou a súa nai, porque quitou a estatua de Baal que o seu pai fixera. ³Mais el seguiu nos pecados de Ieroboam, fillo de Nabat, quen fixo pecar a Israel, e non se afastou deles.⁴Naquel intre Mesa, rei de Moab, era criador de ovellas, e daba ao rei de Israel a la de cen mil años e cen mil carneiros coas súas peles. ⁵Pero cando morreu Acab, o rei de Moab rebelouse contra o rei de Israel. ⁶E naquel día o rei Ioram saíu de Samaria e pasou revista a todo Israel.⁷E foi e mandou mensaxeiros a Iosafat, rei de Xudá, dicindo: -O rei de Moab rebelouse contra min. Irás comigo a guerra contra Moab? E el respondeulle: -Irei! porque eu son coma ti, o meu pobo coma o teu pobo, e os meus cabalos coma os teus. ⁸E engadiu: -Por que camiño subiremos? E el respondeu: -Polo camiño do deserto de Edom.⁹Saíron, pois, o rei de Israel, o rei de Xudá e o rei de Edom, e camiñaron por sete días rodeando o deserto, ata que non houbo auga para o exército nin para as bestas que os seguían. ¹⁰Entón o rei de Israel dixo: -Ai, que Iahveh trouxo estes tres reis para entregalos nas mans dos moabitas!¹¹Pero Iosafat dixo: -Non hai aquí un profeta de Iahveh para que consultemos a Iahveh por medio del? Entón un dos servos do rei de Israel respondeu e dixo: -Aquí está Eliseo, fillo de Safat, que servía a Elías. ¹²E Iosafat dixo: -Este ten a palabra de Iahveh. E o rei de Israel, Iosafat e o rei de Edom baixaron a el.¹³Entón Eliseo dixo ao rei de Israel: -Que teño que ver eu contigo? Vai aos profetas do teu pai e aos profetas da túa nai. Pero o rei de Israel díxolle: -Non, porque Iahveh reuniu a estes tres reis para entregalos nas mans dos moabitas. ¹⁴Entón Eliseo dixo: -Pola vida de Iahveh dos exércitos diante de quen estou, se non fose por causa de Iosafat, rei de Xudá, non che faría caso nin te miraría!¹⁵Agora pois, traédeme un músico. E cando o músico tocou, a man de Iahveh veu sobre Eliseo, ¹⁶e dixo: -Así di Iahveh: "Facede en este val moitas zanxas. ¹⁷Porque así di Iahveh: non veredes vento nin veredes choiva, pero este val encherase de auga, e beberedes, vós, o voso gando e as vosas bestas.¹⁸E isto é cousa fácil aos ollos de Iahveh; el tamén entregará os moabitas nas vosas mans. ¹⁹E destruiredes toda cidade fortalecida e toda aldea escollida, e cortaredes toda árbore boa, e cegaredes tódalas fontes de auga, e destruiredes con pedras toda terra fecunda.²⁰E aconteceu que á mañá, á hora do sacrificio da mañá, velaquí viñeron augas polo camiño de Edom, e a terra encheuse de auga.²¹Pero cando todos os moabitas escoitaron que os reis subían para loitar contra eles, reuníronse dende os que apenas podían cinguir armaduras, e xuntáronos na fronteira. ²²Cando se ergueron moi cedo, o sol resplandeceu sobre as augas, e os moabitas viron de lonxe que as augas estaban vermellas coma o sangue; ²³e dixeron: -Este é sangue de espada! De seguro que os reis levantáronse un contra outro, e mataron cada un ao seu compañeiro. Agora pois Moab, a polo botín!²⁴Pero cando chegaron ao campamento de Israel, os israelitas erguéronse e atacaron aos moabitas, e eles fuxiron de diante deles; pero eles perseguíronos e mataron aos moabitas. ²⁵E destruíron as cidades, e en toda a terra fértil botaron cada un a súa pedra, ata cubrila; e cegaron tódalas fontes de auga e cortaron toda árbore boa; ata que só quedaron pedras en Kir-hareset, porque os arqueiros rodeárona e destruírona.²⁶E cando o rei de Moab viu que a batalla era demasiado forte contra el, colleu con el setecentos homes que manexaban ben a espada para abrirse camiño cara o rei de Edom, pero non puideron. ²⁷Entón colleu o seu fillo primoxénito que tería que reinar no seu lugar, e ofreceuno en holocausto sobre o muro. E houbo grande indignación contra os israelitas, de xeito que se afastaron del e volveron á súa terra.

¹Unha muller, das mulleres dos fillos dos profetas, clamou a Eliseo, dicindo: -O teu servo, o meu marido morreu, e ti sabes que o teu servo temía a Iahveh. E o seu acredor veu para tomar os meus dous fillos por escravos seus. ²E Eliseo díxolle: -Que farei eu por ti? Dime que tes na casa. E ela respondeu: -A túa serva non ten nada na casa, agás un frasco de aceite.³E el díxolle: -Vai e pide para ti olas emprestadas a todos os teus veciños, a maior cantidade delas posible. ⁴Despois entra e fecha a porta tras de ti e dos teus fillos, e bota en todos os pratos e olas, e irás apartando as que estean cheas.⁵Entón a muller foi e pechou a porta detrás dela e dos seus fillos; e eles traíanlle as olas, e ela vertía o aceite. ⁶E cando encheu todas as olas, díxolle ao seu fillo: -Traédeme aínda máis olas. Pero el díxolle: -Non hai máis olas. Entón acabouse o aceite.⁷E ela veu despois e contoullo ao home de Deus, e el dixo: -Vai e vende o aceite e paga aos teus acredores; e ti e os teus fillos viviredes do que quede.⁸Un día Eliseo pasou por Sunem, e había alí unha muller importante, que porfiaba para convidalo a comer; de tal xeito que, sempre que pasaba por alí, ía á súa casa a comer. ⁹E ela dixo ao seu home: -Mira, agora entendo que este que pasa sempre pola nosa casa é un santo home de Deus.¹⁰Pídoche que fagamos un pequeno apousento nos muros, e poñamos alí unha cama, unha mesa, unha cadeira e un candeeiro, para que cando el veña a nós, quede nel. ¹¹E chegou o día que el veu por alí, e quedou no apousento alto e durmiu alí.¹²E dixo a Giezi, o seu servo: -Chama a esta sunamita; e cando a chamou ela presentouse diante del. ¹³Entón el dixo a Giezi: -Dille: velaí que pasaches por nós moitas preocupacións; que queres que faga por ti? Desexas que fale por ti ao rei, ou ao capitán do exército? E ela dixo: - Eu vivo no medio do meu pobo.¹⁴E el dixo: -Que faremos entón por ela? E Giezi respondeu: -Velaquí, ela non ten fillo e o seu marido é vello. ¹⁵E El dixo: -Chamáa. E el chamouna, e ela parouse na porta. ¹⁶E el díxolle: -Neste mesmo tempo, no ano que vén abrazarás un fillo. Pero ela dixo: -Non, meu señor, home de Deus, non te burles da túa serva!¹⁷Pero a muller concibiu e deu a luz un fillo no ano seguinte, no tempo que Eliseo lle dixera. ¹⁸E o neno medrou; pero aconteceu un día que saíu co seu pai, que andaba cos segadores, ¹⁹e el díxolle a seu pai: -Ai, a miña cabeza, a miña cabeza! E o pai díxolle a un servo: -Levádeo a súa nai! ²⁰E el, colléndoo, tróuxollo a súa nai, e el sentou nos xeonllos dela ata o mediodía, e despois morreu.²¹Entón ela subiu, púxoo na cama do home de Deus, e pechando a porta, saíu. ²²Despois chamou ao seu home e díxolle: -Manda agora un dos servos e unha das asnas, para que vaia correndo ao home de Deus e volva.²³E el dixo: -Por que o vas ver hoxe? Non é lúa nova nin día de repouso. E ela dixo: -Paz. ²⁴Logo fixo aparellar a burra, e díxolle ao servo: - Imos xa, e non te deteñas no camiño ata que eu cho diga!²⁵Saíu, pois, e chegou onda o home de Deus no monte Carmelo. E cando a viu de lonxe o home de Deus, díxolle ao seu servo Guiezi: -Velaí a sunamita. ²⁶Corre agora mesmo ao seu encontro e dille: -Estás ben? Como está o teu marido? E como está o teu fillo? E ela dixo: - Paz.²⁷Mais cando chegou onde estaba o home de Deus no monte, agarrouse dos seus pés. E Guiezi achegouse para apartala, pero o home de Deus díxolle: -Déixaa, porque está amargada na súa alma; e Iahveh ocultoume o motivo e non mo declarou.²⁸Entón ela dixo: - Pedinlle eu un fillo ao meu señor? Non che dixen eu: non te burles de min? ²⁹Entón el díxolle a Guiezi: - Cingue os teus lombos e toma o meu caxato na túa man, e vaite. Se algún te atopa, non o saúdes, e se algún te saúda, non lle respondas, e coloca o meu caxato sobre a cara do rapaz.³⁰Pero a nai do rapaz dixo: -Como vive Iahveh e como vive a túa alma, que non te deixarei! ³¹El ergueuse e seguiuno. E Guiezi adiantouse a eles, e puxo o caxato sobre a cara do neno, pero non falou nin deu sinais de vida. Entón volveu ao encontro de Eliseo e díxolle: -O rapaz non espertou.³²Cando Eliseo entrou na casa, velaí que o neno estaba morto, deitado na súa cama. ³³Entón el entrou e pechou a porta detrás deles e orou a Iahveh. ³⁴Despois subiu e estendeuse sobre o neno, poñendo a súa boca sobre a boca del, e os seus ollos sobre os ollos del, e as súas mans sobre as mans del; e estendeuse sobre el, e o corpo do neno comenzou a quentarse.³⁵E volvéndose, andou pola casa de aquí para alá, e subiu e estendeuse de novo sobre el; e o rapaz espirrou sete veces, e abriu os ollos. ³⁶Entón el chamou a Guiezi e díxolle: -Chama a esta sunamita. E el chamouna, e cando ela entrou, díxolle: - Colle o teu fillo! ³⁷Entón ela entrou e botouse aos seus pés, inclinándose ata o chan; e colleu o seu fillo e saíu.³⁸Eliseo volveu a Guilgal cando había unha gran fame na terra; e os fillos dos profetas estaban con el, de maneira que lle dixo ao seu servo: -Prepara a ola grande e fai gran potaxe para os fillos dos profetas. ³⁹Entón un saíu ao campo a recoller herbas, e atopou unha vide que semellaba unha vide brava, e recolleu dela cabazas silvestres ata encher a súa faldra; e ao regresar botounas na ola do potaxe, pero non sabía o que era.⁴⁰Despois serviuno para que o comeran os homes; pero aconteceu que ao comer del, berraron, e dixeron: -Ai, home de Deus, hai morte na ola! E non puideron comelo. ⁴¹Entón el dixo: -Traede fariña. E derramouna na ola, e dixo: -Dádelle de comer á xente. E non houbo máis mal na ola.⁴²Entón veu un home de Baal-salisa e tróuxolle ao home de Deus pans das primicias, vinte pans de cebada con espigas de trigo novo. E el dixo: -Dádeo á xente para que coma. ⁴³Pero o seu criado dixo: -Como poñerei isto diante de cen homes? E el dixo: -Dádello á xente para que coma; porque así di Iahveh: "Comerán, e aínda sobrará." ⁴⁴El entón púxoo diante deles, e comeron e aínda lles sobrou, conforme a palabra de Iahveh.

¹Naamán, capitán do exército do rei de Siria, era un home de grande estima diante do seu señor, porque por medio del Iahveh dera a victoria a Siria; e era un home moi valente, pero leproso. ²Unha vez, as bandas armadas de Siria saíron e levaron cativa da terra de Israel unha rapaza nova, que foi serva da muller de Naamán.³E ela dixo á súa señora: -Se o meu señor fose diante do profeta que está en Samaria, el sandaríao da súa lepra. ⁴Entón Naamán foi onda o seu señor e contoulle, dicindo: -Así e así, dixo a rapaza da terra de Israel.⁵E o rei de Siria dixo: -Vai, e eu mandarei cartas ao rei de Israel. E saíu, levando consigo dez talentos de prata, seis mil pezas de ouro e dez mudas de roupa. ⁶Levoulle a carta para o rei de Israel, que dicían así: -Cando chegue a ti esta carta, sabe que eu mandei a ti o meu servo Naamán, para que o cures da súa lepra.⁷E aconteceu que cando o rei de Israel leu a carta, rachou as súas roupas, e dixo: -Estou eu no lugar de Deus para matar ou dar vida, para que este me mande a min para curar a un home da súa lepra? Considerade agora e vede que está á procura dunha ocasión para provocarme.⁸Pero cando Eliseo, o home de Deus, escoitou que o rei de Israel rachara as súas roupas, mandou dicir ao rei: -Por que rachaches as túas roupas? Que veña agora a min, e saberá que hai un profeta en Israel. ⁹Entón Naamán foi cos seus cabalos e cos seus carros, e detívose á porta da casa de Eliseo. ¹⁰E Eliseo mandou un mensaxeiro, dicindo: -Vai e lávate sete veces no Xordán, e a túa carne será restaurada, e quedarás limpo.¹¹Entón enfureceuse Naamán, e dixo: -Velaquí, dixen para min: certamente el sairá, e poñéndose en pé invocará o nome de Iahveh o seu Deus, e estendendo a súa man tocará o lugar e sandará a lepra. ¹²Abana e Farfar, ríos de Damasco, non son mellores que tódalas augas de Israel? Se me lavo neles, non serei limpo? E volvéndose marchou anoxado.¹³Pero os seus servos achegáronse a el e dixéronlle: -Meu pai, se o profeta che dixera algo grande, non o farías? Canto máis, que lle di: lávate e quedarás limpo? ¹⁴Entón el baixou e mergullouse sete veces no Xordán, conforme a palabra do home de Deus; e a súa carne volveuse coma a carne dun neno, e quedou limpo.¹⁵Deseguida volveu ao home de Deus, el e toda a súa comitiva, e púxose diante del, e dixo: -Velaquí, agora sei que non hai Deus en toda a terra, senón en Israel; por tanto, acepta un regalo do teu servo! ¹⁶Pero el dixo: -Pola vida de Iahveh diante de quen estou, que non o aceptarei. E el insistiulle que o recibira, pero non quixo.¹⁷Entón Naamán dixo: - Pois logo, rógoche que deas ao teu servo unha carga de terra para levar nun par de mulas , pois de agora en diante o teu servo non ofrecerá holocaustos nin sacrificios a outros deuses, senón a Iahveh. ¹⁸E nisto perdoe Iahveh ao teu servo nesta cousa: cando o meu señor o rei entre no templo de Rimón para adorar nel, e se apoie no meu brazo, e eu me inclino no templo de Rimón, que Iahveh perdoe ao teu servo nese feito. ¹⁹E el díxolle: -Vai en paz. E el foi e andou como a certa distancia,²⁰cando Guizei, o criado de Eliseo, o home de Deus, dixo para si: -Velaquí, o meu señor eximiu a este sirio Naamán, non tomando da súa man as cousas que trouxo. Pola vida de Iahveh, que eu correrei detrás del e tomarei algo del! ²¹Entón Giezi foi tras de Naamán; e cando Naamán o viu correr detrás del, baixou do seu carro para recibilo, e dixo: -Estás ben? ²²E el dixo: -Ben. O meu señor mandoume a dicirche: velaí que nesta mesma hora viñeron a min dous mozos dos fillos dos profetas da rexión montañosa de Efraín; pídoche que lles deas un talento de prata e dúas mudas de roupa.²³E Naamán dixo: -Rógoche que tomes dous talentos. E insistiulle, e atou dous talentos de prata en dúas bolsas, e dous vestidos novos, e púxoo todo en mans de dous dos seus servos para que os levaran diante del. ²⁴E cando chegou a un lugar onde non se podía ver, colleuno da man deles e púxoo baixo custodia; e mandou aos homes que marcharan. ²⁵Entón el entrou e púxose diante do seu señor, e Eliseo díxolle: -De onde viñeches, Guiezi? E el dixo: -O teu servo non foi a ningures.²⁶Pero el díxolle: -Non estaba o meu corazón alí cando o home baixou do seu carro ao teu encontro? É este o tempo de tomar prata e de tomar vestidos, e oliveiras, e viñas, e ovellas, e bois, e servos, e servas? ²⁷Agora pois, a lepra de Naamán pegaráseche a ti e á túa descendencia para sempre. E saíu de diante del leproso, branco coma a neve.

¹Un día os fillos dos profetas dixeron a Eliseo: -Mira, o lugar onde vivimos contigo é estreito para nós. ²Vai, vaiamos ao Xordán, e tomemos de alí cada un unha viga, e fagamos alí un lugar para vivir. E el dixo: -Ide. ³E un dixo: -Rógoche que vaias cos teus servos. E el dixo: -Irei.⁴E foi con eles; e cando chegaron ao Xordán puxéronse a cortar madeira. ⁵E aconteceu que mentres un cortaba unha árbore, a folla do machado caeu na auga, e berrou, e dixo: -Ai meu señor, que era emprestado!⁶E o home de Deus dixo: -Onde caeu? E cando el lle amosou o lugar, el cortou un madeiro e botouno alí, e fixo flotar o ferro. ⁷E El dixo: -Tomao. E el estendeu a man e colleuno.⁸O rei de Siria estaba en guerra contra Israel, e consultando cos seus servos, dixo: -Neste lugar estará o meu campamento. ⁹Entón o home de Deus mandou dicir ao rei de Israel: -Gárdate de pasar por aquel lugar, porque os sirios van para alá.¹⁰Entón o rei de Israel mandou mensaxeiros ao lugar do que o home de Deus dixera, e así ao previlo, gardouse de ir alí, e fixo así unha e outra vez. ¹¹E o corazón do rei de Siria turbouse por ese motivo; e chamou aos seus servos e díxolles: - Dicídeme quen dos nosos está a favor do rei de Israel!¹²Pero un dos seus servos dixo: -Non, meu señor o rei, senón que hai un profeta en Israel chamado Eliseo, que lle di ao rei de Israel as palabras que ti falas no teu apousento. ¹³Entón el dixo: -Ide e vede onde está, para que eu mande prendelo. E dixéronlle: -Velaquí, está en Dotán.¹⁴Entón o rei mandou alí cabalos, carros e un gran exército, que viñeron de noite e sitiaron a cidade. ¹⁵Cando o servo do home de Deus ergueuse moi cedo, saíu, e velaí un exército que sitiara a cidade con cabalos e carros. Entón o seu servo díxolle: -Ai meu señor! que faremos? ¹⁶Pero el dixo: -Non temas, porque os que están connosco son máis cós que están con eles.¹⁷E orou Eliseo, e dixo: -Ó Iahveh, rógoche que lle abras os ollos para que vexa! Entón Iahveh abriu os ollos do servo, e mirou, e velaí que o monte estaba cheo de homes de a cabalo e de carros de lume arredor de Eliseo. ¹⁸E aconteceu que cando os sirios baixaron contra el, Eliseo orou a Iahveh, e dixo: -Rógoche que golpees con cegueira a este pobo! E El feriunos con cegueira conforme a petición de Eliseo. ¹⁹Entón Eliseo díxolles: -Este non é o camiño, nin esta é a cidade. Seguídeme, e eu levareivos ao home que buscades. E guiounos a Samaria.²⁰E aconteceu que cando entraron en Samaria, Eliseo dixo: - Ó Iahveh, abre os ollos deles para que vexan. E Iahveh abriu os seus ollos, e viron, e estaban no medio de Samaria. ²¹Cando os viu o rei de Israel, dixo a Eliseo: -Meu pai, hei ferilos? Matareinos?²²Pero el díxolle: -Non os mates. Matarías ti os prisioneiros que tomaches coa túa espada e co teu arco? Pon diante deles pan e auga para que coman e beban, e volvan aos seus señores. ²³Entón preparoulles un gran banquete; e cando comeron e beberon, despediunos, e foron devoltos ao seu señor. E xa non viñeron máis as bandas sirias á terra de Israel.²⁴Despois disto, aconteceu que Ben-hadad, rei de Siria, reuniu todo o seu exército, e subiu e sitiou Samaria. ²⁵E houbo unha grande fame en Samaria por mor daquela destrución, de xeito que unha cabeza de un burro chegou a venderse por oitenta pezas de prata, e a cuarta parte de un cab de esterco de pomba por cinco pezas de prata. ²⁶E cando o rei de Israel pasaba polo muro, unha muller berroulle e dixo: -Salva, meu señor o rei!²⁷E el respondeu: -Se Iahveh non te libra, como poderei eu salvarte? Con algo do graneiro ou do lagar? ²⁸E o rei engadiu: -Que tes? E ela respondeu: -Esta muller díxome: -Dáme o teu fillo para que o comamos hoxe, e mañá comeremos o meu fillo. ²⁹Entón preparamos o meu fillo e comémolo. E ao día seguinte díxenlle eu: -Dáme o teu fillo para que o comamos. Pero ela escondeu o seu fillo.³⁰E aconteceu que cando o rei escoitou as palabras da muller, rachou as súas roupas, e mentres pasaba polo muro, o pobo viu o cilicio que levaba por dentro sobre o seu corpo. ³¹E dixo: -Que Deus me faga isto, e aínda máis, se a cabeza de Eliseo, fillo de Safat, queda hoxe enriba dos seus ombreiros!³²Eliseo estaba sentado na súa casa, e os anciáns estaban sentados con el cando o rei mandou un home da súa parte. Pero antes de que o mensaxeiro chegara a el, díxolles aos anciáns: -Vedes como este fillo de asasino mandou para cortarme a cabeza? Mirade ben: cando veña o mensaxeiro, fechade a porta e non lle deixedes entrar. Non escoitades o ruído dos pasos do seu señor detrás del? ³³E estaba aínda a falar con eles, cando o mensaxeiro baixaba cara el e dixo: -Certamente esta calamidade vén de Iahveh. Que máis podería agardar de parte de Iahveh?

¹E dixo Eliseo: -Escoitade a palabra de Iahveh: -Así di Iahveh: mañá por esta hora, unha medida de flor de fariña vaise vender por un siclo, e dúas medidas de cebada por un siclo, na porta de Samaria! ²E un capitán sobre o que o rei se apoiaba, respondeu ao home de Deus e dixo: -Aínda que Iahveh abrise as fiestras do ceo, sería isto así? E el dixo: -Velaquí, veralo cos teus propios ollos, pero ti non poderás nin probalo.³E na entrada da porta había catro homes leprosos, que se dixeron un ao outro: -Para que estamos aquí sentados ata morrer? ⁴Se tratamos de entrar na cidade, a fame que hai na cidade mataranos, e se quedamos aquí, tamén morreremos. Polo tanto, imos e pasemos ao campamento dos sirios; se eles nos deixan con vida, viviremos; e se nos matan, morreremos.⁵E erguéronse ao mencer para ir ao campamento dos sirios; e cando chegaron á entrada do campamento dos sirios, non había ninguén alí. ⁶Porque Iahveh fixera que se escoitara no campamento dos sirios un estrondo de carros, un ruído de cabalos e un estrépito dun grande exército; e dixéronse un ao outro: velaí que o rei de Israel contratou contra nós aos reis dos hititas e aos reis dos exipcios para que veñan contra nós!⁷Polo que se ergueron e fuxiron á noitiña, deixando as súas tendas, os seus cabalos e os seus asnos, e o campamento tal como estaba; e fuxiran para salvar as súas vidas. ⁸Cando os leprosos chegaron á entrada do campamento, entraron nunha tenda e comeron e beberon, e colleron de alí prata, ouro e vestidos, e foron e agocháronos. Despois volveron e entraron noutra tenda, e tamén colleron cousas de alí, e foron e agochárono.⁹Entón dixéronse un ao outro: -Non estamos a facer ben. Este é día de boas novas, e nós calamos. Se agardamos ata a mañanciña, a nosa calamidade chegará a nós. Imos, pois, entremos para dar as novas á casa do rei. ¹⁰Foron, pois, e chamaron aos gardas da porta da cidade, e dixéronlles: -Fomos ao campamento dos sirios, e velaquí, non había alí ninguén, nin voz de persoa, senón cabalos atados e asnos atados, e o campamento estaba intacto. ¹¹Os sentinelas berraron, e anunciárono dentro do palacio do rei.¹²E de noite o rei ergueuse, e dixo aos seus servos: -Dareivos a coñecer o que os sirios nos fixeron. Eles saben que temos fame, por iso saíron das tendas e agocháronse no campo, dicindo: cando saian da cidade, collerémolos vivos e entraremos na cidade. ¹³Entón respondeu un dos seus servos, e dixo: -Rógoche que tomes cinco dos cabalos que quedan na cidade e mandémolos para ver o que hai, pois os que quedan aquí morrerán como toda a multitude de Israel que xa pereceu.¹⁴Colleron, pois, dous carros con cabalos, e o rei mandounos ao campamento dos sirios, dicindo: -Ide e mirade. ¹⁵Eles foron tras deles ata o Xordán, e velaí que todo o camiño estaba cheo de roupas e pertenzas que os sirios tiñan deixado pola présa. Entón os mensaxeiros volveron e contáronllo ao rei.¹⁶Entón o pobo saíu e saqueou o campamento dos sirios; e unha medida de flor de fariña vendeuse por un siclo, e dúas medidas de cebada por un siclo, conforme a palabra de Iahveh. ¹⁷E o rei puxo ao capitán sobre o que a súa man se apoiaba na entrada, pero o pobo esmagóuno na porta, e morreu, conforme o home de Deus que dixera cando o rei baixara a el.¹⁸E aconteceu tal como o home de Deus falara ao rei, dicindo: -Un siclo será o prezo das dúas medidas de cebada, e un siclo o prezo da medida de flor de fariña; mañá a esta hora na porta de Samaria. ¹⁹E o capitán respondera ao home de Deus, dicindo: -Se Iahveh abrira as fiestras do ceo, podería acontecer isto? E el dixo: -Velaí, veralo cos teus ollos, pero non poderás nin probalo. ²⁰E así aconteceu con el; porque o pobo atropelouno na porta, e morreu.

¹E Eliseo faláralle á muller cuxo fillo resucitara, dicindo: -Érguete, e vai ti e mailos teus, a residir onde sexa posible, porque Iahveh chamou á fame, a que virá tamén sobre esta terra por sete anos. ²Entón a muller ergueuse e fixo tal como lle dixera o home de Deus; e foi coa súa familia e peregrinou a terra dos filisteos por sete anos.³E sucedeu que ao cabo de sete anos a muller volveu da terra dos filisteos; e saíu ao rei para rogar pola súa casa e polas súas terras. ⁴E o rei estaba a falar con Guiezi, servo do home de Deus, dicindo: -Rógoche que me contes tódalas marabillas que fai Eliseo.⁵E sucedeu que estando el a contarlle ao rei como resucitara a un morto, velaí que a muller á que el resucitara o seu fillo chegou a implorar ao rei pola súa casa e as súas terras. Entón Guiezi dixo: -Meu señor o rei, esta é a muller e este é o seu fillo a quen Eliseo resucitou. ⁶E o rei preguntou á muller, e ela contoulle. Entón o rei ordenou a un oficial, dicindo: -Devólvelle*Restitúelle? todo o que era seu, e todos os froitos da súa terra dende o día que deixou o país ata agora.⁷Eliseo foi a Damasco. E Ben-hadad, rei de Siria, estaba doente, e avisárono a el, dicindo: -O home de Deus chegou aquí. ⁸Entón o rei dixo a Hazael: -Toma un regalo na túa man, e vai a recibir ao home de Deus, e consulta a Iahveh por medio del, dicindo: sandarei desta doenza? ⁹Colleu, entón, Hazael un regalo co mellor da riqueza de Damasco, unha carga de corenta camelos, e foi ao seu encontro, e ao chegar púxose diante del, e dixo: -O teu fillo Ben-hadad, rei de Siria, mandoume a ti, dicindo: sandarei desta doenza?¹⁰E Eliseo díxolle: -Vai, dicídelle: certamente sanarás; aínda que Iahveh amosoume que certamente morrerá. ¹¹E o home de Deus mirouno fixamente ata que el quedou avergoñado; e o home de Deus comezou a chorar. ¹²E Hazael díxolle: -Por que chora o meu señor? E el respondeu: -Porque sei do mal que farás aos fillos de Israel: prenderás lume ás súas fortalezas, matarás os seus mozos con espada, esnaquizarás os seus meniños e abrirás os ventres das súas mulleres embarazadas.¹³E Hazael dixo: -Pois, que é o teu servo, este can, para que faga tantas cousas? E Eliseo respondeu: - Iahveh amosoume que ti serás rei de Siria. ¹⁴Entón Hazael foi e chegou ao seu señor, e este díxolle: -Que che dixo Eliseo? E el respondeulle: -Díxome que certamente sanarás. ¹⁵Pero ao amencer, colleu un cobertor e empapouno de auga, e púxoo sobre a cara de Ben-hadad, e morreu; e Hazael reinou no seu lugar.¹⁶No quinto ano de Ioram, fillo de Acab, rei de Israel, e sendo Iosafat rei de Xudá, comezou a reinar Ioram, fillo de Iosafat, rei de Xudá. ¹⁷Tiña trinta e dous anos cando comezou a reinar, e reinou oito anos en Xerusalém.¹⁸E andou no camiño dos reis de Israel, como fixo a casa de Acab, porque a súa muller era filla de Acab; e fixo o malo aos ollos de Iahveh. ¹⁹Con todo isto, Iahveh non quixo destruír a Xudá, por amor do seu servo David, porque lle prometera darlle unha lámpada a el e aos seus fillos para sempre.²⁰Nos seus días Edom rebelouse contra o dominio de Xudá, e fixeron que un rei gobernase sobre eles. ²¹Entón Ioram avanzou ata Zair con todos os seus carros; e de noite ergueuse e atacou aos edomitas que o tiñan sitiado xunto aos capitáns dos carros; e o pobo fuxiu ás súas tendas.²²Pero Edom seguiu en rebelión contra a autoridade de Xudá, ata hoxe. No mesmo tempo Libna tamén se rebelou contra el. ²³O resto dos feitos de Ioram e todo o que fixo, non está escrito no libro das crónicas dos reis de Xudá? ²⁴E Ioram durmiu cos seus pais, e foi sepultado con eles na Cidade de David; e o seu fillo Ocozías reinou no seu lugar.²⁵No ano doce de Ioram, fillo de Acab, rei de Israel, Ocozías, fillo de Ioram, rei de Xudá, comezou a reinar. ²⁶Ocozías tiña vinte e dous anos cando comezou a reinar, e reinou un ano en Xerusalém. A súa nai chamábase Atalía, filla de Omri, rei de Israel. ²⁷E andou no camiño da casa de Acab, e fixo o que era malo aos ollos de Iahveh como a casa de Acab, porque era xenro da casa de Acab.²⁸E xunto con Ioram, fillo de Acab, foi á guerra a Ramot de Galaad, contra Hazael, rei de Siria; e os sirios venceron a Ioram. ²⁹E o rei Ioram volveu a Iezreel para ser curado das feridas que os sirios lle fixeron fronte a Ramot, cando loitou contra Hazael, rei de Siria. E Ocozías, fillo de Ioram, rei de Xudá, baixou a Iezreel para ver a Ioram, fillo de Acab, porque estaba doente.

¹Entón o profeta Eliseo chamou a un dos fillos dos profetas e díxolle: -Vístete, e toma este frasco de aceite na túa man, e vai a Ramot de Galaad. ²Cando chegues alí, verás alí a Iehú, fillo de Iosafat, fillo de Nimsi; e cando entres, fai que se levante de entre os seus irmáns, e lévao ao apousento interior. ³Colle tamén o frasco de aceite, e derrámao sobre a súa cabeza, e di: -Isto di Iahveh: Eu unxinte por rei sobre Israel! Entón abre a porta e fuxe, non agardes por nada.⁴O mozo, o profeta, foi, pois, a Ramot de Galaad. ⁵Cando el entrou, velaí que os oficiais do exército estaban sentados. E dixo: -Fillo, teño unha palabra para ti. E Iehú dixo: -A cal de todos nós? E el dixo: -A ti, príncipe. ⁶Entón el ergueuse e entrou na casa, e Eliseo derramou o aceite sobre a súa cabeza, e díxolle: -Así di Iahveh, Deus de Israel: Eu únxote por rei sobre Israel, o pobo de Iahveh!⁷E ferirás a casa de Acab, o teu señor, para que Eu vingue o sangue dos meus servos os profetas, e o sangue de todos os servos de Iahveh, da man de Iezabel. ⁸E perecerá toda a casa de Acab, e destruirei de Acab a todo varón, tanto escravo como libre en Israel.⁹E farei coa casa de Acab como a casa de Ieroboam, fillo de Nabat, e como a casa de Baasá, fillo de Ahías. ¹⁰E os cans comerán a Iezabel no campo de Iezreel, e non haberá quen a sepulte. Entón el abriu a porta e fuxiu.¹¹Despois Iehú saíu aos servos do seu señor, e dixéronlle: - Todo en paz? Por que veu ese tolo a ti? E el díxolles: -Vós coñecedes o home e as súas palabras. ¹²E eles dixeron: - Non é certo. Cóntanos agora. E el dixo: -Faloume exactamente, dicindo: así di Iahveh: Eu únxote como rei sobre Israel! ¹³Entón apresuráronse, cada un colleu o seu manto, e puxéronos embaixo del nunha escada das gradas, e tocaron o shofar dicindo: - Iehú é rei!¹⁴Deste xeito Iehú, fillo de Iosafat, fillo de Nimsi, conspirou contra Ioram. (Naquel intre Ioram e todo Israel defendían Ramot de Galaad contra Hazael, rei de Siria; ¹⁵pero o rei Ioram regresara a Iezreel para se curar das feridas que os sirios lle fixeran ao loitar contra Hazael, rei de Siria). Entón Iehú dixo: -Se é a vosa vontade, que ninguén saia da cidade para ir e dar a nova en Iezreel. ¹⁶Máis tarde Iehú foi a cabalo a Iezreel, porque Ioram estaba alí doente. E Ocozías, rei de Xudá, tamén fora visitar a Ioram.¹⁷E o vixía que estaba na torre de Iezreel viu vir a tropa de Iehú, e dixo: -Vexo unha tropa. Entón Ioram dixo: -Manda a un xinete que vaia a encontrarse con eles e lles pregunte: Hai paz? ¹⁸O xinete saíulles ao encontro, e dixo: -Isto di o rei: hai paz? E Iéhu dixo: - Que tes que ver ti coa paz? Ven detrás de min! E o vixía informou dicindo: -O mensaxeiro chegou onda eles, pero non volve.¹⁹Mandou entón un segundo home de a cabalo; e o que foi a eles dixo: -Isto di o rei: hai paz? Pero Iehú díxolle: - Que tes que ver ti coa paz? Ven detrás de min! ²⁰E o vixía díxolles: -Tamén este chegou a eles pero non volve, e o xeito de conducir é como o de Iehú, o fillo de Nimsi, porque ven cheo de furor.²¹Entón Ioram dixo: - Enganchade o meu carro! E cando o fixeron, saíu Ioram, rei de Israel, e Ocozías, rei de Xudá, en cadanseus carros. Saíron ao encontro de Iéhu, e atopárono no campo de Nabot de Iezreel. ²²E aconteceu que cando Ioram viu a Iehú, preguntoulle: - Hai paz, Iehú? Pero el respondeu: -Que paz pode haber, sendo tantas as prostuticións da tua nai Iezabel, ademais das súas moitas bruxerías?²³Entón Ioram volveu as rendas para fuxir, e díxolle a Ocozías: -Traizón, Ocozías! ²⁴Pero Iehú tensou o seu arco e feriu a Ioram entre as costas, e a frecha atravesoulle o corazón, e desplomouse no seu carro.²⁵E díxolle a Bidcar, o seu capitán: -Tomádeo e botádeo no campo de Nabot de Iezreel, pois lembra: ti mais eu montabamos xuntos tras o seu pai Acab, cando Iahveh pronunciou esta sentenza contra el: ²⁶"En verdade vin onte o sangue derramada de Nabot e o sangue dos seus fillos, di Iahveh, eu dareiche a recompensa por iso neste mesmo campo!” di Iahveh. Agora, tomádeo e botádeo no campo de Nabot conforme a palabra de Iahveh.²⁷Ao ver isto, Ocozías, rei de Xudá, fuxiu polo camiño da casa do xardineiro; pero Iehú perseguiuno, dicindo: - Ferídeo tamén a el no seu carro! E ferírono na subida de Gur, xunto a Ibleam, pero Ocozías fuxiu a Meguido, e morreu alí. ²⁸E os seus servos levárono nun carro a Xerusalém, e enterrárono alí no seu sepulcro cos seus país, na Cidade de David.²⁹Ocozías comenzara a reinar sobre Xudá no ano undécimo de Ioram, fillo de Acab.³⁰Cando Iehú chegou a Iezreel; Iezabel o sabelo, pintou os seus ollos con antimonio, peiteou os seus cabelos e mirou pola fiestra. ³¹E cando Iehú entrou pola porta da cidade, ela dixo: - houbo paz para Zimri, que matou o seu señor? ³²Entón el, levantando o seu rostro cara a fiestra, dixo: -Quen está comigo? Quen? E dous ou tres eunucos asomáronse dende arriba.³³E el díxolles: -Botádea abaixo! E eles botárona abaixo, e parte do seu sangue salpicou a parede e os cabalos, e el esmagouna. ³⁴Cando el entrou, comeu e bebeu, e despois dixo: - Ocupádevos desa maldita e sepultádea, pois é filla dun rei!³⁵Pero cando foron a sepultala, non atoparon nada dela agás a caveira, os pés e as mans. ³⁶Cando volveron para informalo, el dixo: -É a obra de Iahveh que falou por medio do seu servo Elías tisbita, dicindo: "No campo de Iezreel os cans comerán a carne de Iezabel, ³⁷E o cadáver de Iezabel será coma esterco sobre o campo, na herdanza de Iezreel, para que ninguén poida dicir: esta é Iezabel.

¹Achb tiña en Samaria setenta fillos; e Iehú escribiu cartas e mandounas a Samaria aos príncipes de Iezreel, os anciáns e os titores dos fillos de Acab, dicindo: ²Cando cheguen a vós estas cartas, xa que os fillos do voso señor están convosco, e tendes carros e cabalos, e tamén cidades fortificadas e armas, ³elixide o mellor e o máis honesto dos fillos do voso señor, e poñédeo no trono de seu pai, e loitade pola casa do voso señor.⁴Pero eles tiveron moito medo pois dicían: -Velaquí, dous reis non o puideron resistir, como o faremos nós? ⁵E o que estaba a cargo do palacio, e o que estaba sobre a cidade, e os anciáns e os titores, mandaron mensaxe a Iehú, dicindo: -Somos os teus servos, e faremos todo o que nos digas! Non escolleremos a ninguén por rei; fai o que mellor che pareza a ti.⁶Entón el escribiulles por segunda vez, dicindo: -Se estades ao meu lado e me obedecedes, collede as cabezas dos fillos do voso señor, e vinde a min a Iezreel mañá por esta hora. E os fillos do rei (que eran setenta homes) estaban cos principais da cidade que os educaban. ⁷Cando as cartas lles chegaron, colleron os fillos do rei e matáronos (setenta homes) e poñendo as súas cabezas en cestas, mandáronos a Iezreel.⁸E chegou un mensaxeiro que lle anunciou, dicindo: -Trouxeron as cabezas dos fillos do rei! E el díxolle: -Poñédeas en dous montóns na entrada da porta ata mañá. ⁹Ao mencer, el saíu e púxose en pé e díxolle a todo o pobo: - Vos sodes xustos, pois eu conspirei contra o meu señor e mateino, pero quen matou a todos estes?¹⁰Sabede agora que non caerá en terra ningunha palabra que Iahveh falou sobre a casa de Acab; porque Iahveh fixo todo o que dixera por medio do seu servo Elías. ¹¹E matou Iehú a todos os que quedaran da casa de Acab en Iezréel, a tódolos seus príncipes, os seus amigos, e os seus sacerdotes, ata non deixar ninguén.¹²Máis tarde, levantouse de alí saíu para Samaria; e no camiño chegou á casa dos pastores que tosquiaban. ¹³Iehú atopou alí os irmáns de Ocozías, rei de Xudá, e díxolles: -Quen vides sendo? E eles dixeron: -Somos irmáns de Ocozías, e viñemos para saudar os fillos do rei e os fillos da raíña. ¹⁴Entón el ordenou: -Collédeos vivos! E prendéronos vivos e degoláronos xunto ao pozo da casa de Esquileo, corenta e dous homes, sen deixar a ningún deles.¹⁵Foise de alí e atopouse con Ionadab, fillo de Recab, que saía ao seu encontro, e despois de saudalo, díxolle: -É recto o teu corazón como o meu corazón é recto co teu? E Ionadab dixo: -É así. Entón engadiu: se é así, dáme a túa man. E el deulle a man, e fíxoo subir ao carro. ¹⁶E díxolle: -Ven comigo e mira o meu celo por Iahveh. E puxérono no seu carro. ¹⁷E aconteceu que cando Iehú chegou a Samaria, matou a todos os que quedaran de Acab en Samaria, ata acabar con toda a familia, conforme a palabra de Iahveh que falara por medio de Elías.¹⁸Entón Iehú reuniu a todo o pobo e díxolles: -Acab serviu pouco a Baal, pero Iehú servirao moito. ¹⁹Chamade, pois, a todos os profetas de Baal, a tódolos seus servos e a tódolos seus sacerdotes; que non falte ningún, porque teño un gran sacrificio para Baal; o que falte, non sobrevivirá. Isto fixo Iehú con astucia para exterminar os servidores de Baal. ²⁰E dixo Iehú: - Proclamade unha asemblea solemne para Baal! E eles convocérona.²¹E Iehú mandou por todo Israel, e viñeron todos os servidores de Baal, non houbo un que non viñera. E entraron no templo de Baal, e o templo de Baal encheuse dun lado a outro. ²²Entón díxolle ao que estaba a cargo da roupa: - Traede roupas para todos os servos de Baal! E el tróuxolles vestiduras para todos.²³Entón Iehú entrou na casa de Baal con Ionadab, fillo de Recab, e díxolles aos adoradores de Baal: -Mirade ben para que non haxa aquí con vós ningún dos servos de Iahveh, senón só os servos de Baal. ²⁴E cando eles entraron para ofrecer os sacrificios e os holocaustos, Iehú puxo fóra oitenta homes, e díxolles: -O que deixe fuxir a un destes homes que puxen nas vosas mans, pagará por el coa súa vida.²⁵E sucedeu que cando remataron de ofrecer o holocausto, Iehú dixo aos seus gardas e aos oficiais: - Entrade e matádeos; non deixedes que ninguén saia! E matáronos a espada; e os gardas reais e os capitáns arroxáronos fóra. Máis tarde avanzaron ata o santuario da casa de Baal, ²⁶e sacaron os ídolos do templo de Baal e queimáronos. ²⁷E destruíron a estatua de Baal e derrubaron o templo de Baal, e convertérona en esterqueira ata hoxe. ²⁸Deste xeito estirpou Iehú a Baal de Israel.²⁹Con todo isto, Iehú non se afastou dos pecados de Ieroboam, fillo de Nebat, quen fixo pecar a Israel; é dicir, dos becerros de ouro que estaban en Betel e en Dan. ³⁰E Iahveh dixo a Iehú: -Porque fixeches ben en facer o que é recto aos meus ollos, e fixeches á casa de Acab conforme todo o que había no meu corazón, os teus fillos sentarán no trono de Israel ata a cuarta xeración. ³¹Mais Iehú non tivo coidado de andar na lei de Iahveh, o Deus de Israel, con todo o seu corazón; nin se afastou dos pecados de Ieroboam, cos que fixera pecar a Israel.³²Naqueles días Iahveh comezou a minguar o territorio de Israel; e Hazael atacounos en tódolos seus confíns, ³³dende o Xordán ata o oriente, toda a terra de Galaad, de Gad, de Rubén e de Manasés, dende Aroer que está xunto ao arroio de Arnon, ata Galaad e Basán;³⁴E o resto dos feitos de Iehú, e todo o que fixo e todas as súas fazañas, non están escritas no libro das crónicas dos reis de Israel? ³⁵E Iehú durmiu cos seus pais, e foi sepultado en Samaria; e o seu fillo Ioacaz reinou no seu lugar. ³⁶O tempo que Iehú reinou sobre Israel en Samaria foi de vinte e oito anos.

¹Cando Atalía, a nai de Ocozías, viu que o seu fillo morrera, levantouse para destruír a toda a descendencia real. ²Pero Iosaba, filla do rei Ioram, e irmá de Ocozías, colleu a Ioas, fillo de Ocozías, e sacouno en segredo de entre os fillos do rei que estaban sendo asasinados, e escondeuno de Atalía, a el e á súa ama no dormitorio, e non o mataron. ³E estivo con ela escondido na casa de Iahveh por seis anos; e Atalía era a raíña sobre o país.⁴Pero no sétimo ano, Iehoiadá mandou e tomou os capitán de cen*centuria? dos cereteos e da garda real e levounos consigo á Casa de Iahveh, e fixo un pacto con eles, e fíxoos xurar na casa de Iahveh, e amosoulles o fillo do rei. ⁵Despois ordenoulles dicindo: -Isto é o que faredes: unha terceira parte de vós estará a gardar a casa do rei no día de repouso; ocuparédevos da garda da casa real: ⁶outra terceira*tercio? parte estará na porta de Shur, e a outra terceira parte detrás da escolta real; (así gardaredes a casa para que non sexa saqueada)*e gardaredes a casa por turnos de garda.⁷E as dúas partes*seccións? de vós que saídes no día de repouso, estaredes a gardar a casa de Iaveh xunto ao rei; ⁸Vós rodearedes ben o rei por todos lados, con cadansúas armas na man; e o que pretenda entrar nas filas, será morto; e acompañaredes o rei cando saia e cando entre.⁹Os centurións fixeron todo o que lles mandara o sacerdote Iehoiadá; e collendo cada un os seus homes, os que entraban no día de repouso e os que saían do día de repouso, viñeron onda o sacerdote Iehoiadá. ¹⁰E o sacerdote entregou aos capitáns de cen as lanzas e os escudos que pertencían ao rei David, que estaban na casa de Iaveh.¹¹E os gardas da escolta puxéronse en fila, con cadansúas armas na man, dende o sur da casa ata o norte, xunto ao altar e o templo, arredor do rei. ¹²Entón sacou ao fillo do rei, puxo a coroa sobre el e deulle o Testemuño; e unxírono para facelo rei, e batendo as mans, berraron: -Viva o rei!¹³Cando Atalía escoitou o balbordo da garda e do pobo que corría, aproximouse á xente na casa de Iahveh. ¹⁴E mirou, e velaí que o rei estaba en pé xunto á columna, segundo o costume, e os oficiais e os trompeteiros xunto ao rei, e todo o pobo da terra estaba feliz e tocando as trompetas. Entón Atalía rachou as súas vestiduras e berrou a gran voz: -Traizón! Traizón!¹⁵Pero o sacerdote Iehoiadá mandou aos capitán de cen*centuria,centurión? que estaban a cargo do exército, e díxolles: - Deixádea que saia do templo, e ao que a siga, matádeo con espada! (Porque o sacerdote dixera: non a matedes no templo de Iahveh). ¹⁶Abríronlle paso, e ela saíu ao camiño da entrada dos xinetes á casa do rei, e executárona alí.¹⁷Entón Iehoiadá fixo un pacto entre Iahveh, o rei e o pobo, de que eles serían o pobo do Iahveh; e tamén entre o pobo e o rei. ¹⁸E todo o pobo da terra entrou no templo de Baal e destruírono; esnaquizaron por completo os seus altares e as súas imaxes, e mataron a Matán, sacerdote de Baal, diante dos altares. E o sacerdote puxo vixiancia sobre a casa do Iahveh.¹⁹Despois colleu os capitán de cen*centuria,centurión?, os oficiais, a garda e todo o pobo do país, e fixeron baixar o rei dende a casa de Iahveh; e entraron na casa real polo camiño da porta da garda, e sentouse no trono dos reis. ²⁰E todo o pobo da terra se alegrou, e a cidade tivo acougo, despois de que mataran a Atalía a espada xunto á casa do rei.²¹Ioas tiña sete anos cando comezou a reinar.

¹No ano sétimo de Iehú, Ioas comezou a reinar, e reinou corenta anos en Xerusalém. A súa nai chamábase Sibia de Beerseba. ²E Ioas fixo o que era xusto aos ollos de Iahveh todo o tempo que o sacerdote Iehoiadá o instruíra. ³Con todo isto, os lugares altos non foron quitados, senón que o pobo aínda sacrificaba e queimaba incenso nos lugares altos.⁴E Ioas dixo aos sacerdotes: -Toda a prata consagrada que se acostuma traer á casa de Iahveh, tanto a prata da redención*do rescate? de cada persoa, segundo o que está estipulado, como a prata que cadaquén traia de boa gana*voluntariamente? á casa de Iahveh, ⁵os sacerdotes han recibilo cada un de parte do seu administrador, para reparar os pórticos do templo onde queira que se atopen fendas.⁶Pero aconteceu que no ano vinte e tres do rei Ioas, os sacerdotes aínda non repararan os danos do templo. ⁷Entón o rei Ioas chamou ao sumo sacerdote Iehoiadá e aos sacerdotes, e díxolles: -Por que non reparades os danos do templo? Agora pois, non vos quedaredes cos cartos dos vosos coñecidos, senón que os entregaredes para reparar os danos do templo. ⁸E os sacerdotes acordaron non recibir máis diñeiro do pobo, nin estar a cargo de reparar os danos do templo.⁹Pero o sumo sacerdote Iehoiadá colleu un cofre e fixo un burato na súa tapa, e púxoo xunto ao altar, á beira dereita ao entrar no templo de Iavheh; e os sacerdotes que vixiaban a porta poñían alí todos os cartos que se traían á casa de Iahveh. ¹⁰E sucedía que cando vían que había moito diñeiro na arca, subía o secretario do rei co sumo sacerdote, e contaban os cartos que se atopaban na casa de Iahveh, e metíanos en custodia.¹¹E daban o diñeiro aos que facían o traballo e aos que estaban a cargo da casa de Iahveh; e eles gastábano nos carpinteiros e nos mestres que reparaban a casa de Iahveh, ¹²e aos albaneis e aos canteiros, e para mercar madeiras e pedras de canteira para reparar as averías da casa de Iahveh, e para todo o que se gastara na casa para reparala.¹³Pero cos cartos que se traían á casa de Iahveh, non se facían copas de prata, nin aspersorios, nin tazóns, nin trompetas, nin se facía ningún outro utensilio de ouro ou de prata para o templo de Iahveh; ¹⁴senón que o entregaban aos que facían o traballo, e con el reparaban a casa de Iahveh.¹⁵Ademais, non se pedían contas aos homes aos que se entregaba o diñeiro para facer os traballos, porque eles facían iso honradamente. ¹⁶A prata das ofrendas pola culpa e a prata das ofrendas polo pecado non era ingresada na Casa de Iahveh, pois era para os sacerdotes.¹⁷Naquel tempo Hazael, rei de Siria, subiu e loitou contra Gat e conquistouna. E Hazael propúxose subir contra Xerusalém, ¹⁸Entón Ioas, rei de Xudá, colleu tódolos obxectos consagrados que ofreceran os seus pais Iosafat, Ioram e Ocozías, reis de Xudá, e os que el mesmo santificara, e todo o ouro que se atopou nos tesouros da casa de Iahveh e na casa do rei, e mandouno a Hazael, rei de Siria; e el retirouse de Xerusalém.¹⁹E o resto dos feitos de Ioas, e todo o que fixo, non está escrito no libro das Crónicas dos reis de Xudá? ²⁰E os seus servos levantáronse e conspiraron contra el, e mataron a Ioas na casa de Milo, cando el baixaba polo camiño a Sila; ²¹E Iosacar, fillo de Simeat, e Iozabad, fillo de Somer, os seus servos, ferírono ata que morreu; e sepultárono cos seus pais na Cidade de David; e o seu fillo Amasías reinou no seu lugar.

¹No ano vinte e tres de Ioas, fillo de Ocozías, rei de Xudá, Ioacaz, fillo de Iehú, comezou a reinar sobre Israel en Samaria, e reinou dezasete anos. ²E fixo o malo aos ollos de Iahveh, e seguiu nos pecados de Ieroboam, fillo de Nabat, quen fixera pecar a Israel; non se afastou deles.³Entón acendeuse a ira de Iahveh contra Israel e entregounos na man de Hazael, rei de Siria, e na man de Ben-hadad, fillo de Hazael, por moitos días. ⁴Pero Ioacaz orou e implorou diante de Iahveh, e Iahveh escoitouno; porque viu a opresión de Israel, e como o rei de Siria oprimíaos. ⁵E Iahveh deulle un libertador a Israel, e foron salvos da man dos sirios; e os fillos de Israel viviron nas súas tendas como antes.⁶Mais non se afastaron dos pecados da casa de Ieroboán, que fixera pecar a Israel; senón que camiñaron neles; e tamén o ídolo da Asera ficou en pé en Samaria. ⁷Aínda que só lle quedaran a Ioacaz cincuenta homes de a cabalo, dez carros e dez mil homes de infantería; pois o rei de Siria destruíunos e deixounos coma o po para pisar.⁸E o resto dos feitos de Ioacaz, e todo o que fixo e as súas proezas, non están escritas no libro das Crónicas dos reis de Israel? ⁹E Ioacaz durmiu cos seus pais, e foi sepultado en Samaria; e o seu fillo Ioas reinou no seu lugar.¹⁰No ano trinta e sete de Ioas, rei de Xudá, Ioas, fillo de Ioacaz, comezou a reinar sobre Israel en Samaria, e reinou dezaseis anos. ¹¹E fixo o que era malo aos ollos de Iahveh, e non se afastou de todos os pecados de Ieroboam, fillo de Nabat, quen fixera pecar a Israel, senón que andou neles.¹²E o resto dos feitos de Ioas, e todo o que fixo e valor que amosou na súa loita con Amasías, rei de Xudá, non están escritos no libro das Crónicas dos reis de Israel? ¹³E Ioas durmiu cos seus pais, e Xeroabán sentou no seu trono; e Ioas foi sepultado en Samaria cos reis de Israel.¹⁴Eliseo estaba doente da enfermidade da que ía morrer. E Ioas, rei de Israel, baixou onda el chorando, e dixo: -Meu pai, meu pai! Carro de Israel e o seu auriga! ¹⁵E Eliseo díxolle: -Toma un arco e algunhas frechas. Entón el colleu un arco e unhas frechas. ¹⁶E Eliseo dixo ao rei de Israel: -Pón a túa man sobre o arco. E el puxo a súa man sobre o arco; e Eliseo puxo as súas mans sobre as mans do rei,¹⁷e dixo: -Abre a fiestra que mira cara o oriente. E cando a abriu, Eliseo dixo: -Tira! E cando el tirou, Eliseo dixo: - Frecha de salvación de Iahveh, frecha de victoria contra Siria! Porque ferirás os sirios en Afec ata destruílos. ¹⁸E díxolle: -Toma as frechas. E cando as colleu o rei de Israel, díxolle: - Golpea a terra! E el golpeou tres veces e parou. ¹⁹Entón o home de Deus anoxouse contra el e dixo: -De ter golpeado cinco ou seis veces, daquela tiveras ferido a Siria ata que non quedara ninguén! Pero agora só derrotarás a Siria tres veces.²⁰E morreu Eliseo e sepultárono. Ao rematar o ano, as bandas de moabitas viñeron á terra. ²¹E aconteceu que estando uns sepultando a un home, de súpeto viron que viña unha banda, e botaron o morto no sepulcro de Eliseo; e cando o cadáver tocou os ósos de Eliseo, reviviu, e púxose en pé.²²E Hazael, rei de Siria, oprimiu a Israel todos os días de Ioacaz. ²³Pero Iahveh tivo misericordia deles e tivo compaixón deles, e volveuse cara eles por mor do seu pacto con Abraham, Isaac e Xacob; e non quixo destruílos nin botalos de diante da súa presenza ata hoxe. ²⁴Entón morreu Hazael, rei de Siria, e Ben-hadad o seu fillo reinou no seu lugar. ²⁵Entón Ioas, fillo de Ioacaz, volveu e tomou da man de Ben-hadad, fillo de Hazael, as cidades que este tomara en guerra da man do seu pai Iaocaz. Ioas derrotouno tres veces e devolveulle as cidades a Israel.

¹No segundo ano de Ioas, fillo de Ioacaz, rei de Israel, comezou a reinar Amasías, fillo de Ioas, rei de Xudá. ²El tiña vinte e cinco anos cando comezou a reinar, e reinou vinte e nove anos en Xerusalém; a súa nai chamábase Ioadán de Xerusalém. ³E el fixo o que era xusto aos ollos de Iahveh, aínda que non como o seu pai David; fixo conforme todo o que fixera o seu pai Ioas.⁴Con todo isto, os lugares altos non foron abandonados, senón que o pobo aínda sacrificaba e queimaba incenso nos lugares altos. ⁵E aconteceu que cando o reino se afirmou nas súas mans, matou os servos que asasinaran a seu pai o rei.⁶Pero non matou os fillos dos que o mataron, conforme o que está escrito no libro da lei de Moisés, onde Iahveh ordenou: "Non morrerán os pais polos fillos, nin os fillos polos pais, senón que cada un morrerá polo seu propio pecado." ⁷El tamén matou a dez mil edomitas no Val do Sal, e conquistou Sela en batalla e chamouna Iocteel, ata hoxe.⁸Entón Amasías mandou mensaxeiros a Ioas, fillo de Ioacaz, fillo de Iehú, rei de Israel, dicindo: -Ven, que nos vexamos as caras! ⁹E Ioas, rei de Israel, mandou mensaxe a Amasías, rei de Xudá, dicindo: -O espiñeiro que está no Líbano mandou mensaxe ao cedro que está no Líbano, dicindo: dá a túa filla por muller ao meu fillo. E as feras que están no campo do Líbano pasaron e esmagaron o cardo. ¹⁰De certo derrotaches a Edom, e o teu corazón enalteceuse. Gábate diso pero queda na túa casa! Por que te metes nunha desgraza para caer, ti e Xudá contigo?¹¹Pero Amasías non escoitou; así que Ioas, rei de Israel, subiu e víronse cara a cara el e Amasías, rei de Xudá, en Bet-semes, que é de Xudá. ¹²E Xudá foi derrotado diante de Israel, e fuxiron cada un á súa tenda.¹³Ademais, Ioas, rei de Israel, capturou a Amasías, rei de Xudá, fillo de Ioas, fillo de Ocozías, en Bet-semes; e foi a Xerusalém e derrubou o muro de Xerusalém, dende a porta de Efraín ata a porta da Esquina, catrocentos cóbados. ¹⁴Despois colleu todo o ouro e a prata e tódolos utensilios que se atopaban na casa de Iahveh e nos tesouros da casa do rei; e tomou reféns, e volveu a Samaria.¹⁵E o resto dos feitos de Ioas e as súas proezas, e como loitou contra Amasías, rei de Xudá, non está escrito no libro das Crónicas dos reis de Israel? ¹⁶E Ioas durmiu cos seus pais, e foi sepultado en Samaria cos reis de Israel; e o seu fillo Ieroboam reinou no seu lugar.¹⁷E Amasías, fillo de Ioas, rei de Xudá, viviu quince anos despois da morte de Ioas, fillo de Ioacaz, rei de Israel. ¹⁸E o resto dos feitos de Amasías, non están escritos no libro das Crónicas dos reis de Xudá? ¹⁹E conspiraron contra el en Xerusalém, e fuxiu a Laquis; pero perseguírono ata Laquis e matárono alí.²⁰E trouxérono sobre cabalos, e sepultárono en Xerusalém cos seus pais na cidade de David. ²¹Entón todo o pobo de Xudá colleu a Azarías, que tiña dezasete anos, e fixérono rei en lugar do seu pai Amasías. ²²El reedificou Elat e devolveulla a Xudá, despois de que o rei durmira cos seus pais.²³No ano quince de Amasías, fillo de Ioas, rei de Xudá, Ieroboam, fillo de Ioas, comezou a reinar sobre Israel en Samaria, e reinou por corenta e un anos. ²⁴E fixo o que era malo aos ollos de Iahveh; non se afastou de todos os pecados de Ieroboam, fillo de Nabat, quen fixera pecar a Israel. ²⁵El restaurou a fronteira de Israel dende a entrada de Hamat ata o mar da Arábada, conforme a palabra de Iahveh, Deus de Israel, que falara por medio do seu servo Xonás, fillo de Amitai, profeta de Gat-Hefer.²⁶Porque Iahveh viu a amarga aflicción de Israel, que padecían tanto escravos como libres, sin que ninguén axudara a Israel; ²⁷Pero Iahveh non determinara borrar o nome de Israel de debaixo do ceo; por iso os salvou por medio de Ieroboam, fillo de Ioas.²⁸E o resto dos feitos de Ieroboam, e todo o que fixo e o valor con que loitou en tódalas guerras e como restaurou para o reino de Israel a Damasco e Hamat, que pertenceran a Xudá, non están escritas no libro das Crónicas dos reis de Israel? ²⁹E Ieroboam durmiu cos seus pais, os reis de Israel, e reinou no seu lugar o seu fillo Zacarías.

¹No ano vinte e sete de Ieroboam, rei de Israel, Azarías, fillo de Amasías, rei de Xudá, comezou a reinar. ²Tiña dezasete anos cando comezou a reinar, e reinou cincuenta e dous anos en Xerusalém; a súa nai chamábase Iecolía de Xerusalém. ³E fixo o que era xusto aos ollos de Iahveh, conforme todo o que fixera o seu pai Amasías.⁴Con todo isto, os lugares altos non foron quitados, senón que o pobo aínda sacrificaba e queimaba incenso nos lugares altos. ⁵E Iahveh feriu o rei con lepra, e estivo leproso ata o día da súa morte, e viviu nunha casa separada; e Iotam, fillo do rei, estaba a cargo da casa gobernando o pobo.⁶O resto dos feitos de Azarías, e todo o que fixo, non está escrito no libro das Crónicas dos reis de Xudá? ⁷E Azarías durmiu cos seus pais, e sepultárono con eles na Cidade de David; e Iotam, o seu fillo, reinou no seu lugar.⁸No ano trinta e oito de Azarias, rei de Xudá, Zacarías, fillo de Ieroboam, reinou sobre Israel por seis meses. ⁹E fixo o que era malo aos ollos de Iahveh, como fixeran os seus pais; non se afastou dos pecados de Ieroboam, fillo de Nabat, quen fixo pecar a Israel.¹⁰Contra el conspirou Salum, fillo de Iabes, e feriuno diante do seu pobo, e matouno, e reinou no seu lugar. ¹¹O resto dos feitos de Zacarías, velaí, están escritos no libro das Crónicas dos reis de Israel. ¹²Esta foi a palabra de Iahveh que lle dixera a Iehú: "Os teus fillos ata a cuarta xeración sentarán no trono de Israel." E foi así.¹³Salum, fillo de Iabes, comezou a reinar no ano trinta e nove de Uzías, rei de Xudá, e reinou un mes enteiro en Samaria. ¹⁴Pois Manahén, fillo de Gadi, subiu de Tirsa e veu a Samaria, e feriu a Salum, fillo de Iabes, en Samaria, matándoo, e reinou no seu lugar.¹⁵O resto dos feitos de Salum, e a conspiración que tramou están escritos no libro das Crónicas dos reis de Israel. ¹⁶Entón Manahén atacou Tifsa e todo o que había nela e tamén os seus arredores dende Tirsa; e saqueouna, porque non lle abriran as portas, polo tanto atacouna e abriu os ventres de tódalas mulleres embarazadas.¹⁷No ano trinta e nove de Azarías, rei de Xudá, Manahén, fillo de Gadi, reinou sobre Israel en Samaria por dez anos. ¹⁸E fixo o que era malo aos ollos de Iahveh; e non se afastou dos pecados de Ieroboam, fillo de Nabat, co que fixera pecar a Israel.¹⁹E Pul, rei da Asiria, atacou o país, e Manahem deulle a Pul mil talentos de prata para que o axudara a fortalecer o reino nas súas mans. ²⁰E Manaén sacou a prata de Israel, impoñendo un tributo a tódolos homes poderosos e ricos: cincuenta siclos de prata a cada un para entregarllo ao rei de Asiria. Así o rei de Asiria volveuse, e non permaneceu no país.²¹E o resto dos feitos de Manahén, e todo o que fixo, non está escrito no libro das Crónicas dos reis de Israel? ²²E Manahén durmiu cos seus pais, e Pekaías o seu fillo reinou no seu lugar.²³No ano cincuenta de Azarías, rei de Xudá, Pecaías, fillo de Manahén, reinou sobre Israel en Samaria por dous anos. ²⁴E fixo o que era malo aos ollos de Iahveh; non se afastou dos pecados de Ieroboam, fillo de Nabat, quen fixera pecar a Israel.²⁵E o seu axudante, Peka, fillo de Remalías, conspirou contra el con cincuenta homes dos fillos dos galaditas, e feriuno en Samaria, na cidadela da casa real, e matouno xunto con Argob e Arie; e reinou no seu lugar. ²⁶O resto dos feitos de Pecaías e todo o que fixo, están escritos no libro das Crónicas dos reis de Israel.²⁷No ano cincuenta e dous de Azarias, rei de Xudá, Peka, fillo de Remalías, reinou sobre Israel en Samaria, e reinou vinte anos. ²⁸E fixo o que era malo aos ollos de Iahveh pois non se afastou dos pecados de Ieroboam, fillo de Nabat, quen fixera pecar a Israel.²⁹Nos días de Peka, rei de Israel, Tiglat-Pileser, rei dos asirios, veu e conquistou Ahión, Abel-bet-maaca, Ianoáh, Cedes, Hazor, Galaad, Galilea e toda a terra de Neftalí; e levou presos os seus habitantes a Asiria. ³⁰E Oseas, fillo de Ela, conspirou contra Peka, fillo de Remalías, e feriuno e matouno, e reinou no seu lugar, no ano vinte de Iotam, fillo de Uzías. ³¹O resto dos feitos de Peka e todo o que fixo, velaí, está escrito no libro das Crónicas dos reis de Israel.³²No segundo ano de Peka, fillo de Remalías, rei de Israel, reinou Iotam, fillo de Uzías, rei de Xudá. ³³El tiña vinte e cinco anos cando comezou a reinar, e reinou dezaseis anos en Xerusalém. A súa nai chamábase Ieruza, filla de Sadoc.³⁴E el fixo o que era xusto aos ollos de Iahveh; fixo conforme todo o que fixera o seu pai Uzías. ³⁵Con todo isto, os lugares altos non foron quitados, pois aínda o pobo sacrificaba e queimaba incenso nos lugares altos. El construíu a porta superior da Casa de Iahveh. ³⁶O resto dos feitos de Iotam, e todo o que fixo, non está escrito no libro das Crónicas dos reis de Xudá? ³⁷Naqueles días Iahveh comezou a mandar contra Xudá a Resín, rei de Siria, e a Peka, fillo de Remalías; ³⁸E Iotam durmiu cos seus pais, e foi sepultado con eles na cidade do seu pai David; e o seu fillo Acaz reinou no seu lugar.

¹No ano décimo sétimo de Peka, fillo de Remalías, comezou a reinar Acaz, fillo de Iotam, rei de Xudá. ²Acaz tiña vinte anos cando comezou a reinar, e reinou en Xerusalém dezasete anos; e non fixo o que era recto aos ollos de Iahveh o seu Deus, como o seu pai David,³senón que andou no camiño dos reis de Israel; mesmo fixo pasar o seu fillo polo lume, segundo as abominacións das nacións que Iahveh botara fóra de diante dos fillos de Israel. ⁴El sacrificou e queimou incenso nos lugares altos, sobre os outeiros e debaixo de toda árbore verde.⁵Entón Resín, rei de Siria, e Peka, fillo de Remalías, rei de Israel, subiron a Xerusalém para facer guerra a Acaz e sitialo, pero non prevaleceron. ⁶Naquel tempo Rez-in, rey de Siria recuperou Elat para Siria, e expulsou os xudeos de Elat; e os sirios foron a Elat e habitan alí ata hoxe.⁷Entón Acaz mandou mensaxeiros a Tiglat-pileser, rei de Asiria, dicindo: -Son o teu servo e o teu fillo. Sube e sálvame da man do rei de Siria e da man do rei de Israel, que se levantaron contra min. ⁸Entón Acaz colleu a prata e o ouro que se atopaban na casa de Iahveh e nos tesouros da casa real, e mandou un regalo ao rei de Asíria. ⁹E o rei de Asiria atendeu o que lle pedira, pois o rei de Asiria subiu contra Damasco e tomouna, e levou cativos aos habitantes de Kir, e matou a Resín.¹⁰Subiu o rei Acaz a Damasco a ver a Tiglat-Pileser, rei de Asiria; e cando o rei Acaz viu o altar que había en Damasco, mandou o sumo sacerdote Urías o modelo e a descrición do altar conforme a toda a súa feitura. ¹¹E Urías o sumo sacerdote edificou o altar, conforme todo o que o rei Acaz mandara dende Damasco; así o fixo Urías o sumo sacerdote, ata que o rei Acaz regresou de Damasco. ¹²E aconteceu que cando o rei chegou de Damasco e viu o altar, o rei achegouse a el, e ofreceu sacrificios nel;¹³e fixo queimar o seu holocausto e a súa ofrenda, e derramou as súas libacións, e asperxeu o sangue dos seus sacrificios de paz sobre o altar. ¹⁴E en canto ao altar de bronce que había diante de Iahveh, sacouno de diante da Casa, de entre o altar e o Templo de Iahveh, e púxoo ao lado do seu altar, cara o norte.¹⁵E o rei Acaz ordenou ao sacerdote Urías, dicindo: -Sobre o gran altar queimarás o holocausto da mañá e a ofrenda do cereal da tarde, e o holocausto do rei e a súa ofrenda do cereal, e tamén o holocausto de todo o pobo da terra coa súa ofrenda do cereal e as súas libacións; e asperxerás sobre el todo o sangue do holocausto e todo o sangue dos sacrificios; pero o altar de bronce será meu para consultar nel. ¹⁶E Urías o sumo sacerdote fixo conforme todo o que o rei Acaz lle mandara.¹⁷E o rei Acaz cortou as molduras dos baseamentos e quitou a pía riba delas; e fíxoa baixar ao mar de sobre os bois de bronce que estaban debaixo, e púxoo sobre o pavimento de pedra. ¹⁸Tamén modificou o pórtico do día de repouso que construíran no interior da Casa de Iahveh, e a entrada exterior reservada ao rei, por mor do rei de Asiria.¹⁹E o resto dos feitos que fixo Acaz, non están todos eles escritos no libro das Crónicas dos reis de Xudá? ²⁰E durmiu o rei Acaz cos seus pais, e foi sepultado con eles na cidade de David; e Ezequías o seu fillo reinou no seu lugar.

¹No ano doce de Acaz, rei de Xudá, Oseas, fillo de Ela, comezou a reinar en Samaria sobre Israel, e reinou nove anos. ²E fixo o que era malo aos ollos de Iahveh, aínda que non como os reis de Israel que foran antes del. ³E subiu contra el Salmanasar, rei dos asirios, e Oseas foi feito o seu súbdito pagándolle tributos.⁴Pero o rei de Asiria descubriu que Oseas conspiraba contra el, porque mandara embaixadores a So, rei de Exipto, e xa non lle pagaba tributo ao rei de Asiria como facía cada ano; así que o rei da Assiria prendeuno e púxoo na cadea. ⁵Entón o rei de Asiria subiu contra todo o país, e sitiou a Samaria por tres anos. ⁶E no ano noveno de Oseas, o rei de Asiria conquistou Samaria, e levou a Israel cativo a Asiria, e fixo que habitara en Halah, en Habor, xunto ao río Gozan, e nas cidades dos medos.⁷Porque os fillos de Israel pecaran contra Iahveh o seu Deus, que os sacara da terra de Exipto, de baixo a man de Faraón, rei de Exipto, adorando a deuses estranxeiros, ⁸e camiñando segundo os costumes das nacións que Iahveh botara de diante dos fillos de Israel, e segundo os que estableceran os reis de Israel.⁹E os fillos de Israel fixeron en segredo cousas que non eran rectas contra Iahveh o seu Deus, e edificaron lugares altos en tódalas súas cidades, dende as torres dos vixías ata as cidades fortalecidas, ¹⁰e ergueron estatuas e altares de Asera en todo outeiro alto e debaixo de toda árbore verde;¹¹e queimaron alí incenso en todos os lugares altos, como as nacións que Iahveh levara cativas de diante deles. Fixeron cousas moi malas para provocar a ira de Iahveh, ¹²porque serviron aos ídolos, sobre os que Iahveh lles dixera: non faredes tal cousa!¹³E Iahveh advertiu a Israel e a Xudá por medio de tódolos profetas e de tódolos videntes, dicindo: - Volvédevos dos vosos malos camiños, e gardade os meus mandamentos e estatutos, conforme a toda a lei que Eu ordenei aos vosos pais, e que vos mandei por medio dos meus servos os profetas.¹⁴Pero eles non obedeceron, senón que endureceron o seu pescozo como os testáns dos seus pais, que non creron en Iahveh o seu Deus. ¹⁵E rexeitaron os seus estatutos, e o pacto que fixera cos seus pais, e os testemuños que El lles mandara; e seguiron a vaidade, e eles mesmos se fixeron vans, e foron tras as nacións que estaban arredor deles, das que Iahveh lles mandara que non fixesen como elas.¹⁶E abandonaron todos os mandamentos de Iahveh o seu Deus, e fixeron imaxes fundidas de dous becerros e unha Asera, e adoraron a todo o exército dos ceos, e serviron a Baal. ¹⁷E fixeron pasar os seus fillos e as súas fillas polo lume, e practicaron feitizos e adiviñacións, e entregáronse a facer o malo aos ollos de Iahveh, para provocalo a ira. ¹⁸Por iso Iahveh anoxouse moito contra Israel, e botounos da súa presenza; non quedou senón só a tribo de Xudá.¹⁹Mais nin tan sequera Xudá gardou os mandamentos de Iahveh o seu Deus, senón que camiñaron nos estatutos que Israel establecera. ²⁰Entón Iahveh rexeitou a toda a descendencia de Israel, e aflixiunos e entregounos en mans de saqueadores ata que os botou de diante da súa presenza.²¹Porque cando arrincou a Israel da casa de David, eles fixeron rei a Ieroboam, fillo de Nabat. E Ieroboam afastou a Israel de seguir a Iahveh, e fíxoos pecar grandemente. ²²E os fillos de Israel camiñaron en todos os pecados que Ieroboam cometera; non se afastaron deles, ²³ata que Iahveh apartou a Israel da súa presenza, tal e como dixera por medio de tódolos seus servos os profetas; e Israel foi levado cativo da súa terra a Asiria, ata hoxe.²⁴E o rei de Asiria trouxo xente de Babilonia, de Cuta, de Ava, de Hamat e de Sefarvaim, e púxoos nas cidades de Samaria, en lugar dos fillos de Israel; e ocuparon Samaria e viviron nas súas cidades. ²⁵E aconteceu que ao principio de vivir alí, como non temían a Iahveh, Iahveh mandou leóns contra eles que mataron a moitos deles. ²⁶Entón dixéronlle ao rei de Asiria: -As nacións que ti trasladaches e puxeches nas cidades da Samaria, non coñecen o costume do Deus daquela terra; por iso El mandou leóns no medio delas, e velaquí, os leóns están a matalos porque non coñecen o costume do Deus desa terra.²⁷E o rei de Asiria deulles as seguintes instrucións: -Levade alí a un dos sacerdotes que trouxestes de alá, para que vaia e habite alí, e poida ensinarlles o costume do Deus desa terra. ²⁸Entón veu un dos sacerdotes que levaran cativos de Samaria, e viviu en Betel, e ensináballes como temer a Iahveh.²⁹Mais cada unha das nacións fixo os seus deuses, e puxéronos nos templos dos lugares altos que fixeran os samaritanos para cada unha das nacións nas cidades onde vivían. ³⁰Deste xeito, os de Babilonia adoraban a Sucot-benot, os de Cuta a Nergal, e os homes de Hamat a Asima. ³¹Os heveos a Nibhaz e a Tartac, e os de Sefarvaim queimaban os seus fillos no lume para adorar a Adramelec e a Anamelec, deuses de Sefarvaim.³²Aínda que temían a Iahveh, nomeáronse de entre eles sacerdotes dos lugares altos que ofrecían sacrificios a favor deles nos templos dos lugares altos. ³³De modo que temían a Iahveh e honraban os seus deuses, segundo o costume das nacións de onde foran levados cativos.³⁴Ata o día de hoxe, fan tal e como acostumaban: non temen a Iahveh nin gardan os seus estatutos e ordenanzas, nin fan conforme a lei e os mandamentos que Iahveh ordenara aos fillos de Xacob, a quen chamou Israel; ³⁵Iaveh fixera un pacto con eles, e ordenáralles dicindo: -Non temeredes outros deuses, nin os adoraredes, nin os serviredes, nin lles ofreceredes sacrificios,³⁶senón só a Iahveh, que vos sacou da terra de Exipto con gran poder e brazo estendido, a el temeredes, a el serviredes e a el ofreceredes sacrificios. ³⁷Atenderedes os estatutos, as ordenanzas, o ensino e os mandamentos que vos escribiu para poñelos en práctica sempre; non temeredes outros deuses, ³⁸nin esqueceredes o pacto que fixen convosco, nin temeredes a outros deuses;³⁹senón que temeredes a Iahveh o voso Deus, e El libraravos da man de todos os vosos inimigos. ⁴⁰Pero eles non escoitaron, senón que fixeron segundo o seu antigo costume. ⁴¹Así pois aquelas nacións reverenciaban a Iahveh, pero ao mesmo tempo rendían culto ás súas imaxes. E os seus fillos e os seus netos, ata hoxe, fan tal e como facían os seus pais.